dyscyplina bez "klapsa"

[nati1011]

Prosze - napiszcie - jak zmusić np 11-stolatka do wykonania
polecenia, którego nie chce zrobić.

Mówie o sytuacji codziennej - rano, 15 minut do wyjścia a dziecko
NIE CHCE sie szykować. Lub ma posprzątać biurko - a tego nie robi.

To są moje codzienne problemy z córką (nie nie tłukę jej 5 razy
dziennie , którego nie udało sie nam rozwiązać od 4 lat. Wstaje
rano o 7 - do szkoły na na 9 i nie jest w stanie wyszykować sie
przez godzinę. Nie uwierzycie, ale rajstopy można zakładac przez 45
minut. Nie ma żadnej reakcji na: pośpiesz się, bo się obie spóźnimy.

Po powrocie ze szkoły kolejna szopka: w ciagu 15 minut biurko
zmienia się w pobojowisko - oszczędzę drastycznych szczegołów co na
nim ląduje. Żeby zrobic lekcje trzeba je posprzatać. I to zajmuje
moje córce powyżej 2 godzin - w skrajnych przypadkach do 6.

Dodam jeszcze, ze towarzyszy temu kilkugodzinny jęk i płacz - jak to
rodzice się nad nia znecają, bo żadna jej koleżanka nie musi tak
ciezko w domu pracować. Polecenie podniesienia zabawek po młodszym
bracie (który na ogoł sam po sobie sprząta) lub wyniesienia talerzy
po obiedzie daje w efekcie wykład córki nt praw dziecka,
wykorzystywania dzieci przez dorosłych i odmowy pracy w roli
służącej.

Tak jest codziennie. Nie skutkuje nic: kary, nagrody, pochawały,
groźby - uczciwie przyznam że krzyki i bicie też nie. Oporne na
wszystko.

Słucham waszych pomysłów. Będe szczerze wdzięczna, za wszystko co
przyniesie choćby minimalny efekt.

[mama_kasia]

A gdyby odpuścić? Gdyby spóźniła się parę razy do szkoły?
Gdy jakoś odczuła konsekwencje swojego zachowania?

Mój syn w bałaganie odrabia lekcje. Sprząta biurko chyba raz na
tydzień. A jak już zupełnie nie może się tam zmieścić,
przychodzi na duży stół do dużego pokoju. A tu ciszy nie ma )
Twierdzi, że mu to nie przeszkadza. No to odrabia, ale niech
tylko spróbuje mieć problem z przeszkadzającymi siostrami ))
Zaraz szpilkę wkłuwam - w przenośni oczywiście

[szymama]

skad ja to znam ))))

Ja zrobilam tak:
rano nie chcial sie wybierac, tzn chcial, ale zakladanie jednej
skarpetki zajmowalo pol godz. Ok, poswiecilam sie, wstawalismy o
5.30!!!!!! Zeby o godz 8.30 wyjsc z domu.
Znudzilo mu sie po ok 2 tyg. Teraz wstajemy ok 7.30 i zdazamy.

Balagan na biurku? Ja olalam, jak ma ochote robic lekcje w syfie,
niech robi. Jego biurko, jego wybor. A jak przeciaga je w
nieskonczonosc to idzie od razu po ich odrobieniu do mycia, kolacja
i do spania. Nie ma czasu na przyjemnosci

Jakos przestal przeciagac jak z tego powodu pare razy nie poszedl na
trening ))

A zabawki porozwalane w pokoju ? W sprzataniu tychze skutecznie
pomogla 8 miesieczna, szybka jak perszing siostra

Ja uwazam, ze pokoj dziecka, jest jego pokojem. Ono mieszka tam u
siebie, a przynajmniej ma jakis swoj kacik. Jesli jest mu dobrze z
syfem, niech ma.
Nie ma prawa syfic w pomieszczeniach, z ktorych korzysta reszta
rodziny. Biurko bym odpuscila, kazalabym wczesniej wstawac.
I obserwowalabym dalej. Jak nie skutkuje, trza ruszyc lepetyna, zeby
wymyslec jeszcze cos innego.


Acha, moje dzieci nie klapsowane ani nie bite

[mama_kasia]

Moje dziewczyny właśnie się wykaraskały z obrzydliwego
bałaganu w swoim pokoju. ...Ale po cichu Wam tu napiszę -
ja im się nie dziwię, że nie lubią sprzątać. Też nie lubię.
I wczoraj sama się wykaraskałam z bałaganu w łazience.
Na moje dziewczyny, przynajmniej na starszą, działają słowa,
że brudno, że nie mam ochoty już do nich zaglądać (no bo nie
mam). Na młodszą nic nie działa. Ona czuje się taka słaba, gdy
ma po sobie posprzątać, taka zmęczona, bezsilna...

[a_weasley]

mama_kasia napisała:

> Na moje dziewczyny, przynajmniej na starszą,
> działają słowa, że brudno, że nie mam ochoty
> już do nich zaglądać

Te jednak słowa mogą odnieść skutek odwrotny od zamierzonego. Gdybym coś takiego
usłyszał w liceum, w trzy dni później słowa "pożar w okupacyjnym burdelu" byłyby
w stosunku do stanu mojego pokoju strzelistym eufemizmem. Alleluja, mama
przestanie się tu pakować!

[szymama]

kiedys mialam problem z mlodym jesli chodzi o odnoszenie talerzy po
obiedzie do kuchni. Zrobilam tak: nie chcial odniesc, talerze
zostaly. Po kolacji zostaly i po sniadaniu zostaly. Do nastepnego
obiadu nie mialam czystych talerzy) nalozylam jemu na brudny, nikt
inny nie chcial tak jest. Zjadl i wyniosl naczynia, mowiac, ze moze
je pomyc ))
Oczywiscie bylam chora widzac balagan na stole, gary i nie mily
zapach, ale dlaczego ja mialam to robic? sluzaca jestem czy co

[mama_kasia]

Dziewczyny, dawajcie więcej przykładów

nalozylam jemu na brudny, nikt
> inny nie chcial tak jest. Zjadl i wyniosl naczynia, mowiac, ze moze
> je pomyc )) - genialne!

[nati1011]

szymama napisała
> Nie ma prawa syfic w pomieszczeniach, z ktorych korzysta reszta
> rodziny:

sęk w tym że syfi wszędzie - biurko to tylko przykład

[ruda_kasia]

Na szybko przychodzi mi do głowy:
- skoro nie odnosi talerzy - nie dać jeść (dzień bez obiadu
przezyje??)
- skoro bałagani na biurku, nie ingerować w lekcje, może nie
odrobić, poniesie tego konsekwencje
- ubierać jak małe dziecko, chyba że się będzie wyrywać albo jeżeli
możesz sobie na to pzowolić, nie posyłać jej do szkoły, chyba że się
z tego ucieszy?
- informacja, że o ile nie akceptuje reguł panujących w Waszym domu,
może rzeczywiście powinna się zwrocić do jakieśc organizacji lub
zadzwonić na błękitną linię, z wykręceniem numeru włącznie
- biadolenie ignorować.

[mama_kasia]

> - informacja, że o ile nie akceptuje reguł panujących w Waszym domu,
> może rzeczywiście powinna się zwrocić do jakieśc organizacji lub
> zadzwonić na błękitną linię, z wykręceniem numeru włącznie

To mi się podobna Przypomniała mi się średnia, która z jakiegoś
powodu (na coś jej nie pozwoliliśmy) podeszła do telefonu,
podniosła słuchawkę: policja? Proszę zabrać mamę!
I pomogło Rozśmieszyło to i nas, i ją, a atmosfera
rozładowała się.

[nati1011]

ruda_kasia napisała:

> Na szybko przychodzi mi do głowy:
> - skoro nie odnosi talerzy - nie dać jeść (dzień bez obiadu
> przezyje??)

- potrafiła nie jeść 3 dni - a nie moze się głodzić ze względu na
chorbę na którą cierpi.

> - skoro bałagani na biurku, nie ingerować w lekcje, może nie
> odrobić, poniesie tego konsekwencje

przez 4 lata nie ponosiła konsekwencji - dzieci nie dostawały ocen
za brak prac domowych.

> - ubierać jak małe dziecko, chyba że się będzie wyrywać albo
jeżeli

wyrywa się - ma 150cm

> możesz sobie na to pzowolić, nie posyłać jej do szkoły, chyba że
się
> z tego ucieszy?

kiedyś spróbowaliśmy - była bardzo ucieszona - ja mniej - odpada

> - informacja, że o ile nie akceptuje reguł panujących w Waszym
domu,
> może rzeczywiście powinna się zwrocić do jakieśc organizacji lub
> zadzwonić na błękitną linię, z wykręceniem numeru włącznie

> - biadolenie ignorować.

ignorowanie miło skutkować - ja staram się ignorowć od 3 lat - bez
najmniejszego skutku - wierzcie - nie da się tego znieść.


Mówiłam, ze oporny egzemplarz mi się trafił )

[mader1]

Nati

> Mówie o sytuacji codziennej - rano, 15 minut do wyjścia a dziecko
> NIE CHCE sie szykować.

problem ze spóźnianiem nie zaczął się chyba teraz.
Pamiętam, że mieliśmy ten problem z Najstarszą dopóki młodsza nie zaczęła
chodzić do tej samej szkoły - bo wtedy one zaczęły się same dyscyplinować.
Wiesz, my po prostu, klasa była chyba druga, w czasie zebrania czy nawet miedzy
zebraniami, poszliśmy do wychowawczyni i powiedzieliśmy, że mamy pewien problem
wychowawczy i czy zechce z nami przez kilka dni powspółpracować.
Poprosiliśmy, żeby wygłosiła naszemu dziecku "kazanie", jak się spóźni.
Rano nie ingerowaliśmy w ubieranie, spokojnie przypominaliśmy tylko, że już
czas. Oczywiście mała, bardzo zadowolona z siebie, spóźniła się. Dostała
reprymendę od pani razem z wpisem do zeszytu do korespondencji i drugą
reprymendę w domu ( i chyba zakaz czegoś tam, ale nie pamietam czy to było
konieczne). Po trzech dniach zaczęła nam wierzyć, ze należy się ubierać szybciej
))))
Oczywiście, jest tak, że teraz jak rano wychodzi na tę samą godzinę trójka
dzieci, zawsze któreś się " opóźnia".
No normalne, że trzeba się " nagadać" jak się jest rodzicem. To dzieci jeszcze
są ))) Nie ma nic bezwysiłkowo : czasem trzeba drugi raz wejść do pokoju i
przypomnieć, że już pora wstawania, trzeba przypomnieć o śniadaniu - że to, co
stoi przed delikwentem należy zjeść, a nie tylko obejrzeć, trzeba wejść do
łazienki i przypomnieć, że szczoteczką do zębów się porusza w buzi , a nie tylko
ją, jak nowo poznany przedmiot, trzyma )))))
One rano po prostu półprzytomne są
A może kładź ją wcześniej spać ?

Biurko... no moje córki ( synek nie, bo jeszcze mu pomagam) mają niezły bałagan
w pokoju. Mówię im o tym, że nie jest to normalne, czasem mnie poniesie,ale...
to nie moja sprawa. Skoro uczyłam, sprzątałam z małymi dziećmi, pokazywałam jak
to się robi, w domu jest znośny porządek to oznacza, że zrobiłam w tej
dziedzinie wszystko. Zdarza się, ze moje dzieci przychodzą odrabiać do dużego
pokoju na stół. Albo odrabiają na łóżkach ))))
Każda mama, którą pytam, mówi, że jej dziecko ma bałagan w pokoju))
Kiedyś znajoma opowiadała, ze jej synowie nie mieli zwyczaju ze swojego małego
pokoiku odnosić brudnych ubrań do kosza na brudy, choć ich prosiła. Zacięła
zęby, zaryzykowała, że będzie uchodzić za wyrodną matkę i do tego pokoju nie
zaglądała. W pewnym momencie chłopcom zabrakło ubrań ))) czystych, do szkoły
)) Założyli raz przepocone i tego samego dnia pojawili się w łazience z całą
stertą.
Teraz wydorośleli i to bardzo odpowiedzialni chłopcy
Widocznie wyrastają z tego

[szymama]

> Teraz wydorośleli i to bardzo odpowiedzialni chłopcy
> Widocznie wyrastają z tego


wyrasta sie, i nie trzeba byc wcale chlopcem )))))

> > Mówie o sytuacji codziennej - rano, 15 minut do wyjścia a dziecko
> > NIE CHCE sie szykować.


ja tez bylam trudnym dzieckiem. Moi rodzice, biedni, musieli sie
niezle nagimnastykowac, zeby dac sobie ze mna rade
Spoznialam sie i to czesto. W zasadzie zawsze. Tato wpadl na
genialny pomysl: poszedl do wychowawczyni klasy, ktora rowniez miala
dosc mojego spozniania sie i ustalili, ze 5 minut po dzwonku ona
zamyka klase od wewnatrz. I ja, spozniona do tej klasy nie wchodze.
Przyznam, ze pierwszy raz mnie zamurowalo, potem staralam sie
baaaaardzo byc o czasie. Potem spoznialam sie tylko 4 min ))

O konspiracji dowiedzialam sie duuuzo pozniej, po maturze.

[mader1]

Tato wpadl na
> genialny pomysl: poszedl do wychowawczyni klasy, ktora rowniez miala
> dosc mojego spozniania sie i ustalili, ze 5 minut po dzwonku ona
> zamyka klase od wewnatrz. I ja, spozniona do tej klasy nie wchodze.

Pamiętam, nasza się już przestała spóźniać, ale widocznie inne dzieci się " nie
krępowały", bo pani małej też miała taki pomysł. Nie wchodziły na lekcję, ale
były przez szatniarkę odprowadzane do dyrektora )))))
A to żadna atrakcja.

