Kiedy potwór znika

[art.usa]

Milosc i nienawisc.
Uczucia które blisko kolo siebie leza.

Kiedy potwór znika

[strzykwa]

Chciałabym, żeby moja Mama przeczytała ten artykuł.

[marxx]

Z art. mozna wywnioskowac, ze tego typu relacje wystepuja tylko
miedzy matka a corka. Smiem watpic. Sa tez dosc powszechne miedzy
matka a synem.

[gladys_g]

może dlatego, że to jest o relacjach matek i córek, a nie matek i synów? Ale nie
wiem, tak tylko zgaduję.

[umasumak]

Nie aż tak powszechne, jak w przypadku relacji matka-córka, między którymi
oprócz typowego konfliktu pokoleń, jest coś w rodzaju rywalizacji o kobiecość.

[hahanna]

to jej go wyślij :) powodzenia!

[pfrydrych]

hahanna napisała:

> to jej go wyślij :) powodzenia!

Zeby to bylo takie proste ... wyslac komus list i po sprawie :(

[hahanna]

kto tak powiedział: wtedy się dopiero zacznie... miłe lepszego początki, po
burzy przeważnie wychodzi słońce :)

[ica11]

A jesteś pewna, że gdyby Twoja Mama czytała ten artykuł, to
widziałaby w sobie matkę (relacja Ty i mama) czy raczej skrzydzoną
córkę (relacja Twoja mama i Jej mama).

Każdy generalnie widzi swoja krzywdę...

[iamhier]

a ja bym nie chciala,bo tak by sie zajela soba,ze nie poznalaby mnie na ulicy,co
jej sie zdarzalo......

Kiedy potwór znika

[xanaxy]

Literatury o toksycznych matkach/ojcach/obojgu szukaja ci, ktorzy
czuja ze byli skrzywdzeni.Tylko ci lub tzw pomagacze.Wg P.Dodziuk
nalezy przebaczac, by samemu lepiej sie poczuc. Mysle, ze nie ma
powodu przebaczac tym, ktorzy krzywdzili za sprawa wlasnej
niedojrzalosci, nieodpowiedzialnosci a nade wszystko psychopatii.Do
tego powolywanie sie na Melibrude...kto to jest? Ile osob On
skrzywdzil? Farsa...Szkoda.

[echtom]

Wg P.Dodziuk
> nalezy przebaczac, by samemu lepiej sie poczuc. Mysle, ze nie ma
> powodu przebaczac tym, ktorzy krzywdzili za sprawa wlasnej
> niedojrzalosci, nieodpowiedzialnosci a nade wszystko psychopatii.

P. Dodziuk ma rację - "bezinteresowne" przebaczenie przywraca wewnętrzny spokój. Sprawdziłam, choć w innej relacji niż z rodzicami. Uwolniłam się wtedy od najgorszej udręki, jaką było czekanie, że ten człowiek zrozumie, co złego zrobił, i sam przyjdzie prosić o przebaczenie. Warto przebaczyć, bo wtedy przestajesz być zależna od czyjegoś ruchu i odzyskujesz kontrolę nad sytuacją, a to przywraca energię i chęć do życia.

Kiedy potwór znika

[1marys]

hmmm to jest wlasnie moje marzenie, podejsc i przytulic moja mame. Ciekawa
jestem jaka bylaby reakcja : ) Co do wybaczania, wyznaje zasade, ze musi byc
skrucha z drugiej strony i nie mowie tu tylko o matkach ...

[sparxx]

P. Dodziuk ma rację. Cała rzecz polega na tym, żeby uwolnić siebie, nie kogoś -
od negatywnych, niszczących emocji, które powstały i ugruntowały się w wyniku
odczucia krzywdy.
A czy nie ma powodu przebaczać? To już każdy sobie sam musi odpowiedzieć - czy
chce żyć w tym poczuciu krzywdy całe życie, jątrząc rany, które nigdy się nie
zagoją - czy woli się od tego uwolnić i żyć jako wolny człowiek. I do tego
szczęśliwy. Osoba, która odgrywa tu rolę krzywdziciela nie ma nic do rzeczy,
wybaczenie jej nie dotyczy. Dotyczy jedynie uczuć i emocji osoby skrzywdzonej.
Inna sprawa, że wychowani przez kościół katolicki - bardziej lub mniej świadomie
- wymuszamy na innych i co gorsze, na sobie takie "wybaczanie" które koło
rzeczywistego sensu wybaczania nawet nie leżało. Mówię "wybaczam ci" ("bo tak
wypada" - co to w ogóle znaczy?!), w środku gotując się ze złości i mam jeszcze
większe poczucie krzywdy niż przed chwilą, tym bardziej, że właśnie mój
krzywdziciel dostał ode mnie rozgrzeszenie! Nie tędy droga, to nie jest
wybaczanie - to jest ZAKŁAMANIE.
Długo będę pamiętać, jedną osobę, której udało mi się wybaczyć. Oprócz
oczywistej krzywdy sprowadziła na mnie realne zagrożenie życia, z pomocą lekarzy
i wielu osób udało mi się z tego wyjść. Usłyszałam tylko "naprawdę mi
wybaczyłaś? myślałam że tego co zrobiłam nigdy mi nie wybaczysz, nikt by tego
nie wybaczył, super" - i do tego dzika radość i żadnego zrozumienia sytuacji.
Ot, głupia beztroska.
Wybaczenie nie stawia znaku równości z rozgrzeszeniem! Jeżeli robimy coś
karygodnego, to żadne wybaczenie tego nie zmieni, dopóki nie wynagrodzimy
wyrządzonej krzywdy. Ale osoba skrzywdzona nie musi żyć z tym ciężarem i męczyć
się, bo krzywdziciel ma to w d****.
Może już czas, aby brać odpowiedzialność tylko za siebie i swoje zachowanie,
przecież nie jesteś w stanie zmusić nikogo żeby robił to co chcesz. Jeżeli
liczysz na to, że ktoś jest "ach, jaki dobry" a potem się okazuje że miałeś
błędne wyobrażenie na ten temat - to bierz odpowiedzialność za swoje złudzenia.
Wybaczenie wyzwala z niewoli złudzeń.

Kiedy potwór znika

[jowa3]

Ojcowie w podobny sposób krzywdzą swoich synów :(

[pfrydrych]

Najczesciej jest to tandem, niestety.

Kiedy potwór znika

[hahanna]

Są pewne metody, dzięki którym można łatwiej uporać się z bólem, który jest związany z przeszłymi zdarzeniami. Nie są one łatwe, ale można potrenować.
Kilka z nich można znaleźc w dobrych książkach na temat NLP, na przykład u Bandlera: "Chciałbym, abyście spróbowali wykonać kilka ćwiczeń, które nauczą was nieco lepiej kierować waszym umysłem. Doświadczenia, które w ten sposób zdobędziecie, będą nieocenioną pomocą w zrozumieniu dalszego ciągu niniejszej książki, dlatego ważne jest, abyście naprawdę wykonali te ćwiczenia, a nie tylko o nich przeczytali.

PRZYKŁAD
Pomyśl o jakimś bardzo przyjemnym wydarzeniu, które miało miejsce w przeszłości — niech to będzie coś, do czego już dawno nie wracałeś. Zatrzymaj się na chwilę, odszukaj obraz w pamięci i upewnij się, że masz przed oczami dokładnie to, co widziałaś w tamtym miłym momencie.
Możesz zamknąć oczy, jeżeli wolisz... Patrząc na miłe wspomnienie, chciałbym, abyś regulowała jasność obrazu, zwracając jednocześnie uwagę na zmiany zachodzące w twoich odczuciach. Najpierw rozjaśnij obraz najbardziej jak tylko możesz... Niech stanie się jasny i promienny.
.. Teraz przyciemniaj go do momentu, aż stanie się prawie niewidoczny... A teraz z powrotem go rozjaśnij. W jaki sposób zmieniały się twoje odczucia? Oczywiście zawsze mogą zdarzyć się wyjątki, ale u większości osób rozjaśnianie obrazu powoduje wzmocnienie intensywności
uczuć z nim związanych. Przyciemniając obraz, zmniejszacie jednocześnie intensywność odczuwania. Kto wcześniej wpadł na pomysł, że można zmienić swój sposób postrzegania jakiejś sytuacji tylko poprzez celowe
rozjaśnianie lub przyciemnianie wewnętrznego obrazu?"

Ćwiczenie czyni mistrza. Powodzenia

[iamhier]

Jakie bole z przeszlosci? dlaczego z gory zakladasz,ze kazdy musi byc na tyle
emocjonalnie zwiazany z matka/ojcem zeby cos takiego czuc?

[hahanna]

ja nic nie zakładam... tylko piszę, że JEŚLI ktoś odczuwa w związku z tą
sytuacją ból, to może go sobie złagodzić używając tych procedur - nie piszę, że
każdy tak ma, bo są ludzie, którzy dają sobie radę z takimi problemami sami,
intuicyjnie - często też stosują właśnie takie metody, które podpatrzyli twórcy NLP

Najgorsi sa ci u których mieszka matka czy ojciec

[art.usa]

inni co mieszkają dalej sa zawsze najlepsi.

Nie ocet ale;
Skakałam z drabiny zeby cie stracić.

Kiedy potwór znika

[iamhier]

Psychoterapia? Co takiego? Absolutnie pogarsza sprawę.Jest koszmarem dla dziecka
jak się puści taką osobnicę z chomonta.Takie osoby nie zasługują na żadną
terapię.Jedyną szansą na jakiekolwiek zaintresowanie jest nakaz 12 godz.pracy na
dzieci,nawet samodzielne.
Wtedy nagle miłość się pojawia......
Patologii sie nie pomaga,patologie sie zwalcza.
Szkoda tylko,ze te wszystkie "pomoce" niszcza wylacznie DZIECI....

[hahanna]

Twoje słowa pokazują jak wiele masz w sobie negatywnych odczuć. Ja zaś mówię,
żeby je sobie odpuścić, tak jak zrzuca się niepotrzebny plecak na końcu podróży.
Wyobraź sobie, że mając tę negatywną energię w sobie nosisz przez całe życie
plecak z kamieniami - po co ci one? kaleczą one TYLKO ciebie i NIKOMU nie dają
nic dobrego, prawda?

