Długo się zbierałam...

[a.g.n.i]

i tak naprawdę nie wiem, czy to tu powinnam napisać...bo to trochę inna
sytuacja, tzn nie, sytuacja podobna, ale inna choroba, inne rokowania... i
nie wiem juz co robić, dokąd się udać, gdzie szukać...
10 lat temu stwierdzono u mojego ojca marskość wątroby. Od siedmiu lat jest
właściwie ciągle w stanie krytycznym. Przy każdej prawie wizycie w szpitalu
słyszymy, że "to już stan agonalny". Ojciec ma jednak, przy całej tej
koszmarnej chorobie, idących za nią zmianach mózgowych - ma po prostu
niewiarygodnie, zadziwiająco wprost silny, żywotny organizm. Nie starczy tej
żywotnosci, zeby wróciło zdrowie, ale starczy jej, żeby żył. Niestety, z tą
chorobą w parze idzie alkoholizm i skłonność do agresji (słownej już tylko,
bo nie ma siły). Ja nie mieszkam już z nimi - opiekuje się nim moja mama, ja
oczywiście jestem, jak tylko mogę, jak tylko daję radę... ale to za mało.
Właściwie od lat wszystko wygląda tak samo, znamy już scenariusz. Atak
padaczki lub zasłabnięcie, takie jak "zapadanie w śpiączke", szpital, "stan
agonalny", po kilku dniach powolny powrót do stanu sprzed szpitala, powrót do
domu, lepszy lub gorszy stan fizyczny lub psychiczny... czasem spokój przez
jakiś czas, czasem agresja od razu, domaganie się alkoholu (który dostaje i
nie potepiajcie mojej mamy, ja też walczyłam z tym kupowaniem, ale on potrafi
się też dźwignąć na nogi i wyjść na mróz w kapciach i piżamie, jak mu sie
odmówi).. po jakimś czasie osłabienie znów, tak, że trzeba robic wszystko,
karmić, dźwigać, myć... potem znów atak lub zaslabnięcie - i cala historia od
nowa.
Wiem, że moja mama nie ma już siły. W lipcu tego roku po raz pierwszy
poważnie zachorowała, jak stwierdził neurolog, wyczerpały się już jej siły
obronne organizmu. Jest w depresji, boje sie o nią. Tak, właśnie o nią. I nie
wiem, co możemy zrobić? Starac się o dom opieki? Kiedyś się starałyśmy, to
pani przejrzała ojca papiery 9był wtedy w szpitalu) i powiedziała, że "z tego
szpitala już nie wyjdzie" - bylo to chyba 5 lat temu. Hospicjum - nie, bo to
może trwać jeszcze kolejne kilka lat... Jakaś opieka do domu, żeby ktoś
przychodził choć na pare godzin, odciążyć moją mamę w tej opiece? Nie wiem, o
kogo się starac, pielęgniarkę?
Nie wiem... sytuacja wydaje się bez wyjścia. strasznie mi trudno o tym pisac,
nie wiem, czy jasno określiłam sytuację, bo może nie, może to was jakos
urazi, że o takiej chorobie piszę która wzięła się, nie ukrywam, z
alkoholizmu... zwłaszcza że nie ukrywam, że w tej sytuacji... my śmierć
przyjmiemy z ulgą. nie wiem, nie jestem chyba potworem i nie czuje się nim,
ale tak, tu śmierć byłaby ulgą. Oczywiście, dopóki ona nie nastąpi, będziemy
się opiekować tak jak damy radę... tylko już coraz trudniej sobie dawać radę.

przepraszam,jeżeli kogoś tu uraziłam, jezeli to co napisałam, było
niestosowne. ale jezeli nie, poradźcie co możemy zrobic w tej sytuacji, żeby
nie zwariować, żeby dać radę.
aha, na leczenie odwykowe też nie ma szans. jest za słaby fizycznie, nie
przyjmą go. Bo może wtedy, nie wiem, złagodniałby przebieg tej choroby, nie
byłoby tych ataków,szpitali, tego wszystkiego - gdyby to już byla tylko
choroba, albo raczej - tylko jedna, bo tamto to przecież też choroba

[a.g.n.i]

