IBS a psycholog

[sorrowm]

Rok temu lekarz rodzinny stwierdzil ze mam IBS przepisal mi leki m.in
uspakające pozniej dal mi skierowanie do gastrologa ktory znowu przepisal mi
leki ale nie uspakajające. Z wlasnych doswiadczene wiem ze objawy nasilają
sie pdczas stresu wiec czy gastrolog powinien skierowac mnie do psychologa?

[asia23bb]

Powinien, nie powinien..lekarze roznie podchodza do IBS..moze po prostu sama
sie wybierz do psychologa, nie potrzeba do tego (chyba???) skierowania. Jak
mozesz poczytac na forum (np. watek po wizycie na kanapie) srodki uspokajajace
oraz w ogole leczenie u psychologa moga pomoc.
Pozdrawiam

[sorrowm]

Dobra dzieki. Widac sama musze zdecydowac czy potrzebuje czy nie. Pozdr

[gocha59]

A może jednak akupunktura?

[sorrowm]

po co mi akupunktura? Nie wiem juz co mam zrobic chyba po prostu znowu czekac.

[asia23bb]

Nie zalamuj sie tak od razu. Mnie osobiscie wydaje sie, ze jesli myslisz o
psychologu, to widocznie potrzebowalabys sie tam udac - jesli masz duzo stresow
itp psycholog jest w stanie pomoc, a lepsze samopoczucie psychiczne jest
nieodlacznie zwiazane z samopoczuciem fizycznym.
Pozdrawiam cieplo

[13_weronika]

Osobiście uważam że psycholog/psychiatra jest bardzo ważnym elementem w
leczeniu IBS.. To pewnie zależy od tego w jakim stopniu każdy z nas jest
pogrążony i zdominowany przez chorobę, ale myślę, że wielu z nas nie jest w
satnie już samemu sobie z tym poradzić... Niby wszyscy rozumiemy, że to tylko
nerwy, że przecież nic złego nie musi się dziać, a i tak nasze brzuchy się nas
nie słuchają, wiekszość z nas już dawno straciło nad tym kontrolę...
Faszerujemy sie róznymi proszkami, przeczyszczamy się, stosujemy diety, a i tak
nie możemy żyć pełnią zycia, jedynie z dnia na dzień, byle przeżyć nastepny
dzień w pracy, jakąś wizytę w urzędzie, egzamin w szkole itp...
Problem w tym, że tak trudno jest znaleźć właściwego psychologa, kogoś kto nie
tylko słyszał o IBS, ale wie jak ta choroba działa, w naszym mózgu, w naszym
układzie pokarmowywm, jak to wszystko przebiega, od czego zależy.. Kogoś, kto
zna doładne objawy fizyczne IBS-u, ale także wie do jakiego stanu ta choroba
doprowadza naszą psychikę.. Nie chciałabym by psycholog traktował moje IBS jak
każdą inną nerwicę - chcę by lekarz dokładnie ROZUMIAŁ o czym ja mówię, co ja
czuję i pomógł mi zrozumieć cały tan mechanizm, który mnie opanował... Ale
niestety, psychologów jest wielu, wszyscy od wszystkiego, czyli od niczego.. :(
Duzo się trzeba nachodzić by znaleźć właściwego człowieka, a każde
rozczarowanie, tylko nas zniechęca... Aż nie mamy już siły na kolejnego
lekarza.. pozdrawiam, buziaki!

[sorrowm]

Boje sie ze trafie na takiego co mnie nie zrozumie napewno sie zniechece ale
wiem ze potrzebuje kontaktu z psychologiem nie tylko ze wzgledu na IBS.
Wydaje mi sie ze mam takie dni kiedy sie nie stresuje a jednak mam te objawy to
tak jakbym podswiadomie sie czegos znowu bala i wtedy znowu to samo:(
Nie wiem jak to jest normalnie spotkac sie z przyjaciolmi, nawy kiedy zdarzy
sie taki dzien kiedy moj brzuch milczy to i tak nie potrafie z nikim normalnie
porozmawiac no ale to juz inna kwestia.
Wydaje mi sie ze IBS ma wielki wplyw na nasza psychike a moze to sie zaczelo na
rowni ten niekontrolowany stres, jakas deprecha itp i IBS.
Znienawidzialam siebie przez te chorobe bo jak mozna zyc kiedy twoj brzuch zyje
wlasnym zyciem. Przychodzil taki dzien ze chcialam wziasc noz i pocharatac
sobie nim brzuch tak wiec IBS wnika w nasza psychike bardzo gleboko. Chce byc
normalna ale boje sie ze to juz niemozliwe.

