skąd wziąć siły?

[abs555]

Moja mama jest chora.
Okrutna jest jej choroba.
Podobna do Alzheimera.

Mój tato jest chory.
Być może to ostatnie tygodnie.
(A może stanie się cud?)

Moje dziecko jest chore, a w zasadzie niepełnosprawne.
Również inetektualnie.

A ja jestem w stanie,
który nie pozwala mi się uśmiechać do najbliższych, mimo że jestem z nimi,
bo chcę być, chcę trwać.
Jeśli nie przełamię się, do końca życia będę rozpaczała, że kiedy był czas,
nie umiałam okazać miłość i przywiązania ukochanym rodzicom.

Pomóżcie, poradźcie.
Skąd wziąć siły?

Proszę.

[alrada]

Wiem, że jest ci ciężko. I czasami wydaje sie, że juz sie nie ma siły i więcej
krzyży nie udźwignie. Ale tak nie jest. Moze warto w każdej beznadziejnej
sytuacji dopatrywac się jakiś pozytywów. Ja np. mam chore dziecko, ale wciąz
sobie tłumaczę, że Bogu dzięki nie nieuleczalnie. Niepełnosprawność to nie
wyrok, pamietaj o tym.
A przeciez to ksiądz Twardowski tak pieknie napisał : śpieszmy sie kochac
ludzi, tak szybko odchodzą. Mnie nie było dane pożegnac sie z moimi rodzicami
bo nie sądziłam, ze odejdą. I wciąz żałuję, ze tak wiele im nie powiedziałam,
że za mało okazywałam czułości ... Gdyby można było cofnąc czas zmieniłabym to.
Nie wiem czy jesteś osobą wierząca ale wklejam :

ORĘDZIE SERCA

We śnie szedłem brzegiem morza z Panem,
oglądając na ekranie nieba całą przeszłość mego życia
po każdym z minionych dni zostawały na piasku dwa ślady - mój i Pana
Czasem jednak widziałem tylko jeden ślad odciśnięty w najcięższych dniach mego
życia .
Rzekłem:
- Panie postanowiłem iść zawsze z Tobą , przyrzekłeś być zawsze ze mną :czemu
zatem zostawiłeś mnie samego wtedy , gdy mi było tak ciężko ?
Odrzekł Pan :
- Wiesz synu ,że Cię kocham i nigdy Cię nie opuściłem .
W te dni , gdy widziałeś jeden tylko ślad , ja niosłem Ciebie na moich
ramionach

Przesyłam ciepłe mysli. Wierzę w Ciebie.
Nie załamuj sie ale dopatruj radości w najmniejszych drobiazgach dnia
codziennego.
Pozdrawiam.
Ola

[abs555]

Dziękuję, Olu.
Za mądre słowa i za to, że we mnie wierzysz.
Postaram się.
Już się staram.

[bartolin1978]

...BOG NIE ZDEJMUJE CIEZAROW WZMACNIA TYLKO PLECY...
musisz byc dzielna i silna...
bede sie za ciebie modlil
bartek

[abs555]

Dziękuję Bartku.
Dziękuję...
I ja wspomnę w swych modlitwach o Tobie....

[aniawx]

Wiem co to znaczy opiekowac sie chorym człowiekiem, wiem co znaczy opiekować
się człowiekiem nieuleczalnie chorym, wiem co znaczy oszukiwac siebie i Jego do
końca, wiem co znaczy być przy umierającym człwieku, wiem co znaczy być przy
zmarłym człowieku... wiem co znaczy cierpieć po Nim...
Pytasz skąd wziąć siłę? Ja nigdy nie zadawałam i nie zadaję sobie pytań skąd? i
dlaczego? PO prostu dzień mija jeden po drugim, jak budzę się to robię plan co
dziś mam zrobić i po prostu to robię. Nie zastanawiam sie nad tym czy będe
miała siły, bo wtedy mogłabym odpowiedziec ze nie dam rady, a tak jak nie pytam
tylko działam to nie myślę o tym że nie dam rady!!
Wiesz jak dowiedzieliśmy sie z moim narzeczonym, ze ma białaczke, później że ma
nawrót, to On się bardzo załamał w tych dniach. A ja powiedziałam Mu jednoo -
Miśiek, dziś masz dzień dołowania się i urzalania się nad sobą, ale jutro
wstajemy i walczymy!!! Nie ma sensu tracić czasu na rozmyślania, trzeba zacząć
działać. I On faktycznie tak robił - dzien beczał i urzalał sie, a następnego
dnia plan był walki, wiec walczyliśmy!!
Dużo siły życzę!! I pamiętaj - chwytaj dzień i każdą chwilę daną Ci do życia z
najbliższymi!!

