bulimia a związek partnerski

[czaarownicaa]

Mam bulimie od prawie czterech lat..
Natomiast mania odchudzania zaczęła się dużo wcześniej..
Gdy żadna dieta nie pomagała, wtedy pojawiła się bulimia..
Ale nie chcę pisać o jej skutkach zdrowotnych, gdyż wiele tematów na forum
takowe zawierają..
Chcicłabym się Was spytac o nurtujace mnie pytanie..
Mianowicie.. Gdy zaczełam się z kimś spotykac.. i gdy nawet zaczęło mi zalezeć
na danym facecie.. Nie wiem właśnie jak jest z tym u Was.. ale mój związek
zazwyczaj się rozpadał, gdy dany mężczyzna zaczynam "odkrywać" że nie do końca
jest "o.k" z moim jedzeniem..
Nie którym nie chciałam mówić o bulimi,... bałam się ich reakcji..
Ci którzy wiedzieli, nei wytrzymywali tej presji na dłuższą mete..
Stworzyłam swój świat i bałam się wprowadzić do niego mojego partnera..
Czy Wy również odczuwacie tego typu dylematy??
Pozdrawiam i proszę o szczere odpowiedzi..

[lingusia]

Tu chyba chodzi o to czy chcesz sie wyleczyc z bulimii.jesli tak to chłopak w
tym moze Ci pomóc ale tylko wtady-moim zdaniem jesli Ty tego chcesz!Byłam z
chłopakiem którego poznałam na terapii grupowej,swietna sprawa tylko ze nam nie
wyszło bo był raczej moim kontrolerem a o to w zwiazku nie chodzi.I bez niego
poczułam ze musze walczyc sama o siebie.Wiadomo ze kazdy facet tak jak i
dziewczyna chca byc z kims 'normalnym'dlatego niektórzy nie ida na to by oprócz
swoich problemów zajmować sie też wyciąganiez z problemów drugirj osoby..po
prostu nie chca tracic na to czasu.Pozdrawiam

[czaarownicaa]

Bardzo to przykre ale niestety prawdziwe.. :| :|
Co do terapi grupowej, to nie czułam się nigdy na siłach by w niej uczestniczyć..

[vitaa]

Witam!W moim przypadku obecnie nie ma mowy o żadnych zwiąkach,kiedy jeszcze nie
byłam chora było ok,miałam wiele udanych związków i było super,lecz od roku nie
ma mowy o chłopcu na stałe,poprostu nie chce,boje się,że mogłabym mu wyrzadzić
krzywde.Nowo poznanych chłopców zawsze trzymam na dystans,nie chce zbliżenia
Wiele zapewne trace ale co zrobić...dla mnie nie liczą się juz spotkania
towarzyskie,chęć bycia z kimś, przytulenia się...najwyższą wartością jest
jedzenie,to ono wypełnia moje myśli,nie liczy się nic prócz niego.Wiem,że
szkoda nawet tego słuchać ale bulimia zawładnęła do reszty moim życiem :(

[lingusia]

Vitaa!
To przykre i straszne,nie sądzisz?Ale sama musiasz do tego dorosnąc i zdecydować
co stoi na pierwszym miejscu.Moim zdaniem to na pewno nie choroba.

Zostanę sama już na zawsze - wiem to!

[kobitka_81]

Nie dość, że nigdy nie miałam żadnego chłopaka, to jeszcze żadnych bliższych
kontaktów z chłopakami w ogóle (dosłownie ZERO - żadnego przytulania, całowania,
o innych sprawach nawet nie wspominam - po prostu never ever). Wiem, że choroba
też dodatkowo mi to utrudnia (ale nawet jak nie byłam chora, to... też nic się w
tej sferze mojego życia nie działo). Przepraszam, jeśli piszę niezbyt składnie,
ale... mnie samej się to w głowie nie mieści. Moje życie jest bez sensu - nic
mnie nie cieszy... A na facetach to w ogóle przestało mi zależeć - może to
głupie, ale im dłużej trwam w takim stanie tym bardziej czuję niechęć do nich.
Nie chcę, nie potrzebuję (???) i już. Sama sobie może przeczę - ale widać nie
każdy ma przeznaczone mieć szczęście w miłości.
Prośba do osób, które chcą napisać coś niemiłego w odpowiedzi na ten post: NIE
PISZCIE! Ja naprawdę nie potrzebuję jeszcze dodatkowych ciosów - napisałam, bo
wątek mnie zainteresował i tyle.
Pozdrawiam :***