Kiedy potwór znika

[minna]

Ten wywiad przeczytałam z wypiekami na twarzy. Znacie to uczucie, że
ktoś mówi właśnie o Waszej sytuacji? Ja nadal nie uporałam się z
moim potworem. Moja siostra także. Obie jesteśmy w okolicach
czterdziestki i obie kompletnie rozwalone psychicznie - dorosłe
kobiety, ale przestraszone jak małe dziewczynki.
Byliśmy tzw. normalną, porządną rodziną, a wszyscy gratulowali mojej
matce takich grzecznych dzieci. Byłyśmy grzeczne, bo wiedziałyśmy,
co czeka nas w czterech ścianach. Moim największym marzeniem w
dzieciństwie było, żeby moja mama sobie poszła i już nigdy nie
wróciła. Co ta kobieta musiała wyczyniać, żeby dziecko tak
pomyślało? Mam teraz swoje i nie wiem, jakie straszne rzeczy
musiałabym mu wykonać, żeby ono marzyło o moim nieistnieniu.

[echtom]

Nie wiem, co takiego robiła Twoja mama. Ja czasem żałuję, że dzieci
się mnie nie boją, bo miałabym przynajmniej zagwarantowany szacunek
i posłuszeństwo.

[minna]

ale ja nie mam szacunku dla mojej matki, a posłuszeństwo oparte na
strachu rzeczywiście łatwo osiągnąć (zacznij bić i poniżać), tylko
po co Ci to? i czy nie szkoda Ci dzieci?

[echtom]

Nie zacznę - już za późno. Po prostu smutne jest dla mnie, że
dzieci, które mają bezwarunkową miłość i poczucie bezpieczeństwa,
pozwalają sobie na "niegrzeczność", a dzieci, które boją się
rodziców i muszą zabiegać o ich uczucie, nie sprawiają im kłopotów.

[obywatelpiszczyk]

są jeszcze inne sposoby kontroli zachowania dzieci niż bicie i poniżanie. Na
przykład można dawać dobry przykład.

[echtom]

> Na
> przykład można dawać dobry przykład.

To nie zawsze się sprawdza.

[dzikus999]

to co lepiej zbić?
ja zawsze miałem świetne oceny, chlopak z dobrego domu, zawsze posłuszny,
pamietam jak od ojca dostałem pasem łomot, za to, że miałem dobry na świadectwie
maturalnym... Miałem 19 lat, on niższy ode mnie, a tak się go bałem, że dałem
się mu zbić, pasem do krwi...
To jest koszmar, nienawidzę go... teraz mam 30 lat i dwójkę swoich dzieci i nie
uderzyłbym ich. Właśnie dlatego, że wiem co to znaczy ból kiedy szacunek i
posłuszeństwo wymuszane są biciem i poniżeniem. I właśnie nie uderze ich, a
przytule, bo wiem ile ja sam byłem gotowy oddać (nawet jako licealista, student)
za to, aby mój ojciec mnie pochwalił czy przytulił. To straszne uczucie, kiedy
Twój ojciec czy matka nie chcą za całe Twoje życie Ciebie po prostu przytulić...

Człowiek wtedy czuje się taki mały, beznadziejny i niepotrzebny. Moja żona
dopiero mi pomogła przez ten koszmar przejść, za to dziękuje jej. Choć
przyznaję, przeszłość boli.

[echtom]

Tuliłam, chwaliłam, mówiłam, jaką są dla mnie radością i mam to, co mam. Może gdybym biła, miałabym przynajmniej doraźny efekt - "grzeczne" i dobrze się uczące dzieci, za które nie musiałabym się wstydzić.

[dzikus999]

Byłaś po prostu nieskuteczna. Ja byłem bity jak pies, za każdą złą ocenę, ale
proszę powiedz mi po co? Dlaczego, kiedy biologia nie była moją pasją, musiałem
ryć, aby miec bardzo dobry, skoro wystarczyłby mi dostateczny, a mógłbym się
skupić na ukochanej fizyce? Mój ojciec ma wykształcenie zawodowe, ja wyższe
3-ego stopnia. Nie dzięki niemu, dzięki sobie. Ja sam wiedziałem, że jak się nie
będę uczył to będę nikim.

Mój ojciec nazywał mnie darmozjadem, trutniem, był okrutny, śmiał się ze mnie,
poniżał, mówił że do niczego nie zajdę w życiu. Moją matkę terroryzował. Na
zewnątrz byliśmy dobrą rodziną, kochającą się. W domu był koszmar, strach i
płacz. Kiedy moja Mama była chora i leżała w szpitalu to ja jeździłem do niej
zaraz po zajęciach w liceum, a potem musiałem jechać do domu, zdać relację i
ugotować "księciuniowi" obiad, bo on uważał, że jest zbyt inteligentny, by
samemu sobie coś zrobić do jedzenia.

Nie pyskowałem, chodziłem jak w wojsku - równiutko, wystarczyło, że raz dostałem
kablem za to, że nie szedłem jak żołnierz, równo. Ojciec uważa mnie, za nie
pełnoprawnego mężczyznę, bo nie byłem w wojsku z racji zdrowia. Ma mnie za nic.
Nie umie rozmawiać, nie potrafi. Od 5 roku życia byłem dla niego tylko trutniem.
Na koniec liceum, dostał list gratulacyjny za moje wyniki w nauce, nie
przeczytał go.

Obecnie nie utrzymuję z nim kontaktów, nie chcę. Przecież i tak będę tylko
beznadziejnym trutniem.

Bicie, poniżanie, budowanie autorytetu na zasadzie strachu nic nie daje. We mnie
to budziło tylko ból, cierpienie i to jedno pragnienie - bycia chociaż jeden,
jedyny raz pochwalonym przez ojca. Mówienie, ciągle że jest źle, nie motywuje.
Ono zabija.

A Twój doraźny efekt jest śmieszny. Z dziećmi się rozmawia, a nie bije. I
załuje, że mu chociaż raz nie oddałem. Teraz bym go pewnie okaleczył, ale
zrobiłbym to z dziką satysfakcją i patrzyłbym ze szczęściem, że wreszcie
fe-tniak cierpi.

[echtom]

> Byłaś po prostu nieskuteczna.

To podaj mi przepis na skuteczność, skoro ani bicie, ani przykład, ani bezwarunkowa miłość nic nie daje.

> A Twój doraźny efekt jest śmieszny. Z dziećmi się rozmawia, a nie bije.

Rozmawiałam przez te wszystkie lata. A teraz od tygodnia płaczę z bólu i upokorzenia.

[karmelowa_mumi]

to daj sobie czas i zacznij rozmawiać znowu

Nie "postawiłeś" się ojcu !!

[boykotka]

Ja mam kochanych rodziców ale zanim do tego doszłam musiałam beczkę
soli zjeść. Mój ojciec mnie nie bił, nie krzyczał ale mniej więcej
od wieku 12-tu lat wiecznie był ze mnie niezadowolony. Gdy miałam 20
lat i usłyszałam od niego kolejne kazanie dosłownie uderzyłam
pieścią w stół i oświadczyłam mu, że nie jestem psim g..nem a
następnie wyliczyłam mu wszystkie argumenty za tym, że jestem
porządnym człowiekiem a przede wszystkim nie piję, nie palę i nie
łajdaczę się za co należy mi się szacunek.
Mój ojciec nadal potrafi powrócić do swojej dawnej "nuty"
przynudzania - zawsze mu wtedy tłumacze, że jesteśmy szczęśliwą
rodziną i chyba potrzebne mu jakieś wielkie nieszczęście by wreszcie
zrozumieć jakie ma wspaniałe dzieci. Jedno muszę ojcu przyznać, choć
jest prostym i niewykształconym człowiekiem potrafi rozmawiać a
przede wszystkim jak to sobie wszystko przemyśli to przychodzi i
mnie przeprasza. Albo mówi : "dziecko nie masz racji" i ustalamy
kompromis.

[lumita]

echtom napisała:

> > Na
> > przykład można dawać dobry przykład.
>
> To nie zawsze się sprawdza.
>

I przez takich jak ty Polska to Azja i barbarzynstwo - dajesz nowa
definicje glupoty!

[echtom]

Mógłbyś mi to bliżej wyjaśnić, bo jakoś mętnie brzmi?

[dzonkasar]

Wymaganie i egzekwowanie odpowiednich zachowań nie musi się wiązać z
torturowaniem fizycznym, czy psychicznym.

[echtom]

Dałam dzieciom przykład umiłowania nauki i pracy, a moje starsze córki lekceważą szkołę i od 3 lat ledwo prześlizgują się z poprawkami z klasy do klasy. I twierdzą, że to moja wina, choć nie potrafią racjonalnie wytłumaczyć, na czym miałaby polegać. Nie zdziwiłabym się, gdyby wypisywały na młodzieżowych forach i portalach, jaką mają złą matkę. Te wszystkie skargi na strasznych rodziców trzeba podzielić przez dwa, bo dzieci niezależnie od wieku mają dużą skłonność do przesady w ocenie rodziców, albo po prostu z automatu powielają kliszę, że starzy są źli. Nie życzę nikomu, by za wieloletni trud włożony w wychowanie dziecka dostał w podziękowaniu czarną niewdzięczność.

[jete]

Jestes zadowolona ze swoich relacji z Mama?

[echtom]

Nie. Doceniam to, co dla mnie zrobiła, ale przez całe życie za bardzo mnie
ograniczała i próbowała urobić na swoje podobieństwo. I teraz ma pretensje, że
jestem osobą aktywną, żyjącą z pasją i podejmującą nowe wyzwania, zamiast po
odbębnieniu minimum obowiązków usiąść z nią w fotelu i ponarzekać na ciężkie
życie. Ja przeciwnie - nie ograniczałam moich dzieci, pozwalałam im na
samodzielność i zdobywanie doświadczeń i to oczywiście też jest źle.

[jete]

Moze Twoje corki tez mysla: doceniam to, co dla mnie robi, ale bardzo mnie
ogranicza i probuje urobic na swoje podobienstwo.

[echtom]

Hmm, ograniczam, dając dużo swobody i wymagając tylko wypełnienia minimum
obowiązków? To mam już w ogóle niczego nie wymagać?

[ilquad]

Z tego, co piszesz, to bardziej intersuje cię zaspokajanie potrzeb
społecznych i popisywanie się przed ludźmi, niż potrzeby twoich
dzieci. Dlatego cierpisz, bo próbujesz dostosować dzieci do wymagań
obcych ludzi, a one się nie dają.

[echtom]

Jakie popisywanie się? Jakich obcych ludzi? Oczekiwanie minimum, powtarzam: m i
n i m u m odpowiedzialności i poczucia obowiązku, zamiast totalnego olewajstwa?
Mam akceptować "potrzebę" posiedzenia w nocy na gg i odsypiania tego rano,
zamiast normalnie wstać i pójść do szkoły? Za parę lat powiedzą w pracy, że
miały potrzebę pospać do 10 i dlatego się spóźniły? O czym Ty w ogóle mówisz?

