Egzaminy próbne

[agatka_s]

Mój syn zaraz po powrocie z ferii, będzie pisał egzaminy próbne. 2
dni , wpierw humanistyczny, a potem ścisły (nie ma wtedy lekcji). Jest
w 2 klasie i nie jest to ani pierwszy egzamin-pierwszy był rok temu,
ciut lżejszy, ani ostatni-w 3 klasie przewidziane są chyba jeszcze 2
takie próby.

Pamiętam szaleństwo podstawówkowe, gdy robili testy non stop, i jestem
ciekawa czy takie próby są standardem, czy nasza szkoła
ciut "przesadza".

Ciekawi mnie też opinia osób które prawdziwe egzaminy już mają za
sobą. Czy te próbne pomagają ? Czy wyniki były podobne za kazdym
razem, czy widać tendencję zwyzkową ? Ja wiem ze wyniki to sprawa
indywidualna, ale ciekawi mnie czy takie egzaminy próbne rzeczywiście
coś dają, nam rodzicom tłumaczy się że to doskonałe narzędzie
motywujace i uczniów i nauczycieli. Ja jestem dosyć sceptycznie
nastawiona do takich prób, bo wolałabym aby szkoła poprostu dobrze
uczyła, nie koniecznie uczyła zdawać egzaminy (myślę że to uczeń sanm
powinien mieć motywację aby ćwiczyć testy, niekoniecznie w ramach czasu
szkolnego). No ale może się mylę i te próby coś jednak dają, jeśli
organizuje je szkoła.

[joa66]

U nas w podstawówce były chyba 2 testy próbne w szóstej klasie (i
żadnych dodatkowych lekcji, fakultetów)

W 2 gimnazjum nie było jeszcze żadnego testu i raczej nie będzie.
Piszę "raczej" ponieważ i w 1 klasie i pewnie w 2, klasa z
wychowawcą analizowała "prawdziwy" egzamin dzień później.

Wiem, że w klasie 3 zaczynają robić testy (chyba 1 na miesiąc, ale
ręki nie dam sobie uciąć) , ale to w ramach lekcji, bez "akcesoriów"
i atmosfery egzaminacyjnej - taka większa klasówka.

Chyba (nie zauważyłam w poprzednich latach ) oficjalnego egzaminu
próbnego.


Moim zadniem warto zrobić kilka testów po to, żeby się oswoić z ich
formą, sprawdzić jak szybko testy piszemy itp.


Nie warto poświęcać większości czasu w szkole na przygotowania do
egzaminów (przynajniej teraz tak myślę;) )


Jestem też ciekawa czy widać związek między wynikami egzaminów
próbnych i prawdziwych.

No jestem też ciekawa czy na próbnych nauczyciele oceniają testy
samodzielenie czy wedłu słynnego klucza.

[verdana]

W szkole syna takie egzaminy - trzy, bo jeszcze jest angielski - sa
co roku. W strojach galowych, dzień wolny - takie same warunki, jak
na prawdziwych.
Oceniane sa przez nauczycieli, bez klucza.

[agatka_s]

no i co jest progresja wyników ?

[verdana]

Nie wiem. Nie interesowałam się innymi uczniami, a syn raz pisze
dobrze, a raz nie.
Natomiast badania wykazuja, ze wynik egzaminow testowych zalezy od
ilosci wypeolnionych testów, a nie od zwyklych postępów w nauce.

[izzo]

U mojego syna w szkole (II gim) próbnych testów w 2 klasie nie ma, wiem, że są w
3 (2 albo 3?). Mają spokojnie pracować, a na rozwiązywanie testów przyjdzie
czas. I prawdę mówiąc, wcale mi nie zależy, żeby od I klasy czuli nad sobą miecz
testów. Zresztą i bez tego mają co robić, z racji profilu (mat) większość klasy
bierze udział w konkursach. Dzieciaki z tej klasy (matemat.) i tak zdają średnio
testy powyżej 80 pkt. bez próbnych, więc nie ma sensu ich specjalnie pilić.

[agatka_s]

izzo napisała:

> Dzieciaki z tej klasy (matemat.) i tak zdają średni
> o
> testy powyżej 80 pkt. bez próbnych, więc nie ma sensu ich specjalnie
pilić.


80 pkt to nie jest jakiś powalający wynik (w każdym razie w Warszawie,
jeśli się myśli o rekrutacji do pierwszej 20tki liceów gdzie progi są
średnio około 160 pkt ). W gimnazjum mojego syna od kilku lat średnia
jest powyżej 90 pkt. Może dlatego, że są specjalnie "pileni" ? A może
bo dobrze uczeni ? Pewnie dylemat nie do rozwiązania. Trzeba by było
klasę, podzielić na pół i jedną połówke poddać tresurze testowej, a
drugą nie i wtedy porównać wyniki obu próbek, i to pewnie przez kilka
lat. A i tak podejrzewam że żadna twarda tendencja by nie wyszła.

Ja mimo tego co pisze verdana, jakoś bardziej wierze (instynktownie) w
efekt soliodnej nauki przez 3 lata, niż efekt samych ćwiczeń testów.
Dużo bardziej niż szkolne egzaminy próbne podoba mi się idea
dodatkowych zajęć (takie są w gimnazjum syna, finansowane przez Rade
Rodziców, odbywajace się na tzw zerówkach i trwają przez całą klasę 3).

Ale może ktoś wykarze (wykazał ?) że samo testowanie ma wpływ na wynik ?

[agatka_s]

WYKAŻE oczywiście

[nika_j]

Cóż, nie jestem z Warszawy i u nas wynik powyżej 80 pkt plus bycie np. finalistą
konkursu wojewódzkiego daje praktycznie swobodny wybór najlepszych liceów. A że
mój syn już teraz ma jeden egzamin z głowy jako laureat, więc prawdę mówiąc coś
takiego jak egzamin gimnazjalny w ogóle mnie nie obchodzi.

[agatka_s]

nika_j napisała:

> Cóż, nie jestem z Warszawy i u nas wynik powyżej 80 pkt plus bycie
np. finalist
> ą
> konkursu wojewódzkiego daje praktycznie swobodny wybór najlepszych
liceów. A że
> mój syn już teraz ma jeden egzamin z głowy jako laureat, więc prawdę
mówiąc coś
> takiego jak egzamin gimnazjalny w ogóle mnie nie obchodzi.


Gratuluje.


Tylko jak to się ma do mojego pytania, czy egzaminy próbne (w duzej
ilości, i to kosztem "normalnej" nauki) mają wpływ na poprawę wyniku
egzaminu ?

[nika_j]

Tego nigdy się nie dowiesz, bo musiałabyś mieć dwie grupy kontrolne z tej samej
szkoły - testowana i nietestowaną. Ale moim zdaniem egzaminy próbne raz na rok
nie mają żadnego wpływu na ostateczny wynik - raczej systematyczna nauka pod
kątem egzaminów. Tyle że uczenie się głównie pod kątem egzaminów uważam za
pomyłkę.

[agatka_s]

nika_j napisała:

> Tego nigdy się nie dowiesz, bo musiałabyś mieć dwie grupy kontrolne z
tej samej
> szkoły - testowana i nietestowaną. Ale moim zdaniem egzaminy próbne
raz na rok
> nie mają żadnego wpływu na ostateczny wynik - raczej systematyczna
nauka pod
> kątem egzaminów. Tyle że uczenie się głównie pod kątem egzaminów
uważam za
> pomyłkę.



No własnie o to mi chodzi. Czy jest rzeczywiście sens aby szkoła
organizowała tak często takie próby ? Czy to rzeczywiście coś daje.

Jestem za tym aby sobie ćwiczyć (bo to też jakaś metoda nauki), ale
moim zdaniem wystarczy jak dziecko samo raz na jakiś czas zrobi sobie
taki test w domu, a w 3 klasie już pod koniec nawet takich testów
kilkanascie.

Nie widzę natomiast specjalnego sensu żeby szkoła, kosztem "normalnych"
lekcji, kilka razy w trakcie 3 lat fundowała takie próby (jeszcze tak
jak pisze verdana, w strojach galowych, z pełnym anturażem).
Zwyczajnie nie dostrzegam wartości dodanej takich prób.

Ale może się mylę ? Może są dzieci którym takie oficjalne próby
naprawde pomogły ?

Moim zdaniem to jednak bardziej moda i to że komuś się wydaje że to ma
pozytywny efekt, niż rzeczywisty pożytek. Ale czekam aż ktoś mnie
wyprowadzi z błędu i wykaże że takie próby są autentycznie sensowne i
pożyteczne.

[izzo]

U nas jest to wystarczający wynik na dostanie się do bardzo dobrego liceum,
zwłaszcza jak się ma jeszcze jakieś "bonusy" :). I biorąc pod uwagę fakt, ze już
w II klasie kilka osób z klasy (w tym mój syn) jest finalistami konkursów, to
sadzę, że w ogóle nie będzie się czym przejmować. Ale zdaję sobie sprawę, że w
Warszawie nacisk na wynik powyżej 90 pkt jest większy, zwłaszcza jeśli się nie
ma dodatkowych sukcesów.

[agatka_s]

Nie wiem czy jest nacisk (kogo nacisk ?). Takie są poprostu realia.
Poprostu jest bardzo duża konkurencja i to jest fakt obiektywny.
Uczniów którzy osiągają wyniki egzaminu powyżej 90, ba nawet 100 jest
bardzo dużo (można sobie prześledzić progi punktowe i zobaczyć jakie
były srednie i minimalkne wyniki egzaminu tych co się do 20-30
pierwszych liceów podostawali absolutnie powyżej 90), myślę że wynika
to też z tego że w ogóle w Warszawie te wyniki statystycznie są
najwyższe, skądś ta statystyka wynika. Wystarczy nawet, że jest to po
kilka osób z maksymalnymi wynikami statystycznie z każdego gimnazjum,
to potem pula w najlepszych liceach zapełnia się szybko i niestety
obiektywnie i statystycznie dla całego kraju dobry wynik "80", nie
wystarcza (dlatego dobrze że jest czas żeby zmienić wybór, jak się
niepowiedzie).

Tak samo było z rekrutacją do najlepszych gimnazjów-dzieci mądrych
dużo, szkół (np dwujęzycznych mało)-stąd realnie nikt kto nie ma samych
6 i czasem piatek, realnie szans dostać się nie ma (też uważam to za
patologiczne, ale cóż zrobić jak takie realia ???)