Przepraszam, może to bylo rzeczywiście niestosowne tu...
może niepotrzebnie nakreśliłam całą historię, sama jak ją czytam, to brzmi jak
jakiś koszmar jakby rodem z najgorszych patologii, a Wy tu zmagacie się ze
swoimi tragediami i chorobami bliskich, którzy niczym nie zawinili, że ich ta
choroba dopadła
Przepraszam
dziś się to ze mnie wylało, jak wróciłam od mamy... może niepotrzebnie

[sloggi]

a.g.n.i napisała:

> Przepraszam, może to bylo rzeczywiście niestosowne tu...
> może niepotrzebnie nakreśliłam całą historię, sama jak ją czytam, to brzmi jak
> jakiś koszmar jakby rodem z najgorszych patologii, a Wy tu zmagacie się ze
> swoimi tragediami i chorobami bliskich, którzy niczym nie zawinili, że ich ta
> choroba dopadła
> Przepraszam
> dziś się to ze mnie wylało, jak wróciłam od mamy... może niepotrzebnie

Za co przepraszasz - za swoje życie?
Nie będę Ci pisał, że masz się trzymać, bo to oczywiste.
Ojciec ojcem, ale chyba o wiele bardziej powinnaś drżeć o Mamę.

[a.g.n.i]

Dzięki... no własnie o Mamę drżę potwornie i to wlaśnie jej chciałabym jakoś
pomóc. Bo co z tego, że jestem, tyle ile jestem. Proponowałam nawet, że w takie
najgorsze dni będę u niej spać, ale ona nie chce... zresztą, nawet nie mam
gdzie, mój dawny pokój już nie jest moim pokojem. ale mniejsza, moglabym nawet
na podłodze, tylko ona nie chce. Bo jak mieszkałam jeszcze, to tak się
rozwiązywało, w nocy raz wstawała jedna, raz druga i zawsze któraś mogła trochę
snu zlapać...

[sloggi]

Czy mogę powiedzieć, że macie śmiertelnie chorego terrorystę - chyba mogę.

[peterstillman]

moj boze, jak ci pomoc?!!!!musza byc jakies organizacje ktore wam moga pomoc,
wam czyli tobie i mamie, psycholog, pielegniarki, pytałysice o hospicjum
stajomarne?oni tez sie takimiprzypadkami zajmuja! nie wiem co moge ci
powiedziec zeby ci pomoc...

[sloggi]

Hospicjum stacjonarne wbrew woli chorego?

[a.g.n.i]

Nie, właśnie o hospicjum nie pytalyśmy nigdy.
Z tą zgodą jest dziwnie. Nie jest ubezwłasnowolniony, ale... Kiedyś jak był w
szpitalu w takim właśnie ciężkim stanie, mówili nam o jakimś zakładzie, ale
zrozumiałam, że to było raczej coś w rodzaju domu opieki, nie hospicjum...
chyba. Pamiętam, że miał tam jechać prosto ze szpitala i moja mama wtedy się
nie zdecydowała, nie chciała go oddać. Było z nim wtedy źle, ale jeszcze
miałyśmy siłę, nie byłyśmy tak wyczerpane fizycznie i psychicznie... a
myślałyśmy, że to już koniec i nie - zdecydowałyśmy, ze weźmiemy go do domu. Po
paru tygodniach zaczął stawać na nogi.

Wiem też, że kiedyś po innym dłuższym leżeniu w szpitalu on podpisał zgodę na
umieszczenie go w zakładzie, przekonała go lekarka. Nie wiem tylko, czy ta
zgoda ma jeszcze jakąś moc, po tych kilku latach. Starałyśmy się wtedy o
miejsce w jednym domu, niestety, miejsca tam zwalniają się rzadko, a jeszcze
przekonywano nas, że "nie wyjdzie ze szpitala". A on w trakcie tego starania
się zaczął znów stawać na nogi, przytomnieć. I... zostało tak jak jest.

