P.-R. || Energetyczne bezpieczeństwo

[kontrkultura]

Tu wklejajmy wszystko, co dotyczy tego tematu.

Weryfikacja dostaw ropy i gazu, bezpieczeństwo narodowe, bezpieczetwo
energetyczne - to wszystko okrelenia tematu, który często pojawia się na
pierwszych strona gazet, tym bardziej, że toczy się polityczna komisja
śledcza, a że się toczy nie bez emocji, to dużo się o tym mówi, porozmawiajmy
i my, szczególnie, że to dotyczy tematu stosunków Polska - Rosja.
--
Pozdrawiam
Władysław

Czy bać się Rosji? cz1

[kontrkultura]

Bardzo ciekawe i wyważone uwagi opublikowała nie tak dawno Polityka.

Polityka - Czy bać się Rosji?

Iwan i gazrurka

Co naprawdę zagraża naszemu bezpieczeństwu energetycznemu

Po pięciu latach członkostwa w NATO, pół roku po przystąpieniu do Unii
zaczynamy się lękać o bezpieczeństwo kraju. Tym razem obawy dotyczą
bezpieczeństwa energetycznego. Z przesłuchań orlenowskiej komisji śledczej
odnieść można wrażenie, że przekupni politycy, podstępni biznesmeni i agenci
tajnych służb chcą (a przynajmniej chcieli) wydać polską energetykę w ręce
Rosjan. Czy Rosja jest groźna dla naszego bezpieczeństwa paliwowego i jak
mielibyśmy się przed nią bronić?

„Wczoraj tanki, dziś ropa” – tak krótko zdefiniował rosyjską politykę wobec
państw naszego regionu były szef UOP Zbigniew Siemiątkowski podczas
przesłuchania przed sejmową komisją śledczą. Uważa, że Rosjanie wykorzystują
broń ekonomiczną do odzyskania dawnych wpływów. Dał przy tym do zrozumienia, że
wie na ten temat więcej, niż może powiedzieć. Członkowie komisji aprobująco
kiwali głowami, bo w tej dziedzinie nie ma tu sporu pomiędzy lewicą a prawicą.

Szefowie Ministerstwa Gospodarki Jerzy Hausner i Jacek Piechota uspokajają, że
ze strony wschodniego sąsiada nic nam nie grozi. Również np. Waldemar
Kuczyński, b. minister przekształceń własnościowych i szef doradców premiera
Jerzego Buzka, przekonuje („Maczuga energetyczna”, POLITYKA 49), że Rosja nie
jest tak niebezpieczna, jak nam się wydaje. Ale czy to nie naiwność?

Fakty są takie, że rosyjskie koncerny z branży paliwowo-energetycznej od dawna
wykazują zainteresowanie Polską. Uważają nawet, że napotykają nieuzasadnione
trudności, których przyczyną jest nasza tradycyjna antyrosyjska fobia. A
przecież chcą tylko inwestować; mają kapitał i surowce, a więc rzeczy niezwykle
dziś cenione na całym świecie. „Polityka Polski powinna być taka sama w
stosunku do korporacji rosyjskich jak amerykańskich” – upominała nas Marina
Łużkowa, prezes moskiewskiej Fundacji Regionalnych Badań Strategicznych,
podczas niedawnej konferencji zorganizowanej przez redakcję miesięcznika „Nowy
Przemysł”. Dla rosyjskich koncernów zagraniczna ekspansja jest sprawą życia i
śmierci, podobnie jak dla całej Rosji, która żyje dzięki petrodolarom.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Polityka administracyjnego utrzymywania sztucznie niskich cen surowców i paliw
na wewnętrznym rynku rosyjskim sprawia, że tylko eksport przynosi prawdziwe
zyski. Koncerny naftowe poszukują więc zagranicznych rynków zbytu, nie tylko na
surową ropę, ale także na gotowe paliwa. Chcą upodobnić się do wielkich
naftowych gigantów, jak BP, Shell czy ExxonMobile i zajmować się wszystkim, od
wydobycia surowca przez jego przetworzenie aż do sprzedaży gotowych paliw na
stacjach benzynowych, bo raz lepiej zarabia się na wydobyciu ropy, a w innych
okresach na przetwarzaniu i sprzedaży produktów. Rosyjskie koncerny kontrolują
już rynki dawnych państw ZSRR, inwestują też w państwach naszego regionu – na
Węgrzech, w Rumunii, Bułgarii, Chorwacji. Koncern Łukoil ma swoją sieć handlową
nawet w USA. Rosjanie starają się zdobywać rafinerie i rurociągi. Polska leżąca
na trasie dwóch wielkich szlaków transportowych – rurociągu Przyjaźń (przez
nasz kraj płynie 30 proc. rosyjskiego eksportu ropy) i gazociągu Jamał,
dysponująca sporym rynkiem, dwiema nowoczesnymi rafineriami i naftowym portem,
jest wymarzonym miejscem gospodarczej ekspansji rosyjskich firm.

Groźny kurek

Nasze obawy dotyczą jednak prawdziwych intencji rosyjskich koncernów paliwowo-
energetycznych. Eksperci zwracają uwagę na deklarowaną przez Kreml
wolę „ekonomizacji polityki zagranicznej”, czyli osiągania celów politycznych
przez umiejętne wykorzystywanie uzależnienia surowcowego. Wskazuje na to coraz
silniejszy wpływ władz centralnych na przedsiębiorstwa paliwowo-energetyczne
(wojna o Jukos jest jednym z tego przejawów), obsadzanie ważnych stanowisk w
branży przez osoby pochodzące z resortów „siłowych”. Kreml chce mieć własny
koncern paliwowo-energetyczny i do tej roli wybrał Gazprom, który przejmuje
naftowe aktywa Jukosu.

Kurek na rosyjskiej ropie trzyma również Kreml, kontrolując firmę Transnieft
zarządzającą rurociągami. To ona decyduje, kto, ile i kiedy może wyeksportować
ropy. To potężna broń. Dzięki niej udało się, na przykład, przejąć Rosjanom
litewską rafinerię w Możejkach, a także ukarać niepokornych Łotyszy, którzy nie
chcieli oddać kontroli nad rurociągiem prowadzącym do terminalu naftowego w
Windawie.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Ostatnio Rosjanie użyli swojej broni przeciwko ukraińskiemu rurociągowi Odessa–
Brody, którym miała płynąć – konkurencyjna do rosyjskiej – kaspijska ropa.
Ukraińcy mieli nadzieję, że Polacy wybudują kolejny odcinek rurociągu z Brodów
(nieopodal naszej granicy) do Płocka, a może i Gdańska. Tak się jednak nie
stało. Szefowie polskich rafinerii przyznają po cichu, że zostali przez Rosjan
delikatnie zniechęceni ostrzeżeniem, że jeśli chcą kupować droższą kaspijską
ropę, to widać uznają, że rosyjska jest zbyt tania. Jeśli tak, to oni mogą
podnieść cenę... Ostatecznie Rosjanie wynajęli rurociąg, by przesyłać swoją
ropę do Odessy. Mają wprawdzie w tym rejonie niewykorzystane rurociągi, ale
zagospodarowując ukraińską rurę pozbyli się niebezpieczeństwa wprowadzenia do
Europy konkurencyjnej ropy. My zaś straciliśmy szansę na zapewnienie sobie
alternatywnego źródła zaopatrzenia, podnoszącego poziom bezpieczeństwa
energetycznego.






