Teatr Telewizji

[ele7]

Czy znajde tutaj fanow Teatru Telewizji???Moje ulubione spektakle to "Rysa" z
Piotrem Adamczykiem, oraz "Fryzjer" z Krzysztofem Pieczynskim. A Wasze???
Pozdrawiam serdecznie;-)

[jasiek_natolin]

A mój - "Kalkwerk" ( he,he )
Ale "Fryzjer" też bardzo mi się podobał,choć to zupełnie inny teatr.Z ostatnio
oglądanych przedstawień zapamiętałem szczególnie "Dobry adres".

[Gość: klip]

"Krawiec" z Andrzejem Sewerynem

[Gość: www.]

Kalkwerk; Kuszenie cichej Weroniki; Sonata b

[ele7]

Teraz doszedl jeszcze "Wieczory i Poranki" z Miroslawem Baka i Katarzyna
Groniec. Wczoraj bylo na "jedynce". Swietne!

[Gość: Niobe]

no właśnie "Wieczory i poranki" to pierwsza sztuka którą obejżałam w teatrze i
telewizji ;) bardzo mi sie podobała... ale nie mam porównania z innymi wiec za
tydzień też będę oglądać ;)

[ele7]

Ogladaj, naprawde warto;-)Pozdrawiam

[keri5]

prawie wszystkie z magdą cielecką

[Gość: Niuta]

Zgadzam sie

[Gość: gabi]

Niuz, Oszusci z Kownacka, Dobry adres, Zazdrosc

[graape]

faktycznie zazdrosc byla dobra.. w najblizszy poniedzialek bedzie "tutam" z
gajosem i zolkiewska; widzialam w powszecnym w wawie i goraco polecam!

[Gość: Nina]

'Fryzjer' faktycznie b. dobry. Moje typy to: "Kąpielisko Ostrów" wg Huellego z
Gogolewskim, Fronczewskim i Lipińska oraz "Śmiech w ciemnościach" wg Nabokova z
Peszkiem, Gruszką i Bonaszewskim. 'Krawiec' Mrożka - świetny.

[Gość: knoa]

dwoje na huśtawce

[jasiek_natolin]

Myślę,że w ciemno można postawić na spektakl dopiero powstający - "Podróż do
wnętrza pokoju" w reż.Miśkiewicza.

[Gość: vikalila]

A ja oglądałam w poniedziałek sztukę pt.Przyszedł mężczyzna do kobiety z
świetnymi kreacjami Anny Seniuk i Jana Peszka. To było mistrzostwo. Żałuję,że
nie mogę oglądać tak dobrych polskich filmów, gdyż polskie kino współczesne
wydaje mi się bardziej teatralne niż teatr telewizji właśnie. Cieszę się, że
pomimo kanikuły można oglądać tak ciekawe przedstawienia.

[voytashek]

A ja nie rozumiem, dlaczego obok tych wszystkich powtórek nie
wyemitowano "Tartuffa" w reż. Seweryna. Moim zdaniem był wspaniały.

[axur]

a mnie sie podobał Związek otwarty, chociaż nie lubie KJ, ale Kondrata cenię.
I Wampir też niezły.

w ogóle lubię TTV. Stary bardzo lubię. Ten, co leciał na żywo, musiał być
niesamowity

[Gość: janka]

Oj lubię Teatr Telewizji bardzo bardzo bardzo a ostatnio podobał mi się:

"Fryzjer", "Wampir", "Porozmawiajmy i życiu i śmierci", "Związek
otwarty", "Niuz" i mogłabym tak jeszcze długo........... :))))

[tyrozek]

Mieszkam w malej miescinie, gdzie nie ma teatrow :( Dlatego staram sie co
tydzien w poniedzialek ok. 21 siadac przed tv :) Kazdy Teatr TV po prostru
pozeram wzrokiem :D moje ulubione zostaly juz wymienione "Fryzjer" z
Pieczynskim, "Dwoje na hustawce" z Zebrowskim, "Wampir" z Fryczem
i "Akwizytorom dziekujemy" z Cielecka ;) Zdarzaja sie nudne (wg mnie)
spektakle, ale i tak ogladam. Ktos powiedzial na tym forum, ze niektore
przedstawienia sa lepsze od naszego polskiego kina... zgadzam sie w 100%!!!
Pozdrawiam :)

[ele7]

NJa niestety też mieszkam w małym mieście, gdzie nie ma teatrów, ale
telewizyjne są bardzo dobre. Popieram wszystkich, którzy uważają, że TTV jest
lepszy od tych wszystkich polskich filmów. Teraz niestety na topie jest
tandetna przemoc, którą można oglądać, ale nie czerpie się z tego takiej
przyjemności, jak z teatru.Poza tym teatr zawsze był, jest i będzie lepszy od
telewizji!

