Twerd, II nagroda konkursu Dąbrowa G.

[bogatka1]

Szybka, zdecydowana decyzja. Szybkość i światło. Droga była jak czytanie
książki. Kończył się styczeń 2005roku. Do tej pory nie było śnieżnej zimy,
nie licząc na początku grudnia jednodniowej śnieżnej zawieruchy, która
wyłączyła dopływ prądu w Pszczynie na całą dobę. Potem jeszcze na dwa dni
przed Wigilią zrobiło się biało, ale na święta nie było śniegu. Bez przygód
dojechała do Dusznik. Poczuła ulgę. Zatrzymała się przy cmentarzu,
podzielonym teraz na dwa skrzydła. Szła starą ścieżką, a jej cień potykał się
o mijane groby. Nikt oprócz niej na grób ojca nie przychodził, a i ona dawno
tu nie była. Tak minęło już 20 lat od śmierci ojca, trzeba było zapłacić za
miejsce na cmentarzu za następne 20 lat. Śmierć już kilka razy pokazała jej
swoją twarz. Wtedy, gdy zorientowała się, że dla mamy najważniejszy był brat,
siostra była zawsze sprytna, a ona to jest tylko do roboty – zobaczyła
pierwszy raz tę twarz, niewyraźnie, bo na oczy nasunięty był biały kaptur.
Tego, co czuła do mamy i rodzeństwa, nie nazywała miłością, bo takiego
pojęcia nie używało się w jej rodzinie. Wtedy współczuła ojcu, było jej żal
siebie, coś się w niej zapadło: to znaczy, że jestem taka jak ojciec, on jest
też tylko do roboty.

[bogatka1]

Bez pierwszego zdania. Jest zbędne. Zauważyłam to dopiero teraz. Wpisanie
powoduje to krytyczne spojrzenie zwłaszcza autora, ale już z drugiej strony.

[bogatka1]

Nadciągający niż pulsował w uszach szumem. Po zejściu z cmentarza musiała
natychmiast wypić kawę. Zatrzymała się przy „Zagłobie”. Kawa bez dodatków, żeby
lepiej skutkowała. To był wypróbowany sposób, aby zapobiec nadchodzącemu bólowi
głowy. Mieszkała kiedyś nad tą restauracją, na drugim piętrze. Pracowała wtedy
w pobliskiej fabryce, najpierw jako kierowca, a po urodzeniu pierwszego syna, w
biurze produkcji. Kiedy urodził się drugi syn, przed wyjazdem do Pszczyny
sprowadziła ze Smreczyny do Dusznik rodziców, żeby nie męczyli się na wsi. Po
kilkunastu latach ojciec zmarł, a potem mama wyjechała do Chicago na 14 lat.

[bogatka1]

Zanim zamówiła obiad, zadzwoniła do Danki. Koleżanka zapraszała ją na
pogaduchy, więc przyrzekła, że przyjedzie tu znowu latem. Spytała, co dzieje
się w Dusznikach. Odpowiedziała: - Krysiu, zdziwiłabyś się. Ci, co dawniej byli
tacy ważni, dzisiaj niewiele znaczą. Niestety ludzie, którzy teraz rządzą, nie
są godni, aby być ważni -. Spytała Dankę, jak powiodło się jej dzieciom.
Odpowiedziała, że jej obaj synowie, Daniel i Darek od wielu lat pracują w
Londynie. Powiedziała Dance: - Dziesięć lat temu uważało się pokolenie naszych
dzieci za pokolenie stracone, a one znalazły swoje miejsce w życiu, może nawet
lepiej niż my. Wymieniły końcowe uprzejmości. Po obiado-kolacji postanowiła
przenocować w pensjonacie na Złotej.

[bogatka1]

Rano wypiła mocną kawę do śniadania. Zimny samochód nie chciał zaskoczyć, a ze
skrzynią biegów działo się coś niedobrego. Dobrze, że przezornie ustawiła
renówkę na spadku ulicy. Nawet nie męczyła rozrusznika. Zwolniła hamulec,
silnik zaskoczył gładko. Dzień pochmurny, ale dobry do jazdy samochodem. Przed
wyjazdem z miasta pojechała w stronę Podgórza, aż do Czarnego Stawu, poniżej
willi „Cicha”. Zaśmiecona kolorowa fontanna „Gigant”. Nie zaryzykowała postoju,
aby napić się w Pijalni wody zdrojowej. Przejechała koło szpitala, za Zabytkową
Drukarnią popatrzyła na gorkę cmentarza. Nowa droga do Szczytnej. Potem minęła
Polanicę i Bystrzycę. Zaryzykowała długą podróż, a nie zrobiła wcześniej
przeglądu samochodu po postoju kilkumiesięcznym. Czuła, że będzie za to ukarana.

[bogatka1]

Jadąc przez Międzylesie rozglądała się za reklamą jakiegoś warsztatu
samochodowego. Nareszcie zobaczyła to, czego szukała. Kilka samochodów przed
warsztatem, ale drzwi warsztatu były zamknięte. Skręciła z asfaltowej drogi na
drogę żwirową. Z domu wyszła kobieta. Na pytanie o naprawę odpowiedziała, że
naprawa będzie możliwa dopiero jutro rano.
- Przyjechała pani do Międzylesia? Znam tu wszystkich ludzi.
- Jestem tylko przejazdem, to ciekawe okolice zimą, zrobię kilka fotografii,
nie śpieszy mi się.
- Zatem proponuję nocleg, wynajmuję pokoje nawet zimą. Latem odwiedzają czasem
te tereny ci, którzy stąd wyjechali gdzieś w świat.
- Nazywam się Krystyna Górska.
- Tera. Proszę za mną, zaraz podkręcę grzejniki w pokoju.

[bogatka1]

Podmiejska willa nad Nysą Kłodzką. Więc kobieta rządzi górą, a jej mąż doliną
kalekich samochodów. Piły herbatę, Tera mówiła o zimie, której dotąd jeszcze
nie było, że w ogrodzie widać już, że rośliny czują wiosnę. Krystyna
potakiwała, wyrażała uprzejmą zachętę do rozmowy, ale myślała już o dniu
jutrzejszym. Dopiero, gdy Tera powiedziała: -Twerd wróci późno -, Krystyna
przyjrzała się Terze. Więc to ta kobieta jest żoną Twerda? Tak mógł mieć na
imię tylko jej pierwszy ukochany!

[bogatka1]

Twerd był częstym gościem w ich domu jako kolega brata. Czatował na nią na
korytarzu, przytulał i całował, a ona się wyrywała i uciekała. Przed wyjazdem
na kilka tygodni wakacji uległa. Odtąd tęskniła do czułych objęć, a przekonała
się potem, że tak, jak Twerd nie całował jej nikt w życiu. Nikt tak jak Twerd
nie umiał przytulić. Jego ręce na jej plecach zamieniały się w skrzydła.

[bogatka1]

Tak było przez kilka lat i myślała, że będzie tak zawsze, ale mama wyczytała
wszystko w jej pamiętniku i awantura była gotowa. Tej prostej czułości matki
nie odczuła nigdy. Może, dlatego tak bardzo potrzebowała czułości okazywanej
przez Twerda? Po kilku miesiącach Twerd powiedział, że rodzice zmusili go do
ślubu z Terą, bo spodziewa się jego dziecka. Dlaczego wtedy zamiast jakiegoś
sensownego ataku furii współczuła mu? Przecież Tera była po prostu
sprytniejsza, zmieniła tor jej życia, chociaż mogła wcale o tym nie wiedzieć.
Wtedy w monologu Twerda zobaczyła drugą twarz śmierci, okoloną szarym kapturem.

