HR 2005.6

[Gość: Fredzio]

Uwaga! Czytanie poniższego tekstu nie jest obowiazkowe.
"02.06.
Po śniadaniu zakupy (chleb za 4,-kn), potem jedziemy nową (od pewnego miejsca)
drogą do Kanału Limskiego, takiego tutejszego fiordu długości 9 km. Jedziemy
m.in. przez Žninj: zestawienie głosek „nj” wydaje się nie do wymówienia,
dochodzę do wniosku, że „j” spełnia tu rolę „miękkiego znaku”, czyli pewnie
czyta się to „Żniń”, w końcu zapomniałem zapytać o to tubylców. Droga bardzo
miła, przeważnie łagodnymi wzniesieniami, ale niekiedy pochyłości są spore
(np. 10%), a ilość zakrętów przekracza wszelkie wyobrażenia, nawet na
niewielkich odcinkach biegnących zupełnie poziomo, znowu machanie dźwignią
zmiany biegów i kręcenie kierownicą (…”to lubię..”), trochę nieuzasadnionych
ograniczeń szybkości (np. 60 na długiej prostej) – nie przestrzeganych.
Dojeżdżamy do Kanału: bardzo malowniczy jęzor morza wcinający się między
wysokie zielone wzgórza, stąd kolor wody też zielony. Przystań statków
wycieczkowych, kilka restauracji, dużo stoisk z oliwami smakowymi, rakiją,
serami. Częstują nas serami - miejscowym odpowiednikiem parmezanu i drugim w
smaku oscypka, kupujemy połówkę tego drugiego za 40 kn., pijemy cappuccino,
trochę zdjęć i jedziemy do Rovinja. Miasto chwyciło mnie za serce, taki
mniejszy Neapol, niesłychana i rozległa plątanina uliczek, przepustów, bram
przechodnich i niebotyczne wręcz schody, schody, schody. Na szczycie miasta
oczywiście kampanila katedry św. Eufemii, którą zjadły lwy, ale potem jej
relikwie cudem przypłynęły z Aleksandrii i umieszczono je w ogromnym
sarkofagu pochodzenia rzymskiego (aż tyle tego przypłynęło, pewnie te lwy nie
miały apetytu?). Na szczycie dzwonnicy figura św. Eufemii na obrotowej
podstawie wskazuje aktualny kierunek wiatru... Wiele resztek dawnych umocnień,
mnóstwo domów w uroczym zaniedbaniu, o ścianach odchylonych od pionu, na
dolnych ulicach wyrastają wprost w morza, ciaśniutkie zaułki – po prostu model
średniowiecznego miasta śródziemnomorskiego. Ulice znowu wybrukowane
wygładzonymi przez chodzących sporymi bloczkami kamiennymi, niepokojąco
śliskimi. Roninj leży na czymś w rodzaju okrągłej patelni, połączonej z lądem
jedną wąska szypułką, spod katedry widać wokół morze, gdy więc znowu
zabłądziliśmy, szliśmy (nie)spokojnie przed siebie, wiedząc, że na parking
przy wjeździe do miasta musimy trafić. Oczywiście port jachtowy, przystań
statków wycieczkowych i setki kawiarń, restauracji, sklepów, w tym dużo
jubilerskich i zegarmistrzowskich. Sporo polskich wycieczkowiczów, zresztą
zwiedzających mnóstwo, ale miasto tego warte. Wieczorem taras restauracji
prawie pełny, przyjechała chyba duża grupa Czechów, a więc muzyka gra, ale
pomimo to zasypiam – i śpię.
Przeb.: 218,4 km, śr. zuż. 5,8 , szybk. 47 km/g

[aseretka]

Czytałam gdzieś, ze figurka św. Eufemii przepowiada równiez pogodę. Gdy
zwrócona jest twarzą w strone lądu zwiastuje brzydką pogode, gdy patrzy na
morze będzie słonecznie.
PS. Obejrzałam zdjęcia z Labin. Miasteczko urocze. Niestety na inne forum nie
da sie ich przeniesc. Przynajmniej samemu.
PS 2. Fredziu, czy nie lepiej pisac ciagle na jednym watku? wszystko byloby w
jednym miejscu, a tak przeba ganiac, chcac np. wrócić do jakiegoś
wcześniejszego opisu. Ale to moje osobiste zdanie.

[Gość: Fredzio]

Może rzeczywiście lepiej wrócę do "Wycieczek samochodowych...", a zdjęcia będą
sukcesywnie się ukazywać
A ja już mam skompletowane rezerwacje na wrześniową Francję (Paryż> La Rochelle
i wszystko co po drodze)
Pozdrawiam

[aseretka]

Może nie koniecznie do "wycieczek samochodowych". Możesz przecież każdą dalszą
część ddopisywac do tego wątku.

[Gość: Fredzio]

Ok, tak zrobię

:HR 2005.7

[Gość: Fredzio]

03.06.
Pełny luz, śpimy dłużej, po śniadaniu spacer brzegiem morza, a potem bulwarem do
Rabacu. Okazuje się, że 300 m od naszej kwatery jest market, do Rabacu nie
więcej niż ½ godziny drogi, więc nasze podróże samochodem (w tym ta przez Labin)
były zbędne. Lody i cappuccino, piękne widoki, wrażenie niewiarygodności
otoczenia, miraż?