Teraz od świąt znów jest źle. Przed świętami był w szpitalu. Na drobiazgu,
usunięciu dwóch zębów, ale w jego stanie wszystkie takie rzeczy musi mieć
robione na szpitalnym łóżku, bo jest niebezpieczeństwo krwotoku. Oddali go nam
słabego, obolałego i niestety bardzo pobudzonego. W tej chwili słabnie, jest
leżący, od dwóch dni prawie bez kontaktu. Pewnie za jakieś dwa dni albo
będziemy wzywać pogotowie albo... otworzy oczy i zacznie się powoli
regenerować. Dlatego nie wiem, czy hospicjum jako takie w ogóle by go
przyjęło...
Na razie zastanawiam się, czy nie przenieść się choć na te parę dni do mamy,
nawet jak ona się upiera, że nie. Najgorsze, że kiedyś pielęgniarka pokazywała
nam, jak go przewracać na łóżku, zeby np zmienić podkład, pościel, etc., ale
nie wychodzi to nam niestety, nawet we dwie. A trudno go dźwigać, niestety,
obie jesteśmy dość drobnej postury i do najsilniejszych nie należymy...
Dziękuję Wam w każdym razie... nie wiem, zobaczymy, co będziemy dalej robić. Na
pewno jeszcze czasem o coś zapytam tu, jak pozwolicie, albo w ogóle zajrzę, jak
mi będzie ciężko.

[a.g.n.i]

Możesz... ja przecież wiem, że tak jest.
No, ale na razie jest znowu źle, jest bez kontaktu, trudno go wybudzić, nawet
żeby nakarmić i podać leki. Przecież nie zostawimy bez opieki, niezależnie od
tego, jak zachowuje się po dojściu do nieco lepszego stanu. A to też sytuacja
bez wyjścia trochę, bo "zdrowego" (fizycznie) alkoholika można zostawić,
pogonić etc. - takiego chorego nie.

wiesz, stałam dziś nad jego łóżkiem i prosiłam go w myślach, żeby spokojnie
odszedł. mam nadzieję, że nikt mnie nie uzna za potwora

[magosiaa]

Angi walcz o swoją Mamę ze wszystkich sił. Moja odeszła nagle 30.12. Odeszła,
bo opiekowała się swoją Matką, a moją Babcią. Tak jak ty pomagałam ile mogłam,
ale Mama odmawiała, nie chciała słyszeć o wynajęciu kogoś do pomocy. Tak bardzo
teraz żałuję, że nie byłam bardziej stanowcza. Dowiedz się w MOPS, oni kierują
chorych do domów opieki, są zakłady opiekuńczo-pielęgnacyjne, które świadczą
usługi stacjonarne i w domu chorego, są prywatne agencje pielęgniarski i
opiekuńcze. Działaj jak najszybciej, żebyś nie musiała żałować jak ja teraz.
Jeżeli chcesz wiedzieć coś więcej, o odpłatności itp, pisz na priv, może będę
mogła ci jakoś pomóc.
Pozdrawiam, M.

[a.g.n.i]

Magosiu, dziekuję. Napiszę. Możliwe, że na parę dni przeprowadzę się do Mamy
jednak.

Na razie jest w szpitalu...

[a.g.n.i]

moja mama wezwała pogotowie wieczorem, już było trzeba, bo odwodnienie etc....
pewnie zostanie tam przez jakiś tydzień, doraźnie poprawią jego stan i wypiszą.
póki co, strasznie skołowana jestem, prosto z pracy pojechałam tam, dopiero
wróciłyśmy...
Myślę o tym domu opieki ciągle, pewnie zaczniemy szukać - Magosiaa juz mi
napisała, na co mam zwracać uwagę i jak się starać... nie wiem, ile to może
trwać, takie szukanie.
Dziękuję Wam za wsparcie.

[regine]

