Moja historia

[nosmoking1]

Witam wszystkie foremki
Postanowilam zalozyc forum bo sama cierpie na brak przyjaciolki. Tak sie
sklada ze w swoim 31 letnim zyciu dosc sporo przeszlam a moi przyjaciele nie
zdali egzaminu i opuscili mnie w chwili kiedy liczylam na ich wsparcie.
Moje pierwsze malzenstwo bylo katastrofa. Poczatki owszem byly czarujace,
byla wielka milosc ale czar prysnal juz po pol roku. Maz probowal mnie
totalnie zdominowac, byl chorobliwie zazdrosny i co najgorsze nie kwapil sie
do posiadania rodziny, na ktorej mi tak bardzo zalezalo. Nie chcial miec
dzieci, tylko zapomnial mi o tym powiedziec przed slubem. Przez 5 lat
znosilam klotnie i awantury. Milosc sie wypalila i juz nawet nie staralam sie
naprawic tego zwiazku. Przyjaciolki chetnie sluzyly rada, udzielaly wsparcia
i byly przy mnie ale... No wlasnie spotkalam na swojej drodze innego
mezczyzne. Zakochalam sie szalenie. Miesiac pozniej zlozylam pozew o rozwod,
ktory dostalam od reki. Rok pozniej wyszlam za maz za mojego obecnego meza. I
tu pojawil sie problem bo moj obecny maz jest 9 lat mlodszy ode mnie. Jest
kochanym dojrzalym facetem, mamy dwojke przekochanych blizniakow i jestesmy
bardzo szczesliwi. Ale tego szczescia nie widzialy moje przyjaciolki, za to
widzialy te nasza roznice wieku i nie potrafily jej zaakceptowac. Moja
rodzina odwrocila sie ode mnie, przyjaciolki rowniez i zostalam sama na polu
bitwy. Sama ale w szczesliwej rodzinie. Tylko zostala mi taka emocjonalna
pustka po tamtej przyjazni. Nie mam do kogo zadzwonic gdy jest mi zle,
wyzalic sie, isc na zakupy...Mam nadzieje ze to forum bedzie terapia
zastepcza...

[be.em]

historia fajna tj. fajnie, że masz dzieciaki i męża, co kocha i rozumie do
dupy miałaś przyjaciól, ktorzy się odwrócili... co to za przyjaciele wogóle..?

ja mam męza z odzysku.. też nie było łatwo walczyć z całym swiatem.. ale się
udało.. jesteśmy razem 5 lat i ciągle nam siebie mało

ale moja najlepsza przyjaciółka wybyła do stolicy (400 km ode mnie), druga do
Koła (250 km ode mnie) i został mi tylko mąż i internet

dołączam się zatem))

[chiara76]

wiesz, jest takie powiedzenie, że nie byli Ciebie warci...
i coś w tym jest.
Prawdziwy przyjaciel jest przy człowieku zawsze, a nie tylko wtedy, kiedy mu
pasuje...
JA się sparzyłam na przyjaciółkach i chyba już nie wierzę, że uda mi się takową
spotkać. Mam jedną przyjaciółkę , taką na dobre i na złe w Polsce i jedną,
niestety, bardzo daleko i chyba na tym poprzestanę...jakoś za dużo miałam złych
doświadczeń.
Pozdrawiam.

[kasia0606]

Czesc,
moj maz jest ode mnie 2 lata mlodszy, ale rozumiem co czujesz. W mojej rodzinie
o jest "ten dzieciorob" (a mamy 2 dzieci), a ja w jego "stara baba". Ale nam
jest dobrze! A w zwiazku z naszym wyjazdem za granice stracilismy doslownie
wszystkich przyjaciol. Wytkneli nam brak patrotyzmu(?) i pozrywali kontakty
Ale mamy siebie i nadzieje ze tu tez sa ludzue ktorych jednak warto poznac)

[mysia-mysia]

No cóż, przykra historia, niestety nie były to prawdziwe przyjaciółki.
Ja jedyną przyjaciółkę miałam w czasach liceum. We wszystkim się wspierałyśmy i
wszystko mogłyśmy sobie powiedzieć. Nie było żadnej kłótni, żadnego wspólnego
faceta lecz gdy dostałam się na studia to wszystko zaczęło się psuć. W
towarzystwie potrafiła mnie skrytykować bardzo nieprzyjemnymi słowami, zaczynała
okazywać lekceważenie dla moich problemów... a miałam ich wtedy wiele (mój
ojciec jest chory psychicznie i właśnie miał nawrót). Próbowałam wprost
dowiedzieć się o co chodzi, ale według niej wszystko było w porządku. Znosiłam
to przez kilka lat bo nie miałam nikogo, na kim mogłabym się oprzeć w tym
ciężkim okresie.
Teraz nie mieszkam już w domu (zresztą z ojcem jest dużo lepiej ale to nie
wiadomo jak długo potrwa), z facetem dobrze mi się układa a z "przyjaciółką" nie
utrzymuję kontaktu. I do tej pory nie wiem, o co wtedy chodziło, ale czy
rozmyślanie nad tym ma sens?