Wszystko to sprawia, że lękamy się Rosjan, zwłaszcza że ci zachowują się w
sposób niezbyt przejrzysty. Przykładem może być koncern Łukoil, który pojawił
się w Polsce w pierwszej połowie lat 90. za sprawą Siergieja Gawriłowa,
tajemniczego rosyjskiego biznesmena, który wkrótce potem, podejrzewany o pranie
brudnych pieniędzy i działalność na rzecz rosyjskich służb specjalnych, musiał
nasz kraj opuścić. Potem Łukoil dość niespodziewanie włączył się do walki o
przejęcie Rafinerii Gdańskiej, dogadując się po cichu z brytyjską firmą Rotch
Energy. Wówczas to oficjalnie pojawiła się wątpliwość dotycząca zagrożeń
związanych z wejściem do polskiego przemysłu naftowego rosyjskiej kompanii.
Wiesław Kaczmarek, ówczesny minister skarbu, który pozytywnie zaopiniował
rosyjsko-brytyjską ofertę, przyznaje, że zrobiło na nim wrażenie wystąpienie
szefa Agencji Wywiadu Zbigniewa Siemiątkowskiego, który podczas posiedzenia
rządu zaprotestował przeciwko transakcji twierdząc, że wiązałaby się ona
z „głęboką penetracją rosyjskich służb specjalnych”.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Udział służb specjalnych w biznesie energetycznym to kolejny powód naszych
lęków. Przykładem tego zjawiska może być wiedeńskie spotkanie Jana Kulczyka z
Władimirem Ałganowem, byłym szpiegiem, a dziś ważną postacią w rosyjskiej
energetyce. Obaj panowie rozmawiali o handlu energią elektryczną i (podobno)
prywatyzacji Rafinerii Gdańskiej. Równie wiele podejrzeń wzbudziła oferta
zakupu zespołu elektrowni Pątnów-Adamów-Konin (PAK), złożona przez rosyjski
koncern RAO JES wspólnie z firmą Triton Holding, należącą do aresztowanego
niedawno lobbysty Marka Dochnala. Co dziwniejsze, Ministerstwo Skarbu wcale nie
ogłaszało przetargu na sprzedaż akcji PAK. Dochnal rozmaitymi interesami
związany jest z branżą paliwową, a jego partnerem biznesowym był... Gawriłow.

Pośrednicy za mgłą

Ta nieprzejrzystość dotyczy także zaopatrzenia Polski w ropę. Ponad 90 proc.
surowca importujemy z Rosji korzystając z firm-pośredników, choć Rosjanie –
oficjalnie – wielokrotnie namawiali nas do podpisywania bezpośrednich umów.
Kiedy jednak polskie rafinerie chcą kupować ropę od rosyjskich kompanii, te nie
są ofertami zainteresowane albo polecają nam pośredników. Dlaczego? Nie
wiadomo, bo w tym biznesie wszystko okryte jest mgłą tajemnicy. W efekcie
sukcesem Leszka Millera w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego (osiągniętym
wątpliwą drogą usunięcia ze stanowiska prezesa PKN Orlen Andrzeja
Modrzejewskiego) okazało się doprowadzenie do dywersyfikacji pośredników.
Zamiast od jednego, ropę kupujemy od dwóch: cypryjskiej, lecz działającej w
Polsce, spółki J&S oraz szwajcarskiej spółki Petroval, która podobno jest
własnością koncernu Jukos. Podobno, bo sprawdzić tego nie można. Tam gdzie jest
zarejestrowana, akcjonariusze mają prawo do zachowania anonimowości...

Nieco więcej wiemy o właścicielach spółki J&S (patrz wywiad ze Sławomirem
Smołokowskim, POLITYKA 22, 23), choć i w tym przypadku nasza wiedza jest
skromna i jednostronna. Poczucie naszego lęku potęguje Zbigniew Siemiątkowski,
który podczas przesłuchania przed komisją śledczą snuł przypuszczenia, że J&S
powstała „do realizacji rosyjskich celów ekonomicznych”. Ostatnio zmodyfikował
swój pogląd, twierdząc, że było to tylko pytanie badawcze. Nie wiadomo jednak,
komu i kiedy uda się je zweryfikować.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




R E K L A M A czytaj dalej








Tajemnice „poziomu -5”

W pełną tajemnic atmosferę rynku paliwowo-energetycznego dobrze wpisują się
poglądy Aleksandra Gudzowatego, szefa Bartimpeksu. Jego spółka do niedawna była
jednym z głównych pośredników w dostawach rosyjskiego gazu do Polski. Zakupy
odbywały się w systemie towar za towar: za sprowadzany gaz Bartimpex wysyłał do
Rosji polską żywność i inne produkty. Rosjanie zerwali jednak umowę i dziś
firma procesuje się o odszkodowanie. Aleksander Gudzowaty twierdzi, że zbyt
wiele w ostatnich latach zdarzyło się niekorzystnych dla nas wydarzeń (i dla
jego firm), by uznać to za czysty przypadek. Za największy skandal uważa
nieudaną renegocjację umowy na dostawy rosyjskiego gazu rurociągiem jamalskim.
Dokonał tego wicepremier Marek Pol, przesądzając o naszym uzależnieniu od
rosyjskiego gazu i to na najbliższe 20 lat.

Szef Bartimpeksu powtarza każdemu, kto chce go słuchać, że za sznurki pociągają
ludzie z „poziomu -5”. Tajemnicze, głęboko ukryte postacie, prawdziwa grupa
trzymająca władzę. Ważną rolę odgrywają wśród nich ludzie tajnych służb, nie
wiadomo, czy tylko polskich. A dziś ten ma władzę, kto kontroluje rynek
paliwowo-energetyczny. Dlaczego „poziom -5”?

– Na „poziomie -7” rezyduje sam diabeł – wyjaśnia swą piekielną alegorię
Gudzowaty, tłumacząc, że ciemne siły sterujące polskim biznesem energetycznym w
zależności od możliwości i stopnia wtajemniczenia zajmują różne poziomy. Kto
urzęduje na „poziomie - 6”, tego dokładnie nie wiadomo. Może Rosjanie?

