PRZEDSZKOLE - WRÓG CZY PRZYJACIEL????

[Gość: ,Marta]

o to ja wyrodna matka ktora poslała swoje niespełna 3 letnie dziecko do
przedszkola...Wyrzuty sumienia są otyle wielkie że pracę zaczynam dopiero od
listopada. Jest tam od 3 dni ale mnie to wcale nie cieszy a wręcz czuję sie
okropnie. Wychodzą c cichaczem z sali szybko uciekam by nie słyszeć jak płacze
ale itak słyszę ...pzrez całe 3 godz (bo tyle jest w przedszkolu) wyobrażam
sobie niesamowite rzeczy jakie dziają sie tam z moją córeczką...
Nie wiem czy dobrze robię czy to sie nie odbije w niekorzystny sposób na niej,
czy jej nie krzywdzę, bo mam takie wrażenie. Jak poznać czy dziecko sie
zaklimatyzuje w nowym miejscu, jak poznać czy rzeczywiście jest to dla niej
dobre??
Jak po nią przychodzę to najpierw cichutko zaglądam do sali i widzę ją bawiącą
sie z dziećmi czy z "ciocią", ale nie wiem ile czasu płakała po moim wyjściu,
bo panie daja raczej wymijajace odpowiedzi, ale fakt że jak przychodzę i ona
nie płacze trochę mnie uspakaja. Pierwszy dzień spędziłam z nia siedząc w salce
i patrzyłam jak sie bawi czasami spogladala czy jestem...w drugi dzień pobyłam
z nią do śniadania a potem skorzustałam z okazji i cichutko czmychnełam...czy
robie dobrze? Czy powinama sie z nią żegnać? Przed wejściem do sali zapewniam
ją ze kocham i przyjdę napewno, potem już nic nie mówię i uciekam...z
podkulonym ogonem...Nie wiem co mam robić, nie wiem czy podjęłam słuszną
decyzję ile czasu mam czekać by przekonać sie czy będzie dobrze jej tam czy też
nie???
Proszę Panią o pomoc!!!!

[Gość: Mona29]

Nigdy, przenigdy więcej nie zostawiaj córki chyłkiem bez pożegnania!!!!! To
podważa Twoją wiarygodność jako matki i jej zaufanie do Ciebie. Córka musi
wiedzieć, że wychodzisz, i musi też wiedzieć, kiedy wrócisz. Ponieważ zapewne
nie zna się na czasie, powiedz jej, że wrócisz np. jak skończy jeść obiad czy
po drugim śniadaniu. Najprawdopodobniej boi się tego, że już po nią nie
wrócisz, więc upewniaj ją o tym na każdym kroku.
Bądź konsekwentna i spróbuj nie rozpaczać przy rozstaniu. Wierz mi, że dzieci
płaczą tylko na początku, później zapominają i świetnie się bawią. Jeżeli nie
możesz powstrzymać łez przy rozstaniu, lepiej, by odprowadzał ją do przedszkola
tata - mężczyznom łatwiej nie okazywać uczuć.
Skąd to wszystko wiem? Rok temu moja córeczka poszła pierwszy raz do
przedszkola. Niestety, nie wszystko zrobiłam jak należy i przez cały rok rano
płakała (nie wspomnę o pierwszym dniu pobytu w przedszkolu - płakała non stop
cały dzień i gdy ją zobaczyłam po pracy, myślałam, że mi serce pęknie). W tym
roku zastosowałam bardziej konsekwentne podejście i o dziwo może nie wstaje z
ochotą, ale do przedszkola wchodzi już uśmiechnięta.
Jeżeli wiesz, że wybrałaś dobre przedszkole, wszystko będzie dobrze. Spróbuj
opowiedzieć córce, jak to było, kiedy ty chodziłaś do przedszkola, czego się
wtedy bałaś i jak to pokonałaś. Córka potrzebuje w tym trudnym dla Was obojga
okresie być wciąż zapewniana o Twojej miłości - rozmawiaj z nią, przytulaj jak
najwięcej, ale w sprawie pójścia do przedszkola nie ustępuj. Jeden dzień
pozwolisz jej nie pójść i sprawa przegrana.
Powodzenia

[Gość: zona?]

