POWIESC

[Gość: agniecha]

Witam i zapraszam w imieniu swoim i Janka do czytania!
I ozywiscie komentarzy :)

Rodzial 1

[Gość: agniecha]

Firanka zafalowala gwaltownie, kiedy okno uchylilo się bezszelestnie. Stary
mezczyzna spiacy w ogromnym lozku stojacym na srodku pokoju zatopiony był w
swoich marzeniach sennych. Zwinna postac ubrana na czarno wslizgnela się do
pokoju i cicho jak kot podeszla do lozka. Zimne, bezwzgledne i gotowe na
wszysto oczy popatrzyly z nienawiscia na mazczyzne. Postac jak zmara z innego
swiata ukleknela przy samym brzegu loza i wyjela strzykawke z bezbarwnym plynem
w srodku. Potem przytrzymala reke starca i szybkim ruchem wbila igle w
przedramie. Gwaltownie wyrwany ze snu probowal krzyczec i wyszarpac się z
morderczego uscisku, ale silne rece zaslonily mu usta i nie pozwalaly na
wykonanie zadnego ruchu, dopóki plyn nie zaczal dzialac i mezczyzna nie zamarl.
Postac postala jeszcze pare sekund, potem pochylila się i sprawdzila tetno i
oddech. Kiedy nie wyczula oni jednego ani drugiego wlozyla strzykawke do
kieszeni i zniknela za onem. Firanka znow zafalowala. Po chwili wszystko
wygladalo, jakby nie wydarzyla się tu żadna straszna rzecz. Z jednym wyjątkiem
– mezczyzna nie był już zatopiony w snie, a jego szklane i pozbawione zycia
oczy wpatrywaly się nieruchomo w sufit.

Przerazliwy dźwięk dzwonka telefonu wyrwal go ze snu.
- Slucham – wyjeczal w sluchawke, probujac znalezc zegarek i dojrzec, która
jest godzina.
- Janek natychmiast przyjezdzaj do firmy – uslyszal po drugiej stronie
podekscytowany glos swojej sekratarki Magdy– stary miał zawal serca.
Przyjezdzaj natychmiast – uslyszal brzdek odkladanej sluchawki i zapanowala
cisza.
Przez chwile wpatrywal się w ciemnosc i zastanawial się czy to rzeczywistosc
czy tez jeszcze sni. Nie mogl znalezc zegarka wiec wlaczyl po omacku radio,
wyswietlila się godzina – 7.40 rano. Akurat leciala jego ulubiona piosenka –
„Milosc i ja” Bajmu.
Wyskoczyl z lozka i pobiegl do lazienki. W lustrze popatrzylo na niego jego
wlasne odbicie. Był szczuplym mezczyzna sredniego wzrostu. Ciemne wlosy były
krotko sciete, tak samo jak mala czarna brodka i wasiki. Szare oczy, które
zazwyczaj z ciekawoscia i cieplem patrzyly na swiat, teraz były waskie i
wyraznie zaspane. Szybko umyl się i ubral, chwycil w locie teczke, dokumenty i
kluczyki do samochodu i wybiegl z mieszkania znajdujacego się w Centrum
Warszawy.

Biuro maklerskie, w którym pracowal, miescilo się w Warszawskim Centrum
Finansowym. Zostalo zalozone przez Tomasza Lorentza i prowadzone przez niego i
jeszcze 4 czlonkow – jego brata Piotra i trzech wspolnikow: Adama Gintrowicza,
Pawla Zalewskiegi i Seweryna Grabowskiego. Firma zajmowala polowe budynku. Na
ostatnim pietrze miescil się zarzad. On pracowal tylko pietro nizej. Był
maklerem gieldowym i jednym z najbardziej szanowanych i zdolnych pracownikow,
zajmowal się najwazniejszymi klientami. Był tez na tyle zaufanym czlowiekim
firmy, ze zarzad wtajemniczal go w wewnetrzne sprawy firmy. Od razu po wyjsciu
z windy dojrzal Magde, mloda, filigranowa blondyneczke z niebieskimi oczami,
która podbiegla doniego i z w wypiekami na twarzy zaczela opowiadac sensacyjne
wiadomosci.

[Gość: agniecha]

- Wyobraz sobie, ze staruszek mial dzis w srodku nocy zawal serca – jej oczy
były ogromne jak spodki od filizanek do kawy – Bylby umarl, ale pokojowka
obudzila się w nocy i przypomniala sobie, ze zostawila u niego otwarte okno, a
ponieważ było zimno postanowila isc i je zamknac. Zauwazyla, ze lezy z
otwartymi oczami, nie oddycha i natychmiast zadzwonila po pogotowie. Podobno
jest w stanie smierci klinicznej czy cos podobnego, może się obudzic za kilka
dni albo tygodni, albo nawet miesiecy! – przejeta szarpala go za rekaw od
marynarki –straszna historia, był takim sympatycznym czlowiekiem, nie mogę w
to uwierzyc! A Ty masz natychmiast pojawic się u Piotra Lorentza. Czekaja na
Ciebie!
Kiedy tylko pojawil się na gorze, zostal wezwany do pokoju konferencyjnego,
gdzie zostal mu przedstawiony porucznik Marcin Cieszkowski, a potem Piotr
kazal stawic się u siebie. Porucznik był niskim mezczyna około 60, okraglym
jak paczek i niedbale ubranym. Wzial go w krzyzowy ogien pytan i po godzinie
Janek musial przyznac, ze były to pytania bardzo trafne i inteligentne. Tylko
nie bardzo rozumial w jakim celu były zadawane.
Potem udal się do gabinetu Piotra.
-Jak widzisz sytuacja jest bardzo napieta. Wiesz, ze zawsze miałem do Ciebie
ogromne zaufanie, dlatego postanowilem wtajemniczyc Cie w cala sprawe. Ufam, ze
mnie nie zawiedziesz – jego oczy były przepelnione smutkiem i powaga -Mój
ojciec nie dostal zawalu serca, ktos dzis w nocy podal mu jakis lek w plynie,
który miał wywolac zawal serca i spowodowac, zeby wygladalo to na naturalna
smierc. Ten lek dziala w taki sposób tylko przy spelnieniu okreslonych
warunkow. Wstrzyknal go ktos, kto znal ojca doskonale i wiedzial jaki jest stan
jego zdrowia. Ktos z najblizszego otoczenia.
-To straszne – Janek był wstrzasniety – ale dlaczego ktos mialby pragnac jego
smierci?
- Od pewnego czasu nie bardzo zgadzalismy się, jeśli chodzi o kierunki rozwoju
firmy i sposoby jej prowadzenia - westchnal ciezko - Tomasz i ja mielismy
inne plany, natomiast pozostali wspolnicy preferowali inne sposoby wprowadzenia
firmy na szerokie wody i poszerzenia jej dzialalnosci. Nie da się ukryc, ze
dochodzilo ostatnio do ostrych spiec. Zanipokoily mnie tez powaznie pewne
nieprawidlowosci w finansach naszej firmy. Tomasz ma 50 procent udzialow i tym
samym glowna wladze. W przypadku jego smierci mielismy rozdzielic 35 procent
jego udzialow miedzy siebie, natomiast 15 procent miala dostac moja
siostrzenica Agnieszka i zasiasc w zarzadzie. Tym samym uklad sil zmienil by
się calkowicie. Mowie to z ciezkim sercem, ale ja i moja siostrzenica sadzimy,
ze ktos postanowil pomoc zejsc z tego swiata naszemu ojcu. Boimi się, ze może
zechce dokonczyc dziela. Chciałbym, zebys razem z Agnieszka sprawdzil
wszystkie wieksze operacje dokonywane przez czlonkow zarzadu, może wykryjecie
jakies nieprawidlowosci, które doprowadza nas być może do mordercy. Oczywiście
musi to pozostac w tajemnicy, licze na Twoja dyskrecje.
- Alez oczywiście – Janek był wyraznie zaskoczony tym, co uslyszal.
- Przyszla Pani Agnieszka – zadzwieczal interkom na biurku.
Drzwi się uchylily i do gabinetu weszla mloda kobieta.

CDN
Janku czekam z niecierpliwoscia na Twoj ciag dalszy.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich starych i nowych czytelnikow.

Czy to aby nie jest kolejny pamiętnik Brygidy Jankowskiej?

[Gość: guest]

Rozdział drugi nastąpi

[Gość: Janek]

Postaram się ciąg dalszy napisać jak najszybciej.

Pozdrawiam serdecznie Czytelników, postaram się Was nie zawieść.

[Gość: pablo]

ja z wnioskiem racjonalizatorskim zeby odcinki byly krotsze - bo takich dlugich
to sie czytac nie chce

[piotr_c]

No cos ty, przecież dopiero w jakims dłuzszym kawałku tekstu mozna podłożyć
solidna zagwozdkę partnerowi. A akcja dopiero sie rozwija , ja w nich wierzę.

Rozdział drugi

[Gość: Janek]

Do gabinetu Piotra Lorentza weszła brunetka, około 170 cm wzrostu. Miała
dwadzieścia parę lat, długie, ciemne włosy opadające poza ramiona, zielono-
szare oczy, szczupłą sylwetę i coś co sprawiło, że patrzył nieco dłużej niż
miał w zwyczaju.
-Poznajcie się – rzekł Piotr. -To Agnieszka, wspominałem Ci o Niej. Moja
siostrzenica jest obeznana z tym co robimy i będziecie robić.Agnieszko to jest
Janek.
-Cieszę się, że będziemy razem współpracować - odparł Janek. To co się stało,
to dla nas wszystkich szok.
Podali sobie ręce, a ich oczy spotkały się. Zauważył w nich pewność siebie,
siłę i żywość. Uścisk dłoni trwał nieco dłużej niż zwykle, ale Piotr zasępiony
wydarzeniami ostatnich 24 godzin nie zwrócił na to uwagi.
-Skoro już się znacie to zabierajcie się do pracy. W razie czego wiecie, gdzie
mnie szukać. Mam teraz sporo pracy.
-Zapraszam do swojego gabinetu – odparł i przepuścił Ją w przejściu.
-Zaraz do Ciebie przyjdę, tylko pójdę po dokumenty.

Poszedł do swojego gabinetu. Pokój był dość skromny, ale elegancki.
Zanim został kimś w firmie przeszedł trudną szkołę znaczoną stratami i zyskami
w różnych inwestycjach. W końcu wyrobił się i został czymś więcej niż zwykłym
maklerem. Kierował inwestycjami najważniejszych klientów, którzy powierzali mu
zarządzanie portfelem. Oni przelewali na swój rachunek maklerski duże kwoty i
oczekiwali zysków większych niż w banku. On miał te pieniądze pomnażać, a nie
było to łatwe, zwłaszcza w dobie bessy.
Mimo że był młody, inwestował ostrożnie.
Patrzył teraz przez okno biurowca na wspaniały, zapierający dech w piersiach
widok miasta.
Myślał.
Rynki były niespokojne, cena ropy mogła wzrosnąć lada chwila na skutek wydarzeń
w Azji, a widmo światowej recesji zaglądało do każdego kraju. Świadomość, że
konflikt zbrojny na większą niż dotąd skalę może stać się faktem, powodowała
falowanie kursów i dużą nerwowość na rynkach. Inwestorów zagranicznych na
parkiecie było niewielu więc i obroty były niewielkie. Przypadkowe duże
zlecenia wywołujące nagłe spadki i wzrosty kursów powodowały u małych graczy
palpitacje serca.
Ostatnio nie dokonywał żadnych dużych operacji. Pakiet akcji jaki posiadał w
zarządzanych przez siebie portfelach był szczupły, ale wiedział, że rynki
kiedyś się podniosą, więc czekał na okazję do tanich i dobrych zakupów. Część
środków ulokował w papierach skarbowych, które nadal dawały wysoką stopę
zwrotu. Co prawda niektórzy uważali, że zbliża się kryzys złotówki, ale słyszał
to już od dawna, jeszcze w czasach, kiedy deficyt w handlu zagranicznym był
skrajny.
Jego gwiazda rozbłysła szczególnie mocno, kiedy przepowiedział załamanie na
rynkach innowacyjnych technologii w marcu 2000 roku oraz odwrócenie trendu
wzrostowego na indeksie Dow Jones. Patrzył wtedy ze zdumieniem na
podekscytowanych wielkimi zwyżkami spółek internetowych maklerów i nie mógł
wyjść ze zdziwienia, dlaczego dają się ponieść emocjom. Oni zaś traktowali go
jak idiotę, który nie idzie z duchem czasu i nic nie rozumie.
Ci, którzy uwierzyli w magię nowych technologii ponieśli wysokie straty.
Jego dochody z inwestycji kapitałowych nie były co prawda duże, ale w dobie
spadków było to coś istotnego. On zaś wierzył w inwestycje długoterminowe i nie
martwił się specjalnie pojedynczymi zachwianiami na rynkach. Ale obecna
sytuacja na świecie wymagała ostrożności.
Ale wiadomość o próbie zamordowania Tomasza Lorentza nie dawała mu spokoju.
Tomasz Lorentz był wymagający, miał swoją wizję firmy i nie wszyscy się z Nim
zgadzali. Ale kto mógł chcieć jego śmierci?
Zmusił się do przejrzenia, co dzieje się na rynkach. Połączył się z internetem
i zerknął na zachowanie indeksów na otwarciu sesji: Nikkei, Hang Seng, DAX,
CAC, FTSE....
Na rynkach nie działo się nic specjalnego.

Rozległo się pukanie: weszła Magda
-Są raporty o spółkach od naszych analityków – rzekła i położyła dokumenty na
stole.
Była zmysłową blondynką, obfity biust z rozmiaru D, do tego inteligentna i
bystra. Nie mógł sobie odmówić zerknięcia na Jej kołyszącą się pupę, kiedy szła
do drzwi. W końcu mężczyźni z całego piętra próbowali się z Nią umówić, więc
jego reakcja nie była niczym nadzwyczajnym. Zawsze spontaniczna i witalna
wnosiła uśmiech i życie do firmy, gdzie zawsze przewijali się zestresowani
młodsi stażem i doświadczeniem maklerzy. Jej zaletą było to, że załatwiała
mnóstwo spraw, aby miał wolną głowę dla inwestycji. Musiał przyznać, że była
niezmiernie seksowna. Czasem zastanawiał się, jakby to było, gdyby....
Spostrzegła jego spojrzenie i uśmiechnęła się lekko.
Kiedy drzwi zamknęły się mruknął do siebie
-Marzyciel.
Zerknął na raporty. Telekomunikacja Polska, Elektrim, Agora, Netia, Orbis,
KGHM, Orlen.
Odłożył je na bok. Raporty czytać musiał, ale miał dystans do tego co pisali
analitycy. Pamiętał niejedną ich wpadkę, kiedy wyceniali różne spółki tak czy
inaczej, a rynek zachowywał się zupełnie inaczej. Przeleciał wzrokiem nagłówki
prasowe.
Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Po chwili w wejściu pojawiła się Agnieszka.
-Wejdź – zaprosił Ją do środka. – Napijesz się czegoś?
-Może kawy.
Wdusił przycisk interkomu i powiedział:
-Magdo, zrób dwie kawy.
-Oczywiście.
-Musimy sprawdzić operacje dokonywane przez zarząd firmy – powiedziała, trochę
to potrwa. Proponuję, żebyśmy sprawdzili te dokumenty.
-Przepytywał już Cię ten porucznik?
-Tak. A ciebie?
-Też. Czy już cokolwiek wiadomo?
-Nie, podobno policyjni technicy szukają jakichś śladów w willi. W domu podobno
nic nie zginęło. To dziwne. Dlatego musimy sprawdzić wszystkie operacje
Zalewskiego, Gintrowicza i Grabowskiego. Potem będziemy sprawdzać kierowników
niższych szczebli.

Wśród papierów nie było żadnych dokumentów dotyczących Piotra Lorentza.
Popijając kawę przeglądali papierki.

[Gość: Janek]

Życzę miłej lektury.

Pozdrowienia

Krócej !!!

[Gość: Halon]

Fajnie , ale piszcie krótsze odcinki , będzie więcej czytelników jak sądzę .

[Gość: Janek]

No przecież skracam!
W poprzedniej powieści, odcinek nie mieścił się przecież w jednym liście.

Pozdrawiam

[Gość: Kwiatek]

Gość portalu: Halon napisał(a):

> Fajnie , ale piszcie krótsze odcinki , będzie więcej czytelników jak sądzę .

Hmm.... gdzie zajdę - Halon - a dodatek dość krytycznie podsumowujący kazdy
watek ;-)))

Prawa autorskie?

[Gość: jaskółka]

Ponieważ Powieść robi się coraz lepsza i coraz bardziej profesjonalnie wygląda,
ośmielam się wyrazić troskę: co będzie jak ktoś skopiuje i wydrukuje jako
bestseller, pod swoim nazwiskiem, oczywiście???...

[Gość: agniecha]

coz...?
prawdopodobnie pozwiemy tego kogos do sadu,
a Was wszystkich - naszych stalych czytelnikow -
wezwiemy jako swiadkow ;)

[jaga!!!]

Super,że znowu zaczeliście współpracę.
Jakbyście potrzebowali świadka, możecie na mnie liczyć :-)))

[wiosna]

hmm czasami zdarzają ci się jezykowe kiksy np główna władza. Na poczatku
przydałoby się jakoś szczegółowiej opisac naszego bohaterskiego maklera. Nic o
nim nie wiemy - obudził sie i pognał do pracy gdzie jest kims więcej niż
maklerem. Tak przynajmniej piszesz. POtem sie sypiesz, bo potem zwierzchnik
wzywa go do siebie i objaśnia sprawy, ktore naszemu bohaterowi powinny być
znane, jeśli rzeczywiście jest kimś ważnym w tej firmie. Kto jak kto ale on
musiał wiedzieć o konfliktach i sporach co do kierunku prowadzenia firmy. Takie
spory sa dość głośsne i długotrwałe. Zdarzają się też wpadki charaterologiczne:
najpierw agniszka ma to coś co sprawia, że bohater dłużej niż zwykle na nią
patrzy a potem biedna Magda jest oglądana od stóp do głów z uwagą na miejsca
strategiczne (biust D okrągła pupa).
W pierwszcy zdaniach dotyczących bohatera powinismy wiedzieć o nim coś więcej:
czy sam mieszka, czy może z kimć. Postacie muszą byc lepiej charakteryzowane i
najlepiej gdyby miały jakiś charakterystyczny szczegół (papieros tik,
zamiłowanie do czarnego koloru, zawsze jednwabne bluzki itp). Wtedy lepiej sie
je zapamiętuje. pozdrawiam.

Do Wiosny i innych czytelników

[Gość: Janek]

Problem w tym, żeby odcinek nie stał się nudny poprzez opisy. Spotykamy
przecież sugestie, aby skracać teksty. Uważam, że nie ma sprzeczności w tym, że
Lorentz mówi o sporach w zarządzie, Czytelnik przecież o tym nie wie.
Co do postaci Agnieszki i Magdy: my mężczyźni patrzymy się na różne kobiety i
spostrzegamy Ich wdzięki. Inaczej nie bylibyśmy mężczyznami. Fakt, że
przeczesujemy otoczenie w poszukiwaniu ciekawych kobiet, nie oznacza, że nie
mamy ochoty na to czy tamto. Pomarzyć sobie każdy mężczyzna może. Ale liczy się
to, jaki w końcu wykona ruch i do kogo będzie On adresowany.
Starałem się maksymalnie przybliżyć postać Agnieszki, poprzez wyobrażenie sobie
Jej wyglądu. Celowo rozgraniczyłem dwie kobiece postacie: One oddziaływują
inaczej na męską psychikę i zmysły. Główny bohater będzie odrobinę rozdarty
między nimi.
Co do dokładniejszego zarysu postaci - wezmę to pod uwagę.
Dziękuję serdecznie za wszystkie uwagi pozytywne i te mniej pozytywne. Wezmę je
sobie do serca i proszę o więcej spostrzeżeń.

Pozdrawiam serdecznie
Janek
Aha: a odnośnie powieści: all rights reserved for Agniecha and Janek (ja_nek).
Mały drobiazg: będę się także pojawiał pod imieniem ja_nek (nie chcę bowiem,
żeby ktoś kiedyś zaczął cokolwiek pisać pod moim imieniem, a wiem skądinąd, że
ktoś ma takie imię jako swój login na poczcie Gazety, choć się nie ujawnił jak
dotąd na forum).

[Gość: Frene]

Łeb bym sobie dała odciąć,że Janek i agniecha, to jedna i ta sama
osoba :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Ręce do góry !!!

Do Frene

[Gość: Janek]

Ej, Frene, a więc straciłaś głowę. Jeśli ją jeszcze nosisz to tylko dlatego, że
miałbym ochotę stanowić z Nią jedno....
Eh, rozmarzyłem się...... i do tego stąpam po cienkiej linie....

Zaraz spadną na mnie gromy, więc spieszę z następującym zapewnieniem:
Agniecho, wybacz! Ale musiałem coś zrobić z Frene, aby Ją przekonać.
Jeśli zażądasz, odzieję się zaraz w worek pokutny i pójdę do Canossy. Będę tam
leżeć krzyżem, a w przerwach będę się bił w piersi i mamrotał: mea culpa, mea
culpa, mea maxima culpa. Potem odprowadzę dziesięcinę do Rzymu i posypię głowę
popiołem.