[czaarownicaa]

Miło mi, że mój wątek Cie zainteresował ;) ;)
Co do Twojego samopoczucia.. to zapewne wiesz co jest dla Ciebie najlepsze..
Pozdrawiam

[motorufka]

ja tylko napisze, ze nie jestes sama..
:((

[czaarownicaa]

Motorufka!! :) :)
i bardzo dobrze!! :) :)
więc proszę sie nie smucić!! :) :)

Dziękuję Wam za to, że jesteście :**

[kobitka_81]

Kochana Motorufko, kochana Czaarownicoo, dziękuję Wam.
Nie wiem, co mogłabym napisać.
Dziękuję :..)

Kochana Kobietka 81 :) :)

[czaarownicaa]

Ty też jesteś Kochaną Kobietką!! :) :)
Pozdrawiam

[motorufka]

ciesze sie,ze nie tylko ja mam tak , pociesza to troszke..

ale czasami jest bardzo smutno, bo wszedzie dookolaa same jakies lov lov, a ja
ciagle nic:|
zgubilam sie gdzies na drodze zycia...
bosh:|

[czaarownicaa]

Motorufko!!
Nie możesz tak myśleć!!
Zobaczysz..każdy po pewnym czasie powraca..
na ścieżke "lov" ;) ;)

[myszka312]

wiem,że trudno Ci w to uwierzyć, ale pewnego dnia szczęście się do Ciebie
usmiechnie:)trzeba w to wierzyć!!ja wierzyłam i udało się!!wiem,że to
banalne,ale nie wiem co jeszcze napisać,żeby Cię jakoś pocieszyć...pozdrawiam

[vitaa]

Wiem Lingusiu,że jest to przykre,nie raz jest mi smutno kiedy patrze jak moje
koleżanki są szczęśliwe ze swoimi chłopakami,jak opowiadają o swoich miłosnych
perypetiach...jak opowiadają,że nie wyobrazają sobie życia bez drugiej
połówki.Chciałabym żyć inaczej bo jest tragedią kiedy wolisz spędzać czas w
łazience niż z bliskimi w jakimś Pubie lub dyskotece i kiedy ukojeniem jest dla
ciebie rzyganie niż bliskość drugiej osoby :( Nienawidzę siebie za to,że nie
potrafie walczyc ze swoją chorobą!

[czaarownicaa]

Witaa!!
Nie możesz siebie nienawidzić.. to tylko wzmaga bulimie.. wiem coś o tym..
Postaraj się choć tolerowac..
To ponoć dużo łatwiejsze..(??)
tak kiedyś ktoś mi powiedział.. lecz nie wiem jak to ma się za bardzo w życiu

[czaarownicaa]

Dokładnie teraz tak samo się czuje..
Najgorsze jest w tym to, że ten dystans zaczynam kierować do wszystkich wokół

[vitaa]

Dziewczyny na tym forum są naprawdę świetne,jedna próbuje pomóc
drugiej,podnieść ją na duchu,uśiwadomić,że nie jest sama.Czarownicaa poruszyłaś
naprawde poważny wątek.Doskonale świetnie rozumiem Twoje izolowanie się od
otoczenia...bo zachowuje się tak samo,jeszcze wyjsćie z kumpelą na spacer
wchodzi w grę ale nic poza tym.Nie wiem jak możemy sobie poradzić z tym
problemem...może któraś z was będzie miała jakiś pomysł ?? !!

[hesjja]

Pomysł? Po prostu starac się to przełamywać. Starać się cieszyć tą chwilą kiedy
jesteśmy ze znajomymi. Nie spinać się i nie mysleć o żarciu czyli o ucieczce,
znanej i bezpiecznej sytuacji. nie ma innego wyjścia jak sie z lekka przymusić
i przestawiać powoli na inne myslenie.
Przede wszystkim nie winić się za to co się robi, polubić się czy uznać taką
jaką się jest i szanować pomimo wszystko, bo naprawdę jesteśmy tego warte.
Właśnie dlatego dotknął nas ten problem, że jesteśmy wrażliwymi osobami a to
chyba dobra cecha.
Jeszcze raz: STARAĆ SIĘ CIESZYĆ CHWILĄ! Niekoniecznie tą nad toaletą :-( Są
ładniejsze i bardziej kolorowe chwile w życiu i warto je przeżyć pełnie!

