Powrót do Polski

[aniek133]

A ja postanowilam wrocic do Polski... Nie juz, ale za parenascie miesiecy.
Chcialabym zostac tu na dluzej, ale widze, ze nie mam wiekszych szans i nigdy
nie bede mogla robic tego, co lubie.
Chyba mi tu nie wyszlo... Moze po prostu jest mi przeznaczone wrocic do
Polski? :)

Czy jest wsrod nas jeszcze ktos, kto ma podobne plany?

[ralphos]

Ja też na razie nie mam widoków na robienie tego co robiłem w Polsce (czyli
dokładnie tego co lubię), ale zasuwam, zasuwam i cierpliwie czekam, może się uda
załapać do mojej ulubionej pracy. Niestety bez znajomości jest to niesamowicie
trudne, w Polsce niewielkie (niestety) znajomości miałem. Może za 2 lata, może
za 5 lat, ale uda mi się, bo długo pracując jak teraz nie pociągnę.

[aniek133]

Podziwiam Twoja postawe, bo sama juz chyba stracilam nadzieje....
Fantastycznie, ze jestes optymista i chce Ci sie jeszcze chciec :) Ale moze Ty
po prostu masz wieksze szanse na cokolwiek i wiesz, ze minie jakis czas, a
wszystko sie ulozy tak, jak sobie zaplanowales. Gdybym ja widziala takie szanse
u siebie tez bym chyba dazyla do celu. Ale w moim przypadku nie warto. W Polsce
moge byc kims, chocby za cene obnizenia poziomu zycia, a nie umiem byc tu
nikim. Ciezko mi z tym.... Zycie nie jest po to, zebym codziennie miala sie
zadreczac wiedzac, ze lepiej nie bedzie i nic nie osiagne.
Wierze, ze moge byc w Polsce szczesliwsza i ze to nie jest tak, ze tam dobrze,
gdzie nas nie ma :)

Aniek, Ralphos

[deadeasy]

Moze gdzies przegapilam w jakims watku...

Jaki macie zawod wyuczony albo co robilisci w Polsce?
:)

[aniek133]

Coz.. bardziej beznadziejnego kierunku wybrac sobie nie moglam: filologia
polska (ale nawet mi sie nie snilo, ze pojawie sie w UK!). Pracowalam jako
nauczyciel polskiego i niemieckiego, w sumie 2 lata.

takie tam dywagacje

[deadeasy]

hmmm... rzeczywiscie, kierunek raczej "malo chodliwy" w UK. ;) W Polsce
znajomy jest po filologii, ma specjalnosc costam-costam staropolska (poezja?
moze?). Pracuje na uniwerku i wydaje ksiazki.

Wiem troche jak to jest "kuc lbem w sciane" i dobijac sie do roznych drzwi. Ja
ze swoja oceanografia biologiczna moglam sobie tu "nagwizdac". Ludzie sie
patrzyli na moj dyplom jakbym miala trzy glowy. To bylo w czasach kiedy
musialabym go nostryfikowac a to sie laczylo z kolejnymi dwuletnimi studiami.
Brrrrr.....

I rzeczywiscie, jesli masz sie tu przekwalifikowywac wbrew Sobie, Twoim
zaintersowaniom i powolaniu to moze lepiej wrocic. Byliscie, zobaczyliscie,
troche poznaliscie, fajnie bylo.... nastepnym razem jak tu przyjedziecie to
bedzie wycieczka do Kornwalii ;) Piszac to nie mam namysli, ze sie
niezasymilowaliscie ale jesli Waszym zdaniem "to nie to" to nie ma co sie giac
w druga strone.
:)

[aniek133]

Literatura staropolska zapewne - no, na taka prace jak Twoj znajomy to bym sie
pisala :)
Juz sie nawet nad tym zastanawialam, ale polonistyka jest tylko w Londynie i to
chyba jakis wydzial tylko....

A do Kornwalii to musimy sie wybrac latem, bo za polska nauczycielska pensje to
juz raczej na Anglie stac mnie nie bedzie ;) Czy ktos sie pisze? :)
Nie na nauczycielska pensje, rzecz jasna, tylko na Kornwalie :)

[ralphos]

Z wykształcenia jestem informatykiem, a ładnych parę lat zajmowałem się
konfiguracją komputerów i innego sprzętu w muzycznych studiach nagrań, oraz tym
co lubię najbardziej, czyli tworzeniem systemów komputerowych na potrzeby
telewizji (przede wszystkim dla teleturniejów - pytania, punkty, przyciski,
grafika, muzyka, sterowanie światłami, innymi urządzeniami) i później
obsługiwanie ich w czasie nagrań (super zabawa!). Zadanie bardzo odpowiedzialne
(przy pytaniu za 100 000zł nie może "omsknąć się palec"), trudne, wymagające
koncentracji i opanowania, umiejętności kontrolowania wielu rzeczy na raz, ale
dające niesamowitą satysfakcję. Zdarzało mi się też kilka miesięcy pracować
jako realizator dźwięku.

Teraz niestety zasuwam w Anglii na etat jako programista - każdy dzień jest taki
sam: rano do pracy, 8.5 godziny siedzenia przy komputerze, zero rozmów czy
innych rozrywek, więzienie. Bardzo mi brakuje wolności, tej atmosfery
telewizji, ruchu, tworzenia czegoś ciekawego. Próbowałem się załapać do różnych
telewizji w Anglii, ale zostałem totalnie olany. Z tego co zdążyłem się
zorientować tu też w TV bez znajomości ani rusz.
Może kiedyś się uda...

[hooanita]

Mysle ze jest to pytanie do samegosiebie wiekszosci co przyjechali do UK.
Wyjatkami sa napewno osoby rodzin mieszanych (tak przypuszczam)bo w tym
przypadku masz wielkie oparcie w partnerze i jego calej rodzinie. Do tego nie
czujesz sie tu obco bo to jest dom twojej "family" czyli takze Twoj.

Wydaje mi sie ze jestes sama i jest to tylko twoja decyzja. Mam tu na mysli ze
w przypadku rodziny lub daleko posunietego partnerstwa nie jest tak latwo
powiedziec ze "Ja juz nie mam ochoty tu byc i wracam do polski". W moim
przypadku (jestem tu z mezem Polakiem i synkiem w wieku 4,5 roku)mi sie tu nie
podoba a start kariery zawodowej jest na pograniczu "cudu". A do tego brak
dalszej rodziny typu babcie ciocie utrudniaja ten ze start.

Ja naszczescie nie musialam zaczynac od jakiejs tam pracy ja poprostu w Anglii
nie pracowalam (jestem darmozjadem :))) bo maz na nas dobrze zarabia i w
zwiazku z sytuacja ekonomiczna nie musze isc do roboty.

Ale chyba kazda z Nas chcialaby spelnic sie nie tylko jako matka i zona ale
takze zawodowo. Wiec bardzo Cie rozumiem. Rozumiem Cie do tego stopnia ze
jeszcze niedawno planowalam jak stad uciec. Ale wlasnie majac rodzine okazuje
sie ze juz sie nie liczy to co Ty chcesz tylko czego potrzebuje twoja rodzina.

Moj maz spelnia sie zawodowo synek jest szczesliwy w szkole a Ja nieszczesliwa
w domu.

Mam zamiar to zmienic mam plany ale wiem takze ze to tylko sa "MARZENIA".

Nie jestem juz pierwszej mlodosci wiec nie mam duzo czasu a wlasnie ta presja
czasu jest najgorsza. To ONA mowi Ci ze "wracaj,wracaj bo bedzie za pozno".

Tutaj zeby cos osiagnac trzeba zaczynac od poczatku a aby tak zrobic trzeba
miec 16 lat ja takich lat juz nie mam. A cierpliwosci mi tez juz brakuje.
W polsce uczylam sie i budowalam sciezke kariery zawodowej, a teraz w UK moge
najwyzej budowac "domki z kart".

Tyle na teraz. Poczytamy co inni pisza.

