Śmierć kochanków

[rb13]

Zapachów lekkich pełne będą nasze łoza,
Łoża jak grób głębokie - a w środku komnaty
Będą dla nas w wazonach kwitły dziwne kwiaty,
Rozkwitłe pod jaśniejszym błękitem przestworza.


Wśród mdlejących upałów ich woni ostatnich
Dwa nasze serca będą jako dwie pochodnie,
Co odbiją swe blaski szeroko i zgodnie
W duchach naszych złączonych, tych zwierciadłach bratnich.

W mistyczny zmierzch, przez róże i błękity senne,
Niby łkanie przeciągłe, żegnaniem brzemienne,
Zamienimy jedynej błyskawicy lśnienie...

A potem drzwi otworzy lekka dłoń anioła,
Co radosny i wierny do życia powoła
Zamącone zwierciadła i martwe płomienie.

Charles Baudelaire - "Śmierć kochanków"

[Gość: sisi]

Jakie to smutne ,a dziś podobno Andrzejki. Coż ja też sama w domu . Śmierć
miłości ?

[kwasna_cytryna]

LILIA
Rozchyliłem stulone płatki i pokazałem jej wstydliwe wnętrze kwiatu.
- Niech pan przestanie.
Jeszcze nie wiedząc, lecz już przeczuwając widocznie, zaśmiałem się nagle i
nagle urwałem...
- Bo?...
Podniecające i sekretne były jej oczy, zmrużone niezdecydowaną odpowiedzią...
Wtedy rozwarłem szeroko na cztery strony świata białe ciało lilii i wilgotnymi
wargami upieściłem wnętrze...
A gdy podniosłem oczy - ona stała w pąsach, z rozfalowaną piersią i
błyszczącymi źrenicami.
I uśmiechnąwszy się nikle (pewno z warg moich, ufarbowanych żółtym pyłkiem) -
jakimś specyficznie wzruszonym i drżącym głosem powiedziała:
- Pan jest wy-ra-fi-no-wa-nie nieprzyzwoity!...

Julian Tuwim

[Gość: frene]

Smutne?

A zakończenie?

[Gość: Ewa]

Tak, bo to jest forum tomiku "Poezja Wybrana"
Pozdrowienia E

[Gość: Ewa]

Toi et moi
quand tu m'es le plus nécessaire!
Je ne t'ai jamais aimée qu'en ce moment.
Cet air tiède et doux m'exaspère
qui pénètre l'appartement.

Paul Géraldy

[kwasna_cytryna]

Le tendre et dangereux
visage de l'amour
m'est apparu un soir
aprčs un trop long jour
C'était peut-ętre un archer
avec son arc
ou bien un musicien
avec sa harpe
Je ne sais plus
Je ne sais rien
Tout ce que je sais
c'est qu'il m'a blessée
peut-ętre avec une flčche
peut-ętre avec une chanson
Tout ce que je sais
c'est qu'il m'a blessée
blessée au coeur
et pour toujours
Brűlante trop brűlante
blessure de l'amour.


Jacques Prévert

[Gość: Ewa]

What is written
What is written on the paper
on the table by the bed? is there somrthing there
or was that from another last night?

Why is that bird ignoring us,
pausing in mid-flight, to take another direction?
....
John Ashbery

[kwasna_cytryna]

I'm Nobody! Who are you?
Are you---Nobody---Too?
Then there's a pair of us?
Don't tell! they'd advertise---you know!

How dreary---to be---Somebody!
How public---like a Frog---
To tell one's name---the livelong June---
To an admiring Bog!

Emily Dickins

[Gość: Ewa]

Le Phénix

Je suis le dernier sur ta route
Le dernier printemps la dernière neige
Le dernier combat pour ne pas mourir

Et nous voici plus bas et plus haut que jamais

.....
Paul Elouard

niezle (n/t)

[messja]

Gość portalu: Ewa napisał(a):

> What is written
> What is written on the paper
> on the table by the bed? is there somrthing there
> or was that from another last night?
>
> Why is that bird ignoring us,
> pausing in mid-flight, to take another direction?
> ....
> John Ashbery

[Gość: Ewa]

Toi et moi
Ce qui m'appartient t'appartient!
Pourquoi ces mots qui nous opposent:
le tin, le mien, le tien?
Si tu m'aimais tout à fait bien,
tu dirais:"LES LIVRES, le chien"
et :"nos roses".


Slowa sa jak platki kwiatow

[Gość: Ewa]

Gość portalu: Ewa napisał(a):

> Toi et moi
> Ce qui m'appartient t'appartient!
> Pourquoi ces mots qui nous opposent:
> le tin, le mien, le tien?
> Si tu m'aimais tout à fait bien,
> tu dirais:"LES LIVRES, le chien"
> et :"nos roses".
>
>
> Slowa sa jak platki kwiatow
Non je ne me sens plus là
moi-même
Je suis quinze de la
onzième

le soleil filtre à travers
les vitres
ses rayons font sur mes vers
les pitres

Et dansent sur le papier
j'écoute
Quelq'un qui frappe du pied
la voûte

Guillaume Apollinaire

[kwasna_cytryna]

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville;
Quelle est cette langueur
Qui pénčtre mon coeur?

O bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits!
Pour un coeur qui s'ennuie
O le chant de la pluie!

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi! Nulle trahison?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine!


Paul Verlaine

[kwasna_cytryna]

il y a un forum francais ici??:-)

[rb13]

S'il vous plait.Je suis polonaise .Je ne comprends pas. francais.
Przysięgam ,że nigdy juz nie napiszę Wam wiersza Bauddelaire. Mój francuzki
jest pas bien, tres mauvais.

[kwasna_cytryna]

Ty nie mów do mnie darling, honey,
Ty nie porównuj mnie z ruczajem,
Ty mnie fasolki zrób duszonej,
Niechże się raz do syta najem!
Drugiego dna ty mi na silę
Nie wmawiaj, bo dostaję kolki.
Już tyle razy cię prosiłem,
Ty mnie duszonej zrób fasolki.
Tak, kocham Kafkę i Rilkego,
I owszem, Joyce'a też doceniam,
Ale ty powiedz mi, dlaczego
Się nie zabierasz do pichcenia?
Owszem, Karpowicz się zazębia
Z Goethem, Bizetem i Petrarką,
Ale już przestań mnie pogłębiać,
Ożeż ty jakaś pogłębiarko!
Że co? Wyrażam się niejasno?
Nie czytaj mi fragmentów Manna!
Ty mi fasolki zrób na kwaśno,
Czy mam cię błagać na kolanach???
Przestań mi tu wyjeżdżać z Griegiem,
Czniam wszystkie gamy i bemole.
I owszem, jestem inteligent,
Lecz mam apetyt na fasolę!!!
Patrz, ja całuję ciebie w czółko,
Ba, nawet ci całuję ręce,
Mów ty o Griegu z przyjaciółką,
A mnie fasolkę zrób naprędce.
Ja wiem, że w tobie uczuć gamy
Dźwięczą jak w każdej dobrej Polce,
Więc się umówmy: Pogadamy,
Ale dopiero po fasolce!!!

Andrzej Waligórski

[Gość: Ewa]

Paroles, paroles...

Wrocil.Nic nie powiedzial.
Bylo jednak jasne, ze spotkala go przyjemnosc/dop. wlasny/
Polozyl sie w ubraniu.
Schowal glowe pod kocem.
Podkurczyl kolana.
Ma okolo czterdziestki, ale nie w tej chwili.
Jest-ale tylko tyle, ile w brzuchu matki
za siedmioma skorami, w obronnej ciemnosci.
jutro wyglosi odczyt o homeostazie
w kosmonautyce metagalaktycznej.
Na razie zwinal sie, zasnal.

W. Szymborska

Dobranoc, bon nuit, good night (Godz.23 ,57)

[kwasna_cytryna]

Twe złote włosy...

Włosy twe jak płomienna błyskawicy grzywa,
Jak surm mosiężnych świetna, weselna muzyka,
Jak uroczyste święto bogatego żniwa,
Jak w południe lipcowe spieka słońca dzika.

Włosy twe: bursztyn, jedwab, ogień i oliwa,
Jesienny niebywały przepych października,
W zasobnych miodnych ulach praca pszczół szczęśliwa,
Złote szaleństwo wina dla ust biesiadnika.

Włosy twe: rozżagwiona rozkoszy pochodnia,
Kojące jako morze, kuszące jak zbrodnia...
Jak w lesie o zachodzie zabłądzić w ich złocie!
I po wirze upojeń, pieszczot zawierusze
Zagrzebać w nich swe usta i upowić duszę,
Dumną jak sen zwycięzcy w zdobytym namiocie!


Leopold Staff

[rb13]

Tres, Bien. Bardzo dziękuję za powrót do polskiego. Od dziś wracam do powtórki
z francuskiego.Macie "Panie " ten dar przekonywania ...

[kwasna_cytryna]

Je vous remercie, mon enfant. Dans la famille,
voyez-vous, nous n'avons aucune prévention contre
la vérité. Mais chaque fois que c'est possible, nous
nous arrangeons pour qu'elle soit dite par un
étranger.

Jean-Paul Sartre

[Gość: Ewa do r 13]

Mutare consilium sapientis est/lac/
dzieki za cytacje Baudelaire, wzbudzil interesujaca rozmowe
liryczna.Kontynuujmy!
Pozdrawiam

[rb13]

A teraz znowu coś po polsku

Kochałem Panią - i miłości mojej
Może się jeszcze resztki w duszy tlą
Lecz niech to Pani nie niepokoi
Nie chce Cię smucić nawet myślą tą
Kochałem bez nadziei i w pokorze
W męce zazdrości, nieśmiałości trwóg
Tak czule, tak prawdziwie- że daj Bóg
Abyśmy Cię inny tak pokochać mógł

To też śmieć kochanków niestety nie mój – ja jestem tylko biednym grafomanem-
tylko A. Puszkina

[kwasna_cytryna]

Wśród ludzkich rzesz
w nieskromnym zgiełku dnia.
Czasami nie śmiem,
wzrokiem, słowem, gestem.
Radować się,
że znowu z Tobą jestem
Lecz nie wiń mnie najmilsza ma
Spórz jaka w dzień
białawo-smętna mgła
Ledwo prześwieca
blady blask i mdleje

Nadejdzie noc i do czystego szkła
Olejek wonno burstynowy wleje.

Fiodor Tiutczew

[Gość: Ewa]

Honored guest

Accept these nice things we have no use for:
polished twilight, mix of clouds end sun,
minnows in a stream. There may come a time
we'll need them. They're yours forever,
or another dream leaves you thirsty,
waking. You can't see the table
or the bread. How about a clean, unopened letter
and the smell of toast?

....

John Ashbery

[kwasna_cytryna]

....

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously)her first rose

or if your wish be to close me,i and
my life will shut very beautifully,suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility: whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody,not even the rain, has such small hands

e.e.cummings

[Gość: Ewa]

Jak sie rzeczy maja

W ubieglym roku, 10 wrzesnia, poszedlem wzdluz Via Salaria i wkroczylem do
Republiki Utopii, spokojnego kraju polozonego osiemdziesiat lat na wschod od
Fara Sabina. Zauwazylem pogodny nastroj mieszkancow, zapytalem o przyczyne ich
zadowolenia i dowiedzialem sie, ze wynika ono z ich praw i nauk, jakie
otrzymuja od najmlodszych lat.