Gudzowaty opowiada o piekielnych poziomach ze śmiertelną powagą. Nie bez
przyczyny: już kilkakrotnie grożono mu zamachem na życie. Dlatego dziś korzysta
z najlepszej w Polsce ochrony osobistej. Widać przeszkadza komuś w interesach.
Komu? Zapewne ludziom z „poziomu - 5”. Wie już na ich temat sporo, ma przy tym
prosty dowód na to, że nie fantazjuje: gazociąg Bernau–Szczecin, który
zapewniałby Polsce bezpieczeństwo energetyczne, łącząc polski system gazowy z
europejskim. Wraz z niemieckim Ruhrgasem zaproponowali, że taki rurociąg
zbudują. Niby nic wielkiego: raptem 130 km rury, z czego niespełna 30 km na
terytorium Polski. Rząd AWS powiedział nie, forsując własne, nierealne projekty
budowy rurociągów podmorskich z Danii i Norwegii (przyznaje to dziś nawet W.
Kuczyński. SLD krytykowała tę politykę, wpisując Bernau–Szczecin do programu
wyborczego jako element odpowiedzialności za bezpieczeństwo energetyczne kraju.
Po wygranych wyborach zrobiono jednak wszystko, by rurociąg nie powstał.
Przypadek? Gudzowaty nie ma wątpliwości: to znowu działanie ludzi z „poziomu -
5”.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Polsko-niemiecka rura

Marek Kossowski, prezes Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa (PGNiG),
nie chce komentować wypowiedzi Aleksandra Gudzowatego. Rurociąg Bernau–Szczecin
to prywatny projekt firmy IRB (Ruhrgas–Bartimpex), w którym PGNiG nie
uczestniczy. PGNiG otrzymało wprawdzie ofertę wejścia do spółki, ale nie było
nią zainteresowane, między innymi dlatego, że nie zapewniono gwarancji
współwłasności całego rurociągu. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, by Bernau–
Szczecin powstał. PGNiG może rozmawiać o jego podłączeniu do polskiego systemu
gazowego, samo jednak ma własny pomysł na połączenia polskiego systemu gazowego
z niemieckim. Wspólnie z niemiecką firmą VNG (wschodnioniemieckim
odpowiednikiem PGNiG) zamierza wybudować gazociąg łączący oba systemy. Gdzie?
Jeszcze nie wiadomo.

– Będzie to interkonektor – wyjaśnia prezes Kossowski – czyli rurociąg, którym
gaz będzie mógł być tłoczony w obu kierunkach. To zasadnicza różnica, bo Bernau–
Szczecin miałby służyć wyłącznie do importu gazu do Polski. No i będziemy
współwłaścicielami całego odcinka.

W PGNiG trwa pośpieszne przygotowywanie nowych inwestycji, które pozwoliłyby na
import gazu z innych kierunków niż Rosja. To efekt lutowego kryzysu, kiedy
Rosjanie na kilkanaście godzin zakręcili kurek z gazem. W ten sposób chcieli
wymusić na Białorusi zapłatę za gaz, jednak przy okazji ucierpiała,
niespodziewająca się niczego, Polska. Wydarzenie to miało jednak ten korzystny
skutek, że uświadomiło nam skalę naszego gazowego uzależnienia.

Nie trzeba nawet wielkiego międzynarodowego konfliktu, wystarczy awaria lub
zamach terrorystyczny, a już mamy poważny kłopot. Zimą jesteśmy w stanie
wytrzymać bez dostaw gazu z Rosji przez kilka tygodni, potem może być dramat.
Gaz możemy sobie wprawdzie kupić w dowolnym miejscu świata, ale nie ma go jak
dostarczyć do Polski. Mamy tylko jedno niewielkie połączenie koło Zgorzelca z
niemieckim systemem gazowym. Można nim w ciągu roku przetłoczyć zaledwie 1 mld
m sześc. gazu, gdy tymczasem nasze potrzeby to ponad 13 mld.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Stąd projekty rozbudowy magazynów i tworzenia nowych połączeń polskiego systemu
przesyłowego, tak by można było gaz sprowadzać zza zachodniej i południowej
granicy. Trwają też przymiarki do stworzenia morskiego terminalu gazowego i
sprowadzania surowca statkami-gazowcami (gaz skroplony lub sprężony), a także
rozmowy z firmami ukraińskimi na temat magazynowania naszego gazu w leżących
nieopodal polskiej granicy wielkich magazynach.

Logistyka, pięta achillesowa

„Bezpieczeństwo energetyczne” robi dziś zawrotną karierę. Wszyscy o nim mówią,
podczas prac sejmowej komisji śledczej powołują się na nie przesłuchujący i
świadkowie. Nieustannie padają zarzuty o działanie na szkodę bezpieczeństwa
energetycznego państwa. Z kolei atakowani przekonują, że działali wyłącznie z
myślą o poprawie sytuacji. Co jednak to pojęcie znaczy? Odpowiedź znajdujemy w
ustawie Prawo energetyczne, które wyjaśnia, że jest to „stan gospodarki
umożliwiający pokrycie bieżącego i perspektywicznego zapotrzebowania odbiorców
na paliwa i energię, w sposób technicznie i ekonomicznie uzasadniony, przy
zachowaniu wymagań ochrony środowiska”. Definicja brzmi trochę jak życzenie:
żebyśmy wszyscy zdrowi byli. Nic więc dziwnego, że każdy może ją swobodnie
interpretować.

Z całą pewnością jednak o poziomie naszego bezpieczeństwa energetycznego
decyduje logistyka, bo prąd, ropę, gaz, paliwa trzeba jakoś dostarczyć do
odbiorców. Potrzebne są do tego linie przesyłowe, rurociągi, gazociągi,
tłocznie, magazyny itd.

Z gazociągami nie jest na razie najlepiej. Gdybyśmy znaleźli się w opresji, nie
jesteśmy w stanie sprowadzić wystarczającej ilości gazu z innych kierunków niż
rosyjski. Trochę bezpieczniej możemy czuć się w przypadku ropy. Decyduje o tym
Naftoport i rurociąg pomorski, którym cała potrzebna nam ropa, gdyby zaistniała
taka konieczność, może zostać sprowadzona drogą morską i przepompowana do
rafinerii w Gdańsku i Płocku. Rurociągiem pomorskim w ciągu roku może popłynąć
30 mln t ropy, jest więc spory zapas, bo dziś roczne zużycie naszego kraju
wynosi 18–19 mln t. Na razie rurociąg rzadko jest wykorzystywany do importu
ropy z morza (we wrześniu Orlen sprowadził partię ropy norweskiej), częściej
pracuje w odwrotnym kierunku, tłocząc rosyjską ropę dla Rafinerii Gdańskiej
oraz na eksport.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Gdańsk jest dziś dla rosyjskich koncernów naftowych ważnym portem, za
pośrednictwem którego wysyłają na morze swój surowiec. Korzysta z niego także
firma J&S, która niedawno zdecydowała się na krok niespotykany: wysłała swoją
ropę z Gdańska za pomocą supertankowca. Dotychczas panowało przekonanie, że
Bałtyk, ze względu na wąskie cieśniny duńskie, jest niedostępny dla tak
ogromnych statków.

