o szczesciu

[iza42]

Wiekszosc ludzi a moze kazdy chcialby byc szczesliwy, niektorzy wkladaja wiele
wysilku aby to osiagnac. Jednakze pomimo postepu technicznego i sukcesow w
sferze materialnej niewiele ludzi jest szczesliwych we wspolczesnym swiecie.
Czy mozliwe jest osiagniecie trwalego szczescia? I jezeli tak co nalezy robic
aby to osiagniac ?
Czy egoistyczne dazenie do tego aby mi bylo dobrze , reszta mnie nie obchodzi
moze zaowocowac trwalym szczesciem ?
Jak realizujemy swoje prawo do szczescia? Czy wogole istnieje takie prawo?
Czy macie jakies przemyslenia na ten temat?

[apoplaws]

Sadze, ze lepiej, miast mowic o "szczesciu" przejsc do "bycia szczesliwym". To
latwiej uchwytne, budzi mniej kontrowersji.
W ten sposob, Twoje pytanie o trwale szczescie powinno brzmiec raczej - czy moge
wiecznie poki zyje, byc szesliwym/szczesliwa. Otoz w ten sposob patrzac nie.
Przynajmniej ja w to nie wierze. Natomiast, mozna pedzic zycie w taki sposob, ze
patrzac na nie wstecz czlowiek czuje, ze byl szczesliwy. Jest to pewne
uogolnienie, ktore bierze sie stad, ze przewaga, badz inensywnosc, badz
donioslosc chwil w ktorych czulismy sie szczesliwi przewaza nad chwilami, kiedy
szczesliwi nie bylismy.
Czynniki przygodne, jak czas w ktorym zyjemy, otaczajaca nas technika maja
drugorzedny wplyw na nasze "szczescie". Porownujac sie z przeszlymi pokoleniami
wydaje nam sie, ze eliminujemy wiele z przykrosci im doskwierajacych. To
oczywiscie prawda. Z drugiej strony nasi przodkowie, nie majac srodkow by owym
przykrosciom zaradzic, z latwoscia sie godzili ze stanem rzeczy i czuli sie
zapewne nie mniej szczesliwi od nas, powozac np. wolami lub idac pieszo, niz my
w swoich samochodach.
O bycie szczesliwym, czlowiek walczy instynktownie. Czasem w niewlasciwy sposob
dokonujac wyborow. Gdyby istniala jakas jedna "techniczna" regula (a sadze, ze
istniec nie moze, bosmy rozni) wszyscy bylibysmy szczesliwi.
Temu prawu podlega rowniez, ten, ktory dba tylko o swoje "bycie szczesliwym".
Jesli wyznawany przez niego system wartosci sprawia, ze to co czyni nie napawa
go watpliwosciami - bywa szczesliwy. Rowniez, jesli afrmuje wartosci w ktore
wierzy, nawet jezeli innym sie nie podobaja.
Nawet, jesli to (w skrajnych wypadkach) bledne kolo, "szczescie" polega chyba na
zgodzie ze soba.

[iza42]

Masz racje twierdzac ,ze do szczescia potrzebna jest akceptacja sytuacji , w
ktorej znajdujemy sie oraz zgoda ze soba. Prawdpodobnie dostatek materialny
niewiele ma wspolnego ze szczesciem . Kiedys ogladalam sondaz w telewizji
przeprowadzony wsrod mieszkancow rozmaitych krajow i kultur. Ludzie rejestrowali
swoje zadowolenie z zycia z sytuacjach codziennych. Po analizie danych okazalo
sie ,ze najszczesliwyszym narodem sa Hindusi a najbardziej niezadowolonym z
zycia sa Niemcy. Wniosek stad ,ze po zaspokojeniu najbardziej podstawowych
potrzeb jak jedzenie, odzienie i dach nad glowa kazdy czlowiek ma mozliwosc
bycia szczesliwym.
Natomiast nie zgadzam sie z Twoim twierdzeniem , ze szczesliwym mozna byc tylko
patrzac wstecz. To pesymisci tak robia. Jest wiele ludzi , ktorzy wyobrazaja
sobie ,ze byli kiedys szczesliwi i idealisuja przeszlosc. Takie uczucie to
wytwor wyobrazni a nie prawdziwe szczescie.
Podobnie nie bardzo rozumiem jak mozna byc szczesliwym przez porownanie chociaz
ludzie czesto uzywaja takiego argumentu aby pocieszyc bliznich. Wiem ,ze jest
duzo ludzi mniej szczesliwych niz ja , ludzi ktorym sie nie powiodlo . Ale czy
ta wiedza czyni mnie szczesliwa ? chyba nie
Co do istnienia trwalego stanu bycia szczesliwym naprawde nie wiem czy jest to
osiagalne.

[scand]

Z kolei moim zdaniem szczęście to pewnego rodzaju równowaga i jej poczucie.
Ponieważ nasz świat jest tak bardzo dynamiczny więc już z racji tego o
szczęście dość trudno. Ponadto jest pokawałkowany, głównie na dwie rozłączne
sfery pracę i dom. Stąd będąc w jednym obszarze szcześliwym można być
nieszczęśliwym w drugim a więc o całkowite szczęście znowuż trudno. Ale
najwięcej na drodze do szczęścia staje chyba współczesna brutalna zmienność
świata wymuszona przez organizację społeczną opartą o obrót kapitałem która
wymusza na wielu ludziach drapieżność jakiej nie wykazywaliby w warunkach
społeczeństwa równowagi.

