rozbicie malżeństwa

[delfina6]

Cześć Wszystkim!
Chciałam dowiedzieć się od Was (drugich żon), czy kiedykolwiek przeżywałyście
jakieś wyrzuty sumienia związane z rozbiciem małżeństwa swojego obecnego
męża? I czy naprawde to jest tak, jak sie potocznie mówi, że odebrałysmy ojca
i męża?

[pysia-2]

nie wiem, ja nie rozbijalam. A jakbym nawet rozbila, wyrzutoow sumienia pewnie
i tak bym nie miala. No bo dlaczego? To chyba nigdy nie jest tak, ze sie chlopa
na sile za wlosy z cudownego malzenstwa wyciaga? Chcial, to poszedl, nie ja to
inna, a jak sie mialo rozbic, to sie rozbilo.

[delfina6]

Kiedy decydowałam się na taki związek podobnie myslałam ja Ty pysiu, lecz
niestety teraz juz sie w tym pogubiłam. Moja rodzina, jego rodzina - czuje, ze
wszyscy mnie szykanują - mam już dość. A on oczywiście postrzegany jest jako
niewinny baranek uwiedziony przez zła kobietę. Do szału mnie to wszystko
doprowadza

[mikawi]

ja też nie rozbiłam bo poznaliśmy się 4 lata po ich rozstaniu, gdy kazde miało
swoje życie
będąc w sytuacji, że facet dla mnie miałby odejśc od żony i rodziny pewnie bym
sobie odpuściła, bo jestem zwolenniczką prostych sytuacji w życiu i nie
chciałabym swojego komplikować (a tak na marginesie i tak jest skomplikowane
jak się wiąże z facetem z przeszłością)
prawda jest taka, że nie wiedzieć czemu faceci wychodzą jakoś obronną ręką z
największego bagna w które się pakują, a winna jest potem zawsze kobieta, w tym
przypadku ta, dla której to oni zostawiają swoją rodzinę
dlatego myślę, że jeśli już jakieś poczucie winy - to powinien mieć twój facet
a nie ty
to że ty coś takiego czujesz świadczy o twojej wrażliwości, bo z pewnością nie
jest to komfortowa sytuacja ktorej możnaby pozazdrościć, generalnie jednak
reakcja otoczenia była do przewidzenia
teraz musisz się zastanowić co dalej, bo czasu nie cofniesz - albo olejesz to
wszystko co mówią i skupisz się na swoim związku i rodzinie i przestaniesz się
zadręczać, albo jeśli nie da ci to normalnie żyć - odpuśc sobie faceta. Tylko
że łatwo mówić. Rozważ mniejsze zło, czy rozbicie kolejnej - waszej - rodziny
cokolwiek rozwiąże?

[jutro6]

Mój wtedy adorator, a dzisiaj mąż przekonał mnie, że to nie ja rozbiłam jego
małżeństwo. Najpierw odszedł od niej psychicznie, uczuciowo, fizycznie. Potem
rozpoczął romans i upewnił się, czy wyjdę za niego. Potem oboje złożyliśmy
pozwy. Zanim skończyły sie rozwody, prześladowana, śledzona. To na mnie spadła
wina. Choć sąd uznał też winę byłej żony. Przez kilka lat do dzisiaj jego
dzieci patrzą na mnie dziwnie. I jak mam, pisałam w kilku wątkach.
Jestem nadal przekonana, że nic nie rozbiłam. Tak jak nie zostało rozbite moje
poprzednie małżeństwo, bo przestało istnieć wcześniej. Każdy czuje i wie, kiedy
to się kończy. A była żona to hipokrytka, chodziło jej o forsę. No i co ma
mówić, kiedy nawet sąd jej napisał, że sama sobie rozbiła własne małżeństwo?
Szczuła mnie wobec wszystkich, aż jej się cgyba już znudziło.

[ann_mart]

pysia-2 napisała:

> nie wiem, ja nie rozbijalam. A jakbym nawet rozbila, wyrzutoow sumienia
pewnie
> i tak bym nie miala. No bo dlaczego? To chyba nigdy nie jest tak, ze sie
chlopa
>
> na sile za wlosy z cudownego malzenstwa wyciaga? Chcial, to poszedl, nie ja
to
> inna, a jak sie mialo rozbic, to sie rozbilo.

Otóż Pysiu nie zawsze tak jest, że się nie wyciąga na siłę. Wiem to z autopsji.
Mój mąż nawet nie wiedział jaki był ze mną nieszczęśliwy dopóki nie uświadomiła
mu tego koleżanka z pracy. Pod płaszczykiem przyjacielskich rozmów wyciągała z
niego informacje na temat naszego życia. Nie było to nic ważnego tylko np. "na
czym ostatnio byliście w kinie?".
"na filmie X'
"A dlaczego właśnie na tym?"
"Zona chciała"
"A ty chciałeś na coś innego?"
"TAk na Terminatora, ale żona nie chiała?"
"NO, ja bym tak nigdy nie zrobiła. Jak mój chłopak chciał iść do kina to zawsze
najpierw szliśmy na to na co on chciał, a potem na moje filmy"

Historia druga:
"Dlaczego nie byliście tam i tam?"
"Bo nie mamy z kim dziecka zostawić"
"Gdybym ja z toba miała dziecko to zawsze byłbyś dkla mnie na pierwszym
miejscu, i spod ziemi bym jakąś opiekunkę wyciągnęła"
Dodam, że młody miał wtedy 7 mies. i karmiłam pokarmem własnym w większości.

I tak kropla drążyła kamień (nie siłą ale wytrwałością). Koniec końców mój mąż
zrozumiał, że był przeze mnie przytłoczony (czego wcześniej nie odczuwał), że
za mało mu czasu poświęcam, że dziecko zajęło jego miejsce (z czego wcześniej
nie zdawał sobie sprawy. Że to co wcześniej było dla niego naturalne - czyli,
że po urodzeniu dziecka nie da się funkcjonować tak jak wcześniej i wszelkie
wyjścia trzeba planować w wyprzedzenie, załatwiając opiekę itp - nagle okazało
się nienaturalne, stało się moją winą.

Na szczęście w porę się zorientowałam co się święci i poszliśmy na terapię
(terapeutka powiedziała zresztą, że w przypadku mężczyzn którzy chcą "mieć
święty spokój" taki scenariusz jest dość typowy, że nawet gdy kochają partnerkę
z całego serca można ich odciągnąć z dobrego związku mamiąc obietnicami
spokoju, braku wymagań itp.
Długo z tego wychodziliśmy, w szeregu kryzyzów, wyprowadzek męża. Odpukać od
lipca spokój więc mam nadzieję, że jednak będę pierwszą i ostatnią.
Ale gdybym się nie zorientowała i gdyby nie terapia - odszedłby. I naprawdę
dużo zmieniliśmy w naszym związku bowiem w kilku punktach
poczucie "nieszczęścia" mu się ustaliło )
Jednak bez tej kobiety nie byłoby tych problemow bo mąż sam przyznał, że dal
sobie wiele rzeczy wmówić i terapia i rozmowy z kolegami (szczególnie mającymi
drugie partnerki) postawiły go do pionu.

Jednak mimo tego, że miałabym pełne prawo obwiniać tę kobietę gdyby mój mąż
odszedł to daleka jestem od tego by mówić, że każda druga (czy następna)
rozbija małżeństwo swego partnera. Z pewnością tak bywa, ale nie oszukujmy się
to nie są bezwolne dzieci (o ile są takie dzieci) ale dorośli ludzie i decyzja
zawsze nalezy do nich. jeżeli nie chcą z kimś być to nie będą choćby
obiektywnie była to najwspanialsza osoba na świecie.
Pozdrawiam
anka

[yokono]

na szczescie nie mam tego problemu-poznalismy sie po rozwodzie. ale na twoim
miejscu mialabym moralniaka. zreszta nie wyobrazam sobie bycia na twoim
miejsscu. chociaz "nigdy nie mow nigdy" cale zycie powtarzalam ze nie zwiaze
sie z rozwodnikiem a juz z dzieciatym to w zyciu

[mamaadama4]

I ja nie rozbiłam małżeństwa, ani tez nie odebrałam ojca dzieciom.
danka

[asiek25]