[bogatka1]

Nic wtedy nie mówiła, bo gdzieś nad głową pulsowała tylko ta jedna myśl: to nie
ja jestem ta jedyna? To nie było to jej stoickie opanowanie, z którego była tak
dumna. Była całkiem ogłupiała. Tak pewnie czuje się człowiek, który umiera.
Winne jest ich pierwsze dziecko, a najbardziej winny jest ten, przez którego
tak długo cierpiała, Twerd. Oto ma życie w swoich rękach. Przygląda się z
wierzchu i wie, jakie jest pod spodem. Życie odmalowane aż do białości płócien.

[bogatka1]

Chłodna ciekawość
Lesiste nazwy miejscowości znakomicie pasują do tego górzystego terenu, jednak
jej bardziej podobała się poprzednia nazwa rodzinnej wsi: Piękna. Nazywała się
Piękna, kiedy te tereny należały jeszcze do Niemców. Co ile lat zmieniają się
miasta? W Międzylesiu nie było dawniej tego supermarketu, tych domków
jednorodzinnych przy drodze do dworca, nie było nawet tego domu, w którym
wynajęła pokój.

[bogatka1]

Jednym z powodów przyjazdu tutaj był zamiar zrobienia zdjęć: strumyka, który
wypływa z lasu; podwórka z drewutnią i jabłonkami; domu lat dziecięcych i
widoku z okien tego domu na most, rzekę i tartak. Może rosną tam jeszcze
narcyze i lilie koło studni, a z tyłu domu śnieżyczki. Czy ogród jest jeszcze
pełen posadzonych przez ojca drzew śliwkowych, porzeczek i agrestu? Przyjechała
tu, gdzie pozostały jej korzenie po mlecznych zębach.

[bogatka1]

Słowo fundament jest dobre na określenie kształtowania charakteru, jako
współzależność w rodzinie. Jeśli pociągnąć to porównanie wzięte z architektury,
to nadbudową jest wszystko, co dzieje się z charakterem po wyjściu z rodziny.
Człowiek jako architektura ze wszystkimi prawami nacisku i obciążeń. Po
kilkudziesięciu latach ktoś mieszka w pałacu, a ktoś w skromnym mieszkaniu, a
bywa, że nie ma nawet śladu po ruinie. W ten sam sposób myślała o pisaniu
wierszy. Myśli te wywołał sen: kupowała dom przeszklony jak oranżeria, może
dlatego, że w jej skromnym mieszkaniu ostatnio rzadko otwierały się drzwi.

[bogatka1]

Obudziły ją skrzypiące drzwi na parterze, potem trzaśnięcie drzwi zewnętrznych.
Wyjrzała dyskretnie przez okno. Zimowy przedświt i mgła, ale warto było się
zerwać. To On. Dotąd dwudziestolatek, postarzały w ciągu sekundy. Siwy teraz i
wcale już nie był podobny do Zbyszka Cybulskiego. A może Zbyszek Cybulski byłby
do Twerda podobny, gdyby jeszcze żył? Zdziwiło ją, że Twerd pojechał w stronę
granicy, a nie w stronę miasta. Przemarzła, bo stała przy oknie prawie nago.

[bogatka1]

Starała się oddychać głęboko, zagotowała wodę na kawę podróżną grzałką. Zapach
i pierwszy łyk kawy z mlekiem był jej bardziej potrzebny niż śniadanie. Była
podniecona, że udało się jej zobaczyć Twerda, sama będąc niewidoczna. Do tej
pory udało jej się nie zdradzić, kim tak naprawdę jest. Była pewna, że nikt jej
nie rozpozna z wyglądu. Nie ma pieprzyka nad lewym kącikiem ust. Tylko ten jej
szczególny tembr głosu, pozostał jak linie papilarne. Minęło prawie 30 lat,
kiedy Twerd widział ją ostatnio. Według teorii, że człowiek zmienia się, co 7
lat, to zmienili się już 4 razy.

[bogatka1]

Przeczucie
Dawniej nie wiedziała, że słońce wciąż powiększa się, a dzień teraz jest
dłuższy niż 50 lat temu. Jeszcze dawniej nie wiedziała nawet, że następnego
dnia słońce nie wzejdzie w tym samym miejscu, co dzisiaj. Z pewnością była
uczona tego w szkole, ale była pewna, że sama to odkryła, gdy po ostatniej
przeprowadzce zamieszkała w bloku. W Pszczynie jej mieszkanie miało okna na
rozległy, pełen zieleni widok z trzeciego piętra od strony wschodniej. Po 10
latach mogła nie mieć kalendarza. W przesilenie zimowe słońce zaczynało swój
śpieszny bieg nad Równicą i w przejrzystym powietrzu można było zobaczyć
dalekie Beskidy.

[bogatka1]

W dni przesilenia letniego wkładała mocno przyciemnione okulary z filtrem, by
chwilę popatrzeć na to cudo: słońce jakby na moment przysiadało na szczycie
windy wieżowca i dawało złudzenie gigantycznej lampy zbudowanej przez ludzi. W
południowej stronie, po lekkim wychyleniu z balkonu widać było obszerną łąkę ze
ścieżką i kościół z masztem krzyża.

[bogatka1]

Dawno nie pisała. Lubiła u siebie ten nastrój weny: notatnik w kratkę, drobne
zdania czasem starym zwyczajem rymujące się. Nie pamiętała, co było impulsem do
napisania tamtego wiersza, który sprawił, że przez rok nie napisała nic więcej.
To był wieczór jednego z ostatnich dni poprzedniej zimy. Oglądała jakiś serial
w TV, obok cicho włączone radio, bo czekała na audycję Maćka Szczawińskiego.
Pierwsza metafora tego wiersza osaczała ją już od kilku dni. Nie pamiętała,
jaki był film po serialu, nie pamiętała nawet, o czym mówił Maciek. Pisała
prawie bez skreśleń, szło to tak łatwo, jak wejście do własnego mieszkania:
drzwi zewnętrzne, schody, drzwi wewnętrzne i już można pozbyć się ciężaru z rąk
i zdjąć płaszcz.

[bogatka1]

Znów gilotyna nocy utnie zbyt szybko dzień. Iglica przejęła światło i na krzyż
rzuca cień. Snu aureolę obsunie, zaciśnie w pętlę złości. Nadchodzi czarny
dzień w pięć minut bezradności. Otula srebrna mgła sczerniałe płuca zimy, a
święta igła drga i krzyżem ją modlimy. W ofierze próżny pokarm, w ofierze głowy
skłon. Strojący w krwiste kwiaty przyjdzie tu, z obcych stron. Rozmywa się biel
zimy, zieleni w gwałt wybuchu i zawieszona - nie ma już czasu ani ruchu.

[bogatka1]

Tydzień później śniło jej się, że mama leżąc w trumnie opowiada dowcipy.
Wybudziła się wtedy z krzykiem nie, nie, nie! Pół roku później mama miała
prawie 90 lat. Mieszkały blisko siebie, w sąsiednich blokach, więc widziały się
prawie codziennie, a czasem kilka razy dziennie. Ostatnie zakupy zrobiła, kiedy
mama wróciła już z porannej mszy. Mama mówiła, że się wyspowiadała w sobotę,
przyjęła komunię, że jest teraz śpiąca, bo w nocy spała źle, ale miała tak
świetny humor, że opowiedziała kilka dowcipów. Nie skojarzyła tego ostatniego
dnia mamy z tamtym wierszem ani nawet ze snem. Długo nie mogła sobie darować,
że nie zrozumiała nawet chmary wróbli, karmionych przez mamę, które dwukrotnie
w locie zatrzymywały się przed jej oknem, jak pies, który chce zaprowadzić do
czegoś ważnego.