[vitaa]

Dzieki hesjja za słowa otuchy :)pozdrawiam

[czaarownicaa]

Witaj Vitaa!! :) :)
fajnie ze Ci się spodobał ;) ;)
Nie wiem..ale jeżeli ktoś znadzie na to "lekarstwo" :) :)
to proszę o recepte od razu!! :) :)

[sheilasbruder]

dużo racji z wyżej wspomnianą tolerancją.
kochać siebie to wielka sztuka, ale jak się zaczyna siebie tolerować (a pomału
i trochę lubić), jest o wiele lepiej i łatwiej (na wszystkich polach).
najgorzej reagować na siebie nienawiścią za to, co się zrobiło, bo robi się to
samo znowu i znowu..

pozdrawiam

[ishtar34]

Rozumiem cię doskonale. Mój narzeczony-pomógł mi wyjść z anoreksji, ale gdy
przytyłam i odkrył że wpadłam w bulimię, zaczął mnie zdradzać, az w końcu
musieliśmy się rozstać. Nie wszyscy są jednak takimi...teraz od 4 lat jestem w
szczęśliwym związku, on wie że cierpię że mam bulimię, zamierzamy się pobrać-
jest dla mnie ogromnym wsparciem- i pomaga mi np. w towarzystwie -zawsze coś
ciekawego wymyśli aby mnie wytłumaczyć dlaczego prowadzę taką dziwną dietę.
najważniejsze aby odpowiednio przygotować partnera na taki szok, i być szczerą.

Do Ishtar34!!

[czaarownicaa]

Gratuluje!! :) :)
Cieszę się, że jesteś w szczęśliwym zwiazku :) :)
to wręcz wymarzone :) :)
Nie każdy facet jest w stanie to zrozumieć..
Dlatego też..
Życze powodzenia w dalszym byciu razem :) :)

[myszka312]

jestem w zwiążku z facetem od ponad pół roku.on wie,ze mam problemy,ale nie
wie,że aż takie.
chciałabym mu to wszystko powiedzieć,ale wiem,że on tego nie zrozumie.jak
wszyscy ludzie, z którymi dotychczas próbowałam opowiedzieć o tym koszmarze...

cieszę się każdym dniem spędzonym z nim.jego obecność bardzo mi pomaga. i
świadomość,że on chce mnie taką jaka jestem(a nie chudszą!!)

ps chciałam się jeszcze z wami podzielić dziwną myślą, która mnie
pociesza.kiedyś umrę i wreszczcie się to skończy...

[didas79]

drogie panie

dawno nie zagladalem na to forum i przyznam sie szczerze, wasze posty sklonily
mnie nawet do zalozenia konta na serwisie, za ktorym niezbyt przepadam

bylem z osoba, ktora niestety miala podobny problem ja wy, tutaj piszace. moze
"problem" to nieciekawe slowo, ale jakos w tej chwili nic lepszego mi do glowy
nie przychodzi i moge powiedziec tyle, ze szczerosc w zwiazku to podstawa. jesli
trafilyscie na ta druga polowe, to chocby to bylo ciezkie, nie mzoecie tego
ukrywac. zwiazek to przeciez nie tylko wzloty, ale takze upadki, nie tylko
piekne chwile, ale tez te nieco gorsze. musicie wierzyc, ze we dwojke latwiej
wam sie bedzie z tym uporac! ja to wiem. porzucajac skromnosc, ba, nawet z
nieklamana duma, musze stwierdzic, ze to wlasnie dzieki mojej pomocy, wsparciu,
milosci, akceptacji, czy moze po prostu tylko "byciu" (wybierzcie co wam wygodne
i potrzebne) moja milosc wyszla z tego dolka i juz od 5 lat nie ma zadnych
problemow (no moze pomijajac zwyczajowe "zobacz ile mi przybylo sadelka...
buuu", ale ktora z kobiet tak sie nie zachowuje - po prostu lubicie byc
pocieszane i adorowane ;) ). wracjac do tematu, to nie zdziwcie sie jednakze, ze
moze to byc dla "niego" szok, ze moze poczuc sie zagubiony, ze zamknie sie w
sobie. faceciu juz tak maja, ze problemy najczesciej dusza w sobie, szczegolnie
jesli nie potrafia sobie z nimi szybko poradzic. w koncu odkryje, czego wam
potrzeba, ze swoim wlasnym byciem moze duzo zmienic. jesli nie, to cholera z
nim, nie byl wart calego wysilku - w zwiazku trzeba miec swiadomosc, ze mozna
polegac na tej drugiej osobie.