To ja- równie wyrodna..:)))Oj,u mnie jest inaczej- moja Ola płacze gdy wychodzi
z przedszkola, ma ogromną potrzebę kontaktu z dziećmi. Np. w środę
zaproponowała pani dyrektor którą spotkała w szatni by zaprowadziła dzieci do
kuchni, bo ona jej nie widziała i nie wie skąd są te obiadki. Pierwsza
wycieczka zawodoznawcza za nią. Może mi jest łatwiej bo pracuję od 9 miesiąca
zycia małej i przez rok Ola spędzała pól dnia z tatą a resztę z mamą (
pracowaliśmy w jednej firmie na zmiany). Kolejny rok Ola spędziła z nianią. Nie
chciała jednak chodzić do przedszkola,dlatego w czasie wakacji bawiliśmy
własnie w przedszkole zachowując rozkład dnia typowo przedszkolny.ja byłam
panią i tak zresztą Ola do mnie mówiła. Ola wiedziała że to taka gra dla
dziewczynek, była szczęśliwa że bierze w niej udział .A gdy powiedziałam jej że
tak samo można się bawić w przedszkolu,pognała do niego na skrzydłach- no
dobra gnała bez skrzydeł i jest tam szczęśliwa.owszem odbieram ją przed
leżakowaniem, by nie zniechęcić. Może i Ty w ten weekend pobaw się z dzieckiem
w przedszkole. A przede wszystkim-nie jesteś wyrodna! dobrze że posłałaś
pociechę we wrześniu a nie w listopadzie.macie teraz obie czas na oswojenie się
z nową sytuacją. ale na Boga,nie uciekaj jak złodziej z sali- robiłam to gdy
Ola nie chciała siedzieć z nianią i miała do mnie o to ogromny żal.gdy
dzwoniłam mówiła z wyrzutem- nie pocałowałaś mnie i nie pokochałaś.
życzę powodzenia i powiem tak- często my mamy bardziej stresujemy się
przedszkolem niż nasze potomstwo, dla którego przecież przestajemy być
atrakcją.atrakcją są rówieśnicy i to co dobre przedszkole im daje.
tak szczerze-pierwszego dnia wychodziłam z przedszkola ze łzami ;wprawdzie Ola
była radosna, powiedziała mi cześc i poleciała na salę,ale mi było przykro , że
przez kilka godzin będę sama, że nie będę widziała jak bawi się z dziećmi,że
nie będę dzielić tej radości z nią tam na miejscu, w tym samym czasie. wierz
mi, nie było mi lekko przez te parę godzin, tym bardziej że miesiąc temu
zostawił mnie mąż i mam wiele obaw,boję się stresu dziecka,boję się że zbyt
wiele rozstań jak na tak małą istotkę. i odpukać- dziecko jest zbyt zajęte
wszystkim tym co nowe by płakać za tym co było jeszcze tydzień lub miesiąc
temu. powodzenia.pozdrawiam ciepło

[Gość: hania]

Ja też witam w klubie. Moja Ola ma 4,5 roku, ale nie wiem, czy dzięki temu
czuję się lepiej. Zostawiam ją na 3 godziny, wie kiedy przyjdę, nie płacze,
bawi się, rysuje, ale mnie to nie pociesza, bo mówi, że tam się żle czuje i że
się wstydzi, a przede wszystkim tęskni do mnie. Na razie postanowiłam przetrwać
miesiąc, jeśli nie poczuje się lepiej chyba zrezygnujemy na pół roku. Poradżcie
zresztą, co robić.