Nie jesteś wcale potworem, prosząc Boga, aby poawolił mu godnie odejść.
Ulży to i mamie i Tobie.
Byłam w podobnej sytuacji,(choć mąż nie alkoholikiem, tylko ciężko chorym na
raka).
Też myślałam, że grzeszę prosząc aby już odszedł, bo i ja i on nie mieliśmy
siły.
On, bo zżerał go rak, ja bo była sama pół roku, z ciężko chorym człowiekiem,
choć chodzącym prawie do ostatniego dnia. Nerwy zrobiły ze mnie strzępek
człowieka, jeszcze teraz po prawie 2.5 roku od śmierci męża, nie mogę spokojnie
zasnąć.
Było domowe hospicjum, owszem i lekarz i pielęgniarka i ja całą dobę. Ale nie
miałam już siły...
Więc radzę Ci wprowadź się na ten czas,(nie mnie sądzić jak długi), do mamy,
będziesz jej wsparciem, nawet gdy spojrzy na Ciebie lub gdy podasz jej,
filiżankę ciepłej herbaty.
Nie może być sama w tak ciężkich chwilach, bo chory potrzebuje opieki jak wróci
do domu. A ja jakoś nie widzę tutaj takiego rozwiązania, jak jakiś Dom Opieki,
czy coś innego. Ten typ człowieka nie zagrzeje tam długo miejsca, on wróci do
domu...Pozdrawiam i jestem z Tobą w tych trudnych chwilach.

[a.g.n.i]

No chyba się przeniosę, choć przypuszczam, ze teraz jak ojciec jest w szpitalu,
to ona będzie tym bardziej mówić, że "nie trzeba". Ale na parę dni chociaż,
jednak ta jej depresja to coś poważnego moim zdaniem i na pewno moja obecnosć
dobrze jej zrobi... mój dom sie przez ten czas nie zawali przecież.

Jak byłam na tej izbie przyjęć, tak stałam i patrzyłam na niego... nie wiem,
najgorsze, że tu nie mozna już nic zrobić, żeby cos jeszcze naprawić, poprawić,
bo czasem jak tak chory leżał, to tak sobie mówiłam "żeby jeszcze odzyskał
kontakt, żeby może zdażyć mu wszytsko powiedziec". No ale odzyskiwał i... nie
mówiło się, tego co się chciało. a potem dochodziła do głosu ta druga choroba -
i wszystko było i złość i nienawiść i złe słowa... no a potem znów jak słabł,
to wracało poczucie winy... błędne koło.
Dziś też tak miałam, ale juz chyba wiem, że nawet jak odzyska świadomość, to
nic lepiej nie będzie

[sloggi]

Z jakiego miasta jesteś?

[a.g.n.i]

Z Warszawy
czekaj, bo informowałam na Salonie o zmianie nicka z modern_witch na a.g.n.i,
ale może w mało widocznym miejscu... rozmawialiśmy już na Salonie czasem

[sloggi]

Zmiany nie wychwyciłem.
Popytaj o miejsce na Kiejstuta 1. Numeru telefonu nie mam.

[a.g.n.i]

Nie słyszałam. Sprawdzę numer telefonu. My czekałyśmy na miejsce na Mehoffera
kiedyś.
Dzięki

[a.g.n.i]

Całą noc nie spałam ale to chyba jakieś odreagowanie było, szlajałam się
bezmyślnie to tu, to tam w internecie, to czasem pomaga. Dzis chyba sobie
pozwolę jeszcze na taki raczej rozlazły dzień, a potem trzeba będzie pewnie
zacząć działać. Dobrze, że w środy nie mam dużo pracy i mogę przyjść później,
Bo tak naprawdę, to nie wiemy na jaki oddział trafił, wczoraj miejsc nie było
(tzn były, ale jak przyszły wyniki badań, okazało się, że... nie może zostać
nawet na noc na tym oddziale, na który już go zawieźli i połozyli, a na tym, na
który powinien trafić, nie ma miejsc. Zwieźli go zatem z powrotem na izbę
przyjęć...). Porozmawiamy z lekarzem i dopiero pójdę do pracy.
Dziękuję Wam jeszcze raz

[magosiaa]

