Wasze ulubione dziecko u LMM

[fenyloalanina5]

Dzień Dziecka dziś i ot, tak sobie, zakładam wątek: które dziecko Ani darzycie
szczególną sympatią, dlaczego? U mnie Walter - za wrażliwość i dzielne
pokonanie długiej trasy nocą, by spotkać się z mamą:))

Albo: ulubiona postać dziecięca w ogóle, niekonieczne wśród potomków Ani!

[sowca]

Małe Diana i Nan są po prostu przesłodkie, szkoda, że w "Rilli ze
Złotego Brzegu" pojawia się ich tak mało :(
Lubię też Elżbietkę, i oczywiście małą Anię ;)

[fenyloalanina5]

Jeśli chodzi o bliźniaczki Ani, to bardziej wolałam Dianę. W opinii wielu, w tym
chyba i narratora, Nan "zadzierała nosa". Ta cecha jakoś nie końca pozwoliła mi
polubić Nan. Chociaż godne podziwu, że z męstwem podeszła do sprawy zamiany
bliźniąt, gdy padła ofiarą głupiego kawału Dorotki.

Flora Meredith!

[spinelli]

za jazde na swini, za oddanie jedynych, "koscielnych" ponczoch dziewczynce z
wioski rybackiej, za "nawrocenie" starego Douglasa, za "zaciagniecie sie" jako
sanitariuszka w I Wojnie Swiatowej...
Za caloksztalt:))

[fettinia]

Moja tez:)
No i dzien dobry wszystkim:)

[migdalia]

ja mam kilka bardzo lubianych dziecięcych postaci:)
myślę, że Flora również, ale także:
Mary Vance - za wyrazistość, nieszablonowość, fantazję, oryginalność i ogromną
witalność (scena odnalezienia, opowieści o duchach)
Una - za wzruszającą misję u panny Rozalii (zawsze mnie jakoś chwytała za serce
jej "rozmowa" ze zmarłą mamą)
Tadzio - za liczne psoty, pytania (pani Bogowa, "Aniu, muszę to wiedzieć"
itp.), pomysł z ropuchą:)
mała Elżbietka - za wdzięk, urok i baśniowość tej postaci

[jadwiga1350]

> Mary Vance - za wyrazistość, nieszablonowość, fantazję,
oryginalność i ogromną
> witalność (scena odnalezienia, opowieści o duchach)

Mary Vance była okropna. Dzięki Unie znalazła dom u panny Kornelii.
I jak się odwdzięczyła za wszystko Meredithom? Ano zadzieraniem nosa
i pokazywaniem, że jest kimś lepszym od nich. Ta scena gdy Mary
oświadcza,że nie będzie mogła przyjaźnić się z Uną i Florą jest
żenująca.

[the_dzidka]

Jerry Meredith. Nie wiem, dlaczego :-)

[lilimeye]

Dla mnie Tadzio. Fajny łobuziaczek z charakterem, którego lubię od dzieciństwa.
No i Flora za odwagę i niebanalne przywiązanie do koguta :)

[fenyloalanina5]

A teraz przewrotnie: które z dzieci uważacie za najbardziej irytujące?

Mnie denerwowała Rilla i to prawie od początku! Nie przepadałam za nią, aż do
"cudownej" przemiany podczas wojny, gdy nagle musiała wydorośleć!

[floram]

Dokładnie! Nigdy nie mogłam zrozumieć zachwytu nad Rillą, uważam, że jest to najmniej sympatyczna bohaterka Montgomery. Od początku uważałam ja za pustą i irytującą.

[marajka]

Rilla i to dziewuszysko, z którym zaprzyjaźniła się Di. Ale starość
nie radość, nie pamiętam jak miało na imię.

[pontecorvo]

Ani potomstwo: lubiłam Waltera i Dianę i pewnie polubiłabym Schirleya, gdyby
było go więcej, nie lubiłam Nan, neutralnie podchodziłam do Jima i Rilli.

Inne dzieci: bardzo lubiłam Marigold i Unę i Karolka Meredith, trochę mniej
Jankę Stuart. Nie lubiłam Tadzia za zapędy sadystyczne względem Toli, choć
momentami, przyznam, był rozbrajający.