Niestety jeśli myśli się o pierwszej 20-30 liceów warszawskich to
wynik 80 z egzaminu naprawde nie daje szans. Dlatego napisałam że nie
jest to wynik "powalający" jak na warszawskie warunki. Taka
rzeczywistość (też bym wolała aby 80 punktów dawało wstęp do dobrego
liceum i żeby nie trzeba było się tak potwornie wysilać aby dostać się
do liceum, które daje potem szanse zdać maturę tak aby dostać się na
publiczne studia, a nie do Wyższej Szkoły Gotowania na Kuchenkach
gazowych). Oczywiście 14 punktów z konkursu zazwyczaj sprawę rozwiązuje
(jeszcze jak są dodatkowo dobre oceny)-i wtedy można gwizdać na wynik
egzaminu, ale konkurs to jednak zazwyczaj aż do 3 klasy niepewność, dla
unikniecia ryzyka lepiej załozyć że tych punktów może nie być (chyba,
że ktoś ma autentyczny talent i ma już konkurs zaliczony w 1 czy 2
klasie).

Moim zdaniem 80 punktów (80%) to nie jest w każdym razie punktacja
którą uprawnia do spoczęcia na laurach, i jest nadal spore pole do
popisu aby wynik był lepszy (choć oczywiście wiem że są dzieci dla
których 80 punktów byłoby marzeniem, ale tu była mowa o zdolnych
dzieciach, jakoś wyselekcjonowanych, stąd myśle że można od nich
wymagać więcej).

[joa66]

"Niestety jeśli myśli się o pierwszej 20-30 liceów warszawskich to
wynik 80 z egzaminu naprawde nie daje szans. "

Szansę daje (gwarancji nie)

wystarczy mieć piątki z głownych przedmiotów (56 punktów) świadectwo
z paskiem (2) średnią 4,75 i juz jest ponad 142 punkty. A w
piewrszej 30 zdarzają się często klasy w liceach z pierwszej
trzydziestki, gdzie próg punktowy to 135 - 140 punktów.


Jeżeli zaś chodzi o same próbne egzaminy - myślę, że szkoły
wypracowały sobie metody pracy, z których raczej nie będą rezygnować.

Poza tym - gdyby nawet udowodniono, że ilość tych próbnych egzaminów
(kosztem normalnej nauki) pozytywnie wpływa na wynik ostateczny, to
jaki byłby wybór uczniów i ich rodziców?

[izzo]

Nie mówię, żeby spocząć na laurach, ja po prostu widzę większy sens w
inwestowaniu w indywidualne zainteresowania dziecka zdolnego (bo o takich
mówimy) niż w trenowaniu go do osiągnięcia 100 punktów z testu gimnazjalnego.
Nie wspominając już o dzieciakach w klasach dwujęzycznych, które są już
przebrane i one nawet bez tresowania osiągają wyniki powyżej 90 punktów
(zazwyczaj, chyba że jakiś wyjątkowo leniwy osobnik sie trafi). Dużo większy
wpływ na wynik testu ma regularne ćwiczenie w przypadku uczniów słabszych. Nie
widzę sensu tresowania dzieciaka od pierwszej klasy w kierunku rozwiązywania
testów specjalnie tylko po to, żeby z 90 punktów, jakie osiąga bez większego
wysiłku zrobił 95, skoro to nie ma większego wpływu na jego dostanie się do
szkoły, do której chce. Osobiście cieszę się, że u nas nie ma aż takiej
konkurencji jak w Warszawie i do najlepszego gimnazjum (takiego z pierwszej
dwudziestki ogólnopolskiego rankingu) może pójść zarówno szóstkowy uczeń z
wynikiem z testu 100 pkt, jak i pasjonat matematyki z wynikiem z testu 85 pkt i
obaj tak samo świetnie zdadzą maturę i dostaną się na studia, na jakie chcą.
Wracając do testów próbnych na przeciągu lat - co ma to dać? Przecież progres
jest oczywisty - wiadomo, że w pierwszej klasie wynik będzie niższy niż w
drugiej, drugiej niższy niż w trzeciej, bo zakres materiału przerobionego jest
mniejszy na początku. Ja w każdym razie nie czuję potrzeby tłuczenia testów od
pierwszej klasy - wystarczy robić to systematycznie w klasie trzeciej - rok na
opanowanie testologii jest chyba wystarczający.

[agatka_s]

> obaj tak samo świetnie zdadzą maturę i dostaną się na studia, na
jakie chcą.
>
A to też ciekawe zagadnienie. Czy rzeczywiście dostaną się na studia
na jakie chcą ?

De facto w Polsce są tylko 2 szkoły wyższe, które coprawda znalazły się
w 4tej setce, (ale jednak znalazły się !!!) wśród 500 liczących się
szkół wyższych-jest to UW i UJ.

www.money.pl/gospodarka/wiadomosci/artykul/polskie;uniwersytety;na;koncu;rankingu,200,0,555464.html

Obawiam się że wszystko co poniżej poziomu UJ czy UW to już w ogóle
jakiś dramat wobec tego co dzieje się teraz na świecie (szczególnie
martwi mnie poziom studiów technicznych, bo tu chyba rozziew robi się
największy).

W konkurencji światowej, studiując w Polsce już na starcie młody
człowiek ma w plecy.

Nie wiem czy dostanie się na polskie uczelnie jest (powinno być)
marzeniem zdolnej polskiej młodzieży. Mówie to bardzo poważnie choć
może wbrew swoim matczynym interesom (i może nie patriotycznie ?). Mam
bardzo krytyczne zdanie o polskim szkolnictwie wyższym (tak za
całokształt) i chciałabym, jeśli tylko mój syn bedzie miał taką ochotę
aby próbował studiować poza Polską. Tak samo uważam ze w interesie
każdego zdolnego młodego Polaka jest szukać lepszych szkół niż nr
czterysta ileś.

Nie wiem czy po maturze z każdego polskiego liceum jest to możliwe ?
i nie chodzi tu tylko o punkty, raczej o nastawienie że świat jest w
zasięgu.

[joa66]

Znowu nam sie robi ogólny topik edukacyjny, ale pewnie tak musi być:)

Pozwolę sobie skomentowac słowa agatki o pozycji polskich uczelni w
rankingach światowych. Spotkałam się z opinią, że częsciowo jest to
spowodowane metodą ukladania rankingu - bierze się pod uwagę m.in
liczbę publikacji naukowych powstałych na danej uczelni.

Polskie uczelnie wyższe są niemal specjalistyczne. Dlatego
oddzielnie liczy sie publikacje akademii medycznych, oddzielnie
uniwersytetów, oddzielnie politechnik itd. Większośc uniwersytetów
światowych ma wydziały zarówno filozofii jak i medycyny.

Z tego wynika też stosunkowo niska pozycja ( trzecia setka)
specjalistycznej jednak London School of Economics.

[agatka_s]

joa66 napisała:

> Znowu nam sie robi ogólny topik edukacyjny, ale pewnie tak musi być:)
>
> Pozwolę sobie skomentowac słowa agatki o pozycji polskich uczelni w
> rankingach światowych. Spotkałam się z opinią, że częsciowo jest to
> spowodowane metodą ukladania rankingu - bierze się pod uwagę m.in
> liczbę publikacji naukowych powstałych na danej uczelni.
>
> Polskie uczelnie wyższe są niemal specjalistyczne. Dlatego
> oddzielnie liczy sie publikacje akademii medycznych, oddzielnie
> uniwersytetów, oddzielnie politechnik itd. Większośc uniwersytetów
> światowych ma wydziały zarówno filozofii jak i medycyny.
>
> Z tego wynika też stosunkowo niska pozycja ( trzecia setka)
> specjalistycznej jednak London School of Economics.
>
>
Sorry, mnie wystarczy komentarz pana rektora, że polskie uczelnie
przegrywają w tym rankingu bo mają prace naukowe publikowane po polsku,
a polski nie jest językiem nauki.


Nic dodać, nic ująć. Cała kwintesencja zaściankowosci polskich szkół,
dopóki polscy rektorzy tak będą myśleć (i nie będą w takich
oświadczeniach widzieć żadnej żenady) to lepiej stąd zwiewać, byle
dalej. Całe szczęście nasze dzieci mogą to zrobić i studiować tam
gdzie naprawde chcą tak samo jak dzieci brytyjskie, francuskie
czy niemieckie
>
>

[Gość: menodo]

Co do testow probnych - one pewnie maja na celu motywowanie gimnazjalistow do
jeszcze wiekszego treningu w rozwiazywaniu testow.
I z tego punktu widzenia sa pozyteczne, zwlaszcza w Warszawie, gdzie 80 punktow
to malawo.
Tyle miala moja corka, ktora w testach wypada slabo, a do tego nienawidzi ich
rozwiazywac. (wyjatkiem sa wszelkiego rodzaju testy angielskojezyczne) Z tym ze
ona nawygrywala jeszcze troche konkursow a w jednym byla finalistka, wiec miala
dodatkowe punkty.
W "wypasionym" liceum okazalo sie, ze liczba punktow z testu nie roznicuje
dzieci kompletnie. Osoby, ktore wyraznie sie wybijaja to gimnazjalni
olimpijczycy lub pasjonaci, ktorzy z roznych powodow na olimpiade sie nie
zalapali....A czy ktos mial z testu 80 czy 100 kompletnie nie ma znaczenia...

W sprawie off- topicowej. Wlasnie jestem w Belgii, gdzie przyjechalam z synem,
ktory zaczyna studia na uniwersytecie z czolowki europejskiej...Hmmm...Jesli
ktos uwaza, ze polskim uczelniom nalezy sie wyzsze miejsce w czymkolwiek to rece
mi opadaja...

Reasumujac - zgadzam sie z Agatka. Jesli ktos powaznie mysli o edukacji dzieci
to polskie uczelnie tak sobie do tego sie nadaja.