Benjamin Hoff "Te prosiaczka"

P.s. Sorry, I haven't polish kay- board.

[Gość: Ewa]

Démons et merveilles
Vents et marées
Au loin déjà la mer s'est retirée
Et toi
Comme une algue doucement caressée par le vent
dans les sables du lit tu remues en rêvant
Démons et merveilles
vents et marées
Au mon déjà la mer s'est retirée
Mais dans tes yeux entr'ouverts
Deux petits vagues sont restées
Vents et marées
Deux pettes vagues pour me noyer. Jacques Prévert

[Gość: Ewa]

Fais silence

Et la voix parlera

Peut-être

[Gość: Ewa]

ENIVREZ-VOUS
Il faut être toujours ivre, tout est là ; c'est l'unique question. Pour ne pas
sentir l'horrible fardeau du temps qui brise vos épaules et vous penche vers la
terre, il faut vous enivrer sans trêve.
Mais de quoi? De vin, de poésie, ou de vertu à votre guise, mais enivrez-vous!
Et si quelquefois, sur les marches d'un palais, sur l'herbe verte d'un fossé,
vous vous réveillez, l'ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent, à
la vague, à l'étoile, à l'oiseau, à l'horloge; à tout ce qui fuit, à tout ce
qui gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle,
demandez quelle heure il est. Et le vent, la vague, l'étoile, l'oiseau,
l'horloge, vous répondront, il est l'heure de s'enivrer ; pour ne pas être les
esclaves martyrisés du temps, enivrez-vous, enivrez-vous sans cesse de vin, de
poésie, de vertu, à votre guise.
Powrot do Baudelaira

[kwasna_cytryna]

Dans tes yeux j'ai perdu l'onde du silence.
Vois-tu cet enfant qui joue avec sa balle rouge et bleue.
Rouge comme son coeur rempli d'espoir,
bleu comme nos coeurs meurtris par la vie.
Il y a des mots ou des maux que seules les étoiles entendent,
des chants mystiques et anciens que nous avons oubliés,
ils reviennent la nuit dans nos reves purs pour nous terroriser de leurs
cauchemars infinis.
Alors dans ses moments de profond malaise pense a moi,
qui aimerais te serrer dans mes bras et te bercer de mes mots de mes rires,
te bercer et t'aimer sur des coussins colorés comme les pagnes des habitants
des îles de nos reves.
Si demain toi et moi on se faisait une île ?
Oui comme ça dans notre baignoire c'est possible tu sais quand on aime...
On commencerait par mettre du sable un beau sable blond comme tes cheveux, doux
et parfumé comme eux.
Puis apres ?
Un ciel de miel tendre caressant sans petit mouton blanc,
sans éclair de colere divine, bleu, tendre, comme tes yeux quand tu ris.
Puis nous mettrons un océan et un lagon,
l'océan de tes pensées clair limpide avec mille poissons colorés,
sautillant par-dessus les vagues pour nous saluer,
un lagon peint aux couleurs de tes envies et teinté dans le fond
de la douceur des algues de tes reves, qui se balanceraient doucement au grés
des remous de ton coeur.
Puis on mettrait une foret, dense épaisse, remplie de vie, comme tes levres
fines quand tu me parle.
Puis une riviere, naissant d'une cascade, la riviere du temps perdu naissant de
la cascade de tes doutes !
Non une cascade de tendresse s'écoulant dans la riviere de ton coeur,
une cascade chantante, une cascade qui chante ton nom,
doucement elle le murmure a la riviere qui fait naître en toi une fraîche
pensée humide.
Puis une hutte de palmiers verdoyants, une hutte pour cacher notre amour
naissant aux étoiles.
Une hutte pour doucement le soir te bercer de mes mots fleurs de mes pensées
pour toi.
Une hutte ou je pourrais t'aimer sans craindre les foudres punitives des hommes
loups.
Une hutte pour toi, pour moi...
Sur le lit fait d'herbe douce, de pétales de fleurs,
je te caresserais doucement du bout de mes doigts transformés pour toi en
plumes d'oiseaux de paradis.
Puis quand la lune nous montrera son sourire,
quand la mer de tes désirs trempera la plage de nos envies
enfin pouvoir t'aimer dans notre paradis comme Adam a aimé Eve,
toi et moi seuls sur terre dans un moment de complicité infinie perdu sous les
sourires des galaxies étincelantes.
Prend soins de toi je t'embrasse tendrement des fleurs douces de nos reves
câlins.

Bien a toi !


Philippe BRASSEUR

[Gość: EwaElle est debout]

Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux sont dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s'engloutit dans mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.

Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s'évaporer les soleils
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire

(Paul Eluard)

[Gość: Ewa]

Albo mieszkamy tu razem co dzien
Tak sercem jak i pamiecia,
Albo na czas jakis mieszkasz gdzie indziej-
A gdzie, droga moja, jest Gdzie indziej?

Gdzie Indziej to moze zlamana twa obietnica-
Bezkarnie, bo nie zwiazana przysiega-
Lecz wciaz na czas jakis Gdzie Indziej.

Zahartowany w bojach musze isc rownym krokiem,
Jako poeta-nie moge nigdy zlamac slowa,
Abym kiedys nagle nie przestal cie kochac
I nie pozostal niekochany gdzie indziej.
Przyjdz, odwiedz mnie tej nocy-
Bez ceremonii, mila, tak po prostu przyjdz.

Robert Graves

[kwasna_cytryna]

Gdybyś ty była szklannym jeziorem
patrzałbym w toń twą przez całe życie;
gdybyś ty była zielonym borem
słuchałbym szumu twego w zachwycie;
gdybyś ty była pustką bezludną
dla ciebie świata zrzekłbym się śmiele;
gdybyś ty była śmiercią

[rb13]

Śmierć Miłości

To nie rozkosz nas czeka –ja to czuję
To chłód zimna co śmierć zwiastuje
Cóż z tego żeś piękna – nie jesteś moja
Nie zawołasz nigdy jestem tylko Twoja
Lodowate zimno przenika nasze ciała dwa
Śmierć patrzy – to miłość ich jeszcze trwa
Zamieni w lodowe posągi wciąż razem
Każdy woła - gdzie jesteś ? Tu jestem
Mówię ,ale Ty nie słyszysz .Kocham
Co za sen okropny. Jeszcze szlocham

Kraków Ryś B. 01.02.02 godz.1827

[kwasna_cytryna]

Nie umarłem za młodu.
Wznoszę sie harmonijnie ku śmierci
jak dym z własnego płomienia.

Dzień dobry, dzień dobry młodzieńcze,
iskro wstępująca.

Wszystkie moje myśli jak gałęzie drzewa
skierowane są od pnia w koronę.
Do szczytu wycieńczenia.

Dzień dobry, dzień dobry dziewczyno,
róża rozkwitła w kropli czerwonej.

Znam oszalały świat, sam byłem rwącym potokiem.
Rzeką nabrzmiałą ku bliskiemu morzu
zbliżam się nabierając głęboki krok za krokiem.

Dzień dobry wam, dzień dobry moi bliźni,
strugi życia cieknące z bliska i z daleka.

Człowiek jak ogień, jak drzewo, jak rzeka
mija w lotnej, nieustannej przemianie
nurkując z powrotem w głąb jak w łono matki.

Do widzenia najmilsi.
Do widzenia w oceanie.

Jalu Kurek

[Gość: Ewa]

Léandre le sautPierrot qui d'un saut De puce Franchit le buisson, Cassandre
sous son Capuce, Arlequin aussi, Cet aigrefin si Fantasque Aux costumes fous,
Ses yeux luisant sous Son masque, - Do, mi, sol, mi, fa, Tout ce monde va, Rit,
chante Et danse devant Une belle enfant Méchante Dont les yeux pervers Comme
les yeux verts Des chattes Gardent ses appas Et disent : «A bas Les
pattes! »Eux ils vont toujours ! - Fatidique cours Des astres, Oh! dis-moi vers
quels Mornes ou cruels Désastres L'implacable enfant, Preste et relevant Ses
jupes, La rose au chapeau, Conduit son troupeau De dupes?

Paul Verlaine

[kwasna_cytryna]

Rien ne bougeait encore au front des palais. L'eau était morte.
Les camps d'ombres ne quittaient pas la route du bois.
J'ai marché, réveillant les haleines vives et tiedes, et les pierreries
regarderent,
et les ailes se leverent sans bruit.
La premiere entreprise fut, dans le sentier déja empli de frais et blemes
éclats,
une fleur qui me dit son nom.
Je ris au wasserfall blond qui s'échevela a travers les sapins :
a la cime argentée je reconnus la déesse.
Alors je levai un a un les voiles. Dans l'allée, en agitant les bras.
Par la plaine, ou je l'ai dénoncée au coq.
A la grand'ville elle fuyait parmi les clochers et les dômes,
et courant comme un mendiant sur les quais de marbre,
je la chassais.
En haut de la route, pres d'un bois de lauriers, je l'ai entourée avec ses
voiles amassés,
et j'ai senti un peu son immense corps. L'aube et l'enfant tomberent au bas du
bois.
Au réveil il était midi.

Arthur Rimbaud

[Gość: Ewa]

A ty mnie na wyspy szczesliwe zawiez,
wiatrem lagodnym wlosy jak kwiaty rozwiej, zacaluj,
ty mnie ukolysz i uspij, snem muzykalnym zasyp, otuman,
we snie na wyspach szczesliwych nie przebudz ze snu.

Pokaz mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na galeziach pozwol mi slyszec zielonych,
duzo motyli mi pokaz, serca motyli przybliz i przytul,
mysli spokojne ponad wodami pochyl miloscia

Konstanty Ildefons Galczynski

[kwasna_cytryna]

Weź z dłoni moich, niech ci radość niesie -
Troszeczkę słońca i troszeczkę miodu,
Jak nam kazały pszczoły Persefony.

Na pełnej wodzie łódki nie odwiążesz
Ani usłyszysz zjawy w miękkich ciżmach,
Nie zmożesz lęku w nieobeszłym życiu.

Zostały nam jedynie pocałunki,
Puszyste niby małe pszczółki, które,
Ul opuściwszy, umierają młodo.

W nocy gęstwinach przezroczystych brzęczą,
Dziewiczy las Tajgetu - ich ojczyzną,
Pokarmem - czas, miodunki kwiat i mięty.

Więc niech ci radość niesie dar mój dziki -
Naszyjnik niepozorny, wysuszony
Z pszczół martwych, które miód zmieniły w słońce.

