:-(((

[dorrita79]

Tak mi źle..... znowu nie chce mi się żyć, znowu myślę często o śmierci.
Od jakiegoś czasu odstawiałam leki ... cóż, widocznie nie był to jeszcze dobry
czas, bo moje samopoczucie się znacznie pogorszyło (na to nałożyło się jeszcze
kilka innych rzeczy)
Częste łzy, poczucie beznadziejności, pustki nie do wypełnienia, tęsknoty za
Nimi. Chciałabym by ktoś mnie zabił, bo sama nie mam odwagi:-( Wiem, gadam
bzdury, ale tak właśnie się czuję.
Tydzień temu byłam u psychiatry i znowu zaczynam brać leki...ale zanim
zaskoczy, to jeszcze trochę może minąć.
Do tego rzuciłam prace, bo pracodawca okazał się zwykłym hamem, a z takimi nie
mam ochoty ani siły pracować.
I te święta, te przeklęte kolędy w sklepach... rzygać się chce
tak mi źle..:-(((

Dora

[edzia764]

Dorotko !!!! Nie poddawaj się, wiele przezyłaś upadków po tej
tragedii jednak zawsze podnosiłaś sie i dzielnie stawiałaś czoła
wszystkim przeciwnościom ... teraz też dasz radę. Zbliżajace się
Świeta dla nas wszystkich pogrążonych w bólu, tęsknocie ... są
bardzo trudne ... ale niestety musimy je przezyć, bo jak napisała
Beata "święta miną, a życie będzie trwać nadal" ... podejmij więc
znowu walkę ... jestesmy z Tobą ... Irena

[tilia7]

Przytulam mocno.Trudno pocieszac jak samemu się nie wie,co ze sobą
zrobic.Ale wspieram myślami jak tylko potrafię.

[first.marionetka]

Dorotko, masz w Sobie dużo siły, dasz radę.
A święta szybko miną. Siebie też tak pocieszam. Unikam sklepów, nie
daję rady patrzeć na świąteczne wystroje.
A kolędy np. w radio, nie słyszę, wyłączam się.... tak, można
tak " otępieć", ale lepsze to, niż oszaleć.
Dasz radę dla NICH, tak ja dla mojego syneczka.
Przytulam.

[dorrita79]

dziękuję Wam Kobietki za otuchę.
Gdzieś ta siła mi uleciała ...uciekła, nie wiem do kąd.
Nawet mój facet jest lekko przerażony mym stanem....
często płaczę, znowu wszystko widzę w czarnych barwach
i tak bardzo teraz nienawidzę swojego życia, swojego okrutnego losu ...
a co za tym idzie - siebie, swojej słabości, niemocy, bezsilności
czy Wy też tak czasem macie?

ściskam
Dora

[198-3mk]

Dorotko Kochana...
Myslę, że każdy z nas obecnych na tej stronie, ma lepszy i gorszy
czas... Tak jak wcześniej gdzieś pisałam,mam najdłuższy staż żałoby,
a też bardzo często dopadają mnie te gorsze dni... Czasem z nimi
walczę... Czasem sie poddaję, i pozwalam sobie na płacz i na
uzalanie się nad sobą, i nad moim synem, który musiał mnie opuścić w
tak młodym wieku... Ból po stracie tak bliskich naszemu sercu osób,
będzie nam towarzyszył do konca naszych dni... Nie uwolnimy się od
niego... Możemy tylko nasz ból zaakceptować... Nauczyć się z nim
żyć...
A świeta... Były... Są... I będą... Nikt nie wymarze ich dla nas z
kalendarza... Ja osobiscie nie przywiązuję do nich takiej wagi,jak
przedtem, kiedy żył Marcin... Robie co mam zrobić i na tym koniec..
Oczywiscie, staram sie stworzyć miłą atmosferę, bo przeciesz są inne
dzieci, te które żyją... Każdego roku, przywożę do siebie na święta,
swoich schorowanych rodziców. Więc muszę się postarać o w miarę,
normalną atmosferę...
Także Dorotko, wszystkich z nas dopada niemoc, bezsilność, słabość.
Ale ja w Ciebie wierzę Dorotko! Wierzę że się podniesiesz!
Upadłas kolejny raz... Ale na Boga! Dorotko! Ty straciłaś tak wiele
bliskich Twojemu sercu,osób... Jeszcze nie raz upadniesz...
Ale każde kolejne podnoszenie się, bedzie już o wiele łatwiejsze...
Wierze w to. I wierzę w Ciebie!
Trzymaj się Kochana! Życzę Ci tej siły, która pomoże Ci się
podnieść, i twardo przeć do przodu... Ściskam. Beata-mama Marcina.

[grazyna1965]

Dorotko, kochana.
To taki niestety czas, kiedyś magiczny a dziś nie do zniesienia.Z
każdej strony bombardują nas reklamy,ludzie gadają bez przerwy o
swiętach, kupują prezenty.. kiedyś zastanawiałam się jak można nie
lubić świąt Bożego Narodzenia. Można. Teraz już to wiem. Musimy
przetrwać je, czy chcemy tego czy nie. Niektórzy z nas zdobędą się
na wigilijny stół, na dzielenie opłatkiem, inni wyjadą gdzieś
daleko, jak najdalej a jeszcze inni przepłaczą je leżąc w łóżku.
Każdy szuka swojego patentu na te święta, na życie bez naszych
bliskich.I wiesz co sobie myslę Dorotko? Dopóki szukamy tego sposobu
to znaczy, że jeszcze walczymy o siebie, mimo całego bólu i
tęsknoty. Przytulam Cię najmocniej jak potrafię i wierzę w
to,że ,,odkopiesz się" i znów zobaczysz jasny płomyczek..i
przestaniesz siebie nienawidzieć. Wiem jakie to uczucie, znam je
zbyt dobrze.
Grażyna,mama Patryni

[dorrita79]

Dziękuję za Wasze wpisy z całego serca.
To jest okropne co depresja potrafi zrobić ze mną. Wczoraj pół wieczoru
przeryczałam powtarzając w kółko, że mam tylko jedno życzenie: umrzeć. Wszystko
mnie przerasta. Boję się, że nie wytrzymam do czasu, kiedy leki znów zatrybią.
Nie chce tak żyć, to tak boli...