glowa do gory, robi sie ladna pogoda (przynajmniej we wroclawiu) wiec smutki na
bok i sugeruje spacer w milym towarzystwie (lub samotnosci, jak kto woli).
wyrzuccie przykre mysli z glowy - czas cieszyc sie zyciem i mlodoscia, poki
jeszcze mozna, czego zycze wam wszystkim mile panie

[myszka312]

fajny post:)jakoś mnie nastroił pozytywnie:)

do Didas79

[czaarownicaa]

bardzo , bardzo :) :) miły post
Dzięęęęękuje :) ;)

ech ...

[normaaa]

Myszka ...
to straszne co napisałaś w post scriptum. To mnie przeraziło, że myślisz o
śmierci jak o wybawieniu. Choć i ja czasami gadam "chciałabym zasnąć i obudzić
się przed śmiercią"

Życie jest takie dzwine, mam wszystko a taka jestem nieszczęśliwa, głównie
przez to cholerne choróbsko.

Odpowiadając na główny wątek chciałam napisać, że ja uciekam od ludzi i od
kontaktów z facetami, bo ubzdurałam sobie, że musze się uczyć, że ludzie mi
przeszkadzają w zdobyciu wykształcenia,pracy i wyprowadzeniu się z domu od
znienawidzionej matki.Moja pani psycholog powiedziała mi, że nad książką lepiej
się czuję, bo nauka wychodzi mi lepiej niż kontakty z ludzmi (w mojej ocenie).

Ale mam jednocześnie bulimię. Bulimia powoduje u mnie:
- spadek poczucia własnej wartości i przeświadczenie o tym, ze jestem nikim,
- kiepski nastrój,
- depresję (leczoną farmakologicznie ale niewiele to pomogło)
- przytłaczające stałe poczucie, że wszystko jest bez sensu i jest beznadziejne,
- złość na rodziców, którzy nic nie wiedzą i namawiają mnie do jedzenia (a dużo
gotują) to powoduje ostre kłótnie w domu, a to kolejny powód depresji.


I dlatego nie mam chłopaka. Miałam wspaniałego chłopaka (co prawda był nieco
flegmatyczny i skąpy ale dało się znieść) ale to się skończyło. napisał mi
kiedyś, że "nikt (NIKT) nie wytrzymałby z osobą, która ma taką depresję jak ja,
tyle konfliktów rodzinnych, takie problemy." napisał, ze to zbyt duże
obciążenie psychiczne.
Od tamtej pory nikomu nie powiedziałam o bulimii. Jak spotykam fajnego faceta
to nawet nie daję mu numeru komórki. Żyję w wolnym związku bez zaangażowania
emocjonalnego z facetem, który jest dla mnie za głupi ... i zdaję sobie sprawę,
że pewnie myśli o mnie, że dziwna jestem. Czasami mam ochotę powiedzieć mu,
wypłakać się, ze jestem nikim. Chciałabym by mnie pocieszył.
Ale nie mogę tego zrobić. To by go zbyt obciążyło psychicznie tak jak męczyło
mojego byłego. On mówił, że bał się cokolwiek zrobić, powiedzieć - bał się, że
spowoduje atak.

Przepraszam, że chaotycznie piszę.
Chciałam napisać, że choroba odbiera mi chęć życia.
Jak ktoś chce się ze mną spotkać (facet) to ja nie chce z nim, bo myślę, że
jestem beznadziejna, pewnie tylko chce się ze mną przespać. Poza tym ja jestem
nienormalna i durna to lepiej nie będę go męczyć własną osobą.

I tak to wygląda.
Moja niechęć do zwiazków nie jest spowodowana tylko bulimią ale ma również
inne przyczyny. Niemniej bulimia znacząco wpływa na to, że uciekam od facetów.

Pozdrawiam wszystkich i życzę powodzenia.