Osip Mandelsztam
tł. Seweryn Pollak

[Gość: Ewa]

« époque (1784) » - Évariste Parny Sur la mort d'une jeune fille
Son âge échappait à l'enfance ;Riante comme l'innocence,Elle avait les
traits de l'Amour.Quelques mois, quelques jours encore,Dans ce coeur pur et
sans détourLe sentiment allait éclore.Mais le ciel avait au trépasCondamné ses
jeunes appas.Au ciel elle a rendu sa vie,Et doucement s'est endormieSans
murmurer contre ses lois.Ainsi le sourire s'efface ;Ainsi meurt, sans laisser
de trace,Le chant d'un oiseau dans le bois.

[Gość: Ewa]

...Tu ne me racontes que des histoires cruelles et effrayantes, dit-elle, je na
veux pas les écouter.
Que veux-tu écouter alors?
Raconte-moi de belles histoires avec de beaux personnages.
Veux-tu que je parle des femmes au camélia?
Je ne veux pas entendre parles de sorcières.
Ce ne sont pas des sorcières. Les sorcières sont des vielles bonnes femmes
répugnantes, les femmes au camélia sont toujours jeunes et belles.
Comme la femme du bandit Deuxième Seigneur? Je ne veux pas écouter ce genre
d'histoire cruelle.
Les femmes au camélia sont aussi envoçutantes que bienveillantes.....


Gao Xingjian "La montagne de l'âme"

[rb13]

To dla wszystkich co kochaja prawdziwą miłość - prawdziwy romanyk z poczatku
XIX wieku -Aleksander Puszkin

Nie dbam o wyuzdane gwałtowne porywy,
O rozkosze zmysłowe i szał niecierpliwy,
O jęk i krzyk bachantki młodej, gdy jak żmija
W objęciach mych namiętnie pręży się i zwija,
I całuje żarliwie, i pieści mnie po to,
Ażeby dreszcz ostatni przynaglić pieszczotą.

O, ileż jesteś milsza ty, co trwasz tak skromnie!
O, jak szczęśliwy tobą, dręczę się ogromnie,
Gdy po błaganiach długich, wreszcie od niechcenia
Podajesz mi się czuła, lecz bez upojenia,
Chłodna i zawstydzona, memu zachwytowi
Ledwie zdasz się ulegać, ucho słów nie łowi,
Aż z wolna się ożywiasz w ogniu oszołomień
I w końcu mimo woli podzielasz mój płomień!

[Gość: Ewa]

J'admire

[Gość: Ewa]

Mowilam tobie juz piecdziesiat kilka razy,
zebys juz poszedl sobie, przeciez pada deszcz,
to przeciez smieszne takie stac tak twarz przy twarzy,
to jest naprawde nieslychanie smieszna rzecz;

zeby tak w oczy patrzec: kto to widzial?
zeby pod deszczem taki niemy film bez slow,
zeby tak reke w reku trzymac: kto to slyszal?
a przeciez jutro tutaj sie spotkamy znow -

i tak sie trudno rozstac,
i tak sie trudno rozstac,
no, nawet jesli troche pada, to niech pada -

i tak sie trudno rozstac,
i tak sie trudno rozstac,
nas chyba tutaj zaczarowac musial deszcz.

......

Konstanty Ildefons galczynski

[messja]

zeby tak umiec pisac ...- tak prosto i tak pieknie zarazem.



Gość portalu: Ewa napisał(a):

> Mowilam tobie juz piecdziesiat kilka razy,
> zebys juz poszedl sobie, przeciez pada deszcz,
> to przeciez smieszne takie stac tak twarz przy twarzy,
> to jest naprawde nieslychanie smieszna rzecz;
>
> zeby tak w oczy patrzec: kto to widzial?
> zeby pod deszczem taki niemy film bez slow,
> zeby tak reke w reku trzymac: kto to slyszal?
> a przeciez jutro tutaj sie spotkamy znow -
>
> i tak sie trudno rozstac,
> i tak sie trudno rozstac,
> no, nawet jesli troche pada, to niech pada -
>
> i tak sie trudno rozstac,
> i tak sie trudno rozstac,
> nas chyba tutaj zaczarowac musial deszcz.
>
> ......
>
> Konstanty Ildefons galczynski

[Gość: Ewa]

Tak, bo to jest forum tomiku "Poezja Wybrana"

Pozdrowienia E

[kwasna_cytryna]

J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité. Est-il encore temps d'atteindre
ce corps vivant et de baiser sur cette bouche la naissance de la voix qui m'est
chère? J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués en étreignant ton ombre à se
croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas au contour de ton corps, peut-
être. Et que, devant l'apparence réelle de ce qui me hante et me gouverne
depuis des jours et des années, je deviendrais une ombre sans doute.O balances
sentimentales.
J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé à toutes
les apparences de la vie et de l'amour
et toi, la seule qui compte
aujourd' hui pour moi,
je pourrais moins
toucher ton front et tes
lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu. J'ai tant
rêvé de toi, tant marché,
parlé, couché avec
ton fantôme qu'il ne me
reste plus peut-être, et
pourtant, qu'à être fantôme
parmi les fantômes et plus
ombre cent fois que
l'ombre qui se
promène et se
promènera
allégrement
sur le cadran
solaire de ta vie.

Roberts Desnos

[Gość: Ewa]

Je voudrais pas crever
Avant d'avoir connu
Les chiens noirs du Mexique
Qui dorment sans rêver
Les singes à cul nu
Dévoreurs de tropiques
Les araignées d'argent
Au nid truffé de bulles
Je voudrais pas crever
Sans savoir si la lune
Sous son faux air de thune
A un coté pointu
Si le soleil est froid
Si les quatre saisons
Ne sont vraiment que quatre
Sans avoir essayé
De porter une robe
Sur les grands boulevards
Sans avoir regardé
Dans un regard d'égout
Sans avoir mis mon zobe
Dans des coinstots bizarres
Je voudrais pas finir
Sans connaître la lèpre
Ou les sept maladies
Qu'on attrape là-bas
Le bon ni le mauvais
Ne me feraient de peine
Si si si je savais
Que j'en aurai l'étrenne
Et il y a z aussi
Tout ce que je connais
Tout ce que j'apprécie
Que je sais qui me plaît
Le fond vert de la mer
Où valsent les brins d'algues
Sur le sable ondulé
L'herbe grillée de juin
La terre qui craquelle
L'odeur des conifères
Et les baisers de celle
Que ceci que cela
La belle que voilà
Mon Ourson, l'Ursula
Je voudrais pas crever
Avant d'avoir usé
Sa bouche avec ma bouche
Son corps avec mes mains
Le reste avec mes yeux
J'en dis pas plus faut bien
Rester révérencieux
Je voudrais pas mourir
Sans qu'on ait inventé
Les roses éternelles


Boris Vian

Moje zwykłe marzenie

[Gość: Marco]

Paul Verlaine
Moje zwykłe marzenie


Śnię często - przejmująco, dziwnie - o nieznanej
Kobiecie. Ja ją kocham i kocha mnie ona.
Nigdy całkiem ta sama, ni całkiem zmieniona,
Kocha mnie, i pojmuje, i goi me rany.

Bo ona mnie pojmuje! Serca mego ściany
Dla niej jednej przezrocze, zagadki zasłona
Dla niej jednej opada! Gdy skroń ma spocona,
Ona jedna ją chłodzi rosą łzy wylanej.

Krucze, lniane czy złote są jej włosy wiotkie?
Nie wiem. Imię? Pamiętam, że dźwięczne i słodkie
Jak imiona najdroższych wygnańców żywota.

Spojrzenie jej podobne posągów spojrzeniu,
A głosu dalekiego, cichego pieszczota
Ma dźwięk głosów kochanych, zmilkłych w grobów cieniu.

[Gość: Ewa]

je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime,
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon soeur transparent
Pour elle sule,hélas! cesse d'être un problème
pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême, elle sule le sait
rafrachir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse?-Je l'ignore.
Son nom? je me souviens qu'il est doux et sonore
Comme ceux des aimés la Vie exila
Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues.

Mon rêve familier Paul Verlaine

[Gość: Ewa]

;.....
Quand Marco chantait, ses mains, sur l'ivoire,
Evoquaient souvent la profondeur noire
Des aire primitifs que nul n'a redis,
Et sa voix montait dans les paradis
De la symphonie immense des rêves,
Et l'enthousiasme alors transportait
Vers cieux connus quiconque écoutait
Ce timbre d'argent qui vibrait sans trêves
Quand Marco chantait.

.....

P. Verlaine

[Gość: Ewa]

Kazda prawdziwie krolewska kobieta posiada
tajemny kraj, dla niej bardziej rzeczywisty
Niz ten blady zewnetrzny swiat:

O polnocy, gdy cisza w domu zapada,
Odklada igle lub ksiazke,
I udaje sie tam, nie widziana.

Zamknawszy oczy, improwizuje
Brame o pieciu kratach wsrod wysokich brzoz,
Buduje sklepienia, w posiadanie bierze.

Potem biega lub fruwa, lub konia dosiada
(Kon klusem przybiegnie, aby ja powitac)
I podrozuje tam, dokad zapragnie.

Potrafi trawie kazac rosnac, lilie
Rozwinie z paka w kwiat pod swym spojrzeniem,
Pozwala rybie jesc z reki;

Pobudowala wioski, zalozyla gaje,
Wydrazyla doliny, by potoki plynac mogly
Chlodne do zatoki okolonej ladem.

Nigdy nie smialem mojej milej
Pytac o rzady jej krolestwa
Lub jego geografie

Ani nie wszedlem za nia miedzy brzozy,
Nigdy nie przestapilem bramy,
Aby wpatrywac sie we mgle.

Jednak mi obiecala, kiedy umre,
Domek przy swym palacu ukrytym
Na rownej polance wsrod lasu,
Gdzie rosna goryczki i lewkonie
I gdzie czasem mozemy sie spotkac.


Robert Graves

[kwasna_cytryna]

Tu étais ma reine, j'étais ton roi...
Tu étais ma promise, ma dulcinée,
Nous vivions un amour incomparable,
Nous étions seuls au monde,
Les murs de notre château fort étaient
Notre nid d'amour,
Et puis, un jour, notre havre de paix,
C'était fini ...
J'avais beau essayer de te retenir,
Tu partais déjà vers d'autres conquêtes
En refermant ton coeur sur tout espoir.
Mais je sais que tu n'es pas celle
Que tu veux donner comme image,
Je sais que tu es ma reine,
Une reine adorable, sensible et aimante,
Tendre et si attachante à la folie.
Alors, comme dans un jeu d'échec,
Je pars en croisade te reconquérir,
Car je suis la seule clef
Qui puisse ouvrir ton coeur.
Y entrer, et y rester pour toujours.
Ma reine de coeur !

[Gość: Ewa]

« époque (1778) » - Évariste Parny : Billet
Apprenez, ma belle,Qu'à minuit sonnant,Une main fidèle,Une main
d'amant,Ira doucement,Se glissant dans l'ombre,Tourner les verrousQui dès la
nuit sombre,Sont tirés sur vous.Apprenez encoreQu'un amant abhorreTout voile
jaloux.Pour être plus tendre,Soyez sans atours,Et songez à prendreL'habit des
Amours.

