Rodziny wielodzietne

[kalosze2]

Przeczytałam niedawno w Wysokich Obcasach wywiady z kilkoma rodzinami
wielodzietnymi. I przypomniało mi się, jak kiedyś sama chciałam mieć taką dużą
gromadkę Niestety życie pisze własne scenariusze, wyznaczone i zarobkami i
metrażem mieszkania, i powołaniem.
Trochę im zazdroszczę. Widzę piękne, mądre (po oczach) dzieci, jak siedzą koło
siebie i się obejmują. Myślę, że życie w takiej gromadzie daje niesamowite
poczucie bezpieczeństwa, wspólnoty, uczy kompromisów i współpracy.
Moja dwójka nie siądzie razem, żeby równocześnie się nie spychać i nie
podszczypywać, i skarżyć zaraz na siebie. Wydaje mi się, że moje dzieci są
rozwydrzone, bo myślą, że świat kręci się wokół ich pępków. A może to nie
zależy od ilości dzieci? Mąż ma czwórkę rodzeństwa, i tylko z jednym bratem
utrzymuje ciepłe stosunki, reszta plus rodzice wiecznie skłócona, a przecież
piątka dzieci to nie bagatelka.
Nie sądzę, żeby rodzina rodem z elpeeru, czyli mama kwoka, dużo dzieci i
tatuś- wół roboczy to przepis na szczęście rodzinne, niemniej gromadka dzieci

wygląda mi bardzo obiecująco. No chyba, że to tak tylko na zdjęciu
Jak myślicie?

[mama303]

kalosze2 napisała:

niemniej gromadka dzieci
>
> wygląda mi bardzo obiecująco. No chyba, że to tak tylko na zdjęciu
> Jak myślicie?

Mi sie to nie kojarzy ze szczęsciem tylko ciężką harówką rodziców i wieloma
wyrzeczeniami.

[alpepe]

mój ojciec pochodzi z rodziny wielodzietnej, dorosłości dożyło pięcioro dzieci,
miał nieszczęście urodzić się jako doczepka do upragnionej córki(bliźnięta).
Najdłużej pomagał w gospodarce, bo najmłodszy, najmniej był kochany, najmniej
odziedziczył, a jeszcze własna matka oskarżyła go o kradzież (oczywiście
bezpodstawnie, co wyszło po pół roku, ale i wtedy nie przeprosiła, wolała
powiedzieć, że podłożył), a on by z własnego do jej gospodarki dołożył, taki
człowiek. Bracia skryci, pomogą, ale za pieniądze, z siostrą też jakichś
ciepłych stosunków nie ma.

[asia_i_p]

Mój tata też z rodziny wielodzietnej (siódemka). Nic nie odziedziczył, bo
rodzice biedni, ale z rodzeństwem kochali się i kochają bardzo, choć kłócą przy
każdym spotkaniu na wszystkie możliwe tematy (choć nigdy o pieniądze, raczej o
styl życia, politykę i kwestie abstrakcyjne). Ale jeśli jedno się przeprowadza,
reszta rzuca się pomagać, śpiewają razem kolędy nie tylko w wigilię, itp. Tak
że wychodzi, że to nie zalezy od liczby dzieci, tylko chyba od umiejętności
wychowawczych i serca rodziców.

[aldente]

Pracuje w agencji nieruchomosci i raz mi sie zdarzylo posredniczyc w sprzedazy
domu, ktory w spadku po Rodzicach odzieczyczylo 10-cioro rodzenstwa. Wieza
Babel to nic w porownaniu z tym ,co ci ludzie wyprawiali. Nie mogli sie zgodzic
w zadnej kwestii, poza ta , ze wszyscy chcieli sprzedac ten dom jak
najszybciej. Problem w tym , ze kazdy podawal inna cene,a zadna nie odpowiadala
cenie rynkowej. Nie mozna bylo zrealizowac wizyt z klientami, bo wszyscy
chcieli byc obecni, a zgromadzic 10 osob w jednym miejscu , tego samego dnia ,
o tej samej godzinie bylo w ich przypadku niemozliwe.Historia zakonczyla sie
tak, ze agencja wycofala sie z posrednictwa a dom do tej pory jest ich
wlasnooscia. Jakos nie wyobrazam sobie tej rodzinki przy wigilijnym stole. Moze
oni sie i kochaja ale ja dziekuje za taka milosc braterska.

[gruby_dolar]

> śpiewają razem kolędy nie tylko w wigilię, itp.

Czyli że śpiewają kolędy też w lipcu?? nie no spoko. Dla mnie rodzina wielodzietna i do tego biedna oznacza patologię [ale nie taką jak na obrazkach burdy i alko] po prostu uważam że dzieci się powinno mieć tyle na ile jest stać by dać im najlepszy start w życiu a jednocześnie i sobie od ust nie odbierać, oraz od gotowości mentalnej. Jeżeli ktoś jest przygotowany psychicznie powinien być też przygotowany finansowo jeżeli nie był to dość lekkomyślnie potraktował temat.
A żeby ustrzeć komentarzy na swój temat, ja wiem że nie jestem przygotowany ani finansowo a co się z tym wiąże często, także mentalnie dlatego wystrzegam się dzieci jak mogę, nie lubię nie chce, mam nadzieję że miał nie będe.

Duża rodzina nie dla plebsu!

[starybaca]

W dzisiejszych czasach posiadanie większej ilości dzieci jest luksusem,
na który stać tylko nielicznych. Pomijam tu naturalnie przypadek
rodzin patologicznych.

Oczywiście każdy rodzic jedynaka robi dobrą mine do złej gry i opowiada
różne historyjki o tym, jak to wspaniale jest mieć jedno dziecko, ale
dla mnie brzmi to tak samo szczerze, jak tłumaczenie, że ktoś jeździ
maluchem, bo nie lubi mercedesów

[hella_79]

nie rozumiem za bardzo - jak robi dobrą minę do złej gry? nikt nie zabraniał mieć więcej dzieci (chyba, ze były przeszkody natury biologicznej).
jeżeli ktoś ma jedno dziecko z wyboru, to czemu miałoby mu to przeszkadzać? jeżeli nie chce więcej, nie czuje takiej potrzeby no to logiczne, ze mówi, ze jest dobrze miec jedynaka.

[jagoda2]

> Oczywiście każdy rodzic jedynaka robi dobrą mine do złej gry i opowiada
> różne historyjki o tym, jak to wspaniale jest mieć jedno dziecko, ale
> dla mnie brzmi to tak samo szczerze, jak tłumaczenie, że ktoś jeździ
> maluchem, bo nie lubi mercedesów

Większej bzdury dawno nie słyszałam.

[a_weasley]

starybaca napisał:

> W dzisiejszych czasach posiadanie większej ilości dzieci jest luksusem,
> na który stać tylko nielicznych.

A co najgorsze, właśnie ci nieliczni na ogół wcale się tak do rozmnażania nie rwą.
Aczkolwiek zamożne rodziny z trójką dzieci, z tego co widzę po znajomych, wśród
osób zamożnych spotyka się dosyć często. Czwórki znam dwie, nie są to ludzie
biedni, ale bogatymi też ich nie nazwę.

> Pomijam tu naturalnie przypadek rodzin patologicznych.

A właśnie patologiczni potrafią się mnożyć jak króliki.

[mallard]

gruby_dolar napisał:

> ja wiem że nie jestem przygotowany ani finansowo a co się z tym wiąże często,
> także mentalnie dlatego wystrzegam się
> dzieci jak mogę, nie lubię nie chce, mam nadzieję że miał nie będe.

One też mają taką nadzieję...

[mamajulki080506]

Mam czworo rodzeństwa, jestem najstarsza...
Zgadza sie, że rodzice mieli sporo wyrzeczeń, jak bylismy mali, ale ponieważ
tata (jedynak) wspominał swoje dzieciństwo niezbyt mile (mimo, że miał, co
chciał, bo dziadków było stac na wiele, jak na tamte czasy) postanowił, że
bedzie miał dużo dzieci, żeby nie było im smutno...
No i jest nas piecioro: trzy dziewczyny, dwóch chłopaków, w dziecństwie
kłóciliśmy się i biliśmy, jak to dzieci, ale teraz wszyscy możemy na sobie
polegać...Troje z nas skończyło juz studia dzienne(mimo, że rodzice nie mieli
kasy, żeby nas finansować, to zawsze tak się układało, że były jakies
stypendia, możliwość wyjazdu do Stanów do pracy, praca jako opiekunki do dzieci
itd) a do domu ciągniemy jak na skrzydłach...

To chyba nie zależy od ilości dzieci, ale od wychowania, bylismy nauczeni, żeby
się dzielić i zasadą było, że jak jednemu się uda to "ciągnie" za soba
pozostałych...i to się sprawdza...

Kiedys chciałam miec troje dzieci, na razie mam jedno, ale nie wiem jak bedzie
dalej...a bo mieszkanie, samochód...inne rzeczy...nie chce rezygnowac z pracy...
Wygodnictwo....

julia :-)

[pampkini]

Masz uroczą córeczkę. I takie ładne jest jej imię

[kinda5]

Pewnie, że atmosfera w rodzinie nie zależy od ilości dzieci, ale na pewno im
więcej tym lepiej. Tylko czemu w naszym pięknym kraju musi to oznaczać
podkrążone oczy kwoki i przemęczonego woła roboczego??? Ja tez bym chciała mały
zespół pieśni i tańca, ale jak dłużej zostaniemy w tej wynajętej klitce, to na
socjalistycznej normie 2+2 się skończy

[belferka33]

Moja mama pochodzi z rodziny wielodzietnej - miała 9-ro rodzeństwa, jeden z
braci zmarł 3 miesiące po urodzeniu (wojna, słabszy bliźniak). Dziadkowi i babci
było ciężko, ale tak wychowali dzieci, że one im pomagały w doglądaniu młodszych
i w obowiązkach domowych. Do dziś są niesamowicie zżyci, serdeczni, pomagają
sobie a jeden za drugim w ogień by wskoczył. jak się komu nie wiedzie cała
rodzina spieszy na pomoc - bez łaski i bez proszenia. Wszyscy się wykształcili i
ułożyli sobie życie.
W rodzinie taty było 7-ro dzieci. Rzadko się spotykają - latami nie widują,
chyba że jakiś pogrzeb się trafi. Nie ma więzi czy serdeczności.
To chyba kwestia wychowania, a nie wielodzietności...

[kropkacom]

Mój ślubny ma pięcioro rodzeństwa. Każdy ma już własne życie ale kiedy sie razem
spotkają to świetnie się ze sobą dogadują. Nie są może jakoś bardzo uczuciowo ze
sobą związani(nie dzwonią do siebie często, czasami zapomonają o swoich
urodzinach, nie tęsknią) ale gdy ktoś ma problem pomogą i nigdy sie nie kłócą.
Takie "nietoksyczne" rodzeństwo. I jeszcze jedno, wszyscy są bardzo zaradni i
jak na razie nikt nie ma problemu z własnym życiem.

[kropkacom]

I a propos, na pewno siłą rzeczy inaczej wychowuje się szóstkę dzieci a inaczej
jedno.

[pampkini]

Ja mam trójkę rodzeństwa i jesteśmy z sobą bardzo związani. Nie wyobrażam sobie
np. żeby po śmierci rodziców pokłócić się z bratem o spadek, a to się często
zdarza. Mój Narzeczony ma czwórkę rodzeństwa, ale bliżej związany jest tylko z 1
bratem, niemal rówieśnikiem. Ich mama jest cudowną kobietą i muszę przyznać, że
są o niebo lepiej wychowani- i nie chodzi tu tylko o kindersztubę. Ale mimo
wszystko moje rodzeństwo jest z sobą bliżej- wydaje mi się, że głównie z powodu
rozwodu rodziców (w najgorszym z możliwych sposobów). Ten koszmar chyba
wyjątkowo nas połączył (byliśmy wtedy młodzi, okres licealno- podstawówkowy),
więc chyba wiele jest rzeczy, które jednoczą rodzinę, nie jest to tylko jej
liczebność.

[iwucha]

Ja tez uważam, że "w kupie raźniej". Mam nadzieję na 4 dzieci ale nie więcej.
Wcale nie widzę wyłącznie samych dobrych stron wielodzietności. 12 dzieci nie
otrzyma takiej samej ilości uczucia, uwagi, troski od rodziców a każde
potrzebuje jej tak samo. Każde potrzebuje swojej własnej przestrzeni życiowej,
kawałka podłogi, własnej autonomii a raczej jest to niewykonalne na 2 pokojach.
Staje się częścią "zwartej kupy" a przecież musi tez zaistnieć jako autonomiczna
jednostka by był zdrowy i szczęśliwy. Każde z dzieci ma swoje np. aspiracje,
chce się uczyć angielskiego albo grać w drużynie piłkarskiej. Małe dziecko
raczej nie zarobi na realizację takich marzeń a to nie są znów jakieś wymyślne
marzenia. Nie podoba mi sie tez stwierdzenie, że "jedno dziecko chowa drugie".
Owszem, fajnie jak sobie wszyscy pomagają ale dziecko nie jest od wychowywania
swojego rodzeństwa - od tego są rodzice. I uważam, że obarczanie tych starszych
dzieci nadmiarem opieki nad młodszymi jest niesprawiedliwe i można łatwo
pomieszać role. Te wszystkie kwestie mogą rodzić w dzieciach frustracje, a od
frustracji do agresji prosta droga.
Poza tym, dla mnie nie byłoby "normalne", że przynoszą mi z kościoła 30 kostek
masła. Przecież to jest upokarzające - takie bycie zdanym na łaskę czy niełaskę
innych, życie z dnia na dzień i lęk, że jutro mogę nie mieć na chleb dla dzieci.
I modlitwa ma wszystko załatwić. "Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga
ale czyń tak, jakby wszystko zależało od Ciebie", prawda? No więc DZIALANIE.
Skoro mam tyle dzieci to muszę umieć zadbać o ich byt!