[bogatka1]

Poezja na sklepieniu
Czas zejść na śniadanie. Na ścianie z oknem małżeński portret. Przywołuje
pamięć, ale też tę pamięć zastępuje. Całe życie wolała wiedzieć, co inni mają
do powiedzenia. Nie traciła czasu na przekonywanie do własnych pomysłów. Była
znikąd i stąd. Na ciekawskie pytania Tery odpowiadała krótko i do tej pory
zgodnie z prawdą.
- Twerd prosił, żebym przekazała, że zajmie się pani samochodem po południu.
- Nie śpieszy mi się. Chętnie zostanę tu kilka dni. Zostawię u pani kluczyki od
samochodu, pójdę obejrzeć okolicę, zrobię kilka zdjęć.
- O której wróci pani na obiad?
- Proszę nie czekać, w podróży jadam późne obiado-kolacje.
- Słyszałam zapowiedź opadów śniegu. Mam ładne zdjęcia w albumach.
- Jutro będzie miło mi je obejrzeć. Proszę mówić mi Krystyna.
- Oczywiście, Tera.
Bardzo jej zależało na obejrzeniu fotografii tej rodziny, która mogła być
rodziną jej właśnie.

[bogatka1]

Czy dowie się, jak Twerd ją wspomina, sama nie będąc rozpoznana? Najpierw
poszła pomodlić się do kościoła. W górnej części „Stworzenie Adama”. Poezja nad
poezjami. Teraz na to patrzyła inaczej niż wtedy, gdy dla dziewczynki było
grzechem patrzeć na nagiego mężczyznę. Blisko spojenia krzyżowego sklepienia
kościoła, prawie w centrum, jest sedno tej poezji: nawet nie same dłonie, ale
ta energia przestrzeni pomiędzy dłonią starą a młodą skupia uwagę bardziej niż
postacie mężczyzn.

[bogatka1]

Wszechobecny wyrażony tą przestrzenią bardziej, niż starą lub młodą postacią.
Każdą z tych postaci może być, skoro odradza się przyroda. Każdą z tych postaci
może być też Adam. Tu była blisko zrozumienia, że Bóg jest poezją, domyśleniem,
tym, czego nie rozumiała, choć była tak blisko zrozumienia. Podobała jej się
ambona w kształcie łodzi, teraz już nieużyteczna jako miejsce kazań.

[bogatka1]

Małe, uśpione miasteczko. Do szkoły szły dzieci, które bawiłyby się z jej
wnukami, gdyby tutaj dotąd mieszkała. Zastanawiała się, czy działa jeszcze
miejski młyn. Sztuczny strumień, poniemieckie doprowadzenie wody do młyna zwane
młynówką, był dobrym miejscem, aby w zimie jeździć na łyżwach. Szybka i długa
jazda, trzeba było tylko uważać na wystające z lodu korzenie i gałęzie. Nadmiar
reklam. Odpadające tynki Zamku.

[bogatka1]

Z przyjemnością patrzyła na dawny kształt rynku z fontanną. Sklepy zupełnie
inne. Dalej tylko droga do Szklarni. Jeśli wybudowano hotel, to przeniesie się
do hotelu na resztę pobytu. Dla niej tak będzie bezpieczniej. Jak Twerd
zareaguje, co sobie pomyśli, gdy zorientuje się, że to ona właśnie wynajmuje
pokój w jego domu? Nie chciała być rozpoznana, nie chciała być motylem, którego
trzepot skrzydeł może narobić chaosu.

[bogatka1]

W drodze powrotnej weszła na późny obiad do dawnej GS-owskiej restauracji.
Hotel wybudowany, ale zamknięty. Nie sezon na podróżnych. Tego dnia drzwi od
warsztatu były otwarte, Twerd naprawiał jej renówkę, a na chrzęst ścieżki pod
jej butami podniósł głowę i patrzył na nią. Udała, że go nie widzi, a gdy
zrobił kilka kroków w jej kierunku, przyśpieszyła, i szybko zamknęła drzwi
korytarza.

[bogatka1]

Zasypiała, gdy powoli uchyliły się drzwi i Twerd cicho powiedział: - Nie
mieliśmy okazji przywitać się, a jutro rano znowu wyjeżdżam.
Bez zaproszenia przysiadł na posłaniu. Nie było sensu udawać, że już usnęła, bo
przed chwilą zgasiła lampkę nocną. Jej serce tak mocno się tłukło, że pewnie
kołdra podskakiwała na piersi. Co czuła Maria, kiedy nawiedził ją Anioł? Nie
przewidziała takich okoliczności, zapomniała, że przy nim nie wolno jej było
się odzywać.

[bogatka1]

- Wchodzi pan do nieznajomej kobiety po ciemku i nie boi się, że narobię rabanu?
- Przypomniała mi pani dziewczynę z młodości. Jak pani ma na imię?
- Krystyna. Kim była tamta dziewczyna?
- Miała na imię Lela... Aurelia.
- Czym więc przypominam tamtą dziewczynę?
- Chodziła tak samo, lekko jak tancerka, poruszała się tak jakoś... w rytmie. I
ten głos...
- Proszę już iść.
Wstał niechętnie, powiedział takim samym szeptem: - Proszę zostać dłużej,
naprawienie skrzyni biegów nie jest proste.

[bogatka1]

No, więc stało się.
Nie, nic się nie stało. Nie przyzna się. Czy przypadkiem nie zechce jej
przytulić? Zbyt apetyczne to ciastko, aby obejść się smakiem. Jeżeli Twerd
drugiego dnia wszedł bez wiedzy żony i bez zaproszenia do pokoju, w którym była
kobieta sama, to Tera była zdradzana wielokrotnie. Nie miała wątpliwości: ona
także byłaby zdradzana od początku do końca.

[bogatka1]

Jako żona Twerda może wyjechałaby z nim do brata w USA, a może nigdy nie
wyjechałaby z tego miasta? Dużo czasu straciła na szukanie właściwego miejsca
dla swojego życia. Szybko zrezygnowała z buntu, bo już nie od decyzji mamy
zależało, jak ułoży swoje życie.

[bogatka1]

Zanim zdała maturę, zrobiła przyśpieszony kurs dojrzewania: przez rok była
tkaczką, w Domaszkowie nauczyła się robić koszyki na truskawki, w Dusznikach
polubiła pracę w biurze szpitala i zrobiła zawodowe prawo jazdy. W Kotlinie
Kłodzkiej była jedyną kobietą pracującą jako kierowca. Tak polubiła ryzyko tej
pracy, że po roku zdała egzamin na prawo jazdy kat. II. Wygrała także okręgowy
konkurs kierowców, bo II nagrodą był magnetofon Kasprzak.

[bogatka1]

Tej nocy spała źle, a gdy nad ranem zapadła w sen, dopadł ją koszmar senny, że
śpi we własnym mieszkaniu, ale za drzwiami dzieje się coś niedobrego, obudził
ją strach, że stanie się coś złego, kiedy otworzą się drzwi. Coś jakby czekanie
na przykrość, która miała u niej wyzwolić atak. Przypomniał jej się wiersz,
ten, który napisała rok temu przed walentynkami:
Odejdź! Nie pytaj, co się będzie działo
i bierz co twoje, co twe ręce znało,
zanim moja miłość stępiwszy narzędzie
wejdzie w twoje ciało i ostrzyć je będzie.

