Żagle, maj i Egeo

[amigo50]

Moje pierwsze pływanie pod żaglami na Morzu Egejskim, pierwsze
spotkanie z Zatoką Sarońską i Cykladami, pierwsza wizyta na Kreci i
w Monemwasii miały miejsce w drugiej połowie maja dziesięć lat temu.
Pamiętam z tego rejsu, że kiedy startowaliśmy z Aten, to na dworze
jakoś tak najcieplej nie było. Pierwszej nocy nam przywiało dosyć
mocno i potrzebne były sztormiaki.
Na zdjęciach zrobionych następnego dnia, chociaż nie padało, to
jednak jesteśmy w sztormiakach i polarach.
Na zdjęciach z kolejnego dnia w Ermoupolis też w jesteśmy w polarach
i długich spodniach.
Kolejny dzień w Mykonos to co prawda w krótkie spodenki i koszulka z
krótkim rękawem, ale popołudniowe zdjęcia z Delos już w ciepłej
koszuli z długim rękawem.
Dopiero zdjęcia z dni następnych mogą świadczyć o tym, że było
cieplej i są nawet jakieś zdjęcia z morskich kąpieli, ale to było
gdzieś u brzegów Krety.
Jako zwierzę zdecydowanie ciepłolubne o wiele bardziej polubiłem te
późniejsze rejsy, które odbywały się pomiędzy połową czerwca a
końcem drugiej dekady września.
Żadnego deszczu, cieplutko żeby nie powiedzieć że upalnie, woda w
morzu też ciepła – nawet do 27 stopni. Jedynym mało przyjaznym
elementem tej sielanki pod żaglami było pojawiające się czasami
meltemi – specyficzny lokalny wiatr, występujący jedna tylko przy
pewnym układzie barycznym na Bałkanach i w Azji Mniejszej, który
przecież nie zdarza się tak często.
O meltemi jednak można napisać dłuższą rozprawkę, bo raczej rzadko
pojawia się w takiej charakterystycznej postaci w jakiej chcieliby
go widzieć meteorologiczni teoretycy i badacze pism. Podarujmy więc
sobie ten wykład.
Przyzwyczaiłem się już do tego, że Cyklady wypalone przez lipcowe i
sierpniowe słońce a do tego bardzo ubogie w wodę jawiły mi się jako
skaliste pustynie porośnięte tylko jakimiś zeschłymi, zwykle
kolczastymi, kłującymi badylami. Nie bardzo sobie nawet wyobrażam,
że może tutaj być inaczej. Nie bardzo też już sobie wyobrażałem, że
mógłbym tu pływać kiedy indziej niż wtedy, kiedy słoneczny żar leje
się z nieba a ciało zanurzone w boskim Egeo nie doznaje żadnych
nieprzyjemnych odczuć, nie pojawia się na nim gęsia skórka a z wody
wychodzić się nie chce. Jedyne nieprzyjemne odczucie to smak
tutejszej wody. Jest zdecydowanie przesolona...
Na początku tego roku pojawił się jednak pomysł zorganizowania rejsu
i popływania w maju. Początkową propozycją była nawet pierwsza
połowa maja.
Najpierw zimne ciarki przeszły mi po grzbiecie, ale chęć pływania
tutaj i to jak najprędzej wzięła górę.
Ustaliliśmy z zainteresowanymi, że nie będziemy eksperymentować i
będzie to jednak druga połowa maja .
Uzgodniliśmy wielkość i typ jachtu, który wybraliśmy z oferty
przedstawionej mi przez zaprzyjaźnionego Greka, zebraliśmy i
wpłaciliśmy pieniądze, zarezerwowaliśmy bilety lotnicze i...

[amigo50]

1. Już w Atenach

Do Aten przylecieliśmy kilkanaście minut po godzinie trzeciej nad
ranem w nocy z 16 na 17 maja (z piątku na sobotę) samolotem z
Krakowa. My, to znaczy ja i Basia. Na lotnisku czekał na nas
Piotrek, który przyleciał do Aten z Linzu już dwie godziny
wcześniej. Nie znaliśmy się ani nie widzieliśmy się nigdy wcześniej,
ale z rozpoznaniem nie było problemu.
Jesteśmy więc we trójkę. Większa część załogi przyleci z Warszawy
sobotnim popołudniem. Jedna osoba, też z Warszawy, przyleci w
godzinach nocnych z soboty na niedzielę.
Wychodzimy przed budynek portu lotniczego. Ten nowy kompleks,
wybudowany na Igrzyska Olimpijskie Ateny 2004 zdecydowanie na takie
miano zasługuje. Przed nim stoi już autobus linii X96, który jedzie
z lotniska do Pireusu. Autobusy tej linii kursują całą dobę. W
godzinach nocnych rzadziej, co pół godziny, ale w porze dziennej
bywa, że nawet co kwadrans. W budce obok przystanków autobusowych
kupujemy bilety w cenie po 3,20 euro na głowę. Tym samym autobusem
jedzie z nami ekipa w charakterystycznych pomarańczowych T-shirtach,
która przyleciała razem z nami samolotem. Nie trzeba być po szkole
proroków aby wysnuć przypuszczenie, że jadą do tej samej mariny co i
my. Zagadnięci potwierdzają informację. Zagubił im się co prawda
gdzieś ich kapitan a oni nie bardzo wiedzą gdzie mają wysiąść, ale
humory ich nie opuszczają. Podobnie jak my jadą do Alimos Marina
przez polskich żeglarzy powszechnie znaną jako Kalamaki. Ta druga
nazwa wprowadza trochę w błąd, bo marina leży obok dzielnicy
Kalamaki i nawet kierowcy taksówek, którym poda się tę nazwę nie
bardzo wiedzą dokąd mają jechać. Określenie Alimos Marina jest
jednoznaczne, nie budzi niczyich wątpliwości i pod tą też nazwą
marina ta znajduje się w „Greek Waters Pilot” Roda Heikell’a,
książce, która jest biblią każdego żeglarza pływającego na tych
wodach i jest odpowiednikiem naszych „Locji”, choć autorowi nazwa
Kalamaki jest znana również i podaje ją w nawiasie jako drugą nazwę
tej mariny.
Rozmawiamy z „pomarańczową” załogą o ich żeglarskich planach. Nie do
końca orientują się w planowanej trasie, bo dla nich wszystkich
chyba było to pierwsze pływanie w tym rejonie (a dla niektórych
chyba pierwsze „w ogóle”, ale wiedzą, że w planach mają Cyklady.
No i dobrze. Tyle na początek wystarczy. Nie ma co wrzucać ludziom
nazw, które im nic nie mówią i na pewno każdy z nich nie będzie
rozróżniać początkowo gdzie Siros, gdzie Sifnos a gdzie Serifos,
gdzie jest Poros a gdzie Paros, czy nawet gdzie Tinos a gdzie Tilos.
Wystarczy, że rozróżnia to skipper, choć z wcześniejszych kontaktów
z wieloma polskimi skipperami wiem, że i dla nich te nazwy długo
pozostają obce a był nawet taki, który chciał się ze mną zakładać o
butelkę siedmiogwiazdkowej Metaxy i usiłował mnie przekonać, że
Ermoupolis – stolica Cyklad – leży na Sifnos. Zakład, ku mojemu
ubolewaniu, nie doszedł do skutku, gdyż nie mogliśmy ustalić
miejsca, w którym miałaby się odbyć konsumpcja rzeczonej.
Po około 40 minutach szalonej jazdy z lotniska przez puste niemal
Ateny wysiadamy na przystanku Edem. To tuż obok mariny.
Alimos Marina to chyba największa przystań jachtowa w Atenach i
Pireusie. Różne źródła różnie podają ilość jachtów, które może
pomieścić. Przeważnie liczby te wahają się pomiędzy 1400 a 1800.
Znajomy Grek zapytany jak to jest z tą wielkością powiedział, że i
ta pierwsza, i ta druga liczba są prawdziwe. Ta mniejsza według
niego to ilość jachtów, na którą marina była projektowana i nie
uwzględnia miejsc wzdłuż nabrzeży, które nie były początkowo
przewidziane do cumowania jachtów.
Niemal wszystkie jachty w marinie stoją na mooringach rufami do kei –
to informacja dla żeglarzy, którzy jeszcze tutaj nie byli a dostępu
do „GWP” też nie mieli – stoi się więc tutaj spokojnie i pewnie bez
względu na to ile i z której strony wieje.
Marina jest bardzo rozległa. Ma dziewięć kei. Odległość pomiędzy
pierwszą a dziewiątą to dobre półtora kilometra. Wejście do mariny
jest na wysokości czwartej kei. Jeżeli ktoś więc wybierze zły
kierunek, to czeka go później niezbyt przyjemny spacer powrotny z
bagażami w garści lub na grzbiecie.
Nasz jacht stoi przy pierwszej kei więc wolno ciągniemy w tamtą
stronę analizując sztuka po sztuce co takiego włożyliśmy do tych
bagaży, że to cholerstwo takie ciężkie?!
Przy wejściu na pierwszą keję spotykamy kilka osób z jakiejś
polskiej załogi. Poszukują swojego jachtu. Miał stać przy dziewiątej
kei...
Mijamy znajdującą się przy wejściu na pierwszą keję portową
tawernę „Skipper”. W dzień pełni ona funkcje bardziej w naszym
znaczeniu rozumiane jako kawiarniane. W godzinach nocnych staje się
portową knajpką – bywa, że z tańcami. O tej porze jednak jest tu już
pusto i głucho i tylko stary galeon, zacumowany tuż obok tawerny,
pełniący dzisiaj chyba jedynie rolę tematycznego gadżetu stoi
smętny, bez życia, nawet nie kołysząc się, bo wiatru ani fali nie ma
nawet na lekarstwo.
Na kei rozglądamy się za naszym jachtem. Mimo, że już jest około
godziny piątej rano, to w Atenach panują jeszcze ciemności.
Szukamy „Blue Line II” – to jacht typu Atlantic49. Na jachcie tym
pływałem już w ubiegłym roku. Jest więc mi znany. Szukam więc
znajomej rufy z dwoma kołami sterowymi. Dla niewtajemniczonych
jeszcze informacja, że liczba podawana przy określeniu typu jachtu
morskiego oznacza z reguły jego długość podawaną w stopach. Rachunek
jest więc prosty i oznacza, że nasz jacht ma blisko piętnaście
metrów długości.
To nie ja jednak go znalazłem. Basia z Piotrkiem wytropili go
wcześniej. Wchodzimy na pokład. Zgodnie z umową jacht jest otwarty.
Szybko więc dokonujemy wstępnego podziału koi, szybka gorąca
herbatka i szybko kładziemy się spać. Spać też trzeba szybko, bo
około godziny dziesiątej jesteśmy umówieni na przejęcie jachtu, ale
chcemy także zrobić zaopatrzenie na kilka najbliższych dni dla całej
załogi a sklep, znajdujący się tuż obok przystanku na którym
wysiadaliśmy, czynny jest w godzinach, których jeszcze nie znamy.
Może więc tylko do sjesty...?

Pracowity poranek. Jacht i załoga

[amigo50]

2. Pracowity poranek. Jacht i załoga.

Nie mam w zwyczaju wożenia z Polski zaprowiantowania na cały rejs,
ale...
Przejęcie jachtu odbywa się zwykle w sobotę lub w niedzielę i
normalną rzeczą jest, że ludzie chcą opuścić port najszybciej jak to
możliwe. Bez względu na to, w którą stronę się płynie, to trzeba
mieć na pokładzie zaprowiantowanie przynajmniej do poniedziałku a
przezornie nie zawadzi i na jeden dzień dłużej. Ponieważ
zaprowiantowanie w Atenach w niedzielę jest w zasadzie niemożliwe a
do niedawna i w soboty było dość uciążliwe, to przekazuję swoim
załogantom informację co należałoby jednak przywieźć z Polski.
Na liście tej znajdują się obowiązkowo po pół rolki ręczników
papierowych i po rolce papieru toaletowego na (umówmy się) głowę J,
po około pół kilograma suszonych lub podsuszanych wędlin (świetnie
sprawdzają się kabanosy), po kilka zupek typu „gorące kubki”, jakieś
pieczywo w miarę możliwości trwałe, herbata ewentualnie kawa, może
jakaś konserwa. Nawet w sytuacji, gdyby zrobienie zakupów w Atenach
nie było możliwe, to tak zaprowiantowani możemy wyjść na pierwszy
etap w morze.
Brakuje tutaj jednego ale bardzo ważnego elementu zaprowiantowania –
wody pitnej.
Jachty posiadają oczywiście zbiorniki wody, które zawsze tankujemy
świeżą wodą, ale przekonałem się już nie raz, że do celów
spożywczych lepiej jest używać wody butelkowanej (zwanej czasami
mineralną) a wodę ze zbiorników używać do mycia się, do mycia naczyń
i sztućców itp. W tej sytuacji konieczny jest więc zakup wody
butelkowanej. Nawet gdyby okazało się, że najbliższy sklep jest
nieczynny, to w bezpośrednim sąsiedztwie poru jest kilka kiosków, w
których wodę kupimy bez problemów. Ile tej wody kupić? Na pewno nie
mniej niż 2 litry wody na osobę na jeden dzień.
Napisałem wcześniej, że zaprowiantowanie w niedzielę jest „w
zasadzie” niemożliwe. Co znaczy to „w zasadzie”. Otóż sklepy są
wprawdzie pozamykane, ale w porcie bez problemów znajdziemy
jegomościa, który wsadzi nas w swój samochód, zawiezie nas do
swojego sklepu i przywiezie nas z zakupami z powrotem. Tyle, że
wybór w tym sklepie niewielki, ceny wysokie, warzywa nie pierwszej
świeżości, ale możliwość taka też jest.

Umówmy się, że wyspani wstaliśmy z Piotrkiem kilkanaście minut po
dziewiątej i od razu kurs do sklepu. Sklep jest czynny. Informacja
na drzwiach mówi, że do godziny 20.30 ale zagadnięta pani
ekspedientka mówi, że jedynie do dwudziestej. Dobrze, że wiemy.
W pierwszym rzucie kupujemy więc to, co budzi najmniej wątpliwości.
Wychodzimy z założenia, że listę zakupów będzie sobie
uzupełniał „drugi” jak przyleci, więc w pierwszej kolejności
kupujemy wodę. Robimy po dwa kursy z dwoma zgrzewkami każdy. To już
ponad siedemdziesiąt litrów. Na początek całkiem nieźle, ale ręce
mamy już wyciągnięte do kostek. Trzeba uważać aby idąc ich nie
przydepnąć.
Tymczasem zbliża się godzina przejęcia jachtu, minęła nawet już
dwadzieścia minut temu, ale któż przejmowałby się tutaj takimi
drobiazgami. Wychodzimy z jachtu aby zrobić jeszcze jeden kurs do
sklepu. Po drodze spotykamy Kostasa, właściciela jachtu, który
właśnie do nas idzie. Umawiamy się z nim, że spotkamy się o
jedenastej, bo chcielibyśmy jednak zrobić jeszcze jakieś zakupy.
Kostas proponuje, że podjedzie do sklepu swoim samochodem, więc
możemy zakupy zrobić dużo większe. No to tym razem buszujemy
dokładniej. Woda, soki, wina, piwa, jogurty, miód, pieczywo itd.,
itp. Kiedy docieramy do kasy, okazuje się, że przed nami ustawiła
się z kilkoma wózkami nasza zaprzyjaźniona „pomarańczowa” załoga.
Zrobili zakupy dla dwunastu osób na dziesięć dni. Na szczęście
Kostas przyszedł sprawdzić dlaczego nas tak długo nie ma. Kiedy
zorientował się w sytuacji nawet nie mrugnął okiem. Normalka.
Zapakowaliśmy bagażnik jego samochodu i tylne siedzenie. Dla nas już
miejsca w samochodzie brakło.
Gdy dotarliśmy na jacht był tam już i Nikos, szef firmy, z której od
wielu już lat czarteruję jachty. Nikos policzył, że właśnie mamy już
dziesiątą rocznicę naszej współpracy.
Jak dotąd nigdy żadnej wpadki – ani po jednej, ani po drugiej
stronie.
Światła jachtu sprawdziliśmy zaraz po przyjściu na jacht, kiedy
jeszcze było ciemno. Żagle do sprawdzenia postawiliśmy jeszcze zanim
miałyby się pojawić pierwsze podmuchy porannego wiatru i zanim
poszliśmy pierwszy raz do sklepu.
Wyposażenie stołu nawigacyjnego i mapy sprawdziłem też już
wcześniej.
Dokumentów jachtu tradycyjnie nie sprawdzam wierząc w tej materii
całkowicie Nikosowi, bo i tak pisane są „krzaczkami” a więc
strojenie mądrych min do nich jest bez sensu a przy kilkakrotnych
dotychczasowych kontrolach dokumentów nigdy nie było żadnych
zastrzeżeń. Przekazanie kambuza i „hotelówki” zarówno przed, jak i
po rejsie odbywa się między nami na słowo, że jest wszystko co
potrzebne, a po rejsie, że nic nie ubyło (jeśli coś ubyło, bo się
potłukło lub utopiło, to staramy się to odkupić). Podobnie odbywa
się przekazanie lin i innych drobiazgów jak płetwy, maski, wiaderka
itp. Jedynie środki ratunkowe, asekuracyjne i pirotechnikę sprawdzam
dokładniej zapoznając się jednocześnie co i gdzie mam rozlokowane.
Z niekłamaną przyjemnością odnotowuję, że na jachcie wymieniona
została na większą kotwica. Ta, która była jeszcze w ubiegłym roku
była dla tego jachtu za lekka i trzymała (choć to słowo mocno na
wyrost) kiepsko. Na szczęście już podczas pierwszego postoju pod
Sounion Piotrek – jeden z załogantów z ubiegłorocznej załogi - z dna
zatoki wyciągnął jakiś czteroramienny stary, zardzewiały złom, ale
za to o masie około 40 kg. Staliśmy wszędzie na tym złomie jak
pomnik. Byliśmy nie do ruszenia. To był anker jakiego ten jacht
potrzebował. Musieliśmy go później zostawić podczas naszego
ostatniego postoju w Methanie, ale widać moje uwagi zrobiły swoje i
Kostas wyposażył jacht w większe żelazo.
Sprawdzamy stan paliwa w zbiornikach wg wskaźnika na desce, zapasowe
kanistry z ropą do silnika jachtu i te z benzyną do dinghy,
kanisterki z olejem do silnika. No to jeszcze tylko odpalenie
silników, tego głównego jachtowego i tego do dinghy, sprawdzenie
działania windy kotwicznej...i już po przekazaniu jachtu. Na
przekazanie kaucji umawiamy się z Nikosem na wieczór, bo to kwota
nieco większa (1 500 euro) i trzeba ją zebrać od wszystkich
załogantów, a tych przecież jeszcze nie ma.
Nawet nie zdążyliśmy się obejrzeć kiedy minęło południe. Doszliśmy
do wniosku, że skoro zrobiliśmy tak dużo dobrej i nikomu
niepotrzebnej roboty, to zasłużyliśmy na śniadanko a po nim
wybieramy się do „Skippera” na frapkę.
Przy frapie jest w końcu chwila czasu na złapanie oddechu. Dopiero
teraz chyba dociera do mnie, że jestem pod gorącym słońcem i
niebieskim niebem Hellady. Delikatne muśnięcia wiatru, które
docierają tutaj, za ścianę kwitnących biało i różowo oleandrów koją
zmysły.
Żarówa na niebie przypomina mi, że wczoraj na krakowskie lotnisko
jechałem w polarze i długich spodniach a tutaj kochane ciepełko,
krótkie spodenki, krótki rękawek.
Ech, kocham te klimaty.
Dopiero teraz wysyłam sms-y do tych, którym obiecałem, że zamelduję
się jak tylko dolecę, no ale przecież nie mogłem ich budzić po nocy.
Wysyłam informację do Bebiaczka – największego chyba grekoluba
jakiego znam.
Nie umawiałem się z nią wprawdzie w tej sprawie, ale jakieś
wewnętrzne przekonanie mówi mi, że puści te informacje na forum
internetowe, na którym takich grekomaniaków jest więcej. Niech koją
swoje zmysły chociaż takimi relacjami. Toż to przecież jak maźnięcie
kojącym balsamem na ledwo przyschnięte rany, bo przecież niektórzy z
nich dopiero co wrócili z wysp, na które my właśnie się wybieramy i
tęsknota i wspomnienia u nich takie zupełnie świeże.
Nawet nie zauważyliśmy kiedy pr