[kwasna_cytryna]

Je veux bien qu'elle soit plus jeune que moi, et qu'à ses yeux, ce fait la
rende plus séduisante.
Ses grands yeux bleus et son regard candide le laissent complètement béat.
Sa taille est fine et son corps mieux proportionné que le mien.
Son style est souple et sa démarche ne souffre d’aucune lourdeur.
Ses fines mèches bleutées agrémentent joliment sa mignonne petite tête.
De tout cela, j'en conviens !
Mais il ne faut pas qu'il oublie tous ces moments que je lui consacre, tous ces
instants de vie où ma présence lui est si utile, si ce n'est indispensable...
Qui le secoue le matin quand la sonnerie n'en peut plus de résonner dans le
vide ?
Qui se serre affectueusement contre lui quand il a le vague à l'âme en rentrant
du bureau ?
Qui le tire dehors, le soir venu, pour le distraire et lui sortir la tête de
ses livres de compte ?
Qui reste à la maison quand Monsieur part en virée avec ses copains ?
Qui passe son dimanche après midi à courir avec lui en forêt ?
Qui reste auprès de lui lorsqu'il a le Blues de fin de week-end, seul devant le
feu de cheminée ?
Qui le réchauffe quand il a froid ?
Qui veille sur lui quand il est malade ?
Et j'en oublie...
Alors ! Je veux bien qu'il la regarde, la "huskies", mais aurait-elle autant de
dévouement que moi ?
C'est vrai, je ne suis qu'une vieille Labrador ! Mais vous savez les jeunes
maintenant...


Eric Morin

[Gość: Ewa]

Comme je suis très vieux, je sais des histoires,
Et j'en ai fait pour toi pas moins d'un petit cent.
Oh, ca n'est certes nitrès fin ni très puissant
Ca m'a pas demandé des efforts méritoires

Mais c'est un peu loufoque, un peu blasphématoire
Un peu gai quelquesfois, un peu triste en passant
Ca garde un peu de forme, et va s'avachissant
S'il le faut

[kwasna_cytryna]

Ce qui est curieux:

C'est qu'on devient gai quand on voit le soleil levant,

et il m'arrive d'avoir envie de me promener

dans le chateaux et dans les vieilles eglises.


Ce qui est curieux:

C'est qu'on rit avec les gens qui mangent du pain,

et qu'on s'echange des gentillesses

en langue etrangere


Ce qui est curieux:

C'est moi qui, n'etant qu'un corps, objet materiel,

obtiens l'esprit, et m'amuse a vivre comme cela.


Ce qui est curieux:

C'est que plusieurs souvenirs arrivent

quand on voit le soleil couchant,

et meme un souvenir heureux me rend souvent triste.


Ce qui est curieux:

C'est que reste toujours en moi une phrase

qu'une petite fille m'a enseigne

et ta guitare sonne toujours dans mon coeur.


Ce qui est curieux:

C'est que six semmaines ont passe comme un eclair,

et l'eclair magique disparu maitenant....

????

[Gość: Ewa]

不思議なこと


不思議なこと

朝陽を浴びるとうかれた気分になること

そして昔の人がつくったお城や教会を散歩したくなること


不思議なこと

パンを食べて生活する人たちとわらい合えること

そして外国語で思いやりを示し合えること


不思議なこと

単なる物質であるかもしれない私がいまこうして生きていること

そしてその私がいま生きることを楽しんでいること


不思議なこと

夕陽を見るといろいろなことが思い出されること

そして楽しいことを思い出してもなんだか淋しくなること


不思議なこと

幼い少女が教えてくれたフランス語が忘れられないこと

そして貴方がきかせてくれたギターの音がいまでもこころの中で響いていること


不思議なこと

この六週間が一瞬の光のように過ぎ去ったこと

そしていまその魔法の光が消えてゆくこと．．．




　　 　　　 　 奥田 浩士
　　　　　　　　　　　　 １９９６年 ３月 ２１日

[kwasna_cytryna]

:-))))

[Gość: Ewa]

Ce qui est curieux:

C'est moi qui, n'etant qu'un corps, objet materiel,

obtiens l'esprit, et m'amuse a vivre comme cela.

[kwasna_cytryna]

Nuage
Retiens tes larmes
Elle m'aime.

Du haut de son vol
Un pigeon pret a fienter
Quand arrive un chauve

Un gars une fille
Côte a côte dans le pré
Tombe drue la pluie

Un papillon blanc
Le noud dans ses cheveux noirs
Vole vers ma main

Un enfant
Les semences de pissenlit
Hésitent a tomber

Les yeux du bébé
dans les yeux de la maman
Plus rien d'important

Caillou au jardin
Immobile patience
Reste du sable

Instant éternel
Deux amoureux se séparent
d'un dernier regard

A l'ombre d'Orion
ils aimeraient s'embrasser
Deux épouvantails

A bien écouter
ne gémit pas que le chat
a la pleine lune

[Gość: Ewa]

Hier, j’ai vu du vent
Qui soufflait
Comme une tempête.
Corrige les cahiers
Stylo rouge à la main
Un maître

[rb13]

Nie minie dwa - trzy miesiące i przez ten temat przypomnę sobie język francuski
w pismie ..., a z mową jak zwykle trochę trudniej będzie.Tak trzymać !

[Gość: Ewa]

Salut!

[kwasna_cytryna]

Salut, c'est encore moi
Salut, comment tu vas?
Le temps m'a paru trčs long
Loin de la maison j'ai pensé ŕ toi

J'ai un peu trop navigué
Et je me sens fatigué
Fais-moi un bon café
J'ai une histoire ŕ te raconter

Il était une fois quelqu'un
Quelqu'un que tu connais bien
Il est parti trčs loin
Il s'est perdu, il est revenu

Salut, c'est encore moi
Salut, comment tu vas?
Le temps m'a paru trčs long
Loin de la maison j'ai pensé ŕ toi

Tu sais, j'ai beaucoup changé
Je m'étais fait des idées
Sur toi, sur moi, sur nous
Des idées folles, mais j'étais fou

Tu n'as plus rien ŕ me dire
Je ne suis qu'un souvenir
Peut-ętre pas trop mauvais
Jamais plus je ne te dirai:

Salut, c'est encore moi
Salut, comment tu vas?
Le temps m'a paru trčs long
Loin de la maison j'ai pensé ŕ toi

Joe Dassin :-)

[Gość: Ewa]

[Gość: Ewa]

Has no one said those daring
Kind eyes should be more learn'd?
Or warned you how despairing
The moths are when they are burned?
I could have warned you; but you are young,
So we speak a different tongue.

O you will take whatever's offerd
And dream that all the world's a friend,
Suffer as your mother suffered,
Be as broken in the end.
But I am old and you are young,
And i speak a barbarous tongue.

W.B. Yeats

[Gość: Ewa]

Co wieczor widze twoje oczy

Więc nie poszukasz mnie w oberżach kwiatów
i nie wyślesz mi zamiast listu - szklarki.
Co wieczór widzę twoje oczy dalekie
jak skurczone od mrozu poczwarki.
Za czym ty tęsknisz? za gromem,
który krąży po stanie przeczuć?
na co czekasz, pogrzebana domem
zamkniętym na klucz wiolinowy, na wieczór?
Co ty śpiewasz błądząc wśród domków
jak pielgrzymów na własnym pogrzebie:
"Mój kochanek utopil się w studni
wykopanej w wiosennym niebie".

K.K. Baczynski

[kwasna_cytryna]

Your smile lights up a room
Like a candle in the dark
It warms me through and through
And I guess that I had dreamed
We would never be apart
But that dream did not come true

Missing you is just a part of living
Missing you feels like a way of life
I'm living out the life that I've been given
But baby I still wish that you were mine
And I cannot hear the telephone
Jangle on the wall
And not feel a hopeful thrill
And I cannot help but smile
At any news of you at all
And I guess I always will

Missing you is just a part of living
Missing you feels like a way of life
I'm living out the life that I've been given
But baby I still wish that you were mine
I'm living out the life I've been given
But baby, I still wish that you were mine

Amy Grant

[Gość: Ewa]

[Gość: Ewa]

Chargée
De fruits légers aux lévres
Parée
De mille fleurs variées
Glorieuse
Dans les bras du soleil
Heureuse
D'un oiseau familier
Ravie
D'une goutte de pluie
Plus belle
Que le ciel du matin
Fidèle

Je parle d'un jardin
Je rêve

Mais j'aime justement

Paul Eluard

[kwasna_cytryna]

Lyublyu odno: brodit' bez celi
Po shumnym ulicam, odin;
Lyublyu chasy svyatyh bezdelii,
Chasy razdumii i kartin.

Ya s izumlen'em, vechno novym,
Vesnoi vstrechayu sinevu,
I v vecher p'yan ognem bagrovym,
I noch'yu sumrakom zhivu.

Smotryu v lico idushih mimo,
V ih tainy vlastno uvlechen,
To polon grust'yu nelyudimoi,
To bogomolen, to vlyublen.

Pod vol'nyi grohot ekipazhei
Mechtat' i dumat' ya privyk,
V tesnine sten ya ves' na strazhe:
Da ulovlyu gospoden' lik!


Valerii Bryusov
1900

[messja]

trzeba bylo przetlumaczyc - znacznie naturalniej by to wygladalo:)

kwasna_cytryna napisała:

> Lyublyu odno: brodit' bez celi
> Po shumnym ulicam, odin;
> Lyublyu chasy svyatyh bezdelii,
> Chasy razdumii i kartin.
>
> Ya s izumlen'em, vechno novym,
> Vesnoi vstrechayu sinevu,
> I v vecher p'yan ognem bagrovym,
> I noch'yu sumrakom zhivu.
>
> Smotryu v lico idushih mimo,
> V ih tainy vlastno uvlechen,
> To polon grust'yu nelyudimoi,
> To bogomolen, to vlyublen.
>
> Pod vol'nyi grohot ekipazhei
> Mechtat' i dumat' ya privyk,
> V tesnine sten ya ves' na strazhe:
> Da ulovlyu gospoden' lik!
>
>
> Valerii Bryusov
> 1900
>
>

[kwasna_cytryna]

messja napisała:

> trzeba bylo przetlumaczyc - znacznie naturalniej by to wygladalo:)

> hmm.... a równie naturalnie wyglądałoby tłumaczenie z angielskiego czy
francuskiego ???
> >
> >

alfabet

[messja]

nie. w angielskim i francuskim przeciez nie dokonujesz zmiany alfabetu:)


> messja napisała:
>
> > trzeba bylo przetlumaczyc - znacznie naturalniej by to wygladalo:)
>
> > hmm.... a równie naturalnie wyglądałoby tłumaczenie z angielskiego czy
> francuskiego ???
> > >
> > >

[kwasna_cytryna]

Do zapisywania wielu języków używa się alfabetów innych niż łaciński. Co
więcej, liczne kraje stosujące łacinkę używają specyficznych znaków
ortograficznych, nie stosowanych poza tymi krajami. Wynika stąd konieczność
dokonywania transkrypcji bądź transliteracji tekstów obcych zapisywanych np. za
pomocą grażdanki czy też innych sposobów notacji na alfabet łaciński.
Transkrypcja jest takim sposobem konwersji pisma, który polega na przybliżonym,
choć możliwie wiernym zastępowaniu dźwięków mowy oznaczanych za pomocą jednego
alfabetu znakami innego alfabetu. Natomiast stosując transliterację, nie dążymy
do naśladowania dźwięków obcego języka, lecz zastępujemy znaki określonego
alfabetu znakami alfabetu drugiego, częstokroć z zastosowaniem specyficznych
znaków diakrytycznych (tzw. akcentów).
Transliteracja polega więc na przekształceniu graficznej formy tekstu; jest
zrozumiałe, że ten zabieg może zostać odwrócony i na podstawie tekstu po
transliteracji możemy odtworzyć oryginalny. Ta zaleta transliteracji sprawia,
że jest ona stosowana w pracach naukowych, zwłaszcza w naukach filologicznych,
a także w bibliotekach naukowych przy sporządzaniu opisów bibliotecznych i
katalogowych.
Jeśli zaś naukowa ścisłość nie jest wymagana lub też gdy chodzi nam jedynie o
przybliżenie brzmień danego języka, stosujemy transkrypcję.