Ania

[ulaw2]

Tę siłę daje Ci Bóg,on widzi jak Ci ciężko i jak cierpisz ale widzi również
Twoje oddanie i poświęcenie.To, że trafiłaś na to forum to też boskie
zrządzenie bo tu znajdziesz siłę wsród ludzi podobnych sobie,borykających się z
takimi samymi problemami.Taką siłę daje też modlitwa.
Częściej bywam na forum o nowotworach ale zaczęłam tutaj też zaglądać.Mam
sytuację podobną do Twojej.Mama ma zaawansowaną chorobę nowotworową,leczenie
tylko przeciwbólowe, Tata też był chory i zmarł przed samymi świętami, no i
mama jeszcze niepełnosprawną - nie chodzącą wogóle 35-letnią siostrę z
porażeniem mózgowym.A oprócz tego własny dom, męża i dwoje dzieci, pracę.Jestem
z tym wszystkim sama, pomaga mi tylko mąż.
I powiem Ci,że też rzadko się uśmiecham a kiedy mam chwilę słabości to biore
różaniec i rozmawiam z Bogiem.I nie oczekuję od niego cudu ale proszę o siłę
wytrwania.
Trzymaj się dzielnie , bede myśleć o Tobie.

[abs555]

Aniu, Ulu, dziękuję za każde Wasze słowo.
Też będę o Was pamiętać.
W modlitwie.
Dziękuję.

najtrudniej

[kropka991]

Czytając o Twoich doświadczeniach wyobrażam sobie jak Ci trudno. Może Twoja
mama odrzuca twoją serdecznośc snując wrogie rojenia, może wzdryga się na twoje
dotkniecie? Może siostra (?) też nie odwzajemnia uczuć, może zalewa cię fala
chaosu jej myślenia. Nie znajdując odzewu serdecznego bardzo trudno utrzymać
jako taką równowagę. Dla swojego dobra, dla ich wszystkich dobra, spróbuj mieć
chwile - chociaż malutkie - swoich radości. I jakiegoś "bliźniego" co nie
będzie z ciebie czerpał sił, tylko będzie czasem "dawcą". Trzymaj się :-)

[abs555]

Dziękuję Kropko za dobre słowa.
Piszesz:
"Nie znajdując odzewu serdecznego bardzo trudno utrzymać
jako taką równowagę."
Problemem jeszcze większym jest podsycane przez najbliższych poczucie winy.
:-(

destrukcyjne poczucie winy

[kropka991]

Witaj we wtorek!
1.Poczucie winy to straszny destruktor. Ogromny kawał mojego życia był pod jego
patronatem. Zatrzymałam się w pewnym momencie, zadałam sobie pytanie "czy
naprawdę muszę poczucie winy hodować w sobie", i spróbowałam mniej mu się
poddawać. Taką mniej więcej mowę do siebie wygłosiłam:
"No, robię jak umiem najlepiej, może kiedyś - jutro, pojutrze lepiej mi będzie
wychodzić, a póki co lubię siebie jaka jestem. I niech postronni nie załatwiają
swoich interesów psychicznych moim kosztem wgniatajac mnie pod podłogę".
2.Pomyliłam się w pierwszym do Ciebie poście pisząc "siostra". Miało być
dziecko (córka? synek?- jakie duże jest to dziecko? Ja też mam upośledzoną
córkę. Już nie mam ambicji (niezdrowej) bycia doskonałą matką, chcę być
dostatecznie dobrą matką, za to szczęśliwą i o zdrowych zmysłach. To się mojej
córce lepiej opłaci!

[anna6131]

Przez całe życie miałam poczucie winy. Również wobec mojego Męża, który
przedwcześnie odszedł. Było to 5 lat temu, a ja rozpaczam do dziś. Przypomina
mi się każda kłótnia, każde nieporozumienie (za które winię oczywiście siebie),
każdy drobiazg. Stoi mi przed oczyma całe nasze pożycie (w sumie udane!) i
teraz dopiero rozumiem niektóre Jego zachowania i reakcje. Rozumiem Jego. W
naszym tak bardzo zapracowanym życiu czasem nie zwracało się na to uwagi, byle
tylko przetrwać do jutra...
Chcę Ci więc powiedzieć, żebyś już teraz, za życia najbliższych, starała się
poprawić to, co - Twoim zdaniem - było "nie tak". Przeproś, kogo jeszcze masz
okazję przeprosić i wybacz, komu jeszcze możesz. No i módl się, by Ci się to
wszystko udało, aby Bóg dał Ci dużo siły. Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię
rozumiem. No i pisz nadal na tym forum, może będziemy mogli Ci pomóc...

dziekuję Wam

[abs555]

Zanim odpowiem na ostatnie posty chciałam Wam wszystkim bardzo podziekować.

Bardzo.
Za to, że ostatnio mogłam myśleć o Was.
O tym, co napisaliście.