[amigo50]

Nawet nie zauważyliśmy kiedy przyszła pora wracać na jacht. Niedługo
powinna nadjechać kolejna część ekipy.
Dostali ode mnie drogą internetową szczegółowe instrukcje o
autobusie, biletach, jak mają się dostać do portu, o jaki przystanek
spytać pana kierowcę, plan portu – nie sposób nie trafić.
Zjawili się niemal dokładnie w porze jaka wychodziła mi z kalkulacji.
Ekipę prowadził Radek, tuż za nim dwie Ele, Michał i Małgosia.
Powitanie na kei, kilka uwag o podróży.
Okazało się, że z trafieniem do mariny nie byłoby problemu, ale
autobus prowadził nie pan kierowca tylko pani kierowca i cały
misterny plan wziął w łeb, bo nie było pana, którego zgodnie z
wytycznymi należało spytać o odpowiedni przystanek.
Tak to właśnie nawet najbardziej misterny plan rozbija się o
element, który nie był przewidywany.
Z ekipy, która dotarła właśnie na jacht znałem wcześniej jedynie
jedną Elę i Radka. Pływaliśmy razem rok wcześniej w Holandii i
Belgii. Z pozostałymi poznaliśmy się dopiero tutaj, choć oni między
sobą znają się już od dłuższego czasu. Wiedziałem o nich w zasadzie
tylko tyle, że Michał, który chciał żeby na niego mówić Misiek miał
już jakiś epizod z „Pogorią”, że ma bardzo poważne problemy ze
wzrokiem, że pozostałe dziewczyny żeglarsko romansowały z Mazurami
(mam nadzieję, że Ela i Małgosia nie będą miały mi za złe użycie
takiego określenia).
O dziewiątym członku załogi nie wiedziałem nic, bo był zupełnie
świeżym nabytkiem i jego udział w rejsie wyszedł chyba jakoś tak na
trzy dni przed wyjazdem.
Brakuje nam już w tej chwili już właśnie tylko tego ostatniego –
dziewiątego członka załogi.
Jacek, bo to o nim mowa, przyleci w nocy i będzie z nami jedynie
przez tydzień.
Jacht, na którym będziemy pływać, Atlantic 49, to dość wygodna,
wczasowa łódka. Rejestrowany jest na 10 osób, choć można na nim
byłoby umieścić nawet ze cztery więcej.
Posiada cztery kabiny z łazienką i W.C. Dwie z pośród tych kabin,
rufowe, są kabinami dwuosobowymi. Kabiny dziobowe posiadają oprócz
dwuosobowej koi po dodatkowej koi piętrowej, ale jest ona raczej dla
osób nieco mniejszej postury. W praktyce koję tę wykorzystuje się
raczej jako półkę na bagaże i w ten sposób kabiny dziobowe stają się
wygodnymi kabinami dwuosobowymi.
Na jachcie jest jeszcze jedna kabina, z wejściem z pokładu
dziobowego. Gdyby nie to, że jest nieco krótsza, i pozbawiona jest
szafek, to byłaby nawet całkiem-całkiem.
Na jachcie jest duża, wygodna mesa, w której przy stole wygodnie
może usiąść osiem osób. Mniej wygodnie zmieści się nawet cała
dziesiątka.
W mesie mogłyby nawet spać wygodnie nawet dwie osoby. Wiem coś o
tym, bo sam spałem kilka lat temu przez kilka nocy w mesie po tym,
jak po ślizgu po zejściówce na porannej rosie podczas wyjścia z
Astipalai złamałem trzy żebra i mesa była jedynym miejscem gdzie
jako tako, zmieniając co piętnaście minut pozycję mogłem dotrwać do
końca rejsu. Zdecydowanie unikam jednak takiego rozwiązania, bo bywa
przecież, że część załogi ma ochotę posiedzieć czasem wieczorkiem
trochę dłużej zajmując się na przykład ustalaniem bukietu zapachów i
testowaniem smaków lokalnych napitków a nie zawsze można to robić w
kokpicie.
Pozostaje więc mesa.
Kambuz jest wyposażony w dwie duże niezależne lodówki z tym jednak,
że ich schładzanie odbywa się w czasie pracy silnika. Po jego
wyłączeniu teoretycznie też mogą działać, ale pobierają wtedy
energię z akumulatorów i dlatego, kiedy silnik nie chodzi, idą
raczej w odstawkę.
W kambuzie jest oczywiście jeszcze kuchenka gazowa, zlewozmywak i
całe wyposażenie w garnki, patelnie, kubki, talerze, sztućce. W
szklanki i kieliszki też.
No i na takim jachcie rozlokowało się to całe nasze towarzystwo
pozostawiając Jackowi kabinę z wejściem z pokładu dziobowego.
Rejs nasz z założenia jest rejsem rekreacyjno-wczasowym. Pełne
wakacje. Nikomu nie zależy na „robieniu” mil i godzin stażowych,
więc pływać będziemy tyle, ile nam się będzie chciało.
Wszyscy członkowie załogi, oprócz mnie i Basi, są w tym rejonie
pierwszy raz, jeśli nie liczyć wczasowego epizodu jednej z
dziewczyn. Aby jednak uporządkować pewne sprawy organizacyjnie
dokonuję podziału ról.
Ela, z racji morskiego stażu i posiadanego stopnia jachtowego
sternika morskiego, zajmie się sprawami, które zwykle robi I
oficer. W skrócie mówiąc przyjmuje się, że do „pierwszego’” należy
nawigacja.
Radek, który już nie w pierwszym rejsie uczestniczy i również
posiada stopień jachtowego sternika morskiego, zajmie się sprawami
żywieniowymi i „hotelówką” – czyli będzie pełnił funkcję „drugiego”.
Paweł, który już na pierwszy rzut oka widać, że dość dobrze radzi
sobie z technicznymi sprawami i posiada stopień sternika jachtowego
zajmie się właśnie sprawami technicznymi – a więc będzie „trzecim”.
Oprócz konieczności załatwienia ewentualnie pojawiających się
tematów w swojej działce każde z nich będzie prowadziło swoją wachtę
w czasie pływania. To jest akurat oczywiste a informacja jest dla
tych, którzy w takim rejsie jeszcze nie uczestniczyli.
Pozostałym członkom załogi zrobiłem rozpiskę kto i kiedy ma wachtę i
kiedy przypada mu kambuz. Po zakończeniu kambuza kambuźnikowi
przysługuje dzień wolny od zajęć i wacht. Taki system powodował
oczywiście konieczność ruchomego składu wacht, co akurat wydaje mi
się jest dobrym rozwiązaniem, ale w naszym przypadku ten dzień wolny
mógł być jedynie do czasu kiedy Jacek będzie z nami. Po jego
wyjeździe skończą się dni wolne.
Niektórzy załoganci chyba początkowo przestraszyli się tego grafika,
no bo przecież miały być wakacje, ale umówiliśmy się, że cały ten
plan wacht i kambuzowania ma charakter mocno umowy i stosowany
będzie w trybie wakacyjnym.
Biorąc pod uwagę spodziewany czas przylotu Jacka i spodziewanego
przyjazdu na jacht wyszło nam, że najlepiej będzie jeśli wyjdziemy
zaraz po jego przyjeździe – czyli jutro między piątą a szóstą rano.
Wschodzące słońce powinniśmy więc powitać na wodzie.
No to teraz tylko uzupełniające zakupy, zatankowanie jachtu wodą do
pełna i... można usiąść do kolacji, na którą Basia przygotowała
jajecznicę. Aby było zdrowiej, to jajecznica jest na dużej ilości
smażonego boczku i cebuli a dla poprawienia krążenia lampka wina (a
może nawet do dwie lampki).
Podczas wielu rejsów metodą wielu prób i eliminowania wielu
występujących w związku z tymi próbami błędów, degustując rozmaite
wyroby greckich winnic, doszliśmy do wniosku, że dość dobrym i
bezpiecznym punktem wyjścia zarówno dla tych, którzy wolą wina
wytrawne jak i tych, którzy preferują raczej półwytrawne czy wręcz
słodkie zanim staną się koneserami w tej dziedzinie, jest wino o
nazwie „Appelia”.
Niezbyt może szlachetny ten trunek jest powszechnie możliwy do
nabycia w trzech wersjach różniących się między sobą. Najłatwiej
rozpoznać je można po kolorze etykiety. Jest etykieta biała, jest
czerwona i jest również czarna. I to właśnie „Appelia” z czarną
etykietą jest tą właściwą. Jest jednak również najtrudniej
osiągalną. Widać inni koneserzy również podzielają ten pogląd.
No to rozpoczęliśmy degustację od tej właściwej....
Kiedy degustacja miała się już ku końcowi i towarzystwo zaległo już
na swoich kojach dotankowaliśmy jeszcze z Piotrkiem jacht wodą do
pełna i nie zostało nam już nic innego jak pójść spać. Tak naprawdę,
to przysypialiśmy już nieco nawet w czasie, kiedy woda niezbyt
przecież wielkim strumieniem wlewała się do zbiorników.

Wychodzimy

[amigo50]

3. Wychodzimy
Spać trzeba było znów szybko.
Z nawału różnych spraw, które jeszcze trzeba było załatwić przed
wyjazdem zarwałem nockę przed wyjazdem. Kolejna noc to przelot z
Krakowa i dojazd do portu i choć spaliśmy też szybko, to jednak
chyba trochę za krótko. Poprosiłem żeby mnie obudzić o godzinie
piątej, po przyjeździe Jacka.
Po jakiego czorta tak wcześnie? Przecież mamy wakacje!
Tak, tylko, że ten kto wcześniej wstaje ten wakacje ma dłuższe.
Poza tym, wiedząc o tym, że załoga będzie żeglarsko wyjątkowo mocna
jak na moje wakacyjne pływania, założyłem sobie ambitny cel dotarcia
na Małe Cyklady ze szczególnym uwzględnieniem Amorgos.
Małe Cyklady to grupa wysp leżących w części tzw. Cyklad Środkowych
na wschód od wyspy Naxos. Położone są poza głównymi szlakami
żeglugowymi promów, poza trasami jachtów, które albo omijają je po
ich północnej stronie płynąc w kierunku Dodekanezu, albo
pozostawiają je zdecydowanie po wschodniej stronie płynąc w kierunku
Ios czy Santorini. Jak na to by nie patrzeć – zawsze są „nie po
drodze” a przy tym są dość odległe. Dlatego zapewne zwane są Wyspami
Dalekimi.
Podczas swoich rejsów wielokrotnie miałem w planach dotarcie do
nich. Szczególnie chodziło mi po głowie Amorgos, o którym tyle się
naczytałem, tyle nasłuchałem – szczególnie od Bebiaczka. Twierdzi
ona, że jest to najpiękniejsza z wysp. Pewnie coś w tym jest skoro
Luc Besson nakręcił na niej swój film „Le Grand Bleu” („Wielki
Błękit”.
Dotrzeć jednak na te wyspy nigdy mi się nie udało. Zawsze coś
stanęło po drodze. A to zmiana planów, bo coś tam, a to jakiś nowy
punkt pojawił się po drodze i zajęło nam to więcej czasu niż się
spodziewaliśmy, a to wiatru było za mało, a to znowu za dużo...
I tak zawsze.
Już zacząłem traktować to Amorgos jako jakieś moje swoiste fatum, bo
przecież w ubiegłym roku nie udało mi się dostać na tę wyspę nawet
promem ze względu na ich fatalny „rozkład jazdy”. A byłem przecież
tuż obok, na Naxos!
Aby tym razem jednak na te wyspy dotrzeć zaplanowałem, że wyjdziemy
z Aten najwcześniej jak to będzie możliwe. Zakładałem nawet, że
będzie to sobotnie popołudnie i na noc już staniemy pod Sounion a
kto wie, może nawet zdążymy na oglądanie tutaj słynnego zachodu
słońca? No dobrze, jak nie zachód, to może równie słynny, a może
nawet jeszcze słynniejszy wschód słońca, kiedy słońce wyłania się
zza sąsiednich wysp Makronissos i Kea.
Okazało się jednak, że pierwszy lot, którym Jacek mógł przylecieć
był dopiero w nocy z soboty na niedzielę. Chcąc nadrobić to
opóźnienie zaplanowałem wczesne wyjście aby przy sprzyjających
wiatrach, po krótkim postoju na Sounion, jeszcze tego samego dnia
dotrzeć na Siros a w mniej sprzyjających okolicznościach
przynajmniej na Kithnos.

Obudziłem się sam, tyle, że kwadrans później niż chciałem. Pora
barbarzyńska, bo przecież w Polsce minęła dopiero czwarta. Na nogach
był jednak już Piotrek. Obudziliśmy jeszcze Elę i Radka, którzy
jeszcze chyba nawet nie usnęli, bo dopiero co przyjęli Jacka i
ulokowali go w kabinie dziobowej. Sklarowaliśmy trap. Kabel
zasilający i wąż mieliśmy sklarowane już wcześniej i...

[amigo50]

Zaczęło się. O godzinie 05.45, w niedzielny poranek 18 maja 2008
oddaliśmy cumy.
Wychodziliśmy z mariny jeszcze na zapalonych światłach
nawigacyjnych, bo choć szarość była coraz mniejsza i zaczynała już
ustępować, to jednak słońce jeszcze nie wzeszło. Na silniku
wyszliśmy na Zatokę Sarońską, nad którą leżą Ateny. Pracujący silnik
obudził jeszcze kilka osób, które wyszły na pokład i tak
przyglądaliśmy się oddalającej się marinie, Atenom, hali w Pireusie.
Jak ktoś wiedział gdzie szukać, to dojrzał Akropol, widoczne było
Likavitos. Choć oddalając się od niego, to jednak płynęliśmy wzdłuż
brzegu. Mijaliśmy hale i tereny starego lotniska kiedy słońce
zaczęło się wychylać zza horyzontu. Początkowo tylko różowa poświata
nad horyzontem szybko zamieniała się w czerwony, intensywnie
świecący punkt, który dość szybko zaczął się unosić nabierając
jednocześnie wielkości i przeobrażając się w czerwony krąg. W takiej
chwili woda na morzu ma stalowo-szary kolor a błyski na drobnej fali
mają kolor ognisto czerwony. Wygląda to tak, jakby ktoś małe ogniki
na wodzie pozapalał.
Kursem około 140 kierujemy się na południowy wschód.
Tym kursem zwykle wychodzę z Aten. Daje on mi jeszcze około trzy
godziny czasu na podjęcie ostatecznej decyzji o miejscu pierwszego
postoju. Alternatywą dla Sounion jest jeszcze bezludna wysepka Ayios
Yeryios leżąca u wejścia do Zatoki Sarońskiej. Tym razem jednak
wiemy już od początku, że płyniemy pod świątynię Posejdona.
Wiatru początkowo nie ma niemal zupełnie. Ładujemy akumulatory i
chłodzimy lodówkę – idziemy więc na silniku. Z prędkością około
pięciu i pół węzła mieszamy wody zatoki. Żagli nawet nie próbujemy
stawiać, bo zupełnie nie ma wiatru. Nasza banderka pod lewym i
proporczyk armatora pod prawym salingiem bardziej zwisają niż
powiewają, widoczność robi się gorsza ze względu na wzrastające
parowanie wody. Płyniemy wzdłuż toru wodnego trzymając się jednak w
bezpiecznej odległości od niego. Zwykle ruch na torze jest dosyć
duży, bo oprócz lokalnego ruchu statków i promów zmierzających do
Pireusu płyną nim statki nawet z Kanału Sueskiego. Dzisiaj jest
niedziela, więc ruch powinien być raczej mniejszy. Spodziewam się po
godzinie siódmej większego ruchu promów płynących z Pireusu na
wyspy, ale pójdą one drugą stroną toru. Zanosi się więc na kilka
godzin totalnego lenistwa. Wykorzystuję to dosypiając chwilami.
Pojawiające się od czasu do czasu podmuchy wiatru próbujemy
wykorzystywać na postawienie żagli. Zaczynamy tak dosyć
niekonwencjonalnie jak na polską szkołę żeglarską, bo stawiamy
najpierw genuę. Ten przedni, wielki żagiel, sięgający daleko do
tyłu, daje takie ustawienie środka ożaglowania, że można na tym
pływać blisko tzw. kąta martwego jachtu, to znaczy blisko granicy
pola, w którym jacht nie jest w stanie płynąć kiedy ma wiatr wiejący
od przodu (no, chyba że na silniku). Postawienie grota na tym
jachcie, zwłaszcza przy słabym wietrze daje niewiele, bo genua
znajduje się wówczas w jego cieniu i bardzo szybko przestaje
pracować. Z kolei sam grot jest znacząco mniejszy od genui i nawet
jeżeli jest trochę wiatru i płynie się na nim nieco ostrzej, to
jednak płynie się o wiele wolniej. Te argumenty, choć nie jedyne,
usprawiedliwiają wystarczająco nasze lenistwo a fakt, że genua jest
na rollerze a grot nie i postawienie go wymaga więcej pracy i
wysiłku ma znaczenie oczywiście jedynie drugorzędne. W pewnej jednak
chwili dmuchnęło na tyle, że mogliśmy zaśpiewać : „Pierwszy raz przy
pełnym takielunku...”. Szybko jednak się skończyło i znów totalna
flauta wzięła nas w swe objęcia. Po pewnym czasie jednak zaczęliśmy
dostrzegać Sounion.