[zbigniew31]

scand napisał:

> Ale najwięcej na drodze do szczęścia staje chyba współczesna brutalna zmienność
> świata wymuszona przez organizację społeczną opartą o obrót kapitałem która
> wymusza na wielu ludziach drapieżność jakiej nie wykazywaliby w warunkach
> społeczeństwa równowagi.


Na pewno kapitalizm jest przyczyną poczucia nieszczęścia , ale również daje
innym możliwość realizowania własnego szczęścia , przynajmniej subiektywnie ,
subiektywnie dlatego , że nawet będąc najbogatszym człowiekiem zdarzyć się mogą
sytuacje umniejszające szczęście na które pieniądz nie ma wpływu .
Możliwe , że równowaga mogłaby mieć pozytywny wpływ na odczuwanie własnego
szczęścia , ale co miałoby to być owe społeczeństwo równowagi , w czym miałaby
się ta realizować ?

[scand]

Odnalezienie równowagi w świecie w którym ludzie co dzień trenowani aby tę
równowagę niszczyć a przynajmniej tworzyć nierównowagę poprzez frenetyczny
dynamizm rynkowy jest oczywiście trudne.
Nie wierzę oczywiście w możliwości odizolowanych "wysp szczęscia" bo za każdą
taką wyspą stoi gdzieś wyspa nieszczęścia i jest to już wystarczający powód aby
taką równowagę zniszczyć.
A więc sytuacja prezentuje sie fatalistycznie..

[zbigniew31]

Można by rzec , pieniądz esencjonalne narzędzie unieszczęśliwiania innych , ,
czy jednak może społeczeństwo bez niego funkcjonować ?

[malvvina]

ale czy poczucie (bo to o nie chodzi) szczescia zalezy od swiata zewnetrznego ?
A moze to pretekst dla wlasnej nieudolnosci...?

[zbigniew31]

malvvina napisała:

> ale czy poczucie (bo to o nie chodzi) szczescia zalezy od swiata zewnetrznego ?
>
> A moze to pretekst dla wlasnej nieudolnosci...?


Jeżeli mówisz o tym w kontekście pieniądza , to jego brak nie musi być
nieudolnością , raczej niegodzeniem się na czynienie wszystkiego by go zdobyć .

[malvvina]

nie przyszlo mi do glowy aby laczyc posiadanie pieniedzy z poczuciem
szczescia....

[zbigniew31]

malvvina napisała:

> nie przyszlo mi do glowy aby laczyc posiadanie pieniedzy z poczuciem
> szczescia....


A czy jego totalny brak jest rodzajem nieszczęścia ?

[scand]

Totalny brak w tej realnosci może być, stwarza realnie takie niebezpieczenstwo.

[scand]

Brak pieniądza z pewnością może byc traktowany jako nieudolność ale oczywiscie
wszystko jest oceniane z pewnego punktu widzenia i w tym przypadku jest to
ocenianiane z punktu widzenia wartosci systemu kapitalistycznego a konkretnie
czyni to jego rzecznik który zinternalizował te wartości. W tym systemie
najważniejsze jest właśnie pomanażanie pieniądza a sukces ekonomiczny jest
najwyższą cnotą. Oczywiscie kapitalizm jest realnoscią i nawet jego krytyk nie
może ignorowac zasad ktore w nim obowiazują. Co innego jest jednak bezwarunkowo
w nie wierzyć..

[malvvina]

szczescie nie figuruje w slowniku kapitalizmu. A mozna je rozpatrzac poza
swiatem wlasnie dlatego ze jest to pojecie indywidualne i nie ma nic wspolnego
z absolutem. Jako stan staly i dlugotrwaly nie istnieje. Nie istenieje wcale.
Istnieje tylko poczucie szczescia (lub nie)

[zbigniew31]

malvvina napisała:

> szczescie nie figuruje w slowniku kapitalizmu. A mozna je rozpatrzac poza
> swiatem wlasnie dlatego ze jest to pojecie indywidualne i nie ma nic wspolnego
> z absolutem. Jako stan staly i dlugotrwaly nie istnieje. Nie istenieje wcale.
> Istnieje tylko poczucie szczescia (lub nie)
>
>
Z czego wniosek , że Absolut nie powinien odczuwać szczęścia ???

[malvvina]

bo Absolut odczuwa cokolwiek ????

[zbigniew31]

malvvina napisała:

> bo Absolut odczuwa cokolwiek ????
>
Jeżeli rzeczywistość to część jakiegoś Absolutu , to powinien on cokolwiek
odczuwać .

[scand]

Absolut odczuwa tylko że my raczej nie zrozumiemy dokładnie jak - patrz wątek
o dystansie metafizycznym

[zbigniew31]

scand napisał:

> Absolut odczuwa tylko że my raczej nie zrozumiemy dokładnie jak - patrz wątek
> o dystansie metafizycznym


Tak , ale jeżeli odczuwa to , dlaczego miałyby być mu obce uczucia człowieka ? W
tym przypadku szczęście/nie?