[princessjobaggy]

> Tutaj zeby cos osiagnac trzeba zaczynac od poczatku a aby tak zrobic trzeba
> miec 16 lat ja takich lat juz nie mam. A cierpliwosci mi tez juz brakuje.
> W polsce uczylam sie i budowalam sciezke kariery zawodowej, a teraz w UK moge
> najwyzej budowac "domki z kart".
>

Nie, nie trzeba miec 16 lat, zeby moc cos w Anglii osiagnac. Analizujac setki
wypowiedzi na forum, zorientujesz sie, ze wlasnie w przeciwienstwie do Polski,
w Anglii nie jest sie nigdy za starym, zeby zaczac od nowa. Nie jestem w Anglii
dlugo, a przykladow z otoczenia mam mnostwo. Hooanita, te Twoje 'domki z kart'
to przesada. Wymowka?

[jaleo]

princessjobaggy napisała:

>> Nie, nie trzeba miec 16 lat, zeby moc cos w Anglii osiagnac. Analizujac
setki
> wypowiedzi na forum, zorientujesz sie, ze wlasnie w przeciwienstwie do
Polski,
> w Anglii nie jest sie nigdy za starym, zeby zaczac od nowa.

Tez tak uwazam. Twoj syn ma 4.5 roku, czyli juz jest w szkole "na pelny
etat". Tak wiec zamiast siedziec w domu i "byc nieszczesliwa", zapisz sie na
jakies kursy, zostan wolontariuszka, jest mnostwo mozliwosci, zeby rozwinac
skrzydla, poprobowac roznych dziedzin, a noz Cie cos zacznie pasjonowac.

[aniek133]

Jestem wolontariuszka i co z tego? NIC.
Ale to i tak pewnie nic nie znaczy, bo ja po prostu nie mam szczescia w tym
kraju....

[violus22]

Aniek, Ty juz chyba postanowilac co robic.

Znam troche ludzi, ktorzy wrocili. Z roznych powodow, ale w wiekszosci jest to
wlasnie presja psychiczna - czy to tesknota za rodzina, czy tez nieumiejetnosc
odnalezienia sie, czy wlasnie nieuzasadnione myslenie, ze cale zycie bedzie
sie 'nikim'.
Wiem, ze nikt Cie do niczego nie przekona, Twoj dylemat trwa juz od dawna, a
teraz chyba juz wiesz co zrobisz i zycze Ci zeby ulozylo sie jaknajlepiej
gdziekolwiek to bedzie.

[violus22]

P.S. Pisze wlasnie post o moich refleksjach z pobytu w Polsce :)

[aniek133]

Masz wiele racji... Moj dylemat trwa od dawna i moje poglady kilka razy juz sie
zmienialy. Ale wczesniej bylam wieksza optymistka. Myslalam, ze jak sie juz
opanuje jezyk to bedzie klucz do sukcesu, a jednak tak sie nie stalo (coz za
naiwnosc!). Probowalam. Chociaz podjelam decyzje o powrocie to jeszcze troche
powalcze. Jesli sie zmieni sytuacja to moze i postanowienie ulegnie zmianie.
Tyle tylko, ze czuje sie juz zmeczona, zawiedziona i nie widze szans... Nie
licze na nie, ani na cud nie licze....

[hooanita]

Princess wez pod uwage ze po pieciu latach od urodzenia dziecka jestem w
stressie po porodowy. Hi,hi.... :D)

[violus22]

hooanita napisała:

> Princess wez pod uwage ze po pieciu latach od urodzenia dziecka jestem w
> stressie po porodowy. Hi,hi.... :D)


to moze chociaz wyjdz do lekarza :D:D

[moniska11]

"wlasnie w przeciwienstwie do Polski,
> w Anglii nie jest sie nigdy za starym, zeby zaczac od nowa."
Mysle dokladnie tak samo. W Anglii ludzie ksztalca sie majac 30-40 lat, robia
rozne kursy, czasem zupelnie przekwalifikowuja sie. Nigdy na nic nie jest za
pozno. W Polsce jak masz wiecej niz 26 lat to juz bardzo ciezko znalezc prace.
Tutaj liczy sie to kim jestes, co soba reprezentujesz, co potrafisz a nie to
czy masz znajomosci i ile dasz w lape. I to wlasnie jest w Anglii piekne!!!
Najwazniejsze to wiedziec czego sie chce, dazyc do tego uparcie i z
zaangazowaniem a na pewno sie spelni.

[aniek133]

Akurat znajomosci w tym kraju licza sie tak samo jak w Polsce, a kto wie, czy
nawet nie bardziej, skoro wiele firm NIGDY nie przyjmuje ludzi z zewnatrz. Sama
z nie wiem jakimi kwalifikacjami mozesz nic nie zdzialac, a nie majac zadnych,
ale za to znajomosci - bez problemu mozesz dostac prace.

[deadeasy]

Aniek, nie do konca sie z Toba zgodze. Moze w mniejszych i prywatnych firmach,
moze w zamknietym srodowisku np: artystycznym, nazwisko i "polaczenia" sie
licza. Ja mam 36 lat (37 bedzie za kilka tygodni) i zmienialam kariere pare
razy. Pielam sie powoli (zaczelam 8 lat temu) i w koncu po dobijaniu sie do
local council udalo mi sie i to do tego dostalam prace w dziale bliskim mi -
drzew i drzewostanow. Na razie praca biurowa ale wiem, ze jest pole "do
manewru" i kursy sa dostepne i szkola. Ale nie o tym chcialam...

Prace dostalam nie dzieki znajomosciom. Moj maz pracuje w tym samym local
council od jakichs 17 lat, od paru na wysokim stanowisku. Znajomi czeso
powtarzali "czemu ci Carl nie zlatwi pracy". Otoz nie jest to takie proste.
Kumoterstwo jest tu zwalczane i pietnowane. "Wepchniecie" sie do Council w
intersujacy mnie dzial zajelo mi troche czasu ale sprawilo mi to spora
satysfakcje, ze ja to sama osiagnelam, bez niczyjej "pomocy". Wiedzialam, ze do
councilu z firmy prywatnej jest sie ciezko dostac wiec wytyczylam sobie droge:
prywatna firma->FE college->council. W moim przypadku podzialalo.

Tak wiec nie moge sie zgodzic, ze znajomoci, plecy, kumoterstwo licza sie tu
bardziej niz w Polsce. Ja bym akurat smiala twierdzic, ze jest na odwrot (ale
to opinia wystawiona na podstawie oppowiesci znajomych w PL).
:)

[aniek133]

Znajomosci - byl juz gdzies taki watek, ale nie bede go teraz szukac...
Mowilismy o tym, jak to pracownicy dostaja premie za polecenie jakiegos
pracownika (jesli ten zostanie przez 3 miesiace), a pozniej jeszcze jakas kase
jak zostanie na stale. Chodzi o to, zeby oszczedzic czas i pieniadze na
rekrutacje, a jednoczesnie miec kogos , kogo pracownik poleca, wiec
prawdopodobienstwo, ze ten ktos sie sprawdzi jest znacznie wieksze niz gdyby
wzieli kogos zupelnie obcego. Ostatnio nawet kolezanka potwierdzila, ze u niej
w banku tez tak jest, kolega, ze w jego firmie nigdy nie biora ludzi z ulicy
itd. Wiec widocznie znajomosci maja znaczenie, chociaz w innym ,lepszym,
kontekscie niz ma to miejsce w Polsce.

Twoja determinacja w dazeniu do celu jest godna podziwu, ale moze Twoj maz jest
Anglikiem? Widzisz... Sytuacja jest calkiem inna... Moj chlopak jest Polakiem i
jego sytuacja rowniez wplywa na decyzje powrotu. Ciezko pracuje za polowe
pensji , co jest wynikiem jawnej dyskryminacji, bo Anglicy na tym stanowisku (w
yej samej firmie) zarabiaja dwukrotnie wiecej, jak rowniez otrzymuja podwojny
bonus, ale to juz inna sprawa...

