Cuda niebieskie

[sorel.lina]

Samolot linii lotniczych easyJet wystartował z lotniska w Reykjaviku, kierował się do Manchesteru.

Podróż miała trwać ok. 2 godzin. Warunki pogodowe były dobre i nic nie wskazywało na to, że załoga będzie musiała podejmować podczas lotu nagłe decyzje, o których potem mówić będzie BBC. A jednak już po 40 minutach od startu lot przestał być zwyczajny.

Zorza pojawiła się, gdy samolot był w połowie drogi do Wielkiej Brytanii. Nie było szans, że pasażerowie się jej przyjrzą i sfotografują wielobarwne niebo. Na to nie chciał jednak pozwolić pilot.
Wykonał niespodziewany manewr, by to zrobić - tak opowiadają podróżni. O wszystkim ich uprzedził.

Najpierw zgasły światła na pokładzie, a potem zrobił pętlę.
Maszyna obróciła się nad Morzem Północnym.
Dzięki temu zorzę można było podziwiać przez okna po obu stronach samolotu.

- Na szczęście easyJet nadrobił to - oszałamiające! - napisał na Twitterze Iain Goodwin, jeden z pasażerów.

- Ogromne podziękowania dla pilota, który wykonał obrót o 360 w połowie lotu, aby upewnić się, że wszyscy pasażerowie będą mogli zobaczyć niesamowitą zorzę polarną

[sorel.lina]

Księżyc, Wenus i Jowisz na jednej prostej. Następny taki spektakl dopiero w 2040 roku.

[sorel.lina]

Z fizycznego punktu widzenia nasz wszechświat wydaje się zaskakująco doskonały. Logiczne jest założenie, że gdyby tak nie było, to życie, jakie znamy - a także planety, atomy i wszystko inne - nie istniałoby.

Z jakiegoś powodu ilość energii, masa i przyspieszająca ekspansja Wszechświata są tak dobrze zrównoważone, że w ciągu ostatnich 13 miliardów lat było wystarczająco dużo miejsca na rozwój kilku interesujących procesów. Kilka magnitud w dowolnym kierunku i nieodparta grawitacja skleiłaby ekspansję czasoprzestrzeni lub tak słabo, że szybko rozszerzający się wszechświat nie pozostawiłby po sobie nic interesującego.

A jednak życie zaistniało! Pytanie, czy tylko na Ziemi...?

[sorel.lina]

Wszystko co nas otacza, cała nasza cywilizacja, nasza planeta Ziemia, Układ Słoneczny, galaktyki i cały Wszechświat, wszystko to może po prostu zniknąć w ciągu jednej sekundy. Nie zdążylibyśmy pozałatwiać naszych ziemskich spraw, nie zdążylibyśmy nawet pomyśleć o tym, że to koniec.

Część naukowców zastanawia się czy pole Higgsa, które wypełnia nasz Wszechświat, rzeczywiście jest stabilne. Jeśli jest ono metastabilne to oznaczałoby, że posiada w sobie dużą ilość energii potencjalnej, która tylko oczekuje na uwolnienie. Wystarczy więc jedna "iskra" i nasz Wszechświat natychmiast ulegnie radykalnej przemianie (czy zniszczeniu, jak kto woli).
Jeśli pole Higgsa jest metastabilne, to można je porównać do kawałka drewna, zanurzonego w benzynie. W tym przypadku wystarczy prawdziwa iskra, aby drewno zaczęło płonąć. Jeśli coś wyprowadzi pole Higgsa z tymczasowej równowagi, wtedy "zapłonie" cały Wszechświat. Z naszego punktu widzenia, będzie to oczywiście tragedia na skalę kosmiczną.

"To może nastąpić w każdej chwili, bez ostrzeżenia. Jeśli w dowolnym momencie pojawi się tzw. rozpad próżni, to sfera nowego stabilnego pola Higgsa urośnie z prędkością światła we wszystkich kierunkach. Będzie to niczym podpalenie morza benzyny o wielkości Wszechświata. Sfera ta pożre wszystko na swojej drodze. Bańka będzie rosła w nieskończoność, niszcząc wszystko na swojej drodze. [...] Każda fizyczna rzecz po prostu przestanie istnieć - a życie już nigdy nie będzie możliwe".

Pozostaje mieć nadzieję, że to tylko teoria i tylko teorią pozostanie.

[sorel.lina]

Astronomowie odkryli superziemię na orbicie czerwonego karła. Czy ta planeta może być siedliskiem życia?

Nowa planeta może być siedliskiem życia

Jednak Ross 508 b przemieszcza się na granicy ekosfery. Jest to miejsce w układzie planetarnym, w którym nie jest za ciepło, ani za zimno, lecz w sam raz. Zupełnie jak w baśni dla dzieci o Złotowłosej. Tylko w baśni stwierdzenie to odnosiło się do temperatury owsianki. A w astrobiologii do temperatury, w której woda na planecie, przynajmniej okresowo, znajduje się w stanie płynnym. W przypadku Układu Słonecznego tylko trzy planety leżą w ekosferze. Chodzi o Wenus, Ziemię i Marsa.

Dlatego odnalezienie planety poruszającej się w ekosferze jest zawsze interesujące. Jednak Ross 508 b okrąża swą gwiazdę w niespełna 11 dni, czyli po bardzo bliskiej orbicie. Gwiazda ta nie jest tak gorąca jak Słońce. Czerwone karły są mniejsze i znacznie chłodniejsze. W tej odległości promieniowanie skierowane w Ross 508 b jest zaledwie 1,4 raza intensywniejsze niż promieniowanie słoneczne dochodzące do Ziemi. To umieszcza egzoplanetę bardzo blisko zewnętrznej wewnętrznej krawędzi ekosfery jej gwiazdy.