[Gość: moni]

Moje dziecko w maju skonczylo 3 lata i w poniedzialek podekscytowana i radosna poszla do
przedszkola. I tak minal kolejny dzien. Inne dzieci plakaly a ona byla dzielna. Jest dzieckiem b.
samodzielnym 1.5 roku opiekowala sie nia niania bez zadnych problemow. Czesto wyjezdzala do
moich rodzicow nawet na 2 tyg. i nigdy za nami nie plakala, na pewno tesknila, ale bawila sie
tam swietnie. W trzeci dzien pobytu w przedszkolu nagle udzielila jej sie atmosfera placzu i smutku
zwiazanego z rozstaniem z rodziacami i... niestety przedszkole przestalo jej sie podobac. Podobno to
naturalne zjawisko - pierwsze dni wypelnia ciekawosc a potem przychodzi kryzys. Niestety kolejne dni
objawialy sie niechetnym i placzliwym rozstaniem porannym w przedszkolu, chociaz dzieci potem sie
"rozkreacaja". Zamartwiam sie ta sytuacja ale mam nadzieje ze dzieci zrozumieja ze w przedszkolu
jest FAJNIE i beda tam spedzac milo czas.

[Gość: mać]

mi tez poradźcie! moja córka 2,5 od pieciu dni chodzi do żłobka i niestety jest
placz rano, podobno raczej nie bawi sie w żłobku, żona odbiera ją o 12.00 i tez
jest płacz. wogóle tak jakby się cofnęła. mniej je - choc zawsze była
niejadkiem i ciagle w domu upewnia sie czy jest mama. palma, przecież z tą mamą
to było rok temu i daaawno jej przeszlo. czy kontynuować przygodę ze żłobkiem
czy dać na luz? poradźcie proszę.

[Gość: Moni]

Pocieszajace dla mnie jest to ze reakcja dzieci na przedszkole czy zlobek jest
podobna a wiec jest to chyba reakcja naturalna. Pisalam juz ze moje dziecko
jest b. samodzielne, nie miala problemu z tym ze ja i maz chodzimy do pracy i
nas nie widzi przez jakis czas, natomiast odkad przestalo jej sie podobac w
przedszkolu w kolko powtarza ze nie chce isc do przedszkola i nie chce zebym
szla do pracy. Poza tym nie chetnie od trzech dni bawi sie z dziecmi z
sasiedztwa, przedtem nie moza jej bylo zagonic wieczorem do domu...Jezeli inne
dzieci tak reaguja wiec mam nadzieje ze to sytuacja "normalna" i wszystko wroci
do NORMY

[Gość: moni]

jeszcze jedno, mysle ze oczywiscie trzeba byc juz konsekwentnym i nie ulegac
pierwszym niepowodzeniom. Ja tez mam mieszane mysli i takie tez mi przlecialy
przez glowe, ale tlumacze sobie ze przeciez nikt im tam krzywdy nie robi i nie
znam dziecka kytore chodzi juz jakis czas do przedszkola i nie byloby z tego
zadowolone. Moje dziecko ma normalny i kochajacy dom, wie ze wszyscy ja kochaja
i chca tylko i wylacznie jej dobra. Dlatego czekam cierpliwie i musze przetrwac
te trudne dni (mam nadzieje) dla nas - rodzicow i przede wszystkim dla naszego
dziecka.Wierze ze bedzie wszystko OK i tego zycze wszystkim rodzicom z
podobnym "problemem".

[Gość: Marta]

Nie uciekać? Łatwo powiedzieć....chciałam sprostować , że nie uciekam tak
całkowicie bez pożegnania, żegnam sie zapewniam że wrocę potem czekam az sie
zebawi i wychodzę gdy nie iwdzi. Nie widze innegho rozwiazania byłam świadkiem
jak jedna mama żegnała sie z dzieckiem i na jego oczach wychodziła...Pani siła
odciagala ją od mamy i zamykala drzwi podczas gdy maleństwo zanosilo sie od
płaczu. Nie chce żeby ktoś mi wyrywał dziecko, bo to chyba nia jest najlepsze.
Sama nie iwem wydawalo mi sie że postepuję dobrze, ale...
Calkiem nowy problem pojawił sie wczoraj, bo okazało sie że Paulnika jest
chora...