[messja]

bardzo sie ciesz, ze zabieg jakiego dokanalas na wierszu ma naukowa definicje,
ale nadal to nie zmienia faktu, ze duzo przyjmniej byloby mi czytac wiersz, bez
tej dziwnej operacji:)

dla mnie poprostu to dziwne troche bylo i zniechecilo mnie to przeczytania
tego wiersza, ktory obiektywnie mogl byc b. ladny:)

kwasna_cytryna napisała:

> Do zapisywania wielu języków używa się alfabetów innych niż łaciński. Co
> więcej, liczne kraje stosujące łacinkę używają specyficznych znaków
> ortograficznych, nie stosowanych poza tymi krajami. Wynika stąd konieczność
> dokonywania transkrypcji bądź transliteracji tekstów obcych zapisywanych np.
za
>
> pomocą grażdanki czy też innych sposobów notacji na alfabet łaciński.
> Transkrypcja jest takim sposobem konwersji pisma, który polega na
przybliżonym,
>
> choć możliwie wiernym zastępowaniu dźwięków mowy oznaczanych za pomocą
jednego
> alfabetu znakami innego alfabetu. Natomiast stosując transliterację, nie
dążymy
>
> do naśladowania dźwięków obcego języka, lecz zastępujemy znaki określonego
> alfabetu znakami alfabetu drugiego, częstokroć z zastosowaniem specyficznych
> znaków diakrytycznych (tzw. akcentów).
> Transliteracja polega więc na przekształceniu graficznej formy tekstu; jest
> zrozumiałe, że ten zabieg może zostać odwrócony i na podstawie tekstu po
> transliteracji możemy odtworzyć oryginalny. Ta zaleta transliteracji sprawia,
> że jest ona stosowana w pracach naukowych, zwłaszcza w naukach
filologicznych,
> a także w bibliotekach naukowych przy sporządzaniu opisów bibliotecznych i
> katalogowych.
> Jeśli zaś naukowa ścisłość nie jest wymagana lub też gdy chodzi nam jedynie o
> przybliżenie brzmień danego języka, stosujemy transkrypcję.
>

[kwasna_cytryna]

messja napisała:

> bardzo sie ciesz, ze zabieg jakiego dokanalas na wierszu ma naukowa
definicje,
> ale nadal to nie zmienia faktu, ze duzo przyjmniej byloby mi czytac wiersz,
bez
>
> tej dziwnej operacji:)
>
> dla mnie poprostu to dziwne troche bylo i zniechecilo mnie to przeczytania
> tego wiersza, ktory obiektywnie mogl byc b. ladny:)
>
Celem dalszego zniechęcenia Cię do czytania, uprzejmie informuję, że
tego "dziwnego" zabiegu dokonałam nie ja, lecz właściciel strony internetowej,
który podobnie jak wielu innych, dokonał operacji na żywym ciele języka
rosyjskiego :-)))
Abyś mogła więcej nie czytać, nie podaję adresu strony ......
www.litera.ru:8085/stixiya/authors/bryusov/menu-alpha.html :-)))))))))))

[kwasna_cytryna]

Maître Corbeau, sur son arbre perché,
Tenait en son bec un fromage.
Maître Renard, par l'odeur alléché,
Lui tint à peu près ce langage:
«- Hé ! bonjour, Monsieur le Corbeau
Que vous êtes joli ! que vous me semblez beau !
Sans mentir, si votre ramage
Se rapporte à votre plumage,
Vous êtes le phénix des hôtes de ces bois.»
À ces mots, le corbeau ne se sent pas de joie;
Et pour montrer sa belle voix,
Il ouvre un large bec, laisse tomber sa proie.
Le renard s'en saisit, et dit: « Mon bon Monsieur,
Apprenez que tout flatteur
Vit aux dépens de celui qui l'écoute:
Cette leçon vaut bien un fromage, sans doute.»
Le corbeau, honteux et confus,
Jura, mais un peu tard, qu'on ne l'y prendrait plus.


Par Jean de Lafontaine

:-)))))))))))))

[messja]

nie moglam wiedziec, ze to nie ty dokonalas operacji, wrozka nie jestem:)
podalas adres, czy nie: co za roznica? skoro nie zamierzam czytac:)

[kwasna_cytryna]

messja napisała:

> nie moglam wiedziec, ze to nie ty dokonalas operacji, wrozka nie jestem:)
> podalas adres, czy nie: co za roznica? skoro nie zamierzam czytac:)
>
skoro nie zamierzasz czytać, to nie komentuj rzeczy, na których się nie
znasz :-))

[messja]

kwasna_cytryna napisała:

> messja napisała:
>
> >
> skoro nie zamierzasz czytać, to nie komentuj rzeczy, na których się nie
> znasz :-)

nie musze sie znac na transkrypcji i transliteracji, by sie wypowiadac na temat
wierszy, tego jak je odbieram i co mi pomaga, a co przeszkadza w ich czytaniu.

[kwasna_cytryna]

messja napisała:

>
> nie musze sie znac na transkrypcji i transliteracji, by sie wypowiadac na
temat
>
> wierszy, tego jak je odbieram i co mi pomaga, a co przeszkadza w ich czytaniu.
>
>

przeciez ich nie zamierzasz czytac :PPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP

[kwasna_cytryna]

Because of you, in gardens of blossoming flowers I ache from the
perfumes of spring.
I have forgotten your face, I no longer remember your hands;
how did your lips feel on mine?
Because of you, I love the white statues drowsing in the parks,
the white statues that have neither voice nor sight.
I have forgotten your voice, your happy voice; I have forgotten
your eyes.
Like a flower to its perfume, I am bound to my vague memory of
you. I live with pain that is like a wound; if you touch me, you will
do me irreparable harm.
Your caresses enfold me, like climbing vines on melancholy walls.
I have forgotten your love, yet I seem to glimpse you in every
window.
Because of you, the heady perfumes of summer pain me; because
of you, I again seek out the signs that precipitate desires: shooting
stars, falling objects.


Pablo Neruda

[messja]

z pewna niesmialoscia wyznam, ze ten wiersz bardzo mi sie podobal. mam
nadzieje, ze nie stanie sie to obiektem zadnych zlosliwosci:)

[kwasna_cytryna]

NA PANY


Ciężko mi na te teraźniejsze pany:

Siebie nie baczą, a ganią dworzany.

"W on czas - pry - czystych zapaśników było,

Szermierzów, gońców, aż i wspomnieć miło.

A dziś co młodzi pacholcy umieją?

Jedno w się wino jako w beczkę leją."

Prawda, że wielka w sługach dziś odmiana,

Ale też trudno o takiego pana,

O jakich nam więc starszy powiadali;

Oni się w męstwie, w dzielności kochali,

Dziś leda Żyda z workiem pieprzu wolą -

Nie dziw, że rzadko za tarczami kolą.


Jan Kochanowski

[messja]

>
> przeciez ich nie zamierzasz czytac :PPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPPP

a co to ma do rzeczy??? wypowiedzialam sie przeciez na temat tego wiersza,
ktory tu jakis czas temu zamiescilas i na temat urzycia innego albatu przy
ctowaniu tego wiersza. w zwiazku z tym faktem byla moja ostatnia wypowiedz. te
dziesiatki:"P" oznaczja, ze jestes szalenie dowcipna i blyskotliwa, czy tez, ze
nie chce ci sie czytac ze zrozumieniem tego co pisze?:)

[kwasna_cytryna]

messja napisała:
>
> dziesiatki:"P" oznaczja, ze jestes szalenie dowcipna i blyskotliwa, czy tez,
ze
>
> nie chce ci sie czytac ze zrozumieniem tego co pisze?:)


nie chce mi sie czytac ze zrozumieniem tego co piszesz :PPPPPP

[messja]

>
> nie chce mi sie czytac ze zrozumieniem tego co piszesz :PPPPPP

madrzej byloby wogole ignorowac wypowiedzi, ktorych nie czyta sie ze
zrozumieniem niz na nie odpowiadac, ale coz takie czasy takie forum
takie "pany":)))

messja

[kwasna_cytryna]

Ya skazhu: "Milaya..."
Ya skazhu: "Milaya!.."
Ya skazhu: "Milaya!!"

Raz skazhu "milaya" -
Guby raskroyutsya,
Dva skazhu "milaya" -
Serdce raskroetsya,
Tri skazhu "milaya" -
Dusha raspahnetsya.

Milaya - sil'noe slovo,
Milaya - ochen' sil'noe slovo,
No slovo "lyublyu" - sil'nei.

Shepnu ei: "Lyublyu..." -
Serdce zakolotitsya.
Skazhu ei: "Lyublyu!.." -
Golova zakruzhitsya.
Spoyu ei: "Lyublyu!!" -
Slezy vystupyat.

"Zemlya" - dobroe slovo,
No ono dlya lyubvi.
"Vesna" - teploe slovo,
No ono dlya lyubvi.
"Zvezda" - divnoe slovo...
I ono dlya lyubvi.

Vse dlya lyubvi:
I zemlya,
I vesna,
I zvezdy.

Ves' god
Trudilas' vselennaya,
Ves' god horovodila,
Chtoby prishlo
Velikoe protivostoyanie
Nashih serdec.

Fedorov, Vasilii

[messja]

milo mi jednak, ze dbasz o to bym ja czytala zamieszczone przez ciebie wiersze:)


kwasna_cytryna napisała:

>
> Ya skazhu: "Milaya..."
> Ya skazhu: "Milaya!.."
> Ya skazhu: "Milaya!!"
>
> Raz skazhu "milaya" -
> Guby raskroyutsya,
> Dva skazhu "milaya" -
> Serdce raskroetsya,
> Tri skazhu "milaya" -
> Dusha raspahnetsya.
>
> Milaya - sil'noe slovo,
> Milaya - ochen' sil'noe slovo,
> No slovo "lyublyu" - sil'nei.
>
> Shepnu ei: "Lyublyu..." -
> Serdce zakolotitsya.
> Skazhu ei: "Lyublyu!.." -
> Golova zakruzhitsya.
> Spoyu ei: "Lyublyu!!" -
> Slezy vystupyat.
>
> "Zemlya" - dobroe slovo,
> No ono dlya lyubvi.
> "Vesna" - teploe slovo,
> No ono dlya lyubvi.
> "Zvezda" - divnoe slovo...
> I ono dlya lyubvi.
>
> Vse dlya lyubvi:
> I zemlya,
> I vesna,
> I zvezdy.
>
> Ves' god
> Trudilas' vselennaya,
> Ves' god horovodila,
> Chtoby prishlo
> Velikoe protivostoyanie
> Nashih serdec.
>
> Fedorov, Vasilii

[kwasna_cytryna]

«Quelqu‘un entre. Qui es-tu? Si le soir tombe, reste avec moi. Et vous, qui
êtes-vous, gens d'ici ?... Hier la France a connu un défilé. C'est tout pour
aujourd'hui, le platane a assez souffertt ».