[myszka312]

hej normaaa
czytając twój post pomyślałam sobie,że facet, który mówi ci,że nie wytrzymuje
obciążenia psychicznego nie jest po prostu ciebie wart...ja wciąz uparcie
wierzę,że ludzie z takimi problemami jak my są po prosu bardziej wrażliwi
(przeczytałam to na tym forum i tego się trzymam!).a taka nadwrazliwość nie
może być przcież wadą tylko wręcz przeciwnie-dużą zaletą...dlatego myślę,że ten
facet nie umiał docenic tego,że miał taką wrażliwą dziewczynę...

piszesz,że zyjesz teraz z facetem w wolnym związku.jeżeli robisz to z
samotności to myślę,że to rozumiem.bo wiem już,że samotnośc jest straszliwym
brzemieniem,ż którym cięzko jest żyć...

chciałabym cię jakoś pocieszyć, sprawić,żeby było ci lepiej...nie jestem osobą
bardzo religijną,ale pomodlę się za ciebie...

pozdrawiam

ps.apropo mojego ps,to co napisałm mam pewien związek z wiarą.bo jeśli się
wierzy,że po śmierci czeka nas lepszy świat to trudno nie myśleć o tym lepszym
świecie,skoro tutaj zycie jest takie trudne...

[normaaa]

Oh... :)) dzięki Myszka.
Zwłaszcza za modlitwe.
Tak - on nie był tego wszystkiego wart. Było chama rzucić wcześniej.
Hm ... z tą samotnością to nie jest dla mnie takie jasne ...czy to brzemię czy
wyzwolenie.
To aż tak tragicznie wyszedł mój post, że odczułaś potrzebę pocieszania mnie?
Dziwne. Choć zwykle faktycznie w łikendy mam strasznego doła, bo rodzice
nagotują jedzenia, ja potem jem i wymiotuję.
Boją mnie od tego dziąsła i porobiło mi się na nich jakeś paskudztwo.
Eh .... ale kupiłam sobie kilka poradników w sieci (w moim mieście w
księgarniach nie ma NIC, DOSŁOWNIE NIC) i chodze na terapię (która na razie nie
działa ale to 3 spotkanie dopiero), więc chyba będzie lepiej.
Czytając te posty tu postanowiłam, że nie przerwę terapii choćby mnie szlag
trafiał, póki pani psycholog sama nie powie, że już skończyłyśmy.

Pozdrawiam i powodzenia wszelakiego życzę.

[hesjja]

tak przy okazji rozmowy o związkach i szczerości mam pytanie. Jestem z
mężczyzną, którego bardzo kocham, mówimy sobie wiele rzeczy, jesteśmy blisko
siebie ale nie mogę sie odwazyć żeby mu powiedzieć o tej najważniejszej rzeczy.
Wynika to z tego, że kilka razy zdarzyło się, że cos mi wypomniał czy raczej
wetknął szpilę tam gdzie boli. Na codzień czuje jeso wsparcie i jest naprawdę
fantastyczny ale te parę razy kiedy zrobił mi przykrość powstrzymuje mnie przed
tym żeby zdradzić ten największy sekret. Mówiłam mu, że tkie zacjowanie nie
jest w porządku ale jakos sobie tego nie przyswoił... Z innej strony B. nie
stanowi aż tak wielkiego problemu, bo ataki zdarzaja się naprawde sporadycznie,
ostatnio chyba ze 3 tyg. temu.
No i tak chciałabym żeby wiedział, z drugiej może nie ma potrzeby, a z trzeciej
te jego szpilki...

Do : Hesjja

[normaaa]

Ja bym na Twoim miejscu mu nie mówiła.

[myszka312]

Rzeczywiście Twój post wydał mi się smutny i przygnębiający.Ale ja myślę,że to
dobrze.Dziewczyny piszmy wszystko co nas boli,gryzie,nie pozwala normalnie żyć!
Już się w zyciu przekonałam,że wyrzucenie z siebie tych wszystkich uczuć
przynosi ulgę!a to forum jest chyba dobrym miejscem...bo nie wiem jak wam,ale
mi rozmowy z ludźmi, którzy są "normalni" nie pomagają...

[hanusia24]

Moim zdaniem najbliższa osoba taka jak np. Twój partner powinien koniecznie
wiedzxieć o Twoim problemie.On i tak to zauważy a wtedy poczuje sie oszukany i
ucieknie.To masz jak w banku.
Jeżeli ucieknie wiedząc że jesteś chora, to niech idzie jak najdalej, bo tzn. że
nie byl Ciebie wart.
Zaręczam jednak, że jest pewnie na świecie taki facet, który z miłości będzie z
Tobą a na dodatek wyciągnie Cie z tego bagna :)

[hanusia24]

wkurza mnie jak odzywa sie do mojego chlopaka jego była i zawraca mu głowę głupotami

troszke inny punkt widzenia

[scaver]