[scand]

Czy szczęście jest pojęciem indywidualnym ? Jeśli to stan równowagi to musi to
być równowagi między elementami a więc nie można zamknąć go go w obrębie tylko
jednego elementu.
Co do kapitalizmu być może nie istnieje poczucie szczęscia ale istnieje
poczucie satysfakcji - czujemy się usatysfakcjonowani jeśli uda nam się kupić
po nie wygórowanej cenie atrakcyjny towar albo .... zdobyc kogoś kto za niską
cenę wykonana dla nas dobrze istotną pracę

[zbigniew31]

scand napisał:

> Czy szczęście jest pojęciem indywidualnym ? Jeśli to stan równowagi to musi to
>
> być równowagi między elementami a więc nie można zamknąć go go w obrębie tylko
> jednego elementu.

Właśnie dlatego zainteresowało mnie badanie Absolutu poprzez odniesienie go do
kapitalizmu i zaobserwowanie czy możliwe jest poczucie szczęścia jeżeli
skrajnością kapitalizmu jest zgromadzenie wszystkich środków w jednych rękach ,
natomiast Absolut to jedność , więc z racji zamknięcia w jednym wszystkiego nie
powinno następować szczęście , chyba , że jest inaczej .

[scand]

Ja bym problemu szczęścia nie łączył jednak z Absolutem, ale bardziej z
poznaniem i samopoznaniem. A poznanie samo czy daje szczęście ? Nie zawsze.

[malvvina]

co oznacza zdanie : mialem szczesliwe zycie ???? czy to jest naprawde jakis
staly stan ?

[scand]

Określiłbym że komuś kto tak twierdzi udało się znaleźć stan równowagi między
różnymi elementami świata - może być to ktoś kto miał udane życie rodzinne ale
i osoba która większość życia spędziła w zakonie. Oczywiscie stan taki powinien
być raczej dłuższy niż krótszy, bo przecież ktoś kto powie: "w swoim zyciu
jednak przeżyłem te kilka szczęśliwych dni" nie zaliczymy do osób, które całe
życie miało szczęśliwe.

[zbigniew31]

scand napisał:

> Ja bym problemu szczęścia nie łączył jednak z Absolutem, ale bardziej z
> poznaniem i samopoznaniem. A poznanie samo czy daje szczęście ? Nie zawsze.

[zbigniew31]

scand napisał:

> Ja bym problemu szczęścia nie łączył jednak z Absolutem, ale bardziej z
> poznaniem i samopoznaniem. A poznanie samo czy daje szczęście ? Nie zawsze.


A jeśli Absolut to absolutne poznanie ?

[scand]

> A jeśli Absolut to absolutne poznanie ?

Jako bank wszystkich faktów i powiązań ?

[zbigniew31]

scand napisał:

> > A jeśli Absolut to absolutne poznanie ?
>
> Jako bank wszystkich faktów i powiązań ?


I rozwiązań ,
a poznanie rozumiem jako auto-poznanie Absolutu .

[scand]

> a poznanie rozumiem jako auto-poznanie Absolutu .

Zapoznawszy się niedawno z poglądami Eriugeny lepiej rozumiem ( jak mi się
wydaje) co masz na myśli.

[zbigniew31]

scand napisał:

> > a poznanie rozumiem jako auto-poznanie Absolutu .
>
> Zapoznawszy się niedawno z poglądami Eriugeny lepiej rozumiem ( jak mi się
> wydaje) co masz na myśli.


Ciekawy jest jednak problem szczęścia w takim przypadku , takiego poznania ?

[scand]

Szczęście raz jest, raz go nie ma. Żadnej gwarancji nie ma że będzie to stan
trwały. Z poznaniem jest inaczej. Daje gwarancję. Jeśli coś poznałeś to
najczęściej wiesz raz na zawsze chyba że ... zapomnisz.

[zbigniew31]

scand napisał:

> Szczęście raz jest, raz go nie ma. Żadnej gwarancji nie ma że będzie to stan
> trwały. Z poznaniem jest inaczej. Daje gwarancję. Jeśli coś poznałeś to
> najczęściej wiesz raz na zawsze chyba że ... zapomnisz.


Szczęście realizuje się w niestałości , można powiedzieć , że gdyby człowiek
przebywał stale w stanie szczęścia to , po jakimś czasie stan ten przestałby być
szczęściem .
Wniosek z tego taki , że Absolut z racji swojej stałości , nie powinien odczuwać
uczucia o jakim człowiek mówi szczęście .

[scand]

> Absolut z racji swojej stałości , nie powinien odczuwać
> uczucia o jakim człowiek mówi szczęście .

Słuszne spostrzeżenie - można zresztą zauważyć, że wsród nakazów religijnych
nie spotyka się zazwyczaj zalecenia "bądź szczęśliwy". To zbyt ulotne, żeby na
tym fundamencie cokolwiek budować.

[iza42]

scand napisał:

- można zresztą zauważyć, że wsród nakazów religijnych
> nie spotyka się zazwyczaj zalecenia "bądź szczęśliwy". To zbyt ulotne, żeby na
>
> tym fundamencie cokolwiek budować.

Spotyka sie .
W ksiegach Wedy zapisany jest taki werset
" May all be happy
May all be without disease
May all creatures have well -being
None should be in misery of any sort "
Moze jest tak ,ze w tradycji chrzescijanskiej wiecej pisze sie o cierpieniu niz
o szczesciu...