Quelqu'un entre. Où ça? Il y a là juste une pierre, grosse un peu comme un
taureau, grise, couchée par terre. Un peu plus loin derrière c'est le mur, les
maçons ont dû le mettre debout voici au moins deux ou trois siècles, il a des
trous, de petits cratères, comme ceux que font les canons des tanks, mais ce
mur n'est pas « voulu », pas exprès, il était là c'est tout, non il ne faut
voir que cette massive roche grise, qui reste couchée au nez des gens comme
dans les forêts, les montagnes, on la dirait enceinte, presque, ce qui frappe
c'est qu'elle se tait, cette pierre, quand bien même elle dit tant de choses,
mais quoi?

Est-elle fâchée? Nous fait-elle la tête? Ou au contraire rêve-t-elle à demi,
pas loin d'une béatitude? Il faudrait savoir depuis quand elle s'est tue,
pourquoi. A présent, là devant, ce n'est que cette pierre, ce mur là sans être
là, le silence. Ah oui, enfin le silence! Requiem tremblé de myriades de voix
en allées, ou à peine qui s'étaient éle­vées, ou tuées. Et quelqu'un entre.


Extrait de l'article écrit par Michel Cournot
"Le Monde"

[Gość: Ewa]

Voici des fruits, des fleurs, des feuilles et des branches
Et puis voici mon coeur qui ne bat que pour vous.
Ne le déchirez pas avec vos deux mains blanches
Et qu'à vos yeux si beaux l'humble présent soit doux.

J'arrive tout couvert encore de rosée
Que le vent du matin vient glacer à mon front.
Souffrez que ma fatigue à vos pieds reposée
Rêve des chers instants qui la délasseront.

Sur votre jeune sein laissez rouler ma tête
Toute sonore encore de vos derniers baisers;
Laissez-la s'apaiser de la bonne tempête,
Et que je dorme un peu puisque vous reposez

[Gość: Ewa]

Jan Lechoń
Pytasz, co w moim życiu...

Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzecz główną,Powiem ci: śmierć i miłość -
obydwie zarówno.Jednej oczu się czarnych, drugiej - modrych boję.Te dwie są me
miłości i dwie śmierci moje.Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej,To
one pędzą wicher międzyplanetarny,Ten wicher, co dął w ziemię, a ludzkość
wydała,Na wieczny smutek duszy, wieczną rozkosz ciała.Na żarnach dni się miele,
dno życia się wierci,By prawdy się najgłębszej dokopać istnienia -I jedno wiemy
tylko. I nic się nie zmienia.Śmierć chroni od miłości, a miłość od śmierci

[kwasna_cytryna]

Noca, kiedy juz wszystko spi,
ide uliczka starego miasta
gdzie swiatlo latarni rozprasza ciemnosc.
Ksiezyc wysoko na niebie schowal sie za chmurkami
a gwiazdy razem z nim utulily glowy do puszystych oblokow.

Ide tak przy boku mojego aniola.
Nie mowiac nic idziemy gdzie nas poprowadza krete uliczki.
Przed nami pojawia sie zza zakretu snujaca sie cichutko wstazeczka wody,
a blask latarni odbija sie w jej gladkiej tafli.
Blisko jej brzegu biegnie alejka otoczona topolami.

Kiedy wchodzimy na alejke moj aniol przytula mnie swoimi skrzydlami
i lekko caluje moje policzki.
Obejmuje go i przytulam glowe do jego piersi.
Jest mi tak dobrze.
I znow ruszamy pomalutku dalej.

Dokad idziemy nie wiemy - ani ja, ani on.
Ale chcemy isc dalej nie przerywajac chwili.
Towarzyszy nam rzeka i topole ktore widzialy juz nie jednych
przechodzacych pod ich sklepieniem.
I cicho szepcza....

Ich slowa ukryte w szeleszczacych delikatnie lisciach mowia o nas.
Mowia, ze to co widza jest wyjatkowe bo nasze.
Powtarzaja te slowa przy kazdym leciutkim powiewie wiatru,
i powiedza to kazdemu kto przejdzie ta droga ze swym aniolem.
"Wyjatkowe bo nalezy tylko do tych dwoje".

Niedaleko po drodze prawie ukryta za parawanem bluszczu stoi laweczka.
Wymalowana na zielono niknie w objeciach zielonej rosliny.
Nie kazdy przy niej przystaje.
Zatrzymujemy sie, ale tylko na chwile.

Przytulam sie do mojego aniola chcac byc w jego ramionach.
I otwieram przed nim serce ktore nie chce zostac zamkniete.
Jego skrzydla, piekne i puszyste, zamykaja mnie w objeciu i tula do niego.
Jego miekkie usta dotykaja w pocalunku delikatnym jak obloki moich ust.

I moj aniol powoli wstaje i rozklada szeroko skrzydla.
Wiem ze juz czas...

Podchodzi do brzegu i wznosi sie w niebo.
Patrze za nim dopoki nie zniknie i czekam.
Czekam do chwili kiedy wroci do mnie zeby isc dalej alejka pod topolami.
Czekam, bo przeciez jeszcze tyle drogi przed nami.
A wiem, ze wroci aby znowu wziasc mnie w swoje ramiona - ramiona aniola.

[Gość: Ewa]

L'Etranger
-Qui aimes-tu le mieux, homme énigmatique, dis?
ton pére, ta mére, ta soeur ou ton frére?
-Je n'ai ni pére, nie mére, nie soeur, ni frére.
-Tes amis?
-Vous vous serez là d'une parole dont le sens m'est resté jusqu'a ce jour
inconnu.
-Ta patrie?
-J'ignore sous quelle latitude elle est située.
-La beauté?
-Je l'aimerais volontiers, déesse et immortelle.
-L'or?
-Je le hais comme vous haïssez Dieu.
-Eh! qu'aimes-tu donc, extraordinaire étrager?
-J'aime les nuages..les nuages qui passent..là-bas..là-bas... lesmerveilleux
nuages!

[Gość: Ewa]

Ch. Baudelaire

[kwasna_cytryna]

qui ne va pas comme elles le voudraient ....



Aidez-moi! Je suis vide de tout espoir
Dites-moi! Comment peut-on aimer si fort?
Parlez-moi! Tentez de me rassurer
S'il-vous-plait, dites-moi comment l'oublier...

Délivrez-moi! Offrez-moi votre secours
Aidez-moi! Allez, je vous en supplie
Regardez ce qu,est devenu ma vie,
Qu'un amat de ferrailles, qu'une erruer de parcours

Rassurez-moi! Consolez-moi de votre voix
Bercez-moi et prenez-moi dans vos bras
Faites moi oublier le mal terrible qui m'habites
J'ai si froid, si peur, je panique...

Je ne sais plus comment aimer
Mais laissez-moi essayer...
J'ai le mal de vivre, le mal de vivre
Bercez--moi, aimez-moi...

[Gość: Ewa]

Chargée
De fruits légers aux lévres
Parée
De mille fleurs variées
Glorieuse
dans les bras du soleil
heureuse
D'un oiseau familier
Ravie
D'une goutte de pluie
Plus belle
Que le ciel du matin
Fidéle

Je parle d'un jardin
je rêve


Mais j'aime justement

Paul Eluard

[Gość: Ewa]

..."C'est Virgile lui-mëme qui invoque la sagesse supérieure de Béatrice, sa
perception de vérités qui lui sont interdites....Virgile sait <faire la
lumière< par la vertu du génie poétique et la sagacité philosophique. Mais
Béatrice est lumière."

George Steiner

[Gość: sw. Mikolaj]

SANJSKI KLIC

JOJ, KAKO SEM ŽE ZASPANA!
PROSIM, SKRIJ ME V SVOJ ŠEPET.
NAJ NASLONIM TRUDNE MISLI
NA BLAZINO IZ BESED.

JOJ, KAKO SEM ŽE ZASPANA!
SLIŠIŠ TIHI SANJSKI KLIC?
NAJ NASLONIM TEŽKO ČELO
NA BLAZINO TVOJIH LIC.

Translation into polish language is:

Nymphe, noster amor, Libethrides, aut mihi carmen,
quale meo Codro, concedite (proxima Phoebi
uersibus ille facit) si non possumus omnes,
hic arguta sacra pendebit fistula pinu.

Loves Eve

[kwasna_cytryna]

Under Mirabeau Bridge the river slips away
And lovers
Must I be reminded
Joy came always after pain

The night is a clock chiming
The days go by not I

We're face to face and hand in hand
While under the bridges
Of embrace expire
Eternal tired tidal eyes

The night is a clock chiming
The days go by not I

Love elapses like the river
Love goes by
Poor life is indolent
And expectation always violent

The night is a clock chiming
The days go by not I

The days and equally the weeks elapse
The past remains the past
Love remains lost
Under Mirabeau Bridge the river slips away

The night is a clock chiming
The days go by not I


From Alcools by Guillaume Apollinaire, translated by Donald Revell

[Gość: Ewa]

J'ai hâte de tenir une femme aimée
Car mon amour est au loin,
Elle ne viendra pas demain
Et n'était pas là aujourd'hui

Il n'est pas de chair si parfaite
Que sur les os de celle que j'aime.
Pourtant cela semble si lointain
Lorsque je suis tout seul:

Comme si elle était un chef-d'oeuvre
dans quelque ville fortifiée,
Que les pèlerins viennent visiter
Et les prêtres reproduire.

Hélas, je ne peux voyager
Vers amour tant adoré
Ou m'endormir trop rapproché
D'un amour que je veux garder.

Mais j'ai hâte de tenir une femme aimée,
Car la chair est chaude et douce.
De froids squelettes viennent défiles
Toutes les nuits à mes pieds.