Przylądek Sounion jest najdalej na południe wysuniętym punktem
Attyki.
Związanych z nim jest kilka mitów, które spowodowały, że miejsce to
miało szczególne znaczenie dla starożytnych Greków. Niegdyś był
jednym z najważniejszych miejsc kultu Posejdona, któremu w V w.
pne., wzniesiono tutaj sanktuarium.
Do dnia dzisiejszego zachowały się tylko pozostałości świątyni.
Ciągle stoi część z 34 jej kolumn, mimo tego, że miejsce to było nie
tylko miejscem kultu religijnego. W czasie wojny peloponeskiej w
latach 431 – 404 pne. było fortyfikacją i ważnym miejscem
strategicznym. Z przylądka można było kontrolować wszystkie statki
płynące na Eginę, Salaminę, do Aten i do innych miast Attyki
leżących nad Zatoką Sarońską.
Pozostałości świątyni były i dla nas punktem kierunkowym i na
kwadrans przed godziną jedenastą rzuciliśmy kotwicę w zatoce u jej
stóp. Okazało się jednak, że świątynia doskonale widoczna z miejsca,
w którym staliśmy nie wzbudziła wśród załogi takiego zainteresowania
jakiego się spodziewałem i nie oddając nawet należnej Posejdonowi
czci piętnaście minut później podnieśliśmy kotwicę i choć przy
słabiutkim wiaterku, to jednak na silniku wypłynęliśmy z zatoki
kierując się na wschód, ku Kithnos i Siros.

[ewa.mila]

Oj, Amigo Moj Drogi - mój mąż pewnego razu na pewno wybierze się z Wami, ciągle o tym słyszę a jak przeczyta Twoje opowieści to znów będzie "urabiał grunt".
Pozdrawiam

[amigo50]

Mam nadzieję, że wybierze się nie tylko on. Po cichu liczę, że może
dojdzie kiedyś do skutku rejs, w którym załogę będą stanowili
Forumowicze. W każdym razie każdą i każdego z Was z przyjemnością
powitam na pokładzie.

[m.c.r]

My w przyszłym roku na 100% wybierzemy się jachtem na zwiedzanie cyklad

Kara Posejdona

[amigo50]

4. Kara Posejdona
Kara przyszła błyskawicznie.
Nie minęło nawet pół godziny jak podnieśliśmy kotwicę i świątynia
jeszcze nie utonęła w unoszącej się nad wodą delikatnej mgiełce
spowodowanej lejącym się z nieba żarem, kiedy włączył się ostry
sygnał akustyczny i zapaliła czerwona kontrolka oznaczająca
nieprawidłowość w pracy silnika, choć sam silnik ciągle chodził.
Wyłączyliśmy go natychmiast i błyskawicznie postawiliśmy genuę.
Dobrze byłoby gdybyśmy mogli posuwać się w choć trochę kontrolowanym
kierunku. Bierzemy kurs z powrotem na Sounion. Otwieramy komorę
silnika i zaglądamy do niej. Zapach palonego oleju każe domyślać się
prawdopodobnej przyczyny awarii i rzeczywiście, cała komora
silnikowa, cały silnik, który w okresie zimowym przeszedł dokładny
przegląd i został nawet pięknie pomalowany tak, że wyglądał jak spod
igły, wszystko to dokładnie jest zarzygane (przepraszam, ale nie
znajduję innego słowa oddającego stan w jakim znalazłem silnik i
całą komorę) olejem. Najbardziej zachlapana jest strona, na której
znajdują się filtry paliwa i oleju. Do tego olej na ściankach
komory, olej w zęzie. Nawet nie próbuję oceniać ile go straciliśmy.
Dzwonimy do Kostasa . Jest niedzielne południe. Grecy o tej porze i
w tej temperaturze leżą pewnie raczej gdzieś do góry brzuchami
wyłączywszy wcześniej wszystkie telefony. Udaje nam się jednak go
złapać. Odbiera telefon. Informujemy go o zaistniałej sytuacji.
Przez telefon, za jego wskazówkami usiłujemy zdiagnozować przyczynę
awarii. Okazuje się to jednak niemożliwe, bo nie bardzo widać skąd
olej jest wyrzucany nawet po włączeniu silnika. Decydujemy, że
wracamy do zatoki pod Sounio. To jest ten najdalej wysunięty na
południe punkt, do którego jeszcze można z Aten dojechać samochodem.
Zakładamy, że na żaglach, bo tylko ten sposób wchodzi w rachubę,
dotrzemy tam za około godzinę. W tym czasie też powinien tam
dojechać Kostas. Ponieważ przy wyłączonym silniku wycieku nie widać
dolewamy oleju na wypadek, gdyby przyszło nam użyć silnika.
Po dwóch i pół godziny od podniesienia kotwicy i po przepłynięciu w
tym czasie pięciu i pół mili ponownie, tym razem podchodząc na
żaglach i rzucając kotwicę „z ręki” stajemy w tym samym niemal
miejscu. Stawiamy na wodę bączka, montujemy do niego silnik. Czekamy
na przyjazd Kostasa. Przyjeżdża po pewnym czasie. Machając na brzegu
łapkami przyzywa nas abyśmy popłynęli po niego bączkiem. Piotrek
płynie po niego i przywozi go na jacht. Widać, że miny nie ma zbyt
wyraźnej. Długo grzebie przy silniku. Kilkakrotnie go odpalamy i
wyłączamy i w końcu znajduje przyczynę defektu. Jest oczywiście po
przeciwnej stronie silnika niż wynikałoby to z naszych oględzin.
Okazuje się, że pękła rurka od turbo i to w miejscu szczególnym, bo
pod nakrętką dociskającą jej lejkowate zakończenie. Naprawić tego
raczej się nie da – jedyna rada : wymienić. Teraz to Kostas
wydzwania do swoich, sjestujących już mechaników. Wraca do Aten
zapowiadając, że będzie dzwonił jak tylko będzie miał jakieś
informacje. Rzeczywiście, dzwoni po pewnym czasie i mówi, że za
około godzinę przyjedzie mechanik a krótko po nim on.
My w tym czasie ustalamy harmonogram i kolejność wycieczek do
świątyni. Wyprawiam się tam razem z Basią i Miśkiem. Misiek dość
dzielnie radzi sobie wspinając się po kamienistym zboczu,
porośniętym różnymi kwiatami, krzewami i kłującymi chaszczami. Omija
dziury, bezbłędnie odnajduje stopnie korzystając oczywiści z laski i
wskazówek, których mu udzielamy. Docieramy do świątyni. Tutaj miła
niespodzianka. Okazuje się, że dzisiaj jest dzień wolnego wstępu do
muzeów i na stanowiska archeologiczne. Dzięki temu zaoszczędzamy po
5 euro na głowę.
Z miejsca pod świątynią piękny widok na zachodnią stronę i zatokę, w
której stoi nasz jacht oraz na wschodnią stronę, w kierunku wysp, do
których chcieliśmy popłynąć.
Jachtów w zatoce dużo. Turystów, którzy dotarli tutaj także
autobusami też. Dość tłumnie odwiedzają oni to miejsce. Jedni
przyjeżdżają tutaj, aby oglądać wschody słońca, kiedy wynurza się
ono z morza za pobliską Keą i Makronissos. Inni twierdzą, że
ciekawsze są zachody, kiedy chowa się ono za nie zawsze widoczną
Eginą. Jedni i drudzy podziwiają widok na morze, którym upajał się
lord Byron i wspominał to miejsce w Don Juanie i szukają, na której
z kolumn ten słynny wandal wyrył swoje nazwisko. Lord Byron miał
niestety ten mało lordowski zwyczaj i umieszczał swoje nazwisko
także w innych znanych miejscach w Grecji. Ja szukam miejsca, z
którego Egeusz rzucił się ze skał w morze dostrzegłszy statek
Tezeusza wracający pod czarnymi żaglami z wyprawy na Kretę.
Oglądamy i fotografujemy świątynię i zastanawiamy się czemu miały
służyć niektóre, szczególne w kształcie kolumny, których
pozostałości stoją pomiędzy innymi.
Oddajemy cześć świątyni Władcy Mórz. Po dzisiejszej nauczce wolimy
żyć z nim w zgodzie.
Szybko nadchodzi pora powrotu na jacht i umożliwienia kolejnej turze
zobaczenia świątyni.
W międzyczasie dojeżdża Kostas z bratem i mechanikiem i naprawiają
silnik. Podobno niespodzianek już nie będzie.
Na jutro znów planujemy bardzo wczesne wyjście próbując nadrobić
stracony czas.
Czy na pewno stracony? Zobaczyliśmy jedno z najważniejszych miejsc
kultu starożytnej Grecji, zaliczyliśmy pierwsze kąpiele morskie
uznając, że temperatura wody 17,5 stopnia to przecież więcej niż w
lipcu nad Bałtykiem, był czas na piwko, które jeszcze zachowało swą
niską temperaturę w lodówce mimo, że silnik, a więc i lodówka, nie
chodziły już dawno no i był czas aby wcześniej pójść spać, bo jutro
znowu wyjście przed świtem.

[amigo50]

5. Ermoupolis

I znów skoro świt, a nawet jeszcze przed nim, podnosimy kotwicę i
opuszczamy zatokę przy Sounion. I znów wschodzące słońce witamy na
morzu. I znów wiatru nie ma...
Pomalutku zbliżamy się najpierw do południowego cypla Makronissos,
później do latarni na przylądku Tamelos na południowej części wyspy
Kea. Za tą wyspą zwykle pojawia się trochę wiatru. Tak jest i tym
razem. Stawiamy oba żagle. Pozwalają one rozwinąć zawrotną jak na te
warunki prędkość 2,5 do 3 węzłów. W takim tempie to do Ermoupolis
dopłyniemy dopiero jutro na śniadanie. Zrzucamy więc żagle i
uruchamiamy silnik. Słusznie, bo po chwili wody boskiego Egeo stają
się gładkie jak lustro. Słońce wędruje coraz wyżej, budzi się
pozostała część załogi. Czas na śniadanko. W takich warunkach
kambuźnik nie ma żadnego problemu z jego przygotowaniem, bo to
kuchnia nie lata, garnki, kubki i talerze nie jeżdżą, lodówka pełna,
zapasy ledwo co tknięte.
Po śniadaniu zalegamy na pokładzie. Jedni w cieniu bimini, inni na
pokładzie dziobowym, jeszcze inni na koi. Sielanka. Od czasu do
czasu tylko pojawiające się delikatne podmuchy wiatru mobilizują nas
do postawienia żagla jedynie jednak po to, aby go po chwili zrzucić.
Zbliżamy się do Kithnos.
Kiedy już jesteśmy całkiem blisko brzegu widzę coś, co wprowadza
mnie w zdumienie. Schodzące do morza strome zbocza tej wyspy są
zielone! Czegoś takiego jeszcze na Cykladach nie widziałem. Kiedy
mijaliśmy Keę, to przepływaliśmy obok jej pionowych skalistych
brzegów, na których żadnej roślinności nie ma więc nie miałem
możliwości tego zaobserwować a tutaj, na Kithnos, zbocza porośnięte
są roślinnością i jest ona zielona! W okresie letnim, jak już
wspominałem, Cyklady są rude, i ta wypalona słońcem roślinność nie
różni się niemal od koloru skał na tych wyspach. Wydaje się więc, że
te wyspy to jedna skała a tu proszę, taka niespodzianka!
Mijamy lampę na przylądku Kefalos na północnym cyplu Kithnos. Gdzieś
w oddali przepłynął prom kierujący się na Tinos i Mykonos, w innym
końcu morza widać jakiś żagiel – czyżby ktoś miał prywatne wiatry? U
nas nie wieje nic. Na kontrkursie mijamy jacht płynący pod
austriacką banderą. Też idzie na silniku. Przy sterze nie widać
nikogo. Na jego pokładzie dziobowym wylegują się jakieś dwa ciała
wystawiając się do słońca. W kokpicie unosi się jednak jakaś głowa i
jej posiadacz machaniem ręki odpowiada na nasze pozdrowienie. Znaczy
się płyną czujnie. Rozglądamy się za jakimiś delfinami, ale tych ani
śladu. O godzinie trzynastej sprawdzam ciśnienie, licząc, że może
choć trochę drgnie w jedną lub w drugą stronę. Nic z tego, ustaliło
się na poziomie 1010 i ani nawet na gram nie odchyliło się od
wskaźnika, który ustawiłem rano przy wyjściu z zatoki.
W końcu jednak docieramy do Trimeson – północnego przylądka Siros.
Odkryte ślady cywilizacji na tej wyspie świadczą o tym, że była ona
zamieszkała już około 2800 lat pne. W średniowieczu francuscy
kapucyni szerzyli na Siros chrześcijaństwo i większość mieszkańców
stanowili katolicy, ale w czasie powstania greckiego przybyło tu
wielu prawosławnych uciekinierów. W XIX w wyspa stała się bogatym i
ważnym portem nie tylko Grecji, ale także wschodniej części Morza
Śródziemnego.
Płyniemy początkowo wzdłuż północno-wschodniego brzegu wyspy.
Kształt wyspy w tej części sprawia, że brzeg ten stopniowo staje się
jej wschodnim brzegiem. Brzegi Siros są również zielone. Czyżbym
miał zobaczyć zielone Cyklady?
Po godzinie od chwili kiedy minęliśmy północny cypel wyspy docieramy
do Ermoupolis.
Stolica Siros i główne miasto Cyklad nazwane tak zostało na cześć
Hermesa. Mitologia nie podaje jednak, aby ten syn Zeusa i Mai –
jednej z pięknych Plejad – był w jakiś szczególny sposób z tą wyspą
związany. Zadecydowało raczej to, że był patronem kupiectwa.
Złośliwi przypominają jednak, że Hermes jest również patronem
złodziei, gdyż jeszcze będąc w pieluchach ukradł woły swojego
boskiego brata Apollona oraz, że był też ostatnim przewodnikiem i
odprowadzał dusze do wrót Hadesu.
Port Ermoupolis już dawno stracił na znaczeniu na rzecz Pireusu,
jednak w XIX w był ważnym portem Grecji z wielką naturalną
przystanią, ze dynamicznie rozwijającą się stocznią, z dokami
węglowymi. Był najczęściej odwiedzanym greckim portem.
Miasto widoczne jest już jak na dłoni. Rozłożone na dwóch wzgórzach
Vrondado i Ano Siros.
U stóp tego bliżej nas widoczne wieże kościoła Agios Nikolaos z I
połowy XIX w. Wznoszą się nad nim dwie bliźniacze dzwonnice i
charakterystyczna błękitno-złota kopuła. Ponad kościołem Agios
Nikolaos góruje wzgórze Vrondado, na którym znajduje się widoczny
nawet z daleka kościół z niebieską kopułą. To ortodoksyjny grecki
kościół Zmartwychwstania Pańskiego - z greckiego Anastasis – stąd
zapewne wzięła się podawana często błędna informacja, że jest to
cerkiew Św. Anastazji. Kościół został wybudowany w 1821 r. a na
wzgórzu rozłożyła się zaś grekokatolicka dzielnica o tej samej
nazwie co wzgórze..
To drugie wzgórze górujące nad miastem to Ano Siros.
Na wzgórzu tym rozłożyła się średniowieczna katolicka dzielnica Ano
Siros znana również jako Apano Chora lub Kastro. Na szczycie wzgórza
widać średniowieczny klasztor kapucynów Agios Ioannis (św. Jana)
ufundowany przez króla Francji Ludwika XIII i wybudowany w 1535 r z
przeznaczeniem na przytułek oraz kościół Ayios Yeoryios znany jako
katedra Św. Jerzego.
Mijamy główki i wpływamy do rzeczywiście wielkiego basenu portowego.
Mijamy suchy dok, w którym jak zwykle remontowany jest jakiś statek
Po prawej naszej burcie widzimy budynki tutejszej wyższej szkoły
morskiej i kierujemy się do miejsca gdzie stają jachty. Jest tyle
miejsca, że możemy wybrać sobie miejsce gdzie chcemy stanąć.
Wybieram miejsce takie żeby można było wygodnie założyć cumy a
jednocześnie żeby było blisko słupka z wodą i energią elektryczną.
O godzinie siedemnastej zakładamy cumy w Ermoupolis. Wzdłuż tej
części nabrzeża ulokowały się liczne tawerny. Nasz trap dzieli od
stolików dwa kroki. Można powiedzieć, że cumy niemal założyliśmy na
ich nogi.
Wychodzimy do miasta na krótki rekonesans i w celu uzupełnienia
prowiantu o warzywa i pieczywo. Przy okazji zaglądamy na Platia
Miaoulis - centralny plac miasta, wyłożony marmurem, z rosnącymi na
nim palmami i otoczony kawiarniami i pizzeriami. Nazwę tę nadano mu
na cześć bohatera wojny o niepodległość admirała Andreasa Miaoulisa.
Przy placu stoi klasycystyczny ratusz wzniesiony w 1876 r wg
projektu niemieckiego architekta Ernsta Zillera. Naprzeciw ratusza
stoi pomnik admirała Miaoulisa.
Część sklepów jest jednak już pozamykana, bo to przecież jeszcze nie
sezon. Jednak jakieś jogurty, sery, soki udaje nam się dokupić.
Odnosimy je na jacht, który stoi w porcie znajdującym się tuż obok.
Później wspinamy się na Ano Siros. Idąc wąskimi uliczkami, pokonując
setki schodów mijamy dziesiątki kotów leniwie wylegujących się na
nagrzanych marmurowych stopniach. Mijamy pięknie kwitnące bugenwilie
rozpięte na ścianach domów tworzące ponad uliczkami barwne
baldachimy. Idziemy ulicą wysadzoną po obu stronach drzewami
pomarańczowymi, na których widać mnóstwo dojrzałych owoców.
Zastanawiamy się jak długo one wiszą na tych drzewach, bo wiele z
nich widać, że jest już nawet pokrytych czarnymi plamami. Kiedy więc
one dojrzewały, bo mamy przecież dopiero maj?