[scand]

>May all be happy
> May all be without disease
> May all creatures have well -being
> None should be in misery of any sort "

Zauważ że to raczej koncert życzeń a nie zalecenie.
Oczywiscie myśląc o religii rozumiałem przede wszystkim 3 religie
monoteistyczne, które do pewnego stopnia są religiami walki a więc nie mogą
lokować szczęśliwości w życiu doczesnym.

[iza42]

Jezeli myslisz o nakazach to rzeczywiscie nie znajadziesz ich tutaj .
Jak mozna komus nakazac byc szczesliwym?
Idea szczescia jest odlegla religiom walki bo w walce przeciez nie chodzi o to
aby byc szczesliwym - chodzi o wladze i o to kto ma racje. A kto ma racje ?
" nasz Bog " oczywiscie

[scand]

W religii chrześcjańskiej walczy się raczej z siłą dość abstrakcyjną - grzechem
który uważany jest za destruktora życia , a przede wszystkim życia wiecznego.
Siła ta nie jest jedynie pasywna, ale raczej wysoce aktywna jak w personikacji
diabła, który wyróżnia się wcale niemałą inteligencją

[iza42]

walka z tzw grzechem jest wedlug mnie tylko pretekstem pod ktorym religia
rozprawia sie ze swoimi adwersarzami. A tak w zasadzie chodzi tylko o jedno -
o wplyw i wladze .

[scand]

Chodzi o Państwo Boże (tytuł książki Św. Augustyna) czyli optymalne warunki
środowiskowe aby człowiek nie oddalał się od Boga.

[iza42]

Nie wiedzialam ,ze Sw Augustyn byl taki maniheistyczny.
Ale tez nie znam dobrze jego dziel.

[scand]

> Nie wiedzialam ,ze Sw Augustyn byl taki maniheistyczny.

Św. Augustyn przez pewien czas był manichejczykiem ..

pl.wikipedia.org/wiki/Augustyn_z_Hippony

[iza42]

a tutaj cos na temat grzechu
pl.wikipedia.org/wiki/Grzech
i tak na marginesie- jezeli grzechem nazywa sie swiadome i dobrowalone
dzialanie to dlaczego religia chrzescijanska zaklada ,ze czlowiek rodzi sie
grzeszny?
prawdopodobnie taka nauka przyczynia sie do niedostatku szczescia wsrod
chrzescijan.

[scand]

> i tak na marginesie- jezeli grzechem nazywa sie swiadome i dobrowalone
> dzialanie to dlaczego religia chrzescijanska zaklada ,ze czlowiek rodzi sie
> grzeszny?

Grzechem nazywa się oddalenie od Boga. Z tego by wynikało że startujemy w tym
życiu będąc już w oddaleniu. A więc w sumie łatwiej jest się oddalić od Boga
niż do niego przybliżyć. Ponadto ktoś kto przez swoje zycie w żaden sposób nie
przybliżyłby się do Boga w momencie śmierci pozostałby w oddaleniu na wieki.

Grzech

[iza42]

Cytat z ksiazki Echart Tolle A New Earth ( tlumaczenie moje )
"
Wedlug nauki chrzescijanskiej grzech pierworodny jest normalnym zbiorowym stanem
ludzkosci. Grzech jednak jest slowem w duzej mierze zle zrozumialym i zle
wytlumaczonym.
Wziety doslownie z greki , w czasach gdy pisany byl Nowy Testament grzeszyc
znaczylo mijac sie z celem jak lucznik , ktory nie trafia do tarczy, tak wiec
grzeszyc znaczy mijac sie z celem ludzkiej egzystencji. Znaczy to zyc
nieumiejetnie , slepo i z tego powodu cierpiec i zadawac cierpienie.
Pomijajac kulturowe nalecialosic i misinterpretacje grzech jest zrodlem
dysfunckcji charakterystycznej dla rodzaju ludzkiego ."

[scand]

> Wziety doslownie z greki , w czasach gdy pisany byl Nowy Testament grzeszyc
> znaczylo mijac sie z celem jak lucznik , ktory nie trafia do tarczy, tak wiec
> grzeszyc znaczy mijac sie z celem ludzkiej egzystencji.

Jeśli przyjąć jako cel bycie w bliskości z Bogiem to grzech byłby w takiej
interpretacji mijaniem się z nim. A nie można bardziej mijać celu niż
strzelajać w odwrotnym kierunku

[freezoner]

Bardzo mi się podoba definicja z książki pana Tolle (mijać się z celem, żyć
nieumiejętnie). Ludzie, którzy określają siebie jako nieszczęśliwi, nie zostali
nauczeni lub sami nie nauczyli się, jak być szczęśliwymi. Więc cierpią w
grzechu, obwiniając za swój stan ukrytą jakąś przyczynę (diabła, komunistów,
Żydów, itd.). Wyłania nam się tutaj jeden z podstawoych celów szkoły: szkoła
powinna uczyć życia, czyli jak żyć, aby być szczęśliwym.

[iza42]

Mnie rowniez podoba sie ta definicja , problem w tym ,ze nie rozwiazuje ona dla
mnie dylematu grzechu pierworodnego . Idee aby uczyc umiejetnosci szczesliwego
zycia w szkolach uwazam za doskonala choc mysle, ze jest ona dosc obca na
poskim gruncie.
Jest taka szkola , ktora to robi
www.philosophy.school.nz/
i ma afiliacje z innymi szkolami na swiecie. Ucza sie w niej dzieci i dorosli.