Uważam, że to nie jest odpowiedzialne. Uważam, że rodzenie tylu dzieci bo ma się
potrzebę i ochotę i "jakoś to będzie", nieuwzględnianie tego wszystkiego, o czym
pisałam powyżej - to egoizm! To my, rodzice mamy zaspokajać potrzeby dzieci a
nie - one nasze potrzeby. Do tego powoływanie sie na wiarę i Boga - to też nie
tak do końca na miejscu bo Kościół zaleca świadome i odpowiedzialne
rodzicielstwo za sprawą metod NPR (to, czy ktoś stosuje czy nie co myśli o NPR
- to inna kwestia na inny wątek).

Kiedyś 12 dzieci w otoczeniu matki, babki i np. niezamężnej ciotki czy wdowy -
wówczas można było tyle dzieci obdarować po równo miłością, uwagą - "starczyło"
dla każdego. W dzisiejszych czasach jest to strasznie trudne bo żyje się
inaczej, coraz rzadziej spotyka się rodziny wielopokoleniowe. Potrzeby dzieci
też są inne, większe a dzieci nie pozbawimy przecież całego środowiskowego
kontekstu, w którym żyją.

Uważam, że w kupie raźniej, ale warto mierzyć siły an zamiary. Samo podejście
ideowe to trochę mało. Może to dla niektórych straszne, co napisałam ale trzeba
być realistą i widzieć coś więcej niż czubek własnego nosa. Patrzenie tylko na
swoje własne spełnienie, własne widzenie szczęścia, własne idee, "dobre
intencje" - jest egoizmem.

[de_la_hoya]

iwucha napisała:

> Uważam, że w kupie raźniej, ale warto mierzyć siły an zamiary. Samo podejście
> ideowe to trochę mało. Może to dla niektórych straszne, co napisałam ale trzeba
> być realistą i widzieć coś więcej niż czubek własnego nosa. Patrzenie tylko na
> swoje własne spełnienie, własne widzenie szczęścia, własne idee, "dobre
> intencje" - jest egoizmem.


Zgadzam się z Tobą w 100%!
Mnie rodzina wielodzietna kojarzy się głównie z biedą i kilkoma osobami na 20m2
może dlatego, ze takie patologie obserwowalam obok siebie. Ci rodzice nie
martwili się, ze nie mają pracy, że nie ma co do garnka włożyć. Zawsze mowili:
jakoś to będzie. Fakt, jakoś to będzie. Ale jak bedzie z dziecmi? Dzieci nie
lubią odstawać od innych. Jedno dziecko ma fajne, modne spodnie, inne jakąś
super zabawkę a co ma takie dziecko z biednej wielodzietnej rodziny? Tłok w
mieszkaniu i pusty brzuch...
Ja też planuję mieć więcej dzieci (jak na razie dorobiłam się jednego) ale chcę
je mieć świadomie. Muszę mieć pewność, ze bedzie mnie na nie stać. I nie chodzi
tu o to, ze bede mogła im kupować markowe ciuchy lub tony zabawek ale o to, ze
jak bedzie np chore to bedzie mnie stać na lekarstwa i na prywane wizyty u
specjalistów (wiadomo ile w polsce się na taką wizytę w państwowej placówce
czeka)... Chcę im zapewnić eduację, wakacje, własny kąt.
Nie sztuka się rozmnażać, sztuka to umieć zapewnić dziecku godne warunki do
życia. Nie samą miłością (rodzinną) człowiek żyje...

[de_la_hoya]

Dlaczego teraz tak wiele osób najpierw stara się o mieszkanie, pracę itp a
dopiero na dalszym miejscu jest posiadanie dziecka?
Bo ludzie są teraz bardziej świadomi (może mają złe doświadcenia z dzieciństwa),
wolą zapewnić byt na poziomie dla jednego lub dwójki dzieci niż mieć ich
pięcioro i móc im dać tylko dobre słowo... i chleb z masłem.

[kropkacom]

> Mnie rodzina wielodzietna kojarzy się głównie z biedą i kilkoma osobami na 20m2

No to źle Ci się kojarzy. Artykuł w Wysokich Obcasach był miedzy innymi po to
żeby ludzie przestali patrzeć na takie rodziny przez pryzmat patologii. Wiem,
piszesz na podstawie tego co widzisz ale nie można z tego robić z kolei
uogólnień. W rodzinie męża nie było pustego brzucha i tłoku.

[bonkreta]

Artykuł może i był tak napisany, ale jasno wynika z niego, że wielodzietna
rodzina, która ma normalny standard życia to jednak wyjątek, a nie reguła.
Jedynie rodzina pierwsza, dyplomaty, ma gdzie mieszkać i co jeść wg powiedzmy
średnich standardów, Bo życie na czyjejś łasce, dzięki darom z kościoła i od
sąsiadów, kiedy rodzina nie ma tyle dochodu, żeby zapewnić nawet wyżywienie na
podstawowym poziomie to dla mnie jest patologia jednak. Podobnie jak 12 osób na
46 metrach. rzykro mi, ale tak to widzę.

chyba nie przeczytałaś tego artykułu...

[helter-skelter]

> Jedynie rodzina pierwsza, dyplomaty, ma gdzie mieszkać i co jeść wg powiedzmy
> średnich standardów,

przecież jest właśnie odwrotnie tylko jedna rodzina żyje na niskim poziomie, a
reszta sobie dobrze radzi - szczególnie ci od dyplomaty i prezesa bodajże KGHM

[iwucha]

> > Mnie rodzina wielodzietna kojarzy się głównie z biedą i kilkoma osobami n
> a 20m2
>
> No to źle Ci się kojarzy. Artykuł w Wysokich Obcasach był miedzy innymi po to
> żeby ludzie przestali patrzeć na takie rodziny przez pryzmat patologii. Wiem,
> piszesz na podstawie tego co widzisz ale nie można z tego robić z kolei
> uogólnień. W rodzinie męża nie było pustego brzucha i tłoku.

Fakt, wszystko sie zgadza. Pisałam swojego posta w kontekście "Wysokich
Obcasów". Uderzyło mnie, że bohaterowie reportażu (jedna rodzina czy dwie),
ludzie posiadający wyższe wykształcenie, kompetencje zawodowe - a jednak
ideowcy, których sposób myślenia o prokreacji niewiele różnił się od tego, jaki
funkcjonuje w rodzinach patologicznych. Taki bardzo luźny - powiedziałabym nawet.

Pewnie, że nie można robić uogólnień i nie daj Boże postrzegać rodzin
wielodzietnych wyłącznie przez pryzmat biedy i patologii. uważam tylko, że
nadmierny luz i wąskie, bezrefleksyjne patrzenie na rodzicielstwo, bo np. jedna
z bohaterek "miała ochotę na maluszka bo ostatni już wyrósł" nie jest żadną
odpowiedzialnością. I wiadomo że co innego wychować 5-6 dzieci z pomocą
kochających babć a co innego 12 dzieci będąc zdaną na siebie i męża, i
ewentualnie 30 kostek masła z kościoła.

[pamana]

Da mnie to patologia szczegolnie ze nie wierze iz kazde byloby planowane ,ok 3-4
ale 12?
matka po wylewie i rodzi kolejnych 7 ? a gdyby umarla to co z tymi maluchami?
zostawialby z ojcem bo Bog tak chcial ?

wyrzeczenia nie tylko rodzicow -ciekawe z jakich rodzin pochodza.ale przede
wszytskim dzieci i nic wiecej.
gniezdzic sie na 50 metrach i liczyc na pomoc obcych upokorzenie .

czy moga dac siebie kazdemu z tych dzieci ? absolutie nie ,starsze opiekuje i
wychowuje najmlodsze i sie kreci ,nie wspominajac o sprawach finansowych.
p.

[giulianov]

po prostu idiotki ktore w XXI wieku zyja jak w sredniowieczu-nie potrafia
panowac nad swoja plodnoscia choc jest to jeden z najwiekszych skokow
cywilizacyjnych! za jedyne 35 zl miesiecznie mozna zaplanowac rodzine a nie
rodzic 5 czy 12 dzieci udajac ze taki byl plan a w rzeczywistosci bedac idiotka
ktora nie umie stosowac antykoncepcji

[moniowiec]

znam rodzinę (bardzo mili, spokojni i porządni ludzie) którzy mają 10 dzieci. są bardzo religijni. dzieci są zadbane, jak urodziło im się bodaj 5 czy 6 dziecko lekarz w szpitalu niesmiało spytał czy nie podwiązać jajowodów kobiecie (myślał że mąż tylko jej, biednej płodzi dzieci a ona biedactwo musi rodzic bo nie wyskrobie). ona bardzo się zbulwersowała i kategorycznie odmówiła - bo chciała miec duzo dzieci. nadmienię że jako jedna z nielicznych rodzin w tej wiosce wszystkie dzieci mają komplet książek i wszystkie połaty (np. ubezpieczenie, komitet rodzicielski) oplacone juz w I półroczu szkoły. matki jedynaków, które lataja tylko po zapomogi, nie płaca nic i książek nie kupują, twierdząc że szkoła powinna zapewnić, bo mamy bezpłatne nauczanie. wiec wszystko zależy od podejścia. dla tej kobiety wazniejsza była religia niz ilość dzieci - którymi mimo trudności świetnie się opiekowała.

[sesolello]

Bardzo się z tobą zgadzam. Chciałabym, by moje dzieci wychowywały się w rodzinie
wielopokoleniowej. I chciałabym mieć ich dwójkę- czwórkę. Ale nie zacznę rodzić
dzieci tylko dlatego, że "bo ja chcę". Wiadomo, że najlepszy bywa złoty środek.
A dyskusja w przypadku tych rodzin robi się biało-czarna: albo jestem egoistką,
która urodzi odkurzacz (widziałyście ten okropny spot?), albo infantylnym
idealistą, mówiącym "nic nie liczy się bardziej, niż dzieci". Dziecko to jest
odpowiedzialność. Nie chodzi tu o to, by miało "wszystko"- w przypadku 13 dzieci
w rodzinie niektórzy lekceważą nawet to, że brak im na chleb.

[bea116]

To prawda, że w świadomości wielu Polaków rodzina wielodzietna = patologia i chyba wywiodło się to z czasów komunizmu kiedy 3 pokoje na 48 m były nieziemskim szczęściem, kupienie dziecku kurtki graniczyło z cudem a chińskie piórniki i pachnące gumki do szkoły były luksusem. Nie za bardzo były wtedy możliwości na planowe posiadanie większej rodziny, przynajmniej w miastach, a ci co ją mieli(nieplanowo) przeważnie zamieniali kolejne "słodyczowe" kartki żywnościowe na alkohol. Mamy po trzydziestce jeszcze powinny pamiętać te czasy.
Myślę, że teraz jest nieporównywalnie lepiej, natomiast zmieniły się nam standarty i wymagania.Jeśli nie założymy, że dziecko musi chodzić do prywatnej szkoły czy przedszkola,uczęszczać na kilka różnych zajęć dodatkowych wypełniających na full tydzień(żeby przeważnie zaspokoić aspiracje rodziców), mieć każdej zabawki z reklamy itd. to może okaże się że stać nas na więcej niż jedno dziecko... Wiem, że każdy rodzic powie, że dziecku chciałby uchylić nieba i jest to najzupełniej normalne. Ale wiem też,że moje dzieci będąc maluchami chętniej czasem bawiły się garnkami w kuchni niż zabawkami Fisher Price, którymi nudziły się po pół dnia nie bacząc, ile kosztowały kasy a kiedy pozapisywałam najstarsze na wszystkie możliwe zajęcia w przedszkolu pałając chęcią wyedukowania go, spotkałam się z kategorycznym protestem zainteresowanego..
Mam trójkę i naprawdę można żyć normalnie Myślę, że posiadanie większej ilości dzieci wcale nie musi prowadzić do finansowej ruiny, fakt natomiast, że wymagają więcej zainteresowania, czasu i wysiłku. Nie oznacza to, że siedzę w domu i jestem mamą kwoką - mam swoją pracę, którą lubię, rozwijam się zawodowo i nie wyobrażam sobie inaczej.
Nie potępiam nikogo kto decyduje się np. tylko na jedno sądząc, że nie da rady, ale chcę powiedzieć, że trzeba uwierzyć w siebie i swoje pragnienia (jeśli oczwiście takie są) i mieć więcej odwagiTo naprawdę nie jest niewykonalne! A jak widzę moją trójkę gotową skoczyć za sobę w ogień to tylko modlę się, żeby im tak zostało do starości

[echtom]

Też mam trójkę - czasem przez chwilę pozazdroszczą jedynakom, którzy mogą
mieć "wszystko", ale generalnie widzą więcej plusów posiadania kilkorga
rodzeństwa. Gdyby jeszcze nie musiały się tłumaczyć kolegom na gadu-gadu, że
muszą się żegnać, bo teraz siostra ma swoją godzinę na komputerze, to byłaby
zupełna sielanka. Same dziewczyny, mała różnica wieku, więc funkcjonują w
częściowo wspólnych kręgach towarzyskich, wymieniają się ciuchami itp. Co do
finansów - jedzenie trzeba pomnożyć x3, ale komputera, sprzętu audio/video już
nie, na ciuchach też można zaoszczędzić. Samochód wiozący na wycieczkę 3 czy 5
osób zużywa tyle samo paliwa. Posyłając dzieci na zajęcia dodatkowe często
korzystam z rabatów dla rodzeństwa, w szkołach mają podręczniki ustalone na
kilka lat, więc też jedna dostaje po drugiej. Dwucyfrowej liczby dzieci sobie
nie wyobrażam, ale 3-4 jest do ogarnięcia, choć na pewno wymaga większego
wysiłku. Poprzestawanie na jednym tylko po to, by zapewnić mu luksusowe
warunki, to jednak emocjonalne okaleczenie.