[deadeasy]

Maz jest Anglikiem. I to prawda, to bardzo duzo zmienia, tzn. pomaga, w sensie
takim, ze tylko jedno z nas poszukuje pracy i przezywa stresy z tym zwiazane.
Ja mialam sie na kim "wyladowac" i na kogo zwalac "balast". Moglam samolubnie
liczyc na poparcie, i wiecej w tamtym czasie "bralam" niz "dawalam"...
Wyobrazam sobie, ze jesli dwoje ludzi jest w podobnej sytuacji ciezej jest
czasem dawac sobie *nawzajem* wsparcie. Tak wiec ja mialam "latwo" w
porownaniu do Ciebie.
:)

Z placa to rzeczywiscie potrafia przegiac. W szkole nie bylo podzialu, teraz
wpadam w "band" i tyle, ale w mojej pierwszej pracy w prywatnej firmie to mi
sie czasem noz otwieral. Jakis przyglup (facet), z krotszym doswiadczeniem, z
nizszym wyksztalceniem zarabial o 1/3 wiecej niz ja.
A tak na wesolo teraz... moja pierwsza placa (full time) wynosila 8 lat
temu .... no...no... zgadnie ktos? .... £400 miesiecznie. Do tej pory
przechowuje payslip-y, czasem jak na nie sie natkne to niezle sie podsmiewuje.
:)

[aniek133]

Napisalam, ze jak czyjasc druga polowa jest Anglikiem to sytuacja jest inna, a
nie, ze ma latwiej (wyjasniam, zeby nikogo nie urazic).
Inna w sensie, ze raczej oczywistym jest, ze to Ty zostaniesz tutaj, a nie On
pojedzie do Polski, czyli dylemat - Anglia - Polska - rozwiazany.
Ponadto nawet , jesli Ty - Polka, bedziesz zarabiac 400 miesiecznie to
przynajmniej Twoj facet bedzie zarabial uczciwie. I jesli Ty nie bedziesz miala
pracy to On potrafi Cie utrzymac.

Tez mam wsparcie - inaczej by mnie juz tutaj nie bylo... Tylko okazuje sie, ze
obydwoje mamy polskie kwalifikacje, wiec jestesmy juz z gory na skazanej
pozycji, o byciu obcokrajowcem juz nie wspominajac....

Ja naprawde mialabym ochote na przekwalifikowanie, ale - o tych problemach
pisalam juz wyzej. A on przez prace 12 godzin dziennie przez 6 dni w tygodniu
nie ma szans na jakikolwiek kurs.
Co z tego, ze jest wykorzystywany? Powinienen sie cieszyc, ze w ogole
jakakolwiek firma przyjela go z polskimi kwalifikacjami (to nic, ze jako jedyny
w zespole ma calkowicie odpowiednie wyksztalcenie, ale ze polskie to jakby
mniej znaczace).

[princessjobaggy]

aniek133 napisała:

> Akurat znajomosci w tym kraju licza sie tak samo jak w Polsce, a kto wie, czy
> nawet nie bardziej, skoro wiele firm NIGDY nie przyjmuje ludzi z zewnatrz.
Sama z nie wiem jakimi kwalifikacjami mozesz nic nie zdzialac, a nie majac
zadnych,
> ale za to znajomosci - bez problemu mozesz dostac prace.

Aniek, ktos na forum kiedys wspominal o chwaleniu, dlatego wolalam o swoich
ostatnich tygodniach z zycia nie pisac, poniewaz nie chcialam, zeby to zostalo
odebrane jako chwalenie sie. Jednak teraz o tym wspomne, aby pokazac Ci, ze to
Twoje NIGDY wspomniane wyzej, wcale nie jest takim 'nigdy'.

Otoz, jakies 2 miesiace temu po krotkiej przerwie na odpoczynek postanowilam
poszukac nowej pracy. I wiesz co? Znalezli mnie tzw. headhunterzy. Pojecie to
znalam wczesniej tylko z filmow i kojarzylo mi sie raczej z wylapywaniem np.
zdolnych prawnikow. Wierz mi, z prawem mam malo wspolnego. Firma ogromna, lider
w swojej dziedzinie, poszukiwala mlodych, wyksztalconych, zdolnych ludzi i
zainteresowali sie moja osoba. Przeszlam przez dwa etapy testow i rozmow. Nie
zdecydowalam sie na prace dla nich, bo - po pierwsze - tak naprawde sama nie
bylam do tej pracy przekonana (nie moja dzidzina), a po drugie, dwa dni pozniej
pomyslnie przeszlam rozmowe w innej, miedzynarodowej, wielgachnej firmie (tym
razem praca z zakresu mojej dziedziny i zainteresowan) :)

Nie mam zadnych znajomosci, nie mialam zadnych ulatwien, w oby dwoch
przypadkach bylam jedyna cudzoziemka wsrod kandydatow, a w Anglii na stale
jestem krotko.

Moze mam szczescie, moze dochodza inne czynniki. Nie naleze do osob
przebojowych, czasem mam chwile zwatpienia we wlasne sily i mozliwosci. Moj
partner jest tez Polakiem, wiec nie mialam 'latwiej'. Mimo, ze w Anglii zawsze
bede cudzoziemka, nie zwazam na to. Chce byc szczesliwa i jestem :)

Ta moja historyjka 'zburzylam' kilka Twoich argumentow, ktorymi to tlumaczysz
swoje niepowodzenia. Mnie sie wydaje, ze nie wszyscy po prostu tak samo
pozytywnie znosza takie przeprowadzki, nigdy nie beda w pelni szczesliwi za
granica i zawsze beda szukali powodow do powrotu. Ty pewnie nalezysz do takich
osob i prawdopodobnie decyzja o powrocie w Twoim przypadku jest sluszna. Po co
sie meczyc? Nikt Cie tu na forum na sile nie przekona do pozostania, poniewaz
kazdy z nas wiedzie inne zycie.

[aniek133]

Coz... Ciesze sie, ze Ci sie udalo i oby jak najwiecej Polek i Polakow mialo
takie szczescie :)
Widocznie mi go zabraklo.. Mnie, polskiej nauczycielki, lowcy glow na pewno
szukac nie zechca ;)

Jestes mloda, wyksztalcona i zdolna, a ja juz nie tak bardzo mloda i z
wyksztalceniem, ktore jest tu zadnym wyksztalceniem.
Jesli moge zapytac, jak dlugo tu jestes?

Nie masz jednak racji piszac o moim nastawieniu do zycia za granica. Tak
naprawde to poza tym, ze Polska to moj kraj, nic mnie tam nie trzyma. I nawet
troche boje sie tego powrotu....
To wlasnie ja w naszym zwiazku bylam przez poltora roku ta osoba, ktora byla ZA
zyciem na emigracji.
Tylko, ze jak przez poltora roku sie starasz i nie widzisz rezultatow, wszedzie
jestes odsylana z kwitkiem, to po prostu wreszcie sie poddajesz... I jezeli do
tego drugiej polowie tez jakos super sie nie udalo to po prostu nie widzisz juz
nadziei na lepsze...

[princessjobaggy]

aniek133 napisała:
>
> Jestes mloda, wyksztalcona i zdolna, a ja juz nie tak bardzo mloda i z
> wyksztalceniem, ktore jest tu zadnym wyksztalceniem.
> Jesli moge zapytac, jak dlugo tu jestes?
>

Aniek, rzeczywiscie 'stara baba' z Ciebie, cale 28 lat na karku! Nie
przesadzasz troche? Ja mam 26 i tez nie jestem juz slodka '16'.
Jestem tu na stale od 1,5 roku.

Aniek, majac Twoje wyksztalcenie mozna robic kilka roznych rzeczy (sama
pracowalam wczesniej jako nauczyciel). Poza tym nie musisz wcale pracowac w
swoim kierunku.

Przedstawiajac sie na forum pisalas, ze przyjechalas do Anglii bez znajomosci
angielskiego. Od Twojego przyjazdu minelo ok. roku, nie uwazasz, ze slaba
znajomosc jezyka moze byc w Twoim przypadku wlasnie tym 'issue', ktore nie
pozwala Ci zajsc tak daleko jak bys chciala?

Moze jestes zbyt malo cierpliwa? Jak dobrze mozna nauczyc sie jezyka w ciagu
roku, zaczynajac od podstaw? Daj sobie troche wiecej czasu. Nie to, ze chce Cie
na sile namawiac do pozostania, ale moze z tego calego rozgoryczenia nie
potrafisz na niektore sprawy spojrzec obiektywnie?

[aniek133]

> Przedstawiajac sie na forum pisalas, ze przyjechalas do Anglii bez znajomosci
> angielskiego. Od Twojego przyjazdu minelo ok. roku, nie uwazasz, ze slaba
> znajomosc jezyka moze byc w Twoim przypadku wlasnie tym 'issue', ktore nie
> pozwala Ci zajsc tak daleko jak bys chciala?
>
> Moze jestes zbyt malo cierpliwa? Jak dobrze mozna nauczyc sie jezyka w ciagu
> roku, zaczynajac od podstaw? Daj sobie troche wiecej czasu. Nie to, ze chce
Cie
>
> na sile namawiac do pozostania, ale moze z tego calego rozgoryczenia nie
> potrafisz na niektore sprawy spojrzec obiektywnie?


