klasa lebrów, czyli Giertych w praktyce

[mamalgosia]

Jeśli macie ochotę, to przeczytajcie, ale chyba wyjdzie mi długie.
Być może nieciekawe. Temat mi bliski, choć tylko teoretycznie - bo
choć w praktyce dotyczy mnie bardzo, to nie jestem decyzyjna, więc
właściwie piszę o tym tylko (tylko?) dlatego, że jestem ciekawa
Waszych opinii. No i może i mnie się się coś wyjaśni - czasem tak
jest (jak ostatnio w wątku o świeckim pogrzebie), że nie mam
sprecyzowanego zdania, a czyjeś słowa pokażą jakiś nowy aspekt
sprawy i nagle zdanie się kształtuje.

Swego czasu minister Goertych miał pomysł, żeby tworzyć oddzielne
szkoły dla uczniów sprawiających problemy wychowawcze.
Moja szkoła jest w rejonie bardzo specyficznym. Mnóstwo rodzin
rozbitych lub niezaistniałych (bo np. matka nie wie, kto jest ojcem
dziecka), do tego olbrzymie bezrobocie (osiedle powstało przy
kopalni, którą później zamknięto), a jeszcze do tego ośrodek
interwencyjny.
Są uczniowie tacy, z którymi naprawdę nie wiadomo, co zrobić. Mają
po 17 lat, więc szkolić ich obowiązkowo trzeba.
Nie są to uczniowie po prostu niesforni, czy niegrzeczni, żywi,
nieposłuszni itp. Tacy też są, ale to normalne.
Mam na myśli delikwentów, którzy potrafią:
- całą lekcję wrzeszczeć ten sam wyraz ("masturbacja") z
częstotliwością co minutę
- pluć na koleżanki i kolegów, zlepiać im włosy swoją wydzieliną z
nosa, obciąć włosy nożyczkami
- podpalić zapalniczką brodę katechety
- rzucić krzesłem w nauczycielkę
- przez 45 minut bez przerwy tupać obiema nogami i walić stołem
Nie do wymienienia. Czasem są to "dzieci" z wyrokami (kradzieże,
narkotyki), poprawczak przepełniony więc lądują w tym ośrodku, czyli
i u nas.
Człowiek taki naprawdę uniemożliwia normalne przeprowadzenie lekcji
(o ile nie stanowi zagrożenia).
Jedna z matek na wywiadówce powiedziała: "Dać tych lebrów wszystkich
do jednej klasy!".
Co myślicie o takim pomyśle?
Gdyby oni wszyscy byli razem, odizolowani, czy jest jakakolwiek
szansa na ich resocjalizację? Który nauczyciel nie bałby się wejść
do takiej klasy?
Z drugiej strony: dlaczego dostosowywać 29 osób, które chcą wynieść
jakieś korzyści z lekcji, które chcą się czuć w szkole dobrze, miło
i bezpiecznie - dla jednego takiego "lebra"?
Jak myślałabym, gdybym była matką takiego spokojnego żądnego wiedzy
ucznia?
Jak myślałabym, gdybym była matką takiego lebra?

Mam jednego dwóch takich w klasie. Jeden z ośrodka, jeden co prawda
mieszka z mamą, ale ma kuratora. I jestem świadkiem, że u jednego z
nich następuje jakaś przemiana na lepsze. Powolna, ale jednak. Czy
stałoby się tak, gdyby był wśród gorszych?
Oczywiście odwrotne sytuacje są nader częste.

Jak z tego wybrnąć? (gdybyśmy na cokolwiek mieli wpływ)

[twoj_aniol_stroz]

Myślę, że tu jest bardzo dużo aspektów.
1. Uważam, że absolutnie każdemu uczniowi powinniśmy zapewnić
szkołe, gdzie będzie bezpieczny, gdzie będzie mógł się uczyć i
choćby z tego powodu należałoby jednak móc odizolować uczniów -
lebrów od reszty uczniów
2. praca nad takim lebrem to jest bardzo trudne dzieło i wymaga
psychiki ze stali, często także siły fizycznej - żeby nie dać sobie
podpalić brody itp
3. jeśłi miałaby powstać taka klasa/szkoła to po pierwsze klasa nie
powinna liczyć węcej jak 5-7 osób, ponieważ im mniejsza grupa tym
latwiej nad nią zapanować.
4. w takiej klasie powinny być wprowadzone dodatkowe zajęcia z
psychologiem, pedagogiem, którzy pracowaliby na tym towarzystwem
5. i na koniec mało optymistycznie - szansa na to, że te lebry staną
się na powrót naormalnymi dzieciakami są raczej niewielkie
Przy czym nie jestem specem od dzieci - mam dwoje własnych i nie
jestem pedagogiem z wykształcenia, ulęgło mi się "na zdrowy chłopski
rozum"
Kasia

[mamalgosia]

twoj_aniol_stroz napisała:

> Myślę, że tu jest bardzo dużo aspektów.
> 1. Uważam, że absolutnie każdemu uczniowi powinniśmy zapewnić
> szkołe, gdzie będzie bezpieczny, gdzie będzie mógł się uczyć i
> choćby z tego powodu należałoby jednak móc odizolować uczniów -
> lebrów od reszty uczniów
No dobrze. Ale dlaczego w takim razie wszyscy tak nie myślą?
Widocznie nie jest to najlepsze wyjście. Dlaczego połowa opinii
publicznej oburzyła się na ten giertychowski pomysł? Dlaczego ciągle
się o tym dyskutuje i jednak nie tworzy takich klas (przynajmniej
masowo)?


> 2. praca nad takim lebrem to jest bardzo trudne dzieło i wymaga
> psychiki ze stali, często także siły fizycznej - żeby nie dać
sobie
> podpalić brody itp
A wiesz, co, ja myślę, że wymaga innego przygotowania niż moje.
Resocjalizacja by się przydała, a nie zwykła pedagogika na studiach
przedmiotowych.


> 3. jeśłi miałaby powstać taka klasa/szkoła to po pierwsze klasa
nie
> powinna liczyć węcej jak 5-7 osób, ponieważ im mniejsza grupa tym
> latwiej nad nią zapanować.
Ha! Już widzę, jak są na to pieniądze


> 4. w takiej klasie powinny być wprowadzone dodatkowe zajęcia z
> psychologiem, pedagogiem, którzy pracowaliby na tym towarzystwem
Teoretycznie oni maja dodatkowe zajęcia. Także w tym ośrodku,w
którym pomieszkują


> 5. i na koniec mało optymistycznie - szansa na to, że te lebry
staną
> się na powrót naormalnymi dzieciakami są raczej niewielkie
eeeh

[twoj_aniol_stroz]

Co do opinii ludzi to ma wrażenie, że nie chodzi o pomysł a o
autora. Czasem odnoszę wrażenie, że jeśli Giretych w czwartek
powiedziałby, że dziś czwartek, to połowa ankietowanych
zaprzeczyłaby gorąco I nie chodzi tu absolutnie o jakąś moją
sympatię w jego kierunku, ale o patrzenie z boku na jego poczynania
i odzew.
Co do reszty to tak; no co? pomarzyć sobie nie można??? To w kwestii
pieniędzy, dodatkowego kształcenia nauczycieli itp. ))
A w ogóle to przecie ostrzegałam, żem nie spec od wychowania
młodzieży tylko tak sobie gdybam ))

[warszawianka51]

No cóż... Moje dziecię ma dopiero 2 lata, więc problem mnie nie
dotyczy bezpośrednio. I może dlatego jestem absolutnie przeciwna
tworzeniu klas dla lebrów. Z tych wszystkich powodów, które
wymieniła Mamałgosia. Takie klasy w polskich warunkach byłyby kuźnią
przestępców. Wierzę głęboko, że wszystkie zdeprawowane dzieci są
takie nie z własnej winy - ktoś je zaniedbał, nie pokazał właściwych
wzorców, wpadli w "złe towarzystwo". Takimi dziećmi trzeba się
zaopiekować, pokazać im jak funjconują "grzeczne dzieci", dać im
szansę i uwierzyć, że oni się poprawią. W klasach dla lebrów
zostałaby im przypięta łatka, uczyliby się nieludzkich zachowań
jeden od drugiego, napędzaliby się do coraz gorszych wygłupów.
Zresztą od dawna znany jest fakt, że żadne ośrodki odosobnienia, np.
więzienia, nie pełnią funkcji resocjalizacyjnej. Mam wrażenie, że
tworząc takie klasy ulepilibyśmy przestępców z krwi i kości.

[marzek2]

Czytałam jakiś czas temu na innym forum wypowiedź ojca, którego córka chodzi do
klasy z jednym "lebrem". Chłopak w gimnazjum, podejrzewany o ADHD oczywiście,
czy to ma nie wiadomo, rodzina nie godzi się na badania, ale na pewno jest
zaniedbany (i rozpuszczony) wychowawczo. I otóż pewnego dnia ojciec od innej z
matek dowieduje się, że jego córka została tak popchnięta przez chłopaka, że się
przewróciła, bolał ją brzuch a szkoła? Szkoła go NIE powiadomiła o tym!
I gdy pomyślę o tym, że taka sytuacja mogłaby się zdarzyć któremuś z moich
dzieci to moje chrześcijańskie zasady (i tłumaczenia o dobrym wpływie itp) biorą
w łeb.

Oczywiście wiem, z kim Jezus spędzał najwięcej czasu. Z grzesznikami. Ale czy ja
mam prawo wymagać od 12 letniej dziewczynki dojrzałości Jezusa? I jeszcze sztuki
samoobrony?

Myślę (tak na gorąco) że kwestie wyzwisk, złego traktowania przez takie dzieci
mogłabym jakoś z dziećmi przepracowywać. Ale gdy wkraczamy na poziom ewidentniej
przemocy fizycznej wobec innych - wymiękam, po prostu nie mam pomysłu.

Myślę, że takim dzieciom, młodzieży przede wszystkim potrzebny jest ktoś, kto w
nich uwierzy, da szansę. Ktoś o specjalistycznym wykształceniu - po bo coś te
studia resocjalizacyjne są, no nie?

No bo jeśli takimi dziećmi zajmują się osoby "tylko" po pedagogice, to tak
jakbyśmy lekarzowi na stażu kazali zrobić operację, którą robią lekarze po
specjalizacji...

[isma]

Nieee, to chyba nie ma wiele wspolnego z chrzescijanstwem )).
I, oczywiscie, ze im starsze dzieci, tym gorzej, zwlaszcza, ze
przemoc fizyczna to nie zawsze jest, chyba, ten najgorszy rodzaj
przemocy.

Ja na razie obserwuje na poziomie przedszkola. W grupie mojej corki
jest taki pieciolatek, na oko lekko nadpobudliwy, imieniem Alan.
Alan ma uroczy zwyczaj walenia M. z liscia w czolo (co i tak jest
forma wyroznienia, poniewaz inne dzieci tlucze bezpardonowo, z
popychaniem ich na meble, az te sie przewracaja, wlacznie).
(ozywiscie, o wystepach Alana dowiaduje sie od M., nie od
wychowawczyn - jak pytam, to potwierdzaja i rozkladaja rece)

Trzy dni M. chodzila zasepiona. Wprawdzie, jako wazna postac meskiej
bandy, mogla sie zawsze bodyguardami od Alana odgrodzic, ale jakos
ja to gryzlo (zwlaszcza, ze jej dotychczas NIKT, z nami, he, he,
wlacznie, nawet powierzchownie nie trzepnal). Dotychczasowa metoda,
czyli forsowne tlumaczenie, nie odnosila skutku, bo Alan M.
kneblowal )).

Co sie okazalo. Alan sie nudzi, bo z Alanem nikt sie nie chce bawic,
z powodow powyzej wskazanych.
Ku memu bezbrzeznemu zdziwieniu po tygodniu stwierdzilam, ze Alan
zostal zagoniony przez M. do zabawy w dom i z roli troskliwego ojca
lalek wywiazuje sie znakomicie...
(niemniej z liscia dalej ja traktuje - jesli ona probuje sie bawic z
kims innym, a on nie ma zajecia. No i, fakt, przyznala mi sie, ze
zafundowala mu pare szczypasow - "wiesz, jak on mnie bil i zatykal
mi buzie, zebym nie krzyczala, to mial zajete rece, wiec udalo mi
sie go uszczypnac" ;-O).

Ja bym byla za wywazeniem surowosci i zachety. Nie za izolacja,bo to
nic nie da.

[isma]

Aha - wolalabym, zeby moje dziecko czulo sie w szkole bezpiecznie.
Natomiast nie musi sie zawsze czuc milo. W zyciu bywa niemilo i
trzeba sie nauczyc sobie z tym radzic.

[mamalgosia]

isma napisała:

Ja bym byla za wywazeniem surowosci i zachety. Nie za izolacja,bo
to
> nic nie da.

Komu nic nie da? Rozumiem, że temu delikwentowi. Bo pozostałym 29
osobom (+ nauczyciel, ale czy ja wiem, cyz to osoba...) to jednak
wiele da.

Ismo, jakie masz pomysły na surowość?
Jakie proponujesz narzędzia do egzekwowania zachowania
umożliwiającego prowadzenie lekcji? Powiem szczerze, że ja pomysłów
nie mam Upominanie nic nie daje. Chyba nie musze dodawać, że oceny
niedostateczne, czy naganne sprawowanie to nie są sprawy, które by
ich w jakiś sposób obchodziły.

[tres_ka]

A ja się nad jednym zastanawiam: kto miałby pracować z takimi dziećmi/młodzieżą?
Bo taki "zwykły" nauczyciel nie ma takiego przygotowania. Jest przygotowany do
uczenia swojego przedmiotu.
I druga rzecz: kto chciałby?

[mamalgosia]

No, tego to ja nie wiem. Myślę, że koniecznie osoby lepiej
przygotowane, ale jednak na poziomie gimnazjalnym jest potrzebny
jakoś już sensownie wykształcony przedmiotowiec. Czyli moze po
dwóch: nauczyciel + wychowawca na każdej lekcji?

Dziękuję za listek klonowy, cudny

[tres_ka]

to ja dziękuję bardzo za książki

[mama_kasia]

Słyszałam ostatnio o doświadczeniu jednej pani pedagog, której udało
się zmontować klasę uczniów z problemami (ale to była wczesna
podstawówka) - trudne rodziny, problemy z nauką. Klasa miała
podajże 15 uczniów i całą ekipę ludzi do pracy (pedagog, psycholog).
Były zajęcia warsztatowe dla rodziców. Pani mówiło, że przyniosło
to rewelacyjne wyniki. Może to jest jakieś rozwiązanie?
Może dzieci, choć na tle szkoły jednak wyizolowane w takiej
klasie (łatka pewnie przypięta), to odpowiednio wzmocnione,
dają sobie radę lepiej niż będąc tym najgorszym wśród dzieci
"dobrych". Nie wiem...

warsztaty dla rodziców

[mamalgosia]

Tak, pewnie to dobre. Ale tylko dla tych uczniów, którzy mają
rodziców zainteresowanych swoimi dziećmi. U nas na 10 takich
naprawdę, naprawdę trudnych uczniów przypada jeden (jeden, nie para)
zainteresowany rodzic

[mama_kasia]

No więc tam sporo było rodziców, którzy nie przychodzili.
Może jednak sukces był głównie dlatego, że to młodsze klasy.