04.06.
Wyjazd o 8.00, trochę opóźniony, bo okazało się, że musimy zapłacić taksę
lokalną, a zdawało się nam, że opłata była w cenie apartamentu. Sprawę
wyjaśniono nam dogłębnie z zaangażowaniem, przez telefon, rezydenta Neckermanna
: rzeczywiście wszędzie ten podatek wliczony jest w cenę, tylko nie tu – płacę
Visą Elektron, jedziemy. Do Rijeki ze średnią szybkością 47 km/godz, potem
lepiej, ruch na drodze mały, prawie zupełnie bez ciężarówek. Jadranka czyli
Jadranska Magistrala (Magistrala Adriatycka) jest jednojezdniowa i przeważnie
wydłubana w stromym, spadającym do morza zboczu. Warunki do wyprzedzania trudne,
bo odcinki bez linii ciągłej pośrodku są rzadkie i krótkie, no i ciągle
niewidoczne zakręty i w górę i dół. Brak tu znanych z innych krajów specjalnych
rozszerzeń przeznaczonych do wyprzedzania, zawsze anonsowanych z
wielokilometrowym wyprzedzeniem, nawierzchnia od nowiutkiego asfaltu do łatanego
betonu, ale zawsze przyzwoita.. Nam udało się wyprzedzić wolniej jadących tylko
trzy razy i okazało się przy tym, że nasze Punto ma powyżej 3000 obrotów niezłą
szprycę. Nieustanne zakręty i zmiana biegów, hamowanie silnikiem itd., do
piątego biegu dochodzi się wyjątkowo. Przez cały czas fascynujące widoki – po
lewej z rzadka pokryte krzewami, częściej gołe urwiska im usypiska skalne i
góry, po prawej morze o zupełnie nieprawdopodobnej barwie i wyspy wyglądające
bardzo niegościnnie, po prostu pustynne, chyba w większości bezludne, na jednej
długa galeria wiatraków energetycznych, w sumie trasa fascynująca. Trochę
niepokoi, że droga od strony urwiska nie ma nie tylko żadnego pobocza i jest od
przepaści oddzielona tylko dość niepewnie wyglądającymi kamiennymi słupkami,
rozstawionymi co kilka metrów, czasem kilku brak a i tak wątpię, czy w razie
czego zapobiegłyby zwaleniu się do morza, stalowe wyprofilowane bariery
zamontowano tylko w niewielu miejscach.. Kawałek jedziemy autostradą za 5 kn,
potem znów Jadranką do Zadaru. Stajemy na ulicznym parkingu, płacimy w
parkometrze 8 kn za 2 godziny, wiele samochodów bez biletu za szybą, ale jeden z
mandatem za wycieraczką. Miasto nowoczesne z wtrętami średniowiecznymi. Do
strefy pieszej wchodzi się przez starożytną bramę w zachowanej części murów,
ulice wybrukowane wypolerowaną dużą kostką. Dawne forum z ruinami rzymskich
budowli i wspaniałym IX-wiecznym kamiennym kościołem św. Donata o trzech
apsydach, obecnie funkcjonującym jako sala koncertowa, obok katedra św.
Anastazji, też romańska i jeszcze renesansowy kościół Mariacki. Jeszcze kawa i
lody, jedziemy dalej, teraz droga wzdłuż wzgórz bardziej zielonych, a po prawej
to cudownie niebieskie morze, a na nim nieregularnie rozsiane wyspy i wysepki,
te mniejsze przeważnie regularnie okrągłe i i najczęściej stożkowate. W pewnym
miejscu zieleń wzgórz dziwnie blada. Wreszcie trafiamy na nasz kamping
„Belvedere-Vranica”, dostajemy kartę magnetyczną do bramy wjazdowej i klucz do
apartamentu I 4. Apartament mieści się na parterze domku o kilku mieszkaniach,
składa się z dwóch pokoi, w tym jeden z aneksem kuchennym i wejściem do
łazienki, kanapą i rozkładanym fotelem, drugi z podwójnym łóżkiem, szafą,.
komodą, pościel, ręczniki, wchodzi się przez niewielki taras z nierealnie
pięknym widokiem na morze z piętnastoma co najmniej wysepkami, żaglówkami…Widok
tak oszałamiający, że gdy w trakcie rekonesansu po kampingu, wstępuję z Wojtkiem
do plażowej restauracji na piwo, stwierdzam, że dobrze, że widok przesłania
nieco krata z winoroślą, bo podejrzewałbym się o halucynacje. Znajdujemy potem
kampingowy sklep i stwierdzamy, że jest tu taniej niż na Istrii: piwo 6,50
puszka ( a nie 9,99), pomidory 12,- (nie 18-24) itd.
417 km 5,8 l 57 km/g.

[aseretka]

> Miasto nowoczesne z wtrętami średniowiecznymi. Do strefy pieszej wchodzi się
> przez starożytną bramę w zachowanej części murów,ulice wybrukowane
> wypolerowaną dużą kostką. Dawne forum z ruinami rzymskich budowli i
> wspaniałym IX-wiecznym kamiennym kościołem św. Donata o trzech
> apsydach, obecnie funkcjonującym jako sala koncertowa, obok katedra św.
> Anastazji, też romańska i jeszcze renesansowy kościół Mariacki.

Dla uzupełnienia dodam, ze we wschodniej części forum stoi też klasztor
Benedyktynek bodajże z X w. A jako ciekawostke powiem, ze kośćiół św. Donata
zbudowany został na pozostałościach budowli rzymskich i do jego budowy
wykorzystano również wiele rzymskich elementów.

