do naiki

[khaldum]

Hej naiko :)

witaj, jeśli mogę Ci w jakikolwiek sposób pomóc, pisz.
najważniejsza teraz jest rehabilitacja. I wsparcie rodziny.
Już niedługo napiszę o sprawdzonych formach terapii

pozdrawiam serdecznie

[naika]

Czuję się dziś fatalnie. Wróciłam ze szpitala i właściwie cały czas ryczę...
czuję się jak wrak emocjonalny. Z dnia na dzień targają mną inne uczucia.
Jednego dnia rozpacz, drugiego dnia nadzieja- więc optymizm, potem znów strach
bo gorączka bo ciśnienie itd. ..., potem radość, bo wydawała się przez moment
przytomna, kolejny dzień - nowe przeszkody - strach: "nie damy sobie z tym
rady"... Już nie mogę. A przecież muszę i wiem że to początek.
Tyle pytań: dlaczego ona, dlaczego teraz, co by było gdyby... Setki
bezsensownych pytań, na które nigdy nie będzie odpowiedzi.

Jutro moi rodzice mają 38-ą rocznicę ślubu...

już nigdy nic nie będzie takie jak przedtem...

[khaldum]

wiem, że jest Ci ciężko... przechodziłam przez to 3 razy
2 udary taty i jeden mamy

strach jest ciągle, im większa wiedza tym większy strach, najbardziej bałam się
przy mamy udarze to było w listopadzie ur. Wiedziałam juz co to udar, jakie
moga być konsekwencje, że objawy pojawiają się po czasie, nie natychmiast...

że czasem to co wydawało się najgorsze mija a pojawiają sie inne uszczerbki na
zdrowiu.

naiko
dasz radę, po prostu życie przez pewien czas będzie wyglądało troszkę inaczej

pytasz dlaczego ona, dlaczego teraz itd
na to nie ma odpowiedzi

mója tata po pierwszym udarze rzucił palenie, przeszedł na zdrowy styl zycia,
nie miał nadwagi, uprawiał sport... nie miał prawa dostać udaru po raz 2.
Przyczyną pośrednią było przemęczenie, bezpośrednią wada genetyczna polegająca
na bardzo gestej krwi...

naiko, możesz mamie pomóc. Najważniejsza jesy REHABILITACJA. Im wcześniej tym
lepiej. Zorientuj się, czy w Twojej miejscowości jest specjalista PNF w stopniu
rozwijającym. Można tą metodą rehabilitowć praktycznie od pierwszej doby po
udarze. To co zapewnia szpital, nie jest wskazane, może doprowadzić do spastyki.

Trzymaj się

i bądź dzielna, wpieraj tatę w tych trudnych chwilach

pozdrawiam

[khaldum]

taka myśl mi przyszła do głowy, postaraj się jutro razem z tata jakoś, na ile
pozwalaja na to warunki szpitala i stan mamy, uczcić tą rocznicę...

życie po udarze toczy się dalej, ale to nie znaczy że musi byc smutne
my od czasu 2 udaru taty wyprawiamy imprezy rodzinne przy każdej okazji
pierwszą był powrót ze szpitala do domu
święta rodzinne takie full house, z kuzynkami, wujkami i ciociami..
wszystkie imieniny i urodziny

na początku tato oponował, wstydził sie swojej niedołęzności to teraz sam
inicjuje takie spotkania

[gosc1235]

Naika!!! Jestem w dokładnie takiej samej sytuacji - strach i niepewność.
Mój tata miał udar niedokrwienny 4 dni temu. Ciągle jestem w szoku. Ale trzeba
być silnym!!! Tata troszke mówi, ale plączą mu się słowa, leży w szpitalu,
kontakt z nim jest bardzo utrudniony. Dużo łez wypłakałam, ale wiem że
cokolwiek się stanie, to damy radę - ja, siostry i mama. Po prostu stało się -
nikt nie mógł tego przewidzieć.
TRZYMAJCIE SIĘ!!!

[naika]

Witajcie,
Pozdrawiam Was wszystkich, dzięki za wsparcie.
Chciałam napisać kilka słów o naszej obecnej sytuacji, bo od udaru mamy minęły
już ponad cztery miesiące.
Międzyczasie mama dostała się na oddział rehabilitacyjny, ale ze względu na złe
wyniki krwi i brak sił została wypisana do domu po niecałym tygodniu. Przeszłam
przyspieszony "kurs" pielęgniarstwa- począwszy od zmiany pieluch, poprzez mycie
leżącego na dawaniu zastrzyków skończywszy. Wszystko to jest bardzo
wyczerpujące, ale dla bliskiej osoby można znieść bardzo wiele. Teraz wiem to
na pewno :)
Co do samego stanu mamy to niestety nie ma wielkich zmian. Mama nie mówi
absolutnie nic. Wszystko rozumie ale nie pamięta właściwie żadnych słów,
oprócz "tak, tak"- wypowiadanych szeptem. Paraliż prawej strony- nie ustępuje,
choć ostatnio troszkę lepsze jest napięcie mięśni w nodze. Niestety ręka mimio
masażów i lepszego ułozenia ciągle nabrzmiewa. Największym problemem jest
jednak brak możliwości pionizacji. Po krótkim siedzeniu na wózku- mama mdleje.
Stopniowo wykonywane są wszystkie badania w celu znalezienia przyczyny. Była
już biopsja szpiku, usg, bad. ginekologiczne, tomografia itd. Póki co- żadnych
wieści.
Co można więcej mówić?... Jest ciężko...
Mam mało czasu, ale zaglądam tu czasem i dzięki temu forum wiem, że nie ja
jedna zmagam się z tymi problemami. Dzięki wielki.

[khaldum]

hej naiko :)

cieszę się, że napisałaś. Nie znam specyfiki udarów lewej półkuli, moi rodzice
mieli udary prawych półkul. Tata miał problemy z mówieniem przez okres
pierwszych 2 miesięcy po udarze. Wynikało to jednak z silnego porażenia całej
lewej strony ciała.

Jesteś właściwie pierwszą osobą która napisała o tym jak jest PO UDARZE.
Ciężko, inaczej, ale nadal jesteśmy razem, choć to wspólne życie wygląda inaczej
niż przed.

Ja borykam się z problemami natury psychicznej, osobowość poudarowa... Naprawdę
trzeba wiele wysiłku by to zrozumieć i zaakceptować.
Fizycznie rodzice są sprawni, tzn mama ma osłabioną lewą stronę ciała, ojciec
nie czuje swojej lewej części ciał wcale, ale jest spionizowany i samodzielny.
Wszystko jednak dzięki kosztownej prywatnej rehabilitacji.

Co do Twojej mamy, czy myślałaś o neuromobilizacji?
Czy udało ci się jakoś poustawiać życie towarzyskie?
Zrezygnowałaś z niego, czy przeorganizowałaś. Ja w pierwszym okresie, czyli
półtora roku po udarze taty zrezygnowałam całkowicie ze spotkań ze znajomymi.

Teraz wiem, że ich obecność jest niezbędna dla komfortu psychicznego.

pozdrawiam cię
K