Ja rozbiłam rodzinę mojego M., a przynajmniej tak czuję. I miałam ogromne
wyrzuty sumienia z tego powodu. Do czasu, kiedy poczytałam sobie tutaj
wypowiedzi dziewczyn, które uważają, że zaden facet nie odchodzi z małżeństwa,
w którym wszystko jest super. Ja wcześniej też tak po cichu myślałam, choć
zdawało mi się, że raczej takim myśleniem próbuję siebie wybielić. Teraz, kiedy
wiem, że nie jestem jedyna, która tak myśli, moje poczucie winy jest dużo
mniejsze, choć nie znikło tak do końca. Wiem, w jakich sytuacjach eks była nie
fair w stosunku do M. i teraz widzę chyba jaśniej, że to miało bardzo duzy
wpływ na rozluźnienie więzi między nimi.
Ponadto kiedy się spotykaliśmy, ja nigdy nie wymuszałam, ani nawet nie
namawiałam M. do tego, aby odszedł z domu. Wręcz przeciwnie - zawsze mu
powtarzałam, że powinien zostać z żoną i dziećmi, jeśli będzie tam bardziej
szczęśliwy, niż ze mną. To był całkowicie jego wybór - w zaden perfidny sposób
nie próbowałam wpłynąć na jego decyzję.
Rodzina mojego M. też przez dłuższy czas mnie nie akceptowała. Jego rodzice
przez 2 lata nie chcieli mnie poznać, mmimo tego, że wiedzieli, iż mieszkamy
razem. Ale w końcu się przełamali i nasze stosunki teraz są naprawdę bardzo
dobre. To trochę boli, że ignorowali mnie przez tyle czasu, ale nie daję im
tego odczuć i staram się też zrozumieć ich racje. W końcu dla dobra wszystkich
dobrze jest utrzymywać przyjazne stosunki z rodziną. Mam nadzieję, że Tobie się
to też którego dnia uda, choć może to jeszcze trochę potrwać. Spróbuj być
cierpliwa.
A z tym poglądem o odbieraniu dzieciom ojca to różnie bywa. Często jest tak, że
to eks utrudniają lub wręcz zabraniają byłym mężom widywać się z dziećmi,
manipulując emocjami innych na własny użytek. Tak jest w naszym przypadku. Więc
tutaj poczucia winy nie mam żadnego.
Pozdrawiam Cię ciepło!
Asia

[jayin]

ja nic nie wiem...
Osobistego poznałam długo, długo po tym, jak się rozwiódł.
Ewentualnie mogę powiedzieć, że przeze mnie/dla mnie (?) zakończył "związek" z
jakąś tam panną, ale wyrzutów sumienia nie mam - bo tak de facto razem
zaczęliśmy być dopiero po wielu podchodach wzajemnych i czasowych od
tamtego "związku"

z tego co wiem, to ta panna też akurat nie była powodem "rozpadu małżeństwa".
więc ewentualne wyrzuty sumienia niechaj sobie spadają na inną poprzedniczkę


pozdr.

Joanna

[aagacia]

nikomu ojca nie odebralam bo g. dalej jest cudownym ojcem - takim jakim byl
gdy jescze mieskzal z nmama nadii.
meza tez nie ukradlam - jakby sam nie chcial to bym go sila nie zaciagnela
a rozumny chlop jest to by sie zbuntowal
splot roznych wydarzen sprawil ze jestesmy razem - nasza odpowiedzialnosc
dzieli sie na trzy. czasem jest mi smutno bo nigdy nikogo nie chcialam
swiadomie skrzywdzic. niestety to jest cena ktora musielsmy zaplacic za to ze
jestesmy razem. w kazdym razie - nie zaluje - chcialabym oszczedzic eks
wszystkich cierpien. tule ze wtedy ja bym cierpiala..a ze wszyscy jestesmy
egoistami...

dziwi mnie tylko delfino twoj post na samodzielnych - o tym ze chcialabys zeby
twoj maz wrocil do swojej eks ?? jak dla mnei to jakies jedno wielkie
nieporozumienie..chyba nie masz prawa ingerowac w jej zycie...

Agacia i Julka - Kulka
" Prawda jest jak tlen - otrzymasz zbyt wiele i sie rozchorujesz" J.Caroll

www1.gazeta.pl/forum/794674,30353,794652.html?f=621&w=5577873&a=5577873&v=2&strona=0

[chalsia]

Taaa, mnie właśnie zastanawia DLACZEGO Delfina chce się pozbyć swojego męża w
taki sposób (tzn, że ma wrócic do "pierwszej")? Może spełnił już swoją rolę????
I że szuka pomocy od innych jak to zrobić, by to ON odszedł od niej.
Może jestem niesprawiedliwa, ale jak dla mnie pachnie to jakąś wielką
manipulacją.
Pozdrawiam,
Chalsia

do chalsi

[delfina6]

droga Chalsiu, to nie jest zadna manipulacja, tylko zwrot mezczyzny, którego
podobno ukradłam.

[delfina6]

chce by p. wrócił do swojej pierwszej zony, bo jestem szczerze przekonana, iz
ona nie odrzucilaby go, nawet wydaje mi sie iz chcialaby tego (sam p. tak
powiedzial podczas naszej rozmowy). i juz wtedy nikt nie zarzucalby mi rozbicia
malzenstwa, to ja bylabym samotna matka i mialabym szanse na nowy zwiazek.
bardzo bola mnie te wszystkie wyzwiska i zarzuty wysuwane w moja strone,
podczas gdy tamtej jest postrzegana jako chodzacy ideal.

[aagacia]

przede wszystkim : miej gdzies to co powiedza ludzie. wazni jestescie ty i
twoj maz i to co czujecie. jesli czujesz ze ten zwiazek nie ma juz sensu, ze
bedziecie obydwoje w nim nieszczesliwi to po prostu zostaw sowjego meza. ale
nie ingeruj w sprawy twego meza i eks. jesli rzeczywiscie maja szanse na to
aby ponownie sie zejsc i byc razem szzcesliwi to daj im szanse zeby to byla
ich wlasna decyzja.
pozdrawiam

[delfina6]

ale posłuchajcie dziewczyny, jestem przekonana, ze jesli my sie rozstaniemy, to
oni znow beda razem, czyli beda razem mieszkac i beda postrzegani przez innych
jako rodzina, tu nie chodzi o to czy ona bedzie z nim szczesliwa czy
nie.wszystkim chodzi o to by znow robili wrazenie szczesliwej rodziny.
przepraszam za brak polskich znakow

[naturella]

A mi się najbardziej podoba założenie i jednocześnie twierdzenie zawarte w
pytaniu - że rozbiłyśmy

Ja nie rozbiłam, poznałam męża pół roku po rozpoczęciu się ich sprawy
rozwodowej. I ojca też nikomu nie odbierałam, bo mój mąż spędza mnóstwo czasu
ze swoim synem i jest z nim bardzo blisko.

A wyrzutów sumienia nie miałabym tak czy siak. Też jestem zdania, że od żony,
którą kocha, facet nie odchodzi...

[mikawi]

delfino,
zależy ci żeby ona była szczęśliwa czy żeby znowu była z twoim partnerem?

a może przestań się zastanawiać nad szczęściem innych w tym ex twojego faceta,
tylko pomyśl CO CIEBIE BY USZCZĘŚLIWIŁO? czy fakt, że oni byliby razem? czy
fakt, że on nie byłby z tobą? czy byłabyś szczęśliwsza bez niego? to są
zasadnicze pytania, a nie czy oni byliby znowu razem

[kasjusz3]

Delfino

Nie do końca rozumiem, jakimi kierujesz się motywami.
Powtórzę się więc poniekad za Mikawi. Czy chodzi tu o jakis nadludzki niemalże
altruizm wobec innych (chcesz ich uszczęślwić kosztem siebie?), czy o wyzbycie
się wyrzutów sumienia, co jest już blizsze egoizmowi z kolei ("ważne, bym ja
czuła się oczyszczona z zarzutów"?).
Sądzę, że powinnaś odpowiedzieć sobie szczerze, dlaczego skłaniasz się ku
takiemu myśleniu - obcemu mi, przyznam, ale zrozumiałemu.

***

Od zawsze, a było to na długo przed faktem poznania mojego obecnego partnera,
byłam zwolenniczką poglądu, że związki niszczą Ci, którzy je tworzą. Moim
zdaniem nie istnieje nic takiego, jak wina osoby trzeciej, ponieważ, zabrzmi
to zabawnie, żeby zaistniał trójkąt, musi najpierw przestać istniec duet,
czyli, de facto, faktyczny trójkąt (z pełnym zaangazowaniem emocji każdej jego
strony) nie istnieje nigdy, gdyż nawet w sytuacji, kiedy funkcjonuje jeszcze
formalnie stary związek, a ktoś decyduje się na rozpoczęcie nowego, jego
emocji w starym juz nie ma, a tym samym nie ma związku.
I nie ma tu nic do rzeczy, u boku kogo, tymczasowo widnieje się na papierze.

Posługując się mniej zawiłym tokiem myślenia - nie rozgladasz się na boki,
póki jesteś szczęśliwa. Sam fakt, że to robisz, świadczy więc za tym, że nie
jesteś. Oczywiście, jak w każdym zyciowym scenariuszu, praktyka jest zazwyczaj
bardziej skomplikowana niż teoria. Tym samym, tyle o ile nie zgodzę się nigdy
z poglądem o "wyłącznej winie tej trzeciej", przyznam, że w stosowaniu
radykalnych rozwiązań mężczyżni są z reguły większymi tchórzami niż kobiety i
dlatego częściej zdarzają im się uwikłania w "okresy przejściowe" pod
tytułem "jeszcze żonaty, ale już związany z inną kobietą". Odpowiedź na taki
stan rzeczy jest prosta - mężczyźni nie umieją odchodzić donikąd. Są bardziej
gruboskórni i ubożsi o cały wachlarz emocji, charakterystyczny kobietom,
dlatego łatwiej jest im tkwić w nieudanych związkach, choćby nie wiem jak
wstrętnych, bo potrafią przedłozyć wygodę, przyzwyczajenie itd. nad miłość,
pasję, namiętność. Dopiero kiedy namacalnie (a niestety zazwyczaj wiąże się to
z poznaniem kogoś nowego) uświadomią sobie, w czym tkwią, rozbudza się w nich
tęsknota za prawdziwym uczuciem, do którego gdzies tam pod warstwą
swojej "wszystkojedności" i "bylejakości" tęsknią. Rozwijają wtedy skrzydła,
odchodzą ze starych do nowych związków, z nadzieją na lepsze i wtedy zaczynają
się schody...

