jak żyć bez was

[mikaaa13]

czytałam różne fora i wypowiedzi i nadal nie wiem jak żyć bez moich chłopców... straciłam ich tak nagle ...tak bardzo boli...
najtrudniej mi rano wstać, kiedy wiem że muszę jeszcze tyle godzin funkcjonować
ciągle widzę szpital, twarze pielęgniarek, położnych lekarzy, ich współczucie...

[gabryaga]

Witaj :)
Jak się trzymasz, jak sobie radzisz ...?
U mnie zamiast lepiej, jest coraz gorzej ... Pęka ochronny pancerz ..., wszędzie widzę dzieci w wieku Oli.. Dociero do mnie nieodwraclność tego co się stało ... :( Wspomnienia Oli bolą jak otwarta rana... , ale blokada wspomnień jest jeszcze gorsza ...

[mikaaa13]

minęło 2,5 miesiąca. mam różne dni, kiedyś ciągle płakałam jak tylko zostawałam sama i ciągle bym spała, teraz nie mogę zasnąć i nie mogę płakać co mnie przeraża... czuję ciężar w sercu i ból ale łzy już nie lecą czekam aż miarka się przepełni i wybuchnę
nie donosiłam ciąży czuję sie winna, jestem beznadziejna.
ratuje mnie moja starsza córka to taka mądra dziewczynka wyczuwa każdy mój nastrój
przykro mi że straciłaś OLE, znam twój ból, nie mam zbyt wiele wspomnień moich synów trzymałam w ramionach już po śmierci. boli strasznie samo wspomnienie, czuję gniew na Boga że zabrał mi moich chłopców najpierw dał potem zabrał...
napisz mi coś o sobie rozmowa pomaga a ja nie mam z kim rozmawiać. mąż nie chce o tym mówić ucieka w pracę...
pozdr.

[gabryaga]

z chęcią pogadam - ale może lepiej na priv - mój email: [e-mail]

[mikaaa13]

ok. może być na maila maila [e-mail]
dobrze zrozumiałam straciłaś dwie córki w różnym czasie

[gabryaga]

Ja też Zosię trzymałam w ramionach po śmierci ... Była taka maleńka i cieplutka - urodzila się w 30 tygodniu i po 2 dniach zmarła.. :( Też miałam wielkie poczucie winy, nie dość, że nie donosiłam ciaży - to tak naprwadę się do tego przyczyniłam .. :( Praca na pełnych obrotach. urządzanie mieszkania ... Wtedy przetrwalam, bo miałam oparcie w mężu i przyjaciółce .. tamta tragednia nas polączuła - mnie i mojego męża ... najgorszy był powrót do pracy, dosć szybko wróciłam ..., ale otoczenie po potrafi sobie z tym radzić .... Otaczała mnie cisza .. - ludzie nie wiedzieli, jak ze mną rozmawiać .. , czulam się tak, jakby nic się nie stało ...., ja chciałam mówić o tym ..., ale inni nie byli na to gotowi ... Skupiłam się na starszej córce. To pomogło. Ale to bylo trzy lata temu ... Czasem czulam się winna, że tak dobrze sobie radzilam ze stratą Zosi .. - tak naprawdę nigdy jej nie poznalam ..., wraz z nią zmarly nie wspomnienia, a plany, wyobrażenia wpólnej codzienności ..
A teraz ... - teraz to czarna otchłań :( W sumie też nie bardzo mam z kim o tym rozmawiać ... O bólu, tęsknocie, wspomnieniach .. Staram się zamykać i nie wspominać..., bo każde wspomnienie boli jak otwarta rana ... Nie oglądam zdjęć .. I też z tego powodu czuję sie winna .. Zamiast lżej, jest coraż gorzej .. :( Ale pracuję, znowu staram się skupiać na codzienności i jakoś idzie do przodu.
Przeniesmy naszą konwersację na fakieś forum prywatne, na gg może ..?