[sowca]

Najbardziej irytujący jest dla mnie Tadzio,i nie mogę pojąć
zachwytów nad nim. Już wolę Tolę, która się wprawdzie nie odzywa,
ale przynajmniej nie jest wkurzająca :P

[blanacz]

Tadzio jest cudowny, wyję ze śmiechu nad jego teoriami :) Tola jest mdła, a
Tadzio tak uroczo nieznośny...

[pontecorvo]

Faktycznie nie można Tadziowi odmówić pewnego uroku. Ale Tola nie jest mdła
NAPRAWDĘ - staje się taka dzięki nieustannemu przekonywaniu o tym fakcie
czytelnika - czy to słowami Ani czy Maryli. Toli nie dano szansy zabłysnąć.

Poza tym Tadzio stracił w moich oczach znęcając się nad siostrą, gdy
przetrzymywał ją w ciemnej szopie. Był zresztą wątek na ten temat: Tadzio i Tola
w oczach Ani.

[minerwamcg]

Byłam pewna, że odpowiedź będzie tylko jedna - Tadzio Keith! :)
Nieznośny brzdąc, to fakt - ale najlepsze w tym jest, że nie robi
tego ze złej woli i stara się być grzeczny. Gdyby był cynicznym
małym oszustem i np. nie kochał Ani i Maryli - byłby okropny.

Nie lubię Jasia Irvinga, chociaż wzruszyła mnie jego rozmowa z Panną
Lawendą. Montgomery chyba nie umiała pisać o uzdolnionych poetycko
dzieciach, bo Walter jest równie przesłodzony i sztuczny.

Flora Meredith - yes!!! Unę lubię za tę jedną rozmowę z panną
Rozalią.

[supervixen]

Jakoś nie potrafię się przyłączyć do peanów na cześć Tadzia. Jak dla
mnie to on wcale nie starał się być grzeczny... Czy jak zamknął Tolę
w szopie, bo nic ciekawego się nie działo i chciał nastraszyć Anię i
Marylę, to wynikało to z jego dobrego serca? Albo jak poszedł na
ryby zamiast do kościoła, bo zirytował się na panią Linde? Jego
występkom daleko do wpadek Ani, która faktycznie starała się być
grzeczna, ale czasem jej nie wychodziło. Ja tam u Tadzia widzę od
czasu do czasu właśnie złą wolę.

Natomiast zgadzam się, że Jaś Irving, cudowne dziecko, jest mdłą
postacią. Mała Elżbieta lepiej LMM wyszła.

[jadwiga1350]

> Nie lubię Jasia Irvinga, chociaż wzruszyła mnie jego rozmowa z
Panną
> Lawendą. Montgomery chyba nie umiała pisać o uzdolnionych
poetycko
> dzieciach

Jaś był okropny! Te jego peany na cześć babuni,która na pewno wie
co robi, bo tak dobrze wychowała jego ojca,są okropne. Aż dziw że
wbrew woli babci ośmielił się fantazjować o Skalnym Ludku.Wątpię
żeby ktoś taki w realnym życiu cieszył się sympatią otoczenia.

[supervixen]

Ja zdecydowanie wolę młodych Meredithów niż dzieci Ani:) Być może
wynika to z faktu, że Meredithowie mieli, jakby to ująć, prawdziwe
problemy i dlatego ich dzieje były ciekawsze i charaktery inaczej
ukształtowane. W konwencji książek LMM jakoś lepiej mi się czytało o
zaniedbanych półsierotach niż dzieciach, którym absolutnie niczego
nie brakuje, ani w sferze materialnej, ani emocjonalnej. Oczywiście,
zdaję sobie sprawę, że właśnie przesłaniem Ani ze Złotego Brzegu
jest to, że nawet najszczęśliwsze dzieci mają swoje małe czy większe
problemy i że tylko nieliczni dorośli, jak nasza wspaniała Ania, je
zauważają i dlatego właśnie Blythe'owie są taką szczęśliwą
gromadką:) Ale mimo to, uparcie wolę Meredithów:)

[pontecorvo]

Podpisuję się pod tym! Meredithowie potrafili wzbudzić mnóstwo sympatii. A
dzieci Ani, no cóż, jakby trochę mniej!
A tak a propos - jak myślicie, czy dzieci Ani były nieco rozpieszczone
(rozpuszczone)?

[minerwamcg]

Zależy, co nazywać rozpieszczeniem i rozpuszczeniem. Jeżeli zaspokojenie potrzeb
emocjonalnych w stopniu ponadstandardowym, to tak, okropnie :)
Jeżeli poczucie bezkarności i płynącą z tego skłonność do robienia innym co im
samym niemiłe - w żadnym wypadku.