Pozdrowienia
Janek

[Gość: Frene]

Gdybyś Ty wiedział czego to ja nie wiem...

[Gość: Frene]

Z historii nie wiem...
Z polskiego nie wiem...
Z matematyki nie wiem...

:))))))))))))))))))))))))))

[Gość: agniecha]

Januszku, az takich poswiecen od Ciebie nie wymagam!
Wystarczy, jak mnie porwiesz na jakas romantyczna, mala wysepke z palmami na
srodku Pacyfiku, rzucisz mi do stop wszystkie klejnoty tego swiata i bedziesz
mnie nosil na rekach ( co tak miedzy nami niezle Ci wychodzi )i bawil mnie
blyskotliwa rozmowa i ...... ;)))

[Gość: agniecha]

dam Ci dobra rade:
nie szafuj ta swoja biedna glowa,
bo masz ogromne szanse, zeby ja stracic
i jak Ty bedziesz biedulko wygladac? ;)))

Do Agniechy

[Gość: Janek]

Uffff!!! Upiekło mi się. Bo wór pokutny ciężki i szorstki, a według
średniowiecznych wymogów trzeba go nałożyć na nagie ciało. Reszta pokuty też
mało ciekawa.
Co do romantycznej wyprawy - myslę, że da się coś załatwić. Ale na początek
proponuję jesień na Mazurach. Tam gdzie bym Cię zabrał, dałoby się wykombinować
jakieś palmy i ciepłą wodę pod dachem, ananasy i mango mozna zamówić, bym nie
musiał sobie przypominać jak moi przodkowie wspinali się drzewa.
Co do klejnotów: poszukam ich dla Ciebie w jakimś krzyżackim zamku, może bracia
zakonni nie wydali wszystkiego na uczty przed sekularyzacją.... Wszystko co
znajdę rzucę Ci do stóp.
A co do noszenia na rękach: chętnie się przyzwyczaję.
Zaś do błyskotliwej rozmowy potrzeba dwojga, dlatego tak dobrze mi wyszło....
Zatem wszystko załatwione.

Pozdrowienia ciepłe
Janek

Rozdzial 3

[Gość: agniecha]

Ostatnie 2 tygodnie minely im bardzo pracowicie. Oprocz swoich dotychczasowych
obowiazkow przegladali bardzo dokladnie operacje dokonywane przez Gintrowicza,
Zalewskiego i Grabowskiego. Często zostawali w firmie do poznej godziny. Praca
była bardzo nuzaca i mozolna, ale Agnieszka okazala się wytrwala towarzyszka
„niedoli”, swietnie im się razem pracowalo. Pare tak pracowitych wieczorow
udalo im się nawet, ku widocznemu zadowoleniu Janka, zakonczyc w pewnej
przytulnej knajpce na Starowce, gdzie przy poznej kolacji i cieplej herbacie
udalo im się porozmawiac nie tylko na tematy zawodowe. Aga 3 lata temu
skonczyla studia ekonomiczne i zaczela pracowac w Danii, w jednej z filii.
Chciala zostac w Polsce, ale Tomasz, czyli jej dziadek, postanowil rzucic ja od
razu na glebokie wody. A ponieważ od smierci jej matki, kiedy miala 16 lat,
przejal nad nia opieke i finansowal jej studia, nie mogla się przeciwstawic.
Wspaniale im się ze soba rozmawialo i wkrotce ich dyskusje na roznorodne
tematy, także osobiste, zaczely mocno się przeciagac, pomimo wizji porannego
wstawania i calodziennego zaglebiania się w rzedy cyferek, zestawien i
bilansow.
Kiedy zaczeli zblizac się już z praca do konca i kiedy wydawalo im się, ze już
nie znajda nic podejrzanego albo przynajmniej niepokojacego, Janka
zainteresowala w wydrukach przyniesionych przez Agnieszke pewna kwota przelana
z ich firmy „Lorentz i Wspolnicy - Inwestycyjny Dom Maklerski” na rachunek
„Art-Foundation” - malej, prywatnej Fundacji na Rzecz Wspierania Sztuki
Nowoczesnej i opatrzona akceptujacym podpisem Grabowskiego. Nie zwrocilby na
to uwagi, gdyby nie fakt, ze sam pare tygodni temu jeden z jego kolegow
przenosil się do fili firmy w Niemczech i Janek pomagal mu zakonczyc sprawy
dwoch firm. Jedna z nich była „Art-Foundation”. Zazwyczaj nie zajmowal się ta
firma, ale chcial pomoc koledze i stad doskonale pamietal, ze kwota była nizsza
niż ta, która miał przed teraz oczami.
- Aga, sluchaj, tu się cos nie zgadza – Janek odwrocil się do Agnieszki
zapatrzonej w monitor komputera.
-Tak? - podniosla na niego zaciekawiony wzrok.
- Co Ci mowi firma ”Art-Foundation”? – zapytal.
Wydawalo mu się, ze drgnela a w jej oczach pojawil się przestrach, ale po
sekundzie jej twarz znieruchomiala i nie odbijalo się na niej żadne uczucie.
Janek pomyslal, ze musi być bardzo zmeczony, skoro jego wzrok plata mu figle.
Wstala i podeszla i jego biurka. Wyjasnil jej, co go zaniepokoilo.
- Sprawdze jeszcze raz dokladnie transakcje tej firmy – Janek nagle się ozywil
i przez nastepne poltorej godziny sprawdzal wydruki i przelewy, a kiedy
skonczyl miał niewesola mine.
- Dlaczego na rachunek takiej malej fundacji, mimo srednich zyskow wplynely
pare razy tak ogromne kwoty? Wszystkie zaakceptowane przez Grabowskiego? –
zapytal.
- Nie mam pojecia – westchnela Agnieszka - myslisz, ze on robi po prostu
szwindle czy to ma cos wspolnego z proba zamordowania mojego dziadka? Myslisz,
ze moglby być do tego zdolny?
Janek zamyslil się. Grabowski był 40 letnim mezczyzna, ale wygladal na co
najmniej 35, dzieki ciaglym cwiczeniom. Dbal o siebie i przywiazywal duza wage
do swojego wygladu. Był przede wszystkim bardzo sprytny. Janek go nie lubil,
wydawal mu się falszywy.
- Chyba pojde z tym do Piotra, zobaczymy co powie – Aga zebrala dokumenty i
wyszla z pokoju.
Janek ulozyl się wygodnie w swoim skorzanym fotelu i zapatrzyl się w widok za
oknem. Zapadal zmierzch, swiatla latarn i neonow rozswietlily miasto. Czy
naprawde ktos chcial zabic Tomasza? Kto to zrobi, kto bylby do tego zdolny?
Znal tych ludzi dobrze, pracowal z nimi od lat. Mysl, ze ktorys z nich dopuscil
się proby morderstwa, powodowala, ze ciarki przechodzily mu po karku. I
dlaczego wśród tego stosu papierow, które przejrzeli, nie było zadnych
dokumentow Piotra?
Nagle jego wzrok padl na biurko. Na brzegu lezala teczka Agi, ktorej
najwidoczniej zapomniala zabrac. Podniosl się, wzial ja a potem pozbieral
wszystkie swoje rzeczy, zamknal biuro i postanowil wreszcie jechac do domu i
wziasc goraca kapiel. Przedtem jednak udal się pietro wyzej, żeby w pokoju
Agnieszki zostawic jej teczke. Wysiadl z windy i skierowal się na lewo, gdzie
były gabinety Zalewskiego, Gintrowicza i Grabowskiego oraz maly pokoik Agi. Na
prawo, w koncu korytarza znajdowal się pokoj Tomasza, Piotra oraz ogromna sala
konferencyjna. Bedac pewnym, ze Aga teraz tam jest, az podskoczyl, kiedy
zobaczyl ja nagle przed soba.
- Myslalem, ze jestes u Piotra, wystraszylas mnie – powiedzial.
-Ach, wlasnie tam ide. Wpadlam tylko na chwile do siebie – odpowiedziala i
chciala jeszcze cos dodac, kiedy oboje uslyszeli krzyki dochodzace z dolu.
Szybko zjechali winda nizej. Kiedy wypadli na korytarz zobaczyli biegnacego
ochroniarza.
- Wlasnie Panstwa szukalem! – wykrzyknal zaaferowany - Wlasnie przed chwila
Grabowki popelnil samobojstwo! Wyskoczyl z okna swojego gabinetu! Z 36 pietra!!!

CDN
Pozdrawiam wszystkich i zycze Jankowi milego lamania sobie glowy nad dalszym
ciagiem :)

Agniecha Ty lepiej uważaj !!!

[Gość: Frene]

Gość portalu: Janek napisał(a):

>Wszystko co znajdę rzucę Ci do stóp.

To znaczy ,ze On Ci teraz będzie kłody pod nogi rzucał...

[Gość: Frene]

Gość portalu: agniecha napisał(a):

> dam Ci dobra rade:
> nie szafuj ta swoja biedna glowa,
> bo masz ogromne szanse, zeby ja stracic
> i jak Ty bedziesz biedulko wygladac? ;)))

Będę wyglądać ostrożnie,żeby z okna nie wypaść...

A jeżeli chodzi o głowę, to spokojna głowa, mam ich siedem, to sobie mogę
szafować ile głowa zapragnie, więć Ty sobie tym głowy nie zawracaj i niech Cię o
to głowa nie boli.

Głowa do góry!

[Gość: jaskółka]

Podciągam wątek - czyżby został zapomniany? Zarzucony??? Nie róbcie nam tego!
Poweekendowe pozdrowienia dla Autorów i Czytelników!

[Gość: agniecha]

porzucony??? nigdy w zyciu!!!
po prostu, jak to Janek niedawno powiedzial:
"kryminal jest wymagajacym gatunkiem"
i dlatego tak mi powoli idzie... :(

Rozdział 4

[Gość: Janek]

Ulicę rozświetlały błyski policyjnych kogutów. Ciało Grabowskiego przykryte
było czarną folią. Wokół zdążył ustawić się tłum gapiów. Janek patrzył na nich
z obrzydzeniem.
Kilku policyjnych techników udało się natychmiast do gabinetu Grabowskiego w
poszukiwaniu czegoś, co by pomogło wyjaśnić okoliczności zdarzenia. Porucznik
Cieszkowski rozmawiał kolejno ze wszystkimi, którzy mieli w tej sprawie coś do
powiedzenia. A więc rozmawiał z facetem, który przechadzał się nieopodal z
psem, jakimś taksówkarzem, który czekał niedaleko na kurs i oczywiście
pracownikami firmy, którzy opuszczali właśnie biuro lub zamierzali to uczynić.
On sam odpowiedział na kilkanaście pytań i pozwolono mu wrócić do domu.
Agnieszkę jeszcze przesłuchiwano, w końcu była na piętrze, kiedy to się stało.
Był wstrząśnięty, postanowił wrócić do domu, żeby sobie wszystko poukładać.
Udał się do garaży w podziemiach biurowca. Otworzył z pilota swoją czarną,
służbową Borę. Wsiadł i ukrył twarz w dłoniach.
Grabowski próbował popełnić samobójstwo... Ale po co, gdyby wyczuł co się
święci, to przecież mógłby po prostu wyjechać z pieniędzmi, które wyprowadził z
firmy......
Może kogoś się wystraszył i popełnił samobójstwo? A może to nie było
samobójstwo? A jeśli tak, to kto to robi i kto będzie następny? Myśli
przebiegały mu przez głowę z szybkością błyskawicy. Czuł niemal fizyczny ból od
kłębiących się pytań, na które nie znał odpowiedzi. Po chwili uspokoił się.
Pozbierał fakty. Zginął człowiek z frakcji zwalczającej Lorentzów, jeden z
Lorentzów był na skraju śmierci. To było bez sensu.
Ktoś musiał działać na zlecenie, mógł to być ktoś z zewnątrz, ktoś kto
korzystał na operacjach Grabowskiego.
Jeszcze jedno nie dawało mu spokoju. Agnieszka była tam, kiedy to się stało.
Czy to ona mogła być zabójcą?
„Niemożliwe” – powiedział sam do siebie. Gdyby chciała zabić Lorentza, a on by
przeżył, to by przecież dokończyła sprawę, żeby nie być rozpoznana. Stary
Lorentz ją dobrze znał. Nie, to niemożliwe. Grabowski był wysportowany i aby
wyrzucić go przez okno potrzeba było dużo siły.... Nie podejrzewał o to
Agnieszki.

Kiedy tak myślał, nagle drzwi windy uchyliły się i wyszła Agnieszka. Wydawało
mu się, że na Jej twarzy nie było oznak smutku czy uczuć, ale było przecież
ciemno. Podeszła do zaparkowanego Alfa Romeo 156. Nagle pochyliła się. Po
chwili wyprostowała się i kopnęła w koło ze złości.
Janek zapalił silnik i podjechał do Niej.
- Co się stało – zapytał
- Sam popatrz, oponę diabli wzięli. Popatrz jaki flak
- Podrzucę Cię do domu
- OK., tylko wezwę pomoc to wymienią koło. Do tego czasu zostawię klucze od
wozu u portiera. Zostawię tu auto i zajmą się nim -.
Trwało kilka minut zanim wszystko załatwiła.
Wsiadła do volkswagena i auto z piskiem opon pomknęło ku wylotowi z garaży. W
bladym świetle widział zmęczenie i zniechęcenie rysujące się na Jej twarzy.
Wyjechali na ulicę. Tłum gapiów już się rozszedł. Przy wejściu głównym do
biurowca stał już tylko służbowy polonez policyjny. Porucznik Cieszkowski
rozmawiał jeszcze z szefem ochrony biurowca.
- Myślisz, że to samobójstwo? - zapytał
- Facet taki jak Grabowski nie popełnia tak po prostu samobójstwa. Zawsze był
pewny siebie, arogancki i zarozumiały. Tak nie wygląda człowiek, który chce się
zabić. Nigdy nie widziałam go zdenerwowanego, aby stracił panowanie nad sobą.
- Jeśli ktoś mu pomógł opuścić ten świat, to na pewno policja sprawdzi
wszystkie kasety z zapisem video z kamer. Może to coś da – odparł.
-Oby – odparła cicho.
Bora zjechała Spacerową w dół, w kierunku ambasad. Jadąc na ich tyłach
dostrzegli zarysy patrolujących okolicę żołnierzy w czerwonych beretach z
kałasznikowami na ramieniu. Skręcili w prawo i pomknęli w kierunku Wilanowa.
Kiedy wyjeżdżali za granice miasta wskazówka prędkościomierza przekroczyła 150
km/h. Zbliżali się do Konstancina.
Tam w jednej z piętrowych willi mieścił się dom Agnieszki.
Weszli do środka. Zrzuciła z siebie płaszcz i opadła ciężko na kanapę.
- Wszystko w porządku? – zapytał
- Nic nie jest do cholery w porządku! Nie rozumiesz? Gdybyśmy znaleźli się tam
trochę wcześniej zabójca zabiłby także mnie albo Ciebie. Dlatego nic nie jest w
porządku!
- Jeśli to było morderstwo.
- Masz wątpliwości? W kontekście tego co znaleźliśmy?
- Myślisz, że jak na mnie nawrzeszczysz, to wszystko się wyjaśni?
-Wiem, że nie, ale czuję się bezsilna. Jestem dobra w bilansach, audycie i tym
podobnych, ale jestem bezsilna wobec czegoś takiego. Teraz nikt nie może być
bezpieczny.
Tu Jej głos się załamał. Zaczęła płakać.
Objął Ją ramieniem. Jeśli kiedykolwiek zastanawiał się, czy Ona ma z tym coś
wspólnego, teraz już tych wątpliwości nie miał. Gdyby miała coś wspólnego z
ostatnimi wydarzeniami to by twierdziła, że to samobójstwo.
Przytulił Ją do siebie i siedzieli tak przez dłuższą chwilę, aż Jej szloch nie
wygasł.
Na chwilę oderwała się od niego. Szepnęła tylko:
- Zostań ze mną tej nocy
Pocałował Ją i pociągnął ku sobie. Sięgnął do guzików Jej bluzki.
- Zaczekaj Janku. Nie dziś. Po prostu bądź przy mnie tej nocy. Boję się.....
Otarł Jej łzy i uśmiechnął się.
- Oczywiście. – a po chwili dodał w myślach do siebie „Jesteś idiotą Janek, a
ponoć masz wysokie IQ.”

Poszła pod prysznic. Po kilkunastu minutach wróciła skąpo ubrana. Nie mógł nie
zauważyć jak była piękna mimo przejść całego dnia. I poczuł jak bardzo chciałby
bywać z Nią częściej. Chciał Ją ochronić przed nieznanym zabójcą i wiedział,
jak trudna będzie to rozgrywka.
Rozmawiali jeszcze cicho przez kilkanaście minut. Siedział obok łóżka na
podłodze, trzymał Jej rękę dopóki nie zasnęła. Kiedy się upewnił że śpi,
poszedł wziąć prysznic.
Kiedy wrócił zastał kołdrę zsuniętą na bok. Skąpe odzienie nie było w stanie
zakryć wszystkich Jej wdzięków. Podszedł do łóżka i przykrył Ją szczelnie.
Przez chwilę wpatrywał się w Nią. Była oszałamiająca..... Westchnął cicho i
usiadł na fotelu. Pogrążył się w niewesołych rozmyślaniach. Wiedział, że musi
rozpracować Art Foundation. Ktoś z kierownictwa tej firmy oraz sam Grabowski
musiał się wzbogacić na niejasnych transakcjach fundacji. Co więcej fundacja
mogła być tu zaledwie przykrywką. Nie ulegało wątpliwości, że ktoś chciał się
pozbyć niewygodnego świadka jakim był Grabowski. Ale dlaczego próbowano zabić
Lorentza?
Nic się nie kleiło, chyba, że Lorentz zaczął czegoś się domyślać.
Kwoty jakie przelewano z rachunku firmy były znaczące, na tyle poważne, że
komuś zależało by sprawę zatuszować. Jeśli tak, to następnym celem mogli być
drugi Lorentzów i ........
Kiedy tylko zdał sobie sprawę z wniosku jaki wysnuł, zerwał się na równe nogi i
chciał biec do łóżka Agnieszki. W ułamek sekundy później szyby rozprysły się i
miejsce gdzie przed chwilą siedział zostało podziurawione kulami.
Rzucił się na łóżko. Przywarł do Agniechy i poczuł nagle ostry ból w prawym
przedramieniu. Nie zważając na to zwinnym szybkim ruchem pociągnął Ją ze sobą
na podłogę za łóżko. Kule jeszcze przez chwilę wbijały się w ściany, po czym
wszystko umilkło równie nagle jak się rozpoczęło.
- Komórka gdzie masz komórkę – syknął nasłuchując.
- Powinna być na szafce nocnej. - wyciągnęła rękę i po chwili srebrna Nokia
znalazła się w Jej ręku. Wybiła trzycyfrowy numer.
- Hallo? – zapytała drżącym głosem. Potrzebna pomoc.

Pozdrawiam
Janek

[Gość: piotr_c]

To było dobre, tak trzymać.

[Gość: Frene]

"...był 40 letnim mężczyzną,ale wyglądał na co najmniej 35 dzięki ciągłym
ćwiczeniom."

Jak On to robił ? :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Do Frene

[Gość: Janek]

"...był 40 letnim mężczyzną,ale wyglądał na co najmniej 35 dzięki ciągłym
ćwiczeniom."

Sądzę, że Agniecha miała na myśli "co najwyżej 35 lat".

Pozdrawiam
Janek

[Gość: Frene]

No coś Ty :))))))))))

Do Frene

[Gość: Janek]

No dobrze, zostawiam Paniom pole do zastanawiania się jak to ów facet zrobił.

Pozdrawiam
Janek

[Gość: agniecha]

Gość portalu: Janek napisał(a):

> "...był 40 letnim mężczyzną,ale wyglądał na co najmniej 35 dzięki ciągłym
> ćwiczeniom."
>
> Sądzę, że Agniecha miała na myśli "co najwyżej 35 lat".
Zgadza sie, moja wina, bije sie w piersi i prosze o wybaczenie,
mialo byc "co najwyzej 35".
Ciesze sie, ze tak wnikliwie Nas czytacie :)
Frene, dzieki za zwrocenie uwagi, nastepnym razem bede czytac co najmniej 2 razy,
zanim wysle.

Rozdzial 5

[Gość: agniecha]

Uslyszeli ryk silnika odjezdzajacego samochodu , a potem zapanowala cisza. Mimo
to lezeli dalej na podlodze bojac się ruszyc. Czul jak drzy, przytulil ja wiec
i glaszczac po glowie powtarzal: „zaraz przyjedzie policja, już wszystko
dobrze, nic Ci nie grozi”.