[izzo]

Nie bądź śmieszna, nie każdy chce studiować na UW czy na PW. Sama wpatrzona
jesteś w rankingi warszawskich liceów, które podają, ilu studentów dostaje się
na warszawskie uczelnie i na tej podstawie kształtujesz sobie opinię, jakby inne
(w tym zagraniczne) uczelnie nie istniały. Co jest złego w tym, że ktoś chce
studiować na UJ? Albo w Poznaniu?
Naprawdę uważasz, że to wynik testu gimnazjalnego na 100 pkt decyduje o tym, kim
kto jest? Że uczeń z 85 punkami z testu, będący finalistą dwóch konkursów jest w
czymś gorszy od ucznia, który ma 100 pkt i żadnej dziedziny, w której jest
naprawdę bardzo dobry? Albo choćby bardzo zainteresowany?
Co do publikacji - to, że taka a nie inna jest pozycja polskich uczelni to tylko
przez nauki tzw. humanistyczne, bo to w nich publikuje się głównie po polsku,
przy czym co niektórzy za publikację liczą sobie tez artytuły w gazetach. W
naukach ścisłych praktycznie nikt nie publikuje w języku polskim, chyba że tak
przy okazji jakiejś polskiej konferencji. Natomiast wszyscy, z doktorantami i
magistrantami włącznie, publikują w języku angielskim. Gdyby więc rozliczać nie
całe uczelnie, a wydziały, to w przypadku nauk ścisłych pozycja ich byłaby o
wiele wyższa. Oczywiście nadal beznadziejny jest dostęp do aparatury itp., ale
to już mniejsza jest wina samych uczelni.

[joa66]

Hmmm…Pomijam sprawę związku pomiędzy wynikami egzaminów
gimnazjalnych a możliwościę studiowania na dobrym uniwersytecie
gdzieś na świecie.

Osobiście uważam też, że warunki studiowania (nie tylko
organizacyjne ale i naukowe) na dobrym uniwersytecie zachodnim są o
niebo lepsze niż u nas.

Natomiast inną sprawą są rankingi uczelni (nie tylko szanghajski,
ale np. times’a też). Znam kilku, kilkunastu pracowników naukowych
zachodnich uniwersytetów z pierwszej 10 - 50 (w zależności od
rankingu) i czasami jestem świadkiem ich rozmów (dodam, że te opinie
są niezależne od polskich doświadczeń, bo te osoby takich nie
posiadają) na temat rankingów właśnie. Są to ogólnie mówiąc
humaniści. Czasami (często ?) okazuje się, że jeżeli do władz
uczelni dostanie się osoba, która silnie promuje politykę „bądźmy
jak nawyżej w rankingach”, odbija się to często na wydziałach
humanistycznych , gdzie liczba cytowanych publikacji jest mniejsza
w sposób naturalny. Odbija się to na tych wydziałach finansowo, ale
też akademicko – są nawet pomysły (na razie pomysły) , żeby powstały
przy uczelni grupy, komisje, które rozliczałyby pracowników z ilości
publikacji naukowych. Część (mlodsza) kadry uniwersyteckiej zdaje
się poddawać trendowi i „zbiera” te publikacje jak uczniowie naszych
gimnazjów konkursy i olimpiady. Kosztem jakości pracy dydaktycznej,
kosztem faktycznej pracy naukowej. Dochodzi do sytuacji śmiesznych
(smutnych?) gdzie profesor (m.in. Cambridge,) odpowiada jakiemuś
młodziakowi : „ tak, mam publikacje, są gdzieś w tym komputerze na
biurku pod oknem, ale nie wiem w którym miejscu”.

Obserwuję niepokój o przyszłość (teraźniejszość jest jeszcze dobra)
wydziałów humanistycznych. Strach, że uniwersytety zmienią się w
przedsiębiorstwa, a nie miejsca rowoju intelektualnego, wolnej
wymiany myśli, opinii. Boją się o to, że walka o miejsce w rankinu
(„dlaczego 40 a nie 20?”), próby zainteresowania
sposnsorów/darczyńców właśnie pozycją w rankingu może mieć zły wpływ
na nauki humanistyczne.

Oczywiście to nie tłumaczy sytuacji polskich uczelni, to zupełnie
inna bajka. Warto jednak nabrać dystansu do kolenych rankingów.

[agatka_s]

izzo napisała:

> Nie bądź śmieszna, nie każdy chce studiować na UW czy na PW. Sama
wpatrzona
> jesteś w rankingi warszawskich liceów, które podają, ilu studentów
dostaje się
> na warszawskie uczelnie i na tej podstawie kształtujesz sobie opinię,
jakby inn
> e
> (w tym zagraniczne) uczelnie nie istniały. Co jest złego w tym, że
ktoś chce
> studiować na UJ? Albo w Poznaniu?


Chyba jakieś kompleksy, albo brak czytania ze zrozumieniem. Ja
napisałam tylko, że zdolna polska młodzież powinna patrzeć na wybór
studiów szeroko, ba globalnie (dosłownie). Polskie uczelnie są
kiepskie (i to że jakiś jeden wydział jest OK, albo jeden wykładowca na
światowym poziomie to tylko wyjatki potwierdzające regułe). Polscy
licealiści powinni patrzeć szeroko (bo ograniczając się tylko do
polskich uczelni, wiele szans tracą) i fajnie by było gdyby we
wszystkich liceach a nie tylko niektórych, stwarzać taką atmosferę aby
młodzi ludzi mieli ochotę "sięgać gwiazd". Mój syn od podstawówki
styka się z młodzieżą zagraniczną, bez jakichkolwiek kompleksów i
zachamowań, i poprostu widze jak dla niego naturalne jest myslenie o
swoim rozwoju własnie w sensie conajmniej europejskim. Nie wiem czy
wszystkie szkoły wyposażają polską młodzież w taką śmiałość, czy
wszystkie stwarzają atmosferę że mogą chcieć studiować, pracować gdzie
zechcą.

A tak na marginesie: mieszkając w Warszawie, to w jakie rankingi liceów
mamy się wpatrywać ? W poznańskie ? Powiem więcej-jesteśmy tak wygodni
i praktyczni,że "wpatrujemy się" tylko w licea do których da się
dojechać metrem z naszych Kabat.

> Naprawdę uważasz, że to wynik testu gimnazjalnego na 100 pkt decyduje
o tym, ki
> m
> kto jest? Że uczeń z 85 punkami z testu, będący finalistą dwóch
konkursów jest
> w
> czymś gorszy od ucznia, który ma 100 pkt i żadnej dziedziny, w której
jest
> naprawdę bardzo dobry? Albo choćby bardzo zainteresowany?


Matko Święta i Jezusie Chryste, a gdzie ja tak napisałam ?
Pogratulowałam Twojemu Synowi tytułów finalistów, lauretów. Co mam
jeszcze zrobić wydać oświadczenie w prasie, że uważam sukcesy w
konkursach za bardzo cenne ? Tak uważam !!!!, tym bardziej, że np mój
syn takich sukcesów nie odniesie (nie ten temperament, nie te
zainteresowania), a w ich szkole to są jakieś jednostkowe przypadki.
Dla nas wynik egzaminu i oceny są ważne, bo tylko na nich można opierać
plany dostania się do konkretnych liceów. I obiektywnie stwierdzam w
przypadku dzieci z klasy mojego syna (zdolnych, ambitnych, myślących o
dobrych ale sorry warszawskich, bo tu mieszkają poki co, liceach),
gdzie tylko jeden chłopiec póki co ma tytył laureata (tzn on ma
wszystko możliwe, łącznie z indeksem na każdą uczelnie)-80 pkt z testu
to mało (bo puntów nie starczy aby się dostać bez nerwów tam gdzie się
chce), i napewno nikt z takiego wyniku niebyłby zadowolony. Gdyby wynik
egzaminu próbnego oscylował wokół 80% to napewno szkoła podniosłaby
alarm.



> Co do publikacji - to, że taka a nie inna jest pozycja polskich
uczelni to tylk
> o
> przez nauki tzw. humanistyczne, bo to w nich publikuje się głównie po
polsku,
> przy czym co niektórzy za publikację liczą sobie tez artytuły w
gazetach. W
> naukach ścisłych praktycznie nikt nie publikuje w języku polskim,
chyba że tak
> przy okazji jakiejś polskiej konferencji. Natomiast wszyscy, z
doktorantami i
> magistrantami włącznie, publikują w języku angielskim. Gdyby więc
rozliczać nie
> całe uczelnie, a wydziały, to w przypadku nauk ścisłych pozycja ich
byłaby o
> wiele wyższa. Oczywiście nadal beznadziejny jest dostęp do aparatury
itp., ale
> to już mniejsza jest wina samych uczelni.


Sorry, polskie uczelnie są archaiczne i to absolutnie w każdym
wzgledzie. I najmniej mi tu chodzi czego konkretnego można się na nich
nauczyć (tym bardziej że według tego co wczoraj przeczytałam "Polscy
studenci po otrzymaniu dyplomu magistra nie pracują w wyuczonym
zawodzie – wynika z badania przeprowadzonego przez portal Wirtualna
Polska. Tylko 42 proc. z prawie 10 tys. osób, które wzięło udział w
sondzie przyznało, że ich praca wiąże się z tematyką ukończonych
studiów. "). Symbolem tej archaiczności jest żal wyrażony
przez "leśnego dziadka" pana rektora że nikt nie zna polskiego i nie
czyta ich prac. I ten pan ma prowadzić polską młodzież żeby mogła być
konkurencyjna na świecie ?

A tak kompletnie off-topic-prywata będzie

[agatka_s]

Za miesiąc przyjeżdzają do nas dzieciaki z Francji, spod Paryża.

My rodzice musimy im zapewnić jakiś atrakcyjny weekend (mozemy
grupowo). Jak nasze dzieciaki były we Francji, to pojechali do
Disneylandu. Jak syn był we Włoszech to byli w muzeum Ferrari (ale to
na wyraźne zyczenie mojego syna, bo to była okazja bo był niecałe 50 km
od Maranello). Kolegów z Włoch zabraliśmy na pokazy wojskowe,
rekonstrukcje bitew itp (akurat były na Polu Mokotowskim), dodatkowo
były zajęcia terenowe zjeżdzanie na linie i takie tam.

Co można zaproponować francuskim nastolatkom spod Paryża, biorąc pod
uwagę że to połowa marca-najprawdopodobniej wciąż wstrętna zima, albo
diabelskie roztopy (niestety szkoła francuska, jest bardzo formalna i
to jest jedyny termin, kiedy mogą przyjechać, mimo naszych próśb że już
choćby miesiąc później byłoby sympatyczniej).

Macie jakieś pomysły ?

