James Oliver Curwood

[poleczka2]

Curwoodem zaczytywałam się we wczesnym okresie nastoletnim. Fascynowały mnie
opisy przyrody i zwierząt w "Barim" czy "Szarej Wilczycy". Kilka tygodni temu
postanowiłam przeczytać jeszcze raz wszystkie wydane w Polsce jego książki.
Nie mogłam uwierzyć ile pamiętam z "Szarej Wilczycy". "Łowcy złota i wilków"
nadal robiły wrażenie tylko te romansowe powieści jak "Najdziksze Serca"
czy " W dolinie Ludzi Milczących" były rozczrowujące, takie wielkie i
porywające uczucia od pierwszego wejrzenia, widać że autor nie miał wiekiego
o tym pojęcia.
Wkrótce potem wklepałam w wyszukiwarce na Yahoo jego nazwisko i wyszła strona
z której dowiedziałam się czegoś o nim i jego bibliografia zawierała
dziesiątki pozycji nigdy chyba nie wydane w Polsce. Z tego co wiem Curwooda
wydaje Proszyński, mam nowe wydania niektórych powieści chociaż najcenniejsze
dla mnie są stare jak świat wydania "Szarej Wilczycy" i "Bariego" wydane
przez Iskry w latach 50ych. Czy ktoś wie czy oprócz Prószyńskiego ktoś
jeszcze wydaje Curwooda w Polsce? Czy może ktoś go tak lubi jak ja?
Pozdrawiam książkowo.

[Gość: dortu]

Tak, tak, tak!! Zdecydowanie pierwsze miejsce w dziedzinie pisarstwa ... jakby
to powiedzieć... ekologicznego, uczącego humanistycznego podejścia do natury,
niejako "uczłowieczającego" zwierzęta. Moje ukochane książki to "Włóczęgi
północy" i "Władca skalnej doliny" (ta druga była kanwą doskonałego
filmu "Niedźwiedź" nakręconego przez J. Annauda). Swoją drogą "mam kota" na
punkcie niedźwiedzi, ale nawet gdybym nie miała, to chyba po przeczytaniu tych
książek zaczęłabym mieć. Prócz całej swojej obrazowości i barwności są przy tym
tak prześlicznie wzruszające. No, niech tam, przyznam się : za każdym razem,
kiedy którąkolwiek z nich czytam ( tak samo te "niedźwiedzie" i te "wilcze"),
muszę - niezależnie od woli - uronić łezkę, i to niejedną. Zwłaszcza ta scena
z "Władcy skalnej doliny", gdy myśliwy staje oko w oko z tropionym od wielu
tygodni Tyrem, niedźwiedź ma sposobność, by jednym ruchem łapy zmiażdżyć mu
głowę i odchodzi, okazując wspaniałomyślność większą, niż okazałby jego
prześladowca, gdyby zdołał go wziąć na muszkę...
Po Curwoodzie stałam się zdecydowaną przeciwniczką polowań prowadzonych dla
sportu, dla zdobycia trofeów wywieszanych na ścianach - a zwolenniczką
poglądu, że zwierzę zabić możemy wtedy, gdy pomoże nam to przetrwać, albo gdy
uzasadniają to względy humanitarne (np. dobicie rannego okazu, który i tak by
nie przeżył). Śmieszne? dziecinne? być może, ale czy nie dzięki takim poglądom
istnieją jeszcze niektóre gatunki zwierząt?

[yanga]

Skoro lubicie Curwooda (ja zresztą też go uwielbiam), to polecam wam jego
bardziej współczesny odpowiednik: Philipa Temple'a. Po polsku ukazała się tylko
jedna jego książka - "Dziób księżyca" (Alfa 1996) o keach (papugach z Nowej
Zelandii). Dla mnie to absolutne arcydzieło, ale mojego zdania nie podzielają
wydawcy, bo nikt nie chce wydać drugiej części.

[Gość: Robson]

Witaj,
Uwielbiałem wszystkie jego książki, teraz zaraziłem do niego nastoletnią córkę. Teraz nawet jej zazdroszczę, bo ma możliwość przeczytania o wiele więcej jego pozycji, niż ja w latach 80-tych.
Pozdrawiam corwoodowo