Leonard Cohen , adapté par J. Vassal et J-D. Brierre

[Gość: Ewa]

Parmi beaucoup de poèmes


Parmi beaucoup de poèmes
Il y en avait un
Dont je ne parvenais pas à me souvenir
Sinon que je l’avais composé
Autrefois
En descendant cette rue
Du côté des numéros pairs de cette rue
Baignée d’une matinée limpide
Une rue de petites boutiques persistantes
Entre la Seine sinistrée et l’hôpital
Un poème écrit avec mes pieds
Comme je compose toujours les poèmes
En silence et dans ma tête et en marchant
Mais je ne me souviens de rien
Que de la rue de la lumière et du hasard
Qui avait fait entrer dans ce poème
Le mot ‘respect’
Que je n’ai pas l’habitude de faire vibrer
Dans les pages mentales de la poésie
Au delà de lui il n’y a rien
Et ce mot ce mot qui ne bouge pas
Atteste la cessation de la rue
Comme un arbre oublié de l’espace


Jacques Roubaud

[kwasna_cytryna]

Peuples ! écoutez le poète !
Ecoutez le rêveur sacré !
Dans votre nuit, sans lui complète,
Lui seul a le front éclairé.
Des temps futurs perçant les ombres,
Lui seul distingue en leurs flancs sombres
Le germe qui n'est pas éclos.
Homme, il est doux comme une femme.
Dieu parle à voix basse à son âme
Comme aux forêts et comme aux flots.

C'est lui qui, malgré les épines,
L'envie et la dérision,
Marche, courbé dans vos ruines,
Ramassant la tradition.
De la tradition féconde
Sort tout ce qui couvre le monde,
Tout ce que le ciel peut bénir.
Toute idée, humaine ou divine,
Qui prend le passé pour racine
A pour feuillage l'avenir.

Il rayonne ! il jette sa flamme
Sur l'éternelle vérité !
Il la fait resplendir pour l'âme
D'une merveilleuse clarté.
Il inonde de sa lumière
Ville et désert, Louvre et chaumière,
Et les plaines et les hauteurs ;
À tous d'en haut il la dévoile ;
Car la poésie est l'étoile
Qui mène à Dieu rois et pasteurs !


Victor Hugo

[Gość: Ewa]

Robota anioła stróża
Gonił cię mój anioł stróż po świecie, o mój Drogi,
biegł wciąż za tobą przez lasy, przez łany,
potrącał cię ku mnie, zapędzał cię do mnie,
ciągnął za obie ręce, spychał z prostej drogi -
o miłości coś szeptał, bredził nieprzytomnie,
pachniał jak wytężone białe nikotiany...
Siedzący noc całą przy tobie na warcie
krzyczał głosem jak trąby złote i waltornie,
to znów o łaskę twoją modlił się pokornie,
- zbawienie własne diabłom rzucał na pożarcie! -
Wreszcie ciebie ślepego, ciebie niechętnego
zawiódł przemocą do mego pokoju,
gdzie siedziałam płacząca, Pan Bóg wie dlaczego,
jak to się zdarza czasami. -
Wpuścił cię naprzód, sam został za drzwiami,
zatańczył w trumfie jakiś taniec boski -
potem twarz zakrył szatą srebrnobiałą,
zamyślił się pełen troski - - -
i jęknął z przerażenie nad tym, co się stało
Mar ja Pawlikowska-Jasnorzewska

[Gość: Ewa]

Tu n'as écrit hier que deux petite pages.
C'est donc bien gai là-bas que tu m'oublies? Tu dois
te fatiquer, voir trop de monde. Sois donc sage!
Il faut te reposer. Ecris-moi! Pense à moi!
Et puis na mets pas tant cette robe nouvelle.
Elle te va si bien! Je ne suis pas jaloux.
Mais, là-bas tu n'as pas besoin d'e^tre si belle.
L'air te la fanera. Garde-la donc pour nous.

Post-scriptum P. Géraldy

[kwasna_cytryna]

«Ces aimables jeunes gens auraient-ils entrepris de se moquer de moi ? Il faut
avouer que cela est beaucoup plus probable, beaucoup plus naturel qu'une
prétendue passion de Mlle de La Mole, pour un pauvre diable de secrétaire.
D'abord, ces gens-là ont-ils des passions ? Mystifier est leur fort. Ils sont
jaloux de ma pauvre petite supériorité de paroles. Etre jaloux est encore un de
leurs faibles. Tout s'explique dans ce système. Mlle de La Mole veut me
persuader qu'elle me distingue, tout simplement pour me donner en spectacle à
son prétendu.»

Stendhal

[Gość: "Ewa"]

Matka Boska sie dziwi. Takze Jozef nie wie
Tereska uczy francuskiego w niebie
-zeby "u" odbrze mowic-wszystkim pokazuje
-scignij usta w dziobek tak jak sie caluje
Florian juz sie spieszy bo Pan Bog ustalil
-nie polewaj nie dmuchaj gdy sie milosc pali
aniol przestaje fruwac bo nagle z wzruszenia
pragnie uczcic roztropnosc minuta siedzenia
Tomasz poznal ze z prawda jest tak i inaczej
jak ze szpakiem co chodzi i wroblem co skacze
Wszyscy kreca glowami
Wszedl M.Kolbe-Gwarza-
-jak mozna wejsc do raju z taka smutna twarza

Jan Twardowski

P.S.Il s'agissait de mon prenom

[kwasna_cytryna]

Balaam, syn Boera, przedsięziął podróż służbową z polecenia Boga w ważnych
sprawach państwowych, a jechał na oślicy, Jednakże Bogu nie podobała się droga
przezeń obrana, wysłał tedy anioła, żeby Balaama powstrzymać. Aliści sprawił
zarazem, że anioł z wielkim mieczem widzialny był tylko dla oślicy co zresztą
nieraz się zdarza. Widząc przeszkodę oślica zachowała się racjonalnie i
zboczyła z drogi; Balaam, który anioła nie widział, zachował się również
racjonalnie i okładał ją kijem, chcąc zmusić do powrotu na trakt. Rzecz
powtórzyła się trzy razy, aż wreszcie Bóg użyczył daru mowy oślicy, która
wrzasnęła głośno:
- Za co mnie bijesz? Balaam nie zdziwiony specjalnie jej mową - bo nie takie
rzeczy się działy w tych czasach - odparł z gniewem:
- Natrząsasz się ze mnie! Szkoda, że nie mam miecza, bobym cię zadźgał!
Jednakże Bóg, przemawiając paszczęką nowytworną pokornego zwierza, nie mówił
przez dłuższy czas jeźdźcowi, o co właściwie chodzi, i przekomarzał się z
Balaamem, który aż siniał ze złości. Wreszcie ulitował się nad obojgiem i
uczynił anioła widzialnym dla Balaama, a ten natychmiast zrozumiał sytuację.
Anioł od razu skoczył na niego z wymyślaniem:
- Dlaczego biłeś niewinne zwierzę? Ta oślica - krzyczał - uratowała ci życie,
bo gdyby jechała dalej, rozpłatałbym cię bez litości tym żelazem, a ją bym
zostawił w przy życiu.
- Ależ, łaskawy panie - bronił się Balaam - przecież cię nie widziałem, bo mi
się nie objawiłeś.
- Nie pytam cię, czy mnie widziałeś, czy nie - krzyczał anioł tupiąc - pytam
cię, dlaczego biłeś niewinne zwierzę?
- Ależ, dobrodzieju - mówił Balaam zacinając się - biłem ją, bo mi się
sprzeciwiała, każdy by tak zrobił na moim miejscu.
- Nie zwalaj winy na "każdego" - huknął anioł - mowa o tobie, a nie o "każdym".
Sprzeciwiła ci się, bo tak jej kazałem, a ty bijąc ją sprzeciwiłeś się mnie,
który jestem twoim zwierzchnikiem, a przez to i Bogu, który mnie wysłał, a
który jest jeszcze większym zwierzchnikiem.
- Ależ, czcigodny, wielebny, szanowny Panie - jęczał Balaam - przecież cię nie
widziałem, więc jak mogłem...
- Znowu gadasz nie na temat - przerwał mu anioł prychajac ze złości.
- Wszyscy jesteście tacy sami. Każdy grzeszy i mówi, że nie wiedział; trzeba by
piekło zamknął na kłódkę, gdyby słuchać takich wykrętów. Zgrzeszyłeś
obiektywnie, rozumiesz? Obiektywnie, sprzeciwiłeś się Bogu.
- Rozumiem - powiedział Balaam ze smutkiem, już spokorniały. Stał na drodze,
mały, tłusty, nieszczęśliwy, i ocierał pot z łysej głowy. - Rozumiem juz
dobrze. Jestem obiektywnym grzesznikiem, a więc w ogóle jestem grzesznikiem.
Zgrzeszyłem raz, bo cię nie widziałem. Zgrzeszyłem drugi raz, bo biłem niewinne
zwierzę. Zgrzeszyłem trzeci raz, bo chciałem jechać dalej wbrew zakazowi Boga.
Zgrzeszyłem czwarty raz, bo się z tobą kłóciłem. Jestem naczyniem grzechu,
padalcem nieczystym, dla którego piekło byłoby dobrodziejstwem. Zgrzeszyłem
bardzo, Panie. Miej litość, Panie. Wszystko się bierze z tej przeklętej
poędliwości.
- No, dość, przestań się znów usprawiedliwiać - fuknął anioł, ale już
spokojnie, udobruchany. - Jedź teraz dalej.
- W którą stronę, Panie? - spytał Balaam.
- W tę samą, gdzie jechałeś - odparł anioł. Balaam jęknął i zaszlochał. -
Przecież właśnie chciałeś mnie zatrzymać, Panie!
- Już cię zatrzymałem, a teraz możesz jechać dalej - odpowiedział anioł.
- Więc po co mnie zatrzymałeś, Panie?
- Przestań mędrkować, grzeszniku! Bóg tak chciał. Balaam zrezygnowany wsiadł na
oślicę, która ruszając mruknęła:
- No tak, w rezultacie ja wyszłam na tym najgorzej; mój pan poniósł tylko
przykrość moralną, ale mnie grzbiet boli do tej chwili. Potem oddaliła się
powoli razem z jeźdźcem.

Morałów z tej opowieście też jest wiele, ale nie wszystkie wymienimy. Warto
zauważyć, że gdyby anioł ujawnił się tylko Balaamowi, ten zawróćiłby oślicę,
która z pewnością posłusznie zjechałaby z drogi. Ale wtedy nie miałby okazji do
z a s ł u g i - bo cóż to za zasługa wyminąć widzialną przeszkodę? Zasługa jest
wyminąć niewidzialną, ale tego właśnie nie chciał uczynić.
Morał pierwszy: nie lekceważmy głosu bydlęcia, bo ono czasem wie lepiej.
Morał drugi: niewiedza jest grzechem, a tłumacząc się niewiedzą dodajemy tylko
nowy grzech do starych.
Morał trzeci: jest przeciwne zdrowemu rozumowi używać zdrowego rozumu do kłótni
z rozumem absolutnym.
Morał czwarty: od winy obiektywnej nawet Pan Bóg nas nie wyzwoli.
Morał piąty: oto skutki, kiedy dwoje zachowuje się racjonalnie, ale każde ma
inne przesłanki rzeczowe.
Morał szósty: takie jest życie.

Leszek Kołakowski

[Gość: Ewa]

Devinette célébre:
Qu'est ce qui marche à quatre pattes le matin, à deux pattes le midi et à trois
pattes le soir ?