A.g.n.i tak sobie jeszcze myślę. Skąd wiesz, że Tata po podleczeniu w szpitalu
nie kwalifikuje się na leczenie odwykowe? Czy konsultowałaś to z lekarzami z
takiego oddziału? Zdaję sobie sprawę na podstawie tego co napisałaś, że on nie
wyraża chęci aby podjąć leczenie, ale może to też wynika z tego, że czuje się
bezpieczny i bezkarny. Wykorzystuje was, bo wie, że nie wyląduje w przytułku.
To są bardzo trudne sprawy, trochę o nich wiem, bo mój ex miał problemy z
alkoholem. Teraz nie pije chyba już 2 lata. Może znajdziesz jakieś wsparcie w
klubie AA dla rodzin alkoholików. Nie pamiętam jak nazywa się taki klub dla
rodzin, jest też klub dla dzieci alkoholików, korzystał z tego mój syn, zresztą
za namową mojego ex, a swojego ojca. Tam naprawdę są mądrzy i życzliwi ludzie.
Może pomogą ci spojrzeć na to wszystko z innej perspektywy, wzmocnisz się
psychicznie, zrozumiesz pewne mechanizmy manipulacyjne, które stosują
alkoholicy w stosunku do swoich bliskich.
Przepraszam, że o tym piszę, ale może to będzie początek właściwej drogi w
rozwiązaniu twojego problemu.
Trzymaj się dzielnie, jestem z tobą, pozdrawiam, M.

[a.g.n.i]

Byłam przez kilka lat na terapii, w tak zwanej grupie DDA. Znam te mechanizmy
manipulacji. Wydaje mi się, że juz się im nie poddaję. To bardziej moja mama...

Wiesz, jeśli chodzi o ojca, to kiedyś już wyraził zgodę na leczenie w zakładzie
zamkniętym. Niestety, jak mama go tam zawiozła, usłyszała (przy nim), że się
nie kwalifikuje, bo jest zbyt chory i nie wytrzyma zajęć, etc. fakt, nawet by
nie usiedział, on właściwie leży ciągle, tam schody były, po których on
przecież nie da rady chodzić etc. Był też raz w Drewnicy, wzywałyśmy kiedyś w
nocy po ataku agresji, potrzymali dwa tygodnie, ale jak prosiłyśmy, żeby się
zajęli psychiką - nie chcieli.
Problem z tą psychiką i z połączeniem tych dwóch chorób jest taki, ze efektem
zdekompensowanej marskości wątroby jest tak zwana encefalopatia, poważne zmiany
mózgowe. Nasza rodzinna lekarka wprost twierdzi, że "on już nie ma mózgu" i że
działa na zasadzie "odruchów Pawłowa". czasem w to trudno uwierzyć, bo często
mówi i działa logicznie. Neurolog, u którego ostatnio była moja mama,
powiedzial, że przy takiej degeneracji mózgu, gdzie podobno rzeczywiście
występuje zanik uczuc wyższych etc. zdarzają się tzw. wysepki intelektu,
zwłaszcza jak człowiek był wyksztalcony, oczytany etc. - a on był.
Kiedyś też lekarz w szpitalu, bardzo nam życzliwy, dał mu nadzieję na
przeszczep wątroby, jeżeli nie będzie pił. Wytrzymał pół roku, niestety. Inna
sprawa, że ta nadzieja była podobno złudna - przy jego stanie zdrowia (tak
twierdzi rodzinna lekarka) i tak by go na ten przeszczep nie zakwalifikowali.

Magosiu, jest juz u mnie Mama. Ja bliżej bielańskiego szpitala mieszkam, więc
ode mnie jedziemy. Jedziemy do szpitala. Dziękuję Ci.

Decyzja...

[a.g.n.i]

Wlasciwie już prawie podjęłyśmy decyzję. Pielęgniarki dały nam listę takich
zakładów opiekuńczych (to sie tak nazywa, chodzi o takie z całodobową opieką
pielęgniarską no i lekarzem na każde wezwanie), bo już nawet lekarz stwierdzil,
ze nie damy sobie rady, nawet we dwie.
Jeden nam chyba odpowiada i nawet nie jest drogi, tzn. byłoby nas na niego
stać. Prywatny jest, ale w panstwowych dlugo czeka się na miejsce. Zobaczymy
zresztą, bo może jak zwolni się miejsce na Mehoffera, przeniesiemy go tam.
Teraz, jak juz jest to właściwie postanowione, zaczynam sie dziwnie czuć.
Chcemy to zalatwić tak, żeby przewieźli go tam już ze szpitala... i chyba
wolałabym, żeby nie odzyskiwal na razie przytomności. Bo co powiedzieć, jak się
zacznie pytać, kiedy wróci do domu - "nie wrócisz do domu"?
Nie wiem... ale z drugiej strony bardziej się boję o mamę. A on tam będzie miał
opiekę, której my nie jesteśmy mu już w stanie zapewnić. A przecież będziemy do
niego jeździć... zresztą, jeżeli tam by się jego stan poprawił, rowniez ten
psychiczny (tam przecież picia nie będzie) to przecież nie jest tak, że
wyrzucamy go z domu...