Zawsze dziwiło mnie, dlaczego mężczyźni nie odchodzą ze związków, w którym
jest im źle, póki jeszcze mogą zrobić to z klasą, zanim rozpoczną się dramaty
w stylu "byłe", "obecne", dzieci itd. Może dlatego, że ja myślę inaczej.Bo ja
potrafię... Nie wiem.
Kiedy zdałam mojemu mężczyźnie pytanie, co robił przez 5 lat u boku kobiety,
na której temat tak de facto nic nie potrafi powiedzieć, która jest mu na
wskroś obca pod każdym względem, odpowiedział mi, że nie wie...
Wie jednak, że to jego wina, bo za długo zwlekał z decyzją, by powiedzieć
swojej żonie o tym, że jej nie kocha.
Stchórzył. I zapłacił za to wyskoką cenę. Zapłaciła ja ona i płacę ją ja.
Ale to nie moja wina, że oni nie umieli zbudować sobie szczęścia.

Mam nadzieję, że dojdziesz do takiego rozwiązania, które pozwoli Ci spać
spokojniej, niezależnie od decyzji, jaką podejmiesz.

Trzymaj się.
Kasjusz

Ps. Nie rozumiem tylko jednego. Czy Twój mężczyzna też czuje, że u boku byłej
zony byłby szczęśliwszy, czy to tylko Twoje odczucia?
I pamiętaj, że nikogo nie zabierasz dopóty, dopóki ten ktoś sam nie chce
zostac zabranym.

[delfina6]

Kasjuszku (nie wiem jak Twój nick odmienić) otóz ja chciałabym naprawić, to co
zniszczyłam, czyli to, że odebrałam im szansę mieszkania razem (bo miłości z
jego strony juz nie było, a to co ona czuła czy czuje tego nie wiem, choć
przypuszczam, ze pewnie go kocha). I nie obchodzi mnie czy będą ze sobą
szczęśliwi. Chcę poprostu doprowadzić do stanu w którym jego poznałam. I myslę,
ze jest to raczej egoizm z mojej strony, bo chcę oczyścić sie z tych wszystkich
zarzutów kierowanych w moja stronę. Wiem, że mówiłyście, bym się ludźmi nie
przejmowała, ale teraz już mi nie chodzi o ludzi a o samą siebie, bo ja
naprawdę bardzo źle myślę o sobie.

[asiek25]

Delfinko, nie myśl o sobie źle!
Ja też przez to przechodziłam. W kilka miesięcy po rozpoczęciu wspólnego zycia
z moim M., kiedy okres euforii miłosenj już minął i zaczęło się życie normalne,
też w pewnym momencie myślałam o tym, że lepiej byłoby, gdyby on wrócił do
żony. Odnosiłam wtedy wrażenie, że z nią, w tamtym domu było mu lepiej niż ze
mną. Przygniatały mnie wyrzuty sumienia strasznie. Odnosiłam wrażenie, że
wszyscy mają mnie za potwora, który złośliwie i bezlitośnie zniszczył szczęście
innych. Poza tym nam wtedy też się za bardzo nie układało. Nawet mu chyba raz
powiedziałam, żeby wracał do żony i dzieci. Ale on nie chciał. I ona też też
nie. I nadal jesteśmy razem.
To nie Ty zniszczyłaś ich związek. Spróbuj to sobie uświadomić. Ja też tak
długo myślałam, ale naprawdę dużo mi dały wypowiedzi innych dziewczyn
(szczególnie Kasjusza i Jayin) odnośnie rozbijania cudzych związków. Poczytaj
je sobie dokładnie, jest tam wiele mądrych słów, które powinnaś wziąć sobie do
serca. Nie daj się zaszczuć innym. Podnieś głowę, spójrz innym w oczy i powiedz
im, że to nie jest Twoja wina. Twój mąż powninien Cię w tym wspierać.
Chyba, że to w Waszym związku brakuje już miłości i to jest prawdziwym powodem
Twoich starań o przywrócenie poprzedniego stanu rzeczy. Czy tak?

[darcia73]

Dziewczyno, masz nieźle pokręcone w głowie. Ja jestem ta pierwsza i nigdy nie
chciałabym, żeby mi ta druga oddała eksa. To byłby horror dla wszystkich. Każdy
człowiek ma wolną wolę. Jeżeli coś zaczyna się nie układać w waszym związku,
nawet z powodu twoich wyrzutów sumienia czy opinii otoczenia, powinnaś szczerze
porozmawiać o tym z partnerem i szukać uzdrowienia sytuacji w WASZYM
MAŁŻEŃSTWIE, a nie „oddawać” męża eks żonie. Jak będzie chciał, to sam od
Ciebie odejdzie. Ale jeżeli to ty czujesz się nieszczęśliwa i szukasz pretekstu
do rozstania, to już inna sprawa.

[femalespirit]

> Od zawsze, a było to na długo przed faktem poznania mojego obecnego partnera,
> byłam zwolenniczką poglądu, że związki niszczą Ci, którzy je tworzą. Moim
> zdaniem nie istnieje nic takiego, jak wina osoby trzeciej,
Alez oczywiscie, ze TEZ istnieje, bo ta trzecia/trzeci zwykle nie broni sie
przed cala historia i nie podchodzi do niej obojetnie, tylko aktywnie dazy do
tego, by zdobyc ukochana osobe. A tam, gdzie jest wlasna aktywnosc jest tez
odpowiedzialnosc i wina. Naturalnie nie wylaczna, ale tez jakas, nie mozna
udawac, ze jej nie ma.

> Posługując się mniej zawiłym tokiem myślenia - nie rozgladasz się na boki,
> póki jesteś szczęśliwa. Sam fakt, że to robisz, świadczy więc za tym, że nie
> jesteś. Oczywiście, jak w każdym zyciowym scenariuszu, praktyka jest
zazwyczaj
> bardziej skomplikowana niż teoria.
Zgadza sie, ale niestety sa ludzie, ktorzy jak sie pojawiaja klopoty w
malzenstwie to wola szukac nowej osoby niz podejmowac prace i wysilek dla
dotychczasowego zwiazku. Nowa ekscytacja, milosne i seksualne uniesienia zawsze
wygraja ze zwiazkiem, w ktorym nie jest juz rozowo (co nie znaczy, ze jest
tragicznie i nic sie juz nie da uratowac). Jest pewien typ ludzi, ktorzy
przeskakuja z jednego zwiazku do drugiego jak sie tylko zacznie naturalny dla
kazdego zwiazku moment znuzenia czy klopotow. I takich ludzi nie potrafie
usprawiedliwic i nie uwazam ich odejscia od zon/mezow za calkowicie w porzadku,
bo uczciwiej byloby najpierw probowac cos naprawic. W koncu malzenstwo to nie
tylko milosc i uniesienia; to takze pewne zobowiazanie i swiadectwo wobec prawa
i spoleczenstwa - samo oslabienie milosci moim zdaniem nie jest powodem od razu
do rozstania jak gdyby nigdy nic. Tym sie rozni malzenstwo od luznych zwiazkow
mesko-damskich, ze tworzy nowa wartosc, rodzine, na rzecz ktorej trzeba
popracowac. Nie namawiam nikogo do trwania przy kims, kogo nie kochaja, ale
namawiam do prob naprawy, bo nigdy milosc nie znika z dnia na dzien, tylko z
jakichs powodow, ktore byc moze mozna usunac.

> przyznam, że w stosowaniu
> radykalnych rozwiązań mężczyżni są z reguły większymi tchórzami niż kobiety i
> dlatego częściej zdarzają im się uwikłania w "okresy przejściowe" pod
> tytułem "jeszcze żonaty, ale już związany z inną kobietą". Odpowiedź na taki
> stan rzeczy jest prosta - mężczyźni nie umieją odchodzić donikąd. Są bardziej
> gruboskórni i ubożsi o cały wachlarz emocji, charakterystyczny kobietom,
Czy ja wiem? Mi sie wydaje, ze mezczyzni bardziej zdaja sobie sprawe ze
spolecznego brzemienia czegos takiego jak rozbicie rodziny. I oczekiwan
otoczenia, dla ktorych powazny facet to musi byc ktos stateczny i
uporzadkowany. Co do uczuciowosci to raczej dzielilabym ja po prostu miedzy
ludzi, a nie mezczyzn i kobiety. To mit, ze faceci sa bardziej gruboskorni. Po
prostu mniej sobie uczucia uswiadamiaja i jeszcze mniej o nich mowia.