[mamalgosia]

To też prawda. Taki np. 16latek przychodzący do gimnazjum (bo w
takim wieku głównie oni są) jest już ukształtowany dość mocno,
ciężko cokolwiek zmienić. Ma ugruntowane poglądy i wcale nie chce
się zmieniać. Na małę dziecko ma się jednak większy wpływ

[warszawianka51]

Rano napisałam na szybko i zdążyłam opisać jedynie swoją opinię na
ten temat. A zapomniałam dodać propozycje rozwiązań.
Na pewno w szkołach, gdzie uczą się dzieci problemowe (np. w takiej,
w jakiej pracuje Mamałgosia) powinni pracować specjalnie
przeszkoleni nauczyciele, pedagodzy, psychologowie. Zorganizowanie
takich szkoleń to nie jest duży koszt. Fajnie by było gdyby ci
przeszkoleni nauczyciele, pedagodzi itd. porozmawiali z rodzicami
uczniów "grzecznych", aby ci byli przygotowani na pojawienie się
uczniów trudnych, aby mogli porozmawiać ze swoimi dziećmi na ten
temat. No i oprócz szkoły powinno się zaangażować do pomocy opiekę
społeczną, organizacje pozarządowe - tak, aby można było tym trudnym
uczniom pomóc w nauce, zorganizować dla nich terapię, zająć ich czas
wolny.
Myślę, że takie dzieci potrzebują pochylenia się nad ich losem a nie
wykluczenia.
Jeśli chodzi o agresję - to nie wolno jej tolerować, ale poprzez
izolację agresywnej jednostki nie rozwiążemy problemu. Agresywni
osobnicy powinni być wysłani na specjalne zajęcia psychologiczne,
gdzie razem ze specjalistą przepracowaliby problem.

No, gdybym ja była ministrem oświaty to poszłabym w tym kierunku ))

[twoj_aniol_stroz]

No tak, tylko, że taki uczeń jest bardzo realnym zagrożeniem dla
Twojego dziecka. To nie jest zagrożenie typu pociąganie za włosy,
ale typu rozbita głowa, zlamana ręka itp. Oczywiście, że takie urazy
mogą się zdarzyć w każdej szkole "normalnym" dzieciom też, ale
prawdopodobieństwo, że uderzy lebr jest znacznie większe. Tu
dochodzi strach dzieci, brak poczucia bezpieczeństwa - to u dzieci
wywołuje somatyczne objawy w postaci bólu brzucha, głowy, odruchów
wymiotnych itp. Narażałabyś swoje dziecko na coś takiego? A co jeśłi
Twoje dziecko uderzone przez lebra upadłoby na ławkę i rozwaliło
głowę? To nie jest wcale takie proste niestety. Mam córkę w szkole i
naprawdę nie jest łatwo zostawić dziecko na pół dnia wiedząc, że ono
nie jest bezpieczne, że wśród społeczności szkolnej są dzieci, które
nie są przewidywalne, które są realnym zagrożeniem dla Twojego
dziecka?
Nawet superwyszkolona kadra nie jest w stanie upilnować takiego
delikwenta, to jest niemożliwe, więc on jednak czasem będzie bez
kontroli.

[warszawianka51]

Dużo pytań zadałaś
Widzisz, Ty się boisz o własne dziecko bo z tymi trudnymi uczniami
nic się nie robi, prawda? Nikt nie pracuje nad tym, aby oni powoli
wracali do normalnego społeczeństwa. I dlatego wszyscy się boją. Ja
nie zaproponowałam modelu "niech sobie żyją złoczyńcy jak inni
ludzie, bądźmy dla nich mili a oni niech biją nasze dzieci". Ja
zaproponowałam program walki z agresją bez izolowania agresorów, a
to co innego.

[twoj_aniol_stroz]

No dobrze, ale taki program ma jakiś początek, miejsce, kiedy lebr
jeszcze nie jest poddawany oddziaływaniu, albo jest to sam początek
i on jest po prostu groźny.
Dobra, "krakowskim targiem" najpierw odizolować jednostkę faktycznie
niebezpieczną, popracować na nią i przywrócić, jak już się stanie
przewidywalna, ok? ))

[warszawianka51]

No niestety, nie uda nam się potargować, bo moim zdaniem każda
izolacja powoduje więcej złego niż dobrego. Myślę, że osoby bardzo
agresywne powinno się poddać bardzo intensywnej opiece pedagogicznej
i psychologicznej. Osoby, które widzą normalne relacje między ludźmi
i mają pozytywny wzorzec będą miały większą motywację, żeby pozbyć
się swoich agresywnych zachowań. I tu nie chodzi o to, że ja chcę na
siłę narażać "grzeczne" dzieci na zachowania trudnych osobników. Ja
po prostu nie widzę szansy na rehabilitację społeczną tych młodych
ludzi bez możliwości egzystencji w normalnym świecie.

Gdzie Ty byś umieściła tych młodzieńców na czas terapii?
W "Giertychowych" zakładach? Zebrałoby się ich po 20 w klasach i
roznieśliby całą szkołę. No i nic by się nie nauczyli, bo
przebywaliby wśród takich samych jak oni. No i szczerze mówiąc nie
wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek terapeuta, pedagog wszedł z
własnej woli w takie środowisko i prowadził zajęcia... Tam to już
tylko wojskowi mogliby uczyć, co chyba nie jest najlepszym pomysłem,
bo żelazna dyscyplina nie podziała w takim przypadku.

Ja wiem, że trudna młodzież stanowi zagrożenie. Wiem, że takie osoby
mogą być nieobliczalne. Ja tylko głęboko wierzę, że ci młodzi ludzie
robią złe rzeczy dlatego, że nikt ich nie nauczył robić dobrze. Że
chcą na siebie zwrócić uwagę a inaczej nie potrafią - nie błyszczą
intelektem, nie mają zainteresowań - nie mają czym zaimponować. Są
spragnieni miłości, ale nie potrafią tego w sobie nazwać. Są
sfrustrowani, bo nikt ich nie lubi, wszyscy się ich boją a oni nie
potrafią się zmienić. Agresji uczymy się w społeczeńswie i możemy
jej się oduczyć (choć prawdą jest, że niektóre choroby sprzyjają
agresji - no ale te choroby trzebna zdiagnozować a z dziećmi z tzw.
marginesu nikt po lekarzach nie lata).

Ja rozumiem Twój strach o własne dziecko - naprawdę rozumiem.
Wyobrażam sobie jakie to uczucie posyłać dziecko do szkoły, w któej
może być niebezpiecznie. Ja tylko wierzę w to, że gdyby w Polsce
istniał profesjonalny system profilaktyki agresji i walki z agresją -
to nie byłoby takiej dyskusji na tym forum. Jest jak jest - i
niestety jeśli nie zacznie się pracować z trudną młodzieżą to
jedynym wyjściem będzie jej izolacja. Ale to problemu nie rozwiąże,
bo Twoja córka będzie bezpieczna w szkole, ale przed szkołą, w
parku, w sklepie już nie

___
Bóg nigdy nie jest ,,poza", ani ,,przed", ani ,,nad" nami. Kiedy
żyję, o ile umiem naprawdę, On słodzi kawę w porcelanowej filiżance.
Ks. M. Puzewicz

[mamalgosia]

warszawianka51 napisała:

Ale to problemu nie rozwiąże,
> bo Twoja córka będzie bezpieczna w szkole, ale przed szkołą, w
> parku, w sklepie już nie
>
Ale zawsze to już coś w szkole jednak spędza 5-9 godzin
> ___
> Bóg nigdy nie jest ,,poza", ani ,,przed", ani ,,nad" nami. Kiedy
> żyję, o ile umiem naprawdę, On słodzi kawę w porcelanowej
filiżance.
> Ks. M. Puzewicz

[twoj_aniol_stroz]

> Ja wiem, że trudna młodzież stanowi zagrożenie. Wiem, że takie
osoby
> mogą być nieobliczalne. Ja tylko głęboko wierzę, że ci młodzi
ludzie
> robią złe rzeczy dlatego, że nikt ich nie nauczył robić dobrze. Że
> chcą na siebie zwrócić uwagę a inaczej nie potrafią - nie błyszczą
> intelektem, nie mają zainteresowań - nie mają czym zaimponować. Są
> spragnieni miłości, ale nie potrafią tego w sobie nazwać. Są
> sfrustrowani, bo nikt ich nie lubi, wszyscy się ich boją a oni nie
> potrafią się zmienić. Agresji uczymy się w społeczeńswie i możemy
> jej się oduczyć (choć prawdą jest, że niektóre choroby sprzyjają
> agresji - no ale te choroby trzebna zdiagnozować a z dziećmi z
tzw.
> marginesu nikt po lekarzach nie lata).

Masz absolutną rację, to są przyczyny, ale skutki dotyczą naszych
dzieci. Zauważ, że wszędzie na świecie zwiększenie bezpieczeństwa na
ulicach wiąże się bezpośrednio ze zwiększeniem zagrożenia
niuniknioną karą, ze zwiększeniem liczby policjantów itp. W szkole
podobnie, jeśłi uczeń czuje się bezkarny, bo jest bezkarny to on po
prostu nie pójdzie na dodatkowe zajęcia, on będzie miał w nosie to
co do niego się mówi. zeby terapia miała jakikolwiek skutek musi
chcieć ten, który jest poddawany terapii, musi mieć motywację do
zmiany, a te dzieciaki naprawdę nie chcą się zmieniać, im dobrze
jest tak jak jest, a nie ma takiej terapii, która działa poza wolą
tego, który jest jej poddawany.
Kasia

[warszawianka51]

nie ma takiej terapii, która działa poza wolą
> tego, który jest jej poddawany.

Co do tego specjaliści się spierają. A właściwie nie spierają się,
tylko są jeszcze tacy, którzy uważają, że jest właśnie tak, jak
napisałaś. Prawda jest jednak inna - terapia może być rozpoczęta
wbrew woli pacjenta i podczas jej trwania pacjent nabiera stopniowo
ochoty aby przez nią przejść - w ten sposób działa właśnie terapia,
którą przeprowadza się u mężczyzn skazanych za przemoc domową w
stanie Kalifornia Tam mężczyźni mają wybór - więzienie albo
terapia i wybierają terapię nie wierząc, że mają jakikolwiek problem
z agresją. Chodzą na zajęcia z początku pełni buntu ale z czasem
dociera do nich, że coś jest z nimi nie tak i w 90% przypadków
wychodzą z terapii wyleczeni.
No, ale ja wierzę, że nie trzeba od razu straszyć więzieniem No i
że początkowa postawa "mnie to nie dotyczy" jest typowa i nie jest
absolutnie przeciwskazaniem do podjęcia terapii.

[twoj_aniol_stroz]

Tylko jak zmusić delikwenta do tego, żeby jednak poszedł na tę
terapię? a co jeśłi będzie wolał jednak więzienie niż terapię?

[mamalgosia]

Nasi zdecydowanie wolą poprawczak niż terapię Bo do poprawczaka
może nie trafią (bo to nie wystarczy kraść, ale trzeba jeszcze dać
się złapać, a to się być moze nigdy nie stanie), a jak już trafią,
to się okazuje, że jest przepełniony i zostają gdzie są. Niektórzy
wracają do ans jak bumerangi

[twoj_aniol_stroz]

Ja się w takim środowisku wychowywałam ))) stąd doskonale wiem jak
to działa. To znaczy nie działa w ogóle
Kasia

[mamalgosia]

Napiszesz coś więcej?

[twoj_aniol_stroz]

Mieszkałam od dziecka w blokach, w ktorych mieszkali ludzie z
wyburzeń. Jedna klatka, 100 rodzin w każdym bloku, ludzie, ktorzy
znali się już wcześniej, jakaś babcia chowająca wnuka - dziecko jej
córki i Araba (ani mamy, ani taty w pobliżu), przyrodni brat -
narkoman gotujący kompot ze słomy makowej (jak to potwornie
śmierdzi!!!), sąsiadka alkoholiczka, mąż też, co wieczór awantury,
wzywanie pogotowia dla psychicznie chorych, potem rozwod, sąsiadka
ma kolejnych kochanków, żona jednego z nich na moim piętrze przy
windzie podcięła sobie żyły (dzięki Bogu ją odratowali), w tym
mieszkaniu jeszcze dwójka małych dzieci, inni sąsiedzi niby dobre
małżeństwo, ale ona coraz częściej pijana, sąsiadka na ostatnim
piętrze - była więźniarka - chora psychicznie chodzi cały czas z
nożem w siatce (kiedyś młotkiem zniszczya domofon). Takich ludzi
było 3/4 mieszkańców tego bloku i pośród nich dzieci, którymi nikt
się nie interesował, ktore niejednokrotnie o 22 były jeszcze na
podwórku. Po jakimś czasie te dzieci dorosły i bilans moich
znajomych jest taki - 4 sztuki siedzą za handel narkotykami, 2 szt.
za paserstwo, 2 za włamania i rozboje, 3 osoby żyją w normalnym
związku małżeńskim (w tym ja ), 4 osoby po rozwodach, 2 panny z
dzieckiem (tatuś niezidentyfikowany - bez badań genetycznych spore
trudności z określeniem najbardziej prawdopodobnego osobnika). Wiek
wszystkich zinteresowanych to 25 - 35 lat. I to co było
charakterystyczne w tym wszystkim: zero zainteresowania rodziców,
zero jakiejkolwiek pomocy z MOPS (poza przepijanym zasiłkiem),
policja średnio co dwa dni w bloku i zero jakichkolwiek zmian z tego
powodu.
To tyle w kwestii mojego dzieciństwa, którego nie wspominam jako
koszmaru, ale mimo wszystko inne to były czasy (mało narkotyków,
brak broni, jednak jakieś hamulce w tych moich znajomych były)
Kasia

[mamalgosia]

ojej...
Aż niemożliwe.

Ciekawe, co piszesz o tych hamulcach - że jednak były. Bo ja też tak
właśnie wspominam moje czasy szkolne. Że jeszcze jakieś hamulce
były. Ale może to czas zaciera wrażenie?

[twoj_aniol_stroz]

Myślę, że jednak nie czas zaciera, ale czasy się zmieniają. Naprawdę
kiedy pomyślę sobie co było w moim dzieciństwie "mega - wybrykiem"
takiego wyrostka (w opinii rówieśników), a co jest teraz to patrząc
co z tamtego wyrosło, wolę nie wyobrażać sobie co wyrośnie z tych
dziesiejszych wyrostków.
Kasia

[mamalgosia]

W szkole średniej byłąm na wycieczce i trzech moich kolegów piło
alkohol. Po kryjomu, a gdy weszła wychowaczyni, schowali się do
łóżek.