Ermoupolis c.d.

[amigo50]

Wspinamy się w stronę klasztoru. Docieramy do katedry. Choć to
poniedziałek, to katedra jednak jest otwarta.
Schodzimy pomału w dół kierując się jednak do tawerny, którą
wypatrzyliśmy idąc w górę. Zajmujemy miejsca przy stole na tarasie,
z którego roztacza się piękny widok na zatokę, nad którą leży
Ermoupolis, na leżącą niemal na wprost portu wyspę Gaidharos ze
znajdującą się na niej latarnią morską, na całe miasto i oczywiście
na leżące tuż obok wzgórze Vrondado. Na ścianie nad nami wisi
ciekawy obraz. Przedstawia on widok z portu na wzgórza Ano Siros i
Vrondado ale zabudowane i zamieszkałe jest jedynie wzgórze Ano
Siros. Vrondado jest dziewiczo puste. Historia to czy jakieś
antagonizmy?
Po kolacji schodzimy w dół w stronę portu. Przechodzimy uliczkami u
podnóża Vrondado, ale do cerkwi już się nie wspinamy. Idziemy w
kierunku kościoła Agios Nikolaos. Ten kościół jest jednak zamknięty.
Pozostaje nam jedynie podziwianie efektownie podświetlonej bryły
kościoła i dzwonnic. W małym parku naprzeciw kościoła oglądamy
niepozorny pomnik. To pierwszy na świecie pomnik nieznanego
żołnierza – dzieło cykladzkiego rzeźbiarza Witalisa, który jest
także autorem znacznie ciekawszego i efektownego marmurowego
ikonostasu znajdującego się w tym kościele.
Idąc dalej docieramy do placu Plateia Wardaka, przy którym stoi
zaprojektowany w 1864 r przez francuskiego architekta Chabeau Teatr
Apollo wzorowany podobno na mediolańskiej La Scali. Ha, gdybyśmy
podczas pobytu w Mediolanie wiedzieli, że przyjdzie nam dokonywać
takich porównań, to pewnie bacznie przyglądalibyśmy się oryginałowi.
Faktem natomiast jest, że jest to pierwszy w Grecji i czynny do
dzisiaj budynek teatru operowego, co dodaje mu znaczenia w ojczyźnie
klasycznego teatru dramatycznego. Teatr ten został ostatnio
odrestaurowany dzięki dotacjom z Unii Europejskiej.
Po kilku krokach dochodzimy do Platia Miaoulis. Mijamy efektownie
oświetlony ratusz i po kilkudziesięciu kolejnych metrach dochodzimy
do portu.
Jutro planujemy przejście na Mykonos. To w linii prostej zaledwie
osiemnaście mil. Nie musimy więc wychodzić tak wcześnie. Siadamy
więc w knajpce w pobliżu naszego jachtu. Czas spróbować ouzo.

Mijając Częstochowę

[amigo50]

6. Mijając Częstochowę

Następnego dnia, po raz pierwszy od kilku dni, to słońce wstaje
wcześniej od nas. Budzimy się kiedy jest już wysoko. Na rano mamy
zaplanowane zakupy, których nie udało nam się dokonać wczoraj.
Piotrek wysłany z listą wraca dość prędko przynosząc wszystko co na
niej było. Teraz spokojne śniadanko i o godzinie jedenastej oddajemy
cumy. Robimy jeszcze kółeczko w basenie aby przepuścić wchodzący
prom i pomału pozostają za nami Ano Siros, Vrondado, suchy dok,
główki portu. Oddala się Ermoupolis pięknie teraz oświetlone przez
słońce.
Mijamy kolejny prom wchodzący do stolicy Cyklad i stawiamy żagle, bo
tym razem trochę wieje. Prawdę mówiąc nie wyobrażam sobie aby miało
być inaczej, bo kanał pomiędzy Siros a Mykonos to przecież
najbardziej wietrzne miejsce na Cykladach.
Nie ma jednak tego wiatru aż tyle ile byśmy chcieli. Wprawdzie na
żaglach, ale z prędkością tylko około czterech węzłów, płyniemy
biorąc początkowo kurs na Tinos. W pewnej chwili nieco w lewo od
naszego kursu nad powierzchnią wody prześlizguje się szare cielsko
delfina. Pojawia się tylko na moment, ale nie uszło to naszej
uwadze. Wkrótce pojawia się po raz kolejny, i jeszcze raz, i jeszcze
raz. Płynie w naszą stronę. Za tym pierwszym dostrzegamy kolejnego.
Płynie torem tego pierwszego w pewnej od niego odległości.
Rozglądamy się czy nie ma ich więcej, ale wydaje się, że to jedyne
osobniki, które miały jakiś interes w tej części Egeo i tylko
przypadek sprawił, że ich trasa przebiegała w pobliżu naszej burty,
gdyż przecinając nasz kurs za rufą i nie okazując żadnego
zainteresowania nami odpłynęły gdzieś w siną dal. Widocznie mają
jakiś interes do załatwienia w stolicy Cyklad.
Wczoraj przez długi okres czasu mój telefon pokazywał, że znajdujemy
się „poza zasięgiem”. Dzisiaj pokazuje komplet antenek, więc
korzystam z okazji i wolnego czasu i wysyłam sms-y do znajomych.
Tymczasem zbliżamy się do Tinos.
To jak to? Mieliśmy płynąć na Mykonos a zbliżamy się do Tinos?
No tak to w tym żeglarstwie jest. Nie zawsze daje się płynąć
dokładnie w kierunku wyznaczonego celu. Czasami trzeba do celu
dopłynąć wężykiem, bo jacht pod wiatr płynąć nie chce.
Jesteśmy tak blisko Tinos, że widać dokładnie miasto. Widać górujący
nad miastem kościół Zwiastowania – Panagia Ewangelistrias, w którym
znajduje się cudowna ikona z Archaniołem Gabrielem zwiastującym
Marii nowinę. Historia jej odnalezienia jest bardzo ciekawa, ale to
temat na inną opowieść, może wtedy kiedy popłyniemy na Tinos?
Ikona ta znana jest w całej Grecji jako Megalochari, słynie z wielu
cudownych uzdrowień i jest celem licznych pielgrzymek a Tinos
zyskało miano greckiej Częstochowy. 15 sierpnia zjeżdżają i spływają
tutaj pielgrzymi z całej Grecji. Wielu z nich ostatni etap swojej
pielgrzymki wiodący z portu do cudownej ikony pokonuje na kolanach.
Wszyscy uczestniczą w odbywających się tutaj w tym dniu wielkich
uroczystościach, które poprzedza procesja łodzi rybackich i jachtów
na wodzie a później, również w procesji, pielgrzymi wędrują z portu
do kościoła.
Byliśmy tak blisko, że przez chwilę przemknęło mi nawet przez głowę,
że może by tak tutaj wejść, ale szybko tę myśl porzuciłem i aby tego
typu pomysły nie przychodziły mi już do głowy zrobiliśmy zwrot. Tym
razem nasz dziób skierowany był już na port w Mykonos. Na nowy port,
który wybudowany jest (a raczej należałoby powiedzieć, że od kilku
lat jest w ciągłej budowie) około 2,5 km na północ od starej
przystani.
Pamiętam jeszcze czasy kiedy stało się jachtami w starej marinie.
Bywało ciasno, promy robiły wiele zamieszania wchodząc do płytkiego
basenu portowego, ale było bardzo kameralnie i tuż obok miasta.
Nowa marina na razie nie spełnia oczekiwań żeglarzy, bo miejsca jest
niewiele więcej, bo sporą część portu zajmują łodzie i kutry
rybackie, bo port jest bardzo odległy do miasta. Za to promy i
statki przybywające do niej stają po zewnętrznej stronie i posiada
już węzeł sanitarny na bardzo przyzwoitym poziomie. To co jednak
jest chyba najbardziej kłopotliwe w nowej marinie, to funkcjonujące
w tej chwili rozwiązanie postoju jachtów. W porcie stoi się rzucając
kotwicę z dziobu i zakładając dwie cumy rufowe na nabrzeżu, ale jest
to stanie z reguły burtą do wiejącego wiatru, gdyż większość
wiatrów, większość silnych wiatrów tutaj wieje z kierunku
północnego. Wydaje się, że koniecznym docelowym rozwiązaniem będzie
założenie mooringów, ale będzie to możliwe dopiero po zakończeniu
budowy.
O tym, że budowa jeszcze ciągle trwa przekonujemy się już wkrótce,
gdyż wpływając do basenu portowego widzimy kształty zarysowujących
się nowych nabrzeży, maszyny budowlane stojące na nabrzeżu i
pływających platformach. Wszystko to fajnie, tylko jak długo to
jeszcze będzie trwać?
Szukamy miejsca do zaparkowania. W całym porcie znajdujemy tylko
jedno, pomiędzy jachtami pod belgijską i austriacką banderą. Chwilę
trwa zanim znajdujemy właściwe miejsce do rzucenia kotwicy, tak aby
nie zaczepić kotwic czy łańcuchów innych jachtów a jednocześnie aby
uwzględnić kierunek wiejącego wiatru i choć jest on bardzo słaby w
tej chwili, to liczymy się z tym, że może on zmienić i siłę i
kierunek. Pierwsza próba nie wypada najlepiej, dlatego szybko
podchodzimy raz jeszcze i rzucamy kotwicę ponownie. Teraz jest dużo
lepiej. Rufą wjeżdżamy pomiędzy Austriaka i Belga, z których ten
drugi początkowo cały czas z dziobu pokazuje nam kierunek, w którym
ma położoną swoją kotwicę a później schodzi na keję i odbiera naszą
cumę rufową.
Jest piętnaście minut do godziny siedemnastej. Stoimy.

Poszłam dziś na wagary...

[gacek95]

otworzyłam sobie google satelitarne, obok Twoją relację i tak mi fajnie upływały
godziny- wszystko sobie prześledziłam, zbliżałam i oddalałam na przemian żeby
wszystko sobie w głowie ułożyć. Fajne wagary miałam- Amigo dzięki)

Ja wprawdzie nie na wagarach ale..

[barbelek]

Amigo Drogi również dzięki za Twoją relację. Wspaniała, urocza, ucząca i ....
zarażająca (naprawdę coraz bardziej marzę o takim rejsie- tylko- mimo wszystko-
niech szkodniki urosną).

Mykonos

[amigo50]

7. Mykonos

Niewiele wiadomo o starożytnej historii wyspy Mykonos. Pozostawała
zawsze w cieniu leżącej tuż obok Delos. Wiadomo, że istniało na niej
starożytne miasto. Zlokalizowane było prawdopodobnie w głębi wyspy
na wzgórzu Palaiokastro, na którym później wzniesiono zamek wenecki
a w XVII w wzniesiono na tym miejscu czynny do dzisiaj klasztor
Moni Palaiokastru.
Od 1207 r Mykonos pozostawało pod władzą Wenecjan, jednak w 1615 r
mieszkańcy powołali do życia Wspólnotę Mykonos, wypowiedzieli
posłuszeństwo Wenecji i stali się samowystarczalni.
...a współczesna Mykonos?
Najpierw licznie odwiedzali ją intelektualiści, później była ostoją
gejów i nudystów. Dzisiaj jest jedną z najliczniej odwiedzanych
przez turystów i ma miano najbardziej rozrywkowej wyspy. My
oczywiście spróbujemy zweryfikować te opinie, a przynajmniej
niektóre z nich -zwłaszcza te o wyjątkowej urodzie miasteczka.
Wybieramy się w tym celu do miasta. Z nowego do starego portu jest
możliwość dojazdu autobusem, który kursuje co około pół
godziny...ale w sezonie. Teraz, przed sezonem autobusy jeżdżą
rzadziej. Pierwszy z nowego portu wyjeżdża o wpół do dziewiątej
rano, ostatni ze starego portu o dwudziestej drugiej. Nam przyszło
iść do miasta na piechotę. Idziemy więc wzdłuż wąskiej i ruchliwej
drogi. Po około półgodzinie dochodzimy do starego portu. W porcie
kołysze się tylko kilka rybackich łódek, kilka motorówek i trzy małe
stateczki, które wożą turystów na Delos.
W mieście spotykamy jednak wielu turystów. Nie jest ich wprawdzie
tyle co w sezonie, ale i tak jest ich bardzo dużo. Tłumy te
przybywają tutaj głównie dla pięknych plaż na Mykonos i osobliwego
miasteczka. Wbijamy się stopniowo w jego uliczki.
Najpierw kierujemy się w kierunku szczególnej budowli znajdującej
się w kastro. Budowla ta to kościół Panagia Paraportiani. Wzniesiony
on jest w miejscu gdzie kiedyś znajdowała się boczna brama
średniowiecznej twierdzy (paraporti). Jego część pochodzi z 1425 r a
część z XVI i XVII w. Tworzy go pięć kaplic – cztery w części
parterowej i piąta postawiona na nich. Kościół ten jest jednym z
najbardziej znanych obrazków z Cyklad i na Mykonos mogą z nim
konkurować jedynie wiatraki na wysokim brzegu nad zatoką i
malownicza Alefkandra zwana Małą Wenecją.
Idziemy i my w ich stronę krętymi uliczkami wśród których łatwo się
zagubić, pomiędzy olśniewająco białymi domkami. Stanowią one o
niewątpliwej urodzie tego miasteczka. Wiele źródeł podaje, że
uliczki Mykonos były celowo budowane w taki pogmatwany sposób aby
dezorientować piratów, którzy dokonywali tutaj częstych napadów.
Zaglądamy do najróżniejszych sklepików, które wychodzą na wąskie
uliczki.
Kiedy dochodzimy do Alefkandry większość ze stolików znajdujących
się tuż nad wodą jest już zajęta. Ludzie gromadzą się czekając na
zachód słońca. Widowisko to nie jest może tak znane jak to w Ia na
Santorini, ale też gromadzi zawsze tłumy. Przeciskamy się pomiędzy
stolikami, jednak w chwili kiedy słońce dotyka horyzontu
zatrzymujemy się na chwilę. Strzelają migawki aparatów. Później
wdrapujemy się jeszcze do wiatraków, zaglądamy do kościółków, z
których wiele jest jeszcze otwartych. Wśród nich jednym z pierwszych
jest niepozorny kościółek tuż obok Małej Wenecji. Nie ma w nim
ikonostasu a wystrój jakżeż skromny. To kościółek, który pełni
funkcję katedry kościoła rzymsko-katolickiego.
Ostatnim autobusem wracamy na jacht.
Na jutro mamy zaplanowany wyjazd na Delos. Chcemy popłynąć tam
pierwszym promem, który odpływa ze starego portu o godzinie
dziewiątej rano. Do portu trzeba się więc będzie dostać na pieszo.
Aby zdążyć na czas musimy wyjść z jachtu nie później niż dziesięć po
ósmej rano.

Delos cz.I

[amigo50]

8. Delos

Po śniadaniu wychodzimy z jachtu prawie o zaplanowanej porze, jednak
po drodze stopniowo podkręcamy tempo aby zdążyć na czas. W biurze na
nabrzeżu w starym porcie kupujemy bilety powrotne na prom. Od
ubiegłego roku podrożały znacząco. Kosztują teraz 12,50 euro. W
ostatniej niemal chwili docieramy na prom. Płyniemy na Delos.
Niegdyś wyspa ta nazywała się Ortygia i dryfowała po morzu nie mogąc
znaleźć miejsca na stałe osadzenie. Dopiero, kiedy jako jedyna
zgodziła się przyjąć brzemienną Ledę, która urodziła na niej
Apollina i Artemidę – boskie bliźnięta z nieprawego łoża, których
ojcem był Zeus – została przez Posejdona osadzona na stałe na
czterech diamentowych kolumnach. Otrzymała także nazwę Delos –
Błyszcząca, gdyż na niej urodził się Apollo, promienny bóg światła.
Wyspy, które kręgiem (z greckiego ciclos) otaczały Delos nazwane
zostały Cykladami.
Tyle w największym skrócie mitologia. Historia wyspy jest bogata w
wydarzenia, które w dużej mierze wynikały ze szczególnego charakteru
wyspy i z tego, że była miejscem szczególnego kultu Apollina.
Ślady najstarszego osadnictwa na wyspie znaleziono na górze Kinthos
i pochodzą sprzed roku 2000 pne.
Około 1000 r pne na wyspę przybyli Jonowie, którzy wprowadzili na
niej kult Apollina. Do jego sanktuarium pielgrzymowali mieszkańcy z
całego basenu Morza Śródziemnego aby złożyć tutaj dary wotywne i
ofiary ze zwierząt.
Z czasem Jonowie ustanowili tu Delia, odbywające się co cztery lata
igrzyska delijskie – wielkie święto ku czci Apollina, w czasie
którego odbywały się zawody sportowe i muzyczne. Było to największe
święto w Grecji aż do IV w pne.
Przez tysiąc lat świątynia Apollina stanowiła główny ośrodek kultu
na Morzu Egejskim a Delos stanowiło główny ośrodek życia
politycznego.

Nasz prom przybija do Delos po około dwudziestu pięciu minutach.
Nie ma tutaj dzisiaj żadnego portu, ledwie kawałek betonowego
nabrzeża i trudno dziś sobie wyobrazić, że kiedyś Delos było bardzo
ważnym centrum handlowym a po tym jak w 146 r. p.n.e. Rzymianie
zburzyli Korynt i Kartaginę stało się jednym z najważniejszych miast
handlowych i portowych starożytności. Kwitł tutaj m.in. handel
niewolnikami. Z tego okresu pochodzą doki, mola i inne urządzenia
portowe, których pozostałości zostały odnalezione w zatoce tuż obok.