Dziękuję

[a.g.n.i]

Dziękuję Wam za pomoc. W piątek ojciec zostal przewieziony do takiego
prywatnego zakładu pielęgniarskiego w Łomiankach. Zakład został nam polecony
przez pielęgniarkę ze szpitala, która bardzo serdecznie opiekowała się ojcem,
mamy zatem nadzieję, że jest rzeczywiście dobry. Byłyśmy tam zresztą wcześniej
i wszystko obejrzałyśmy. Na Mehoffera złozyłyśmy papiery i czekamy na miejsce.

Czuję się z tym trochę dziwnie. Dopóki się o tym tylko mówiło, wszystko
wyglądalo inaczej. Ja nie raz przecież namawiałam moją mame na takie
rozwiązanie, a jak teraz przyszło do realizacji, zaczęłam się z tym czuć
okropnie. Wiem, że tam ma opiekę, wiem, że jakby w tym stanie wypisany ze
szpitala wrócił do domu, moja mama by sie umęczyła, a on pewnie za kilka dni by
do szpitala pojechał z powrotem... albo dźwignąłby się na nogi i niekoniecznie
zrobił z tego dobry użytek. To wszystko wiem, ale jakoś takie przemawianie do
rozumu to jedno, a i tak czuję sie źle. W piątek jak go tam przewozili,
oprzytomniał, sprawiał wrażenie, jakby wiedział, gdzie jest. Ale wczoraj cały
dzien spał i pielęgniarki powiedziały, że w nocy był spokojny. Dziś pojedziemy
do niego po południu.
Nie wiem... mam nadzieję, że to była dobra decyzja. Dziękuję Wam za rady i
wsparcie, wszystko jakoś strasznie szybko poszło, jak już zaczęlyśmy działac w
tej sprawie... Do mnie samej trochę to nie do końca dociera, właśnie z powodu
tego tempa. Bo tyle lat się o tym mówiło, a teraz nagle już jest... i pojawiły
się watpliwości. Ale nie wiem, to chyba naprawdę było jedyne rozwiązanie...
obie chodzimy skołowane i popłakujemy, ale przynajmniej wiem, że moja mama może
spać w nocy, nie musi go dzwigac, jak spadnie z łóżka, co już zaczynalo
przekraczać jej siły, a oczywiście nie zawsze po mnie dzwoniła w takich
przypadkach. ja się oczywiście wściekałam, jak nie zadzwoniła, ale i tak po
fakcie było zwykle. Ech, nieważne.
Dziękuję

[sloggi]

Zaglądaj tu i pisz co u Ciebie, jak ojciec się odnalazł w nowych warunkach.
Czy jest przytomny?

[a.g.n.i]

Zaczyna być... i niestety, boję się, że wie, gdzie się znalazł. Ja już sama nie
wiem, co jest lepsze, czy to była dobra decyzja... dziwnie się z mamą czujemy
teraz

[sloggi]

Ale mam nadzieję, że nie macie poczucia winy, to byłoby niedorzeczne.

[magosiaa]

Agni, to była bardzo dobra decyzja i tego się trzymaj. Co będziesz myślała
jeżeli Mamie coś się stanie? Nigdy sobie tego nie darujesz. Wiem jak wam
trudno, ale wszystko się ułoży, potrzeba tylko trochę więcej czasu.
Serdecznie pozdrawiam, M.

[a.g.n.i]

nie wiem... strasznie skołowana jestem, dopiero wróciłam z pracy... mama dziś u
niego była, mówi, że oprzytomniał i prosi, żeby go zabrac do domu. Ale to
przecież pewne, że w domu zaczęłoby się od nowa wszystko.
Czy mam wyrzuty sumienia, nawet jak niedorzeczne są? Nie wiem, trochę mam na
pewno, tego się nie da uniknąć.
Małgosiu, ale wiem, że masz rację. jakby Mamie coś się stało, nie darowałabym
sobie tego... Ale obie chodzimy jak z krzyża zdjęte teraz, to nie takie łatwe...