[szymama]

teraz w szkole syna jest tak, ze o 8.50 szkola jest zamykana,
dzieciaki rowniez musza przejsc przez pokoj dyrektorki, malo tego,
maja specjalny zeszyt do ktorego musza wpisac dlaczego sie spoznily,
a potem sa wyciagane konsekwencje np w postaci przepisania dla calej
klasy scenariusza spektaklu bozonarodzeniowego, zamiast robienia
ksero. Oczywiscie szkola daje materialy w postaci kartek i nawet,
dlugopisow))))

[nati1011]

mader1 napisała:

> Nati
>
> > Mówie o sytuacji codziennej - rano, 15 minut do wyjścia a dziecko
> > NIE CHCE sie szykować.
>
> problem ze spóźnianiem nie zaczął się chyba teraz.

NIe - od zawsze pojęcie : szybciej jest jej całkiem obce. jezych
marsjański. Ale jak zaspała na wycieczkę na grzyby to ubrała się w
35 sekund! czyli potrafi


spróbuje z tym kazaniem w szkole. Wcześniejsze wstawanie nie pomaga -
jak wcześniej miała na 8 to - sama - wstawała o 5.30 budzac przy
okazji cały dom. A i tak sie spóźniała - do szkoły było 50m.

to biurko bym odpuściła - ale ona ten bałagan robi w całej chałupie.
Wszędzie. Jak pozwolę robić lekcje na werandzie to ja bedę mieć 2
dni sprzątania. W dodatku brak sporzatania skutkuje "wyparowywaniem"
rzeczy. Moje dziecko nie ma się po 3 dniach w co ubrać. Nawet w
brudy. Bo ich nie ma. Są pomiedzy zeszytami, szufladami, za łóżkiem
itp itd. No i oczywiście nastęnego dnia nie ma w szkole połowy
rzeczy. Najchętniej bym odpuściła - i tak robiłam dotąd - ale szkoła
nie wyciągała z tego konsekwencji. A w nowej tak - tylko, ze młoda
nie jest do tego nawykła. A konsekwencję złych ocen w 5 klasie
bedzie przymusowe gimnazjum rejonowe - tak samo beznadziejne jak
podstawówka. I tu mam mnie w pewnym szachu.

[mader1]

gimnazjum jest po 6 klasie...
Rzeczywiście, rozumiem Cię,że skoro zmieniła szkołę, zalezy Ci, żeby jak
najlepiej w niej wypadła, ale z tego, co piszesz Tobie zależy bardziej niż jej i
to jest bardzo źle.
Niedobrze, że do tej pory nie ponosiła konsekwencji swoich działań, dlatego
właśnie problem zamiast się " ustabilizować", narasta
To co robisz, wyjmujesz jej te ubrania spomiedzy zeszytów, skoro sama tego nie
robi ???
No wiesz, te brudne majtki, skarpetki są jednak w pokoju, nawet miedzy
zeszytami, ale są...

[nati1011]

mader1 napisała:

> gimnazjum jest po 6 klasie...
> Rzeczywiście, rozumiem Cię,że skoro zmieniła szkołę, zalezy Ci,
żeby jak
> najlepiej w niej wypadła, ale z tego, co piszesz Tobie zależy
bardziej niż jej
> i
> to jest bardzo źle.

Do gimnazjum największy wpływ mają oceny z 5 klasy. W szkole jest
ok. Tak zależy mi - bo i tak naraziła ją na stres - nie chciałam, by
zaczęła od masowych wpadek. Pewnie bedziemy pomału dokręcać śrubkę -
czyli przerzucać na nią JEJ obowiązki. Ale na razie jest cieżko

[mama_kasia]

> Do gimnazjum największy wpływ mają oceny z 5 klasy.

Jesteś pewna? Bo u nas liczyły się stopnie z głównych
przedmiotów z 6-ej klasy, z piątej zupełnie nic.

[nati1011]

mama_kasia napisała:

> > Do gimnazjum największy wpływ mają oceny z 5 klasy.
>
> Jesteś pewna? Bo u nas liczyły się stopnie z głównych
> przedmiotów z 6-ej klasy, z piątej zupełnie nic.

Pewna jestem - oceny z wybranych przedmiotów z końca 5 tejklasy i to
razy 2 plus oceny z półrocza 6-tej klay razy 1. Też trochę sie
zdziwiłam.

[mader1]

> Jesteś pewna? Bo u nas liczyły się stopnie z głównych
> przedmiotów z 6-ej klasy, z piątej zupełnie nic

u nas też.

[szymama]

nie chce sie madrowac na temat szkol w Polsce, bo po prostu nie wiem
jak jest.
napisze Ci co ja robie jak mam z czyzms problem i nie za bardzo mam
pomysl jak sobie z nim poradzic.

Najpierw kombinuje sama z mezem co tu zrobic, zeby wplznac jakos na
mlodego, przetlumacyzc, zmienic.
Ostatnio mialam problem z pyskowaniem. Trwalo to jakis czas.
Wkurzylam sie. poprosilam naucyzcielke ze szkoly o rozmowe przed
lekcjami. pogadalysmy sobie i juz pani miala temat, na ktory musi
pilnie z dziecmi porozmawiac.
Moj syn generalnie jest swietnym dzieciakiem, nieco trudnym do
ulozenia. Pogadanka pani pomogla choc w tym, ze teraz jak napyskuje
to potem sam z siebie przychodzi i przeprasza.
Robi tak znakomita wiekszosc rodzicow. proszac szkole o pomoc z
danym problemem. I nauczyciele rozmawiaja, przedstawiaja swoje
argumenty, sluchajac dzieci.

Moze sprobuj wskorac cos w szkole, moze oni wpadna na jakis genialny
pomysl odnosnie spozniania sie np.

[otryt]

nati1011 napisała:

>po obiedzie daje w efekcie wykład córki nt praw dziecka,
>wykorzystywania dzieci przez dorosłych i odmowy pracy w roli
>służącej.

Niestety coraz częściej nasze dzieci posługują się prawami dziecka w
tak absurdalny sposób, całkiem opacznie je rozumiejąc. Nawet
straszenie rodziców żartem telefonem na policję mało mnie bawi, bo
za ileś lat może się okazać, że po takim telefonie najpierw rodziców
zgarną, przesłuchają przez kilka godzin ...i w końcu wypuszczą, gdy
sprawa się wyjaśni. Nie neguję potrzeby ochrony dzieci prawem, gdy
dzieje im się krzywda. Jednak to trąbienie głośne o prawach dziecka
robi wielu dzieciom wodę z mózgu.

[a_weasley]

otryt napisał:

> za ileś lat może się okazać, że po takim telefonie
> najpierw rodziców zgarną,
<ciach>

Kisiel czy Piotr Wierzbicki, nie pamiętam dokładnie, powiedział kiedyś "wymyśl coś dowolnie głupiego, a ONI to zrobią".
Oni się zmienili, ale zasada, owszem, działa. Zrobią. Już zaczęli.

nowe prawo dziecko

[otryt]

a_weasley napisał:

>"wymyśl coś dowolnie głupiego, a ONI to zrobią".


W tej chwili w Europie wprowadza się kolejne prawa dziecka, mam na
myśli czynne prawo wyborcze. Niedawno po raz pierwszy w Austrii
głosowali 16-latkowie. Już wkrótce to samo zrobią Niemcy. Myślę, że
inne kraje także pójdą tą drogą. Planuje się dalsze obniżanie wieku
wyborczego. Argumentem jest to, że jest nadreprezentacja ludzi
starszych, wydłużyło się życie staruszków, a ktoś przecież musi dbać
o interesy dzieci. Kto to najlepiej zrobi, jak nie one same?
Przecież nie ich rodzice. W tym duchu prowadzona jest kampania,
mająca na celu przekonanie społeczeństw do zmian. Dlaczego Austria
pierwsza? Pewno dlatego, że kiedyś źle wybrali i cała Europa bardzo
zmartwiona wymogła na Austrii inny wybór. Dziećmi bardzo łatwo jest
sterować.

W gimnazjum mojej córki w roku 2007 prowadzono kampanię wyborczą,
później były wybory na niby. W głosowaniu dzieci uzyskano
następujące wyniki do parlamentu: PO 85%, SLD 14%, PSL 0,9%, PIS
0,1%. Prawda, że dzieci lepiej głosują niż dorośli?

[a_weasley]

otryt napisał:

> Niedawno po raz pierwszy w Austrii głosowali
> 16-latkowie. Już wkrótce to samo zrobią Niemcy.

Pozostaje mi tylko rzucić kolejny cytat, tym razem słowa Ignacego Borejki:
- Nie do wiary. Nie do wiary. Ziszczony sen idioty.

Czy chłosta wróci do szkół?

[otryt]

Z gazety Polska The Times:

polskatimes.pl/depesze/50663,brytyjczycy-chca-przywrocenia-w-szkolach-kary-chlosty,id,t.html

"Co piąty nauczyciel brytyjskich szkół chce przywrócenia kary
chłosty - pisze Times Educational Supplement. Dodatek do Timesa
publikuje wynik sondażu przeprowadzonego wśród 6 200 nauczycieli.

Pismo zwraca uwagę, że w opinii części pedagogów zachowanie uczniów
pogorszyło się do tego stopnia, iż przywrócenie kary chłosty wydaje
się konieczne. Nauczyciele są zdania że dotyczy to przede wszystkim
szkół ponadpodstawowych, gdzie ich zdaniem uczniowie często lepiej
znają konwencje o prawach dziecka i przepisy, dotyczące praw
człowieka, niż zadany im materiał."

Nie lubię skrajności, bo jedna skrajność rodzi drugą. Osiągnęliśmy
chyba właśnie punkt maksymalny w ruchu wahadłowym, jeszcze chwila a
wahadło rozpocznie ruch w przeciwnym kierunku. 20 procent
nauczycieli chce kary chłosty w szkole, pomimo usilnej edukacji. To
jeszcze jest za mało, aby ją rzeczywiście wprowadzili. Ale
poczekajmy, ta liczba wzrośnie i wtedy chłosta wróci do szkół. Wtedy
będę pisał przeciwko chłoście, bo nie lubię skrajności. Ludzkość
lubi wahadła, nie tylko w edukacji i wychowaniu.

dyslekcja?

[nati1011]

Czy nie wykonywanie - niesłuchanie - lub odwrotne wykonywanie
poleceń może mieć związek z dyslekcją? Moze na siłę szukam
usprawiedliwienia ale z córką jest jak z tym mężem z dowcipów -
poślij ją po cukier kupi litr mleka

[szymama]

ja sobie mysle, ze moze jej frajde sprawia patrzac jak Cie to
wkurza.
Ja bym przestala ja pospieszac, prosic, blagac, olalabym. Zobaczysz
przynajmniej czy to nie o to chodzi.

[mamalgosia]

Oczywiście, że dysleksja to zespół zaburzeń. Ale nie wiem, czy
należy się tego chytać jak przysłowiowej brzytwy.

No, ja nie mam czego sie uchwycić w tej kwestii

[magdalaena1977]

Zastanów się, jakie są przyczyny takiego zachowania. Bo z tego co piszesz, Twoja
córka za żadne skarby nie chce iść do szkoły, a potem odrabiać lekcji - jest
gotowa zrobić wszystko, żeby opóźnić ten moment.
czy to są reminiscencje z poprzedniej szkoły ?
może w tej też nie jest wesoło ?
koledzy ? nauczyciele ? problemy z nauką ?
a może ona boi Ci się powiedzieć, co tak naprawdę jest nie tak ?

nati1011 napisała:
> Dodam jeszcze, ze towarzyszy temu kilkugodzinny jęk i płacz - jak to
> rodzice się nad nia znecają, bo żadna jej koleżanka nie musi tak
> ciezko w domu pracować.
Zastanów się w jakim stylu z nią rozmawiacie ?
może chwilami wymagacie jak od nastolatki, a chwilami krzyczycie jak na małe
dziecko ?
może bez przerwy macie o coś pretensje i wtedy nawet polecenie wyniesienia
talerza jest odbierane jako kropla drążąca skałę ?
może to jest kwestia narzucania jej planu dnia ? może powierzacie jej czynności,
których wyjątkowo nie lubi, a inne wykonywałaby chętniej ?

[nati1011]

magdalaena1977 napisała:

> Zastanów się, jakie są przyczyny takiego zachowania. Bo z tego co
piszesz, Twoj
> a
> córka za żadne skarby nie chce iść do szkoły, a potem odrabiać
lekcji - jest
> gotowa zrobić wszystko, żeby opóźnić ten moment.

To nie dotyczy tylko szkoły - ale wszystkich obowiazków. Zostawiając
ją na żywioł przesiedziałaby cały dzień przed kreskówkami.

Obowiązki mają to do siebie, ze nie koniecznie trzeba je lubić.
Przecież nie beę za nią sprzatać biurka czy wynosić brudów do
łązienki (i tak pierze pralka, więc nie musi prać ręcznie skarpet
czy majtek). To chyba nie sa zbytnie wymagania.

Te problemy zaczeły się odkąd poszła do szkoły. Ja wymagałam
odrabiania lekcji, mówiłam o odpowiedzialnosći - jak nie odrobisz,
nie nauczysz, to dostaniesz uwagę czy 2, a ona udowodniła mi,że nie
poniesie konsekwencji, bo szkoła nie egzekwowała swoich wymagań. W
dodatku ciagle powtarzano dzieciom, zę dorośli je wykorzystują,
maltretują, molestują i ze maja sie przed tym bronić - no to się
broni.
Tłumaczyłam więc, ze musi się uczyć dla siebie, że trzeba czytać, ze
bez wiedzy nie mozna wiele osiagnąć - i znowu okazało sie, ze można
mieć średnią 5,3 i piątkę z polskiego jak przez całą klase
przeczytało sie 1 (jedna) ksiazke. Że do sprawdzianów i na lekcje
można się nie uczyć, bo nawet jak trafi się klasówka i napisze się
ja na 2 czy 1 to można ją potem poprawiać do skutku. To naprawde
uczy lenistwa i nieodpowiedzialnosći - to tak jakby stolarz mógł
zniszczyć pół magazynu drewna licząc, ze w końcu uda mu sie zrobić
jakieś - w miare porządne drzwi.