[ilquad]

> Jakie popisywanie się? Jakich obcych ludzi? Oczekiwanie minimum,
powtarzam: m i
> n i m u m odpowiedzialności i poczucia obowiązku, zamiast
totalnego olewajstwa
> ?

Tak, to jest właśnie próba pokazania innym ludziom, że jesteś dobrą
matką, że dobrze wychowałaś dzieci, że są obowiązkowe, sumienne,
chodzą do szkoły. Nie musisz się za nie wstydzić. Stawiasz im
wymagania, a one słuchają. No normalnie masz pałer i ludzie kiwają
głowami i potakują: co za wspaniała matka! Znakomita, też chciałbym
mieć taką, te dzieci, jak ona to zrobiła... - czy tego oczekujesz?

Mam akceptować "potrzebę" posiedzenia w nocy na gg i odsypiania tego
rano,
> zamiast normalnie wstać i pójść do szkoły? Za parę lat powiedzą w
pracy, że
> miały potrzebę pospać do 10 i dlatego się spóźniły?

Tak. I poniosą tego konsekwencje. Do pracy będą chodzić, bo chcą, a
nie dlatego, że im matka truje o obowiązkach.

Masz akceptować. Jesteś matką, a nie dozorczynią internatu.

Weź na luz i przestań się tymi obowiązkami przejmować. Nie musisz
sprostać czyimkolwiek wymaganiom. Ty też jesteś dzieckiem i możesz
posiedzieć na gg do późna w nocy. Świat się nie zawali.

[echtom]

Masz dzieci?

[marian770]

zabierz jej komputer na kilka dni i powiedz jej że jesli to się
jeszcze powtórzy to znów zabierzesz ale na tydzien

[echtom]

Czyli potwierdzasz - albo bicie, albo szlaban. To znaczy, że nie
można wychować człowieka, który postępuje dobrze z wewnętrznego
moralnego poczucia, a nie ze strachu przed karą. To znaczy, że
poniosłam klęskę, łudząc się, że wychowanie to proces kształtowania
rozumnego i wrażliwego człowieka, a nie tresura pieska.

[karasuma]

Hej!
Wiesz co, moi rodzice tez mnie tak wychowali, jak Ty swoje dzieci -
zadnego bicia, swoboda, pozwalali mi robic co tylko chce, mowiac, ze
"jak popelnie blad, to wyciagne z niego nauke", znajomi zawsze mi
zazdroscili, ze mam takich spoko rodzicow. Moja mama ma zlote serce,
jest cudowna, z ojcem zawsze sie klocilam, praktycznie nie
rozmawialismy - taki typowy mruk, nie okazuje uczuc nigdy, pan i
wladca i wie wszystko jalepiej. Teraz mam 25 lat i potrafie juz siez
nim dogadac i mam swietne kontakty z rodzicami.

Ale kiedy bylam w liceum, zachowywalam sie jak twoje corki.
Zapewniam, bicie nic nie da. Sama swoboda nie daje poczucia, ze jest
sie kochanym... liceum id to dla niektorych nadal bardzo ciezki okres
- moze usiadz i z nimi porozmawiaj? Moze maja jakies stresy o ktorych
nie wiesz? Moze to z powodu presji, ktora odczuwaja z twojej strony?
(Napisalas "wstydze sie moich dzieci", taka opinia z ust matki
paralizuje.. chcesz sie starac, ale boisz sie porazki i zawiedzenia
rodzicow i sie pograzasz...)

Porozmawiaj z nimi, co Cie martwi, ale zrozum tez, ze one moze maja
jakies prolemy, albo nie czuja sie wystarczajaco kochane takie jakie
sa - nawet jesli beda mialy zle oceny, to przeciez bedziesz je
kochac, nie?

Zycze powodzenia

[echtom]

> - moze usiadz i z nimi porozmawiaj? Moze maja jakies stresy o ktorych
> nie wiesz?

Sęk w tym, że mnóstwo z nimi rozmawiałam, traktowałam poważnie ich uczucia,
przyjaźnie, pierwsze miłości itp. i oburzałam się na matki, które to
lekceważyły. A teraz myślę, że może trzeba było huknąć, tak jak tamte, żeby się
wzięły do nauki, zamiast myśleć o głupstwach.
Problemy? Tak, mają masę problemów, jak większość współczesnych nastolatków,
które się zupełnie pogubiły w epoce dobrobytu i "praw dziecka".

[gondra]

Zdaniem "które się zupełnie pogubiły w epoce dobrobytu i "praw dziecka" i
kilkoma innymi pokazujesz, że jesteś właśnie taką osoba jak z poprzedniej epoki,
formalistką dla której ważniejsze jest to żeby dziecko dobrze wypadło w szkole
niż jego nastoletni problem - który z Twojej perspektywy jest błahostką, ale dla
nastolatka to może byc koniec świata i to jest normalne w tym wieku. Co nie
znaczy, że trzeba stawiać świat na głowie, po prostu wypadałoby zrozumieć. Wiem,
że 'piękne' czasy były gdy dzieciaki mówiły do rodziców "pan, pani" i nie śmiały
mieć życia emocjonalnego, ale sie skończyły. Moja mama chyba była podobna do
Ciebie, na szczęście po latach umiemy ze sobą rozmawiać, teraz nawet jesteśmy
przyjaciółkami. Tobie tez życze dogadania z córkami, a nie sytuacji w której
będą Cię nienawidzić, a Ty będziesz myślała, ze to dlatego, że kazałaś im sie
uczuć, a te lenie nie chciały i nie widząc, że w Tobie też jest problem.

[echtom]

Pisałam wcześniej, że zawsze poważnie traktowałam życie emocjonalne swoich
dzieci - może nawet zbyt poważnie. A co do "innej epoki" - zauważ, że 30 lat
temu nastolatki przechodziły dokładnie taką samą burzę hormonów i takie same
problemy wieku dorastania, a ŻADNA z moich licealnych koleżanek nie wagarowała.
Sporadycznie zdarzały się zbiorowe ucieczki z zajęć.

[gondra]

Tylko przez te 30 lat zmieniły sie też problemy wieku dorastania, tak jak i cały
świat. W bardzo szybkim tempie to idzie - ja mam 25 lat 18 latka jest juz
wychowana w innej rzeczywistosci niz ja.

[kicia-076]

Posluchaj echtom. Jako dziecko bylam wychowywana nakazami i
zakazami, czesto bylam bita. A gadki typu "dzieci i ryby glosu nie
maja" czy "zamknij sie smarkulo" byly na porzadku dziennym.
Urodzilam dwie corki / i dla twojej wiadomosci wychpwywalam je sama -
jedna miala 6 a druga roczek/ . Powiem Ci jedno - od samego
urodzenia szanowalam moje dzieci, dawalam im poczucie wolnosci ,
nigdy nie przeszukiwalam ich rzeczy , ufalam - jezeli powiedzialy
gdzie ida i kiedy wroca - wierzylam. A przy tym nigdy nie zylam
zyciem dzieci - mialam swoje, rozwijalam sie i ksztalcilam.
Spotykalam sie z przyjaciolmi, staralam sie jednoczesnie o to zeby
mowily mi o swoich problemach. Wiem nie ma recepty na "dobra matke"
ale mnie sie udalo. Chodzilo mi o jedno - to zeby robily w zyciu to
co kochaja / co mnie nie bylo dane/ , zeby wyrazaly swoje uczucia i
emocje / tlumienie ich daje straszne choroby/ i dawalam im pelna
akceptacje. Cokolwiek robily czy postanowily zawsze alceptowalam i
popieralam . Mam chyba bardzo duzo szczescia - acha i wiesz co om
kiedys powiedzialam / / pewnie sie zdziwisz/ "pamietajcie laski -
wasza mama jest przykladem jak nie nalezy zyc" hahahah oczywiscie
sie usmialy. Zycze Ci duzo szczescia noi troche luzu przy okazji. Co
mam byc naprawde bedzie i TY tego nie zmienisz.Pozdrawiam

[echtom]

> "pamietajcie laski - wasza mama jest przykladem jak nie nalezy zyc"

Moje same doszły do tego wniosku, tylko trochę przegięły, bo jednak w paru kwestiach mogłyby się na mnie wzorować ;) Pozdrawiam.

[doskan19]

i tu jest pies pogrzebany... echtom, twoje corki sa juz
nastolatkami, wiec na tyle duze, ze maja prawo decydowac w duzym
stopniu o sobie. wiem, ze siedzenie w nocy na gg to tylko jeden z
wielu przykladow ktore moglabys zacytowac, zeby udowodnic jak zle i
niewdzieczne sa twoje corki. ale dlaczego odmawiasz im prawa do
sprawdzenia na wlasnej skorze czym grozi nieprzespana noc? teraz
jestescie po dwoch stronach barykady. ty im kazesz isc spac a one ci
robia na zlosc. i masz racje, na pewno narzekaja jaka okropna maja
matke. a sprobuj nie wtracac sie w te ich nocne posiedzenia. nie
przespia jednej, drugiej nocy i same sie przekonaja jak ciezko im
bedzie funkcjonowac za dnia. daj im prawo do popelniania bledow i
placenia za nie. nie bedziesz mogla im cale zycie mowic co moga, co
powinny, jak jest dobrze a jak zle. nie przezyjesz za nie ich zycia.
one sa samodzielnymi jednostkami i tylko one moga stanowic o sobie.
ty mozesz je wspierac, mozesz z nimi rozmawiac, przedstawiac swoj
punkt widzenia, ale decyzja powinna byc ich. jesli bledna to bedzie
lekcja, nauka do wyciagniecia wnioskow na przyszlosc. jestem pewna,
ze twoje corki doskonale wiedza co jest dobre a co zle, zaloze sie
ze maja poczucie winy, ze traktuja cie tak jak traktuja, ale na
pewno sie do tego n ie przyznaja, bo sa, po pierwsze w glupim wieku,
po drugie, takie glupie robienie ci na zlosc to jedyny sposb na
podkreslenie wlasnej niezaleznosci. a ty probujesz i to im odebrac.
domyslam sie, ze jesli przeczytasz to co napisalam, dasz mi sto
innych przykladow na niewdziecznopsc swoich corek, i bedziesz
oburzona tym, ze nikt cie nie rozumie, i ze ty jestes dobra a one
zle. ale droga echtom, nic nie jest czarno biale. dalas swoim corkom
milosc, cieplo, poczucie wartosi i zrozumienie kiedy byly male i to
wszystko w nich jest. gdybys troche wyluzowala, odpuscila im troche
zamiast zadac teraz bezdyskusyjnego podporzadkowania twoim zadaniom
to dostalabys to czego oczekujesz. ale wbrew temu co myslisz - to ty
powinnas pierwsza wykonac krok w ich strone.
cieplo pozdrawiam

[echtom]

ale dlaczego odmawiasz im prawa do
> sprawdzenia na wlasnej skorze czym grozi nieprzespana noc?