Wszystko to sprawia, że Naftoport i rurociąg pomorski stają się strategicznymi
elementami polskiej infrastruktury energetycznej i stanowią łakomy kąsek dla
inwestorów, zwłaszcza rosyjskich. Stąd decyzja rządu, że infrastruktura
energetyczna pozostanie w rękach państwa po to, byśmy czuli się bezpiecznie, a
wszystkie firmy handlujące energią i surowcami energetycznymi mogły mieć do
niej równorzędny dostęp. Jest to elementem rządowych Założeń Polityki
Energetycznej Państwa do roku 2020, podstawowego dokumentu określającego
kierunek rozwoju polskiej branży paliwowo-energetycznej. Założenia są
niezwykle lakoniczne i dość skrupulatnie pomijają czynnik geopolityczny jako
element naszego ryzyka energetycznego. Dlatego nawet sprawa państwowej kontroli
nad infrastrukturą prezentowana jest bardziej jako element troski o warunki
konkurencji niż obaw przed rosyjską dominacją. Dotyczy to także przekształceń
własnościowych, z których nikt nie został wyłączony w imię bezpieczeństwa
energetycznego; także Rosjanie. Autorzy dokumentu deklarują, że szybka
prywatyzacja jest konieczna, ale każdy przypadek musi być analizowany
indywidualnie. Także słynna sprawa tworzenia Koncernu Środkowo-Europejskiego
(Orlen+ MOL+OMV), który miałby być polisą chroniącą przed rosyjskimi naftowymi
koncernami, nie doczekała się rzetelnej analizy i nie znalazła się w żadnym
rządowym dokumencie. Żaden minister skarbu nie wypowiedział się na ten temat
jednoznacznie, zaś obecny Jacek Socha dystansuje się od tego pomysłu.
Realizacja pomysłu utrzymania w państwowych rękach infrastruktury energetycznej
ma jeden słaby punkt: Naftoport.

Jest on współwłasnością kilku firm, w tym m.in. sprywatyzowanego Orlenu oraz
również prywatnej spółki J&S. Trwają więc negocjacje, których celem byłoby
przejęcie Naftoportu przez państwową firmę PERN, zarządzającą rurociągami
naftowymi. Zdaniem prezesa PERN Wojciecha Tabisia sprawa jest bliska
rozwiązania.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Waldemar Kuczyński uważa problem własności Naftoportu za wyolbrzymiony. Nawet
gdyby terminal naftowy znalazł się w rękach rosyjskiego koncernu, przekonuje,
to i tak nie mogłoby dojść do jego wykorzystania wbrew interesom ekonomicznym
Polski. Jakakolwiek próba blokowania importu ropy uprawniałaby polskie władze
do podjęcia działań siłowych. Zapewne ma rację, problem polega jednak na tym,
że sytuację, jaką opisał (wstrzymanie dostaw z Rosji i blokada Naftoportu),
trudno sobie wyobrazić. Rosjanie w sprawach naftowych tak radykalnie nie
działają. Przykładem może być spółka Transnieft, która teoretycznie zapewnia
przesył ropy wszystkim na jednakowych zasadach. W praktyce jednym zapewnia, a
innym (oczywiście z powodów technicznych) nie. W przypadku Naftoportu mogłoby
być podobnie.

Gra o Naftobazy

Takich konfliktów interesów można znaleźć więcej. Przykładem może być sprawa
Naftobaz, czyli magazynów, w których gromadzone są zapasy paliw. Minister
skarbu chciałby spółkę sprzedać inwestorowi, który wszystkim firmom paliwowym
na równorzędnych zasadach zaoferowałby usługi magazynowe. Takiej sytuacji
obawia się Orlen, któremu zależy na utrzymaniu monopolistycznej pozycji na
polskim rynku. Prowadzi więc skomplikowaną grę, bo choć Naftobaz przejąć nie
może (zabrania mu tego rządowy program restrukturyzacji branży paliwowej), to
jest w stanie zablokować ich prywatyzację. Stara się za wszelką cenę utrzymać
wpływ na Naftobazy i prowadzące do nich rurociągi (należące do PERN), którymi
tłoczone jest paliwo. Rurociągi są najtańszym sposobem transportowania benzyn i
oleju napędowego. Wożenie ich cysternami kolejowymi jest dwa razy droższe.
Polskie rurociągi paliwowe powinny być połączone z europejskim systemem, bo to
znacznie podniosłoby nasze bezpieczeństwo energetyczne. Tego jednak obawia się
Orlen, bo na polski rynek mogłoby się wlać tanie paliwo z zagranicznych
rafinerii.

I oto mamy konflikt interesów: czy w imię bezpieczeństwa energetycznego należy
chronić naszego narodowego operatora Orlen przed zakusami konkurencji, czy też
rozbudowywać infrastrukturę i ułatwiać do niej dostęp, co w większym stopniu
poprawiłoby bezpieczeństwo odbiorców energii?

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Rodzi się też fundamentalne pytanie; o czyje bezpieczeństwo powinniśmy się
troszczyć: konsumentów energii czy firm sektora energetycznego? Takich pytań
pojawia się więcej i co gorsza coraz częściej okazuje się, że interes firm jest
ważniejszy. Przykładem może być sprawa obowiązkowych zapasów paliw i ropy
gromadzonych przez firmy branży petrochemicznej. Przepisy UE wymagają, byśmy
mieli zapas na 90 dni, w przyszłości trzeba będzie je zwiększyć do 130 dni.
Dziś mamy na ok. 70 dni. Problem polega jednak na tym, że polskie przepisy
dopuszczają, by do 80 proc. zapasów mogło być zgromadzonych w postaci surowej
ropy, choć z punktu widzenia bezpieczeństwa energetycznego należałoby
magazynować gotowe paliwa. Przepisy pisane były pod potrzeby Orlenu. Dlaczego?
Bo PKN Orlen wybudował magazyny w kawernach solnych koło Inowrocławia. Może tam
łatwo zgromadzić duże zapasy ropy, ale nie benzyn, bo w takich warunkach
przechowywać ich się nie da.

Kosztowne bezpieczeństwo

Przedstawiciele firm sektora energetycznego nie ukrywają: nie ma nic za darmo,
za bezpieczeństwo trzeba płacić. Dywersyfikacja dostaw, budowa magazynów i
gromadzenie zapasów, wszystko to są operacje bardzo kosztowne. Przykładem może
być ropa kupowana przez nas w Rosji. Wprawdzie ceny zakupów utrzymywane są w
tajemnicy, to jednak wiadomo, że baryłka rosyjskiej ropy kosztuje nas o kilka
(2–4) dolarów taniej niż wynoszą aktualne notowania na światowych giełdach.
Gdyby PKN Orlen zaopatrywał się w surowiec sprowadzany drogą morską z krajów
arabskich, wymagałoby to wydania w ciągu roku dodatkowo ok. 800 mln dol. I
jeszcze pojawiłyby się problemy techniczne, bo płocka rafineria jest
przystosowana do przerobu ropy rosyjskiej, różniącej się znacznie od arabskiej.
Nikt w Orlenie nie ukrywa, że koszty takiej operacji obciążyłyby nabywców paliw.

