Rodzice dorosłych dzieci

[Gość: Lucyna]

Czy ktos z Was zna z doswiadczenia przypadek roztaczania nadmiernej opieki nad
dorosłymi dziecmi? Kontrola każdego działania , "dobre rady" , oczywiscie dla
dobra 40- latka , jego dzieci . Nie przynoszą efektu żadne prosby , awantury ,
branie tej sytuacji na wesoło. Co zrobić poza wyjazdem na drugi koniec swiata
ewentualnie otruciem dziadków?

[Gość: renka]

Ja osobiscie chcialabym, aby moi rodzice wtracali sie do mojego zycia, radzili
mi jak postapic.Niestety w ogole nigdy sie nie wtracaja, i nigdy mi nie daja
rad.Zawsze skazana bylam na wlasne decyzje.Swoje zycie ukladam jak
chce.Spotkalam wiele osob tutaj zmeczonych podobno ciaglym ingerowaniem
rodzicow w ich dorosle sprawy.ZAZDROSZCZE WAM ! A moze to wy jestescie
przewrazliwieni? W koncu rodzina to COS.Trzeba dac jej prawo do bycia RODZINA.

[Gość: Lucyna]

Wtrącanie się w najbardziej osobiste sprawy (jeszcze tylko nie łózkowe), sprawy
wychowania dzieci , telefony do pracy ,domu -latami w tych samych
sprawach .Zabawianie naszych znajomych - starają się nas unikać , żeby nie
gadac godzinami z dziadkami.CHĘTNIĘ ZAMIENIĘ SIĘ Z TOBĄ.

[Gość: córka]

Wierz mi ,że nie masz czego zazdrościć. Jestem córką "toksycznej matki" i ja z
kolei marzę, żeby mieć matkę, która naprawdę kocha mnie, moje rodzeństwo i moje
dzieci a nie tylko siebie. Bo tak naprawdę "toksyczność matek" wynika z tego,że
dzieci odeszły (czytaj:założyły swoje rodziny) i została pustka której nie
potrafią wypełnić. Zwykle taki problem mają rodzice ( znam też
przypadek "toksycznego ojca" którzy oprócz wychowania dzieci nie mieli i nie
mają żadnych zainteresowań, które mogłyby wypełnić im czas po usamodzielnieniu
się dzieci. Ta nadopiekuńczość to tylko wymówka, ile ja się nasłuchałam,że to
dla mojego dobra. A tak naprawdę to moje życie (nawet intymne) było dla niej
wszystkim co ją interesowało. Życie z takim rodzicem to koszmar, który
przypłaciłam nerwicą i depresją. Gdyby nie rodzina, nie wiem czy dzisiaj
byłabym normalnym człowiekiem. Życzę Ci żebyś miała prawdziwą , kochającą się
(mądrze) rodzinę.

[joanna.markiewicz]

Rodzice, o jakich piszesz, nie oddzieleni od dorosłych dzieci to zjawisko wcale
nie takie rzadkie.
Na pewno niesprzyjające odłączeniu się od rodziców jest wspólne z nimi
mieszkanie. Wszystkie inne sytuacje są do przezwyciężenia, choć nie jest to
łatwe i wymaga czasu. Można np. spróbować zmniejszyć częstotliwość kontaktów z
rodzicami, rzadsze kontakty spowodują, że nie będą oni na bieżąco we wszystkich
Twoich sprawach i być może będzie mniej okazji do spięć.
Najważniejsze jednak wydaje mi się pogodzenie z tym, jacy oni są, rezygnacja
z prób zmiany ich zachowań. Zamiast przekonywania ich o swoich racjach,
wyjaśniania dlaczego nie możesz zastosować się do ich rad, stałego tłumaczenia
czy awantur, lepiej całą tę energię zaangażować w podejmowanie i realizowanie
własnych decyzji (czy się to podoba czy nie rodzicom). Trudno jest zmieniać
zachowania innych dorosłych osób, często jest to wręcz niemożliwe. Zawsze
można próbować, bo to leży w naszej mocy, zmieniać siebie, swoje nastawienie do
różnych spraw, swoje zachowania, sposoby reagowania. Nie marnuj sił i cennej
energii na obronę, atak czy dyskusje. Takie sposoby odpowiedzi na próby
kontroli i sterowania innymi są na ogół nieskuteczne.
Kilka konkretnych pomysłów radzenia sobie :
Przerywaj im zdecydowanie ale bez agresji, w sytuacji kiedy rozpoczynają
wygłaszanie dobrych rad a Ty nie chcesz ich słuchać.
Rób swoje i pracuj nad tym, żeby mniej Cię dotykały ich uwagi i próby kontroli.
Pomocne może być dzielenie się z kimś bliskim, kto umie słuchać - tym co
przeżywasz, jak trudno jest Ci znosić stałe uwagi rodziców, jak jesteś tym
zmęczona i zła i na co miałabyś w związku z tym ochotę.
Jeśli będziesz w swoich decyzjach i postępowaniu konsekwentna - jest szansa, że
z czasem się uspokoją. Bywają i takie sytuacje, kiedy trzeba wyjechać, chociaż
na pewien czas. Zdaję sobie sprawę, że to o czym piszę nie jest proste i nie od
razu wszystko się powiedzie, doceniaj jednak siebie za każdy nawet najmniejszy
sukces w tej sprawie. Powodzenia.