[bogatka1]

Poświęciła więcej czasu na makijaż. Po śniadaniu przypomniała Terze o oglądaniu
fotografii. Duże, bogate albumy. Fotografie ułożone chronologicznie, pierwsze
czarno-białe jego i jej rodziców, ich dzieciństwo, ich czarno-biały ślub,
kolorowe dzieci i wnuczęta. Tak jak w jej życiu? Tera wybrała dla niej kilka
fotografii na pamiątkę. Krystyna miała już tę pewność: Twerd postąpił według
zasady, że chłopak poślubia wzór swojej matki. Tera jest pulchna, władcza, z
wyglądu podobna do matki Twerda.

[bogatka1]

Gdyby był program komputerowy, który rejestrowałby życie każdego z osobna lub w
otoczeniu bliskich – to czy taki program psychologiczno-socjologiczny
potrafiłby rozgraniczyć, co kto robi chętnie, a co z przymusu? Bo to nie jest
takie proste. To, co robi się chętnie, czasem okazuje się przymusem.

[bogatka1]

Czy potrafiłby przewidzieć błędy i nieoczekiwany zbieg okoliczności, jak te
wydarzenia z ostatnich dni? Czy taki program potrafiłby przewidzieć życie
człowieka po dziesięciu latach? Albo dłuższe prognozy losów, nawet do samego
końca? Może sny jako wyzwolenie podświadomości pełnią rolę takiego programu z
zabezpieczeniem niepamięci w trosce o bezpieczeństwo użytkownika?

[bogatka1]

Na własne oczy
Przed przyjazdem wiedziała, że zbliża się atak zimy z temperaturami poniżej
dwudziestu stopni. Chciała zobaczyć to cudo: strumyk płynący dużym spadkiem
zamarzając tworzył ciekawe nacieki i rozlewiska. Nowy aparat cyfrowy sprawiał
jej dużo radości, nie musiała ograniczać ilości zdjęć, a łatwo można było go
schować w dłoni.

[bogatka1]

Wyruszyła w stronę ojcowizny, w tę stronę drogi, w którą rano odjeżdżał Twerd.
Od wyjazdu z Pszczyny miała niejasne uczucie, jakby była sterowana wolą ojca.
Tu po lewej mieszkał Łysiak, po drugiej stronie drogi nie ma tej małej
chałupki, w której mieszkała niewidoma kobieta. Kilka nowych domów. Zatrzymała
się dopiero przy miejscu, gdzie był tartak. Znała każdy kąt tego opuszczonego
już wtedy tartaku, to było dobre miejsce na dzikie wyprawy.

[bogatka1]

Pamięta zdziwienie, że były tam drewniane zamki w drzwiach. Była tam też
maszyna do młócenia zboża także w całości wykonana z drewna, nawet tryby i
śruby. Ojciec używał tę maszynę przez kilka lat. Potem uruchomił inną maszynę
napędzaną motorem elektrycznym. Robota szła szybko, Krystyna podawała snopki z
zapola, brat podawał ojcu, a ojciec wkładał je do gardzieli młockarni. Ziarno
zsypywało się koło maszyny, a słoma odrzucana przez mamę na podwórko tworzyła
wysoką, coraz wyższą złotą górę. W tej górze robili tunele i jaskinie, bawili
się w chowanego. Słoma przepuszczona przez młockarnię była już miękka, ale i
tak byli pokłuci i podrapani. Czy brat to pamięta tak samo, jak ona?

[bogatka1]

Obok dawnej stajni dla koni pracujących kiedyś przy wyrębie lasu - wzniesienie,
z którego ona zjeżdżała na sankach, a brat z Tadkiem Jurkiem i Zbyszkiem
Lewandowskim na nartach. Zachowywała się wtedy jak brat, właziła na każde
drzewo, aż spadając z jabłonki poczuła ból głębokiej rany kolana. Do tego
tartaku też była doprowadzona kilkusetmetrowa młynówka.

[bogatka1]

Miała prawie 6 lat, gdy była z rodziną na chrzcinach Anny u Jurków. Bardzo jej
się spodobało to śpiące maleństwo. Potem często mamę pytała, kiedy będą mieli w
domu takie małe dziecko. Niedługo, za pół roku spełniło się jej marzenie. Odtąd
miała obowiązek pilnować, kołysać i przewijać to swoje marzenie, kiedy rodzice
mieli robotę na polu albo wyszli do miasta.

[bogatka1]

Ojciec prawie nie zajmował się dziećmi, to było dla niej oczywiste od zawsze.
Mama nigdy nie miała czasu, aby Krystynę przytulić, chociaż przytulić. Często
bawiła siostrę na podwórku, żeby widzieć rodziców. Raz czekała, kiedy mama
usiądzie odpocząć. Tamten jeden raz w te pędy ruszyła do mamy, bo wiedziała, że
mama długo nie posiedzi, a siostra może się obudzić. Przypadła na kolana do
mamy, objęła ją, ale mama zamiast ją przytulić – odtrąciła i kazała wracać do
siostry. Dlaczego wtedy do Krystyny nie dotarło, że marzenia spełniają diabli?

[bogatka1]

Miała 8 lat, gdy do tego domu wszedł dziwny, stary mężczyzna. Wtedy na wsi
drzwi w dzień nikt nie zamykał, a jeśli wychodził do miasta, to kładł klucz na
ustalonym miejscu. Kiedy ten obcy wszedł, myślała że to ojciec, siedziała nad
lekcjami a siostra bawiła się lalką, przysłaną od cioci Hani z Ameryki. Nie
usiadł. Patrzył na piec.

[bogatka1]

Pokazał ręką na okno z lufcikiem:
-Tu, pod tym oknem lubiłem odpoczywać, patrzeć na most i drogę. Nie mów o tym
nikomu, że tu byłem.- Nie poszedł przez most, tylko koło ich ogródka, minął dom
Jaśnikowskich i zniknął na ścieżce, którą czasem biegała do swojej chrzestnej,
Goliszowej.
Jakiś czas potem śniło jej się, że pod tym oknem znalazła za krzesłem pudełko z
kosztownymi kobiecymi ozdobami. Tyle snów jej już się spełniło. Może
rzeczywiście w tamtym miejscu jest skarb? Nie tak, to kamienie wbudowane w
fundament tego domu miały wartość skarbu.

[bogatka1]

Zatrzymać czas
Była tu, co prawda, 15 lat temu na prośbę brata. Tadeusz chciał odnaleźć swoją
chrześnicę z rodziny Lewandowskich. Okazało się, że ich ojcowizna zdana na
Skarb Państwa została objęta przez Lewandowskich właśnie. Wtedy jeszcze tak
sama z siebie nie miała potrzeby tu być, nawet szkoda jej było czasu. Ale
polecenie brata było święte.

[bogatka1]

Zastała tylko nieznaną kobietę, wzięła adres chrześnicy. Wtedy śpieszyła się,
zapamiętała tylko, że w tym jednopokojowym mieszkaniu, którego ściany ona ojcu
malowała wapnem, były pokryte brązowymi płytami. Nie pamięta nawet, czy ten
niebieski piec z dwoma duchówkami i podłużnym żeliwnym kociołkiem z zawsze
ciepłą wodą stał nadal na środku tego mieszkania. Dzień był pogodny, pełnia
lata. Nie mogła wtedy zostać dłużej, musiała wracać do synka i córki. Syn
Lewandowskich był w wojsku, a starsi synowie Krystyny byli już za granicą.