Kilka lat temu byłam na wycieczce z moją klasą jako wychowawczyni.
Kupili alkohol, pili i turlali butelki po podłodze. Weszłam i
zapytałam, co to ma znaczyć, na co jeden z chłopców: "Jak to co?
Wódka".
I to chyba ta zasadnicza różnica. Jakby już nie trzeba się było
wstydzić zła.

Patrz: już jesteśmy w wieku, kiedy się wzdycha: "za moich czasów..."

[twoj_aniol_stroz]

To jest właśnie ta różnica, niestety
A co do wzdychań ))))) jeszcze nie dodajemy "panie dzieju" )))

[mamalgosia]

Warszawianko,
a jak sprawiłabyś, żeby dany delikwent zechciał chodzić na te
dodatkowe zajęcia?

[warszawianka51]

Mamalgosiu,
obserwowałam ostatnio pracę z takimi, jak Ty to nazywasz,
delikwentami. Nie wiem, czy pisać o całym systemie, jaki przyjmuje
się w pracy z takimi rodzinami, bo może to być nudne dla reszty W
każdym razie, zwykle pracuje się nie tylko z młodymi ale z całą
rodziną, która zobowiązuje się do podjęcia pewnych działań. Jeśli
opieka psychologiczna jest udzielona prawidłowo, to naprawdę nie ma
kłopotu w tym, żeby rodzina współpracowała. Przecież oni widzą, że
ich życie odbiega od ogólnie przyjętej normy, że sąsiedzi nie mówią
im dzień dobry, że mają między sobą złe relacje, itd. Ci ludzie
wcale nie chą żyć tak jak żyją - oni tylko nie potrafią wyjść z tego
dołka.
Tu nie chodzi o to, żeby zmusić te osoby do chodzenia na dodatkowe
zajęcia. Oni potrzebują AUTENTYCZNEGO wsparcia i zrozumienia.
Specjaliści do pracy z rodziną do niczego nie zmuszają, oni
rozmawiają i proponują. I, uwierz mi, ludzie chcą podjąć próbę
zmiany swojego życia. Tylko trzeba im podać rękę a nie ciągle
oskarżać, piętnować, ganić, karać itd. Trzeba do nich podejść
POzytywnie ))

[mamalgosia]

Tak sobie myślę, że to teoria.
Ja, jako zwykły nauczyciel nie jestem w stanie robić takich rzeczy.
mam 45 minut,w których moim zadaniem jest powiedzmy nauczenie 30
osób rysowania wzorów strukturalnych kwasów tlenowych (po jaką
cholerę im to, to już inna sprawa. A może nie inna? Bo całe
szkolnictwo jest chore?). No próbuję, ale nie jestem w stanie nic
wytłumaczyć, bo np. jedna osoba cały czas chodzi po klasie i jednej
osobie zabierze zeszyt i wyrzuci go przez okno, drugiej splunie na
głowę, trzecią uszczypnie, czwartę popisze długopisem, piątej
postawi doniczkę na piórniku itp. CAŁY CZAS, bez przerwy.
Niektórych da się zainteresowac przedmiotem (na szczęście podobno to
potrafię) ale czasem jest to NAPRAWDĘ niemożliwe.
Pytanie: co robić?

[warszawianka51]

Aaaaa. No właśnie - sama nic nie zrobisz. Potrzeba wprowadzić mój
system ))
A tak na serio - pedagog szkolny kontaktował się z pomocą społeczną,
komisariatem policji? Jest pewien problem i są służby, które powinny
interweniować.

[mamalgosia]

warszawianka51 napisała:

>
> A tak na serio - pedagog szkolny kontaktował się z pomocą
społeczną,
> komisariatem policji?
)))) Przepraszam za ten śmiech, ale u nas policja bywa i 5 razy w
tygodniu, a ścieżka do MOPSu nigdy nie zarasta))

Idę robić obiad

nie tylko bezpieczeństwo

[mamalgosia]

Jeszcze jedno. pomiędzy tym, że dobrze jest nie bać się, ze dostanie
sie np. nożem w łeb; a tym, że w szkole wcale nie musi być miło -
jest moim zdaniem jeszcze jedna rzecz: w szkole pobiera się wiedzę.
Czy te 29 osób nie ma prawa właśnie do tego? Do otrzymywania tego,
co nauczyciel chce im dać? A jest to uniemożliwiane

[twoj_aniol_stroz]

Ja wiem Kasiu, że na to bezpieczeństwo to się akurat ja uwzięłam,
ale ono mi się wydawało najlatwiejsze do uargumentowania. Nauka jest
tak samo istotna, bo w końcu skoro uczeń musi chodzić do szkoły i
spędza w niej co najmniej 5-6 godzin dziennie, to dobrze byłoby,
żeby nie było to bezproduktywne
Kasia

[warszawianka51]

Na jakich zasadach tacy uczniowie dostają promocję? No bo rozumiem,
że nikomu nie chce się ich trzymać 2 lata w tej samej klasie...

[mamalgosia]

warszawianka51 napisała:

> Na jakich zasadach tacy uczniowie dostają promocję? No bo
rozumiem,
> że nikomu nie chce się ich trzymać 2 lata w tej samej klasie...
Nikomu się nie chce, ale nie da się dac promocji. No więc siedzą. Do
ukończenia 18 roku życia

[pawlinka]

Obawiam się, że nic mądrego nie napiszę, bo moje obserwacje
podpowiadają mi, że szkoła nie jest od wychowywania, po prostu nie
da się. To znaczy, wychowuje przy okazji, ale naszym zadaniem,
Mamalgosiu, jest przekazanie im tych wzorów chemicznych czy
nauczenie, jak rozumieć wiersz, po prostu.
W mojej szkole, b. dużej, policja się zadamawia powoli. Bardzo
przystojny pan dzielnicowy, bardzo Jest kilka takich egzemplarzy,
którzy rozwalają lekcje, ale są też problemy z tymi "z dobrych
domów". Jeśl zaczniemy ich resocjalizować, na co nie mamy jako
nauczyciele ani czasu, ani prawa, ani wykształcenia, przestaniemy
uczyć.

[mamalgosia]

Nasz dzielnicowy też przystojny, ale smarkaty.

No więc ja też zdecydowanie jestem za tym, żeby szkoła jednak
uczyła. Od wychowywania powinien być dom - ale to myślenie
życzeniowe, jak domy niewydolne. Naprawdę sytuacja bez wyjścia.

A co do dzieci z "dobrych domów", to na pewno również stwarzają
kłopoty, choć myślę, że innego typu.

BTW słyszałaś, że nauczycielom mają obniżyć pensję o 48 zł? No
rozumiem brak podwyżek, ale obniżki...

[samboraga]

> Są uczniowie tacy, z którymi naprawdę nie wiadomo, co zrobić. Mają
> po 17 lat, więc szkolić ich obowiązkowo trzeba.

Tu tkwi problem - czemu oni "muszą", skąd pomysł edukacji obowiązkowej po 15-16
roku życia Dawniej na naprawę błędów, zaniedbaną edukację były szkoły dla
dorosłych - dla chętnych!

[kulinka3]

Dokładnie to samo przyszło mi do głowy. Obowiązkowa edukacja powoduje,iż system
który jest niewydolny wychowawczo, musi tolerować jednostki
nieprzystosowane.Gdyby tak nie było problem zostałby rozwiązany w jakimś
stopniu.Dziś bardziej chroni się nieprzystosowane jednostki niż zdrową
większość.Jestem okrutna wiem, ale moje koleżanki nauczycielki w państwowych
szkołach, boją się czasem o swoje zdrowie w starciu z agresja podopiecznych.A to
jest chore.

[mamalgosia]

W sumie nic szczególnego nie chcę tu napisać, tylko to, że się z
Tobą zgadzam. A już sam ten fakt chyba warto odnotować

[kulinka3]

Gdyby nie drugie przykazanie wykrzyknęłabym: Jezusie Nazareński!
Odnotowuję i zachowuję w sercu ów fakt)) Miłego dnia Mamalgosiu... wśród
lebrów((.

[samboraga]

> nieprzystosowane.Gdyby tak nie było problem zostałby rozwiązany w jakimś
> stopniu.Dziś bardziej chroni się nieprzystosowane jednostki niż zdrową
> większość.Jestem okrutna wiem,

Dlaczego to jest okrutne? Jeśli przez 15-16 lat wspomaganie wychowawcze nie daje
rezultatu (bo załóżmy, że dziecko będzie wspomagane, rodzina też, będzie pedagog
szkolny, reedukacja, zajęcia terapeutyczne itp.), a ponadto dziecko nie wykazuje
chęci do nauki to po co je trzymać? Ja rozumiem ideę, chodzi o dostosowanie
jednostek do społeczeństwa, eliminowanie bezrobocia ze względu na brak
wykształcenia itp. ale może to nie musi się odbywać w szkole, może
skuteczniejsze byłyby organizacje pozarządowe docierające do takich blokowisk
czy rejonów? Organizujące pracę terapeutyczną tam?
Bo te dwie sprawy można rozdzielić: dostosowanie wychowawcze i edukowanie.

[mamalgosia]

Samborago,
No ba! Zadaję to pytanie od kilku lat.
Takie wciskanie dobra na siłę i to jeszcze za cudze pieniądze i ze
szkodą dla innych

Prawdziwa historia

[otryt]

To była bardzo dobra klasa, do której chodziła moja córka. Dzieci
były chwalone, świetne wyniki, dobre zachowanie, nauczyciele sami
mówili, że z przyjemnoscią tam pracują. W czwartej klasie szkoły
podstawowej przyszło trzech agresywnych chłopców, którzy bili inne
dzieci, wylewali colę na głowę, kopali, obrzucali wulgarnymi
wyzwiskami, niszczyli odzież i przedmioty należące do dzieci,
krzyczeli na lekcjach uniemożliwiając nauczanie. Nie było dnia
spokoju ani normalnej nauki. Dzieci miały po 10 lat.

Najgorzej było na języku polskim u wychowawczyni i na religii.
Dzieciaki krzyczały i katechetka krzyczała przez całą lekcję. Po
miesiącu najlepsza klasa w szkole uzyskała opinię najgorszej.
Wprowadzono odpowiedzialność zbiorową na niektórych lekcjach. Wielu
dobrych uczniów nie chciało chodzić do szkoły bojąc się agresji,
niektórzy mieli problemy somatyczne. Wychowawczyni udawała, że
niczego nie widzi. Chowanie głowy w piasek to główna strategia i
pilnowanie, aby nic nie wydostało się dalej. Zakazała dzieciom mówić
o tym, co dzieje się w szkole. Bo rzekomo przesadzają. Gdy sprawa w
końcu doszła do dyrekcji również najważniejszym się stało, aby nie
nagłaśniać. Uspokajali, że coś z tym zrobią. Nic nie robili, nawet
pedagog szkolny się tym nie zajął. W końcu rodzice sami
zainteresowali pedagoga. Bardzo spadł poziom nauczania, choć oceny
były cały czas dobre. Widać z tego, że szkoła bała się sytuacji, ze
ktoś mógłby się zainteresować nagłym obniżeniem się wyników
nauczania. Do agresywnej trójki dołączyli dwaj inni chłopcy, którzy
wcześniej nie stwarzali problemów. Była już agresywna piątka. Po
półtora roku tej gehenny córka wróciła z płaczem do domu, mówiąc że
więcej do szkoły nie pójdzie!!! Podczas, gdy była przy tablicy na
języku polskim została nazwana pokraczną dziwką. Nauczycielka
oczywiście nie usłyszała i nie zareagowała. Tak przelała się jakaś
kropla. To był styczeń. Tydzień do ferii. Dzecko nie poszło już do
szkoły. Poszło dopiero za miesiąc. Zaczęliśmy załatwiać inną szkołę.
Nie chcieliśmy robić smrodu, ale pytanie dlaczego przenosimy dziecko
w środku roku szkolnego musiało paść w nowej szkole. Powiedzieliśmy
tylko jedno zdanie, że z powodu agresji. Ani słowa więcej.
Dyrektorzy sąsiednich szkół znają się jak łyse konie, dlatego od
razu był telefon: "co się tam u was dzieje, że dzieciaki od was
uciekają?". Rada pedagogiczna miała być dopiero po feriach. Ona
miała zadecydować, czy córkę przyjąć do nowej szkoły, czy nie?
Wiemy, że były podejrzenia, że jesteśmy rodzicami roszczeniowymi, że
dziecko jest przewrażliwione, albo mamy Bóg wie jakie wymagania. O
to nas posądzano. Na szczęście w tej Radzie Pedagogicznej były trzy
osoby, które nas dobrze znają i mówiły o całej naszej rodzinie
bardzo dobrze. Dlatego dziecko jednak przyjęto. Trzeba było pójść do
starej szkoły po jakieś dokumenty, arkusz ocen. Spotkaliśmy się tam
ze słowami pełnymi wyrzutu: "Jak państwo mogli nam to zrobić?
Przecież tyle zrobilismy dla starszych państwa dzieci." W klasie
jednak działo się coraz gorzej, były kolejne pobicia, obdukcja,
sprawa na policji. W czerwcu wychowawczyni zabrano klasę i wysłano
na urlop zdrowotny. Wychowawczynią została nauczycielka biologii,
która najlepiej sobie radziła. Dodatkowo na stałe był pedagog, jako
drugi. Zrobiło się lepiej. Jednak dawna wychowawczyni wróciła z
urlopu i dyrekcja chciała ją znowu uczynić wychowawcą. Tym razem
postawili się rodzice i powiedzieli, ze wychowawczynią ma nadal być
pani od biologii. Dyrekcja uległa. Polonistka trafiła do biblioteki.
Tymczasem w nowej szkole córka trafiła do świetnej klasy. Najlepszej
w województwie. Jednak półtoraroczne przeżycia ze starej szkoły
zrobiły swoje. Były w niej jeszcze przez jakiś czas. Musieliśmy ją
łagodzić, dowartościowywać, dopieszczać aby znów stała się pogodnym
i wesołym dzieckiem, jak to było kiedyś.

To mój suchy opis. Nie będę dawał komentarza.

[anndelumester]

Zupelnie nie rozumiem postawy rodziców, zupelnie.
Jak mozna skazywac swoje dzieci nawet na tydzień przebywania w
takich warunkach???????
Ze strachu????
Przed kim? Przed ogłupiałym (bo tak niestety wynika z tresci postu)
gronem nauczycieli. Czy ze starchu przed 3 dzieciakami.
Ja tego nie rozumiem i dlatego nie nadaję sie do kontaktow z
placowkami publicznymi.
I z takowymi nie zamierzam mieć do czynienia przynnajmniej przez
podstawowkę, bo uwazam, ze szkoła (czy tez przedszkole) ma byc
miejscem bezpiecznym, miłym, inspirującym, uczacym wzajemnego
szacunku uczacych i nauczanych.

[twoj_aniol_stroz]

Jeśli mogę Cicoś podpowiedzieć, to z doświadczeń rodziców wynika, że
najgorsze jest gimnazjum, więc jeśli to tylko możliwe na nim należy
skupić uwagę i wybrać możliwie najlepsze
Kasia

gimnazjum

[mamalgosia]

Tak, z mojego doświadczenia też wynika, że gimnazjum najgorsze.