Córka po prostu w szkole spotkała sie z całkiem odmiennym sposobem
funkcjonowania - i on wydał jej się bardziej atrakcyjny - zaczęła
wiec sie buntować przeciwko naszemu. Oczywiśćie jak przeprowadzamy
czasem taką głębszą rozmowę - to ona mówi, ze w sumie to mamy rację,
ale na codzień to nie funkcjonuje. Dobre chociaż to, ze coś tam w
niej zostaje i moze w końcu kiedyś dorośnie.

[mamalgosia]

nati1011 napisała:

>Nie uwierzycie, ale rajstopy można zakładac przez 45
> minut. Nie ma żadnej reakcji na: pośpiesz się, bo się obie
spóźnimy.
No jak to: nie uwierzymy? "Błogosławieni, którzy nie widzieli a
uwierzyli", a co dopiero ci, którzy widzieli? U nas śniadanie (pół
kromki chleba+pół jogurtu) trwa nawet do 40 minut


>
> Po powrocie ze szkoły kolejna szopka: w ciagu 15 minut biurko
> zmienia się w pobojowisko - oszczędzę drastycznych szczegołów co
na
> nim ląduje.
Zupełnie jak pokój moich Chłopców. Zupełnie bezmyślne wywalanie,
wcale niekoniecznie to, czym chcą się pobawić. I nie pomaga
przypominanie, jaki poprzedniego dnia był lament przy sprzątaniu.

> Dodam jeszcze, ze towarzyszy temu kilkugodzinny jęk i płacz
Tak, tak! U nas też takie sprzątanie bywa dwugodzinnym jękoleniem
(choć 6 godzin jeszcze nie osiągnęliśmy). Czy Twoja Córka to aby nie
moi Synowie??


Fajnie byłoby, gdybym po tym wstępie napisała Ci: ale to
przeszłość, poradziłam sobie z tym tak a tak:...
Ale niestety nic takiego nie napiszę.
Czasem (czasem!) pomaga fakt, że np nie pójda do babci jak nie
posprzątają, bo po prostu będzie za późno. Ale choć uwielbiają
chodzić do babci, to mam wrażenie, że ta powolność i opór są
silniejsze od nich
>

[nati1011]

)))


mamalgosia napisała:

> Czasem (czasem!) pomaga fakt, że np nie pójda do babci jak nie
> posprzątają, bo po prostu będzie za późno. Ale choć uwielbiają
> chodzić do babci, to mam wrażenie, że ta powolność i opór są
> silniejsze od nich
> > Czy Twoja Córka to aby nie
> moi Synowie??
>

Mamalgosia ty masz niesamowity dar! Chyba nikt inny nie potafi tak
podnieść mnie na duchu jak Ty )) No bo w sumie, to o co tyle
krzyku? Jakoś tak mi lżej, że inne dzieci też tak mają, a nie tylko
moje takie oporne na wszytko A wierzysz jeszcze, zę wyrosną? Bo
ja chwilami się łudzę, ale czasami martwie sie jak ona sobie
poradzi...

[mader1]

inne też tak mają )))

[mamalgosia]

Dziękuję

Nie wiem, czy wyrosną, ale co do poradzenia sobie to tak, jestem
pewna: poradzą sobie.

A mnie te rzeczy doprowadzają do szału. Staram sie na wiele spraw
machnąć ręką, ale właśnie te poranne wieczne śniadania to coś na co
machnąć ręką nie potrafię. Oczywiście mogę po 10 minutach odebrać
talerz i powiedzieć: "nie zdążyłeś, pójdziesz głodny" - tylko, że on
by poszedł głodny (rano głodu nie czują), a to JA nie chcę, by
wyszli bez śniadania (w przedszkolu jedzą tylko raz w tygodniu).

[samboraga]

Oczywiście mogę po 10 minutach odebrać
> talerz i powiedzieć: "nie zdążyłeś, pójdziesz głodny" - tylko, że on
> by poszedł głodny (rano głodu nie czują), a to JA nie chcę, by
> wyszli bez śniadania

Ja też pilnuję śniadania, ale jednego dnia syn wychodzi dużo wcześniej i jeszcze
nie jest głodny - daję mu kubek ciepłego kakao, zawsze to coś sycącego

[mama_kasia]

Nooo, moi rano do szkoły idą bez śniadania. Mają kanapki,
...albo nie mają, bo im się nie chciało zrobić

[mamalgosia]

Ciekawe, jaki jest rekord w długości picia kubka kakao. Bo jakoś
jestem głęboko przekonana, że należy on do mojego Młodszego

[samboraga]

> Ciekawe, jaki jest rekord w długości picia kubka kakao. Bo jakoś
> jestem głęboko przekonana, że należy on do mojego Młodszego

A ja mam jakieś głębokie przeczucie, że to i tak będzie prędzej od kubka kakao
jako dodatku do kanapek.

[anndelumester]

Moim zdaniem tu jest za duzo slow i cyrku, a za malo rytualu i
prostych komend.
Z tym, ze ja mam pieciolatka z z nadaktywnoscia i nadpobudliwoscia
i brakiem koncentracji. Aby uzyskac efekt
np. ubranie się w okreslonym czasie, sprzatniecie zabawek, wykonania
jakiegos zadania musze wydawac polecenia SPOKOJNIE, krotkim
komunikatem, egzekwowac jedna czynnośc, a potem dopiero informowac o
drugiej. Zbyt wiele informacji podawanych na raz powoduje totalny
chaos i dezorientacje dziecka.

Niestety przestawienie sie a taki tryb wymaga wiele od rodzicow, i
latwe nie jest. Dla mnie o wiele latwiejsze jest rozdarcie się albo
produkowanie gadek z pretensjami, ale widze po czym są efekty i na
co jest reakcja.

[mamalgosia]

Myślę, że to jednak inna sprawa. Moi Synkowie doskonale wiedzą o co
chodzi i nie dostają wielu nakazów: w danym momencie jest tylko
jeden: proszę zjeść śniadanie.
Choć na pewno masz rację, że jak sie za dużo od kogoś chce, to on
nie zrobi nawet mało

[nati1011]

anndelumester napisała:

Aby uzyskac efekt
> np. ubranie się w okreslonym czasie, sprzatniecie zabawek,
wykonania
> jakiegos zadania musze wydawac polecenia SPOKOJNIE, krotkim
> komunikatem, egzekwowac jedna czynnośc, a potem dopiero informowac
o
> drugiej.

Masz trochę racji ale jednak 11 latek to nie 5-ciolatek i wymaga się
od niego trochę wiecej.

W teorii brzmi to świetnie - ale ja wydaję cichy prosty komunikat i
nic się nie dzieje. Albo słysze równie proste: nie chce mi się. I co
wtedy? Właśnie problem jak WYEGZEKWOWAĆ?

[anndelumester]

Od czegoś musisz zacząć....
Mysmy zaczeli jakies 3 lata temu, rownolegle w domu, w przedszkolu i
na rehabilitacji.
I sadze, ze niestety, w wieku lat nastu problemy beda takie same jak
u Ciebie. I te same metody egzekwowania. Konsekwencja i rytualy.
btw
Moj 5 latek bardzo sprawnie ze mna polemizuje - od form prostych do
sofistyczno talmudycznych czasem z watkiem furiacko histerycznym.
Z tym, ze ja slucham, a potem mowie prosze włozyc buty. Albo tylko
mowię: buty (albo samochodziki, klocki, sniadnie, w zaleznosci od
sytuacji). Identyczny schemat jest w przedszkolu.

[imbirka]

Ja na Twoim miejscu zainteresowałabym się integracją sensoryczną i terapią rozwoju psychomotorycznego. Wiele paradoksalnych wad i dziwnych nawyków (np. ktoś nie lubi nosić ubrania, ono ciągle mu przeszkadza, albo ma problem z organizacja przestrzeni wokół siebie, albo nieumiejętność skupienia uwagi na czymkolwiek dłużej niż przez parę minut) ma swoje źródło w braku tej integracji, i za pomocą ćwiczeń i terapii można wiele rzeczy naprostować. Inna sprawa to umiejętność konsekwentnej i przejrzystej komunikacji z dzieckiem - czyli jak mówić, aby dzieci rozumiały i słuchały, polecam warsztaty wg metody Faber i Mazlisch.

[mamalgosia]

Jak ja już słyszę "terapia" to mi sie słabo robi. Są osoby, które w
ten sposób zrzucają z siebie obowiązki (przez nich podjęte),
odpowiedzialność.

A inna rzecz, że terapia to dla wielkomiastowych i bogatych raczej

[imbirka]

mamalgosia napisała:

> Jak ja już słyszę "terapia" to mi sie słabo robi. Są osoby, które w
> ten sposób zrzucają z siebie obowiązki (przez nich podjęte),
> odpowiedzialność.

Myślisz o dzieciach czy o rodzicach? Nie wiem skąd ta reakcja.
Są terapie, które z nikogo nie zrzucają odpowiedzialności, a wręcz przeciwnie, pomagają rodzicom zrozumieć własne dzieci i je wychowywać. Znam dzieci nadpobudliwe, nie radzące sobie z wieloma codziennymi rzeczami, którym pomogły ćwiczenia wykonywane pod okiem takiego terapeuty. A przyczyny takiego zachowania są różne, dla rodzica często nie do stwierdzenia, np. przebieg porodu, oprócz wielu innych rzeczy, ma wpływ na nasz błędnik i organizację w przestrzeni. Dzieci, które rodziły się przez cc, albo sn ale bardzo szybko, mogą (choć nie muszą) mieć z tym problemy. I taka terapia wtedy pomaga.

[mamalgosia]

imbirka napisała:

>>
> Myślisz o dzieciach czy o rodzicach?
Prawdę powiedziawszy nie mówię konkretnie o rodzicach czy dzieciach


> Są terapie, które z nikogo nie zrzucają odpowiedzialności,
Myślę, że tak i mam nadzieję, że tak. Mam jednak doświadczenia,
kiedy działo sie tak jak napisałam. Po co dawać coś z siebie, po co
wysiłek, niech tym sie zajmie terapeuta, psycholog, psychiatra, oni
się znają lepiej, no nie?

[imbirka]

mamalgosia napisała:
> Myślę, że tak i mam nadzieję, że tak. Mam jednak doświadczenia,
> kiedy działo sie tak jak napisałam. Po co dawać coś z siebie, po co
> wysiłek, niech tym sie zajmie terapeuta, psycholog, psychiatra, oni
> się znają lepiej, no nie?

Ale to chyba nie jest wina terapii samej w sobie? To metoda, która ma pomóc nam w zrozumieniu różnych rzeczy w sobie, i w innych. Aby lepiej żyć, aby nie ranić, aby zrozumieć, dlaczego np. wciąż popełniamy te same błędy albo czujemy się nieszczęśliwi etc. W większości metod psychoterapeutycznych, jak i innych terapii zawiera się kontrakt, i klient czy pacjent zobowiązuje się do pracy i wysiłku. Jeśli komuś nie pomogło, albo nawet zaszkodziło, bo tak naprawdę nie chciał nic zmienić w sobie, to czy należy tylko dlatego rezygnować z takiej pomocy? Oczywiście są różne metody, bardziej i mniej skuteczne, i różni terapeuci, podobnie jak w innych profesjach.
A co do kosztów, to akurat warsztaty komunikacji wg metody Faber i Mazlich są w wielu miejscach dostępne bezpłatnie.

[mamalgosia]

nie, nie, oczywiście, że to nie wina terapii samej w sobie. I nie o
tym mówię

[magdalaena1977]

mamalgosia napisała:

> Jak ja już słyszę "terapia" to mi sie słabo robi. Są osoby, które w
> ten sposób zrzucają z siebie obowiązki (przez nich podjęte),
> odpowiedzialność.
>
> A inna rzecz, że terapia to dla wielkomiastowych i bogatych raczej
Trochę mnie przeraziły takie zaściankowe poglądy w ustach osoby tak sensownej i
sympatycznej jak Ty.

(psycho)terapie są dla osób psychicznie chorych i z różnymi zaburzeniami natury
psychicznej. Są im równie potrzebne jak rehabilitacja osobie niesprawnej
ruchowo. I jeśli ta forma leczenia jest dostępna tylko dla "wielkomiastowych i
bogatych" to jest to kwestia wyłącznie niedostatków naszego systemu ubezpieczeń
zdrowotnych.

Nie chciałam pisać tego wcześniej, ale ja naprawdę zastanowiłabym się nad
przyjrzeniem zachowaniu córki nati pod tym kątem. Nie znam się na psychologii
rozwojowej dziecka, ale dla mnie takie zachowania, jak opisuje nati nie są
normalne u jedenastolatki, zwłaszcza jeśli tradycyjne metody wychowawcze nic nie
dają. I dlatego zakładam, że muszą istnieć jakieś przyczyny tego stanu. Może to
kwestia jakiejś niewykrytej choroby somatycznej ? może poziom hormonów ?
może nati tylko się denerwuje i nie potrafi rozmawiać z córką tak, żeby do niej
trafić ?

[nati1011]

))

Ależ ja z nią już pół Polski zjeździłam. Najpierw było podejrzenie
padaczki, potem stwierdzono nidojrzałość ukłądu nerwowego. Badana
przez psychologa i pedagoga była już chyba z 10-razy. cały ostatni
semestr miął zajęcia z pedagog szkolnym. Nie stwierdzono żadnej
choroby poza wybitnie silnym charakterem i wysoką umiejętnością
manipulacji innymi. Miała 5 lat, jak robiliśmy jej jedno z badań.
Była chora, po 12 godzinnej podróży (tak wypadło, umowione pół roku
wcześniej). Po 2 godzinach pani PSYCHOLOG zawołała nas oburzona, ze
ona nie mogła dziecka zbadać. Na nasze zdziwienie odpowiedziłą, że
mała tak ją wymanewrowała, ze ona (psycholożka) robiła to co chciała
młoda a nie odwrotnie - stwierdziła, że takie dziecko widzi pierwszy
raz w życiu. ;/

[magdalaena1977]

nati1011 napisała:

> Ależ ja z nią już pół Polski zjeździłam. (...) Nie stwierdzono żadnej
> choroby poza wybitnie silnym charakterem i wysoką umiejętnością
> manipulacji innymi.
To dobrze.
Ale chyba pozostaje Wam tylko zaakceptować jej osobowość

[a_weasley]

magdalaena1977 napisała:

>> Nie stwierdzono żadnej choroby poza wybitnie
>> silnym charakterem i wysoką umiejętnością
>> manipulacji innymi.