[bogatka1]

Dlaczego dopiero teraz chce zatrzymać tamten czas, utrwalić to, co i tak jest
skazane na zmiany? Szła żwirową drogą, zupełnie jakby szła dwa kroki za duchem
ojca. Mogła nareszcie napatrzeć się na dom swojego dzieciństwa, dom teraz mały
jakiś, przypadł do ziemi jak pies. Przed mostem nowy dom wybudowany na łące.
Wie od Tery: tu wybudował się Damian, brat Twerda.

[bogatka1]

Na drewnianym moście jest kilka jaśniejszych, grubych desek. Już widzi dwa
rzędy liści narcyzów, pączki są jeszcze niewidoczne, ale ona wie, które narcyzy
są zwykłe, a które pełne. Nie ma choinki, która wyrosła z gałązki świerka,
którą ona wsadziła w kącie ogrodu. Zakołysało się niebo nad kominem chałupki.
Poczuła pod palcami chłód omszałego płotu, aż dreszcz przeszedł jej po plecach.
Studnia pokryta tak samo wiekiem z desek. Jest bosak i ślady przy studni, więc
tak samo męczą się wyciąganiem wody, jak jej ojciec.

[bogatka1]

Zrobiła zdjęcia obu strumyków i podwórka z drewutnią. I tamtą stronę: las,
lasek i wzgórek, gdzie kończy się droga. Patrzyła z drugiej strony: ta śliska
droga zaczynała się od wzgórka ze źródełkiem dziwnie i niebezpiecznie. Zaczyna
się... to słowo jest równie piękne jak poczęcie dziecka. Drzwi domu z żeliwną
klamką, te same. Nikogo nie było w domu. Nie zaszła do nikogo z sąsiadów, nie
rozpytywała, do sekcji tych miejsc wystarczały jej własne przeżycia.

[bogatka1]

Wracała z postanowieniem, że przyjedzie tu latem. Albo wiosną, być wiosną
tutaj, być tu i patrzeć na te kwitnące śliwy i jabłonie, które widziała nawet
wtedy, gdy była 275 kilometrów dalej. W Pszczynie witała wiosnę w parku, idąc
pomiędzy białymi dywanami zawilców i karmiąc orzeszkami ziemnymi żwawe i
ciekawskie wiewiórki. Trzeba zrobić tutaj te same ujęcia w zieleni. Kiedy
wyszła na drogę główną, dojeżdżający do niej samochód zwolnił, a gdy się
odwróciła, zobaczyła w nim Twerda?

[bogatka1]

Uchylił drzwi, przyglądał się jej ciekawie, powiedział zachęcająco, że
podwiezie. Podziękowała: - Lubię dużo ruchu, a tutaj spacer to jedyny wysiłek.-
Zdziwił się, ale nie powiedział nic więcej. Droga była prosta, patrzyła za nim,
aż zniknął. Kiedy przechodziła koło jego domu, samochód Twerda był koło
warsztatu, a on, była pewna, siedział jeszcze w samochodzie? Czy wrócił dzisiaj
wcześniej, aby z nią porozmawiać?

[bogatka1]

A skoro spotkał ją w drodze ze wsi, to pewnie spodziewał się, że zaraz będzie w
jego domu. Wiedziała, że nie pójdzie za nią w stronę miasta. W restauracji,
jakby jej należała się nagroda, zamówiła schabowego z kapustą.. Potem
zadowolona z siebie szła w stronę domu, w którym mieszkała osiem lat. Zanim
tych lat nie przeliczyła, wydawało jej się, że to było znacznie dłużej.
Półokrągły, kryty balkon, owalne okienko strychu, szary tynk. Papa dachu
dawniej koloru czerwonego, teraz była zwyczajnie czarna. Otworzył drzwi
mężczyzna około pięćdziesięcioletni.

[bogatka1]

Tolek właśnie umył matkę. Ta kobieta, dawniej herszt, teraz liczyła
swe ostatnie dni. W domu nie było małych dzieci. Tolek rozwiódł się,
dzieci czasem odwiedzają babcię. Nikomu tu się nie śpieszyło, pili
powoli herbatę, wspominali stare czasy. Pamiętała swój pierwszy
dzień w tym domu, nawet tę popołudniową, późnojesienną pogodę tego
pełnego strachu dnia, gdy mama nawrzucała na wóz drabiniasty
najpotrzebniejsze ich ubrania i pościel, a do dyszla przywiązała
Krasulę. Mama wiedziała, że ojciec tego dnia będzie dłużej daleko u
sąsiada, a że mama pracowała od roku jako tkaczka w Międzylesiu,
miała pieniądze na zapłacenie odstępnego za to wymarzone mieszkanie.
Dzieci cieszyły się z miejskiego życia, ale żal im było ojca, że
został sam. Tydzień po przeprowadzce spadł śnieg. Na wsi paliło się
drewnem, a w nowym mieszkaniu, mimo że mury były grube – niesposób
było nagrzać uzbieranym chrustem. Przed świętami, późnym wieczorem
mama kazała jej wziąć sanki. Prosiła najpierw brata, ale brat się
nie zgodził. Zaczęła się bać, kiedy mama powiedziała, że idą po
drewno do drewutni ojca. Drugi raz w życiu tak się bała. Wyprawa się
udała, na śniegu nie było śladów. Od wiosny znowu pomagała z mamą w
gospodarce ojca, brat zrobił remont ściany.

[bogatka1]

