jesli jest

[kasta4]

jesli Bog jest i jest wszechwiedzacy po co nam ten calky sprawdzian. Wie jak
slaba jestem i ze moge sie poddac po tym jak zabral mi meza. Wie, ze ledwo
daje rade. Wie, zo moze skocze na tory!!! Przeciez on to wie wiec po co nas
testuje jak zabawki!!!!

[tilia7]

No właśnie, po co...

[m-i-l-v-a]

...bo może tu nie chodzi o NIEGO. Może chodzi o Ciebie. On wie, ale moze Ty
czegoś o sobie nie wiesz, a masz się dowiedzieć, zrozumieć...Może chce Ci
udowodnić, ze jesteś silniejsza niż myślisz...mnie to wiele razy udowadniał
(przytrafił mi się w życiu prawdziwy zmasowany atak)....w koncu uwierzyłam, ze
jestem silna...i jestem silna.
Zycze Ci siły, abys mogła dać radę...

[tilia7]

m-i-l-v-a teoretycznie masz rację.Ale ja nie chciałam być silna, chciałam być
kochana, szczęśliwa.Tylko tyle...

[m-i-l-v-a]

....ja chciałam dokładnie tego samego, ale to widocznie nie było mi
pisane...trudno...

[kasta4]

A moze jest tak jak wyznaja racjonalisci???? Tam nie ma nic. jestesmy materia.
Swiat miliony lat przed nami sie toczyl i bez nas tez bedzie dzialal?? Moze
wiara to tylko nasz wymysl zeby czegos sie lapac? Zeby bylo na kogo zwalac i
zeby bylo kogo blagac i miec w kim nadzieje? Przeraza mnie ze ta teoria moze byc
sluszna

[tilia7]

W tej wizji nie ma nic przerażającego.Wręcz przeciwnie, w niej jest
miejsce dla nas, jest obietnica spokoju i wieczności, tylko nieco
inaczej rozumianej.Naprawdę łatwiej Ci przyjąc,że to Bóg zsyła
choroby, nieszczęścia?Łatwiej Ci myślec, że np. ktoś umiera na raka,
bo Bóg go na tą osobę zesłał?Że Bóg odbiera zycie-przedwcześnie,
naszym ukochanym mężczyznom, czyimś ukochanym dzieciom?Mnie łatwiej
przyjąc, że to po prostu natura,kolej rzeczy, przypadek-okrutny,ale
przez nikogo nie zawiniony, coś się polątało w genach, nikt tego nie
chciał, nikt nikogo tym nie doświadcza.Nie trzeba wtedy nikogo za to
winic, do nikogo miec żalu.Świat był o wiele wcześniej niż my,ludzie
się tu pojawiliśmy.Był i sobie bez nas doskonale radził.Świat nie
kończy się na tej planecie, na tym niebie, na tym słońcu.Jest
nieskończonością.Czy to takie złe wiedziec, że po prostu jest się
cząstką tego wszystkiego, że kiedy się odejdzie to nasza energia
wróci na swoje miejsce, że może będziemy mogli połączyc się z
energią ukochanego człowieka,że tak jak teraz jesteśmy cząstką
swiata tak i potem będziemy?.Mnie tylko ta wizja daje spokój i
pocieszenie.A jesli nie ma tam zupełnie nic, to w momencie smierci
już nie będziemy o tym wiedziec.Lepsze to niż wizje piekła i czyścca
i Boga, który nieustannie nas sprawdza i wiecznie mało mu naszej
krzywdy:(

[jaga123-0]

Tilia! Po raz kolejny napiszę, że całkowicie zgadzam się z Twoimi
poglądami, nic dodać nic ująć. Miło jest czytać, że ktoś myśli
podobnie. To oznacza, że ja jeszcze nie zwariowałam. Wcześniej
rozmawiając z ludźmi, czytając ich teorie, sądziłam, iż ja chyba
jestem nienormalna. Wszyscy głoszą teorię istnienia Boga, istnienia
drugiego (tego lepszego) świata. Dlaczego, skoro jest tam tak
dobrze, nie chcą tam pójść. Wokół mnie wszyscy głeboko wierzący,
zaczynam czuć się trędowata, bo ośmielam się mieć inne zdanie, bo
nie chodzę do kościoła, bo nie wierzę w Boga, który ma jakiś cel,
aby nam dokuczyć. Ludziom, albo się udaje przeżyć dlugie lata, albo
nie. To nie ma nic wspólnego z Bogiem, to kwestia przypadku,
okoliczności. Miałeś szczęście dożyć w zdrowiu długich lat, albo
nie. I możemy tylko przeklinać zły los, że zostaliśmy tak okrutnie
potraktowani (właśnie przez los). Dla mnie mówienie, że Bóg tak
chciał, to bluźnierstwo.On nie ma z tym nic wspólnego (zakładając,
że istnieje). Właściwie nic odkrywczego nie napisałam, Ty już to
napisałaś wcześniej ,ale po prostu chciałam zabrać głos. Pozdrawiam.