[freezoner]

W nawiązaniu do szkoły filozofii z Auckland. Bardzo dobry pomysł do
przeniesienie na forum Kawiarenka Filozoficzna. Może powinniśmy więcej tu pisać
o tym, jak nasze wglądy filozoficzne pomagają nam szczęśliwiej żyć. Idźmy
śladami wielkich filozofów. Oni wszak byli też wielkimi działaczami,
reformatorami, edukatorami, politykami. Oni żyli w praktyce.

[scand]

> ale czy poczucie (bo to o nie chodzi) szczescia zalezy od swiata
zewnetrznego ?
>
> A moze to pretekst dla wlasnej nieudolnosci...?

Gdyby to poczucie nie zależało to należałoby uznać powiązania danej jednostki
ze swiatem zewnetrznym za mało znaczące. Czy z oddizolownia można czerpać
szczęście ? Chyba najwyżej odpoczynek. Człowiek z natury samotnie nie jest w
stanie żyć chociaż w kapitalizmie to dość powszechne bo system potrzebuje
wydajnych jednostek a nie ich całościowych powiązań ze światem.

[zbigniew31]

scand napisał:


> Człowiek z natury samotnie nie jest w
> stanie żyć chociaż w kapitalizmie to dość powszechne bo system potrzebuje
> wydajnych jednostek a nie ich całościowych powiązań ze światem.


Czy więc system nie jest elementem dążenia do rodzaju absolutu , bo przecież
taka samo-wystarczająca jednostka takim jest ???

[scand]

Tak, kazdy system pragnie byc Absolutem tyle że w przypadku kapitalizmu jest to
strukturalnie niemożliwie - ale pragnienie pozostaje.

[zbigniew31]

scand napisał:

> Tak, kazdy system pragnie byc Absolutem tyle że w przypadku kapitalizmu jest to
>
> strukturalnie niemożliwie - ale pragnienie pozostaje.


Ciekawe , czy Byt nie zawiera w sobie z natury elementów kapitalizmu ?

[malvvina]

nic mi nie wiadomo o pragnieniu absolutu przez kapitalizm. Gdyby tak bylo to
potrafilby zapewnie dac sobie rade z kryzysami ktore nim wstrzasaja
periodycznie. No i stalby sie zapewne ideologia (czym nie jest i tu jego
nieszczescie - patrz : te wlasnie kryzysy tkwiace w jego istocie)

[scand]

Byt zawiera w sobie z natury pazerność - jedno dąży by wchłonąc inne

[zbigniew31]

scand napisał:

> Byt zawiera w sobie z natury pazerność - jedno dąży by wchłonąc inne

Czy nie istnieje analogia Byt-kapitalizm ?
Trzon Bytu akcja i reakcja , kapitalizm pieniądz i towar .

[scand]

Kapitalizm mam nadzieję że jest stanem przejściowym Bytu

[zbigniew31]

scand napisał:

> Kapitalizm mam nadzieję że jest stanem przejściowym Bytu


Skoro Byt ewoluuje , to każdy stan jest przejściowy , pytanie czy istnieje jakiś
stan końcowy Bytu i czy można by go nazwać Absolutem ?

[malvvina]

zeby bylo mi dobrze reszta musi mnie obchodzic

[iza42]

chyba scand ma racje. Sczescie ma szanse znalesc ten , ktory swiadomy jest
swojego zwiazku z otaczajacym swiatem , z natura. Wyalienowany czlowiek , ktory
zyje wylacznie dla siebie nie znajdzie szczescia niezaleznie od tego ile posiada
pieniedzy.

[malvvina]

a gdyby to otaczajacy swiat alienowal ...?

[iza42]

Jezeli otaczajacy swiat alienuje to sa 3 wyjscia
1 zmienic otoczenie
2 zaakceptowac dana sytuacje
3 tkwic w alienacji
ta trzecia opcja jest chyba najgorsza

[scand]

To tak jak ryba złapana podbierakiem - ma 3 wyjscia:

- pogodzić się z losem i jeszcze przez chwilę łudzić się że oderwanie od wody
jest ciekawą przygodą
- szamotac się w sieci nieskutecznie i cierpieć widząc jałowość swoich starań
- szamotać się skutecznie i powrócić do rzeki

Oczywiście wybór jest iluzoryczny

def.inicja z encyklopedii

[fleuret]

szczęście jest pozytywną emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez
podmiot jako pozytywne

pasuje do wielu emocji...
czym jest szczęście nie wiadomo.

[scand]

Zadanie: zdefiniować szczęście
- coś jak łapanie tęczy siatką na motyle..

[fleuret]

"tęcza mosty rozstawia"

[scand]

"tęcza mosty rozstawia"

Hmm, mosty z reguły to dość solidne konstrukcje,
mogłaby tęcza ze swej zwiewności ustanowić coś tak trwałego ?

[zbigniew31]

scand napisał:



> Hmm, mosty z reguły to dość solidne konstrukcje,
> mogłaby tęcza ze swej zwiewności ustanowić coś tak trwałego ?