[fenyloalanina5]

Rilla była rozpieszczona, co przejawiało się jej brakiem odpowiedzialności i
próżnością.

[floram]

Dla mnie to również Flora Meredith! Jej postać wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że na bierzmowaniu wybrałam sobie jej imię i do dzisiaj używam go na przeróżnych forach. Będąc dzieckiem bardzo
mi imponowała, być może dlatego, że była raczej moim przeciwieństwem.

Poza tym zawsze bardzo lubiłam Janę, która z kolei jest najbardziej do mnie podobna.

[panna-lee]

Ilza Burnley! bez cienia wątpliwości :) z tą swoją strzechą blond, z tymi swoimi napadami złości i tą odwagą, lojalnością, przy całej "dzikości"...

ale lubiłam też np Florę, Anię, Mary Vance, Unę, Historynkę, Dana...
Marigold lubiłabym bardziej, gdyby się tak panicznie nad sobą nie rozktliwiała - ja wiem, że to wrażliwe dziecko było, ale..... ale jakoś mnie nie przekonała jako postać.
córeczki Ani też mnie nie przekonały.

denerwował mnie Tadzio - dręczył zwierzęta i bawiło go to, no, ale może takie czasy był - chociaż Ania niby taka wrażliwa na krzywdę np drzew nie odczuwała nic bolesnego jak Tadzio pisał jej z entuzjazmem jak to pan Harrison wieszał dwukrotnie swojego psa.
Jaś też mnie wkurzał, z całkiem odmiennych przyczyn... do pasji mnie doprowadzała kuzynka Marigold - Gwendolina.
Wkurzał mnie narrator w Historynce - Ed. mogłabym go rozszarpać. :)
może sobie jeszcze coś przypomnę :)

[minerwamcg]

> Tadzio - dręczył zwierzęta

Czekaj, kiedy? Które?

[migdalia]

zamęczył koguta pani Linde- gonił go tak długo, aż zdechł. Na usprawiedliwienie można powiedzieć, że nie zrobił tego z premedytacją. Napisał w liście do Ani, że "nie chciałem go zabić i tak naprawdę nie wiem, dlaczego zdechł" - czy coś podobnego. Jeśli się pomyliłam, to proszę o korektę, bo cytuję z pamięci:)
Aha, no i uprzykrzał życie Imbirkowi- trzebił mu pióra z ogona. (za co nieświadomie łapał plusy u Ani;)

[pontecorvo]

panna-lee napisała:

> Wkurzał mnie narrator w Historynce - Ed. mogłabym go rozszarpać. :)
> może sobie jeszcze coś przypomnę :)

Panno-lee: A czymże to tak mocno podpadł Tobie Ed?

[panna-lee]

pontecorvo: czym mi podpadł ed? jest nieprawdziwy.
spójrz na piotrka, dana, feliksa - każdy z nich ma coś w sobie, jest charakterystyczny, ed to moim zdaniem takie ciepłe kluchy, nie odznacza się niczym, a mimo to jest wielbiony, chociaż u sary ray była to poważna wada. wkurza go, że historynka przybiera "dorosłe pozy" - a sam zgrywa dorastającego, chociaż jest w wieku dana, co napisano na początku, a dan jakoś się nie uwzniośla w tej wiośnie życia :P
przyjrzyj się kiedyś jego wypowiedziom w dialogach. jest niesamowicie sztampowy. nigdy nie mówi ani nie robi nic zabawnego. ale za to umie nastawać na historynkę, żeby mu zdradziła tajemnicę niezgrabiasza i alicji - chciałby wszystko wiedzieć :/ i to poetyckie biadolenie nad każdym drzewem w sadzie... to takie niemęskie :P

[blueann]

Zauważ, że Ed jest narratorem, który pisze z pozycji dorosłego, wspominającego swoje dzieciństwo. Dlatego też pisze więcej o innych, niż o sobie (przyznaję, że przez to wypada dość nijako, trudno się o nim dowiedzieć czegoś więcej). Stąd też wrażenie, że siebie widzi jako dorosłego, a innych - jako dzieci. Tak ja to odbieram. No i stąd te opisy przyrody - to nostalgia przez niego przemawia.