Sprawdzają to od kilku lat z opisanym wcześniej skutkiem i nie
wyciągnęły żadnych konstruktywnych wniosków.

> daj im prawo do popelniania bledow i placenia za nie

Jest to b. trudne, jeśli ma się świadomość, że skutki niektórych
błędów są nieodwracalne. Moja średnia córka nie dostanie więcej
szansy na skończenie dobrej szkoły średniej. Ostatnią zaprzepaściła
w tym roku - gdyby dobrze się uczyła, mogła próbować przenieść się
do lepszej szkoły, a teraz jest po ptokach.

> gdybys troche wyluzowala, odpuscila im troche
> zamiast zadac teraz bezdyskusyjnego podporzadkowania twoim
zadaniom to dostalabys to czego oczekujesz

Próbowałam, odpuszczałam - bez żadnych efektów.

> i bedziesz oburzona tym, ze nikt cie nie rozumie

Nie będę. Sama bym nie rozumiała, gdyby mnie nie spotkało coś
takiego. Niewielu rodziców miało okazję doświadczyć rozpaczy i
bezsilności, jaką czuje matka, która od kilku lat prawie codziennie
widzi, jak jej córki w godzinie wyjścia do szkoły przewracają się na
drugi bok albo zaczynają myć włosy (to przecież ważniejsze),
demonstrując całkowitą obojętność i pogardę wobec obowiązku i wobec
niej samej. A kiedy w końcu nie wytrzyma i wybuchnie, wychodzi
oczywiście na toksycznego "potwora", który dołuje swoje dzieci.

[doskan19]

skutki swoich bledow odczuja wczesniej czy pozniej, jesli im na to
pozwolisz. teraz pewnie ta szkola sredniej jest czesto walkowanym
tematem w domu i jako argument przeciwko niej wyciagana przy kazdej
klotni. ale to sie juz stalo i nie zmienisz tego. temat zamkniety.
srednia pewnie zda sobie sprawe z tego, ze cos zepsula kiedy trzeba
bedzie zastanowic sie co dalej. i wtedy moze okaze sie, ze dwa razy
wiecej wysilku wlozy w studia. a jesli nie studia? jesli jak pisalas
nie ma ambicji zeby zdobyc wyzsze wyksztalcenie... coz, wiem, ze to
moze byc przez ciebie oceniane jako porazka wychowawcza, ale
wiecznymi bojami i wypominaniem jej glupoty oraz
wskazywaniem "jedynie slusznej" drogi ani rozumu jej nie dodasz, ani
nie zaszczepisz ambicji a na pewno sprawisz, ze wasze relacje beda
coraz gorsze. moze jej ambicje sprowadzaja sie do tego zeby byc, no
nie wiem... fryzjerka (nie obrazajac fryzjerek). czy to zle? niech
bedzie fryzjerka czy kimkolwiek innym. niech ona wybierze. a jak
poczuje ze zrobila sobie sama kuku bo jej sie nie chialo uczyc, to
zdobedzie sie i na szkole zaoczna i na nauke po nocach i na
rezygnacje z przyjemnosci po to zeby odrobic te bledy. akurat to
JEST odwracalne.
domyslam sie jak paskudnie sie czujesz kiedy twoje corki cie
olewaja. ale jestem pewna ze one czuja sie rownie paskudnie, tylko
nie pozwalaja sobie na slabosc i zmiane tego stosunku. ty mimo
wszystko jestes gora, ty rzadzisz, wydajesz polecenia, nakazy i
zakazy. a one moga swoj sprzeciw okazac tylko tym olewajstwem i
biernym oporem. no to okazuja.
ja wiem, latwo mi sie madrzyc nie znajac sytuacji, mozesz mi
zarzucic ze nie wiem o czym mowie, ale cos mi sie wydaje, ze twoje
corki sa na tyle zle na ile nie pasuja to twojego wyobrazenia o
nich. na ile nie spelniaja twoich ambicji i planow na ich zycie. a
tu juz wiem o czym mowie, bo ja bylam wlasnie takim dzieckiem, ktore
zawsze bylo wielkim rozczarowaniem matki. zawsze wygladalam zle,
uczylam sie zle, postepowalam zle. zawsze bylam najgorsza. efekt
taki, ze moje relacje z nia sa zle i to jest naprawde nieodwracalne,
a mimo tej jej oceny wyroslam na ludzi, nie stoczylam sie,
skonczylam szkoly, ulozylam sobie zycie, tyle ze cale zycie walcze i
mozolnie probuje sobie wytlumaczyc, ze wbrew prorokowaniu matki
jestem wartosciowym czlowiekiem. mimo wszystkich zalow jakie masz do
corek, sprobuj przeanalizowac swoje zachowanie, moze z pomoca
fachowca, moze z pomoca ksiazek.. ale nie nakrecaj tej spirali zalow
i pretensji. szkoda was wszytskich

[echtom]

moze jej ambicje sprowadzaja sie do tego zeby byc, no
> nie wiem... fryzjerka (nie obrazajac fryzjerek). czy to zle?

Nie, to bardzo dobrze. Gdyby rok temu stwierdziła stanowczo, że chce
być fryzjerką, kosmetyczką, kucharką itp., ucieszyłabym się i na
pewno nie pchała jej do liceum. Ale ona roiła o wielkiej karierze
muzycznej i uznała, że szkoła nie będzie jej do tego potrzebna (a
wręcz przeciwnie :D)

[doskan19]

no wiesz... zdarza sie. popatrz na chylinska. mozna ja lubic albo
nie, ale nie mozna zaprzeczyc, ze jest wielka. kariere zrobila mimo
braku szkol. nie popieram porzucania nauki, tylko chce powiedziec,
ze drogi uwazane przez nas za sluszne, nie sa jedynymi prowadzacymi
do celu.

[trzy-koty]

echtom,
mam wrażenie, że z dużym zaangażowaniem zabiegasz o to, by ktoś napisał, że
dobrze robisz i dobrze traktujesz córki. myślę, że nie uzyskasz tego z dwóch
powodów: jak ktoś wcześniej zauważył, tematyką artykułu i forum zainteresowane
są głownie osoby, które tytułowego potwora miały w życiorysie, przez co mają
problemy z uwierzeniem w bezbłędność matek (włączając ciebie), co mnie zresztą
kompletnie nie dziwi. Sama mam spore wątpliwości w zakresie nieomylności nadanej
odgórnie przez fakt urodzenia dziecka. Po drugie trudno ocenić obiektywnie
sytuację znając wersję jednej strony. Nie jest dziwne, ze ty swoje zachowania
uważasz za słuszne i właściwe (z jednej strony zakładam, że tak jest, bo ich
bronisz, z drugiej bardzo chcesz potwierdzenia, że robisz dobrze, więc może
jednak masz jakieś wątpliwości?). Dziwi mnie trochę, że skoro twoje działania od
tak dawna są nieskuteczne, to nie podjęłaś próby pomyślenia, że może warto
zmienić taktykę (albo o tym nie piszesz). Nie pytaj mnie w tym miejscu, o jaką
taktykę mi chodzi, bo nie widząc jak reaguje i co myśli druga strona i co do
kogo przemawia, nie da się na takie pytanie sensownie odpowiedzieć, można
zaledwie gdybać. Niemniej na pewno warto poeksperymentować, zamiast powtarzać
zachowania nieskuteczne licząc, że nagle one odniosą skutek. Jakby miały
odnieść, to efekty miałabyś dawno i pewnie nie byłoby całej tej rozmowy.

[echtom]

Nie, nie oczekuję pocieszenia ani pochwał. Po prostu nie mogę skupić się na pracy i przelewam na forum swoją frustrację. Taktyki nie zmienię, bo po prostu inaczej nie potrafię - nie potrafię karać, zabraniać, egzekwować szlabanów. Jeżeli bez tego nie można wychować człowieka, to sprawa jest przegrana.

[trzy-koty]

a co dla ciebie znaczy "wychować człowieka"? jakie by musiały być, by sprostać
twoim oczekiwaniom? Nie musisz odpowiadać na forum, ale pomyśl nad tym. Spisz
pożądane cechy i spróbuj ocenić, w jakim stopniu jest to osiągalne i czy jest
jakieś akceptowalne minimum.
Zauważ też pewien dość częsty błąd w rozumowaniu, który każdy z nas popełnia -
rozumiemy swoje ograniczenia, swoje "nie potrafię" i nie zawsze chcemy się z tym
nawet spróbować zmierzyć, ale od innych oczekujemy sprostania bez względu na ich
predyspozycje, możliwości, chęci czy zainteresowania.

Żeby było jasne, ja nie bronię twoich córek bo uważam, ze nie mam żadnych
danych. Żadnych. Jedynie wskazuję na pułapki, jakie - w moim rozumieniu
sytuacji - sama na siebie i na nie zastawiasz.

[echtom]

"Akceptowalne minimum" to człowiek, który daje coś z siebie tzw. społeczeństwu, to znaczy uczciwie pracuje i stara się być w porządku wobec innych ludzi. Co do punktu 1, jest mnóstwo życiowych dróg do wyboru, zależnie od predyspozycji i zainteresowań, ale wszystkie mają wspólny mianownik - właśnie uczciwe, rzetelne wypełnianie podstawowych obowiązków. W wypadku zdrowego, sprawnego umysłowo nastolatka jest to systematyczne uczęszczanie do szkoły i zdobywanie pozytywnych ocen (tzn. minimum dostatecznych) oraz udział w pracach domowych przynajmniej na poziomie sprzątania po sobie. Cała reszta, tzn. poglądy, zainteresowania, znajomi, styl ubierania, spędzanie wolnego czasu itp. jest sprawą indywidualną, dopóki nie wchodzi w konflikt z prawem i moralnością. To tak w największym uproszczeniu, nie wdając się w filozoficzne rozważania.

[boykotka]

ilquad napisał:

> Z tego, co piszesz, to bardziej intersuje cię zaspokajanie potrzeb
> społecznych i popisywanie się przed ludźmi, niż potrzeby twoich
> dzieci.

Masz świętą rację :))
Może bedziesz miał "dziką satysfakcję" że masz tą świętą rację,
kiedy dzieci echtom "wyrażą swoje porzeby" np. okradając Cię
zaspakajając w ten sposób "swoje społeczne potrzeby" :))
Oczywiście nie życzę Ci tego ale logicznie myśląc chyba jakieś ramy
ludzkich zachowań istnieją a uczęszczanie do szkoły chyba się w tych
ramach mieści ???