[Gość: Mona29]

Wygląda na to, że jednak będziesz miała trochę problemów z przyzwyczajeniem
dziecka do przedszkola. Niektóre dzieci, jeżeli wiedzą, że chore nie będą
musiały iść do przedszkola, chorują na własne życzenie - ma to podłoże
psychiczne. Oczywiście może to być też wskutek obniżonej odporności Twojej
córeczki, zwłaszcza jeżeli dotychczas nie przebywała dużo z innymi dziećmi.
Są niestety dzieci, które do przedszkola dorastają później, np. w wieku 4 lat,
ale to będziesz mogła stwierdzić dopiero mniej więcej po miesiącu. Ponieważ
jednak Twoja córka bawi się i w przedszkolu sprawia wrażenie zadowolonej, nie
wydaje mi się, żeby to jej dotyczyło. Tylko musisz przetrwać początkowy okres,
by córka nabrała pewności, że co dzień po nią przyjdziesz i że zawsze
dotrzymujesz słowa.
Jeśli chodzi o choroby... Ja swoją córkę z lekkim katarem wysyłałam do
przedszkola, żeby nie odzwyczajała się od niego (a problemy były, oj były).
Dopiero przy poważniejszych chorobach ekspediowałam ją do babci. Musisz wybrać,
co jest lepsze dla Paulinki.
Pozdrawiam i trzymam kciuki.

[Gość: mama]

Zauwazylam z wlasnego doswiadczenia, ze atmosfera przedszkola ma OGROMNY wplyw
na to, czy dziecko idzie tam chetnie, czy nie.Moj synek jest tzw dzieckiem z
plecaka, a raczej tzw samochodowym. Opiekowaly sie nim rozne (wykwalifikowane)
osoby, odkad chodzilam na silownie razem z nim.Mial 5 miesiecy , nie bylo
problemu.Im byl starszy tym wiekszy problem. Kiedy mial 2 latka przez rok
uczeszczal do dosc duzego przedszkola, ktore mu sie nigdy nie podobalo,zawsze
byly jakies "ale" i ciagle infekcje.Kiedy w tym roku (ma 5 lat)zaprowadzilismy
go do tego przedszkola w wakacje(bylo dyzurne), zaniosl sie ZNOWU placzem i
nic nie pomagalo, musielismy zorganizowac lancuszek pomocy rodzinnej.W
miedzyczasie chodzil do malego, prywatnego przedszkola przez 2 lata. Nie bylo
nigdy zadnych problemow. Wrecz biegl tam jak na skrzydlach. Ogolnie ma opinie
wesolego, rozsmiesza dzieci i bardzo latwo zaprzyjaznia sie.Inaczej bylo z moja
starsza corka . Musialam sie wowczas cieszyc tym co dostalam, a bylo tego
niewiele.Ma do dzis stres z powodu rygorystycznej dyrektorki. Co bylo zrobic?
Nie bylo innego wyboru.Jakos to przeszlo, te placze, zmoczona posciel w
przedszkolu itd.
Jednak, dzis jako prawie dorosla osoba wspomina z niechecia te osobe, wiecznie
podobno bez usmiechu i wydajaca dzieciom ROZKAZY.

