Do porzuconych

[lavenda_lavenda]

Nie obarczajcie winą ani siebie, ani jego/jej. Wybaczcie sobie/jemu/jej.
Każdy musi sam uporać się ze swoim bólem, a szukanie winnych tylko ten ból
pogłębia. W rozstaniu nie ma winnych, są tylko przyczyny. Ich analiza i
wyciągnięcie wniosków pomoże stanąć na nogi, pozwoli odrobić lekcję jaką
zadało życie. Można dostać piątkę, a można dwóję. Postarajmy się zdać ten
egzamin, po prostu. I z dyplomem rozpocząć nowy, lepszy etap. Obarczanie winą
kogokolwiek jest jak wjazd w ślepą uliczkę. No. To tyle morałów, przepraszam.

[alanka3]

Lavenda jesteś porzucona czy porzucająca?

[ka-aktus]

podpinam się: "porzucona czy porzucająca"

Bo to jest zasadnicza różnica.

Teoria świetna, gorzej z praktyką.

Jeśli udało Ci się, LAVEDO, nie zboczyć w ślepą uliczke - zazdroszcze.
Pozdrawiam

[nangaparbat3]

ka-aktus napisała:

>
> podpinam się: "porzucona czy porzucająca"
>
> Bo to jest zasadnicza różnica.
>
To nie jest zadna roznica.
W obu rolach trzeba wystapić z klasą, i obie udzielaja nam niezłej nauki. I w
obu nieźle boli.
Dzisiaj znowu myslalam o tym, ze myslac o naszych eksach/eksiach nie widzimy,
nawet nie usilujemy zobaczyc ich jakimi są - postrzegamy ich jedynie przez
pryzmat naszych potrzeb, marzeń, wyobrażeń - jak zaspokajają, jest OK, jak nie -
odsądzamy ich od czci i wiary. I porzucajacych, i porzucanych.

nie zgadzam się

[ka-aktus]

to jest różnica

to jak zjeśc, albo być zjedzonym...
utopić, albo być utopionym...
kochać, albo być kochanym...
mordować, albo być mordowanym...

Pewnie, że trzeba zachować KLASĘ, DYSTANS, ZDROWY ROZSĄDEK i wiele innych
rzeczy ukrywających się pod słowem KULTURA.

Niektórzy tak potrafią, a niektórzy są LUDŹMI i mają prawo do złych emocji (do
dobrych też). Szczególnie wtedy, gdy rany sa świeże i bolą.

Mam nadzieję, ze kiedyś przyznam Ci rację. Teraz mówie - mylisz się.

[nangaparbat3]

ka-aktus napisała:

>
> to jest różnica
>
> to jak zjeśc, albo być zjedzonym...
> utopić, albo być utopionym...
> kochać, albo być kochanym...
> mordować, albo być mordowanym...
>
> Pewnie, że trzeba zachować KLASĘ, DYSTANS, ZDROWY ROZSĄDEK i wiele innych
> rzeczy ukrywających się pod słowem KULTURA.
>
> Niektórzy tak potrafią, a niektórzy są LUDŹMI i mają prawo do złych emocji
(do
> dobrych też). Szczególnie wtedy, gdy rany sa świeże i bolą.
>
> Mam nadzieję, ze kiedyś przyznam Ci rację. Teraz mówie - mylisz się.
>

Moja babcia była lepsza. Mówiła: kłamiesz.

[zarazpl]

> Dzisiaj znowu myslalam o tym, ze myslac o naszych eksach/eksiach nie widzimy,
> nawet nie usilujemy zobaczyc ich jakimi są - postrzegamy ich jedynie przez
> pryzmat naszych potrzeb, marzeń, wyobrażeń - jak zaspokajają, jest OK, jak nie
Pomijajac przypadki skrajne jak znecanie sie fizyczne czy uzaleznienia - gdyby
bylo inaczdej to byscie sie nie rozwodzili tylko szukali zgody i dawaloby to
szukanie efekty.
W tym caly ambaras
zeby dwoje chcialo naraz.
Z

[nangaparbat3]

zarazpl napisał:

> > Dzisiaj znowu myslalam o tym, ze myslac o naszych eksach/eksiach nie widz
> imy,
> > nawet nie usilujemy zobaczyc ich jakimi są - postrzegamy ich jedynie prze
> z
> > pryzmat naszych potrzeb, marzeń, wyobrażeń - jak zaspokajają, jest OK, ja
> k nie
> Pomijajac przypadki skrajne jak znecanie sie fizyczne czy uzaleznienia - gdyby
> bylo inaczdej to byscie sie nie rozwodzili tylko szukali zgody i dawaloby to
> szukanie efekty.
Dawaloby albo i nie - jesli za szukany efekt uwazasz utrzymanie zwiazku.
Zapewne częściej by tak było. Ale też częściej rozstanie nie przekreślaloby
szacunku i sympatii, co jak dotąd jest statystyczna normą.