[76kitka]

Moi rodzice 31 lat po ślubie, mama jest starsza od taty równo o dziewięc lat i miesiąc I oboje mieszkają w Świętochłowicach, tak jak Ty. Czasem Ich odwiedzamy, więc może uda nam się kiedys spotkać.
Ja przeprowadziłam się z Świętochłowic pod Warszawę ponad cztery lata temu, mamy znajomych, to znajomi męża, są fajni, ale wszyscy pracują, robią kariery, ja niestety nie poznałam tu nikogo kogo mogłabym nazwać przyjaciółką, a bardzo mi takiej osoby potrzeba.

[nosmoking1]

76kitka napisała:

> Moi rodzice 31 lat po ślubie, mama jest starsza od taty równo o dziewięc lat
i
> miesiąc I oboje mieszkają w Świętochłowicach, tak jak Ty. Czasem Ich
odwiedz
> amy, więc może uda nam się kiedys spotkac.



No prosze jaki zbieg okolicznosci Ja w Swietochlowicach pomieszkam jeszcze
okolo 3-6 miesiecy bo niedlugo przeprowadzamy sie do Mikolowa ale dokladnie
jeszcze nie wiem kiedy.

[oxygen100]

moja wyjechala do Stanow, ale jako pustelnica i dzikusica z natury nie narzekam
choc czasem chetnie pokłapałabym z nia dziobem przy piwku

[a_pola]

Moja historia jest podobna, kolezanek mialam sporo,ale z czasem rozeszło się po
kosciach, w miare uplywu lat rozpierzchlo sie po swiecie , miala kilka tzw
przyjaciolek, ale jedna zakochala sie w moim owczesnym narzeczonym, druga
wyjechala na koniec swiata,a trzecia ...szkoda gadac dluzsza histroia... no i
odkad jestem na wychowawczym oprocz sasiadki , nie mam sie do kogo odezwac,a
kolezanki nie chca wpadac na moją wieś i nawet perspektywa posiedzenia w naszym
mikroogrodku nie jest zachecajaca).... na dodatek źli ludzie ukradli moj
samochod i przestalam byc mobilna... marze o powrocie do pracy, miedzy ludzi,ale
najpierw muszę ją sobie znaleźć, a poza tym lubię dbać o dom, gotowac jakies
wymyslne dania, pielić chwasty , a moja Pola , ktroa od tygodnia chodzi na pol
etatu do pobliskiego przedszkola jest najfajniejsza na swiecie i zastepuje mi
przyjaciolki...
tak na serio to bardzo chetnie zostanę aktywną uczestniczką forum, a moze z
czasem zmienimy jego nazwę
pozdrawiam upalnie
KAsia

[vernalis1]

Witam Miłe Panie. I ja też sie przyłacze. Mój ukochany męzczyzna jest ode
mnie o 4 lata młodszy -urodził sie tego samego dnia i miesiąca co mój ojciec i
na drugie imie ma tak samo - widac był mi pisany.Nasze rodziny jakos bez
większej sensacji zaakceptowali fakt, że zona starsza a mąż młodszy. Natomiast
znajomi i "przyjaciele"- no tutaj to bywało... róznica wieku nie ta,
wykształcenie też - ja po studiach on po zawodówce: więc Pani Mgr znalazła
sobie robola do usługiwania itd...- Jestesmy małżenśtwem 10 lat, mąż skończył
szkołe średnia, zdał mature, zrobił pomaturalne techn. farmaceutyczne- bo
chciał, przebąkuje ostatnio o studiach...Pomało idziemy do przodu , a
znajomymi i reszta przestalismy sie przejmowac czas jakiś. Nie mamy teraz w
sumie zadnych przyjaciół- bo byle jacy nam nie potrzebni, a na tych prawdziwych
jakos utrafic nie możemy.
Pozdrawiam. Dorota z Ostrołeki

[szkodnik]

nosmoking1....wzruszyla mnie twoja historia....jesli zechcesz kiedykolwiek
pokorespondowac....pisz...adres znasz. I nie przejmuj sie tymi, ktorzy
zostawili cie sama w najwazniejszej chwili...wazne ze ty jestes szczesliwa.
Prawdziwych przyjaciol poznaje sie w biedzie.
Pozdrawiam.