Caly dom był oswietlony, wszedzie krecili się policjanci. Siedzieli na kanapie,
a na przeciwko nich na fotelu siedzial Cieszkowski. Aga, wscisnieta w rog
kanapy, owinieta kocem, patrzyla dookoła nieobecnym wzrokiem, a z jej oczu
plynely lzy. Ciagle była w szoku.
Cieszkowski wysluchal ich opisu zdarzen w milczeniu.
- Zbierzmy wiec razem, to co wiemy. Najpierw komus zalezy na tym, żeby Tomasz
Lorentz umarl i aby wygladalo to na smierc naturalna. Potem odkrywacie, ze
Grabowski dokonywal malwersacji finansowych, ale zanim jeszcze Pani zdazyla o
tym porozmawiac z Piotrem Lorentzem, Grabowski zostaje wypchniety z okna. A
teraz ktos usiluje zamordowac Pania – Pani Agnieszko. Bez watpienia morderca
jest bardzo zdesperowany i nie cofnie się przed niczym. W przypadku Tomasza i
Grabowskiego zalezalo mu, żeby upozorowac samobojstwo. Ponieważ Grabowskiego
zamordowal jeszcze przed Pani rozmowa z Piotrem, może to oznaczac, ze bal się
czegos. Być może Grabowski wiedzial cos, co moglo naprowadzic na jego slad i
nie chcial ryzykowac. Ale w Pani przypadku już nie dbal o pozory. Dlaczego?
Odpowiedzmy sobie na pytanie: Jaki jest cel mordercy? Kto zyskalby na tych
morderstwach? Akcje Grabowskiego zostana rozdzielone teraz pomiedzy pozostalych
akcjonariuszy, prawda? – Cieszkowski zmienil nagle temat i popatrzyl na
Agnieszke badawczo czekajc na odpowiedz - natomist gdyby Pani zginela, Pani
akcje zostalyby znow rozdzielone miedzy pozostalych czlonkow zarzadu. I tak
dalej.
- Owszem – Agnieszka przytaknela zdziwiona – mysli Pan, ze komus chodzi o
przejecie wladzy nad firma?
- W tej chwili wydaje mi się, ze to jedyne sensowne wytlumaczenie – Oprocz
Pani w zarzadzie jest jeszcze Pani wuj – Piotr, Gintrowski i Zalewski. W tym
momencie sa oni dla mnie najbardziej podejrzani. Z samego rana pojawie się w
firmie, ciekawi mnie co będą mieli do powiedzenia w tej sprawie. No i będą
musieli wytlumaczy, co robili dzis w nocy. Jeżeli natkna się Panstwo na cos, co
może być przydatne dla sledztwa, bardzo proszę o kontakt - Cieszkowski wstal -
sadze, ze byloby dobrze, gdyby Pani znalazla sobie na jakis czas inne lokum –
dodal jeszcze, po czym się pozegnal i zniknal w glebi domu.
Popatrzyla na niego bezradnie.
-Przenocujesz dzisiaj u mnie – stwierdzil stanowczo.
-Dziekuje – usmiechnela się z wdziecznoscia i poszla po swoje rzeczy.

Zawiozl ja do siebie i poscielil jej w swoim lozku. Przewracala się z boku na
bok nie mogac usnac, az wreszcie poprosila go o proszki nasenne i dopiero
kiedy je zazyla, zasnela. Wtedy on tez się polozyl. Cala noc snily mu się
koszmary, obudzil się bardziej zmeczony niż wypoczety. Zajrzal do sypialni. Aga
jeszcze spala. Przypuszczal, ze po sporej dawce emocji i srodkow nasennych tak
szybko się nie obudzi. Jedzac sniadanie sprawdzil, gdzie miesi się siedziba
„Art-Foundation”. Postanowil tam pojechac. Być może czegos się dowie. Zostawil
Agnieszce kartke z wiadomoscia, ze wychodzi i aby się rozgoscila i czekala na
niego. Wyszedl z domu, wsiadl do samochodu i pojechal na Starowke. Siedziba
fundacji miescila się na ul. Waski Dunaj i zajmowala cale 1 pietro kamieniczki.
Pchnal ciezkie, drewniane drzwi i znalazl się w srodku ogromnego pokoju,
zastawionego nowoczesnymi meblami i rzezbami, zbyt nowoczesnymi, jak na jego
gust. Na scianach wisialy kolorowe bohomazy przedstawiajace zapewne nowoczesne
i odkrywcze wizje artystow. Mloda dziewczyna siedzaca przy biurku, wysluchawszy
jak się nazywa i w jakiej sprawie przychodzi, zniknela na chwile w pokoju obok,
a kiedy znow się pojawila gestem reki zaprosila go do srodka. Zza stojacego na
srodku biurka wstala kobieta. Miala okolo 30. Plomienno rude wlosy,
kontrastujace z piwnymi oczami, spiela niedbale w artystyczny kok. Ubrana była
w czarna tunike w wielkie czerwone kwiaty i rozsiewala wokół siebie
intensywny, slodki zapach perfum. Na pierwszy rzut oka wygladala sympatycznie,
chociaz w jej oczach widac było stanowczosc i wladczosc. Przywitali się.
Nazywala się Paulina Witolinska. Janek usadowil się ostroznie na krzesle z
dziwacznie powyginanymi nogami i nagle jego wzrok padl na jej szyje. Na krotkim
srebrnym lancuszku kolysal się wisiorek przedstawiajacy niebiesko-srebrnego
motylka. Na obu jego skrzydlach swiecily malutkie cykorie. Wpatrywal się w
niego jak oniemialy. Znal ten wisiorek. Już go wiedzial. Taki sam nosila
Agnieszka. Paulina zauwazywszy, ze wpatruje się badawczo w motylka, zasmiala
się:
-Widze, ze spodobalo się Panu to cacko.
-Owszem, gdzie można kupic cos takiego?- zapytal.
-Niestety musze Pana zmartwic. Nigdzie. To moje dzielo. Wykonalam zaledwie pare
sztuk i trafilo do rak moich najblizszych przyjaciol – wyjasnila – Ale wracajac
do Pana wizyty. O czym chcial Pan ze mna porozmawiac?
CDN

Rozdzial 6

[Gość: Janek]

- Pracuję dla Inwestycyjnego Domu Maklerskiego “Lorentz I Wspólnicy”. Wspieramy
Państwa fundację. Z uwagi na śmierć naszego kolegi z zarządu, który zajmował
się kontaktami z Państwem tymczasowo ja przejmę obowiązki w tym zakresie.
Oczywiście nie miał żadnych prerogatyw w tym zakresie, ale sądził, że wuj
Agnieszki da mu je bezwłocznie.
- Wszyscy bolejemy nad tym co się stało. To straszne. Oczywiście zależy nam na
utrzymaniu dotychczasowej współpracy.
- Skoro o tym mówimy, chciałbym przyjrzeć się działalności fundacji. Pani
rozumie, to dla mnie coś nowego i chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej. Na
razie nie mam dostępu do danych mojego nieżyjącego kolegi Grabowskiego, więc
byłbym wdzięczny za pomoc i przekazanie mi dokumentów przybliżających Państwa
działalność i wykorzystanie naszych funduszy.
- Oczywiście przedstawimy je. Ale nie w tej chwili. Biegły rewident sprawdza
nasze finanse. Ale zaraz po tym, przedstawimy niezbędne dokumenty.

Siląc się na uprzejmości pożegnał się z kobietą, której słodkie perfumy
odurzały go w raczej mało przyjemny sposób.
- Lubi Pan sztukę nowoczesną? – zapytała na koniec
„Nie znoszę” – mruknął w myślach, ale odparł głośno:
- Bardzo – powiedział to tak przekonująco, że pewnie mu uwierzyła. Aby nie było
wątpliwości dodał. – Niedaleko naszego biura jest taka nieduża galeria.
Uwielbiam tam przychodzić i oglądać właśnie sztukę nowoczesną. Jest na tym
samym skrzyżowaniu przy którym stoi nasz biurowiec.
Wyszedł z biura. Zapiął się szczelnie pod szyją, wiatr wiał dosyć mocno. Wokół
przemykali pojedynczy przechodnie i turyści.
Był pewien, że w Art – Foundation grają na zwłokę. Biegły rewident o tej porze
roku? Szedł w kierunku Barbakanu. Ale coś było nie tak. Czuł to. Nie miało to
nic wspólnego z Art Foundation. Obejrzał się dwukrotnie, niby przypadkiem.
Jakiś mężczyzna w szarej kurtce szedł za nim. Janek zaczął się zatrzymywać i
kątem oka lustrował otoczenie. Zawsze kątem, udając że przygląda się uważnie
witrynom.
Przed dojściem do Barbakanu, gdzie młodzi artyści sprzedawali obrazy, skręcił w
kierunku starych podwójnych murów obronnych. Zaczął iść szybkim krokiem między
pierwszą a drugą linią. Nagle skręcił w lewo za linię drugich murów i tam
przypadł w jakimś załomie. Śledzący go mężczyzna wbiegł i zaczął się rozglądać.
Ani po jednej, ani po drugiej stronie nie widział nikogo.
Janek, który niemal rozpłaszczył się w swym czarnym garniturze do zimnego muru
usłyszał tylko:
- Cholera zniknął mi z oczu. Jak to, co to znaczy. Wiem, że mam go pilnować,
ale on jakby zapadł się pod ziemię. No dobrze, wracam na komendę.
A więc śledzili go, ale po co? Kiedy tamten poszedł, wyjął swego Ericssona,
odchylił jego klapkę, sięgnął do kieszeni po wizytówkę i wybił numer. Po chwili
usłyszał głos Cieszkowskiego.
- Co jest do cholery? Dlaczego kazał Pan mnie śledzić? Co tu się dzieje?
- Spokojnie. Funkcjonariusz, który szedł za Panem, miał Pana pilnować. Nie
wiemy czy sprawca nie uderzy ponownie i zdecydowaliśmy się na to dla pana
bezpieczeństwa.
Aha i jeszcze jedno, stary pan Lorentz zmarł kilkanaście minut temu nie
odzyskawszy przytomności
- Czy.....?
- Wątpię. Organizm w końcu poddał się. Mordercy zatem udało się wyeliminować
swą ofiarę.
Zapadła cisza.
- Hallo jest Pan tam?
- Tak, tak, oczywiście.
- Niech Pan jedzie do pracy i niech Pan ma oczy szeroko otwarte.

- Usiądźcie – powiedział Cieszkowski do dwóch współpracowników przydzielonych
mu do tej sprawy. Macie coś nowego?
- Tak, już wstępne dane wskazują, że Grabowski żył ponad stan. Z tego co
zarobił legalnie na pewno nie był w stanie kupić sobie obecnej willi. Do
tegomiał terenowe BMW X5, żona ma Lincolna Navigatora. Wnętrza domu urządzone
ze smakiem, mnie w następnym życiu nie będzie na coś takiego stać na policyjnej
pensji
- -Mnie na pewno też nie. Gadaj o szczegółach.
- OK. Na ścianach Kossakowie, Gierymski, Wyspiański. W sumie 8 obrazów. Z
dokumentów jakie wpadły nam w ręce podczas szukania dowiedzieliśmy się, że
kupił żonie całkiem niedawno apartament przy Żelaznej. Jeszcze nie zbudowano
budynku, ale jej apartament ma mieć 190 metrów. Wracając do willi: wszystkie
sprzęty najdroższych marek: od zmywarki począwszy na sprzęcie RTV skończywszy.
Niech Pan zgadnie: był nieoficjalnym konsultantem w Art. – Foundation i
otrzymywał duże pieniądze za nieznane bliżej usługi. Analiza jego kont
wskazuje, że przetransferował znaczne kwoty za granicę: jedno konto w
Liechtensteinie, drugie w Szwajcarii w Credit Swiss.
- A więc przestępstwo z paragrafu działania na szkodę własnej spółki. Co
znaleźli nasi technicy w willi starego Lorentza?
- Śladów innych linii papilarnych nie było poza odciskami palców samego
Lorentza i tej kobiety jego pokojówki, która podniosła alarm.
- Wiemy co to był za związek chemiczny, który podano Lorentzowi?
- Zaraz gdzieś tu miałem jego nazwę.....
- Dobra to mniej istotne, mów dalej.
- Rzecz w tym, że powoduje on typowe objawy jak zawał. Gdyby facet umarł, byłby
po prostu kolejną ofiarą arteriosklerozy, bo związek ten szybko się rozkłada w
organizmie. Ale podejrzenia wzbudziło to, że facet nie miał z tym wcześniej
problemów. Wiemy to, bo w tym samym szpitalu, gdzie go zawieźli akurat dorabiał
sobie lekarz, który go prowadził. Wzbudziło to jego wątpliwości. Szybko
zrobiono badania krwi i wyszło szydło z worka.
- Co z pozostałymi wspólnikami?
- Wygląda na to, że Gintrowicz i Zalewski są OK. Przynajmniej na razie
- A drugi z Lorentzów?
- Ma kochankę na boku. Ale to nie jest przestępstwo.
- Kto to taki?
- 36-latka, pracuje jako kierownik średniego szczebla w firmie branży
spożywczej.
- To chyba ślepa uliczka. A co z jego siostrzenicą?
- Pewien czas była zagranicą. Zdolna i inteligentna, niezależna, mieszka w
Konstancinie, w willi po swojej matce. Sprawdzamy ją. Żyje dość bogato, ale
matka zostawiła jej duży spadek. Podobno bardzo przeżyła jej śmierć w wypadku
samochodowym.
- Czyli mamy czterech podejrzanych.
- Czterech? A kto jest czwarty?
- Ona – odparł Cieszkowski dopalając papierosa. Zauważyliście, że kule podczas
nocnej strzelaniny spadły praktycznie tylko w miejsce gdzie siedział ten mody
chłopak? Pozostałe utkwiły wysoko w ścianie. Czy to nie zastanawiające?

Janek zaklął ze złości. Za wycieraczką znajdowało się wezwanie do zapłaty
mandatu za przekroczenie czasu parkowania. Problem nie stanowiła wysokość
mandatu, ale to, że każdy kosztował go punkt karny, a nazbierał ich już trochę
za przekroczenie prędkości i właśnie złe parkowanie.
Wyjechał obok nowego budynku Sądu Najwyższego i skręcił w Miodową. Włączył
radio i usłyszał „The One I Love” REM. Utwór ten przypominał mu pewną
blondynkę, którą kiedyś kochał......
Przeleciał na dużej prędkości Krakowskie Przedmieście, minął budynki
uniwersyteckie. Zastanawiał się czy go pilnują. Spojrzał w lusterka, ale zdał
sobie sprawę, że i tak niczego nie wypatrzy przy tej ilości pojazdów.
Nie wiedział czy od razu jechać do pracy czy wrócić do Agnieszki.
„Cholera, przecież Ona nie ma kluczy!”
Minął Plac Trzech Krzyży i wjechał w Aleje Ujazdowskie. Zatrzymał się na
światłach. Po ulicach przemykali przechodnie. Niby wszystko normalnie, gdyby
nie policjanci z długą broną pojawiający się co jakiś czas.....
Było wciąż czerwone. Maluch stojący dotąd obok skręcił w przecznicę, a jego
miejsce zajął czerwony Seat Leon. Za kierownicą ujrzał młodą atrakcyjną
blondynkę. Zerknęła na niego. Wykorzystał tę chwilę i puścił do Niej oko.
Odwróciła wzrok ku przodowi i nagle usłyszał pisk opon. Seat wystrzelił do
przodu korzystając ze zmiany świateł.
Dogonił ją po kilkudziesięciu metrach, ale ona skręciła zaraz w lewo.
Po pięciu minutach zatrzymał się w Alei Szucha.
Wjechał na piętro. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Usłyszał szum wody i
zobaczył zapalone

Rozdzial 6 i pół

[Gość: Janek]

.....zobaczył zapalone światło w łazience. Włączone radio podawało właśnie
serwis informacyjny.
Zrzucił wierzchnie okrycie i usiadł.
Po chwili wodę zakręcono, a on przejrzał i uzupełnił materiały, jakie miał dziś
zabrać do biura. Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi łazienkowych i podniósł
wzrok.
Myślał, że spadnie z fotela. Nie wiedząc, że już wrócił, weszła do pokoju nie
mając na sobie niczego. Zaparło mu dech z wrażenia.....

CDN
Pozdrawiam czytelników i współautorkę

Lista obecnosci!

[agniecha.]

[agniecha.]

czasami mam wrazenie, ze nikt nas nie czyta,
to smutne :(
niech Ci co czytaja, dadza jakis znak!

[Gość: aniela]

daję znak środkową ręką ku goórze :))
miałam wrażenie że ta powieść to flirt między Wami i że nie na miejscu jest
wtrącanie się osób postronnych:) czego jako dobrze wychowana z manierami
zmanierowana nie czyniłam ;)

[agniecha.]

ludzie, przeciez my to piszemy nie tylko dla naszej frajdy
ale i dla ogolu forumowego spoleczenstwa tez!
nie tylko mozna to czytac, ale nawet trzeba!!!

[Gość: aniela]

aha cudzą korespondencję w tym powieść podczytuję chętnie:) miałam na myśli
peany pochwalne :) i jakąkolwiek forme wtrącania się :)

[agniecha.]

wtracanie sie jest mile widziane!
a peany pochwalne oczywiscie sa jak
najbardziej wskazane!;)

[Gość: aniela]

aja z tym że peany mi źle wychodzą. jak powszechnie wiadomo zajmuję się
sączeniem jadu :) miodouści mnie zastąpią. zmilknę lepiej :)

Do schizofrenicznego Janka i jednej z jego rozXwanej jaźni-Agniechy

[Gość: Frene]

agniecha. napisał(a):

> czasami mam wrazenie, ze nikt nas nie czyta,
> to smutne :(
> niech Ci co czytaja, dadza jakis znak

Znak?

Może być taki,że są pewne błędy merytoryczne,
z pierwszego rozdziału dowiadujemy się,ze Tomasz Lorentz był bratem Piotra, a z
dalszych rozdziałów wynika,że był jego ojcem, co znajduje dalsze potwierdzenia w
nazywaniu Agnieszki - wnuczką Lorentza.

Jeszcze by się można przyczepić do paru rzeczy...

[agniecha.]

Gość portalu: Frene napisał(a):

> agniecha. napisał(a):
> > czasami mam wrazenie, ze nikt nas nie czyta,
> > to smutne :(
> > niech Ci co czytaja, dadza jakis znak
> Znak?
> Może być taki,że są pewne błędy merytoryczne,
> z pierwszego rozdziału dowiadujemy się,ze Tomasz Lorentz był bratem Piotra, a z
>
> dalszych rozdziałów wynika,że był jego ojcem, co znajduje dalsze potwierdzenia
> w
> nazywaniu Agnieszki - wnuczką Lorentza.
>
> Jeszcze by się można przyczepić do paru rzeczy...

Po pierwsze:
nie jestem "rozXwana jaźnia schizofrenicznego Janka" !!!
My naprawde jestesmy 2 roznymi osobami, uwierzcie!!!
Po drugie:
Wlasnie o to chodzi, zebyscie pisali o takich potknieciach,
jak sie pisze to czasami zdarza sie palnac jakies bledy,
ktorych sami nie zauwazymy!

Sprostowanie:
Tomasz Lorentz jest ojcem Piotra Lorentza, a nie jego bratem - jak napisalam w
rozdziale 1. Bije sie w piersi i dziekuje Frene za zwrocenie uwagi!
Pozdrawiam.

Do Autorow

[nanta!!!]

piszcie, piszczie bo ja czytam :)

Do schizofrenicznego Janka i jednej z jego rozXwanej jaźni-Agniechy

[Gość: Frene]

agniecha. napisał(a)




> nie jestem "rozXwana jaźnia schizofrenicznego Janka" !!!
> My naprawde jestesmy 2 roznymi osobami, uwierzcie!!!

Za dużo rzeczy wskazuje ,że pisze to jedna i ta sama osoba...

[agniecha.]

Gość portalu: Frene napisał(a):

> agniecha. napisał(a)
> > nie jestem "rozXwana jaźnia schizofrenicznego Janka" !!!
> > My naprawde jestesmy 2 roznymi osobami, uwierzcie!!!
>
> Za dużo rzeczy wskazuje ,że pisze to jedna i ta sama osoba...

Czy moglabys w takim razie wymienic przypuscmy 5 takich rzeczy???

[agniecha.]

czekamy, Frene, czekamy...

Do schizifrenicznego Janka i jego rozXowanej jaźni Agniechy

[Gość: Frene]

Powiedzmy,że mogła bym wymienić 3 rzeczy bezpośrednio wskazujące na fakt,że
pisze to jedna osoba i powiedzmy kilka pośrednio wskazujących.

Ale teraz nie wymienię...,może jeszcze nie teraz...

Do Frene

[agniecha.]

Alez droga Frene! Nie krepuj sie, wymien te 3 rzeczy bezposrednio wskazujace
na to, ze jestesmy jedna osoba i przypuscmy ze 2 posrednio wskazujace!
W przeciwnym razie wszyscy pomysla, ze nie moglas nic wymyslic i probujesz sie
wykrecic. A tak chyba nie jest, prawda?

Do schizofrenicznego Janka i jednej z jego rozXwanej jaźni-Agniechy

[Gość: Frene]

agniecha. napisał(a):

> Alez droga Frene! Nie krepuj sie, wymien te 3 rzeczy bezposrednio wskazujace
> na to, ze jestesmy jedna osoba i przypuscmy ze 2 posrednio wskazujace!
> W przeciwnym razie wszyscy pomysla, ze nie moglas nic wymyslic i probujesz sie
> wykrecic. A tak chyba nie jest, prawda?