Skoro tęcza zwiewność motyla w sobie ma , a szczęście w zmienności się realizuje
, to wydaje się możliwe .

[fleuret]

Czy szczęście nie jest czasem podobne do tęczy?
Tak jak ona przyciąga efektownymi barwami, ma wiele składowych. Jest zjawiskiem
nietrwałym, wręcz ulotnym. Ale rozstawia mosty, dzięki którym wędrujemy po niebie.

[scand]

> ..Ale rozstawia mosty, dzięki którym wędrujemy po niebie.

No tak, wędrujemy ... ale tylko w wyobraźni

[fleuret]

scand napisał:

> > ..Ale rozstawia mosty, dzięki którym wędrujemy po niebie.
>
> No tak, wędrujemy ... ale tylko w wyobraźni

nie mogę zapomnieć tęczy nad Birkenau

[scand]

> nie mogę zapomnieć tęczy nad Birkenau

Symbol.

[fleuret]

scand napisał:

> > nie mogę zapomnieć tęczy nad Birkenau
>
> Symbol.

i fakt

[kamfora]

iza42 napisała:

> Czy mozliwe jest osiagniecie trwalego szczescia?

Tak mi nagle przyszło do głowy, że nie ma właściwie "trwałej" definicji
szczęścia, więc jak można mówić o trwałym szczęściu?

Piszesz: "Czy egoistyczne dazenie do tego aby mi bylo dobrze , reszta mnie nie
obchodzi moze zaowocowac trwalym szczesciem ? " Ale...kiedy człowiekowi "jest
dobrze?" Przecież dążenie do tego "dobrze" to dążenie do własnego wyobrażenia
szczęścia, do wyobrażenia opartego na obserwacji ludzi, których postrzegamy
jako szczęśliwych.

Tak sobie myślę, że definicja szczęścia zmienia się w czasie życia człowieka.
To dlatego czasem człowiek, który kiedyś mówił/myślał o sobie, że jest
nieszczęśliwy - z wiekiem zaczyna postrzegać swoje życie za całkiem szczęśliwe.

No i jeszcze sobie myślę, że nie ma czegoś takiego jak "prawo do szczęścia" bo
niby od kogo to prawo można by egzekwować? Za to od jakiegoś czasu próbuję
znaleźć moją definicję szczęścia. I mniej więcej byłoby to tak: szczęście, to
być blisko tych, których się kocha i przez których jest się kochanym, "mieć dla
kogo żyć".
Ludzie jednak "tak mają", że się rozstają : czasem wyjeżdżają a czasem...
umierają. Więc szczęście to również spokojna pewność ponownego spotkania...

[iza42]

kamfora napisała:
>
> Tak mi nagle przyszło do głowy, że nie ma właściwie "trwałej" definicji
> szczęścia, więc jak można mówić o trwałym szczęściu?,

A gdybym napisala , ze szczescie mamy zapisane w genach zgodzilabys sie ze mna?
>
> Ale...kiedy człowiekowi "jest
> dobrze?" Przecież dążenie do tego "dobrze" to dążenie do własnego wyobrażenia
> szczęścia, do wyobrażenia opartego na obserwacji ludzi, których postrzegamy
> jako szczęśliwych.

Tak , wyobrazam sobie , ze wiekszosc dzialan ludzkich w zasadzie powodowanych
dazeniem do zapewnienia szczescia sobie i swoim bliskim. Wyniki tych dzialan sa
oczywiscie rozne , czasami nawet katastrofalne.
>
> Tak sobie myślę, że definicja szczęścia zmienia się w czasie życia człowieka.
> To dlatego czasem człowiek, który kiedyś mówił/myślał o sobie, że jest
> nieszczęśliwy - z wiekiem zaczyna postrzegać swoje życie za całkiem szczęśliwe

Moze czasami jest tak ,ze w miare uplywu czasu uczymy sie cenic to , co nam daje
zycie.
>
od jakiegoś czasu próbuję
> znaleźć moją definicję szczęścia. I mniej więcej byłoby to tak: szczęście, to
> być blisko tych, których się kocha i przez których jest się kochanym, "mieć dla
>
> kogo żyć".
> Ludzie jednak "tak mają", że się rozstają : czasem wyjeżdżają a czasem...
> umierają. Więc szczęście to również spokojna pewność ponownego spotkania...

Ladnie to ujelas . Podoba mi sie zwlaszcza " spokojna pewnosc ponownego
spotkania."
Taka pewnosc niewatpliwie pomaga zyc .
>

[kamfora]

iza42 napisała:

> A gdybym napisala , ze szczescie mamy zapisane w genach zgodzilabys sie ze
> mna?

))
Czytałaś "Naukową teorię szczęścia"?

Geny to teraz takie słowo - wytrych. Kiedyś mówiło się: "Bóg tak chciał"
a dzisiaj: "to jest zapisane w genach"

[iza42]

kamfora napisała:


> Czytałaś "Naukową teorię szczęścia"?