[mikaaa13]

boli, boli to co miało być boli to czego nie ma...
łzy za wami ciągle wylewam
a życie straciło swój blask
pozorny spokój codziennie odgrywam
i nową maskę zakładam na twarz

wasz Tata mówi niewiele
lecz widzę, jak łzy chowa skrycie
znowu tak dużo złego się dzieje
On też pokochał was nad życie

rozmów o was było nam wciąż mało
w myślach patrzyliśmy na was dumnie
dziś to wszystko marzeniem zostało
wy leżysz w białej trumnie

tak bardzo nam was brakuje
chowamy żal do świata w milczeniu
codzienność bez was tak gorzko smakuje
jedna data przy śmierci i narodzeniu
Tak bardzo tęsknimy... (


dla moich chłopców...tak mało mogę wam dać

[mikaaa13]

to dziś dziś miałam być najszczęśliwsza... dziś mieli urodzić się moi chłopcy...
a jest nieuleczalny ból...

[vendetta83]

Mikaaa13, powiesz jak masz na imię? Nie lubię tak bezosobowo się zwracać, a zwłaszcza w tak intymnych kwestiach jak śmierć naszych dzieci. Jak sobie radzisz? Tak jak mi pisałaś - te daty są okropne! Uzmysławiają tylko, że to nie tak miało być, że ktoś chyba podmienił scenariusz naszego życia!

[i.gosia]

Mikaaa13, przykro mi za każdym razem jak czytam takie historię serce mi pęka, dokładnie wiem co czujesz, jak silny jest twój ból...chciałabym cię jakoś pocieszyć, ale nie ma takich słów..po czymś takim wszystko się zmienia, ty się zmieniasz, a śmierć twoich chłopców już zawsze będzie z tobą...patrząc z perspektywy już prawie 6 lat od śmierci mojego igorka ból może nie jest tak intensywny szok minął, ale nadal nie potrafię światu wybaczyć, są dni, że wyję z tęsknoty za synkiem kocham go nadal tak samo...dlatego wiem jaka długa i bolesna droga przed tobą..przepraszam może powinnam przynajmniej spróbować napisać, że będzie lepiej, może nie wszystkie kobiety pogrążają się w mroku w każdym razie masz dla kogo walczyć, twoja córcia rozumie więcej niż nam dorosłym się wydaje i bardzo potrzebuje mamy..
naprawdę bardzo mi przykro..
(*)

[mikaaa13]

gosiu dzięki że napisałaś ja w swoim bólu czuję się samotna, mąż też cierpi widzę to ale nie chce rozmawiać staram się przy nim nie płakać.reszta chyba uznała że jest dobrze ale nie jest nigdy nie będzie...
vendetta mam na imię Renata. co u ciebie?

[vendetta83]

Renatko, doskonale Cię rozumiem. Również czuję się osamotniony w swoim cierpieniu. Mąż przeżywa to na swój sposób, nie tak emocjonalnie jak ja. Wszyscy dookoła zdają się myśleć "Stało się trudno, było minęło". Nikt nie myśli o mojej córce, nie wspomina o niej, nie zagląda na cmentarz - tak jakby w ogóle nie istniała! Właśnie ten brak pamięci boli mnie najbardziej, bo dla mnie była ona całym światem!

[i.gosia]

wiyam, pozwoliłam sobie dołączyć się do "dyskusji", ja również mam z tym problem, gdy ktoś się mnie pytał, czy mam dzieci nigdy nie wiem co powiedzieć...dziwnie się wtedy czuje, nauczyłam się jednak, że dla świata mój synek nie istnieje, choć w moim sercu jest stale obecny...zgadzam się z wami to boli, bardzo boli...