Nie dam się sprowokować takimi hasłami i g... mnie obchodzi co inni pomyślą, a na
razie nie będę udowadniać swojej tezy, bo wcale mi nie zależy ,żeby inni się do
niej przekonali. A po za tym mam konkretne powody,żeby na razie nie ujawniać
swoich argumentów.

Przyznaję,że mam 1% niepewności, wynikający z braku wiedzy na temat istnienia
pewnych okoliczności,które mogły by odeprzeć z dwa argumenty, aczkolwiek jak na
razie wszystko wydaje się zaprzeczać istnieniu owych okoliczności.

[ja_nek]

Cześć Agniecha, spieszę ze wsparciem.
Zastanawiałem się, kiedy nam wytkną tych Lorentzów. Zapomniałem Ci o tym
szepnąć przez e-mail.
Frene, jeśli coś jeszcze znalazłaś, powiedz naprawdę chcemy abyś nam
powiedziała, gdzie jeszcze są nieścisłości.
Agniecha, słyszysz? Flirt między nami....
Szkoda, pewne rzeczy pozostają tylko w marzeniach.....
Aha Frene, dlaczego uważasz, że pisze to jedna i ta sama osoba?
Widzisz Agniecha chyba dobrze się rozumiemy przy tym pisaniu skoro widzą w Nas
jednego autora.
Agniecha, wyobrażasz sdobie co będzie, jak rozpoczniemy pisanie tego gatunku, o
którym mówiliśmy ostatnio? Dopiero będą rumieńce u słuchaczek i spłycone
oddechy u słuchaczy......

Pozdrawiam
Janek

[agniecha.]

ja_nek napisał(a):

> Agniecha, słyszysz? Flirt między nami....
slysze, slysze...

> Agniecha, wyobrażasz sdobie co będzie, jak rozpoczniemy pisanie tego gatunku, o
> którym mówiliśmy ostatnio? Dopiero będą rumieńce u słuchaczek i spłycone
> oddechy u słuchaczy......

wyobrazam sobie i... nie moge sie doczekac :)

[ja_nek]

Nawet pracuję już nad pierwszym rozdziałem.....

Pozdrawiam
Janek
P.S. Co nie mogłem się zalogować.

[agniecha.]

ja_nek napisał(a):

> Nawet pracuję już nad pierwszym rozdziałem.....

hmmm, zdradz mi czy bedzie seksownie, podniecajaco i mrocznie...?

[ja_nek]

Będzie mrocznie, pożądanie silniejsze od czegokolwiek....
Oj, będzie się działo!
Zostanę ostatnim bezwstydnikiem, a Ty bezwstydnicą (hihihihi).
Moze zaczną nas cenzurować?

Pozdrowienia
Janek

[agniecha.]

hihihi, tylko uwazaj Januszku, zeby Ci nie wyszlo
hard-porno, bo naprawde wywala nas z forum ;)

ja w roli bezwstydnicy...?
to moze byc ciekawe...

Do Agniechy

[ja_nek]

Ja taki grzeczny i hard-porno?
Skąd! To ma być dla wszystkich czytelników, niezależnie od płci.
Nawiążemy do dobrego smaku z poprzedniej powieści.
Aby każdy czy kobieta czy to mężczyzna mógł to czytać, ale z wypiekami na
twarzy!

Pozdrawiam
Janek

[piotr_c]

Jestem, czytam kazdy odcinek. :)

[Gość: 34365]

w345y6 fgs

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> czasami mam wrazenie, ze nikt nas nie czyta,
> to smutne :(
> niech Ci co czytaja, dadza jakis znak!

No czytają, czytają, i czekaja na ciąg dalszy!!!! Piszcie dalej, bo mnie zaraz
odegnają od komputera, albo zawala mnei robotą, i tyle będę miała czytania. Nie
wiem dlaczego, jakos nie moge się przekonać do "powieściowej" Agnieszki. Nie
gniewajcie się - jest jakaś nieokreślona, jako brunetka nie powinna być taka
rozmazana. Może się rozkręci.... Znikam znowu i czytam dalej!
A tak w ogóle, co za swietny pomysł z ta powieścią. Teraz to już wiecie, że nie
możecie "dać sobie luzu?" bo Was zjedzą harpie na łączach (licząc w tym mnie!)
pozdr. :)))))

[Gość: kasia]

Zaczyna mi się to podobać. I juz sama nie wiem, czego jestem bardziej ciekawa -
rozwoju akcji kryminalnej, czy wątku damsko-męskiego. Mam uwagę - te kamienie,
które widać na skrzydełkach motylka, to chyba cyrkonie jednak. Znikam, bo chcę
cztać dalej, zanim mi dowala robotę - pozdr.

[Gość: jaskółka]

Naprawdę mamy wytykać potknięcia?
No to ja z pewną taką nieśmiałością wytknę: wydaje mi się, że rude włosy nie
kontrastują z piwnymi oczami. Z niebieskimi lub zielonymi prędzej. No i jeszcze
motylek - wisiorek - chyba miał cyrkonie, nie cykorie???
Ale to drobiazgi.
Pozdrawiam.

[agniecha.]

Gość portalu: jaskółka napisał(a):

> Naprawdę mamy wytykać potknięcia?
> No to ja z pewną taką nieśmiałością wytknę: wydaje mi się, że rude włosy nie
> kontrastują z piwnymi oczami. Z niebieskimi lub zielonymi prędzej. No i jeszcze
> motylek - wisiorek - chyba miał cyrkonie, nie cykorie???
> Ale to drobiazgi.
no pewnie, ze cyrkonie a nie cykorie, ach te literowki :(
a jesli chodzi o oczy to rzeczywiscie zgadzam sie, ale juz nie bede zmieniac,
niech zostana piwne.

Odcinek 7

[agniecha.]

Oswietlona jedynie swietlem malej, biurowej lampki wydala mu się jak istota z
innego swiata – ze swiata marzen i najskrytszych pragnien. Jej idealnie gladka
skora, male, ale niezwykle ksztaltne piersi, waska talia, zgrabne uda, nawet
jej rozszerzone zdziwieniem zrenice i uchylone usta zdawaly się kusic go:
popatrz, stoje przed Toba naga, możesz podejsc i mnie dotknac, pocalowac, zrob
to! Nagle czas jakby się zatrzymal, była tylko ona, stojaca przed nim
bezwstydnie naga i on, zachwycony, oczarowany i pragnacy jej z calych sil.
Nagly dźwięk dzwonka zabrzmial jak wystrzal armatni. Janek odruchowo popatrzyl
na telefon, a kiedy znow odwrocil glowe, zobaczyl jedynie zamykajace się drzwi
od lazienki.
- Slucham.
-Z tej strony Adam Gintrowicz.
Nagle uswiadomil sobie, ze jest około 12.
- Panie Adamie, przepraszam, ale nastapily pewne niespodziewane wydarzenia,
zaraz będę w pracy i ...
-Panie Janku, niech Pan da spokoj! Pan wie, co tu się dzieje? Od samego rana
policja nas przesluchuje, poza tym mamy kociol z klientami. Zle wiadomosci
szybko się rozchodza. Po prostu Sodoma i Gomora. Dzwonilem na komorke, ale Pan
nie odbieral a musze z Panem koniecznie pozrozmawiac.
- Dobrze, zaraz jade do biura, wiec ...
- Nie, nie – przerwal mu Gintrowicz – nie w biurze. Spotkajmy się w „Patrick’u”
To taki spory pub za hotelem Forum. Na pewno Pan trafi. Za pol godziny. Dobrze?
-Dobrze – przytaknal i odlozyl sluchawke.
-Kto to był? – uslyszal tuz nad swoim uchem glos Agnieszki.
Odwrocil się. Była już ubrana.
-Gintrowicz. Chce się ze mna zaraz spotkac i porozmawiac.
Wstal i podszedl do niej bardzo blisko. Czul zapach zelu pod prysznic. Pochylil
się nad nia i wyciagnal dlon. Srebrno – niebieski motylek kolysal się teraz
miedzy jego palcami.
-Sliczne. Skad to masz? – zapytal najbardziej obojetnym tonem na jaki potrafil
się zdobyc.
-Jak Twoje ramie? Bardzo boli? – zupelnie nieoczekiwanie zmienila temat. Ramie,
obandazowane tuz po przyjezdzie policji owego fatalnego wieczoru, troche
bolalo, ale można było wytrzymac.
- Troche. Nie odpowiedzialas na moje pytanie.
-Doprawdy? Na jakie pytanie? -zapytala robiac zdziwiona minke.
-Skad masz ten wisiorek? – powtorzyl Janek.
–Ach, na to pytanie! – westchnela - To prezent od pewnego znajomego.
- Ciekawe, gdzie to kupil? Bardzo mi się podoba.
- Z tego, co wiem dostal to od jakies znajomej artystki, która zajmuje się
sztuka nowoczesna czy cos takiego. Nie pamietam dokladnie.
- Możesz mu wiec powiedziec, ze ma dobry gust.
Poczul, ze się napina. W jej oczach odbil się ogromny smutek.
- Niestety nie zyje. Zostal ugodzony nozem przez zlodziei samochodow, jakis rok
temu. Znalazl się w zlym miejscu o zlym czasie. To była taka bezsensowna,
niepotrzebna smierc - wyszeptala.
Popatrzyla na niego wielkimi bezradnymi oczami a po jej policzkach poplynely
lzy. Otarla je szybko i po chwili powiedziala już opanowanym tonem:
-Jade do firmy. Dziekuje Ci za nocleg i wszystko, co dla mnie zrobiles. Jestem
Ci tak bardzo wdzieczna. Nie wiem, co bym bez Ciebie zrobila.
Wspiela się delikatnie na palcach i pocalowala go delikatnie w policzek. Kiedy
wyszla stal jeszcze przez pare sekund jak zamroczony. Nie mogl uwolnic się
spod wplywu subtelnego dotyku jej cieplych ust, jej zapachu tuz po kapieli,
oczu wpatrujacych się w niego, jakby chcialy go zahipnotyzowac i widoku jej
nagiego ciala, który ciagle miał przed oczami. Jak mogl choc przez chwile
pomyslec, ze Aga moglaby klamac? Z tym lancuszkiem, to po prostu zbieg
okolicznosci, a on jest zbyt poderzliwy. Taka ladna i wrazliwa dziewczyna nie
może być zla. Chyba cos mu się ubzduralo. Karcac siebie w myslach wzial
kluczyki od samochodu i wyszedl z mieszkania.

[agniecha.]

Wszedl do Patric’a i od progu uderzyl go halas dochodzacy z glosnikow i dym
papierosow. Cofnal się odruchowo. Nienawidzil takich glosnych, zadymionych
pomieszczen. Westchnal niezadowolony i wszedl do srodka. Po lewej stronie stalu
dlugie drewniane lawy a po prawej mniejsze, tez drewniane stoliczki. Staly na
nich bukieciki kwiatkow i swieczki. Naprzeciwko niego wdluz calej sciany
ciagnal się bar, za którym siedzial barman i najwidoczniej się nudzil. Nic
dziwnego, zycie zaczynalo się tu dopiero poznym wieczorem, teraz było niewielu
ludzi. Na samym koncu, po lewiej stronie stalo podwyzszenie, na ktorym
prawdopodobnie graly zespoly. Ubrana na czarno kelnerka krecila się po sali z
tacka. Przy jednym ze stolikow siedzial Adam Gintrowicz. Kufel stojacy przed
nim był prawie pusty.
-Witam – Janek usiadl naprzeciwko niego.
Gintrowicz widzac go ozywil się, przywitali się. Podeszla kelnerka i Janek
zamowil kawe a Adam jeszcze jedno piwo.
Janek popatrzyl na niego. Gintrowski był bardzo szczuplym i wysokim mezczyzna.
Miał około 45 lat. Prawie siwe wlosy i zmarszczki wokół oczu i ust postarzaly
go. Ale niebieskie oczy wciąż były pelne zycia i bystro patrzyly na swiat.
Klenerka przyniosla kawe oraz piwo. Adam pociagnal duzego lyka z kufla i
pochylil się w strone Janka.
-Kto wedlug Pana jest morderca? – zapytal bez ogrodek.
-Hmm, coz...trudno powiedziec – zaczal Janek niepewnie.
- Boje się – przerwal mu Gintrowicz -– bo mogę być nastepna ofiara. Pan
zreszta tez.
-Ja? O czym Pan mowi? – Janek popatrzyl na niego jak na wariata.
-Tak, mam znajomego w policji, wie Pan, ze tej nocy, kiedy probowali zastrzelic
Agnieszke, to Pan był celem? – zawiesil glos dla pelniejszego efektu – dziury
po kulach były w miejscu gdzie Pan siedzial. I co Pan na to?
Janek po prostu siedzial i wpatrywal się w niego kompletnie zszokowany.
-Jest Pan tego pewny?
-Tak, najzupelniej – Adam smetnie pokiwal glowa, kiwnal na kelnerke i po
chwili pojawil się przed nim kolejny, trzeci już, kufel. Janek popatrzyl
zdziwiony, ale powstrzymal się od komentarzy. Zaczynal być zly, ze traci czas
wysluchujac jego chorych, pijackich fantazji.
Nagle Adam pochylil się do przodu, w strone Janka i powiedzial dobitnie –
Musimy sami odkryc morderce, zanim sami tez wyladujemy w czarnych workach! -
jego oczy blyszczaly, a na twarz wystapil rumieniec – Ci policjanci to ostatnie
pierdoly, zanim cos odkryja morderca wybije nas co do nogi!
Jankowi nie spodobala się wizja jego w czarnym worku, zapytal wiec ostroznie:
- Czy Pan kogos podejrzewa?
-Haa! – wykrzyknal Adam i machnal reka tak energicznie, ze omalo nie przewrocil
kufla – a żeby Pan wiedzial, ze tak! I jestem tego najzupelniej pewny! Wiem, ze
przegladal Pan wszystkie dokumenty z Agnieszka. Czy naprawde nie zaintrygowalo
Pana, dlaczego nie było wśród nich zadnych papierkow dotyczacych Piotra
Lorentza? – zawiesil tajemniczo glos.
-Piotr? – wyszeptal Janek – ale jaki moglby mieć powod?
- Jeżeli wydaje się Panu, ze Piotr jest taki swiety, to jest Pan w grubym
bledzie! Piotra ma cos na sumieniu. Cos, co mogloby popchnac go do zbrodni.
A ja wiem co!
CDN

[ja_nek]

No to koniec z obijaniem się. Myślałem, że jakoś się prześlizgnę, a tu masz!
Trzeba iść po rozum do głowy. Na szczęście wybiegłem trochę w przyszłość więc
może się uda.
Uda? Jakie uda??????
Chyba zatrzymałem się na początku rozdziału 7......

Pozdrawiam słodkie internautki
Janek

[Gość: kasia]

ja_nek napisał(a):

> No to koniec z obijaniem się. Myślałem, że jakoś się prześlizgnę, a tu masz!
> Trzeba iść po rozum do głowy. Na szczęście wybiegłem trochę w przyszłość więc
> może się uda.
> Uda? Jakie uda??????
> Chyba zatrzymałem się na początku rozdziału 7......
>
> Pozdrawiam słodkie internautki
> Janek

Zabieraj sie, proszę, do pisania, bo mnie ciekawość spali.

Do Kasi

[Gość: Janek]

Rozdział 8 jest bliski zakończenia.
Pracuję nad nim, zwłaszcza nad jego końcówką, by coś rozpalić....

Pozdrawiam
Janek

[Gość: kasia]

Gość portalu: Janek napisał(a):

> Rozdział 8 jest bliski zakończenia.
> Pracuję nad nim, zwłaszcza nad jego końcówką, by coś rozpalić....
>
> Pozdrawiam
> Janek

Zaglądnę po południu. A tak swoją drogą, czy ja już pisałam, że jako brunetka
buntuję się przeciwko powieściowej Agnieszce? Zrób z niej babę żywą. Nawet jeżlei
nie jest tak całkiem kryształowa (żadna brunetka w żadnej powieści kryminalnej
nie jest kryształowa...), to niech ma "ikrę". Zrzędzę chyba dzisiaj strasznie.
Ale pozdrowienia przesyłam uśiechnięte.:)

Do Kasi

[agniecha.]

Witam Kasiu!
Brunetka jest "jakas taka nieokreslona" i "rozmazana"
nieprzypadkowo. Jest to zamierzone z mojej strony,
ale dla dobra akcji nie moge powiedziec dlaczego.
Byc moze troche przesadzilam w robieniu z Agnieszki
tajemniczej istoty, sprobuje dodac jej troche tej "ikry"
pozdr serdecznie
agniecha

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Witam Kasiu!
> Brunetka jest "jakas taka nieokreslona" i "rozmazana"
> nieprzypadkowo. Jest to zamierzone z mojej strony,
> ale dla dobra akcji nie moge powiedziec dlaczego.
> Byc moze troche przesadzilam w robieniu z Agnieszki
> tajemniczej istoty, sprobuje dodac jej troche tej "ikry"
> pozdr serdecznie
> agniecha

Czekam z niecierpliwością. Obojętne w końcu jaka ona będzie, powieść mi się
podoba. Wiesz, zaglądnęłam na Fprum z ciekawości, zeby nie zabierac się z rozpędu
przed poranna kawą do roboty. W końcu KTO TO WIDZIAŁ, żeby w pracy od razu
zabierać się za robotę... Już nie jestem takim pracusiem, jak dawniej. I chyba
też robię się rozmazana i nijaka.
A tak w ogóle, nie chciałabym byc nietaktowna, ale do pisania Agniecha! Przecież
tu SIĘ CZEKA na rozwój akcji!!!!
Serdeczności.

[agniecha.]

No wlasnie, na poczatku pisalismy sobie z Jankiem ot tak, dla zabawy.
A teraz czuje sie troche pod presja, kiedy wszyscy podeszli do tego tak
powaznie i domagaja sie:
interesujacej akcji, swietnie nakreslonej osobowosci bohaterow, braku bledow
merytorycznych, profesjonalnosci i wielu innych rzeczy to pisanie nie jest juz
tylko niewinna igraszka.
Ehhh, pisanie to jednak ciezka robota ;)

Kasiu, mamy cos wspolnego - poranna kawe. Ja tez zaczynam dzien od kawki z
mleczkiem, a dopiero potem robota :)

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> No wlasnie, na poczatku pisalismy sobie z Jankiem ot tak, dla zabawy.
> A teraz czuje sie troche pod presja, kiedy wszyscy podeszli do tego tak
> powaznie i domagaja sie:
> interesujacej akcji, swietnie nakreslonej osobowosci bohaterow, braku bledow
> merytorycznych, profesjonalnosci i wielu innych rzeczy to pisanie nie jest juz
> tylko niewinna igraszka.
> Ehhh, pisanie to jednak ciezka robota ;)
>
> Kasiu, mamy cos wspolnego - poranna kawe. Ja tez zaczynam dzien od kawki z
> mleczkiem, a dopiero potem robota :)

Agniecho, błędy zawsze sie znajdą (zwłaszcz, jak się pisze na bieżąco), w końcu
my wszyscy tutaj chyba spełniamy rolę gremialnej korekty. I dobrze. Krytyka -
należy do (mam nadzieję) tzw. życzliwej.
Liczy się satysfakcja. Przyznam Ci się, że kiedyś w zamierzchłej przeszłości
pisałam do szuflady, jakies straszne romansidło z niemrawą akcją. Okropnie mnie
całość znudziła i nie wiedząc co zrobić z bohaterami (którzy mi się jakoś
podejrzanie namnożyli) po prostu ich wszystkich uśmierciłam. Czasem do tego
wracam i mam ubaw.

Poranna kawka z mleczkiem, to sama radość na dzień dobry! Bez kawki w ogóle nie
ma myślenia. Bez kawki w ogóle nie ma życia!
Miłego dnia:)))) podczas pisania ciągu dalszego (..)

[w_kulik]

Tam do diaska, gdzie ciag dlaszy??

[Gość: kasia]

w_kulik napisał(a):

> Tam do diaska, gdzie ciag dlaszy??

Nie pospieszaj Autorów, bo stracą wene i będzie figa, a nie ciąg dalszy... :)))

[agniecha.]

N i sami widzicie pod jaka presja my tu piszemy! ;)
Troche cierpliwosci, teraz kolej Janka.

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> N i sami widzicie pod jaka presja my tu piszemy! ;)
> Troche cierpliwosci, teraz kolej Janka.

A co w takim razie w tej chwili robi Janek?!?!?!
A tak poważnie, to chyba jesteście dumni z zainteresowania, prawda? Nie wydaje mi
się, żebyście mogli się od nas tak szybko odczepić... Pozostaje miec tylko
nadzieję, że nie zostaniecie wysłani w jakąś podróż służbową, że sie nie
obrazicie na siebie, i że Wam nie odetną internetu....

[agniecha.]

Pewnie, ze jestesmy dumni, ze nas czytacie!
I to jak dumni :)))
Ja ze swojej strony zobowiazuje sie bronic wszystkimi konczynami przed
podrozami sluzbowymi, w razie potrzeby przykuc kajdankami do komputera i
chocby nie wiem co, nie obrazac sie na Janka! Zreszta, ja bym sie nie mogla na
Niego obrazac... za bardzo Go lubie i za dobrze sie rozumiemy :)

Nie popędzajcie...