Podobnie wygląda sprawa z gazem. Kupowany od rosyjskiego Gazpromu jest tańszy
od tego, który dostarczają nam (w ramach dywersyfikacji) Niemcy i Norwegowie. I
oto mamy dylemat: zaopatrywanie się w surowce z różnych źródeł, dostarczanych
różnymi kanałami, podnosi nasze bezpieczeństwo, bo unikamy uzależnienia od
jednego dostawcy i ryzyka, że przerwanie dostaw postawi nas w trudnej sytuacji.
Z drugiej strony powoduje to wzrost i tak już wysokich kosztów energii,
obniżając konkurencyjność naszej gospodarki.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




– Największym zagrożeniem bezpieczeństwa energetycznego jest zasobność naszych
portfeli – twierdzi prezes Urzędu Regulacji Energetyki Leszek Juchniewicz. –
Ulegając emocjom polityków możemy doprowadzić do sytuacji, że polskiego
odbiorcę nie będzie stać na zakup zbyt drogiej energii.

Prezes wie, co mówi, bo to on zatwierdza taryfy cen energii elektrycznej i
cieplnej. To jego energetycy przekonują do podwyżek, tłumacząc je rosnącymi
kosztami wytwarzania. Dlatego zdaniem Leszka Juchniewicza najlepszymi
inwestycjami w bezpieczeństwo energetyczne są te, które zmierzają do
ograniczenia naszego, wciąż nazbyt dużego, zapotrzebowania na energię. Kraje
starej Unii dawno odkryły, że trzy razy tańsza jest inwestycja w ograniczenie
zużycia energii niż odpowiednie zwiększenie mocy wytwórczych energetyki.
Zwłaszcza że kraje UE własnych źródeł surowców energetycznych mają niewiele i
zdane są na ich import.

My pod względem zasobów energetycznych prezentujemy się nie najgorzej. Jeśli
bowiem dla całej UE współczynnik samowystarczalności energetycznej wynosi ok.
50 proc., to w przypadku Polski jest to ponad 80 proc. Decyduje o tym węgiel
kamienny i brunatny, których mamy spore złoża. Praktycznie cała nasza
elektroenergetyka wykorzystuje węgiel. Dlatego jeśli chodzi o energię
elektryczną, jesteśmy samowystarczalni – możliwości naszych elektrowni z
nadmiarem pokrywają nasze zapotrzebowanie, a część energii możemy nawet
eksportować. Mamy też spore zasoby gazu ziemnego. Wprawdzie nie pokrywają
naszych potrzeb, ale z polskich złóż pochodzi 30–35 proc. zużywanego gazu.
Trwają prace nad zwiększeniem wydobycia, bo polski gaz kosztuje nas najtaniej.
W latach 2006–07 wydobycie ma osiągnąć ok. 6 mld m sześc., a więc blisko połowę
dzisiejszego zużycia. Mamy też trochę ropy. Dzisiejsze wydobycie wynosi

ok. 800 tys. t, czyli mniej niż w ciągu miesiąca zużywa Orlen, ale zdaniem
prezesa PGNiG Marka Kossowskiego istnieją realne szanse, aby wielkość wydobycia
podwoić.

Politycy pod napięciem

Polscy politycy sprawę bezpieczeństwa energetycznego traktują bardziej jako
instrument walki politycznej niż rzeczywisty problem gospodarczy. Waldemar
Kuczyński ten instrument określa dosadnie: maczuga. Najlepszą ilustracją
postawy polityków była sejmowa debata na temat bezpieczeństwa energetycznego,
do której doszło w lutym br., po incydencie z przerwaniem dostaw gazu.
Wiceminister gospodarki Jacek Piechota przedstawił wówczas bardzo szczegółowe i
kompetentne wystąpienie prezentujące stan naszej branży paliwowo-energetycznej.
Posłowie tego jednak nie chcieli słuchać. Z sali padały poirytowane głosy
protestu, że minister ma zamiar zanudzić wysoką izbę.

[kontrkultura]

...ciąg dalszy



ADAM GRZESZAK




Politycy wydają się jednym z poważnych zagrożeń naszego bezpieczeństwa
energetycznego. Kto wie, czy nie groźniejszym niż czynnik geopolityczny.
Świadczą o tym choćby wydarzenia dziejące się w PKN Orlen. Blokowanie
prywatyzacji firm sektora energetycznego, dążenie do integrowania państwowych
firm w struktury monopolistyczne, wymuszanie nieracjonalnych decyzji pod
hasłami bezpieczeństwa energetycznego, wszystko to może okazać się
niebezpieczne dla polskiej gospodarki (i odbiorców energii).

Tymczasem Polska potrzebuje silnego i nowoczesnego sektora paliwowo-
energetycznego, który sprosta europejskiej konkurencji i zapewni nam tanie
zaopatrzenie. Unia Europejska dąży do otwarcia rynków energetycznych i już
niebawem mogą się w naszych domach pojawić wysłannicy zagranicznych firm
oferując tani prąd, np. hiszpański, a na stacjach benzynowych będziemy kupować
paliwa ze słowackich lub litewskich rafinerii. Państwowy właściciel takim
wyzwaniom nie jest w stanie sprostać, bo energetyka potrzebuje sprawnego i
oszczędnego zarządzania oraz nowych, kosztownych inwestycji. 70 proc. bloków
energetycznych w polskich elektrowniach ma ponad 20 lat i niebawem zacznie się
wykruszać. Nasza elektroenergetyka zatrudnia nadmiar pracowników oraz jest
bardzo niewydajna. W pierwszym półroczu polskie elektrownie wyprodukowały 80,9
TWh (terawatogodzin) same zużywając w tym celu aż 5,3 TWh. Cieszymy się dziś,
że węgiel zapewnia nam bezpieczeństwo energetyczne, ale musimy ograniczać jego
wykorzystanie, bo mamy na karku obowiązki związane z ochroną środowiska. Już za
kilka lat połowa elektrowni nie będzie spełniała norm ekologicznych. Mogą się
też pojawić problemy z zapewnieniem odpowiedniej ilości energii elektrycznej.
Od wydatków na branżę paliwowo-energetyczną w najbliższym czasie nie
uciekniemy. Wśród nich będą zapewne i takie, które posłużą zwiększeniu
bezpieczeństwa energetycznego w sensie politycznym. Można je porównać do polisy
ubezpieczeniowej. Ta, która chroniłaby przed wszystkimi wyobrażalnymi
zagrożeniami, musiałaby być bardzo droga.

Zresztą

[kontrkultura]

Zresztą można powiedzieć, że energetyka w ostnim czasie była najciekwszą branżą
zarówno zarówno w Polsce (Odkręcony kurek na Białorusi, gazociąg Odessa Brody,
Orlengate, nowe stawki energii, czy kontrowersyjne umowy "społeczne"), jak i w
Rosji(Chodorkowskigate).