[Gość: Frtedzio]

05.06.
Wyjeżdżamy do Parku Narodowego Krka, trafiamy łatwo za drogowskazami i na
miejscu pracownik parku kieruje nas na ogromny parking, zapełniony dziś, pomimo
niedzieli, tylko w 1/3. Obok widać liczne rezerwowe pola parkingowe. Kupujemy
bilety po 50 kn (tylko za gotówkę) i wsiadamy do bezpłatnego autobusu. Mieszane
uczucia budzi we mnie fakt, że pani w wieku poborowym odstępuje mi miejsce
siedzące...…Jazda bardzo wąską, stromą i krętą drogą, na której autobusy mijają
się prawie na styk, niekiedy po prostu zatrzymują się by przepuścić jadącego z
naprzeciwka. Już z drogi widać kaskadę jezior utworzoną przez rzekę Krka,
wreszcie wysiadamy i za wskazówkami pani z informacji idziemy nad wodospady..
Ale wodospady są tu wszędzie – szerokie i spadające z wysoka, wąskie strugi,
szerokie i niskie itp., a niektóre po prostu wytryskują z za ściany zieleni,
która ze względu na obfitość wody jest tu szczególnie gęsta i soczyście zielona.
Idziemy wśród tych cudów wyłożoną drzewem ścieżką, otaczającą część zespołu
jezior. Przez chwilę na przystani statków i łodzi spacerowych rozważaliśmy sens
udania się w dwugodzinny rejs za 70 lub 80 kn od osoby, ale woleliśmy tą
wędrówkę przez gęsty, spleciony gałęziami las, wśród wysokich trzcin, głosów
ptaków, nad różnej wielkości jeziorami, oczkami wodnymi, rozlewiskami, w których
pływa mnóstwo ryb, wodospadami. Miejscami gąszcz zieleni kojarzył się z dżunglą.
W niektórych miejscach parku można się kąpać, są kawiarnie, restauracje i
WC’ety, kioski z pamiątkami i specjalnościami regionalnymi (głównie rakija,
miody itp.). Autobus odwozi nas na parking, jedziemy do Šybernika, ale ja z
Wojtkiem jesteśmy do tego jakoś niezbyt przekonani, tym bardziej, że dwa razy
przejeżdżamy przez to miasto, nie znajdując miejsca do zaparkowania ani nie
zauważając niczego ciekawego. Ale Jadzia upiera się, zawracamy nie bez kłopotów,
tym razem jakoś szybko znajdujemy obszerny bezpłatny parking na nadbrzeżu i
kierujemy się wskazówkami napotkanego w pobliżu dworca autobusowego planu
miasta. I tu rewelacja: przepiękna starówka, jak zwykle wąskie strome uliczki,
schodki itd., ale też pewne specyficzne osobliwości – w ścianach nowych
(odnowionych) domów widać zachowane elementy średniowieczne: narożniki z
herbami, belki podporowe, uwypuklające się ze ścian elementy dekoracyjne, łuki.
Do tego wspaniała katedra w typie gotyckiej bazyliki. Fasada olśniewająca – lwy
stojące po obu stronach wejścia podtrzymują posągi Adama i Ewy wstydliwie
osłaniających się liśćmi, na drzwiach wejściowych relief ze scenami biblijnymi –
wypędzenie z raju, niesienie Arki Przymierza wokół Jerycha, ofiara Abrahama,
nadanie kamiennych tablic itd. Zdumiewający fryz z 70 głowami i wyrazistych
rysach. Pięknu wnętrza nie zaszkodziła nawet barokowa nastawa ołtarzowa i
pozostałe wyposażenie. Niezwykły efekt daje rozproszone przez matowe szyby
oświetlenie sklepienia i kolumn, witraż tylko w ładnej rozecie. W bocznej
apsydzie stare, bardzo romańskie baptysterium, z którego wychodzi się przez
kolejne wspaniałe rzeźbione drzwi na malutki okratowany dziedzińczyk. I jeszcze
wiele innych cudów w uliczkach, po których się włóczymy. Nad miastem góruje
czworokątna twierdza, skąd podobno piękny widok na okolicę, ale nie mamy już
siły, aby się tam wdrapywać. Jeszcze cappuccino i lody i już do domu, gdzie na
obiad rosół z makaronem (Winiary), gołąbki z puszki z ryżem, kawa, piwo.
Siedzimy na naszym tarasie i patrzymy na morze i te co najmniej 15 różnej
wielkości wysepek, a na tej na wprost nas zapaliła się już lampa latarni
morskiej – cuda. Jeszcze odwiedził nas niewielki kotek i łaskawie zjadł
plasterek kiełbasy, za co dał się pogłaskać.
142,7 km, 5,5 l/100, 50 km/g.

[Gość: Fredzio]

06.06.
Wieczorem trochę padało, rano niebo zasnute, mży, ale ciepło. Wyjeżdżamy o 11.00
i wkrótce jesteśmy w Splicie. Parking znajdujemy szybko (wydzielona część
ulicy), gorzej z miejscem, ale wreszcie jest. Okazuje się, że zasadniczy obiekt
Splitu czyli Pałac Dioklecjana jest tuż. Jest to coś tak zdumiewającego, że
klasyfikuję go do klasy ekstra ****+, gdzie dotychczas wpisałem np. mezkitę
kordobańską, katedrę w Salamance, kościół w San Leo itp. W prostokątną
przestrzeń zamkniętą murami dawnego pałacu przez lata wbudowano dużą dzielnicę
miejską, w rezultacie domy mieszkalne przeplatają się ze starożytnymi murami,
firanki powiewają w rzymskich oknach, oczywiście uliczki i zaułki wąskie, ale
nie tak poplątane jak w innych starówkach i raczej na jednym poziomie.
Rzeczywiście ****+. Katedra w tym samym stylu, wszędzie jakieś pozostałości
rzymskie, a jest to po prostu przerobione mauzoleum Dioklecjana z VII w. z
dobudowanym w XIII w. prezbiterium i kampanilą z XI-XIV w. Wewnątrz rzymskie
kolumny i fryz ze zwierzętami, wspaniałe drzwi z kasetonami o treści biblijnej.
Zwiedzamy niewielki skarbiec z relikwiarzami, ogromnymi księgami kościelnymi,
potem chodzimy po uliczkach …pałacu wreszcie zatrzymujemy się na nadbrzeżnym
bulwarze w ogródku kawiarnianym (tymczasem wypogodziło się zupełnie), mam
wrażenie nierealności otaczającego mnie świata: palmy, niebiesko-zielone morze,
białe okręty, a ja siedzę w wygodnym fotelu trzcinowym i piję cappuccino.
Oczywiście Split to po za starówką ogromne miasto, sprawiające wrażenie dość
chaotycznego i rozległego. Dalej jedziemy do Salony, oglądamy duży zespół ruin
rzymskiego miasta, ale było ono w swoim czasie też greckie, iliryjskie, potem
stały tu kolejne świątynie chrześcijańskie, w sumie niewiele z tego pozostało
Stąd do domu, w tym 30 minutowy korek na Jadrance, a wieczorem siedzimy loggii i
patrzymy jak nad morzem i „naszymi” wysepkami zapada noc.
70,9 km, 6,3 l/100, 34 km/g.