[Gość: Ewa]

Mon premier m'appartient
Mon deuxieme s'amuse bien
Mon troisieme est une interjection
Et mon tout est mon prénom

[kwasna_cytryna]

Extrait :

.....Œdipe arriva à Thèbes, qui était sous la coupe d'un monstre sanguinaire
appelé le Sphinx, lion à tête de femme. La créature bloquait les routes menant
à la ville, tuant et dévorant les voyageurs qui ne pouvaient résoudre l'énigme
fameuse qu'elle leur proposait : " Quel est l'animal qui le matin marche sur
quatre pieds, à midi sur deux et le soir sur trois ?". Œdipe répond sans
hésiter que c'est l'homme, qui au matin de sa vie marche à quatre pattes, va
sur ses deux jambes à l'âge adulte et s'aide d'une canne pour soutenir sa
vieillesse. Le Sphinx, vexé, se suicide. Œdipe s'attira les faveurs de la ville
pour avoir libéré Thèbes du Sphinx. En remerciement, les Thébains le firent roi
et lui donnèrent comme épouse la veuve de Laïos, Jocaste. Pendant de nombreuses
années, le couple vécut heureux, ne sachant pas qu'ils étaient en réalité mère
et fils. La seconde partie de l'oracle est accomplie.....

Re Démons et merveilles

[Gość: Ewa]

Démons et merveilles
Vents et marées
Au loin déjà la mer s'est retirée
Et toi
Comme une algue doucement caressée par le vent
Dans les sables du lit tu remues en rêvant
Démons et merveilles
Vents et marées
Au loin déjà la mer s'est retirée
Mais dans tes yeux entr'ouverts
Deux petites vagues sont restées
Démons et merveilles
Vents et marées
Deux petites vagues pour me noyer

Sables Mouvants Jacques Prévert

[kwasna_cytryna]

J'ai ręvé tellement fort de toi,
J'ai tellement marché,
tellement parlé,
Tellement aimé ton ombre,
Qu'il ne me reste plus rien de toi
Il me reste d'ętre l'ombre parmi les ombres
D'ętre cent fois plus ombre
que l'ombre
D'ętre l'ombre qui viendra et reviendra
dans ta vie ensoleillée


Robert Desnos

[Gość: Ewa]

Juz kocham cie tyle lat
na przemian w mroku i w spiewie,
moze to juz jest osiem lat,
a moze dziewiec-nie wiem

Splatalo sie, zmierzchlo-gdzie ty, a gdzie ja,
juz nie wiem-i mysle w pol drogi,
ze tys jest rewolta i kleska ,i mgla,
a ja to twe rzesy i loki

K.I. Galczynski
Sorry, I have't POLISH kay-board

[kwasna_cytryna]

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.


Bob Dylan

[Gość: Ewa]

.An Extract from the poem 'Night'
I love to hear the silence of the night,
that time, when distance draws so near,
and memories come, and far sounds,
undisturbed,
so close.
For night is dark and only self is true,
a self whose rest and past, are
only breaths away,
yet for some,
the night may haunt and fear,
it's conscience time.
……..

It is a blessed thing, this night
When Christ came home.
………….

In the darkness of the well
The magi saw the star in day,
And in the psyche dwells our heart.
.

Bernard Kennedy

[Gość: Ewa]

Vincent Van Gogh

Love many things, for therein lies the true strength, and whosoever loves much
performs much, and can accomplish much, and what is done in love is done well.

It is better to be high-spirited even though one makes more mistakes, than to
be narrow-minded and all to prudent.

It is not the language of painters but the language of nature which one should
listen to. . . . The feeling for the things themselves, for reality, is more
important than the feeling for pictures.

The best way to know God is to love many things.

But I always think that the best way to know God is to love many things.

Great things are not done by impulse, but by a series of small things brought
together.

I feel that there is nothing more truly artistic than to love people

I put my heart and my soul into my work, and have lost my mind in the process.

I wish they would only take me as I am.

In spite of everything I shall rise again: I will take up my pencil, which I
have forsaken in my great discouragement, and I will go on with my drawing

W.B. Yeats

[kwasna_cytryna]

Nowoczesny artysta o zdolnościach krytyka ma zwykle ambicje metafizyczne. Nie o
predyspozycje osoby nam przecież idzie, rzecz w tym, że namiętne dążenie do
uwolnienia się spod jarzma kulturowych zobowiązań przyszło wraz z poczuciem
osamotnienia i opuszczenia. Artysta nie może być sam, chce znowu być z nami -
ale teraz na swoich warunkach. Przeto swoją estetykę ogłosi metafizyką, swoje
pragnienia zaprezentuje jako prawa... i zacznie wymagać posłuszeństwa.
Totalność artystycznych doktryn to objaw neurotyczny, bierze się, wedle
Baudelaire'a, z lęku przed nadmiarem zadań, przed zbyt wielkim ciężarem
odpowiedzialności. Kiedy terytorium sztuki się rozrasta, artysta karleje; gubi
się w przestrzeni zbyt obszernej dla jednostki. "Ta gloryfikacja jednostki -
pisze krytyk na marginesie kolejnej relacji z wystawy - stworzyła konieczność
nieskończonego podziału terytoriów sztuki. Absolutna i odmienna wolność
każdego, podział wysiłków i rozbicie woli ludzkiej zrodziły słabość, zwątpienie
i ubóstwo inwencji; kilku dziwaków, wzniosłych i cierpiących, kiepsko
wynagradza tę mrówczą krzątaninę miernot. Indywidualność, ta drobna własność,
pochłonęła kolektywną oryginalność"...

Artur Grabowski

[Gość: Ewa]

Późną nocą
Kiedy zamykam oczy,
A wszyscy śpią, Przychodzą do mnie sny-
Rzeczywistość drugiej strony.

Późną nocą,
Kiedy zmęczona
Zamykam książkę
Przychodzi powoli Codzienność tamtej strony-
Marzenia.

Grazyna Bednarski Canada

[kwasna_cytryna]

pewnego razu
człowiek zmęczył się i zniecierpliwił
bieganiem wokół spraw codziennych
odwrócił się od siebie
poszedł drogą w nieznane
usiadł pod cieniodajnym drzewem
i zaczął marzyć
a marzenia jego były piękne
tak bardzo piękne
że Panu Bogu w niebie
łzy wzruszenia ciekły
po starych policzkach

zadumał się Pan Bóg chwilę
nad człowieczym marzeniem
wytarł nos i oczy
i wszechwładnym gestem nakazał

n i e c h s i ę s p e ł n i ą

TERESA MARIA FIECH

[brys13]

I człowiek sie obudził - mówiąc - ale piękny sen miałem!

[Gość: Ewa]

"En cherchant la représentation des oiseaux à travers la civilisation
occidentale, dans les arts premiers, le phénix prend une position importante.
Son image et son mythe sont probablement venus d'Ethiopie. Rattaché au culte du
soleil, il est apparu dans l'ancienne Egypte et dans l'antiquité
classique.Suivant la légende, le phénix aurait eu une taille considérable, un
plumage rouge, bleu et or brillant. Il aurait été une sorte d'aigle dont la
longévité eut pu atteindre cinq cents ans. A un moment donné, le phenix, lui-
même, décidait de sa mort. Il mettait le feu aux branches aromatiques de son
nid pour renaître plus tard de ses propres cendres.
L'image de cet oiseau légendaire fut reprise dans l'empire romain pour mettre
en évidence l'immortalité (illusoire) de la ville de Rome. Là, le phénix était
frappé sur les monnaies du bas-Empire comme symbole de la force et d'un éternel
renouvellement"

Fragment szkicu

[kwasna_cytryna]

Moj pokoj

[Gość: Ewa]

Akrobaci

Zawieszeni niewiarygodnie na wysoko rozpietej linie
Milosci, wbrew wszystkiemu,
Wciaz utrzymuja zawrotna rownowage,
Usmiechajac sie w ta i tamta,
Jakby niepewni, na ktora upasc strone.


B. Taborski przeklad(jak poprzednio)

[kwasna_cytryna]

To nie park. dokąd się chadza, by odetchnąć
i pogadać.
W cyrku się nie wysiaduje, tu wzlatuje się i spada.
Kiedy patrzysz pod kopułę, wtedy miarę rzeczy znasz
i o żadnych dyrdymałkach myśleć ani mi się waż.

Wdzięk odprasowanych wdzianek budzi żałość i pogardę
i uśmieszki lukrowane funta kłaków nie są warte
wobec pysznych pióropuszy na rasowych końskich
łbach,
wobec twarzy, w których tai się nadzieja a nie
strach.
Jak cudownie, o, nadziejo, rozpościerasz skrzydeł
dwoje,
jak urzeka magia święta i odwieczne czary twoje:
raz na zawsze pożegnana, utracona już na mur,
czarnoksięsko nas nawiedzasz w uskrzydlonym szumie
piór,
pogrzebana, opłakana - znów się jawisz na arenie,
gdzie bywalca zblazowanie, ignoranta przerażenie,
jesteś znów, lecz nie nad tymi orli swój zataczasz krąg
co od wzlotów i spadania wolą załamanie rąk.


Bułat Okudżawa

[Gość: Ewa]

...On the falaming stones, without
refuge, the limbs of the Fenians are tost;
Non war on the masters of Hell, who could
break up the world in their rage;
But kneel and wear out the flags and pray for
your soul that is lost
Though the demon love of its youth and its
godless and passionate age...

W. B. Yeats from "Selected poems" page 13

[kwasna_cytryna]

Stood still on a highway
I saw a womanBy the side of the road
With a face that I knew like my own
Reflected in my window
Well she walked up to my quarterlight
And she bent down real slow
A fearful pressure paralysed me
In my shadow
She said "Son, what are you doing here?
My fear for you has turned me in my grave"
I said "Mama, I come to the valley of the rich
Myself to sell"
She said "Son, this is the road to Hell"

On your journey 'cross the wilderness
>From the desert to the well
You have strayed upon the motorway to Hell

Chris Rea

[Gość: Ewa]

Patrz myhte d'Oedipe

[kwasna_cytryna]

Gość portalu: Ewa napisał(a):

> Patrz myhte d'Oedipe

"Symbolizm to prąd w literaturze i sztuce drugiej połowy XIX wieku posługujący
się symbolem. A symbol? Symbol to znak mający dwa znaczenia: dosłowne i
metaforyczne, jednakże związek pomiędzy tymi dwoma płaszczyznami nie jest
jednoznacznie ustalony. Symbol miał "wyrażać to co niewyrażalne". Ukazywać miał
on "stan ducha", czyli przede wszystkim uczucia......

....ważnym dziełem (symbolizmu)jest obraz "Edyp i Sfinks" Gustave`a Moreau. Na
płótnie widać wczepionego w Edypa kocio podobnego stwora. Obaj w milczeniu
badają się wzrokiem. Sfinks jest symbolem kobiety, która usiłuje usidlić
mężczyznę. Zauważmy, że Sfinks- kobieta ma na głowie koronę. Miała być ona
symbolem odwiecznego panowania natury nad rozumem ludzkim. Edyp jednak wydaje
się zwyciężać nad potworem. Natura jest zatem pokonana przez mężczyznę, który
zgłębiając ją (przeszywający wzrok) wykracza poza nią.... "

???

[Gość: Ewa]

Tout à fait d'accord.