[ignorant11]

kontrkultura napisał:

> Zresztą można powiedzieć, że energetyka w ostnim czasie była najciekwszą
branżą
>
> zarówno zarówno w Polsce (Odkręcony kurek na Białorusi, gazociąg Odessa
Brody,
> Orlengate, nowe stawki energii, czy kontrowersyjne umowy "społeczne"), jak i
w
>
> Rosji(Chodorkowskigate).


Sława!

Rzeczywiscie ta sprawa nurtuje nas równiez na forum slowianskim...

Bo dostawy nosnikków energii nie sa tylko domena stosunków P-R, ale wymagaja
strategicznego podejscia i rozwiazania problemu.

Mimo wszystko rysuje sie conajmniej kilka rozwiazan, bo ja nie do konca wierze
w wyzszosc rosysjkiej ropy, przeciez jest ona tansza wlasnie dlatego, ze nie
znajduje nabywców, moze przerabianie lepszych gatunkow ropy jest jednak
bardziej uzasadnione ekonomicznie?

A te lepsze gatunki mozemy miec nie tylko z krajow arabskich czy MPólnocnego..

Bo zauwazmy, ze nasze niebezpieczenstwo energetyczne nie polega tylko na
uzaleznieniu sie od kaprysów Rosjan, ale ówniez od kaprysów losu, gdy
prawiecala rope importujemy tylko jedna rurka.

A co bedzie gdy ona z jakis powodów nawet pozapolitycznych zerwie sie..?

Alternatywne zródla ropy i gazu to oczywiscie Turmenistan i caly basen
kaspijski.
Basen Zatoki Perskiej, bo tu jest podobna odleglosc jak do Jamalu i Syberii...

I wreszcie Libia i Algieria, ze skazaniem glownym na te pierwsza, tym bardziej
iz teraz mamy zasnse na rowiniecie tam znacnych wplywów.

Zatem polityka polska powinna koncentrowac sie na miedzymorzu ABC i ten teren
musi byc dla nas absolutnym priorytetem.

Pozdrawiam i zapraszam na:
Forum Słowiańskie

Wprost: "Gazowe okrążenie Polski"

[stary.prochazka]

Gazowe okrążenie Polski
Tygodnik "Wprost", Nr 1179 (10 lipca 2005)

wprost.pl/ar/?O=78242
Za niecałe pięć lat, w 2010 r., gdy po dnie Bałtyku będzie już biegł omijający
Polskę gazociąg z Rosji do Niemiec, mogą nas czekać "chwilowe przerwy w
dostawach gazu" i podwyżki cen ogrzewania oraz kosztów funkcjonowania większości
firm. Jeden po drugim zaczną wtedy upadać polskie zakłady chemiczne, a rząd może
stanąć przed dylematem: przystać na wymuszane przez Rosję weto wobec członkostwa
Ukrainy w NATO albo pogodzić się z groźbą wystąpienia kryzysu energetycznego.
Każdy z nas odczuje wówczas na własnej skórze skutki zawartego niedawno gazowego
paktu Putin - Schroeder. "Dlaczego nie pracujemy nad planem N+R" - zapytali
generałowie marszałka Piłsudskiego, kiedy polski sztab generalny zakończył prace
nad planami wojny na wypadek napaści Niemiec (N) lub Związku Sowieckiego (R) na
Polskę.

"Bo wtedy generalicja ma się bronić szablami na placu Saskim, życia żołnierzy mi
szkoda" - odpowiedział Piłsudski.

Jerzy Marek Nowakowski
Piotr Woźniak

N+R, ależ to nic groźnego - powiadają w odróżnieniu od Piłsudskiego przywódcy
rządzącej Polską lewicy. Mózg SLD-owskiej polityki zagranicznej, marszałek
Longin Pastusiak, wymyślił, że do trójkąta weimarskiego (Polska, Niemcy,
Francja), gdy powstawał, trzeba doprosić Rosjan. Na szczęście nie on wtedy
rządził. Teraz jednak polityka zagraniczna duetu Kwaśniewski - Cimoszewicz
doprowadziła do tego, że trójkąt - i owszem - pozostał trójkątem, ale Polski już
w nim nie ma. W Kalinigradzie 750-lecie miasta świętują bowiem Jacques Chirac,
Gerhard Schroeder i Władimir Putin. A Polska dowiaduje się o kolejnych
rosyjsko-niemieckich pomysłach, mających nas zepchnąć na margines polityki
europejskiej.

Zmora geopolityki
Sojusz wielkich sąsiadów od kilkuset lat był zmorą geopolityczną Polski.
Dlatego, że Moskwa i Berlin dogadywały się zazwyczaj kosztem naszych interesów.
Powodowało to w najlepszym wypadku marginalizację polityczną Polski, jak po roku
1922, kiedy Niemcy porozumieli się w Rapallo z Sowietami. Trzy lata później,
zawierając traktat w Locarno, gwarantujący granice w zachodniej Europie, nasi
francuscy sojusznicy ani słowem nie zająknęli się o granicach Polski. W
kuluarach wyjaśniali, że to zbyt ryzykowne. Podobnie było w początkach powstania
styczniowego. Sprawa polska cieszyła się w Paryżu i Londynie sympatią i
poparciem do czasu podpisania tzw. konwencji Alvenslebena. Z inicjatywy
Bismarcka Niemcy otworzyły granice dla wojsk rosyjskich tłumiących "polską
ruchawkę" i zaoferowały pomoc wojskową. A na Zachodzie wysłano noty
protestacyjne i porzucono wszelkie pomysły wsparcia Polaków. Historycznych
analogii do współczesnego porozumienia Rosji i Niemiec możemy znaleźć w
ostatnich stuleciach dowolną liczbę. Podobnie jak do pomysłu "eksterytorialnych
korytarzy". Hitler żądał korytarza od Polski w roku 1939, a Rosjanie zamierzali
budować podobny z Grodna do Kaliningradu w połowie lat 90. ubiegłego wieku.
Takim korytarzem miał być również biegnący przez Polskę gazociąg Jamalski. Gdy
państwo polskie próbowało odzyskać nad nim wpływy, nie zgadzając się m.in. na
budowę gigantycznego światłowodu, Rosjanie stracili entuzjazm do jego budowy,
wymyślając nową rurę biegnącą pod dnem Bałtyku bezpośrednio do Niemiec.
Włodzimierz Cimoszewicz jeszcze jako minister spraw zagranicznych zapewniał:
"Doprowadzimy do tego, że to, co jest ważne dla bezpieczeństwa energetycznego
Polski, musi być uznane za ważne dla całej Unii Europejskiej". Udało się
nadzwyczajnie.