[kasiamasia]

Jestes tak dumna jak to mozesz sobie "zaoszczedzic" na niektorych wydatkach.
Ale jestes pewna co czuje twoja najmlodsza CORKA, na ktorej najwiecej oszczedzasz?

Ja takze wychowywalam sie z 2 rodzenstwa: starszy brat 32 miesiace, starsza
siostra 15 miesiecy: wychowywalam sie w okresie kryzysu zaopatrzeniowego
ale nawet wtedy sie zdazaly rozne historie z roznym zakonczeniem.
Moj brat byl najstraszy wiec wiec dla niego wszystko bylo "nowe"
potem byla siostra i dla niej tez bylo "nowe", bo przeciez dziewczyna nie moze
nosic wielu ciuchow po bracie, ksiazki po moim bracie tez nie wygladaly
najlepiej.......
Wyjazdy na wakacje lub wycieczkowe ze szkoly: rodzicow nie bylo stac aby wyslac
nas wszystkich troje, wiec pojedzie to starsze, a ty w nastepnym roku....
Lekcje jezykow obcych, instrumentu... trzeba zaczac od starszych....

I wbrew obiectnicom rodzicow okazywalo sie ze co roku mialam uzywane ksiazki,
ciuchy po siostrze (czesto przykrotkie, gdyz dorownalam siostrze wzrostem w
wieku 6 lat), buty mialam nowe, bo moja stopa przerosla siostry jak mialam 5 lat.
Lekcje jezykow i instrumentow okazaly sie nieutrafione w przypadku rodzenstwa
(nie bylo widac wielu efektow) to po co pakowac i marnowac pieniadze w to
trzecie z rodzenstwa............
Wyjazdy .... w dalszym ciagu czekaja na realizacje, bo sie okazywalo ze nie bylo
pieniedzy lub juz nie bylo okazji na dany wyjazd (kiedy przychodzila moja
kolej), albo inny powod i starsze rodzenstwo ma wazniejsze potrzeby a twoja
kolej kiedys przyjdzie......
Wyprowadzilam sie z domu w wieku lat 19, nigdy nie patrzylam wstecz, nigdy nie
marudzilam, ze dziala mi sie krzywda. Nauczylam sie niezaleznosci i
odpowiedzialnosci. Wiekszosc rzeczy, ktore osiagnelam zawdzieczam sobie i mojej
pracy. Nauczylamk sie takze bycia odpowiedzialnym za moje decyzje zyciowe
takze w sprawie posiadania dzieci: chesz je miec, miej dla nich milosc, czas
cierpliwosc i pieniadze na ich utrzymanie.......
Nie masz ktoregos z wymienionych, nie zabiraj sie za produkcje dzieci
bo bedziesz im robic krzywde.....szczegolnie miolosc, cierpliwosc i czas!!!!!

[echtom]

Zgadzam się, że przy większej liczbie dzieci rodzice mają tendencję do
oszczędzania na młodszych. Na szczęście moje mi to komunikują i wtedy po prostu
wyrównuję te braki, np. kupując nowe książki, choćbym nie uważała tego za
konieczne. Wyjazdy wycieczkowe ze szkoły to priorytet - w tym roku właśnie
najmłodsza jedzie na najdroższą kilkudniową wycieczkę na zakończenie szkoły
podstawowej.
A nierówne traktowanie dzieci niekoniecznie wynika z braku pieniędzy - po
prostu najstarsze siłą rzeczy ma większe możliwości niż młodsze. Pierwsze
zaczyna chodzić na imprezy, koncerty, pierwsze samodzielnie wyjeżdżać z
rówieśnikami - a młodsze widzą to i zazdroszczą, choć same jeszcze nie są na
tym etapie. W tym roku najbardziej atrakcyjne wakacje będzie miała najstarsza
córka - nie dlatego, że przeznaczyłam na nią najwięcej pieniędzy, tylko
dlatego, że sama je z chłopakiem zaplanowała. Młodsze nie są na etapie
samodzielnego podróżowania z chłopakiem, a przecież absurdem byłoby powiedzieć
licealistce, że nie pojedzie, bo jej siostry są na to za młode. Efekt taki, że
będę im musiała coś zorganizować, by nie czuły się pokrzywdzone, bo w mojej
obecnej sytuacji wspólne wyjazdy rodzinne są bardzo utrudnione.
Wiesz, ja jestem jedynaczką, więc teoretycznie miałam "wszystko" + 100 %
miłości i uwagi rodziców. Nie żyłam w luksusie, bo moi rodzice, choć
wykształceni i pracowici, byli mało zaradni finansowo, a zresztą 30 lat temu
dostępność rynkowych dóbr była znacznie mniejsza niż dzisiaj. A co do tej
cudownej, niepodzielnej miłości - okazała się największym koszmarem mojego
życia. Wieczne trzymanie pod kloszem i torpedowanie wszelkich prób
samodzielności, subtelne przywiązywanie do siebie szantażem emocjonalnym. Moim
największym marzeniem było wyrwanie się z domowego więzienia i udało mi się to
w wieku 29 lat. Przeżyłam 9 najszczęśliwszych lat swego życia, po czym
wróciłam, "bo my jestesmy już starzy, chorzy, nie dajemy rady, a mamy tylko
ciebie na świecie". Właśnie dobiega 5. rok piekła na ziemi, w jakie
sama "dobrowolnie" się wpakowałam. Ojciec zmarł rok temu, mama jeszcze żyje.
Niby ją kocham i troszczę się o nią, by żyła jak najdłużej, a jednocześnie
wiem, że dopiero po jej śmierci będę NAPRAWDĘ WOLNYM CZŁOWIEKIEM i nie powiem,
by łatwo mi się żyło z taką świadomością.
Cóż, większość z nas wlecze za sobą jakąś traumę z dzieciństwa i próbuje ją
naprawiać na swoich dzieciach. Moja wizja szczęścia to rodzeństwo, które bawi
się razem w dzieciństwie, wspiera w dorosłych problemach, a potem dzieli opieką
nad starymi rodzicami. Wiem, że w życiu nie zawsze to się sprawdza, ale przy
liczbie dzieci 2+ jest przynajmniej teoretycznie możliwe, natomiast jedynak
takiej szansy nie dostaje nigdy.

[bonkreta]

No właśnie, bea. Możesz żyć normalnie. Masz trójkę. A nie dziesiątkę czy
dwunastkę. Dla mnie to naprawdę ogromna różnica. To nie ejdno dziecko więcej,
tylko 4 razy więcej dzieci. Ja sobie osobiście tego nie wyobrażam. Moi sąsiedzi
z dzieciństwa mieli szóstkę dzieci, znam jeszcze dwie inne rodziny z szóstką.
Akurat wszystkie świadomie na to się zdecydowały, dwie z nich w dodatku były na
yle zamożne, że powodziło im się lepiej niż większości znanych mi ludzi (w
sensie materialnym). Pewnie jeszcze jedno czy nawet dwoje dzieci też by tego
nie zmieniło.
Ale ja osobiście nie wyobrażam sobie wychowywania 12 dzieci, abstrahując już
nawet od finansów (chociaż nie znam też nikogo, nawet z daleka, kogo byłoby
stać na to finansowo). Jak znaleźć czas dla każdego, jak wśród masy pracy
czysto "obsługowej" wykroić jeszcze dla każdego zainteresowanie jego
indywidualnymi sprawami, jak znaleźć czas i siły na cokolwiek poza zapewnieniem
codziennego funkcjonowania w sensie technicznym?

[bea116]

Chciałam jeszcze dodać, że mam wsród znajomych takich co mają troje (fakt, że może niezbyt licznych) a niekiedy marzą o czwartym (jedna rodzina), tak więc zaczyna się chyba taki model jakoś bardziej upowszechniać... I broń Boże nie żadne patologie)i nie Rodzina Radia Maryja)

[amila6]

jestem mamą 3 dzieci , 2 chłopców 4 i 2 lata i dziewczynki 3 miesiące. gdy
okazało się, że jestem w ciązy z 3 dzieckiem ( a brałam hormony) to był szok i
myśli jak ja sobie poradzę. ale okazuje się że jest mi łatwiej z 3 niz z 2, bo
chłopaki bawią się razem , nie ma uczucia zazdrości a było jak się urodził 2
synek, siostra to taka maskotka.
finanse: ubranka narazie po chłopcach i darowane przez rodzinę, my nie
zarabiamy żle, mamy mieszkanie 70 m, chociaż rzeczywiście niewiele mozna
zaoszczędzić. dzieci nie muszą mieć wszystkiego, uczą się dzielić choć nie
zawsze im to wychodzi, zabawki dostają głownie na ich święta, ale zdarza się
też kupno spontaniczne. pewnie
wszysko jest w porzadku jak dzieci nie chorują , bo jak zachoruje 1 to i
wszystkie. można sobie poeradzić to kwestia organizacji dnia , my z mężem się
wymieniamy , wiadomo mała jest na cycu, ale jak muszę wyjść na spacer bo wymaga
tego np, moja psychica to mąż zostaje bez gadania, zresztą on bardzo angażuje
się w dom i dzieci, czasami pomaga mi moja mama , ale rzadko bo mieszka w innej
miejscowości , nie wyobrażam sobie mieć 1 dziecko, jeśli 2 ludzi ma prace to
dla mnie jest to czyste wygodnictwo.
jak idziemy ulicą to wszyscy patrzą z politowaniem i to też jest przykre.
różowo nie jest czas i uwaga dzielona na 3 , ale 1 dziecko to jak szklanka
stłucze się , zarysuje i co?
Ania mama

[zofijkamyjka]

amila6 napisała:

, nie wyobrażam sobie mieć 1 dziecko, jeśli 2 ludzi ma prace to
> dla mnie jest to czyste wygodnictwo.

A kto powiedział że nie może byc wygodnie? i że trzeba sie zaharowywać?
Niektórzy nie maja w ogóle dzieci i jest im z tym dobrze.
Ja mam jedno dziecię /4 lata/i już drugiego nie chcę.
Żyje nam się normalnie bez biedy ale też bez luksusów. Stać nas na jako –takie
wakacje /żadnych luksusów/ i na opłacenie porządnego przedszkola dla dziecka,
mamy 3 pokojowe mieszkanie, oboje z mężem pracujemy.
Ja i mąż nareszcie mamy więcej czasu dla siebie bo mała już wiele potrafi a
przede wszystkim zająć się sama sobą. Nie wyobrażam sobie teraz drugiego
malucha, nieprzespanych nocy, opłacenia i przedszkola dla starszej i opiekunki
dla młodszego, szarpania się z dobrą organizacją dnia i siedzenia w lato w
domu /bo na wakacje by nas stać nie było napewno/
I… jak patrzę na koleżankę, która ma trójkę /w małym odstępie czasu/,
podkrążone oczy z przemęczenia i ciągle goni w poszukiwaniu straconego czasu i
tylko myśli komu by podrzucić starsze bo cos musi załatwić, dzieciaki
niedospane, niedopieszczone /bo matka sfrustrowana/ i ciągle chore /bo łapią
wszystko jedno od drugiego/ a mąż w robocie od rana do nocy /także często w
weekendy/ bo ktoś musi na te piątkę zarabiać to jakoś nie zazdroszczę ani jej
ani jej rodzinie.

Zofijkamyjka wyjęłaś mi to z ust :-)

[kliklik]

[triss_merigold6]

A to jakiś przymus męczeństwa istnieje? Wygodnictwo nikomu nie szkodzi.

[kropkacom]

Wychodzi na to że trójka dzieci to już wielodzietność. My z mężem nigdy nie
chcieliśmy jedynego maluszka. Znamy kilku jedynaków i albo są to ludzie
skoncentrowani na sobie albo mający żal do rodziców za brak rodzeństwa(pisze to
tylko na podstawie obserwacji swojego otoczenia). Dlatego u nas na razie dwójka
ale nie wykluczam że "pojawi" sie jeszcze jedno. Jak bliźniaki były mniejsze
pewnie bym sie nie zdecydowała ale tak za dwa lata.....A wygodnicka jestem i to
bardzo.

[bea116]

bo troje to juz wedle norm polskich wielodzietnosc dowiedzialam sie tego
calkiem przypadkiem w przychodni jak szczepilam najmniejsze - przysluguje
darmowy Hib dla trzeciego dziecka, tez sie zdziwilam a cala rodzina miala ze
mnie ubaw, ze taka matka - polka

[kropkacom]

To tak jak przy drugim porodzie kobieta traktowana jest jako wieloródka )

[echtom]

Na trzecie dziecko przysługuje też dodatkowy zasiłek rodzinny z racji
wielodzietności.