[anja_pl]

> [ciach] Ale też częściej rozstanie nie przekreślaloby
> szacunku i sympatii, co jak dotąd jest statystyczna normą.
>

gdyby rozstania były uczciwe wtedy, kiedy rzeczywiście jest źle, po rozmowie z
partnerem i wspólnej decyzji,
to takie uczciwe rozstania pozwoliłyby zachować szcunek i sympatię,

a nie wtedy, gdy pojawia się ktoś inny, gdy łapiesz drugą strone na oszustwach,
gdy istnieje przemoc,
te przypadki zabijają wszystko co mogłoby być dobre,

[nerina1]

Podoba mi sie to tylko szkoda ze rzeczywistośc nie jest taka piękna jak ten tekst

[bazyliada]

lavenda ładnie maralizujesz

to tylko słowa, ale jak dobrze, że niosą pozytywna energię,
ktoś się oburza, ktoś zadaje sobie pytanie,
ja chłonę słowa, które budują, nie niszczą

dziękuję lavendowo

[roxpox]

piękne i mądre słowa, masz rację lavenda, dziękuję

[ta]

Jakże cacuśnie.
Porzuciła, to oczywiste, dlatego taka ślachetna.
Tfu przez lewe ramię, przepadnij wampirze energetyczny
i nie mąć w głowach okrutnie porzucanym swemi srutu-tutu.
Ta_

[lavenda_lavenda]

Jestem porzucającą, ale to wcale nie boli mniej niż być porzucanym. Kto chce
niech wierzy. Niektórzy porzuceni szybko stają na nogi, a nawet potrafią
dostrzec plusy nowej sytuacji. Dlatego należy zająć się wspólnym mianownikiem
czyli rozstaniem. Nie ma znaczenia kto kogo. Życie to taka gra - im krócej
leżysz tym szybciej wygrasz. Siłę można czerpać skądkolwiek, ale trzeba ją
koniecznie mieć. No i musisz wybaczyć (czyli pogodzić się ze wszystkim) żeby
iść naprzód. Teoria, ja wiem. Ale czy spotkania z psychologiem to nie teoria? A
jednak pomagają, a jednak inspirują. Ja zaglądam tu dla ukojenia nerwów, dla
rozmowy z samą sobą - nic więcej.

[lavenda_lavenda]

...bo czasem idąc trafiasz na mur i dalej iść nie możesz. Choćbyś chciał.
Możesz tylko zawrócić. To na obronę porzucających.

oj, Kwiatuszku

[nangaparbat3]

zycie to wszystko, tylko nie gra. Jak długo za grę je uważasz, błądzisz jak
slepiec (czy raczej - osoba przed chwila oslepiona, ktora nie umie sie odnaleźć
korzystajac z posiadanych mozliwości, bo ich nie zna), i predzej czy poxniej
przegrasz. Dobrze, zeby przegać na tyle wczesnie, by mieć czas poznać zycie
inne niż gra.

PS

[nangaparbat3]

Mimo to z resztą sie zgadzam

trudno ocenić

[em120777]

Wydaje mi się, że trudno ocenić kto ma gorzej, a kto lepiej - zreszta po co.
Według mnie każdy ocenia patrząc na własne doswiadczenia - a aby być
obiektywnym trzeba być i porzucanym i porzucajacym....
Mnie się wydaje, że lżej ma jednak ten kto nie zostaje sam ....
A klasa rozstania ..... myślę, ze stać na nią tą silniejsza stronę, albo tylko
tak próbuje sobie tłumaczyć swoje słabości i niedoskonałość, pomimo wielkiej
chęci ...

[ta]

lavenda_lavenda napisała:

> Jestem porzucającą, ale to wcale nie boli mniej niż być porzucanym. Kto chce
> niech wierzy.

Poczujesz różnicę, gdy będziesz porzucona.
Teraz, wybacz, bredzisz.
Z wdziękiem słonia w składzie porcelany, ty-porzucająca, dajesz rady porzuconym.
Perwersja intelektualna + brak taktu.
Ta_

[tan_dream]

lavenda, gadasz jak poltuczona
wybacz, ale przypominasz nawiedzonego kaznodzieje z "Zywota Briana"
ale nie wiadomo, moze kiedys przynam Ci rację.

[z_mazur]

> Poczujesz różnicę, gdy będziesz porzucona.
> Teraz, wybacz, bredzisz.

A Ty poczujesz gdy będziesz musiała porzucić.
I dopóki tego nie zrozumiesz będziesz tkwiła w żalu i pretensjach do całego
świata o porzucenie.
Proces rozstania jest bolesny dla obu stron. Tylko, że strona porzucająca
cierpi wcześniej zanim podejmie decyzję i gdy ją podejmuje, to już ma to w
większej części za sobą. Osoba porzucona dopiero w momencie rozstania zaczyna
cierpieć. Dlatego wydaje się, że porzucającym jest łatwiej, bo szybciej po
rozstaniu dochodzą do siebie, ale to dlatego, że proces emocjonalny związany z
rozstaniem zaczęli wcześniej. Reszta to już kwestia indywidualna.

[z_mazur]

A i jeszcze jedno, porzucający bierze na siebie odpowiedzialność, a to bardzo
trudne. Porzucony może się żalić i współczucie otoczenia jest przeważnie po jego
(jej) stronie tego biednego(ej) porzuconego(ej). Może wylać swój żal i zyska
zrozumienie. Porzucający usłyszy "to była Twoja decyzja".

Dlaczego wszyscy rozumieją kobietę zostawiającą męża alkoholika, nawet potrafią
się wczuć w jej cierpienie i ból związany z podjęciem takiej decyzji, mimo że
to ona jest osobą porzucającą. Ale jeśli przyczyny rozstania nie są już tak
jednoznaczne to już porzucający jest zawsze odsądzany od czci i wiary i jest mu
odbierane prawo do cierpienia i bólu.