[aseretka]

Nie piszesz nic o bramach miejskich w murach obronnych Splitu. Ciekawa jestem
twojej opinii o Bramie Złotej.

Do aseretki

[Gość: Fredzio]

Złota Brama... i inne pozostałości starożytne, mają niestety tą wadę, że są
zdekompletowne, gdyby w niszach stały posągi (...a w bramie stał rzymski
pretorianin.. (coś jak w piosence Okudżawy, któremu żal, że nie może spotkać
Puszkina...)). Poszukiwanie zabytków w miarę zachowanych jest jednym z powodów
mojej poriomanii - np. jedną z moich wędrówek odbyłem pod hasłem "Pont du Gard"
i długo się na niego gapiłem, z tym większym zdumieniem, że dowiedziałem się, że
złożono go z elementów prefabrykowanych na sucho tj. bez zaprawy spajającej
bloki i akwedukt mierzył łącznie piećdziesiątkilka kilometrów przy spadku na tej
trasie kilkunastu metrów (a nie miano wtedy nie tylko laserów, ale nawet
teodolitów) i woda płynęła we właściwym kierunku. Gdy oglądam takie wspaniałości
stwierdzam, że minąłem się z powołaniem, trzeba mi było zostać inżynierem
budownictwa lądowego, no ale to juz nastepnym wcieleniu...

HR.10

[Gość: Fredzio]

07.06.
Od rana ładna pogoda, wyjeżdżamy na Jadrankę - do Dubrownika, koło którego mamy
zarezerwowany pokój. Stąd droga jeszcze bardziej malownicza: po lewej morze
bajkowego koloru, po prawej góry o różnym stopniu dzikości, droga niebywale
kręta i -można by tak określić – eksponowana, jak wspomniałem, są miejsca bez
żadnych zabezpieczeń od strony urwiska, można spadać do woli. Na granicy
bośniacko-hercegowińskiego „korytarza” jadącym przed nami Węgrom szczegółowo
kartkują paszporty, nas zbywają machnięciem ręki, gdy potem w muzeum klasztoru
franciszkańskiego facet w kasie po usłyszeniu, że jesteśmy z Polski bierze od
nas pieniądze tylko za dwa bilety, zaczynamy się zastanawiać czy nie funkcjonuje
tu jakaś odmiana hasła „Polak – Chorwat …” .Tylko parę razy mamy okazję widzieć
otwarte morze, stale za pasem niebieskiej wody widać kolejne rzędy mniejszych i
większych wysepek. Najpierw jedziemy do Cavtatu, ku naszemu zaskoczeniu okazuje
się, że to ruchliwa miejscowość nadmorska z rozbudowanym przemysłem
turystycznym, a na dodatek z bogatą historią i zabytkami, kiedyś konkurowało z
Dubrownikiem, niestety, mamy tak napięty terminarz, że nie planujemy
zwiedzania, zaraz po rozpakowaniu się w kwaterze jedziemy do Dubrownika. Tam
okropny tłok samochodowy (po raz kolejny zadaję sobie pytanie: co dzieje się tu
w sezonie?), ale znajdujemy miejsce na parkingu tuż pod murami i zaraz po
wkroczeniu do miasta przez bramę w nich, wchodzimy na nie za 30 kn od osoby.
Wspaniały widok na morze i miasto, zwraca uwagę, że prawie wszystkie dachy mają
świeżo położoną dachówkę i że uliczki są tu niezwykle strome (ze schodami) i
wąskie, nawet jak na tutejsze standardy. Nieprzebrane tłumy, duży wysyp
Francuzów i Polaków, zupełnie nie ma Niemców i Japończyków. Imponująca i czynna
studnia miejska tryska z wielu rurek nadającą się do picia, chłodną wodą. Spacer
murami jest tu czymś jedynym w swoim rodzaju, przypomina podobny w
Aiguiles-Mortes, ale może mury tu wynioślejsze i bardziej wojownicze, a miasto
pagórkowate i większe. Potem snujemy się po uliczkach pełnych zwiedzających,
wśród mnóstwa restauracji i sklepów z pamiątkami. Ale znowu nasuwa się pytanie
czy powinienem przyznać temu cacku architektury miejskiej symbol ****?
Przypominam sobie, że tak było z Rzymem, Ferrarą… i innymi miejscami powszechnie
uznanymi za cuda wielogwiazdkowe. Oczywiście Dubrownik to jest cudo, ale czy
„lepsze” od np. Splitu, Rovinja, Šybenika ? Wreszcie uspokajam swoje sumienie,
że tego typu wartościowanie jest bez sensu, każde cudo jest cudem w swoim
rodzaju i tyle, a ja mogę sobie z nich wybierać rodzynki, jakie mi najbardziej
smakują i obdarzać je dowolną liczba gwiazdek czy kółek.
297,7 km, 5,5 l/100, 52 km/g.