[latent]

A ja czuje sie winna... Choć to dość dawno... Choć to "tylko" długoterminowy
zwiazek a nie małżeństwo... Choć nie było dzieci... I pomimo ze tłumaczę
sobie, że byłam tylko "KATALIZATOREM" jak to chalsia kiedyś ładnie
określiła... No cóż ale ja jeśli spojrzeć na to naprawę uczciwie byłam
dość "aktywnym" katalizatorem... I wiem ze Ona naprawdę cierpiała przez kilka
lat (łącznie z próbą samobójczą jak doniesli mi "życzliwi")... I wiele wiele
razy próbowała zeby On wrócił...
I choć to za nami to czasem myśle o tej dziewczynie... I wiecie co? Znam ją z
opowiadań rodziny, przyjaciół męża i wydaje się być naprawde fajną osobą... I
pewnie gdybym poznała najpierw Ją a potem męża nie mogłabym jej tego zrobić...
Większość z forumowiczek ma swoje codzienne problemy z eksami, i dzieć mi z
poprzednich związków... I trochę im zazdroszczę bo u mnie cene za moje (
nasze ) szczęście zapłaciła tylko ona. nigdzie indziej bym tego nie napisała
ale naprawdę mi przykro...

[apolka]

Dziewczyny, pozwólcie że się wtrącę (dotychczas byłam niema :o), no cóż, żyję
w "normalnym" związku i oby tak dalej :o)...).
Nie zgadzam się z opinią, że nie można rozbić cudzego związku, że jeśli on
istnieje to nic go nie zniszczy ..., to tak miło brzmi tylko w teorii. Prawda
jest taka, że każdy związek przeżywa lepsze i gorsze chwile, zarówno
przeżywanie tych dobrych jak i wychodzenie z tych złych umacnia związek. Gdy
przychodzą te gorsze chwile, gdy związek jest osłabiony, łatwo go rozbić "z
zewnątrz" i jeśli ktoś wykorzystuje taką sytuację to jest to niszczenie z
premedytacją. Ale życie ma wiele barw...

[kasjusz3]

Jak sama piszesz, życie ma wiele barw, a sprawy, które są tu poruszane wiele
aspektów. Zgadzam się, istnieją sytuacje, które wspomniałaś, ale są też takie,
kiedy "ta trzecia" w ogóle nie wtrąca się w związek swojego partnera, który
jeszcze formalnie trwa. Nie namawia i nie jątrzy. Nie można chyba tego wtedy
nazwać działaniem z premedytacją czy niszczeniem. Zwłaszcza, kiedy coś juz
dawno zostało zniszczone.

pozdrawiam

[apolka]

To właśnie miałam na myśli. Liniowy tok rozumowania - odszedł do "innej" więc
widocznie nie był już Z "tamtą" a jedynie PRZY "tamtej" jest dużym
uproszczeniem.
Myślę, że wyrzuty sumienia powinny dotyczyć tych "trzecich", które
świadomie "zadziałały" w odpowiednim, korzystnym dla siebie momencie aby zerwać
to co się ledwo, ledwo ale jednak trzymało. Tylko, że osoby, które radzą sobie
w życiu żerując na cudzych słabościach, kierujące się w swoim postępowaniu (nie
tylko w życiu uczuciowym) wyrachowaniem chyba już dawno zapomniały, jak to
jest, mieć wyrzuty sumienia. Za to często odczuwają je Ci, którym poczucie winy
zostało wmówione, narzucone przez "lepiejwszystkowiedzących", którzy "źdźbło w
cudzym oku dojrzą ale belki we własnym ...".
pozdrawiam

[delfina6]

Czesc
apolko, nie zrozumialam Twojej wypowiedzi,
"kierujące się w swoim postępowaniu (nie tylko w życiu uczuciowym)
wyrachowaniem chyba już dawno zapomniały, jak to
jest, mieć wyrzuty sumienia. Za to często odczuwają je Ci, którym poczucie winy
zostało wmówione, narzucone przez "lepiejwszystkowiedzących", którzy "źdźbło w
cudzym oku dojrzą ale belki we własnym ...".
czyli uwazasz, ze moje poczycie winny jest nieautentyczne, a tylko wmówione
przez innych, bo jestem, az tak wyrachowana osobą?

[apolka]

Kurczę, albo ja się tak niejasno wyrażam albo Ty coś pokręciłaś
Miałam na myśli to, że osoby, które są wyrachowane i lubią "wykorzystywać
sytuację" zwykle nie mają takich dylematów, wyrzuty sumienia owszem, może
poojawiły się kiedyś, na początku "obrania drogi" ale systematycznie zagłuszane
milkną. No chyba, że nastąpi nagłe "olśnienie"... (piszę w szerszym kontekście).
Bywa też tak, że ktoś czuje, że postępuje słusznie, że jest "w porządku",
zakładam, że jest to odczucie szczere a nie "wypracowane" przez
długotrwałe "wmawianie sobie". Mimo tego poczucia, "jednostki" wrażliwe,
narażone na systematyczne "oddziaływanie" osób, które "mają inne zdanie", z
czasem zaczynają wątpić we własne uczucia, intencje, poddają je w wątpliwość, w
końcu przyjmują punkt widzenia innych, "bo może to oni mają rację?, ich jest
wielu a ja jedna..." Przyjmują ocenę innych, pojawiają się wyrzuty sumienia. To
tyle, mam nadzieję, że jaśniej.
I jeszcze jedno: To chyba Kant wymyślił taką receptę aby postępować w stosunku
do innych tak, jak chcielibyśmy, aby inni postępowali wobec nas.

[darcia73]

apolka napisała:

> I jeszcze jedno: To chyba Kant wymyślił taką receptę aby postępować w
stosunku
> do innych tak, jak chcielibyśmy, aby inni postępowali wobec nas.

to jedno z przykazań Dekalogu: kochaj bliźniego swego jak siebie samego

Veto

[kasjusz3]

Moment, moment, bo nam się tu zaczyna powoli szkółka niedzielna robić.
"nie czyń drugiemu, co Tobie niemiło", "kochaj bliźniego swego" itd.
(chyba zaraz zacznę wysyłac pieniądze na głodujące dzieci w Etiopii...).

Wszystko to piękne, ale proszę, Apolko, nie odpowiadaj mi komunałami, mocno
podsiąkniętymi filozofią wyrosłą na jedynie słusznym sposobie myślenia, pod
tytułem "była - dobra, obecna - zła, bo rozbiła związek."
Sama napisałaś, że scenariusze w życiu bywają różne, więc wypadałoby chyba,
chcąc przynajmniej pozostać choc odrobinę obiektywnym, przyznać, że nie sposób
wszystkich wcisnąć do jednego worka czy szuflady. Absurdem jest zakładanie, że
każda osoba, która pojawia się w związku, zanim jeszcze tamten przestanie
formalnie istnieć, go rozbija. A co ze związkami, w których nikt niczego nie
chce ratować, co ze związkami, w których wygasła miłość? Mają się mizdrzyć do
siebie, jak idioci, bo tak podoba się miasteczku, księdzu czy pani sąsiadce?

Kant powiedział również: "Niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie".
Rozumiem, że receptą na przestrzeganie tego prawa jest jedynie słuszne, zgodne
z wolą tłuszczy myślenie: "Ta to biedna, bo mąż jej odszedł do innej."
Może pozwólmy każdemu na rozliczanie się z własnym prawem moralnym?

pozdrawiam

[darcia73]

kasjusz3 napisała:

> > Może pozwólmy każdemu na rozliczanie się z własnym prawem moralnym?

Oj, chyba wtedy zapanowałaby anarchia. Szczególnie w naszym kraju. A miłość
moze umrzeć tylko wtedy, kiedy się ją z peremedytacja zabija, zaniedbując
związek. I niestety w większości dotyczy to panów. Rozpisywanie się o
bylejakości tej pierwszej, która mąz przestał kochać, o niczym nie świadczy, ta
bylejaka , szara kobieta tak samo ma uczucia. Jak to fajnie ujął Zanussi w
jednym z wywiadów: w każdym człowieku jest dążeniu do piękna. I kazdego za coś
można kochać. W dzieciństwie uwielbuiałam czytać o Pollyanie, która swoim
postępowaniem umiala skruszyc najtwardsze serca. Kasjusz3, jeżeli nie jestes
dostrzec w ludziach nic pozytywnego, to Ci współczuję. Towja miłosć sie wypali
i co bedzie dalej. Teraz jest fajnie a za 20 lat? chciałabym z Toba poromawiać,
jak będziesz stała nad grobem, wtedy jestem ciekawa twoich poglądów. Nie można
w życiu kierowac się tylko i wyłącznie egoizmem. Kim byśmy wtedy byli?

[kasjusz3]

Darciu:

Nie wiem, z czego wywnioskowałaś, że nie jestesm w stanie dostrzec w ludziach
nic pozytywnego. Ze sposobu w jaki formułuję swoje wypowiedzi, czy z tego, co
w tych wypowiedziach zamieszczam? I jedno i drugie nie oddaje w pełni mnie
samej, która jest nieco bardziej skomplikowana niż tematyka byłych i obecnych
związków, tego czy owego forum. Znasz mnie? Rozmawiałaś ze mną? Wiesz, kim
jestem, czym się zajmuję? Wydaje mi się bowiem, że forum internetowe nie jest
do końca wykładnią człowieczeństwa czyjegokolwiek, więc, proszę, nie formułuj
opinii na temat tego, co potrafię dostrzec w ludziach, a czego nie, ponieważ
nie wiesz tego.