Witam serdecznie.
Wiem, ze moj post, jako mezczyzny, na forum kobiecym jest co najmniej
kuriozalnym zjawiskiem, tym bardziej, ze z bulimia nigdy nie mialem do
czynienia, lub sie o tym nie dowiedzialem - co jak widze, jest tez wielce
prawdopodobne.
Przyznam sie uczciwie, ze trafilem tu po czesci przez nowo-poznana dziewczyne a
takze przez przypadek - zwykla, ludzka ciekawosc. Ale no to, co tu zastalem nie
bylem przygotowany... Takiej ilosci bolu i cierpienia przelanych w slowa na tym
forum to naprawde bardzo dawno nie doswiadczylem. Powiem wiecej - dobrze, iz
tego posta pisze z pracy, gdyz w innym przypadku nie wytrzymalbym i bym sie
rozplakal. Wiem, ze to niemeskie i nie powinienem o tym wspominac, ale nie
jestem w stanie przejsc obok takiego cierpienia obojetnie.
Chcialbym kazdej z Was napisac kilka cieplych slow, podniesc na duchu czy po
prostu pocieszyc. Nie jestem kobieta, totez to, co napisze bedzie calkowicie
subiektywne, ale na pewno szczere.
Podziwiam Was. Kazda z Was jest moja prywatna bohaterka. Prosze, nie zamykajcie
sie przed swiatem - kazda taka decyzja to wielka strata. Jestem przekonany, ze
jestescie cudownymi, wspanialymi i bardzo delikatnymi istotami i tylko z obawy
przed odrzuceniem same wolicie odrzucac. Wiem, ze latwo mi tak mowic, gdyz nidgy
nie doswiadczylem tego uczucia, ale kazda z Was zgodzi sie ze mna, iz
zdecydowanie latwiej dzielic wszystkie troski i problemy z druga osoba.
Wartosciowa druga polowa. Nie warto tracic czasu dla kogos, komu nie mozecie
powiedziec o swoim problemie - moze jestem troche staroswiecki, moze urodzilem
sie takim niepoprawanym idealista, ale nie wyobrazam sobie zwiazku, ktory nie
opieralby sie na zaufaniu i zrozumieniu. Jezeli ktos tego nie rozumie i nie
akceptuje Was w calosci - zarowno z zaletami jak i wadami, to wtedy jest to
ewidentna strata czasu. Owszem, nie da sie w ten sposob unikanac przykrych
rozczarowan, ale jest to zdecydowanie lepsze niz odgradzanie sie od swiata murem
obojetnosci i rezygnacji, poniewaz w ostatecznym rozrachunku wychodzi sie zawsze
na plus. Moze to prawda, ze nadzieja jest matka glupich, co akurat bardzo zle by
o mnie swiadczylo, ale wierze, ze kiedys los musi sie odmienic i naprawde bardzo
chcialbym ta swiadomosc i to przekonanie Wam przekazac.

Nie licze na zadna ozywiona i burzliwa dyskusje po tym poscie - to byla
jednorazowa akcja dywersyjna, ale licze, ze moje motto przewodnie, ktore wciaz
przewijalo sie miedzy wierszami, dotarlo chociaz do czesci z Was:
"Dla mnie, jestes idealna..."

A teraz czas troszke popracowac... :)

[myszka312]

dzięki za szczery i troche nawet wzruszający post...ps wygląda na to,że faceci
nie są jednak tacy straszni...

[reprymenda]

Tez mam bulimie, od ilu lat to juz nawet nie pamietam. W tym czasie mialam
kilka, nawet dlugich zwiazkow. Zaden z nich nie wiedzial o moim problemie, bo
nie interesowalo ich jak radze sobie ze "zbednymi kilogramami". Wszystkie
zwiazki sie rozpadly, nie przez bulimie. Teraz jestem w szczesliwym zwiazku,
rozumiemy sie i kochamy na tyle, ze moglam mu powiedziec o mojej chorobie.
Zalezy mi na nim, wiec uznalam, ze powinien wiedziec... "szczerosc ponad
wszystko". I co?? I nic!! Zadnych klotni, zadnego wypominania, zero reakcji. On
mi na to wszystko pozwala!! Nie probuje mnie na sile ratowac, zna mnie na tyle,
ze wie, ze to nic nie da... Jak wraca z pracy mowie mu "Czesc kochanie,
zwrocilam dzis obiad. Twoj stoi na kuchni, odgrzej sobie". A tak bys chciala??