Miałam zapalenie płuc.
Zaraziłam się pielęgnując tatę.
Takie paskudne, przechodzone.
Lekarz nakrzyczał na mnie.

Ale tata wciąż jest :-).
A miał już niewydolność oddechową.
Siny łapał powietrze świszcząc niewyobrażalnie głośno.
To cud przy takim słabiusienkim sercu.


A potem kiedy zaczął już spokojnie odychać, padłam sama.
I nic...spokój, po raz pierwszy od miesięcy.
Nie szarpię się , jestem tylko z najbliższymi.
Tylko trwam, ale już z uśmiechem.

Może to tylko organizm wypoczął?
A może to Wasze dobre słowa, których tak bardzo mi brakowało?

Kropko, moja córeczka ma 8 lat.
Rehabilitacja jej zajmuje mi dziennie wiele godzin.
Teraz wiem, że czasami trzeba odpuścić.
Przestać się obwiniać.
Tak, jak o tym piszesz.
Dla jej dobra.

Anno, (moja imienniczko)odkładnie tego o czym piszesz - rozpaczy, bałam się,
kiedy zaczynałam ten wątek.
Pisałam :"Jeśli nie przełamię się, do końca życia będę rozpaczała,
że kiedy był czas, nie umiałam okazać miłość i przywiązania ukochanym
rodzicom."

Przełamałam się.

Badźcie ze mna.
Ja jestem myślami z Wami, tak jak obiecałam.

[abs555]

Mama bez świadomości.
Przytomna, ale nieświadoma.

Tato, ciężko oddychająć pomaga mi podnościć mamę,
kamić, przebierać.
Sam wygląda jak szczerniały wiórek
i potrzebuje pomocy :-(

Ciągle choruję.
To już trzeci antybiotyk.

Córcia ma ferie.
Chwile, kiedy leżę w łóżku wykorzystuję na rewalidację.
Rehablilitację ruchową odpuściłam.

Jestem spokojna.
Tydzień temu podczas kolędy umówiłam się z księdzem.
Przyszedł i wyspowiadał rodziców, kiedy mama była świadoma.

[aniawx]

Bądź dzielna. Wiem, ze jest Ci ciężko, ale musisz być silna!! Wiem, ze wszystko
Ci się poukłada.
Pozostaję w modlitwie,
Ania

święty Piotr wszystko zapisuje :)

[kropka991]

Kochana abs555! Napewno zostanie zauważone i zapisane, jakie trudne
doświadczenie Ci przypadło. Ale niechby już przyfrunął jakiś anioł i wspomógł
Cię. A Twoja córeczka jak rozumie świat? Jak radzi sobie ze swoimi
nieuniknionymi przecież nastrojami. Napisz coś o niej. Moja córka mówi, nawet
pisze i czyta, ale z rozumieniem świata, nawet podstawowych pojęć kiepsko.
Uczucia są jak chaotyczne impulsy, działanie najczęsciej obsesyjno-rutynowe.
Tak jak 2-latek, chociaż wiek metrykalny powyżej 20-tki.

"umieranie ożywiające"

[abs555]

Mama wróciła :-)
Jest świadoma.
Rodzce tulą do siebie swoje białe głowy,
kołyszą nimi.

Są szczęśliwi.
Może nigdy nie byli aż tak?

Czytam "Umieranie ożywiające" Pelanowskiego.
Dociera do mnie, że "umieram" razem z nimi
i że właśnie to mnie ożywia.
Że takie pośrednie umieranie jest dużo lepsze od ucieczki, od negacji.
I ja czuję coś w rodzaju szczęścia, kiedy jestem z nimi, patrzę, trwam.

Kropko, pytasz o moją córeczkę.
Jest jeszcze mała, ma osiem lat.
Jest raczej pogodna.
Jeszcze wierzy, że może zdobyć cały świat.
Wie już, że potrzebuje od tego mnie.
Ale nie wie, że może mnie kiedyś zabraknąć.

Aniu, dziękuję za modlitwę.
I ja pamiętam.

książka

[kropka991]

Napisałaś o książce, zaraz zajrzałam przez google co to jest. No i zamówiłam.
Za ok. 4 dni będę ją czytać. Pochłania mnie ten temat, mam pod opieką 90-letnią
mamę. Wpadłam na to forum z tego właśnie powodu. Wielki to bonus od losu, że
można "przetrenować" umieranie, zanim ono nas samych będzie dotyczyło. A
negacja i uciekanie? Czekanie na telefon, że TO się stało z kimś bliskim?
Oddawanie do szpitala na ostatnie dni? Nie zrobię tego, już dojrzałam do bycia
z umierającym do końca. Jeszcze jedna refleksja - wydawało mi się, że jak się
dożyje 90 lat (na przykład), to umiera się łatwiej, ze słabości ogólnej że tak
powiem. I tak bym chciała dla mojej mamy. Ale czy to nie złudzenie?