[Gość: menodo]

Zalezy - jakie to dzieciaki,z jakich srodowisk etc.
Moje dziecko bralo udzial w wymianie z Niemcami. Okazalo sie, ze najwieksze
wrazenie zrobily Zlote Tarasy, na drugum miejscu chyba Arkadia. Wielka
popularnoscia cieszyla sie rowniez "starowka" - Fashion House, w przeciwienstwie
do tej wlasciwie (nudno, po co tyle chodzic).
Poza tym - wszelkie rodzaju mlodziezowe imprezki...Jeden z chlopcow przywiozl
nawet wlasne niemieckie prezerwatywy...Nie zartuje. "Nasze" dziewczynki mialy
wtedy po 15 lat, byly na etapie kinderbali ewentualnie szalenstwa w pizza hut...

[agatka_s]

to są dzieci z prywatnej katolickiej szkoły o profilu lingwistycznym
(swoją drogą dużo gorszy poziom angielskiego niż naszych dzieci, ale to
reguła ze wszystkich krajów, no może poza Rumunią-tu dzieciaki
fantastycnie mówiły, ale była to tylko szóstka "wyselekcjonowana" z
całej szkoły). Naszym dzieciom tam nie wolno było nosić bluz z
kapturami (ja rozumiem że te kaptury we Francji to jakiś problem,
przynależność do grup przestępczych ???), a dziewczynki zostały
uprzedzone, że nawet najmniejszy ślad makijazu będą musiały zmyć
(akurat to wywołało salwę smiechu rodziców, bo "nasze" dziewczynki się
nie malują). Dyrektor szkoły to diakon, a szkoła się mieści w dawnym
klasztorze. Dzieci pochodzą raczej z zamożnych rodzin, a bliskość
Paryża powoduje, że nie są zahukane (aczkolwiek akurat kolega mojega
syna, będzie po raz pierwszy zagranicą, a w ogóle na prawdziwych
wakacjach poza swoim miasteczkiem był tylko raz).

Galerie handlowe napewno zaliczą, ale myślę że w tygodniu. Tu chodzi o
coś co my rodzice mamy zorganizować. We Francji była jeszcze dyskoteka
(razem z rodzicami).

[joa66]

Wstyd sie przyznac-sama jeszcze nie byłam, ale podobno Muzeum
Powstania Warszawskiego może byc atrakcyjne "nawet" dla młodzieży;)

Ja sugerowałabym skorzystanie z informatorów typu "co jest grane"
lub innego i poszukanie koncertów, wystaw, które mogą byc ciekawe
dla konkretnego nastolatka.


A czy szkoła ma dla nich jakiś program zwiedzania, czy tylko
rodzice? (szkoda by było dublowac pomysły)

[Gość: menodo]

joa66 napisała:

> Wstyd sie przyznac-sama jeszcze nie byłam, ale podobno Muzeum
> Powstania Warszawskiego może byc atrakcyjne "nawet" dla młodzieży;)

Rzeczywiscie wstyd, wiec idz koniecznie.

Osobiscie uwazam, ze MPW powinno byc obowiazkowym punktem w tego typu
przedsiewzieciach, z tym ze dzieci musza byc do tego przygotowane. Zwlaszcza
dzieci niemieckie. Tymczasem partnerzy niemieccy z naszej wymiany odmowili
....Ze to zbyt drastyczne. Poszli sami nauczyciele i podobno byli wstrzasnieci.
Szczerze powiem, ze odechcialo mi sie zaangazowania w te wymiane kiedy
uslyszalam, ze II wojna jest tu jakims tematem tabu...
Wiec - chca do Deichmanna, prosze bardzo, starowka w Piasecznie - jedziemy po
dresy, wypadl kolczyk z jezyka - szukamy piercingu (fuj!)...Nie wiesz kto to
Szopen - do Tokio Hotel sie nie umywa.

Natomiast z dziecmi francuskimi poszlabym rzeczywiscie do MPW. Pojechalabym tez
do Zelazowej Woli. Zwlasczza jesli sa to jakies rozgarniete dzieci.

[Gość: menodo]

Mysmy chcieli zorganizowac wycieczke do Krakowa, ale Niemcom sie nie chcialo
jechac. Stanelo na Kazimierzu - ale dzieci i tak podobno bardzo sie zmeczyly...
Dziewczynka ktora u nas mieszkala nie dala sobie wytlumaczyc, ze japonki nie sa
odpowiednim obuwiem na wycieczke, potem bardzo cierpiala...
Dobrze, jesli takim wymianom towarzyszy jakis "motyw przewodni". Np. u naszych
znajomych byla dziewczynka z siostrzanego kolka fotograficznego z Holandii.
Dzieci robily zdjecia tam i w Polsce, mialy jakies wspolne zadanie, na koniec
powstal wspolny album.
Kiedy moja corka byla w Niemczech - tamta strona swietnie zorganizowala pobyt,
bylo mnostwo zajec integrujacych grupe.

Szkola corki zrzucila organizacje pobytu dzieci niemieckich na
rodzicow...Skonczylo sie to obustronnym rozczarowaniem, bo zbyt duza ilosc
wolnego czasu spowodowala, ze dzieci sie ze soba zwyczajnie nudzily. "Nasze"
dziewczynki odmowily spacerow po centrach handlowych, w dodatku okazywaly
zdumienie - ile pieniedzy mozna wydac na tandetne buty z Deichmanna itd...

Slowem - wazny jest pomysl: czemu ten wyjazd ma sluzyc it.
Niemcy na przyklad pokazywali naszym dzieciom - w jaki sposob niemieckie dzieci
ucza sie roznych zawodow. Wspolnie wiec gotowali, brali udzial w warsztatach
ceramicznych, stolarskich, poszli nawet na budowe etc...Potem jakies wspolne
wyjscia, wycieczki, imprezki w domach.

[Gość: menodo]

"Mój syn od podstawówki
styka się z młodzieżą zagraniczną, bez jakichkolwiek kompleksów i
zachamowań, i poprostu widze jak dla niego naturalne jest myslenie o
swoim rozwoju własnie w sensie conajmniej europejskim. Nie wiem czy
wszystkie szkoły wyposażają polską młodzież w taką śmiałość, czy
wszystkie stwarzają atmosferę że mogą chcieć studiować, pracować gdzie zechcą."

No wlasnie. Smieszne sa te polskie zasciankowe nacjonalizmy, pielegnowane przez
tradycje szkolne i rodzinne.

Najbardziej "kosmopolitycznymi" szkolami sa wszelkie dwujezyczne. Inne - w
zaleznosci od doswiadczen edukacyjnych nauczycieli. Moj syn mial sporo takich -
po stypendiach na swietnych swiatowych uniwersytetach. Takze polskie uczelnie i
poszczegolne wydzialy roznia sie pod tym wzgledem. Na jednych student moze
uslyszec, ze wiekszy zaszczyt niz studiowanie wlasnie "u nas" nie moze juz go
spotkac. Na innych - ma szanse dowiedziec sie, ze jesli chce sie dalej rozwijac
w konkretnym kierunku to najlepiej tu, tam albo jeszcze gdzie indziej.

[verdana]

No tak, bo powinien od dzieciństwa kazdy człowiek wiedzieć, ze
kariera w Polsce to w ogóle nie kariera, tylkom obciach. Bo inne
kraje (zachodnie oczywiscie0 z definicji sa lepsze, mlodzież tam
inteligentniejsza, szkoły na wyższym poziomie no i wszystko w
jezykach obcych. A praca naukowa w obcym jezyku - a już angielskim
szczegolnie - jest oczywiscie z zasady lepsza od najlepszej pracy po
polsku. Merytoryczna treść bowiem jest drugorzedna.
Cóż humanistyka polska ma przyszłość tylko w jezyku polskim.
Polonisci, historycy, socjologowie zajmujący się problemami
specyficznie polskimi - nie mają ani szans, ani potrzeby
publikowania po angielsku. Ich językiem powinien być polski - czyli
od razu rzeczywiscie nie licza się w światowych rankingach, chocby
ich prace byly wazne, doniiosle i lepsze od prac Anglika piszacego o
Angli...
Znam sporo osóbz Erasmusa - i polskich studentów za granicą i
zagranicznych w Polsce. I zareczam Wam, ze oceny przynajmniej
niektorych polskich uczelni (mowie o humanistyce) wśród
zagranicznych studentów wcale nie sa niskie - Holenderka nie
dowierzała, zę trzeba aż tyle wiedzieć, Niemiec nie był w stanie
skonczyc banalnych zajęć ze sredniowiecza - bo na jego studiach nie
bylo laciny (a studiować średniowiecze bez łaciny to zgroza), A
narzeczona mego syna, obecnie w Berlinie nie moze się nadziwić, jak
mało wiedza jej koledzy.
Sa i inne opinie - ale o jednoznacznych wcale nie ma mowy.

[ratyzbona]

No tak bo oczywiście liczy się ranking opracowany na podstawie
ilości publikacji po angielsku. I tyko tyle. Szczerze mówiąc nie
dostrzegłam na moim 400 na świecie UW takiego zacofania. Większość
prowadzaących moje zajęcia utrzymuje stały kontakt z uczelniami
zachodnimi a jakaś 1/3 na nich wykłada ( tylko że po niemiecku,
duńsku czy francusku a nie po angielsku ale przecież kogo obchodzi
że mój wykładowca od historii średniowiecznej Francji publikuje po
francusku a nie po angielsku). Co do kospompolityzmu polskich
studentów to cóż... z grupy ośmiorga moich znajomych na Erazmusa
wyjechało sześcioro i żadne nie wróciło z przekonaniem że jest
gorsze. Ja nie wyjechałam bo niestety jestem zaściankowa i
postanowiłam sie zajmować historią Warszawy - rzeczywiście trzeba
było w tym celu pojechać do Londynu. Ale już się przyzwyczaiłam do
tego że ludzie wydający opinię o Polskich uczelniach znają je
głównie z gazet. Jak następnym razem usłyszę jak moi znajomi chwalą
się że jadą na dwutygodniowe seminarium do Paryża to powiem im że to
i tak nic nie da skoro studiują na UW.