[bea116]

I podobnież dzieci mają pierwszeństwo przy przyjęciu do państwowego
przedszkola, przynajmniej w teorii. Ciekawe jak to w praktyce? Bo np. niby jest
ten bezpłatny Hib, ale tylko jako pojedyncza (monowalentna) szczepionka a jak
chciałam tą poliwalentną z acellularnym krztuścem, polio i Hib, to i tak w
praktyce musiałam zapłacić normalnie.

[vibe-b]

triss_merigold6 napisała:

> A to jakiś przymus męczeństwa istnieje? Wygodnictwo nikomu nie szkodzi.



Niektorym sie po prostu zdaje ze zycie nabiera sensu dopiero, gdy stoi sie
stale na granicy swoich mozliwosci, finansowych i innych.

[mallard]

vibe-b napisała:

> Niektorym sie po prostu zdaje ze zycie nabiera sensu dopiero, gdy stoi sie
> stale na granicy swoich mozliwosci, finansowych i innych.

Natomiast innym się zdaje, że żaden wysiłek nie powinien miec miejsca, bo życie
to jedna wielka zabawa...

[vibe-b]

mallard napisał:

> vibe-b napisała:
>
> > Niektorym sie po prostu zdaje ze zycie nabiera sensu dopiero, gdy stoi si
> e
> > stale na granicy swoich mozliwosci, finansowych i innych.
>
> Natomiast innym się zdaje, że żaden wysiłek nie powinien miec miejsca, bo
życie
>
> to jedna wielka zabawa...




Jak myslisz, kto bedzie zyl dluzej, zdrowiej i przyjemniej?

[mallard]

vibe-b napisała:

> Jak myslisz, kto bedzie zyl dluzej, zdrowiej i przyjemniej?

Myślę, że każda skrajność jest niezdrowa, a tzw. prawda jak zwykle leży
pośrodku. Bliżej którego brzegu? Nie podejmuję się odpowiadać...

Pozdro!

[bea116]

Ależ nie musi się to wcale równać stawaniu na krawędzi, zresztą zależy co kto
za krawędź uważa... Znam rodzinę gdzie długo zastanawiali się nad drugim
dzieckiem, bo będzie potrzebna opiekunka, pampersy drogo kosztują itd, ale
uwaga, obraz biedy był następujący: co zima wyjazdy na narty do alpejskich
kurortów, co lato ciepłe zamorskie klimaty, plazma na ścianie, dobry samochód
itd. Wreszcie się zdecydowali, wbrew swoim obawom nie zbankrutowali i żyją
sobie szczęśliwie.Ktoś może powiedzieć, że sytuacja groteskowa, ale nie dla
nich.To tak jak z minimum socjalnym, zależy kto czego oczekuje i jak to
wypośrodkuje. I chyba wcale nie znaczy, że jak w rodzinie jest więcej dzieci to
na mur muszą chodzić bose, głodne i mieć sfrustrowanych przemęczonych rodziców,
bo inaczej się nie da. Oczywiście nie można wszystkiego puścić na żywioł na
zasadzie jakoś to będzie, ale myślę, że ludzie (ci co by oczywiście chcieli
mieć więcej dzieci) po prostu za bardzo się boją i za bardzo krytycznie
oceniają swoje możliwości. Ja też się bałam, ale okazało się, że wilk nie taki
straszny i jakoś specjalnie nie zbiednieliśmy z tego powodu, że urodziło się
trzecie.Tylko na tyle samochodu zrobiło się trochę ciasno jak trzeba wpiąć trzy
foteliki Moje dziecko od września nie pójdzie do pobliskiej prywatnej szkoły,
gdzie wpisowe kosztuje 2000 a co miesiąc trzeba zapłacić ponad 1000 czesnego
(jest to szkoła która cieszy się bardzo dużym powodzeniem w okolicy i było
kilka osób na miejsce, tak więc widać że dla wielu rodziców nie jest to jakieś
wydumane Bóg wie co, tylko pewien standart)ale nie sądzę, że z powodu szkoły
rejonowej będzie jakieś głupsze czy nie zda w przyszłości do liceum. Może
wydatki trzeba planować bardziej rozsądnienie np. nie kupię sobie kolejnej pary
butów dla poprawienia nastroju, mąż kolekcji filmów z Bondem a rowery dla
dzieci nie będą Scotta, ale wierzcie mi wcale nie jest to dla nas (mnie i męża)
żaden dramat i nie czujemy się męczennikami
Natomiast tak sobie myślę, że jesli uda im się ze sobą utrzymać dobry kontakt
to będą potem w dorosłym życiu dla siebie wsparciem i nie będą się czuli
osamotnieni. Bo przecież my jako rodzice nie jesteśmy wieczni, a w dzisiejszym
świecie (brak czasu, wieczne zabieganie, mnogość spraw) bliskie więzy
emocjonalne z dalszymi krewniakami nie są znowu takie częste.

[vibe-b]

bea116 napisała:

> Ależ nie musi się to wcale równać stawaniu na krawędzi, zresztą zależy co kto
> za krawędź uważa...

Tych "krawedzi" jest wiele. Pierwsza to oczywiscie finanse, ale nie tylko.
Otworzmy szerzej oczy! Kazda ciaza to wielkie obciazenie dla kobiety, nawet
jesli ona sama znosi ciaze rewelacyjnie. Organizm kobiety potrzebuje az 7
(siedem!) lat by sie zregenerowac. Czy wiesz, ze po szesciu ciazach i porodach
kazda nastepna jest juz zagrozeniem zycia i zdrowia kobiety? Albo czas
poswiecony dzieciom. Jaka jest jego jakosc, jesli w domu jest 7-8-9-10 dzieci?
Ile czasu poswieci dziennie kazdemu z dzieci matka, nawet jesli jest w domu
caly dzien? Czy ona zdazy ich czegolkowiek nauczyc? Nie mam na mysli matematyki
czy literek, ale czy znajdzie sily i czas na wpojenie im jakichkowliek zasad
chociazby?
A jaka jest jakosc opieki nad tymi dziecmi, w sensie chociazby bezpieczenstwa?
Czy nie jest przypadkiem tak, ze maluchy bawia sie dlugie godziny na podworku
bez zadnego dozoru? Czy nie musza przypadkiem same chodzic do i ze szkoly,
nawet jesli maja 7 lat i musza przejsc kilka ruchliwych ulic?
Wiesz co, moznaby tak godzinami rozprawiac o tych "krawedziach" ktore dla mnie
na przyklad sa nie do przyjecia.

[mama303]

vibe-b napisała:

>> Ile czasu poswieci dziennie kazdemu z dzieci matka, nawet jesli jest w domu
> caly dzien? Czy ona zdazy ich czegolkowiek nauczyc? Nie mam na mysli
matematyki
>
> czy literek, ale czy znajdzie sily i czas na wpojenie im jakichkowliek zasad
> chociazby?
> A jaka jest jakosc opieki nad tymi dziecmi

Uważam że juz przy trójce jakość opieki i kontaktu z dziećmi jest znacznie
ograniczona.

[bea116]

Co do obciązeń - jesli każda kobieta chciałaby odczekać owe lat siedem to
mielibyśmy albo pokolenia samych jedynaków albo co najwyżej po dwoje dzieci w
odstępie pokolenia - absurd. Jakoś nie widzę wokół schorowanych kobiet tylko z
tego powodu, że nie poczekały Nawet po cięciu cesarskim, które jakby nie było
jest jednym z rodzajów operacji brzusznych, wystarczy odstęp 2 lat - oficjalne
stanowisko ginekologów. Oczywiście urodzenie szesciorga i więcej dzieci na
pewno bardziej obciąża kobietę niż dwojga, ale jest to sytuacja raczej rzadka.
Bardzo dużo zależy też od zdrowia kobiety. Sa takie co maja kłopoty z jednym
dzieckiem a sa takie co rodzą pięcioro i dożywają 90-tki.
Co do uczenia zasad - nie wpoisz żadnych nawet jednemu dziecku jeśli nie
będziesz dawać przykładu, nawet w rzeczach drobnych. Dzieci uczą się przede
wszystkim przez naśladownictwo i nie pomogą morały jak nie pójdzie za tym
praktyka. Tak samo, jeśli chodzi o bezpieczeństwo - weszystko zależy od pewnych
zasad panujących w domu. Znam takich co pałętaja sie po ulicach chociaż nie
mają rodzeństwa a znam tez takich co czekaja grzecznie na świetlicy az rodzic
przyjedzie.

[vibe-b]

bea116 napisała:

> Co do obciązeń - jesli każda kobieta chciałaby odczekać owe lat siedem to
> mielibyśmy albo pokolenia samych jedynaków albo co najwyżej po dwoje dzieci w
> odstępie pokolenia - absurd. Jakoś nie widzę wokół schorowanych kobiet tylko
z
> tego powodu, że nie poczekały Nawet po cięciu cesarskim, które jakby nie
było
>
> jest jednym z rodzajów operacji brzusznych, wystarczy odstęp 2 lat -
oficjalne
> stanowisko ginekologów. Oczywiście urodzenie szesciorga i więcej dzieci na
> pewno bardziej obciąża kobietę niż dwojga, ale jest to sytuacja raczej
rzadka.
> Bardzo dużo zależy też od zdrowia kobiety. Sa takie co maja kłopoty z jednym
> dzieckiem a sa takie co rodzą pięcioro i dożywają 90-tki.
> Co do uczenia zasad - nie wpoisz żadnych nawet jednemu dziecku jeśli nie
> będziesz dawać przykładu, nawet w rzeczach drobnych. Dzieci uczą się przede
> wszystkim przez naśladownictwo i nie pomogą morały jak nie pójdzie za tym
> praktyka. Tak samo, jeśli chodzi o bezpieczeństwo - weszystko zależy od
pewnych
>
> zasad panujących w domu. Znam takich co pałętaja sie po ulicach chociaż nie
> mają rodzeństwa a znam tez takich co czekaja grzecznie na świetlicy az rodzic
> przyjedzie.



Zupelnie nie kumasz o co mi chodzi. Ani kwestii zdrowia nie zaczailas, ani
reszty.

[bea116]

zaczaiłam, tylko trochę zahaczasz o obsurdy...

[e_r_i_n]

amila6 napisała:

> nie wyobrażam sobie mieć 1 dziecko, jeśli 2 ludzi ma prace to
> dla mnie jest to czyste wygodnictwo.

Nie wyobrazam sobie miec trojki dzieci. Jak ktos ma troje i nie ma do dyspozycji
50 tys miesiecznie, to jest skrajnie nieodpowiedzialny.

[kropkacom]

> Nie wyobrazam sobie miec trojki dzieci. Jak ktos ma troje i nie ma do dyspozycj
> i 50 tys miesiecznie, to jest skrajnie nieodpowiedzialny.

Oczywiście jak są dwie najniższe pensje to nie starczy nawet na jedno dziecko.
Ale 50 tyś zł to chyba odrobinkę przesadziłeś. Aż tyle nie trzeba No chyba że
chcesz dzieci u Ungaro ubierać. A może masz na myśli 50 tyś. koron czeskich?
Jeśli tak to się mogę zgodzić.

[bea116]

he,he, 50 tysięcy? to ile na jedno? chybabyśmy wymarli w ciagu dwóch pokoleń,
bo większość by po prostu nie założyła rodziny

[e_r_i_n]

To była ironia. Stwierdzenie tak samo 'z sensem' jak zacytowane.

[gopio1]

Jeśli ktoś chce mieć dużo dzieci i wie, że temu podoła - moje uznanie.
Ale nie podoba mi się postawa roszczeniowa niektórych rodziców z artykułu:
"Becikowe tysiąc złotych? Topi się jak lód. Na Ukrainie to równowartość 8 tys. zł. W Niemczech matka
dostaje 21 tys. euro. A my? (...) W 2004 roku z 20 innymi rodzinami założyliśmy Stowarzyszenie Rodzin
Wielodzietnych 'Nasz Dom'. Działa na zasadzie zorganizowanego żebractwa. Załatwiamy żywność,
odzież, książki do szkoły. Na 40 firm pomaga jedna."

Wielodzietność - tak, ale świadoma i odpowiedzialna. Nie można rodzić dzieci i oczekiwać, że ktoś je
utrzyma. Poza tym - nie wyobrażam sobie życia z 10 dzieci na 42 metrach.
Nie wiem, jak Ci ludzie funkcjonują.

I jeszcze to:
"Jej już nie wychowuję. Wychowuje ją rodzeństwo. Ja tylko pilnuję, żeby jej nie wydawali zbyt wielu
sprzecznych poleceń."
Dla mnie to żaden powód do dumy. Co to za matka?

[karmela77]

Zgadzam się. Nie ma przymusu - ktoś chce mieć jedno albo w ogóle - OK, więcej -
też OK. Aletrzeba zachować umiar - z racji swojego zawodu (sąd) widzę rodziny
wielodzietne, które nie mają na buty dla dzieci, dzieci trafiają do szpitala z
powodu np. anemii lub odwodnienia, a następne w drodze. Trzeba więc zachować
świadomość,a nie "rodzę a potem jakoś to będzie.A poza tym zauważyliście, że
żadne z dzieci na zdjęciach się nie uśmiecha? - dziwne

[sykreczka]

Przynajmniej niektóre z tych dzieci wyglądają na szczęśliwe. Nie można wydawać
sądów na podstawie pojedynczych zdjęć! Czy gdyby powiedzieli angielskie "cheese"
to by od razu znaczyło, że są szczęśliwi? Może po prostu fotograf był "sztywny"
i to się udzieliło fotografowanym?

nie wierze w to malowane szczęscie

[osa102]

mąż pochodzi z wielodzietnej rodziny>wszyscy są dla siebie oschli i unikają sie
jak ognia. NAMAWIAM CZASEM MĘŻA ZAJEDZMY DO BRATA( PRZEJEŻDZAMY POD OKNAMI) a
on pyta :po co?