[zwykladziewczyna5]

To prawda, ze przyjaciol poznaje sie w biedzie, ale tez w szczesciu. Mam na
mysli to, ze niektorzy przyjaciele chetnie nas pocieszaja, ale kiedy jestesmy
szczesliwi, to okazuje sie, ze nie potrafia sie z nami tym szczesciem cieszyc.
Pojawia sie zazdrosc.

[ludzikowa1]

Dokladnie. Wiekszosc nie potrafi zaakceptowac naszego powodzenia w jakies
dziedzinie zycia i z zazdrosci po prostu przyjazn sie rozpada. Takze przyjaciol
poznaje sie w biedzie i w dobrobycie .

[kabaste]

Taaak, to właśnie zazdrość jest najczęściej powodem końca przyjaźni. Mi się tak
przynajmniej kilka przyjaźni rozpadło - raz jak ja dostałam się do pewnego
liceum a przyjaciółka nie - zrobił się dystans - po jakimś czasie w ogóle ona
już nie chciała ze mną gadać...Najlepsza przyjaciółka z liceum wyjechała do
innego miasta na studia i widzimy się raz od wielkiego święta nad czym bardzo
boleję a jeszcze jedna przyjaciółka taka na "śmierć i życie" najpierw
często mnie obgadywała do innych a potem dodała jeszcze do swoich podłości
kradzież materiałów budowlanych z budowy moich rodziców (dodam że moi rodzice
budują dom zaraz obok jej domu). Myślałam, że zaprzyjaźnię się z siostrą mojego
męża ale gdzie tam - dopóki my z mężem zarabialiśmy słabo a oni całkiem całkiem
to wszystko dla niej było w porządku - uwielbiała przyjeżdzać do mnie na kawkę
i chwalić się jak to kupiła sobie to czy tamto za nieziemskie pieniądze - ale
jak jej mąż stracił pracę i znalazł znacznie słabiej płatną a nam się
polepszyło to kontakt już się zerwał - ot po prostu...
Dodam tylko tak na marginesie, że ciśnienie mi się podności jak mi ktoś
zazdrości że mamy z mężem fajną pracę i dobre z niej pieniądze a ten ktoś
siedzi na "dupie" z założonymi rękoma, do pracy nie pójdzie, itp. a nam
wylicza...

[twojahanus]

Mój mąż jest od prawie 2 lata młodszy. Jest gówniarzem i tyle. Sama ze
wszystkim musze sobie radzić. Do tego jest egoistą. Znamy się 8 lat i jakoś
wcześniej tego nie widziałam. Zauwazyłam prawidłowośc ostatnich lat, ze moje
wszystkie koleżanki mają młodszych o rok lub 2 i więcej mężów, facetów. Jedne
lepiej trafiają, drugie gorzej - jak ja chyba?? Moja jedna znajoma ma męza o 7
lat młodszego mają już synka i sa szczęsliwi. Nie ma reguły.

[izabela_741]

Nosmoking jakby co to wal w priv!
Moj tata jest od mamy starszy o 11 lat. Moja kolezanka z pracy (i w ogole
swietna kolezanka) od meza tez o 10-11 lat.
Co oni przechodzili! Ich malzenstwo powinno juz od kilku lat nie istniec. A
istnieje i ma sie dobrze.
Nie rozumiem co sklania ludzi do odrzucania przyjaciol/znajomych z tak malego
powodu.

[koniczynka777]

nosmoking ..az sie wzruszylam.
Zycze szczesciaJak dla mnie roznica wieku nie ma znaczenia.Dlatego
przyjaciolki,ktore nie umieja tego zaakceptowac to nie przyjaciolki.Zycze Ci
nowych Prawdziwych przyjaciol.
Sama chetnie porozmawiam jesli bedziesz miala ochote.
Przezywam teraz trudne chwile i czesto lapie sie na tym ,ze Ci ktorych mialam
za przyjaciol tak naprawde nimi nie sa.
nr gg 5780414

[blou1]

Różnica wieku to żacen problem, a juz napewno nie powinien być dla koleżanek
czy rodziny. Zazdroszczę (w tym pozytywnym sensie) szczęścia domowego.