No cóż, zaraz dzwonek, będę musiała iść od Was. Do lebrów

[anndelumester]

a ja słyszalam, ze są takie gimnazja, gdzie dzieciaki się uczą )

[mamalgosia]

tak, tak, są. Znam nawet takie

ann

[mamalgosia]

no ale jaką masz propozycję?
Naprawdę w szkolnictwie panuje taka straszna niemożność, że
osobom "z zewnątrz" nawet do głowy to nie przychodzi

[anndelumester]

W przeciwieństwie do "wszystkich' (w tym polityków) ja mam pomyśl
tylko na swoje dziecko, i go realizuję. nie mam zapędów zmiany
świata, natomiast konkretnie wiem, czego oczekuję od placówki, w
której jest moje dziecko, a realizm pesymistyczny jakoś mi pozwala
oceniać czy jest szansa na porozumienie z kadrą i rodzicami, czy
raczej nie.
Szukając przedszkola dla juniora, zwiedziłam kilka miejsc i efekt
był przygnębiający. Skoro w wielu miejscach panie nie są w stanie
opanować trzylatków i ich rodziców, bo rodzice -nie ma się co
czarować, prezentują postawy mw. takie jakie pokazują się na forum
przedszkola, emama czy wychowanie - czyli placówka ma przechować,
dać jeść (tanio), czegoś tam nauczyć, powychowywać (właśnie w takiej
kolejności), to ja dziękuję bardzo.
Miejsce dla dziecka znalazłam, miejsce gdzie dziecko jest szanowane,
panują pewne zasady, w ramach których dzieci mają dość dużą swobodę,
jest realizowany program, grupa jest mała i nie rozwrzeszczana
ponad miarę, a dzieci jak musza wyjść z przedszkola to płaczą. A
kadra lubi to co robi, bardzo się stara, jest zaangażowana i nie
spędza czasu przy biurku – bo w naszym przedszkolu biurek
nauczycielskich nie ma. Niestety, takie rzeczy to tylko za dodatkową
opłatą, ponieważ moje podatki realizowane są do hodowania tego o
czym możemy sobie poczytać w gazetach albo pooglądać w tvn24.
Przy wyborze szkoły już wiedziałam czym się kierować, bo tak jak
napisałam wyżej, eksperymenty społeczne na moim dziecku mi nie
pasują, to raz, dwa znam możliwości swojego dziecka i te pozytywne i
te negatywne i wiem co chciałabym żeby było wzmacniane.
Osobiście uważam , ze powodem braku szacunku do systemu edukacji
jako takiej - jest niestety jego powszechność i bezpłatność.
Niestety to co dla wszystkich jest de facto dla nikogo, a to co
bezpłatne – zazwyczaj nie jest szanowane.
Niestety w naszym kraju system, gdzie dziecko przyjmowane jest do
szkoły na ściśle określonych zasadach i warunkach, a reguła - nie
podoba się proszę dziecko zabrać i niech zostanie analfabetą, się
nie przyjmie i nie będzie możliwy. Gdyby sprawnie działał u nas
systemem kontroli i sensownego wspomagania rodzin dysfunkcyjnych –
nie zajmiesz się dzieckiem, tracisz pule zasiłków, tracisz prawa
rodzicielskie itd., plus obowiązek edukacji dzieci od 3 roku życia
szkoła wyglądałaby inaczej. No ale oczekiwania większości bardzo
socjalnego społeczeństwa w Polsce są takie a nie inne i zdaje sobie
sprawę ze to się nie zmieni. Na dodatek w Polsce rodzina
dysfunkcyjna czy niewydolna wychowawczo jest jak święta krowa
nietykalna, a na to wszystko nakłada się specyficzny etos pracy, no
i wszystko wygląda jak wygląda.
Dlatego to ja się izoluję.

[twoj_aniol_stroz]

To mi przypomina trochę klasę pierwszą mojej córki (oczywiście
wydanie baaardzo soft). Córka zawsze lubiła chodzić do szkoły w
spódniczkach, spodnie były karą. Nagle, tak gdzieś koło marca
zmiana, tylko spodnie i żadnej możliwości założenia spódnicy. Ok,
jej decyzja, ale jakoś w środku czułam, że to wszystko ma drugie
dno. No i rzeczywiście. Okazało się, że chłopcy wpadli na pomysł
podwijania spódniczek dziewczynkom. No cóż, etap rozwojowy, ale
uważam, że ewidentnie do skorygowania i dzialań wychowawczych.
Niestety pani wychowawczyni jakoś nie widziała problemu. Wiele razy
z nią rozmawiałam, a ona zawsze na to odpowiadała, że to przecież
taki etap rozwoju. Tłumaczyłam, że owszem, ale nas - dorosłych
obowiązuje konieczność informowania dzieci co jest dobre, a co złe i
korygowania zachowań dzieci. Pani była innego zdania, więc
zapytałam, czy jeśli 12 latek przyniesie do szkoły pismo
pornograficzne (co w tym wieku też jest etapem rozwojowym) to nadal
będzie uważała, że nic kompletnie nie da się z tym zrobić. Odparła,
że ona nie będzie mieć tego problemu, bo jest nauczycielem nauczania
początkowego (!!!) Na szczęście wraz z wakacjami pani odeszła ze
szkoły, przyszła nowa wychowawczyni i w ciągu dwóch tygodni problem
został zlikwidowany.
Ale uogólniając, myślę, że tak właśnie wygląda początek problemów z
lebrami. Jeśli w tej pierwszej klasie (i dalszych oczywiście) dzieci
nie otrzymują bardzo wyraźnej informacji, że czegoś nie wolno
(możliwie spójnej od nauczyciela i rodzica) to potem sprawdzają co
więcej można, ciekawe co jeszcze ujdzie mi "na sucho", dokąd mogę
się posunąć. No i powoli robi się z tego taka pędząca kula śnieżna,
którą coraz trudniej zatrzymać.
Kasia

Pędząca kula śnieżna

[otryt]

twoj_aniol_stroz napisała:

>Ale uogólniając, myślę, że tak właśnie wygląda początek problemów z
>lebrami. Jeśli w tej pierwszej klasie (i dalszych oczywiście)
>dzieci nie otrzymują bardzo wyraźnej informacji, że czegoś nie
>wolno (możliwie spójnej od nauczyciela i rodzica) to potem
>sprawdzają co więcej można, ciekawe co jeszcze ujdzie mi "na
>sucho", dokąd mogę się posunąć. No i powoli robi się z tego taka
>pędząca kula śnieżna, którą coraz trudniej zatrzymać.

Świetna metafora ta pędząca kula śnieżna, Kasiu. Aby skorygować
niewłaściwe zachowanie w przedszkolu wystarczy niewiele, zwykła
uwaga skierowana w każdym momencie na dziecko i jakieś słowo
korygujące. Potem trzeba coraz większych sił użyć, aby zatrzymać tę
kulę. W pewnym momencie przestaje wystarczać zwykły nauczyciel
szkolony do pracy z młodzieżą nie sprawiającą problemów.(to jest
moim zdaniem przypadek Mamałgosi). Potrzebny jest pedagog specjalny,
ochroniarz, policjant aż w skrajnym przypadku grupa
antyterrorystyczna. Mam na myśli strzelaniny w szkołach
amerykańskich.

Ścierają się w tej dyskusji dwie skrajne postawy jedna
reprezentowana przez Warszawiankę, ze nie należy izolować grup w
jakiś sposób upośledzonych, że trzeba im pomagać dojść do
normalności, każda metoda, aby to osiągnąć jest dobra, nie ważne są
koszty takich działań, nawet niszczenie przy okazji zdrowej części
młodzieży. Można i trzeba stosować eksperymenty społeczne
wylansowane przez środowiska, którymi bardziej kieruje ideologia niż
doświadczenie i praktyka oraz rzetelna nauka. Jestem pewien, że z
tych pomysłów będą się wycofywać cichaczem za 20 lat, jako
całkowicie skompromitowanych. Niestety ofiar tych eksperymentów nikt
nie policzy. To są zresztą i tak sprawy trudno policzalne, bo na los
każdego człowieka wpływa wiele czynników.

Drugą skrajność reprezentuje Anndelumester. Każdy sam odpowiada za
swój los, niech sam płaci za wszystko. Płacę i wymagam. A jak go nie
stać, to sorry niech się stacza, co mnie to obchodzi? Nie zapłacę
nawet za mydło i płyn do odwszania cudzych dzieci. Akurat na to
każdą rodzinę stać, a jeśli nie, to znaczy, ze pieniądze wydają na
wódkę. Tak myśli sporo ludzi. Szkoda, że nie widzą, ze i tak będą
musieli zapłacić i to znacznie większe koszty za zniszczone przez
lebrów mienie, za mury, zamki, alarmy, ochroniarzy, więzienia,
policję, grupy antyterrorystyczne. Taką cenę się płaci za
zatrzymanie wielkiej już kuli śnieżnej z naszych podatków. Czy nie
lepiej jednak zapłacić za płyn na wszy, za podręczniki dla biednych
dzieci, za kino lub teatr dla nich , za basen lub klub sportowy, za
kółka zainteresowań, za dostęp do kultury, za bułkę na drugie
śniadanie. Które koszty w skali społecznej są większe? Jestem
przekonany, że te pierwsze. Jako przykład w skali globalnej podam
supernowoczesne, elektroniczne zasieki na granicy amerykańsko-
meksykańskiej. Izolujący bogactwo od biedy. Ta lebry i tak do nas
dojdą, dopłyną przez ocean na skorupce od orzecha. Tak wielka jest
ich determinacja. Izolacja to iluzja.

Osobiście uważam, ze trzeba pomagać, ale trzeba to robić mądrze.
Mając na względzie starą lekarską zasadę. Po pierwsze nie szkodzić.
Trzeba wykorzystywać doświadczenia Kościoła i np. ludzi ze
środowiska Marka Kotańskiego. Jest wielu praktyków. Bardzo ryzykowne
są wszelkie ingerencje państwa w rodzinę. Myślę, że można to robić w
ostateczności, gdy patologia jest ewidentna. Wiele problemów wynika
z biedy i bezrobocia, sytuacja takich rodzin mocno uderza w dzieci.
Podam pewien absurdalny przypadek. Z powodu bezrobocia rodziców
rodzina nie miała środków do życia. Nie było tam patologii, tylko
duże ubóstwo, dzieci żyły w trudnych warunkach, brakowało im wielu
rzeczy. Rodzice jakoś próbowali znaleźć pracę, czasem coś dorywczo
zarobili, ale byli w tym mało zaradni. S ad postanowił im zabrać
dwójkę dzieci i przekazać do rodziny zastępczej. Rodzina zastępcza
dostała za to 4000 złotych. Gdyby ta rodzina dostała choć połowę z
tego, żyłaby na całkiem innym poziomie i problem by zniknął. Jest
taka tendencja, aby pomijając rodziców, wtłaczać w głowy dzieci
treści, których rodzice by sobie nie życzyli. To również ingerencja
w rodzinę. Najlepiej w postaci nowego przedmiotu albo innych akcji
propagandowych w szkole.

Uważam wbrew niektórym głosom, że przedszkole i szkoła powinny
wychowywać. W tym miejscu spędzają połowę życia. Czy się tego chce
czy nie, w szkole zdarza się wiele różnych sytuacji, na które
nauczyciele muszą od razu reagować i korygować niewłaściwe postawy,
a nie udawać, ze nic nie widzieli. Taka ślepota może w końcu
doprowadzić do tego, że takiemu nauczycielowi nałożą kosz na głowę.

Pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję za miłe słowa do mnie skierowane.))

[mader1]

> Uważam wbrew niektórym głosom, że przedszkole i szkoła powinny
> wychowywać. W tym miejscu spędzają połowę życia. Czy się tego chce
> czy nie, w szkole zdarza się wiele różnych sytuacji, na które
> nauczyciele muszą od razu reagować i korygować niewłaściwe
postawy,
> a nie udawać, ze nic nie widzieli.

No właśnie. W młodszych klasach współpraca i szybka reakcja.
Podam przykład. jest w klasie mojej córki ( V) dziewczynka. Sprawia
kłopoty , ale ma ku temu powody. W czasie zebrania i rozmów z
rodzicami broniłam jej jak lew ))
Dosłownie dwa dni później, byc może ośmielona po usłyszeniu relacji
mamy (?!) , przystąpiła do nowego ataku. Zaczęła wyzywać dzieci,
które odrabiają lekcje, wyśmiwać je, dokuczać im... Jest silna i
dosyć zbuntowana i czasem nie przebierająca w słowach. Więc okazało
się, ze dzieciaki, choć było im źle i przykro,nie widziały , co
zrobic, oprócz zwykłego " odpyskiwania" się jej. Ktoś tam, komu nie
przyszła do głowy tka opcja w dokuczaniu, dołaczył do niej. Nie
miałam nawet czasu pojechać do szkoły - tak się wtedy układało.
Zadzwoniłam. 5 minut ustalania szczegółów.Pani wzięła ją na rozmowę
zaraz, zanim spirala niechęci sie nakręciła. Rozmowa serdeczna, ale
nazywająca rzeczy po imieniu poskutkowała. Dziewczyna wyszła z niej
zapłakana. Ale trzeba zaznaczyć, ze pani ta potrafi i nagrodzić i
pomóc i po prostu zapytać o coś czy pogłaskać kogoś na korytarzu.
Twierdzi, że jej współpraca z dziećmi i z klasą nie zaczyna sie w
momencie wejścia do klasy, ale trwa ciągle - takze na zwykłym
korytarzu. Ostra rozwmowa z Nią zrobiła wiec wrażenie.
I wcale nie będzie to oznaczało, że ktoś sie będzie na tej małej
mścił. Zostało to " zduszone", nie urosło do rangi dużego problemu.
Kazdy ma prawo do błędu.

[otryt]

Kto szybko daje , ten dwa razy daje. Ta zasada prawdziwa jest także
w innych sferach życia, ale w wychowaniu szczególnie. Historia,
którą opisałaś to pokazuje. A szybkość wiąże się z nieustanną uwagą
skierowaną na drugiego człowieka, aby niczego nie przegapić, aby nie
było już za późno na pewne działania. Pozdrawiam serdecznie

[mader1]

Pozdrawiam serdecznie
Ja również

otrycie

[mamalgosia]

no, cóż...
Ja chyba też nie potrafię dodać żadnego komentarza((

[magdalaena1977]

Jako osoba bezdzietna znam sprawę tylko od strony ucznia i opiszę dwie sytuacje.

1. Chodziłam do podstawówki, gdzie od początku były trzy klasy (A, B i C) po
trzydzieści kilka osób, które stopniowo się rozrastały. Chyba w VI klasie
postanowiono stworzyć klasę D i skierowano do niej uczniów najgorszych (pod
względem stopni). Nie mogę zrozumieć, dlaczego mnie i inne grzeczne dzieci
zupełnie to nie obeszło. Po prostu wiadomo było, co to za ziółka „ci z D”.
A potem było wyraźnie widać, że ci średnio słabi zostawieni w „normalnych”
klasach mieli szansę odbicia się od dna, pójścia do technikum itp., a tym z D
zostały tylko zawodówki.