Mnie przez dłuższy czas "Wakacje na starej farmie" i "Złoty gościniec" nie przekonywały; wróciłam do nich niedawno, już jako dorosła i dopiero teraz te książki właściwie zrozumiałam i doceniłam, potrafiłam dostrzec tę tęsknotę za dzieciństwem. Bardzo mi się podoba sposób, w jaki zostały napisane.

[marajka]

Nan! Taka wesoła, taka fajna i taka dzielna. Może i trochę
zadzierała nosa, ale była ładna, kochana, doceniana, po prostu nie
robiła tego zlośliwie. nie była wredna, nie czuła się lepsza od
innych. Była po prostu pewna siebie. Dawniej jej zachowanie mogło
być odbierane inaczej, w protestanckim, skromnym, konserwatywnym
środowisku.

Pytań kilka do antyfanek Rilli:)

[supervixen]

Hm, okazuje się, że sporo osób nie lubi naszej Rilli-ma-Rilli.
Przyznam, że mnie to zdziwiło, bo sama raczej darzę ją sympatią, w
każdym razie w starszym wydaniu (nie w Ani ze Złotego Brzegu i
Dolinie Tęczy). Tak całościowo jej nie lubicie, nawet po
wojennej 'przemianie'? A jeśli uważacie, że Rilla była rozpuszczona,
to przez kogo? Anię, Gilberta, Zuzannę, starsze rodzeństwo? Za
czasów dzieciństwa Blythe'ów nie było chyba widać, żeby Rilla była
traktowana w jakiś szczególny sposób, przynajmniej ja sobie czegoś
takiego nie przypomninam. Czy też może traktowana była tak samo jak
inni, ale tylko jej uderzyło to do głowy?:)

[sowca]

Ja ta lubię Rillę. "Rilla ze Złotego Brzegu" to chyba moja ulubiona
częśc serii, a Rilla to jedna z moich ulubionych postaci. Lubię, jak
zmieniając się z egoistki i pieszczoszki domowej w odpowiedzialną,
mądrą dziewczynę, nie traci zupełnie swojego uroku i nie staje się
idealna, jak Ania.

[fenyloalanina5]

Rillę polubiłam od momentu, gdy zdecydowała zająć się Jasiem. Przemiana, jaka
się w niej dokonała, sprawiła, że Rilla stała mi się bliższa.

[fenyloalanina5]

supervixen napisała:

A jeśli uważacie, że Rilla była rozpuszczona,
> to przez kogo? Anię, Gilberta, Zuzannę, starsze rodzeństwo? Za
> czasów dzieciństwa Blythe'ów nie było chyba widać, żeby Rilla była
> traktowana w jakiś szczególny sposób, przynajmniej ja sobie czegoś
> takiego nie przypomninam. Czy też może traktowana była tak samo jak
> inni, ale tylko jej uderzyło to do głowy?:)
>
Na pewno za taki stan rzeczy odpowiada częściowo Zuzanna. Pamiętacie, gdy się
Rilla urodziła, Zuzanna orzekła, że to najpiękniejszy noworodek, jakiego
widziała w życiu. Ten pogląd, zdaje się, był kontynuowany przez jej całe
dzieciństwo, utrwalając w niej próżność i pychę. Nawet Ania martwiła się, że jej
najmłodsza latorośl jest zbyt próżna, w sensie pusta i nastawiona hedonistycznie
do życia (kapelusz w czasie wojny chociażby).

[sowca]

Moim zdaniem ta sytuacja z drogim i "niestosownym" kapeluszem bardzo
urealniała ksiązkę. Rilla była wtedy młodziutka, a wojna dopiero się
zaczynała - nic dziwnego, że zdecydowała się zaszaleć z zakupem.
Wydaje mi się, że to była taka próba przywrócenia normalności,
odnalezienia się w świecie, który tak gwałtownie się zmienił. I
naprawdę mi zaimponowało, że Rilla tak długo i wytrwale nosiła ten
zielony, pluszowy kapelusz :)
Dla mnie Rilla jest wspaniałą dziewczyną, twardo stąpającą po ziemi,
silną i zdecydowaną, ale przy tym niepozbawioną drobnych przywar,
które czynią ją bardziej ludzką i dodają jej uroku.

[dolmadakia]

Ilza Burnley i ....Perry. Oboje-za odwagę i determinację w dążeniu
do celu.Za wiernośc w przyjaźni. Za oryginalność-ani ona nie była
grzeczną panienką-standardową jak na ówczesne czasy; ani on nie był
typowym chłopcem na posługi.U Ilzy rozbraja mnie także jej miłośc do
ojca i to ,że nie miała do niego ani cienia żalu i pretensji za lata
zaniedbywania...