[echtom]

Trafna ironia :) Z postu przedmówcy można by wywnioskować, że rozpaczam, bo córka Frani miała średnią 5.5, a moja "tylko" 4.7 i nie załapała się na pasek :D

[ilquad]

Jeśli echtom w ferworze pilnowania by dzieci wypełniały nałożony na
nie zestaw obowiązków zapomni o przekazaniu im, że kradzież jest zła
i dlaczego warto nie kraść, to tak może się stać.

Dlaczego trzeba do szkoły uczęszczać? Wytłumacz to dziecku tak, by
poszło z ochotą, a problem zniknie. Porozmawiaj, a nie monologiuj.
Jesteśmy ludźmi.

[echtom]

> Jeśli echtom w ferworze pilnowania by dzieci wypełniały nałożony na
> nie zestaw obowiązków zapomni o przekazaniu im, że kradzież jest zła
> i dlaczego warto nie kraść, to tak może się stać.

Niesmaczne przegięcie. Nie zapomniałam o przekazaniu dzieciom tzw. wartości i
muszę Cię rozczarować - nie kradną i nie mordują. Chociaż tyle :D

[princess_yoyo]

nie to zebym sie pastwila nad toba, ale gderaniem za uszami niewiele
ugrasz.
moja matka tak robila cale zycie i nawet totalny olew nie nauczyl
jej ze jej gderanie ma dokladnie odwrotny efekt - z czasem nauczylam
sie ja totalnie ignorowac i teraz musi wypalic naprawde z grubej
rury zeby mnie zmusic do reakcji (grubsze wyzwiska itd).
z ojcem natomiast zawsze bylam w stanie racjonalnie dyskutowac i
przyjac niektore racje (ku wielkiemu rozdraznieniu mojej matki,
haha) - dzieki temu zdawalam sobie sprawe ze ucze sie dla siebie a
chodzenie do szkoly gwarantuje mi jaka taka przyszlosc. chyba
takiego podejscia do zycia brakuje twoim dzieciom? jak sie nie
naucza bycia obowiazkowym to bedzie im w zyciu ciezko - nie wierze
ze wychowalas na tyle nieodpowiedzialne dzieci ze nie trafiaja do
nich racjonalne argumenty.

[echtom]

> nie wierze ze wychowalas na tyle nieodpowiedzialne dzieci ze nie trafiaja do nich racjonalne argumenty.

W teorii trafiają. Gorzej z przełożeniem na praktykę.

[ilquad]

Taką miałem nadzieję. To jednak boykotka uważa, że brak rygoru robi
z dzieci złodziei. Współczuję jej.

[boykotka]

ilquad napisał:

> Taką miałem nadzieję. To jednak boykotka uważa, że brak rygoru
> robi z dzieci złodziei. Współczuję jej.
Nie przypominam sobie nic co bym napisała o rygorze no może
napisałam o "rygorze" szkolnym, z tego co wiem nakładanym na
społeczeństwo przez państwo polskie.
Dziękuję za współczucie. Chodziłam do liceum z takimi właśnie
pannicami, które wagarowały i nie uczyły się. Cierpiała cała klasa,
bo to w końcu nauczyciele nas olali. Tylko 7 z nas dostało się na
studia, ja niestety nie mogłam zdawać na kierunek, który sobie
wymarzyłam, bo nie miałam dostatecznej wiedzy. To oczywiście były
inne czasy ale schemat zawsze powstaje ten sam. Zwłaszcza w
dzisiejszych czasach należy mieć solidną wiedzę jeżeli chce się kimś
w zyciu być. Nawet jeżeli ambicją córek e chtom jest wyjść za mąż
muszą mieć wpojone pewne elementarne zasady jak systematyczność lub
wypełnianie codziennych obowiązków jakim np. w dorosłym zyciu jest
codzienna praca zarobkowa. Nawet a zwłaszcza gdy się zostanie
sprzątaczką w supermarkecie.

[echtom]

> Nawet jeżeli ambicją córek e chtom jest wyjść za mąż

Nie jest ich ambicją - nie wybierają chłopaków według zamożności ich rodziców. Ich ambicją jest błyskotliwa kariera zawodowa i dobre zarobki, tylko wydaje im się, że to ot tak, pstryk, samo przyjdzie.

[ilquad]

Widzę, że masz w sobie żal, że nie dostałaś się na te studia i z
jednej strony chcesz obarczyć nią "pannice", a z drugiej strony
prawisz rodzicielskie banały o systematyczności itd... czyż sama nie
nasłuchałaś się ich od swoich rodziców i nie uważasz, że mają rację,
dlatego próbujesz przerzucić ten ciężar na koleżanki i nauczycieli?

[gondra]

Te wszystkie skargi na strasznych rodziców trzeba
> podzielić przez dwa, bo dzieci niezależnie od wieku mają dużą
skłonność do prz
> esady w ocenie rodziców, albo po prostu z automatu powielają
kliszę, że starzy
> są źli. Nie życzę nikomu, by za wieloletni trud włożony w
wychowanie dziecka do
> stał w podziękowaniu czarną niewdzięczność.

Tak samo jak są rodzice, którzy nie dostrzegaja, ze moze nei są
takimi wspaniałymi rodzicami jak im sie wdaje. Tak jak
prawdopodobnie Ty. To co piszesz - daje wolnosc i wymagam minimum, a
one i tak olewaja - to tak samo jak moja mam i nastoletnia ja. Moja
mama uważała, że jest za dobra i nie popełnia błędów. dopiero gdy
byłam dorosła i skończyłam studia umiałyśmy o tym normalnie
porozmawiać i zaczęła dostzregać swoje błędy - nie wszystkie, ale
jednak. Ja mam z tym mniejszy problem - wiem, że byłam trudną
nastolatką (chociaż bywaja duzo gorsze przypadki) i nie chciałabym
sama mieć takiego dziecka, ale to nie była tylko moja wina, a
zachowanie rodziców też często było nie takiej akie byc powinno,
czego nie zauważali.

[lumita]

Po prostu smutne jest dla mnie, że
dzieci, które mają bezwarunkową miłość i poczucie bezpieczeństwa

Chcialbym zapytac twoje dzieci co one sadza o tej bezwarunkowej
milosci i poczuciu bezpieczenstwa. Wygladasz mi na kolejna
zaslepiona kwoke niezdolna do samokrytyki! Twoja madrosc zniewala!

[echtom]

Dziękuję za "komplement". A jakiej odpowiedzi spodziewałbyś się od moich dzieci?

[ilquad]

"Wiecznie coś ode mnie chce", "Nie interesuje jej moje
zdanie", "Ciągle cos mam, muszę, powinnam", "Ona mnie nie słucha"?

[echtom]

Rozmawiam, słucham, pozwalam na wyrażanie własnego zdania. Co do reszty zgoda - "wiecznie chcę", żeby rano wstały i wyszły na czas do szkoły, odniosły brudne naczynia do kuchni i poskładały do szafy ciuchy z prania. Przerażające obciążenie dla licealistek :D

[dzonkasar]

Z tym późnym chodzeniem spać, to nie jest wada ich charakteru, tylko
cecha mózgu nastolatka. Ostatnio był o tym artykuł w Newsweeku, albo
Polityce. Nie przezwyciężysz biologii.

Czy Ty czytałaś coś nt. psychologii wieku dojrzewania? Bo z tego, co
czytam, to masz normalne nastolatki w domu. Bezczelne, nie słuchają
się, pyskują, na jedno Twoje słowo odpowiadają dziesięć, olewają. Zapomniał wół, jak cielęciem był?

Dwadzieścia lat temu sam taki byłem. Też pyskowałem, wagarowałem,
nawet - o zgrozo - nie odnosiłem naczyń do kuchni. Powiem więcej: nie
chciało mi się uczyć, pijałem piwko w bramie, brałem udział w bójkach
ze skinami. Moi starzy bywali wzywani do szkoły, z powodu złego
zachowania (np. podmieniania klasówek w torbie babki od geografii).
Nie paliłem, bo mi szlugi nie smakowały.

I co? Żyję. Skończyłem jedne studia (piątka na dyplomie), zacząłem
dla przyjemności drugie (nie dokończyłem, bo nie miałem już
motywacji). Założyłem rodzinę, mam dwie córki, utrzymuję
czteroosobową rodzinę z mojej pensji.

Truli mi rodzice, tak samo, jak Ty swoim córkom. Że marnie skończę.
Że debil jestem, że nieodpowiedzialny, że do niczego nie dojdę w
życiu, że marnuję swoje zdolności, żem patafian, kasztan itp. Gdy
przyniosłem jedną tróję na maturze, dostałem w pysk od ojca. Kto
dzisiaj pamięta o tej trói i jakie ma ona znaczenie w moim życiu? Kto
dzisiaj pamięta o tym, że byłem zagrożony z biologii w 1991 roku?
Jestem magistrem inżynierem... biotechnologii.

Zacząłem się uczyć nie dlatego, że starzy mi truli, tylko dlatego, że
sam odkryłem jaka to radocha zaskoczyć biologicę podczas odpowiedzi
(swoją drogą, gnębiła mnie do końca szkoły). Rodzice nie wiedzieli o
moich lepszych niż poprzednio stopniach, aż do rozdania świadectw w
trzeciej klasie liceum, bo nie zależało mi na ich opinii wcale, a na
wywiadówkę akurat wtedy nie mogli pójść.

Przez to trucie za uszami moi starzy stracili moje zaufanie. Nie
wiedzieli nic o mojej pierwszej dziewczynie. Nie wiedzieli nic o
moich problemach, nic o mojej drugiej dziewczynie. O trzeciej
wiedzieli, bo mieszkała blok obok. Nie znali mnie wcale, zaskoczeniem
dla nich był kierunek moich studiów, który wybrałem itp.

Tego chcesz?

[echtom]

Zapomniał wół
> , jak cielęciem był?

Nie zapomniałam. Ja taka nie byłam. Moje koleżanki też nie. Btw. odnoszenie naczyń do kuchni to najmniejszy problem, bo jak zwrócę uwagę, na ogół odnoszą.

> I co? Żyję.
Ty żyjesz. Większość "niegrzecznych" nastolatków też. Niektórzy marnie skończyli. Nie jestem jasnowidzem i nie wiem, jaki scenariusz życie przewidziało dla mojej rodziny za 10 lat. Btw. nie widzę wielkiej szansy, że dziewczyna, która nie potrafi sprostać wymaganiom najsłabszego liceum w dużym mieście (konsekwencja zawalonego gimnazjum - 1 września w lepszych wszystkie miejsca były zajęte), skończy dobre studia. Jasne, nie musi - przecież może bogato wyjść za mąż :D :D :D

> Tego chcesz?