A tak zupełnie przy okazji - tudno mi sobie wyobrazić mniej
patriotyczną postawę niż uznanie że najlepsi i najteligentniejsi
uczniowie powinni wyjeżdżać z kraju. Ja jakoś biało - czerowną falgą
nie macham ale uważam że jednak powinno sie mieć jakieś poczucie że
można się przyczynić swoimi osiągnięciami nie tylko sobie ale i
swojemu państwu. Wtedy ma to trochę więcej sensu

[Gość: menodo]

"A tak zupełnie przy okazji - tudno mi sobie wyobrazić mniej
patriotyczną postawę niż uznanie że najlepsi i najteligentniejsi
uczniowie powinni wyjeżdżać z kraju. Ja jakoś biało - czerowną falgą
nie macham ale uważam że jednak powinno sie mieć jakieś poczucie że
można się przyczynić swoimi osiągnięciami nie tylko sobie ale i
swojemu państwu. Wtedy ma to trochę więcej sensu "

To doprawdy zaskakujace stwierdzenie.
Bo mnie sie wydaje, ale moze jestem slabo wyksztalcona, ze najwiecej dla Polski
zrobili ludzie, ktorzy albo z niej wyjechali, albo dlugo sie poza Polska uczyli,
albo korzystali z pomocy "obcych"...

Moja corka marzy na przyklad, aby zrobic film o Henryku Warsie. Wiesz, skad
zdobywa informacje na jego temat? Z angielskojezycznych publikacji, przysylanych
przez ciocie albo z internetu.Natomiast niedawno przeczytala w jakims naszym
polskim a jakze pismie, ze Wars korzystal w Stanach z pomocy m.in. Ireny
Gershwin, no bo jak wiadomo Ira Gershwin byl kobieta:)
Zenada. Film o srodowisku polskich fimowcow jest marzeniem mojego dziecka, ale
czy widzisz szanse na jego realizacje w Polsce? Ja - nie.

[Gość: menodo]

A ja uwazam, ze zwlaszcza nauki humanistyczne i spoleczne warto studiowac na
dobrych swiatowych uniwersytetach. Przy czym swiat to dla mnie takze Praga czy
Budapeszt...Jakos tam humanisci radza sobie ze swoimi niszowymi jezykami w
miedzynarodowym swiecie. Nie mowiac juz o Szwedach, Finach, Belgach czy
Holendrach, ktorzy moga sie pochwalic szkolami wyzszymi w pierwszej setce
swiatowego rankingu.

Co stoi na przeszkodzie, aby polscy historycy,historycy sztuki, psychologowie,
podagodzy,literaturoznawcy, lingwisci, filozofowie etc. brali udzial w
miedzynarodowej wymianie mysli? Nie mamy nic do powiedzenia swiatu?
Czy moze raczej chcemy rzucic swiat na kolana i zmusic reszte ludzkosci do
zanurzenia sie w naszych-polskich podrecznikach czy innych kwartalnikach,
zazwyczaj nudnych jak cholera, od ktorych mdli nawet ambitnych studentow...

Co do ksztalcenia dzieci. Co jest zlego w tym, ze ktos zainteresowany historia,
politologia i ogolnie sprawami miedzynarodowymi chce sie uczyc w krajach, gdzie
polityke uprawia sie w sposob bardziej profesjonalny niz w Polsce?

Albo - co jest zlego, ze ktos zainteresowany historia sztuki, marzy o
uniwersytecie w Barcelonie? Albo w przypadku mody- w Mediolanie?

Tak, tak, wiem, ze mamy w Polsce wybitnych specjalistow od historii sztuki, i od
mody tez. Bo sztuki i mody u nas dostatek.

[ratyzbona]

Cóż z takim myśleniem to my daleko nie zajedziemy - jeśli córka
interesuje się Warsem to może zamiast szukać w internecie pójdzie do
biblioteki weźmie oryginalne czasopisma z dwudziestolecia i poczyta o
Polskiej kinematografii - ja robię to co tydzień do pracy
magisterskiej - wszystkie materiały są pod ręką, wystarczy złożyć
rewers. Stan zachowania różny ale niestety w Polsce wojna była nie
wszystko się zachowało. To że w czasopismach bzdury piszą to ani
cecha Polska ani Europejska tylko ludzka.
A co do humanistyki to są takie rzeczy które są nie przekładalne.
Przekładane z angielskiego podręczniki socjologii nie bardzo się
nadają - bo np. podawane w nich przykłady zachowań społecznych nie
przekładają się na zachowania społeczeństwa Polskiego. Taki
wykształcony na zachodzie socjolog nie będzie równie dobrze rozumiał
społeczeństwa Polskiego co ktoś kształcący się tutaj. Może i na
zachodzie lepiej ( co to w ogóle znaczy lepiej) uprawiają politykę
ale czy na jakimkolwiek zachodnim uniwersytecie nauczą cię jak
interpretować życie polityczne w którym ważniejsze jest to co się
robiło w latach 70 niż dziś? Przecież kwestie takie jak transformacja
ustrojowa czy solidarność to rzeczy mocno wpływające na nasze życie
polityczne ale jeśli my tego nie opiszemy to nie wielu zrobi to za
nas. O historii już nie wspomnę - bo żeby być historykiem historii
Polski trzeba siedzieć tutaj - bob tu są źródła, miejsca ludzie i
wszystko.
Z reszta nigdzie nie napisałam że mamy wszyscy siedzieć w Polsce - po
prostu uważam że wymiana międzynarodowa jakkolwiek bardzo przydatna (
moi studiujący historię Francji znajomi siedzą w nudnym jak Ostrołęka
Poitiers i nie chcą się stamtąd ruszyć za żadne skarby) to jednak nie
powinna być celem samym w sobie. Tzn. wyjechać i utrzymywać kontakt z
zachodem można ( ba nawet trzeba) ale uznać że tu w Polsce nie ma nic
do roboty - to mnie przeraża. Przecież żeby być wybitnym historykiem,
socjologiem, matematykiem itd. nie trzeba opuszczać Polski na zawsze
uznając że na naszych uniwersytetach nic nas nie czeka. I to takie
myślenie mnie przeraża.
A jeśli chodzi o naszych przeszłych ,, wielkich" to wyjeżdżali oni
jednak w trochę innych czasach i mało jest tutaj prawdziwego pola do
porównania

A co do filmu o polskim środowisku filmowców - podejrzewam że dobrze
nakręcony film wielu by chciało zobaczyć.

[Gość: menodo]

Po pierwsze - o tym, czym sie Wars i wielu ludzi z jego showbiznesowego
srodowiska zajmowali po wojnie, niewiele mozna sie dowiedziec z przedwojennych
czasopism, a te sa juz w sporej czesci mojemu dziecku znane. Ale zostawiam to,
bo to juz kolejny poziom off-topiku:)

Co do studiowania humanistyki "na zachodzie".
To troche tak, jakby powiedziec, ze ktos, kto chce zrozumiec polskich gorali,
powinien studiowac socjologie w Zakopanem, bo Warszawa pozbawi go tego
specyficznie goralskiego uwrazliwienia na lokalne problemy.
Tymczasem mechanizmy zachowan ludzkich, zwlaszcza w dzisiejszym zglobalizowanym
swiecie sa bardzo podobne. Pewnie ze w badaniach warto uwzgledniac roznorodne
konteksty kulturowe, no ale wlasnie dlatego nalezy je poznawac!!!
I to jest wlasnie argument za studiowaniem zwlaszcza kierunkow spolecznych poza
miejscem swojego urodzenia. Ktos sie interesuje historia Warszawy? Swietnie! Ale
czy studia w Paryzu mu tym przeszkodza? Poznawanie historii innych miast - z
innych kultur?
Uslyszalam niedawno opinie od studenta historii, ze po co mu jakies erasmusy
skoro on wlasnie w polskiej stolicy chce sie specjalizowac?
Nie obchodzi go, co o Warszawie maja do powiedzenia "cudzoziemcy", zwlaszcza
jesli nie przetlumaczyli swoich publikacji na jedyny jezyk, w jakim jest w
stanie czytac...
Dla mnie takie podejscie jest o wiele bardziej niepokojace niz wszelkiego
rodzaju kosmopolityzmy.

[Gość: menodo]

Spedzilam kiedys pol roku w Londynie - mieszkalam w dzielnicy Brent Cross i
bylam tam chyba jedynka "aryjka". Wiesz, ile ja sie w tym czasie dowiedzialam
dowiedzialam o Polsce, o zyciu ludzi w getcie, o mechanizmach zachowan ludzi w
warunkach zagrozenia?
Podobnie, kiedy bylam w Kanadzie; pol roku w malym miasteczku na koncu swiata.
Tam prawie kazdy czul sie Polakiem albo znal kogos o polskich korzeniach. A na
polkach w ksiegarni - mnostwo wspomnien, pamietnikow, biografii polskich
imigrantow. Moim zdaniem -fascynujace materialy zrodlowe dla kogos, kto
interesuje sie historia i socjologia.

[ratyzbona]

Po pierwsze - w ramach offtopicu - Wars emigruje z Polski po wojnie
więc chyba jasne że o jego powojennych dokonaniach więcej znajdzie
się na zachodzie. Jednak o tym co robił przedwojną najwięcej jest tu
na miejscu.
Otóż nie jest tak że zglobalizowane społeczeństwo działa tak samo -
w Polsce ludzie z innych dzielnic dawnych zaborów zachowują się
inaczej - coś co można zbadać tylko tutaj, w podręcznikach
zachodnich można znaleźć opisy laicyzującego się społeczeństwa - coś
co na realia katolickiej Polski nijak nie chce się przełożyć. Z
resztą jak ktoś chce badać społeczeństwo Polskich górali to w góry
pojechać musi - tak już jest. Poza tym to nie jest tak że piszemy o
Polskim społeczeństwie nie korzystając z zachodnich teorii czy
metod - ale jest tak że społeczeństwo każdego kraju jest inne - i
każde musi samo się opisać. Więc może jednak warto socjologię
studiować u siebie.
Ja jestem studentem historii zajmującym się Warszawą - dokładniej
kinami Warszawskimi - mogłabym pojechać do innego kraju tylko po co?
Tutaj w Warszawie mam źródła, mam ulice mam w końcu ludzi któryz te
kina pamiętają. Czy przeczyatałam co napisano na zachodzie? Ależ tak
nawet kontaktowałam się z kobietą znajmującą się kinam w
Amsterdamie. Będąc w Berlinie przejżałam co o kinach w Berlinie
mówią Niemcy i mogę z pamięci podać ilość kin w NY czy Paryżu w tym
okresie. Jednak wyjechać do któregokolwiek z tych miast byłoby
stratą czasu - bo nigdzie nie będę bliżej niż tutaj. Nigdzie nie
pisałam że pozostanie w Polsce zwalnia nas z interesowania się tym
co dzieje się na świecie ale żyjemy w takim świecie że nie
koniecznie musimy wybierać się do innego kraju by być zorientowanymi
w tym co się dzieje.
Moja dobra znajoma jest obecnie w Niemczech gdzie jak sama przyznaje
tarci pół roku bo nie ma tam nic do jej pracy magisterskiej - mówi
że to niezła zabawa ale naukowo zupełnie się nie rozwija

Cóż ja wiem że podróże kształcą ale nie oznacza to że emigracja jest
lepszym planem życiowym niż pozostanie w kraju.