[dominka1]

moim ulubionym bohaterem dziecięcym był Tadzio.Taki uroczy
łobuziak.Lubiłam Emilkę,gdy była mała a także Cecylię/Celinkę z
Wakacji na starej farmie

[tobiasza]

Chciałabym pogadać sobie w któryś z tych jesiennych wieczorów z małą Uną. No i
może z Elżbietką.

[klymenystra]

Najbardziej to chyba Janka. Bardzo tez lubie Bietke, Une, Cecylie- urocze
nadwrazliwce. Ubostwiam Joanne (Valancy), kiedy wspomina swoje dziecinstwo.

[pontecorvo]

Klymenystro - przypomnij, proszę, kim była Bietka (zaćmienie umysłu???).

Też lubię tych nadwrażliwców . A Cecylka faktycznie miała coś w sobie, zwłaszcza
porównując z siostrą:))

[klymenystra]

Jejku, przepraszam, troche czasu minelo :)
Bietka - przyjaciolka Pat :)

[majself]

Też najbardziej lubię Janę. I Sarę Stanley (Historynkę). Wśród dzieci Ani nie
mam swoich typów, w "Ani ze Złotego Brzegu" historyjki o przeżyciach Nan i Di
mnie śmieszyły, ale też irytowały (jak te dzieci mogły być TAKIE naiwne?!).

[dragonfly79]

Walter i mała Ilza. Uwielbiam urwisy. :)

[fenyloalanina5]

A jak myślicie: czy Ania miała wśród swej gromadki swego ulubieńca/ulubienicę?
Czy da się zauważyć, że dla któregoś dziecka miała "więcej serca" niż dla
pozostałych? Czy raczej kochała sprawiedliwie i "po równo"?

[dominka1]

Moim zdaniem najbliżsi Ani byli Jim i Walter. Wydaje mi się,że
Shirley,bliżniaczki i Rilla mimo,tego że matka bardzo ich kochała
byli jednk mniej ważni,to Zuzanna była osobą,do której szli z
problemami.Ania bardziej angażowała się w sprawy starszych
synów,zwłaszcza Jima,choć i Walter był dzieckiem,które było dla niej
wyjątkowe.Tak ja to zapamiętałam

[simply_z]

najbardziej lubilam mala Pat ;) ,dosc podobna do mnie ,lubilam tez
Marigold ,chociaz troche przesadzala z niektorymi rzeczami ale
odznaczala sie charakterem ,uwielbiam jej rozmowe w kuchni z kuzynem
Marcusem ,kiedy to niezle ustawila go do pionu;).
Lubilam hmm Historynke ,chociaz nie byla w sumie jakos bardzo
dziecieca ,nie znosilam natomiast Feli ( czy tez Felicity) ,za te
zachwyty nad jej uroda i talent kulinarne ,tak jakby nic innego sie
nie niej nie liczylo.Lubilam Piotrka ,psotnego chlopca do poslug (
ze tez podobala mu sie Fela...) i Karolka od Meredithow.Z
dziewczynek wolalam Une ,nie flore ,a z sposrod dzieci Ani hmm chyba
Jima i Nan ale w sumie nie sa to moje ulubione postacie.Przy
dzieciach pastora ,osieroconych i biednych ,ze swoimi problemami
wypadaja groteskowo.

[jadwiga1350]

Najbardziej lubiłam Bernice Willis z "Czarodziejski świat Marigold".
Wzruszająca jest jej postawa gdy dowiaduje się że ojciec żyje i
siedzi w więzieniu.Mówi,ze tyle będzie mogła dla niego zrobić i że
ojciec będzie jej potrzebował gdy wyjdzie na wolność.

Podobała się mi też bardzo Gwendolina Lesley. Szczególnie wtedy na
przyjęciu gdy dała popalić matce Klementyny. Uwielbiam tę scenę.

Natomiast nie przepadam za Anią jak dzieckiem.Wydaje się mi jakaś
taka nienaturalna.

[sta-fraszka]

Jako dziecko bylam bardzo Una Meredith wiec uwielbialam Une i serce mi sie
krajalo jak cicho przezywala swoja milosc do Waltera. (rzecz jasna jako
trzynastolatka bylam przekonana ze tak wlasnie skoncze)

Wyroslam na Flore :) bo zawsze chcialam po cichu taka Flora byc.