[orchidea27]

Jak zwykle milo sie czyta Twoje opowiesci. :))) Nie bylam nigdy w Dubrowniku
ani w Splicie, ale juz te miejsca widze oczyma mojej wyobrazni, dzieki Twoim
przekazom. :)))

HR.11.

[Gość: Fredzio]

08.06.
W nocy zrywa się wichura, rano pełne zachmurzenie, nadal dmie i leje, wobec
czego rezygnujemy z powtórnej wizyty w Dubrowniku i przed 10.00 ruszamy z
powrotem. Leje z niewielkimi przerwami, morze dziś koloru stalowego z białymi
grzywaczami. Ostrzeżenia przed spadającymi kamieniami okazują się uzasadnione,
sporo ich leży na jezdni, niektóre na tyle duże, że mogłyby sprawić kłopoty.
Koło Makarskiej deszcz nieco uspokaja się, za to wiatr wzmaga się tak, ze
wyraźnie szarpie samochodem i nagle zdumieni widzimy, że szczyty i zbocza
wysokiej góry po prawej ... pokrywa świeży śnieg. Nieprawdopodobne, ale nie
sądzę, żeby w ramach eskalacji atrakcyjności krajobrazu ktoś po nocy posypał je
cukrem-pudrem. Potem już pogodniej i cieplej, zdejmujemy kurtki i wyłączamy
lekko nastawione ogrzewanie. W przydrożnej restauracji pijemy południowe
cappuccino i po 4 ½ godzinach jesteśmy w domu, do wieczora wypogadza się,
idziemy więc na spacer na pobliskie osiedle, jak wszędzie tu większość domów
sprawia wrażenie zupełnie nowych, wiele w budowie, w tym jeden spory sprawiający
wrażenie hotelu, wszędzie wywieszki „sobe-rooms”. W pewnej chwili z pojemnika na
śmieci wyskoczył wypłoszony kot, po chwili zbiegło ich się chyba z dziesięć lub
więcej, jeden skradał się potem za nami przez pół ulicy. Morze przybrało
wieczorem kolor rtęci. Na obiad zupa pomidorowa „W” i wczorajsza pizza – okazało
się, że zostało jej w sumie 1½ porcji - w sam raz na obiad..
255,6 km, 5,8 l/100 km, 55 km/g.

09.06
Zwiedzamy Trogir i zaczyna się to od poszukiwania miejsca na zaparkowania,
wreszcie po ponownym okrążeniu miasta znajdujemy płatny parking utworzony z
części ulicy, na nim ustawiamy się na ostatnim chyba wolnym miejscu. Przez
bramę miejską wchodzimy w strefę pieszą, zresztą w tak wąskich uliczkach ruch
samochodowy byłby niemożliwy. Miasto milutkie, wypucowane łącznie z wyślizganymi
(i śliskimi) brukami z bloczków kamiennych, miejscami wyłożonymi dla odmiany
kocimi łebkami. Naprawdę warte zwiedzenia, choć może właśnie za bardzo
wymuskane, brak mi w wąskich uliczkach uroczych sypiących się i oblezionych
murów, pochylających się ścian. Prócz tego wymuskania i bijącej w oczy czystości
zwracają uwagę wyjątkowo liczne przewiązki/łączniki pomiędzy domami na wysokości
1-2 piętra z oknami lub tylko łuki łączące domy po obu stronach ulicy, które
wszystkie są bardzo wąskie, jedyne rozszerzenia to place np. przy katedrze.
Katedra od frontonu w rusztowaniach, wchodzi się wejściem bocznym. Kamienne mury
wewnątrz sczerniałe, miejscami jakby okopcone, swoją drogą ze stropu zwiesza się
ogromny świecznik, a przed ołtarzami palą się liczne ofiarne świece. Piękna
kamienna ambona, cyborium i drewniane, rzeźbione stalle, może trochę za bardzo
wypoliturowane, bo jaskrawo błyszczą. W połowie nawy wisi wysoko duży „płaski
krucyfiks”, a w każdym razie przypominający nam podobne, znane nam z Włoch i
Hiszpanii - może barwniejszy … i mniej płaski. W posadzce wiele płyt nagrobnych
w większości startych do całkowitej nieczytelności. Liczne takie płyty w
ścianach. Boczna kaplica z XV w. o wyraźnie jaśniejszych ścianach z sarkofagiem
bł. Jana, pierwszego biskupa Trogiru i figurami 12 apostołów (znowu nasuwa mi
się wątpliwość: czy wobec tego obok św. Jana, Mateusza i pozostałych świętych
musi tam być też (św.?) Judasz). Na bocznych ścianach nawy dwa duże obrazy, a
pod nimi rząd niewielkich portretów. Katedra stoi przy Trg Ivana Pavla II, w
innych miastach też spotykaliśmy takie ulice. Ale zwiedzanie rozpoczęliśmy od
obejścia dużej twierdzy z XV w. – Zamku Kamerlengo, jak zwykle tu - jest to
czworokąt wyniosłych murów, w narożach którego stoją trzy wieże i bastion, ponoć
twierdze budowano tutaj tak na wzór warownych rzymskich obozów. Połączona z
zamkiem wieża św. Marka (bastion) jest cała w rusztowaniach. Niedaleko (wszędzie
tu nie daleko, bo miasto szczelnie wypełnia niewielką wyspę połączoną z lądem
mostem) piękna Brama Morska z otoczonym kolumnami targiem rybnym. Więcej
przestrzeni zajmuje bulwar nadbrzeżny z przystanią jachtów i statków
spacerowych, wysadzony rzędem wspaniałych palm, a odgrodzony od miasta domami
wkomponowanymi we fragmenty zachowanych murów. Pogoda piękna, choć wietrzno,
więc efekt wizualny wspaniały. Wędrując po ruchliwej starówce podziwiamy liczne
sklepy i restauracje, piękne budynki, wreszcie siadamy w małym ogródku
kawiarnianym w cichym zaułku na uboczu, pijemy nasze rytualne espresso i już do
domu.
15,1 km, 8,0 l/100 km, 24 km/g

HR. ?.