[agatka_s]

tylko nie wszyscy studenci chcą być naukowcami. Nie każdy idzie na
studia aby się bawić studiami nad warszawskimi kinami.

Niektórzy chcą poprostu zostać dobrymi inżynierami, lekarzami,
bankowcami, architektami-chcą się nauczyć zawodu tak żeby być
conajmniej na tym samym poziomie co ich koledzy z innych krajów. A
tu są niestety schody. Byłaś kiedyś w laboratorium na polskiej
politechnice i zagranicznej ? Wiesz jakie są nakłady na szkolnictwo np
w dziedzinie biotechnologii w Polsce i np Wielkuiej Brytanii ? Wiesz
czym dysponuje polski student medycyny , a czym taki np w Holandii ?



Oczywiście ze są jakieś niszowe zagadnienia które da się zglębiać tylko
w jakimś konkretnym miejscu, ale to margines (pewnie są jakieś studia
które wymagają wyjazdu na Madagaskar, tylko co z tego ???).

Ja mówie o zwykłych (bez ambicji naukowych, ale z ambicjami dobrego
fachu w ręku i bycią na możliwie wysokim poziomie w swoim zawodzie)
specjalistach którzy poprostu chcą się nauczyć uniwersalnego fachu, z
którym będą mogli przeżyć w każdym kraju i w każdych warunkach
konkurencji globalnej. Chcą się nauczyć na dobrze wyposażonych
uczelniach, od wykładowców którzy sami są maksymalnie na bieżąco z tym
czym zajmuje się swiat-wykładowców jeżdzących na konferencje naukowe,
publikujacych, zdobywajacych nagrody łącznie z Noblami.


To co ja pisze to nie są moje przemyślenia (tylko !!!), tylko
autorytetów takich jak profesor Magdalena Fikus (genetyk), albo
profesor Łukasz Turski (fizyk) i wielu innych, którzy mimo bycia
polskimi naukowcami potrafią wznieść się na wyżyny obiektywnej oceny
polskiego szkolnictwa wyższego.


I nie ma co się obrażać. Nie tylko w szkolnictwie wyższym jesteśmy
zapóźnieni. Wczoraj w GW były badania na temat zasobności Polaków.
Jesteśmy obecnie jeśli chodzi o PKB na poziomie czeskiej części
Czechosłowacji z roku 1990... (a i tak większość uważa że materialnie
ma wspaniale). Ciekawe jakby zbadać na poziomie jakim mamy Wyższe
uczelnie ??? USA z czasów lotu na księżyc?


A co do patriotyzmu ?


To jest dyskusyjne czy lepiej patriotycnie studiować na polskich
uczelniach i potem emigrować aby zmywać naczynia w Londynie (bo
niestety po polskich uczelniach rzadko kiedy w Londynie daje się co
innego robić), czy na odwrót studiować w Londynie a potem wrócić i
tworyć polski PKB ??? (oczywiście to tylko metafora i uogólnienie, i
wierze że są tysiace chlubnych wyjątków znanych i verdanie i ratyzbonie
którzy po uczelni w Pcimiu Dolnym zrobiły kariere swiatową)

[Gość: menodo]

Byłaś kiedyś w laboratorium na polskiej
> politechnice i zagranicznej ? Wiesz jakie są nakłady na szkolnictwo np
> w dziedzinie biotechnologii w Polsce i np Wielkuiej Brytanii ? Wiesz
> czym dysponuje polski student medycyny , a czym taki np w Holandii ? "

To sa przygnebiajace proporcje.Efekt jest taki, ze miedzynarodowe korporacje
traktuja Polske jak rynek sprzedazy wylacznie. Swietny absolwent polskiej
biotechnologii ma szanse co najwyzej na szefa sprzedazy w zagranicznym oddziale
koncernu farmaceutycznego. Jesli jest dobrze wygadany tudziez wykasuje sie
odpornoscia na stres i ma tzw, dobra prezencje, moze zajmowac sie zalapac do
piaru - i tyle.

[Gość: menodo]

W sprawie off-topicu,mnie sie dotychczas wydawalo, ze Wars nie emigrowal z
Polski; po prostu nie wrocil do niej po wedrowce z armia Andersa (jak wielu
artystow -tulaczy zaangazowanych w film "Wielka droga"). ale moze sie myle, bo
to dzialka mojego sledzacego sprawe dziecka. Zeby bylo bardziej offtopicowo
dodam, ze moja corka kilka lat temu (koniec jej podstawowki?) w chodzila do
Muzeum Powstania na cykl wykladow Jerzego Janickiego polaczonych z projekcjami
filmow z epoki przedwojennej Polski.

Jestem pelna podziwu dla Twoich pasji, zwlaszcza ze mam w domu dwoje dzieci
zainteresowanych historia. Mimo wszystko namawiam je na studia za granica. Z
synem bylo bardzo trudno, ale sie udalo. Pomoglo mu w tym doswiadczenie pracy w
Norwegii, do ktorej zmusila go koniecznosc pokrywania wlasnych studenckich
wydatkow.Po prostu zachwycil sie farmerami, u ktorych pracowal - oboje mieli
wyksztalcenie rolnicze zdobywane w ramach praktyk studenckich w roznych krajach
Europy...No coz, tez mozna by zapytac: po cholere norweskiemu wiesniakowi
doswiadczenie rolnicze zdobywane w Grecji?

Dla mojej corki to oczywiste, ze bedzie studiowac za granica. Moze to roznice
miedzypokoleniowe, moze kwestia osobistych i rodzinnych doswiadczen, swietnej
znajomosci jezykow obcych i obycia.
Emigracja? Coz to wlasciwie znaczy wobec faktu, ze bilet lotniczy do Londynu
kosztuje mniej niz pociag do Krakowa.

[ratyzbona]

Po pierwsze - agatko pozwól mi jednak uznać że moje zainteresowania
naukowe nie są zabawą tylko próbą wyjaśnienia problemów poziomu
polskiej sztuki filmowej poprzez kwestie gospodarcze - może dla
ciebie to tylko zabawa jednak są ludzie dla których jest to coś
odkrywczego. Bardzo mi przykro że w ten sposób traktujesz coś co ja
pisze z dumą z odkrywania czegoś nowego.
Z resztą jak możesz zauwazyć piszemy tu o humanistyce i tylko i
wyłącznie o Humanistyce. Moi znajomi z POlitechniki bardzo często
wyjeżdżają za granicę ale nie żeby zmywać naczynia ale żeby pracować
tam w swoim fachu - tak po Polskich uczelniach spokojnie można
zarządzać linią produkcyjną w Finlandii. mam najomych studiujących
tutaj i studiujących za granicą - i obie strony są zadowolone i
widzą możliwości rozwoju - bo na studiach mnóstwo zależy od samego
studenta. Ten który chce być wybitnym anukowcem poradzi sobie
zarówno na UW jak i na Hravardzie ten kto chce przespać swoją szansę
zrobi to.
Dla mnie nauka na najlepszej na świecie uczelni kosztem przebywania
z dala od rodziny była by jednak odkupiona zbyt wysokim kosztem.
Moja rodzina rozsiana po całym świecie nauczyła mnie jednego. Że
bycie obcym w obcym kraju zawsze ciąży. A co do patriotyzmu - chcemy
mieć świetne szkolnictwo musimy zatrzymać tu najlpeszych - a
przynajmniej ich się nie pozbywać


A co do offtopu - istotniw nie wrócił do Polski po zwolneiniu z
wojska ale jakoż że nie wrócił to możemy uznać to za emigracje

[agatka_s]

Nie było moim zamiarem dyskwalifikować Twoją dyscyplinę naukową. Jeśli
tak to odebrałaś- przepraszam. Niemniej pasja naukowa o której piszesz
jest niszowa i bardzo zdeterminowana geograficznie, dlatego uważam że
nie jest dowodem że lepiej studiować w Polsce. Pewnie akurat o kinach
warszawskich lepiej studiować w Polsce, ba w Warszawie, ale czy już np
o historii filmu światowego, koniecznie ?

Ja pisze o wyborze. Są tacy którzy chcą studiować za granicą, a są
tacy którzy sobie tego nie wyobrażają, z różnych przyczyn np takich o
jakich ty piszesz. Ale istnieje wybór, i to bardzo realny (a jeszcze
za moich czasów, realny nie był) i o tym wyborze, możliwości powinno
się mówić jak najwięcej. Obecnie studia zagranicą nie są już takim
niesamowitym wyczynem-są stypendia,są samoloty, jest prawo które
pozwala wybrać dowolną uczelnię w UE. Moim zdaniem już w liceach
powinno się dzieciakom mówić ze nie są "skazani" tylko na polskie
uczelnie.

Ja będe zachęcać mojego syna aby rozważał uczelnie szeroko, nie tylko w
Polsce, bo uważam że takie szerokie spojrzenie jest lepsze niż
ograniczanie się tylko do Polski i alergiczne reagowanie na wszystko co
zagraniczne ("zachodnie i w obcym języku najlepiej angielskim" że
zacytuje klasyczke...).

A jak syn wybierze ? Nie mam pojęcia, bo to narazie zdecydowanie za
wcześnie.

A jako matka, powiem że chciałabym dla niego jak najlepiej i to jest
moim małym patryiotyzmem. Chciałabym wychować fajnego, młodego
człowieka, przy okazji Polaka, i to nie ma znaczenia czy on będzie
studiował tu czy tam, mieszkał tu czy gdzie indziej. Zawsze będzie
Polakiem i będzie świadczył o swojej ojczyźnie (oby nie źle !!!).