Acha i żeby nie było wątpliwości, to moja żona podjęła decyzję o rozstaniu,
więc to ja jestem ten "porzucony", ale łatwiej mi gdy sobie pomyślę, że
podjęcie tej decyzji nie było dla niej łatwe i przez długi czas miotała się,
łamała i miała wątpliwości.

[em120777]

Masz rację - tylko samotne dojście do takich wniosków to bardzo trudna sprawa,
tak żeby nie winić nikogo ani drugiej strony, ani siebie i aby nie zatrzasnać
się w sobie ze złymi emocjami i umiec cieszyć tym co pozostało. Ja bardzo bym
chciała wybaczyć mężowi i umieć z nim normalnie rozmawiać, przyjać jego pomoc,
być zgodnymi rodzicami dla syna - ale mam w sobie olbrzymią blokadę jeśli
chodzi o rozmowy z nim ... Tak jak mówisz - porzucjacy ma już część sprawy za
sobą i myślę,że to tworzy we mnie barierę, a im bardziej czuję sie samotna tym
większą ....

zależy jeszcze w jaki sposób jest się porzuconym

[akalsa]

Łatwiej wybaczyć ROZSTANIE, którego proces w związku był widoczny dla obu stron.
Ale jeśli jednego dnia ktoś się z tobą kocha i zapewnia cię że kocha tylko
ciebie a drugiego dnia informuje, że odchodzi "bo coś się wypaliło" , a
trzeciego dnia okazuje się że odchodzi do innej kobiety - to wybaczcie - niech
nie bredzi o tym zeby mu na czwarty dzień wszystko wybaczyć!
A słowo "być porzuconym" dość jasno "wartościuje" osobę porzucaną. Osób ktore
się szanuje się nie porzuca! Rozmawia sie z nimi na tyle wczesnie, ze rozstanie
nie wywołuje w nich poczucia "porzucenia jak śmiecia"...

[z_mazur]

Tak samo jak są osoby, które nie potrafią z klasą odejść, tak samo są osoby,
które nie potrafią z klasą dać odejść, ale to nie ma wpływu na emocje związane
z samym procesem.

łatwość porzucania

[akalsa]

Zauważyliście, że często ci, którzy łatwo i szybko porzucają partnerów dostają
szału gdy to oni są porzuconymi?

[z_mazur]

Rzeczywiście coś w tym jest.
I świadczy to najczęściej o sporych problemach emocjonalnych i niedojrzałości
takich osób.

[phokara]

Jestem pod wrażeniem tego, co wypisujesz chłopaku Z Mazur. Pozytywnym. Musiałam
to napisać, bo własnie mi się przypomniało, że chyba był taki moment w
prehistorii, że działaleś na mnie alergicznie, z wzajemnością zresztą. haha.
Strasznie się na to wspomnienie uśmiałam.

[z_mazur]

Dzieki Pho.
Z mojej strony alergia już dawno jest przeszłością i zastąpiona sympatią i
szacunkiem. ))
A to co wypisuję to efekt już ponad roku refleksji i (mam nadzieję) samorozwoju.

[phokara]

Ten rozwój jest akurat wyraźnie dostrzegalny. I dobrze. Rozwody powinny być
rozwojowe, wtedy maja sens i dobrze czlowiekowi robią. I nie ma żadnego
znaczenia, którą ze stron się reprezentuje - porzucającąa czy porzuconą, bo
rozwinąć się można w obu przypadkach, zwinąć zresztą też. To są rzeczy
kompletnie niezależne od tzw. "czynników zewnętrznych".
Dużo się tutaj pisze o żalach i traumie rozwodu, co jest w sumie zrozumiałe, bo
to w końcu taka słowna ekspresja bólu. Ale rozwód to też szansa, można z niej
skorzystać, nawet jeśli zostaje człowiekowi 'narzucona'. I tu naprawdę nie ma
reguł, że osoba, która sobie daje szansę, wykorzysta ją lepiej niż partner,
który musi się na nią zgodzić, bo nie ma wyjścia. Wszystkie teorie, kto ma
lepiej, a kto gorzej można sobie wsadzić w kieszeń, zwłaszcza, że tak naprawdę
są niszczącą licytacją na nieszczęścia, niszczącą każdego, kto w takiej
licytacji uczestniczy. Nawet, jeśli prawdą jest, że to jedna strona daje
drugiej 'kopa', to nie da się ukryć, że potem kopiemy sie już sami, zwalając
zresztą winę na exów, los, świat i tak dalej. Nie potrafimy się zajmować sami
sobą i jesteśmy bardzo zdziwieni, ze nam nie wychodzą potem relacje z innymi
ludźmi, bo to przecież takie 'niesprawiedliwe'. Bez sensu.

[13monique_n]

Też się podepnę pod wyrazy uznania od Pho. zwyczajnie. takie proste słowa, a
przywracają wiarę w ludzi, chłopaku z_mazur, podkarmiasz w ten sposób mój idealizm.
PS Dla jasności -ani nie porzuciłam, ani nie zostałam porzucona. Rozstanie w
porozumieniu.