[Gość: Fredzio]

Czy ktoś to nadal czytuje?

[Gość: aw]

pewnie! Czytam, notuję i planuję własną wyprawę :) Pozdrawiam

[aseretka]

Fredzio, na głupie pytanie, głupia odpowiedź. Czego się głupio pytasz? Czekam
na dalsze opisy.

: HR. 12.

[Gość: Fredzio]

No to proszę cd.:
"10.06
Odpoczywamy po wrażeniach, czytamy. Jeszcze spacer po Vranicy czyli naszej
miejscowości (a może nazywa się Vranica Seget?), wszędzie wypieszczone wille i
domki, zawsze z tabliczką „Sobe-apartmani-Zimmer-camere”, wiele się buduje i
rozbudowuje W sklepie brzoskwinie po 18,- kn (a nie po 35) i pomidory po 9,50.

11.06
Żegnamy Vranice i o 9.00 ruszamy do Jezior Plitwickich, początkowo Jadranką,
potem za drogowskazami kierujemy się na autostradę do Zagrzebia. Jedziemy więc w
głąb lądu, droga coraz mniej falista i kręta, wokół dużo zieleni, ale
spostrzegamy zniknięcie palm, cyprysów i pinii, wreszcie na bramce bierzemy
bilet i 100-120. Początkowo zdumiewająca, jak na ten kraj, równina na wiele
kilometrów po obu stronach drogi i to zazieleniona, potem po prawej pojawiają
się rosnące szybko grzbiety gór, w stronę których skręca droga. I typowa górska
autostrada – trochę zakrętów, kilka tuneli, w tym jeden bardzo długi, ale
oświetlone i wentylowane. Jeden tunel dwukierunkowy z pojedynczym pasem w każdą
stronę (drugi dopiero w budowie). Ten odcinek poprzedza znak ”Koniec autostrady”
i ograniczenie do 80. Ruch nie duży. Po 100 km autostrady za 41 kun zjeżdżamy za
drogowskazem „N.P. Plitvicka Jezera”. Mijamy wjazd do parku, zamierzając
najpierw znaleźć naszą kwaterę, po niewielkich poszukiwaniach znajdujemy dom
Rakovec 98, trochę dziwiąc się, że miało to być przy jeziorach, a jest kilka
kilometrów za nimi. Zgadza się miejscowość, numer domu, i nazwisko na wizytówce,
ale w domu nikogo nie ma, pieląca obok ogródek starsza pani metodą mimiczną i we
własnym narzeczu zawiadamia nas, że ktoś może się tu pojawić wieczorem. Jedziemy
z powrotem do parku, stajemy na ogromnym bezpłatnym parkingu nr 1 i idziemy do
kasy. Gdy mam już zapłacić za trzy bilety po 80 kn, Wojtek wyczytuje, że bilet
dwudniowy kosztuje 95,-, kupuję więc trzy dwudniowe i stwierdzamy, że jesteśmy o
195 kn do przodu. Wchodzimy w krainę przypominająca Park Krka, ale znacznie
powiększony i, jak to określamy, bardziej opłacalny. Kaskada różnej wielkości
jezior połączonych różnej szerokości i wysokości wodociekami, od olbrzymich
kaskad do szerokich, niskich grobli, kolor wody w jeziorach malachitowy, przy
brzegach bezbarwny, woda przejrzyście czysta, pełna ryb. Po ścieżkach wyłożonych
lekko tylko obrobionymi kłodami drzewa, mostkach i galeryjkach, przez bardzo
gęstą i soczystą zieleń drzew i krzewów dochodzimy do przystani promów. Na
nadpływający 100 osobowy stateczek czeka ogromny tłum wycieczkowiczów,
spodziewam się długiego oczekiwania na zaokrętowanie, ale po chwili przypływa
drugi i zaraz trzeci, na który wsiadamy. Statki mają chyba napęd elektryczny, bo
poruszają się bezgłośnie. Po ok.15 minutach żeglugi (w czasie której stwierdzam,
że w razie czego kapoków zmagazynowanych pod dachem by starczyło, ale czy
starczyłoby czasu na ich wydłubanie z półek ? - taki już ze mnie czarnowidz),
dobijamy do przystani po drugiej stronie jeziora i dalej wędrując pieszo
zachwycamy się kolejnymi wodospadami, strumieniami, rozlewiskami i co tam
jeszcze może zrobić woda. Dochodzimy do przystanku kolejki (w jednym z reportaży
gazetowych opisano ją jako „kolejkę wąskotorową”) – jest to kolejka o tyle, że
ma dwa wagony osobowe, ale ciągnie to potężny ciągnik …osobowy, bo za kabiną
kierowcy ma kabinę dla kilku pasażerów, chyba jest to po prostu odpowiednio
przerobiony ciągnik siodłowy. Obie kilkudziesięcioosobowe przyczepy mają obie
osie skrętne, co pozwala im wpisywać się w ciasne agrafkowate zakręty, moc
ciągnika zaś wystarcza do pokonywania stromych odcinków drogi, oczywiście całość
porusza się na normalnych oponach. Jedziemy do przystanku St.2, a stamtąd do St
1. i ruszamy na parking. Po drodze zaglądamy do parkowej restauracji ale
odstraszają nas ceny dań od 100 kn wzwyż. Jedziemy więc w kierunku kwatery w
Rakovcu, po drodze zajeżdżamy do spostrzeżonej poprzednio ładnej restauracji,
gdzie stwierdzamy, że ceny są o połowę niższe, zamawiamy więc 2x cebavptici, a
Wojtek wołowy kotlet z rusztu, wszystko z frytkami i salad mixte, do tego woda
mineralna i piwo, razem 186,-kn. No i jedziemy do Rakowca 98, a tam nikogo. Jest
już 19.00 i zastanawiamy się jak długo możemy czekać, ale gdy to rozważamy (… i
co potem?) przychodzi mi do głowy szczęśliwa myśl – telefon! Co prawda trochę
peszy nas świadomość, że aparat o numerze z vouchera (p. niż.!) może znajdować
się w domu pod którym stoimy, nasłuchuję nawet pod oknem, czy nie usłyszę
dzwonka, ale zgłasza się właściwa osoba i to mówiąca po niemiecku. Okazuje się,
ze mamy zgłosić się pod inny adresem w stronę jezior. Tłumaczy nam jednak dojazd
w sposób bardzo skomplikowany – mamy wrócić do wejścia do parku (ulaz 2) i tam
zawrócić z powrotem, przejechać 500m itd., ale po drodze Wojtek spostrzega, że
to co uważaliśmy za voucher, to nie voucher, ale zawiadomienie o przyjęciu
zamówienia, a voucher podpięty jest pod nim, a na nim właściwy adres „Rastovača
4”, znajdujemy właściwy dom, pod który wita nas zaaferowana cała rodzina
gospodarzy, zajmujemy miły, dobrze urządzony pokój z łazienką, pijemy herbatę i
po dniu pełnym wrażeń – spać. A gdyby nie było telefonów komórkowych?
292km, 6 l/100 km, 63 km/g"
1