[ja_nek]

Rozdział jest na ukończeniu, muszę jeszcze przemyśleć pewne logiczne aspekty
nurtu sensacyjnego.
Aby osłodzić oczekiwanie powiem, że rozdział 8 bedzie dłuższy niż zwykle.
Pewnie nie zmieści się w jednym liście.....

Pozdrawiam wszystkich zwłaszcza współautorkę i czytelniczki, które zastanawiają
się nad pewną kwestią, która sprawia, że się czerwienię.....
Wasz Janek (to było do Pań)
A dla panów też coś będzie w rozdziale się zbliżającym.

[Gość: kasia]

ja_nek napisał(a):

> Rozdział jest na ukończeniu, muszę jeszcze przemyśleć pewne logiczne aspekty
> nurtu sensacyjnego.
> Aby osłodzić oczekiwanie powiem, że rozdział 8 bedzie dłuższy niż zwykle.
> Pewnie nie zmieści się w jednym liście.....
>
> Pozdrawiam wszystkich zwłaszcza współautorkę i czytelniczki, które zastanawiają
>
> się nad pewną kwestią, która sprawia, że się czerwienię.....
> Wasz Janek (to było do Pań)
> A dla panów też coś będzie w rozdziale się zbliżającym.

No cóż, mozesz się rumienić,ale jak już jest atrakcyjny facet (na dodatek z
szarymi oczami- marzenie!) i atrakcyjna kobieta, to chyba nie przypuszczasz, że
nagle zaczną znaczki oglądać... ;))

Rozdział 8

[Gość: Janek]

Janek patrzył na niego z niedowierzaniem.
- Przepraszam, ale co mogłoby kierować Piotrem Lorentzem? Przecież nie mógł
zabić własnego ojca, a potem Grabowskiego. Przecież to bez sensu! Przecież nie
chodziło też o walkę o władzę, przecież wraz z ojcem miał większość przeciwko
Wam – pozostałym wspólnikom. I jeszcze jedno – policja już o tym wie – to
Grabowski dokonywał malwersacji. Policja prowadzi dochodzenie.
- Jest Pan jeszcze młody i niewiele rzeczy wie. Piotr miał słabość do kasyna i
drogich prostytutek. Może i był zdolnym top – managerem. Prowadził ryzykowne
inwestycje za pieniądze klientów i zawsze miał więcej szczęścia niż na to
zasługiwał.
- Sądzi Pan, że wpadł w długi?
- Jestem pewny. Wiem, że spotykał się z podejrzanymi typami.
- Mafia?
- No a kto inny? Niech Pan słucha uważnie. Szantażują go, bo jest im
winny pieniądze. Duże pieniądze! On sam nie zdołałby utzrymać wszystkiego w
tajemnicy, więc Lorentz potrzebował pomocnika.
- Grabowski.....
- Właśnie. Grabowski ze swoim zapotrzebowaniem na pieniądze świetnie się
do tego nadawał. To on wymyślił Art. – Foundation i inwestowanie w tą niby
sztukę. Art – Foundation była tylko przykrywką.
- Ale dlaczego zginął Grabowski, skoro był swoim człowiekiem dla mafii.
- Grabowski próbował uszczknąć coś więcej dla siebie ponad to, co
dostawał w łapę, dlatego zginął. Tak myślę.
- Policja myśli, że cała sprawa to malwersacje Grabowskiego, sami im to
powiedzieliśmy z Agnieszką.
- Policja zawsze łapie płotki albo marionetki. Nigdy tych co pociągają za
sznurki.
- No dobrze, sam wiele myślałem na tą sprawę. Teraz słucham pana, ale to
wcale nie wyjaśnia pierwszego morderstwa.
- Tu mogę się tylko domyślać, że stary Lorentz coś odkrył.
- Ale przecież gdyby wykończyła go mafia, Piotr by wpadł w panikę i jego
reakcja na pewno nie byłaby taka jak ją widzieliśmy.
- No właśnie tu jest coś, co także mi nie pasuje. Mam kilka elementów
układanki i coś nadal mi się wymyka.
- Skąd pan to wszystko wie?
- Kiedyś podsłuchałem rozmowę Lorentza i Grabowskiego. Resztę sobie
dopowiedziałem ze strzępów rozmów.
- I nic pan nie zrobił?
- Ja mam dzieci i żonę, które kocham. Co by pan zrobił na moim miejscu?
- OK rozumiem. Ale powracając do naszego bezpieczeństwa. Naprawdę pan
sądzi, że ktoś jeszcze zginie? Po co się pan tak trzęsie! Jeśli teraz mafia
spróbuje kogoś zabić, to będzie to nielogicznie, bo policja wie o malwersacjach
i może sobie zbudować jakąś wersję wydarzeń. Jeśli znów ktoś zginie zaczną
węszyć i odkryją do czego służyła firma. Nikt nie wie, że my wiemy.
- Może ma pan i rację......
- Niech Pan ochłonie i uspokoi się. Nie możemy sprawiać wrażenia, że coś
wiemy. Moment, jeszcze jedno, a Zalewski?
- On chyba po prostu jest tak jak my porządnym facetem. Niczego nie wie.
- Wracajmy do biura.

Po wyjściu Gintrowicza zastanawiał się co zrobić z tym co usłyszał. Na razie
był bezpieczny. Zabójca nie powinien już uderzyć, jeśli mafia uwierzy, że
policja skończy sprawę na Grabowskim. Mógłby powiedzieć policji, ale czy by
wtedy przeżył do następnego dnia? Musiał to przemyśleć. Położył kilka monet
jako zapłatę za swego bezalkoholowego drinka i wyszedł do samochodu.

W tym samym czasie Cieszkowski jadł kanapkę, którą naszykowała mu żona. Do jego
biurka podszedł młody policjant.
- Macie coś? – zapytał stary gliniarz
- Broń z której strzelano to zwykły AK 47.
- No to na pewno dojdziemy, gdzie ją dostał zabójca. Wystarczy iść na
stadion Dziesięciolecia.
- Chłopcy analizują ślady opon vis a vis willi tej dziewczyny. Trochę
potrwa ustalenie, jaki to bieżnik i skąd pochodzi. Jeśli jest nietypowy, to
może uda się ustalić, gdzie daną odmianę opon sprzedawano. Co do auta – w
okolicy widziano obcy pojazd, ale zeznania są sprzeczne i nie wiemy co to za
marka.
- Jacyś świadkowie zdarzenia?
- Żadnych, sąsiedzi mówią, że nic nie słyszeli.
- Normalka. Aha, co z taśmami video z biurowca?
- To trochę potrwa. Tam przewija się tylu ludzi. Chłopaki oglądają zapis
video, ale..... słabo to widzę.Aha i jeszcze jedno. Witolińska zniknęła. Zaraz
po wizycie tego chłopaka wyszła z biura i zniknęła.
- Szkoda, mogłaby coś nam powiedzieć o Grabowskim i całej sprawie.
Szukajcie jej. Może pomogła Grabowskiemu zejść z tego padołu?
- No właśnie, pamięta pan, chłopcy „odkurzyli” pokój Lorentza tym nowym
zbieraczem, który dostaliśmy w ramach unowocześniania naszego sprzętu
kryminalistycznego. Wśród zebranych materiałów – powiedzmy sobie szczerze –
śmieci – były dwa kawałki włókien, z jakich zbudowany jest dywan w jej
gabinecie. Ponadto jak dziś odkryliśmy ćwiczyła strzelectwo. Instruktor
twierdzi, że była dobra.
- Przeszukajcie jej mieszkanie. Później rozesłać jej zdjęcia, aby zaczęli
jej szukać. Zajmij się tym.
- OK.
- No to znikaj.

Zapalił papierosa, kawałki układanki zaczynały układać się w całość. Witolińska
mogła zabić kompana dla pieniędzy. Dlaczego jednak nie uciekła od razu? I jaką
rolę w tym wszystkim grała Agnieszka? Czy w ogóle jakąś rolę grała?
To na pewno Witolińska chciała zabić Lorentza, bo odkrył jej machinacje w
których maczał palce Grabowski........ Potem wyeliminowała Grabowskiego –
wspólnika. Kiedy Janek powiązał fakty i znalazł powiązania z Art. – Foundation
próbowała jego także wyeliminować. Ale już było za późno, w sprawę wmieszała
się policja.
Ale dlaczego nie zabiła Agnieszki? Kule przecież wbiły się w ścianę nad łózkiem
dość wysoko....... Chyba był zmęczony tym wszystkim.....

Podniósł słuchawkę telefonu. Wykręcił numer wewnętrzny.
- Słuchaj przeszukaj samochód Grabowskiego. Szukaj śladów – czegokolwiek,
co by świadczyło o innej niż jego żona kobiecie. Sprawdźcie operacje jego kart
kredytowych, jeśli bywał w hotelach zbadajcie z kim spędzał noce. No.... to na
tyle.
Odłożył słuchawkę. Ta sprawa była albo prosta, albo..... wolał nie kończyć.
Chciał wreszcie pójść na emeryturę i odpocząć od tego wszystkiego. Trupów,
krwi, pytań bez odpowiedzi.....
Chciał spokoju, chodzić na ryby i bawić wnuka.
Poskładał papiery i włożył je w teczkę. Wziął płaszcz i poszedł do domu.

Kiedy Janek wchodził do sekreriatu zobaczył Magdę, która szukała czegoś na
górnych półkach regału. Nie spostrzegła go.
Była niskiego wzrostu i wspinanie się, po starszą dokumentację dotyczącą
czegokolwiek sprawiało jej trudność. Nie mógł się oprzeć, aby popatrzeć dłużej
na Jej nieszczupłe nogi, pupę i opięty dość ciasno biust. Miała rozkoszną,
trochę korpulentną sylwetkę. Podszedł do Niej. Miał Jej spódniczkę tuż nad
sobą. Przez chwilę tak stał i w końcu zapytał:
- Czy mogę w czymś pomóc Magdo?
Powiedział to tak niespodziewanie, że wypuściła z rąk segregator. W ułamek
sekundy później wylądował mu na czole. Zaklął szpetnie i cofnął się trzymając
za głowę.
- Nic się panu nie stało? Nie miałam pojęcia, że Pan już przyszedł. Niech
Pan usiądzie.
Pochyliła się nad niedoszłą ofiarą paskudnego segregatora.
- Bardzo boli?
- O tak – odparł – Ooooo – jęknął kiedy dotknęła jego głowy. On tymczasem
pocieszał się się widokiem Jej rozkosznych zaokrągleń wychylających się
z........
- Boli? To tylko zadrapania. Powinien pan trochę uważać.
- Na przyszłość postaram się zabezpieczyć.
Spojrzała na niego przez chwilę nie rozumiejąc. Spostrzegła też jak krnąbrny
materiał Jej bluzki zbytnio się rozluźnił. Poprawiła go i odparła:
- Mężczyźni, jakie wy jesteście duże dzieci.
Kiedy wyszła mruknął.
- I spróbuj się tu zbliżyć do kobiety.

Janek przyglądał się wykresom indeksów. Popijając kawę śledził sygnały
techniczne na WIG-u. Wskazywały na odwrócenie trendu spadkowego na wzrostowy i
ostatnie zwyżki mogły to potwierdzać, ale mogło to być zwykłe odreagowanie po
długiej bessie. Ale jego nos nakazywał mu przyglądać się sytuacji.
Ustabilizowanie krajowej sceny politycznej studziło emocje inwe

[Gość: Janek]

Ustabilizowanie krajowej sceny politycznej studziło emocje inwestorów.
Powstanie rządu Stronnictwa Lewicowo Demokratycznego i Polskiego Sojuszu
Ludowego uspokoiło rynek, ale płomień wojny w Azji mógł jeszcze oddziaływać na
rynki surowców i akcji. Trzeba było umiejętnie wykorzystywać zniżki dla
stopniowego zwiększania pozycji w akcjach najlepszych polskich spółek.
Poczuł jak głowa mu pulsuje w uderzonym miejscu i nie zwlekając wcisnął
przycisk na telefonie.
- Magdo, niech Pani mi podrzuci jakiś lód. Głowa mnie boli i skupić się
nie mogę. Aha niech Pani od razu przyniesie mi wyniki ostatnich transakcji
sprzedaży.
- Oczywiście – odparła
Po kilku minutach weszła niosąc kawałek jakiegoś materiału, który owijał grudki
lodu. Podeszła i przytknęła mu do głowy, tam gdzie nastąpiło uderzenie.
- Nie jestem pewna, czy to właściwe miejsce na zimny okład.
I uśmiechając się pozostawiła go z okładem na głowie i niemądrą miną na twarzy.
Po chwili przyniosła kilkanaście stronnic papieru i rzekła:
- To są wyniki ostatnich transakcji sprzedaży. Obroty na tych spółkach
były niskie, stąd transakcji dokonywano cząstkowo. Z tego powodu koszty trochę
tu wzrosły i są pewne zaokrąglenia w obliczeniach. Może Pan sprawdzić te
zaokrąglenia, ale wszystko powinno być w jak najlepszym porządku.
- Nie wątpię, że pani zaokrąglenia są bez zarzutu. Sprawdzę je na pewno. –
oświadczył z szelmowskim uśmiechem.
- Nie wątpię, że chciałby pan to zrobić – odparła – i dlatego jeśli pan
pozwoli.....
- Pozwalam......
- ........wrócę do swych zajęć.
- U mnie słowo droższe od pieniędzy – zapewnił Ją ze śmiechem
Skinął głową i po chwili drzwi zamknęły się za nią.
Wrócił do swych wyliczeń i przeglądania danych oraz wykresów spółek.
Kilkanaście minut później dołączyła do niego Agnieszka. Całe popołudnie
spędzili ślęcząc nad niesprawdzonymi jeszcze danymi. Nic nie znaleźli.
Nawet nie zauważyli, kiedy zapadł zmierzch. Powoli okna w biurowcu ciemniały,
Światło paliło się już tylko w kilku oknach, kiedy oderwał się od papierzysk.
Spojrzał na Nią. Była skupiona i skoncentrowana.
- Kończymy?
- Raczej tak.
- O czym myśłisz?
- Że boję się wrócić do własnego domu.

Wstała i podeszła do okna.
Mimo całodniowej mordęgi nad papierami była piękna. Nieważne było, że dzień ten
był pracowity i nie wyglądała może tak kwitnąco jak rano. Ale dla niego nie
miało to żadnego znaczenia. Wstał i podszedł do Niej.
Dotknął Jej ramienia. Kiedy odwróciła się, dotknął Jej twarzy i szepnął:
- Nie wiem co to jest i dlaczego tak jest, ale wiem, że zależy mi na
Tobie. Pragnę dotykać Ciebie, Twego ciała, czuć jego ciepło. To silniejsze ode
mnie.....
Położyła mu palec na ustach
- Nie trzeba nic mówić.
Pocałowała go. Ujął Jej twarz w dłonie i oddał pocałunek, delikatny choć
głęboki. Zatopił dłonie w Jej miękkich, długich włosach. Całowali się długą
chwilę. Jego dłonie wślizgnęły się pod Jej okrycie i zrzuciły Je. Gładziły
plecy i zbiegały nieśmiało coraz niżej. Zsunęła jego garnitur, rozluźniła
krawat i zaczęła rozpinać koszulę.

Z tyłu biurowca kierowca poloneza kończył właśnie hamburgera, zerknął na
zegarek i mruknął.
- Pieprzony kapitalizm. Do czego podobne, aby o tej porze pracować?
Siorbnął colę i pomyślał o swej żonie, która o tej porze zwykła nakręcać włosy
na wałki i gadać, że mógłby zmienić robotę.

Rozpiął guziki Jej bluzki i jego oczom ukazała się czarna koronka zakrywająca
mały, lecz niezwykle kształtny biust. Nie mogąc sobie poradzić z jego zapięciem
stanął za Jej plecami. W końcu zamek, odwieczny wróg numer 1 całego gatunku
męskiego ustąpił. Staniczek zsunął się odsłaniając to, co widział przez chwilę
rano.
Jego delikatne palce zbłądziły ku Jej piersiom i zamknęły Je w delikatnym
uścisku. Po chwili już łaskotały swą łagodnością okolice najdelikatniejszych
Jej miejsc. Kiedy poczuła jak ogarnia Ją miłe ciepło, jego palce skoncentrowały
się na Jej brodawkach, drażniąc je i delikatnie uciskając.........
Odwróciła się i ich usta połączyły się. Jego nieśmiałe z początku dłonie teraz
śmiało przyciągnęły Ją do siebie. Jej wiotka kibić przywarła do Niego. Otoczył
Ją silnym męskim ramieniem. Czuł Jej twarde piersi na swoim torsie i czuł jak
Jego pragnienie budzi się. Kiedy Jej dłoń zabłądziła tu przez chwilę o mały
włos nie spłonął. Zwolnił nieco tempo.
Ale kiedy Jej łono, ciepłe i drżące przywarło do niego znów myślał, że
oszaleje. Chwycił Ją w ramiona i wziął na ręce. Przytuliła się do Niego z
ufnością i objęła za szyję.
Położył Ją na kanapie. Gładził Jej szczupłe nogi, których dotknął po raz
pierwszy kilkanaście dni temu kiedy wziął Ją na chwilę na ręce sprowokowany
uwagą o noszeniu wspaniałych kobiet na rękach przez szarmanckich mężczyzn......
Obsypał Jej nogi pocałunkami podążając ku Jej górze. Po chwili dotarł do
skrywanego zakamarka. Zsunął delikatnie zasłonę z koronki. Zatopił swe usta w
Jej kobiecości niczym spragniony wędrowiec u źródła wody. Usłyszał jak głęboko
nabiera powietrza i zaczął czerpać z łakomstwem takim jakby jeszcze nie
pił........
Nie próżnowały jego palce ani usta. Jej dłonie wciskały jego głowę w Jej
kobiecość. Jeszcze chwila...i usłyszał zdławiony krzyk. Jeszcze przez chwilę
pieścił Ją.....
Mgła jeszcze przez chwilę przesłaniała Jej wzrok. A on teraz pragnął by to ona
przejęła inicjatywę.
Wyczuła jego intencje. Jej dłonie zbiegły po klatce piersiowej kochanka. Niżej
niecierpliwa (jak to zwykle bywa u mężczyzn), pulsowała Jego męskość.

Pozdrawiam
Janek
Uffff!!! Muszę trochę odsapnąć. Czekam na ciąg dalszy Agniecho. Nie pozwól
czekać naszym czytelnikom zbyt długo.......

[Gość: kasia]

no, no...
Ciekawi mnie, jak ja szefowi wytlumacze wypieki na twarzy? ;)

Do Kasi

[agniecha.]

Hihihi, lepiej od razu wymysl sobie wiecej niz jedno wytlumaczenie, bo oprocz
tej sceny mam w zanadrzu jeszcze jedna bardzo goraca biurowa scene milosna ;)

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Hihihi, lepiej od razu wymysl sobie wiecej niz jedno wytlumaczenie, bo oprocz
> tej sceny mam w zanadrzu jeszcze jedna bardzo goraca biurowa scene milosna ;)
>

Dobra, jedno wytłumaczenie mam na poczekaniu - po 40-tce wchodzi sie chyba w
klimakterium, to te wypieki mogą byc z tego, może to byż jeszcze atak nagłej
gorączki, ale jak mi łgarstwo zeby wybije, to marny widok... pozdrawiam Was
oboje :)))) kasia

Do Agniechy

[Gość: Janek]

Myślałem, że ta scena nie nastąpi. My mężczyźni zawsze musimy tyle czekać.....
Ale warto czekać, skoro dowiadujemy się, że będzie i następna....

Pozdrawiam Agniechę i nie tylko Ją
Janek

[agniecha.]

oczekiwanie wzmaga apetyt :)

Do schizofrenicznego Janka i jednej z jego rozXwanej jaźni-Agniechy

[Gość: Frene]

Był by z tego świetny scenariusz na brazylijski serial :)))))))))

[agniecha.]

Jezeli tak uwazasz, kazdy ma prawo do swojego zdania.

[ja_nek]

Chyba musimy Agniecha podnieść poziom.
A przepraszam, od kiedy to w brazylijskich serialach są wątki sensacyjne
z "momentami"? Hę? A ja tak się starałem.......
Kałaszy w Brazylii też nie ma.

Pozdrowienia
Janek
P.S. Frene bądź człowiekiem i powiedz co jest nie tak według Ciebie. Cenimy
każdy głos krytyki, ale chcemy wiedzieć konkretnie co razi Ciebie w tym co
napisałem (no bo to ja teraz wypuściłem rozdział, to chyba do mnie kierujesz
swe słowa). Będę wdzięczny za wskazanie, co jest nie tak. Pa

[agniecha.]

Janek, nie przejmuj sie, Frene prawdopodobnie nie kierowala tych slow do
Ciebie. Jej sie chyba caloksztalt nie podoba. Tylko nie rozumiem po co tu
ciagle wlazi i czyta. Ja, jak mi cos nie przypadnie do gustu, to nie czytam.
Poza tym szanowna Frene uwaza, ze jestesmy jedna osoba, tylko jakos
udowodnienie tego nie bardzo jej wychodzi. A konkretnie, ze ja jestem Twoja
schizofreniczna jaznia, czy jakos tak.
Bidulka, moze gdyby zamiast ogladac brazylijskie seriale pomyslala logicznie,
zmienilaby zdanie?
Pozdrawiam Cie serdecznie.
agniecha

[agniecha.]