Sprawa druga dotyczy istoty tego, co napisałaś.
Nigdy, w żadnym ze swoich postów, nie sugerowałam, że była zona winna jest
rozpadowi związku. Raczej, że na kompleksowy jego rozpad składają się grzeszki
obu stron, niezależnie jak wzajemnie interpretowane. To znaczy, że sprawy
związku pozostają w rękach tych, którzy tworzą ten związek i to oni są za
niego odpowiedzialni. I nie wystosowuj wobec mnie filozofii gminu, ktora
zakłada, że większość sytuacji, w których zaniedbywany jest związek nalezy
przypisac mężczyznom, ponieważ jest to moim zdaniem bzdura. Tak, jak istnieją
męzczyźni, którzy nie szanują kobiet, dupki i kłamcy, tak samo są i kobiety
manipulantki, panny, którym wszystko się należy i które nie szanują swoich
męzczyzn, bo ci są od przynoszenia pieniędzy. Uwierz mi, że postawa nie zależy
tu od płci. Rozumiem, że statystyki każą Ci wierzyć, że to mężczyźni częsciej
odchodzą. A czy istnieją jakieś statystyki, które mierzą poziom miłości i
zaangazowania w związek? Czy jest przepis, który każe mi kogos kochać, jesli
go juz nie kocham i NIE CHCĘ kochać?

Sprawa trzecia:
Szanuję niezaprzeczalne prawo każdej jednostki chodzącej po tym świecie do
własnych uczuć i emocji i NIGDY nie twierdziłam, że była żona prawa takiego
nie ma. Pisanie o wadach byłej zony nie ma tu nic do rzeczy. Są to dwie
odrębne sprawy. Tak, jak człowiek, który zanosi sie z ręką na drugiego ma
prawo do złości i frustracji, nie ma zarazem prawa do bicia lub ten, który
został skrzywdzony ma prawo czuc się skrzywdzonym, lecz niech nie wymaga od
innych, by mu przyklaskiwali, ponieważ skala pokrzywdzenia jest skalą bardzo
subiektywną. I tak, jak współczuję kobietom samotnie wychowującym dzieci, nie
znaczy że tym samym uważam, że winę za ich położenie ponoszą ich mężowie,
którzy odeszli, bo są to dwie odrębne sprawy. Czasem ponoszą, a czasem nie.
Nigdy, moim, zdaniem całkowitą. I mówię to w pełni świadomości wypowiadanych
przeze mnie słów.

I na koniec:
To, co powiedział Zanussi jest komunałem. Trudno się z tym nie zgodzić, jak i
trudno zachwycić, a juz na pewno nie ma to nic wspólnego z moja poprzednią
wypowiedzią. Jak zaznaczyłam powyżej, nie odbieram nikomu prawa do emocji,
samorealizacji, poszukiwań itd. Każdy jest tu po coś i jest to wyłącznie jego
sprawą, jaka wybiera sobie drogę. Nie każ mi jednak, w obliczu poprawności
społecznej, kochać tych, których nie chcę kochac i lubic tych, których nie
chcę lubić. Nie odbieram nikomu prawa bycia głupcem, ale od głupców stronię.
Jeśli jednak ktos czuje się świetnie w ich towarzystwie, to jego sprawa.
Przynajmniej dopóty, dopóki nie ładuje mi się z butami na duszę, twierdząc, że
kura jest symbolem piękna.

Tak, jak, lubiąc Mozarta, nie śmieję się z koleżanki z pracy, która słucha
Britney Spears, bronię Mozarta, w momencie, kiedy jedynie słuszna fala
nowomody mówi mi, że Mozart jest be.
I nie chcę kochac każego, bo, jak to napisała Szymborska, "wolę siebie lubiąca
ludzi niż kochającą ludzkość" i jest mi z tym dobrze. Pewnego dnia
uświadomilam sobie bowiem, że na świecie zawsze istniał będzie głód, zawsze
umierały będą dzieci, fundamentalista jeden z drugim wysadzać się będą w
powietrze, a siedemnastolatki chodzić w ciąży.
Nie ma już siły, i nie chcę się tym martwić.
I tak, masz rację, jestem egoistką.

pozdrawam cię,
kasjusz

[chalsia]

Kasjusz napisała:

> I na koniec:
> To, co powiedział Zanussi jest komunałem. Trudno się z tym nie zgodzić, jak i
> trudno zachwycić, a juz na pewno nie ma to nic wspólnego z moja poprzednią
> wypowiedzią. Jak zaznaczyłam powyżej, nie odbieram nikomu prawa do emocji,
> samorealizacji, poszukiwań itd. Każdy jest tu po coś i jest to wyłącznie jego
> sprawą, jaka wybiera sobie drogę. Nie każ mi jednak, w obliczu poprawności
> społecznej, kochać tych, których nie chcę kochac i lubic tych, których nie
> chcę lubić. Nie odbieram nikomu prawa bycia głupcem, ale od głupców stronię.
> Jeśli jednak ktos czuje się świetnie w ich towarzystwie, to jego sprawa.
> Przynajmniej dopóty, dopóki nie ładuje mi się z butami na duszę, twierdząc, że
> kura jest symbolem piękna.
>
> Tak, jak, lubiąc Mozarta, nie śmieję się z koleżanki z pracy, która słucha
> Britney Spears, bronię Mozarta, w momencie, kiedy jedynie słuszna fala
> nowomody mówi mi, że Mozart jest be.
> I nie chcę kochac każego, bo, jak to napisała Szymborska, "wolę siebie
lubiąca
> ludzi niż kochającą ludzkość" i jest mi z tym dobrze. Pewnego dnia
> uświadomilam sobie bowiem, że na świecie zawsze istniał będzie głód, zawsze
> umierały będą dzieci, fundamentalista jeden z drugim wysadzać się będą w
> powietrze, a siedemnastolatki chodzić w ciąży.
> Nie ma już siły, i nie chcę się tym martwić.
> I tak, masz rację, jestem egoistką.

Jak by wszyscy egoiści na świecie myśleli tak, jak Ty (vide wyżej), to być może
mniej było by umierających dzieci i głodu, a nawet fundamentalistów.

Ja też jestem egoistką (co nie znaczy, że nie mam wobec innych "odruchów
dobroci" ))). Nie wstydzę się tego. To zdrowe i dobre. Kwestia według mnie
dotyczy tylko POZIOMU egoizmu.

Pozdrawiam,
Chalsia

[paradise_lost]

chalsia tak czytam Twoje wypowiedzi (nie tylko tu ale i na e-mama i na
samodzielnna mama) i naucz się kobieto wreszcie czytać ze zrozumieniem.
Niestety często Twoje posty wykazują się całkowitą ignorancją jakbyś
kompletnie nie czytała tego na co próbujesz dać odpowiedź.

[chalsia]

??????????????

A czemu uważasz, że każdy post musi być bezpośrednia odpowiedzią na postawione
pytanie/problem ?

A po za tym, nie pamietasz z lekcji polskiego z podstawówki tekstu "co poeta
chciał przez to powiedzieć ?" Dowolną wypowiedź mozna zinterpretować na wiecej
niż jeden sposób.

A z ciekawości (bo uczyć się można tylko przez doswiadczenie i na błędach)
poproszę parę przykładów.


Pozdrawiam,
Chalsia

[aagacia]

chyba ci sie cos, delikatnie mowiac, popieprzylo apropo postow chalsi.

[darcia73]

[eremka]

kasjusz3 napisała:

> Moment, moment, bo nam się tu zaczyna powoli szkółka niedzielna robić.
> "nie czyń drugiemu, co Tobie niemiło", "kochaj bliźniego swego" itd.
> (chyba zaraz zacznę wysyłac pieniądze na głodujące dzieci w Etiopii...).
>
> Wszystko to piękne, ale proszę, Apolko, nie odpowiadaj mi komunałami, mocno
> podsiąkniętymi filozofią wyrosłą na jedynie słusznym sposobie myślenia, pod
> tytułem "była - dobra, obecna - zła, bo rozbiła związek."
> Sama napisałaś, że scenariusze w życiu bywają różne, więc wypadałoby chyba,
> chcąc przynajmniej pozostać choc odrobinę obiektywnym, przyznać, że nie
sposób
> wszystkich wcisnąć do jednego worka czy szuflady. Absurdem jest zakładanie,
że
> każda osoba, która pojawia się w związku, zanim jeszcze tamten przestanie
> formalnie istnieć, go rozbija. A co ze związkami, w których nikt niczego nie
> chce ratować, co ze związkami, w których wygasła miłość? Mają się mizdrzyć do
> siebie, jak idioci, bo tak podoba się miasteczku, księdzu czy pani sąsiadce?
>
> Kant powiedział również: "Niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie".
> Rozumiem, że receptą na przestrzeganie tego prawa jest jedynie słuszne,
zgodne
> z wolą tłuszczy myślenie: "Ta to biedna, bo mąż jej odszedł do innej."
> Może pozwólmy każdemu na rozliczanie się z własnym prawem moralnym?
>
> pozdrawiam