Teatr Telewizji powinien być bardziej teatralny

[franek8]

Według mnie spektakle Teatru Telewizji są za bardzo filmowe. Osobiście tęsknię
za spektaklami, które zostały faktycznie sfilmowane w teatrze. Przykładem może
być „Operetka”, którą wprawdzie nie filmowano w Teatrze Dramatycznym ale była
bliska scenicznemu pierwowzorowi. Często takie przedstawienia można zobaczyć na
zagranicznych stacjach telewizyjnych. Dlaczego nasza telewizja tego nie robi?

Wymieńmy parę zalet takich produkcji:
- Koszty produkcji chyba znikome (W teatrze Rozmaitości siedziałem kiedyś obok
operatorów, którzy filmowali „Stosunki Klary”. Nie przeszkadzali mi)
- Osoby spoza miejscowości siedziby teatru mogą przeżyć prawie autentyczny
spektakl
- Spektakl (w tym scenografia, światło, kunszt/błędy/wpadki aktorów i obsługi)
ma nieporównywalnie większą widownię.
- Oglądamy faktyczny spektakl, a nie produkcję filmową z częstym nadmiarem
efektów typowo filmowych (plenery, zbliżenia itd).

Nie przepadam za obecnymi spektaklami w naszej telewizji bo są dla mnie zbyt
technicznie udziwniane i za mało teatralne. Na szczęście jest przełącznik i
nikomu moje zdegustowanie (brak kulturalnego wyrobienia) nie przeszkadza.

Chciałbym zobaczyć parę głośnych spektakli, które zeszły już z afiszy. Czy
faktycznie zostały po tych spektaklach już tylko recenzje?

[jasiek_natolin]

Podpisuję sie obiema rękami.
A kolejne wybitne przedstawienie Teatru Telewizji to - "Ślub" w reż. Jarockiego.
Aż dziwne,że nikt go nie wymienił.Będzie je można zobaczyć we wrześniu,albo w
październiku.
Nie można tego przegapić!

[axur]

> W teatrze Rozmaitości siedziałem kiedyś obok
> operatorów, którzy filmowali „Stosunki Klary”. Nie przeszkadzali mi

To chyba nie zawsze jest tak. "Operetka" nie została jednak sfilmowana
statycznie, z widowni. Nie jestem pewna, ale chyba publiczności na tym
spektaklu nie było.
Zgadzam sie natomiast, że może to być mniej kosztowne, niż budowanie
scenografii w studio.

a ja lubię takie

[Gość: Bertrand]

Moje typy: Dziady Swinarskiego/Adamika, Noc Listopadowa Wajdy, Zbrodnia i Kara
Wajdy, Na szkle malowane Jandy, Niech no tylko zakwitną jabłonie Kościelniaka,
Wyzwolenie Swinarskiego, Trzy Siostry Bardiniego, Opowieści Hollywood Kutza,
Antygona w Nowym Jorku Kutza, Igraszki z diabłem (skleroz, nie pamiętam
reżysera)- z Kondratami, Wrzesińską, Pokorą, Umarła Klasa Kantora/Wajdy,
Arszenik i stare koronki (tu też skleroz) - z Michnikowskim i Zaorskim; z
baletowych Harnasie Drzewieckiego i Pawana na śmierć Infantki też
Drzewieckiego. Prawie same wykopaliska. Do tego jeszcze Kabaret Starszych Panów
i ich Divertimenta, chyba, że ktoś się uprze, że to nie teatr, to niech sobie
skreśli. Ja nie zamierzam.
Bert.