[ratyzbona]

Cóż może żyjemy w różnych krajach ale ja chodząc do średniego
warszawskiego liceum ani razu nie usłyszałam że mam się ograniczyć
tylko do Polskiej uczelni - w ogóle nie słyszałam ze mam się
ograniczyć. Jasne jest że większość nauczyciel zachęca swoich
uczniów do najlepszych uczelni w Polsce bo studiowanie za granicą
przewyższa możliwości finansowe jakichś 90% przyszłych studentów.
Trudno mówić uczniom ,, Studiujcie w stanach...ach zapomnieliśmy że
was nie stać". Ja sama z radością skorzystałabym z proponowanego na
moim kieruku stypendium uniersytetu Chicagowskiego gdyby nie drobne
wymaganie 20 tysięcy dolarów na koncie w chwili składania podania.
Z resztą jakoś nie widzę alergii na studiowanie za granicą - Erazmus
czy IASTE są niezwykle popularnymi programami wśród studentów.
Ja myślać prespektywcznie też chciałabym dla mojego dziecka
najlepiej i doradzałabym mu zostanie w Polsce. No ale to raczej z
czystego egoizmu który przezemnie przemawia i mówi mi że fajnie mieć
jest dziecko w tym samym kraju

[agatka_s]

Ja sama z radością skorzystałabym z proponowanego na
> moim kieruku stypendium uniersytetu Chicagowskiego gdyby nie drobne
> wymaganie 20 tysięcy dolarów na koncie w chwili składania podania.
>

Ano właśnie. W USA wzięłabyś kredyt na studia, i byłabyś pewna że po
zakończeniu studiów oddałabyś go bez problemu, bo skończenie danej
uczelni to też od razu gwarancja pracy i określonych zarobków. To norma
że np przyszli lekarze przez pierwszych kilka lat odpracowują swoją
inwestycję.

Mój kolega (Duńczyk) zapożyczył się na studia MBA (INSEAD) na kwotę
około 200.000 Euro, ale też była to bardzo opłacalna inwestycja choć
długoterminowa.

Poza tym jest system sponsorowania studentów przez firmy-fundują ci
studia, a ty masz obowiązek odpracować to potem.

Jest tylko jeden warunek, ktoś kto inwestuje, nieważne sam student, czy
firma, czy rząd, muszą mieć gwarancje że te studia dają na końcu
gwarancję że odrobisz, zwrócisz inwestycje kilkakrotnie. Dlatego
uczelnie muszą być dobre.

A w Polsce ? Po żadnej uczelni, po żadnym kierunku takiej gwarancji
nie masz, a co gorsza nikt jakoś nie wiąże kwestii jakości studiów z
poźniejszym zwrotem finansowym. U nas studia są raczej hobby i
rozrywką. Potwierdzają to zresztą badania które przytoczyłam,
ileprocent absolwentów polskich uczelni pracuje w wyuczonym zwodzie....
(gdyby musieli zwrócić choćby 20 tys dolarów, to by się troche
zastanowili...)

[ratyzbona]

Nov tak - ideał to spłacanie studiów przez pół życia - wiem że to
zabrzmi nieco socjalistycznie ale ja jakoś nie widze w tym nic
pięknego. Z resztą problem spłacania studenckiego kreydtu jest chyba
dość spory jeśli weźmiemy uwagę jak czesto pojawia się w książkach i
flmach. Z resztą jak już pisałam - mówimy o humanistyce - jak
zapewnić żeby historyk czy polonista się zwrócił? Przykuć go do
biurka i kazać wpaść na genialne odkrycie?
Podejście do studiów w USA i w Polsce wynika z zupełnie różnej
spóścizny historycznej i kulturowej - w Polsce studiów nie traktuje
się jak szkoły zawodowej - nie mówię że to dobrze ale mówię jak jest
teraz ( to się pewnie z czasem zmieni).
A co do pracy w wyuczonym zawodzie - część kierunków humanistycznych
daje wykształcenie po którym można robić wszystko - więc akurat do
elastyczności bym się nie przyczepiała bo na zmiennym rynku pracy to
raczej zaleta niż wada.
Z reszta brak gwarancji zatrudnienia absolwentów to problem
dotykający obecnie całej Europy i co raz częście Ameryki i wiąże się
z podwyższaniem się ilości wykształocnych ludzi w społeczeństwie a
nie z poziomem uczelni

[Gość: menodo]

"A co do patriotyzmu - chcemy
mieć świetne szkolnictwo musimy zatrzymać tu najlpeszych - a
przynajmniej ich się nie pozbywać"

A od kiedy to polskie szkolnictwo potrzebuje najlepszych? Od czasow
stalinowskich? Od roku 68? W wolnej Polsce?
Za moich czasow (poczatek lat 90.) na wydziale ktory konczylam zostali ci,
ktorzy nie znalezli sobie pracy w prywatnym sektorze. Przecietniacy, bez
znajomosci jezykow, bez publikacji. Typy frustratow-nieudacznikow. Teraz sa juz
po habilitacjach, ale nie sadze, aby zhanbili sie jakas angielskojezyczna
publikacja. Nie sadze, aby byli dobrym towarzystwem dla wielu znanych mi
zdolnych i ambitnych dzieciakow.

[ratyzbona]

Cóż to że się w szkolnictwie fatalnie płaci to inna sprawa. jednak
jak patrzę na moich wykładcowców i na moich znajomych wybierających
się na studia doktoranckie to nie mam wątpliwości że mam do
czynienia z najlepszymi.
Moim zdaniem właśnie przez takie opinie szkolnictwo wyższe w Polsce
daleko nie zajdzie. Bo tych obiających się i nic nie robiących
profesorów teoretycznie znają wszscy ale wskazć palcem zawsze im
trudniej ( zwłaszcza na UW czy UJ). Poza tym serio - dorobek naukowy
nie polega tylko na znajomości angielskiego. Jak sie jest naprawdę
dobrym to cię przetłumaczą ( tu ironizuję ale chodzi mi o to że są
jeszcze inne ważne rzeczy które czynią naukowca)

[Gość: menodo]

Nie, no nie moge? Mowisz o historii na UW? Od lat progi punktowe na ten wydzial
sa chyba najnizsze ze wszystkich wydzialow humanistyczno-spolecznych. Owszem,
zdarzaja sie tam ludzie, ktorzy studiuja tam z wyboru , ale to od nich wlasnie
slysze, jak bardzo zasciankowy jest to wydzial.

[ratyzbona]

Po pierwsze - Historia na UW jest najlepszą historią w Polsce - w
tym kraju lepszej nie ma. Po drugie - na moim roku jest ok. 10
olimpijczyków - oni na 100% nie mieli wyboru. Porwónując wymagania
jakie się stawia nam a jakie stawia się innym studentom którzy mają
wyższe progi kończą się zazwyczaj tym że student w historii dochodzi
do wniosku że chyba studiuje na innym uniwersytetcie - Studenci
dziennikarstwa nie wiedzą gdzie jest BUW, studenci socjologii na
nasze stwierdzenia że przeczytanie książki z zajęć na zajęcia to nic
strasznego reguja zdziwieniem bo oni czytają rozdział z podręcznika.
Z pośród moich prowadzących miałam wykładowców uniwersytetów
Niemieckich, Duskich czy nawet Amerykańskich. Znajość języków -
ogólnie wygląda to tak - masz zajęcia z historii ameryki czytasz po
angielsku, z historii niemiec po niemiecku z historii czech po
czesku, z historii średniwiecznej - sorry muisz znać łacinę - nie
znasz tego jęzka twój problem - co roku mam do wysłuchania kilka
wykładów w obcyh językach i jakoś nikt mnie nie pyta czy je znam -
jak nie znam to mój problem. Z resztą jeśli ktoś deklaruje że chce
się zajmować historią jakiegoś innego kraju niż Polska niemal od
razu dostaje polecenie żeby tam pojechać. Mój znajomy we Francji
wysłuchuje teraz zachywtów nad swoim promotorem który tam jest
bardziej znany niż tutaj, zas drugi dzięki znajomościom swojego
prowadzącego właśnie dostał pracę w Amsterdamskim archiwum. Serio
ale zaścianek.
Niemal 80% studentów studiuje tam z wyboru bo inaczej historii
studiować się nie da - tylko z pasji. Z resztą ilość studentów
historii która studiuje też drug kierunek jest tak duża że mogę cię
spokojnie zapewnić że żadne progi punktowe nie stanowią dla nas
przeszkody.

Teraz powoli rozumiem dlaczego jeden z moich profesorów osobiście
dziękował mi kiedy przeczytał w Gazecie mój list w którym borniłam
mojego wydziału. Bo serio zasłyszsne skargi łatwo powtarzać a
przyznać się że stduia są na wysokim poziomie to wstyd.


A co do progów - wysokie progi odstraszają te setki kandydatów - nie
są potrzebne w przypadku kierunków na które wybiera się mało osób -
jak historia ale nie świadczą o poziomie

[Gość: menodo]

No ja ten wydzial akurat troche znam i mam o nim skrajnie odmienna opinie,
zwlaszcza w kwestii aktywnosci miedzynarodowej jej kadry.
Ale Ok, jak ktos chce studiowac historie Polski to to jest najlepsze miejsce.

[verdana]

Menodu, ty "trochę" znasz wydział, ktory i ja i Ratyzbona znamy
doskonale. Pewnie, ze trochę tam marnej kadry, jak wszedzie - ale
nie jest to na pewno wiekszość.
No, ale Ty oczywiscie wiesz lepiej.
No i odniose się do twego przykladu z Anglii. Sama przyznalaś, że
najwiecej o Żydach dowiedziałas się - wśrod Żydow. A twierdzisz, ze
można równie dobrze pozxnać spoleczenstwo polskie i studiowac jego
problemy bedąc w USA czy Francji. Sama widzisz, ze nie - trzeba
poznać srodowisko, które się bada.
Aby badac górali nie trzeba studiowac w Zakopanem, ale jesli
studiuje się na Harvardzie i w Zakopanem bylo raz w życiu , tydzień
na nartach - to raczej dobrej pracy się nie napisze. Wiecej - jesli
nie zna się spceyfiki spolecznosci górtalskiej w Polsce - też nie. A
tego na studiach za granica nie ucza, w Polsce - tak.
Nie ulega watpliwosci, ze studia, gdzie potrzebne sa alboratoria
itd. zwykle lepsze są poza Polską. Chociaż informatyke ma akurat
Polska doskonałą. Ale humanistyka przede wszystkim, a nawet nauki
spoleczne - to inna sprawa. Nawet fizjologiczne reakcje na stres sa
w Polsce inne niż w USA... Choroby psychiczne bywaja inne, w
zależnosci od srodowiska.
Co do kresytów studenckich, to moja kuzynka w Szwecji splaca je
jeszcze majac lat 43. Jest to bardzo powaznym obciążeniem jej
budzetu i bardzo teraz narzeka, ze mlodym ludziom , ktorzy sa
lekkomyslni, pozwala się zaciagac takie kredytuyy =- mając lat 20 ma
się bowiem slabe wyobrażenie, jak to jest spłacać kredyt mając
rodzinę.