[aseretka]

Właśnie, gdyby nie było telefonów komórkowych... Podobną sytuację mieliśmy w
Portugalii, gdzie zajechaliśmy przed 22, a w domu nikogusieńko. Już nawet
byliśmy przygotowani na nocleg w samochodzie.

HR. 13

[Gość: Fredzio]

12.06
Śpimy trochę dłużej, potem jedziemy (stąd kilkaset metrów) do parkowego Ulaz 2
tj. wejścia nr 2, bo wczoraj wchodziliśmy ulazem 1. Z pobieżnej obserwacji
wynika, że do parku łatwo przesmyknąć się bez biletu, ewentualne problemy mogą
pojawić się przy wejściu na promy, ale i to tylko w razie małej liczby chętnych,
o co tu raczej trudno. Idziemy drogą do „St 2” i wsiadamy do pociągu do ”St 4”,
a stamtąd spacerkiem obchodzimy kolejne jeziora, idąc głównie ścieżkami
wyłożonymi drewnianymi belkami, miejscami położonymi na palach wbitych w dno
płycizn lub wzdłuż tam trawertynowych czyli grobli utworzonych w naturalny
sposób przez wytrącanie się minerałów, w które bogate są tutejsze wody, na
gałęziach, liściach i innych takich rzeczach opadłych do wody. Ścieżki są
szerokości nie przekraczającej 1,5 m (idący z naprzeciwka muszą uważać przy
mijaniu a minięcie wycieczki to prawie horror)) i dziwi trochę zupełny brak
poręczy, o potknięcie się na nierównej belce jest nie trudno, ewentualna
niezamierzona kąpiel nie zawsze może być zabawna. Podziwiając niezwykłe widoki i
wsłuchując się w wszechobecny szum wody dochodzimy do przystani P 2 i wsiadamy
na prom do P 3 , skąd wędrujemy pieszo do St 1, najpierw wspiąwszy się do punktu
widokowego – tarasu z kamienną balustradą, skąd jeszcze piękniejszy, bo
rozległy, widok na jeziora i wodospady. Zwróciliśmy uwagę, że dziś w parku ruch
jakby mniejszy niż wczoraj, ale za to wczoraj ku mojej radości obok licznych
Francuzów, Polaków, Włochów, spotkaliśmy sporą grupę Japończyków, których brak
zawsze mnie z niejasnych przyczyn niepokoi. Wszystko to zajęło nam czas od
11.00 do 16.30, wreszcie parking i jedziemy na obiad do wypróbowanej wczoraj
restauracji „Degenija”, tym razem zjedliśmy zupę pomidorową i risotto z grzybami
(ja), filet z kury (Jadzia), a Wojtek zamówił sobie nasze cebavpcici, do tego
piwo, woda, espresso razem za 190 kn i do domu Pogoda dziś była słoneczna, lecz
wietrzna, w sumie doskonała do wędrówek, a baliśmy się powtórzenia scenariusza z
Dubrownika, gdzie drugiego dnia lało, ale obiad jedliśmy nie na tarasie, jak
wczoraj, a wewnątrz lokalu. Wieczorem gospodyni przynosi nam świeże ręczniki.
19,9 km, 6,0 l/100 km, 41 km/g

[aseretka]

Ja niestety w Plitwickich byłam tylko kilka godzin.Będzie tam trzeba wrócić.
PS. Fredziu, zajrzyj na pocztę w gazecie.