Delos cz. II

[amigo50]

Zwiedzanie wyspy rozpoczynamy tuż za bramką, przy której przychodzi
nam uiścić opłatę w wysokości 5 euro. Swoją drogą to i dziwne i
śmieszne, że opłata za zwiedzanie tej wyspy jest w tej samej
wysokości co opłata za zwiedzanie sanktuarium na Sounion.
Zwykle przyjmujemy kierunek zwiedzania wyspy zgodny z ruchem
wskazówek zegara. Tym razem postanawiamy przyjąć kierunek odwrotny
aby móc więcej czasu poświęcić dzielnicy teatralnej i wcześniej,
przy, mamy nadzieje niższej temperaturze, wejść na szczyt Kinthos.
Wchodzimy w dzielnicę teatralną. W czasach rozkwitu Delos,
szczególnie w II w pne, powstawały tu liczne budowle użyteczności
publicznej i prywatne pałace. Niektóre z nich miały bogate kolumnowe
dziedzińce i efektowne mozaiki.
Jednym z pierwszych napotkanych budynków jest Dom Dionizosa. Nazwę
bierze od efektownej mozaiki w patio przedstawiającej Dionizosa na
lamparcie. O kunszcie dawnych mistrzów niech świadczy oko lamparcie,
które wykonane jest z 29 kamyków (tesserae).
Tuż obok, zbaczając nieco z głównej drogi, zwabieni widocznymi z
daleka efektownymi posągami, trafiamy na Dom Kleopatry a w nim dwa
bezgłowe posągi przedstawiające Kleopatrę i jej męża Dioskuridesa.
Była to słynąca z miłości i wierności para. Niektórzy mówią, że
posągi te są wizualizacją powiedzenia „stracić dla kogoś głowę”.
Idąc dalej uliczkami pomiędzy pozostałościami budynków zaglądamy do
niektórych z nich. W wielu miejscach na ścianach widoczne są jeszcze
pozostałości grubych, często kilkuwarstwowych wypraw tynkarskich na
ścianach a na nich ciągle utrzymujące się pozostałości powłok
malarskich do dzisiaj jeszcze zachowujących kolory mimo, że budynki
nie są zadaszone i wystawione są na działanie deszczu, słońca i
wiatru. Wiele tynków jest boniowanych. Pod kamiennymi płytami ulic i
chodników dostrzec można kanały miejskiej sieci kanalizacyjnej. W
pobliżu napotykamy na nieźle zachowaną cysternę zbierającą wodę ze
zbocza otaczającego teatr. Woda ta używana była później do
zaopatrywania miasta.
I w końcu dochodzimy do amfiteatru.
Zbudowany został w 300 r p.n.e. w naturalnej niecce pomiędzy górą
Kinthos a morskim brzegiem. Mógł pomieścić 5500 widzów.
Część z nas pozostaje na scenie, część wspina się na kamienne ławy
widowni i sprawdzamy ile prawdy jest w opowieściach o niesamowitej
akustyce tych obiektów. Potwierdzamy. Mimo upływu dwudziestu trzech
wieków, mimo znacznych zniszczeń elementów budowli, akustyka działa
do dzisiaj. Kiedy rozmawiamy swobodnie na scenie jesteśmy dobrze
słyszani w różnych punktach widowni.
Za teatrem napotykamy Dom Masek. Był prawdopodobnie kwaterą dla
aktorów. W domu odnajdujemy na posadzce efektowną mozaikę
przedstawiającą opiekuna teatru, Dionizosa, jadącego na panterze.
Nieco dalej napotykamy Dom Delfinów. Nazwę swą wziął od efektownej
mozaiki z delfinami znajdującej się w patio.
Chodząc po domach i uliczkach co raz uciekają nam spod nóg szybkie
jak błyskawice i równie płochliwe jaszczurki. Na kamieniach
wygrzewają się równie płochliwe jak jaszczurki gekony. Jedne i
drugie ubarwione na zielono i brązowo. Jedynie kolory głów gekonów
są różne – często żółte i czerwone. Ich obecność nas nie dziwi. Były
tu zawsze kiedy my byliśmy i pewnie są od zawsze. Moje zdumienie
budzą natomiast dywany zielonych porostów, mniej lub bardziej
kolczastych, często kwitnących, całe kobierce kolorowych kwiatów,
kępy kwitnących intensywnie czerwonych maków i mnóstwo innych,
których nazwać nawet się nie podejmuję.
Pomiędzy domami skalne ogródki, kwiatowe kobierce poprzetykane a to
kolorową skałą, a to kawałkiem kolumny, a to głowicą innej. Ogródki
jakich nie wymyśliłby nawet najlepszy projektant zieleni i małej
architektury.
Nigdy nie widziałem takiej Delos. Nie wyobrażałem sobie, że Delos
taka może być.
Jestem pod mocnym wrażeniem.

Delos cz. III

[amigo50]

Kamiennymi schodami wspinamy się na Kinthos, najwyższy szczyt wyspy
wznoszący się 113 m ponad otaczające wyspę morze. Na jej zboczach
polował na kozice Apollo kiedy był 4-ro letnim chłopcem. Z rogów
tych kozic sam zbudował ołtarz, który przez niektórych zaliczany był
do cudów starożytnego świata.
Kozic wprawdzie nie spotykamy, ale znów ta zieleń. Zieleń na
stokach, zieleń wzdłuż schodów, kwiaty pomiędzy kamieniami, z
których schody są zbudowane. Wrażenie nie ustępuje.
Jesteśmy na szczycie. Wspaniały widok jaki roztacza się z tego
miejsca na okoliczne wyspy jest dzisiaj nieco przesłonięty przez
mgiełkę unoszącą się nad intensywnie ogrzewanym przez słońce morzem.
Mimo to widoczna jest sąsiednia Renea, Mykonos, Tinos, Siros. Na
południu majaczą we mgle ciemniejsze nieco odległe Paros i Naxos.
Nie ma nawet najmniejszego wiaterku.
Podziwiamy widoki – te odległe i te całkiem bliskie. Cała Delos jest
w zasięgu wzroku. Wierzyć się nie chcę, że tę malutką wysepkę
zamieszkiwało w szczytowym okresie nawet 20 tys. ludzi. Wierzyć się
nie chce, że ta mała wysepka odegrała tak ważną rolę w historii i
nawet najeźdźcy rolę tę uznawali i respektowali.
Naksyjczycy, którzy około 700 r p.n.e. przejęli kontrolę nad wyspą i
nad sanktuarium Apollina uznali nawet boski charakter wyspy i
przyczynili się do jej rozkwitu.
Nawet tyran Samos który zdobył Cyklady w 550 r p.n.e. respektował
nietykalność Delos.
Ateńczycy, widząc ciągły rozwój wyspy i świadomi jej boskiego
charakteru, w 478 r p.n.e. ustanowili Delos siedzibą I Ateńskiego
Związku Morskiego (tzw. symmachii delijskiej) – koalicji założonej
przez Ateny a skierowanej przeciwko Sparcie i chociaż Delos
członkiem Związku nie była, to jednak właśnie tutaj złożony został
skarb Związku i tutaj pozostawał przez 24 lata, aż do czasu, kiedy
został przeniesiony do Aten pod pozorem konieczności zapewnienia mu
większego bezpieczeństwa na wypadek wojny z Persją.
Chociaż 422 r p.n.e. Ateńczycy wypędzili Delijczyków do Azji
Mniejszej, to Ci jednak w roku następnym wrócili na wyspę.
Zadecydowało umiłowanie wyspy i chęć powrotu pod opiekę Apollina
tam, gdzie jego wpływy były najbardziej odczuwalne - na wyspę, na
której bóg przyszedł na świat i otaczając ją w sposób szczególny
swoją boską opieką zyskiwał tym większy szacunek i uznanie jej
mieszkańców.
Odczuwając poparcie Apollina i wierząc w jego boską opiekę
Delijczycy w 314 r p.n.e. proklamowali niezależność wyspy od Aten i
Delos stała się neutralnym ośrodkiem wolnego związku wyspiarzy.
W 250 r p.n.e. wyspę zasiedlili Rzymianie po to jednak aby w 166 r
p.n.e. zwrócić ją Atenom. Od tego czasu na wyspie nastąpił rozkwit
handlu.
Opływająca w dostatek i bogactwo Delos była łakomym kąskiem, na
który wielu miało ochotę. Ich zapał studziła jednak obawa gniewu
Apollina i jego boskiej siostry Artemidy. Pamiętali jaki rodzeństwo
zgotowało Niobe, kiedy ta starała się wyrządzać krzywdę i upokarzać
ich matkę i nikt nie chciał podzielić losu jej siedmiorga synów i
siedmiu córek, które zostały zamienione w kamień. Pamiętali ból tej
córki Tantala, która jak posąg stała nad nimi przez dziewięć dni i
nocy nie mogła wydobyć z siebie okrzyku bólu i nie mogła uronić ani
jednej łzy.
Jednak w 88 r p.n.e. Delos zostało złupione przez króla Pontu
Mitrydatesa VI a mieszkańcy zostali wycięci w pień lub uprowadzeni w
niewolę.
W 69 r p.n.e. wyspa została ponownie złupiona podczas kolejnego
ataku piratów.
Rozglądamy się z góry szukając śladów fortyfikacji obronnych, które
po tych atakach zbudowali panujący w tym czasie na wyspie Rzymianie.
Niektóre fragmenty pozostałych murów mogą wskazywać na takie właśnie
ich przeznaczenie. Mimo podejmowanych starań wyspa nigdy więcej nie
wróciła już do swego dawnego znaczenia.
W 42 r p.n.e. Ateny odzyskały kontrolę nad Delos, ale podupadła ona
już zupełnie i nic nie mogło wskrzesić jej dawnej świetności a
rozwój chrześcijaństwa, który nastąpił wkrótce spowodował, że jej
potęga i sława zaczęła przemijać i wyspa popadła w zapomnienie.
Patrzymy ze szczytu na tę niewielką, mierzącą nawet nieco mniej niż
4 kilometry kwadratowe wysepkę. Patrzymy i myślimy nad tym jakie
może mieć znaczenie dla świata i co może dla niego i jego
przyszłości uczynić jedna para bliźniąt.

"Ze szczytu Kinthos na zielonym Delos pozdrowienia dla wszystkich
forumowiczów"
- takiego sms-a wysłałem do Bebiaczka licząc po cichu na to, że
wyskrobie coś na Forum. Wiem, że informacja ta przyniesie
wspomnienie tym, którzy już tutaj byli i być może zachęci do
przyjazdu tych, którzy tu jeszcze nie dotarli.

Delos cz. IV

[amigo50]

Schodzimy pomału ze szczytu.
Nieco poniżej napotykamy Izydejon, świątynię poświęconą egipskiej
bogini Isis. Jej kult rozprzestrzenił się od momentu podboju Egiptu
przez Aleksandra Macedońskiego we wszystkich koloniach greckich i w
całym basenie Morza Śródziemnego. Jako patronka marynarzy i kupców
szczególnie była czczona w miastach nadmorskich i tam uzyskiwała
przydomek „Pelagia” czyli „Morska”.
Z miejsca, w którym wybudowano świątynię miała bogini doskonały
wgląd na powierzoną jej pieczy dziedzinę. Frontowa ściana tej
doryckiej świątyni utworzona jest z czterech marmurowych kolumn i
skromnego, bo niewielkiego frontonu. Ściana tylna i ściany boczne
wykonane były z kamienia.
Nie zatrzymujemy się tutaj dłużej, ot jedynie na tyle ile czasu
potrzeba na zrobienie zdjęć i idziemy dalej, gdyż słońce praży coraz
mocniej. Docieramy do muzeum, w którym zgromadzono wiele ciekawych
eksponatów znalezionych podczas trwających na wyspie od 1873 r prac
wykopaliskowych zapoczątkowanych przez archeologów francuskich.
W muzeum znajdują się także słynne lwy, które strzegły niegdyś
Świętego Jeziorka. Wykute zostały pod koniec VII w p.n.e. z
pochodzącego z Naksos marmuru.
Początkowo było ich ... i tutaj pojawiają się w różnych źródłach
różne informacje : a to dziewięć, a to jedenaście, a to piętnaście,
ale do dziś zachowało się ich pięć. W latach 2000 – 2002 lwy
przeszły konserwację i po niej przeniesione zostały do muzeum na
Delos a na cokołach w alei lwów ustawione zostały wierne ich kopie.
Siadamy na tarasie kafejki znajdującej się tuż obok muzeum.
Zamawiamy świeży sok z pomarańczy z dużą ilością lodu. Tutaj
postanawiamy, że ci, którzy jeszcze mają ochotę idą zwiedzać wyspę
dalej, zaś ci, którzy już mają dość zwiedzania wcześniejszym promem
wybiorą się do Mykonos. Spotkamy się gdzieś tam...
Ostatecznie okazuje się, że na dalsze zwiedzanie pozostaliśmy z
Basią sami.
Dziewczyny powędrowały do portu wybierając drogę prowadzącą przez
Sanktuarium Dionizosa. W sanktuarium tym około 300 r p.n.e. na
postumentach umieszczono ogromne fallusy. Był to czas kiedy na
wyspie panował kult fallusa.
Za dziewczynami podreptali panowie, więc to chyba zmęczenie
zadecydowało o wyborze najkrótszej drogi. Widać wędrówka dała się im
wszystkim we znaki.
My zaś udaliśmy się ścieżką prowadzącą wokół Świętego Jeziora. Dziś
jest to wyschnięty płaski teren otoczony kamiennym murem, który
wyznacza zasięg jeziora w czasach hellenistycznych. Na środku
jeziora krzewy tworzą dzisiaj zieloną wyspę, nad którą góruje palma.
Powinienem napisać tak jak podaje większość przewodników, że jest to
jedyna na wyspie palma i rośnie ona w miejscu, w którym rosła palma,
pod którą Leda urodziła boskie bliźnięta. Powinienem tak napisać, bo
taka jest wersja oficjalna, ale jest to nieprawda. Jest na wyspie
jeszcze jedna palma, która w związku z tym, że rośnie w patio
delijskiego muzeum jest bardzo mało widoczna i niewielu ją dostrzega.
Dochodzimy do tzw. Wyspy Złotników, utworzonej przez siedem domów, w
których znaleziono nie tylko wyroby jubilerskie ale także narzędzia
i przedmioty do uprawiania sztuki złotniczej.
Próbowaliśmy i my znaleźć chociażby najmniejszą błyskotkę – ale
bezskutecznie. Poszliśmy więc dalej do lwów stojących nad Świętym
Jeziorem.
W międzyczasie nad wyspę nadciągnęły ciemne chmury. Zanosiło się na
ulewę. Już przygotowywaliśmy się na to, że przyjdzie nam zmoknąć,
ale ponieważ zwykle z dużej chmury mały deszcz – tak było i tym
razem. Spadło raptem parę kropli i niebo ponownie się rozpogodziło i
znów zza chmur wyszło słońce.
Doszliśmy do Alei Lwów zwanej także Tarasem Lwów. Niegdyś to lwy
strzegły dostępu do Świętego Jeziora. Dzisiaj rozpięte sznury
strzegą dostępu do lwów, choć wiadomo, że są to tylko współczesne
kopie oryginałów.
Mijając kolejne pozostałości starożytnych budowli, fragmenty rzeźb,
kolumn, ich głowic, odnajdujemy bazę i znajdujące się dość daleko od
niej fragmentu korpusu Kolosa z Delos. Przy następnej okazji
będziemy musieli poświęcić mu więcej czasu i spróbować dowiedzieć
się o nim czegoś więcej. Dochodzimy w końcu do pochodzącego z okresu
panowania na wyspie Naksyjczyków kompleksu świątynnego. Święty Okręg
Apollina otoczony był murami i portykami. Znajdowały się w nim trzy
świątynie Apollina, z których jedna, Porinos Naos, pochodzi z VI
w.p.n.e. a dwie są o jeden wiek młodsze. Było to najważniejsze na
wyspie, otoczone najwyższym kultem miejsce. Dzisiaj wygląda bardzo
niepozornie. Ot, zaledwie fundamenty i małe, te najniższe fragmenty
ścian trzech niewielkich budowli. Widywaliśmy już pozostałości
świątyń innych bogów i bóstw. I świątynie były większe, i
pozostałości po nich były większe, jednak to to właśnie miejsce i te
świątynie odegrały jedną z najważniejszych ról w dziejach
starożytnego świata i miały tak znaczący wpływ na jego dalszy
rozwój. O ich znaczeniu dla Delos, to już nawet i wspominać nie
wypada.
Święty Okręg połączony był z portem drogą procesyjną, którą my
udajemy się już w stronę portu. Mijamy jeszcze stoę Philipa V i
propyleje i idziemy do portu, w którym już stoi prom. Wrócimy nim do
Mykonos. Ostatni kurs odpływa o godzinie piętnastej.

Na Paros i Naxos

[amigo50]

10. Na Paros i Naxos

Następnego dnia też nie musimy wstawać przed wschodem słońca. Przed
nami do pokonania zaledwie dwadzieścia kilka mil. Śpimy więc dłużej,
ale kilkanaście minut po ósmej i tak wszyscy już są na nogach. Po
śniadaniu przygotowujemy jacht do wyjścia.
Omawiamy miejsca, do których się wybieramy i decydujemy, że wyspą,
na której spędzimy piątek i sobotę będzie Naxos, więc dzisiaj
płyniemy na Paros. Jutro popłyniemy na Naxos, w sobotę objeżdżamy
wyspę i po południu odstawiamy Jacka na prom.
W tej sytuacji na Małe Cyklady i Amorgos nie popłyniemy. Przychodzi
je odłożyć na kolejny rejs. Mogę więc już podzielić się z
forumowiczami tą niezbyt miłą dla mnie wiadomością : "Zmienia się
sytuacja. Amorgos znowu pod znakiem zapytania. Z Mykonos płyniemy na
Paros".
Piszę „stawia pod znakiem zapytania”, ale wiem, że tu już znaków
zapytania nie ma.
Fatum działa.
Chwilę później, dwadzieścia minut przed godziną dziesiątą,
odchodzimy od nabrzeża nowej mariny w Mykonos. Kierujemy się w
stronę kanału pomiędzy Mykonos i Delos. Po naszej lewej burtcie
pozostaje malownicze miasteczko. Jeszcze rzut oka na kościółek
Panagia Paraportiani, na Alefkandrę, na wiatraki nad zatoką, które
są dość dobrze widoczne z naszego pokładu. Mijamy wysepki
Kavouronisi i Ay Yeoryios. Są to raczej dwie kupy kamieni strzegące
wejścia do starego portu. Ta druga, to tak naprawdę przedłużenie
półwyspu o tej samej nazwie wychodzącego w morze z wyspy. Za nimi
kierujemy się prosto na południe.
Okazuje się, że na morzu jest trochę wiatru. Wczorajsza prognoza
mówiła, że może wiać nawet 3 do 4 B. Stawiamy żagle. Wiatr wieje nam
dokładnie od rufy. Ustawiamy żagle „na motyla”. Pięknym fordzielem,
przy znikomej fali wpływamy w kanał. Po naszej lewej burcie Mykonos,
po prawej Delos. Od swojej wschodniej strony Delos wygląda zupełnie
inaczej niż po stronie zachodniej. Tutaj nie widać żadnych śladów
przeszłości wyspy. Wydaje się być nieskażona cywilizacją. Tylko przy
obelisku stojącym na szczycie Kinthos poruszają się jakieś mrówki.
To zapewne kolejna grupa turystów, która zadeptuje wyspę Apollina.
Po naszej lewej burcie zostaje kolejna mała kamienista wysepka
Prasounisia a w kanał wpływa żaglowiec z postawionymi żaglami.
Początkowo widzimy z daleka tylko jego trójkątne żagle, ale zbliżamy
się do siebie dosyć szybko więc zaczynamy rozróżniać szczegóły.
Cztery, lekko pochylone do tyłu maszty przydają mu elegancji. Na
trzech tylnych masztach rozpięte trójkątne żagle, pierwszy maszt z
pięcioma rejami, ale pomiędzy nim a bukszprytem sterczącym daleko do
przodu postawione również trzy trójkątne żagle. Barkentyna
prezentuje się coraz okazalej. Próbujemy przez lornetkę odczytać jej
nazwę. Początkowo jest to niemożliwe, ale na burcie odczytujemy
nazwę „Stars Clipper”. To nazwa linii żeglugowej należącej do
Michaela Krafta, Szweda niemieckiego pochodzenia. Armator ten ma
trzy statki żaglowe : dwie bliźniacze barkentyny „Star Clipper”
i „Star Flayer” – płyniemy więc na spotkanie jednej z nich.
Ciekawostką jest, że do armatora tego należy największy w tej chwili
statek żaglowy na świecie fregata „Royal Clipper”. Jeśli już
jesteśmy przy tej fregacie, to warto wspomnieć, że jej stalowy
kadłub zbudowany został na bazie kadłuba statku żaglowego budowanego
w Stoczni Gdańskiej, statku, który miał się nazywać „Gwarek”. Pewnie
niektórzy jeszcze pamiętają to przedsięwzięcie
Po chwili odczytujemy nazwę. Statek, z którym mijamy się przy Delos
to „Star Clipper”.
Morze, wiatr, żagle, Delos, piękna barkentyna, kurs 170 prowadzący
niemal wprost na południe, do jeszcze większego ciepełka – wszystko
to pięknie, ale mi cały czas chodzi po głowie Amorgos. Za chwilę,
kiedy miniemy Delos, zmienimy kurs. Pójdziemy o około trzydzieści
stopni bardziej w prawo, tak około 200 i marzenia o Małych Cykladach
rozpłyną się we mgle, która teraz zawisła nad nimi.