2. W liceum czytałam w „Filipince” artykuł o Kącie, słynnej do dziś szkole dla
nieprzystosowanych, o tym jak to idą tam uczyć świetni pedagodzy, jak nie
wymaga się od uczniów przestrzegania nadmiernych formalności (zmiana butów). I
pamiętam swoją mało chrześcijańską złość. Bo jakże to: ja zawsze dobrze się
uczyłam, byłam grzeczna, a teraz mam się męczyć z głupią nauczycielką, a oni,
którym nie chciało się postarać, dostają „w nagrodę” świetnego fachowca ?

Generalnie
1. objęłabym już na wczesnym etapie dzieci z rodzin patologicznych odpowiednią
opieką wraz z rodzinami.
2. na etapie starszych klas stosowałabym środki represji, aż do poprawczaka
wobec osób stanowiących realne zagrożenie dla bezpieczeństwa innych.

[mamalgosia]

magdalaena1977 napisała:

> Jako osoba bezdzietna znam sprawę tylko od strony ucznia i opiszę
dwie sytuacje
> .
>
> 1. Chodziłam do podstawówki, gdzie od początku były trzy klasy (A,
B i C) po
> trzydzieści kilka osób, które stopniowo się rozrastały. Chyba w VI
klasie
> postanowiono stworzyć klasę D i skierowano do niej uczniów
najgorszych (pod
> względem stopni). Nie mogę zrozumieć, dlaczego mnie i inne
grzeczne dzieci
> zupełnie to nie obeszło. Po prostu wiadomo było, co to za
ziółka „ci z D&
> #8221;.
> A potem było wyraźnie widać, że ci średnio słabi zostawieni
w „normalnyc
> h”
> klasach mieli szansę odbicia się od dna, pójścia do technikum
itp., a tym z D
> zostały tylko zawodówki.

Moim zdaniem to zupełnie coś innego. Mówisz o izolacji ze względu na
słabe wyniki w nauce. Przyznam, że coś takiego bardzo mi się nie
podoba

> 1. objęłabym już na wczesnym etapie dzieci z rodzin patologicznych
odpowiednią
> opieką wraz z rodzinami.
Ale jak? Nie możesz koś zmusić (mówię tu teraz o rodzinie,
jakakolwiek by ona nie była) żeby dał się zaopiekować


> 2. na etapie starszych klas stosowałabym środki represji, aż do
poprawczaka
> wobec osób stanowiących realne zagrożenie dla bezpieczeństwa
innych.
O tym już pisałam: poprawczaki przepełnione i nie ma siły: łebki sa
bezkarne

[ula27121]

Nie czytałam wszystkich postów bo ich baaardzo dużo. Ale napiszę tylko, ze ja
przypadkiem trafiłam do podobnej klasy w szkole średniej. Była to klasa, do
której zostało przyjętych sporo osób bez egzaminów wstępnych bo skierowani
zostali przez pedagoga "żeby ich wyrwać ze złego środowiska" bo mają możliwości
tylko znajomi nie tacy. Zatem jeśli w jednym miejscu zgromadzili około 10 takich
osób....( z resztą moich dobrych znajomych do dnia dzisiejszego)

Klasa przez 4 lata była klasą ostatniej szansy w całym mieście. Jak kogoś skądś
wyrzucili to jeszcze u nas mógł spróbować...I ta, zaczęliśmy w 42 osobowym
składzie do matury dotarło 18, zdało 14 na studiach dziennych znalazłam się ja
jedna....w między czasie przez klasę przewinęło się 54 osoby ( takie, które
przyszły w trakcie i odeszły ).

Naprawdę było to dla mnie bardzo trudne doświadczenie (w sensie nauki). W
klasie, w której uczenie się nie było w dobrym tonie, wręcz dyskryminowane
zostało w reszcie zaakceptowane że mi wolno...znaczy, że ja mogę się zgłaszać,
otrzymywać dobre oceny....ale to nie było trudne. Uważam, że moja najbliższa
koleżanka została " zniszczona". Dopasowała się do reszty, bardzo utalentowana a
z czasem przestała się uczyć.

W ostatecznym rozrachunku nie uważam, żeby to było złe. Miałam bardzo dużą
motywację, chciałam sie uczyć, dostałam sie na tą swoją weterynarię i poznałam
trochę "inny świat". Ale jak czasem wspominam to chyba nie chciałabym żeby moja
córka zdobywała takie doświadczenia. No i rzeczywiście sytuacja osób, które chcą
sie uczyć jest trudna w takiej klasie. Moja siostra chodziła do dobrego liceum,
do klasy , w której każdy miał plany związane z nauką...miała konkurencje,
wiedziała ile ludzie mogą umieć....było jej łatwiej uważam.

Nie mam zdania w tym temacie ale dzieciom będę chyba bardziej wybierać szkołę.
Chociaż z własnego doświadczenia wiem że najważniejsze żeby robić swoje to
szkoła nie zaszkodzi i nie musi w tym pomagać....tylko że jest trudniej. No a
żadnego z moich znajomych nie udało się zresocjalizować. Dwóch nie żyje bo
przedawkowali ...i wiele innych historii ale i tak się rozpisałam.

Jaki pożytek z takiej szkoły???

[otryt]

ula27121 napisała:

>Uważam, że moja najbliższa koleżanka została " zniszczona".
>Dopasowała się do reszty, bardzo utalentowana a z czasem przestała
>się uczyć.

>No a żadnego z moich znajomych nie udało się zresocjalizować. Dwóch
>nie żyje bo przedawkowali ...

>W ostatecznym rozrachunku nie uważam, żeby to było złe.

A ja uważam, że to było tragiczne. 1 osoba na 54 skończyła studia
(po liceum?). Ulu, studia skończyłaś nie dzięki szkole, ale wbrew
niej. Dzięki Twoim zdolnościom, sile, determinacji, ambicji i woli
życia. To co napisałaś pokazuje, ze jednych nie zresocjalizowano, a
drugich zniszczono. Powiedz jaka korzyść z takiej szkoły?

[twoj_aniol_stroz]

W zupełności masz rację, to jest porażka szkoły jeśłi 1 uczeń na 54
kończy studia. Po liceum nie masz zawodu, masz ciut większą wiedzę,
ale nie masz knkretnej wiedzy potrzebnej do podjęcia pracy. Ta
szkoła wypuściła właśnie takich ludzi.

[ula27121]

Dlatego mówię, że moim dzieciom staranniej dobiorę może nie szkołę a klasę...Bo
w mojej szkole tylko w naszej klasie działy sie takie rzeczy. Nie wiem, może to
był eksperyment....?

Nie uważam żeby mi sie tam jakaś krzywda stała bo zdobyte doświadczenia
owocują....ale chyba macie rację, że to nie wystarczający argument żeby popierać
coś takiego.

W mojej sytuacji bardzo dużą rolę odegrała rodzina. Ale teraz uważam, że chyba
powinni mi byli pomóc zmienić szkołę. Fakt, ze do końca nie wiedzieli jak jest,
o wszystkim do dziś nie opowiedziałam Zawsze jednak słyszałam, że ze słabych
klas i słabych szkół też ludzie dostają się na studia...Że trzeba się uczyć,
robić swoje, nie patrzeć na innych.....To bardzo owocuje, bardzo

[twoj_aniol_stroz]

Ja Cię podziwiam, sama wychowałam się w takim środowisku
(opowiadałam o tym kilka odpowiedzi wyżej Mamalgosi), umiem dzięki
temu rozmawiać z każdym i nie truchleję na widok jakiegoś draba, co
nie zmienia postaci rzeczy, że do szkoły chodziłam normalnej. Wiem
jakiego typu umiejętności dają takie doświadczenia, ale moim
dzieciom bym ich nie zafundowała (podobnie jak Ty).
Pozdrawiam
Kasia

[otryt]

twoj_aniol_stroz napisała:

>Ta szkoła wypuściła właśnie takich ludzi.

Kasiu, ta szkoła zrobiła coś znacznie gorszego. Zniszczyła człowieka
zdolnego, który chciał się uczyć i mieć jakąś przyszłość? To
zbrodnia, nawet gdyby to był tylko jeden człowiek. Podejrzewam
jednak, że więcej było takich ludzi, których zniszczono, tylko
dlatego, aby w imię politycznie poprawnej i modnej tezy, która
głosi, że jednostki zdemoralizowane mogą się uczyć normalnego życia
od tych, z którymi nie ma problemu, gdy ich się razem zmiesza. Bo
jak nie od nich, to od kogo? Dano im "ostatnią szansę". Żaden nie
skorzystał. Teoretycy wtłaczają praktykom takie tezy i domagają się
ich realizacji. Efekty, jak na załączonych obrazkach. Jakie są
dalsze losy tej dziewczyny, Ulu?

[twoj_aniol_stroz]

Bo poprawność polityczna to jest teraz podstawa wszystkiego ( ale
ja jakoś mam wrażenie jestem "z innej bajki". Dobrze, że są podobni
do mnie, bo czasem odnoszę wrażenie, że mnie leczyć trzeba )))
Pozdrawiam
Kasia

[ula27121]

otryt napisał:

Jakie są
> dalsze losy tej dziewczyny, Ulu?
>
Od dwóch lat nie ma z nią kontaktu...Ona akurat zdała maturę ale to tyle.
Pracowała w księgarni jako sprzedająca. Potem związała sie z chłopakiem, rodzice
coś tam z mieszkaniem pomagali i kontakt sie urwał. Ale naprawdę byłą bardzo
utalentowana. Uważam, ze miała o wiele większy potencjał niż ja. W pierwszym
półroczu pierwszej klasy bardzo odbiegała jeśli chodzi o poziom wiedzy i ocen od
wszystkich. Była najlepsza, bardzo aktywna...a pod koniec pierwszej klasy pisała
2 egzaminy komisyjne, nie wiedziała czy zda.

Ale myślę, że rola rodziców jest ogromna. Naprawdę. Nie postawa roszczeniowa a
wymagająca. Wiem, że moja mama po wywiadówkach przychodziła zadziwiona, ze
wszyscy krzyczą ze duże wymagania, ze nauczyciele przesadzają....

[otryt]

ula27121 napisała:

>Ale myślę, że rola rodziców jest ogromna. Naprawdę.

Masz rację. To, że przetrwałaś w tej szkole to zasługa Twoich cech
osobowych i mądrego wsparcia rodziców. Powinni Cię jednak przenieść.
Myślę, że skandalem jest to, co podejrzewasz, a mianowicie, że
byliście przedmiotem jakiegoś eksperymentu. O tym każdy musi być
wcześniej poinformowany i wyrazić na to zgodę. Pozdrawiam serdecznie.

[twoj_aniol_stroz]

Ula! to jest koszmar, a nie dobre doświadczenie, to jest
zaprzeczenie szkoły, bo tak naprawdę były to 4 lata kompletnie
zmarnowane dla Ciebie, lata kiedy powinnaś w spokoju zdobywać
wiedzę, przyjaciół i bawić się, Ty spędziłaś na walce o to żebyś
mogła się uczyć, żebyś nie była z tego powodu wyśmiewana.
A Twoja kolezanka? Chętnie przeczytalabym tu jej post o szkole, o
tym czym dla niej była i czy postrzega szkołę jako pozytywne
doświadczenie.
Ciebie trzeba podziwiać za determinację, siłę i chęć zdobywania
wiedzy, ale liceum to nie jest szkoła przetrwania.
Pozdrawiam
Kasia

[ula27121]

Jejku...to nie aż tak. Ja nie jestem taka wielka....Przetrwałam pierwsze
wyśmiewania a potem to już było dobrze. Bo zawsze była ta co się zgłosi. Miałam
polonistkę, cudowną...ona sie zawsze tylko martwiła, że jak już sie dostanę na
te studia to sobie nie poradzę bo tam właśnie spotkam ludzi, którzy sie uczyli,
uczą...ze to będzie szok. A nie był. No i tylko ja skończyłam dzienne. Teraz co
niektóre koleżanki kończą lub robią coś zaocznie.

[twoj_aniol_stroz]

Teraz co
> niektóre koleżanki kończą lub robią coś zaocznie.

Bogu dzięki zmądrzały )) A co do oceny Twojej osoby to tak jest
zawsze: Ty przeszłaś to osobiście i nie oceniasz tak mocno jak ktoś,
kto ocenia z zewnątrz. Jeszcze dodatkowo "dzieciaty", więc spaczony
troską o własne dziecko i natychmiast stawiający w takiej sytuacji
wlaśnie swoje dziecko. Co mojej oceny Twojej osoby nadal nie
zmienia ))
Kasia

straszne to, co piszesz, straszne nt

[anndelumester]

[ula27121]

mamalgosia napisała:


I jestem świadkiem, że u jednego z
> nich następuje jakaś przemiana na lepsze. Powolna, ale jednak. Czy
> stałoby się tak, gdyby był wśród gorszych?
> Oczywiście odwrotne sytuacje są nader częste.
>

To ja jeszcze sobie pozwolę żeby nie zgubić wątku...
Opierając wypowiedź na wyżej opisanych doświadczeniach ( o których nigdy nie
myślałam,że są takie....no , aż tak inne od doświadczeń reszty licealistów
)Myślę, że gdyby trafił do klasy, w której zgromadzono by samych takich lebrów
to mogłoby mu być trudniej.
Ale przyznam, ze nie mam pomysłu. Chyba, że to o czym ktoś już pisał- małe
grupy, specjalnie przeszkolony personel...