Frene wrote:
"Nie dam się sprowokować takimi hasłami i g... mnie obchodzi co inni pomyślą, a
na razie nie będę udowadniać swojej tezy, bo wcale mi nie zależy ,żeby inni się
do niej przekonali. A po za tym mam konkretne powody,żeby na razie nie ujawniać
swoich argumentów.
Przyznaję,że mam 1% niepewności, wynikający z braku wiedzy na temat istnienia
pewnych okoliczności,które mogły by odeprzeć z dwa argumenty, aczkolwiek jak na
razie wszystko wydaje się zaprzeczać istnieniu owych okoliczności."

Wiesz? Bylabys swietnym politykiem. Tak duzo powiedzialas, a NIC nie
powiedzialas i popisowo sie wykrecilas.
Mam nadzieje, ze uzyskasz 100% pewnosc w kwestii "istnienia pewnych
okolicznosci" i przedstawisz nam owe argumenty, w ktorych istnienie osobiscie
watpie, pomimo istnienia rzekomych powodow, ktore Cie od tego postrzymuja.
Jestem cierpliwa i zapewniam Cie, ze poczekam, az wymyslisz argumenty na
poparcie Twojej niedorzecznej tezy.
Zycze Ci milego kombinowania.
agniecha

Do Agniechy i Frene

[ja_nek]

Mogę się zgodzić, że pewne elementy niekoniecznie współgrają ze sobą w naszej
powieści. Czasem zdarzy się nam coś przekręcić, nazwisko czy nazwę kamienia
szlachetnego czy kolor włosów. Ale my pracujemy dzień w dzień, a ta powieść to
rodzaj rozrywki.
Nie uzgadniamy ze sobą ciągu dalszego. Każde z nas utrudnia trochę drugiemu
pracę wypuszczając kolejny rozdział i myląc tropy. Dlatego całośc nie jest
taka "równa". My nie zbudowaliśmy już zgranej i wymuskanej całości. Nie
wypuszczamy teraz kolejnych odcinków, mając w zanadrzu kolejne. Nie wiemy jakie
będzie zakończenie. To przecież zabawa.
Swoją drogą nie oglądam południowoamerykańskich tasiemców i nie wiem co miałaś
na myśli stosując porównanie, które użyłaś.
Nie twierdzę ani ja, ani Agniecha, że wszystko nam wychodzi idealnie. Zdarzają
się nam potknięcia. Ale jeśli chcesz nam coś wytknąć - powiedz to.
Po raz kolejny też powiem: ja i Agniecha to dwie różne osoby, choć mogę
powiedzieć, że dobrze się rozumiemy i na pewne sprawy mamy zbliżone opinie. To
wszystko. I do tego jesteśmy tylko znajomymi.
Frene nikt Cię nie prowokuje. Co najwyżej wywołuje, abyś powiedziała co Ci się
nie podoba. To chyba dozwolone.
A co do tego g.... - rozczarowałaś mnie. jeśli to ma być Twój argument to
sorry....
Mam nadzieję, że znalazłaś coś nie tak. Ale wiedz bacznie się przyglądam, aby
wszystko współprało. Ale możliwe, że umknęły mi jakieś logiczne niespójności.
Jeśli takowe są ogłoś je.

Agniecho, mocno się zaperzyłaś.....
Uśmiechnij się, za to i tak nie dostaniemy Nobla.....
Mi pisanie tego sprawia przyjemność. Jeśli komuś oprócz nas również się podoba
to bardzo się cieszę.

Pozdrawiam szukających dziury w całym. Ta powieść jest również dla Was
A najcieplej pozdrawiam Agniechę i czytelniczki
Janek

Do Agniechy i Janka

[Gość: Kasia]

Tak w ogóle, to dzień-doberek!
Właśnie piję poranną kawkę z mleczkiem (to do Agniechy) i odkryłam, że jednak
istnieją osoby, które z zabawy potrafią zrobic problem. Do tego sztandary,
pancerfaust pod pachą, a lanca w garści, hasła rewolucyjne i obraza uczuć
różnych, a także niewybredne słownictwo...
A mnie się Wasz sposób na szarość dnia podoba i lubię tu zaglądać. Piszcie
dalej, i nie przejmujcie się. W końcu, jak się komuś nie podoba, to wcale nie
musi tutaj zaglądać.
POzdrawiam Was - słonecznie - Kasia

[agniecha.]

Czesc Kasia! Czesc Januszku!
Kasiu nie uwierzysz, ale kiedy czytalam Twoj list tez akurat opijalam sie kawka
:)Ciekawe, czy moglybysmy bez niej zyc? Chyba nie... ;)

A jesli chodzi o moje "zaprzerzenie", jak to Janek nazwal, to nie chodzi o
nasza powiesc. Za wszystkie sensowne uwagi, jakie zglosila Frene co do
powiesci, podziekowalam i zlozylam sprostowalnie.
Po prostu rozsmieszylo mnie to, ze ona uwaza, ze jestesmy jedna osoba i bardzo
chcialam uslyszec jej argumenty na ten temat, ktore obiecala podac.
Bawi mnie to i jestem ciekawa, jak ona sie z tego wyplacze?

Udalo mi sie wczoraj dokonczyc scene milosna, ale musze jeszcze obmyslic jakis
nowy zwrot akcji, zebyscie przed monitorami nie usneli :)
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
agniecha

Do Agniechy

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Czesc Kasia! Czesc Januszku!
> Kasiu nie uwierzysz, ale kiedy czytalam Twoj list tez akurat opijalam sie kawka
>
> :)Ciekawe, czy moglybysmy bez niej zyc? Chyba nie... ;)
>
> A jesli chodzi o moje "zaprzerzenie", jak to Janek nazwal, to nie chodzi o
> nasza powiesc. Za wszystkie sensowne uwagi, jakie zglosila Frene co do
> powiesci, podziekowalam i zlozylam sprostowalnie.
> Po prostu rozsmieszylo mnie to, ze ona uwaza, ze jestesmy jedna osoba i bardzo
> chcialam uslyszec jej argumenty na ten temat, ktore obiecala podac.
> Bawi mnie to i jestem ciekawa, jak ona sie z tego wyplacze?
>
> Udalo mi sie wczoraj dokonczyc scene milosna, ale musze jeszcze obmyslic jakis
> nowy zwrot akcji, zebyscie przed monitorami nie usneli :)
> Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
> agniecha

Agniecho,
Bez kawy (i bez paru innych przyjemności tego świata) - nigdy.

Nie wiem, czy szukanie powagi wszędzie, gdzie sie da, wychodzi na zdrowie zarówno
rozrywce, jak i życiu samemu. Przyznam się, że przez chwilę także miałam takie
wrażenie, jakbyście stanowili jedną osobę, ale w końcu przecież nie to jest
najważniejsze. Najważniejsze jest, że wszyscy (mam nadzieję) dobrze się bawimy,
że dostarczacie nam rozrywki w postaci całkiem niezłych scenek (wciąż pracuję nad
poszerzeniem zakresu usprawiedliwień wypieków na twarzy. Niestety widoczne sa
nawet jak się ma smagłą karnację. Podobno wyglądałam jak w którymstam stadium
gorączki...).
Cykorie już weszły do mojego słownika, i nie ma mowy, żebym z nich zrezygnowała.
Zaraziłam otoczenie, koleżanka już się oswoiła z myślą, że ma pierścionek z
cykoriami, i koniec.
Ciekawa jestem, czy Agnieszka ma długie paznokcie, i czy Janek nie będzie musiał
po "momentach" uważać przy nakładaniu koszuli, mogą go plecy boleć, nie miał
zadrapań ;))
POzdrowienia serdeczne.

[agniecha.]

Agniecha ma krotkie paznokcie, wiec Janek nie bedzie musial leczyc ran ;)
Ale wiesz co? Pomysl jest niezly, moze w nastepnej powiesci dam bohaterce dlugie,
czerwone paznokcie? Tylko czy glowny bohater to wytrzyma? ;)

Jesli chodzi o wypieki, to w tej powiesci i tak jestesmy "wstrzemiezliwi".
W poprzedniej sceny milosne mnozyly sie jak grzyby po deszczu :)
pozdr

Do Agniechy i Kasi

[Gość: Janek]

Chętnie poczekam na zarzuty, bądź co bądź nie jestem specjalistą od wszystkiego
i czasem coś mogę pomylić. Właśnie skonstatowałem, że w jednym z moich odcinków
była pewna nieścisłość logiczna, ale niech Frene sama poszuka......
Ale tezy, że jesteśmy jedną osobą nijak nie udowodni na pewno. Jedna osoba
musiałaby pisać z trzech adresów. Poza tym mój i Agniechy sposoby pisania są
trochę inne.

Kasiu, muszę zatem jeszcze popracować, a nuż te wypieki będą częściej?

Po upojnych nocach główny bohater w następnej części ma leczyć poharatane
ciało? No dobrze, pomyślę nad tym.... Czy główny bohater wytrzyma? - pytacie.
Och to na pewno, ale pod warunkiem, że drapanie nie będzie tylko jednym
elementem smakowitych zbliżeń.
Rzeczywiście w poprzedniej powieści sceny miłosne były częstsze. Teraz chyba
też nie zabraknie..... Poza tym trochę takich epizodów jak z Magdą i kilka
innych smaczków z główną bohaterką.
Oby wszystkim smakowało.

Pozdrawiam Agniechę i czytelniczki
Janek

Do Janka

[Gość: kasia]

Gość portalu: Janek napisał(a):

> Chętnie poczekam na zarzuty, bądź co bądź nie jestem specjalistą od wszystkiego
>
> i czasem coś mogę pomylić. Właśnie skonstatowałem, że w jednym z moich odcinków
>
> była pewna nieścisłość logiczna, ale niech Frene sama poszuka......
> Ale tezy, że jesteśmy jedną osobą nijak nie udowodni na pewno. Jedna osoba
> musiałaby pisać z trzech adresów. Poza tym mój i Agniechy sposoby pisania są
> trochę inne.
>
> Kasiu, muszę zatem jeszcze popracować, a nuż te wypieki będą częściej?

COŚ MI SIĘ ZDAJE, ZE WTEDY BĘDE MUSIAŁA USIĄŚĆ NA TWARZY...
PRZECZYTAJ MÓJ POST DO AGNIECHY.
>
> Po upojnych nocach główny bohater w następnej części ma leczyć poharatane
> ciało? No dobrze, pomyślę nad tym.... Czy główny bohater wytrzyma? - pytacie.
> Och to na pewno, ale pod warunkiem, że drapanie nie będzie tylko jednym
> elementem smakowitych zbliżeń.

LOGICZNE. ACZKOLWIEK DOTYCHCZAS WYDAWAŁO MI SIĘ ŻE PAZURY NA PLECACH FACETA W
TAKICH "MOMENTACH" ZAWSZE NALEŻĄ DO TZW. "UBOCZNYCH" ELEMENTÓW...

> Rzeczywiście w poprzedniej powieści sceny miłosne były częstsze. Teraz chyba
> też nie zabraknie..... Poza tym trochę takich epizodów jak z Magdą i kilka
> innych smaczków z główną bohaterką.
> Oby wszystkim smakowało.

MYŚLĘ, ZE BĘDZIE, BO MNIE JAKOŚ UROZMAICA PRACĘ. WRESZCIE MAM POWÓD, ZEBY ZNIKNĄĆ
Z POKOJU SZEFA I WLEPIC NOS W KOMPUTER. ROBIE MĄDRĄ MINĘ (ACZKOLWIEK MUSZE NAD
TYM JESZCZE POĆWICZYĆ PRZED LUTREM, BO COŚ MI NIE WYCHODZI), I CZYTAM ZAWZIĘCIE.
SZEFOWI WMAWIAM, ŻE MAM WYPIEKI PRZEZ TO, ZE SIE W OGÓLE DO MNIE ODEZWAŁ... W TEN
SPOSÓB WSZYSCY SĄ ZADOWOLENI.

>
> Pozdrawiam Agniechę i czytelniczki
> Janek
>
POZDRAWIAM AUTORÓW! :))))

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Agniecha ma krotkie paznokcie, wiec Janek nie bedzie musial leczyc ran ;)
> Ale wiesz co? Pomysl jest niezly, moze w nastepnej powiesci dam bohaterce dlugi
> e,
> czerwone paznokcie? Tylko czy glowny bohater to wytrzyma? ;)
WYTRZYMA, WYTRZYMA;))))
A NAJWYŻEJ SPĘDZĄ NASTĘPNE (UPOJNE) CHWILE, NA LECZENIU RAN.
>
> Jesli chodzi o wypieki, to w tej powiesci i tak jestesmy "wstrzemiezliwi".
> W poprzedniej sceny milosne mnozyly sie jak grzyby po deszczu :)
> pozdr
>
NO I DOBRZE. KIEDYŚ ZDARZYŁO MI SIĘ ODWALAĆ CHAŁTURĘ W POSTACI TŁUMACZEŃ. TRAFIŁA
MI SIE POWIEŚĆ PORNO. ŻEBYS TY WIEDZIAŁA, JAKIE WTEDY MIAŁAM WYPIEKI. BYŁA PÓŹNA
JESIEŃ, SŁOTY, NA ULICACH SAME BLADZIOCHY, W PRACY PONURAKI, A JA BŁYSZCZAŁAM
ZARUMIENIONYM PYSKIEM, ŻE HEJ. NAJWIĘCEJ UCIECHY MI SPRAWIAŁO WYOBRAŻANIE SOBIE
MOICH WSPÓŁTOWARZYSZY PRACOWEJ NIEDOLI W SCENACH Z TEGO POWIEŚCIDŁA. UBAW MIAŁAM
NIEZMIERNY, JEDEN Z KOLEGÓW OBRAZIŁ SIĘ NA MNIE, BOWIEM PONOC DŁUGO MU SIĘ
PRZYGLĄDAŁAM Z JAKIMS NIESMAKIEM NA TWARZY. ALE FAKTYCZNIE NIE PASWOAŁ DO MOJEGO
TŁUMACZENIA. DO NICZEGO NIE PASOWAŁ. RZUCIŁAM TŁUMACZENIA, MAM KRETYŃSKĄ
WYOBRAŹNIĘ...
pozdrówka! :)))))

[agniecha.]

Wiesz co? Jak Cie czytam, to stwierdzam, ze nie tylko z kawa jestesmy podobne.
Moja wyobraznia tez jest czasami kretynska. I zlosliwa. Podsuwa mi jakis obraz
i pozniej sie mecze, bo koniecznie chce do tego dorobic jakas historie.
Czasami patrze na ludzi i wyobrazam sobie o nich niesamowite historie.
Czy Ty czytasz Joanne Chmielewska?

Do Agniechy

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Wiesz co? Jak Cie czytam, to stwierdzam, ze nie tylko z kawa jestesmy podobne.
> Moja wyobraznia tez jest czasami kretynska. I zlosliwa. Podsuwa mi jakis obraz
>
Jakoś mi się tak dziwnie wydaje od jakichs paru postów!!!

> i pozniej sie mecze, bo koniecznie chce do tego dorobic jakas historie.
> Czasami patrze na ludzi i wyobrazam sobie o nich niesamowite historie.
> Czy Ty czytasz Joanne Chmielewska?

Chmielewską? Jasne! Od zawsze! I mam równie kretyńskie przygody (bez trupów
niestety, tfu, na szczęście).
Kiedy skończyłam 40 lat, moja ówczesna szefowa skłądając mi życzenia urodzinowe,
wyraziła nadzieję, że teraz zacznę pasować do wieku i stanę się kobieta: " w
średnim wieku, poważną"... Zmieniłam pracę. Minęły 4 lata i wciąż szukam w
słowniku hasła pod "P" - "Poważna", i cały czas wychodzi mi "Pierdoła"...
Całe moje zycie nadaje się wyłącznie do tego, żeby je opisać. Teraz niestety
pracuję w firmie zagranicznej, gdzie większość moich kolegów cierpi na anoreksję
intelektualną, ale mam nadzieję, ze jeszcze mnie debilizm ostateczny nie ogranął,
i ze w końcu napisze powieść swojego zycia (zawsze mogę głownych bohaterów
gremialnie uśmiercić na końcu) i ze spędzę resztę czasu pod palmami - taplając
się w luksusie i hodując długie paznokcie...
pozdrowienia:))))

[agniecha.]

Nie wiem, jak to jest ale osoby, ktore czytaja Chmielewska to wyczuje na
odleglosc. Moze dlatego, ze sa to osoby naprawde z wyobraznia i postrzelone,
ale w pozytywnym sensie. Tzn dla mnie w pozytywnym, wiekszosc spoleczenstwa
patrzy jak na kretynow. Chmielewska kocham od dziecinstwa, mam nawet jej
autograf. Czy Ty wiesz, ze ona naprawde nosi peruke?
Ja wlasciwie nigdy nie myslalam o pisaniu, nawet mi to do glowy nie przyszlo.
Dopiero Janek mnie sprowokowal takim jednym zdaniem o pilocie i ciesze sie, ze
to zrobil :)
Sluchaj, moze tez cos napiszesz i wrzucisz na Forum?

Do Agniechy

[Gość: kasia]

agniecha. napisał(a):

> Nie wiem, jak to jest ale osoby, ktore czytaja Chmielewska to wyczuje na
> odleglosc. Moze dlatego, ze sa to osoby naprawde z wyobraznia i postrzelone,
> ale w pozytywnym sensie. Tzn dla mnie w pozytywnym, wiekszosc spoleczenstwa
> patrzy jak na kretynow. Chmielewska kocham od dziecinstwa, mam nawet jej
> autograf.

Teraz to Ci zwyczajnie zazdroszczę!!!!!!!

Czy Ty wiesz, ze ona naprawde nosi peruke?

Nawet żeby nosiła 4 na raz, to nie zmieni mojej do niej sympatii. Wyobraź sobie,
ze ja całe swoje życie miałam do czynienia z podobnymi babami , jak np. Moja śp.
Matka, moja ciotka, ich przyjaciólki, nawet faceci w moim zyciu mieli tzw.
horyzonty, nie mówiąc o pomysłach. Miała tzw. Otoczenie, które, jak to mawiaja
psycholodzy, wpływa na ukształtowanie człowieka. No i ukształtowały mnie. A do
tego życie miałam, jak z powieści. I całe mnóstwo kretyńskich kłopotów, w które z
uporem zaiste oślim pakowałam się całe swoje życie. Ostatni kłopot - to miłość
trwajaca juz lat 8 - do garbusa. Jestem ostatnią (i na dodatek całkowicie
dobrowolną ofiarą Hitlera). Kochamy sie mocno, trzymamy sie siebie (bardziej ja
jego) i rozmawiamy ze sobą. To znaczy Garbus czasem milknie ("rzuca palenie") ale
w końcu wolno mu - staruszek jest. Ostatnio ktos życzliwy poradził mi, żebym mu
kupiła viagrę... Chyba nad tym pomyślę... Garbaty jeżdżący na Vagrę...
Acha - a propos kłopotów - to doszły w tzw. międzyczasie dzieci, jako przykładna
Matka-Polka, byłabym zapomniała. Na szczęście, u progu zycia, los wyposaża małe
istotki w ogromną dawkę instynktu samozachowawczego, więc udało im się dożyć
wieku 21 i 15 lat we względnej równowadze ducha. Mąż jest wędkarzem zapalonym,
toteż te paręnaście lat udało mu się ze mną wytrzymać. Ale i tak uważam, że
takich osób, które się wyczują na odległość, i które nieodmiennie potrafią boki
zrywać z Chmielewskiej chocby, jest strasznie mało. A jeżeli chadza się ze
słońcem w kieszeni i chmurą gradową, to uważanym się jest za niepoważnego(ą).
Znasz pewnie to uczucie!
A takich osób, które nas "ni grzębią ni zieją" jest mnóstwo. Dobrze, ze te
postrzelone (ja się tutaj z Tobą całkowicie zgadzam!) potrafią się wyczuć na
odległość!

> Ja wlasciwie nigdy nie myslalam o pisaniu, nawet mi to do glowy nie przyszlo.
> Dopiero Janek mnie sprowokowal takim jednym zdaniem o pilocie i ciesze sie, ze
> to zrobil :)

O pilocie ? Ciekawe. Czy On także czytuje Chmielewską, bo myślę, że siedzi na tej
samej grzędzie.

> Sluchaj, moze tez cos napiszesz i wrzucisz na Forum?

???????!
pozdrowienia:))))))

[ja_nek]

Muszę przyznać, że nie czytałem Chmielewskiej, ale chyba zacznę......
Skoro Agniecha czyta, to moze poznam jakieś Jej koleżanki, co również czytają...

Pozdrowienia
Janek

[Gość: kasia]

ja_nek napisał(a):

> Muszę przyznać, że nie czytałem Chmielewskiej, ale chyba zacznę......
> Skoro Agniecha czyta, to moze poznam jakieś Jej koleżanki, co również czytają..
> .
>
> Pozdrowienia
> Janek

No proszę, jak to Chmielewska jednoczy, chciałam powiedzieć, pomaga w
nawiązywaniu znajomości. Ty szybko przeczytaj jakąś jej powieść, żebys wiedział
od jakich koleżanek trzymać się z daleka i w co sie nie pakowac...
pozdrowienia
Kasia

[agniecha.]