[mikaaa13]

ludzie myślą że jak człowiek nie płaczę całymi dniami to wszystko jest dobrze, a nie jest. nigdy nie okazywałam słabości przed nikim nie zamierzam płakać na pokaz. staram się nie płakać przy córce. przez ludzką obojętność czuję się winna bo skoro tak cierpię to czemu się śmieje...czasem że z drugiej jedna strony rozumiem innych oni nie wiedzą co zrobić, nie chcą nas ranić. pamiętam że przed moją stratą jakieś 2 lata temu dowiedziałam się że synek mojego kumy owinął się pępowiną i zmarł w brzuchu. przeżyłam wówczas chwilowy wstrząs, żal mi było tamtej mamy. ale potem zapomniałam, widziałam ją od tego czasu może ze trzy razy. pamiętałam o jej stracie ale nic nie mówiłam. teraz jest inaczej bo wiem co ona czuję. bo można sie domyślać ale ból po stracie dziecka czuję tak naprawdę tylko rodzic.

mój mąż miał nie dawno urodziny, chłopcy mieli być jego cudownym prezentem pamięta jak cieszył że to będzie w sierpniu...
och życie zabrało mi beztroskę...

[mikaaa13]

jutro wracam do pracy, będzie ciężko....dla was moi chłopcy dam radę tęsknie i kocham

[mikaaa13]

vendetta 83,co u ciebie, nie odzywasz się? napisz!
ja wróciłam do pracy z całej siły staram sie nie myśleć ale nie jest łatwo zagłuszyć ból. nikt o nic nie pyta ale widze te spojrzenia. próbuję zapełnić swój czas do maksimum. minęły cztery miesiące...

[vendetta83]

Witaj Renatko. Też tak miałam jak wróciłam do pracy: jedni odwracali wzrok i mnie unikali, inni zachowywali się jakby nic się stało i wesoło pletli bzdury. Nikt nie spytał wprost jak ja się czuję! Tylko raz chwilę rozmawiałam o tym wszystkim z jedną z menagerek, ale sama zaczęłam wówczas temat... Praca pozwoliła mi "oderwać się" nieco od całej tej tragedii, oddalić myśli. Wracałam pod wieczór, robiłam obiad na następny dzień, ogarnęłam nieco w domu, potem reszta wieczoru na Internecie lub z mężem - i tak dzień za dniem. Od września zredukowano mi etat do połowy, pracuję tylko 2 dni w tygodniu (piątki i soboty). Szukam czegoś, bo mam za dużo wolnego czasu do rozmyślań, no i finansowo pół etatu szału nie robi :( Mój mąż zmienił pracę, a zatem teraz czekamy co nam los przyniesie i jak się nasza zawodowa sytuacja ustabilizuje... Zaplanować nic nie możemy. Na przełomie września i października firma kamieniarska ma stawiać pomniczek dla Lili, więc teraz żyję głównie tym - oglądam znicze, szukam aniołków, planuję zrobić własnoręcznie jesienny wieniec... A pomyśleć, że teraz powinnam szukać ubranek i zabawek... Echhhhhhh. Emocjonalnie jest ciężko, to chyba najtrudniejszy moment żałoby, dotarło do mnie z całą intensywnością i brutalnością to, co się stało. Na dodatek muszę patrzeć na rosnący brzuch siostry mojego męża. Przepełnia mnie ogromna gorycz i żal do losu. A Tobie praca pomaga? Jak sobie radzisz ze swoim bólem?

[mikaaa13]

witaj! cieszę się że napisałaś. pytasz czy para pomaga, powiem tak zapełnia czas. muszę do pracy dojeżdżać 30 km, jestem poza domem prawie 10 h potem tak jak piszesz obiad, ogarnięcie trochę w domu. no i najważniejsze moja córka. moja deska ratunkowa. ale od myśli nie da się uciec... wszędzie widzę kobiety w ciąży tak im zazdroszczę tej beztroski, nadziej my kobiety po stracie wiemy że nie wszystkie
historie konczą sie szczęśliwie ...niestety...
moi chłopcy śpią w grobie z moim dziadkiem, będzie tam serce z imionami moich maluchów. najbardziej boli to czego nie doczekałam... małych rączek na szyj, słów kocham cie mamusiu... i miliony innych cudnych rzeczy i zdarzeń... jakoś żyje ale co to za życie...
trzymaj się kochana, musisz zapełnić czymś czas to jedyny ratunek żeby się nie załamać...

[mikaaa13]

może jakiś remont?

[mikaaa13]

czas mija... praca, dom, sprzątanie, pranie itd. wydawałoby się zwykłe nudne życie...ale... zawsze est jakieś ale... nie da się uciec od bólu od tęsknoty... wystarczy moment, chwila i wszystko wraca. jak o was pamiętać a jednocześnie nie pamiętać...