[mamalgosia]

Ja też nie sądziłam, że to jest aż tak. Chodziłam do liceum, potem
pracowałam w liceum...A teraz to gimnazjum, no i takie w dodatku
szczególne.
Nie chcę by to zabrzmiało nieskromnie, ale należę do nauczycieli,
którzy potrafią zapanowac nad klasą, wiem też, że uczniowie lubią
moje lekcje. Do tego dość już duży staż - więc jeśli ja już
mówię "pas", to znaczy, że jest niedobrze.
Mamy nauczyciela (płcia męska), który kompletnie nie daje sobie
rady, jego lekcje wyglądają jak ta słynna swego czasu z koszem na
śmieci na głowie. Jest świetnym fachowcem ze swojego przedmiotu,
chciał uczyć, więc przyszedł do szkoły.
Bardzo mnie to przygnębia

[mama_kasia]

Z przerażeniem czytam Wasze wypowiedzi o szkole. Mój syn kończy
podstawówkę. Rejonowe gimnazjum jest molochem. Mnóstwo uczniów,
kilkadziesiąt nauczycieli. U nas jest ścisła rejonizacja. Do
lepszych przylicealnych gimnazjów nie sposób się dostać -nawet
z wysoką średnią. Zostaje płatne gimnazjum katolickie.
Zawsze nam się z mężem wydawało, że syn i tak będzie się uczył
w gorszym gimnazjum, że nie wymyślamy, bierzemy, co jest - rejon.
Ale po Waszych postach, zastanawiam się - może nie mamy prawa
skazywać go na trudności w imię kształtowania charakteru.
Mam zamieszanie w głowie Oszczędzać dziecko, czy nie oszczędzać?
Już pomijam kwestie finansowe - jakoś by się dało radę - może
stypendium... Na pewno gimnazjum katolickie ma rewelacyjny
poziom nauczania. Dzieciaki je chwalą. Dwie klasy tylko, mało
uczniów. Inny świat. Może jednak... Do tego język. Tak się złożyło,
że jego obowiązującym w szkole podst. jest niemiecki, więc
musiałby się dalej go uczyć. Do takiej klasy by go przydzielili.
Angielski w ostawkę. Bez różnicy, że ma 6 z tego przedmiotu.
To działa w jakiś chory sposób Ci najlepsi wcale nie mają
równych szans. Oni nie maję szans uczyć się w gimnazjum, w
jakim chcą Ech, wyżaliłam się

Kasiu

[anndelumester]

Wiesz, ja uważam, że skoro zdecydowalam się na dziecko to mam
obowiązek zapewnic mu jak najlepsze warunki, zwłaszcza edukacyjne.
A ponieważ mój charakter nie bardzo dopuszcza opcje "jakoś to
bedzie", "zobaczymy, pozyjemy", staram się, zeby te nasze dzialania
wychowawcze i wybory byly przemyslane, nie tylko doraźnie, ale i
bardziej przyszłościowo.
Nie ukrywam tez , ze mam lekkie zboczenie edukacyjne ;0)

W naszych czasach (moich i m.) warunki edukacyjne byly jakie były,
teraz zdaje sobie sprawe, ze przed moim synem w zasadzie świat stoi
otworem, i grzechem, imo, byłoby nie umozliwić mu edukacji na miare
jego zdolności, zainteresowań, mozliwości
intlektualnych/emocjonalnych.
Poza tym ja uwazam, ze warunki w niektórych szkolach nie kształtuja,
a wypaczają osobowośc/charakter, zwlaszcza nastolatka,ale to jeest
oczywiście moje zdanie wyrobione na podstawie lektur min. n.t
rozwoju dzieci.

[mama_kasia]

Problem jest jeszcze taki, że on chciałby iść z innymi chłopakami
z klasy. Nie wiem, jak wywalczyć, żeby nam naprawdę zdolne dzieci
(Maciek miał tylko 3 piątki na świadectwie, reszta 6) przyjęli do
państwowych gimnazjów - przylicealnych. Tak byśmy z tymi pozostałymi
rodzicami chcieli najbardziej. Czemu to nie może być tak,
że oczywiste jest, że ich tam przyjmą
Jestem przekona, że on sobie poradzi i w gorszych warunkach, ale
...no właśnie... czy nie powinnam zrobić wszystkiego, aby tych
gorszych warunków uniknął.

[anndelumester]

A nie da się poruszyc tego tematu, powiedzmy , bardziej medialnie?
Nadać sprawie rozglos, ze oto dzieci zdolne, etc. sa pozbawiane
szansy edukacyjnej itd., skazywane na coś tam itd...
Mysle ze to jest raczej nosny temat )

[samboraga]

To pewnie różnie bywa.
Ja mieszkałam w takim miejscu jak pisze Ula, tyle że w kamienicy, a więc skala
inna niż w blokach, wiadomo mniej osób. Rodzice celowo postarali się abym poszła
do nierejonowej, lepszej, gdzie dzieci będą chciały się uczyć, gdzie dzieci będa
miały rodziców pilnującyhc lekcji itp., bo na moim podwórku regułą były dzieci
powtarzające klasy po dwa razy. Na studiach...spotkałam dziewczynę, która była
po tej 'mojej' rejonowej szkole. Świetna studentka, stypendia, wyjazdy, zaczęty
doktorat...
Ale sama posłałabym dziecko do tej szkoły z innego świata

mamo_kasiu

[mamalgosia]

Oszczędzać. Takie jest moje zdanie, oczywiście przemyślcie i
przemódlcie to jeszcze.
To najtrudniejszy wiek. Podstawówki nawet z trudnymi dziećmi są do
uchwycenia. Szkoła ponadgimnazjalna - człowiek jest już w miarę
ukształtowany, wie czego chce, da sobie radę.
Natomiast gimnazjum - jeśli tylko macie możliwości finansowe -
podarujcie mu spokojne

[ea-szarri]

Trochę będzie przewrotne (i być może niesprawiedliwe), to co
napiszę. Ale myślę, że jako głowa rodziny niezaistniałej (chociaż
tatuś dziecka znany) mogę sobie na przewrotność pozwolić.
Siedemnastolatka w szkole nie da się zresocjalizować. I jak długo
nauczyciele nie otrzymują automatycznie, z racji wykonywanego
zawodu, pozwolenia na broń – lepiej ich nie gromadzić w jednej
klasie. Przed grupą „swoich” będą się popisywać i wzajemnie
nakręcać.
Szkoła może jedynie współpracować w procesie „przywracania gnojków
na łono społeczeństwa”.
Najłatwiej cokolwiek zrobić na poziomie szkoły podstawowej. Ale
nawet w sytuacji idealnej, kiedy angażuje się w sprawę nauczyciel,
pedagog i powiedzmy psycholog – nadal niewiele można zrobić jeśli
nie ma woli rodziców, ani żadnego bata, który wymusiłby na nich
jakiekolwiek zmiany. Bo, poza drastycznymi przypadkami
maltretowania, władza rodzicielska jest nienaruszalna.

I jeszcze jedno – tylko agresją dziecko jest w stanie skutecznie
sprawić, by dorośli zwrócili na niego uwagę. Wiem o tym z własnego
doświadczenia. W IV klasie podstawówki zaczęłam uciekać z domu.
Skierowano mnie do poradni, gdzie pani psycholog wykluczyła
upośledzenie umysłowe. Była to moja jedyna wizyta w tej instytucji.
Pani pedagog szkolna odbyła ze mną półgodzinną pogadankę
umoralniającą i więcej z nią nie miałam przyjemności rozmawiać. Do
końca szkoły dość systematycznie uciekałam z domu, szkoła znała
przyczyny moich nieobecności, ale z racji mojej grzeczności i
dobrych ocen usprawiedliwiano mi je i na koniec roku wręczano
świadectwo z czerwonym paskiem.
Niestety byłam głupim dzieckiem i zbyt późno zorientowałam się, że
rozsądniej z mojej strony byłoby demolować szkolną toaletę. Dorośli
mieliby motywację, żeby chociaż ze mną rozmawiać. A tak, wszyscy
udawali, że absolutnie nic się nie dzieje.


PS
Moja rodzina nie była patologiczna. Jedynie była święcie przekonana
o słuszności swojego postępowania.

[warszawianka51]

Bardzo przewrotne to, co piszesz Z jednej strony - nie da się nic
zrobić z tymi "gnojkami", a z drugiej - ich złe postępowanie to
wołanie o pomoc.

[ea-szarri]

warszawianka51 napisała:

> Bardzo przewrotne to, co piszesz Z jednej strony - nie da się
nic
> zrobić z tymi "gnojkami", a z drugiej - ich złe postępowanie to
> wołanie o pomoc.
>

Bo jeżeli zejdzie się raz z drogi cnoty, to potem jest już równia
pochyła, po której zjeżdża się coraz szybciej i szybciej... i coraz
trudniej to zatrzymać.
Siedemnastolatek już nie woła o pomoc. Tak dawno przestał w nią
wierzyć, że jej nawet nie chce. I nie pamięta, że kiedykolwiek jej
chciał.

[mamalgosia]

1) Oj, przepraszam za to wyrażenie, może nieszczęsliwe
2) Nie zgadzam się z tym, że tylko agresją dziecko jest w stanie
zwrócić na siebie uwagę. Młodzież widzi doskonale, że uczniowie
sympatyczni, aktywni, zaangażowani w zycie klasy zwracają na siebie
uwagę. Dobrem, a nie agresją

[ea-szarri]

mamalgosia napisała:

> 1) Oj, przepraszam za to wyrażenie, może nieszczęsliwe

Nie ma sprawy.

> 2) Nie zgadzam się z tym, że tylko agresją dziecko jest w stanie
> zwrócić na siebie uwagę. Młodzież widzi doskonale, że uczniowie
> sympatyczni, aktywni, zaangażowani w zycie klasy zwracają na
siebie
> uwagę. Dobrem, a nie agresją

No fajnie, ale co z tymi, którzy nie mają siły by być sympatyczni,
aktywni i zaangażowani w życie klasy? Uczeń nie cyborg, nie zostawi
swoich problemów za drzwiami szkoły.
Wiesz, a poza tym ja naprawdę byłam sympatyczna, aktywna i
zaangażowana. Uczestniczyłam w kółkach tematycznych, olimpiadach...
no i co z tego? Ano nic.
A w liceum byłam już w tak fatalnym stanie, że nie byłam zdolna by
się zmobilizować do nauki, nie mówiąc już o aktywności i
zaangazowaniu. Ale miła dalej byłam

[mamalgosia]

Wiem, że uczniowie nie cyborgi. Ale nauczyciele też nie.

Piszesz: "no i nic", ale co masz na myśli? Że nie czułaś
zainteresowania? Sympatii? Czyich?
Przepraszam za to podpytywanie, ale przyznam, że po prostu nie
rozumiem Twojego postu

[ea-szarri]

OK. Wyjaśniam.
Po prostu nikt, ani żaden z nauczycieli, ani szkolna pani pedagog
nie podjęła żadnej próby rozmowy ze mną. Nikogo nie interesowalo,
dlaczego grzeczna dziewczynka i dobra uczennica ucieka z domu.
Wiesz, to było dość irytujące. Byłam tylko głupim dzieckiem. Sama do
końca nie wiedziałam, co się dzieje - ze mną, wokół mnie. I nie było
nikogo, kto spróbowałby mi pomóc, a sama byłam za mała,żeby próbować
pomocy szukać.
Moja rodzina była rodziną małą i zamkniętą. Tak naprawdę jedyni
dorośli, z którymi miałam regularny kontakt to byli właśnie
nauczyciele. Nie wiem, czy mogli mi w jakikolwiek sposób pomóc.
Możliwe, że nie. Ale mnie wydawało się, że nawet nie próbują. Nie
zakłocałam im pracy, więc się nie wtrącali w cudze życie.

[mamalgosia]

Wiesz, to u nas w szkole to by się nie zdarzyło. Mogę powiedzieć
wiele niedobrych rzeczy, ale akurat nie to, że nauczyciele, pedagog
nie interesują się uczniami. Przeciwnie, chyba nawet czasem
uczniowie uciekają od tego zainteresowania, ich zdaniem nadmiernego.

Ale jakoś Cię rozumiem. Nie na zasadzie analogii, bo ze mną w szkole
było zupełnie inaczej. Ale teraz... Tak, zdecydowanie rozumiem...

[rycerzowa]

ula27121 napisała:

> ja
> przypadkiem trafiłam do podobnej klasy w szkole średniej. Była to klasa, do
> której zostało przyjętych sporo osób bez egzaminów wstępnych bo skierowani
> zostali przez pedagoga "żeby ich wyrwać ze złego środowiska" bo mają możliwości
> tylko znajomi nie tacy. Zatem jeśli w jednym miejscu zgromadzili około 10 takic
> h
> osób....( z resztą moich dobrych znajomych do dnia dzisiejszego)
>
> Klasa przez 4 lata była klasą ostatniej szansy w całym mieście. Jak kogoś skądś
> wyrzucili to jeszcze u nas mógł spróbować.

To jest właśnie przykład na "klasę lebrów w praktyce", czyli pomysł ministra
Giertycha: zebrać patologię w jednym miejscu.
Jak się skończyło - wiadomo.

Wiadomo też jakie efekty przyniósł system sowiecki, czyli surowe prawo łącznie z
karą śmierci, obozy pracy, izolacja niepoprawnych nastolatków. W porywach
siedziało 30% społeczeństwa, bynajmniej nie tylko z powodów politycznych. I nie
było ani moralniej, ani bezpieczniej.

Lekarz powie,że zdrowy organizm poradzi sobie sam ze stanem zapalnym, jeśli
jest on zlokalizowany i niewielki.
Ale jeśli "stan zapalny" skupi sie w jednym miejscu, a zdrowej tkanki będzie tam
niewiele - no to mamy zakażenie i stan zagrożenia dla CAŁEGO organizmu.

Możemy izolować swoje dzieci od niewłaśiwych kolegów, możemy budować grodzone
osiedla. Dojdzie do tego,że będziemy się bać wyjść na miasto, i słusznie. Bo
prędzej czy później "lebry" sforsują ogrodzenia. Nie warto hodować klasy lebrów.

Co zatem robić?
1. Nie stawiać systemu edukacyjnego na głowie - zatroszczyć się trzeba o
najmłodszych. Obowiązkowe przedszkola, małe klasy, wykwalifikowana, dobrze
opłacona kadra.
2. System szkolny nie powinien być zglajszachtowany, jednakowy dla wszystkich.
Dzieci rozwijają się w różnym tempie, nawet zdolne.
Powinny też być różne typy szkół, np. wojskowe, żeglarskie,i różne systemy, aby
każdy młody człowiek znalazł swoje miejsce, swoją ścieżkę edukacyjną.
3. Z młodymi chłopakami zawsze jest problem, pod każdą szerokością geograficzną.
Wiek 16-26 to lata kryminogenne. Potem się z tego wyrasta, jeśli ma się szansę.
(Spadek przestępczości w Polsce zaczął się 3 lata temu i związany jest wyłącznie
ze spadkiem odsetka młodych ludzi w tym właśnie wieku - niż demograficzny).

Ktoś powie, ale co robić teraz?
Mamałgosia ma klasę gimnazjum, gdzie 29 uczniów chce się uczyć, a jeden nie
chce, a innym przeszkadza.
Zauważmy - to jest gimnazjum, praktycznie dorośli ludzie.
30 dorosłych (klasa + nauczyciel) patrzy biernie, jak JEDEN dorosły dokucza,
niszczy, pluje, bije.
30 jest bezradnych wobec jednego!
Ludzie, co się dzieje?!
Czy to dlatego, że nauczyciel myśli przede wszystkim o tym, że zanim podwyższą
mu płacę o 12 zł, to obniżą o 48?

[ula27121]

Gimnazjum to nie są dorośli. To są dzieci.

[rycerzowa]

ula27121 napisała:

> Gimnazjum to nie są dorośli. To są dzieci.

Są dorośli w dosłownym sensie - wyrośnięci, zdolni do rozrodu i do pracy
fizycznej w stopniu wystarczającym na utrzymanie się.
Tzw. współczesna dojrzałość społeczna to inna kwestia.

[mamalgosia]

ohoho...
Nawet nie chce mi się z tym polemizować, wyznam szczerze. Bo ja
właśnie z tych nauczycieli, którzy mają uczniów w d... i tak sobie
tylko siedzę za biurkiem i czekam na podwyżkę.

