"jedynactwo"

[Gość: Mirek]

mamy jednego syna w wieku 10 lat. czesto rozmawiamy o drugim dziecku, ale oboje
z zona zdajemy sobie sprawe ze to znacznie ograniczy nasze mozliwosci finansowe
by dac dwojgu dzieciom wyksztalcenie, zapewnic byt jak dorosna.
czasem zadaje sobie pytanie, czy wogole powinnysmy sie przejmowac pieniedzmi,
czy wazniejsze nie jest to aby dziecko mialo rodzenstwo. pani doktor czy
istnieje cos takiego jak "jedynactwo". panuje powszechna, obiegowa opinia ze
dzieci wychowywane w rodzinie 2+1 sa mniej zaradne, "wychuchane".

[malwinamalwina]

wtracam sie :)
jest to jak powiedziales, powszechna opinia obiegowa, ktora niekoniecznie jest prawda. Jedynacy
przebywaja od zawsze w gronie doroslych i szybciej uczac sie zycia w spoleczenstwie, sa bardziej
dojrzali, nie musza walczyc o przestrzen zyciowa bo im nie brakuje, ani o zabawki, nie sa nieszczesliwi
z powodu "konkurencji" i jako dorosli sa bardziej ugodowi bo nie byli sfrustrowani. Maja duzo empatii i
wyczucia. Dobrze adaptuja sie w society. Nie sa konfliktowi.
Druga sprawa jest ze nie mozna miec dziecka aby bylo kompanem dla pierwszego ! - to nie malpka ani
zabawka ! tzn to nastepne bedzie drugorzedne bo sfabrykowane dla rozrywki i rownowagi pierwszego
??? cos tu nie gra.
albo pragniecie dziecka albo nie
inne sprawy nie wchodza w gre

[Gość: Melba]

Moi rodzice zdecydowali się na drugie dziecko, kiedy miałam 7 lat i głównym
argumentem było to, żebym nie była w życiu sama. Uważam, że to dar, najlepszy
jaki dali mi w życiu - oczywiście w sensie symbolicznym, nie patrzę na moją
siostrę, jako na prezent dla mnie. Ona jest najwspanialszą istotą, jaką znam,
przeszłyśmy razem przez dzieciństwo, a teraz szalejemy, planujemy zawsze być
razem i blisko siebie. Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł byc mi bliższy, nawet
dzieci. Wiem, że dopóki los nam na to pozwoli , będziemy razem i jest to
najbarzdiej nadająca sens zyciu myśl i ogromne oparcie w zamęcie świata. A moi
rodzice kochaja Małą ogromnie i nigdy nie taktowali ją jako "dodatku" do
starszej córki. Rodzeństwo to najlepszy wynalazek świata!

[Gość: Monika]

To co napisałaś jest najmilaszą rzeczą jaką w życiu usłyszałam o jedynakach.
Sama jestem jedynaczką i do tej pory cierpię (mam 28 lat i też jedno dziecko).
Całe życie wysłuchiwałam jaky to jedynacy są rozpuszczeni itp itd.
Czułam sie przez to bardzo pokrzywdzona, zawsze potrafiłam dzielic sie z innymi
tym co mam i co tu wiecej mówic to co napisałas jest w bardzo dużej części
prawdą. DZIĘKUJĘ

[joanna.markiewicz]

Pierwsze dziecko to dla rodziców zupełnie nowa sytuacja, zajmowanie się drugim
na ogół bywa łatwiejsze, bo już wiadomo czego można się spodziewać i jak
zaspakajać jego potrzeby. Chciałabym przekazać Wam garść informacji do
przemyślenia.
Decyzja dotycząca posiadania lub nie, drugiego dziecka może być
trudna nie tylko ze względów finansowych, ale dlatego, że trzeba będzie radzić
sobie z nowymi relacjami między wszystkimi członkami rodziny, w tym relacją
między rodzeństwem. Jeśli mowa o jedynakach to, jedynemu dziecku poświęca się
więcej czasu i uwagi, jest najważniejsze, najwspanialsze, jedyne. Będąc
jedynakiem nabiera się więc przekonania, że jest się kimś wyjątkowym.
Dla najstarszych dzieci narodziny drugiego dziecka oznaczają degradację,
pojawia się zazdrość, której wielu rodziców nie akceptuje i staje się to
początkiem problemów. Jedynacy nie mają okazji zmierzyć się z tym uczuciem, nie
uczą sie w rodzinie zdrowej rywalizacji i mogą mieć potem z tym problemy.
W jedynakach rodzice lokują wszystkie swoje nadzieje i niepokoje, co może być
trudne dla dziecka i być źródłem jego chęci zaspokojenia ich ambicji, nawet
kosztem własnych wyborów. Takiemu dziecku może być trudniej uwolnić się od
wpływu rodziców i uniezależnic się od nich.
Dzieci w wielodzietnych rodzinach mają okazję zdobywać rożnorodne umiejętności
społeczne. Takiej możliwości nie maja jedynacy i dlatego często zaczynaja sie
tego uczyć, kiedy idą do przedszkola lub szkoły. To również może być źródłem
problemów.