[asia23bb]

Viki, wiem co czujesz. Sama mam chwile zalamania i dni, kiedy nie widze przed
soba przyszlosci. Ale usilnie staram akceptowac siebie taka, jaka jestem oraz
wierzyc w to, ze bede zyc normalnie, a rowniez w to, ze za jakis czas lekarze
odnajde przyczyne IBS i wszyscy wyzdrowiejemy!
Pozdrawiam cieplo trzymaj sie!
A.

[marialudwika]

IBS i nasza psychika tworza jakas spirale,jedno powoduje drugie.Rozumiem
Ciebie,jak malo kto.Zauwazylam jednak,ze jak uda mi sie odprezyc,rozluznic,jak
to sie mawia, to czuje sie lepiej.Czesto pomaga mi rozmowa/telefoniczna/ z moja
przyjaciolka z W-wy,to dla mnie najlepsza psychoterapia,ostanio bardzo
zniechecilam sie do psychologow.Odkad wybuchl wiadomy skandal.Ale jednak z
pewnoscia sa jeszcze jacys godni zaufania,ale gdzie ich znalezc?
I ja mam takie dni,ze mam wszystkiego dosc,ale jakos trzeba sie trzymac,mamy
to forum,gdzie wazajemnie sie rozumiemy !!Pozdrawiam cieplo Sorrowm!
m,

[13_weronika]

Mój psycholog powiedział, że moje kłopoty z brzuchem, to krzyk mojej duszy,
która popadła w depresję.. niby wszystko jest ok, ale coś mnie gryzie.. Zwykle
jest tak, że nasze IBS tkwi w nas już zbyt głęboko, by samemu sobie z tym
poradzić, nawet chwile rozluźnienia i takie bez stresu nie wiele dają, bo
trwają krótko, gdyż nasza psychika jest zakodowana na ból, nasz organizm nie
umie już inaczej funkcjonować, myslę nawet, że nasz organizm myśli, że to jest
normalna reakcja, że tak właśnie powinno być, już zapomniał jak to jest być
zdrowym.. Dlatego trzeba dotrzeć głęboko w naszą psychikę i ją przestawić na
życie bez IBS, przekonać że IBS nie jest normalne.. Najgorsze jest to, że to
bardzo trudne.. Pamiętam, że ja nie potrafiłam sobie przegadać, że nie muszę
się denerwować, że nie mam powodu do paniki, takie pozytywne myslenie nie wiele
dawało, bo IBS i tak było górą... Dlatego myslę, że w tym początkowym okresie
ważne oprócz terapii są też leki antydepresyjne czy inne psychotropowe.. Wiem,
że wielu jest temu przeciwnym, ale ja sobie myślę, że potrzebujemy tych
lekarstw, by najpierw z ich pomocą mózg się przestawił i dopiero gdy zaczniemy
zauważać, że jest lepiej, jesteśmy odważniejsi, mamy coraz więcej lepszych dni,
jesteśmy w stanie pokonywać pierwsze bariery i wychodzić do ludzi, robić
rzeczy, których wcześniej się baliśmy.. W ten sposób możemy nabrać odawgi,
która pozwoli nam iść do przodu, musimy się tylko przekonać, że może być
inaczej... Ale bez prochów chyba nie jesteśmy w stanie tego zrobić.. Wiecie, ja
zawsze starałam się za wszelką cenę żyć normalnie, pracować, studiować,
spotykać się ze znajomymi, jeździć na wakacje itp.. ale było mi coraz trudniej,
coraz częściej miałam chwile załamania i ucieczki w zacisze domu.. Ale nie
dotarłam aż do takiego etapu, że bałam się zupełnie wyjść z domu.. I błagam Was
kochani nie róbcie tego! Nie pozwólcie by choroba zniszczyła wam życie - tyle
jeszcze lat przed Wami! Musimy walczyć, musimy poszukiwać jakiegoś rozwiązania,
jakiegoś sposobu by z tego wyjść.. Ja naprawdę polecam poszukać dobrego
psychologa/psychoterapeutę... Ja w swoim, życiu spróbowałam naprawdę
wszystkiego, lekarstw, ziół, chomeopatii, diety itp., ale nie udało mi się
opanować IBS-u takimi sposobami.. Teraz podjęłam się ostatniej próby -
psychologa i lekarstw antydepresyjnych.. I naprawdę nie widzę jakiś skutków
ubocznych, czuję się normalnie.. Coraz częściej gdy idę rano do pracy myślę
sobie że życie jest pięknę, coraz częściej się śmieję, coraz więcej we mnie
odwagi by pokonywać codzienne trudności, coraz lepiej radzę sobie w różnych
spotkaniach z ludźmi.. (tylko zaparcia mnie męczą.. chlip.. :) Czasami mam
gorsze chwile i wtedy mam ochotę się załamać, że to wszystko do d.., że to nie
działa, że się nie sprawdza, ale potem mówię sobie - czierpliwości! - tyle lat
na to chorujesz, choroba nie odejdzie odrazu, na to trzeba miesięcy, wielu
leków antydepresyjnych, rozmów z psychologiem itp. Od czasu gdy biorę leki
antydepresyjne, nie biorę już nic więcej, żadnych rozkurczaczy, espumisanów, no-
sp, itp. pomocniczych leków które co chwila kupowałam w aptece bez recepty..
Przepraszam Was, że tak bardzo się rozpisałam, ale chciałabym, abyście nie
przestwali walczyć o swoje życie.. Życie ma sens, naprawdę...