Nie. Akurat o ich życiu prywatnym, koleżankach, chłopakach itp. wiem sporo - same mi o tym mówią. Wszystkiego nie muszę, bo każdy ma prawo do własnej przestrzeni.

[hahanna]

nie wiesz tak naprawdę jak dzieci ocenią to coś co ty nazywasz "bezwarunkową
miłością i poczuciem bezpieczeństwa"
być może mały kamyk w ich ogródku jest dla nich wielkim głazem, który starają
się zniszczyć, bo im przeszkadza, i wobec tego są niegrzeczni do ciebie?

[pfrydrych]

Szacunek i posłuszeństwo w takim kontekście jak w artykule do którego nawiązujesz raczej nie idą w parze. Autorytet (a co za tym idzie i szacunek) można uzyskać w bardzo prosty sposób podany przez Exupery'ego: Należy wymagać tego, co można otrzymać. Autorytet opiera się na rozsądku.

Ja się ojca jedynie bałam. Z szacunkiem miało to mało wspólnego. Nawet teraz, kiedy udało mi się wyzwolić od toksyn moich rodziców widzę go jako malutkiego człowieczka, który nie potrafił przeciwstawić się żonie a interesował go jedynie święty spokój.

[echtom]

> Należy wymagać tego, co można otrzymać

Czy wymaganie od zdrowych, sprawnych intelektualnie dzieci, by systematycznie chodziły do szkoły i bez problemów przechodziły z klasy do klasy jest wzięte z księżyca? Przecież nie żądam średniej 6.0 i nie biję za czwórki.

[katmoso]

echtom, mam nadzieję, że byłaś już w szkole, żeby się zorientować w
sytuacji. może twoje córki mają jakiś problem? z nauczycielem, grupą
towarzyską? może wpadły w takie towarzystwo, w którym w dobrym tonie
jest olewać szkołę. każdy nastolatek przechodzi okres buntu
przeciwko rodzicom, ale to wcale nie znaczy, że tylko z tego powodu
ma już zmarnować sobie życie.
porozmawiaj otwarcie z córkami, zapytaj ich, dlaczego nie chodzą do
szkoły? jeśli robią to tylko i wyłacznie z lenistwa i nie jesteś w
stanie wymóc na nich, żeby zmienił tą postawę, możesz zasugerować
zmniejszenie kieszonkowego, ograniczenie w wakacyjnych wyjazdach,
zakupach i innych przyjemnościach, dopóki nie zaczną się starać. nie
trzeba od razu bić ,dla mnie to dowód na bezgraniczną bezsilność
rodzica. a chyba chcesz im pokazać, że właśnie ty jesteś silniesza w
tej relacji i możesz od nich czegoś wymagać.

[echtom]

W sumie niewielka różnica między biciem i szlabanami - mnie przeraża ich brak ambicji i odpowiedzialności. Przeciętny zdolny uczeń zwyczajnie by się wstydził wagarować i zgarniać słabe oceny, a one tego poczucia wstydu nie mają. Przyczyny? Najstarsza jest nocnym markiem i pielęgnuje swój "rytm biologiczny" (czytaj: potrzebę), odpuszczając sobie wysiłek rannego wstawania. Średnia nieustannie ściemnia i wymyśla jakieś powody. W gimnazjum nie chodziła do szkoły, bo miała "beznadziejną klasę" - proponowałam, by przeniosła się do innej, ale nie chciała, bo też coś jej tam nie pasowało. Cudem wyszła z tego gimnazjum, stwierdziła, że ludzie w liceum są spoko i co? - już w październiku miała 50 nieusprawiedliwionych godzin. Słyszę też jakieś górnolotne teksty o jej "nieprzystosowaniu do wymogów społeczeństwa". Pielęgnuje swój indywidualizm moim kosztem, bo to ja miałam na głowie kuratora i ciągali mnie po sądach rodzinnych. Towarzystwo też robi swoje, bo "fajni ludzie" to tacy, którzy szkołę olewają, a "kujony" są nudne i nie mają żadnych zainteresowań. A ci "fajni ludzie" to nie z meliny, tylko też z tzw. dobrych domów.

[princess_yoyo]

jak sie nie beda uczyc to przyjdzie im sie w zyciu utrzymywac z
zamiatania ulic a z pensji zamiataczy ulic jest sie chyba trudno
utrzymac? jak sie nie chodzi do szkoly to sie trudno zaraz po szkole
wyprowadzic z domu na studia... rzeczowe argumenty tez nie trafiaja?

[aniorek]

> Przeciętny zdolny uczeń zwyczajnie by się wstydził
> wagarować i zgarniać słabe oceny

LOL, a skad takie informacje? Ja bylam przecietna uczennica (jedynie zdolnosci jezykowe super), a bylo mi zupelnie obojetne, ze wagaruje i mam generalnie srednie oceny. Ja prawie cala pierwsza klase liceum olalam, rodzice mieli juz dosyc wiecznego kursowania do szkoly na rozmowy z wychowawca o moich nieusprawiedliwionych godzinach. A jednak studia skonczylam, a nastepne kontynuowalam za granica - i mam sie dobrze. Akurat studia wspominam najlepiej, do liceum zupelnie mi sie nie chcialo chodzic bo musialam sie uczyc rzeczy, ktore mnie nie interesowaly. I takich ludzi jest mnostwo.

[echtom]

> LOL, a skad takie informacje?

Z własnych doświadczeń z innej epoki - 30 lat temu wagarowała tylko
patologia albo ja obracałam się w nietypowym środowisku, w co
wątpię. Moi znajomi też nie mają takich problemów z dziećmi.
Natomiast według relacji moich córek "wszyscy" w ich klasie olewają
szkołę, tylko dziwnym trafem nauczyciele czepiają się wyłącznie ich.
Nawet wiem, dlaczego - bo jestem wredną matką i inaczej
niż "wszyscy" rodzice nie piszę lewych usprawiedliwień.

[niedzwiedzica_sousie]

eh, mam to samo. i ja i siostra, każda trochę inaczej.
ja nawet dalej posuwałam się w dzieciństwie - wyobrażałam sobie, że
jestem już dorosła, a ona jest stara i niedołężna i teraz ja na niej
mszczę się za wszystko co mi zrobiła. a potem przytłaczające
poczucie winy. masakra.
a co do przebaczania - jak można przebaczyć osobie, której to w
ogóle nie obchodzi. najlepiej zapomnieć.

Kiedy potwór znika

[mrumru81]

Popłakałam się. Moja sadystka ma 84 lata i nie traci inwencji. Nikomu
tego nie życzę.

[hahanna]

dość łatwo możesz ją przystopować w jej zachowaniu, jeśli w żaden sposób od niej
nie zależysz, na przykład nie wychowuje ci dzieci czy wnuków... poradzić ci coś?

[mrumru81]

Dziękuje, już bardzo pomogłaś i nie tylko mi. Wszyscy jesteśmy
dziećmi. Mój raniący potwór też. Jestem już w tym wieku, że powinnam
to zrozumieć. Pozdrawiam.

Potwór nie znika...

[meg303]

Moja matka ma 70 lat i ostatnio doszłam do wniosku, ze jedyny sposób aby
przestała mi szkodzić to zerwanie kontaktów. Przebaczyć można, ale co zrobić
jeśli ktoś rani przy każdej okazji?
Nikt z moich znajomych nie jest w stanie uwierzyć, kiedy opowiadam o tym co mówi
do mnie moja matka.
Mam 39 lat i wreszcie chciałabym żyć spokojnie.

[mrumru81]

Pewnie była tak raniona przez swoją matkę. Trzeba przerwać ten
pokoleniowy łańcuch nieszczęścia. Ktoś musi być mądrzejszy. Możesz jej
współczuć. A i tak to Twoja matka. Musi być nieszczęśliwa i nie za
mądra. Moja też taka jest. Niskoizntegrowana. Pomyśl jakie to w sumie
śmieszne, nie ma zębów i gryzie...

[eti.gda]

mrumru81 napisała:

> Pewnie była tak raniona przez swoją matkę. Trzeba przerwać ten
> pokoleniowy łańcuch nieszczęścia. Ktoś musi być mądrzejszy. Możesz
jej
> współczuć. A i tak to Twoja matka. Musi być nieszczęśliwa i nie za
> mądra. Moja też taka jest. Niskoizntegrowana. Pomyśl jakie to w
sumie
> śmieszne, nie ma zębów i gryzie...

"Mama nauczyła mnie szanować dobrze wykonaną pracę:
- Jak chcecie się pozabijać, zróbcie to na dworze, bo dopiero co
wysprzątałam mieszkanie.
Mama nauczyła mnie religii:
- Módl się, żeby ta plama zeszła z tego dywanu!
Mama nauczyła mnie logicznie myśleć:
- Dlaczego? Bo ja tak powiedziałam!
Mama nauczyła mnie przewidywać:
-Sprawdź, czy masz czystą bieliznę. Co by było, gdyby potrącił cię
samochód i trafiłbyś do szpitala?
Mama nauczyła mnie ironii:
- Jak nie przestaniesz ryczeć, to dam ci prawdziwy powód do płaczu!
Mama poinformowała mnie o zjawisku osmozy:
- Zamknij papę i żryj tę zupę!
Mama nauczyła mnie być elastycznym:
- Zobacz sobie, jakie masz brudne plecy!
Mama nauczyła mnie wytrwałości:
- Nie odejdziesz stąd, dopóki nie zjesz tego szpinaku!
Mama wyjaśniła mi zjawiska meteorologiczne:
- Twój pokój wygląda, jakby przed chwilą przeszło tornado!
Mama wyjasniła mi cykl życia i śmierci:
-Ja cię przywiodłam na ten swiat i mogę cię z niego szybko
sprowadzić!
Mama nauczyła mnie być zawistnym:
-Na świecie są miliony biednych dzieci, które nie mają takich
dobrych matek, jak ja!"

[mrumru81]

Ale jak widać z ostatniego przykładu nie pozbawiła Cię poczucia
humoru. Moja nie była gorsza. Uwielbiałam kiedy mówiła do mnie KU...
TWOJA MAĆ.
Nie bierz tego ataku na siebie, bidulka stara

[meg303]

Moja była bardziej twórcza. Słyszałam, ze jestem 'chamskie nasienie" lub
"p...grochowa" ( cokolwiek to oznacza).Nie jest głupia, jest emerytowaną
nauczycielką.
Ale to było dawno, miałam może 8, 10 lat. Gorsze jest to,że teraz robi coś
podobnego. Na szczęscie mogę zrobic coś, czego nie mogłam jako mała dziewczynka.
Nie kontaktować się z nią.
Dośc mam dowodów na to, ze mnie nienawidzi. Trudno. Trzeba zyc dalej.