Moc stereotypow

[meg303]

Nie każda rodzina wielodzietna to oaza szczęsliwości i nie każdy jedynak to
ponury egoista. Mój mąż jest jedynakiem, jest dobry, współczujący, nigdy mnie
nie zawiódł. Znam też ludzi z licznym rodzeństwem walczących między sobą o
wszystko. Pieniadze, spadek itp
Moja mama ma trzy siostry, każde rodzinne spotkanie kończy się kłotnią, o
wzajemnym paskudnym oplotkowywaniu się nie wspomnę.
Nic nie jest takie jakie się wydaje...

[kropkacom]

Dziewczyny litości. Rodzina wielodzietna nie musi być patologią. Mimo że
przykładów takich rodzin jest masa i że są najbardziej widoczne. Niektórzy po
prostu nie powinni mieć dzieci .Nawet jednego.
A to że rodzina ma kilkoro dzieci i może nie stać ich na jakieś dobra nie znaczy
zaraz że cierpią strasznie a dzieci są zaniedbane. Każdy ma inne wartości i
priorytety. A propos twardego kalkulowania czy można sobie pozwolić na założenie
rodziny; śmieszy mnie jak ktoś zarabia ponad 6 tyś i jęczy że go na dziecko nie
stać(przykład z życia). Nie prościej powiedzieć że się nie chce mieć berbecia w
domu?

Nie sądźmy wszystkich według siebie

[a_weasley]

osa102 napisała:

> mąż pochodzi z wielodzietnej rodziny>wszyscy są dla siebie oschli i unikają
> sie
> jak ognia.

i na tej podstawie

> Nie wierze w to malowane szczęscie

Inaczej mówiąc:
U mojego męża było w rodzinie dużo dzieci.
W tamtych rodzinach jest dużo dzieci.
Mąż i rodzeństwo są dla siebie oschli i unikają się jak ognia.
ergo: w tamtych rodzinach też tak musi być.
Tymczasem rodzinę męża może od tamtych rodzin różnić wszystko poza liczbą
dzieci. W szczególności osobowość rodziców, relacje między nimi. Znajdę
przykłady dobrych i złych rodzeństw z rodzin dwudzietnych, znajdę jedynacze
rodziny i ciepłe, i oschłe, co chcesz. Nie możesz na jednostkowym przypadku
budować sądu ogólnego.

sama pochodzę z takiej rodziny

[eufemia12]

I wcale nie jest to takie fajne. Pamiętam jak z niepokojem obserwowałam brzuch
matki czy przypadkiem nie będzie nas więcej. Wieczne: "oszczędzaj, nie stać
nas, nie mamy pieniędzy", donaszanie ubrań po starszych i rywalizacja o
wszystko co materialne i niematerialne.
Brrr...
Stanęłam na nogi, zaczęłam pracować i wpadłam w szał myślenia wyłącznie o
sobie, manię posiadanie wszystkiego na wyłączność.
Kontakty z rodzeństwem są sporadyczne, niezbyt miłe.
Mam jedno dziecko i więcej nie będzie. Nie ma wszystkiego, bo mieć nie może.
Staram się wychowywać je mądrze. Jak wyjdzie - zobaczymy..

[sykreczka]

eufemia12 napisała:
> I wcale nie jest to takie fajne. Pamiętam jak z niepokojem obserwowałam brzuch
> matki

A moje dzieci dopominają się czasem o następne, choć już jest ich sporo. Może
dzięki mojej przyszywanej Babci, która prosiła mnie kiedyś: "Pamiętaj, przytulaj
dzieci często! Ja do dziś ciepło wspominam jak moja Mama mnie przytulała".

[totalizator]

kalosze2 napisała:

> Przeczytałam niedawno w Wysokich Obcasach wywiady z kilkoma rodzinami
> wielodzietnymi. I przypomniało mi się, jak kiedyś sama chciałam mieć taką dużą
> gromadkę Niestety życie pisze własne scenariusze, wyznaczone i zarobkami i
> metrażem mieszkania, i powołaniem.
> Trochę im zazdroszczę. Widzę piękne, mądre (po oczach) dzieci, jak siedzą koło
> siebie i się obejmują. Myślę, że życie w takiej gromadzie daje niesamowite
> poczucie bezpieczeństwa, wspólnoty, uczy kompromisów i współpracy.
> Moja dwójka nie siądzie razem, żeby równocześnie się nie spychać i nie
> podszczypywać, i skarżyć zaraz na siebie. Wydaje mi się, że moje dzieci są
> rozwydrzone, bo myślą, że świat kręci się wokół ich pępków. A może to nie
> zależy od ilości dzieci? Mąż ma czwórkę rodzeństwa, i tylko z jednym bratem
> utrzymuje ciepłe stosunki, reszta plus rodzice wiecznie skłócona, a przecież
> piątka dzieci to nie bagatelka.
> Nie sądzę, żeby rodzina rodem z elpeeru, czyli mama kwoka, dużo dzieci i
> tatuś- wół roboczy to przepis na szczęście rodzinne, niemniej gromadka dzieci
>
> wygląda mi bardzo obiecująco. No chyba, że to tak tylko na zdjęciu
> Jak myślicie?


Calkowicie zgadzam sie z Pania.
Mamy dwoch doroslych wspanialych synow. Maja juz swoje rodziny. Gdybym mogl
zaczac swoje dorosle zycie od poczatku posiadajac obecne doswiadczenie to moja
rodzina bylaby znacznie liczniejsza. Posiadanie potomstwa to jedyny sposob na
przedluzenie wlasnego zycia, nic i zadne pieniadze nie zastapia dzieci.

[verdana]

dziecko to nie sposob na własne życie. Planujac kolejne dziecko trzeba miec na
wzgledzie takze te już urodzone. Rodzenie nastepnych "bo mam ochotę" , bez
zastanawiania sie, czy starsze dzieci na tym nie ucierpia - to dopiero egoizm!

[stopomaniak1]

wszyscy co mają dużo dzieci to parszywe dziecioroby zboczone pasożyty żerują na
nas

Kto na kim żeruje

[a_weasley]

stopomaniak1 napisał:

> wszyscy co mają dużo dzieci to parszywe dziecioroby zboczone pasożyty
> żerują na nas

Aby nie na odwrót?
Dwu- i trójdzietni zarabiają na swoją starość.
Wielodzietni sobie wypruwają flaki, żeby wychować dzieci, które będą pracowały
na nich i na tych, którzy mają jedno dziecko lub wcale.

[bluestone]

Nie wydaje mi się, żeby 3 dzieci to było dużo, sama mam brata i siostrę.
A jeśli chodzi o tę cała dyskusję, to wydaje mi się, że nikt nie mówi o ojcach.
Jeśli ludzie mają 10 dzieci, mama jest w domu, to facet musi harować jak wół i
prawie w ogóle tej rodziny nie widzi i to jest dla mnie właśnie patologia.
Rodzice to mama i tata, ona im nieobecnego ojca nie zastąpi.

[aluchelek]

Ja nie rozumiem tylko jednego: jedna z Pań w artykule po którejś chyba ciąży
miała wylew, ma epilepsję i....decyduje się na kolejne dziecko. Nie rozumiem
tego! Gdyby tej kobiecie coś się stało, to osieroci kilkoro małych dzieci! Nie
wiem czym można się kierować zachodząc w ciążę przy takich problemach
zdrowotnych i takiej ilości dzieci. Gdzie tu minimalna odpowiedzialność?

[giulianov]

ta od wylewow, padaczki i masla z kosciola to totalna patologia. nie rozumiem
czemu wyzej dyskutujace matki trojki dzieci uwazaja sie za rodziny
wielodzietne? dla mnie 3-4 dzieci to gorna granicy normy-zmieszcza sie w
samochodzie czy minivanie razem z psem i bagazami mozna mieszkac w normalnych
rozmiarow mieszkaniu i zmiescic sie przy przecietnej wielkosci stole ale fakt
przy takiej ilosci ludzi w domu trzeba liczyc na 20 tys miesiecznie i fajnie
jesli matka moze rowniez pracowac i sie realizowac a nie dziecinniec spedzajac
caly dzien z dziecmi a ojciec byc ojcem i czlonkiem rodziny a nie robolem ktory
w domu tylko spi i przynosi pieniadze

[bea116]

my się nie uważamy, tylko w świetle obowiązujących w Polsce przepisów od trójki
dzieci rodzina wielodzietną nazywać się zaczynaa 20 tyś też nie jest
konieczne)

[vibe-b]

Nie
> wiem czym można się kierować zachodząc w ciążę przy takich problemach
> zdrowotnych i takiej ilości dzieci.


Jak to czym? Zwierzecym instynktem do kopulowania. Przy zerowej swiadomosci
antykoncepcyjnej.

[martitka18]

Zgadzam sie z Waszymi opiniami,to troche malo rozsadne decydowac sie na
kilka(!!) porodow bedac po wylewie i cierpiac na padaczke.Tak samo nie rozumiem
jak 12osobowa rodzina moze mieszkac na 48 metrach.Jak czytalam ten artykul to
probowalam sobie wyobrazic dodatkowe 11 osob w moim pokoju i bylam
przerazona...zero prywatnosci,czy te dzieci maja chociaz metr kwadratowy dla
siebie?Nie wiem jak mozna tak funkcjonowac,chyba ciezko jest pogodzic tryb zycia
nastolatka z trybem kilkuletniego malucha.Odnosze wrazenie,ze rodzina z Mamą po
wylewie(która nie jest w stanie sama zajać sie dziecmi,ale jest w kolejnej
ciazy)bardziej liczy na cuda z nieba niz patrzy realistycznie na warunki w
jakich zyja.Jedzenie od znajomych,kosciola,ale pieniadze na relaks w knajpkach
sie znajda.Poprostu szok.Naprawde uwazam,ze fajnie jest miec wiecej niz dwojke
dzieci,wiem,ze panstwo powinno wiecej takim rodzinom pomagac...ale tego nie robi
,wiec moze przydaloby sie troche wiecej rozsadku

[opt]

Jeżeli rodziciele zaplanowali taką rodzinę,przygotowali odpowiednie warunki do
jej funkcjonoania,to osąd może być tylko pozytywny.Jeżeli natomiast rodzina
wielodzietna jest wynikiem rozbuchanego instynktu,nieodpowiedzialności,to to
degradacja wartości rodzinie przypisywanych,a już całkiem żle,gdy rodziciele
napłodzili dzieci,a teraz uważają ,że to państwo ma im pomagać.Powiedzonko
mówi:jak nie uważałeś jak robiłeś,to teraz rób jak uważasz.Oczywiście szkoda
tych dzieci i w tym przypadku rolą państwa powinno być egzekwowanie obowiązków
ciążacych na rodzicach,a nie uczenie wyciągania ręki.

Jest fajnie

[ania_yeti]

W domu była nas czwórka rodzeństwa, więc wcale nie tak wiele, i było
fantastycznie. Jesteśmy z rodzeństwem bardzo ze sobą związani mimo sporych
różnic wiekowych. Swojego pokoju nie miałam do 22 roku zycia, ale zupełnie mi
to nie przeszkadzało. Nauczyłam się, że wszystkim należy się dzielić i nie ma
takiej racji, której nie dałoby się odłożyć na półkę, i że oczywiście nie
jestem pępkiem świata. Poza tym wiem, że mam ich wszystkich w razie trudności i
to jest wspaniałe.

poczekajta aż starzy wyciagną kopyta

[mary_elx]

Jak zostawią jakiś spadek, to się wexmiecie za łby dopiero wtedy.

[kliklik]

Fajnie jak jest rodzina wielodzietna, ale taka kochająca się i z wyboru. Lubię
patrzeć na takie rodziny i podziwiam je. Osobiście nie wyobrażam siebie, jako
mama wesołej gromadki. Harówa jest przy jednym rozrabiaku a przy dwójce i
więcej? Brakuje mi wyobraźni

[emeryt21]

Moim zdaniem rodzina wielodzietna to cos chorobliwego w dzisiejszych
czasach.Kilka wiekow temu to bylo normalne,bo umieralnosc niemowlat i dzieci
byla tak duza,ze trzeba bylo miec rezerwe w rodzinie.Drugi problem byl w tym,ze
wszyscy wiedzieli jak robic dzieci,ale tylko nieliczni wiedzieli jak ich nie
robic.
Wspolczesnie w wielu "katolickich" rodzinach wiedza na ten temat jest wyjatkowo
ograniczona,nabywana na zasadzie jedna pani drugiej pani.Rola szkoly jest
zerowa po rzadami ortodoksyjnych katolikow.W naszym ustroju sprawiedliwosci
spolecznej mozna tylko pomarzyc o tym,zeby cywilizacja dotarla pod strzechy.
Im mniejszy poziom wyksztalcenia tym liczniejsza rodzina a wyjatki potwierdzaja
ta regule.Wystarczy,ze uczen umie sie podpisac i policzyc wyplate za zebrane
puszki po piwie.Reszta jest milczeniem.Bieda a rowniez glupota jest
przekazywana z pokolenia na pokolenie.Wylamac sie z tego zakletego kregu jest
b.trudno.Moja byla zona byla wyksztalcona osoba,ale mentalnoscia nie odbiegala
od swoich "przodkow" z glebokiej wsi,trudno oderwac sie od swoich korzeni.Teraz
namowila nasza corke na liczne potomstwo i pracuje u niej a wlasciwie rzadzi.Ja
moge tylko wspolczuc swojemu dziecku a i zieciowi rowniez,bo to porzadny facet
i wyjatkowo cierpliwy,ze znosi tesciowa w swoim domu.