Niewinny?
Pisała: Przytul mnie i rozgrzej moje myśli w mroku... (Pobożne
życzenie, zaraz wtrącą się diabli). Zaczęła znowu: Niech światło
tego świata odejmie mi z mroku....(Teraz lepiej) No to dalej: te
myśli wciąż niesyte, te wciąż drapieżne głodem, a poniosę swe ciało
piórkiem na otoku po początek początków i po nieczas chłodu...Może
być. Pisanie wierszy jest bohaterstwem, czytanie koniecznością.
Gasły po kolei prostokąty dolnych okien na śniegu. Nadciągnęła
wichura z północy, wielkie płatki śniegu przelatywały prawie
poziomo. Trzasnęła złamana gałąź jabłoni. Wiatr, rano ledwie
poruszający wierzchołkami trzech brzóz, ledwie ciągnący smyczkiem
słońca po gałęziach, teraz ciął biczem, a świst, jęki i zawodzenie,
zwielokrotnione rezonansem pudła balkonu były nie do wytrzymania.
Skrzypnięcie wewnątrz domu, za chwilę uchylające się w jej pokoju
drzwi. Twerd podchodzi do okna, ona udaje, że śpi. Minęły już całe
wieki, a on stoi i milczy. Poruszyła się, usiadła, podciągnęła
poduszkę pod oparcie pleców. Usiadł przed nią bez słowa. Ciemność
rozmywała rysy, ale Krystyna widziała te zawsze czarne oczy z
migotliwymi diablikami pokory, mały nos, pełne kobiece usta, brodę z
lekkim wgłębieniem i ręce, na wyciągnięcie ręki miała to wszystko,
co tak kiedyś kochała.
Mówiła tak, żeby sobie poszedł. A on jakby wcale nie rozumiał jej
ataku, tylko chciał na koniec wyrecytować to, z czym do niej
przyszedł:
- Z Terą jestem, bo jakoś trzeba żyć. To Lelę kocham całe życie. To
ciebie kocham.
Czuła, jak zaczyna drżeć. Miała taki mętlik w głowie, że już było
jej wszystko jedno, co się stanie.
- Przecież nie robimy nic złego. - Dotknął jej ręki.
Zerwała się, żeby zaparzyć melisę. To był błąd. Już ją objął,
przytulał i całował. To było cudne. Oto błazeństwo losu, nagłe i
brawurowe. Oto szczęście, które ma w genach przyszłą katastrofę.
- A teraz odejdź, bo naprawdę będzie awantura.
Niechętnie wypuścił ją z rąk. Zanim zamknął drzwi za sobą,
powiedział:- Wiem, kim jesteś.
Miłość przychodziła do niej jak niespodziewany gość, więc musiała
wiedzieć, że też jak gość odejdzie. Chwila ta jednak ciągle w niej
trwała, unosiła ją nad nią i pogrążała w tym śmiertelnym mroku. Oto
jej delikatność i wrażliwość. To, co miała na myśli, miało sens, ale
ten sam sens był w końcu zaprzeczeniem swego istnienia. Minęło tyle
lat, a jeszcze to pamięta: Mama, modlitwa, Bóg, msza w kościele – to
miało sens. Po powrocie z porannej mszy w kościele mama z paskiem w
ręce zażądała od Krystyny, aby mamie oddała swój pierwszy zarobek za
pierwszy miesiąc pracy. To właśnie było zaprzeczeniem tego sensu:
gdzie był Bóg, miłość i sprawiedliwość? Mama wzięła, co chciała, bo
sprzeciw bolał. Wtedy jeszcze nie wiedziała, co to jest wzniosłość
ducha i jaka jest różna. Jest taka wzniosłość ducha, gdy myślenie
zaplątujące sieć rodzi zbrodnie. Wystarczy zawiedzione oczekiwanie.
Niewinny sens bezsensu. Twerd jest niewinny, nie potrafił wyplątać
się z myślenia zaplątującego sieć. Czasem komputer nie wytrzymuje
błędów użytkownika i zawiesza się. Myślała o tym, że to samo może
przytrafić się połączeniom w mózgu. Melisa i głębokie oddechy zawsze
ją uspokajały. Włączyła radio. Ciemność jeszcze się kołysze, kiedy
usypia słuchając cichej muzyki.

[bogatka1]

Obudziła się niechętnie. Przy śniadaniu dwuletni Pawełek rozlał
herbatkę, a sześcioletnia Paulina, której jeszcze nie widziała
uśmiechniętej, marudziła niemiłosiernie. Spytała Terę:
- Jak wytrzymujesz z wnuczętami?
- Lubię dzieci, syn z synową wyjechali niedawno do Irlandii. Masz
dzieci?
- Tyle samo, co ty. Mieszkam sama, wnuczęta widzę tylko okazjonalnie.
- Zapraszam na piątkowy obiad. Będą pierogi. Porozmawiasz z Twerdem.
- Jeśli pierogi to bardzo chętnie, ale chciałabym pomóc, ze względu
na wnuczęta. Moje pierożki to specjalite de la maison. Jestem
mistrzynią w robieniu ciasta na pierogi. Twerd pracuje?
- Tak, w Boboszowie została placówka graniczna.
- Jak radzi sobie z moją renówką?
- Nie z takimi sobie radził. Jest już naprawiona.
Zaraz po śniadaniu Krystyna poszła do sklepu po twaróg, mąkę i
masło. Kiedy wróciła, od razu poczuła ten wyjątkowy zapach cebuli,
najlepiej poprawiający atmosferę w domu. Ziemniaki bulgotały na
kuchence gazowej.
Krystyna robiła ciasto. Tera zdziwiła się, że do ciasta Krystyna
dodała łyżkę masła, że ciasto zarabiała dolewając gorące mleko.
- Nakryję ciasto garnkiem, na pół godziny - powiedziała do Tery.
- Napijemy się kompotu ze śliwek?
- To mój ulubiony kompot.
Na opowiadaniu znanych dowcipów minęło im więcej niż pół godziny.
Tera ugniotła ziemniaki, wymieszała je z serem, smażoną cebulką,
jajkiem i pieprzem.
Krystyna wykrawała krążki, nadziewała i lepiła pierogi, a Tera
wrzucała na wrzątek, po wypłynięciu wyciągała do przygotowanego
naczynia i ugotowane krasiła usmażonym boczkiem, aby się nie
posklejały. Obie miały świetny humor, bo robota szła świetnie i
skończyła się prędzej, niż się tego spodziewały. W dodatku, pierogi
rozpływały się w ustach, obrąbek pieroga delikatnie pieścił zęby.

[bogatka1]

Ten wykręt z wizytą u kosmetyczki, aby uniknąć wspólnego obiadu z
Twerdem, przyszedł jej do głowy w ostatniej chwili. Wypełni kilka
godzin. Notatnik nosiła zawsze przy sobie. Po obiedzie i grzanym
winie pisała gładko:
Rankiem „Pięć Manekinów” wystaje z śmietnika gardzieli.
To miejsce ludzi łączy, lecz jeszcze częściej dzieli.
Za gwałt, za taką zbrodnię na książce Nienackiego...
Usiłowała napisać zakończenie tego nie dokończonego wiersza.
Najlepszy byłby rym „do Nietschego!”, ale to już było u Agnieszki
Osieckiej. Korcił ją ten rym zgodny z filozofią kultu siły. Krzysiek
Majchrzak mówił, że już wszystko zostało wymyślone, tylko my jeszcze
o tym nie wiemy. Prawie każdy swój wiersz miała w pamięci, bo nawet
po kilku latach od napisania szukała w nim słabych miejsc,
poprawiała do ostatniego załamka.
Wracała znaną jej drogą, teraz jednak śliską i w nagłych uderzeniach
chmar śniegu. Okna mijanych domów oddawały jej ostatnie blaski.
Poszarpany dym z komina spływał po dachu. Była blisko, przez
niezasłonięte okno widziała, że Bakalowie oglądali jakiś serial w
salonie. Tera wyszła do przedpokoju, podała jej rachunki i klucze od
renówki. Krystyna zapłaciła rachunki, spytała o klucz od pokoju.
Tera wyraziła zdziwienie:
- Nie ma klucza? Kilka dni temu był na pewno.
- Nie szkodzi, jutro wyjeżdżam. Do zobaczenia rano, Tera. Żegnam,
panie Twerdzie!
Nie umiała przewidzieć wydarzeń tego wieczoru. Nie chciała obcych
słów rosnących w ustach. Nie chciała tego, co narastało w niej
razem, a wiedziała, że musi pozostać osobne. Wróciła do osób i
miejsc z przeszłości. Czy taki powrót kończy się źle dla każdego,
kto chce zmierzyć się z zagadką swojego życia dotykalnie, na własne
oczy? Radio nadawało komunikaty o nieprzejezdnych drogach na
południu Polski, z powodu zamieci śnieżnych i dużych opadów śniegu.