[joanna.markiewicz]

Przepraszam, że długo Pani czekała. Nie wiem jaka dziś jest sytuacja, może
problem już zniknął. Większość dzieci szybciej lub wolniej adaptuje się do
przedszkola. U niektórych trwa to tydzień, u innych miesiąc. Bywają jednak
dzieci, które wymagają pomocy terapeutycznej w odnalezieniu się w nowej
sytuacji, jaką jest rozstanie z najbliższymi. Są to te dzieci, które bardzo
długo i uporczywie płaczą i protestują przeciwko pozostawieniu ich w nowym
miejscu, tracą całkowicie chęć do jakiejkolwiek aktywności, w nocy budzą się z
krzykiem lub zaczynają się moczyć, są wycofane i przestraszone. Jeżeli córeczka
nie przeżywa tego w taki lub podobny do opisanego sposób, to zanim Pani
zrezygnuje z przedszkola warto spróbować kilku sposobów. Po pierwsze płacz Pani
córeczki sam w sobie nie jest tym, czym powinna się Pani kierować. Bardzo ważne
natomiast jest to, w jaki sposób dorośli reagują na ten płacz. Jeżeli pozwalają
na to, są blisko, gotowi przytulić dziecko i słuchać go, to nie jest to
dramatyczna sytuacja, chociaż rozumiem, że dla mamy bardzo trudna. Radziłabym
przy odprowadzaniu nie uciekać, powiedzieć córeczce, że idzie Pani do pracy i
dlatego ona zostanie, na krótko, w przedszkolu. Kolejna ważna sprawa, to proszę
być przy niej kiedy płacze i pozwolić jej na to, jeżeli ta sytuacja będzie się
bardzo przedłużać, a w przedszkolu są osoby, które rozumieją smutek dziecka i
tęsknotę za mamą, to można ją po dłuższej chwili pożegnania, takiej osobie
przekazać. Na pewno nie powinno się uciekać do takich sposobów, jak ośmieszanie
dziecka, umniejszanie tego, co przeżywa („to przecież nic takiego, jesteś już
dużą dziewczynką, przecież nikt ci tu nie zrobi krzywdy”), a przyjąć ten smutek
i rozpacz (np mówiąc „wiem, że jest ci przykro i smutno, że na jakiś czas
zostaniesz bez mamy, ale teraz idę do pracy i wkrótce się zobaczymy”).
Zawsze pamiętać trzeba, że dla dziecka rozstanie z bliskimi, to bardzo trudna,
często pierwsza trudna sytuacja w jego życiu.
Poza wszystkim, co można zrobić bezpośrednio w odpowiedzi na trudności Pani
córeczki, warto zastanowić się, czy przedszkole do którego trafiła, rozumie
czego w sytuacji rozstania potrzebują dzieci i nie bagatelizuje ich potrzeb, a
potrafi reagować w dobry dla dzieci sposób. Życzę powodzenia.

[Gość: KASIA2]

jEDNAK POCIESZAJACE JEST IZ NIE TYLKO MOJE DZIECKO TAK STRASZNIE REAGUJE NA
PRZEDSZKOLE.NAPRAWDE NIE WIEM SKAD U DZIECI TYLE STRESU Z POWODU INSTYTUCJI
KTORA DOROSLYM KOJARZY SIE TYLKO POZYTYWNIE. NO WLASNIE NAM MAMOM ZDAJE SIE ZE
W PRZEDSZKOLU TO JEST SUPER HIPER, ZABAWKI, DZIECI ITD, DZIECI TAK NIE
ODBIERAJA.TAM WSZYSTKO JEST NIEZNANE I NAWET DZIECI SMIALE MAJA KLOPOTY Z
ASYMILACJA I NOWA SYTUACJA.
CHYBA JA WYPISZE BO NIE MOGE ZNIESC DZIECKA KTORE BLAGA O WYPISANIE Z
PRZEDSZKOLA.NIE WIEM DO KONCA CZY ROBIE DOBRZE
POZDR

[Gość: luk]