Tak, jezyk to jest jeden z glownych powodw, kolejnym jest fakt bycia
obcokrajowcem, a kolejnym - beznadziejny przedmiot nauczania (ciekawe, ze do
dzisiaj nikt nie potrafi mi powiedziec, jak mam go zmienic w sposob jak
najbardziej bezbolesny). I dlatego mnie to wszystko tak doluje, ze tych waznych
powodow jest calkiem sporo....

Ucze sie angielskiego poltora roku, jestem na poziomie upper-intermedia. Nie
jest to rewelacyjnie, ale jestem juz komunikatywna. I dlatego starlam sie o
prace asystenta nauczyciela. Gdyby moj jezyk byl perfekcyjny to pewnie bym
chciala byc nauczycielem :)
Zdaje sobie sprawe z roli jezyka i wlasnie dlatego uwazam, ze moglabym byc
dobrym asystentem, majac pelne nauczycielskie kwalifikacje i troche
doswiadczenia. Ale zawsze jakis Anglik, a raczej Angielka, mnie wyprzedzi...

[duende1]

princess, fajna twoja historia, az sie usmiecham:) ale ja ja troche wczesniej
przegapilam. moge sie dopytac jakie masz wyksztalcenie i jak cie headhunterzy
znalezli? bylas zarejestrowana w jakies fajnych internetowych serwisach?
zaczelas nowa prace? i jak wrazenia?


aniek, jesli postanowilas/ czujesz, ze chcesz wracac do domu, to wracaj i nie
pielegnuj w sobie pocucia winy czy porazki. wazne, ze sprobowalas, staralas
sie, skosztowalas i dotknelas. jesli nie jestes zadowolona ze swojego
aktualnego zycia, a czujesz ze w pl bedziesz szczesliwasza to juz. nie tlumacz
sie nikomu, nie czuj sie winna. w zyciu fajne sa wlasnie zwroty. i proby.
ja akurat uwazam, ze w anglii jest latwiej - szczegolnie podoba mi sie to, ze
jakd ziewczyny pisaly - mozna sie zupelnie przekawlifikowywac po 40 i zupelnie
zmieniac sciezke kariery. w polsce jak sie straci pracy po 40 to jest tragedia,
bo jest sie starym, choc naprawde to powinien byc najatrakcyjniejszy wiek dla
pracodawcow - ma sie doswiadczenie, dzieci odchowane, a czlowiek w pelni sil i
energii.
ale wszystko zalezy od charakteru, lutu szcescia i wielu innych rzeczy. kazdemu
czegos innego do szczescia.

nie martw sie aniek. cokolwiek postanowisz bedzie dobrze. trzymam za ciebie
kciuki.

[aniek133]

Czesem z boku wszystko wydaje sie latwiejsze. A jak zaczynasz probowac... Ja
naprawde sie staralam. Mysle i mysle, probuje, szukam, zdobywam informacje.
Prawda jest taka, ze musialabym zapomniec o studiach w Polsce i zaczac od nowa.
OK, ale studia kosztuja tutaj od przyszlego roku 3000 funtow, a nawet po ich
skonczeniu nikt mi nie zagwarantuje pracy (szczegolnie, ze przybywa przeciez
Anglikow po studiach).
Part-time studia to okres ok. 5-6 lat - jeszcze gorzej.
Znalazlam ostatnio swietny "zloty srodek" - studia roczne dla ludzi, ktorzy
maja juz co najmniej 2 lata innych studiow za soba - obecny koszt 2 tysiace, w
przyszlym roku - cena nieznana jeszcze, ale zakladajac, ze ceny wzrosna
trzykrotnie, koszt wyniesie ok. 6 tysiecy. Dla mnie - majatek!

Szukam pracy. Zaznaczam, ze nie interesuje mnie praca fizyczna (mam nadzieje,
ze nie poleca na mnie gromy za to stwierdzenie, ale ja po prostu mam juz
dosyc). Do innej easy job - kolejka Polakow. Jak jakas lepsza praca - chocby w
sklepie, knajpce itp. - potrzebne jest doswiadczenie, bo nie zatrudnia
czlowieka bez doswiadczenia, skoro wielu innych je posiada. Co ja poradze na
to, ze nigdy nie musialam pracowac w Polsce jako kelnerka czy sprzedawczyni?
No wiec, start w sektor, w ktorym jakoby powinno byc latwiej znalezc prace -
edukacja. Ale tu znow trzeba znac perfekcyjnie jezyk (chocby jako pierwszy
lepszy asystent), a i tak jak na to samo stanowisko jest Angielka (bo zazwyczaj
kobiety pracuja w tym zawodzie) to wiadomo juz z gory kogo przyjma. Zreszta,
jeden z dyrektorow powiedzial wprost mojej kolezance, ze Anglicy maja
pierwszenstwo i ona nie ma co sobie robic wielkich nadziei. Przekonalam sie na
wlasnej skorze, ze to sie sprawdza - przynajmniej tu, gdzie ja mieszkam.
My zawsze bedziemy skazane na role drugorzedne i na koncu kolejki kandydatow.
Wszystko jeszcze zalezy od tego, co sie robi, kim sie jest i jakie ma sie
ambicje. Ja mam za wysokie. Ponadto progi tutaj sa tez zbyt wysokie dla mnie i
wlasnie sobie uswiaomilam, ze nie do przekroczenia....
Niektorym sie po prostu udaje, maja ciut szczescia, albo znajomosci, ktore w
tym kraju tez sie licza. Ja nie mam nic z tych rzeczy, wiec z gory skazana na
porazke.

Pytanie do Aniek

[asica74]

Napisalas, ze studia zdrozeje w przyszlym roku. Czy to jest to ogolna wytyczna,
odnoszaca sie do wszystkich kierunkow na wszelakich collegach, czy tylko chodzi
ci o te, ktore cie interesuja???

Odpowiedz dla Aski

[aniek133]

Niestety, wszystkie. Teraz roczne oplaty wynosily ok. 1100 (jakos tak, nawet
niecale 1100), a od wrzesnia 3000, nie wiem , czy dokladnie tyle, czy troche
ponad te kwote. I jestem tego , niestety, bardziej niz pewna. Dla wlasnej
pewnosci, zapytaj bezposrednio na uczeli.
wiem, ze nawet w Szkocji, gdzie dotychczas studia byly bezplatne (mam nadzieje,
ze sie nie myle), wprowadzono oplaty.
Rozniez moj college zmienil zasady i od stycznia musze placic za kursy. Szkoda,
ze nie poinformowali o tym na poczatku roku, bo ja, wiedzac, ze jeden kurs jest
bezplatny, wzielam drugi na uniwerku, za ktory musze placic. Od stycznia musze
placic za obydwa....

[jagienkaa]

ale uniwersytey drożeją tylko dla nowych studentów! od września 2006
uniwersyetu mogą sobie rządać do 3000 funtów, sami sobie uzależniają. Ale dla
studentów kontynuujących studia opłaty zostają coś koło 1200/semestr.

[aniek133]

Tak, Jagienka, masz racje. Podwyzki sa dla rozpoczynajacych studia.

[hooanita]

Lubie to forum i tylko na tym sie udzielam poniewaz standardem jest ze TU
WLASNIE ludzie sa optymistycznie nastawieni do zycia.

To ze czasami dostaniesz tz. zj....ke od kolezanek to jest wpisane w ryzyko
obcowania z tak roznorodnymi pogladami. Ale jest ciekawie.

Mamy zime beda swieta wiec jest to ciezki okres dla nowych emigrantow (nowy mam
na mysli tak okolo do 5 lat od przyjazdu)wlasnie w tym okresie najciezej
znosimy zycie w nowej ojczyznie. Krotki dzien i tesknota za polskimi tradycjami
biora gore.

Jak czytam "aniek133" ma partnera ktory takze ma negatywne nastawienie do
pobytu w UK. Tak wiec codzienne wasze rozmowy po pracy domyslam ze sa o tym jak
wasi znajomi w Polsce swietnie sobie radza a jak zle jest tu w Anglii.