HR. 14

[Gość: Fredzio]

13.06.
Wyjeżdżamy o 8.40, najpierw zwykłą drogą, może trochę mniej krętą niż zazwyczaj.
Przez równiny, bliżej Słowenii przez góry, w tym kilka tuneli. Po drodze
wydajemy resztki kun i tolarów, przeważnie na wino. Granica austriacka pojawiła
się jakoś szybko, kupujemy winietę, potem na parkingu zjadamy drugie śniadanie i
wypijamy 3 groβe Brauners. O 15.40 jesteśmy w Traiskirchen, instalujemy się w
oekotelu w pokoju nr1 i idę z Wojtkiem na zakupy i zwiad restauracyjny: „nasza”
restauracja ma dziś Ruhetag, a inne nie bardzo nam się podobają (wszystkie
zresztą o tej porze zamknięte), wreszcie wybieramy na kolację Pizzerię
Dettolino. Po drodze w Billi kupujemy 2 puszki piwa i 2 butelki francuskiego
wina (Vin de Pay d’Oc)…za w sumie 3,80 €. Potem idziemy na kolację, gdy
wchodzimy wita nas buchający ogień grilla i kelner zapraszający nas do ogródka w
podwórku. Z karty zamawiamy – ja spaghetti carbonara, Wojtek oczywiście pizzę,
Jadzia z tablicy wystawionej w ogródku Mix Grill i wodę mineralną. Czekamy dość
długo i wreszcie dostajemy kolejno – spaghetti (bardzo dobre, co ciekawe z
paskami szynki, a nie boczku), potem Jadzia swoje mięsiwa czyli trzy upieczone
na grillu zrazy mięsa wołowego, jagnięcego i filet kurzy z pieczonymi
ziemniakami, a gdy my kończymy jeść Wojtek dostaje swoją pizzę, całą pokryta
płatkami szynki crudo, na wspaniałym cieście i z doskonałymi pomidorami (warto
było czekać)., za całość płacimy 27,58 €
454,3 km, 5,5 l/100 km, 77 km/g.

14.06
Po obfitym oekotelowym śniadaniu wyjeżdżamy o 9.00, jazda bez przeszkód, choć
ruch duży, aż do przedmieść Wiednia, gdzie przed nami ruch gęstnieje, migoczą
się światła awaryjne, no wreszcie jest – dwurzędowy korek po horyzont, stoimy
lub powoli pełzamy. Wydaje się, że to z powodu prac remontowych prowadzonych na
przeciwnym pasie, ale poruszając się o 2-3 m do przodu mijamy je, a z prawej
dołącza trzeci wypchany samochodami (…korkowy) pas. Upał i wleczenie się, w
ciągu 1,5 godziny przejeżdżamy 6,5 km, dobrze że za resztę tolarów kupiliśmy
także paczkę gumy do żucia – mam chociaż takie zajęcie. Potem całość
nieruchomieje beznadziejnie na kilka minut i nagle wszystko rusza, tłok na
drodze rozgęszcza się, szybkość wzrasta, wjeżdżamy w wiedeńskie tunele, jedziemy
już normalnie, granicę czeską, a potem polską mijamy szybko i w domu o 16.30.
401 km

Appendix.
Koszt wyprawy (paliwo, noclegi, zakupy, ubezpieczenia, jedzenie) 6890,01 zł (nie
wliczam kosztu jedzenia zabranego z domu (część zresztą wróciła), ale to nie
było więcej niż ~100 zł. Aha, nigdzie nie napotkaliśmy McD, Pizza Hut i i. tego
typu stołówek i też nie było supermarketów (Tesco, Media Markt itd - ciekawe.
Szczegóły na specjalne życzenie.
(Koniec i bomba….)

[aseretka]

... a kto czytał ten nie jest trąba.
Czekamy na dalsze opisy. We wrześniu jedziesz bodajże do Francji o ile dobrze
pamiętam.

F -1

[Gość: Fredzio]

4 września jadę do Zgorzelca,tam nocleg i skok do Francji, nocleg i do Paryża
(coś po drodze), tam 5 dni w Maison Lafitte (Eurocamp)- w planie uzupełnienie
Paryża ( dawniej nazywałem takie kolejne odwiedziny "dokończeniem", ale
sugerowało to ostateczne rozliczenie z danym krajem czy miejscowością, a anuż
jeszcze mnie tam przyniesie? Np. mam w rezerwie zaklepane (po ryju Dzika)
odwiedziny Florencji, zresztą akurat tam mógłby jeździć co roku. Potem jedziemy
do La Rochelle i okolic, a dalsze zwiedzanie w drodze powrotnej. I znowu nasuwa
mi się ten sam temat: tranzyt przez Niemcy - bez zatrzymania, w rezultacie znam
w nich tylko autostrady, Heilbronn, Monachium, Akwizgran, Buehl, Baden-Baden, no
i Berlin-Haupstadt-der-DDR, Brandenburg, Mekleburgię (to z czasów ancien
regimów) - popatrz, trochę tego się jednak nazbierało. Czy przesłać dalsze zdjęcia?
Fredzio

[aseretka]

To we wrzesniu czekamy na relację z Francji. Najlepiej na "Francja
turystycznie".

[Gość: Fredzio]

I will do my best - (jak mówią Francuzi).

[Gość: Fredzio]

PS. Nigdzie nie opisałem plaż dalmatyńskich, chyba dlatego, że rozpatrując to w
zestawieniu z naszymi nadbałtyckimi hektarami złocistych piasków...…to w HR plaż
niema, bo co to za plaża : 2 metry drobnych otoczaków schodzących w morze, ani
na to stanąć, ani usiąść, a na dodatek do wody trzeba wchodzić w butach, bo
jeżowce tylko czekają. Woda za to krystalicznie czysta i ciepła.