ściskam
Dora

[halas1961]

Kochana Dorotko
A ja mimo tego co piszesz nieustannie wierze, ze za chwile spojrzysz
znów z nadzieja i optymizmem w przyszłośc. Zobacz sama, kiedy
wychodziłaś z poprzedniego dołu nie było obok Darrena. Byłaś
bardziej sama niz teraz. Masz za soba zorganizowane przez siebie
nasze spotkanie, na ktorym tak dzielnie przedstawiłaś nam swoje
plany.I przed sobą wszystko co dobre, nie wolno nienawidzic zycia.
Sama wiesz ze gdybys miała juz nic tu nie zdziałać to pewnie by Cie
nie byŁo. Bóg chce zebyś zyła, Pamietasz jak Ci mówiłam, ze pisałam
do którejs z mam osieroconych, że o naszej Dorotce to jeszcze cały
kraj usłyszy. Pozytywnie usłyszy:) i nadal w to wierze. Twój zapał
do życia powróci. Ja wierzę w to podwójnie, za Ciebie i za siebie.
Do czasu az spowrotem zaczniesz w siebie wierzyc. Ja tez jako
bezrobotna mam dodatkowy stres, i tez upadam co jakis czas, ale
wstaję i wierz mi ze to nie jest Twój ostatni upadek z którego się
podniesiesz. Bede tak Ci pisac na okragło, az wszystko wroci do
stanu przed załamaniem. Bo, ze wroci nie watpie. Oprócz leków musisz
sama o siebie walczyć. Pozdarwiam cieplo
Halina-mama Agatki

[dorrita79]

Tak Halinko, masz rację, że teraz mam Darrena, ktory stara się mnie wspierać jak
potrafi. Tyle, że kiedy zapada "ciemność" nic się nie liczy ani nikt. dobrze, że
wierzysz za mnie, bo mnie tej wiary brak. Ale pewnie masz rację, że za jakiś
czas znów się podniosę i zatrybię jak przystało na Dorę;-)
Oby ...
ściskam
Dora

nie wierzę w nic

[dorrita79]

dzisiaj..... dzisiaj najbliższy mi człowiek na ziemi - mój partner zranił mnie
do bólu. Nie ważne co i nie ważne jak, ważne że moje zaufanie do niego legło w
gruzach. Jego wsparcie teraz wydaje mi się pseudowsparciem. Słowa zraniły jak
sztylet....rana ogromna.
Życie to dla mnie na dziś taka pierdo.... iluzja:-(((
pozdrawiam smutno
Dora

[halas1961]

Kochana nasza Doro
tez już się przekonałam, ze najbardziej bolą te rany zadane przez najbliższą
naszemu sercu osobe. Ale i najtrudniej jest kochac i byc tez wyrozumiałym,
cierpliwym dla tych najukochańszych osób, które cały czas sa przy nas. Wiem po
sobie, że cierpliwośc mam wiekszą do tych których mam ciut dalej niz do swoich
domowników:)
A czasem też jest tak, że w poczuciu doznanej krzywdy zbyt ostro oceniamy
naszych bliskich. Też wiem po swoich reakcjach:)
Nie bronie w żadnym wypadku wiadomej osoby, tylko może trzeba z chłodniejszą
głową spojrzeć na zdarzenie.
A tak z innej beczki...abys Dorotko się odstresowała od swoich kłopotów:) Dzis
przypadkowo weszłam na taki portal katolicki, gdzie jakoś w czerwcu dokonałam
wpisu gdy byłam zawiedziona kontaktami z osobami duchownymi i natknełam sie na
wpis w tym watku, którego końcówkę Wam zacytuję. Mniemam, że wpisu dokonał ktos,
kto się uważa za katolika i chrzescijanina. Moja niechęć do tego typu portali i
pseudochrześcijan się pogłebiła w dniu dzisiejszym . Oto cytat, słowa do matki
po starcie dziecka(do mnie):
...."chodzi o to bysmy się do niczego i nikogo w tym życiu nie przywiązywali, bo
dzierżawa, to dzierżawa, a nie własność i jej cele są zupełnie inne. Z pewnością
z żałoby wyjdziesz innym człowiekiem, niż byłaś przed. A jakim - zależy tylko od
Ciebie. Reszta oczekiwań była nieuzasadniona, bo kto ma za Ciebie udzielić
odpowiedzi na pytania Tobie zadane? Tak mi się wydaje, że czas Twojej żałoby już
się kończy i masz tego świadomość, trochę żal, co? No to korzystaj, póki jeszcze
możesz, dobrze korzystaj."
Był to wpis z lipca, bo ja tam już nie wchodzę, nie pisze. Dzis przypadkiem.
Jakoś mi przykro jednak. Z czego mam korzystać póki jeszcze mogę, nie
rozumiem...niektórzy ludzie sa jednak okrutni.
Po raz kolejny się przekonuję, ze tylko i wyłacznie jest mnie w stanie zrozumiec
tylko osoba w podobny sposób doświadczona przez los, nikt inny. Bogu dzięki, ze
to forum jest bo chociaz tu mozna pisac i płakac i wogóle smiac sie czasem tez.
Aha, Dorotko temu księdzu co Ci opowiadałam list wysłałam wczoraj, jak mi na
spotkaniu radziłaś. Trzeba ludziom mówić co jest ważnego do powiedzenia, bo
jutro może czasu nie byc, bo jutro być może innego bliźniego potraktuje inaczej.
Halina-mama Agatki