Ale moje absolutenie ulubione dziecko u LMM to Jim (Jakub Mateusz po dwoch
najwspanialszych mezczyznach Maudowego swiata :)).
Przede wszystkim za to, ze jest dzieckiem z krwi i kosci, potem prawdziwym
nastolatkiem a na sam koniec wyrasta na mezczyzne.

[martuha]

lubie Jane oraz Emilke do spolki z Perrym i Ilza. z dzieci Ani, najbardziej
przypadl mi Jim.
organicznie niecierpie Gai Penhallow, dla mnie taka rozlazla zaba, delikatna jak
mimoza, histeryczka i totalnie nie z tego swiata. wychuchana panienka, grzeczna
i niesamowicie mdla i blada. skrycie cieszylam sie, jak ja Noel puscil kantem :)
wiem, nieladnie...

[jadwiga1350]

Gaja pojawia się w książce jako osiemnastolatka,trudno zaliczyć ją
do kategorii ulubione (lub nie) dziecko.

[martuha]

dla mnie to jeszcze dziecko, mimo zaawansowanego wieku. tak tez sie zachowuje,
niestety, dlatego pozwolilam sobie umiescic ja w tej kategorii.

[sta-fraszka]

martuha napisała:

> dla mnie to jeszcze dziecko, mimo zaawansowanego wieku. tak tez sie zachowuje,
> niestety, dlatego pozwolilam sobie umiescic ja w tej kategorii.

No niech bedzie, ale wtedy dla sprawiedliwosci dodajmy, ze kantem puscil ja nie
Noel (rownie rozlazly i pacynkowaty) a jej pelna wigoru i tajemnicy kuzynka
jak-jej-tam.

A skoro jestesmy wsrod Penhallowow i Darkow - przekochany jest chlopiec, ktorego
przygarnia Margaret.
Takie dziecko, ktoremu naprawde bylo w zyciu tylko potrzeba, by ktos go pokochal.

[mela54]

Ja nie uważam Gai za taką jaką Ty ją przedstawiasz. Popełniła błąd
zakochując się w niewłaściwym facecie, ale przecież gdy przejrzała
na oczy, zaraz jasno dała mu do zrozumienia, co o nim myśli. Była
bardzo młoda, jej uczucia czasem płatały figle, ale potrafiła takze
usadzić Nan gdy ta przyszła jej "zwrócić" Noela. A poza tym gdy już
zrozumiała kogo naprawdę kocha, to jej wybranek od razu to zauważył!

[sta-fraszka]

Mela, ja sie z Toba zgadzam. Ja uwazam, ze Gai (w moim wydaniu Gay) przechodzi
bardzo ciekawie opisane dorastanie i jest swietnym przykladem na to, ze wszystko
w zyciu przytrafia nam sie w jakims celu.

Moja odpowiedz byla bardziej kierowana do przedpiszczyni - ze skoro Gay jest
dzieckiem, to tym bardziej jest nim Noel.
Tym bardziej ze on tak naprawde na koniec i tak nie wie, czemu Gay go nie chce
przyjac.

[supervixen]

Ja się tylko z jednym nie zgodzę, że to Nan puściła Gay kantem, nie Noel. A
przepraszam, Gay była zaręczona z Noelem czy Nan?:D

[sta-fraszka]

Noel Gaie potraktowal okropnie.
Jak tchorz. Wina jest absolutnie jego. I to znacznie wieksza niz "puszczenie
kantem".

Do puszczenia kogos kantem trzeba jednak miec jakies jaja i odrobine planu.
Puszczenie kantem zaklada cwaniactwo, intryge i kombinowanie.

Noel "jedynie" klamal i zakladal ze Gaia jest tak glupia jak on.

Choc, oczywiscie, jak to w zyciu bywa, suma sumarum Nan zrobila Gai nieziemska
przysluge :)

[supervixen]

Ale jeśli się spieramy o to, co wchodzi w zakres puszczenia kantem, to przecież
puścić kantem znaczy zdradzić, oszukać, a Nan nie oszukała Gay - powiedziała
jej, że odbierze jej Noela i słowa dotrzymała.
A ja chciałam tylko zaznaczyć, że bardziej potępiam Noela:)

[sta-fraszka]

A to ja sie z Toba calkowicie zgadzam.