[Gość: Betty]

Pozdrawiam Mirka,

mam 26 lat i jestem jedynaczka. Od zawsze bylam ta jedyna ale stalo sie tez to
pewnym przeklenstwem w moim zyciu. Od jakiegos czasu mieszkam za granica gdzie
wyszlam za maz i mozesz sobie wyobrazic jak moi rodzice zareagowali jak
powiedzialam im ze wyjezdzam, reakcja na granicy z histeria. Zycie jedynaka
jest swietlane w dziecinstwie ale potem w dalszym zyciu zaczyna sie
nieprzystosowanie do zycia w spoleczenstwie ( w moim przypadku przynajmniej) i
przeswiadczenie ze jestes pepkiem swiata, nie zycze tego nikomu.

[Gość: Paweł]

Wierz mi, że zależy to tylko od rodziców czy zrobi się krzywdę jedynemu
dziecku. Ja sam jestem jedynakiem. Całe szczęście rodzice nauczyli mnie
samodzielności ale nie do końca. Dziś mam żonę i niebawem będę miał dziecko a
oni czasem traktują mnie jak ja sam bym był nastolatkiem. Kiedy pokazuje im,
że nasze relacje zmieniły się przez te kilka lat kiedy mieszkam z żoną, oni
chyba tego nie rozumieją.
Jest jedno pewne. Z żoną ustaliliśmy, że będziemy mieli trójkę dzieci. Dużo
zadymy, mało pieniędzy ale rodzinnie i radośnie. Pozdrawiam. JEDYNAK

Jedynacy

[Gość: 3X1]

Jestem jedynaczka, moj maz jest jedynakiem i nasza corka tez jest jedna jedyna.
Jestesmy bardzo socjalni, mamy normalne zycie z radosciami i klopotami
zawodowymi, sukcesami i porazkami podobnymi do tych jakie maja znajomi
posiadajacy rodzenstwo. Wscieka mnie nieprzytomnie gdy ludzie generalizuja
rzucajac bez namyslu opinie o rozpuszczonych badz niedostosowanych do zycia
jedynakach - nigdy nie bylam rozpuszczona, zawsze mialam bardzo duzo domowych
obowiazkow, wszystko w rodzinie bylo sprawiedliwie dzielone na trzy - tak
przywileje, jak i np. wynoszenie smieci. To samo bylo w domu mojego meza,
ktorego moja tesciowa nauczyla i gotowac, i sprzatac, i prasowac a tesc
naprawiac samochod, i robic remont w domu (bo majac jedno dziecko mozna mu
poswiecic wiecej czasu jesli sie bycie rodzicem traktuje odpowiedzialnie). Moja
corka nigdy nie miala klopotow z nawiazywaniem kontaktow z rowiesnikami, od 6
roku zycia jezdzi na obozy, jest bardzo samodzielna i nigdy nie powiem, ze jest
rozpuszczona. Z moich obserwacji wynika, ze jezeli ktos nie umie wychowac
jednego dziecka, to nie bedzie umial wychowac i nastepnego, czy nastepnych -
znam cala mase nieznosnych, leniwych, rozpuszczonych dzieci, ktorych bracia czy
siostry sa dokladnie takie same. Idea, ze dzieci beda sie same wychowywac przy
bracie czy siostrze jest jakas paranoja - to my, rodzice jestesmy od
wychowywania a nie rodzenstwo.
Bycie jedynakiem ma rowniez i minusy, na pewno stawiane nam sa wieksze
wymagania i musimy wiecej "udowodnic" sobie, swiatu, wlasnym rodzicom, bo
jestesmy ci jedni, jedyni ale to z kolei czyni nas najczesciej bardziej
odpowiedzialnymi, ambitnymi i twardszymi w kontaktach z ludzmi, ktorzy mieli
zawsze za plecami braciszka czy siostrzyczke do pomocy.
Pozdrowienia dla jedynakow - nie jestesmy przeciez tacy samotni!