[tilia7]

No właśnie, to jest to,czego w chrześcijaństwie nienawidzę.
Czytałam ostatnio bardzo ciekawą książkę, tam był właśnie taki ksiądz, który
wierzył w swoją wielką misję nawracania ludzi poprzez nienawiść do
nich,piętnowanie grzechów i straszenie ogniem piekielny.Jeden z rozmówców
odpowiedział mu mniej więcej tak:
"Jeżeli już musisz latać i wycierać sobie gębę Jezusem,to przynajmniej zorientuj
się czego nauczał.A nauczał miłości..."

Daleko ta religia odeszła od tej pięknej idei:(

[999mamuska]

Dorotko,może jutro spojrzysz na to inaczej,może zranił Cię
nieświadomie,nieumyślnie i sam tego żałuje.Wiesz,mi się wydaje,że nas łatwiej
zranić niż osoby,które nie przeżyły podobnych tragedii jak my.Widzę to po
sobie,złe słowo od kogoś kogo uważałam za przyjaciela dyskwalifikuje już taką
osobę,a ja czuję się coraz bardziej zagubiona i samotna.
Dorotko,przytulam Cię ciepło i życzę aby jutro było lepiej.

[edzia764]

Kochane ... macie rację my jesteśmy w naszej żałobie bardziej
wrażliwe, ale niestety ... nikt nas nie zrozumie, kto nie znalazł
się w takiej sytuacji. Kto nie stracił ukochanej osoby, nie przeżywa
rozpaczy, tęsknoty nigdy nas nie zrozumie, Świadomie, nieświadomie
potrafią ogromnie zranić, a powinni się zastanowić nad swoim
postepowaniem ... bo nie wiadomo co jutro przyniesie los ...
Pozdrawiam WAS serdecznie Irena

[dorrita79]

Dziękuję Kobietki, jak zwykle można na Was liczyć.
Wieczorem....doszliśmy do konsensusu... nie powiem, że moje łzy go rozbroiły;-)
Pewnie macie racje, że my jesteśmy dużo bardziej wrażliwsi na pewne rzeczy,
bardziej czuli, że pewne rzeczy urastają do rangi "końca świata". Ja kiedy
jestem w takim dole, to po prostu wszystko mnie przerasta, nawet najmniejsza
pierdoła... tak jakby mój mózg zrobił się taki malutki i niewiele mi trzeba żeby
się poddać. Tak jakbym się stała niezdolna zupełne to stawiania czołom
najmniejszym stresom. Też tak czasem macie
U mnie z Darrenem dochodzą jeszcze błędy komunikacji, ponieważ mój angielski
daaaleko ma się do biegłego, w związku z tym i na tym tle są często
nieporozumienia. Wierzę, że i jemu jest cholernie ciężko teraz ze mną, kiedy mam
nawrót depresji, kiedy słyszy co rusz, że nie chce mi się żyć i że nienawidzę
swojego życia. Pewnie i najsilniejszego by w końcu trafił szlak. Więc i jemu
czasem granice puszczają. Jest tylko człowiekiem. A kiedy jemu nerwy puszczają,
to mnie to dodatkowo rozwala... Ale stara się szybko poskładać by dalej dawać mi
wsparcie. Choć jak wiecie, nie da mi takiego wsparcia jak Wy możecie mi dać, bo
nie do końca rozumie co przeszłam i jak bardzo mnie to zmieniło.
Dziękuję, że jesteście.
Chciałabym móc Was wszystkie wyściskać
Szkoda, że nie mieszkamy wszystkie w jednym mieście:-((((
Dora

[tilia7]

Dorotko,nie wiem o co poszło,ale im też trzeba okazać wyrozumiałość,tym naszym
bliskim.Oni nie rozumieją i pewnie czują się zagubieni.Nie wiedzą jak pomóc, co
zrobić,może nieświadomie nawet nas krzywdzą.Czasem nasz ból ich pewnie
przerasta.Może nie czują się dość ważni dla nas,kiedy widzą jak całą duszą
jesteśmy po tamtej stronie.Porozmawiaj, wyjaśnij.Nie sądzę,żeby chciał Cię
skrzywdzić świadomie.
Przytulam

[karnivora]

życze szcescia z odstawianiem leków jak w wywiadzie fantazje
samobójcze
próbować „się sprawdzać” to pluc sobie do kaszy

I potwierdzam – miłośc do najbliższych to jest dobro NAMAXA DOCZESNE
Można do końca swoich dni trzymac zdezelowane auto czy mixer.
ukochanych osób nieidzie przywłaszczyć ani przez miłośc aniza kase
a już kaskaderskie jest opierać swoją odradzającą egzystencje
przywaloną krzyżem xznowu na człowieku

[999mamuska]