Na Paros i Naxos c.d.

[amigo50]

Wyprażone słońcem resztki szarych komórek pracują coraz
intensywniej. Słyszę nawet jak mi zardzewiałe od słonej wody tryby
zgrzytają w mózgu. Jeszcze rzut oka na mapę, chwila zastanowienia
nad „Greek Waters Pilot” i... sternik dostaje komendę : „Kurs 130”.
Przekładamy genuę na prawą stronę, podbieramy nieco grota i pięknym
baksztagiem żeglujemy wprost na Małe Cyklady. „Pierwsza”, „Drugi”
i „Trzeci” patrzą nieco zdziwieni, ale po sklarowaniu lin wyjaśniam
co wymyśliłem. Płyniemy dzisiaj na wyspę Dhenoussę. Popłyniemy na
jej południową część i albo staniemy przy małej kei w Stavros, albo
na kotwicy w sąsiedniej zatoczce. Jutro skoro świt, albo jeszcze
lepiej przed nim, startujemy na Amorgos. Pojutrze, w sobotę rano
płyniemy z Amorgos do Naxos skąd Jacek po południu odpływa do Aten.
Gromkich oklasków wprawdzie nie było, ale propozycja (ta z kategorii
tych nie do odrzucenia) przyjęta została z zadowoleniem. Pozostaje
więc dopracować szczegóły dzisiejszego postoju.
Z „GWP” wynika, że na Dhenoussie są dwa kotwicowiska i nie ma portu.
Kotwicowisko w Zatoce Roussa interesuje nas mniej, bo jest dalej i
mniej korzystnie położone w stosunku do naszych planów. Na południu
mamy dwie możliwości – albo zatokę obok miejscowości Stavros, albo
sąsiednią Zatokę Dhendro. W Stavros spodziewam się znaleźć kawałek
kei, bo przypływają tam promy z Naxos, ale zatoka jest zdecydowanie
mało osłonięta i jeśli przyjdzie stać na kotwicy, to zdecydowanie
bardziej wolę tę drugą.
Od razu mi się humor poprawił. Nie będziemy mieli zbyt wiele czasu
na Amorgos, ale dobre chociaż tyle.
Wiatr, który dotychczas wiał po raz pierwszy w czasie tego rejsu z
siłą około 3 B teraz osłabł nieco. Wieje równa „dwójeczka”. Sielanka.
Wczesnym popołudniem dochodzimy do północno-wschodniego cypla
Dhenoussy. Płyniemy wzdłuż zachodniego brzegu wyspy. Daleko przed
nami majaczy Amorgos. Przez głowę przemyka mi pomysł : a może tak
wydłużyć skok?
Nie, nie! Na dzisiaj wystarczy. Do Amorgos w linii prostej jeszcze
około piętnastu mil, ale do portu około dwudziestu.
Dopływamy do zatoki, nad którą leży Stavros, niewielka miejscowość
położona na spadającym do morza brzegu. Z morza nie wygląda zbyt
zachęcająco. Port, to kawałek betonowego nabrzeża, przy którym stoi
już kilka rybackich łodzi. Gdyby się mocno uprzeć, to można tutaj
stanąć. My jednak nie upieramy się zbytnio i płyniemy dalej. Omijamy
wystające z wody skały przy Przylądku Dhendro i wchodzimy do zatoki
o tej samej nazwie znajdującej się za nim. Wiatr w zatoce dość mocno
kręci, po zachodniej stronie zatoki wystaje tuż nad wodą ledwo
widoczna skała a z „GWP” wiemy, że jest tam jeszcze pod wodą jakiś
wrak. Usiłujemy więc znaleźć miejsce, w którym byłoby spokojnie i
bezpiecznie teraz, ale także w nocy, po ewentualnej zmianie kierunku
wiatru. Pierwszą próbę oceniamy niezbyt pozytywnie. Podnosimy więc
kotwicę i ustawiamy się w nieco innym miejscu. Jest dużo lepiej, ale
w nocy trzeba będzie, dla świętego spokoju, wystawić coś na kształt
wachty kotwicznej. Zegar pokazuje godzinę siedemnastą czterdzieści.
Kotwica trzyma. Stoimy.
Zamiast na Paros, na które wychodziliśmy z Mykonos, stoimy zupełnie
gdzie indziej, ale ta zmiana mnie cieszy
Zatoka jest otwarta od południowej strony dzięki czemu mamy piękny
widok na Amorgos. Wysyłam sms-a : "Stanęliśmy na noc na kotwicy w
zatoce Dhendro na wyspie Dhenoussa.
Amorgos widoczna jak na dłoni. Czyżby jutro? "
Czas na posiłek, kąpiel w wodzie, której temperatura przekracza już
osiemnaście i pół stopnia. Czas także na zimne piwo, lampkę wina,
szklankę soku z lodem – co kto chce.
Po godzinie dziewiątej wieczorem zrobiło się całkiem ciemno.
Księżyca ani śladu. Palimy już światło kotwiczne, ale na noc
przygotowujemy jeszcze szperacza – mocną latarkę, która mamy
nadzieję nie będzie potrzebna. Około północy na niebo wyszedł
księżyc. W zatoce zrobiło się widno niemal jak w dzień. Spokojnie
przestaliśmy do rana.

Pokonać fatum

[amigo50]

11. Pokonać fatum

Następnego dnia budzę się o kilkanaście minut po godzinie piątej
kiedy niebo zaczyna szarzeć. W zatoce jest całkiem widno dzięki
księżycowi, który świeci ciągle bardzo jasno mimo tego, że tarczę ma
już nieco okrojoną. Brzegi nabrały jakiegoś niesamowitego koloru.
Skały wyglądają tak, jakby oglądać intensywne w kolorze jasnożółte
przedmioty przez mocno przydymione szkło. Sceneria niesamowita.
Szybciutko przygotowujemy się do wyjścia i po piętnastu minutach
podnosimy kotwicę. Wychodzimy z Zatoki Dhendro i kierujemy się na
południe. Wieje na razie niewiele, ale liczymy, że po wschodzie
słońca wiaterek się ruszy.
Świtóweczka wypadła tym razem Piotrkowi i Eli i to oni mają
możliwość podziwiania wschodu słońca. Najpierw niebo na wschodzie
robi się intensywnie różowe a później zza horyzontu zaczyna unosić
się czerwony krążek. Unosi się bardzo szybko. Cały spektakl trwa
raptem parę minut. Widziałem go już tyle razy. Widzieliśmy go już
kilka razy w czasie tego rejsu, ale zawsze wzbudza on
zainteresowanie. Reszta załogi jeszcze sobie smacznie śpi. Już dawno
przestał im przeszkadzać pracujący silnik.
Robimy kawusię i gorący kubek a z pierwszym podmuchem wiatru
stawiamy żagle.
Z prędkością około 5 węzłów zbliżamy się do Amorgos.
Słońce coraz wyżej a my coraz bliżej.
Około godziny ósmej Ela wstaje na swoją wachtę. Jeszcze kilka głów
wygląda na pokład.
Do Amorgos zbliżamy się nieco powyżej wyspy Nikouria. Jesteśmy po
zachodniej stronie wyspy, więc patrząc pod ostro świecące i niezbyt
wysoko jeszcze nad wyspą znajdujące się słońce niewiele widzimy.
Gdzieś w głębi zatoki Ayias Anna, która właśnie jest przed nami
bieleją domki. To zapewne miejscowość o tej samej nazwie. Na
posiadanej przez nas mapie usiłuję odnaleźć port Aigiali, o którym
wiem, że gdzieś tu jest, ale z mapy w żaden sposób to nie wynika.
Musi przecież gdzieś tu być, bo z niego odpływają promy. Zapomnieli
namalować? Wprawdzie do niego się nie wybieramy, ale miło byłoby
gdyby nam zaczęło wszystko pasować. Zawsze to człowiek czuje się
pewniej.
Z „GWP” wychodzi mi, że miejscowość, która na mapie jest oznaczona
jako Ay Anna musi być poszukiwanym przez nas portem. Tymczasem
musimy nieco zmienić kurs aby nie uszkodzić Amorgos i nie wjechać na
Nikourię, bo ma wysokie skaliste brzegi dużo twardsze od naszego
kadłuba. Jej brzegi stromo opadają w dół. Dzięki temu możemy przejść
dość blisko obok niej. Mijamy ją i płyniemy dalej wzdłuż Amorgos.
Obserwujemy jej malownicze brzegi, które stają się coraz lepiej
widoczne. Nad południową częścią wyspy zawisły białe chmury.
Wierzchołki gór otulone nimi jak białą czapą. Skojarzenia mam jakieś
takie mocno zimowe. Czyżby to oznaka, że ciepła mam już dość?
Wysyłam sms-a : "Najpierw była piękna, księżycowa noc w zatoce
Dhendro, później wschód słońca na morzu. Teraz od godziny płyniemy
wzdłuż Amorgos. Minęliśmy już Nikourię i zbliżamy się do Katapoli.
Nad górami na południowym końcu białe czapy chmur wyglądają jakby na
górach leżał śnieg".
Mijamy zatoki ostro wrzynające się w ląd a zaraz za nimi skałę
wystającą w morze przy przylądku Alatos, kolejne dwie zatoczki,
kolejny cypel, kolejna zatoczka. Bardzo urozmaicona jest tutaj linia
brzegowa. Dopływamy w końcu do przylądka Ayios Ilias. Na przylądku
szukamy latarni. Jest budowla z kawałkiem wieży, który raczej jednak
na latarnię nie wygląda. Powyżej niewielka konstrukcja, na której
jest niewątpliwie światło nawigacyjne a jeszcze wyżej niziutki
fragment czegoś, co kiedyś mogło być wieżą latarni a dziś ledwo
wystaje ponad skalisty stok przylądka. Wchodzimy w głąb malowniczej
zatoki. Na brzegu po lewej burcie pojawia się biały kościółek z
niebieską kopułą, nieco dalej kolejny. Dalej, na lewym brzegu widać
już białe domki Xilokeratidi, miejscowości, która wydaje się łączyć
z leżącą w głębi zatoki, bardziej po jej prawej stronie Katapolą.
Katapola jest naszym celem. Dostrzegamy maszty jachtów stojących w
porcie. Podchodzimy bliżej, rzucamy kotwicę i jak zwykle rufą
podchodzimy do kei.
Piotrek jak zwykle jest na desancie. Wyskakuje więc na keję, odbiera
nasze cumy, zakłada je na polery. Sprawdzam napięcie łańcucha
kotwicznego, trap na ląd, klar na linach, odstawiamy silnik. Stoimy.
Jest piątek, dwudziestego trzeciego maja 2008 r, godzina punktualnie
jedenasta. Dla mnie jest to godzina historyczna, bo po wielu próbach
podejmowanych na wielu rejsach w ciągu wielu ostatnich lat dotarłem
w końcu na Amorgos.

Siga - siga

[amigo50]

12. Siga – siga

W Katapoli stoimy nieco oddaleni od innych jachtów. Po naszej lewej
burcie jest miejsce, do którego przybijają promy. Może być niezła
zadyma jak wpłynie taki z kapitanem z ułańską fantazją. Potrafi on
przy nawracaniu promu zrobić falę, która rozbija jachty o nabrzeża.
Nie mamy jednak wyboru, bo w miejscu gdzie stoją jachty, to już
nawet kajak się nie wciśnie. Nie jesteśmy tu jednak sami. Z drugiej
strony za sąsiada mamy jacht pod banderą San Marino. Sprawdzam raz
jeszcze jak trzyma kotwica, cumy i możemy wychodzić na podbój wyspy.
W międzyczasie ze zwiadu wrócił Piotrek. Znalazł miejsce, z którego
odjeżdżają autobusy. Odjeżdżają jednak wtedy kiedy jeżdżą. A teraz
nie jeżdżą. Do Monastyru, do którego dostać się chcemy koniecznie
można albo na piechotę, albo taksówką. Raptem siedem kilometrów, ale
czasu to my nie mamy zbyt wiele a chcielibyśmy jeszcze zobaczyć i
inne miejsca. Działania idą więc dwukierunkowo Radek szuka
wypożyczalni samochodów, ja szukam taksówki. Oczywiście, że wybieram
to drugie, łatwiejsze zadanie. Rozglądam się za taksówką. I nawet mi
to sprawnie idzie, bo taksówkę znajduję około pięć metrów od naszego
trapu. Tyle, że bez kierowcy...
Wymyśliłem, że pewnie poszedł do najbliższej knajpki na kawę.
-Tak, był tu przed chwilą, ale wyszedł.
-Dokąd?
-Do tamtej tawerny na kawę.
Sympatyczny barman pokazuje tawernę odległą o około pięćdziesiąt
metrów w kierunku przystanku autobusowego. Idę do tawerny.
-Tak, był tu, ale wyszedł.
-Dokąd?
-Do sklepu z materiałami budowlanymi po jakąś śrubkę.
Młodzi ludzie z obsługi tawerny krzątający się pomiędzy pustymi
stolikami opisują mi szczegółowo wygląd kierowcy.
O sklep z materiałami budowlanymi pytać nie musiałem, bo wypatrzyłem
go już wcześniej. Był około pięćdziesiąt metrów od naszego jachtu,
tyle, że w przeciwną stronę.
Kiedy mijam jacht dołącza do mnie Jacek. Po drodze do sklepu raz
jeszcze pyta o szczegóły trasy na najbliższe dni rejsu i na dni
kolejne. Kiedy dochodzimy do sklepu jasne staje się, że taksówkarza
tutaj nie ma. W pustym sklepie jest tylko sprzedawca. Pytam o
taksówkarza.
-Tak, był, ale poszedł.
-Dokąd?
-Do tego marketu spożywczego, tam, koło tych rybaków.
Około pięćdziesiąt metrów dalej widzę rybaków rozplątujących sieci.
Jacek wraca na jacht a ja idę w stronę rybaków. Podchodzę i
widzę...dwa sklepy. Tyle, że jeden jest „Market” a drugi
jest „Shop”. Przechodząc obok shopu rzucam okiem do pustego wnętrza,
tak na wszelki wypadek. Pusto. Wchodzę do marketu. Oooo! Tutaj jest
kilka osób. I jedna z nich jest kierowcą taksówki. Podchodzę do
mężczyzny, który idealnie pasuje do opisu.
Po wzajemnych „kalimerach” pytam pana czy jest kierowcą taksówki.
-Tak, jestem.
-Czy jest pan teraz wolny?
-Tak jestem.
-Czy możemy pojechać do Monastyru?
-Możemy.
-Za dziesięć minut?
-Nie, teraz. Później nie mogę, bo mam inny kurs.
-Ile to kosztuje?
-Dziesięć euro.
-O.K. Jedziemy.
Chodzę za panem krok w krok. Pan ogląda jogurty, przegląda puszki z
piwem nie wybierając żadnego, w lodówce z żółtymi serami przerzuca
kilkanaście kawałków i też żaden nie znajduje uznania. Podchodzi
jeszcze do regałów z warzywami w puszkach, z kawą, z makaronami, z
winami wszędzie powtarzając ten sam ceremoniał i nigdzie niczego nie
wybierając. W końcu po dziesięciu chyba minutach podchodzi do kasy i
tu kupuje paczkę papierosów. Idziemy w stronę taksówki. Idziemy
wolno. Idziemy bardzo wolno.
Pan wypytuje mnie jeszcze skąd jesteśmy, czy na wyspie pierwszy
raz, a czym tu przypłynęliśmy. Zaczepia każdego napotkanego
znajomego i zamienia z nim zdanie albo dwa.
W pewnym momencie korzystam z okazji i przepraszam Pana Taksówkarza.
Mówię, że spotkamy się przy taksówce a ja idę jeszcze szybko na
jacht, żeby zorientować się jak wygląda sytuacja transportowa.
Radek jeszcze nie wrócił z poszukiwań, ale Jacek mówi mi, że
postanowił popłynąć w sobotę rano z Amorgos promem do Aten. Ta
okoliczność znacząco zmienia naszą sytuację ale nie bardzo jest czas
w tej chwili na zastanawianie się nad tym, bo jest już nasz Pan
Taksówkarz.
Razem z Basią, Miśkiem i Piotrkiem pakujemy się do taksówki.
Taksówka wyjeżdża z Katapoli i serpentynami wspina się do góry. Z
każdego z coraz wyższych odcinków prostych mamy widok na zatokę, w
której znajduje się port. Im jesteśmy wyżej, tym widok jest
ładniejszy.
Wysyłam sms-a : "Stoimy w Katapoli. Jedziemy teraz taksówka do
monastyru. Całkiem tu pięknie", bo rzeczywiście jest pięknie. Już z
tego co widzieliśmy płynąc wzdłuż brzegu wyspa ma bardzo urozmaiconą
linię brzegową a widoki z taksówki są coraz ciekawsze i ładniejsze i
nie jest tego w stanie popsuć nawet dość kiepska droga, którą
jedziemy.
Dojeżdżamy w końcu do Chory. To główna miejscowość na wyspie. Kiedyś
nazywała się Kastron. Dzisiaj jej oficjalna nazwa to Amorgos.
Już z daleka widać wzgórze obok niej, na którym naliczyłem dziewięć
wiatraków albo czegoś co kiedyś wiatrakiem było. Ale nie ten widok
jest w tym wypadku czymś szczególnym. Dla mnie szczególnym jest
widok wielkiej skały górującej nad Chorą. Pierwsze skojarzenie,
które mi się nasuwa, to ogromna, kilka razy wyższa niż domy w Chorze
pięść, którą ktoś walnął w środek mieścinki i tak tę pięść
pozostawił. Za to mieszkańcy zbudowali mu na tej pięści kapliczkę.
Taksówka mija Chorę i zjeżdża teraz w dół. Znów widzimy morze, które
jest tutaj niesamowicie błękitne. Gdzieś tam, wśród skał, widzimy
białą plamę, która jest celem naszej wycieczki.
Ta biała plama to Monastyr Panagia Chozoviotissa. Wbudowany w 1088 r
w zbocze skalnego urwiska na wysokości około dwustu metrów ponad
taflą Morza Egejskiego przez cesarza Bizancjum Aleksego Komnena.
Taksówka zatrzymuje się na małym parkingu u podnóża skały, na którą
mamy się wspiąć, tuż przy bramie wejściowej do Monastyru. W
kamiennym murze mozaika z wizerunkiem ikony znajdującej się w
Monastyrze a na metalowej bramie tuż obok informacja, że zwiedzać
Monastyr można w godzinach od 9.00 do 13.00 i od 17.00 do 19.00.
Spoglądam na zegarek. Jest pięć po wpół do pierwszej. Na dojście do
klasztoru i zwiedzenie go pozostało nam dwadzieścia pięć minut. Nie
wierzę, że taksówkarz nie wiedział w jakich godzinach klasztor jest
udostępniony do zwiedzania. Ech, to ichnie siga-siga...