[bogatka1]

Stała przy oknie, jej monstrualny cień obejmował krzyż okna na
śniegu. Patrzyła na drogę, którą jutro odjedzie. Wiedziała już, co
to jest osobowość ćmy. Rozstać się z dotychczasowym życiem z
prędkością samochodu? Nie myślała już o tym, co usłyszała od swego
męża przed wyjazdem. Już przestała przyglądać się zdarzeniom, które
może były, a może mogły być. To była zazdrość? Nie, od dzieciństwa
umie sobie radzić z zazdrością. Musi coś zrobić z tą swoją
skłonnością do wybaczania, ale może jeszcze nie teraz. Zgasiła
światło. Lubiła ciemność, gdy blask był w niej. Otworzyła szeroko
drzwi pokoju. Stała znowu, w objęciach mroku, oparta o parapet.
Ciche kroki na schodach, sylwetka na progu, ale jakaś niska. Tera?
Tera dopiero teraz zaświeciła światło na schodach i w jej pokoju.
- Przyniosłam zapasowy klucz do pokoju, ale widzę drzwi otwarte?
- Chciałam przewietrzyć pokój przed snem, ale na parapecie okna
pelargonie.
Tera ciekawie rozejrzała się po pokoju, ale zaraz wyszła. Krystyna
zamknęła zamek tak, aby Tera schodząc po schodach słyszała szczęk
przekręcanego klucza, a w następnym obrocie otworzyła. Nie było
klucza, który byłby zabezpieczeniem przed następną wizytą Twerda.
Czekała na coś ostatecznego, a jej godność liczyła ostatnie deski
podłogi. Przestraszyła się nagłą ratunkową myślą: tak być nie może.
Przecież sen ją ostrzegł. Podświadomość lepiej sobie radziła z
rzeczywistością. To, co zdarzyło się naprawdę, musi pozostać
niedokończone. Niech będzie nieudane, niech będzie niewypełnione.
Oderwała się od parapetu i szybko przekręciła klucz w zamku.

Koniec.

[sibeliuss]

Ciepło pozdrawiam.

[bogatka1]

Odpozdrawiam, Sibeliuss. Zapraszam na poł kubeczka i kolację przy świecach,
jeśli wyłączą nam znowu światło.

[jotka43]

A gdyby tak ktoś zakłócił ten miły wieczór we dwoje przy świecach,
to co usłyszałby? "Czym chata bogata, tym rada?" Wątpię. To juz
prędzej, a nawet na pewno, to drugie: "Kogo tam znowu diabli
nadali". A nadali, Bogatko, mnie. I tak się zastanawiam, jak to się
stało, że nigdy dotąd nie wpadłam na ten wątek. Wniosek z tego taki,
że najwyższy czas na zmianę okularów. Ale zamiast iść do okulisty (a
właśnie taki miałam dziś zamiar) usiadłam i oddałam się lekturze. A
teraz udzielił mi się nastrój i popadłam w zadumę... I chyba do
okulisty już dziś nie pójdę.
Czekam na cd.

[bogatka1]

Miło mi Jotko, Ciebie widzieć. Zawsze. W tej chwili sprawiłaś, że
pozbyłam się wątpliwości, czy trzeba obudzić
niedokończonego "Twerda". Napisałam to opowiadanie w 2005 roku, nie
znałam wtedy jeszcze Twojego stylu.
Tutaj wklejam w takich małych cząstkach pod cdn., bo o czym tu pisać?

Melina na rampie - moje opowiadanie

[bogatka1]

Melina na rampie

Zastanawiała się właśnie, czy to nie dziwne? To było wtedy, kiedy
ożenił się najstarszy syn. Zapożyczyła się na wesele. Wesele się
skończyło, a ona musiała jakoś sobie radzić.
Wtedy jakiś anioł przyprowadził do niej Martę. Pogadali przy
herbatce i na koniec Marta powiedziała:
- Masz ochotę się przejść?
- Nie bardzo, a... chcesz, żebym ciebie odprowadziła?
- Nie, tak źle ze mną nie ma. Chodź, jeśli raz tam pójdziesz, to
będziesz zawsze chodziła.
- Gdzie?
- Tam. – pokazała przez okno w kierunku nowego supermarketu. - No
chodź, bo Ewa dzisiaj nie może, a nie chcę tam iść sama.
- Nie chcesz iść do sklepu sama?
- To idziesz?
- No to chodźmy.
Był koniec sierpnia pogoda taka jak dzisiaj: ciepło, słonecznie,
lekki wiaterek. Marta przeszła koło sklepu na jego tyły i to, co
Krystyna zobaczyła, było dla niej lekkim wstrząsem. Na końcu rampy
śmietnik, z którego niezbyt trzeźwi mężczyźni wybierali makarony,
zupy i galaretki w torebkach. Marta dołączyła do nich i mnie też się
trochę torebek dostało.
- Dzisiaj wcześniej wyrzucili. – Marta wycierała spocone czoło. –
Teraz trzeba poczekać do dziewiątej.
- To jeszcze dwie godziny.
- Ale będzie nabiał i wędliny. A rano będą owoce i warzywa.
Rzeczywiście. Około dziewiątej wyjechał na rampę wózek. Nie dojechał
do śmietnika. Było ich pięcioro. Każdy wybierał to, co mu pasowało.
Krystyna z Martą miała twarożek, śmietanę, śledzie i parówki.
Czyste, popakowane w woreczki. Kilka godzin przydatności do spożycia.

Pies był. Czekał na trawniku obok. Ściągnęła folię z kilku parówek i
rzuciła na trawnik koło niego. Zjadł. Za chwilę już go nie było.

Krystyna teraz nie ma psa, ale wie, ile jest radości z towarzystwa
psa. Przez kilka lat opiekowała się tym bezdomnym psem. To dłuższa
historia, bo ta znajomość z psem wynikła z wyboru psa. Szedł za nią
i nie było sposobu, by go odgonić. W drodze do domu przysiadła na
ławce i myślała, że jak posiedzi, to on sobie pójdzie. Ale gdzież
tam!. On też usiadł przy ławce. Zaczęła do niego gadać, że nie może
go wziąć do domu, bo Mama nie lubi psów. A on nic. Czekał, aż
wstanie i szedł za nią aż do drzwi wejściowych bloku. Otworzyła
drzwi, on obwąchał wejście, ale nie miał zamiaru wejść za nią.
Następnym razem znowu było tak samo. Za którymś razem wszedł za nią,
ale wrócił na zewnątrz. Dokarmiała go, bo był taki biedota, z jednym
ślepym okiem. To oko właśnie miało kolor szmaragdu, tak się mieniło.
Miał kremową sierść, na grzbiecie taka dłuższa okrywa jak u wilka.
Trochę tylko mniejszy od wilka. Przez to, że miał to oko mieniące
się wszystkimi odcieniami niebiesko-zieleni, nazwała go Szafir. To
było imię jak szczeknięcie na powitanie. Później od pani weterynarz
dowiedziała się, że na to oko nie widzi i że mogło to się stać z
powodu bicia psa po głowie. W okolicy było kilka podobnych psów.
Szafira poznawała po ogonie, bo zawsze koniec ogona był skrzywiony.
Możliwe, że ktoś mu ten ogon złamał i ogon zrósł się w tej pozycji.

W końcu przyszedł do jej mieszkania, Mama była niezadowolona.
Krystyna wyprowadziła go wieczorem na spacer i on z tego spaceru
pobiegł w tę stronę, skąd przychodził. Potem go polubiła.
Przypominał w jakiś sposób ojca, który nie żyje już 20 lat.