Dorotko kochana.Strasznie przykro czytać to o czym piszesz.Wiem,przeżyłaś chyba
największą traumę spośród nas wszystkich tu na tym forum,straciłaś na raz całą
rodzinę.U mnie odbywało się to na przestrzeni kilku lat-z 6-cio
osobowej,szczęśliwej rodziny zostało nas tylko dwoje.Traciliśmy swoich bliskich
jak gdyby parami,najpierw mój tato,po paru miesiącach mąż-zostałam z dwójką
dzieci i z mamą.Oni dawali mi siłę do życia,byli całym moim światem.Ale
niestety,śmierć zabrała moją córeńkę,zaraz potem mamę.Mijają miesiące,a tu wcale
nie jest łatwiej,chyba nawet trudniej.Szczególnie chyba teraz w okresie
przedświątecznym.Chce mi się wyć z bólu,a nic zrobić nie można,już ich nigdy nie
zobaczę,błagam,żeby chociaż mi się przyśniły-na próżno.
Dla syna staram się jakoś funkcjonować,ale on widzi co się dzieje,że tak bardzo
tęsknię,zresztą on też nadal to bardzo przeżywa.
Dorotko staraj się walczyć z depresją dla siebie,dla nich-ich już nie ma,ale
wierzę w to,że może nas obserwują,że myślą o nas tak jak my o nich.Wierzę też w
to,że Ci się uda,że Daren będzie przy Tobie zawsze,kiedy będziesz tego
potrzebowała.Zyczę Ci tego z całego serca Dorotko.Ja wiem,że niełatwo wyjść z
depresji,że często trzeba wspierać się lekami.Może je zbyt raptownie odstawiłaś?
Jestem z Tobą,myślę o Tobie,jesteś przecież w wieku mojej Asi.
Walcz o siebie Dorotko,proszę,jesteś wspaniała dziewczyną,która tak wiele już
osiągnęła.Podziwiam Cię za skończone studia,w tak trudnym dla Ciebie
okresie.Chciałabym,żebyś wiedziała,że możesz na mnie liczyć.

[dorrita79]

Dziękuję Ci bardzo za Twą wypowiedź. Przytulam Cię do serca, bo Ciebie też życie
okrutnie doświadczyło. Zresztą każdy z nas przeżywa dla siebie największy ból,
największą tragedię, bo jego osobistą.
Tak...widać jeszcze nie czas na odstawianie leków, a już napewno nie przed świętami.
Ostatnie dni jakby ciut lepsze..... nie myślę o śmierci, nie ryczę co dzień. Ale
i tak dni mijają nijak, na praktycznie nic nie robieniu. Najbardziej lubię czas
kiedy śpię, bo wtedy nie myślę....odpływam otulając się kołderką (często i w dzień).

Co my możemy zrobić, żeby święta szybciej minęły?
Ja już nie chodzę po sklepach - żadnych! Nawet delikatesach (bo tam te piosenki
świąteczne od wejścia i dekoracje). Darren robi zakupy. Do pracy nie chodzę,
więc i na zewnątrz mnie nie wiele, więc też nie widzę swiątecznych wystaw,
ozdobień ulicy itd. I pomyśleć, że jakiś czas temu takie widoki radowały .....
Za Tydzień wylatujemy do Anglii na prawie 2 tygodnie. Tam nie ma takich tradycji
jak tutaj, że wigilia, że rodzinnie. Tam święta bardziej są dla dzieci (chodzi o
prezenty). Nie mają czegoś takiego jak Wigilia (przynajmniej w Darrena
rodzinie). Więc i to z głowy. Więc ten czas ma w sumie szanse przelecieć jak nie
święteczny. Będziemy tylko ja, Darren i jego mama. Tyle co w radiu i w tv mogą
zawalać piosenkami i świątecznymi obrazami. Jednak bez komputera, kontaktu z
moimi znajomymi, pogadaniu z kimś może być mi strasznie ciężko. może przez
komórkę się cosik uda....
Życzę Tobie, sobie i Wszystkim na tym forum, aby ten czas minął jak najszybciej,
jak najmniej boleśnie i żebyśmy w bliskich (znajomych, przyjaciołach czy choćby
tu na forum) znajdowali ukojenie, otuchę i wsparcie.
ściskam
Dora

[jower]

Dorotko! gdzie jesteś? Odezwij się, martwimy się o Ciebie.

hmmm

[dorrita79]

Byłam dzisiaj znowuż u lekarza....
i od słowa do słowa wyszło, że niezaleznie kiedy będę chciała odstawić swoje
leki antydepresyjne, to muszę się liczyć, że pierwsze tygodnie będą bardzo
ciężkie, tzn, że muszę się liczyć z dużym spadkiem nastroju. I że pozostaje to
wszystko po prostu przejść. Czyli to nie to, że za wcześnie odstawiłam, ale to,
że tak właśnie działa odstawienie tego leku. A że w przeciągu 2 lat chciałabym
poszerzyć rodzinę (o ile będzie się wszystko pomyślnie układało), to chciałabym
do grudnia 2010 roku być czysta. Narazie dał mi jeszcze na miesiąc moje leki
antydepresyjne, zmienił mi inne...i zobaczymy za miesiąc co dalej. Cóż...będzie
kiedyś trzeba przez to gó... odstawienne przejść.
ściskam
Dora

i się zaczęła jazda :-((((

[dorrita79]

boli i jest ciężko jak cholera...
normalnie ja nie wiem skąd ta rzeka płaczu się bierze.
Mogę płakać teraz 24 na dobę.
Obym to przetrwała... To dopiero początek jazdy, a ja już czuję się na maxa
rozsypana...
przytulcie mnie
Dora