[menab]

Ja też jestem pod wielkim wrażeniem tego co napisałeśI było w tych słowach
tyle szacunku do drugiej strony, mimo wszystko...To było bardzo budujące.

[nangaparbat3]

>>>> A słowo "być porzuconym" dość jasno "wartościuje" osobę porzucaną. Osób
ktore
się szanuje się nie porzuca!


Ale też od "porzucanego" zalezy, czy nazwie siebie "porzuconym", czy bedzie
mysleć i mowic o "rozstaniu".

[z_mazur]

nangaparbat3 napisała:

> >>>> A słowo "być porzuconym" dość jasno "wartościuje" osobę po
> rzucaną. Osób
> ktore
> się szanuje się nie porzuca!
>
>
> Ale też od "porzucanego" zalezy, czy nazwie siebie "porzuconym", czy bedzie
> mysleć i mowic o "rozstaniu".


Nanga jednym zdaniem spuentowałaś, to co mi się pałętało po głowie i nie
umiałem tego ubrać w słowa. ))

[akalsa]

Zgadzam się Nango, ale wątek założyła osoba porzucająca kierujac go do
"porzuconych"... W szczytowym momencie przeżywania rozstania przez zostawioną
osobę - to można czytać jak rechot oprawcy.

[nangaparbat3]

pewnie tak. Pewnie gdyby moje wlasne rany nie zdążyly się zabliźnić, inaczej
bym reagowała.
Z trzeciej strony - Lawenda nie musiala sie przyznawać. szanuje ja za to, ze to
otwarcie powiedziała.

[menab]

z wątku alanki3 "odliczanie rozpoczęte" - pasuje tu chyba idealnie

>>Paradoks: tracąc - zyskuję.
>>Choć tracę wiele. Bardzo.

>>Ale nie wychodzę z tego tylko "pocharatana". Wychodzę również odmieniona w
>>pewnych kwestiach na lepsze.

[ta]

z_mazur napisał:

> A Ty poczujesz gdy będziesz musiała porzucić.
> I dopóki tego nie zrozumiesz będziesz tkwiła w żalu i pretensjach do całego
> świata o porzucenie.

Ejże , zniósłbyś spokojnie to inicjujące wątek ble_ble kilka miesięcy temu ?
Uczciwym byłoby, gdyby wątkownica, jako porzucająca, radziła porzucającym.
Gdy zwraca się do porzucanych, brzmi to jak szyderczy rechot, jak ktoś b.
słusznie wyżej napisał.
Zniosę rady dla r o z s t a j ą c y c h s i ę, takich także mogę udzielić,
gdyż w moim życiu rozstania były.
Porzucenie, to coś zupełnie innego, niż rozstanie. Chyba, że będziemy
pseudodyskutować, inaczej rozumiejąc znaczenia słów, czyli mielić jęzorem.
Ta_

[z_mazur]

Bez przesady.
Dla mnie lavenda napisała cośbardzo istotnego co od czasu do czasu trzeba na
tym forum przypominać:

"W rozstaniu nie ma winnych, są tylko przyczyny. Ich analiza i
wyciągnięcie wniosków pomoże stanąć na nogi, pozwoli odrobić lekcję jaką
zadało życie."

A czym się różni "rozstanie" od "porzucenia"?

Poza stylem i subiektywnym odczuciem osoby, od której ktoś odchodzi???

[ta]

z_mazur napisał:

> A czym się różni "rozstanie" od "porzucenia"?

Ha! Jak wyżej. Bez świadomości, że to JEST zasadnicza różnica, nie ma dyskusji.
"Porzucenie"(także przez partnera) ma nawet swój numerek w międzynarodowym
indeksie chorób i ich przyczyn. "Rozstania" tam nie ma.

Dla ciebie różnica pomiędzy rozstaniem a porzuceniem to " subiektywne odczucie
osoby, od której ktoś odchodzi" ?!
To trochę jak z rowerem ukradzionym w Moskwie,czyli niemal to samo, co samochód
podarowany w Leningradzie
Ech...
Ta_

[z_mazur]

> Dla ciebie różnica pomiędzy rozstaniem a porzuceniem to " subiektywne odczucie
> osoby, od której ktoś odchodzi" ?!

Oczywiście.
Dla kogoś uczciwe stwierdzenie "Nie kocham Cię i nie chcę już z Tobą być"
będzie przyczynkiem do rozstania, a przez kogoś innego będzie odebrane jako
porzucenie.

Wytłumacz mi zasadniczość tej różnicy.

Dla mnie tkwi ona li tylko po stronie osoby od której ktoś odchodzi. Od jej
samooceny, poczucia własnej wartości itp.

To, że porzucenie jest traktowane jest jako przeżycie traumatyczne w
psychologii nie zmienia faktu, że jak większość kwestii psychologicznych jest
to sprawa indywidualna i subiektywna.

[z_mazur]

A i jeszcze jedno.
Dla mnie momentem istotnym w dochodzeniu do siebie po "porzuceniu" jest właśnie
ten moment gdy "porzucenie" przestaje być "porzuceniem", a staje się
właśnie "rozstaniem", o którym możemy powiedzieć tylko powiedzieć, że było w
lepszym lub gorszym stylu.

[phokara]

> Dla ciebie różnica pomiędzy rozstaniem a porzuceniem to " subiektywne odczucie
> osoby, od której ktoś odchodzi" ?!