[kropkacom]

> ograniczona,nabywana na zasadzie jedna pani drugiej pani.Rola szkoly jest
> zerowa po rzadami ortodoksyjnych katolikow.W naszym ustroju sprawiedliwosci
> spolecznej mozna tylko pomarzyc o tym,zeby cywilizacja dotarla pod strzechy.
> Im mniejszy poziom wyksztalcenia tym liczniejsza rodzina a wyjatki potwierdzaja

Owszem to nie są najlepsze czasy na 12 czy nawet 6 dzieci. Jednak w większości
postu generalizujesz. Rodzice męża to technicy a z ich szóstki dzieci jest
trzech magistrów, jeden doktor i dwoje ze średnim wykształceniem. Czyli, sam
przyznasz, nie jest źle. Wszyscy zaradni życiowo i mający niezłe prace.
Teściowa(cokolwiek by o niej nie mówić) nie jest dewotką i żadnego ze swoich
dzieci nie namawia do nadmiernej rozrodczości(w te sprawy w ogóle nie ingeruje).

[e._]

Znam blisko dwie rodziny wielodzietne. Jedna z nich (jedenastka dzieciaków) to
wieś, skromna chatka, znikąd pomocy typu ubrania czy jedzenie. Zresztą - nie
honor!
Druga (10 dzieci) to Warszawa, paczki zewsząd, pomoc Kościoła, ubranka z
zagranicy itp.
W obu domach było bardzo ciężko, jedne i drugie dzieci przeżyły gehennę w
szkole, zwłaszcza te warszawskie. Wyśmiewane za stare buty, niedomycie, ubogie
kanapki itp.
Dzisiaj jedni i drudzy są dorośli.
Ci na wsi (mamy od lat obok działkę) to cudowna, kochająca się gromada,
wszyscy "wyszli na ludzi", wielu z nich jest w swoich miejscach zamieszkania
zaangażowanych w rozmaitą pomoc innym (domy dziecka, przytułki itp). Cieszą ich
nawzajem swoje sukcesy, po prostu jak na nich patrzę to żal serce ściska, że ja
nie mam aż tak jak oni. Dodam, że wszystkie 11 małżeństw żyje szczęśliwie, choć
czasem muszą wypracować kompromis.
Ci w Warszawie utrzymują ze sobą dość ścisły kontakt, widują się kilka razy w
roku, ale to paskudny festiwal zawiści i wzajemnego zazdroszczenia sobie: mój
samochód lepszy, mój dom ładniejszy, mój garnitur droższy itp. Złośliwości,
uszczypliwosci, żenada. Zero wsparcia, zero dzielenia się, po tych spotkaniach
każdy wychodzi w niezłych emocjach, niestety negatywnych. Wszystko sobie mają
cichcem za złe, czasami to widać na ich spotkaniach, gdy montują nieustannie
jakieś frakcje w zmiennym składzie, raz ci z tymi, raz z innymi. Co ciekawe,
tylko czworo z nich jest nadal w związku małżeńskim z tym, że trzy z tych
małżeństw to bardzo złe pary, mocno skonfliktowane, na granicy rozpadnięcia.
Cieszę się, że nie jestem w tej rodzinie.
Wnioski? Proste: czy ma się jedno dziecko, czy wiele, można je wychować w
miłości i szacunku, na dobrych i mądrych ludzi, albo też można ich nie
wychowywać, zapewniajac jedynie posiłki, ubranie i dach nad głową i nie dbać,
że obudziły się w nich złe emocje, chora rywalizacja, zawiść, intryganctwo itp.
Tyle, że jesli dzieci więcej, błędy wychowawcze są zwielokrotnione.

[zofijkamyjka]

e._ napisała:

> > W obu domach było bardzo ciężko, jedne i drugie dzieci przeżyły gehennę w
> szkole,

Własnie po co swoim dzieciakom ktos funduje gehennę? I co z tego że trudne
dzieciństwo byc może ich w dorosłym zyciu bardzo zbliżyło? Wspólne nieszczęscie
może zblizyc i wspólny żal do rodziców też.

Myślimy, że raczej nie ...

[framp]

Kolorowe zdjęcia gromadek roześmianych dzieciaków aby zachęcić do zgodnej z wolą
bożą prokreacji zazwyczaj robione są w pięknych ogrodach pięknych rezydencji,
których przeciętny Polak nigdy się nie dorobi, zwłaszcza wtedy gdy ma kilkoro
dzieci ... Dlatego lepiej mierzyć siły na zamiary i nie zaludniać swoich 40 m w
bloku 7 dzieci, które będą musiały żyć z twoich niespełna 2 tysięcy PLN
miesięcznie ... Oczywiście, niekoniecznie jest tak, że tylko zamożność warunkuje
stworzenie szczęśliwej rodziny, ale brak pieniędzy potrafi uczynić horror z
życia każdej rodziny. Dzisiaj takie wartości jak dzielenie się jedną parą butów
czy jednym słodkim batonikiem na troje wcale nie są żadną wartością, to raczej
ułomność, krzywda wyrządzana dziecku w sytuacji, gdy inne dzieci mają wszystko i
chwalą się coraz to nowymi gadżetami. Nie sądzę też aby konieczność zajmowania
się od rana do nocy czeredą dzieci było czymś radosnym i budującym dla rodziców,
raczej jest powodem frustracji, braku życiowego zadowolenia, bólu głowy i
przedwczesnych zmarszczek ...
Czy więc ktoś może wskazać sensowny powód, dla którego należałoby mieć
ponadnormatywną liczbę dzieci (czyli więcej niż 1)? Co jest takiego ciekawego w
pomnażaniu swoich kopii w dużej liczbie egzemplarzy, miłość własna jest bardziej
dopieszczona, lepiej udowadniamy światu swoje ego albo możliwości prokreacyjne?

[kropkacom]

> Nie sądzę też aby konieczność zajmowania
> się od rana do nocy czeredą dzieci było czymś radosnym i budującym dla rodziców,
> raczej jest powodem frustracji, braku życiowego zadowolenia, bólu głowy i
> przedwczesnych zmarszczek ...

Dla niektórych wychowywanie jednego dziecka powoduje identyczne frustracje.

> Czy więc ktoś może wskazać sensowny powód, dla którego należałoby mieć
> ponadnormatywną liczbę dzieci (czyli więcej niż 1)?

A dlaczego warto mieć jedno dziecko a nie np dwójkę(o trójce nie wspomnę bo to
już wielodzietność czyli patologia)? Czy w ogóle jest jakiś powód żeby się
rozmnażać?

[framp]

kropkacom napisała:

> > Nie sądzę też aby konieczność zajmowania
> > się od rana do nocy czeredą dzieci było czymś radosnym i budującym dla ro
> dziców,
> > raczej jest powodem frustracji, braku życiowego zadowolenia, bólu głowy i
> > przedwczesnych zmarszczek ...
>
> Dla niektórych wychowywanie jednego dziecka powoduje identyczne frustracje.
>
> > Czy więc ktoś może wskazać sensowny powód, dla którego należałoby mieć
> > ponadnormatywną liczbę dzieci (czyli więcej niż 1)?
>
> A dlaczego warto mieć jedno dziecko a nie np dwójkę(o trójce nie wspomnę bo to
> już wielodzietność czyli patologia)? Czy w ogóle jest jakiś powód żeby się
> rozmnażać?
>
> Tak, jest ale tylko jeden: brak dzieci też powoduje frustracje i brak
zadowolenia z życia i poczucie niespełnienia, więc większość ludzi chce mieć
jednak jakiegoś potomka, to czysta biologia, chęć pozostawienia własnych genów
... Dlatego ludzie posiadają dzieci mimo związanych z tym ograniczeń i niewygód,
ale dla większości 1, góra 2 dzieci znakomicie zaspokaja instynkty rozrodcze...
>

[paszczakowna1]

O, to już dwoje dzieci jest "ponadnormatywne"?

Polska ma ujemny pryrost naturalny, jeden z najniższych w Europie, i ponadto
ogromnie dużo młodych ludzi emigruje - i znaczna część z nich nie wróci. Mówiąc
brutalnie, potrzebujesz dzieci, i to więcej niż jednego, bo bedziesz potrzebować
opieki na starość. Na płatną opiekę nie licz, bo emeryturę będziesz mieć
groszową (bo nie będzie komu pracować), ekonomia będzie w kiepskim stanie (bo
nie będzie komu pracować), więc oszczędności będą warte niewiele, a opieka
medyczna będzie droga (bo nie będzie komu pracować).

Trzeba sobie w końcu to uświadomić.

[triss_merigold6]

To wybieram eutanazję. Serio. Nie czuje potrzeby życia w nieskończoność.
Populację i liczebność narodu mam głeboko gdzieś, nie darzę Polaków szczególną
sympatią.

[mama303]

paszczakowna1 napisała:

Mówiąc
> brutalnie, potrzebujesz dzieci, i to więcej niż jednego, bo bedziesz
potrzebować
> opieki na starość.

To niby jedno sie mna nie zaopiekuje jakby co, az dwoje musi być?

[triss_merigold6]

Bo dzieci się ma na wspomożenie, nie wiesz?

[kropkacom]

> To niby jedno sie mna nie zaopiekuje jakby co, az dwoje musi być?

To nie chodzi o to żeby Twoje dziecko sie tobą zajmowało. Ale o to że system
ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych(czyt. emerytury, państwowa służba zdrowia)
w Polsce opiera sie na składkach tych którzy aktualnie pracują. Im mniej dzieci
tym z czasem miej osób płacących pieniądze do wspólnej kasy.

[mama303]

To nie chodzi o to żeby Twoje dziecko sie tobą zajmowało. Ale o to że system
> ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych(czyt. emerytury, państwowa służba
zdrowia
> )
> w Polsce opiera sie na składkach tych którzy aktualnie pracują. Im mniej
dzieci
> tym z czasem miej osób płacących pieniądze do wspólnej kasy.

Nie żartuj. Ty brałaś ten problem pod uwage przy planowaniu rodziny??

[kropkacom]

> Nie żartuj. Ty brałaś ten problem pod uwage przy planowaniu rodziny??

Nie. I myślę ze nikt o tym nie myśli. Co nie oznacza że nie warto o tym wiedzieć.

[mama303]

kropkacom napisała:

> > Nie żartuj. Ty brałaś ten problem pod uwage przy planowaniu rodziny??
>
> Nie. I myślę ze nikt o tym nie myśli. Co nie oznacza że nie warto o tym
wiedzie
> ć.
>
To takie oczywiste że chyba każdy to wie

[bea116]

W obecnym systemie emerytur z ZUS jest łeb za łeb, dla twojego męża już nie starczy Natomiast jesli chodzi o opiekę w tzw. własnym zakresie to też bywa z tym bardzo różnie - wiem to z zawodowej praktyki, przy rodzinie liczniejszej niż 2+1 jest zawsze większe prawdopodobieństwo, że nie zostaniesz na starość sama sobie i nie trafisz do szpitala np. z powodu odwodnienia, bo dziecko zajęte swoim życiem nie miało czasu zajrzeć przez kilka dni z rzędu chociaż matka ledwo chodzi o lasce i mieszkają w tym samym mieście. Smutne ale bardzo częste..

[paszczakowna1]

Jedno może wyemigrować lub samo potrzebować opieki. Przy większej liczbie
dzieci, zwiększasz swoje szanse.

Chciałyście egoistyczne powody, aby mieć więcej dzieci, to macie. I naprawdę, w
obecnej sytuacji demograficznej krzywo patrzeć na rodziny wielodzietne (które, z
powodu swojej rzadkości, naprawdę nie są problemem społecznym), to czysta
głupota. Na każdą rodzinę z więcej niż dwójką powinno się chuchać i dmuchać.

a kogo obchodzi starość i przyrost?