Jak tu pięknie

[amigo50]

13. K..., jak tu pięknie

Przyspieszamy ruchy, wydłużamy krok i w lejącym się z nieba żarze,
wspinamy się kamienną drogą i po kamiennych schodach, które wiją się
jak pijany wąż. Nie mamy czasu nawet podziwiać pięknego widoku,
który rozciąga się z miejsca, w którym jesteśmy ale trudno też nie
zarejestrować niesamowitego błękitu wody. Już kolejny raz zwracam
uwagę na ten błękit.
Ale docieramy w końcu do alei intensywnie kwitnących oleandrów,
która jest tuż przed wejściem do klasztoru. Jeszcze tylko wyciągam z
plecaka i wkładam na siebie długie spodnie i już małe drzwi
wejściowe a za nimi chłód skały, w której wykuto izbę wejściową. Już
od wejścia rejestruję kątem oka piktogramy zabraniające
fotografowania. Dalej wąskie i strome kamienne schody, na których
nie sposób minąć się ze schodzącymi właśnie z góry, okazuje się
jednak, że to tylko trzy osoby i po chwili już dobiegają do nas
cerkiewne śpiewy i wchodzimy do niewielkiego kościółka. W kościółku
zupełnie pusto gdyby nie liczyć jednego mnicha siedzącego tuż przy
ikonostasie i pogrążonego w lekturze. Podnosi jednak głowę kiedy
wchodzimy. Podchodzę do niego i z głupia frant pytam czy można
fotografować bez lampy błyskowej. Czasami to działało. Tym razem
jednak stanowcze „No photo, no photo”.
Dyskretne cerkiewne śpiewy chóralne sączą się gdzieś z odtwarzacza
CD. Oglądamy wnętrze cerkwi jak zwykle w kościołach greko-
katolickich bogato zdobione. Kolor dominujący to złoty, co nie
znaczy, że wszystko tu jest ze złota. Na ten kolor malowane są
wszystkie elementy drewniane. Tego koloru używa się bardzo chętnie w
bogatej ornamentyce ściennej.
Tym kolorem pokryty jest również bogato rzeźbiony ikonostas.
Przyglądam mu się z zainteresowaniem przynajmniej tak dużym jak
przyglądam się wszystkim ikonostasom od czasu kiedy poznałem zasady
rządzące ich kompozycją, układem i znaczeniem ikon.
Przez otwarte drzwi prowadzące gdzieś na zewnątrz wlewa się dzienne
światło. Wychodzę na zewnątrz spodziewając się znaleźć przejście
gdzieś dalej, gdzie będzie można jeszcze coś zobaczyć. Z
zewnętrznego tarasu są drzwi prowadzące gdzieś dalej ale oczywiście
są zamknięte. Jedyne co znajduję na małym tarasie to kolejny piękny
widok na błękitne Egeo.
Wychodzimy z kościółka. Przechodzimy do małej salki, do której
zaprasza nas inny mnich. Siedzi w niej już kilka osób. Mnich podaje
nam szklanki z zimną wodą i kieliszeczek czegoś „na wzmocnienie”.
Słodka naleweczka, około dwudziestoprocentowa robi na mnie bardzo
dobre wrażenie a smakuje wyśmienicie. Widoczne zadowolenie na mojej
twarzy spowodowało chyba, że dostałem od mnicha jeszcze jeden
kieliszeczek do degustacji.
Salka wyposażona jest w skromne sprzęty. Na ścianach wiszą zdjęcia i
dagerotypy przedstawiające wizerunki dostojników prawosławnych.
Dociera tutaj po chwili także pozostała część naszej załogi. Razem
już opuszczamy klasztorne mury. Chociaż godzina trzynasta minęła już
kilkanaście minut temu, to jednak nikt nas stąd nie wyganiał ani nie
dawał do zrozumienia, że powinniśmy już sobie pójść.
Teraz dopiero jest czas na spokojne podziwianie widoków i
roślinności. Moje i Basi zainteresowanie wzbudzają szczególnie
poduchy podobne do pierisów. Mają one tutaj rudo-brązowe liście i w
wielkich ilościach porastają skały w okolicy. Nie brak tu jednak
także innych roślin, które w zadziwiający sposób znajdują warunki do
życia na tej kamiennej ścianie i pośród kamieni.
Z parkingu widzimy w niewielkiej odległości niebieską kopułkę i
białe ściany kościółka znajdującego się tuż nad wodą. Samochodem,
którym przyjechał Radek z resztą załogi w dwóch turach dojeżdżamy do
niego. Mały kościółek Ayia Anna jest oczywiście zamknięty. Wędrując
wzdłuż skał małego półwyspu obok którego kościółek się znajduje
odkrywam niewidoczną zupełnie z innego miejsca siedzibę miejscowego
rybaka.
Czas jednak aby ruszyć dalej. Przenosimy się teraz do Chory. Radek z
Piotrkiem jadą do wypożyczalni aby wypożyczyć jeszcze jedno auto a
my mamy czas na frapkę, piwko i spacerek po Chorze. Choć mieścinka
to malutka, to sporo w niej przytulnych i malowniczych zakamarków.
Na uliczkach zupełnie pusto. Nie udaje mi się znaleźć nikogo kogo
mógłbym spytać o znajdujący się w tutejszej Chorze kościółek Ayios
Fanouris, który ma miano najmniejszego kościółka w Grecji. Może się
w nim zmieścić według jednych źródeł dwóch, według innych źródeł
trzech modlących się. Bardzo byłem ciekaw skonfrontować jego
wielkość z kościółkiem, który znaleźliśmy kiedyś na wyspie Naxos w
pobliżu tamtejszej Chory. Byliśmy w nim w dwie osoby. Trzecia może
jeszcze by weszła, ale kolejne raczej czekałyby za drzwiami.
Nie udaje mi się znaleźć raczej kościółka którego szukam. Znajduję
wprawdzie jakiś zamknięty niewielki kościółek, ale sądząc po jego
rozmiarach zewnętrznych jest on jednak większy niż na trzy osoby.
Wracam do knajpki. Wyspa jak dotąd robią na mnie duże wrażenie.
Jestem niewątpliwie pod wpływem jej uroku. Siedząc przy frapce
wysyłam sms-a: "Zwiedziliśmy monastyr, siedzimy w Chorze, pijemy
frapkę i piwo. K...., jak tu pięknie!"

Na zwiedzanie Amorgos

[amigo50]

14. Na zwiedzanie Amorgos

Dwoma samochodami jedziemy do Aigiali. Drogą, na której nikogo nie
spotykamy, nikogo nie wyprzedzamy, na której nie spotykamy kóz
dojeżdżamy do cichutkiej malutkiej miejscowości. Wyjeżdżamy niemal
na wprost betonowego pirsu. Przy wejściu na pirs stoi miniaturka
wiatraka. Na nabrzeżu rybacy rozciągają sieci i czyszczą je z
różnych skorup i innych nieprzydatnych stworów, które się w sieci
zaplątały. Wśród odrzuconych muszli Basia znajduje czerwoną
pięcioramienną gwiazdę. Miejscowość wygląda niemal na wymarłą.
Jedynie na ładnej piaszczystej plaży tuż obok tego portu-nieportu
kilka osób gra w kopaną siatkówkę.
Ponieważ portu tego nie ma oznaczonego nawet w „GWP”, to przyglądam
mu się dość dokładnie i sprawdzam jaka jest możliwość dojścia do
betonowej kei jachtem. Przeszkód żadnych nie widzę. Przypominam
sobie, że gdzieś, nie bardzo pamiętam gdzie, wyczytałem, że w porcie
tym jest przeciągnięty po dnie gruby łańcuch do którego się można
przycumować. Zastanawiam się co autor miał na myśli, bo żeglarzem
chyba nie był, ale wyobrażam sobie, że chodzi chyba o coś w rodzaju
mooringu. Tylko dlaczego sugerował, żeby zanurkować na głębokość
około 3 – 4 m i tam wiązać węzeł. Wypatruję linek, które zwykle
przywiązane są jednym końcem cumy zamocowanej do takiego łańcucha a
drugim, cieńszym końcem do nabrzeża, ale też nie znajduję. Czyżby
autorowi rzeczywiście chodziło o wiązanie węzłów cumowniczych na
łańcuchu? Myślę, że gdyby przyszło mi tu kiedyś wejść, to zanim się
sytuacja nie wyjaśni pewnie stanąłbym burtą do nabrzeża. To jest
jednak ewentualny problem na ewentualną przyszłość. Teraz rozglądamy
się za jakąś knajpką, w której można coś zjeść. Wzdłuż brzegu
rozlokowało się kilka tawern. Wybieramy jedną z nich.
Po obiedzie ruszamy na przeciwległy koniec wyspy. Chcemy dotrzeć do
jej południowych zatok.
I znów wśród malowniczych pejzaży, pomiędzy łanami kwiecia
porastającego okoliczne wzgórza mkniemy naszymi gablotami asfaltową
drogą. W pewnej chwili asfalt się kończy i wjeżdżamy na szutrową
drogę. Przejeżdżamy obok kościoła z niebieską kopułą, przy którym
stoją zabudowania przypominające zabudowania klasztorne. Obok
kościoła, na placyku jakiś człowiek zagania stadko kóz do zagrody.
Tuż za kościołem wjeżdżamy na rozwidlenie dróg. Droga w prawo
prowadzi gdzieś w pola i zupełnie nie w tym kierunku, który nas
interesuje. Wybieramy więc drogę w lewo. Ta po kolejnych
pięćdziesięciu metrach zamienia się w mocno wyboisty kamienisty
szlak dostępny raczej dla samochodów terenowych niż dla niewielkich
samochodzików osobowych. Zawracamy. Docieramy do drogi, którą
początkowo zupełnie zignorowaliśmy. Wjeżdżamy na tę drogę. Po chwili
zamienia się ona w zupełnie przyzwoity choć szutrowy trakt. Traktem
tym docieramy do Ormos Kalotaritissa, czyli Zatoki Wielkiego
Błękitu. Zatoka ta była jednym z malowniczych plenerów, w których
Luc Besson nakręcił swój „Le Grand Bleu”. Film jest tak zmontowany,
że sprawia wrażenie, iż jego akcja toczy się w jednym miejscu.
Tymczasem nawet wrak statku „Olympia”, na którym kręcone były
zdjęcia znajduje się w sąsiedniej zatoce. Wiele ujęć kręconych było
w innych miejscach a nawet na innych wyspach.
Trudno odmówić malowniczości zatoce, do której dotarliśmy. Półwyspem
ograniczający ją od strony północnej i wychodzący wzdłuż brzegu dość
głęboko w morze zbudowany jest z jasnej skały, która dość łagodnie
zanurza się w wodzie od strony zatoki. Powoduje to, że przy jej
niewielkiej głębokości woda w zatoce nabiera szczególnego błękitnego
koloru. Być może to ten właśnie błękit wywarł takie wrażenie na
twórcach filmu. Na środku zatoki kołysze się jakiś jacht. Gdzieś
przy brzegu, w różnych miejscach kołyszą się mniejsze łódki. Dosyć
tu tłoczno. Widok zatoki z nóg nas nie zwala. Wręcz przeciwnie,
stwierdzamy, że nawet tutaj, na Amorgos, znaleźliśmy ładniejsze
miejsca. Mimo to trzaskają migawki aparatów dla upamiętnienia
pobytu „w miejscu...”.
Wracamy do samochodów. Zatrzymujemy się jeszcze przy zatoce, w
której wyrzucony na brzeg koroduje wrak „Olympii”. I tutaj trzaskają
migawki aparatów.
I dalej samochodami docieramy ponownie do znanego już nam kościółka
i tym razem pomalutku zapuszczamy się dalej kamienistą drogą.
Jedziemy możliwie najdalej jak się da w stronę wrzynającej się tutaj
głęboko w ląd kolejnej zatoki. W pewnym momencie jednak samochodami
dalej już jechać się nie da. Na piechotę więc docieramy na niewielką
żwirową plażę. Pod wysoką skałą jakaś para łapie jeszcze ostatnie
promienie zachodzącego już słońca. Niektórzy z naszej grupy decydują
się na kąpiel, inni brodzą po kostki w wodzie. Ktoś tam jeszcze
wspina się na okoliczne skałki.
Kiedy wracamy do Katapoli na dworze jest już ciemno. Odbijają się w
wodzie światła leżącej po drugiej stronie zatoki Xilokeratidi. W
knajpkach na naszym nabrzeżu również palą się światła ale klientów
zdecydowanie niewielu. Przy nabrzeżu, w pobliżu naszej burty
przycumował prom. Od portowych policjantów dowiedzieliśmy się, że
prom odpływa jutro o szóstej rano. To jakiś prom widmo, bo nigdzie
żadnej informacji co to za prom, dokąd płynie, czy zabiera ludzi.
Nic, żadnych informacji. Ważne jednak, że jego wejście nie zmieniło
nic w napięciu naszych cum i łańcucha kotwicznego. Wszystko w
najlepszym porządku.
Wieczorkiem zasiadamy więc spokojnie do pożegnalnej imprezki, bo
przecież jutro wczesnym świtem Jacek wyjeżdża.

Na zwiedzanie Amorgos c.d.

[amigo50]