[jasiek_natolin]

O rany! Właśnie mi przypomniałeś,z jakimi wypiekami na twarzy oglądałem
kiedyś "Igraszki z diabłem"!
Faktycznie - to jedno z największych teatralnych wzruszeń.

i jeszcze takie mi się przypomniały

[Gość: Bertrand]

wygląda na to że mi taki miły Niemiec wszystko chowa... Na A się jakoś
nazywał... przypomniały mi się jeszcze Stara Baśń (miała chyba ze trzy części,
ale miała coś w sobie), Rudy Dżil i Jego Pies (Bińczycki jako kowal był
genialny), Matka Jarockiego, Wszystko Dobre Co Się Dobrze Kończy Swinarskiego.
A z zagranicznych moim typem numer jeden jest telewizyjna, sześciogodzinna
wersja Mahabharaty Brooka.
Bert.

[axur]

orany chłopaki! ale wy macie staż!!!
a nie chcielibyście zorganizować dkttv? dyskusyjnego klubu teatru tv? ja
chętnie się zapiszę i jeżeli klub będzie kameralny, moge przygotowywac
przekąski. teatr telewizji też chętnie pooglądam.

[ziranka]

a może "Martwa królewna" z przecudną Marią Peszek ? tylko nie pamiętam czy to
aby było w Teatrze Telewizji...
A ostatnio ubawiłam się na "Przyszedł męzczyzna do kobiety" - cudne było :)

[Gość: ele7]

Teraz z całą pewnością mogę dodać "Pamiętnik powstania warszawskiego"
Woronowicz w roli Mirona Białoszewskiego był przecudny:-)))

[jasiek_natolin]

Mówisz,że przecudny?Nie mogłem obejrzeć,ale tym razem nie zapomniałem nagrać
teatru telewizji,jak to się stało w przypadku "Zbrodni z
premedytacją".Zobaczymy...

[Gość: oldgrouch]

Witam,
znowu jestem. Rzeczywisćie Woronowicz w tym "Pamiętniku" to postać do
zapamietania. Dobry, ciekawy, jak pisałem kilka miesięcy temu - aktor, któremy
zalezy nie na efekciarstwie tylko na wewnętrznym rozwoju budowanej postaci.
Niekażdy to zauwazy, aten, kto zauważy 0 ma wielką satysfakcje. jakos na
początku lata słyszałem też go (w duecie z niesamowitą Ewa Dałkowską) w
słuchowisku (Program I)według nowej sztuki Tomasza Mana. Słuchałem poprzez
sieć, daleko stąd, nie złapałem tytułu. Może kto pomoże? Świetna rzecz o złęj
miłości matki i syna, sugestywna atmosfera jak ze Strindberga i Bergamana.
Jeśli kto zna Woronowicza - może napisze coś o nim
pozdrawiam

[Gość: Jureczek]

Mam nadzieję, że nie będzie za długo.
Mamy zarys drogi Białoszewskiego: przez dzielnice, przez kanały, przez detale.
Są nazwy rozdziałów, miejsc i epizodów, są zdjęcia dokumentalne, czyli to
wszystko, czego zabrakło w projekcie katowickim. Postać jest otoczona
scenografią jak warstwami wspomnień. Te warstwy powtórzone zostają w montażu.
Przenikania, stopklatki, odbarwienia. Wizualnie jest nieźle, tylko z
Woronowiczem mam problem. Białoszewski mówił o „szamotaniu się pamięci”. W grze
aktora tej walki nie było. Walki o wspomnienia, o obrazy, o słowa. Pojawiała
się raczej miejscami. Owa szamotanina i strzępy znalazły odzwierciedlenie
bardziej w wizualnych kolażach, nie w pracy aktora. Chyba, że miało tak
być: „prostota i "zwyczajność" języka narratora, zderzona z drastycznością i
dramatyzmem archiwalnych materiałów filmowych ilustrujących spektakl.”
Zwyczajność języka została zderzona z obrazem, ale... Michał Komar zwraca w
przedmowie uwagę na „uśmieszek niepewności” Woronowicza. Na jego zdumienie, że
przez coś takiego można było przejść. Zaznacza też, że pojawia się on jedynie w
pierwszych kadrach. Mamy tu jednak do czynienia z „niedowierzaniem ciągłym”.
Uśmieszkiem nieustającym, niezmiennym. To mi przeszkadzało. Owszem,
Adam/Miron „leży na tapczanie, cały żywy, wolny, w dobrym stanie, w humorze”,
już bezpieczny w ciepłym świetle lampy, tylko że większość monologu brzmi tak,
jakby o rytm (podkreślany powolną jazdą kamery) dbał bardziej, niż o treść
słów. Jakby widział wyłącznie słowa zamiast dramatycznych obrazów. Monolog jest
jednostajny i czasem zbyt szybki (zwłaszcza przy opisach poruszania się po
mieście, choć w tym wypadku zabieg wydaje się zrozumiały) przez co mnóstwo
drobnych i ważnych słów gdzieś przepada, traci intensywność. Nie chodzi mi o
celebrę detalu, ale o jego wybrzmienie. Wybrzmienie fakcików. „Będę szczery,
może za dokładny, przypominając sobie siebie w fakcikach”. Obraz nie zawsze
pewne słowa wyciągał. „Rwącą się” mowę pamiętnika zastąpił rytm poetycki.
To „trans mówienia – jak go określił Woronowicz – prosty, nienarzucający się
przekaz, nieepatowanie bohaterstwem”. Tylko gdy brak napięcia, brak też ulgi.
Dramatyzm wielu scen złagodzony został uśmieszkiem (ciągłego niedowierzania w
ocalenie). Woronowicz przypominał nieco Kalitę rozwodnionego Poniedziałkiem.
Tyle żarciki. Emocje pojawiały się wówczas, gdy aktor szukał w pamięci,
przycinał się, wyczuwał słowa. Epizod o przewróconej kolumnie, o modlitwie
kobiety w płaszczu, o wrześniu 39, o sucharach.