Najczęściej dokładnie tak właśnie jest - subiektywne odczucie. To kwestia
interpretacji - bynajmniej, nie jak z tym rowerem w dowcipie choć świetnie
rozumiem porównanie.
"Porzucenie" jest zawsze rozstaniem, ale rozstanie nie zawsze
jest "porzuceniem". Nie ma w tym nic dziwnego, że osoba, która odchodzi mówi
o 'rozstaniu', a ta druga o 'porzuceniu'. To naturalne (nie znaczy dobre), że w
przypadku tak trudnych doświadczeń życiowych wchodzi się w pewne role czy
schematy - klasyczna reakcja obronna, której można przypisać watrość
psychologiczną, lecz nie etyczną bynajmniej. Tak się dzieje. Problem
poważniejszy jest wtedy, gdy czas mija, a proces szerszej refleksji nie
następuje; szersza refleksja polega na wyjściu z przyjętej roli (która jest
bardzo wygodna), a potem próbie 'wejścia' w rolę drugiej strony. To bardzo
niewdzięczne zajęcie, ale jedyny sposób, by móc się pozbyć traumy "porzuconego"
czy "porzucającego" - trauma występuje po obu stronach i warto zdać sobie z
tego sprawę, bez tego nie można zrobić kroku do przodu.
Oczywiście, możemy długo dyskutować i przytaczać szereg historii
potwierdzających daną tezę, tylko to nie ma sensu. Zapewne istnieja przypadki
(choć się nie spotkałam), że ktoś kogoś porzuca z dnia na dzień, bez przyczyny,
wyrzuca, jak psa z samochodu na autostradzie, choć wydaje mi się, że druga
strona tak się CZUJE, i ma to tego prawo, tylko niewiele z tego wynika, żadna
prawda ogólna.
Ja też nie mam patentu na generowanie prawd ogólnych, mam oczywiście
świadomość, czym się rózni w warstwie semantycznej "rozstanie" od "porzucenia".
ale teraz piszę wyłącznie z własnego doświadczenia. Byl taki moment, gdy
klepałam dookoła, że ex mnie "porzucił", właściwie mogłabym tak klepać jeszcze
dzisiaj i do końca świata. Ale nie widzę powodu, bo się nie czuję osobą
porzuconą, na moje szczęście zresztą, bo wtedy musiałabym się iść leczyć, jak
wynika z indeksu chorób i ich przyczyn... i z życia zwłaszcza. Bo słowa są w
tym wypadku wyrazem uczuć, a nie wszystkie uczucia kwalifikują się do
psychoterapii. Nie da się jednak ukryć, że uczucia są zawsze subiektywne.

A najsmieszniejsze jest w tym wszystkim, że post wygląda na polemike, a tak
naprawdę to się z Tobą zgadzam i rozumiem, o co Ci chodzi.

[rozwodnica]

Dorzucę tylko dwa słowa.
Czasem po rozstaniu "porzucony" staje się dla "porzucającego" takim samym
oprawcą. I kompletnie tego nie widzi.

[libra22]

"W rozstaniu nie ma winnych, są tylko przyczyny. Ich analiza i
wyciągnięcie wniosków pomoże stanąć na nogi, pozwoli odrobić lekcję jaką
zadało życie."
Ogólnie odrobiłam, rozumiem swoje winy, nawet jego rozumiem pod wieloma
względami. Tylko się zastanawiam, czy czasem pojawiający się żal jest normalny?
Czy oznacza niedojrzałość?
Bo ciągle czasem mi się wydaje, że mogliśmy spróbować pokonac kryzys i że
byłoby dobrze. Że on po prostu uciekł. I o to mam czasem żal.

Ale też widzę, jak dużo złego robi jego poczucie winy wobec syna. Jak mu
pozwala na wszystko, jak go "przekupuje" zabawkami drogimi, choć już rok temu
mówiłam jakie to bedzie miało konsekwencje. Poczucie winy w rodzicu to coś
bardzo niedobrego.

[ta]

W "porzuceniu" jest gwałtowność, okrucieństwo ( często dręczenie psychiczne i
fizyczne), brak empatii, więc, co za tym idzie - brak współczucia, negowanie i
odrzucenie dobrych wspomnień, obarczanie wyłączną "winą" porzuconego, brak
zainteresowania się podstawowym problemem, gdzie i za co będzie porzucony (
często ze wspólnymi dziećmi) żył. Pozostawienie bez środków, często dachu nad
głową, nagle z dnia na dzień, gdy wiadomość o zawaleniu się świata porzuconemu
spada jak grom z jasnego nieba, gdy jednego dnia partner kocha, drugiego
odchodzi trzasnąwszy drzwiami.
Rozstanie jest procesem rozciągniętym w czasie, kiedy obie strony czują, że
związek rozsypuje się i nie można już go posklejać. Owszem, zawsze wówczas jeden
z partnerów cierpi bardziej, ale nie przeżywa tornada, trzęsienia ziemi i
wybuchu bomby atomowej w jednym.
Udało sie wszystkim, którzy tornada nie przeżyli, więc niech nie pouczają
innych, jak zachować się, gdy powieje halny.
Ta_

to zupełnie zmienia postac rzeczy

[nangaparbat3]

Jeśli przez "porzucenie" nie rozumiec po prostu odejscia czy raczej wyjscia z -
nieraz bardzo stanowcza - inicjatywą rozstania, a całkowite zaniechanie
kontaktow, całkowite wyzbycie sie odpowiedzialnosci za osobe, z która bylismy
w zwiazku, a często i zawszpólne dzieci - oczywiscie nigdy sie nie dogadamy.
Oczywiscie pisząc, co pisalam, nioe sadzilam, ze o taka sytuacje Lawendzie
chodzi. W kontekscie takiego odejscia jej post byłby szczytem absurdu.
Okazuje sie, ze jak zwykle trzeba wyjsć od uscislenia terminow.