Gaz polityczny
Gazociąg Północny (North Transgas) ma się zaczynać koło Primorska nad Zatoką
Fińską i kończyć w Greifswaldzie w Niemczech, nieopodal Szczecina. Ten długi na
1189 km rurociąg jest konkurencyjny wobec drugiej nitki gazociągu Jamalskiego,
który też transportuje rosyjski gaz - lądem przez Białoruś i Polskę do Niemiec.
Ma mieć też podobną przepustowość - 55 mld m3 gazu rocznie. I choć - wedle
ostrożnych szacunków - gazociąg Północny będzie kosztować 5,7 mld dolarów, czyli
ponad 4 mld więcej niż rozbudowa Jamału, Gazprom od kilku lat konsekwentnie
forsuje tę inwestycję. W polityce rosyjskiej spółki rachunek ekonomiczny gra
drugorzędną rolę. Decyduje rosyjska geopolityka. Gaz jest w niej bronią,
sposobem na uciszanie niepokornych. Gazociąg Północny wyłączy Polskę z
energetycznej mapy Europy. "Strategia energetyczna Rosji do roku 2020",
oficjalny dokument rządowy z 2003 r. w rozdziale VI stanowi, że strategicznym
celem przemysłu gazowego jest "zabezpieczenie politycznych interesów Rosji w
Europie". W innym ustępie zapisane jest, że przy transporcie surowców
energetycznych priorytetem ma być omijanie krajów ościennych i minimalizacja
tranzytu. To dlatego Gazprom, nie bacząc na koszty, forsuje projekt, który te
wytyczne spełnia. Popyt na gaz w Europie rośnie bardzo szybko. W zeszłym roku
wynosił ponad 480 mld m3. Prawie połowa surowca pochodzi z importu, głównie z
Rosji. Za piętnaście lat ten wskaźnik będzie wynosił 75 proc. Europejscy
przywódcy patrzą więc na Rosję jako gwaranta przyszłych dostaw. Z transportem
gazu jest jednak problem, gdyż dywersyfikacja jego dostaw jest związana z
infrastrukturą. Jeśli nie ma rurociągów zdolnych transportować surowiec, szybkie
zwiększenie dostaw jest niemożliwe.

GW: "Rosyjski gaz nie może płynąć przez Polskę"

[stary.prochazka]

gospodarka.gazeta.pl/gospodarka/1,33181,2802074.html
Rosyjski gaz nie może płynąć przez Polskę

Andrzej Kublik 03-07-2005 , ostatnia aktualizacja 04-07-2005 07:42

Prezydent Rosji Władimir Putin zapowiedział na spotkaniu z szefami wielkich
niemieckich przedsiębiorstw, że we wrześniu zacznie się budowa gazociągu, który
przez Bałtyk połączy Niemcy i Rosję

Wizja rury z Sankt Petersburga do miasteczka Greifswald w okolicach Szczecina od
dawna budzi zaniepokojenie w Polsce. Dlaczego? Można by rzec, że symbolicznej
odpowiedzi Gazprom udzielił sam. Na swojej stronie internetowej rosyjski koncern
przedstawił trasę bałtyckiej rury na tle innych gazociągów w Europie. Na tej
mapie brakuje tylko jednego gazociągu - biegnącej z Rosji do Niemiec przez
Białoruś i Polskę rury Jamał - Europa.

Rosjanie wielokrotnie dowiedli, że handel gazem traktują jako instrument
polityczny. W zeszłym roku w kulminacji gazowego sporu z Białorusią Gazprom bez
uprzedzenia zakręcił kurek z gazem nie tylko dla Mińska, ale także dla Polski i
Litwy. Niedawno Gazprom zapowiedział zaś, że od przyszłego roku dwukrotnie
podniesie cenę gazu dla Litwy, Łotwy, Estonii, Mołdawii i Ukrainy, czyli państw,
z którymi prowadzi polityczne spory.

Żonglowanie nitkami

W 1993 r. rządy Polski i Rosji podpisały porozumienie o budowie systemu
gazociągów tranzytowych. Dwiema nitkami gazociągu Jamał - Europa miało przez
nasz kraj płynąć do Niemiec 67 mld m sześc. gazu rocznie. Na razie działa
pierwsza nitka gazociągu. Drugą rosyjska strona zobowiązała się wybudować do
2001 r. Do tej pory nie zaczęto jednak nawet projektować jej trasy. Inwestycja
ta miała być "zaktualizowana" pod koniec zeszłego roku - zapisano w
polsko-rosyjskiej umowie międzyrządowej z 2003 r. Jednak pod koniec zeszłego
roku w czasie wizyty w Moskwie wicepremier Jerzy Hausner nie usłyszał o
aktualnym terminie budowy drugiej nitki Jamału.

Precyzyjnie za to Rosjanie podają datę rozpoczęcia budowy gazociągu przez Bałtyk.

Polska traktowała tę rurę jako konkurenta dla drugiej nitki Jamału. Obie kończą
się mniej więcej w tym samym rejonie Niemiec. Do niedawna z rosyjskich
zapowiedzi wynikało, że obie miały przesyłać mniej więcej tę samą ilość gazu. A
zatem jeśli powstanie rura pod Bałtykiem, to szanse na budowę drugiej oddalają
się. Dla Polski oznacza to zamrożenie inwestycji o wartości kilkuset milionów
dolarów, które wykonano już z myślą o budowie gazociągu złożonego z dwóch nitek.
A na dodatek budowa jamalskiej rury korzystała ze wsparcia polskiego budżetu,
ulg celnych i podatkowych.

Oliwy do ognia dodali ostatnio Gazprom i Putin, zapowiadając, że gazociąg przez
Bałtyk będzie złożony z dwóch nitek przesyłających 50-55 mld m sześc. gazu.

Bursztynowa alternatywa

W państwach Europy Środkowej narastają obawy, że chodzi o stworzenie z
gazociągów pętli zamykającej państwa tej części Europy w monopolu rosyjskiego gazu.

Prezes Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa Marek Kossowski przyznał w
zeszłym roku, że gaz kupowany z Niemiec i przesyłany na Dolny Śląsk to
faktycznie rosyjski surowiec. Po zbudowaniu rury przez Bałtyk rosyjski gaz
mógłby do Polski docierać z Niemiec także na Pomorze. I w efekcie moglibyśmy
sprowadzać gaz z każdego kierunku, ale tylko rosyjski.

Monopol zawsze zaś kusi, by go wykorzystać - albo narzucając wysoką cenę, albo
dyktując warunki polityczne. Na dodatek Gazprom mógłby korzystać z takiego
monopolu bez ograniczeń, bo dostawy do jego klientów w Europie Zachodniej nie
zależałyby od tranzytu przez nowe państwa członkowskie UE.

Z tego właśnie powodu wiosną tego roku podczas posiedzenia Rady Europejskiej w
Brukseli premierzy Polski Marek Belka, Litwy Algirdas Brazauskas i Łotwy Aigars
Kalvits wspólnie zaapelowali do przewodniczącego Komisji Europejskiej José
Manuela Barrosy o poparcie Unii dla budowy gazociągu "bursztynowego" (Amber
Project).