Mysle, ze Kant by nie byl zadowolony z tak wybiorczego traktowania jego
filozofii
jasne ze "prawo moralne we mnie..." ale w polaczeniu z imperatywem
kategorycznym "Postępuj tylko wedle takiej zasady, jaką chciałbyś widzieć jako
prawo powswzechne". i tak dalej i tak dalej... co Ty wiesz, a ja rozumiem.
pozdrawiam

PS. Z moich obserwacji wynika, ze szkolka niedzielna lepsza niz religia w
szkole ;-P

[bebe31]

Kasjuszu,
Sprawa prosta. Faceci żonaci powinni być poza zainteresowaniem. Jestem
zwolenniczką czystych układów: po co spotykać się z żonatym facetem, nawet
jeśli, jak to czyni część żonatych mających ochotę na skok w bok, zaklina się,
że żoną to już związek fikcyjny? Po co wchodzić w związek dwojga ludzi
opierając się tylko na ocenie jednej ze stron? Po co w ogóle ryzykować, że
jednak krzywdzi się tamtą, "pierwszą" stronę? Najłatwiej powiedzieć: Nic mnie
to nie obchodzi - to jego sprawa, ale co jeśli jego żona jednak kocha i jest
zaangażowana a on ma po prostu chęć na małą odmianę? Jak związek jest martwy
należy się ze sobą pożegnać i tyle. Wchodzenie z butami w czyjeś małżeństwo, w
tak delikatną sferę jaką jest związek dwojga osób jest nie w porządku. I to po
ludzku nie w porządku, nie "jedynie słusznie". Jestem zwolenniczką
twierdzenia, że każdy ponosi odpowiedzialność za to, co robi.
z życzeniami samych solidarnych ze sobą kobiet wokół Twojego męzczyzny
Bebe

[apolka]

No, to raczej nie to samo. Filozofia Kanta dopuszcza krzywdzenie drugiego, pod
warunkiem, że godzimy się na to aby nas również krzywdzono. Np. oszukuję cię i
tym samym godzę się na kłamstwa z twojej strony. Przykazanie miłości bliźniego
(nie zawarte w dekalogu, nazwane przykazaniem nowym) wyklucza (podobnie jak
cały dekalog) takie "posunięcia".
I jeszcze raz podkreślam, uważam, że pojawienie się "tej trzeciej/ tego
trzeciego" MOŻE ale NIE MUSI dopomóc rozpadowi związku. Nie ma w tym względzie
reguły. Bo tak naprawdę wszystko zależy od tego, co ktoś rozumie pod pojęciem
tegoż związku. Bywają pary tuż przed, w trakcie czy też po separacji/
rozwodzie, które jednak coś jeszcze (albo znowu) łączy (mam na myśli uczucia),
bywa też tak, że ludzie pozostający w formalnym związku żyją OBOK siebie wiele
lat, nic ich już nie łączy poza wspólnym adresem i jakimś "dorobkiem", czasem
dzieckiem/dziećmi, mimo to nawet nie myślą o rozwodzie, taka myśl pojawia się
dopiero, gdy pojawia się nowa osoba... .
Życie pisze różne scenariusze, nie zawsze to, co wygląda na oczywiste
oczywistym jest. I nie ma sensu brać na siebie odpowiedzialności za rozpad
czegoś, co rozpadło się bez naszego udziału, tylko dlatego, że ludzie widzą to
inaczej (bo przed rozwodem, bo dzieci...). Paroadoks polega na tym, że osoby,
które świadomie niszczą związki (czasem bardzo dobre ale przecież nie idealne,
czasem przechodzące kryzys, wszystko zależy od talentu, motywacji i
samozaparcia "trzeciej/trzeciego") wyrzutów sumiena nie miewają ponieważ z tym
sumieniem też kiepsko... .

Dzięki za te słowa

[kasjusz3]

Apolko:
Fajnie, że to napisałaś. Wybacz, jeśli zasyczałam za mocno w reakcji na Twój
poprzedni post, ale wywnioskowałam z niego, że generalnie uważasz, iz osoba,
która pojawia się na horyzoncie w momencie, kiedy formalnie istnieje jeszcze
były związek,ponosi częściową odpowiedzialność za jego rozpad, a moim zdaniem
nie można z powyższego scenariusza uczynic reguły.

Napisałaś:"(...)nie zawsze to, co wygląda na oczywiste oczywistym jest. I nie
ma sensu brać na siebie odpowiedzialności za rozpad czegoś, co rozpadło się
bez naszego udziału, tylko dlatego, że ludzie widzą to inaczej (bo przed
rozwodem, bo dzieci)."

Chciałam, żeby takie motto przyświecało również moim wypowiedziom, ale jesli
gdzieś się zagubiło, to podkreslam po raz kolejny, że zgadzam się, ze
róznorodnosć sytuacji kreuje różnorodne modele zachowań, dlatego nie wolno
zadawalać się schematami w temacie byłych, obecnych, rozbitych zwiazków itp.

Darciu:
Uwierz mi, że nie kieruje się w życiu zasadą mściwości i nienawiści. Mój post
o byłej żonie byc może tchnie pogardą, jednak ja wcale nie ukrywam, że tej
pogardy nie ma. Zaznaczyłam jednak wyraźnie, że chodzi mi o pewne postawy,
którymi gardzę, a nie o to, ze gardzę, bo to była żona.
Tym samym, nie odbieram jej prawa do bycia kim tam sobie chce być.
I nie wchodzę do niej do domu, mówiąc "Poczytaj lepiej Nietschego zamiast
gapić się w telewizor". I nie kupuję jej szminek, zeby zadbała o siebie,
ponieważ ja uważam, że kobieta powinna byc zadbana. W momencie jednak, kiedy
ona pozwala sobie na komentowanie mojego trybu życia, wszystkowiedzącym tonem
aroganta, stwierdzając, że jestem "dziwna", ponieważ zamiast siedzieć z
sąsiadką na kawie chodzę do kina lub, że jestem niedojrzała, ponieważ zamiast
zająć się "prawdziwym życiem" trwonię pieniądze na bzdury typu podróże lub
koncert, nie pozostaję obojętna.

Zasada jest taka. Kiedy idę przez ulicę i widzę dwudziestolatkę pchającą
wózek, nie zatrzymuję się przy niej z komentarzem "taka młoda, zmarnowałaś
sobie życie." W momencie jednak, kiedy wyżej wspomniana, nie pytając, czy
jestem zainteresowana tematyką smoczków i grzechotek, wpycha mi na siłę
komentarz w stylu "lepiej ródź szybko dzieci, bo po trzydziestce to juz tylko
zespół Downa cie czeka", reaguję. I moja reakcja nie jest wtedy miła, bo i ja
nie jestem wtedy miła.

Szanuję wybory każdego człowieka. Szanuję prawo każdej jednostki do własnego
szczęścia, nawet jeśli odbiega to od moich wartości czy przekonań. Nie lubię
tylko, gdy ktos narzuca mi swoje przekonania jako jedynie słuszne i
obowiązujące, rozumiesz? Jeśli ktos uważa, że szczytem dobrego smaku jest
mielony i surówka to jego sprawa. Niech nie zarzuca mi jednak przy okazji, że
jestem "dziwna" (to eufemizm dodam), w momencie, kiedy ja nad mielonego
przedkładam japońską restaurację.

pozdrawiam ciepło

[soonia]