[Gość: luk]

Niestety, jak widze Pani Doktor reprezentuje 'stara' szkole,
radze jej nie sluchac, z tym uspolecznianiem. Wszystko zalezy
od rodzicow, a jak mowia inni fachowcy i lekarze, takie dzieci
maja wiecej cierpliwosci, lepiej ucza sie w szkole, wiecej
zaufania i wytrwalosci. A to czy dziecko wychowuje sie na czlowieka,
czy traktuje wylacznie jak przedmiot swojej milosci, milosci
posiadajacej, to odrebna sprawa.

[frisky2]

Racja luk, wiele zalezy od tego jak i czy w ogole sie wychowuje jedynaka. Ale
nie zgadzam sie z pania psycholog jeszcze w jednej kwestii: nieprawda ze
starsze dziecko musi byc zazdrosne o nastepne ktore sie rodzi. Moj syn mial 6
lat jak sie urodzilo nam drugie dziecko. Bylo to 2 lata temu. NIe obserwujemy
zadnej zazdrosci, oboje strasznie sie kochaja.
Ale odpowiiadajac na 1 pytanie w tym watku - jesli o mnie chodzi to moim
zdaniem lepiej "dac" dziecku brata lub siostre niz "dobre" wyksztalcenie

pozdrawiam

[Gość: Bona]

Frisky, ja byłam w sytuaji Twojego starszego dziecka. Nie wystapiło nic
takiego, jak zazdrość i zawsze byłam z moim młodszym bratem w najlepszej
komitywie. Teraz ja mam 39, brat 33 lata. Mimo wielu trudnych "zawirowań" i w
moim, i w jego życiu, ciągle nas łączy przyjażń i porozumienie z dzieciństwa.
Teraz mam syna jedynaka. Nie zamierzam w żadnym wypadku dawać mu rodzeństwa do
towarzystwa. Jego rozwój jest prawidłowy i nie ma żadnych symptomów "pępka
świata". Ma 13 lat, nie przejawia żadnych oznak postawy roszczącej. Jest bardzo
skromny, opanowany, opiekuńczy wobec słabszych, ma niezwykłą na jego wiek
zdolność do empatii i umiejętność rozpoznawania motywów postępowania u innych
ludzi. Nie zgadzam się z pogladami Pani Doktor tym bardziej, że wśród moich
znajomych-równolatków jest wielu jedynaków i (o, dziwo!) są to ludzie, którzy
swietnie radzą sobie i z relacjami międzyludzkimi, i doskonale radzą sobie w
życiu w ogóle. Może nawet lepiej niż nie-jedynacy.
Poza tym - obiema rękami podpisuję się pod postem Malwiny!

[frisky2]

Bona, ja tez sie zgadzam z malwina i z toba. Wszystko - kwestia wychowania.
Choc jest jeszcze pare spraw psychologicznych - wielu jedynakow, ktorych znam
mowilo mi, ze chcieliby miec rodzenstwo i zazdroszcza czasami tego swoim
znajomym. Oczywiscie decyzje o kolejnymm dziecku powinno sie podejmowac nie po
to, zeby zapewnic towarzystwo jednemu dziecku, ale po to zeby dac szanse na
przezycie radosci i szczescia temu, ktore sie urodzi.
A inicjator tego watku chyba sie waha. Chyba chce troche tego drugiego dziecka,
a jednoczesnie boi sie, ze pierwsze ucierpi na tym materialnie (nie bedzie
mialo takich warunkow edukacji jak obecnie). Ja gdbym rozwazal urodzenie sie 2
dziecka, to nie zawracalbym sobie wogole glowy pytaniami typu: "czy przez
kolejne dziecko moje 1 pojdzie do gorszej szkoly".