Co sądzicie o scenach rekonstrukcji? Kolaże wizualne działały chyba silniej.
Nieokreślona przestrzeń, fragmenty postaci, uchwycone migawkowo obrazy, drobny
przyuważony detal. Oddawały trafnie atmosferę tamtych dni. Były właśnie jak
słowa z pamiętnika: rwane, szczątkowe. (Ciekawe jaki wkład w poetykę miał
Sobolewski, bo Zmarz-Koczanowicz to dokument.) Natłok wspomnień oddała ciekawie
jedna ze scen: pozorny spokój mówiącego (i takowy ruch kamery) zestawiony z
gwałtownością obrazów „za oknem”. Ten prosty zabieg „projekcji” świetnie tu
zagrał. Woronowicz też, czuł tu każde słowo. Mówi spokojnie, a przecież kotłuje
się w nim... Wrzesień 39, Getto, Wielkanoc 43, sierpień 44, 2004... Tą scenę
dusiłem wielokrotnie.

W kilku szerokich kadrach słowa ginęły. Oko krążyło po scenografii i tam
szukało – jeśli nie odpowiedzi, to dopowiedzeń. Przestrzeń była symboliczna
i... po prostu symboliczna. Nie ulegała zmianom. Została raz ustalona i basta.
Była co prawda sekwencja z wyciemnionym tłem (wydobyła i zarysowała postać) ale
była zbyt krótka i niepowtórzona. Niektóre gesty i spojrzenia aż prosiły się o
wyostrzenie. Ale to detal.

Sceny rekonstrukcji były zbyt podobne do siebie. Dlaczego tyle światła? Piwnice
niemal identyczne z wnętrzami mieszkań. To teatr TV, pewna umowność, ale
przecież były to skrajności. Mrok i duchota piwnic (plus siła modlitwy), wobec
słońca i luksusu mieszkań. Podkreślają to także zapowiedzi: „Mroczny świat
podwórek i piwnic”. Woronowicz tylko miejscami wyciągnął te opisy, a sceny
fabularne nieco je złagodziły. Tak na marginesie, cały syf, brud i amok oddały
poniekąd „Sceny z powstania”. I niestety nic więcej.

Trochę o ruchu kamery. Uważam, że źle było wówczas, gdy monolog zlewał się z
tym ruchem i kadr nic nie podkreślał. Przestrzeń stawała się jednolita. Ruch
kamery raz rytm nadawał, raz szedł za słowem. Szkoda, że tylko tyle.
Potwierdzał jedynie postać i jak ona, nie ulegał zmianom. Wielokrotnie mogli
dawać kadr statyczny. Dynamika wymuszana gorsza jest od żadnej. Świetnie
natomiast wybrzmiały, bo oszczędnie stosowane najazdy i oddalenia. Także
zbliżenia, zwłaszcza te z wyciemnionym tłem. Można się było skupić na twarzy i
słowie. Głos miał największą siłę w offie, w zatrzymanych na widzu
spojrzeniach.