[magosiaa]

Agni, trzymajcie się. Pomyśl, że gdybyś zabrała Tatę do domu to wprawdzie nie
miałabyś wyrzutów sumienia, ale lepiej to by nie było nic a nic. On teraz na
pewno gotów jest wszystko obiecać, ale gdyby trafił do domu to sama wiesz co
będzie. Ja też prosto z pracy jadę do Babci, karmię, układam spać i dopiero
wracam do domu. Jak wchodzę na oddział to serce mam w gardle bo się boję, że z
Babcią może być coś nie tak, że ktoś nie dopilnował, chociaż naprawdę wszyscy
są bardzo troskliwi i nawet dzielnie znoszą moją upierdliwość, bo sprawdzam
wszystko: jakie leki, jaka dieta, czy piła, czy siedziała itp.
Też bardzo to przeżywam, tym bardziej, że Babcia od dłuższego czasu już nie
mówiła, pisałam, że nie zdaje sobie sprawy z otoczenia. A teraz zaczęła się
raptem odzywać: tak, dobrze, muszę, chcę i nawet dziś na mój widok się
uśmiechnęła, nie pamiętałam już jak się uśmiechała... Też się boję, że mogę
usłyszeć: chcę do domu. Jednak wierzę, a przynajmniej wmawiam to sobie, że
podjęłam słuszną decyzję, tak samo jak ty.
Dużo sił życzę, bardzo pozdrawiam, M.

[a.g.n.i]

Odzywam się, bo miałam co jakiś czas informować, co się dzieje.

Dziś zadzwonili z tego domu na Mehoffera, że zwolniło się miejsce. Zawiozą go
tam jutro. Znów był przez prawie miesiac w szpitalu, tym razem w bardzo ciężkim
stanie, pod respiratorem i całą aparaturą. Męczy się bardzo, tydzień temu
zrobili mu tracheotomię, podobno tej rury od respiratora nie można mieć za
długo w gardle. Teraz już oddycha sam, ale przez tę właśnie rurę w tchawicy.
Już zaczyna przytomnieć, próbuje coś powiedzieć, nie może, denerwuje się, ech.
Dosłownie dwa dni temu przenieśli go z OIOMu na internę, na internie widocznie
nie chcą go trzymać dłużej, pewnie muszą zwolnić miejsce... No niby pod tym
wszystkim może leżeć i w tamtym domu...widocznie już nic więcej nie mogą zrobić.

Od czasu, kiedy ostatni raz tu pisałam, był w prywatnym domu opieki w
Łomiankach. Do szpitala pojechał już stamtąd. Cały czas nie wiedziałyśmy, czy
to najlepsze rozwiązanie, ale nie widziałyśmy innego - moja mama nie miała już
siły, po poprzednim szpitalu nie stanął już na nogi... A nawet gdyby stanął i
był w domu, mogłoby to znów się skończyć tak jak się kończyło wcześniej, na co
już żadna z nas nie miała siły.

Teraz znów mamy jakieś wyrzuty sumienia. No ale nie damy rady inaczej... Tam na
Mehoffera są dobre warunki, niestety, dziś nie mogłam się wyrwać z pracy, moja
mama pojechała tam sama załatwiać formalności.

[magosiaa]

Witaj A.g.n.i. Często myślałam co tam u ciebie. Przykro mi, że tak się układa z
twoim Tatą, ale powtórzę po raz kolejny, podjęłyście z Mamą dobrą decyzję. Ja
czasem myślę, że gdyby.... ale z drugiej strony wiem, że tak musiało się widać
zdarzyć. Z tą rurką tracheostomijną to prawda, że trzeba było ją załozyć, bo
zbyt długie utrzymywanie rurki intubacyjnej niesie ze sobą wiele komplikacji.
Może z czasem będzie można zrezygnować z tracheostomii, wszystko zależy od
ogólnego stanu zdrowia Taty.
U mnie wszystko toczy się powoli. Niczego nie przyspieszam, czekam, aż czas
zrobi swoje. Wczoraj były mojej Mamy urodziny i w takie dni jest mi znowu
bardzo źle, jednak trzeba iść do przodu, bo na pewne rzeczy nie mamy wpływu,
niestety.
Bardzo serdecznie pozdrawiam, życzę tobie i twojej Mamie dużo siły, M.