Nie ma chyba nic gorszego jak dolowanie sie na wzajem. Popada sie wtedy w taka
pulapke ze kazdy dzien jest coraz gorszy. Jedna z wad czlowieka jest to ze
przyjmuje wlpyw innch na siebie.

Mozna z tym walczyc ale mozna takze to wykorzystac na swoja korzysc.

Ja czytajac to forum przyjelam sukcesy innych jako bodziec do dalszej walki.
Takze bylam w wielkim dole psychicznym bez planow i wizji tu w UK ale dzieczyny
ktore tu poznalam osiagnely wielki sukces na angielskiej ziemi i ja im teraz
zazdroszcze. Dzieki nim wlasnie wiem ze to co ty piszesz to sa glupoty. To
forum jest zdominowane przez kobiety w bardzo podobnym zawodzie ktory ty
posiadasz. A one nie nazekaja tylko znakomicie sobie radza.

Mysle ze powinnas znalezc sobie kolezanke (przyjaciela) ktora osiagnela tutaj
sukces zawodowy aby ona mogla pomoc ci zbudowac sciezke kariery zawodowej w
Anglii.

A napewno musicie przestac sie na wzajem dolowac to prowadzi tylko do dzialania
w afekcie.

Powodzenia

Ps. Ja aktualnie mam "jakies plany" ale jeszcze niedawno nawet "tych planow"
nie mialam mysle wiec ze to juz jakis postep.

[formaprzetrwalnikowa]

bardzo smutny wątek, aż nei weim, czy mi wypada się dopisać.
NIE WRÓCĘ DO POLSKI.
Nie mam po co wracać.
Nie mam do czego wracać.
I chyba nie mam do kogo.
Tu jest mi dobrze. Prywatnie i zawodowo.
Czuje, ze rozwijam skrzydła: mam super pracę o ktorej w polsce mogłam sobie
pomarzyć, mam widoki na pracę, o jakiej marzyłam; realizuje marzenia z
głębokiego dzieciństwa i jeszcze niejedno zrealizuje.
Moj Ukochany - polak, ma na razie trochę trudniej. Ale też realizuje swoje
marzenia.
niektóre z tych rzeczy byłby możliwe w polsce, ale cena jaką trzeba by zapłacić
była nie do zniesienia.
Dlatego jesteśmy tutaj.
Anglice mają fajne przysłowie: While there's life - there's hope.
Pod warunkiem, że się CHCE.
Powodzenia gdziekolwiek się znajdziecie.
No, chyba, ze 'grass is always greener on the other side of the fence' ;)

[aniek133]

Czasem mysle, ze gdybym nie miala do czego wracac to byloby mi latwiej.... Wiec
moze to nawet dobrze, ze nie masz do czego - jeden zyciowy dylemat mniej :)

[formaprzetrwalnikowa]

wiesz, aniek: to, ze nie mam do czego wracac, to moja zasługa ;) sprzedałam
mieszkanie, spaliłam mosty w pracy (bo srodowisko jest tak zazdrosne, ze nie ma
powrotu), wszytskie graty przyjechały tutaj.
tylko przyjaciół trochę żal, chociaz świat coraz mniejszy

[aniek133]

No, wlasnie... a ja wlasnie w Polsce mialabym szanse wreszcie po ludzku
mieszkac, miec prace odpowiednia do kwalifikacji, wiec tak trudno mi sie
pogodzic z tym wszystkim tutaj.... Zawsze zmiana z lepszego na gorsze (w tym
momencie) jest trudna do zniesienia....

[aitee]

Aniek, przeczytałam cały wątek i kiedy przeczytałam, że w Polsce masz szansę
mieszkać po ludzku, mieć pracę odpowiednią do wykształcenia i będziesz cię
czuła tam lepiej to mam tylko jedno pytanie:
- Dlaczego tu przyjechałaś?
Miałam w Polsce podobną sytuację i przyjechałam tu jedynie dlatego, że wyszłam
za Brytyjczyka. I znałam dobrze angielski, więc siłą rzeczy mnie łatwiej tu się
odnaleźć niż mojemu mężowi w Polsce.
Rozumiem ludzi, którzy w Polsce nie mają NIC i tu przyjeżdżają jak do ziemi
obiecanej. Ale kompletnie nie potrafię zrozumieć powodów emigracji (nawet
czasowej) osób w sytuacji podobnej do twojej. Na co liczyliście? Jakie
mieliście nadzieje? Co wami kierowało?

[aniek133]

Dlaczego? Dobre pytanie :) Na pewno nie ze wzgledow ekonomicznych, bo od
poczatku mialam tu, ze tak powiem, gorsza niz w Polsce sytuacje. Nie stac mnie
na wiele rzeczy, banalnych moze, ale zawsze (na kosmetyczke, na fryzjera, na
aerobik). Nie mowiac juz o brakach innego rodzaju, jak brak przyjaciol, na
przyklad.
Przyjechalam tu do mojego chlopaka, ktory zaczynal prace w swojej firmie od
najgorszego stanowiska i obecnie ma najwyzsze, na jakie moze liczyc (co nie
przeklada sie, niestety, na warunki finansowe). Wiesz.. on byl w takim
momencie, kiedy odbijal sie od dna, jesli tak to moge nazwac. W momencie, kiedy
zaczynal sobie pozwalac na wzglednie normalne zycie (nie wiem, czy osoby, ktore
przyjechaly tu na zupelnie innej zasadzie rozumieja, co mam na mysli). W tamtym
momencie szkoda bylo mu tego rzucic, tym bardziej, ze i sytuacja stawala sie
lepsza - wejscie Polski do UE. Chcielismy byc razem, wiec przyjechalam.
Na co liczylam? Na to, ze moze wreszcie naucze sie angielskiego, bo jakos
zawsze mnie ten jezyk omijal :)
Na co jeszcze liczylam? Ze poznam inny swiat, nowa kulture, ludzi...
Byl taki moment, kiedy pomyslalam, ze moze w tym kraju byloby nam lepiej zyc,
ale... To juz opisalam wyzej.

Wiesz, my nie nalezymy do tych, co wyjezdzaja z kraju majac nadzieje na
pieniadze lecace z drzew zamiast lisci, pod ktorym lezymy do gory brzuchem...
Troszke przebija z Twojego postu taki podtekst. Obserwujac Polakow w UK, trudno
mi sie nawet dziwic, ze moglas tak pomyslec....
To nie byl moj pierwszy wyjazd na Zachod, wiec mniej wiecej wiedzialam, czego
sie spodziewac (no, tylko nie przewidzialam, ze tu tak brudno, ale to juz bylo
w innym watku).

[101krotka]

Ale kompletnie nie potrafię zrozumieć powodów emigracji (nawet
> czasowej) osób w sytuacji podobnej do twojej. Na co liczyliście? Jakie
> mieliście nadzieje? Co wami kierowało?
aitee,w zyciu spotykaja nas przerozne sytuacje i nostwo rzeczy sie
komplikuje.to,co dla ciebie z boku moze wydac sie bezsensem dla kogos ten sens
ma.czasami trudo wszystkim wokol tlumaczyc cala swoja sytuacje i dlaczego
wlasnie postepujesz tak jak postepujesz.
ja przyjechalam tutaj pare lat temu,tez nie ze wzgledow ekonomicznych ale
bardziej "ciekawskich" poniewaz studiowalam jezyk tego kraju a tak naprawde w
zadnym anglojezycznym kraju jeszcze nie bylam.wszystko to,co mie tu spotkalo i
co sie wydarzylo (a rzecz jasna nie sposob wszystkiego w jednym poscie opisac)
sprawilo ze zostalam.tez nie praccowalam w swoim zawodzie ale teraz dokladam
wszelkich staran zebym jednak dostala prace jaka chce.przeszlam pzrez wiele i
moze mnostwo moich znajomych sie dziwi ze ja tu wciaz jestem zamiast uwic sobie
bezpieczne gniazdko w Polsce.tylko,ze wlasnie,oprocz mnie wchodza jeszcze w
rachube inne osoby,inne za i przeciw.pomimo wszystko widze i czuje ze jestesmy
w stanie wiecej osiagnac tutaj.
aniek,rozumiem jak najbardziej twoja postawe i to co czujesz.widze tez ze
strasznie walczysz ze swoimi myslami i decyzjami.cokolwiek postanowisz,staraj
sie wierzyc w trafnosc swojej decyzji i nie mysl o tym kto by zrobil co na
twoim miejscu.bo twoja sytuacja i twoja osoba sa niepowtarzalne i tylko ty tak
naprawde wiesz czego chcesz i co jest najlepsze dla ciebie samej.czasami ludzie
doradzaja to i owo,porownuja sytuacje,tylko ze one maja sie do siebie jak piesc
do nosa.jesli masz jeszcze sile do walki to walcz,moze przeprowadz sie
gdzies,gdzie jest bardziej "foreigner-friendly" i gdzie mialabys wieksza szanse
na zdobycie pracy takiej,jaka chcesz.mysle ze tutaj,w londynie,dostalabys TA
prace i jest wielu Polakow ktorzy to wykonuja.ach,zaczynam doradzac a tak
naprawde sama musisz zadecydowac:)
tak czy siak trzymam kciuki za ciebie i wierze ze bedzie dobrze:)