> To dobrze.

Hmm.
Co dobrze?
Że ma wysoką umiejętność manipulacji innymi? W niektórych zawodach to się bardzo
przydaje, więc to w pewnym sensie dobrze. Ale tylko w pewnym sensie.
Że nie stwierdzono choroby? Chorobę to się przynajmniej leczy...

[magdalaena1977]

a_weasley napisał:
> Co dobrze? (...)
> Że nie stwierdzono choroby? Chorobę to się przynajmniej leczy...
To, że nie stwierdzono choroby. Bo takie zachowania są może niewygodne, ale do
zniesienia. A mogłyby być pierwszymi objawami poważnych problemów psychicznych
czy neurologicznych.

A tak naprawdę, to wiele z tych problemów naprawdę mija z wiekiem. Tj. dziecko
przekonuje się, że np. mycie zębów jest sensowne, a do znienawidzonego
sprzątania zatrudnia pomoc domową. Dzieciak z ADHD wybiera zawód, który nie
wymaga siedzenia i rysowania szlaczków ...

Moi rodzice latami próbowali mnie zmusić do wczesnego chodzenia spać. Ja nie
byłam w stanie, nie spałam godzinami, czytałam pod kołdrą ...
I teraz jako dorosła osoba po prostu pracuję do północy, idę spać o 2:00.
Odsypiam po powrocie z pracy. Nie ma problemu.

[a_weasley]

magdalaena1977 napisała:

> I teraz jako dorosła osoba po prostu pracuję
> do północy, idę spać o 2:00.
> Odsypiam po powrocie z pracy. Nie ma problemu.

Bo możesz sobie na to pozwolić. W gospodarstwie dwuosobowym trudniej, a w dwu-
lub więcejpokoleniowym w ogóle nie ma o czym mówić.

[anndelumester]

magdalaena1977 napisała:
>
> > I teraz jako dorosła osoba po prostu pracuję
> > do północy, idę spać o 2:00.
> > Odsypiam po powrocie z pracy. Nie ma problemu.


Tez tak mam ze spaniem, i to jest jedynie kwestia organizacji
(rodzina z dzieckiem, dziecmi).
Mieszkanie w gospodarstwie wielopokoleniowym ze wzgledu na nasze
charaktery i silny terytorializm w ogole odpada.
Z resztą kwestie mieszkaniowe maja spore znaczenie jezeli chodzi o
zachowanie dzieci.

[nati1011]

a_weasley napisał:

> magdalaena1977 napisała:
>
> >> Nie stwierdzono żadnej choroby poza wybitnie
> >> silnym charakterem i wysoką umiejętnością
> >> manipulacji innymi.
>
> > To dobrze.
>
> Hmm.
> Co dobrze?
> Że ma wysoką umiejętność manipulacji innymi? W niektórych zawodach
to się bardz
> o
> przydaje, więc to w pewnym sensie dobrze. Ale tylko w pewnym
sensie.
> Że nie stwierdzono choroby? Chorobę to się przynajmniej leczy...

No właśnie - dodaj do tego pefekcyjną umiejętność kłamania i masz
bardzo niebezpieczne narzędzie. Zdecydowanie wolę prostolinijność.

z drugiej strony

[mader1]

Możesz ta zdolność "manipulowania" to ta z wymienionych cech
"wykazuje się wysoką inteligencją emocjonalną, nie będącą przedmiotem egzaminów"
Ale z drugiej strony ( Mamalgosiu, napisałam to) jaka to zdolność manipulowania,
skoro tak dobrze ją " przejrzałaś", skoro popadła w konflikt z poprzednią panią?
Nati, a dobre cechy twojej córki ? Bo " zdolność manipulowania otoczeniem "i
"perfekcyjne kłamanie" to bardzo poważne i bezlitosne zarzuty ( na ogół dzieci
kłamią, dorośli zresztą też, ale dośc nieporadnie, bo prawda jednak wychodzi na
jaw). Na jakich jej dobrych cechach można się skupić w wychowaniu ?

[nati1011]

mader1 napisała:

> Nati, a dobre cechy twojej córki ? Bo " zdolność manipulowania
otoczeniem "i
> "perfekcyjne kłamanie" to bardzo poważne i bezlitosne zarzuty ( na
ogół dzieci
> kłamią, dorośli zresztą też, ale dośc nieporadnie, bo prawda
jednak wychodzi na
> jaw)

Moja córka potrafi kłąmać idealnie - już majac kilka (3-4) lat
potrafiła skłamać bez mrugniecia okiem i trzymać sie swojej wersji
przez tydzień nawet w krzyżowym ogniu pytań. W końcu sama zaczynałam
jej bronić przez "pomówieniami" babci czy ojca, a ona jak burza
cichła przyznawała się, zę to jednak ona. Jak ostatnio 2 razy
zasymulowała atak wyrostka - to spędziliśmy 3 dni w klinice
akademickiej i wszyscy lekarze byli przekonani, zę ma zapalenie
wyrostka - mimo iż mówiłąm, że są poważne podejrzenia, ze ona ten
ból sobie projektuje albo zwyczajnie udaje.

Nie przejrzałam jaj - po iluś tam akcjach po prostu musiałam
przyznać, ze nie mam pojęcia kiedy kłamie - a nie zawsze można to
udowodnić.

Na jakich jej dobrych cechach można się skupić w wychowaniu ?

Ogólnie to dobre dziecko - wrażliwe - może nawet tą arogancją
kryjące swoją wrażliwość, zdolne, otwarte, odważne, umiejące - jak
chce - wspaniale bawić się z młodszymi braćmi. Żeby jeszcze umiała
bardziej słuchać a mniej gadać - upiera sie przy swoim do upadłego,
nawet jak nie ma racji. nie da sobie wytłumaczyć, ze sie myli i w
sumie ośmiesza upierając sie przy błędzie

[mader1]

> Ogólnie to dobre dziecko - wrażliwe - może nawet tą arogancją
> kryjące swoją wrażliwość, zdolne, otwarte, odważne, umiejące - jak
> chce - wspaniale bawić się z młodszymi braćmi.

To fajna jest Chrześcijanka powinna być odważna. Ja nie wiem, czy jestem,
chyba nie. Dużo więcej w życiu by mi się udało, gdybym była odważna.

[nati1011]

> To fajna jest Chrześcijanka powinna być odważna. Ja nie wiem,
czy jestem,
> chyba nie. Dużo więcej w życiu by mi się udało, gdybym była
odważna.

Jak w ubiegłym roku młoda sprzeciwiła się tym wróżbom w szkole - to
sama nie byłam pewna, czy mnie by było stac na taką odwagę. Pewnie
po prostu nie poszłabym do szkoły. No ale potem to zostąło mi już
tylko ją bronić i wspierać w tej odwadze ))

[franula]

nati ja tak niesmiało bo moje jescze za małe ale długo myslałam,
także o moich trzech siostrzenicach z którymi ciągle klopoty sa o
obowiązki i takie tam... i pozwole sobie jednak rzucić pomysł

chociaz pewnie cos takiego juz przerabiałaś

rozmowa o prawach i obowiązkach. Że w rodiznie każdy ma takowe.Te
niezbywalne prawa dziecka ale też te zbywalne przywileje.
Że tata ma obowiązki i prawa i mama. Że się tym w rodzinie dzielicie
i że na tym polega doroslość i dorastanie ze jets coraz więcej praw
ale i obowiązków i odpowiedzialności. I że jedno od drugiego zależy.
najlepiej to widac po rodzeństwie starsze może później wracać, czy
chodzić spac ale ma więcej obowiązków w domu a mlodsze nie.
I że od obowiązków jeszcze się nie jest slużącą - mam chyba tez nią
nie jest?

Opowiedziałabym szerzej o obowiązkach całej rodziny o pracy żeby
zarobic pieniądze, o codziennym gotowaniu pracniu sprzątaniu (daję
slowo że ja tego wsyztskiego w dzieicństwie nie widziałam.)

I że skoro ma już AŻ 11 lat to może więcej niż jak miała 6 ale i
więcej musi. Do jej obowiązków nalezy nauka (odrabianie lekcji ale i
niespóźnianie się do szkoly), minimalny porządek wokół siebie
(powiedzmy że odpuścmy jej pokój ale nie zaśmiecanie przestrzeni
wspólnej) i powiedzmy to odnoszenie naczyń. I ma prawa: kiesoznkowe,
zabawa z kolezankami etc. I jedno od drugiego zależy.

No i dalej w tym duchu - jeśli bedzie wypelniac obowiązki to będa i
nagrody.... ale nie chodzi mi os uper nagrody ekstra wyjscia tylko
nagrody -przywileje dziecka w tym wieku.

Może skrajną wersją takiego postaiwnia sprayw bylo jak moja mama
przez pewnien czas wypłacala mi kieszonkowe codziennie wieczorem po
sprawdzeniu czy pokój byl ogarnięty.

Jest w psychologii pojęcie wewnatrz i zewnatrzsterowności. robi coś
ze względu na motywację wewnetrzna lub zewnętrzną. Chcielibysmy by
dzieci same z siebie się uczyly dla własnje przyjemności ale cóż.
jesli tak nie jest musimy tym sterowac zzewnątrz. Genrelanie proces
wychowywania oznacza chyba próbę zmiany motywacji dzieci z
zewnętrznej na wewnetrzną...


sorry za chaotyczną wypowiedź Młoda się budzi...

[mader1]

Nie stwierdzono żadnej
choroby poza wybitnie silnym charakterem i wysoką umiejętnością
manipulacji innymi.

to czemu pytałaś o dysleksję ? I czy jej zachowanie może być związane z dysleksją ?

[nati1011]

ma dyslekcję - dysgrafie i dysortografie -czyli to samo co ja. Nie
ma problemu z liczeniem czy czytaniem ze zrozumienie. To nie jest
choroba. Raczej zaburzenie cywilizacyjne. Mnie to w niczym nie
przeszkadzało (poza maturą z polskiego) - zwłaszcza w
podporządkowaniu się obowiazujacym regułom.
ALe ona jest roztrzepana, nieuważna, nie potrafi się skupic na tym
co robi. Nie słyszy - faktycznie nie słyszy co do niej mówię- jest
jakby nieobecna. Stąd wałkowanie neurologa - ale niczego się nie
dopatrzył.

[mader1]

myślę, że powinnaś więcej poczytac o dysleksji
Tu jest tylko artykuł ze zwykłej wikipedii, ale już tam widać,że pewne problemy
mogą się pojawiać także w innych obszarach
pl.wikipedia.org/wiki/Dysleksja
na przykład tu
"# trudności występujące na lekcjach wychowania fizycznego – błędne rozumienie
instrukcji ćwiczeń spowodowane słabą orientacją w schemacie ciała i przestrzeni
, obniżona sprawność ruchowa
# nierównomierna koncentracja uwagi, wolne tempo pracy"
Albo taki link
www.dardysleksji.pl/t03.php?s=3
a tam
"może mieć trudności z określeniem czasu i zarządzaniem nim, mieć trudności z
punktualnością "
"może przejawiać skłonności do nieporządku lub do przesadnego uporządkowania"
i
"może mieć skłonność do infekcji i alergii, przejawiać nadwrażliwość na
jedzenie, dodatki i produkty chemiczne zawarte w pożywieniu"
albo
"gdy jest pod wpływem stresu, presji czasu, jest zakłopotany lub chory, liczba
popełnianych błędów wzrasta a symptomy dysleksji są wyraźniejsze "
"przez nauczycieli i otoczenie często uważany za leniwego, mało zdolnego,
nieuważnego, niedojrzałego, „starającego się niewystarczająco” lub sprawiającego
problemy wychowawcze"

Stąd może objawy, które rozpoznajemy i u swoich dzieci,ale z którymi dajemy
sobie radę, u Twojego są nasilone.

Z czasem - to znaczy punktualnością. Może spróbuj wobec tego w ten sposób...
może nastawianie budzika ( do gotowania jajek ?) na odpowiednie czynności rano -
jedzenie, ubieranie, mycie...? Tak żeby widziała upływ czasu ? Oczywiście to
wszystko z zapasem.Gdyby to ją mocno stresowało, wycofaj się.

[nati1011]

no właśnie - trochę związku z tą dyslekcją widzę. W dodatku czynniki
obiektywne - moja choroba i ostatnie częste choroby synka -
przewracają do góry nogami wszelkie plany i systematyczność.

Trudne to wszystko. Ale skoro dostałam takie dziecko to powinnam
sobie poradzić. Dlaczego wiec sobie nie radzę? Czasami jestem
zupełnie bezsilna.

co to znaczy poradzić ?

[mader1]

> Trudne to wszystko. Ale skoro dostałam takie dziecko to powinnam
> sobie poradzić. Dlaczego wiec sobie nie radzę? Czasami jestem
> zupełnie bezsilna.