Nie czytalam .
>
> Geny to teraz takie słowo - wytrych. Kiedyś mówiło się: "Bóg tak chciał"
> a dzisiaj: "to jest zapisane w genach"

Moze i wytrych. Wytrych w zasadzie nie jest zly bo otwiera wiele drzwi , chyba
,ze niektorzy wierza w to ,ze pewne tajemnice na temat zycia i w tym wypadku
szczescia dostepne sa jedynie wybrancom.
Wola Boza tlumaczymy rzeczy , ktorych nie rozumiemy , z genami jest troche
inaczej bo obecnie mamy pewien wglad w to jak funcjonuja.
Mnie chodzilo o to ,ze genetyczny material w zasadzie nie zmienia sie podczas
zycia czlowieka ,wiec moze sluzyc jako symbol trwalosci , czegos co pozostaje
niezmienne w zmieniajacych sie okolicznosciach. W genach zapisane sa
charakterystyczne cechy danego czlowieka , rownowaga organizmu , odpornosc na
choroby , zdolnosc do adaptacji, jedym slowem co co okreslamy mianem natury
czlowieka.
Jezeli przyjmiemy ,ze naturalnym stanem czlowieka jest rownowaga (lub zdrowie -
w szerokim tego slowa znaczemiu ), mozemy rowniez zalozyc ,ze zadatki na trwale
szczescie mamy zapisane w genach .
>
>
>

[kamfora]

iza42 napisała:

> Jezeli przyjmiemy ,ze naturalnym stanem czlowieka jest rownowaga (lub
> zdrowie - w szerokim tego slowa znaczemiu ), mozemy rowniez zalozyc ,ze
> zadatki na trwale szczescie mamy zapisane w genach .

Czy więc Twoim zdaniem są ludzie, których geny wykluczają "trwałe szczęście"?
Wydaje mi się, że ta teoria jest nieco...niebezpieczna...

[iza42]

Tak zrozumialas moja wypowiedz???
Nie, oczywiscie do glowy by mi nie przyszla taka interpretacja.
Uwazam ,ze zadatki na szczescie ma kazdy , absolutnie kazdy czlowiek na ziemi.

[kamfora]

No właśnie...To w czym mają zapisane te zadatki na szczęście ludzie, którzy nie
mają tego zapisu w genach?

Iza, nie obraź się tylko, proszę. "Gupie pytania" to moja specjalność
(mam to zapisane w genach zapewne

[iza42]

A kto tego nie ma Kamforo? Bo ja twierdze ,ze kazdy . Moze podasz jakies
przyklady ludzi , ktorzy nigdy w zyciu nie doswiadczyli szczescia?

[kamfora]

))
No ale to Ty przecież w pierwszym poście napisałaś, że "niewiele jest ludzi
szczęśliwych we współczesnym świecie"...

A ja jeśli nie skończę mojej pracy do jutra, tylko będę ciągle zaglądać na
forum to może nie będę nieszczęśliwa, ale kłopoty to będę miała na pewno

[iza42]

Kazdy czlowiek , ktorego znam ma pojecie o szczesciu bo je kiedys doswiadczyl ,
chociazby ulotnie. Dlatego nie musimy sie umawiac co mamy na mysli mowiac
szczescie bo znamy to z doswiadczenia.
Dla wiekszosci ludzi jednakze szczescie to stan krotkotrwaly na dluzsza mete
odlegly i trudny do osiagniecia . Majaczy sie przed nami jak punkt na
horyzoncie i im blizej sie do tego zblizamy tym bardziej sie oddala.
A moze zblizymy sie do tego patrzac wglab siebie raczej niz na zewnatrz?
Czy samoswiadomosc pomaga w osiagnieciu trwalego szczescia ?
Bo zadatki na szczescie mamy wszyscy , niewazne czy zapisane sa w genach czy
gdzie indziej.

[kamfora]

Czy mogłabyś zerknąć, traktując to jako jeszcze jeden głos w dyskusji o
szczęściu (no, może trochę przewrotny, ale...

forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=10039&w=5016811&v=2&s=0&t=1148506253161

[zbigniew31]

Oczywiście można mówić , że ktoś ma szczęście bo znalazł stówkę na ulicy , czy
ma szczęście w kartach , ale nie o takie chyba tu chodzi , więc szczęście jako
szczęśliwość , a ono jest przecież uczuciem podobnie jak zakochanie , strach ,
wesołość i kiedy zdamy sobie z tego sprawę , okazuje się że wszyscy jesteśmy do
tego predysponowani i w tym możemy doszukiwać się owego zapisu , jednak nie
możemy się spodziewać , że uczucia te będą trwale obecne w naszym życiu , one
zdarzają się , trwają czas jakiś , a nawet doświadczenie ponowne tegoż za każdym
razem jest inne , ciągłe jednostajne trwanie w jakimś uczuciu byłoby
utrudnieniem dla przetrwania własnego , stąd nie można powiedzieć , że człowiek
jest z natury zdeterminowany trwale to jakiegokolwiek uczucia .
Prawdopodobnie kontrowersje budzić będzie miłość , ale wg mnie należy ją
oddzielić od zakochania .

[scand]

> Tak sobie myślę, że definicja szczęścia zmienia się w czasie życia
>człowieka.
> To dlatego czasem człowiek, który kiedyś mówił/myślał o sobie, że jest
> nieszczęśliwy - z wiekiem zaczyna postrzegać swoje życie za całkiem
>szczęśliwe.