[neeki]

wiesz co ja tak sobie mysle nad czym Ty sie jeszcze zastanawiasz ?
z Twoich postow wynika ze i ty i twoj facet chcecie wracac. ze mozecie sobie w
polsce ulozyc zycie. to po co bedziesz siedziec w uk ? zeby caly czas sie uzerac
? znosic kolejne odmowy ?
powinnas zrobic bilans. jesli wiesz co jest dla ciebie lepsze i ta opcja jest
powrot do polski to wracaj. po co masz czytac historyjki - a mnie sie udalo bla
bla bla. ludzie maja rozne sytuacje, ale wiadomo ze ktos kto ma meza anglika,
swietna znajomosc angielskiego to chyba nawet nie wie o czym piszesz.
nie daj sobie wmowic ze to porazka. przyjechalas, zobaczylas, nie podobalo ci
sie to jedz do domu. ukladaj sobie zycie gdzie bedziesz u siebie, gdzie bedziesz
kims bo masz wyksztalcenie i wiedze. ja chcialabym moc wrocic, ale moja
sytuacja nie jest taka prosta i poki co nie mam po co do polski wracac.
a wy dziewczyny ktore macie mezow anglikow nie macie pojecia chyba o czym
piszecie. wierzcie mi nie macie pojecia co to znaczy byc para obcokrajowcow
ktora mieszka w tym kraju i ciagle sie musi gdzies dobijac. pracowac za marne
pieniadze, wynajmowac jakis gowniany pokoj. i to ciagle ze swiadomoscia ze ten
durny angol ktory jest twoim szefem nie ma polowy twojej inteligencji,
wyksztalcenia czy kwalifikacji. jednym z klientow u nas w sklepie jest angol
pracujacy w City, ktory nawet uniwerku w zyciu nie widzial. smiac mi sie chce.
albo moze i nie.
coz aniek moja rada to podjac decyzje i sie jej trzymac. powodzenia :)

[natalia.brzeska]

neeki napisała:


> a wy dziewczyny ktore macie mezow anglikow nie macie pojecia chyba o czym
> piszecie. wierzcie mi nie macie pojecia co to znaczy byc para obcokrajowcow
> ktora mieszka w tym kraju i ciagle sie musi gdzies dobijac. pracowac za marne
> pieniadze, wynajmowac jakis gowniany pokoj. i to ciagle ze swiadomoscia ze ten
> durny angol ktory jest twoim szefem nie ma polowy twojej inteligencji,
> wyksztalcenia czy kwalifikacji.

Po pierwsze, ubliżyłas wielu dziewczynom, które mają partnerów/mężów Anglików.
Nie rozumiem dlaczego wszystkim Polkom, które NIE MAJĄ mężów. chłopaków
Anglików wydaje się, że życie jest o wiele prostrze/bardziej różowe, gdy się
takowego ma?

Po drugie, uważam, ze same zasłużyłyście sobie na takie traktowanie. Póki same
będziecie uważały się za obywateli drugiej kategorii tak właśnie będziecei
traktowane. Musicie najpierw pozbyć się wszystkich kompleksów, aby odnieść
jakikolwiek sukces.

A po trzecie: mój brat sam pojechał do Anglii, jeszcze gdy nie byliśmy w Unii,
więc sprawa z pracą była trochę trudniejsza niż teraz. Nigdy nie był traktowany
inaczej niż Anglik, gdyż sobie po prostu na to nie pozwolił. Nigdy też nie
wynajmował "gównianego pokoju", gdyż można mieszkac/żyć lepiej i od razu
wynajął mieszkanie (mieszkał sam).
Po roku kupił własny dom, dojechała jego dziewczyna, która też dostała normalną
pracę, za normalne (a nawet "ponad normalne" pieniądza). Mój brat pracuje tam,
gdzie mój chłopak (Anglik) na tych samych stanowiskach. Nie zarabia mniej
(podejrzewam nawet, ze zarabia więcej, gdyż ma większy tupet od mojego chłopaka
i potrafi wprost szefowi powiedzieć: "I want more money"). Nie jest traktowany
gorzej od innych Anglików, gdyż jak już napisałam - nie pozwala sobie na to!!!

Aniek, jeśli Twój chłopak jest wykorzystywany w pracy, to dzieje się tak, że
sam się na to godzi. Jest w Anglii prawo, które jest bardzo szanowane, a
szczególnie jeśli chodzi o prawa pracownicze, equality itp.

[fedorka]

natalia.brzeska napisała:

> Nie rozumiem dlaczego wszystkim Polkom, które NIE MAJĄ mężów. chłopaków
> Anglików wydaje się, że życie jest o wiele prostrze/bardziej różowe, gdy się
> takowego ma?
>

czy aby na pewno wszystkim???
Nie odpowiadają Tobie uogólnienia Neeki, a sama uogólniasz. Mój mąż jest
Polakiem, ma dobrą pracę (ja jeszcze cały czas szukam), nie czuje sie
obywatelem drugiej kategorii i wcale nie uważam że dziewczyny, mające partnerów
Anglików mają łatwiejsze życie. Są po prostu w innej sytuacji

[natalia.brzeska]

[aniek133]

Natalia, czasem latwo mowic... Nawet, jesli ma sie po czesci racje....

o tym, dlaczego zonom/partnerkom Anglikow jest latwiej (nikt nie twierdzi, ze
rozowo, ale na pewno latwiej), juz bylo, ale powtorze. Bo bycie Anglikiem
oznacza lepsza prace, a samym dziewczynom wtopienie sie w angielskie
spoleczenstwo, kulture itp. Wiec chocby ze wzgledow psychologicznych..... Ale
nie ma sie o co spierac, bo sytuacje sa rozne.
W kazdym razie, Ty, masz male szanse na to, zeby pewne rzeczy zrozumiec, bo Ty
nie jestes postrzegana tutaj jako obcokrajowiec. Nie chce Cie tym stwierdzeniem
obrazic, ale taka jest prawda.

"Zasluzylyscie sobie na takie traktowanie". A czym dokladnie, jesli mozna
wiedziec? Tym chyba, ze urodzilam sie w Polsce i tam wyksztalcilam (za wlasne
zreszta pieniadze, zeby nikt nie powiedzial, ze Polska mnie wyksztalcila, a ja
ucieklam!)......

Nie jestem idealem i trudno, zebym miala o sobie tak wysokie mniemanie, zeby
nie miec kompleksow...

Twoj brat to zupelnie inna kategoria, wiec prosze - nie porownuj.... Nie kazdy
dostal od losu takie same szanse i mial takie same mozliwosci. Troche nie na
miejscu jest takie porownanie.

> Aniek, jeśli Twój chłopak jest wykorzystywany w pracy, to dzieje się tak, że
> sam się na to godzi. Jest w Anglii prawo, które jest bardzo szanowane, a
> szczególnie jeśli chodzi o prawa pracownicze, equality itp.

Latwo powiedziec..... myslisz, ze ja mu o tym nie wspominam? Problem w tym, ze
on pracuje na specjalistycznym stanowisku, do ktorego nie ma angielskich
uprawnien (ma polskie techniczne wyksztalcenie), wiec zadna porzadna firma go
nie przyjmie. Tylko tu, gdzie pracuje , moze robic to, co lubi i co umie... A
poniewaz pracuje 300 godzin w miesicacu, jak latwo policzyc, nie ma szansy na
jakikolwiek kurs czy przekwalifikowanie sie. I kolko sie zamyka.