Poradzić ? Może ktos ma pomysł, co to znaczy poradzić sobie z dzieckiem ?
No bo jeżeli dostajesz do opieki istotę bardzo różna od siebie ( albo przeciwnie
denerwująco podobna - kiedy boisz się, że te cechy, które tobie życie
pokomplikowały i u niej będą dominujące) i musisz jej jednocześnie strzec,
pokazywać jej Boga i uczyć, że jest godna miłości i szacunku nie ze względu na
swoje cechy, a ... po prostu bycie człowiekiem...
A strzec obejmuje całość osoby... To oznacza i dać jeść czy pić ( co jak wiemy
rano jest ogromnie trudne) i pilnować, by spała ... by potrafiła "pójść w świat"
i znała reguły, którym się rządzi... strzec to oznacza też słuchać Anioła, który
może pokazać się nagle, we śnie i powiedzieć najdziwniejszą rzecz - na przykład
pakujcie się i przenoście, bo dziecku grozi niebezpieczeństwo ( zmień swoje
postępowanie, zmień swoje przyzwyczajenia, bo dziecku grozi niebezpieczeństwo)...
W takiej sytuacji o co chodzi z porządkiem ? hmmm... czy chodzi o sam bałagan,
który rzadko zagraża życiu... czy o nauczenie, że w społeczeństwie osoby, które
mają bałagan wokół siebie, które żyją w syfie są " gorsze", mniej cenione ? Po
pierwsze - czy to prawda ? ( był dawno temu wątek o bałaganie i pajęczynach,
warto spojrzeć)
Po drugie, jak dotrzeć ? Można bez żadnych " sposobów" spróbować... Może usiąść
jak przyjaciel, pośród tych wszystkich szpargałów i powiedzieć, że to Cię
martwi, bo boisz się, ze taką fajną dziewczynkę, będą bliscy widzieli przez
pryzmat bałaganu. Że część ludzi nie dotrze do jej " wnętrza", bo się zniechęci
? Czy o to się martwisz ? Czy można lubić czy cenić osobę, do której przychodzi
się i ma " syf" w domu, bałagan na biurku w pracy ? Odpowiedź nie jest taka
oczywista. Może zaproście raz czy drugi koleżanki. Zasugeruj, że lepiej będą się
czuły,jak będzie porządek, ale zostaw decyzję jej. Niech sobie porówna.
Nati, skoro ją dostałaś, weź kartkę i spisz sobie rzeczy, na których Ci BARDZO
zależy, które uważasz za niezbędne do funkcjonowania, konieczne do nauczenia,
nie ze względu na to, żeby wypaść jako dobra matka, ale ze względu na JEJ DOBRO.
Zobacz, ile już umie.
Skoro ona ma kłopoty z wysłuchaniem Ciebie, skup się na rzeczach naprawdę
ważnych. Czasu jest dużo i mało. Kłócąc się z nią w równym stopniu o drobiazgi,
co o rzeczy ważne, tracisz energię i czas.
No i słowa, dobieraj je. Oducz się myśleć o niej " w porównaniu" do siebie jaką
pamiętasz, do brata. Nie pozwalaj sobie na takie myśli, bo potem, w emocji takie
słowa jednak padają " ja w Twoim wieku to..." a... one właściwie kończą rozmowę.
Pomyśl sobie, że skoro ona jest tak różna od Ciebie i Tobie trudno z tym, bo nie
rozumiesz, jak ona coś może lub czegoś nie robi, pomyśl sobie , że ona też "
spadła " w Twoje ramiona i dla niej też ta rola nie jest łatwa. Dostaliście się
jakoś nawzajem i trzeba to przeżyć, ale tak, żeby się nawzajem nie poniszczyć.

[a_weasley]

mader1 napisała:

> czy chodzi o sam bałagan, który rzadko zagraża
> życiu...

...natomiast nawyk bałaganiarstwa bywa powodem kłopotów.
"Straż jest gotowa w ciągu minuty;
Konia prowadzą - koń nie podkuty!
Trzeba zawołać szybko kowala!
Pożar na dobre już się rozpala..."
Co mówi doświadczony bałaganiarz, któremu czas stracony na szukanie kluczy od
mieszkania, kluczyków od samochodu, telefonu, kartki z numerem innego telefonu
itp. już się chyba sumuje w lata.

> Po drugie, jak dotrzeć ? Można bez żadnych
> "sposobów" spróbować... Może usiąść jak przyjaciel,
> pośród tych wszystkich szpargałów

Przypomina mi to nieco radzenie osobie depresyjnej, żeby się wzięła w garść.
Może się mylę, ale ze wcześniejszych notek Nati odnoszę wrażenie graniczące z
pewnością, że takie rozwiązania zostały już przećwiczone.

[mamalgosia]

a_weasley napisał:


> ...natomiast nawyk bałaganiarstwa bywa powodem kłopotów.
Arturze, myślę własnie sobie, że Córka nati może właśnie jest
najzwyczajniej bałaganiarą. I to wszystko! Może to byc przyczyną
kłopotów (choć neikoniecznie w postaci niepodkutego konia czy
dziurawej beczki), ale każdy z nas ma wady. Może ta Dziewczynka ma
tę wadę. I tyle. Pewnie, że można i trzeba próbować to choć trochę
zmieniać, ale nie demonizować (co nie znaczy, że machnąć ręką).


> Co mówi doświadczony bałaganiarz, któremu czas stracony na
szukanie kluczy od
> mieszkania, kluczyków od samochodu, telefonu, kartki z numerem
innego telefonu
> itp. już się chyba sumuje w lata.
Na coś trzeba tracić czas przy innych wdaach traci się go na inne
sprawy Na przykład na tym forum przeczytałam, że na martwienie sie
jest szkoda czasu - no proszę, a ja namiętnie na to właśnie zużywam
mój wolny i niewolny czas. Tak więc arturze, jeden wraca po klucze,
a inny w tym czasie traci nerwy martwiąc się nieistniejącym


>
> > Po drugie, jak dotrzeć ? Można bez żadnych
> > "sposobów" spróbować... Może usiąść jak przyjaciel,
> > pośród tych wszystkich szpargałów
>
> Przypomina mi to nieco radzenie osobie depresyjnej, żeby się
wzięła w garść.
Bardzo, bardzo, bardzo podoba mi sie to co napisałeś))

[a_weasley]

mamalgosia napisała:

> Arturze, myślę własnie sobie, że Córka nati
> może właśnie jest najzwyczajniej bałaganiarą.

W to nie wątpię. Popularna skłonność, większość gatunku się z tym rodzi i w
ramach socjalizacji jest z tego leczona - jedni skuteczniej, inni mniej skutecznie.
Jeśli rodzice w końcu po dziecku sprzątają, dziecko uczy się, że opłaca się
przeczekać. Człowiek jest z natury istotą miłującą wygodę.

> I to wszystko!

No cóż, na tle tego, co pisze Nati, wniosek ten wydaje mi się nadto
optymistycznym. Jeśli dobrze zrozumiałem, jest to zaledwie wierzchołek góry lodowej.

> Na coś trzeba tracić czas

Zapewne... ale znam sporo przyjemniejszych sposobów
Idę robić zimę.

[nati1011]

1. Jej bałagan utrudnia życie całej rodzinie - bo przenosi sie na
całą powierzchnie mieszkalną.

2. utrudnia mi pracę - przez parę lat pracowałam w domu i czasem
odwiedzali mnie kliencie - nawet bez uprzedzenia, wiec majtki na
środku salonu były nie do przyjecia

3. Jej opór przy codziennych - zwykłych czynnościach - marnuje tez
bardzo dużo mojego czasu. Przez to nie ma go juz na przyjemności,
zabawę, czytanie... dzieci na tym cierpią. I tworzy się błędne koło.

Sa rzeczy, kóre trzeba robić - jeść, myć sie, spać, odrabiać lekcje
bez wzgledu czy mamy na to ochote czy nie. Im szybciej dziecko to
zaakceptuje tym łątwiej bedzie mu w życiu.

[mader1]

> Sa rzeczy, kóre trzeba robić - jeść, myć sie, spać, odrabiać lekcje
> bez wzgledu czy mamy na to ochote czy nie. Im szybciej dziecko to
> zaakceptuje tym łątwiej bedzie mu w życiu.

to prawda. Niektórzy nawet z jedzenia, mycia się - szczególnie w piankach i
kulkach- spania i odrabiania lekcji mają przyjemność...
Ja ze wszystkich tych rzeczy )))
Ostatnio wysłuchałam przemowy pani gastrolog, która poradziła mi, żebym zamiast
pytać " już zjadłeś ?" albo ponaglać " jedz, jedz" , pogadała w trakcie jedzenia
o jedzeniu ))))) Powiedziała, co mi smakuje, co ładnie wygląda na talerzu... i
takie tam...
Rano nie ma szansy na ten sposób, bo... no ja po prostu piję kawę z nimi razem
przy stole, nie jem, bo nie potrafię w takim tempie ))))
Natomiast chyba ( ?) nie jest to głupi sposób, bo kiedyś po lekkim wygłodzeniu i
poczytaniu fragmentu późniejszego tomu Ani z Zielonego na temat wspólnego
smażenia i jedzenia pstrągów, przekonałam dziecko do ryby , której wcześniej
nienawidziło. Teraz lubi pstrągi ))))

[nati1011]

a_weasley napisał:

> Przypomina mi to nieco radzenie osobie depresyjnej, żeby się
wzięła w garść.
> Może się mylę, ale ze wcześniejszych notek Nati odnoszę wrażenie
graniczące z
> pewnością, że takie rozwiązania zostały już przećwiczone.

Masz rację Arthurze. Przećwiczyliśmy już wszystko. Chyba. Przez
pierwsze lata jakoś sobie radziliśmy - problem "wybuchł" gdy urodził
sie brat (choć zastosowaliśmy sie do wszystkich madrych porad w tym
rakresie - za wyjątkeim zwrotu młodszego brata do sklepu) oraz
pójścia młodej do szkoły. Nie ja nie chcę zwalać całej winy na
szkołe. Ale w przypadku mojej córki te wszhystkie dyrdymały o
prawach dziecka i brak dyscypliny padły na wyjątkowo podatny grunt i
spowodowały obecny efekt.

"weź sie w garść"

[mmk9]

no, fajnie, już wiemy, ze sie tak nie mowi do osoby z depresją. Bo
bezcelowe i denerwujące, a wiec szkodliwe, choć korci, oj korci.
A co z dzieckiem w trudnym wieku, ktore być moze wlaśnie musi z
pewnych rzeczy wyrosnąć, do innych dorosnąć ? Ładnie tak wciąż
pokrzykiwać "zmień sie, zmień sie, zmień sie"? Mader powiedziała już
wszystko, ja dodam tylko tyle - skoro mała ma taką zdolność
manipulacji, to moze zostanie psychologiem ? Takim od ściągania
desperatów z wieżowcow i od pocieszania ofiar katastrof ? Czasem i
to się przydaje.

[nati1011]

mmk9 napisała:

skoro mała ma taką zdolność
> manipulacji, to moze zostanie psychologiem ? Takim od ściągania
> desperatów z wieżowcow i od pocieszania ofiar katastrof ? Czasem i
> to się przydaje.

))

[mader1]

> ...natomiast nawyk bałaganiarstwa bywa powodem kłopotów.

nie wątpię. I znam z autopsji... Ale już mój mąż świetnie się " znajduje" w
bałaganie. Nic ( no, może prawie nic) mu nie ginie.
Ja mam większy porządek i często czegoś szukam ))))


> Przypomina mi to nieco radzenie osobie depresyjnej, żeby się wzięła w garść.

A... mi nie. Przećwiczyłam na swoich dzieciach. Czasem one zapominają, nie mają
świadomości " czemu ja się czepiam". To nie są dorośli. Czasem przyjazna
rozmowa, że niepokoję się i dlaczego - rozmowa , nie monolog - i wciągnięcie
dziecka, już jednak starszego dziecka, w problem " jak myślisz, czy możemy coś z
tym zrobić ? A może codziennie... i tu coś tam..." , czasem przyjazna rozmowa
powoduje, że ono powie z czym ma konkretnie problem... dlaczego uważa, że się
czepiam... Czasem ono ma jakieś swoje argumenty...
Czasem opracowujemy jakiś plan. Można go zapisać, wywiesić...
Ja nie piszę, że Nati tego nie próbowała, bo nie wiem czego próbowała dokładnie.
Ja też w sumie dużo rzeczy próbowałam i nawet mam sukcesy ( jak to brzmi...), a
jednak byłam wdzięczna w innym wątku Mamalgosi za poddanie nowego pomysłu i być
moze przeczytam książkę poleconą przez Samboragę.
Jeżeli bowiem do tego małego człowieka nie dociera to, co mu mówię, to aby
dotarło nie zawsze wystarczy krzyknąć to samo czy powtórzyć to samo
wielokrotnie,nie zawsze trzeba uważać, ze zmiana ma się dokonać tylko w nim,
czasem trzeba trochę zmienić swoje nastawienie, czasem zmienić metodę... czasem
pogodzić się z drobnymi " niepowodzeniami", a zawalczyć o rzeczy wielkie. Po
prostu dwie osoby muszą się " dostroić".

> Może się mylę, ale ze wcześniejszych notek Nati odnoszę wrażenie graniczące z
> pewnością, że takie rozwiązania zostały już przećwiczone.

No to przepraszam za zajmowanie czasu. Niekiedy rzeczywiście forumowicze podają
rozwiązania już przećwiczone, jedni szybciej się orientują, co było
przećwiczone, inni wolniej.
To w takim razie bardzo współczuję.

[nati1011]

> No to przepraszam za zajmowanie czasu. Niekiedy rzeczywiście
forumowicze podają
> rozwiązania już przećwiczone, jedni szybciej się orientują, co było
> przećwiczone, inni wolniej.
> To w takim razie bardzo współczuję.


Nie przepraszaj - Twoje rady są dla mnie bardzo cenne - nawet jeżeli
piszesz o tym co już zrobiłam. To wtedy potwierdzasz, ze robiłam
dobrze )

[skrzynka3]

Mader a mnie akurat to co napisalas w tamtym poscie bardzo
pomoglo i sie przydalo. Nie po raz pierwszy zdarza mi sie ze
piszesz cos do kogos innego co idealnie trafia w odpowiednia
chwile
Czytam ten watek bardzo uwaznie z powodow osobistych.
Tez mam aktualnie kryzys z jedna latorosla i czesc nitek jest
zbiezna z tym co pisze Nati

U nas rzeczywiscie potwierdzily sie zaburzenia SI.Jest dysgrafia i
dysortografia (po mamusi )Sa od zawsze jak ja to nazywam klopoty
z "opanowaniem czasu, przestrzeni i przedmiotow".

Robilismy w domu, sami rozne rzeczy zalecone przez terapeute SI i na
pewno nie bylibysmy tu gdzie jestesmy gdyby nie to. Dowiadywanie sie
o zaburzeniach SI uswiadomilo mi tez jak odbiera swiat moje dziecko,
skad wynika wiele Jego problemow.
Bylo wiele roznych strategii, sposobow, zmian w nas (tak my tez
swoimi bledami nie pomagalismy wiele razy naszemu synkowi).

Jest postep.