[z_mazur]

A dla mnie nic nie zmienia.
Jak już pisała Phokara nie ma czegoś takiego jak wyjście z wieloletniego związku z dnia na dzień.
Najczęściej ta druga strona po prostu nie dostrzega sygnałów, albo mówiąc dosadniej nie chce dosterzegać. I stąd potem zaskoczenie.
Zawsze jest ten dzień zero, w którym z bycia razem przestaje się być razem.
Czasem postawa osoby "porzuconej" sprawia to, że "porzucający" unika wszelkich kontaktów, ale o tym też już ktoś tutaj pisał.

Zresztą żeby nie być gołosłownym to ja też moje rozstanie uważałem za porzucenie. Wystarczy przejrzeć moje posty sprzed półtora roku. Dla mnie nasz konflikt trwał parę miesięcy co jest niczym przy kilkunastoletnim związku. Teraz z perspektywy oceniam, że proces naszego kryzysu i rozstania ciągnął się ok 2-2,5 roku przed moją wyprowadzką.

[nangaparbat3]

Mam podobne doswiadczenia do Twoich, a nawet wiecej, doszlam do tego, ze
zrozumialam, ze ja TEŻ chcialam rozstania, choc w zaden sposob nie bylo mnie
stac na przyznanie sie do tego przed samą sobą.

Ale - mnie nie chodzilo o "wyjscie z dnia na dzień", tylko o stosunek do tej
drugiej osoby. Odejście nie musi oznaczać "mam cie glęboko w d..., ciebie i
nasze dzieci. Przestaliscie mnie w ogole obchodzić."
Sadzę,że słowa Lawendy w żaden sosób nie odnoszą się do takiej sytuacji.
Oczywiscie można powiedzieć, że ktoś, kto zwiazal się z osobą zdolna do tak
bezwzglednego porzucenia, sam sbie winien, ślepy albo co. Tu by sie zaczęła
osobna dyskusja.

[z_mazur]

nangaparbat3 napisała:

> Ale - mnie nie chodzilo o "wyjscie z dnia na dzień", tylko o stosunek do tej
> drugiej osoby. Odejście nie musi oznaczać "mam cie glęboko w d..., ciebie i
> nasze dzieci. Przestaliscie mnie w ogole obchodzić."

I poza sytuacjami patologicznymi (a o takich przecież nie mówimy) najczęściej tak nie jest, czasem tylko unikanie kontaktu jest wymuszane przez postawę osoby "porzucanej".

> Oczywiscie można powiedzieć, że ktoś, kto zwiazal się z osobą zdolna do tak
> bezwzglednego porzucenia, sam sbie winien, ślepy albo co. Tu by sie zaczęła
> osobna dyskusja.

Dokładnie o to mi chodzi. Skoro już mówimy o jakichkolwiek założeniach to może zacznijmy od tego, że mówimy o związku dwóch w miarę rozwiniętych emocjonalnie osób. Bo inaczej jak zaczniemy mówić o skrajnościach to taka dyskusja nie ma sensu.

OK

[nangaparbat3]

Skoro już mówimy o jakichkolwiek założeniach to może zacznijmy od tego, że
mówimy o związku dwóch w
miarę rozwiniętych emocjonalnie osób. Bo inaczej jak zaczniemy mówić o
skrajnościach to taka dyskusja nie ma sensu.

Zgoda.
To juz wiemy, o czym (o kim) mowimy. Wazne.

[ta]

z_mazur napisał:
> Jak już pisała Phokara nie ma czegoś takiego jak wyjście z wieloletniego związk
> u z dnia na dzień.

Jest. Znam takie 2 przypadki. W obu mężczyźni prowadzili podwójne życie idealnie
synchroniczne. Obie partnerki każdego z panów były przekonane o tym, że wiodą
szczęśliwe, poukładane życie.Charakter pracy panów pozwalał na bezbolesne dla
kobiet łatanie nieobecności. Wreszcie zmęczeni wieloletnią sytuacją jw panowie
zdecydowali się na porzucenie jednej z partnerek. Z dnia na dzień.

Gdyby pani rozpoczynająca dyskusję zatytułowała wątek "do rozstających się" nie
miałabym uwag. Także wówczas, gdyby dyskutujący dopuścili, że ilu ludzi tyle
doświadczeń, często przekraczających ich wyobrażenia.

Słowa: rozstanie, opuszczenie, porzucenie, odtrącenie opisują inne sytuacje,
Starajmy się, dobierając je, być najbliżej tego, co chcemy przekazać. Inaczej
utrudniamy porozumienie się, co i tak nie jest w formule publicznego forum
najłatwiejsze.
Ta_

[z_mazur]

> Jest. Znam takie 2 przypadki. W obu mężczyźni prowadzili podwójne życie idealnie
> synchroniczne. Obie partnerki każdego z panów były przekonane o tym, że wiodą
> szczęśliwe, poukładane życie.Charakter pracy panów pozwalał na bezbolesne dla
> kobiet łatanie nieobecności. Wreszcie zmęczeni wieloletnią sytuacją jw panowie
> zdecydowali się na porzucenie jednej z partnerek. Z dnia na dzień.