[aitee]

No to żeby nie było że podteksty czy że życie z mężem Anglikiem jest różowe ;)
W Polsce mam skończone studia, pracowałam w banku jako asystentka szefa (po
dwóch latach bez pracy a pracę dostałam po znajomości). Mieszkałam z rodziną i
żyło mi się super. Żadnych rachunków, żadnych zmartwień. Poznałam mojego męża
internetowo. Miałam wtedy prawie 31 lat on 23. Rzucił studia prawnicze po roku,
pracował jako sprzedawca telefonów. Marne grosze w mieście takim jak moje.
Wynajmował pokój ze studentami. Postanowiliśmy się pobrać po 10 miesiącach
znajomości. Zrobiliśmy to. Przyjechałam do UK z 1000 funtów oszczędności. Jego
rodzice kupili dom do wynajmowania studentom, my mogliśmy mieszkać na strychu
za czynsz za jedną osobę i udział w rachunkach. Ale po roku mieszkanie ze
studentami (Grekiem i Srilańczykiem) zaczęło bardzo kolidować ze sprawami
małżeńskimi. Ja w międzyczasie zachorowałam na astmę i praktycznie cały ten
czas zajęło mi dochodzenie do stanu używalności, tak że mogłam wychodzić na
dwór bez duszenia się, wchodzić po schodach itp. Studenci się wynieśli a my
musieliśmy pokrywać cały czynsz i całość rachunków. Oczywiście czynsz w
porównaniu do londyńskich jest żaden - 350 funtów. Tyle, że pracował jedynie
mój mąż i zarabiał 10 tys rocznie, czyli jakieś 650 funtów miesięcznie. Ja
szukałam pracy. I tu problem. Bo mam skończone studia pedagogiczne a żadnego
doświadczenia w tym kierunku. Mam doświadczenie w innych sprawach ale nie
poparte żadnym papierkiem. A Derby to kwitnące bezrobocie. I maleńkie zarobki.
Nie dla Polaków, ale dla wszystkich. Zaszłam w ciążę (czas i pora, bo zaczęłam
być po trzydziestce). Poroniłam. Wtedy postanowiliśmy, że będziemy jeść suchy
chleb, ale na następną ciąże będę dmuchać i chuchać a donoszę (w ciążę zaszłam
po długich staraniach i po bardzo niekorzystnych prognozach warunków męża). I
tak się stało. Nie poszłam do pracy fizycznej, bo tylko taką mogłam dostać.
Siedziałam w domu. Urodziła się Emma, u mnie zaczęła się depresja. Ponieważ po
urodzeniu Emmy nasze dochody wzrosły (z racji tzw. benefitów-sritów ;))
postanowiliśmy zacząć starać się o drugie dziecko (ja mam 35 lat).
Nastawialiśmy się na lata starań a tu niespodzianka - udało się od razu... No,
ale chcieliśmy mieć dwójkę ;) Jakoś sobie poradzimy...Rodzę za 7 tygodni...
Kiedy Emma skończyła 16 miesięcy nagle zrozumieliśmy, że nie da rady tak dalej
żyć. Za grosze, z ciągłym poniżeniem, z ciągłym napastowaniem nas przez
teściową, że TYLE ich kosztujemy (naprawdę trudno jest popłacić np. zimowe
rachunki i czynsz i nadal mieć co jeść. John postanowił wrócić na studia
prawnicze (czyli zacząć je od początku, tym razem part time). Ja postanowiłam
zrobić Access Course by w przyszłym roku iść tutaj na studia (nie mam żadnego z
przedmiotów maturalnych wymaganych przy tego typu studiach). Wszystko zaczęło
się układać. Mój kurs jest bezpłatny, fundacja pokrywa połowę kosztów żłobka
dla Emki. Za studia Johna nie płacimy z racji niskich dochodów i Housing
Benefit (minimalnego). Swiat zaczął być bardziej różowy...
I co? Koniec listopada, mój mąż szuka lepiej płatnej pracy. I zostaje
zwolniony. Bo szef w długach.
Jest koniec grudnia, mamy 20 miesięczną córkę, rachunki, za 7 tygodni rodzę
drugie dziecko. Nie mamy żadnych dochodów.
Złożyliśmy podanie o Jobseeker Allowance, by przetrwać czas, kiedy John szuka
pracy. Nie dostaliśmy jeszcze nic, bo ląćzność między byłym szefem Johna a
urzędem pracy nawala (okres przedświąteczny). Zabrali nam Working Tax, bo nie
płacimy Tax, jako że nie pracujemy. Zabrali Housing Benefit, bo nie mają
podstaw do naliczenia ILE nam się należy. O ile się należy.
I co? Wystarczająco różowo? ;)
Aniek, żadnych podtekstów w moim poprzednim poście nie było. Tylko ciekawość.

[aniek133]

Wiesz, co sobie pomyslalam po przeczytaniu Twojego postu? Ze zycie jest czasami
tak cholernie okrutne i tak beznadziejne, ze az sie zyc nie chce!
Pozytywne jest chyba tylko to, ze cos sie zaczyna dziac i idzie w kierunku
lepszego. Trzymam kciuki za powodzenie!

Dobra, rozumiem, ze ciekawosc, a nie podteksty :) Tylko to "Na co liczyliście?
Jakie mieliście nadzieje? Co wami kierowało?" jakos tak napastliwie zabrzmialo,
albo przynajmniej ja to tak odebralam. Wiesz, jak to jest z odczytywnaiem
intencji przez internet :)

Przy okazji tlumacze siebie, ze nie ja napisalam, ze zycie z Anglikiem jest
rozowe, tylko, ze uwarunkowania sa inne. Wiem, ze sa rozne sytuacje, ale
generalnie Polkom z Anglikiem powodzi sie lepiej i tego nie da sie ukryc. Tylko
niech sie nikt nie oburza, bo nie pisze tego przez zazdrosc. Ja tam mam mojego
Polaka i nie zamienilabym Go na zadnego Anglika, nawet najlepszego i
najbogatszego wsrod Anglikow ;))

Aitee, dziwi mnie tylko jedna rzecz.... Wybacz, ze to napisze, ale ja jestem
taka rozsadna i przewidujaca, ze nie potafie sobie siebie wyobrazic... Naprawde
mnie dziwi, ze w Waszej sytuacji zdecydowaliscie sie na dwojke dzieci.....

Zycze Wam jak najlepiej, a Tobie szybkiego porodu - podziwiam za odwage, bo ja
chyba jestem tchorzem! :)

[aitee]

Wiesz, jak zaszłam w drugą ciążę John pracował. Nie podjęlibyśmy takiej decyzji
bez pracy... W pierwszej ciąży też. I miał obiecaną super podwyżkę, której
nigdy nie dostał...
Problem głównie w tym, że ja mam tyle lat ile mam i z roku na rok jestem
starsza. Pech chciał, że spotkałam swojego męża tak późno...