[halas1961]

Dorotko, ja wiem i chyba wszyscy wiedza jak to jest. Nie udaje nam sie caly czas
byc w tym lepszym nastroju. Mialam taka sobote i niedizle, ze plakalam i
plakalam. Dzis lepiej troche, bo co począć trzeba powstawac wciaz od nowa.
Przytulam Cie jak umiem, choc nie zawsze umiem uczucia okazac:(Czy dostalas
zdjecia od Ewuni z naszego spotkania. Mialam chec je na NK zamiescic, ale
powinnam chyba sie najpierw Was wszystkich spytac czy moge. Dorotko kochana mam
nadzieje, ze bedzie dobrze. Ja wiem, ze to glupio brzmi, ale co mam napisac,
czasem nie ma słów. Po prostu wiedz,ze jestem z Toba myslami
Halina-mama Agatki

[999mamuska]

Jeżeli druga beksa może Ci jakoś pomóc,to tulę Cię Dorotko,pochlipiemy razem.

[olaopolanka]

Ja tez plakalam dzisiaj z tesknoty za moja Kochana Mama dlatego bardzo Cie
przytulam...

[tilia7]

No to ja dołączam do tego orszaku płaczących-przytulających.U mnie od kilku dni
jakieś nowe nastroje-niepokoje i też ciężko jak nie wiem co:(

[maretta111]

Ja średnio codziennie płacze ,ale tulę mocno, co nam zostało, wirtualne
przytulanki....Marta

[dorrita79]

Jesteście Kochane. Dobrze, że jesteście, bo będę Was potrzebować teraz mocniej.
Szkoda, że nie możemy sobie razem siąść na kanapie, ryczeć i poprzytulać się. A
w międzyczasie niech się świeczki palą za naszych bliskich.

Halinko, ja tam nie mam nic przeciwko umieszczaniu zdjęć na NK. Tak, dostałam te
zdjęcia.
ściskam

[annubis74]

coś chyba wisi w powietrzu, bo u mnie też ostatnio mokro i
pochlipująco. W lutym są 1 urodziny mojej bratanicy (Mamo, jak Ty
byś sie cieszyła, już widzę ten tort, który byś piekła), później
moje urodziny, później Mamy... ale przynajmniej jak śnieg sypie w
oczy to można zrzucić całą winę na ten śnieg i nikt nie pyta "co się
stało? płakałaś?"

[annubis74]

trzymaj się Dorotko. Ja jestem pewna że Ci się uda, nawet jesli nie
będzie łatwo. Przytulam

[agalt]

Przytulam Cie mocno
U mnie też pochlipująco. Też próbuję odstawić, ale chyba sie poddam.
Jeszcze nie czas...

[mocnakrysia]

Przepłakany cały dzień, mimo iż u nas świeciło słońce.Im dłużej tym gorzej, nie
mam sił i motywacji do czegokolwiek.

[bie-tka]

Dorotko, bardzo mocno Cię przytulam, choc ostatnio mało się odzywam to wiedz że
cały czas pamiętam o Tobie i Twoich Najbliższych. Tylko to mogę dać. Światełko
Pamięci dla Grzesia (*). Dziękuję za pamięc o moim Adasiu. Ela.

[dorrita79]

Witajcie...
Czasem bark sił ... tak pop prostu, zwyczajnie....
Czasem moja "siła" zamienia się w słabość....
Czasem moje "cele" zaczynają blaknąć.....
Czasem nadzieja nie wystarcza....
Wiem, to mija... jak wszystko
Znowu pojawia się słońce, jakaś tajemnicza siła, jakiś kop do działania
A potem znowu dół....
taki urok mojego życia
tak chciałam się wyżalić.

Nie chciałabym, byście myśleli, żem silna i prężnie idę do przodu. BO to nie
prawda. Jestem jak każda/y z Was....
Staram się mojemu życiu nadać blasku, ale czasem moje starania są zbyt słabe...
i tak ....

[halas1961]

To tak samo Dorotko jak ja, zupełnie tak samo....
Halina-mama Agatki

[tilia7]

Ja wiem,że Wam też cały czas ciężko.I dlatego podziwiam Was obie za to,że jednak
się staracie.Ja jeszcze nawet starać się nie potrafię,żeby było lepiej.Nawet nie
chcę tego lepiej.Na razie tylko mogę Was obserwować i czerpać choć trochę
nadziei,że będę też kiedyś chciała,mimo bólu,wstać.
Przytulam mocno choć resztką własnych sił

[bie-tka]

Dziewczyny, powiem krótko może na przekór trochę z humorem (czarnym) powitajcie
mnie w "klubie", mam tak samo. Dwa dni temu pisałam ze ktoś chyba dodał mi sił
odjął odrobinę bólu, hmmmmm, nawet jeśli tak to tylko na chwilę. Teraz serce się
rozrywa na strzępy i krzyczy - "oddajcie mi mego SYNA"!!! Przytulam Was i
przytulam się do Was mocno-Ela.

chce mi się wyć

[dorrita79]

bo już nie mam sił na tą polską jeb.. rzeczywistość,
gdzie o prace w tych czasach to trzeba się prosić,
zaniżać swoje ambicje, oczekiwania co do stanowiska i do pensji,
a i tak Cię mają w d....
mam dość życia w takiej chorej rzeczywistości
chce mi się wyć:-((((
czasami już niewydalam
ja nie chcę tak życ:-((((
czemu wszystko musi być pod górkę
buuuuuuuuuuuuuuuuuu

[czarnylukas_turek]

Od pewnego czasu czytam Twoje posty. Przykro mi z powodu sytuacji w
której się znalazłaś, mi zmarła mama ale w porównaniu z tym co
Ciebie spotkało moje nieszczęście blednie. Ostatnio zwolniono mnie z
pracy i dołączyłem do pokolenia 1.300 zł brutto , w cholernie
ciężkich czasach przyszło nam żyć. Może nie mam mnie przy Tobie ale
przytulam Cię mentalnie dorrito79 i daję link od który może choć
trochę polepszyć Ci nastrój , oto mopsy 3 :
www.youtube.com/watch?v=9uuqXXT7VYo .