Coz, moze jestem wyrodnym ojcem, ale kiedy moja zona odprowadzila
corke do przedszkola (corka miala wowczas trzy latka) nie sprzeciwialem sie,
tym bardziej ze corka chciala isc. Ale zona po odprowadzeniu corki
zadzwonila do mnie, informujac ze corka strasznie plakala. Ja mam
bardzo negatywne doswiadczenia z dziecinstwa z przedszkola. Potrafilem caly
dzien stac przy drzwiach wyjsciowych i plakac, nie chcialem sie bawic, ani
jesc. Oddano mnie do przedszkola w wieku trzech lat. I co to dalo?
Uspolecznilo? Byc moze, ale dzisiaj, i w ogole w zyciu, za bardzo jestem
uzalezniony od opini innych. Czy to mialo jakis wplyw na taka postawe, nie
wiem. W kazdym razie gadanie ze dziecko sie przyzwyczai jest dla mnie
glupie. Wiadomo, ze sie przyzwyczai, bo dziecko ma niesamowita zdolnosc
do adaptacji, a nie potrafi jeszcze w tym wieku tak stanowczo objawiac swojej
woli, albo sie sprzeciwiac (jasne, zalezy jakie dziecko, moje np. jest bardzo
grzeczne). Polecialem zaraz do tego przedszkola i mimo sprzeciwow siostry
zakonnej zabralem moja coreczke, ktora to 'wybawienie' pamietala bardzo dlugo.
Zona chodzila do pracy, a ja bylem w domu z dieckiem. Dzisiaj zona jest z
dzieckiem, a ja pracuje. A dziecko (4,5 latek) samo chce isc do przedszkola,
samo potrzebuje obecnosci innych dzieci, i wie czego moze sie tam spodziewac, i
nie potrzebuje juz tak bardzo tego matczynego/rodzicielskiego poczucia
bezpieczenstwa, wiec moze sie zdecydujemy. Chociaz ja jestem przeciwny.
Szczegolnie wrazliwe dzieci nie powinny doswiadczac takiego oderwania.
Moja corka, poza tym urodzila sie z dwoma dziurkami w sercu, nie chcialem jej
stresowac.

[Gość: dominika]

pracuje z dziecmi od ponad osmiu lat , glownie z tymi najmlodszymi ,ktore Maria
Montessori nazywala dziecmi w wieku wrazliwym (3-6lat) , z doswiadczenia wiem ,
ze nie ma ogolnej reguly co do dzieci, ale pewne jest ze dziecko ktore
odpowiednio jest przygotowane do przedszkola idzie z radoscia wiedzac , ze
kazdego dnia ma szanse odkrywac nowe rzeczy i czynnosci, i z radoscia czeka na
rodzicow , zeby sie podzielic nowosciami. Wazne jest zeby przedszkole nie
przetrzymywalo dzieci ,lecz przygotowywalo je do samodzielnosci, to samo sie
tyczy rodzicow ktorzy powinni traktowac dziecko nie jak bezradna istote ( co
mamy sklonnosc czesto robic, dla wlasnego poczucia bezpieczenstwa i swiadomosci
bycia niezbednym) lecz jako malego czlowieka ktoremu trzeba stworzyc szanse
samorealizacji i rozwoju, powodzenia

[Gość: x10]

no dobrze wszyscy dorosli zdajemy sobie sprawe ze przedszkole uczy i wychowuje,
jest fachowa opieka itd. Ale czy okres 3 lat jest wystarczajacy na zrozumienie
tego wszystkiego.Wiem ze dzieci 5 letnie rowniez nie potrafia racjonalnie
spojrzec na wszelkie plusy przedszkola. no i one po prostu nie moga psychicznie
pogodzic sie z ta sytuacja, wola juz dziadkow i nude przy nich niz rozrywki z
dziecmin w przedszkolu. Mam pytanie czy dziecko blisko 5 cioletnie ktore co
rano placze i prosi by jej nie prowadzic do przedszkola nie bedzie mialo
jakiegos niekorzystnego wplywu na psychike i czy to nie bedzie w przyszlosci
negatywnie wplywac na jego rozwoj emocjonalny.