Ale czasem...czlowiek gdera, zamartwia sie, denerwuje,
krzyczy...rece i skrzydla opadaja.

Dla mnie akurat ten post przyszedl w dniu kryzysu i pozwolil
popatrzec na to z pewnego dystansu.

Dziekuje




"Dlaczego kobieta ma tak dużo pracy w domu?
A śpi w nocy to i się jej zbiera!"

[mader1]

Dziękuję

> Dla mnie akurat ten post przyszedl w dniu kryzysu i pozwolil
> popatrzec na to z pewnego dystansu.

W moim przypadku tez tak czasem jest. Martwię się czyms, ale w taki " codzienny
sposób" i nawet nie mam czasu czy siły o tym pisać, a potem czytam czyjś post,
radę, fragment tekstu... i ... pomaga mi tego dnia

[nati1011]

skrzynka3 napisała:

> Jest postep.
>
> Ale czasem...czlowiek gdera, zamartwia sie, denerwuje,
> krzyczy...rece i skrzydla opadaja

) Trzymaj sie Skrzynka. Ja też tak mam. Teoretycznie wiem, że są
postępy, ale chciałabym już, zaraz, a nie za kilka miesięcy... W
końcu rodzice też są ludxmi i czasem brak im anielskiej
cierpliwości.

> Bylo wiele roznych strategii, sposobow, zmian w nas (tak my tez
> swoimi bledami nie pomagalismy wiele razy naszemu synkowi).
>

A ja myślę, ze to normalne i naturalne, że rodzice w pierwszej
kolejności stosują to, co w ich wypadku bywało skuteczne. Dopiero
jak to nie pomoże, to szukają przyczyny i pomocy. I wtedy czasem
dowiadują sie, ze ich dziecko widzi te sprawę inaczej. ALe czy to
wina rodziców? Czy dziecka? To po prostu trudna sytuacja, z którą
trzeba się zmierzyć. Popełniając pewnie błedy, ale przecież robiąc
to wszystko z miłości.

Mader - ja tez dziekuję. Ty zawsze potrafisz napisać tak do
człowieka - bez wciskania go w podłogę )

[mamalgosia]

magdalaena1977 napisała:


> Trochę mnie przeraziły takie zaściankowe poglądy w ustach osoby
tak sensownej i
> sympatycznej jak Ty.
Być może zaściankowa jestem dlatego, ze mieszkam w zaścianku i
stamtąd pochodzę


>
> (psycho)terapie są dla osób psychicznie chorych i z różnymi
zaburzeniami natury
> psychicznej. Są im równie potrzebne jak rehabilitacja osobie
niesprawnej
> ruchowo.
Jeśli masz ochotę, to poczytaj, co miałam na myśli - w poście
powyżej, do imbirki


I jeśli ta forma leczenia jest dostępna tylko dla "wielkomiastowych i
> bogatych" to jest to kwestia wyłącznie niedostatków naszego
systemu ubezpieczeń
Oczywiście. Tylko często w poradach nie bierze się tego pod uwagę.
Kiedyś dziewczynka w jednej z klas pokazywała zdjęcia z pobytu na
jakiejś egzotycznej wyspie (nie pamiętam, jakiej). Gdy koleżanka
westchęła: "Chciałabym tam być...", tamta zdzwiona zapytałą: "To
czemu nie pojedziesz?". I to nie było ze złośliwością, czy jakąś złą
wolą - po prostu gdy się coś ma, czasem zapomina się, ze nie każdy
może to mieć

to było do magdalaeny

[mamalgosia]

[magdalaena1977]

mamalgosia napisała:

> magdalaena1977 napisała:
> > Trochę mnie przeraziły takie zaściankowe poglądy w ustach osoby
> > tak sensownej i sympatycznej jak Ty.
> Być może zaściankowa jestem dlatego, ze mieszkam w zaścianku i
> stamtąd pochodzę

> > (psycho)terapie są dla osób psychicznie chorych i z różnymi
> > zaburzeniami natury psychicznej.
> > Są im równie potrzebne jak rehabilitacja osobie niesprawnej ruchowo.

> Jeśli masz ochotę, to poczytaj, co miałam na myśli - w poście
> powyżej, do imbirki

W takim razie muszę przyznać, że nie bardzo wiem, o co Ci chodziło.
Uważasz psychoterapię za wymysł bogatych mieszczuchów czy nie ?

> > I jeśli ta forma leczenia jest dostępna tylko dla "wielkomiastowych i
> > bogatych" to jest to kwestia wyłącznie niedostatków naszego
> > systemu ubezpieczeń
> Oczywiście. Tylko często w poradach nie bierze się tego pod uwagę.
Ale to znacznie uczciwsze, jeśli chodzi o zdrowie.
Przykro jeśli Jaś - wcześniak z wielodzietnej wiejskiej rodziny nie ma szans na
dodatkowe szczepionki i porządną rehabilitację, które dostanie Krzyś - wcześniak
wyczekany jedynak menadżerów z Warszawy. Ale nie ma sensu tłumaczyć sobie, że
„ta cała rehabilitacja pani, to tylko męczenie dzieciaka”.

[mamalgosia]

magdalaena1977 napisała:


>
> W takim razie muszę przyznać, że nie bardzo wiem, o co Ci
chodziło.
> Uważasz psychoterapię za wymysł bogatych mieszczuchów czy nie ?
Powiem szczerze: nie chce mi sie brnąć w ten temat, bo musiałabym
zejść na sprawy prywatne, a tego chcę uniknąć. Nie, nie wymysł
mieszczuchów (bogatych), ale wymysł (skoro już użyłaś tego słowa)
nadużywany i to częściej właśnie przez bogatych mieszczuchów
(kontynuując Twoje nazewnictwo). Często jest konieczna, częstop
neipotrzebna, a pomiędzy tymi dwiema skrajnościami jest kontinuum
sytuacji, wktórych można pomóc byciem z daną osobą, pracą nad nią /z
nią, czy po prostu miłością. Ale można - zamiast tego wspólnego
wysiłku - powiedzieć: "idź ty lepiej z tym dzieckiem/ze sobą na
terapię". I o takie sytuacje mi chodzi. Ale naprawdę już nie chcę
tego drążyć. Jesli o mnie chodzi, to mogę pozostać w Twoich (i nie
tylko Twoich) oczach zaściankowa. Tym bardziej, że rzeczywiście taka
jestem

[pawlinka]

u nas sposobem jest wspólne sprzątanie. Nie udaje mi się nic
osiagnąć, kiedy staję w drzwiach pokoju i mówię: "ale tu
bałagan!!!!!" a już zupełnie przegrywam, kiedy denerwuję się,
krzyczę, gadam za dużo.
Co działa najczęściej (bo ja mam normalne dzieci, więc nie ma "raz
na zawsze")? Krótkie zdanie: "miejsce bluzy jest w szafie", "księżki
nienawidzą leżeć na podłodze", "brudy - do pralki"... Lubie sprzątać
i muszę - lokalowe warunki. Pomagam im, bo co to znaczy "zrób tu
porządek"? Abstrakcja zupełna. Inaczej brzmi: "najpierw sprzątnijmy
samochodziki z podłogi", "teraz klocki...". Moje dzieci też lubią,
kiedy w domu jest przejrzyście mówią o tym.

[verdana]

A ja tu widze zupelnie inny problem niz powolność lub balaganiarstwo
dziecka.
Problem jest nie w dziecku, a w calej rodzinie. Toczy się w niej
permanentna wojna domowa, o sprawy wazne i niewazne. W takiej wojnie
nie ma remisu, sa zwycięzcy i pokonani.
Wobec tego obie strony starają się zyskać przewagę - i Twoje dziecko
nie słucha, bo jesli poslucha, to przegra. Bo zrobi cos nie dlatego,
ze sama doszła do tego, ze warto, tylko dlatego, że Ty wygrałas.
Wiec tym bardziej nie masz szans, aby poddała się i zaczęła być
posluszna.
Cos szwankuje nie z dzieckiem, tylko z komunikacja i ze stosunkami w
rodzinie.

[nati1011]

Verdana:

> Cos szwankuje nie z dzieckiem, tylko z komunikacja i ze stosunkami
w
> rodzinie.

zapewniam Cię, że zarówno stosunki jak i komunikacja w naszej
rodzinie jest w jak najleszym porządku. I nie ma mowy o rywalizacji.
W spokojnych rozmowach córka w zupelnosci się zgadza z naszymi
wymaganiami i wie, ze robi źle - ale na codzień nie potrafi nad tym
zapanować.

> Problem jest nie w dziecku, a w calej rodzinie. Toczy się w niej
> permanentna wojna domowa, o sprawy wazne i niewazne.

Proponuję w przyszłości zastanowić się dwa razy zanim napisze sie
coś takiego o rodzinie, której się w życiu na oczy nie widziało.

[verdana]

Jesli Ty mowisz a onanie robi, Ty się denerwujesz, ze dziecko nie
sluchai pytasz co robić - to naprawde, wina nie lezy tylko w
dziecku. To, ze komunikacja szwankuje nie oznacza, ze ze spoba nie
rozmawiacie, ze nie jest milo, ze corka nie ma do Ciebie zaufania.
Oznacza to tylko, ze corka nie liczy sie z tym, czego od niej
oczekujesz, ze puszcza mimo uszu Twoje prosby. To jest wlasnie
szwankowanie komunikacji.
Wiesz, czasem (to wiem z wlasnego doswiadczenie) warto szukac
przyczyn konfliktow i zaburzeń wtakze w swoim dzialaniu, a nie tylko
w dziecku. Psychologowie dziecięcy twierdza, ze niemal w 100%.

[mirellka74]

> > Problem jest nie w dziecku, a w calej rodzinie. Toczy się w niej
> > permanentna wojna domowa, o sprawy wazne i niewazne.
>
> Proponuję w przyszłości zastanowić się dwa razy zanim napisze sie
> coś takiego o rodzinie, której się w życiu na oczy nie widziało.

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=20823&w=51238201&a=54474409
Przepraszam Cie bardzo, ale z tego co piszesz to milosci tu nie za
wiele miedzy doroslymi....
Ale, jak to bylo? Milosc to nie uczucie przeciez.....
Proponuje jeszcze wpisac w wyszukiwarke slowo "corka" i
osobno "syn", dwa bieguny wypowiedzi.
Dla mnie przerazajace jest to wszystko.....
Im szybciej zrozumiesz, ze problem jest w rodzicah, a nie w dziecku
tym lepiej bedzie sie Wam zylo w przyszlosci.
Pozdrawiam
M.

[mader1]

No dobra, ale trzymajmy się tego

"Dzisiaj jesteśmy innymi ludźmi. Obydwoje. W kwietniu
będziemy obchodzić 10 rocznicę ślubu, a 3 lata temu do Asi dołączył Kubuś."

Pisze o niej Asia W tym wątku tak nie pisała ...
Trzeba się z Asią dogadać ))) poczekać aż dojrzeje
Na forum psychologia był taki wątek o dzieciach bałaganiarzach...
Wiemy, że nawet dorośli bałaganiarze , którzy już znają problem, a mało tego,
wiedzą, że powinni z nim walczyć, mają z tym kłopot...
Ci, którzy nie radzą sobie z emocjami, już jako dorośli ludzie też obiecują
sobie poprawę, pracują nad tym ze spowiednikiem, mają do dyspozycji sakramenty,
a ciągle wybuchają... To samo z każdym problemem...
Nie łudźmy się, że jeżeli nasze dziecko ma jakąś " wadę", a problem ze sobą, z
cechą, z która się urodziło czy ją nabyło, pozbędzie się jej pod wpływem
rozmowy, krzyku czy zastosowania jakichś " sposobów"... Towarzyszymy mu w
dźwiganiu jego krzyża, który dostało. Towarzyszymy.Staramy się pomóc,wychować...

[verdana]

Moze jeszcze o komunikacji:
Ja naprawde mam dobry kontakt z dziecmi. I mówilam synowi "ucz się".
Mówiłam "przeciez mozesz, dlaczego nie odrabiasz lekcji",
mówiłam "nie bąż leniwy", mówiłam " nie dostaniesz się do liceum, na
studia, zmarnujesz sobie zycie".
Syn słyszał "jesteś glupi, nic z ciebie nie będzie".
Tyle.
Gdyby nie mądry psycholog, zmarnowałabym dziecko, mimo ze bylo nam w
domu fajnie, ja dziecko naprawde nie tylko kochałam, ale lubiłam,
ono gadalo z nami chętnie i swobodnie. I to ja musialam się
zmienić, nie dziecko.
Dzisiaj prowadził pierwsze zajecia ze studentami. Gdyby nie zmiana
stosunkow w rodzinie, dzisiaj w najlepszym przypadku sprzedawałby w
sklepie.

[magdalaena1977]

Jak wybierałam się na studia i martwiłam się, czy zdam, to moja mama pocieszała
mnie , że nic się nie stanie, bo "w razie czego ich stać i pójdę na płatne".
Do dziś nie może zrozumieć, dlaczego odbierałam to jako brak wiary w moje
możliwości.

[a_weasley]

magdalaena1977 napisała:

> moja mama pocieszała mnie , że nic się nie stanie,
> bo "w razie czego ich stać i pójdę na płatne".
> Do dziś nie może zrozumieć, dlaczego odbierałam
> to jako brak wiary w moje możliwości.

No to jest nas dwoje, bo ja też nie rozumiem.
Pocieszanie osoby, że na pewno zda, nie odnosi rezultatu. Sprawdzone wielokrotnie.
Natomiast wiadomo również, że człowiek się tym bardziej denerwuje, im o wyższą
stawkę gra. Toteż zwrócenie mu uwagi, że stawka nie jest aż tak wysoka, jak mu
się intuicyjnie zdaje, uważam za pomysł rozsądny.

[nati1011]

mader1 napisała: > Pisze o niej Asia W tym wątku tak nie
pisała ...

I nie pisałam tez Kubuś tylko młody Po prostu za dużo pisze o
innych - nie chciałabym, by przeze nie ktoś mógł ich zidentyfikować.