[dolores12]

Kiedy odwiedzam moją mamę,czuję to samo, co jedna z bohaterek
artykułu - pierwszego dnia jest super, drugiego już nie tak pieknie,
a trzeciego zaczynam się pakować, bo mam dość słuchania o tym, jaka
jestem do niczego jako córka, matka i ogólnie istota ludzka.Co
gorsza, mama próbuje już manipulować moimi dziećmi, tak jak to
zrobiła ze mną, swoim mężem i synem.Ograniczam kontakty do minimum,
najchętniej nie przyjeżdżałabym wcale, bo kosztuje mnie to wiele
nerwów.Tylko co powiedzieć dzieciom, gdy pytają, kiedy pojedziemy do
babci?

[r.p.mcmurphy]

temat tragiczny, ale muszę przyznać ze obie rozśmieszyłyście mnie do łez! dzięki!:)

niestety nic Wam nie mogę poradzić, ja bym po prostu olał taką osobę albo
odpłacił jej okiem za oko, ale większość kobiet to emocjonalne narkomanki więc
raczej to wyjście nie jest dla Was - powodzenia i życzę dużo szczęścia w życiu!

[pfrydrych]

Jesli Twoja sadystka ma 84 lata i dalej dziala to mysle, ze ciezar problemu juz dawno przesunal sie z Niej na Ciebie.

[squirrel-ka]

Nie koniecznie. Bo najbardziej ranią słowa...

[alina66]

Mam 43 lata, moja matka 74.
Nie utrzymujemy kontaktu od przeszło pół roku- matka obraziła mnie
jak sto tysięcy razy przedtem, a ja po raz pierwszy w życiu nie
przeprosiłam, nie poprosiłam o wybaczenie i nie zabiegałam o jej
łaskę.
Myślę o niej oczywiście bardzo często, ale doceniam święty spokój,
ktory mam.
Dowiedziałam się, że jest chora i musi iść do szpitala. Zaoferowalam
swoją pomoc (przez siostrę mojej matki) - także finansową (wiele lat
ją wspomagałam), ale moja matka chce, żebym ją najpierw NA KOLANACH
przyszła przeprosić (aczkolwiek naprawdę nie mam za co), a potem
BĘDĘ MOGŁA EWENTUALNIE jej pomóc.
Nie pójdę, nie przeproszę - odrzuciła moją pomoc i to jej decyzja. a
ja tę decyzję akceptuję.
Mam dorosłego syna i nie wyobrażam sobie, że mogłabym go
kiedykolwiek traktować tak, jak moja matka traktuje mnie.....

[bezkres]

Nie mam matki takiej jak Twoja, ale taką właśnie miał mój mąż. Na kolanach
przepraszał za życie, bycie, za mnie i "wasze" dzieci. Latami go namawiałam, by
wybaczył i był synem. Kiedy zachorowała to on karmił i zmieniał pampersy i to on
płakał kiedy umarła. Tydzień później dowiedział się, że został lata przed
chorobą i śmiercią wydziedziczony. Nie wyobrażasz sobie, jak to przeżywał prawie
50-letni facet.
Może warto wybaczać, ale tylko pod warunkiem, że ktoś zauważy starania. I że ma
sumienie.
Ja też mam dorosłych synów, którzy są przewspaniali a ich dziewczyny najlepsze:)
I to podejście to nie udawanie, a prawdziwa radość, że są kochani przez innych,
nie tylko przeze mnie.

Kiedy potwór znika

[veszta]

polecam wszystkim skrzywdzonym corkoam oraz krzywdzacym matkom
lektury Amy Tam. Ksiazki Amy Tam traktuja wlasnie ta problematyka.
Wspaniala literatura, pomaga zrozumiec i wybaczyc!

[corneliss]

Jestem corka swojej matki, ze skrzywiona psychika, ale wiem ze ona tez nie miala
latwo. Tylko dlaczego przelala to na mnie zamiast mnie chronic? Bylam bita,
deprecjonowana, wciaz podcinala mi skrzydla. W jakims sensie dalej to robi,
twierdzi ze wiele rzeczy i tak nie zrobie bo sie nie nadaje.
Mam normalny dom, rodzine, ale za cene ucieczki od mojej matki, pare tysiecy
kilometrow od domu. Ja wracam z roznych powodow; dla niej te kilometry sa nie do
przejechania. Wracam z nadzieja na lepsze, ale wcale tak nie jest , bo ona do
tej pory niczego nie zrozumiala i nie wyciagnela zadnej refleksji. Nadal uwaza
ze jestem kims kim mozna manipulowac, wszczac pyskowke o byle co, nie uznawac
innego zdania niz swoje, przylozyc po glowie i zagladac do kieszeni. Moze kiedys
sie jeszcze zorientuje, ze mnie skrzywdzila.
Dobrze ze moj syn nie wie tego wszystkiego o swojej babci.

[norbertrabarbar]

Czy możesz być dobrą matką kiedy nie radzisz sobie sama ze sobą? Czy masz siłę
by wspierać swoje dzieci czy to twoje dzieci muszą wspierać Ciebie? Co twoje
dzieci powiedzą kiedyś o tobie? Czy je krytykujesz, a może twoje często
bezpodstawne pochwały by ich nie zrażać spowodowały, że niczego się nie nauczyły
bo wydaje im się, że wszystko ot tak robią świetnie?

[ilonka45]

Przezylam to samo z moja matka, mam super relacje z moim synem, byla
to jednak droga bardzo trudna i zmudna, kiedys wydawalo mi sie, ze
jej przebaczylam i nawet zaprosilam do siebie, odplacila mi sie
klotniami, biciem i wyzwiskami w MOIM domu.... Dopiero niedawno
zaczela dzwonic do mnie i probuje w miare normalnei rozmawiac,
szkoda mi jej, kiedys jej nienawidzilam, teraz jest mi obojetna.

to samo przeżyło 6 miliardów ludzi na świecie

[norbertrabarbar]

Tak wyglądają normalne relacje między rodzicami a dziećmi. Rodzice zawsze
krytykują, potem dzieci dorastają, wyprowadzają się i robią to samo swoim
dzieciom. To jest naturalny porządek. Dopóki będziecie się stawiać w roli
wyjątkowo pokrzywdzonych dopóty tak będziecie się czuć. Przez życie trzeba iść z
podniesioną głową a nie jęczeć JA JA JA, JA I MOJE EMOCJE - to jest egoizm!!! I
czy to możliwe, że wina leży tylko po stronie waszych matek?

[alina66]

ja nie piszę o normalnych relacjach...
Ja piszę o SWOICH relacjach - o relacjach z matką uzależnioną od
alkoholu, która wiecznie kazala się przepraszać za wszystko....
Bycie dzieckiem alkoholika jest trudne - jeśli tego nie wiesz, to
szczęśliwy z Ciebie człowiek....
A egoizm jest czasem formą ratowania swojego zycia.

[norbertrabarbar]

właśnie piszesz o SWOICH relacjach bo wydaje ci się, że to problem ponad wszelką
miarę. rodzic uzależniony od alkoholu? rodzic, który wiecznie każe się
przepraszać? wybacz, ale nie znam człowieka, który by nie miał w domu podobnych
problemów.

dam ci dobrą radę
skończ się nad sobą użalać i zacznij żyć. nie licz na to, że ktoś ci pomoże -
pomoc jest tylko i wyłącznie w tobie.

[aurita]

norbercik dales juz rade? dales, no to wypad na grzadke!

[norbertrabarbar]

mam prawo tu być - mam mnie poniżała. aj aj aj ;(

[dzonkasar]

Wszyscy ludzie, których znałeś mieli rodziców alkoholików? To
współczuję środowiska.

[anouk_2005]

Zaręczam ci, że tego samego nie przeżyło 6 miliardów ludzi na ziemi. Ani w
artykule, ani w komentarzach nie ma mowy o użalających się nad sobą,
nieszczęsnych kobietach, które z księżyca wzięły sobie swoje żale i teraz chcą
nimi epatować. Nie wiesz, nie pisz bzdur i nie próbuj mądrować.

[norbertrabarbar]

ależ one wzięły te żale z życia, jak każdy.

[anouk_2005]

Życie samo w sobie nie jest lekkie. I z tym stanem rzeczy, z mniejszym lub większym niezadowoleniem każdy sobie musi jakoś poradzić.

Te matki, o których mowa + moja własna znalazły sposób, żeby je jeszcze bardziej utrudnić. Odbijają sobie na nas swoje lęki, frustracje, niespełnione czy po prostu wygórowane ambicje, niezadowolenie albo zwyczajnie mają podły charakter. Mogą to robić na setki sposobów, o których nawet pisać nie będę bo nie chcę się denerwować. Naprawdę, wiem co mówię. Ty chyba nie, więc powtarzam, daj spokój temu tematowi skoro Cię nie dotyczy.

[white-lizette]

Twoje wypowiedzi swiadcza dokladnie o chorobie emocjonalnej jaka jest brak
empatii. Wg ciebie cierpienie emocjonalne jest oznaka ze czlowiek jest nie
przystosowany do zycia i potrafi tylko narzekac. Daruj sobie i nie udzielaj sie
wiecej idz lepiej pokrzycz na swoje dzieci.

[squirrel-ka]

Czemu? Jego dzieci nie zawiniły w niczym!

[prawda_boli1]

Gdy czytam Twoje posty myślę ze jesteś kolejnym kandydatem na Ojca-Sadystę!!

Od mojej matki nigdy nie uslyszalam dobrego slowa w wieku 9 lat opiekowalam sie 3 miesieczna siostra i rocznym bratem , sprzatalam w domu itp. a co slyszalam od Dobrej Mamusi "
chociarz raz cos k**** zrobilas" gdy podrzebowalam pieniadze chocby na podpaski mowila "idz sobie na dupie zarób" od 16 roku zycia bylo jeszcze gorzej chowala nawet jedzenie zabraniala sie kapac
w wieku 18 lat wyjechalam za granice gdzie ulozylam sobie zycie i pracuje teraz mam 24 lat zaczelam z nia rozmawiac rok temu (tylko ze wzgledu na moje rodzenstwo) i co mi powiedziala "dzieki mnie Ci sie powiodlo inaczej nigdy bys nie wyjechala" nie czuje nienawisci ani zalu nie mam zadnych uczuc do tej kobiety i nigdy sie nad soba nie uzalalam moja rodzina o niczym nie wiedziala
W********* mnie takie wypowiedzi ze Corki same sobie winne.
Nie przezyles piekla to nie pisz glupot!!

