Molestowania

[niebieskie_korale]

Siedze i czytam watek Antyki i tak sobie mysle ile z nas bylo molestowanych i ile z nas do tej pory trzyma to na dnie, na poldnie, a ile razy to dziadostwo wychodzi na zewnatrz i zyje sobie swoim wlasnym kundelskim zyciem przemieszanym z wina, bezsilnoscia, zloscia.
Ja tez przez to przeszlam, mi tez zajelo to prawie kilkadziesiat lat by ujrzec w nagim swietle.
Czasami sama nie wiem jak sie z tym czuje,nie wiem czy kiedykolwiek zapomne, przejde nad tym do porzadku dziennego.
Tez sie chcialam tylko wygadac...

[ga-ti]

Był tu kiedyś taki wątek, bardzo przygnębiający, miejscami przerażający.

[szeptucha.z.malucha]

Mnie te różne sytuacje przypominają się przy okazji wątku, tematu medialnego, czy ostatnio zdarzenia w szkole, gdzie dzieciaki przekroczyły między sobą granice. Jestem czujna u podopiecznych na sygnały o przemocy,. Ale nie żyję tym non stop, to bardziej wyblakła blizna.

[maleficent6]

Tego się nie zapomina.

[panna.nasturcja]

Zapomina się w tym sensie, że się wypiera. Pojawiają się przebłyski, do niczego nie pasujące wspomnienia, jakieś emocje i sygnały z ciała pojawiące się niby kompletnie bez sensu.
Bardzo często dorosła osoba nie pamięta świadomie molestowania.
Ciało i emocja pamiętają.

[maleficent6]

Serio, nasturcjo, nie musisz mi tłumaczyć mechanizmu. Byłam wykorzystywana seksualnie przez sporą część dzieciństwa. I nie mówię u sprośnych żartach wujka Heńka, tylko o przychodzeniu do mnie noc w noc.
Tego się nie zapomina. Nigdy.
A to, czy pamiętasz dokładnie, czy wyparłaś i nie rozumiesz, skąd takie reakcje czy wspomnienia, to już szczegół.

[szeptucha.z.malucha]

Bardzo Ci współczuję. To hardcor. U mnie to było molestowanie i groźby zgwałcenia.

[panna.nasturcja]

Napisalpłaś, co napisałaś.
A nie zawsze się pamięta, wiele osób właśnie nie pamięta i męczy się ze swoim stanem, którego przyczyn nie rozumie.

[maleficent6]

Tak, napisałam i podtrzymuję. Nie zawsze się pamięta - ok, ale nigdy się nie zapomina. Jeśli nie widzisz różnicy, to nie pomogę.

[szeptucha.z.malucha]

Bez terapii, wglądu tak jest. Inaczej jest, gdy pomoc przychodzi szybko. Wtedy skutki mogą być zminimalizowane. Dlatego tak ważne są centra pomocy dla dzieci.Dziecko, z którego zostanie ten ciężar zdjęty, ma szanse na prawidłowy rozwój. Do tego przyjaźni dorośli, którzy dostają instrukcje jak pomóc są dodatkowym wsparciem.
Ja np. zaczęłam terapię w wieku 19 lat, zajęło mi to kawałek studiów (chciałam sobie poradzić z doświadczeniem różnorakiej przemocy). I sobie chwalę.
Teraz przypomniałam sobie jak pewna forumka opisywała nadużycie dokonane przez dziadka na jej kilkuletniej córce. Szukała pomocy. Mam nadzieję, ze pomogła dziecku.

[panna.nasturcja]

Tak, ja pisalam raczej o osobach, którym w dzieciństwie nikt nie pomógł, nie uwierzył, nie zauważył, one nie powiedziały. Wtedy skutki narastają.
Ja terapię zaczęłam w czasie studiów, ale w dzieciństwie nikt mi nie pomógł, nigdy.
A, gdy byłam już dorosła to mnie wyśmiano.
Moja matka do tej pory kocha mojego prześladowcę, choć on już nie żyje.

[panna.nasturcja]

Bardzo mi przykro, że Ty też.
Idź na terapię, to naprawdę pomaga, wiem o czym piszę.

[szare_kolory]

Zajęło mi parę lat zanim zorientowałam się co mi się przydarzyło. Zniszczyło mi to życie. Nawet teraz, kiedy to piszę mam oczy pełne łez. Jest to jedno z największych skur.wysyństw, jakie można wyrządzić dziecku.