Puscic kantem mozna nawet z zapowiedzia :)

[sowca]

Gay Penhallow jest cudowna! To moja ulubiona postać z "Dzbanu ciotki
Becky". Uwielbiam ją za to, że tak bardzo kochała, własnie za to, że
była taka naiwna, taka delikatna, taka krucha, taka dziecinna. I za
to, że zmądrzała. Gay dla mnie jest osobą bardzo emocjonalną, która
wszystko przeżywa całym sercem, całą duszą i może dlatego jest mi
bardzo bliska.
Pozwolę sobie na wynurzenie osobiste: Gay jest mi też bliska z tego
powodu, że i ja miałam historię podobną do jej historii. Oczywiście,
pewne fakty są zupełnie inne, np. nie kuzynka, tylko najbliższa
przyjaciółka (no, obecnie już ex- przyjaciółka), ale zasadniczo
główny motyw jest podobny. Nie, nie tak. Motyw jest podobny, ale
podobieństwo tkwi głównie w odczuciach, przede wszystkim w żalu i
goryczy na widok tych dwojga, którzy Cię zdradzili. I tak jak Gay
musiala ich oglądać na imprezach rodzinnych, tak ja muszę oglądać
ich w naszym kółku przyjacielskim, w miejscu, które było dla mnie
absolutnie najważniejsze przez dobry kawał życia. Przeżycia Gay są
jakby wyjęte z moich, dlatego może Gay jest mi tak bliska?
Nie wiem, czy opisałam to składnie, być może będę jutro rozpaczliwie
wycinać te wynurzenia, ale mam gorączkę i jest mi właściwie wszystko
jedno :P

[madeline_maud]

Jaś Irving był zdecydowanie przerysowany.Być może Walter także, ale ja go uwielbiałam. Nad "Rillą ze Złotego Brzegu dostałam spazmów po prostu.
Tadzia nie lubiłam. Straszny stereotyp moim zdaniem.
Z potomstwa Ani najbardziej lubiłam Waltera i Nan. Te jej "zakłady z Bogiem"...!
Ogólnie przepadam za Historynką, Emilką, Ilzą... Elżbietka też była urocza. I Flora. Trudno powiedzieć, tym bardziej, że nie ze wszystkimi powieściami L.M.M jestem na bieżąco.

[yo-a-ko]

Mała Joanna/Valancy... bardzo - prawdziwa? w swoim zalęknieniu, samotności...
zarazem - nosząca w sobie pragnienie i potencjał, by żyć "do syta"...
Emilka - z jednej strony dumny nadwrażliwiec, z drugiej - taka bardzo dziecięca,
gdy np mówi ciotce Elżbiecie (w odpowiedzi na jej podniosłe dictum o Emilki
matce, niewdzięcznicy, co to z domu uciekła ;-) "Ciotko, w tym świetle twoja
twarz wygląda jak trupia głowa! O, jakie to ciekawe!", albo urządzając z Ilzą
konkurs krzyków na dachu stodoły...
I w dodatku te przepiękne włosy :-)) A Joanna z kolei - taki skośnooki skrzat!

[supervixen]

Nie pomyślałabym o tym, ale masz rację, Joanna też występuje w książce jako
dziecko i jest rzeczywiści ciekawa:)

[yo-a-ko]

Mnie też istnienie postaci Joanna-dziecko uświadomił ktoś na forum :-))(nawet,
po napisaniu swojego posta, próbowałam odszukać ową wypowiedź, ale
bezskutecznie)... Mnie ta postać porusza tym, że - w dzieciństwie i
"nastolatkowatości"(? można tak po polsku rzec? ;-) nie ma w niej takiej trochę,
moim zdaniem, nieprawdziwej "niezłomności", jak u Ani, czy nawet u mej, również
ulubionej, Emilki... Nie - ona żyje w środowisku bardzo podcinającym jej
skrzydła, i to "wychodzi" w jej lęku, wycofaniu, niepewności... A Ania - z
bardzo nieciekawym "bagażem" doświadczeń od niemowlęctwa, tryska ufnością,
radością i wielkodusznością... Już bardziej przekonuje mnie "niezłomnosć"
Emilki, która miała "posag" w postaci - dziesięciu? lat życia z ojcem, który ją
mądrze kochał...
A tak na marginesie - i trochę offtopowo - jak ja Pollyanny nie znoszę! Za tę
jej - koszmarną!!! niezłomność!

[pontecorvo]

podciągam!