Witam wszystkich
Jestem tu pierwszy raz i przyznam, ze ten wątek jst bardzo ciekawy, nawet za
bardzo, bo zahacza o bardzo wiele spraw. Czy któraś z Was była kiedykolwiek w
sytuacji kobiety, dla której mężczyzna porzucił żonę, a później porzucił ją dla
jeszcze innej? Czy to raczej "budowle jednopiętrowe"? czyli parter -
pierwsza i piętro - druga? Z góry przepraszam, jeśli kogoś urażam --> zdaję
sobie sprawę, że są tu kobiety, które mogą być w gejzerze emocji, prosze o
wyrozumiałość.
Mój eks odszedł od żony. Doszukiwałam sie w jego "pierwszej"
wszelkich powodów, dla których ją zostawił -(oczywiście, aby zmniejszyć moje
poczucie winy): czy dbała o siebie, czy była zaborcza, zazdrosna,czy go
zdradzała, czy zamykała się w domu, czy kierowała sie także jego pomysłami, jak
spędzic wolny czas, czy dbała o związek, czy starała sie nazywać nadchodzące
problemy,itp.
Niestety, obraz tej kobiety znałam tylko z jego ust. Kiedy ją poznałam, okazało
się, że jest ona osobą wartościową i atrakcyjną ( ona nie wiedziała, kim
jestem). Wiele z rzeczy, o ktorych mówił, bylo nadmuchanymi balonami. Nie wiem,
czy to nie zabrzmi obrazoburczo ( bo, drogie panie, sporo na tym forum
agresji): nie wierzcie do końca swoim facetom, jesli chodzi o opowieści o eks.
Zostawmy im pole do tego, aby ( podobnie do nas kobiet) mogli sie wygadać.
Jedną sprawą jest, że ich zwiazek po prostu się wypalił i juz nie ma racji
bytu. Najlepiej( podobnie, jak w zakochaniu), gdy dzieje się to po obu stronach
oraz gdy obie strony to stwierdzą. W moim przypadku tak było. Nie obyło się bez
cierpienia, żali, itp. Ale potem okazało się, że obie strony znalazły szczęście
w następnych związkach.
Drugą sprawą jest mówienie o kimś źle. Jesli mowi to mąż o swojej byłej żonie -
chyba nie najlepiej to o nim świadczy. Na początku mnie to uspokajało. Ale
później odbierałam to jako przejaw braku klasy. Wina leży zazwyczaj po obu
stronach.
Zauważyłam, że gdy mój A.mówil o swojej byłej żonie źle, był pełen emocji,
jakichs niezakończonych bóli. Tak, jakby mial do niej pretensje o ich rozwalony
związek. Nieźle mi to dawało do myślenia, ale nie chcę sie tu rozpisywać -
wnioski same sobie dopowiecie.
Czy myslicie, ze są na świecie ideały? Albo, że człowiek zdaje sobie do końca
sprawę ze swoich wad? Że oboje partnerzy starają sie je nazywac u siebie i
walczyc z nimi? A szczególnie w wirze codziennego życia? Pełnego wyjazdów,
rodziny, znajomych, planów, biznesów?
Jest późno więc wybaczcie chaos w mojej wypowiedzi.
Własciwie to chcialam przekazać, co sama wypracowałam (wiem wiem, że to żadna
nowość, ale może przykurzona). A mianowicie, że najlepiej upraszczać związki do
linii łączących dwa punkty. Czyli: moje relacje z mężem, moje stosunki z jego
byłą, jego relacje z byłą i jego relacje ze mną. Nie dopuśćcie do gmatwania
tkaniny wzajemnego życia obcą nicią - najlepiej,żeby składało się z osnowy i
wątku 2 nitek. Im wiecej nitek, tym większe prawdopodobieństwo, że powstanie
kołtun.
Wiem, wiem, ze upraszczam. I wiem, ze łatwo mi mówić, bo byla mojego faceta
jest szczęsliwa z kims innym. Ale długo nie była!
pozdrawiam serdecznie

[frania3]

Powiem Wam cos bardzo waznego.
Nie zbudujecie prawdziwego szczescia na czyjejs tragedi.
To tak proste..., choc nie wszyscy to rozumieja.
Malzenstwo to nie tylko sex i zafascynowanie chwila..., to przede wszystkim
zangazowanie.
Kazdy zwiazek przechodzi czasem trudne chwile i jesli w takim momencie znajdzie
sie na drodze ''owa przyjazna'' piekna, wolna i tak przeciez niewinna (!!!) to
moze go zniszczyc. Sa kobiety chytre i sa te nieswiadome swoich czynow ale ani
tych pierwszych, ani tych drugich nie mozna usprawiedliwic.
A potem juz tak w zyciu bywa, ze los nam zwroci z nadwiazka...
Kochalo sie we mnie kilku zonatych mezczyzn, jeden wlasnie zostal ojcem po 9
miesiacach horroru problemowej ciazy swojej zony, inny nie mogl miec ze swoja
zona dzieci co bylo jego zyciowym celem, jeszce inny mial dosc rutyny i szukal
zmian..., i to tylko dzieki radom mojej matki mialam sile powiedziec NIE. Byli
to przeciez piekni, atrakcyjni itd. mezczyzni. Na dodatek to takie podniecajace
czuc sie bohaterka i urotowac takiego biednego zuczka z nieudanego
malzenstwa !!!
Dzis sama jestem mezatka i rozumiem w pelni slowa mojej matki, i bardzo jej
jestem wdzieczna.
Ten pierwszy dzis kocha nad zycie swoja zone, a okres ciazy i porodu ich syna
wspomina jako kryzys - kryzys ktory pokonali wspolnie co jeszce wzmocnilo ich
uczucia, ten drugi zadoptowal mala Chinke i sa wspaniala rodzina, ten trzeci
rozwiodl sie dla innej kobiety..., ale to nie ja mam wyrzuty sumienia.
Sa osoby ktore sa przekonane ze zyjemy w epoce ''konsumenta'' tzn. ze co 3-5
lata zmieniamy samochod, pralke, lodowke, dom, meza, zone...itd.
Zagubilo sie wiele waznych wartosci i w tym chyba najwiekszy problem.

Pozdrawiam te pierwsze i te drugie..., i te trzecie.
-forma

[kasjusz3]

Witaj

Jest jedna zasadnicza róznica pomiędzy opisanymi przez Ciebie a tysiącem
innych przypadków - inne scenariusze wydarzeń. Owszem, są setki mężczyzn i
kobiet, dla których długotrwały romans czy choćby tymczasowy skok w bok są
antidotum na problemy, których nie umieją lub których nie chce im się
rozwiązywać. Są don Juani, którzy szukają pocieszenia w ramionach modeli coraz
to młodszych i piękniejszych, są kobiety, które nie umieją doceniac tego, co
mają, ślepo lądując w ramionach bogatszych, zabawniejszych i bardziej
seksownych panów. I niech sobie będą i niech sobie urządzają swoje życia tak,
jak mają ochotę.

Są też jednak i tacy, którzy pomylili się w swoich wyborach, tacy, dla których
miłość to abstrakcyjne stwierdzenie, tacy, którzy nie chcą i nie mają już siły
naprawiac tego, czego naprawic się nie da.

Jakim prawem wciska się ich wszystkich do tej samej szuflady? Bo tak podoba
się społeczeństwu? Bo ludzie uwielbiają etykiety? Żonaty - w porządku,
rozwodnik - be, bo pewnie ma sporo na sumieniu? Czy kobieta, która odchodzi od
męża pijaka i awanturnika równa jest tej, która woli BMW od Fiata i tylko dla
niego jest w stanie skrzywdzić kogos, kto ją kocha? Czy facet, który zostawia
gnuśną i przekonaną o prawdziwości mitu "męzczyzna = płatnik" kobietę stoi na
tym samym poziomie, co ten, dla którego liczy się kolor podwiązek i niższy
rocznik w metryce?

Jasne, małżeństwo to przede wszystkim zaangażowanie, co jednak, gdy danwo go
już nie ma? Bywa tak, że miłosć się kończy, nieprawdaż?

Proponuję zrezygnowanie z generalizacji.
Pozdrawiam,
Kasjusz

[justinka_s]

heh, na każdy taki post słysze usprawiedliwianie i prośby o nie generalizowanie
fakt...nie powinno się upraszczać, ale jak ktoś mówi o wątku porzucenia żony do
samotności to nie sprowadza tego zdarzenia do rozbijania małżeństwa, jak mówi o
rozbijaniu małżeństwa to nie zanczy, ze zrobiła to kobieta która poznała
partnera już po rozwodzie
zazwyczaj każdy pisze o swoim życiu
ja zostałam porzucona przez męża z małym dzieckiem dla innej, byliśmy razem 9
lat
i nie zgodze się z Naturella, która twierdzi, ze mąz i tak by odszedł, bo gdyby
kochał nie zrobiłby tego, nie prawda, mój mąz tydzień po odejściu napisał mi
list " mimo wszystko kocham was bardzo" i potem to powtarzał
dlaczego nie wrócił? nie został? bo nie umiał mi spojrzec w oczy i patrzyć jak
cierpię, bo by miał zbyt duże wyrzuty sumienia

podobała mi się szczera wypowiedź Latent i Sooni
nie oszukujmy się jak obecny oczernia swoją eks, bo to nie do końca prawda
ja o swoim mężu nie mówię źle chociaż skrzywidził mnie i nadal to robi, mówię
tylko źle o jego odejściu
a znajomi i bliscy delikatnie zarzucają mi " dlaczego go bronisz, patrz co
zrobił ci? jak teraz sie zachowuje, nie ma dla ciebie jako matki i żony
szacunku"
i ta która mówi, ze gdyby rozbiła dosłownie rodzinę nie miałaby wyrzutów
sumienia jest naiwna i głupia, i rani osoby taie jak ja
jak jesteś szczęśliwa to tylko pomyśl co byś sama czuła np w mojej sytuacji
pozdrawiam szczęsliwe kobiety , które w żaden sposób nie przyczyniły sie do
rozbijania małżeństw ( par również) i nie dążyły do własnego szcześcia kosztem
innych

[justinka_s]

przepraszam...dołaczam jeszcze pozdrowienia dla tych, któe umieją się przyznać
oraz mających wyrzuty sumienia)

[kasjusz3]

A kim Ty jesteś, by z taką łatwością segregowac innych do szuflad z
napisem "głupia", "mądra", moralna", "niemoralna"? Kto dał Ci takie prawo i
wobec jakich reguł określasz swoją moralność? Wobec tych wypielęgnowanych
przez prowincjonalne społeczeństwo czy seriale w TV? Poznałaś dusze tych,
które oskarżasz? Zajrzałaś do ich mózgów? Wiesz na pewno, że kazda z nich
kieruje się w życiu zasadą mściwości i nienawiści? Jakim prawem ironizujesz z
faktu, że uogólniać nie można? Rozumiem, że najlepszym byłby jedyny słusznie
obowiązujący kodeks moralnosći stworzony przez Ciebie, tak? No, może jeszcze
przez resztę nieskazitelnie czystych moralnych hipokrytów.

