cośtam

[mikron6]

Mówisz kamieniem nawykłym do dłuta
Prostotą krzyży wyciosanych w drzewie
I chrzęstem gliny mielonej na proszek
Choć do niej mówisz
Ona tego nie wie

Wydyma usta gdy dłonią spękaną
Dotkniesz jej dłoni
Róże przedkłada nad bukiet piwonii
Wzdraga się, wzdraga
Kiedy patrzysz na nią
Nie nachalnie

Kolejny świątek
Jezus Frasobliwy
Cycata panna
Rysunek na desce
Ból twój ukoją
Gdy odejdzie
W piątek
Powiedz coś jeszcze...

[mikron6]

Zwyczajni ludzie są tacy zwyczajni
Że pisać o nich nie warto
Taka Ciocia Ela na przykład;
Robi pączki na drewnianej stolnicy
Włosy z twarzy odgarnia przegubem
Umączonej ręki
Nie myśli teraz o modzie
Ani o tym że ma guzek w piersi
Tylko o tych pączkach
Żeby wyszły jak trzeba

Konfitury wiśniowe od lata
Czekały na tłustą sobotę
Skryte skrzętnie przed wzrokiem
Żarłocznych
Kochanych najbliższych

Ciocia Ela jest wierszy niewarta
O czym by tu?

[mikron6]

W małej czarnej
Wielka Brazylia
Rytmy samby
Osłodzone cukrem
Przygodnego seksu
Leniwy nurt Amazonki
Chłodzi
Gorące emocje

Brazylia
Pachnące wydziela opary

W małej czarnej
Dostrzegasz jej oczy
Patrzą sponad
Czarnych rzęs firanek
Mała czarna
Zamiast pełnych bioder
I skóry ciemnej
Niczym ziarnko kawy
W samotny poranek

[mikron6]

SZEPT

Szept się ściele smutnym szalem
Po dywanach
Po firankach.
Jeśli kochasz go nad życie
Jaka z ciebie jest kochanka?

Za tym szeptem chowasz siebie
Gniew i dumę
Krzyk rozpaczy.
Znowu wymkniesz się przed świtem
Żeby łez twych nie zobaczył.

Szept się ściele chłodnym smutkiem
Niczym mgła
Jesienną nocą
Jutro wrócisz
Chociaż znowu
Będziesz pytać siebie
Po co?

[mikron6]

WIERSZOKLECI

Drążą nasze dusze
Wichury jesienne
Szaleńcze śnieżyce
Wersów, rymów, rytmów.
Słów nieposkromionych
Wiosenne powodzie
Co nie mając sensu
Same w sobie sensem

Trwamy więc pokornie
W dzikim uścisku żywiołów
Środka naszej głowy.

Czasem tylko
Uwalniamy wierszem
(Dla nas jedynie jasnym)
Podmuch, strumyk
I śniegu trzy płatki.
Kulawe
Demonki
Poezji

[mikron6]

ONA

Z tobą
Mogłaby boso
Pokonać świat
Źdźbła trawy o świcie
Czesząc stóp palcami

Kipiący gar słońca
Przelać południem
I jak kot się grzejąc
Na czerwonych dachach
Miasteczek
Wyłapywać z półcieni
Łaskotanie
Końca dnia

Z tobą tylko
Mogłaby noc ugłaskać
Od lęków ciemności
Dłońmi ubranymi
W aksamit
Gwiazdy zawiesić na uszach.
Piersi w dwa zamienić
Księżyce
A oczy
W, wilczym blaskiem płonące
Kaganki
Z tobą.

Ale odszedłeś