Umówiła się z Martą na następny dzień, że spotkają się na rampie.
Melina na rampie. Było tam ich czasami piętnaście osób. Kilku miało
nawet wysokie renty i emerytury. Tylko Marta i Krystyna nie pijące i
nie palące. Ewa rzadko przychodziła, bo była chora na białaczkę.
Kilka lat później zmarła w Hospicjum.
A pies? Nic dziwnego, że uznał, że trzeba Krystyny pilnować, żeby
się nic nie stało w drodze do domu, tym bardziej, że wieczór coraz
szybciej zamieniał się w noc.

Nigdy przedtem psa nie miała, ale szybko nauczyła się go rozumieć.
W pokoju przy kuchni miała dwa fotele przy ławie. Kiedy zauważyła,
że lubi tam kłaść się, wyścieliła jeden z nich kawałkiem
prześcieradła, aby nie mieć kłopotu z czyszczeniem fotela z sierści.
Zawsze kładł się na tym wyścielonym, jakby wiedział, że ona na tym
drugim zawsze siadała. Kiedy rano za długo spała, przychodził koło
łóżka i tak jakby gadał. Kto ma psa, ten wie: te głębokie, jakby
śpiewne a żałosne powarkiwania. Nie, nie warknięcia, to coś w drugą
stronę, coś bardzo ludzkiego. Kupiła mu obrożę i smycz. Weterynarz
przebadał, zaszczepił i dał tabletki na odrobaczenie. Powiedział, że
pies jest już leciwy i że jego właścicielką jest studentka, która
wyjechała do Krakowa. Znał jego imię: Rocky. Nie było już tej
rodziny. I tak przyjaźnili się kilka lat.

Spłaciła zadłużenie z powodu wesela i nie musiała już chodzić na
rampę. A potem Polska weszła do Unii Europejskiej i sklep dostał
wytyczne, że ma zamknąć śmietnik na sztabę z kłódkami. Marta wkrótce
potem zasnęła przy stole i już się nie obudziła. Była chora na cukrzycę.

A w czym ten pies przypominał mojego ojca? Patrzył tak jakoś uważnie, jak ojciec. Osobowość jest całokształtem, czymś niepowtarzalnym i wyjątkowym. A jeśli nazwać można tę osobowość duszą?

Twerd

[wiktoria53]

Bogatko, dawno nie gościłam na Twojej stronce, a dziś mało tego że
tu zajrzałam, to jeszcze trafiłam na coś wspaniałego. Bogatko,
Krystynko, Aurelio, łezka w oku mi się zakręciła czytając Twoje
opowiadanie. Też lubię ruskie pierogi jeść i robić też. Szkoda, że
to koniec.Ale mądra kobieta z tej Krystyny i wspaniale, że
przekręciła ten klucz w zamku. Nie warto robić zamieszania .....? A
może warto....było...? Mam nadzieję, że Krystyna trafi jeszcze raz
w swoje rodzinne strony latem i będzie dalszy ciąg? Może dołączy
kilka fotek?

Gratuluję II nagrody. Pisarko i poetko.
To dla Ciebie:

[bogatka1]

Wiktorio, Twoje słowa to miód na moje serce.

Dawno tutaj nie zaglądałam, a że mamy śnieżną i mroźną zimę,
ten wiersz, który napisałam kilka lat temu, jest właśnie aktualny:
W taki mróz

Groźny wyż szczęko-czuły
od Katowic do Tuły
ściska mocno, a miało być pięknie.
Każdy dzień krótki, pusty.
Dosyć mamy tej musztry,
Mrozu dosyć, bo jeszcze coś pęknie.

Śnieg już sobie poleżał,
dziadek ścieżkę odśnieża,
wnuk samochód rozgrzewa, choć ślisko.
W tej śliskości tak zboczył,
że Śniegurek jak z procy
kulą w płot, zawstydzony się wciska.

W górze zawsze jest lepiej,
już się nie da ulepić,
woli ciepło przymarznąć do szyby.
Mróz intencje ma szersze,
pisze wiersze najbielsze
z ulubionym słóweczkiem jak gdyby.

Bez powodu tej nocy
mróz się zjeżył, podskoczył
i zaczęła się śnieżna zabawa.
Płatki każdy w swą stronę,
tańczą w wiersza koronie:
- w taki mróz szalik włóż, nie udawaj.

[liczby-11]

Gdyby nie forum 80 latkowie, to na pewno nie trafilabym tutaj...bogatka1
wspaniale piszesz.... Dlaczego nie na blogu?

[bogatka1]

To moje pierwsze limeryki, jakoś nie nęciła mnie wcześniej taka forma wiersza.

Jest znawca na forum Wsiowe,
co ma komputer w głowie.
Głowa jak z gumy
rośnie od dumy
bo limeryk o tym opowie.

.....-"-.
.../ - - \ ...............\|/
...\ @ @..............c”,))
...(_ <_) ...............(v))
..._).(` ..................|^)
,_(`_))\ ...........¸.•*||*´¨
."-\)__/ ¸.•´¸.•*´¨•*.•*¨) .(¸.•´
..__|||__ ..(¸.•´ (¸.•` *.•´¸.•*
.((__|__))......¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨) ) •´¸.•*

Pani z forum Jesieni
pisać wiersze się leni.
cytuje poety
którzy niestety
twórcami są od niedzieli.

.........................(,
..........).........._'\!/'_
.........(,).........(""""")
......._'\!/'_.•°*”ک҈.•°*”ک҈
.......(""""")..★★★★¸.•*´*` *.•´,,,...

Jest taki troll z Nieszuflady,
któremu nie można dać rady.
Dają mu szanse,
on te niuanse
olewa perfidnym jadem.

[chochlik5]

Masz talent. Ja nie umiem wymyślać. Nie umiem zapisywać marzeń spełnionych i niespełnionych. Potrafię jedynie wspominać i opisywać zapamiętane obrazki. Serdecznie pozdrawiam chochlik.

[bogatka1]

Chochliku, dziękuję serdecznie,
czytałam Twoją książkę i także bardzo mi się podobała.
Jak w cytacie Agaty Tuszyńskiej, z książki Basi Solarskiej Pszczyńscy Sybiracy: "Niezapisane istnieje mniej. Z czasem w ogóle przestaje istnieć.Mija wraz z pamięcią. Nieznane są losy niezapisane.(...)Zapisane trwa. Jako jej dokument. - Warto pisać, każdy może napisać przynajmniej jedno opowiadanie o swoim życiu.

[bogatka1]

Od kilku lat szykuję sie do ilustracji tego opowiadania, ale ciągle pasjonuje mnie coś nowego w grafice.
Tutaj skrapek z okazji Dnia Matki, ja z mamą, i wiersz mój, z konkursu zorganizowanego przez Dziennik Zachodni, uhonorowany I miejscem i nagrodą.



credits:
Time by Mago 74
Digiscrap_kit aniversae
FriendlyScrap_Kit canvas
Reszta dodatków, zdjęcie i wiersz własne.

[bogatka1]

Mam zamiar powrócić do literatury, ale jeszcze siedzę w grafice.
To moja Galeria na Forum Janka psp-pomoc.com/forum/viewtopic.php?t=2597&postdays=0&postorder=asc&start=160 tam mam nick Iskierka, a to moje medale w konkursie na CD cover

[bogatka1]

Praca wyróżniona


i nagrodzona


Mój pierwszy srebrny medal w Scrapbookingu



...za tą pracę

[bogatka1]

Odświeżam, bo zaczęłam tłumaczyć to opowiadanie na język angielski.
Zmobilizował mnie temat skrapkowy, i okazało się, że tłumaczenie nie takie trudne, jak kilka lat się wydawało.