[agatka_s]

verdana napisała:

>> Co do kresytów studenckich, to moja kuzynka w Szwecji splaca je
> jeszcze majac lat 43. Jest to bardzo powaznym obciążeniem jej
> budzetu i bardzo teraz narzeka, ze mlodym ludziom , ktorzy sa
> lekkomyslni, pozwala się zaciagac takie kredytuyy =- mając lat 20 ma
> się bowiem slabe wyobrażenie, jak to jest spłacać kredyt mając
> rodzinę.

No to albo jakiś niewyobrażalnie wysoki koszt studiów, albo kuzynka
fatalnie zarabia, albo jest bezrobotna.

Załóżmy że koszt studiów magisterskich to około 50.000 EURO-to są
porządnie drogie studia jak na UE, bo jednak zazwyczaj to raczej jest
ponizej 10.000 Eyro, no ale niech będzie wypasiony kredyt (dla
uproszczenia, nie będe sie wdawać w korony szwedzkie). Załóżmy że
kredyt zaczął być spłacany w wieku 23 lat (5 lat po polskiej maturze)-
czyli przez minimum 20 lat, skoro kuzynka ma 43 lata.

Załóżmy że raty są równe, czyli wychodzi 50.000/20=2500 Euro rocznie,
czyli 2500/12=208Euro miesięcznie, plus odsetki (zazwyczaj mniejsze niż
komercyjne) to jakieś 220 Euro. Zarobki inżyniera w Unii Europejskiej
wahają się w zależnosci od kraju 3.000-6.000 Euro, płaca przeciętna w
Szwecji to około 2.000 Euro, czyli te 220 Euro kredytu to naprawde nie
jest jakiś problem. Przy normalnym koszcie studiów około 10.000 E, to
de facto mówilibyśmy o jakiś 50 Euro, czyli tyle ile jeden wieczór w
knajpie.

A tak w ogóle kredyty studenckie są zawsze krótkoterminowe, tak do 10
lat max (żaden bank nie da na dłużej). A już tak w ogóle to studia w
Szwecji są bezpłatne, wpłaca się tylko składki na rzecz organizacji
studenckich, około 20-30 Euro na rok....


Polecam tę stronę o studiach zagranicznych:

www.pracuj.pl/edukacja/artykuly-12442.htm#top

[Gość: verdana]

Nie liczysz kosztu życia - o wiele wyższego w Szwecji. I tego, ze
kredyt na studia to kredyt dodatkowy - trzeba jeszcze spłacić dom. I
tego, ze akurat dziewczyna, o której piszę ma trojkę małych dzieci -
starszego syna i półroczne bliźnięta. Studiowała osiem czy dziewieć
lat - bo wolno, sporo ludzi w Polsce też tak studiuje.
Nie zaczęła od razu spłacać, bowiem - wyobraź sobie - i w Szwecji
jest bezrobocie. Kuzynka nie jest inżynierem, pracowała przez pare
lat w El-Al, za niewielką pensję. jak mnóstwo osób, ktorzy nawet po
studiach wysokich zarobkow nie dostają od razu - albo nigdy.
W Szwecji kredyty studenckie Nie sa krótkoterminowe, wolno je splacać
latami.
Ale oczywiscie, co tam kuzynka, ktora jest Szwedką wie. Nie zna się
na niczym , bo strony o studiach nie przeczytała i nie wie, ze wcale
nie musiała zaciągać kredytu i ze już dawno go splacila.
Niemal cała moja rodzina to emigranci. I jak porównuję to, co oni
mowia, z tym, jak Wy sobie wyobrazecie 'zagranicę" to sama nie wiem -
śmiać się czy plakać. wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

[agatka_s]

Pudło

Siostra mojej babci jeszcze przed wojną wyszła za Szweda i ja tam mam
akurat bardzo dużą rodzinę, 3 pokoleniową już. Sorry ale studia w
Szwecji nigdy nie były płatne i nie są płatne i o kredytach studenckich
to tam nawet nie słyszano. Nawet jak Szwecja nie była jeszcze w UE,
była krajem socjalistycznym i takim jest nadal.
Nie tylko ze studia nie są płatne, to dodatkowo Państwo funduje
zapomogę studentom na utrzymanie w czasie studiów(uzależnione od
dochodów rodziców) i tylko część tej zapomogi musi być potem odrobiona,
w jakiej wysokosci zależy już od dochodów studenta.


Sorry ale Twoja szwedzka kuzynka coś Ci nakłamała.

I jeszcze jedno akurat w Szwecji mając 3 dzieci to tak jak wygrać los
na loterii, ma się jak w niebie, bo państwo do każdego dziecka dopłaca
i to niezależnie od zamożności rodziców.

Sorry verdana, ale ja w Szwecji bywam conajmniej raz, dwa razy w roku
od 40 lat i akurat ten kraj znam prawie jak Polske i to od dzieciństwa
(też tak dobrze znam Włochy, jakbyś jeszcze z jakimś przykładem
próbowała, moja siostra cioteczna jest Włoszką, 6 lat po studiach na
wydziale web-designu na Uniwersytecie w Mediolanie).

[Gość: menodo]

Mowie, ze znam "troche", chociaz zyje w srodowisku historykow, mlodszych i
starszych, takze tych uczelnianych - ale proponuje nie kontynuowac tego watku,
bo uwazam, ze opinie o tym wydziale maja prawo byc sprzeczne i ja szanuje to, ze
ze masz inne niz moje.

Co do nauk spolecznych - nie przekonasz mnie, ze studiowanie socjologii czy
psychologii na Harvardzie nie ma sensu dla kogos, kto chcialby zglebic dusze
polskich gorali:)
Najwybitniejsze polskie umysly z szeroko pojetej polskiej humanistyki ksztalcily
sie na swietnych uczelniach amerykanskich i europejskich.
I nie widze powodu, dla ktorego mielibysmy zaprzestac tej tradycji.

Moj syn - wielki polski patriota, obciazony doswiadczeniami wojennymi przodkow,
ktory w okolicach swiat panstwowych zawsze pamieta, aby zawiesic i zdjac flage,
dal sie wreszcie wypchnac z umilowanej ojczyzny i przebywa na erasmusie w
Belgii. I coz - wlasnie sie dowiedzialam, ze wczoraj ogladal "Bekarty wojny" w
towarzystwie dwoch kolegow ze studiow: Niemca i Austriaka...
Nie sadze, aby po tym kosmopolitycznym doswiadczeniu stal sie czlowiekiem,ktory
przestal kochac i rozumiec Polske.
Ale wiem juz, ze planuje podyplomowe studia gdzies-tam, szuka mozliwosci
sfinansowania swoich studiow i nie widze w tym niczego niepatriotycznego.

[ratyzbona]

Menodo jakbyś się nie starała nie przebywasz w towarzystwie
historyków bardziej niż ja i verdana chyba że sama historykiem jesteś
abo historię studiujesz. Menodo czy myśmy ci gdzieś napisały że
studiowanie na Hrvardzie nie ma sensu ? Ma oczywiście ale nie będzie
się po tym wybitnym historykiem społeczeństwa polskiego chyba że się
tu przyjedzie i zacznie się czytać tutejsze teksty i przebywać z
ludźmi tutaj a wtedy... no właśnie po co wyjeżdżać skoro i tak trzeba
tu siedzieć. Z resztą obawiam się że pewnych niuansów się i tak nie
zrozumie.
Nie wiem czy żeby oglądać Tarantino w międzynarodowym towarzystwie
trzeba wyjeżdżać z Polski - ja kilka tygodni temtu ogladałam z moją
dobrą niemiecką znajomą ze studiów film o pierwszych dniach II wojny
tylko po to by bronić przed nią niemieckich żołnierzy-
kosmopolitycznym można być wszędzie. Z resztą studiowanie za granicą
a potem powrót do Polski prowadzi najczęściej do frustracji. Co
innego Erazmus ( z którego prawdę mówiąc bardzo niewielu moich
znajomych wróciło zadowolonych - głównie dlatego że okazało się że
np. w Irlandii jak się czyta na zajęciach ze średniowiecza po łacinie
to jest się tam guru no ale to inna sprawa na jakie uczelnie się z
Polski jeździ) a co innego całe studia za granicą które w większości
wiążą się z zostaniem poza krajem a tam powoli a systematycznie
przestaje się swój kraj rozumieć. Serio wszystko jest piękne póki się
studiuje a potem...potem jest się w obcym kraju.

[Gość: menodo]

Nie, no ja juz nie dam sie wciagnac nt. dyskusji o historii na UW; niech juz tak
zostanie, ze przynajmniej na tym forum tylko Ty i Verdana macie prawo do opinii
na temat studiow historycznych na UW.

Co do studiow za granica - namawiam wszystkie zdolne dzieciaki zeby wyjezdzaly i
ciesze sie kiedy slysze, ze sa bardzo zadowolone ze swojej decyzji. Oczywiscie,
ze jesli ten wyjazd sluzyc ma poglebieniu wiedzy z danej dziedziny, trzeba
starannie wybierac szkoly. Tak czy siak - kazde tego typu doswiadczenie uwazam
za bardzo rozwojowe.

[Gość: menodo]

verdana napisala:
"No i odniose się do twego przykladu z Anglii. Sama przyznalaś, że
najwiecej o Żydach dowiedziałas się - wśrod Żydow. A twierdzisz, ze
można równie dobrze pozxnać spoleczenstwo polskie i studiowac jego
problemy bedąc w USA czy Francji. Sama widzisz, ze nie - trzeba
poznać srodowisko, które się bada. "

Oczywiscie ze mozna wiele dowiedziec sie o Polsce, nie mieszkajac w niej. Zylam
wsrod wygnanych z Polski Polakow zydowskiego pochodzenia. Tylko gdybym ponad 20
lat temu miala mozliwosc skorzystac z programu Erasmus albo gdy relacja
zlotowki do funta byla inna, to zamiast sprzatac i opiekowac sie dziecmi na
Brent Cross moglabym swietna prace badawcza napisac, uwzgledniajac tamtejsze
"materialy zrodlowe".
Co wiecej, uwazam, ze nadal sa takie mozliwosci, bo ci ludzie nadal zyja, a na
pewno zyja ich dzieci. Podobnie jak w Kanadzie.