[dorrita79]

Dzięki za przytulaka.
Tyle razy proszę, by nie porównywać mojej straty z innymi. Każda strata jest
wyjątkowa, jedyna i najtrudniejsza dla danej osoby, kapiszi?;-)
Tak, czasy są okropne. Ja myślałam, że jak zacznę szukać pracy, to z palcem w
tyłku znajdę z moim doświadczeniem i wykształceniem i to w mgnieniu oka.
Sromotnie się pomyliłam. Los mi po raz enty pokazuje moje miejsce w szeregu.
Teraz nie liczy się jakość i co sobie reprezentujesz (najczęściej okazuje się,
że jesteś za dobra/dobry na to stanowisko/pensję co oferują). Wręcz zaczynam
myśleć, że im się jest głupszym, mniej chcącym, a przede wszystkim TANIM/
tańszym tym lepiej. Założe się, że gdyby moje oczekiwania finansowe spadły do
1000 zł, to rzeczywiście - w mig bym ją znalazła.
Szkoda nawet się rozpisywać w tym temacie, bo to woła o pomstę do nieba.:-(((
Czasami wydaje mi się, że już zaczynam wsio akceptować, co los daje, że
nabieram siły w sobie.... A innym razem płaczę z bezsilności i wydaje mi się, że
już więcej nie udźwignę.

Mopsiki oglądnęłam - słodkie. Ja mam zamiar kupić sobie cocker spaniela, jak
przeprowadzę się do Anglii, ale póki co...to o piesku i całej reszcie narazie
mogę sobie tylko pomarzyć.

pozdrawiam

[mala_1984]

Ja takze nie nie mam juz sil... Juz nie mam. Doskonale Cie rozumiem, bo sama
szukam pracy z miernym skutkiem. Wysylam mnostwo cv i co... Jedno wielkie gowno.
Najlepsze jest, ze moja kolzeanka dostala prace, tam gdzie wczesniej pracowalam.
Nie szukala wogole, nigdzie nie wysyla cv. Poszla tam bo dowiedziala sie (od
moich znajomych) ze jest tam rotacja i przyjmuja nowych i tak dostala ta prace.
Bez doswiadczenia, bez zaangazowania, bez zadnego wysilku... Najlepsze jest, że
ostatnio powiedziala, ze w zasadzie to jej na tej pracy wcale nie zalezy... Az
mnie zakulo cos w srodku! Co za ludzie dostaja za nic prace i nawet docenic tego
nie potrafia!!!!! Szkoda gadac. Ja obecnie juz szukam jakiejkolwiek, za
jakiekolwiek wynagrodzenie, aby tylko wyjsc z domu, wyjsc do ludzi, aby ciagle
nie siedziec w domu i nie pograzac sie w tej beznadziei. Bo nadziei na lepsze
jutro nie ma, przynajmniej ja nie widze.

[halas1961]

A jak juz na temat szukania pracy to i ja sie wypowiem. Staz pracy(okresy
skaldkowe i nieskladkowe) razem 31 lat. Obecnie konczacy sie zasilek dla
bezrobotnych, od czasu do czasu w takiej jednej upadającej firmie kadry, zusy
itd. na czarno za tzw.:) stypendium, bo wynagrodzeniem tego nazwac nie mozna.
Wiek 49 lat. Wysłanych CV przez poltora roku okolo 500, odezwa - 4, rozmów
bezpośrednich -3, telefonicznych, ze niby sa zainteresowani - 3.Sluchajcie co
Wam powiem, z perspektywy swojego dlugiego stazu. Nie idźcie do pracy tam, gdzie
bedziecie się czuc upodleni, poniewierani, poniżani, niedocenieni. Pracowałam 8
ostatnich lat w takim miejscu i mimo ze teraz nie moge nic znalezc(mam
wymagania:)i jestem stara:)czuję się wolna, czas tam przepracowany uważam za
stracony. Poza tym, nigdy nie stawiajcie pracy na pierwszym miejscu w swoim
zyciu(byl okres ze tak mialam).
Moje szczególne wymagania:) co do przyszlej pracy:
nie bede pracowac w niedziele(juz mam poza soba nadgodziny kosztem rodziny), nie
bede pracowac u kogos kto nie szanuje ludzi.
I wciaz mam nadzieje, ze jesli jeszcze bede pracowac to znajde takie miejsce jak
wyzej. Wiec Wy mlodzi, wyksztalceni nadziei mi tu nie traćcie:) Poza Wami o
wiele wieksze i wazniejsze przezycia. To jest dołujące, ale gadajcie gdzie sie
da , piszcie gdzie sie da, dzwoncie, itd. Pozdrawiam
Halina-mama Agatki

[dorrita79]