Twoje rozmowy z Garbuskiem w pelni rozumiem, bo sama nie jestem gorsza.
Mianowicie gadam do kwiatka - bawidamka. Rok temu kolega z pracy odchodzil do
innej i zostawil pod moja opieka swojego kwiatka. Dzwonil raz na miesiac i
pierwsze pytanie zawsze brzmialo: Jak moj kwiatek? A kwiatek niestety mial sie
nie za dobrze, zzolk i zubil liscie. I ktos w zartach powiedzial, ze kwiatki
lepiej rosna, jak sie je podlewa. No i zaczela sie polka. Osoby, ktore akurat
zalatwialy cos w ksiegowosci ( bo ja pracuje w ksiegowosci ) mialy okazje
ujrzec, jak podlewajac kwiatuszka mowilam: Kochaniutki, rosnij, sloneczko
piekne, listeczki masz takie ladniutkie, rosnij Cholero jedna, nie badz
zolza ostatnia, rosnij - a to wszystko slodziutkim glosikiem. Chyba pomoglo, bo
kwiatek tak sie rozrosl, ze cala firma mi go zazdrosci.

Jesli chodzi o Chmielewska, to cos w tym musi byc, bo ze wszystkimi,ktorych
znam i ktorzy ja czytaja dogaduje sie w 5 sekund! :)

Pozdrawiam Cie serdecznie.

[agniecha.]

o Boze zzarlo mi:"jak sie je podlewa i rownoczesnie do nich gada"
sorka

Do Agniechy

[Gość: kasia]

Ty wiesz, to jest sposób. Wypróbowałam go na rachitycznym kwiatku na oknie, ale
również na niesympatycznym koledze w pracy. Żebys TY widziała, jak obaj
zakwitli! Ładniejszy zdecydowanie był chwast w doniczce, ale taki juz mój los.
Naczytałam się kiedys o płomiennych romansach w pracy, i kiedy jeszcze byłam
młoda początkującą "biurwą", wydawało mi sie, że faceci, z którymi będę
pracowała, przynajmniej nie będą brzydsi od ... tu nastąpił przeciągły gwizd.
Tymczasem na mojej drodze los stawiał takie paszczury, ze gdybym chciała zyc
faktycznie pracą i spędzać większość czasu w biurze, nigdy nie byłyby mi
potrzebne długie paznokcie (...), ani czarna koronkowa bielizna, a o paru
innych uciechach tego świata nawet bym nie wiedziała. Ale oprócz tego, ze
przeważnie wszyscy byli z metra cięci (mam 170 cm i kocham szpilki!), to na
dodatek cierpieli na anoreksję intelektualną, słowem byli głupsi od
pasztetowej. A że gębę zawsze miałam niewyparzona, trafiały mi się komentarze
typu : kurdupel intelektualny, etc. Nie przydawało mi to wielbicieli rodzaju
męskiego. Miałam takiego "adoratora" śiertelnie na mnie obrażonego, bo nie
chciałam iść z nim na "kawę" (jakże ja bym z nim szła, za rękę, czy z ręką na
jego pustej łępetynie, o tym nie pomyślał). Milczał więc, nienawidząc mnie w
milczeniu i piorunował mnie wzrokiem. Az w końcu na parapecie zaczął zdychać
kwiatek mojej kadrowej, która właśnie poszła na urlop. Ktoś mi poradził, tak
jak i Tobie, zeby go czasem podlac, a nawet zagadać, że to rodzaj męski to
próżny... No i w ramach doświadczeń, postanowiłam najpierw porozmawiać z moim
absztyfikantem, tym facecikiem, co to wszystkie rozumy zjadł, a następnie
wydalił, a także, przy sposobności z kwiatkiem (podlewałam wyłącznie kwiatka,
kolegę podkarmiałam, zastanawiając się, kiedy przestanie chodzić a zacznie się
toczyć.). Pochodzili z tej samej rodziny. Chwyciło. Obaj dali się oswoić.
Garbaty też ma chyba w sobie cos z samca. Aczkolwiek jego dowcipy są na
inteligencję, więc idzie wątpić w płec męską... (mam nadzieję, że żaden facet
się nie obrazi).
serdeczności! :))

[agniecha.]

Ja z kolei mam 172 cm i wyobraz sobie, ze tez mam zawsze problem z butami. Jak
wychodze to raczej probuje dostosowac swoj wzrost do otoczenia. Z reguly nie
lubie patrzec z gory na kogos. A najgorzej jak ma byc ktos, kogo nie znam i
wtedy pytam, ile ma wzrostu, bo nie wiem czy zalozyc buty na wysokim obcasie? I
faceci czasem podchodza do tego ze zrozumieniem, a czasem nie, bo czuja sie
potraktowani przedmiotowo: jak dodatek do szpilek! Zgroza!

Wiec jednak 2 najstarsze i stosowane sposoby przez kobiety na oswojenie faceta
tzn nakarmic go i gadac do niego komplementy, nie stracily na waznosci i beda
na czasie do konca swiata :) A do tego sa ekonomiczne, bo dzialaja tez na
kwiatki ;))) Wiesz, Panowie chyba jednak sie na nas obraza?

Ja tez nie mam widokow na romans w pracy, ale rozrywki dostarcza mi taki jeden
Pan, z ktorym uwielbiam sie droczyc.
Docinami sobie ile wlezie, a wszystko w sposob bardzo eleganki i wytworny.
Np wczoraj ja mu chcialam wrzucic viagre do kawy a on obdarzyl mnie epitetem
"mloda zygota". Nie mam pojecia co to mialo znczyc, ale musze przyznac, ze
ubawilam sie po pachy :)

Pozdrowienia.

[agniecha.]

Tak mi sie teraz przypomnialo o Chmielewskiej jeszcze.
Jechalam kiedys w autobusie i czytalam "Wszystko czerwone".
Tam byl taki dunski porucznik, ktory mowil biblijnym polskim.
I tak glosno rechotalam i ludzie dookola dziwnie sie na mnie patrzyli, ale w
momencie kiedy ow porucznik zapytal" Czy to jest twoja mac?" ( pamietasz ten
fragment? ) ryknelam takim smiechem, ze pol autobusu na mnie spojrzalo.
Dostalam takiego ataku smiechu, ze poplakalam sie ze smiechu i musialam wysiasc
:)
Teraz juz nie probuje czytac Chmielewskiej w srodkach komunikacji miejskiej.
Ale kiedys jechalam i na przeciwko siedziala dziewczyna, ktora po bez przerwy
przez cala droge rechotala sie pod nosem. Patrzylam na nia i bylam przekonana,
ze czyta Chmielewska. Po prostu wiedzialam. I kiedy wysiadala udalo mi sie
zerknac na okladke. I co? I Chmielewska oczywiscie. :)

Do Agniechy

[Gość: kasia]

Mloda zygota, musze zapamietac. Przyda się na pewno. Parę takich stwierdzeń już
mam w głowie, a i powiedzonka życiowe na poprawę humorku też mi sie gdzieś
plączą po pamięci. To znakomicie ułatwia zycie. Niestety, u mnie w pracy
panowie, z jednym wyjątkiem, sa niesamowicie ociężali - także umysłowo...To typ
mężczyzn, co to nawet pół książki w życiu nie przeczytał, a gdyby głupota była
wprost proporcjonalna do wzrostu - całowaliby księżyc w d... .
Na 21 osób - z trzema udało mi się znaleźć wspólny język. Jad nam czasem kapie
z pysków strasznie i zachodzi obawa, że wypali podłogę w końcu. Te trzy osoby
to jeden samiec i dwie samice. Reszta to mazia mentalna.
Ale - jak zauważyłam, to jest tak bardzo "na topie", żeby wiedzieć, co dzieje
się w domu Big Brother'a, znać notowania, ale niekoniecznie np. czytać i chcieć
wiedzieć więcej. Ilość oddanego moczu w nocy, ilość wypalonych papierosów, czy
wypitych drinków i koniecznie wielkośc biustów poruszających się po ulicach. To
jest dopiero temat fascynujący.
Na szczęście ma parę osób równie postrzelonych jak ja i nie chcę tego zmieniać.

Obcasy noszę, na szczęście zarówno mój mąż jak i synowie nie byli chowani pod
szafą. Na randki juzńie chodzę, więc nie przeżywam stresów związanych ze
wzrostem wzdychulca.
Zawsze kochałam obcasy, aczkolwiek pamiętam czasy, gdy zapłakiwałam się na
śmierc prawie, bo strasznie się kochałam w koledze z klasy (w 2 klasie szkoły
podstawowej) - a ono był taki malutki, ze chyba musiałabym zawsze klęczeć.
Odkochałam się w końcu, ale pretensje do losu mialam za to ze mi dał wzrost.
POtem mi odbiło i chodziłam na niskim obcasie (nawet do garsonek) - wyglądałam
jak kaczka zamiatając kuprem. Wydawało mi się, że w ten sposób wtopię się w
środowisko. I ze będę taka modna i sportowa... Az w końcu zobaczyłam sie w
jakiejś szybie wystawowej... Ubawił mnie widok... Wróciłam do obcasów.
Ty tyle w kwestii wzrostu i obcasów.
Co do panów - no cóż, jeżeli maja poczucie humoru ( dla zainteresowanych w
słowniku pod literą "H"), to nie obrażą się na pewno. W końcu nie możemy
zakładać, ze wszyscy panowie to zakompleksione smutasy. Przecież wtedy to zycie
zupełnie straciłoby sens!
serdeczności :)

[Gość: Janek]

Wzdychulec i młoda zygota! Niezłe, ubawiłem się.

Dobrze, że się zamknąłem w pokoju, bo inaczej wszyscy by się na mnie popatrzyli
jak na Ciebie Agniecha w autobusie.

Pozdrawiam ciepło
Janek

[agniecha.]

Jesli chodzi o smianie sie do monitora, to
ja juz sie nawet z tym nie kryje.
Panie, ktore sa ze mna w pokoju, na poczatku bardzo to bawilo,
jak ni z tego ni z owego szczerzylam zabki do monitorka,
ale juz sie przyzwyczaily :)

Do Agniechy i Janka

[Gość: kasia]

Witam w piatek, u nas deszczowy i beznadziejny. Mam nadzieję, że nie obudze się
za chwilę i nie okaże sie że to dopiero poniedziałek....
Zasiadła przy kawce, odczytałam passus o szczerzeniu zebów do minitora, a także
o rozrywce, jakiej dostarczyłysmy Jankowi. Spokojnie Janku, mamy w zanadrzu
jeszcze pare innych.
Pozdrawiam Was serdecznie i słonecznie (na przekór pogodzie).
A tak w ogóle, Mili Państwo - do pisania proszę, do pisania. Agniecha ma
dyspensę, bo poranna kawka, ale Ty Janku, ani makijaż, ani fryzura, kawkę
mozesz podczas pisania popijać... :))))))

[agniecha.]

Czesc! U nas tzn gdzie? Moze w Warszawie?

Niestety, teraz moja kolej na nastepny odcinek, wiec nawet kawka nie jest
wytlumaczeniem. Ale spokojnie, wczoraj splynelo na mnie natchnienie.
Jego wynik ponizej.
Milego dnia.

[Gość: kasia]

U nas, to znaczy w Gdańsku, to tak jakbym napisała: w pępku swiata...
Lecę czytać! Na razie! :))

Odcinek 9

[agniecha.]

Pociagnela go na kanape. Kiedy pochylila się nad nim jej wlosy opadly na jego
twarz. Lekko i zmyslowo go laskotaly. Rozpinala guziki jego koszuli bardzo
powoli, jakby droczyla się z jego zniecierpliwieniem. Potem rozpiela spodnie i
sciagnela je z niego. Zamknal oczy. Czul jej gorace, wilgotne wargi najpierw na
swojej szyi, potem zaczely się zsuwac w dol. Obsypala jego klatke piersiowa i
brzuch namietnymi pocalunkami. Te pocalunki go rozpalaly jeszcze bardziej i
jeszcze mocniej. Jej gorace dlonie wedrowaly po jego udach, a w slad po nich
posuwal się delikatnie jej miekki jezyk. Westchnal gleboko kiedy zaczela
piescic jego meskosc. Piescila go, potem przerywala na chwile, potem znow go
piescila az do momentu, kiedy nie czul już nic poza zwierzeca ochota, żeby się
w nia wedrzec i osiagnac spelnienie. Ale on nie pozwolila mu się poruszyc.
Usadowila się na nim i zaczela powolutku, zmyslowo krecic biodrami. Koncowkami
palcow przesuwala po jego brzuchu. Patrzyla na niego wyzywajaco, przygryzla
zebami dolna warge i zaczela szybciej krecic biodrami. Chciala kontrolowac
sytuacje, chciala na niego patrzec i widziec w jego oczach, jak mocno jej
pragnie. Tylko jej. Chciala widziec, jaka ma nad nim wladze, ze jest w stanie
doprowadzic go do szalenstwa. Zeby o niej nie zapomnial. Żeby o niej marzyl.
Zeby chcial wiecej. Janek czul, ze ogarnia go taki zar namietnosci, jak
jeszcze nigdy w zyciu. Poruszala się coraz szybciej, a on coraz glebiej
oddychal. Poruszali się w jednostajnym rytmie idealnie dopasowani, z kazda
sekunda szybciej, mocniej, namietniej i dziko!

Piotr Lorentz patrzyl ze zdziwieniem na Janka, który siedzial za biurkiem z
rekami pod broda i wpatrywal się rozanielonym, marzycielskim wzrokiem w kanape.
Sam nie widzial w niej nic fascynujacego.
- Panie Janku, slyszy mnie Pan? – zapytal glosno po raz drugi.
Janek popatrzyl na Piotra niewidzacym wzrokiem.
-Nie. To znaczy tak. Oczywiście – zaczal się platac probujac wrocic do
otaczajacej go rzeczywistosci ze swiata slodkich wspomnien wczorajszego
wieczoru.
- Dzis o 18 jest pogrzeb mojego ojca. Na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim na
Mlynarskiej. Wiem, ze pozno Pana powiadamiam, ale mam nadzieje, ze Pan
przyjdzie – Piotr patrzyl pytajaco. Nie wygladal najlepiej. Pod oczami miał
cienie, jakby nie spal od kilku dni.
-Tak, przyjde na pewno – zapewnil go Janek i Piotr wyszedl rzucajac przy tym
ostatnie podejrzliwe spojrzenie na czarna, skorzana kanape stojaca niewinnie
pod sciana.

Janek staral się ze wszystkich sil nie patrzec na kanape. Nie mogl się skupic,
a miał mnostwo roboty. Była już 15, a on niewiele zrobil. Od rana dzwonili
klienci, bardziej zadni sensacji i plotek, niż stanem wlasnych finansow. Na
biurku walaly się dokumenty i wykresy. Nie patrz na kanape, nie patrz na kanape
– powtarzal sobie w myslach jak zaklecie patrzac bezradnie na monitor
komputera. Mogl nakazac sobie nie patrzec na kanape, ale nie mogl zmusic się,
żeby o niej nie myslec. Nic nie mogl poradzic na to, ze tak na niego dzialala.
Przyciagala go jak magnez. Oddalby wiele, żeby jeszcze raz poczuc to pelne
seksu napiecie miedzy nimi, jej zapach, jej cieple pocalunki na swoim ciele,
dotyk jej dloni na...
Az podskoczyl, kiedy zadzwonil telefon. Niechetnym ruchem podniosl sluchawke.
- Slucham .
- Dzien dobry. Tu Cieszkowski. Dzwonie, żeby sprawdzic czy Pan jeszcze zyje.
- Tak, zyje – zapewnil go Janek – Widze, ze jest Pan dzis bardzo dowcipny
Panie poruczniku. Czyzby wiedzial Pan już, kto jest morderca?
- Z przykroscia i zalem musze stwierdzic, ze nie. Nic w tej calej zakichanej
historii do siebie nie pasuje – rzekl ponuro Cieszkowski – Czy nie wydarzylo
się ostatnio nic podejrzanego , co zwrociloby Pana uwage?
- Nie, chyba nie – zaczal Janek, ale Cieszkowski mu przerwal:
-A o czym Pan rozmawial z Gintrowiczem? W Patric’u?
-Hyyy – Janek wydal z siebie nieartykulowany dźwięk zastanawiajac się szybko
czy powiedziec prawde czy sklamac – A tak sobie, o caloksztalcie.
-No ja mysle, ze nie o pogodzie – zdziwil się przyjemnym glosem porucznik, po
czym dodal powaznie – Czy Pan naprawde nie zdaje sobie sprawy z powagi
sytuacji? Czy nie dociera do Pana, ze nikomu nie może Pan ufac? Ze probowano
Pana zabic i morderca na pewno sprobuje dokonczyc dziela? Zycie Panu niemile
czy co?
Janek siedzial przez chwile bez slowa po czym zapytal ostroznie:
-Czy mysli Pan, ze prawdopodobne jest, żeby zaplatana była w to mafia? Jakies
nielegalne interesy, pozyczki, dlugi, które mafia chce sciagnac z powrotem?
Po drugiej stronie sluchawki zapadla gleboka cisza.
- Skad przyszlo to Panu do glowy? – padlo pytanie.
-Po rozmowie z Gintrowiczem zaczalem się zastanawiac, jakie mogly być motywy –
zaczal Janek ale Cieszkowski mu przerwal.
- Czy Gintrowicz Panu to zasugerowal ? Z ta mafia? – dopytywal się goraczkowo –
Niech Pan nie zapomina, ze ukrywanie informacji pomocnych dla sledztwa grozi
surowymi konsekwencjami. Wiec? – zapytal.
- Taaak – powiedzial Janek ociagajac się – Ale to ma sens. Gintrowicz mowil, ze
Piotr Lorentz miał jakies wspolne interesy z mafia i ...
- Niech się Pan tak nie goraczkuje – ostudzil jego zapal porucznik – Czy Pan
mysli, ze tego nie sprawdzilismy? Nie jestesmy az tacy zacofani, jak się
powszechnie uwaza. Mamy swoje sposoby. Sprawdzilismy to i jestesmy pewni, ze
mafia jest wykluczona – Hmmm, Gintrowicz chcial zrzucic podejrzenia na Piotra
Lorentza... ciekawe, ciekawe... – rzekl cicho Cieszkowski i rozlaczyl się.

[agniecha.]

Gintrowicz chcial zrzucic podejrzenia na Piotra Lorentza – powtorzyl w myslach
Janek.
Czy Gintrowicz mogl być morderca? Jaki mialby motyw? Ale jeżeli faktycznie nim
był, to może rzeczywiscie chce teraz wkopac w te zabojstwa niewinnego Piotra? A
może Piotr wie cos, co mogloby go zdemaskowac i dlatego chce za wszelka cene
zrzucic na niego podejrzenia? A jeżeli mowi prawde i winny jest Piotr? Pytania
klebily się i nie dawaly mu spokoju.
Jego rozmyslania przerwal cichy trzask. W drzwiach stala Agnieszka. Wygladala
oszalamiajaco pieknie. Nagle wszystkie czarne mysli ulecialy. Miala na sobie
obcisla granatowa bluzke z duzym dekoldem, krociutka czarna spodniczke i buty
na wysokim obcasie. Jej wlosy splywaly miekko na ramiona. Usmiechnela się
leciutko i przeszla przez cala dlugosc pokoju kolyszac zmyslowo biodrami.
Wslizgnela sie miedzy fotel, na którym siedzial i biurko. Usiadla na blacie i
zalozyla noge na noge. Poczul zapach jej perfum. Poison Diora. Uwielbial ten
zapach. Uwielbial ten zapach wlasnie na niej. Wystarczylo, ze tu była a on już
czul, ze jego spodnie robia się ciasne.
- Czesc przystojniaczku – wyszeptala.
-Czesc – odpowiedzial, pochylil się i pocalowal ja w kolano.
- Jak mija Ci dzien? – zapytala i usmiechnela się tak promiennie, ze zapomnial
o calym swiecie. Chcial tylko tak siedziec i patrzec w jej radosne oczy.
-Dobrze- odpowiedzial.
- A o czym rozmawiales z Gintrowiczem? – zapytala i usmiechnela się jeszcze
cudniej.
- Probowal mnie przekonac, ze to Twój wuj jest winny, a motywem sa interesy z
mafia.
- Wiedzialam – wykrzyknela Agnieszka i usiadla mu na kolanach. W jej oczach
pojawilo się wzburzenie.
-Do tej pory tylko podejrzewalam, ale teraz jestem pewna. To Gintrowicz jest
morderca! I probuje zrzucic podejrzenia na mojego biednego wujka! Mnie tez
zabije. I Ciebie. Nie zawaha się. Ach... - wyszeptala i nagle się rozplakala.
Janek wpadl w poploch, wyszarpal z kieszeni chusteczke i zaczal ocierac jej
lzy.
-Nie placz, no już nie placz – powtarzal bez sensu. Tak bardzo chcial ja
pocieszyc, a nie wiedzial jak to zrobic.
-Musimy dowiedziec się, co ukrywa Gintrowicz. Mam plan. Ale musisz mi pomoc.
Bez Ciebie nie dam sobie rady – popatrzyla na niego blagalnie tymi swoimi
slicznymi oczami i nie pozostalo mu nic innego jak zgodzic się.
-Sluchaj, Gintrowicz nie wylacza komputera. Mój wuj zeszta tez – westchnela –
twierdza, ze to cale logowanie do sieci ich denerwuje i zabiera za duzo czasu.
Po prostu wieczorem zakradniesz się do pokoju Gintrowicza i poszperasz troche.
Może znajdziesz cos ciekawego? Będziemy mieli pewnosc czy to Gintrowicz czy
nie. Choc ja uwazam, ze tak!
- Zwariowalas – Janek wpatrywal się w nia przerazony – mam się wlamac do
komputera swojego szefa? Na litosc boska, jak ktos mnie zobaczy, to nawet na
Antypodach pracy nie znajde! Pojde do wiezienia!
-Szszsz...uspokoj się! Nikogo w firmie nie będzie. Wszyscy po pogrzebie pojda
do Piotra. Urzadza mala stype. Ty się wykrecisz i przyjedziesz do firmy. A ja
będę u Piotra w domu uwazala, żeby Grabowski nie wyszedl. Może go upije? Nie
martw się, uda się. Zrobisz to dla mnie? Proszę– Agnieszka pochylila się i
pocalowala go dlugo i namietnie.
-Tak – odpowiedzial z zametem w glowie.
- Dziekuje, tylko Tobie mogę zaufac – pogladzila go po policzku i zeskoczyla z
jego kolan – Musze isc. Będziemy w kontakcie.
Poslala mu reka calusa i wyszla.
Janek wpatrywal się w zamkniete drzwi. Skoro Piotr również nie wylacza
komputera może uda mu się wslizgnac tez do jego pokoju i sprawdzic, czy nie
kryje on jakiejs tajemnicy. A co tam, jak już spasc, to przynajmniej z
wysokiego konia.
Spojrzal na zegarek. Była 17. Zerwal się i zaczal zakladac plaszcz. Chcial
jeszcze wpasc do domu i przebrac się w czarny garnitur. Jeżeli ma zdazyc, musi
leciec. Czekal go bardzo pracowity wieczor.
CDN

Pozdrawiam najcieplej na swiecie Janka - mojego drogiego wspolautora i
szanownych czytelnikow.
agniecha

[agniecha.]