„Litwa, Łotwa i Polska podzielają pogląd, że »bursztynowy projekt «, który może
być postrzegany jako alternatywa dla drugiej nitki rurociągu jamalskiego,
wychodzi naprzeciw interesom UE, i proszą Komisję o nadanie mu odpowiedniej
wagi” - napisali premierzy do Barrosy.

Gazociąg Amber miałby przebiegać z Rosji przez Łotwę, Litwę i obwód
kaliningradzki do Polski, a stąd do Europy Zachodniej. - W sposób oczywisty ta
koncepcja - mówił Belka na konferencji prasowej w Brukseli - jest konkurencyjna
wobec propozycji budowania rurociągu po dnie Bałtyku. Nasi bałtyccy przyjaciele
podkreślają, zresztą tak samo jak my, iż jest to propozycja czysto polityczna,
ekonomicznie znacznie trudniejsza - po prostu jest to kilkakrotnie droższe.

Ekonomia czy polityka

Koszt budowy jednej nitki gazociągu przez Bałtyk szacowano na co najmniej 5,7
mld dol. Dwie nitki będą kosztować jeszcze drożej. Tymczasem koszt drugiej nitki
gazociągu jamalskiego przez Polskę szacowano na blisko miliard dolarów.

Do tej pory Polska bezskutecznie zabiegała o przyznanie z UE pieniędzy na
wykonanie studium porównującego opłacalność budowy tych trzech różnych
gazociągów i ich skutków dla środowiska naturalnego.

Eurodeputowany Bogusław Sonik (PO) nie może się też doczekać od Komisji
Europejskiej jasnej odpowiedzi, dlaczego Bruksela zaaprobowała już pieniądze na
studium opłacalności gazociągu przez Bałtyk, a nie zaaprobowała jeszcze kwot na
takie studia dla drugiej nitki gazociągu jamalskiego i gazociągu "bursztynowego".

Eurodeputowany PO stara się o poparcie innych eurodeputowanych, by w Parlamencie
Europejskim odbyła się debata nad gazociągiem bałtyckim.

W Polsce i państwach nadbałtyckich rodzi to rozgoryczenie i pytania o sens
solidarności w Unii Europejskiej. Czy interesy wielkich europejskich koncernów
nie przeważają nad interesami całej wspólnoty europejskiej. - Nasz lojalny i
solidarny partner kanclerz Schröder porozumiał się z prezydentem Putinem i kładą
rurę pod Bałtykiem, która omija Polskę i pomija nasze interesy. Zrobił tak,
pomimo że obowiązuje polsko-rosyjskie porozumienie o przeprowadzeniu rurociągu
przez Polskę - ironizował kilka dni temu Jan Rokita (PO) na konferencji
Instytutu Lecha Wałęsy o europejskiej solidarności. Rokicie wtórował szef
polskiej dyplomacji Adam Daniel Rotfeld. - Wszystkie państwa powinny przemyśleć,
co to znaczy solidarność. Czy budowa rurociągu pod Bałtykiem jest przejawem
solidarności? - retorycznie pytał minister Rotfeld.

Ukraińska alternatywa

Rurę przez Bałtyk Rosja może też wykorzystywać do wywierania nacisku na Ukrainę.
Już pięć lat temu Gazprom zabiegał o to, proponując budowę tzw. pieremyczki,
czyli rury z Białorusi na Słowację, omijającej Ukrainę przez wschodnie tereny
Polski. Dla Polski ta inwestycja nie miałaby żadnego sensu ekonomicznego.
Pieremyczka byłaby poprowadzona z dala od dużych odbiorców gazu, przez parki
narodowe. W oczywisty sposób byłaby wymierzona przeciw interesom Ukrainy,
naszego strategicznego partnera. Przeciw pieremyczce wypowiadali się zarówno
przedstawiciele rządu Jerzego Buzka, jak i prezydent Aleksander Kwaśniewski. Z
zaskoczeniem słuchaliśmy, jak w Paryżu i Moskwie, bez udziału polskich firm,
zachodnie koncerny i Gazprom rozważają plany budowy przez Polskę gazociągu
omijającego Ukrainę.

Gazociąg przez Bałtyk ma w sobie coś z pieremyczki.

Ryzyka monopolu Gazpromu kilka lat temu Ukraina uniknęła, podpisując kontrakt na
zakupy gazu w Turkmenii. Teraz Ukraina stara się o stworzenie międzynarodowego
konsorcjum, które nowym gazociągiem dostarczałoby do Europy Zachodniej gaz z
Azji Środkowej. Do udziału w tym projekcie Kijów i Aszchabad zaprosił Moskwę.
Pomysł ten jednak nie przypadł tam chyba do gustu. W rosyjskiej prasie znów
pojawiły się zarzuty, że z Ukrainy rzekomo ulatnia się surowiec Gazpromu. Po
chwili okazuje się zaś, że rosyjski gaz nie zniknął. Z pewnością na własną rękę
Ukraina nie zdoła zapewn

Nie jestesmy skazani na Rosję

[ignorant11]

Sława!
Wiadomo, że Ukraińcy kupuja i ropę z Kazachstanu i gaz z Turkmenii, co wiecej
proponuja nam udział w tranzycie kaspisjkich nosników.

Zatem udział w powaznym interesie, bo tych surowców jest nawet duzo za duzo jak
na nasze dwa kraje...

Nastepny kierunek to Irak-Iran z ich olbrzymimi złożami.

Trzeci wreszcie kierunek afrykański: Libia i Algieria.

Ze wszystkich tych krajów jest bliżej niz z Syberii, wiec nie rozmumiem
dlaczego nie miałoby sie bardziej opłacąć ściągać nosniki z tych kierunków,
skoro jest i bliżej i są one lepsze od syberyjskich.

Myslę, że odpowiedzi znajdziemy w tajnych działaniach, może w teczkach..?

Pozdrawiam i zapraszam na:
Forum Słowiańskie

Zbudujmy elektrownie atomowa...

[bolko_turan]

i juz wiecej nie bedzie problemow (najlepiej gdzies na zad...iu gdzie
najwieksze bezrobocie, Goldap chyba bardzo by sie cieszyl z takiej
inwestycji?). Wrecz przeciwnie - prad wtedy moznaby eksportowac do Niemiec, tak
jak to robia France...

[ignorant11]

bolko_turan napisał:

> i juz wiecej nie bedzie problemow (najlepiej gdzies na zad...iu gdzie
> najwieksze bezrobocie, Goldap chyba bardzo by sie cieszyl z takiej
> inwestycji?). Wrecz przeciwnie - prad wtedy moznaby eksportowac do Niemiec,
tak
>
> jak to robia France...


Sława!

Jak najbardziej: nuklearne na pólnocy, węglowe na południu, geotermalne...

Pozatem rozwijanie badań nad innymi paliwami, w tym biopaliwami...

Zreszta poza bezopieczeństwem chyba nie ma juz szans na tania ropę, wiec
zamiast ruskich oligarchów niech zarobią polskie lasy, chlopi i górnicy:)))


Pozdrawiam i zapraszam na:
Forum Słowiańskie