[a.g.n.i]

No jestem, jestem. Nie chciałam też tak za dużo tu się rozpisywać i absorbować
sobą za bardzo. Zwłaszcza, że nic się nie działo, ojciec był w tamtym domu,
spokojny, choć może trochę mało kontaktowy. Miesiąc temu tak nagle się
pogorszył jego stan, stracił oddech, zaraz trafił do szpitala, stąd ten
respirator tak długo, potem ta tracheotomia. Od chyba tygodnia jest na własnym
oddechu, ale nie jest dobrze. Rozwinął się gronkowiec, właśnie dziś nam
powiedziała lekarka, a ma bardzo słaby organizm już.
Mimo to wypisali go ze szpitala, już widocznie to, co mogliby dla niego zrobić,
mogą i tamci lekarze z Mehoffera.
Warunki są tam dobre, nawet chyba lepsze niż w Łomiankach, jest w 3-osobowym
pokoju z dwoma bardzo sympatycznymi starszymi panami, jeden od razu zaczął
próbować z nim rozmawiać, pytał nas, czy coś mu pomagać etc.
No nic, zobaczymy.
A miałam znów napisać do Ciebie maila, tylko od miesiąca taka jakaś średnio
przytomna chodzę.
Dzięki za wszystko, trzymaj się mocno, Małgosiu.

[a.g.n.i]

Już napisałam w innym wątku.
Ojciec wczoraj odszedł, byłyśmy przy nim prawie do końca. prawie, bo widocznie
nie chciał umierać przy nas, skorzystał z momentu, kiedy wyszłyśmy z pokoju.
Podobno często tak się zdarza...
Jeszcze raz Wam dziękuję za wsparcie na tym forum, byc może, gdyby nie Wy,
gdybyście mnie nie zmobilizowali do działań, umarłby w trudniejszych warunkach,
mniej godnie, w większych cierpieniach... Mam wielką wdzięczność dla tego
zakładu na Mehoffera... tak troskliwej opieki, tak życzliwych lekarzy i
pielęgnarek nie spotkałyśmy wcześniej, tzn, trafiały się poszczególne osoby,
ale tu był taki absolutnie cały personel... warunki, odnoszenie się do
pacjentów... nawet tak myślałyśmy, jeśli ojciec stanie na nogi... tam był
piękny park, mógłby sobie w nim siedzieć na słoneczku... może by doszedł do
zdrowia, także psychicznego, bo i psychoterapia tam była, wszystko.
No ale nie było pisane.
Jeszcze raz dziękuję za ogromne wsparcie jakie tu dostałam. Będę zaglądać, może
teraz i ja będę coś czasem mogła komuś tu pomóc, doradzić - oczywiście na ile
będę umiała.

[magosiaa]

Mocno, mocno przytulam (*)

[a.g.n.i]

Dziękuję
Zdążyłam mu jeszcze powiedzieć, jak na chwilę zostałam z nim sama w pokoju, że
mu wszystko wybaczam, co było złe i co się nie udało i że jego też proszę o
wybaczenie - bo to nigdy nie jest tak, że tylko czarne-białe, na pewno i z
mojej strony padało i wiele cierpkich słów i sporo było złości i nienawiści...
to już trudno nawet było w pewnym momencie się rozeznać, gdzie i kiedy co się
zaczęło. Mozna było czegoś nie dostrzec, coś, jakąś szansę przepuścić.

No w każdym razie powiedziałam to. I tak sobie teraz myślę, a może on właśnie
na te słowa czekał. Przez te wszystkie lata, kiedy chorował, przecież nie raz
słyszałyśmy, że to już koniec. Może to go trzymało, nie mógł odejść i tak się
męczył, bo coś było nie zakończone.
Może to przypadek, że akurat wczoraj, po tym jak mu to powiedziałam... a może
nie. Z drugiej strony, do tego trzeba było dojrzeć, żeby to szczerze
powiedzieć. Cieszę się, że to powiedziałam... jakąś taką ulgę czuję.