nienawiśc do facetów

[nikita181]

ciekawa jestem, czy któraś z was też znienawidzila facetów po rozwodzie? bo
ja tak.. uważam ich za smieci,popaprańców itp. , chociaż od 11 lat żyję z
innym . Ale to wszystko, co przeżylam z byłym tak strasznie mnie zranilo, ze
nie umiem wybaczyć. spotkalam go po 11 latach i byl zdziwiony moją przemianą,
nie zdawal sobie sprawy, że jego uczynki tak moga zaważyc na moim życiu.
Również każdą kobiete, ktora rozbija zwiazek traktuję jak zarazę. czy można
sie tego pozbyć? bo nie umiem juz ufać facetom. nawet swojemu. po cichu
czekam, kiedy mnie rzuci.

[burza4]

w którymś numerze Zwierciadła był artykuł na temat terapii wybaczania - była
tam mowa o specjalnych warsztatach, gdzie osoby dotknięte przez los/innych
ludzi uczyły się radzić i pokonywać złe emocje. Myślą przewodnią tego artykułu
było, że warto to robić - nie dlatego, że to po chrześcijańsku:) albo cos w tym
stylu, tylko - DLA SIEBIE. Bo wyzwolenie z tych złych emocji, wspomnień sprawia
że się oczyszczamy, że otwieramy się na życie, że nie zgadzamy się na to, żeby
przeszłość nas zdominowała i zniszczyła. Te złe emocje z czasem odbijają się na
zdrowiu, tym bardziej warto pracować nad tym, żeby je przezwyciężyć.

"Żywić urazę, to jak pozwolić komuś za darmo zamieszkać w swojej głowie" - czy
były mąż na to zasługuje????

poszukaj może archiwalnych numerów - naprawdę warto przeczytać ten artykuł.
pozdrawiam cieplo

[beza_123]

Wybaczyć? No, nie wiem. Wybaczyć można wypadek, ale nie złą wolę. Zapomnieć
tak, przestać myśleć, jak najbardziej, ale wybaczyć? To jak usankcjonować jego
podlość.

[nikita181]

najdziwniejsze, że jak z nim rozmawiam, to nie zieję nienawiścią do niego, jest
to dla mnie po prostu obcy facet, z ktorym mam dzieci. chodzi mi raczej o
nienawiśc i brak zaufania do wszystkich facetów w ogolności. Nie wierzę w
milość mężczyzn ani do nas ani do dzieci. wydaje mi sie, że same się
oszukujemy, że oni potrafia nas kochać i byc przy tym uczciwymi. To, że
znajdziemy lepszego to tylko nasze pobożne zyczenia. jak sie z tego wyleczyć?
to chyba nie chodzi o wybaczenie, ja mam teraz taki pogląd na swiat. I chyba
zarażam nim córkę.

[beza_123]

Znaczy uogólniasz? Wiesz co, ja patrzę na moje koleżanki, które mają normalne
życie i pożytek z mężów i wściekam się, że trafiłam taki wybrakowany egzemplarz;
(( Bo przecież sa normalni faceci. Prawda???

[burza4]

Owszem - wybaczyć w sensie wyrzucić to z głowy, oczyścić:) w tym artykule jest
to bardzo sensownie wyjaśnione, warto go przeczytać w całości. Artykuł jest w
zeszłorocznym numerze grudniowym, niestety tylko fragment jest dostępny na ich
stronie:

"Ktoś nas zranił, skrzywdził, wykorzystał i mamy tak po prostu wybaczyć? Mamy
być wielkoduszni i ofiarni? A gdzie w tym wszystkim sprawiedliwość? Odwróćmy
pytanie: Czujemy się zranieni, skrzywdzeni, wykorzystani i mamy z tym żyć? Mamy
płacić aż taką cenę – trwać w bólu, nienawiści? Odmowa ponoszenia takich
kosztów powinna leżeć w naszym interesie. Oto dlaczego warto wybaczać. Dla nas
samych, dla nikogo innego. Chodzi o naszą własną jakość życia. O nasz spokój,
nasze zdrowie. Tak, wybaczanie uzdrawia."

Uporanie się z przeszłością to pierwszy krok. Przy tym mam wrażenie, że
przekonanie o tym że wszyscy oszukują, że nie można ufać bierze się poniekąd z
zaburzonego poczucia własnej wartości. Przecież zasługujesz na lepsze życie!
Wydaje mi się, że takich problemów nie mają osoby, które mają pozytywną ocenę
siebie. Moja przyjaciółka przeszła traumę, mąz odszedł do innej, ale otrząsnęła
się, ułozyła sobie życie na nowo i od lat jest szczęśliwa. Ba, wręcz twierdzi,
że teraz dopiero widzi, jak ubogie było tamto małżeństwo, ile rzeczy w nim
szwankowało. Ale ona nie postrzega rozwodu w kategoriach osobistej porażki,
klęski a jedynie przykrego doświadczenia życiowego. Które zresztą w jej
przypadku obróciło się na dobre - bo dała sobie szansę. Bo nie patrzyła na to w
kategoriach - mąż odszedł, widocznie coś ze mną nie tak, następny pewnie zrobi
tak samo... warto pokusić się o psychoterapię, nie bój się tego stereotypu, że
tylko wariaci chodzą do psychologa:) - warto, bo pomoże ci to poukładać sobie
pewne rzeczy w głowie, poradzić sobie z ta sytuacją. Tym bardziej trzeba, że
masz córkę i to fakt, że twoje doświadczenia możesz przenosić na nią - i to
jest bardzo groźne, bo może skutkować w jej późniejszych relacjach.