Napisalam:
"A ja będę u Piotra w domu uwazala, żeby Grabowski nie wyszedl. "

Ozywiscie Gintrowicz, a nie Grabowski! Grabowski, po tym jak wypadl z 36
pietra, ma szanse isc jedynie do nieba. Albo piekla ;)
Bardzo przepraszam, ale trupy mi sie troche pomylily.
Postaram sie uwazac w przyszlosci!

[Gość: kasia]

Trupy w ogóle mają to do siebie. ;)

[Gość: Janek]

Agniecho.
Właśnie główna bohaterka rozebrała głównego bohatera dwukrotnie.....
Nie sądzę jednak, aby on miał cokolwiek przeciwko.....
Myślę, że i tak był zachwycony całym zbliżeniem.
Wolałem Ci to pokazać sam, bo zaraz wparuje tu Frene i powie nam, że jesteśmy
nieprofesjonalni.
Do Frene - autorzy czuwają nad porządkiem.

Pozdrowienia serdeczne
Janek

[agniecha.]

Drogi Janku! Musze ze wstydem przyznac, ze nie rozumiem Twojej uwagi o
dwukrotnym rozbieraniu glownego bohatera :(
W odcinku 8 napisales: "Zsunęła jego garnitur, rozluźniła krawat i zaczęła
rozpinać koszulę." I potem juz nie bylo nic o jego garderobie ani nic, co by
sugerowalo, ze juz zostal rozebrany. Spejalnie sprawdzilam.
Zaczelam wiec od dokonczenia dziela i ostatecznym zdjeciu tej nieszczesnej
koszuli.

Do Agniechy

[Gość: Janek]

Mea culpa.
Całkowite rozpięcie koszuli zostawiłem w domyśle, kiedy przenosiłem na chwilę
akcję do policyjnego poloneza.
Nie powiedziałem tego zbyt dobitnie. OK.
Przez Frene zrobiłem się nadwrażliwy.

Pozdrawiam
Janek

Do Agniechy i do Janka

[Gość: kasia]

Spokojnie, wlasnie docxzytalam do konca. najpierw mi sie literki zrobily duze,
i myslalam ze zeza rozbieznego dostane, potem w ogole mi wszystko zniklo, i to
wlasnie jak sie momenty zaczynaly...
Chyba sobie wreszcie zdrukuje powiesc (jezeli pozwolicie) i przeczytam
spokojnie. Nie beda mi wtedy wypieki bruzdzily, ani nikt mi nie bedzie zagladal
przez ramie, ani nikt nie bedzie mi sie pytal, dlaczego się szczerzę do
ekranu...
Miłego weekendu :)))

Do Agniechy , Kasi, Janka .

[Gość: Frene]

Aha.

Rozdział 10

[Gość: Janek]

Wrócił do domu. Wziął szybko prysznic. Przebrał się w czarny garnitur i wziął
małą latarkę. Msza za duszę zmarłego trwała 45 minut. Ceremonia pogrzebowa na
cmentarzu uległa skróceniu, bo zaczął padać zimny jesienny deszcz. Zerwał się
wiatr i wszyscy stali skuleni czekając aż ksiądz, a później Piotr Lorentz
pożegnają zmarłego. W pewnej chwili poczuł, jak ktoś wkłada mu coś do kieszeni.
Odwrócił wzrok. Tuż za nim stał Gintrowicz i lekko skinął głową.
Po zakończeniu Piotr zaprosił wszystkich na stypę. Janek wymówił się infekcją,
którą wytłumaczył swoje poranne rozkojarzenie, pożegnał się i poszedł do
samochodu.
Zapalił światło i sięgnął do kieszeni.
Rozwinął kartkę i zobaczył dwa słowa:
„Mam coś”.
Zawahał się. Iść na stypę czy jechać do biura? Zdecydował się jechać do biura.
Przecież porozmawiać z Gintrowiczem mógł jutro. Zbadać ich komputery mógł
jedynie dziś. Kiedy odjeżdżał, zauważył znów tego samego poloneza i nagle
otwieraną gazetę.
„Amatorzy” - pomyślał
Rozpadało się na dobre. Był podenerwowany i kilkukrotnie niemal najechał na
poruszające się przed nim pojazdy. Serce biło mu w piersiach jak oszalałe, a w
wyobraźni widział już jak szperając w komputerze Gintrowicza zostaje nakryty
przez ochronę biurowca, a następnego dnia zwolniony dyscyplinarnie z pracy. Po
co on się zgodził na to wszystko.
- Bo myślisz nie tym co trzeba – mruknął do siebie. Do myślenia używa się głowy.
Ale nie mógł zapomnieć wyrazu Jej oczu, kiedy prosiła, nie mógł zapomnieć
tamtej nocy, Jej dłoni i ust na swym członku, kołysania Jej bioder czym
doprowadzała go do szaleństwa. Nawet teraz na wspomnienie tamtej nocy, poczuł
erekcję. Na kolejnych światłach wyjął panel radia. Włączył je. Właśnie leciał
stary kawałek Pet Shop Boys „You Are Always On My Mind”.

Wjechał do podziemnego garażu i zaparkował. Wjechał windą na parter, skinął
portierowi na parterze, po czym wsiadł do kolejnej windy, która zawiozła go na
górę.
Udał się najpierw do swego pokoju. Zostawił płaszcz. Wziął dla zmylenia
potencjalnych obserwatorów teczkę z papierami, które zwykle zanosił
kierownictwu oraz czystą dyskietkę i udał się piętro wyżej
Kiedy drzwi otworzyły się, rozejrzał się po korytarzu. Zatrzymał się przed
szklanymi drzwiami. Wczytał swoją kartę magnetyczną i wstukał kod dostępu,
który umożliwiał wstęp na to piętro. Wszędzie było ciemno, ani żywej duszy.
Wszedł do gabinetu Gintrowicza. Nie zapalał światła. Usiadł na jego wysokim,
skórzanym, obrotowym fotelu. Dokładnie przyjrzał się papierom na stole, aby nie
zmienić porządku jaki zastał. Wyjął latarkę i przejrzał je pobieżnie.
Gintrowicz kierował operacjami walutowymi, a więc na jego biurku leżały dane o
stawkach depozytów i kredytów na międzybankowym rynku w Londynie i Frankfurcie,
ostatnie stawki ovenight i T\N, raporty, wydruki danych makroekonomicznych
państw strefy euro, wykresy relacji dolara do jena, euro do dolara itd. Nic
konkretnego. Ostrożne przetrząśnięcie szuflad też nic nie dało.
Stuknął w klawiaturę. Wygaszacz ekranu znikł i pojawiła się tapeta –
zeskanowane zdjęcie uśmiechniętej rodziny Gintrowicza.
„Zaraz zobaczymy czy jesteś taki święty” - pomyślał
Zaczął metodycznie przeglądać zawartość folderów.
Minęło 5, potem 10, 15 minut, a on nic nie znajdował. Same pliki pomocnicze do
programów ilustrujących zachowania rynków walutowych. On miał podobny program,
ale konwertował tam dane dotyczące akcji.
Nagle - jakby z nastawionych na maksymalną moc głośników - usłyszał sygnał SMS
z jego własnego telefonu komórkowego. O mało nie dostał zawału serca. Rozejrzał
się gorączkowo, wokół panowała cisza, tylko rozjaśniona tarcza jego komórki
informowała o nowej wiadomości. Otarł zimny pot z czoła i szepnął do siebie”
„K......., jak tak dalej pójdzie, to skończę jako najmłodszy zawałowiec gdzieś
na OIOM-ie”
Odczytał wiadomość.
„Synku, w niedzielę zaprosiłam panią Jadzię z córką. Mówiłam Ci o niej.
Powinieneś poznać tę dziewczynę. Jest mądra, dobra, ma trzy fakultety. A ty
powinieneś się ustatkować. Przyjdź na obiad. Całuję. Mama”
- Dzięki mamo, ale nie skorzystam – odparł w myślach.
Zastanowiło go przez chwilę dlaczego matki nigdy nic nie mówią o wyglądzie
swoich „propozycji”.
- Bo zwykle nie ma o czym mówić - odpowiedział sam sobie.
Na wszelki wypadek wyłączył komórkę.
Otworzył menu „Dokumenty” i jego oczom ukazał się napis „Empty”. Zdziwił się.
Po co Gintrowicz wyczyszczał listę dokumentów? To było podejrzane. A może kogoś
w biurze się bał? Wszedł do folderu „Moje dokumenty”. Wśród innych katalogów
zastanowił go folder o nazwie „X”. Natychmiast tam wszedł i jego oczom ukazała
się cała masa plików graficznych. Janek kliknął jeden z nich. Jego oczom
ukazało się zdjęcie jakiejś pary uprawiającej seks. Drugie i trzecie zdjęcie
było podobne w swej treści.
„Widzę kolego, że lubisz nagie obrazki z internetu” – pomyślał. Teraz było
oczywiste, że wstydził się tego i dlatego czyścił listę podręcznych dokumentów.
Nagle jego wzrok zatrzymał się. Był tu jeszcze jeden folder, ale o nazwie xxx.
„No to teraz będzie hard porno” - pomyślał Janek. Już miał użyć
polecenia „wstecz” by wyjść z katalogu, kiedy coś go tknęło. Kliknął dwukrotnie
i jego oczom ukazał się tylko jeden plik.
Był to plik Excela o nazwie „rozrachunki”. Janek kliknął go dwukrotnie i jego
oczom pojawiła się tabela z nazwiskami, kwotami, datami. Nazwiska niewiele mu
mówiły, ale klientów Gintrowicz własnych nie miał. Jego zadaniem była alokacja
nadwyżek finansowych na rynkach walut w chwilach bessy na rynkach akcji i
surowców. A więc te obrazki to zasłona dymna......
Wsunął dyskietkę do stacji i skopiował plik.
Jeszcze przez chwilę myszkował po komputerze. Oczyścił listę podręcznych
dokumentów. Zabrał dyskietkę i teczkę, którą miał dla niepoznaki. Zgasił
latarkę.
Udał się do sąsiedniego pokoju. Przeszedł przez pusty i ciemny sekretariat i
wszedł do gabinetu Lorentza.
Biurko było zadbane, żadnego galimatiasu, wszystko ułożone. Niewielka liczba
służbowych szpargałów, nic nadzwyczajnego. Prawie pusto jeśli nie liczyć
monitora, telefonu. Włączył latarkę i zaczął przeglądać.
Nagle usłyszał dzwonek windy. Błyskawicznie rozejrzał się wokół. Nie było gdzie
uciec. Natychmiast schronił się pod biurkiem i zgasił latarkę. Duże biurko
Lorentza miało to do siebie, że było całkowicie obite od zewnętrznej strony, a
więc osoba siedząca pod biurkiem dla postronnych osób nie mogła być widziana.
- Myślisz, że ktoś tu jeszcze jest? – usłyszał damski głos
- Co ty, wszyscy dziś wcześniej wyszli. Przyszedł taki jeden bubek, ale siedzi
w papierach piętro niżej, a zresztą on tu nigdy o tej porze nie zagląda. Co by
tu zresztą robił?
- „Bubek??? Ty kanalio, zaraz zaraz.... to był jeden z tych ochroniarzy z
móżdżkiem jak u wróbla” – pomyślał Janek
- Ale sprawdź, wiesz co by było, jakby ktoś nas tu zastał, tak we dwoje.
- No dobrze, sprawdzę.
Przez chwilę nic nie było słychać oprócz odgłosu kroków.
- Mówiłem, że nikogo tu nie ma.
- No wiesz, lepiej być pewnym.
Włączyli światło, a Janek jeszcze ściślej przywarł do wewnętrznych ścian biurka.
- Chodź zrobimy to na biurku ich szefa!
- Masz zabezpieczenie?
- Mam.
- Co to jest? Przecież te prezerwatywy wyprodukowano gdzieś w Indiach!
- No pewno, przecież tam wymyślono Kamasutrę! Oni podobno znają się na rzeczy.
- Ty, czy Ty przypadkiem nie za dużo o tym wiesz?
- Ktoś musi. Sporo na ten temat czytałem.
- Ty, ty przecież nawet gazet nie czytasz. No może z wyjątkiem wyniku meczu
Amica Wronki - Groclin.
Ale rozmowa się urwała i usłyszał ciche pomrukiwania i coś co mogło być
pocałunkami. Szelest zrzucanej odzieży. Oparł głowę o sufit czyli dolną część
blatu i w tej ch

[ja_nek]

Ale rozmowa się urwała i usłyszał ciche pomrukiwania i coś co mogło być
pocałunkami. Szelest zrzucanej odzieży. Oparł głowę o sufit czyli dolną część
blatu i w tej chwili coś ciężkiego opadło na stół. Poczuł potworne uderzenie w
głowę. Po chwili biurko zaczęło się kołysać, z początku słabo, później coraz
mocniej.
„Ile ona waży?”
Zmełł w ustach przekleństwo. W końcu biurko zaczęło piszczeć w spojeniach.
„Ach, mocniej. No mocniej!!!!
„Jeszcze, no jeszcze!
O tak, rób to, dalej!
„Już dochodzę. Oooooooch. Aaaaaaaa....
I tak bez końca.
Mijały minuty, odgłosy nie słabły, a Janek słysząc to patrzył tylko czy biurko
wytrzyma.
„Jak tak dalej pójdzie to wejdę niechcący w trójkąt” – pomyślał.
Od niewygodnej pozycji zaczynały go boleć i nogi i plecy. Pozycje tych na górze
musiały się zmieniać i być wygodniejsze, skoro wibracje w jakie wpadało biurko
były co jakiś czas trochę inne. Spojrzał na zegarek. Mijało 35 minut.
„ Co u licha? Sex maszyna?”
Jakby w odpowiedzi usłyszał coś co wydawały męskie struny głosowe, ale nie
przypominało to żadnego znanego dźwięku.
„Orgazm?” – pomyślał z nadzieją
„Byłeś wspaniały” – usłyszał kobietę.
Po chwili usłyszał szelest odzieży, świst rozporka i oddalające się kroki.
Zgaszono światło.
Kiedy był pewny, że nikogo już nie ma wytknął głowę i wygramolił się klnąc w
myśli na czym świat stoi.
Opadł na krzesło Lorentza i odetchnął. Wyprostował nogi. Zaczął przeglądać
foldery. Nic, znowu nic, znów nic. Gorączkowo przeglądał zawartość komputera.
Nie miał ochoty być tu znów, kiedy jakiś ochroniarz zechce się tu kochać. Swoją
drogą to skandal!
Zaraz, zaraz, wybałuszył oczy.
Był tu plik o tej samej nazwie co u Gintrowicza!
Otworzył go. Zawartość pliku była identyczna.
Włożył dyskietkę, zmienił nazwę uprzednio skopiowanego pliku. Następnie
przekopiował plik Lorentza. Mogły przecież czymś się różnić.
Zamknął drzwi go gabinetu, opuścił piętro i wrócił do swego pokoju. Wszedł i
zapalił światło.
Usiadł i zaczął się zastanawiać. Grają razem czy jeden z nich gra na własną
rękę i szpieguje drugiego? I dlaczego Agnieszka tak obstaje za Piotrem? Czy
tylko więzi rodzinne? Czy Agnieszka miała coś z tym wspólnego? Przecież jej
kolega został zamordowany przez złodziei samochodów. Poza tym namawiała go do
sprawdzenia komputera Gintrowicza nie mówiąc nic, że Jej wuj już to zrobił. Nic
się nie kleiło, jak w marnej powieści sensacyjnej.
Włączył komputer, trwało chwilę zanim załadował się system operacyjny.
Trzeba było się asekurować przed wszystkimi.
Zaczął pisać w Word-zie. Pisał kilkanaście minut. Następnie otworzył
przeglądarkę internetową i uruchomił pocztę elektroniczną. Wpisał adres jednego
ze starych przyjaciół. Adresatowi mógł zaufać, był prawnikiem o specjalności
prawo pracy, jego kolegą, jeszcze z podstawówki. Czasem, choć rzadko spotykali
się. Włożył dyskietkę do stacji i przesłał mu oba skradzione pliki oraz trzeci
plik wraz z napisaną wcześniej treścią.
Całość opatrzył opisem: „Nie otwieraj, dopóki sam nie będziesz wiedział, że
powinieneś to zrobić”.
Mógł być pewny, że kolega nie otworzy plików. A teraz nikomu z biura nie mógł
ufać.
Po wysłaniu wiadomości, wysłał oba pliki na swoje konto pocztowe na jednym z
darmowych serwerów. O nim wiedział tylko on i mógł mieć do niego dostęp,
gdziekolwiek by był. Następnie zatarł ślady wysyłki. Usunął obie kopie obu
wiadomości najpierw z folderu „wysłane”, a później z kosza. Wyrzucił plik Worda
i opróżnił kosz. Oczyścił menu „Dokumenty” i wyjął dyskietkę.
Schował ją do kieszeni.
Zastanowił się. Wpisał w przeglądarce adres czołowego polskiego dziennika i
wszedł do archiwum.
Źle!!!
Uruchomił drugą przeglądarkę, która nie zapamiętywała wpisywanych haseł i
dopiero teraz wszedł do archiwum.
Wpisał hasło „Piotr Lorentz”. Wyskoczyło kilka artykułów. Przejrzał je,
wszystkie dotyczyły firmy i nic nowego mu to nie powiedziało. Wpisał inne hasło:
„Agnieszka Lorentz”
Wyskoczyły jeden artykuł. Kliknął na tytuł.

Jego oczy pomimo zmęczenia otworzyły się szeroko.
„Internet jest wielki” – szepnął
W artykule w dodatku stołecznym opisano szczegóły śmierci Jej chłopaka. Co
więcej zawarto tam zdawkową informację o okolicznościach śmierci Jej matki
podczas podróży do południowej Francji.

W tym samym czasie w pewnym pokoju dwóch mężczyzn i kobieta wymieniali się
spostrzeżeniami.
- A jeśli zacznie się czegoś domyślać?
- Znajdzie to, co chcemy znaleźć. Przecież o to nam chodzi. Domysły i
podejrzenia zostawi na boku. Poza tym mam nad nim władzę.
- Ty?
- Jeśli zechcę każdego owinę sobie wokół palca. Aha, jeszcze jedno. Nie
chciałabym, aby włos mu spadł z głowy. To wyjątkowy facet.
- Zakochałaś się w nim.
- Nie, ale lubię z nim być i jeśli dowie się za dużo w tych warunkach, to...
- Pójdzie do piachu.
- Nie może tak się stać – powiedziała cicho
- Znasz realia. Może być trudno – odparł trzeci rozmówca

CDN......
Pozdrawiam czytelniczki i współautorkę

To był rzecz jasna rozdział 10 i pół

[ja_nek]

Mam nadzieję, że się podobało.

Janek

[w_kulik]

Owszem, podobalo sie. Mam tylko spostrzezenie:
Uzyl swojej karty magnetycznej do otwarcia drzwi na innym pietrze. Czy to nie
jest gdzies rejestrowane?
no i wyslal plik z komputera. Czy to tez nie jest gdzies rejestrowane? Kot, co
komu i skad?