No właśnie i oczywiście żadna z tych kobiet nie zauważyła żadnych sygnałów oddalania się męża??? Jeśli przyjmiemy moje założenie z postu powyżej to, albo oni byli kompletnymi socjopatami wyzutymi z emocji, albo one nie chciały dostrzegać sygnałów, które oni wysyłali, tkwiąc w ułudzie "szczęśliwego związku", ale jak napisałem skrajności odrzucam więc zakładam tą drugą opcję.
I w tym momencie dochodzimy do mojej wcześniejszej konkluzji, że kwestia "porzucenia", "opuszczenia" i "rozstania" są odczuciami li tylko subiektywnymi, i najcześciej subiektywne "porzucenie" po analizie rozwoju sytuacji, przyczyn i powodów (o czym pisała lavendowa) staje się obiektywnym "rozstaniem" czego wszystkim "porzuconym" szczerze życzę.

[ta]

Mam wrażenie, że upierasz się dla zasady,
znak barana ?
Cieszę się , że przynajmniej nie zaprzeczasz, iż socjopaci bywają na tym świecie.
A dlatego im się tak udaje kamuflować, gdyż właśnie socjopatami są.
Nie życze ci takich spotykać na swej drodze, wolę pozostawić cię nieprzekonanego
Ta_

[pomidorowa5]

Zajrzalam sobie i tak patrze ,dosc ciekawy temat. Pisze jako porzucona,ktora juz
sie uporala z tym rozstaniem.Minelo juz 3 lata wiec nie moglo byc inaczej czas
naprawde leczy rany, zmienia sie podejscie do calej sytuacji i patrzy na
wszystko z dystansem.

Kazda sytuacja jest indywidualna ,wiec nie mozna mowic tutaj o winie /nie
winie.Sa sytuacje kiedy winna jest jedna osoba nie wazne czy porzucana czy
porzucajaca roznie to bywa ,ale nie mozna generalizowac ,mowiac ,ze nie ma w
takich sytuacjach winnych.

Z wybaczeniem juz jest inaczej .Mysle,ze poytrzeba duzo czasu by wybaczyc .

Pozdrawiam

[marie.walewska]

Zgadzam sie z Toba pomidorowa, ze by wybaczyc czlowiek potrzebuje czasu. Potrzebuje tez woli. Musi
chciec wybaczyc i chciec zyc bez zalu. Czasem taki zal, pretensja jest swietnym pretekstem do wielu
rzeczy.
Ta! Ja tez pisze ze "zlej strony barykady", to ja porzucilam mojego meza, wiecej nawet - wywalilam go z
domu. Tylko widzisz, u mnie to co cytuje z Twojej wypowiedzi bylo nie w porzuceniu, a w malzenstwie.
I wiedz, ze nie jest latwo podjac decyzje, ze juz dosc, ze koniec. Uswiadomic sobie, ze nie jestes
przewrazliwiona idiotka, tylko ktos drugi traktuje Cie podle. Postawic siebie - swoje zycie, zdrowie,
psychike - ponad malzenstwo. Szczegolnie jesli jestes wierzacym katolikiem.
A potem jeszcze masz wybor:
czy bedziesz teraz chodzic po swiecie i opowiadac kazdemu jaki to Twoj maz nie byl i wywlekac na
swiatlo dzienne wszystkie problemy zyciowe czlowieka, ktorego kiedys kochalas
czy tez zacisniesz zeby i przyjmiesz etykiete jedzy.
Ja przyjelam na siebie taka etykiete. Ludzie, ktorzy byli blisko nas wiedza swoje i ich to nie dotyczy, zas
Ci, ktorzy byli dalej przynajmniej jemu dadza spokoj, pozwola dojrzec dzieki temu doswiadczeniu,
zmienic cos. A ja? Ja swoje przecierpialam wczesniej, nadal mnie czasem cos dotyka gleboko, ale
przeciez sobie radze - podjelam decyzje i ponosze konsekwencje swojego postepowania i nie moge i
nie oczekuje, ze ktokolwiek bedzie sie nade mna litowal.
Tu na tym forum moja historia zostala zrozumiana, nie potepiona i to przez ludzi (w duzej czesci)
porzuconych. Tez czasem czytalam rady, ktore w mojej sytuacji nie mialy zastosowania, albo ja nie
potrafilam go znalezc, ale staralam sie wyciagnac z tego jakas mysl dla siebie, chocby zastanowienie
sie co prawdopodobnie przezywa moj maz. Wsciekanie sie gdy ktos inny od nas chce sie podzielic
swoim przezyciem czy wazna dla niego mysla nie prowadzi do nikad, a juz na pewno nie do wybaczenia
i zdrowia psychicznego, ktore za nim idzie.
>W "porzuceniu" jest gwałtowność, okrucieństwo ( często dręczenie psychiczne i
>fizyczne), brak empatii, więc, co za tym idzie - brak współczucia, negowanie i
>odrzucenie dobrych wspomnień, obarczanie wyłączną "winą" porzuconego [ciach].
>Udało sie wszystkim, którzy tornada nie przeżyli, więc niech nie pouczają
>innych, jak zachować się, gdy powieje halny.
>Ta_"