Brzmi cudownie

[anndelumester]

fantastyczne te postulaty, tylko za co? za czyje pieniądze?
i jak to zrealizowac?
za czyje pieniądze zrobic klasy dla dzieci dresów i blachar, którzy
jako rodzice nie mają zamiaru uczestniczyć w wychowywaniu swoich
dzieci - polecam spacer po placach zabaw na blokowiskach...bardzo
pouczające doswiadczenie.
Niestety, imo, czas pozytywizmu odczzedł w niebyt, a Silaczki mogą
dostac co najwyżej w leb bejsbolem od wyemancypowanej młodziezy, z
nowej klasy wyemancypowanych rodzin...

blachara

[mamalgosia]

kto to?

[anndelumester]

))
nonsensopedia.wikia.com/wiki/Blachara

[mamalgosia]

no patrz: całe życie człowiek się uczy...

[anndelumester]

to se kliknij na rodziny usportowione, jest tam słowniczek i mini
rozmówki, może znajdziesz wspolny jezyk z uczniami???? ;0)

[mamalgosia]

To chyba z jakąś klasą pośrednią, której u nas nei ma. Bo albo sa
uczniowie, z którymi porozumiewam się bez problemu; albo tacy, z
którymi się nie porozumiewam w ogóle, bo nie lubię przeklinać.

Ale wiesz, zastanawiam się, czy nie jestem blacharą. Fajny samochód
to jest coś

[warszawianka51]

> Możemy izolować swoje dzieci od niewłaśiwych kolegów, możemy
budować grodzone
> osiedla. Dojdzie do tego,że będziemy się bać wyjść na miasto, i
słusznie. Bo
> prędzej czy później "lebry" sforsują ogrodzenia. Nie warto hodować
klasy lebrów
> .
>

Oooo właśnie. Miałam o tym napisać. Ludzie majętni, lepiej
wykształceni - ci, którzy mogliby zmieniać rzeczywistośc uciekają na
swoje zamknięte osiedla, posyłją dzieci do prywatnych szkół, nie
chcą mieć nic wspólnego z "patologią". Jak mamy budować
społeczeństwo obywatelskie, skoro uciekamy od problemów?

[anndelumester]

>Ludzie majętni, lepiej
> wykształceni....

to oligarchowie i wykształciuchy....
Nie mozna publicznie gardzić pewną grupą spoleczną i jednoczesnie
żadać od niej misji i wizji uzdrowienia chorej sytuacji spolecznej.
Albo albo.

[warszawianka51]

Z tego co wiem, to miłościwie nam panujący wcale nie chcieli
zaangażowania oligarchów i wykształciuchów. Oni mieli swój pomysł na
lebrów - specjalne szkoły o zaostrzonym rygorze.
Pomysł społeczeństwa obywatelskiego to nie jest idea, która
przyświecała ostatniemu rządowi a to właśnie oni operowali sławnymi
pojęciami "oligarchowie" i "wykształciuchy". Więc nie bardzo wiem,
co ma piernik do wiatraka

[anndelumester]

Piernik do wiatraka ma to, ze nie ma w spoleczenstwie szacunku do
warstwy, o której piszesz, że coś tam powinna.
A trudno jest, imo, działać na rzecz kogoś, kto osobe/instytucje
pomagająca ma w czterech literach.
Osobiscie wole działać na rzecz spoleczenstwa w szkole spolecznej,
gdzie widze efekty mojego zaangazowania i to , że moja praca nie
idzie na marne.

[mamalgosia]

Ale to jak to: powinnam wybrać mieszkanie na osiedlu patologicznym
(gdzie panuje "wirus z Filipin" ) zamiast domku jednorodzinnego z
ogródkiem? (zakładam, że mam taką możliwość). Dla dziecka szkołę
gorszą zamiast lepszej?
Własnie takiej odpowiedzialności za społeczeństwo nie mam. Niestety

[warszawianka51]

Sprowadzanie czyjejś wypowiedzi do absurdu to znany wybieg
erystyczny.
W którym miejscu napisałam, że masz być odpowiedzialna za wszelkie
patologie?

Mi chodziło tylko o wrażliwość społeczną. O to, aby nie uciekać od
problemu.

Ty założyłaś ten wątek, więc jak sądzę los lebrów nie jest Ci
całkiem obojętny. Jednak pojawiły się głosy (teraz już nie pamiętam
dokładnie czyje dlatego nie będę wymieniać), że to "nie nasza
sprawa", że "tym gnojkom nic już nie pomoże", że należy ich izolować
od "normalnego" społeczeństwa. Przykro mi, ale we mnie na takie
głosy budzi się sprzeciw.

[mamalgosia]

Prawda jest taka, że jeśli chodzi o mnie, to ja sama nie wiem, co
się we mnie budzi. Właśnie dlatgeo między innymi poddałam ten temat
pod dyskusję - widzę tyle ZA i tyle PRZECIW, że naparwdę nie wiem co
byłoby dobre.
No tak, ponad 100 postów, a ja nadal nie wiem

Mówisz, że stosuję znane wybiegi erystyczne? (cokolwiek to
oznacza). No to chyba czuję się dumna

[rycerzowa]

Kilka dni temu na forum emama miała miejsce gorąca dyskusja-kłótnia na ten sam
temat, ale na poziomie przedszkola. Bo inne trzylatki są zawszone, brudne,
śmierdzące oraz niegrzeczne, a ich rodzice mają to w nosie.
Czyli swoje dziecko trzeba jak najszybciej odizolować od tego plebsu.

Szczególnie o te wszy poszło.
Tak, jakby nie mogła do przedszkola przyjść pielęgniarka i posmarować głowy
dzieci czymś anty-wszowym.
(W ten sposób poradzono sobie z plagą wszy w latach 50. i 60.).
Tak, jakby wychowawczyni nie mogła umyć brudnego dziecka.
Tak, jakby nie można było dać mu czystego ubranka.
Tak, jakby nie można było go nauczyć odpowiedniego zachowania, przecież dziecko
przebywa w przedszkolu większą część dnia.

Skąd wziąć na to pieniądze? Ot, zamiast akcji mundurkowej. Albo zamiast kupna
każdej szkole kompletu dzieł Jana Pawła II ( na ten cel łatwo znajdzie się
fundatorów). Przecież anty-wszowy płyn, woda i mydło nie kosztuje wiele.

Powtórzę - działanie należy zacząć od przedszkola. Potem może być za późno.

Nie można być bezradnym wobec dysfunkcyjnych rodziców.
Gdyby o wszystkim decydowali rodzice - nigdy byśmy z drzew nie zeszli.

wszy

[mamalgosia]

a, wlaśnie, u nas też są

[kulinka3]

Wiecie co, to jest zupełnie nie do pojęcia w dzisiejszych czasach, ale wszawica
panuje nagminnie, bez względu na miejsce i zasobność portfela.Czy rodzice nie
oglądają głów swoich pociech? Nie wiem doprawdy, co się dzieje?.

[mamalgosia]

Właśnie uświadomiłam sobie, że ja nie oglądam. Patrzę na te śliczne
główki, głaszczę po włosach... ale nie przyglądam się.
Drapanie się bym zauważyła chyba?
W każdym razie grzebienia wspólnego z uczennicami nie mam, ale i tak
sie dziwnie czuję w tej klasie, o której wiem na pewno, kto ma wszy
(tępi, ale to trwa)

[anndelumester]

> Tak, jakby nie mogła do przedszkola przyjść pielęgniarka i
posmarować głowy
> dzieci czymś anty-wszowym.
> (W ten sposób poradzono sobie z plagą wszy w latach 50. i 60.).
> Tak, jakby wychowawczyni nie mogła umyć brudnego dziecka.
> Tak, jakby nie można było dać mu czystego ubranka.
> Tak, jakby nie można było go nauczyć odpowiedniego zachowania,
przecież dziecko
> przebywa w przedszkolu większą część dnia.
A ja mysle, że nie można mylić przedszkola i szkoly z pogotowiem
opiekunczym.
Ja oczekuję od przedszkola i szkoły edukowania mojego dziecka plus
socjalizacji w grupie. Ktos kto uwaza ze placowka edukacyjna wyreczy
go w pelnieniu roli ojca/matki powinien sie zastanowic nad
zrzeczeniem praw rodzicielskich, imo, bo to swiadczy o jego
niewydolnosci. I ja bym raczej wymagala od nauczycieli zdecydowanego
stanowiska - albo spelniacie panstwo warunki (sa przecież
regulaminy) albo dziekujemy bardzo, prosze szukac innego miejsca.

Pomijajac juz koszty ubranek , kapieli, odwszania itd. w
przedszkolach nie mozna wykonywac żadnych zabiegów leczniczych,
zadnych. A i z myciem moga być problemy - bo w przedszkolu
nauczycielki/panie pomoce mogą pomagac najwyżej w samoobsludze,
wiec pomysly nie do konca przemyslane.
> Powtórzę - działanie należy zacząć od przedszkola. Potem może być
za późno.
o nie , dzialanie nalezy zaczynac od rodziny. Moim zdaniem, każda z
rodzin bedaca beneficjentem jakiegolwiek zasilku/pomocy finansowej
etc. powina byc nie tylko rozliczana z wydanych pieniedzy, ale tez
szkolona i nadzorowana w zakresie opieki nad dzieckiem. A jak sie
nie podoba, to szybka sciezka, zero pieniedzy, a dziecko do rodziny
zastępczej.
Podobnie przy rodzinach dzieci sprawiajacych trudnosi szkolne - albo
obowiazek uczestniczenia calej rodziny w bezplatnych zajeciach
resocjalizacyjnych z pedagogiem/psychologiem etc. albo konkretne
sankcje z pozbawieniem praw rodzicielskich.
Bo w koncu chodzi o dobro dziecka a nie o udawanie, że ta rodzina to
taka fajna.

[ula27121]

Dokładnie. Też tak uważam. Po przemyśleniu raz jeszcze tematu ( bo nie miałam
zdania) uważam, że szkoła, przedszkola nie są od tego, żeby resocjalizować,
wychowywać. Ja sobie sama dzieci wychowam a od szkoły oczekuję, żeby
przekazywała wiedzę i jak mi dziecka do przyjmowania jej nie zniechęci to już
bardzo dobrze. Cudownie jeśli pozna charyzmatycznych nauczycieli, którzy zapiszą
pięknie w jego wspomnieniach i charakterze. Nie chciałabym też żeby ratowanie
dzieci "trudnych" odbywało sie kosztem dzieci "łatwych" bez względu na to, w
której grupie znalazło by się moje. W warunkach jakie może zapewnić nasze
państwo ani resocjalizacja ani integracja ( chodzi mi o osoby upośledzone) nie
są możliwe na tyle aby mogły dawać dobre efekty.

Zatem moje na chwilę obecną zdanie- klasy lebrów owszem ale nie w zwykłych
szkołach, nie w takiej formie w jakiej było to zrobione w mojej szkole bo
bezefektywne. Jeśli już to rzeczywiście szkoły ze specjalnym wyposażeniem, kadra
specjalnie przeszkolona.
Jeśli to nie możliwe, niech zostanie jak jest tylko, żeby nauczyciele dali radę.....

[ula27121]

Nie, wycofuję się...jednak nie mam zdania...

Prawdziwa historia 2

[mader1]

Nie dziw się Mamalgosiu, że ponad 100 wpisów a Ty dalej nie wiesz,
co myśleć
Ta rozmowa nie ma końca.
Bo chyba teoretycznie nie można być " za" czy " przeciw" izolacji
niegrzecznych, niedobrych dzieci, lebrów, blachar czy jak tam
jeszcze...
Bo co to słowo " niegrzeczny", " niedobry" oznacza ?
Sama napisałaś o dwóch różnych uczniach, na których życie w klasie,
wśród " normalnych" działa bardzo różnie - jeden się jednak "
podciąga" powoli do reszty, drugi usiłuje "ściągnąć" resztę do
swojego poziomu
Każde z nich to różne światy. Ten, kto ma więcej niż jedno dziecko
wie, że nie zawsze ta sama, sprawdzona na poprzednim metoda,
zadziała w przypadku drugiego z nich. A przecież jesteśmy uważnymi
rodzicami ! Pytamy, radzimy się, współpracujemy i... skutki są
czasem daleko odbiegające od tego, co zamierzyliśmy...
Opiszę Wam, przekornie, bo wszyscy są tu przekorni w tym wątku )),
pewną historię. Historię tę opowiada mi zaprzyjaźniona ze mną
kobieta na bieżąco. To historia Jej siostrzeńca ( ona sama jest
podejrzliwie nastawiona do klas giertychowskich , choć jej argumenty
nie były wcale personalne)
Chłopak, o ktorym piszę, chodzi w tej chwili do drugiej klasy
gimnazjum czyli gdyby nie spora odległośc, Mamalgosia mogłaby Go
mieć w klasie. Swoją historią wtopiłby się idealnie w środowisko.
Jego mama ma wykształcenie średnie - bez matury. Żle wyszła za mąż
kiedyś tam. Ma czwórkę dzieci. Już jest po rozwodzie od jakiegoś
czasu, przez cały czas pracuje, mieszka w średnie wielkości
mieszkaniu ze swoją matką, która w razie jej nieobecności, kłopotów,
choroby, opiekuje się dziećmi.
Jej syn jest bardzo zdolny, jednak ... w jakimś momencie zaczął sie
szkole gubić... Rodzice na skraju rozwodu, skłóceni, awantury,
ojciec na bezrobociu, zapewne alkohol... Tato nie współpracował z
nikim, zniknął po rozwodzie, nie płaci alimentow, nie daje znaku
życia... Mama widziała, że z jej synem coś sie dzieje.
Współpracowała od początku - z psychologami, pedagogami. U nich w
domu nie bije się dzieci - ani ona, ani babcia. Stosowała się do rad
specjalistów. Bez rezultatu. Reszta rodziny także ma z nimi kontakt -
zaprasza, jeździ. Żadne rozmowy nie pomagały. Chłopak po prostu
smiał się w twarz. Tak. Potrafił robić te dziwne, złe rzeczy -
krzyczeć na nauczyciela, rozwalać mu lekcję, dokuczać kolegom,
wreszcie przestał chodzić do szkoły... Matka, pracująca przez cały
czas, na cały etat plus nadgodziny, w dużej firmie wcale nie
zarabiała na utrzymanie czwórki dzieci ( !) Polski fenomen, co ?
Więc korzystanie z pomocy ludzi, opieki społecznej - co dało efekt
normalności, ale było upokarzające. Upokorzona, bezsilna zapracowana
mama naprzeciwko wolnego, swobodnego ojca... teraz już dobrego i
mitycznego. Trafiła do szpitala psychiatrycznego. Raz, potem drugi,
w przerwach pracuje normalnie i stara się ogarniać wszystko...
WSPÓŁPRACUJE z każdym, kto oferuje jej pomoc.
Syn dostał oprócz opieki psychologów, których ma gdzieś, kuratora.
Kurator... opiekuje się, przychodzi, rozmawia... Bardziej z rodziną
i sam ze sobą niż z delikwentem, który zaczął już bić młodsze
rodzeństwo...
Chłopak skończył podstawówkę. Wyjazd z ciocią, rozmowy,
tłumaczenia.Bezsilność. Spróbowali zmiany gimnazjum na dalsze.
Przekonywali chłopaka, że jest przecież zdolny, że tu nikt go nie
zna... Może zacząć od nowa. Oczywiście z żadnym skutkiem. Już od
razu postanowił nie chodzić do szkoły...
Kurator załawił Straż Miejską, ktora go codzinnie do szkoły
odprowadzała. Więc z niej wychodzi chwilę później...
Nie ma jeszcze klas giertychowskich.
Po konsultacjach kurator postanawia przerwać krąg niemożności.
Miejsce w ośrodku ( wychowawczym czy jak tam się inaczej teraz zwie)
się zwalnia. Przyjeżdżają po chłopaka, jego rzeczy, mają pełen
wywiad, pełne rozpoznanie sytuacji. Zabierają go do ośrodka, miedzy
takich samych lub gorszych, nie musi już nigdzie wychodzić, żeby
pójść do szkoły. Jest na miejscu.Na miejscu terapeuci.
Był tam trzy miesiące. ....
Zadziałało to niego tak, jak na moje maluchy odesłanie do drugiego
pokoju " na otrzeźwienie". Zobaczył inny świat. Już nie mógł wcierać
komuś wydzieliny we włosy... Uderzyć.Nikt by się nie dał. To on był
zagrożony. Nie był najgorszy. Na historię jego życia koledzy
patrzyli pobłażliwie...
Wrócił do domu i wreszcie, po długim czasie zaczął współpracować.
Wiecie, ja nie wiem, czy on skończy studia, choć gdyby był "
grzeczny" mógłby zapewne. Na razie uratowano go, nie używając
jeszcze nawet giertychowskich klas, przy pomocy dostępnyc środków,
od NAJGORSZEGO.

