Płaczek

[blou1]

Nie jestem pewna czy dobrze trafiłam i czy moje małe szczęście mogę nazwać
wrażliwym. Czterolatek płaczący z byle powodu, gdy tylko podniosę na niego
głos prosi żeby na niego nie krzyczeć i jeszcze bardziej płacze. A to że
podnoszę na dzieci trudne czasem do opanowania, to inna sprawa. Syn jest do
mnie bardzo przywiązany i muszę przy nim być prawie bez przerwy. No na
spacery czasem wychodzi z innymi. Macie jakiś sposób na takiego
mamusinkowego, płaczliwego chłopczyka? Bo wrzesień się zbliża i przedszkole
czeka!

[mamaemilii]

Witaj
Jeśli masz wrażenie, że Twój synek jest wrażliwy, to oczywiście że dobrze
trafiłaś Może jego płaczliwość wynika właśnie z tego, że bardziej dotykają
go niektóre zachowania, dla innych zupełnie "normalne", jak np. podnoszenie
głosu.
Ale może do tej pory za bardzo przejmowałaś się jego błahymi problemami? Stąd
teraz każdy inny urasta do rangi wielce poważnego? Tak trochę jest u nas...
ponieważ mała taka wrażliwa, bardziej staraliśmy się zrozumieć jej uczucia,
wczuwaliśmy się w każde małe skaleczenie... Teraz okazuje się, że lubi się nad
sobą rozczulać i płacze, choć nic jej nie boli Jednak, jak już wiemy, o co
chodzi, pomagamy jej uporać się samej z tego typu troskami.
Na odzwyczajania dziecka od mamy jest chyba tylko jedna rada. Przebywać z
innymi, zwracać uwagę na innych, nie tylko na dziecko i wprowadzać powoli w
świat.

[kasiakas4]

Moja Zuzia też płacze z "byle powodu".Wszystkim się przejmuje,co ktoś do niej
powiedział.coś zrobił albo nie zrobił.Płacz i nerwy gdy coś nie uda się
zrobić.Ja już nie mam cierpliwości do ciągłego tłumaczenia.

[turystyka5]

Jestem matką gimnazjalistki, która również jest bardzo wrażliwa. Na
najmniejsze niepowodzenie reaguje płaczem. Bardzo jej to utrudnia życie wśród
rówieśników, choć teraz jest już i tak trochę lepiej. W podstawówce koledzy
śmiali się z niej i przezywali z tego powodu, co oczywiście wywoływało kolejne
łzy. W gimnazjum zajęła się sportem i już myślałam, że to będzie rozwiązaniem,
ale ...jak to w sporcie. Raz się jest w formie, raz nie. Kiedy wszystko jej się
udaje, jest O.K. Jednak jeśli tylko wyniki nie są po jej myśli, potrafi w
trakcie zawodów rozpłakać się i opuścić salę, co oczywiście doprowadza do,
delikatnie mówiąc, niezadowolenia jej trenera i innych zawodniczek z zespołu.
Rozumiem ją bardzo dobrze, bo sama w jej wieku dokładnie tak samo
reagowałam. Dziś także bardzo łatwo doprowadzić mnie do łez. Tak więc, nie
wyrasta się z tego. Można się jedynie nauczyć unikać tych sytuacji, od których
można uciec. Niestety, nie od wszystkich da się uciec.

[andula6]

mam prawie 11 syna niestety jest tez on wrazliwym dzieckiem i bardzo ambitnym
płacze gdy mu cos nie wyjdzie nie potrafi przegrywac nawet jesli jego drużyna
przegra to tez płacze jak był mniejszy to nawet potrafił w szkole wpasc w
histerie , teraz zdaza mu sie zacinac .Nie potrafi pogodzic sie z porazka.Mam
nadzieje ze do czasu gimnazjum troche wezmnie sie w garsc.Jest bardzo zazdrosny
o rodzenstwo , tez by ciagle chciał byc tulony i jest bardzo dziecinny jak na
swoj wiek.