[sorrowm]

Ja faktycznie lepiej czulam sie po antydepresantach ale moja mam twierdzi ze
nie sa mi potrzebne. Niestety ja wiem ze narazie musze je brac zeby bylo
troszke lepiej zeby latwiej byloby mi sie wydostac z tego chorubska po prostu
sama nie dam sobie rady zeby z tego wyjsc. Dla nmie dobrym lekarstwem tez jest
piwo:D wtedy sie rozluzniam, uspakajam i czasami jest naprawde ok i to dziala.
Ja wiem ze u mnie chodzi glownie o psychike:( Do tego doszly inne choroby
psychiczne. Boje sie ze bedzie ich wiecej:( Z kazdym dniem mysle o tym ze znowu
jest tak samo i jak czegs nie zrobie to zwariuje to juz nie ma zycia przedemna
i to juz nie jest tylko wynik IBS.
Ja zaczelam sie bac najpierw panicznie szkoly to zawsze byl dla mnie duzy stres
najpierw zwykle szkolne leki a pozniej myslalam tylko o IBS nie skupiajac sie w
szkole na lekcjach, pozniej doszly kontakty z ludzmi ze znajomymi to byl
koszmar dla mnie zamkniecie sie przed swiatem, ucieczka przed problemami.
Kumpela zaproponowala mi wyjazd pod namiot ale ja nie chce, boje sie przeciez
tak wielu moich rowniesnikow wyjezdza ze znajomymi pod namioty a ja sie boje:(
Chcialabym byc zdrowa... juz nie pamietam jak to jest Wszystko kreci sie wokol
tylu nienormalnych rzeczy, mysli, zachowan:(
Weronika ty samam zdecydowalas sie pojsc do psychologa czy jakis inny lekarz
Cie do niego skierowal?
Pzdrawiam i dziekuje ze dzieki Wam nie jestem z tym sama

[13_weronika]