„Nie uchronili nas nasi Królowie, ani myśmy nie uchronili naszych Królów”.
Kolumna Zygmunta rozbita. Kończy się starówka.
To było mocne.

P.S.
„Pamiętnik z powstania” jest w warstwie wizualnej tym, co zapewne planowali
młodzi z Katowic, gdyby Wosiewicz nie spieprzył sprawy. Nie montował po swojemu
sabotując projekt. Z drugiej strony, „Sceny” w porównaniu z „Pamiętnikiem” są w
pewnym sensie „czystsze”, bazują wyłącznie na grze aktorów bez wizualnych
zabaw. Tam wszystko jest żywcem, szalenie intensywnie, tylko scenariusz
fatalny. Nie ukazuje (arbitralnie, analitycznie) tej mrocznej strony powstania:
patologii walczącej stolicy (samosądy, pijaństwo, niesubordynacje, dezercje)
jedynie wykorzystuje te motywy. (Którym niestety nadano w montażu „pewien”
kontekst.) Ciekawe, co miałby do powiedzenia Komar w przedmowie spektaklu?

[ele7]

Dawno mnie tu nie było.Jureczku dziękuję bardzo za posta.Przeczytałam jednym
tchem:-)Pozdrawiam

[Gość: Miki]

A ja szukam na sieci spektaklu "Selekcja" z Henrykiem Talarem. To stary
spektakl sensacyjny z teatru tv (1984). Masz moze jakis pomysl, wskazowke.
Swoja droga polecam. Pzdrw.

[Gość: ele7]

Poszukam, jak na cos wpadnę, to dam Ci znak.Pozdrawiam:-)

[Gość: Miki]

To bardzo milo z Twojej strony. Gdyby rzeczywiscie udalo Ci sie cos znalezc,
prosze Cie o sygnal na adres [e-mail]
Pozdrawiam

[nadja]

'Hedda Gabler'
'Dzika kaczka'
'Wizyta starszej pani'

n

[jakusia]

Przyznam się, że szukałam dwa dni, i nic nie mogę znaleźć. Ale jeśli Ty lub
ktoś z Was znajdzie namiary to proszę o informację:-)

[Gość: szarak]

"Adwokat i Róże" w reż. Englerta. Mi się podobało. A Wam?

[axur]

a mi nie

nie rozumiem, o co chodziło, ta tajemnica zbyt tajemnicza. i straszna Beata
Ścibakówna.

Ostałowska, Gajewski i Trela ok.

[agnes.g]

mnie również ta sztuka przypadła do gustu. Tylko kto zrozumiał rolę
Żebrowskiego? Po co on tam?

[jakusia]

Właśnie obejrzałam wczorajszy teatr TV.
Spektakl "Podróż do wnętrza pokoju". Podobał się Wam, bo mi bardzo, bardzo!

[jasiek_natolin]

Kurczę,Kaleta to chyba najbardziej zdystansowany aktor w polskim teatrze,ma się
wrażenie,że pod tą jego zewnętrzną powłoką dzieją się naprawdę niezwykłe
rzeczy,to chyba duża sztuka zagrać postać na skraju szaleństwa tak minimalnymi
środkami i być przy tym wiarygodnym.
Pewnie,mnie też się podobał.

[wandda]

Tak, po trzykroć tak. Podróż Walczaka Miśkiewicz zrobił bajecznie. To jest
właśnie teatr telewizji! Ktos tu wcześniej wspominał o "Fryzjerze", bardzo mi
się toto aktorsko odobało (z wyjatkiem oczywiście policjanta i prokuratora) ale
zalatywało telenowelką momentami...
A u Miśkiewicza jest piękny pastisz telenoweli... właściwie prawie wszyscy w
tym spektaklu są z Krakowa, ze Starego, to jest wyjątek od reguły w teatrze TV,
a szkoda!

[jakusia]

W poniedziałek był "Miś Kolabo". Też całkiem niezła sztuka.
A "Fryzjer"? Moja ulubiona. Aż napisałam to TV żeby powtórzyli. Mam nadzieję,
że coś z tego wyjdzie.
Świetna gra Krzysztofa Pieczyńskiego. Chociaż sztukę widziałam jakis rok temu,
nadal jestem pod wrażeniem:)
Pozdrawiam