Jesteś Kochana Halinko. Dziękuję za to co napisałaś.
wielki, wielki całus dla Ciebie
Dora

szara rzeczywistość

[dorrita79]

muszę Wam się pożalić No może nie muszę, ale chcę.
Z Darrenem podjęliśmy decyzję o jego wyjeździe 1 marca do Anglii za pracą, bo
tutaj nie wydalamy z jego pensji (ja do tej pory nie znalazłam pracy).
Zwyczajnie momentami na chleb nam brakuje. Czuję się winna trochę tej sytuacji,
bo nie mam pracy. Jednakże co ja mogę więcej zrobić, jeżeli wysyłam CV, chodzę
na rozmowy..
Więc już za tydzień zostanę sama; bez pracy i mego mężczyzny obok. Ja nie wiem
jak to zniosę -tą pustkę. Wiem, że to chwilowe (do sierpnia) i jedyne rozsądne
wyjście. Wiem, że to dla naszego dobra i naszej przyszłości.
życie ciągle mi pokazuje, że muszę dokonywać wyborów, ponosić jakąś cenę. Ale
coś chyba mało pilna uczennica jestem, bo ciągle mnie to wszystko zadziwia;-)

Dobranoc

[tilia7]

Wiesz Dorotko,ta szara rzeczywistość potrafi dobić.Nie dość,że żałoba,że ból,że
rozpacz to nawet przeżyć tego w spokoju nie można,bo właśnie rzeczywistość
skrzeczy i domaga się ciągle uwagi.Ja mam sklepik swój,więc niby mam
pracę.Cóż,kiedy nawet na opłaty nie zarabiam i na garnuszku rodziców jestem,a
mało,że mnie utrzymują to jeszcze do sklepu dokładają.Łeb mi już pęka od
myślenia,co z tym zrobić.Jak zamknę to się będę tak jak Wy tułać bez pracy,w
szkole już pracować nie chcę,a też niełatwo się załapać,ciągnąć na siłę kiedy
się dokłada jeszcze gorzej,pomysłów na zmiany czy ulepszenia zero bo w głowie
zupełnie inny świat:(((Nie wiem skąd brać siłę.Więc i Tobie nie wiem,co doradzić.
Przytulam Cię mocno.

[dorrita79]

heh....znowu morze łez.............. a wręcz wycie... musiałam odpokutować
wczorajsze napisanie tej historii swej.... to wbrew pozorom wciąż dotyka i boli,
kiedy się nad tym zatrzymać na dłużej
Wczoraj starałam się być silna, i nie ryczeć zbytnio, co by dzisiaj normalnie na
rozmowie rekrutacyjnej wyglądać....
ale dzisiaj już mogłam sobie na ryk pozwolić....już mi trochę lżej na sercu
ale proszę o przytulenie, każdy tulak się przyda

wiecie, też moje poczucie własnej wartości podkopuje, że nie mogę zadnej pracy
dostać... przynajmniej raz w tygodniu jestem na rozmowie, ale nic z tego nie
wynika. Wiem, że aplikuję na niższe stanowiska, ale.... na dzisiaj to mi
styknie. Widać wciąż jestem, za dobra i chyba mi nie wierzą, że mogę chcieć na
tych stanowiskach pracować (choć staram się przekonywać jak mogę) i na dłużej.
wiem, praca nie najważniejsza....ale co ja zrobie, ze dupa ze mnie wołowa?

ściskam
Dora

[halas1961]

Dorotko przytulam Ciebie i sama sie do Ciebie tule
W temacie zanizania wlasnej wartosci: ocena lekarza psychiatry co do mojej
osoby (miedzy innymi)"Bardzo mocno zanizona samoocena". Tak ze witaj w klubie:)
Ze smiechem to mówię, bo w tej chwili jakos mi to zwisa.
Tu cytat z dzisiejszej rozmowy telefonicznej: pracodawca -"a ile Pani ma lat?";
ja -"48"(rok sobie odjęłam); pracodawca-"dziekuję"; ja -już do siebie- "a paszoł
won"

Raz jeszcze tule
Halina-mama Agatki

[999mamuska]

Przytulam Cię Dorotko.

[mocnakrysia]

Nie poddawaj się Dorotko. Pewnie w końcu znajdziesz tę pracę , jesteś młoda,
piękna, wykształcona,mądra i pracowita -co widać po stronie internetowej. A i
jeszcze masz doświadczenie. Mocne przytulenie dla ciebie.

[dorrita79]

aleś mi posłodziła;-)
jak widać w dzisiejszych czasach to nie wiele znaczy.
czasami lepiej żebyś była głupsza, do tego blondi, z doświadczeniem i najlepiej
studentka;-)
ja zaczynam wierzyć, że prędzej mi pryszcz na tyłku wyrośnie, niż zdąże się na
jakąś normalną pracę w tym kraju jeszcze przed wyjazdem załapać;-) (nie wiem czy
się śmiać, czy płakać)

nuuudna w swych marudzeniach jestem. Chyba muszę płytę zmienić;-)
kopnijcie mnie w żyć, to może się zamknę;-)

Dzięki za tulaski
Dora

[grazyna1965]

Dorotko, przytulam Cię mocno choć sił i energii to ja nie mam
dzisiaj żadnej. Mój mąż dzisiaj poszedł do szpitala, jestem sama w
pustym domu i pytam Boga dlaczego tak bardzo mnie doświadcza? I już
nie wiem o co mam prosić Boga..
Grażyna,mama Patryni

[dorrita79]

Grażynko tulam.
Widzisz, Twój mąż w szpitalu a ja pitole o jakiejś głupiej pracy:-((