Sorrown, ja sobie myślę, że Ty masz dodatkowo jakiś rodzaj fobii społecznej,
boisz się kontaktu z innymi ludźmi, ciągle się chowasz przed nimi itp. Tak
bardzo chciałabym abyś z tego wyszła i mogła się cieszyć życiem jak Twoi
rówieśnicy.. Myślę że nie powinnaś odstawiać antydepresantów jeśli Ci pomagają -
każda chwila jest cenna jeśli możesz się choć trochę dłużej dobrze czuć..
Tylko oczywiście trzeba dobrać odpowiedni lek..(ja biorę seroxat).
Jeśli chodzi o moją decyzje pójścia do psychologa to było tak:...
W trakcie mojego leczenia zrobiłam już wszystkie mpożliwe badania i wszyscy mi
mówili, że jestem zrowa (pod względem jakiś zmian chorobowych mojego ciała).
Pomyślałam sobie - skoro wszystko jest ok, to moja psychika coś tu szwankuje...
Przeczytałam kiedyś fajny artykuł, że układ pokarmowy jest niemal drugim
mózgiem człowieka, jest wyjątkowo mocno unerwiony i przechodzi do niego bardzo
dużo sygnałów z naszego mózgu.. dlatego często na wszelkie stresy reagujemy
bólami brzucha (nie tylko IBS-wcy, ale zdrowi ludzie często też). Postanowiłam
więc spróbować u psychologa, ale moja droga była długa.. Najpierw poszłam do
prywatnej przychodni do psychologa.. Nagadałam się pół godziny opisując moje
dolegliwości i uczucia, a ta babka na koniec powiedziała mi: "wie pani co,
niestety nie mogę pani pomóc, bo zajmuję się relacjami w małżeństwie i
rodzinie.. ale dam pani parę adresów..." :\ No i dała mi jaieś namiary do
państwowych poradni.. Niestety w większości trzeba było długo czekać..
Spróbowałam w takiej poradni dla studentów.. Poszłam raz, jakaś młoda
dziewczyna zrobiła mi kilka testów, po kilku dniach pokazała mi wyniki (z
których nic nie wynikało) i powiedziała, że mogę się zapisać na terapię
grupową, ale dopiero za pół roku... :( No, trudno i tak nie miałam ochoty tam
się leczyć, bo było widać, że babka nie ma pojęcia o czym mówię, poprostu
kwalifikuje mnie do jednej grupy razem ze wszystkimi co tu przychodzą..
Poszłam do jeszcze jednego psychologa prywatnie, ale już na wywiadzie
widziałam, że mnie nie rozumie i nie ma pojęcia co to jest IBS.. Potem
znalazłam jakiegoś innego psychologa, był trochę dziwny, taki zakręcony, niby
angażował się w jakieś akcje dla kościoła i biednych, ale był drogi i miał taką
beznadziejną metodę, że na spotkaniach najpierw przez większość czasu pisałam
na kartce odpowiedzi na kilkanaście pytań (ciągle tych samych), a on w tym
czasie np. obsługiwał inną osobę, a potem przybiegał do mnie i przez jakiś czas
omawialiśmy to co napisałam... Czasami strasznie mnie to wkurzało, bo czułam
się lekceważona i nie znosiłam tego pisać, chiałam rozmawiać... Męczyłam się u
niego jakieś 5 m-cy i dałam sobie spokój... Zmian nie było.. Po tym już
zrezygnowałam z poszukiwań, aż poznałam pewną dziewczynę na innym forum dla IBS-
owców, ona właśnie miała zaczynać terapię u tego lekarza. Po m-cu kiedy się z
nią skontaktowałam zauważyłam w niej zmianę.. Wcześniej w jej tekstach było
widać załamanie, zniechęcenie, lęk.. Zresztą pisała, że nie wychodzi z domu,
boi się wszelkich kontaktów z ludźmi, no i też miała IBS i to biegunkowe.. Po
wizycie, zaczęła też brać jakieś proszki (ale inne niz ja) i było widać, że
jest w niej trochę więcej radości, pisała, że nie boi się już wyjechać
autobusem w miasto itp. Ta dziewczyna dojeżdża ok. 120 km do tego lekarza..
Postanowiłam spróbować... Poprosiłam ją o telefon do tego lekarza.. On jest i
psychologiem i psychiatrą, to starszy facet.. Zadzwoniłam, zapytałam czy
zajmuje się IBS, czy zna tą chorobę i pojechałam... O wizycie pisałam więcej w
temacie "po wizycie na kanapie".
ps. ja jestem z W-wy, a ten lekarz przyjmuje w jednej z podwarszawskich
miejscowości..
ps. sorrown dla Ciebie link do pewnego forum.. czasami tam zaglądam...
spotykają się tam ludzie z róznymi fobiami, nerwicam, lękami.. itp. niektóre
wypowiedzi minie wręcz przerażają, że życie może być dla niektórych tak
przerażające, tak męczące... szkoda mi ich, bo sama mam swoją fobię i nerwicę i
nie widziałam, że może być jeszcze gorzej...
pozdrawiam wszystkich!!! kocham Was!!!!!!!!!!