hello ja rowniez przylacze sie do grupy

[oliwia.x]

u mnie pdobnie doslownie kilka znaomych a moje zycie toczy sie wokol domu,
meza, dziecka i pracy. jakies przyjaznie byly ale niestety nie przetrwaly" jak
to sie mowi rozeszly sie po kosciach. a teraz mimo usilnych staran nawiazania
jakis kontaktow niestety nie udaje mi sie to. tak jakby te kolezanki mnie
unikaly. jest mi bardzom przykro z tego powodu, bo jednak brakuje mi takiej
przyjaciolki. odkad pamietam to ja zawsze zabiegalam o spotkania i
podtrzymywalam to wszystko. moja mam mow ze po prostu one mi " zazdroszcza" mam
fajnego meza wspaniala corke, niezla sytacje finansowa w dodatku nie wygladam
tak zle. ale czy ja wiem przeciez to nie powod. moza ja po prostu nudna jestem.
kurcze ale wczesniej jakos sie nie nudzily ze mna. juz mi sie nie chce tego
analizowac stracilam kupe czasu na takie zastanawianie sie. a wczoraj kolejny
cos koleznka dosc bliska z lat dziecinnych urodzila corke pisala sm
odpowiedzialam tez sms i pogratulowalam. potem dzwonilam po jakims miesiacujak
sie czuje chcialam ja odwiedzic. ona powiedziala ze przyzwyczaja sie do bycia
mama. wiec ja to zrozumialam. a tu wczoraj sie dowiaduje, ze niestety tylko
mnie tak "splawila" a inna nasz wspolna znjaoma juz dawno u niej byla. tak mi
sie przykro zrobilo. teraz po 3 mc napisalam sms do nie i zapytanie co slychac
(nie chcial juz dzwonic moze akurat usypiala mala) a ona nawet nie odpislala

[mysia-mysia]

no cóż, może rzeczywiście Ci zazdroszczą, trudno stwierdzić
już tu się kiedyś zastanawiałyśmy czy rzeczywiście prawdziwych przyjaciół
poznaje się w biedzie
w każdym razie witam

[anetka71]

witajcie stracić przyjacioł mozna też w inny sposób, ja wyszłam za mąż za
starszego o 5 lat rozwodnika (rozwód nie z mojej winy, m. był już rozwodnikiem)
ale wszycy moi znajomi powoli się odwrócili albo zapomnieli o moim istnieniu ,
jeden nawet wprost uzależnił naszą przyjaźń od mojego małżeństwa (teraz jest
księdzem) i widzicie w ten sposó człowiek też zostaje sam bez psiapsiółek
(zostają tylko kontakty w pracy)i jak ma problem to jest sam nawet nie ma komu
wypłakać w rękaw

[kabaste]

To to wcale przyjaciele nie byli skoro liczą się dla nich takie głupstwa!
Wiesz, moja siostra niedługo wychodzi za mąż za rozwodnika właśnie ale my całą
rodziną jesteśmy wniebowzięci bo jest to najlepszy facet jakiego do tej pory
spotkała a jego przeszłość nie ma dla nas najmniejszego znaczenia. W ogóle nie
rozumiem jak ludzie mogą oceniać innych w ten sposób. Przecież liczy się to czy
się z drugim człowiekiem jest szczęśliwym.

[sweetassugar]

wiecie jedno mnie dziwi właśnie u ludzi, którzy znaja się dobrze i mysla o
sobie nawzajem "przyjaciel"
przecież to jest ważne jakimi jesteśmy ludzmi, jak długo czy jak dobrze się
znamy, że moglismy na siebie liczyć do tej pory więc czemu wszystko się zmienia
gdy zakłada się rodzinę, przeprowadza, ma kłopoty finansowe, zdrowotne itp
człowiek się nie zmienia przecież z dnia na dzień o 180 stopni, a przyjaźń się
kończy z dnia na dzień?
jeśli tak to nie można mówić o przyjaźni

[blou1]

Ja zmieszkałam w domu męża dlaeko od rodziny i swoich koleżanek, zostało kilka
z dawnej pracy ale szybko przestałyśmy sie kontaktować. Taka prawdziwa
przyjaciółka mieszka kilkaset km odemnie i dzwonimy do siebie, rzadko.
Kurde dziewczyny co ja przeżyłam wprowadzajądz się do męża to moje. Teściową,
inne uklady w domu, stosunki z innymi domownikami, żadnej bratniej duszy.
Hormony "ciążowe" robiły swoje i ciągle miałam "fochy" i popłakiwałam, cały
świat był be i fuj.
Teraz lepiej, przyzwyczaiłam się, mówię dzieńdobry sąsiadom a nawet
podsklepowym piwoszom, niedaleko wprowadziła się wielodzietna rodzina.
Generalnie lepiej.