[marieta_makieta]

Sledzę sobie ten watek już od jakiegoś czasu. Post Lavendy wywołał we mnie
mieszane uczucia. Najpierw pomyślałam sobie :"Taaa, intelektualistyczny
bełkocik w celu rozgrzeszenia siebie", ale posty chłopaka z mazur, Pho i Marie
dały mi do myślenia. To co napisała Lavenda wydaje mi się warunkiem do
rozpoczęcia po rozstaniu normalnego życia. Inaczej można pogrążyć się w
depresji, żalu, rozpamiętywaniu i skoncentrować na zemście. A z drugiej strony -
zło powinno zostać nazwane złem a krzywda krzywdą. Podam taki przykład: żona
mojego kolegi jakieś 2 miesiące po ślubie oświadczyła, że się zakochała i chce
jak najszybciej zakończyć swoje małżeństwo. Dla niego był to taki szok, że nie
stawiał przeszkód i rozwód uzyskali szybko, ale wpędził się w ciężką depresję.
No i co? Też miał nie obarczać jej winą, z miejsca wybaczyć i życzyć szczęścia
na nowej drodze życia? Ona niewątpliwie tak właśnie sobie to wyobrażała.
Przecież bez sensu być razem, gdy ona kocha kogoś innego. No tak, ale jak się
ma tego męża lub żonę, świeżo poślubionych, to chyba trzeba sobie dać na
wstrzymanie i nie szukać od razu nowych wrażeń. A najzabawniejsze było to, że
mój kolega szukał w sobie winy. Może coś robił źle, może nie dość kochał, no
cholera wie. A mnie się wydaje, że dla niego byłoby lepiej, gdyby powiedział
sobie na głos, że jego była żona to głupia, nieodpowiedzialna cipa i na dodatek
puszczalska. Sorki, że tak pojechałam, ale ja ją tak właśnie odbierałam. Lepiej
by mu to zrobiło niż szlachetne pitu-pitu "może nie czuła się przy mnie
kobietą, może to a może tamto." A dla jego byłej też byłoby lepiej, żeby parę
rzeczy sobie uświadomiła, bo w końcu może się okazać, że na własnej skórze
przekona się o prawdziwości przysłowia "Nosił wilk razy kilka, ponieśli i
wilka".

[libra22]

Może byłoby łatwiej. I bywa nam łatwiej, gdy tak myslimy, ale wtedy niczego się
nie uczymy na takiej sytuacji. Tzn ja nie twierdze, że nia ma ludzi
egoistycznych, bez refleksji, ale i tak okres rozważań "co z mojej strony było
nie tak?" jest potrzebny do dalszego rozwoju. Choćbyśmy doszli do wniosku, że
to po prostu była nie ta osoba. Ale tu pojawia się kwestia, którą poruszyła
lekko Nanga: dlaczego wybralismy akurat taką osobę?

I jeszcze do Nangi i Chłopaka: ja doszłam do wniosku, ze w moim małzenstwie
symptomy, że mój mąz nie jest w nim szczęsliwy pojawiły się 6 lat wczesniej. Ja
to dopiero byłam uparta w ich niedostrzeganiu Tzn dostrzegałam i próbowałam
rozmawiać, ale kiedy trafiałam na "nic mi nie jest, wszystko dobrze" bardzo
łatwo dawałam temu wiarę, wbrew zupełnie innym przesłankom.

na marginesie

[nangaparbat3]

libra22 napisała:

> >
> I jeszcze do Nangi i Chłopaka: ja doszłam do wniosku, ze w moim małzenstwie
> symptomy, że mój mąz nie jest w nim szczęsliwy pojawiły się 6 lat wczesniej.
Ja
>
> to dopiero byłam uparta w ich niedostrzeganiu Tzn dostrzegałam i
próbowałam
> rozmawiać, ale kiedy trafiałam na "nic mi nie jest, wszystko dobrze" bardzo
> łatwo dawałam temu wiarę, wbrew zupełnie innym przesłankom.


Libra, kochana, a gdzie jest powiedziane, ze człowiek ma byc nieustajaco
szczęsliwy? Chcialoby sie powiedzieć: pierwsze słyszę. Nieustająco szczęśliwi
to nawet bogowie olimpijscy nie byli, wprost na odwrót.
Twoje słowa przypomniały mi moja teściową (dozywotnią, wg Dera w każdym razie),
która co jakis czas z bolejącym obliczem pytała swego syna: czy ty jestes
szczęśliwy?
A czy szczęście to stan trwały i jako taki poządany? Być szczęsliwym raz na
zawsze? Toz to chyba trzeba mnichem buddyjskim zostać, własnie tak.
I najdziwniejsze, ze szczęście nie pojawia sie wtedy, kiedy go szukamy - za to
często i chętnie, kiedy zapominamy o sobie. Tak to jakoś jest.

[libra22]

Nango Dla mnie bycie razem to dobre i złe chwile, codzienność, wsparcie,
zrozumeinie, lojalnosc, rozmowy, milczenie. On chciał tych romantycznych
uniesień. Trudno.