A jeżeli ktoś wyciaga sprawę sprawę sprzed 12 lat (i to na takim
forum) i projektuje ją na sytuacje dzisiejszą, to naprawdę szkoda
więcej pisac. Jakby dobrze doczytali, to wiedzieliby, ze przez
pierwsze 6 lat nie zgłąszałam uwag do córki. Pisała o tym nawet w
tym wątku. A wtedy - problemy małżeńskie (ciekawe kto ich nie miał)
były już bardzo starą historią.

Na marginesie - to do Verdany i Mirelki - życzę wam takiej miłości
małżeńskiej jaka łączy mnie i męża.

A córce próbuję pomóc - bo wiem, ze z takim podejściem do obowiazku
bedzie JEJ w życiu bardzo ciężko. Za parę lat nie bedzie przy niej
mamy, która będzie o wszystkim pamiętać i pomagać.

[verdana]

No wybcz, ale przeciez nikt Ci nie napisał, ze Wy się nie kochacie -
staramy się tylko wytlumaczyć, ze rodzina jest całoscia. Nie da się
zmienić zachowania jednego dziecka bez zmiany zachowań rodziny.
NIGDY nie jest tak, ze wszyscy pozostali robia dobrze, a tylko to
jedno, niegrzeczne, nieusluchane, sprawiające kłopoty dziecko - xle.
I ze cała wina lezy tylko w nim.
Poki się tego nie uzna, nie ma zadnych szans na zmianę zachowania
dziecka i tyle.

[nati1011]

Verdana:

Mała ma wyjątkowo twardy charakter i w sumie 1 problem: opór przed
podporządkowaniem się komukolwiek i brak akceptacji dla tzw
czynników zewnetrznych. Od amłego było widac, ze charakterek to ona
ma.

Pierwsze spotkanie z psychologiem i pedagogiem zaliczyliśmy jak
miała 4,5 roku - bo miała pójśc wczesniej do zerówki. Przy tej
okazji była też rozmowa o zachowaniu i problemach wychowawczych - bo
przecież takie zawsze sie pojawiają. Potem bylo kilkanaście innych
konsutacji i rozmów w poragni pedagogiczno-psychologicznej. Z 2
powodów. Bo było podejrzenia zaburzeń rozwojowyc (padaczka) i przy
okazji bieżąca konsultacja w zakresie zachowania. Bo skoro już tam
były "znajome" siły fachowe - to co jakiś czas prosiłąm o radę.
Szczególna potrzeba pojawiłą sie, gdy urodził się młodszy brat.
Córka nie potrafiła zaakceptować pojawienia się "konkurencji". Mimo
iż stosowaliśmy wszystkie metody łagodzące ten stres. Przez kilka
lat - mimo miłości do brata - było widać w niej opór przed tą
akceptacją. To był pierwszy powód buntu. I tak jest do dziś. Nie
idzie jej wytłumaczyć, ze 4 -rolatek mausi mieć mniej obowiązków niż
11-stolatek. Bo co do przywilejów to już problemów nie ma. Potem
nawarstwiły sie problemy w szkole. Przez pół roku prosiłam szkołę o
pomoc - ale zbywano mnie, twierdząc, ze z dzieckiem nie ma zadnego
problemu. Dopiero znowu przez poradnie udało uzyskać mi sie pomoc.
Przez cały drugi semestr Asia była pod opieką 2 specjalistów
(psycholog i pedagog). Chodziął na spotkania przynajmniej 3 razy w
tygodniu i wtedy, gdy miała problem. Dodatkowo 1-2 razy w tygodniu
ja spotykałam się z panią psycholog. Przewałkowaliśmy wszystko od
ciazy poczynając. Takie "maglowanie" (łacznie z całej rodziny)
przeszliśmy dwukrotnie (raz po pojawieniu sie brata, drugi raz
teraz) i w opini specjalisty nie było większych uwag do naszego
sposobu funkcjonowania jako rodziny, czy problemów w komunikacji.
Były drobe, korygowane na bieząco i pewnie parę jeszcze by się
znalazło.

To nie jest tak, ze ja zwalam całą winę na dziecko. Nie jest też
tak, zę jej nie akceptuję. Ja po prostu wiem, zę w społeczeństwie
trzeba pewne umiejętnosci posiadać i pewne rzeczy akceptować - jak
choćby to, ze trzeba często robić coś na co nie mamy ochoty lub
zaakceptowac podległość (w szkole, pracy, społeczęństwie). Zawsze
pod kogoś podlegamy. I nie zawsze są to ludzie mądrzejsi od nas czy
lepsi. Ale nie da sie walczyć ze wszystkimi. Warto walczyć o sprawy
ważne, ale nie można zmarnować życia na walkę z rzeczami, które i
tak niczego nie zmnienią.

I nie jest też tak, że to nasze wychowanie nie przynosi efektów -
przynosi, wiele razy o tym pisałam. Ale ja jestem słaba. Wykończona
przez chorobę i nie zawsze mam siłę czy nawet możliwość, by ciągnąć
coś miesiacami. A niestety, jak ja musze się położyć na kilka dni,
to moja córeczka zwalnia sie ze wszystkiego czego nie mogę
dopilnować. Miałam nadzieję, że jak bedzie mieć 10-11 lat, to będzie
mi już z nią łątwiej. A tu nie widać końca... Ja już tak po prostu
po ludzku wykończona jestem. A ze syn jest spokojny i grzeczny? No
cóż, albo nie jesteśmy takimi beznadziejnymi rodzicami, skoro nie
zepsuliśmy obojga, albo po prostu taki ma charakter. Jeden dostaje
urodę, drugi madrośc, trzeci talent muzyczny... ani to nasza zasługa
ani wina. ALe nad wszystkim trzeba pracować. Jeden nad talentem,
drugi nad wadami. Bez pracy mozna zmarnować i dziecko zdolne i
niegrzeczne.

[mirellka74]

Na marginesie - to do Verdany i Mirelki - życzę wam takiej miłości
> małżeńskiej jaka łączy mnie i męża

Prosze Cie....
Dziekuje za zyczenia, ale wybacz ....nie skorzystam
Kazdemu wedlug potrzeb.
Pozdrawiam
M.

[isma]

Wiesz, Mirellka, nie pamietam, czy masz jedno dziecko, czy wiecej, ale ja sama,
jako wychowujaca jedynaczke, mysle sobie, ze to nie jest takie proste...

Mysle, ze to jest naprawde wyzsza rodzicielska szkola jazdy, zeby sprawiedliwie
obdarzac miloscia i uwaga dwoje, troje, czworo dzieci. Zeby nie faworyzowac
tego, ktore jest do nas bardziej podobne (zwlaszcza w zakresie naszych zalet
)). Albo zeby nie spisac na straty tego, ktore wydaje sie obce,
nieprzeniknione, a w dodatku bez nas - rodzicow, jak sie wydaje, znakomicie
sobie radzi...
Ja tez bylam jedynaczka, ale obserwowalam - i obserwuje po dzis dzien - jak to
wyglada miedzy moja babcia a jej dziecmi. Nieciekawie, naprawde.

Wiec, jesli Tobie sie udalo wychowac dwojke tak, zeby nie odczuly one ani
miligrama roznicy w Twoim zachowaniu, to gratuluje.
Ale jesli nie...

[k_j_z]

isma napisała:

.
>
> Wiec, jesli Tobie sie udalo wychowac dwojke tak, zeby nie odczuly one ani
> miligrama roznicy w Twoim zachowaniu, to gratuluje.
> Ale jesli nie...


Ale dlaczego maja nie odczuwać miligrama różnicy?
Przecież "sprawiedliwie" to nie "tak samo i tyle samo".
każde dziecko jest kimś innym i wyjątkowym.
Więc dlaczego mamy je traktować tak samo?
>

isma

[mirellka74]

Mam dwie corki 9 i 3.5, kocham je absolutnie po rowno, tyle ze ja
nie dziele milosci, ale ja mnożę
Oczywiscie, ze sa momenty, ze z racji wieku czasem wiecej mojej
uwagi ma mlodsza corka, ale szczerze mowiac sa to tylko momenty.
Mnie w wypowiedziach nati oprocz mega stanowczosci wypowiadanych
sądow uderza polaryzacja w podejsciu do obojaga dzieci.
Corka- klamliwa, krnąbrna, uparta, balagniara.Wlasciwie jedyna
zalete, ktora wylowilam to odwaga.
A mnie sie jawi dziewczynka z charakterem, ktorej ciagle ktos lamie
kregoslup (np. konserwatyzmem, zbyt duzymi wymaganiamiitp), a ona w
akcie buntu zachowuje sie tak jak sie zachowuje.
A synek-ideal, grzeczny, posluszny, spolegliwy, bezproblemowy...
Moje dzieci isma czasem moze i czuja miligram roznicy w moim
zachowaniu, ale kazda dostaje tyle samo miligramow milosci i
akceptacji.
Pozdrawiam
M.

[verdana]

Oczywiscie, ze dzieci nie traktuje się identycznie, ale nie widze
zadnego problemu, by kochac jei lubic tak samo. I wiem (bio
wielokrotnie pytałam), ze zadne z nich nie czuje się pokrzywdzone
czy "mniej lubiane".
Natomiast czesto widze takie zjawisko - jedno dziecko jest znacznie
latwiejsze w wychowaniu, albo po prostu mlodsze - i to ono jest
tym "wzorowym" dzieckiem. Kocha sie oboje rowno, ale jedno jest to
grzeczne, drugie - nie. I to wystarczy, aby były klopoty, z
obojgiem.

[isma]

No wiec wlasnie.
Ja nie widze nic szczegolnie dziwnego w tym, ze Nati traktuje dzieci
roznie. Grunt, to to, zeby w takim samym stopniu je kochac, znaczy
sie chciec ich dobra, tyle.
Dlatego mysle, ekhm, ze Mirellka troche przesadza...

[nati1011]

isma napisała:
> No wiec wlasnie.
> Ja nie widze nic szczegolnie dziwnego w tym, ze Nati traktuje
dzieci
> roznie. Grunt, to to, zeby w takim samym stopniu je kochac, znaczy
> sie chciec ich dobra, tyle.

Ot to. Chcieć ich dobra. Nie da się dwojga dzieci całkowicie róznych
(płciowo, wiekowo, charakternie) traktować tak samo. Ale dla obojga
chcemy jak najlepiej. Gdyby mi nie zależało na córce, to machnełabym
ręką czakając te parę lat jak wyfrunie z domu. Albo faszerowała ją
lekami, co sugerował lekarz - i miała w domu bezwolne cielę.

[nati1011]

mirellka74 napisała:
> Mnie w wypowiedziach nati oprocz mega stanowczosci wypowiadanych
> sądow uderza polaryzacja w podejsciu do obojaga dzieci.
> Corka- klamliwa, krnąbrna, uparta, balagniara.Wlasciwie jedyna
> zalete, ktora wylowilam to odwaga.
> A mnie sie jawi dziewczynka z charakterem, ktorej ciagle ktos
lamie
> kregoslup (np. konserwatyzmem, zbyt duzymi wymaganiamiitp), a ona
w
> akcie buntu zachowuje sie tak jak sie zachowuje.


Zapomniałaś jeszce dopisać, ze pod przymusem została przeniesiona do
innej szkoły i rodzice nie zważali na jej łzy i rozpacz.

Proponuję zaczać rozróżniać między akceptacją dziecka a pewnych jego
zachowań. Rozumie, że ty w domu wymagasz tyle samo od 3,5 latki co
od 9-ciolatki - zeby było sprawiedliwie.

[mirellka74]

> Zapomniałaś jeszce dopisać, ze pod przymusem została przeniesiona
do
> innej szkoły i rodzice nie zważali na jej łzy i rozpacz.
>
Prawda.
> Proponuję zaczać rozróżniać między akceptacją dziecka a pewnych
jego
> zachowań. Rozumie, że ty w domu wymagasz tyle samo od 3,5 latki co
> od 9-ciolatki - zeby było sprawiedliwie.
Wymagam od nich zupelnie innych rzeczy, bo roznia sie wiekiem, to
oczywiste.
Ale nie wymagam np. bezwzglednego podporzadkowania sie moim
zaleceniom, chetnie podyskutuje, pojde na uklad, czy wspolnie
wypracujemy tzw. zgnily kompromis.
I corki, glownie starsza, dzieki temu nie ma poczucie, ze robi
cokolwiek pod przymusem, nie szamocze sie w zbyt ciasnej klatce
moich oczekiwan.
A jesli chodzi o akceptacje....akceptuje moje corki z calym ich
wachlarzem wad i zalet, a zachowania....szczerze przyznam, ze trudno
byloby mi takie nieakceptowane przeze mnie na szybko wymienic.
A moze to dlatego, ze maja dobre wzorce w domu pelnym milosci i
wiedza, co mozna, a co nie, bez mojego zrzedzenia.Po prostu patrza.
Pozdrawiam
M.

[mamalgosia]

A mnie jest łatwiej kochać dwóch niż jednego. Ale dużo by pisać,
daczego

[magdalaena1977]

nati1011 napisała:

> Verdana:
> > Cos szwankuje nie z dzieckiem, tylko z komunikacja i ze stosunkami
> > w rodzinie.
> zapewniam Cię, że zarówno stosunki jak i komunikacja w naszej
> rodzinie jest w jak najleszym porządku.
Ja też myślałam to co Verdana.
Bo problem opisujesz nam subiektywnie - TY nie potrafisz skłonić córki do
robienia tego co TY oczekujesz. Niezależnie od obiektywnego sensu Twoich
zarzutów, nie tylko córka jest mało posłuszna. Zapewne Ty jesteś mało przekonująca.
Nadajecie na różnych falach, nie trafiacie do siebie. Gdybyście miały dobrą
komunikację, to nie miałabyś problemów.

Tak hipotetycznie: Skąd wiesz, czy przekonałabyś inne dziecko do porządku i
punktualności ?