Też odszedł od mnie facet kiedyś. Do innej. Stwierdził, że to nie to po 3
latach związku. Nienawidziłam go strasznie, a teraz jest moim przyjacielem, bo
dzięki niemu nauczyłam się kochać mądrzejszą miłością. Uświadomił mi, jakie
błędy popełniałam, ślepo ufająć w perfekcyjność i nieomylność swoich uczuć.
A ona nie miała i nigdy nie będzie mieć nic c tym wspólnego, bo to nie ona
przez 3 lata zachowywała się jak idiotka.

Pozdrawiam

[chalsia]

Piszesz o swoim przypadku Kasjusz i OK.
A w moim przypadku ja nie zachowywałam się jak idiotka przez naście lat (co nie
znaczy, że jestem bez winy - o tym juz wiele napisałam i akceptuję "swój
udział"), i ona, ta "trzecia" miała do czynienia z odejsciem eksa.

Pozdrawiam,
Chalsia

[justinka_s]

jeszcze dopiszę coś, czuję się urażona Twoją wypowiedzią
może dlatego, ze pierwszy raz przeczytałam słowa "A kim Ty jesteś,Kto dał Ci
takie prawo"
prawo wypowiedzi ma każdy
nie napisałam w swojej wypowiedzi o mściwości i nienawiści, sama nawet tego nie
czuję do tych dwojga, przez których złamał się mój świat ( odmniennie do Ciebie)
nie pisałam o "drugich" że KAŻDA jest taka jak napisałam
i nie stworzyłam nikomu tylko sobie kodeks zasad i nikomu ich nie wpajam
nie obrażam mojej "drugiej" ani mojego eks,a to chyba wiele
a mój mąz nie stwierdził, ze to nie to co chciał mieć, tylko spakował kilka
rzeczy i zostawił dziecko jak ja byłam w pracy
i za to powinnam czuć do niego pogardę i nienawiśc...a nie czuję, ale Ty o tym
nie wiesz, bo mnie nie znasz, a oceniasz

z powazaniem
justyna

[mamaadama4]

justinka czyżby to nie był kolejny twój post o "tych które umieją się przyznać
oraz mających wyrzuty sumienia"? W innym wątku na emamie to nie ty pisałas
podobnie? Jeżeli nie to sorry, ale i tak powtórzę to co tam napisałam - nie
jesteśmy okropnymi harpiami i prosze nie oczekiwac tu posypywania głów
popiołem, samobiczowania i worków pokutnych. każda z nas ma swoja historie i
nie zawsze jest to wydzieranie z domowego ciepełka męża - biedaczyny.
danka

[justinka_s]

achh...własnie pisałam o tym, że mówię o swoim życiu, i nikogo innego
nie generalizuję, nie szufladkuję, nie oceniam indywidualnych przypadków, tylko
mój, ale wiem też jak się czuję i to moje zdanie
łatwo jest powiedzieć, kierujesz się moralnością zaściankową, możliwe , ale
mnie też nie znacie i dlaczego mnie oceniacie w taki sposób
ja nie odnosze swoich słów do każdej macochy czy tej drugiej, ale do tych,
które rozbiły komuś związek
nie uważam ich za harpie, ani drapieżne osoby
i nie uważam, ze mój mąz jest bez winy, a to, ze nie pisałam o tym tutaj to
dlatego, ze nie o tym był ten post
i nikt mi go nie zabierał z domowych pieleszy, sam poszedł
ale z ogromnym udziałem drugiej, któa dzwoniła i stawiała mu ultimatum

k woli wyjaśnienia, ja kieruję się pewnymi zasadami w życiu, jedna z
nich:staram się nie robić innym tego, co mi sprawiłoby przykrość

i moje zdanie jest i będzie niezmienne odnośnie osób nie mających wyrzutów
sumienia, osób pakujących się miedzy małżonków
dopowiem tu coś jeszcze, po mojej tragedii moja znajoma by uświadomić mi
zaślepienie do męża i jego postępowanie zapytała: jakbyś się czuła gdyby
zrobiono to Twojej córce lub najlepszej przyjaciółce, czy ty byś przyjaciólce
odbiła męża?
podziwiam eksów, z którymi można się dogadać, chciałam tak ze swoim mężem mimo
wszystko, ale słyszę słowa, któych nie chciałabym usłyszeć, dlaczego? bo
chronię swoje dziecko? bo zerwałąm kontakt z mężem by zapomnieć? bo zwróciłam
uwagę, że jego śmieszne donosy na policji ( niejdnokrotne ) to komedia?
to nie ja zachowałąm sie jak idiotka, uniosłam głowę i zyję swoim życiem i z
tego jestem dumna, ze mam czyste sumienie
pozdrawiam

p.s. to mimo wszystko dyskusja o własnych zdaniach, i nie sadzę, że można się
za to obrażać

[soonia]

Witajcie,
Znów będzie chaotycznie, znów przepraszam.
Dzieje sie b. często (wiem to od znajomych), ze meżczyźni w kryzysie nie wiedzą
co robic, czują sie bardzo zagubieni. Wiadomo także, ze sa oni psychicznie od
nas, kobiet, znacznie mniej wytrzymali, nie ma więc co sie dziwić, że pani,
kóra zjawia sie wtedy w jego zyciu, staje sie dobrą wróżką, która wskazuje
zagubionemu misiowi drogę we mgle....najczesciej wprost do własnego domku z
piernika (taka metafora sielanki). Smieję się teraz sama z siebie, bo tak mi
zależało, zeby miś siedział w mojej złotej klateczce jak najdłużej i nie
zauważał złotej kłódeczki!
Dzisiaj ja zastanawiam sie juz w spokoju, ile tak naprawde wypracowalismy na
nasza korzyść, a na ile on uciekł z poprzedniego, skomplikowanego związku. Na
pewno zakochalismy sie w sobie, a co do tego, to naprawde trudno mieć do
kogokolwiek pretensje. Tym bardziej, gdy chcąc nie chcąc widywalismy sie
regularnie.
Ech, wiem, że to najtrudniejsze na świecie wczuc się w racje obu stron....
Kobieta, ktora jest z rozwodnikiem, szybciutko oskarża poprzednia partnerkę,
tym bardziej, ze przecież misio - taki kochany, tak skrzywdzony....SCENARIUSZ
STARY JAK SWIAT. Słowa, które padają powtarzaja sie od setek lat ( tu przyznam
się, ze socjologia to moje hobby a zawodowo zajmuję sie wnętrzami), mianowicie:
zołza, nie dbala o niego, same pretensje, same roszczenia, paniusia...
A kobieta, od której odszedł mąż? oskarża babkę, która zajęła jej miejsce - ze
to jej wina, ze skorzystała z kryzysu, ze suka, itp
Rozbić komus związek to jest tragedia dla osoby wrażliwej. Tym bardziej, ze
zawsze wygląda to tak, ze robi sie to z wyrachowania, dla własnego szczescia.
Jeśli jeszcze zostają dzieci - to koszmar. Właściwie to koszmar co najmniej 3
osób. Tamtej, jego, mój, mojego byłego ...i dzieci.
Ja widzialam, że cierpieli wszyscy, ale najbardziej cierpi zawsze osoba
porzucona. Ja mogłam sie wtulić w ramiona człowieka, ktory mnie kocha....a ona
juz nie. Tak samo później...ja juz cholernie marzłam...a słyszalam tylko złe
słowa...Tak bardzo potrzebowałam elementarnego wsparcia, ciepła...
Według mnie Justinka wcale nie generalizuje ani nie szufladkuje ( ale nie
czytałam innych wypowiedzi, znam na razie tylko ten wątek) Dla mnie (podkreslam
DLA MNIE) osiągnęła ona 40% obiektywizmu - gratuluję.
Panie, które jesteście tymi, co "rozbiły": zdajecie sobie sprawę, że "tamta"
cierpi? że jest sama, że się boi? że żałuje i w pierwszym odruchu zrobi
wszystko - aż do samoupodlenia - aby odzyskać misia? Mysl, ze byc może to nie
ma sensu, że trzeba przecierpieć ( jak spiewa Kasia Nosowska - "..przeczekac
trzeba mi"), że to mogla byc od początku pomyłka? Że szczęście jest i dla mnie?
Zwróćcie uwagę, że tam, gdzie pojawia sie agresja, tam dzieje sie coś
niepokojącego. Jak stan zapalny, który nieważne w jakim miejscu ciała -
powoduje ze na termometrze rosnie kreska...
Szukajmy włąsnego szczęścia, ono na pewno jest i dla nas - ale nie na siłe!
Szczęście rodzi inne pokrewne pozytywne uczucia: spokój i poczucie
bezpieczeństwa. Szczescia sie innym zazdrości, dlatego sie je ukrywa, żeby nikt
nam go nie skradł. Szczeście na pokaz jest podejrzane. Dlatego nie wylewajcie
swojej agresji na byłe kobiety swoich partnerów. One juz sa nieszczesliwe.
Życzcie im szczescia, a i Wam będzie lepiej ( hihi, bo nie będą Was nagabywać -
taki zarcik). To tyle na dziś.
pozdrawiam gorąco i porzucone, i rozbijaczki małżeństw!