[prawda_boli1]

norbertrabarbar napisał:

> Tak wyglądają normalne relacje między rodzicami a dziećmi. Rodzice zawsze
> krytykują, potem dzieci dorastają, wyprowadzają się i robią to samo swoim
> dzieciom. To jest naturalny porządek. Dopóki będziecie się stawiać w roli


Pierwszy moj post mial byc odowiedzia na ten ale cytat gdzies mi uciekl
> wyjątkowo pokrzywdzonych dopóty tak będziecie się czuć. Przez życie trzeba iść
> z
> podniesioną głową a nie jęczeć JA JA JA, JA I MOJE EMOCJE - to jest egoizm!!! I
> czy to możliwe, że wina leży tylko po stronie waszych matek?

[sofiabukowianka]

"czy to możliwe, że wina leży tylko po stronie waszych matek?"

Owszem lezy wylacznie po stronie matek doputy, dopuki dziecko jest dzieckiem!
poniewaz DZIECKO : powinno czuc ze jest kochane, a nie molestowane psychicznie
badz fizycznie, niszczone psychicznie w dobrze sytuowanych domach przez
nieradzace sobie ze soba nieszczesliwe matki.

Chyba nie mowisz powaznie....ze "Tak wyglądają normalne relacje między rodzicami
a dziećmi. Rodzice zawsze
> krytykują, potem dzieci dorastają, wyprowadzają się i robią to samo swoim
> dzieciom. To jest naturalny porządek."

To nie jest naturalny porzadek , tylko jakas chora patologia. Rodzice powinni
wspierac i pomagac dzieciom,wysowac krytyke ale konstruktywna.
Nie kazdy mial sielanke w domu, i chodzi z podniesiona glowa. Mnie w domu tak
matka lala ze pies sie na nia rzucal, w obronie. jak mialam 10 lat wyzywala mnie
od ku..y. nie moglam nigdzie wychodzic, mialam tylko sie uczyc, i sprzatac. bili
nas do 18 roku zycia po glowie, mialam mlodszego brata i wyobraz sobie ze jako
dziecko widzac to tez bilam mlodszego po glowie. niesamowite,ale oni mi dawali
taki przyklad!!!
uwiez mi moja terazniejsza inteligencja /doroslego/nigdy bym sie nie odwazyla
kogokolwiek udezyc!
Latwo dziecmi manipulowac, latwo dzieci zepsuc, dziecko nie jest gotowcem
doroslego. Dziecko rosnie i zmienia sie, nie tylko jego wyglad, ale ksztaktuje
sie jego osobowosc i psychika

Ten artykul bardzo mi pomogl zrozumiec postepowanie mojej matki i ojca. Nie mam
zamiaru przebaczac, bo oni byli dorosli a ja dzieckiem. Nie mieli prawa mi
zdobic tyle zlego! bede powtyrzac mantre"oni juz sie nie zmienia, juz tacy
sa"Trzeba sie odizolowac...
pozdrawiam wszystkich
dziekuje za artykul i posty

Kiedy potwór znika

[barwro5]

ciekawe gdzie sa w tej sytuacji ojcowie?

[corneliss]

ojcowie sa pod pantoflem

[pfrydrych]

Wspoltworza cala scene albo ich nie ma, ewentualnie siedza cicho.

[s0ber]

barwro5 napisał:

> ciekawe gdzie sa w tej sytuacji ojcowie?

Relacje z ojcem, to już osobny temat.

Kiedy potwór znika

[obywatelpiszczyk]

dokładnie ten sam problem jest w relacji ojców z synami. Albo starali się
trzymać nas za mordę przez bicie i poniżanie, albo całkowicie olewali. Tak to
jest, jak cały naród spędzi 50 lat w pierdlu o zaostrzonym rygorze. A co się
dzieje jak naród spędzi w mamrze około 100 lat, widać na przykładzie relacji
Rosjan ze swoimi staruszkami i dziećmi...

Kiedy potwór znika

[xtc3]

cieszę się, że pomimo kultu przykazań wiary u nas dominującej (a
konkretnie to czcij ojca swego i matkę swoją) i z nim związanego
podejścia do życia są ludzie, którzy o swoich uczuciach i przeżyciach
piszą na forum. dzięki temu jest szansa, że dzieciaki, które tej czci
nie czują, same nie będą się czuć jak zbrodniarze. na cześć drodzy
Rodzice trzeba zasłużyć, a nie gwarantować ją sobie przykazaniami.
piszę to jako Syn i jako Rodzic.

Kiedy potwór znika

[karuska]

Hmm znajoma sytuacja. jeszcze sie z tym nie uporalam i nie wiem,czy kiedyklwiek
sie uporam. Mam szczescie,ze mam rodzenstwo i bardzo sie wspieramy i duzo
rozmawiamy na ten temat. Ale kiedy dochodzi miedzy mna a moja mama do
konfrontacji na ten temat, to potrafi mnie zlamac psychicznie i pozniej przez
ok. tydzien dochodze do siebie. W mojej sytuacji mama prowadzila dreczenie
psychiczne, od dziecka ciagle bylysmy najgorsze i kazde inne dziecko bylo lepsze
od nas-zawsze!. Teraz tylko namlodsza siostra zostala w domu, wszystkie
wyjechalysmy za granice na studia. W ciagu pol roku jestem raz w domu ale to po
to aby zobaczyc tate i moja siostre i zawsze w glebi serca licze,ze mama sie
zmienila:) Jak sie tam spedzi wiecej czasu,to znowu powraca koszmar z dziecinstwa...

[pfrydrych]

Nie wiem czy wogole mozemy tu mowic o milosci.

Syn jest dla was nieważny!!!

[gyubalwahazar]

Podobnie jak mężczyzna w ogóle. No chyba że homoś!!!

Kiedy potwór znika

[annoushkapl]

A ja myslalam, ze tylko moja mama byla taka dziwna!! Nikt mi nigdy nie
wierzyl, ze moja mama mowila / robila okropne rzeczy mojemu bratu i mi, a do
tego ciagle nam jeszcze wmawiala, ze jestesmy jej skaraniem boskim, jej
nieszczesciem. Ahh, jak "slodko i cieplo" sie robi na sercu na same wspomnienie...

Kiedy potwór znika

[kasia.miklaszewska]

Moja mama nieustannie zadawała sobie pytanie: " Za jakie grzechy
Bozia pokarała mnie takimi dziećmi?".

kiedy potwor zostaje

[madzienka79]

annoushkapl napisała:

> A ja myslalam, ze tylko moja mama byla taka dziwna!! Nikt mi nigdy
nie
> wierzyl.....

Mialam rodzicow tyranow, straszny okres w moim zyciu. matka i
ojciec czasami przescigali sie w brutalnosci slownej i fizycznej
chcac tym pokazac przewage, ktore wiecej moze, i ktorego powinnam
sie bac bardziej. nie uzyje tutaj w wiekszosci slow i nie przytocze
cytatow wypowiedziane przez "panstwa rodzicow" bo kto uwierzy, ze
mozna niepelnoletnie dziecko wyrzucac z domu bo "zada" pieniedzy na
nowe podreczniki niech samo idzie zarobi albo da dupy, bolesne jak
dla dorastajacej dziewczynki, czy straszenie, ze cie zabije nie jest
grozba karalna? czy mysli i proby samobojcze dorastajacego dziecka z
winy rodzicow nie jest ich (w pewnym sensie) wspoludzialem w
zabojstwie, jezeli dziecko dokona takiego czynu? bicie po twarzy,
kopanie, zabieranie zarobionych pieniedzy jest jakas metoda
wychowacza? "czule" slowka, "zaluje, ze cie urodzilam a nie
wyrzucilam na smietnik" sa wyrazem milosci? "lepiej by bylo gdybys
umarla, mogl cie "wtedy" ojciec zabic" ( ojciec bijac mnie
niejednokrotnie grozil, ze mnie zabije i zatlucze na smierc, mama
podgrzewala cala atmosfere dopingujac go podobnymi slowami). nie
bylismy patologiczna rodzina ale dla mnie byla to patologia i to
skrajna. poprostu moi rodzice za cale swoje niepowodzenia zyciowe
winili nas dzieci, za klotnie miedzy soba i swoje humory tez my
winne, cala zlosc i fustracje wyladowywali na dzieciach. U mnie w
domu zawsze byl i jest bardziej wartosciowy przedmiot martwy niz
czlowiek. Jestem ciekawa ile, ilu z nas tutaj na forum doznalo
podobnej przemocy slownej a moze niejednokrotnie dochodzily
rekoczyny.... dotyczy to nie tylko corek ale i synow.... moj brat
wyrosl na okropnego czlowieka a moja mam placze po katach jak mogla
urodzic tak przekleta i niewdzieczna gnide...

Kiedy potwór znika

[rzepiszcze]

Moj Boze, dlaczego one sa takie. Ja wiem, ze "moj Potwor" bardzo
mnie kocha, miloscia zabierajaca oddech, dlatego mieszkam bardzo
daleko o niej. Przykro mi jest, ze od mojej Mamy slysze tylko jakie
cudowne dzieci i wnuki maja inni ludzie, a sama slysze tylko
krytyke. W ciagu ostatnich lat tylko raz powiedziala mi ze ladnie
jestem ubrana, przez cale lata kupowalam rzeczy pod katem czy
podobalyby sie mojej Mamie. Zdarzyla sie kiedys zabawna sytuacja,
opowiadalam w obecnosci mojej Mamy, mojej dawnej nauczycielce gdzie
pracuje w najwiekszym banku xxxkraju. Moja mama wiedziala gdzie
pracuje, ale po tej rozmowie spytala mnie zdziwiona: dlaczego nie
powiedzialas mi ze to najwiekszy bank xxxkraju? No wlasnie dlaczego?
Chyba dlatego bo piatki w szkole byly zbywane milczeniem, a dwojki
wywolywaly nagane. Po co sie chwalic skoro moje sukcesy ja
nieinteresuja? Po latach dowiedzialam sie od sasiadki, ze Mama
odchorowala moja mature, bo tak sie bala czy ja zdam, a srednia
mialam tylko 4,25 (wtedy nie bylo jeszdze 6 tek.

a jednak...

[pan_i_wladca_mx]

piszez Mamie, Mama, Mamo z wielkiej litery. wyuczony (wytresowany?) szacunek.
ciezki kaliber.