[13_weronika]

oczywiście zapomniałam o linku dla Ciebie, Sorrown.. :)
users.nethit.pl/forum/forum/logos/

[marialudwika]

Weriniko,pozwoililam sobie tez skorzystac z tego linku :))
ml

[marialudwika]

Nie przepraszaj bo chetnie czyta sie Twoje posty,widac w nich
nadzieje,swiatelko w tunelu,ze IBS "odpuszcza" gdy psychika jest silniejsza!
Gdy jest slaba tkwi sie w blednym kole strachu i dolegliwosci...
A chce sie z niego za wszelka cene wyjsc!
ml

[sorrowm]

Weronika wiem ze mam fobie społeczną, czuje sie bezradna tzn nie wiem jak
prosic o pomoc. Moi rodzice uwazaja to za noromalnie kiedy siedze w domu a ja
sie po prostu juz dusze:( Najgorsze jest to ze z kazdym dniem zycie mi ucieka,
czuje ze cos trace, ze umre w samotnosci nic nie osiagajac. Mysle sobie bedzie
lepiej uda mi sie przeciez nie mozna tak dluzej sie chowac bo ja chce sie
spotykac ze znajomymi, smiac sie, sluchac z nimi muzyki, chce miec chlopaka,
planowac z nim wyjazdy, rozwiazywac razem problemy. Dla innych to codziennosc a
dla nmie cos nierealnego. Moze znajdzie sie ktos kto dotrze do mnie i nie musi
byc to psycholog tylko bez tych cholernych lekow bedzie tak jest;(:/

[sorrowm]

i dziekuje za linka tam mnie jeszcze nie bylo:)

[13_weronika]

Sorrowm, bez specjalisty sobie nie poradzisz - jestem o tym przekonana!!!
Potrzebujesz naprawdę fachowej pomocy!! Twoi rodzice powinni zacząć traktować
Twoją chorobę poważnie, muszą Ci pomóc... A może to oni tak Cię przytłaczają,
udając że nie ma żadnego problemu, że takie życie jak masz, jest normalne... A
ile Ty masz lat w ogóle?? i gdzie mieszkasz?? Kochana zrób coś z tym; jeżeli
najbliżsi Cię nie rozumieją, to sama zacznij szukać jakiegoś sposobu na
zdrowie, nie oglądając się na komentarze otoczenia... Ja też właściwie nie
miałam wsparcia u rodziny - wyjechałam z domu rodzinnego 4 lata temu i sama się
z moim IBS borykałam, nie rozmawiałam o tym z rodzicami... Co prawda mój
chłopak wie o chorobie, stara się jak może mnie zrozumieć, ale wiem że nigdy
mnie nie zrozumie, bo on nie ma takich problemów... W którymś momencie więc
przestałam o tym z kimkolwiek rozmawiać, bo to było bez sensu... Dopiero gdy
Was znalazłam, poczułam się jak wśród swoich..

ps. mam teraz przerwę w pracy.. ;) idę na fajeczkę i kawkę.. i pomyśleć, że
jeszcze m-c temu nie paliłam w pracy i nigy nie piłam kawy, bo bałam się że
mnie odrazu brzuch rozboli.. tak sobie wmawiałam, a teraz mam to gdzieś!! :)

[sorrowm]

Wiem wiem ze sobie nie poradze. Mam 20 lat i mieszkam z rodzicami. Nie mowilam
nikomu o mojej chorobie i nigdy nie powiem bo wiem ze inni maja normalne zycie
i tego nie zrozumieją. Jutro wyjezdzam na tyg oczywiscie z rodzicami az sie
boje jak to bedzie.
Chyba zrobie tak jak ty i zaczne sama dzialac tylko nie wiem narazie gdzie
konkretnie sie udac no i kasy nie mam. Moze jednak powiedziec mamie ale nie o
fobii tylko ze czesto chorzy na IBS potrzebują kontaktu z psychologiem. Musze
to znowu przemyslec.
Pozdrawiam i milej pracy zycze:) chyba tez sobie kawunie wypije:)

[marialudwika]

Rzeczywiscie,ze tutaj mozna sie czuc jak wsrod swoich!!
ml