[framp]

Czy ktoś przy zdrowych zmysłach planuje swoją rodzinę pod kątem potrzeb kraju i
jego niewydarzonego systemu emerytalno - rentowego? Absurd. Czy ktoś w wieku 20
- 30 lat zastanawia się nad swoją starością i ewentualną opieką? Jakby tak było
to nikt by nic innego nie robił, tylko całe życie inwestował we dom starców,
żeby był wygodny, z ogrodem i ładnym personelem, bynajmniej nie w dzieci, bo
mogą się okazać wredne i mieć w dupie rodziców - znam przypadek samotnej
staruszki na łasce sąsiadów, która wychowała 6 dzieci, które albo umarły albo
wyjechały bóg wie gdzie albo same są chore. Życie jest zbyt nieprzewidywalne aby
liczyć na zabezpieczenie ze strony dzieci, które mają prawo układać sobie życie
bez bagażu w postaci oczekiwań rodziców, poza tym dziś raczej to rodzice ze
swoich emerytur wspomagają swoje dorosłe i zmagające się z życiem i kredytami
dzieci a nie odwrotnie ... Piękne życie przewidujecie dla swego potomstwa:
najpierw niech się chowają w jednym pokoju z gromadą braci i sióstr, żyjąc z
zapomóg, donaszając stare ciuchy i zazdroszcząc kolegom zabawek i wakacji, a
potem niech wezmą sobie na kark matkę i ojca, którzy pewnie zajęci prokreacją
nie dorobili się niczego, schorowani od zgryzot i niedostatku i liczą na wypas u
swojej dziatwy! Naprawdę, przerażająca wizja, nie życzę tego niczyim dzieciom!
Osobiście wolę raczej wychować jedno szczęśliwe dziecko i zdążyć wypracować
jakieś finansowe zabezpieczenie swojej starości a dziecku pozwolić robić to, co
będzie chciało bez oglądania się na mnie i moje choroby! Moi rodzice tak właśnie
zrobili i stać ich na wynajęcie sobie dochodzącej pomocy i nie muszą wisieć na
mnie, co nie oznacza, że ja się nimi nie interesuję, po prostu stać nas
wszystkich na niezatruwanie sobie życia a cieszenie się sobą! I tego wam i
waszym dzieciom życzę!

[wieczna-gosia]

> Osobiście wolę raczej wychować jedno szczęśliwe dziecko i zdążyć wypracować
> jakieś finansowe zabezpieczenie swojej starości a dziecku pozwolić robić to, co
> będzie chciało bez oglądania się na mnie i moje choroby! Moi rodzice tak właśni
> e
> zrobili i stać ich na wynajęcie sobie dochodzącej pomocy i nie muszą wisieć na
> mnie, co nie oznacza, że ja się nimi nie interesuję, po prostu stać nas
> wszystkich na niezatruwanie sobie życia a cieszenie się sobą! I tego wam i
> waszym dzieciom życzę!

ano wlasnie temat mi bliski. I nie tak prosty, jak by sie wydawalo. Moja babcia
mieszka sama. Moja babcia ma wysoka emeryture i stac ja na wynajecie dochodzacej
pomocy, pani d sprzatania, stac ja na lekarzy prywatnie i inne cuda na kiju. ma
kupe wolnego czasu, ma peiniadze. I prawie nie chodzi. prawie nie slyszy. Prawie
nie widzi. I tak bardzo czeka na odwiedziny kogoklwiek. I chociaz nie zatruwa
mojej mamie zycia rzeczami pielegnacyjnymi- pragnie jej codziennej, dlugotrwalej
obecnosci. I mame to meczy bo pracuje codziennie i dlugo i oczywiscie przychodzi
do babci codziennie, nie na tak dlugo jak chcialaby babcia, a le na zbyt dlugo
niz ona sama by chciala.
babcia ma 85 lat i wyraznie widac ze oddalaby wysoka emeryture i docghodzaca
pania w zamian za mozliwosc mieszkania z kims. I ze z jednej strony nie chce byc
nikomu ciezarem, ale z drugiej strony... no wiadomo.

Bo sek w tym ze jak czlek mysli o swojej starosci, to mysli o uniwersytecie
trzeciego wieku, wyjazdach, aktywnosci i klubie seniora. Albo ekskluzywnym domu
starcow turniejach brydzowych i panu Kaziu, ktory zaopiekuje sie wdowa (wszak
mezczyzni zyja krocej). I moja babcia fakt- wiekszosc swej emerytury byla
wlasnie taka- energiczna, towarzyska, artystyczna i samodzielna. A teraz? teraz
jest nie dosc przytomna by radzic sobie sama a zbyt malo otepiala by zaczelo jej
zwisac kto sie nia zajmuje i kto z nia przebywa.

I moja mama- zdeklarowana zwolenniczka jedynaczek (jej brat umarl mlodo, ja
jestem jedynaczka) dostrzega coraz wyrazniej ze to wcale nie jest tak prosto. I
ze pewnie mi bedzie latwiej zajmiawac sie nia- niz jej zajmowac sie babcia- bo
ona moze poprosic jedynie mnie- ja mam 5 dzieci i kazde z nich bedzie moglo
wpasc do babci pogadac. Bo oczywiscie bede sie nia zajmowac, nie rozwazam nawet
innego wyjscia. czyli- pieniadze pieniedzmi i tak dalej, a nie wiadomo jaki
scenariusz zycie nam pisze- nam zaradnym, i aktywnym przyszlym staruszkom.

[wieczna-gosia]

acha- oczywiscie przyrost naturalny panstwa to wiecie gdzie ja mam
chcialabym po prostu by cala moja rodzina trzymala sie razem i sie wspierala.
Pozytywne wzory maja i ze strony tescia i ze strony tesciowej, ktorzy miele
wiele rodzienstwa, rznie im sie powodzi, nikt generalnie na nikim nie zeruje,
ale jednak wspieraja sie. I teraz babcia staruszeczka zajmuja sie dwie siostry
na zmiane z wujkiem. nikt szczegolnie tego nie odczuwa, bo raptem raz na 3 dni
musi sie wysilic. U mnie jest jednak tak ze jesli ja nie moge- panie dochodzaca
pania a babcie chce po prostu zobaczyc tego, kogo kocha. I tyle.

mi jedynak by nie wystarczyl bo ja uwielbiam miec dzieci. I potrzebowalam
urodzic ich 5 by poczuc ze jest OK no co ja zrobie

[framp]

Fajny tekst, miło takie czytać, zdecydowanie bardziej przekonujący niż wszystkie
pozostałe wypowiedzi na tym forum. Lubisz dzieci to je masz w liczbie 5 i
cieszysz się z tego i ja się cieszę razem z tobą, bo to jest jedyny sensowny
powód aby mieć tyle dzieci, a nie żadne zabezpieczenia swojej starczej
przyszłości lub przyszłości polskiego ZUSu! Natomiast drugi poruszony problem -
opieka nad niedołężniejącym dziadkiem/babcią nie jest mi obcy i na co dzień go
doświadczam, bo współmałżonek pomaga rodzicom opiekować się swoim dziadkiem,
którego sytuacja jest analogiczna do opisywanej - wysoka emerytura, solidne
konto, prywatna opieka i lekarze ale też samotność i chęć widywania jak
najczęstszego bliskich. A jednocześnie całkowity sprzeciw wobec wspólnego
zamieszkania z teściami, chęć bycia na własnych śmieciach bez krępującej często
obecności innych ... Rozwiązanie jest takie - wspólne weekendy, codzienne
wielokrotne telefony, odwiedziny co 2 - 3 dni na krótko, choćby pół godziny
dzielone przez wszystkich dorosłych w rodzinie (łącznie ze mną). I nie sądzę,
aby większa liczba dzieci (mój teść był jedynakiem a ma dwoje dzieci) coś tu
rozwiązała, bo przecież wszyscy byliby tak samo zabiegani i raczej nikt nie
miałby czasu na stałą, codzienną opiekę ... Dziadek to rozumie i cieszy się
każdym telefonem, każdym dowodem pamięci, bo przecież o to tu chodzi, prawda?

[wieczna-gosia]

Rozwiązanie jest takie - wspólne weekendy, codzienne
> wielokrotne telefony, odwiedziny co 2 - 3 dni na krótko, choćby pół godziny
> dzielone przez wszystkich dorosłych w rodzinie (łącznie ze mną). I nie sądzę,
> aby większa liczba dzieci (mój teść był jedynakiem a ma dwoje dzieci) coś tu
> rozwiązała, bo przecież wszyscy byliby tak samo zabiegani i raczej nikt nie

no zgadzam sie- z tym ze u nas wszyscy rorosli w tej galezi mojej rodziny to:
moja mama
ja
moj maz
moj ojciec

w analogicznej sytuacji u mojej tesciowej wszyscy dorosli to:
moja tesciowa
jej maz
jej siotra i 2 corki i ich dwoch mezow
jej brat z zona i dwojka dzieci, oboje juz tez zonaci i mezaci.

ilosc dzieci w pewnym momencie ma znaczenie gdyz jesli jedynactwo jest w
rodzinie od wielu poolen ( a w mojej rodzinie juz moja babcia byla jedynaczka)-
to po propstu w pewnym moemencie wielu doroslych po prostu NIE MA. i fizycznie
NIE MA na kogo tego podzielic.

Dziadek to rozumie i cieszy się
> każdym telefonem, każdym dowodem pamięci, bo przecież o to tu chodzi, prawda?
twoj dziedek to rozumie. widac ma jeszcze inne rzeczy do robity. MOja babcia juz
tego nie rozumie. jedynym jej zajeciem w ciagyu dnia jest oczekiwanie na moja
mame. Lub na mnie. jej codzienna rozmowa telefoniczna nie wystarcza bo ona po
prostu nie slyszy. pol godziny wizyty co 2-3 dni juz zupelnie jej nie
wystarczaja. Po prostu to za malo i tyle. MUSI byc codziennie- 1-2 godziny. W
dodatku ja mieszkam daleko, naturalnie duza rodzina tez mi troche czasu zajmuje,
pracuje- jedyne co moge mojej mamie zaproponowac to grannysitting jeden dzien
w weekend. w wakacje poprostu beda to oba dni weekendu, bo bede miala deczko
wiecej czasu.
tu juz nie ma dobrych rozwiazan.

juz z moja liczba dzieci jednak doroslych bedzie conajmniej 7- przy zalozeniu ze
wychowam ich na ludzi, ktorzy beda rozumieli ze oddawanie czasu babci to jest
cos co przyzwoity czlowiek po prostu robi i tyle. Bo zawsze sie moze zdarzyc
inaczej niestety. czyli mi potencjalnie moze byc latwiej zajmowac sie moimi
rodzicami- czy omoim dzieciom bedzie po prostu latwiej dotrzymywac towarzystwa
mi. moj maz ma dwie przyrodnie siostry- w tym jedna w Anglii- i ta siostra w
Anglii nei musi miec wyrzutow sumienia iotd itp tylko wie ze my jestesmy na
miejscu i spokojnie zajmiemy sie rodzicami jesli taka potrzeba bedzie.

Rodzina zdecydowanie ma dla mnei znaczenie klanowe. Uwazam ze dobra, zdrowa
rodzina to taka ktora trzyma sie razem, niezaleznie od mniejszych badz wiekszych
antypatii (nie przepadam za tesciem, nie bede sie rwala do pomocy, ale tez przy
wiekszej liczbie ludzi znowu tak wiele to mnie nie bedzie kosztowac, nie bede
musiala wybierac miedzy pomaganiem tesciowi bo tak wypada bez szans na zmiennika
lub olaniem go i nie ukrywajmy- w moim przypadku oznaczaloby to jednak wyrzuty
sumienia). Niewazne ilu czlonkow owa rodzina liczy. Zla rodzina- to taka ktora
sie olewa- niezaleznie od liczy jej czlonkow.

jesli cos bym chciala od dzieci- to tego by glownie trzymaly sie razem one-
wcale nie musza byc najlepszymi przyjaciolmi- chociaz nie przecze ze wiele to
upraszcza ale by po prostu czlowiek w tarapatach wiedzial- moge zadzwonic do
siostry- do brata. opieprzy mie- ale pomoze. Pod mostem nie skoncze. Tutaj tez
oczywiscie jest pole do naduzyc, ale w zdrowej rodzinie ich po prostu nie ma.
Jesli moje dzieci nie beda dzielic pwnej solidarnosci klanowej- zrozumiem. Ale
bede to traktowac jako osobista porazke bo oznaczac to bedzie ze jednak czegos
zabraklo- czegos szalenie waznego.

acha- jeszcze jedno- moi rodzice wielu rzeczy mi nie dali. wielu rzeczy, ktorych
autentycznie potrzebowalam. Wiele rzeczy mi dali- wiekszosc z nich
niepotrzebnie. Ale fakt ze teraz jako dorosla osoba potrafie nie odwrocic sie od
nich i im pomagac, oznacza ze jednak pewna baze mi dali- cos na czym moge oprzec
dobe stosunki z nimi. I tyle tylko chcialabym dac moim dzieciom- wiem ze nie dam
im wszystkiego. prawdopodobnie nie dam im tez rzeczy, ktorych naprawde beda
potrzebowac. Ale jesli dam im na tyle dobrych rzeczy by pozniej umialy oddawac
je mi- w postaci troski i zainteresowania- to bedzie OK. To damy se rade.

o forse sie nei martwie- jestem jedynaczka spadek bedzie konkretny

[a_weasley]

framp napisała:

> cieszysz się z tego i ja się cieszę razem z tobą, bo to jest jedyny sensowny
> powód aby mieć tyle dzieci, a nie żadne zabezpieczenia swojej starczej
> przyszłości lub przyszłości polskiego ZUSu!

Z punktu widzenia jednostki rachunek poprawny. Od utrzymania Ciebie na starość
jest system emerytalny. Co więcej, na to, czy on sobie z tym poradzi czy nie, Ty
w pojedynkę masz wpływ niewielki. Czy dasz państwu dziesięcioro inteligentów
wysokiej klasy, czy skupisz się przez całe życie na gromadzeniu dla siebie, na
to samo wyjdzie (natomiast w drugim przypadku Twoje dochody będą wyższe niż w
pierwszym).
Każdy ma prawo poprzestać na jednym dziecku lub nie mieć ich wcale, tak jak
każdy ma prawo pojechać samochodem do śródmieścia. I tak samo kiedy wszyscy
skorzystają ze swojego prawa, robi się problem. Decyzja o jedno- albo
bezdzietności jest ekonomicznie sensowna. Suma tych sensownych decyzji jednostek
jest zabójcza dla zbiorowości.
I dlatego słusznie mówi Paszczakówna:

> w obecnej sytuacji demograficznej krzywo patrzeć na rodziny wielodzietne
> (które, z powodu swojej rzadkości, naprawdę nie są problemem społecznym),
> to czysta głupota. Na każdą rodzinę z więcej niż dwójką powinno się
> chuchać i dmuchać.