Wczesnym świtem Ela i Radek odwożą Jacka do Aigiali. Na stojący po
sąsiedzku prom wchodzi kilkadziesiąt osób ciągnących za sobą swoje
walizki na kółkach. Ludzie w różnym wieku i obu płci wyglądający na
niemieckich wczasowiczów. Prom po cichu i bez zbędnego zamieszania
odchodzi od brzegu.
Słońca wprawdzie jeszcze u nas w zatoce nie widać, ale przeciwległy
brzeg zatoki już oświetlają jego pierwsze promienie. Uzbrojony w
aparat fotograficzny wybieram się na poranny spacer po Katapoli.
Docieram do przystanku autobusowego, na którym nie ma ani żadnego
autobusu, ani żadnego rozkładu jazdy. Przechodzę obok jakiegoś
budynku przed którym w ogródku na postumentach stoją jakieś trzy
tajemnicze popiersia. Idę w kierunku, w którym prowadzi jedyna
wychodząca z portu droga. Docieram do kościoła Panagia Katapoliani.
Jego duże, widoczne z daleka błękitne kopuły zachęcają do podejścia
bliżej. Przez okna jednak nic nie widać a drzwi dokładnie zamknięte.
Z lektury internetowych opisów wiem o nim jedynie tyle, że stoi na
miejscu, w którym niegdyś stała świątynia Apollina.
Wspinam się w górę drogą w kierunku Chory. Wybrałem tę drogę licząc
na to, że będą wracać nią Ela i Radek i z powrotem zabiorę się z
nimi. I podobnie jak wczoraj, kiedy wspinaliśmy się w górę taksówką
dzisiaj też im wyżej tym ładniejszy widok na zatokę, co zakręt to
ładniejsze ujęcie. Tak dochodzę do stacji benzynowej – jednej z
dwóch na wyspie. Pod stacją stoją już Ela i Radek i czekają na jej
otwarcie. Stacja ma być otwarta od ósmej. Brakuje jeszcze wprawdzie
dwóch minut do tej godziny, ale na stacji nie widać żywego ducha.
Jednak kilka minut po ósmej zjawia się obsługujący ją pracownik.
Tankujemy już bez przeszkód i dość szybko i po kilku minutach już
jesteśmy w porcie. Oddajemy samochód do wypożyczalni, śniadanko i
dziesięć minut po godzinie dziesiątej oddajemy cumy i podnosimy
kotwicę.
Wiatru jest niewiele, ot tak 1 do 2 B. Pomalutku płyniemy wzdłuż
brzegu Amorgos w kierunku Ormos Kalotaritissa. Mijamy kolejne
zatoczki, wysepkę Petalidhia. Słońce coraz wyżej i robi się coraz
cieplej. Mijamy zatokę z wrakiem „Olympii” ale do Zatoki Wielkiego
Błękitu nie wchodzimy. Stoi tam już jakiś jacht i kilka łódek. Chyba
już jest tam za ciasno. Podpływamy do wysepki Gramvousa znajdującej
się naprzeciw. Stajemy na kotwicy w zatoce tuż obok kapliczki
stojącej na skale tuż nad wodą. Pora na kąpiel a ja wysyłam sms-a:
„Wczorajszy zawód to Zatoka Wielkiego Błękitu. Dlatego dzisiaj
minęliśmy wrak Olympii i stanęliśmy na kąpiele obok kapliczki na
wyspie Gramvoussa, tuż obok".
Po kąpieli kotwica w górę i za nami zostaje cudowna Amorgos wraz z
jej urokliwymi zatokami i kierujemy się w stronę wysepek Dhrima i
Andikaros. Płyniemy w stronę płytkiego przejścia pomiędzy nimi.
Wysyłam kolejnego sms-a: "Za rufą zostaje Amorgos i Gramvoussa. Na
kursie Dhrima i Andikaros. Pora na kolejną kąpiel. Temperatura wody
17,7; powietrza około 26.”
Mapa, którą mamy pokazuje w przejściu pomiędzy wyspami głębokość 5
m. Według „GWP” jest tam 4 m. Jednak ani jedno, ani drugie źródło
nie pokazują piaszczystej łachy wychodzącej daleko w przesmyk.
Mijamy jacht stojący na kotwicy, który tu przybył w tym samym celu
co i my. Na pokładzie u nich plaża, w wodzie jeszcze jakieś dwie
głowy. Podpływamy dalej w kierunku łachy. Sonda pokazuje najpierw
głębokość pięć metrów, później cztery. Dalej nie powinna się
zmniejszać ale się zmniejsza. Trzy osiemdziesiąt, trzy pięćdziesiąt,
trzy dwadzieścia... Dalej nie próbujemy. Wycofujemy się nieco i
stajemy na kąpiel. Miejsce ładne, woda ciepła tylko ta niepewna
głębokość. Po trzech kwadransach podnosimy kotwicę i opływamy Dhrimę
od jej południowej strony. Na trawersie pozostawiamy najpierw
Skhinousę, później niewidoczną Iraklię i kierujemy się dalej na
południe w kierunku Ios. W tym rejonie chyba diabeł mówi „dobranoc”,
bo nie widać nigdzie ani żadnego statku, ani jachtu. Nie ma nawet
zasięgu telefonicznego. Jest za to trochę wiatru i płynąc sobie
spokojnym baksztagiem kierujemy się do leżącej w południowo-
wschodniej części Ios zatoki Tris Klises. Dziesięć minut po godzinie
szóstej stajemy w niej na kotwicy. I znów jest czas na kolejne
kąpiele tego dnia zwłaszcza, że temperatura wody w zatoce
przekroczyła 21 stopni. Tylko patrzeć jak zaczną nam rosnąć błony
pomiędzy palcami rąk i nóg.

I znów następnego dnia wstajemy razem ze słońcem. Nie wybieramy się
tym razem na zwiedzanie Ios. Tę wyspę zostawiamy sobie na następny
rejs. Płyniemy na kolejną wyspę. Już tyle wysp za nami a przecież w
planach też jeszcze kilka.
Tak, kto wcześnie wstaje, ten ma dłuższe wakacje.
Z zatoki wychodzimy na silniku, ale zaraz po jej opuszczeniu
stawiamy żagle. Z zupełnie przyzwoitą prędkością pięciu węzłów, w
porywach nawet do sześciu, pełnym baksztagiem po spokojnym morzu
płyniemy na południe.

[bebiak]

Achhh Amigo moy, przed samym wyjazdem do Wroclawia jeszcze zdolales mnie
nakarmic boska Amorgos, jedyna taka wspaniala wysepka na tym ziemskim globie.
I juz zmykam zastanawiajac sie gdzie bardziej beda w czasie podrozy krazyly
moje mysli: czy wokol Aigiali na przyklad czy tez wokol ktoregos z wroclawskich
krasnoludkowD
Piekne: przeczytalam z przyjemnoscia przenoszac sie TAM wlasnie, TAM.

Gdyby jeszcze kiedys w wolnym czasie (wiem, ze ciezko!) jakies zdjecia gdzies..
to pelnia szczescia.
Caluje Cie zeglarzu moj. B.

..Amigo! Wyjaśnij coś, proszę :)

[aska2000]

Cała relacja fantastyczna, ofkorz, ale..zaspokój mą ciekawość i wyjaśnij, pls,
co to takiego owa 'siatkówka kopana'..?

Tzn domyślam się, ale nie chciałabym zbłądzić stąd to pytanie..

Pozdrawiam (korzystając z okazji

[amigo50]

aska2000 napisała:

> co to takiego owa 'siatkówka kopana'..?

To będzie zapewne nowa konkurencja olimpijska. Nie wiem wprawdzie
jaka była nacja grających i jakie są szczegółowe zasady tej
dyscypliny ale z tego co widzaiałem to grały sześcioosobowe drużyny
mieszane na piaszczystej plaży przebijając piłkę ponad siatką taką
jak do siatkówki używając do tego wszystkich części ciała oprócz
rąk. Głównie w użyciu były nogi, czasami głowa a czasami przyjmowano
piłkę "na klatkę", ale to czynili tylko panowie (nie wiem, może to
tak z przepisów wynika?).
Nie zauważyłem tylko aby zawodnicy czy zawodniczki próbowali
zakładać bloki i nie próbowali ścinać (może nie wolno?).

> Tzn domyślam się, ale nie chciałabym zbłądzić stąd to pytanie..
Janse, lepiej pytać niż błądzić )

...a za pozdrowienia ślicznie dziękuję

..dzięki za przybliżenie tematu :))

[aska2000]

..aaaa, no i czekam na dalszy ciąg relacji - kto wie, kiedy jaka informacja może
okazać się przydatna..?

Niedawno pewien znajomy pochwalił mi się,że zrealizował swoje 'okołostudenckie'
marzenie i popłynął w rejs jachtem po Adriatyku, a że niedługo Abrahama
obchodzić będzie, to prosty rachunek pokazuje,że mniej więcej pół
dotychczasowego życia czekał na urzeczywistnienie tegoż marzenia..

..czyli rację mają ci, co głoszą, iż 'póki życia, póty nadziei i póty ..jeść
trzeba !'
Zaraz, zaraz, ja chyba w zamrażarce widziałam jakieś pudełko z logo Algidy..)

Pozdrawiam!

[amigo50]

Nie wiem kiedy uda mi się dopisać dalszy ciąg relacji. Na razie
udało mi się przygotować nieco zdjęć z tego rejsu.
fotoforum.gazeta.pl/72,2,882,83468738,83479821,0,2.html?v=2&wv.x=1

...gdyby ktoś miał ochotę rzucić okiem..... )

[m.c.r]

Zdjęcia te utwierdziły mnie w przekonaniu, że za rok to tylko jacht i tylko
Cyklady. Dodekanez odkładam na 2010r.

[amigo50]

Z przyczyn tylko częściowo ode mnie zależnych nie było mnie tutaj
dosyć długo, dlatego dopiero dzisiaj mogę Ci m.c.r. pogratulować
decyzji! To ta z tych "jedynie słusznych" )
Cieszę się, że Ci się podobało.
W przyszłym roku narobisz sobie swoich i lepszych

[m.c.r]

A i owszem, narobię ich multum
Zacząłem już gromadzić sprzęt do fotografowania i stałem się szczęśliwym
posiadaczem mojej pierwszej cyfrowej lustrzanki )))

Maskotki i fatum

[amigo50]

9. Maskotki i fatum.

W Mykonos spotykamy się z pozostałą częścią naszej załogi.
Zasztauowali się w położonej blisko starego portu
tawernie „Paraportiani” w pobliżu kościółka o tej samej nazwie, przy
placyku, przy którym znajduje się tawerna „Nikos” – jedna z
najbardziej znanych tawern na Cykladach. O tej porze jeszcze w obu
tawernach pusto, ale wieczorami trudno tutaj znaleźć wolne miejsce.
Odbieram sms-a od Bebiaczka z pozdrowieniami od niej, od Hani, od
Ewy i innych forumowiczów z forum „Grecja i wyspy greckie”. Dzięki
im za to.
Podczas kiedy my zajęliśmy się swoim obiadem do tawerny przyczłapał
jeden z trzech pelikanów, które są żywymi maskotkami wyspy. Wzbudza
oczywiście zrozumiałe zainteresowanie. Trzaskają migawki. Pelikan
zachowuje się jak zawodowa modelka w czasie sesji fotograficznej a
nawet pozwala na bliższy kontakt. Daje się głaskać po głowie, drapać
po karku, pozuje do zdjęć. W końcu jednak ma dość. Podkurcza nogi,
wtula łeb między skrzydła i wydaje się, że zasypia. Wygląda teraz ja
duża śpiąca kaczka. Zdarza się, że podchodzi do niego jakiś turysta
i próbuje go zaczepiać. Podnosi wtedy łeb i klapnięciem swojego
potężnego dzioba odstrasza skutecznie intruza.
Kiedyś na wyspie był jeden pelikan, dzisiaj są trzy. Pierwszy
pelikan, który przez 29 lat drugiej połowy ubiegłego wieku
spacerował po porcie i przyległych uliczkach zwał się Petros. Z jego
powodu doszło do konfliktu między Mykonos a sąsiednim Tinos, gdyż
był to pelikan, który wcześniej był maskotką Tinos. Nie wiadomo w
jaki sposób dostał się z wyspy na wyspę (podobno nie był w stanie
przelecieć). Mieszkańcy Mykonos byli oskarżani o ten swoisty
kidnaping. Gdy Petros dokonał żywota w 1985 r po potrąceniu przez
samochód, został ustawiony jako eksponat w tutejszym muzeum
etnograficznym a Mykonos przez pewien czas pozbawione było swojej
maskotki. Jednak jeden z niemieckich turystów, których jest tutaj
najwięcej, przywiózł na wyspę młodego pelikana jako podarunek
wskrzeszając tę nową tradycję.
Na dzisiejszy dzień zaplanowaliśmy wcześniej ustalenie kolejnych
odcinków naszej trasy. Zakładaliśmy, że będziemy mieli bezpośrednie
i pełne informacje z biur prowadzących sprzedaż biletów na promy i
ustalimy skąd Jacek, który musi wrócić wcześniej do domu, popłynie
promem do Aten. Samolot do Warszawy ma nad ranem, w nocy z soboty na
niedzielę. Zakładaliśmy, że wróci do Aten promem z którejś z wysp w
sobotni wieczór i ze wstępnego zarysu trasy naszego rejsu wynikało,
że wyspą tą będzie Amorgos. Z informacji, które Jacek przyniósł z
biura wynika, że jedyny prom z Amorgos odpływa w sobotni poranek już
dwadzieścia minut po godzinie siódmej rano.
Analizuję sytuację.
Mamy dzisiaj środę. Jutro planujemy popłynąć na Naxos. W piątek
wcześnie rano mielibyśmy popłynąć z Naxos na Amorgos i po południu
spróbować zobaczyć wyspę a w sobotę zawinąć do jej kilku zatoczek i
popłynąć na którąś z wysepek Małych Cyklad.
W tej sytuacji Jacek musiałby spędzić przedpołudnie na promie a
popołudnie, wieczór i noc w Atenach. To rozwiązanie bardzo mu nie
odpowiada. Zdecydowanie bardziej wolałby popłynąć promem odchodzącym
z Naxos lub Paros późnym popołudniem w sobotę. Usiłuję poskładać to
wszystko w jakiś logiczny układ i znaleźć jakieś rozwiązanie –
bezskutecznie. Mało tego. Widzę, że jeżeli w sobotę musielibyśmy
zostać na Naxos, to pod znakiem zapytania staje sens płynięcia na
Santorini.
Zaczyna nam brakować czasu straconego pod Sounion. To niby tylko
kilka godzin, ale skutkuje tak, jak spóźnienie się o pięć minut na
pociąg, który kursuje tylko jeden raz dziennie.
Dociera do mnie, że i tym razem Małe Cyklady i Amorgos będą musiały
zostać za naszą lewą burtą. Nie znam jeszcze tych wysp, nie wiem co
tracę więc pewnie znowu jakoś to przeżyję, ale na Santorini, to
chciałbym jednak abyśmy dotarli, bo wiem, że będzie to dla mojej
załogi miejsce bardzo atrakcyjne.
Po obiedzie idziemy na lody. Przy lodach przedstawiam załodze
sytuację. Nie liczę na to, że przedstawią mi jakieś rozwiązanie, bo
wiem, że w zakresie ustalenia trasy, to oni bardziej liczą na mnie i
wcale się temu nie dziwię. Chciałbym jednak aby mieli pełną wiedzę
dlaczego podejmowane przeze mnie decyzje w sprawie trasy są właśnie
takie a nie inne. Chcę aby wiedzieli dlaczego odpuszczamy Amorgos.
Może pojawią się jakieś propozycje?
To co powiedziałem entuzjazmu, tak jak się spodziewałem, nie
wzbudziło.

Dopiero teraz mogę odpowiedzieć na otrzymane pozdrowienia. Wysyłam
sms-a : "Jesteśmy po Delos. Siedzimy w Mykonos i jemy lody. Jutro
Naxos albo Paros".
Nie piszę jeszcze, że ten wariant kładzie definitywnie i
nieodwołalnie możliwość pójścia na Małe Cyklady i Amorgos, że
Santorini też staje pod znakiem zapytania, chyba, że tę trasę
przepłyniemy w nocy z soboty na niedzielę. Na razie zostawiam to dla
siebie.
Spacerując później po uliczkach Mykonos raz jeszcze szczegółowo
wyjaśniam Jackowi detale różnych możliwych wariantów dalszej części
rejsu. Widzę, że i on chciałby zobaczyć to Amorgos, o którym tyle
różnych opowieści krąży. Jednak i tym razem te puzzle nam do siebie
nijak nie pasują.
Wieczorem, po powrocie do portu, wybieramy się z Basią na spacer do
tej odleglejszej części mariny gdzie zwykle jachty nie stoją. Tym
razem jednak jest inaczej i stoi tutaj jeden jacht. Podchodzimy w
jego stronę. Z jachtu słyszymy głosy w języku polskim. Tym bardziej
wzbudza to nasze zainteresowanie. Podchodzimy bliżej. Na jachcie, w
kokpicie trwa w najlepsze imprezka.
Okazuje się, że to nasza zaprzyjaźniona „pomarańczowa” załoga.
Załapujemy się i my na degustację niezłego wina jakie mieli na
pokładzie.

[amigo50]

Jak zauważyliście zapewne zrobiło się małe zamieszanie. Okazało się,
że część zniknęła dlatego wklejam ją teraz ponownie, tyle, że po
części 10?
Czyżby cenzura w ramach ustawy o wychowaniu w trzeźwości?
Za kłopoty przepraszam.

[amigo50]

...a dlaczego teraz zniknęła "9" w sformułowaniu "...część 9
zniknęła..." ?????? !!!!!

Wrrrrrrrr..........

[bebiak]

Achhhh... podczytuje, ogladam, wyobrazam sobie, bo to tu wlasnie a tamto tam...
Kurcze, zawalam troche spraw bo podczytuje kilkakrotnie to samo, i czytam i
powracam, by potem znowu, upajam sie tym co wylewasz z siebie...Wylewasz -
czuje to, nie piszesz a wlasnie wylewasz a ja wchlaniam niczym gabka wode, i tak
mi z tym dobrze, tak blogo....
Caluje Cie za te Cyklady

[amigo50]

Cieszę się, że Wam to smakuje. Spróbuję to jeszcze podeprzeć
zdjęciami.

pl.fotoalbum.eu/cyklady
W tym albumie umieściłem trochę moich zdjęć zrobionych na Cykladach.
Może Wam się spodobają. Jak nie - to trudno.
Nie są to wprawdzie jeszcze zdjęcia z tegorocznego rejsu, ale mam
nadzieję, że i te pewnie się tam pojawią, chociaż to trochę potrwa.

[bebicka]

Ach a jak tylko zobaczylam link to juz podniecenie wzroslo...sadzac ze wlasnie z tego rejsu zdjecia
Nic poczekamy...
Ja tylko oczywiscie nadmienie, ze tez czytam, a czyta sie wspaniale. Amigo pieknie pisze, plastycznie i ciekawie bardzo, super za mnostwo jachtowych szczegolow, ktore tak przyblizaja moje wielkie marzenie. Kiedys kiedys na pewno
Czekam na ciag dalszy, czekam niecierpliwie...
A przy okazji, tak nie na temat wprawezie ale i Amigo i wszystkichc zytaczy chcialam goraco pozdrowic ze swojej wyprawy. Siedze sobie wlasnie w tej chwili we Wloszech, nad jeziorem Como. Super mi tu jest, dzisiaj tez plywalam, wprawdzie stateczkiem, ale jaednak Widoki piekne....bardzo mi sie podoba.
pozdrowionka
Maraska

[ewamalgorzata]

Spodobały się.. jeszce jak!))))
Pojawi się tam moja wymarzona Milos? Powiedz, proszę, że tak, już
wkrótce..)

[m.c.r]

Fantastycznie się to czyta - przyznam szczerze. W przyszłym roku wybieramy się
właśnie na Cyklady i z pewnością skorzystamy z kilku porad, które zostały tutaj
napisane

[bebiak]

A ja tak czekam, żeby wreszcie postawił nogę na Amorgos a ten
dawkuje i dawkuje przyjemności, i wciąż rozważa i rozważa, a ja się
tu duszę zwyczajnie ...

I jeszcze jakieś przypadki z ustawą... znowu z ustawą - tą właśnie
ustawą ha ha ))

[amigo50]

Widzisz Bebiaczku wiatru w tym roku było mało więc i sytuacja nie
była tak dynamiczna jak by się chciało. Było więc więcej czasu na
rozważania i przemyślenia.
Jest taka żeglarska piosenka:
"W porcie żeglarze schodzą na psy,
gorzałkę i rum spijają,
czasami tańcują, że aż ziemia drży,
czasami w karty grają..."
...ale jak na morzu nie ma wiatru i fali, to tak jak w tej innej
piosence:
"...gdy na morzu fali nie ma i spokojnie życie płynie,
można pograć na gitarze i pomyśleć o dziewczynie..."

...no to piszę o tym co mi przyszło przemyśliwać i rozważać ... ))

[amigo50]

W sprawie odwiedzin Milos powiem na razie tylko tak: w planach było!
Jednak jak widzicie plany często się zmieniają.
A jak będzie z Milos?