A więc jednak ulotność, trudność definicji.
I znów powrócę do metafory tęczy.
Kiedy tęcza jest wiemy jak wygląda i potrafimy ją opisać.
Kiedy zaniknie próżno byłoby jej szukac z nadzieją, że napewno się ją odnajdzie.
A ktoś kto nigdy nie widział tęczy ?
Może ją znać najwyżej z opisów

[kamfora]

scand napisał:

> Kiedy tęcza jest wiemy jak wygląda i potrafimy ją opisać.
> Kiedy zaniknie próżno byłoby jej szukac z nadzieją, że napewno się ją
> odnajdzie

Trudno? Ależ skąd - wystarczy po burzy stojąc tyłem do słońca spojrzeć na
niebo

> A ktoś kto nigdy nie widział tęczy ?
> Może ją znać najwyżej z opisów

No właśnie: czy fakt, że ktoś ma coś/doświadcza czegoś, a ja nie - czyni mnie
nieszczęśliwym człowiekiem? Albo inaczej: czy szczęście tkwi w odkryciu, że mam
tyle samo (a nawet trochę więcej) niż ci, z którymi się porównuję?

[scand]

> No właśnie: czy fakt, że ktoś ma coś/doświadcza czegoś, a ja nie - czyni mnie
> nieszczęśliwym człowiekiem? Albo inaczej: czy szczęście tkwi w odkryciu, że
mam
>
> tyle samo (a nawet trochę więcej) niż ci, z którymi się porównuję?

Składową szczęścia MOŻE BYĆ poczucie, że los był dla nas równie łaskawy jak dla
innych...
Z kolei składową nieszczęścia NAPEWNO jest poczucie, że los nas
potraktował "niesprawiedliwie" gorzej.

[kamfora]

ale i tak wszystko najbardziej zależy od przyjętej interpretacji,
czyli odporności lub jej braku na...reklamy (niekoniecznie telewizyjne

[freezoner]

Pozwolę sobie przedstawić pokrótce scjentologiczny pogląd na szczęście. Otóż,
według tych praktycznych filozofów, szczęście jest to umiejętność istnienia w
obrębie ośmiu tzw. dynamik (popędów), czyli mówiąc po naszemu, przejawów życia.
Te 8 dynamik to: 1) popęd ku istnieniu jako jednostka; 2) popęd ku istnieniu
jako aktywności seksualnej (sam akt seksualny i rodzina + wychowanie dzieci);
3) popęd ku istnieniu w grupie; 4) popęd ku istnieniu jako ludzkość; 5) popęd
ku istnieniu świata zwierzęcego; 6) popęd ku istnieniu jako wszechświat
fizyczny; 7) popęd ku istnieniu jako duch; 8) popęd ku istnieniu jako
nieskończoność (Absolut).

Ciekawa informacja dla Zbigniewa, który pasjonuje się Absolutem. Scjentolodzy
nie wchodzą w dynamikę Istoty Najwyższej, tematu nie poruszają.

Rozumując dalej: im większa moja umiejętność istnienia w poszczególnych
dynamikach, tym bardziej jestem szczęśliwy. Natomiast nie trzeba zaraz
umiejętnie istnieć we wszystkich dynamikach na raz. Według scjentologii to
istota określa, w ilu dynamikach będzie prowadzić Grę Życia. Decyzja należy do
istoty.

Jak wam się podoba ta koncepcja?

[scand]

Ta typologia - odnoszę wrażenie - nie jest nowa ale powiązaniem innych znanych
jak chociażby znanej hierarchii potrzeb u Maslowa. Tyle że u niego potrzeby
były na dodatek zhierarchizowane i przejscie na wyższy poziom zależało od
zaspokojenia na niższym ( np. głodny rzadko pragnie przede wszystkim być
częścią ludzkosci) Czy tak jest u Scjentologów nie wiem.

[freezoner]

Koncepcja ta nie jest nowa, jak najbardziej. Twórca scjentologii L. Ron
Hubbard, doszedł do bardzo odkrywczego wniosku, podobnie jak 100 lat wcześniej
Karol Darwin, że podstawowym celem życia jest przetrwać. I na tym początkowo
oparł swoją tzw. dynamiczną zasadę istnienia. Dalej wywiódł z tego swój model
dynamik. Na ile model ten jest spójny i praktyczny, nie wiem. Tak na chłopski
rozum, zanim zatroszeczę się o rodzinę, muszę umieć zatroszczyć się o siebie; a
jak już zatroszczę się o siebie i rodzinę, to mogę spróbować zatroszczyć się o
sąsiadów. Oczywiście są i tacy, którzy robią w odwrotnej kolejności, podobnie
jak można to robić odwrotnie z potrzebami u Maslowa, pójść do kina, a nie zjeść
kolacji. No cóż, każda społeczność ma swoje sposoby na wprowadzanie porządku w
doświadczeniu, marketingowcy trzymają się Maslowa, NLP-owcy Poziomów
Neurologicznych Batesona, udoskonalonych przez Diltsa, a negocjatorzy praw
negocjacji wg. Briana Tracy.

[scand]

> Oczywiście są i tacy, którzy robią w odwrotnej kolejności, podobnie
> jak można to robić odwrotnie z potrzebami u Maslowa, pójść do kina, a nie
zjeść
>
> kolacji.

Jedno uzupełnienie - oczywiscie potrzeby są tu rozumiane długofalowo a nie w
horyzoncie jednego dnia.