[nikita181]

kochana burzo, chodze na psychoterapie od roku, staram sie, ale nie jest to
proste. przemyślę sobie to co przeczytalam o wybaczaniu. wiem, że jest teraz
wiele książek na ten temat. Myślę, że to ja sobie nie mogę wybaczyc wlasnej
glupoty i naiwności, bo przeciez to byla moja decyzja, zeby byc z takim
czlowiekiem i ratować to malżeństwo, zgadzajac sie na tak wiele, nie dbając o
wlasne szczęście. to wszystko wymaga pracy i zmiany podejscia. dzieki za Wasze
opinie. Pozdrawiam

Bardzo celnie Beza !!!

[kraxa]

Ja tez uwazam, ze czym innym jest zapomnienie, "olanie" czlowieka, który nie
zasluguje, zeby sie gryzc z jego powodu. Ale "wybaczenie", "przyjacielskie
stosunki" to nie dla mnie. Nie przestaje z osobami, które byly wobec mnie nie w
porzadku, które mnie skrzywdzily. Ja nie skreslam wszystkich facetów, ale tego
jednego na pewno. ten czlowiek chocby i stanal na rzesach dla nie juz nie
istnieje.Ale ja mialam dosc drstyczne przejscia- rekoczyn.

[burza4]

No przecież jasne, że nikt się nie będzie eksom rzucał na szyję:) choć np. ja
ze swoim jestem w przyjacielskich układach, ale one ewoluowały to takiego stanu
kilka ładnych lat. Po prostu teraz jego wady mnie nie dotyczą, więc łatwiej mi
machnąć ręką na przeszłość:)

[ourmajesty]

Grunt to dostrzegać tylko wady drugiej strony...
Wygodne czyż nie?
W życiu to chyba jednak jest przeważnie tak, że obie strony wzajemnie na siebie
oddziałują...
Choć przyznam szczerze, że akurat moje doświadczenia wskazują iż kobiety mają
wyłącznie oczekiwania i nie są skore do ustępstw...

ourmajesty- my tu mówimy o relacjach

[kraxa]

po rozwodzie. a nie o relacjach, kiedy w malzenstwie sie nie uklada, ale ludzie
jeszcze sa razem. Tego nie da sie porównac. Bo skoro doszlo do rozwdou to
przynajmniej z jednej strony nie ma juz NICZEGO o co wartobyloby zawalczyc.
Skoro nie chemy byc razem to po co sie "na sile" przyjaznic?

[beza_123]

Nie, nie "wygodne". Kiedy kochamy faceta widzimy go jako ideał. Kiedy na ideale
pojawiają się skazy, nie możemy uwierzyć. Kiedy ideał sięga bruku - jesteśmy
zdruzgotane. Ale do tanga trzeba dwojga. Ustępstwa? Tak, ale do pewnej granicy.
Nie można stracić szacunku do samej siebie. Nie wszystko da się tolerować.
Gdybym nie była skora do ustępstw, moje małżeństwo rozpadłoby się po 14
miesiącach a nie po 14 latach. Ale ja doszłam już do granicy ustępstw, mając
naprzeciw (nie obok) siebie faceta, który koniecznie chciał zobaczyć ile
podłości i niegodziwości jescze wytrzymam. Niestety okazało się, że właśnie
przyparł mnie do muru.
I nie mam zamiaru mu tego wybaczać i uspokajać jego sumienia pokazywaniem, że
jest ok, że ja się pogodziłam. Nie pogodziłam się i nie wybaczę mu tego, że
skrzywdził nasze dziecko i mnie. Nie rzucam w niego kamieniami, ale to nie
znaczy, że mam być dla niego uprzejma i miła. Zasłużył sobie na coś wręcz
przeciwnego.

[landrynka8]

> Gdybym nie była skora do ustępstw, moje małżeństwo rozpadłoby się po 14
> miesiącach a nie po 14 latach.

Może tu jest problem? Nie bardzo rozumiem chcesz żeby Ci gratulowano
cierpliwości?

[beza_123]

To jest odpowiedź na post ourmajesty. Wystarczyło przeczytać a zrozumiałbyś
(zrozumiała?) co napisałam.

[wwwkura]

Dużo pozostało w Tobie goryczy , po nieudanym związku , nie wszyscy mężczyźni
są tacy sami . Zapomnij o przeszłości , zamknij ten etap i nigdy do niego nie
wracaj . Masz partnera z którym jesteś , czy on zasłużył na to by cierpieć za
Twój wcześniejszy nieudany rozdział w życiu . Pozbądź się goryczy a wróci do
Ciebie szczęscie i radość . Pamiętaj ,każdy facet jest inny , nie mierz
wszystkich jedną miarką . pozdrawiam