[mamalgosia]

Zgadzam sie z pawlinką - jak pomagam Chłopcom to jeszcze jakoś
idzie. Ale nei zawsze można...
A co do przejrzystości, to moim dzieciom akurat ona zwisa i powiewa

[isma]

Otoz to.
Problem balaganiarstwa jest mi znany doglebnie - najpierw jako pole
permanentnego konfliktu w moim domu rodzinnym, poniewaz moja rodzicielka jest
pedantka, a my z Tata, ekhm, wprost przeciwnie. No i o ile w odniesienu do Taty
rodzicielka odpuszczala, to mnie starala sie "wychowac" - co wzbudzalo we mnie
zrozumiale poczucie skrajnej niesprawiedliwosci )).

Nie wychowala.

A w naszym domu nienawidzimy sprzatac wszyscy troje...
I jedyne, co pomaga, to wlasnie wspolne sprzatanie - znaczy sie ja zarzadzam, ze
slubny do mopa, a dziecko do scierki do kurzu, po czym sama ide do segregowania
sterty prania, no i jakos sie robi. Wspolnie oczywiscie wyklinamy to nasze
nieszczescie ile wlezie, a na koniec w ramach nagrody puszczamy sobie Garfielda
)).

Oczywiscie, to zalezy od relacji wewnatrzrodzinnych w ogolnosci, nie tylko w
kwestii sprzatania. U nas jest tak, ze sie nie tworzy jakiejs struktury
doroslych "wydajacych polecenia" i dzieci, ktore maja sie im "podporzadkowac". I
staramy sie nie sprzedawac ideologii, ze w zyciu sie pedanteria przydaje, czy
cos takiego.
Jest konkretna robota do zrobienia, to sie trzeba za nia brac, tyle.

[minerwamcg]

Moja przyjaciółka pojechała w odwiedziny do swojej przyjaciółki.
Gospodyni Marta ma dwoje dzieci, moja przyjaciółka, Magda,
przyjechała ze swoją córką.
Cała trójka bawi się w pokoju dziecinnym. Jest pora kolacji, Marta
prosi dzieci, żeby sprzątnęły pokój. Dzieci odpowiadają, że już, że
zaraz etc. Po którymś razie Magda nie wytrzymuje, wkracza do pokoju:
- Za dziesięć minut wchodzimy, co będzie na wierzchu, wyrzucamy do
kosza!
Zamyka drzwi i słyszy zza nich szept swojej córki:
- Posprzątajmy... Ja ją znam, ona naprawdę to zrobi!

[franula]

jescze porozmawialabymz rodzaicmi kolezanek czy one zreczywiście nie
mają żadnych obowiazków...

[nati1011]

no niektóre faktycznie nie mają )

Ale dzisiaj np młoda sama była zdziwiona i dumna z siebie, bo tak
ciagle narzeka, ze my tacy nie na czasie, a dziś mama jednej z
koleżanek powiedziała, ze jej córka moze iść na festyn tylko z młoa,
bo tylko do niej ma zaufanie, ze nie zrobia niczego głupiego. A te
wszystkie koleżanki, co to niby mają od młodej lepiej - okazało się,
ze nie wchodza w grę jako towarzystwo do samodzielnego wypadu ))

Młoda była baaardzo zdziwiona, ale potem przyszła i się przytuliła i
stwierdziła, zę to miłe było )) Była okazja pogadać o ścisłym
związku obowiązków z przyjemnosciami

[mamalgosia]

moi już wyciągali zabawki z kosza. A raz nawet z takiego kubła na
zewnątrz.

[k_j_z]

moi też. Nie tylko zabawki. ubrania tez.

Nasze opinie

[mader1]

No dobra, ale już wygłosiliśmy swoje opinie w sprawie córeczki Nati. Myślę, że
jeżeli Nati uzna, że jej się coś z naszych spostrzeżeń przyda, przeczyta sobie
to jeszcze raz, na spokojnie - bo w duchu polemiki trudno o spokój w swojej
własnej sprawie...
Jak będziemy wiele razy powtarzać to samo, to nikt już nie będzie taki odważny,
żeby napisać nam o swoich problemach. Raz wystarczy

Ranne śniadanie :(

[mader1]

Zapamiętałam taki fragment z postu Mamalgosi o śniadaniu porannym, że taka jest
prawda, że jej zalezy, żeby zjadły rano sniadanie" ... no, przyznaję, że mi też
zalezy. Z pewnością bardziej niż im. Moje dzieci są szczupłe (piękne, piękne) i
jak sobie wyobrażam i obserwuję, mało odporne na głód czy zimno...
Ale tak dla pociechy i może uelastycznienia swojego stanowiska,napiszcie czy
Wasze dzieci jedzą przed wyjściem śniadanie ?
Ostatnio rozmawiałam z mamą dziewczynki i ona powiedziała, że sama nie przełknie
nic przed pracą, jej dziecko też odmówiło i ona daje tylko jakieś picie ( mleka
nie). To dobra mama, dba o dzieci.
A jednak jej dziecko wychodzi bez śniadania , bo odmówiło i nic się nie dzieje.
Może więc przesadzam, że mi zależy ?

[nati1011]

no mi też zależy na tym śniadaniu. Wg mnie dzieko powinno coś zjesc.
Moja musi - bo ma refluks żołądkowy i brak śniadania (w dłuższym
okresie ) grozi odnowieniem nadżerki lub wrzodów - choć z drugiej
strony tych nabawiła sie też jedząc śniadanie.

[magdalaena1977]

mader1 napisała:
> Ostatnio rozmawiałam z mamą dziewczynki i ona powiedziała, że sama
> nie przełknie nic przed pracą, jej dziecko też odmówiło i ona daje
> tylko jakieś picie ( mleka nie).
To właśnie miałam na myśli mówiąc o wyrastaniu z dziecinnych problemów. Dorosły
jak chce, to pije kawę, a kanapkę je w pracy.
Lubi wybierać się na spokojnie (tak jak ja), wstaje wcześniej, ten kto lubi
dłużej pospać, musi się rano zwijać.
Jak ktoś nie lubi jakiegoś produktu, to go nie kupuje, nie gotuje - nie grymasi
i zjada to, co kupił.

[nati1011]

magdalaena1977 napisała:
> To właśnie miałam na myśli mówiąc o wyrastaniu z dziecinnych
problemów. Dorosły
> jak chce, to pije kawę, a kanapkę je w pracy.

Mała różnica - dorosły sam ponosi odpowiedzialność i robi to na
własny rachunek. Dziecko jest pod opieką rodziców. Pozwalając im
jeść tylko to co chcą skończyło by się na czipsach, cukierakach i
coli.... o oczywiscie chorobie.

[mirellka74]

Mała różnica - dorosły sam ponosi odpowiedzialność i robi to na
> własny rachunek. Dziecko jest pod opieką rodziców. Pozwalając im
> jeść tylko to co chcą skończyło by się na czipsach, cukierakach i
> coli.... o oczywiscie chorobie

A ja pozwalam, jak zjedza obiad, ale glownie w weekendy, do filmow,
czy po prostu tak pochrupac.
Ale mowie tez, glownie starszej panience, ze oczywiscie moze zjesc
jak ma ochote, ale :
czy chce znowu denerwowac sie na fotelu dentystycznym, a przeciez
dopiero co wyleczylysmy wszystkie zeby?
I ze lepiej utrzymywac wage (jest szczupla, ale nie chuda) niz potem
na hurra sie odchudzac i przechodzic katorgi
Decyzje pozostawiam jej i wiecie ze to dziala?
Je umiarkowanie, a ma pelen dostep do szafki ze slodyczami i tym
podobnymi.
Po prostu stwarzam takie wrazenie, ze to jej osobista decyzja, ja
tylko naswietlam konsekwencje
Jak nie cgce zjesc sniadania, ok, daje jej kanapke do szkoly, bo
obiad ma tam ok.12.
Pozdrawiam
M.

[k_j_z]

moje jedzą.
I robia soie same (matkę maja zbyt leniwą, chociaż akurat sniadanie
w ich przypadku jest najprostsze)
Płatki albo jak kto woli rzeczy z mlekiem. latem i zima kiedy ciepłe
kaloryfery mleko zimne, jesienią i wiosną, kiedy jeszcze chłodno
mleko podgrzane.
Nigdy nie zmuszałam. Ba, wyglada, że nigdy mi specjalnie nie
zależało, żeby jadły)
chociaż "nie ma grania bezśniadania" "nie ma grania bez ubrania"
ignacy mam nadzieję teraz tez zjada. zresztą, on juz wie, że źle się
czuje, jak nie zje rano.
Dla czipsów nie ma u nas miejsca. tak, jka dla makdonaldów i tym
podobnych.
Słodycze umiarkowane i nie wszystkie
Rzadko grymaszą.
mam wyjątkowe szczęście? Pewnie tak.
Chociaz nie sprzątają. Tzn. sprzatają, kiedy muszą. maja swoje
pzrydziały i nie ma odwołań.
Tak się zastanawiam dłużej i chyba raczej fajne egzemplarze mi się
trafiły

[magdalaena1977]

nati1011 napisała:

> magdalaena1977 napisała:
> > To właśnie miałam na myśli mówiąc o wyrastaniu z dziecinnych
> problemów. Dorosły
> > jak chce, to pije kawę, a kanapkę je w pracy.
>
> Mała różnica - dorosły sam ponosi odpowiedzialność i robi to na
> własny rachunek. Dziecko jest pod opieką rodziców.
No oczywiście. Ale na tym właśnie polega "wyrastalność" takich problemów. Że
spora część z nich wynika z koniecznych ograniczeń narzucanych dziecku.

> Pozwalając im jeść tylko to co chcą skończyło by się na czipsach,
> cukierakach i coli...
Ale nie na zawsze. Wielu studentów po opuszczeniu domu rodzinnego przechodzi
przez etap fast-foodów, chipsów, coli (i alkoholu). Ale z czasem zaczynają
doceniać określone dania z tradycyjnej kuchni i gotować na własną rękę.

[madziaq]

> Ale nie na zawsze. Wielu studentów po opuszczeniu domu rodzinnego przechodzi
> przez etap fast-foodów, chipsów, coli (i alkoholu). Ale z czasem zaczynają
> doceniać określone dania z tradycyjnej kuchni i gotować na własną rękę.

O, to prawda Ja miałam taki etap po wyprowadzeniu się z domu. Kiedy
mieszkałam z babcią i rodzicami, wszystko miałam podetknięte pod nos (przez
babcię ). Powiem więcej, życie w naszej rodzinie w dużym stopniu kręciło sie
wkoło jedzenia.

Kiedy poszłam "na swoje" przeszłam przez etap dań gotowych pod tytułem "wywal
wszystko na patelnię i zaczekaj aż się zagrzeje". Etap trwał jakiś rok, po czym
dania gotowe wyszły mi uszami, nauczyłam się gotować, pochlebiam sobie, że
całkiem nieźle. Wrzodów ani innych schorzeń się od rocznego życia na mrożonkach
nie nabawiłam Więc wydaje mi się, że dziecku chipsy też po pewnym czasie się
znudzą i nie umrze od ich nadmiernego spożycia Oczywiście pomijam sytuacje,
gdy dziecko ma np alergię na jakiś składnik chipsów - wtedy nie ma zmiłuj.

Co do śniadań to jadam prawie zawsze. I zawsze są to płatki z mlekiem, bo o 6.30
mój żołądek innych rzeczy nie przyswaja. Sporadycznie, jak zaśpię, pędzę do
pracy bez śniadania z planem zjedzenia kanapki zaraz po przyjściu. Ale jak już
docieram to jestem autentycznie na granicy omdlenia, więc widocznie dla mnie
takie rozwiązanie nie jest dobre. Ale np mój mąż robi się głodny tak około
południa. Więc rano nie je nic absolutnie, a do pracy zabiera stosowną ilośc
kanapek. Dzieci nie mamy, ale myślę, że jeśli dziecko samo mówi, że nie jest
głodne, to nie ma co w nie na siłę tego śniadania wmuszać, tym bardziej jeśli np
jedno z rodziców też nie jest w stanie rano nic przełknąć. Wypadałoby jednak się
zatroszczyć o to, żeby dziecko miało co zjeść później, jak już zgłodnieje.

[mama_kasia]

> Wasze dzieci jedzą przed wyjściem śniadanie ?

Nie jedzą. Też nie lubię jeść rano śniadania.
Córka ma kanapkę do szkoły. Robi sobie sama (9 lat).
A syn czasami nawet do szkoły nie bierze. Jest o to
mała przepychanka słowana między nami. Próbujemy przekonać
siebie nawzajem do naszych racji. Jeszcze nie wiem, co z tego
wyniknie

[mamalgosia]

Skasowało mi post

Kiedyś była modna pewna dieta, w której nie jadło sie nic do godziny
12tej. Koleżanka zachwalała mi te dietę, mówiła jak się dobrze czuje
stosując ją.
Jeśli chodzi o dorosłych, to mogą sobie chodzić o suchych pyszczkach
i pustych żołądkach całą dobę, ale jakoś co do dzieci to jestem
nieugięta. Może to przez wpajane mi latami "Kto nie je śniadania,
ten ma robaki" - a która matka chce by jej dziecko miało robaki?

[verdana]

Chca to jedza, nie to nie. Chociaż , gdyby byly chore, pewnie bym
pilnowała. Podobnie ubierają się jak chcą - nie chcą szaliczka i
sweterka - to nie wkladają.
I nie jest wcale prawdą, ze takie "niepilnowanie", konczy sie na
tym, ze zdrowe dziecko je byle co, źle się ubiera i choruje.
Przeciwnie - wstarczy nie kupowac do domu słodyczy i chisow, to co
dziecko kupi za wlasne pieniadze - to i tak nie jest duzo.
Nie mam tez przeswiadczenia, ze jesli ja nie dopilnuje, to dziecko
samo sobie nie da rady, zachoruje, zejdzie na złą drogę. Gorzej - ja
nawet nie mam przeswiadczenia, ze wiem lepiej od dzieci, co jest dla
nich dobre.

[samboraga]

Je. Ja nie mogę bez śniadania rano, syn chyba też, tyle że je wooolno. No i mam
obawy związane ze szkolnym sklepikiem - chipsów nie ma, ale te drobne
cukiereczki, najtańsze za dosłownie kilka groszy, przy dobrze gospodarowanej
tygodniówce mógłby je jeść codziennie...