Dokładnie. W interesie tych, którzy tylu, czy może żadnych dzieci mieć nie chcą
lub nie mogą.

[bea116]

A kto powiedział, że mają nosić ciuchy z lumpeksu, mieszkać w jednym pokoju czy nie wyjeżdżać na wakacje? Chyba jednak nieprędko uda się wyprzeć ze świadomości ogółu, że większa ilość dzieci nie równa się dno społeczne...Oczywiście nikt nie planuje dzieci pod kątem dobra państwa czy systemu emerytalnego, ale ekonomia i statystyki są nieubłagane czy się to komuś podoba czy nie. Tak więc jeśli się nie chce mieć więcej niż jednego dziecka nie należy przynajmniej uważać sąsiada za gorszego i głupszego tylko dlatego że ma więcej, bo z pracy jednego dziecka na emeryturę dwojga rodziców jednak w obecnym systemie nie starczy. A skąd wiesz czy ci się uda na tą starość odłożyć - wyroki losu są nieprzewidywalne, może stracisz wszystko na rok przed emeryturą?
To jak rozumiem, żeby było sprawiedliwie, jedno z was powinno w przyszłości z państwowej emerytury zrezygnować, bo inaczej to będziecie "pasożytować" na pracy dziecka tegoż właśnie sąsiada

[framp]

W sprawie emerytur - każdy z nas opłaca swoje składki i ma prawo żądać swojej
emerytury niezależnie od tego ilu dzieci się dochował, bo mam prawo mieć w dupie
solidarnościowy system emerytalny, o którym wszyscy wiemy, że jest zły ale jakoś
nikt z rządzących nie chce się wziąźć za jego reformę, ale czy to coś ma
zmieniać w moich życiowych planach?
w sprawie wielości dzieci u sąsiadów - a nie je mają skoro lubią i mają za co,
tylko przeważnie nie mają za co a mimo to mają i to jest problem, bo grozi to
dalszym rozdawnictwem zasiłków i zapomóg, co dodatkowo obciąża ten koszmarny
system zusowski! nikogo by nie dziwiło, gdyby Kulczyk miał nawet 12 dzieci, bo
on ma za co je utrzymać i wykształcić! biedę w Polsce już się dziedziczy, dzieci
z biednych i wielodzietnych rodzin same zostają biedne, bezrobotne i
wielodzietne, bo nie mają dobrych wzorców, dzieci z zamożnych (i najczęściej
małodzietnych!) środowisk uczą się jak być w życiu zaradnym i zapobiegliwym jak
ich rodzice ... i o to chodzi!

[kropkacom]

> z biednych i wielodzietnych rodzin same zostają biedne, bezrobotne i
> wielodzietne, bo nie mają dobrych wzorców, dzieci z zamożnych (i najczęściej
> małodzietnych!) środowisk uczą się jak być w życiu zaradnym i zapobiegliwym jak
> ich rodzice ... i o to chodzi!

A ja mam kuzyna jedynaka z rodziny gdzie nigdy nie było problemu pieniędzy(oboje
rodzice pracują). Ten 22 letni chłopak w swoim życiu nie przepracował ani
sekundy. Siedzi na garnuszku rodziców i wymaga. A moja genialna ciocia ręce
załamuje ale po papieroski dla synka do kiosku lata. To już wole niemajętną
rodzinę mojego męża gdzie wszyscy uczciwie pracują(szóstka dzieci).

[framp]

A ja nie przepracowałam ani jednego dnia do prawie 25 lat i o czym to świadczy?
Nie musiałam ...
To że ktoś ma wychowawcze niepowodzenia z jedynakiem to nie jest jeszcze dowód
na zbawienny wpływ wielodzietności na sytuację rodzinną.

[kropkacom]

framp napisała:
> To że ktoś ma wychowawcze niepowodzenia z jedynakiem to nie jest jeszcze dowód
> na zbawienny wpływ wielodzietności na sytuację rodzinną.

I na odwrót.

[bea116]

może masz i prawo mieć w dupie, ale póki co ZUS ma również w dupie twoje miecie w dupie) takie realia...

[framp]

Zgadzam się! I dlatego na starość trzeba sobie zarobić wcześniej a nie liczyć na
ZUS albo na dzieci! I to jest też jeden z powodów małodzietności w Polsce -
ludzie nie wierzą ZUSowi, nie wierzą w opiekę swoich pociech i chcą się dorobić
zanim przejdą na emeryturę

[echtom]

Jedno dziecko to dla rodziców zabawka zaspokajająca ich instynkt rodzicielski,
a na starość często jedyny, obciążony ponad miarę opiekun. Dwoje jest po to, by
przy właściwym wychowaniu zbudowały silną emocjonalną więź i były dla siebie
przyjaciółmi do końca życia. Nad sensownością posiadania większej liczby dzieci
można dyskutować.

[mama303]

echtom napisała:

> Jedno dziecko to dla rodziców zabawka zaspokajająca ich instynkt
rodzicielski,

znam lepsze zabawki dla dwojga dorosłych ludzi.


> Dwoje jest po to, by
>
> przy właściwym wychowaniu zbudowały silną emocjonalną więź i były dla siebie
> przyjaciółmi do końca życia. Nad sensownością posiadania większej liczby
dzieci

Stereotypy i już.
To co, tylko rodzeństwo może sie przyjaźnić? Ludzie w dorosłym życiu raczej
buduja swoje rodziny i maja swoich własnych przyjaciół.

[a_weasley]

mama303 napisała:

> > Dwoje jest po to, by
> > przy właściwym wychowaniu zbudowały silną emocjonalną więź i były
> > dla siebie przyjaciółmi do końca życia.
<ciach>
> Stereotypy i już.
> To co, tylko rodzeństwo może sie przyjaźnić?

Oczywiście nie. Ale ten, kto rodzeństwo miał, lepiej funkcjonuje w przyjaźni niż
jedynak (w tendencji oczywiście). Wychowanie się z bratem czy siostrą uczy od
małego tego, co jest bardzo potrzebne w przyjaźni - postrzegania świata nie
tylko przez pryzmat własnych potrzeb, budowania relacji partnerskiej.

[mama303]

a_weasley napisał:

> mama303 napisała:
>
> > > Dwoje jest po to, by
> > > przy właściwym wychowaniu zbudowały silną emocjonalną więź i były
> > > dla siebie przyjaciółmi do końca życia.
> <ciach>
> > Stereotypy i już.
> > To co, tylko rodzeństwo może sie przyjaźnić?
>
> Oczywiście nie. Ale ten, kto rodzeństwo miał, lepiej funkcjonuje w przyjaźni
ni
> ż
> jedynak (w tendencji oczywiście).

Dobrze że piszesz o tej tendencji bo w/g mnie to także jest przereklamowanym
stereotypem.

[wieczna-gosia]

a dlaczego liczbe 1 uznajemy za normatywna?

pytanie "dlaczego wiecej niz jeden" jest dokladnie tak samo bez sensu jak
"dlaczego jeden" albo "dlaczego w ogole miec dzieci skoro mozna ich nie miec"

[framp]

Z jednym najczęściej się wpada więc nie ma o czym dyskutować potem się
człowiek uczy na błędach, zabezpiecza i dopiero drugie dziecko zaczyna być
problemem hamletowskim: mieć czy nie mieć?

[mmena]

Nie bardzo mnie interesuje to ile kto ma dzieci dopoki nie przychodzi do mnie po
pieniadze na ich wychowanie. Jak sie decydujesz na jedenascioro to sam je sobie
utrzymaj, a nie wyciagasz rece po zasilek. Nie masz pieniedzy? Nie trzeba bylo
plodzic.

[karola1008]

Jak ktoś chcemieć dużo dzieci i na to go stać-to niech ma. Ja chcialabym mieć
troje (na razie jestem mam dwoje). Na tyle mnie stać-tzn. na zapewnienie
wykształcenia (nie mówię o prywatnych placowkach) ubranie i nakarmienie-bez
pomocy instytucji typu państwo i samorząd. Takiej liczbie dzieci jestem także w
stanie poświęcać czas i uwagę. Lubię dzieci, lubię spędzać z nimi czas,
interesuje mnie co mają do powiedzenia. Potrzebuję także czasem samotności i
czasu dla siebie, ale mając swiadomośc ograniczeń, mam nadzieję, że przy trójce
nie będę musiała się bez tego obywać (choć w pewnych chwilach zapewne tak).
Uważam natomaist, że dzieci powinno się mieć na własny koszt, a nie na koszt
podatników. Jak chodziliśmy przed ślubem do poradni przed małżeńskiej, to
pańcia zapytała nas ile chcemy mieć dzieci. Trojka jej nie satyfakcjonowała-ona
ma siódemkę. Na uwagę męża (wówczas narzeczoonego), że większej ilości dzieci
będzie nam trudno zapewnić takie wykształcenie, jakie byśmy chcieli, pańcia
odpowiedziala, że jej dzieci nie chciały się uczyć. Szczęściara, nie ma co.

[olamazur]

> Na uwagę męża (wówczas narzeczoonego), że większej ilości dzieci
> będzie nam trudno zapewnić takie wykształcenie, jakie byśmy chcieli, pańcia
> odpowiedziala, że jej dzieci nie chciały się uczyć. Szczęściara, nie ma co.

Dobre ))

do olamazur

[malwa1231]

masz takie samo imie i nazwisko jak ja.

[mala_kobietka_jestem]

Każde moje dziecko to jeden człowiek więcej, który mnie kocha!
Każde kolejne dziecko uczy mnie i swoje rodzeństwo miłości, zaradności i
odpowiedzialności. Każde robi to inaczej.

P.S. Ja wierzę w to że dzieci rodzą się z własnym rozumem i poradzą sobie w
życiu tawet jeśli rodzice nie dadzą im "na start" równowartości 20 tysięcy zł.

P.P.S. Dzieci mają niesłychany instynkt stadny. Nikt ich nie zmusza do
opiekowania się sobą nawzajem, robią to z własnej woli. Od urodzenia kształcą
swoje umiejętności rodzicielskie, które wykorzystają we własnych rodzinach.
Cieszę się że mają tą możliwość, w przeciwieństwie do dzieci z małych rodzin,
gdzie brak umiejętności rodziców powoduje straszliwe frustracje i rozczarowania
i niechęć do własnego dziecka! Niektórzy uczą się być dobrymi rodzicami dopiero
jak ich dziecko ma kilka(naście) lat!

[joolanta]

Gdyb mnie było na to stać(duzy dom i opiekunka)) chciałabym 4 - 5 sztuki, no
ale wg. mnie dzieci to luksus)
moja mama ma 2 rodzenstwa - rozumieja sie znakomicie
moj tata miał 7 - oj tylko pozazdroscicic takiej wzajemnej milosci
no i ja kocham ponad wszystko swoje rodzenstwo!!!
ale uwazam ze to kwestia wychowania i milosci wzajemnej, no niestety pieniądze
maja tu duze znaczenie!

Rodziny wielodzietne

[braggy]

Mam młodszą siostrę i mimo, że każdy z nas ułożył sobie życie rodzinne
(małżonkowie, dzieci - ona 1 córeczka, ja 1 córeczka i 1 synek) świetnie się
dogadujemy. Nigdy nie marzyłem mieć więcej rodzeństwa. Nasze kontakty są super.
Możemy na siebie liczyć w każdej sytuacji.
Inny przykład to moja żona. Ma 6 braci i jedną siostrę. Sama jest najmłodsza.
Ze wszystkimi ma równie doskonały kontakt jak i ja. Spotykają się bardzo często
(osobiście tego nie znoszę - mieszkamy u teściów i niedzielne popołudnie w
towarzystwie 15 osób tydzień w tydzień jest dla mnie bardzo wyczerpujące). Chcę
jednak przez to powiedzieć, że mimo dwóch odmiennych koncepcji naszych
rodzicieli nie ma znaczenia ilość dzieci w domu. Ważna jest miłość i
umiejętność jej okazywania dzieciom.
Nie pochodzimy z bogatych rodzin, raczej tych przeciętnie uposażonych. Finanse
nie odgrywają zatem jakiejś szczególnej roli. Nie znaczy to jednak, że są
całkiem bez znaczenia. Myślę, że przepisami prawnymi typu extra zasiłki,
ograniczenia w możliwości dokonania aborcji czy utrudnienia przy rozwodach
nagle nie wzrośnie liczba młodych Polaków. Wszystko zależy od mentalności. Ja
uważam, że stać mnie najwyżej na dwójkę dzieci i tego się trzymam. Zona z
chęcią miałaby większą gromadkę ale ja nie dam rady na to zarobić. Szczęście
rodzinne nie zależy od samego faktu posiadania potomstwa, od jego liczby czy
stanu konta. Liczą się zupełnie inne i dla każdego z nas inaczej
shierarchizowane wartości. Jako wredny liberał powiem krótko - niech każdy
buduje swoje szczęście na swój sposób!