[tilia7]

Nie Dorotko,to nie jest głupie.Bo jak człowiek w niczym oparcia nie ma i nawet
zwykłych spraw bytowych nie ma zapewnionych,to jak ma żyć?Tak jakby nam innego
bólu było mało.
A swojego gabinetu nie chcesz otworzyć?Tylko,jak wyjeżdżasz to Ci się chyba nie
opłaca?
Przytulam Ciebie i resztę potrzebujących przytulenia.Też się zaliczam,bo
beznadziejne to wszystko,że tylko siedzieć i wyć:(

nie wytrzymuje już tego ciśnienia

[dorrita79]

Gdzie mam to napisać jak nie tu?
Dzisiaj jadąc na rozmowę o pracę trafiłam na tzw "kretynów" i tylko zmarnowałam
czas i nerwy. Luby właśnie stracił pracę w Anglii... a ja już nie wytrzymuję
tego ćiśnienia dołka finansowego. Mam już tego serdecznie dość :-((( normalnie
od kilku dni codziennie płaczę z besilności. brakuje mi cierpliwości...i
zawierzenia Bogu, że to wszystko jest po coś...
zwyczajnie nie daję rady...

przytulcie mnie

[agalt]

Dorotko kochana,
Praca sie znajdzie. Nie płakaj:) Masz tylu Orędowników w Niebie.
Poproś Ich o pomoc. Na pewno wszystko sie ułoży. Mój Jaś mawiał, że
jesli cos jest nam zabrane to po to, żeby zrobic miejsce lepszemu.
Był czas, że miałam wątpliwości. Ale jak ograniczam sie do
dosłownego rozumienia słowa "coś", to dostrzegam, że chyba tak
własnie jest.
Przytulam Cie serdecznie
a/

[tilia7]

Ja też Cię przytulam Dorotko a frustrację finansową rozumiem.Sama co chwilę
ryczę z bezsilności i wściekam się,że nawet żałoby nie mogę spokojnie przeżywać
bo wciąż cholerna kasa,kasa,kasa...a właściwie jej brak

[agni-123]

Dorotko łączę się zTobą w bólu i serdecznie Cię przytulam,bo mam ten
sam problem.Zwolnili mnie w listopadzie,bo sobie podobno sie
zmieniłam po śmierci męża i potrzebowałam wyciszenia.Prosiłam o
miesiąc na "poprawę nastroju",ale dali mi wymówienie..Wysyłam od
grudnia CV,starałam się o staż i nic.Nie wiem co ze mną nie
tak.Chyba jestem już za stara na pracę,bo po 35 roku życia to juz na
odstrzał.Szlag mnie trafia,że inni mają wszystko,a ja z roku na rok
wszystko tracę.W 2008 męża,w 2009 pracę.Dlatrego Nowy Rok już mnie
nie cieszy,wogóle to już nic-oprócz córek.Nigdy nikomu niczego nie
zazdrościłam,starałam się być otwarta na ludzi,ale powoli tracę
siły.Dobrze,że są te fora,gdzie jeden drugiego zrozumie.I dzikuję Ci
dorotko z aTwoją stronę,bo tam odkryłam,że są etapy żałoby,że żałoba
to nie tylko 1 rok i jest już normalnie.Ale szkoda,że osoby wokół
tego nie wiedzą.Jak im mówię o tym to sie śmieją,że mi sie coś
dzieje.To po co tłumaczyć jak oni sa mądrzejsi.

[margolka-and-more]

Mocne przytulenie przez pół Polski. U mnie zawsze ratunek przychodzi za
pięć dwunasta. Czasem za trzy. Może i u Ciebie tak będzie?... Z całego
serca Ci tego życzę

[dorrita79]

Wiedziałam, że mogę liczyć na dobre słowo od Was.
To już nie chodzi o moją pracę (nie muszę jej znaleźć, daję sobie na to już
zgodę), ale jak się dowiedziałam, że luby tam stracił....to już w ogóle załamka
na całego.
To takie przyziemne, ale to naprawdę boli....kiedy muszę się zastanawiać skąd
wziąć na rachunki.
Ja wierzę, że Darren za chwilę znajdzie inną pracę....no, ale zanim się
odkujemy, to jeszcze trochę to czasu potrwa, a mnie już cierpliwości brak...bo
już bym chciała mieć czyste konto i nie bać się o "jutro". To życie w
niepewności mnie wykańcza. Za słaba jestem na to. Chciałabym, żeby w moim życiu
zrobiło się wreszcie "łatwo" a nie tylko wiecznie pod górkę. Czy jestem
mankoltentką?
Tak bardzo chciałabym móc wreszcie cieszyć się każdym dniem, ale ciężko...jeśli
każdy dzień przynosi jakieś "niespodzianki"
Ostatnio też odezwały się pewne sprawy formalnościowe związane z wypadkiem i
tamtym miejscem ... heh, chciałabym już o tym zapomnieć, a niestety biurokracja
mi nie pozwala:-((( Boli.

dziękuję za przytulenie
mam nadzieję, że za jakiś czas znów stanę "na nogi"

ściskam Was wszystkie
Dora

[agni-123]

Niech życie przynosi nespodzianki,ale miłe,bo dość już tych złych.Ja
myślę,że już swój limit nieszczęść wyczerpałam i też mam nadzieję na
poprawę losu i że wstanę z pozycji klęczącej do pionu.

[tilia7]

A ja Was na razie tylko podziwiam za nadzieję,bo sama już chyba w nic nie wierzę:(