[vendetta83]

Witaj Renatko.
Ta monotonia każdego dnia jest przerażająca, prawda? Ja wszystko robię automatycznie i ciągle zastanawiam się po co właściwie to robię, bo przecież nic już nie ma sensu... Po co wstawać z łóżka, zajmować czymś dzień, skoro moje życie jest skończone, przegrane... Z niecierpliwością czekam na wieczór, aby tylko iść spać. Pewnie po części wynika to z nudy (tak jak pisałam zredukowano mi etat do połowy etatu), mam za dużo wolnego czasu do rozmyślań.

[mikaaa13]

hej! dziś cały dzień popłakuje po kątach, czasem wydaje mi się że wychodzę na prostą ale sądni kiedy konam z bólu, samotności i tęsknoty. nie ma dnia żebym nie widziała jakiejś ciężarnej lub matki z wózkiem i to uczucie przegrania rezygnacji...gdyby nie moja córa to bym skoczyła z okna, byle nie bolało... koleżanka z pracy jest w ciąży jeszcze nie widać, dziś rozmawiała z inną naszą koleżanką z pracy, wymyślały imiona dla chłopca lub dziewczynki wszystko słyszałam... czasem wystarczy mały bodziec i całe staranie wzięcia się w garść rozpada się jak domek z kart. I te spojrzenia litość? każdy niby miły ale nie powie ciepłego słowa, wdaje m się że jak wychodzę to rozmawiają o mnie a może się nakręcam.ciężko tak ciężko i źle...

[mikaaa13]

za tydzień ma wesele żeni sie brat mojego męża, jedziemy aż do Kołobrzegu, ciekawe jak to będze, boje się że maska pęknie a ja razem z nią. miałam nie jechać na tą uroczystość miałam tulić moich synów, śpiewać im kołysanki...
za chwile minie 5 miesięcy... długich... samotnych... bez was moi malcy kocham

[vendetta83]

Renatko, ja jestem z Kołobrzegu! Jeślibyś chciała się spotkać na kawę po weselnym rozgardiaszu, to byłoby mi bardzo miło :)

[mikaaa13]

bardzo chętnie, może w pon.6.10.2014r. co do godziny trudno mi powiedzieć. co ty na to?

[vendetta83]

Ok, pasuje. Zgadamy się jeszcze co do godziny i miejsca :)

[mikaaa13]

myślę że popołudniu i gdzieś gdzie łatwo trafić;) napisz

[mikaaa13]

witam, dawno nie pisałam praca zajmuję mój czas...
czas nie leczy ran
czas świąteczny, sprzątanie, gotowane, choinka, prezenty... nie takie miały być te święta... miało być inaczej...
sama myśl boli tak boli...
za chwile koniec roku to nie był dobry rok... tak wiele mi zabrał...straciła radość, beztroskę, wiarę pozostał ból, poczucie winny, ogromna samotność...
ściskam was dziewczyny życzę spokoju.

[i.gosia]

hej, zgadzam się z tobą święta to szczególnie ciężki czas i faktycznie czas nic tutaj nie zmienia, we wszystkie poszczególne dni czas jakoś leci, mija dzień za dniem, a w święta tęsknota dopada z niesamowitą siłą jak świętować jak się cieszyć jak ma być ciepło i rodzinnie kiedy nie ma z nami naszych dzieci bezpowrotnie i nic już tego nie zmieni..
pozdrawiam i życzę dużo siły gosia

[mikaaa13]

dzięki Gosiu za miłe słowa, jakoś przetrwałam ( na lekach) dla mojej córki, gdyby nie ona pewnie w ogóle bym olała ten całe święta. Byłam nawet w Kościele pierwszy raz od bardzo dawna. Gniewam się na Boga i nie rozumiem dlaczego...

[mikaaa13]

dziś mija rok... rok temu urodzili się moi chłopcy... ból niewyobrażalny... jacy byście byli wasze małe rączki...
nie dam rady...