[warszawianka51]

Aleś napisała Mam nad czym myśleć

[twoj_aniol_stroz]

Bo mam wrażenie, że to był "kubeł zimnej wody", który jednak ma
działanie terapeutyczne.
Sama znam przypadek dziecka z "dobrego domu", żadna patologia, ludzi
wykształceni, wierzący, dwoje starszych ok., jedno młodsze też ok.
natomiast jedno środkowe - wychowawczy koszmar. WEychowywane tak
samo jak reszta, wedle tych samych reguł i koniec podstawówki a tu
wagary, totalna olewka, zblazowany młody człowiek, który zasady
wychowania ma za nic. Jedno gimnazjum - rejonowe - porażka na całej
linii, przeniesiony do prywatnego gimnazjum - koszmar. W końcu
zdesperowani rodzice postanowili oddać delikwenta do szkoły
prowadzonej przez księży - taka szkoła z internatem, gdzie dziecko
mieszka 24h/dobę przez 5 dni w tygodniu, gdzie jest bardzo ścisły
plan dnia wypełniony po brzegi. Pierwsze spotkanie z księdzem -
dyrektorem, młody wchodzi do gabinetu z rodzicami i z marszu rozwala
się na krześle. Na to ksiądz wstał i jednym celnym słowem wyrzucił
chłopaka za drzwi, oznajmiając, że rodzice przyszli z problemem,
dzieciak na razie problemu nie widzi, więc za drzwi (mina księdza,
postura i wszystko razem było tak surowe, że rodzice struchleli).
Młody zdębiał i wyszedł. Jak zamknęły się drzwi ksiądz się
uśmiechnął, pogłaskał mamę i tatę po ramieniu i powiedział "będzie
dobrze, wyjdzie na ludzi". I wyobraźcie sobie, że wyszedł, faktem
jest, że przez pierwszy miesiąc był głęboko urażony wysłaniem go do
tej szkoły, ale potem zmienił się w każdym calu. Jest zupełnie innym
człowiekiem.
Wniosek jest taki: nie zawsze zachowani młodego człowieka wynika z
błędów wychowawczych rodziców. Wniosek drugi: czasem kubeł zimnej
wody działa bardzo motywująco )))
Kasia

[otryt]

twoj_aniol_stroz napisała:

>Wniosek drugi: czasem kubeł zimnej wody działa bardzo
>motywująco )))

Każdy człowiek ma pewien zbiór przekonań, mądrości życiowych. Także
nastolatek lub dziecko. Z tych przekonań wynika w dużej mierze
postępowanie człowieka. Opisane przez Ciebie i Mader dwie historie
młodych ludzi pokazują gwałtowne zetknięcie się z innym światem,
którego do tej pory nie znali. Ten kubeł zimnej wody musiał wpłynąć
na ich filozofię życiową. Mam takie pytanie: jak myślicie, jaką
fałszywą filozofię wyznawali wcześniej i w jaki sposób się ona
zmieniła pod wpływem nowych szkół?

Jako przykłady błędnego myślenia podam kilka: "wszyscy
kradną", "nie warto się uczyć - rodzice skończyli studia i co im to
dało i tak cienko przędą" , "nikt mnie nie kocha", "trzeba być
silnym - jeśli ja go nie podporządkuję sobie, to on mnie
podporządkuje", "świat to dżungla - muszę stosować prawa
dżungli", "nie ma bezinteresownej przyjaźni i miłości", etc...

Pozdrawiam

[ea-szarri]

Czasami to nieźle robi na rozum: przekonać się doświadczalnie, ze
takie postępowanie może mieć nieprzyjemne skutki już teraz, a nie za
pięć lat (czyli w zgrzybiałej starości). Szok sam w sobie terapią
nie jest, ale może zmusić do myślenia
Poza tym chłopak miał mnóstwo szczęścia, bo: po pierwsze primo: był
tam trzy miesiące – wystarczająco długo, by poczuć dyskomfort, ale
też zbyt krótko, by nową sytuację oswoić. A po drugie primo: wrócił
do domu, gdzie rodzic chciał mu pomóc, a nie czekał bezczynnie, aż
ktoś syna naprawi.

No, jest jeszcze taka możliwość, że w tym ośrodku byli tacy świetni
terapeuci i to ich zasługa... ale jakoś wątpię, niestety...

[rycerzowa]

anndelumester napisała:

> A ja mysle, że nie można mylić przedszkola i szkoly z pogotowiem
> opiekunczym.

Przedszkole z definicji jest placówka opiekuńczo-wychowawczą.
Czyli "opiekuńczość" jest na pierwszym miejscu.


> I ja bym raczej wymagala od nauczycieli zdecydowanego
> stanowiska - albo spelniacie panstwo warunki (sa przecież
> regulaminy) albo dziekujemy bardzo, prosze szukac innego miejsca.

O, gdybyż to było takie łatwe!
>
> Pomijajac juz koszty ubranek , kapieli, odwszania itd. w
> przedszkolach nie mozna wykonywac żadnych zabiegów leczniczych,
> zadnych. A i z myciem moga być problemy - bo w przedszkolu
> nauczycielki/panie pomoce mogą pomagac najwyżej w samoobsludze,
> wiec pomysly nie do konca przemyslane.

W razie potrzeby każdy ma prawo wykonać "zabieg leczniczy", np. opatrzenie rany,
sztuczne oddychanie.
A pomysły są od tego , by je "przemyśleć",przedyskutować i ustalić ewentualne
reguły. Imposibilizm w sprawie wszy i mycia jest skandalem.

> o nie , dzialanie nalezy zaczynac od rodziny.

Owszem, ale to jest trudne, nie zawsze skuteczne, a poza tym my potrzebujemy
działań tu i teraz, bo TERAZ rodzą się i dorastają nasze dzieci (i wnuki).


>Moim zdaniem, każda z
> rodzin bedaca beneficjentem jakiegolwiek zasilku/pomocy finansowej
> etc. powina byc nie tylko rozliczana z wydanych pieniedzy, ale tez
> szkolona i nadzorowana w zakresie opieki nad dzieckiem.


Spytajcie Sion, jak to działa, na ile takich rodziców można "wyszkolić i
nadzorować". Ona takich jednych zna i robi co może.
A może cokolwiek zrobić praktycznie tylko dla dzieci.

>A jak sie nie podoba, to szybka sciezka, zero pieniedzy, a dziecko do rodziny
> zastępczej.

Hm, a skąd wziąć tak dużo rodzin zastępczych? Na razie mamy problem ze
znalezieniem odpowiedniej liczby rodzin dla dzieci całkowicie porzuconych.

> Podobnie przy rodzinach dzieci sprawiajacych trudnosi szkolne - albo
> obowiazek uczestniczenia calej rodziny w bezplatnych zajeciach
> resocjalizacyjnych z pedagogiem/psychologiem etc. albo konkretne
> sankcje z pozbawieniem praw rodzicielskich.

No i co zrobić z tymi dziećmi? Ilu jest ludzi gotowych stworzyć dom dla lebrów?
Może jednak taniej i skuteczniej jest sfinansować odwszanie, mycie i zajęcie
się przedszkolakiem? Żeby nie było za późno?

Jeszcze jedno. My sobie wyobrażamy lebra jako agresywnego osobnika z
patologicznej rodziny. Tymczasem zło to nie tylko agresja fizyczna.
Klasa mojej córki to była super klasa, słynna w szkole. Czworo laureatów
olimpiad w ósmej klasie, finalistów nie licząc.
W tej klasie, jak i w każdej innej, działo się dużo niedobrych rzeczy.
Ale nie z powodu tego jednego chłopaka z ADHD, który się z nimi uczył.On był
jeden, a ich było 29. Z nim sobie poradzili.
Zatem nie z powodu fizycznej i słownej agresji działo się zło w tej klasie.
Największe świństwo (za przeproszeniem) zrobiły jednej dziewczynce spokojne i
grzeczne koleżanki. Wzorowe uczennice, z dobrych rodzin.

Czasem warto przyjrzeć się, gdzie czai się prawdziwy problem wychowawczy. To nie
jest tak prosto, że ten wrzeszczący i podskakujący to zły, a ten cichy i
ugrzeczniony, to dobry.
Który minister zaproponuje stworzenie oddzielnych klas dla plotkujących ,
złośliwych, uprawiających intrygi dziewczątek?

A dlaczego mamy obawy...

[mader1]

Swojego czasu dyskutowałysmy z Przyjaciółką o tym rozwiązaniu, które
zaproponował Giertych.
Wcale nie byłysmy uprzedzone do niego (do rozwiązania )) z powodów
personalnych. Ani razu nie padł w trakcie argument o twórcy.
Okazało się, że nasz sceptycyzm wynika z braku zaufania.
Uważam, że szkoła publiczna - taka jaka jest, w takim stanie , jak
obecny - podstawówki, gimnazja, licea- technika takie jakie widzę -
przypomina moloch, kombinat kompletnie nieruchawy , a w swoich
reakcjach na problemy niezmiernie powolny i bezsilny... Coraz
bardziej bezsilny.
Przepraszam nauczycielki forumowe,nie czujcie się urażone , mam
wrażenie, że często ta ogólna sytuacja - nie piszę o sukcesach na
konkretnych lekcjach czy w konkretnych klasach - nie do końca zależy
nawet od starań i oddania poszczególnego nauczyciela.
Uczeń często jest anonimowy , bardzo często nauczyciel niewiele o
nim wie, bywa, że w średniej wielkości gimnazjum wcale nie pamięta
(jeżeli ma 1 godzinę dziennie tygodniowo) , kto on zacz i co wie.Ma
stopnie - 2,3 w ciągu półrocza wystawione z klasówek ! I na tym
kończy się jego wiedza.
Mam wrażenie, ze im wyżej się dzieciak pnie po stopniach edukacji ,
w tym w lepszym stylu jest nie interesować się, nie wiedzieć nic o
uczniu.Nie wnikać w życie prywatne, w zainteresowania. Udawać, że
nie do końca pamięta się jego imię, a tylko czasem nazwisko...
Często wcale nie są zauważane pierwsze sygnały - nawet dawane w
sposób wyraźny : typu jedynki, pogorszenie zachowania - rodzice zaś
wzywani są w sytuacjach ostatecznych. Często więc problem widoczny
jest po pół roku, po roku - gdy on już jak kula śnieżna narośnie.
W dodatku po tym pół roku postępowanie jest albo szalenie represyjne
i histeryczne albo takie, jakby problem był wychwycony na samym
początku - pewnie to zalezy od dyrektora.....
Trochę o tym pisaliście wcześniej.
Jak można pomóc komus, kogo się nie zna ? Przecież wiemy ze swojego
doświadczenia, że trudno nawet jest pomóc komus, kogo zna się dobrze.
Przecież mamy takie piękne teorie - na przykład na temat zachowań w
grupach... Dziecko zwane lebrem inny wpływ będzie miało na klasę,
gdzie nie ma pozytywnego mocnego przywodcy, który stanowi
przeciwwagę, inny gdzie dzieci są spokojne, grzeczne, ale słabe i
mozna je zastraszyć i nad nimi zapanować.
Kto powiedział, że nie można dzieci " przesuwac " między klasami ?
Nawet najlepszym pracuje się przecież z jednym nauczycielem lepiej,
z innym gorzej... Przeniesienie ucznia do innej grupy czy klasy
traktowane jest bardzo podejrzliwie - jeżeli chcą to zrobić rodzice,
to jest to traktowane jak czerwona kartka dla wychowawcy, jeżeli
szkoła - jakiś element " naznaczania". A może możnaby temu
konkretnemu wychowawcy dac po jakimś czasie " odetchnąć" od
konkretnego lebra ?
Trzeba by być bardziej elastycznym w rozwiazaniach.
Trzebaby się bardziej " pochylić" na konkretnym dzieckiem czy
problemem. Poszukać rozwiązań.
Są w związku z tym obawy, by " klasy giertychowskie" nie posłużyły
do natychmiastowego, szybkiego i AUTOMATYCZNEGO załatwienia problemu.
Wtedy nic nie załatwią. Utrzymają i usancjonują tylko stan
stagnacji.

[ea-szarri]

Powiem szczerze, że strasznie smutno mi się ten wątek czyta...
Fuknęłam trochę na mamalgosię za „rodziny niezaistniałe”, ale prawdą
jest niestety, że rodzina łatwiej niż inne może stać się
dysfunkcyjna. Moja rodzina... Bo nie ma obok nikogo, kto by mógł dać
dziecku to, czego ja dać nie umiem; bo mojego błędu nikt nie
wyprostuje; bo nadmiar kłopotów może mnie wpakować w zwykłą nerwicę,
czy depresję – żaden wstyd, ale dziecko może nie podołać wyzwaniu...
dużo jeszcze innych „bo” może się zdarzyć, a ja mogę nawet nie
zauważyć, że coś złego się dzieje, że mojemu dziecku dzieje się
krzywda.
I co wtedy?
Jeżeli młoda schowa się w sobie i powiedzmy będzie się tylko gorzej
uczyła – nie ma praktycznie szans, że ktoś zwróci uwagę, że dzieje
się z nią coś złego.
A jeżeli pójdzie w agresję... Jakoś czarno to widzę.