[neeki]

nie mow mi na co zaluzylam dobrze ?
i jestes naiwna piszac o equality itd. tak ci sie wydaje ? coz taka jest prawda
ze czasami czlowiek jest wykorzystywany bo nie ma gdzie pojsc i wie ze jak sie
postawi to mu moga podziekowac i co wtedy ? i wtedy sie wlasnie okazuje ze jak
masz chlopaka, meza anglika ktory jest u siebie, ma tu rodzine, dom i oparcie to
zawsze ci moze pomoc podczas gdy jak jestes sama albo z osoba w podobnej jak ty
sytuacji to sobie mozesz nagwizdac.
nie musze wynajmowac pokoju ? No wybacz jezeli mnie nie stac na mieszkanie to
chyba musze. to wspaniale ze twoj brat wynajal od razu mieszkanie, widocznie
mial skads na to kase , bo ja nie mam.
i nie czuje sie osoba drugiej kategorii. ale zdaje sobie sprawe z ograniczen, z
tego ze to mim wszystko nie jest moj kraj i z tego ze polak nie jest wielka
konkurekcja dla tej rzeszy anglikow a takze innych native speakers ktorzy
przyjezdzaja tu z calego swiata. moze poza londynem jest troche latwiej.
nikomu nie ulizam po prostu stwierdzam ze nie wiecie o czym piszecie. bo macie
inne realia. to tak jakby osoba za szczesliwej rodziny probowala doradzac komus
kto sie przewinal przez tuzin sierocincow. po prostu inne realia

[aniek133]

Neeki, dziekuje za to, co napisalas, ale... To chyba nie jest tak do konca.
Dziewczyny naprawde staraja sie pomoc, chociaz moze nie do konca potrafia
czasem zrozumiec to nasze upokorzenie byciem obcokrajowcem (bo byciem zona
Anglika to jednak cos odmiennego). Do konca zycia nie zapomne, jak ta kobieta
mi powiedziala, ze "is ashamed", zebym ja z moimi kwalifikacjami szukala pracy
jako lunchtime supervisor assistent....
Ale coz... Nawet juz sie nie dziwie - w kazdym kraju obcokrajowcy bede na
ostatnim miejscu. Czegoz oczekiwac?
Gdybym nie myslala perspektywicznie to juz by mnie pewnie tutaj nie bylo, ale
wciaz mam jakas mala nadzieje, ze cos sie odmieni (moja realnie myslaca czesc
mozgu raczej w to nie wierzy). Wiem, ze - jak to juz wielokrotnie zostalo
powiedziane - ze tutaj mam perspektywy (jak chocby zycie w normalnym kraju).
Teraz jest nienajlepiej i tak pewnie byloby przez najblizsze pare lat, a moze
dopiero pozniej.... Ale ja chyba nie mam tyle sily i cierpliwosci, a ponadto
dosyc tych upokorzen.
Chce tu jeszcze troche pobyc, zeby lepiej sie nauczyc angielskiego, a co sie w
tym czasie okaze - zobaczymy. W kazdym razie wizja powrotu wydaje sie obecnie
jak najbardziej realna.

[basiaj79]

Aniek, zeby dac Tobie jakos nadzieje, i wszystkim innym osobom szukajacym prace
w szkolnictwie, moge dac przyklad mojej siostry, ktora przyjechala do Uk 3
miesiace temu, do tej pory pracowala w hotelu jako housekeeper, a od 4 stycznia
zaczyna prace jako nursery nurse w przedszkolu akademickim! W Polsce skonczyla
pedagogike, w Anglii nigdy nie chodzila na zadne kusy, nie ma nostryfikowane
dyplomu, a jezykowo jest na poziomie FCE. Ale nigdy nie zwatpila, ze sie jej
uda!:)

[aniek133]

Optymistycznych przypadkow nigdy za wiele :) Dzieki, Basiu :)
I zycz siostrze powodzenia w nowej pracy :)

[princessjobaggy]

Czytam i czytam te Wasze posty, dyskusja sie rozrasta, a ja tak naprawde juz
sama nie rozumiem o co w niej chodzi. Ciagle przekonywanie innych jak jest w
Anglii zle tym, ktorzy nie maja brytyjskich partnerow. Przekonywanie innych
przez tych, ktorzy maja brytjskich partnerow, ze wcale nie musi byc rozowo. I
tak bez konca mozna.

Kazdy ma inne zycie. Zwalanie swoich niepowodzen na bycie obcokrajowcem jest
dla mnie nieporozumieniem. Aniek, jestes jednym z milionow obcokrajowcow w
Anglii. Jednym sie udaje, innym nie. Nie za bardzo rozumiem jaki cel ma
drazenie i analizowanie tej sytuacji.

Piszesz, ze postanowilas wrocic do Polski. Ok, rozumiem Twoj punkt widzenia,
nie czujesz sie spelniona. Nie odezwal sie nikt, kto ma podobne plany, ale nie
oskarzaj pozostlaych o brak empatii. Kilka osob starala sie uswiadomic Ci, ze
te powody, ktore wymieniasz nie u wszystkich musza rownac sie niepowodzeniu.

Chodzi Ci o to, zeby Cie namowic do pozostania? Czy o to, zeby poprzec Twa
decyzje o powrocie do Polski? Zgubilam sie, szczerze mowiac...

[aniek133]

Po co?
Zaczynaja mnie dziwic dzisiaj niektore wypowiedzi, jak np, ta, zeby samemu
wszystkiego sobie szukac na google albo po co w ogole ciagniesz temat?

Moze po to, zeby posluchac roznych historii, znalezc kogos, kto ma podobne
plany, dowiedziec sie, ze moze byc gorzej - po prostu, zeby porozmawiac, bo
chyba po to sa prowadzone dyskusje i w tym celu powstaly fora internetowe.

Chyba troche skrajnie odbierasz niektore wypowiedzi, ale masz do tego prawo.
Tak samo jak inni maja prawo rozmawiac i podawac przyklady do woli :)

[jennifer_e]

Pamiętacie "Biały" Kieślowskiego?
Główny bohater bardzo kocha swoją piękną żonę, Francuzkę. Biorą ślub i przenoszą się do Francji. Jednak okazuje się, że tam on "nie może", opada go impotencja. Biorą rozwód i on wraca do Polski. Podstępem zwabia byłą żonę do Polski, aby udowodnić jej, że impotentem jest tylko na francuskiej ziemi i przypomnieć jej jak fantastycznym kochankiem jest w Polsce.

W ciągu 7 lat mojej emigracji często myślałam o tym filmie. I często zastanawiałam się czy rzeczywiście jest tak, że każdy z nas ma "swoje miejsce" na tej ziemi.

Mam prawie męża Anglika, mówię biegle po angielsku, zrobiłam tutaj niezłą karierę. Ale wierzcie mi, to naprawdę nie jest wszystko.
Do Polski raczej nie wrócę, ale wiem napewno, że nie zostaniemy tutaj dłużej niż to konieczne.
Mimo tego iż wielu moich znajomych, jak i ja sama uważam, że mi się udało. Ale po dłuższym pobycie tutaj przekonałam się, że nie jest to "moje miejsce".
Nie jest to miasto, kraj, w którym chcę wić swoje gniazdo.
Z jakich powodów to już mniej istotne.

Kiedyś też myślałam, że powrót do Polski oznaczałby porażkę. Że nie potrafiłam się zaasymilować, że mi się nie udało czy co tam jeszcze wymyśliłyby sąsiadki czy koleżanki. Teraz wiem, że zostanie tutaj wbrew sobie byłoby jeszcze większą głupotą. Teraz wiem, że zostanie tutaj tylko dlatego, że wszyscy tu przyjeżdżają a ci co zostają w PL im zazdroszczą jest bez sensu.

Każdy z nas jest inny, każdemu do szczęścia potrzebne jest coś innego. Jedni żyją pulsem miasta i nie potrafią znieść dnia na wsi. Inni wybierają Kazakhstan i żyją szczęśliwi z dala od cywilizacji. Jedni nadają się na emigrantów i dobrze znoszą przesadzanie, inni potrzebują korzeni i wiecznie tęsknią. Są też tacy, którzy uważają, że nie ważne gdzie jesteś, bo wszędzie zabierasz SIEBIE.

Najważniejsze to odnaleźć to, co będzie szczęściem dla CIEBIE i za tym podążać nie oglądając się na innych.
I właśnie tego Tobie Aniek życzę ;)

[princessjobaggy]

aniek133 napisała:

> Po co?
> Zaczynaja mnie dziwic dzisiaj niektore wypowiedzi, jak np, ta, zeby samemu
> wszystkiego sobie szukac na google albo po co w ogole ciagniesz temat?
>
> Chyba troche skrajnie odbierasz niektore wypowiedzi, ale masz do tego prawo.

Aniek, chyba raczej Ty odbierasz niektore wypowiedzi, w tym moja, zbyt
skrajnie. Moje pytania 'Po co?' byly naprawde tylko pytaniami, a nie pytanio-
wykrzyknikami: 'Po co???!!!'. Niestety internet ma to do siebie, ze nie da sie
napisac dokladnie co sie mialo na mysli. Ja tylko zapytalam, bez zadnych
podtekstow. Chcialam po prostu wiedziec czy namawianie Cie do pozostania bedzie
mialo jakikolwiek sens, czy tez decyzja juz na 100% zapadla.

Pozdrawiam (bez podtekstow;)).