[annubis74]

przepraszam m-i-l-v-a ale to może i nieźle brzmi w książkach w
filmach, w odniesieniu do innych
jeśli jest coś czego o sobie nie wiem i w ten sposób przez śmierć
mojej Mamy mam się tego dowiedzieć to wolałabym obyć się bez tej
wiedzy

[m-i-l-v-a]

Tak, tylko, ze ja nie pisałam ani o ksiazkowych, ani o filmowych bohaterach...ja
pisałam o sobie. Podobnie jak wszyscy chciałam miłości, szczescia, poczucia
bezpieczeństwa. Tak jak wszyscy krzyczałam, ze nie mam sił, a może nawet, ze nie
chce już żyć. I kiedy wydawało mi się, ze przygnieciona jednym ciezarem nie
jestem w stanie uniesc drugiej, a potem kolejnej traumy coś udowadniało mi, ze
jestem w stanie. Chociaz nie raz nie miałam siły się nawet obudzić, nie mogłam
sie poddac , bo byłam komus potrzebna, najpierw rodzicom, potem mamie, potem
jeszcze komuś...i cały czas mojemu dziecku... no i chyba w koncu zahartowałam
się w bojach, chociaż niedawno musiałam przejsc jeszcze jedna cięzką probe
całkowitego uzaleznienia od innych z powodu wypadku. To, ze stałam się silna, a
moze tak mi się czasem wydaje, wcale nie oznacza, ze moje marzenia o szczesliwym
życiu umarły. Nie robie sobie tylko zadnych nadziei....I kiedy coś złego mnie
spotyka nie pytam już :"dlaczego mnie to spotkało?", bo kiedyś na takie pytanie
rzucone w rozpaczy usłyszałam : "a dlaczego nie?". Odpowiedz wydała mi się
sensowna, dlaczego nie?

[m-i-l-v-a]

jak wiec więc widać czegoś mnie to nauczyło: ze mogę zniesc więcej niż
manifestuję, że nie mam większego wpływu na swoje zycie, nauczyło mnie też
cierpliwosci i pokory, uswiadomiło, ze nie tylko ja jestem ważna, pokazało, mi ,
ze ludzie są dobrzy (moze nie wszyscy ale znacznie wiecej niż myslałam),
nauczyło mnie cieszyć się ze zwykłych prozaicznych rzeczy, zmieniło nieco moja
hierarchię wartości. Jestem innym człowiekiem....

[tilia7]

Zgadzam się z Tobą Milvo w pewnym sensie, to prawda, że człowiek znajduje siłę,
której nie miał, że dowiaduje się rzeczy, o których nie wiedział itd.Ja już też
przeżyłam wcześniej ciężkie chwile, depresję, psychoterapię i tak, zgadza się,
jestem teraz innym człowiekiem.
Tylko dwa moje ale: pierwsze - wiedziałam już po wcześniejszych przejściach i po
tym niechcianym "wzbogaceniu",jak się dalej duchowo rozwijać, jak iść tą drogą,
że tak powiem "oświecenia" i doprawdy nie potrzeba mi było więcej cierpień a w
każdym razie nie takich, że padłam na ryj, brzydko mówiąc i na razie to nie
tylko mam wrażenie, że się cofam w tym rozwoju, to jeszcze nawet nie wiem, czy w
ogóle dam radę wstać.Czy będę chciała jeszcze wstać.
I drugie ale: Twoja odpowiedź na pytanie "dlaczego?"- " a dlaczego nie?" jest
jak najbardziej słuszna, tak to chyba działa,na to wygląda.Tylko, jeśli tak to
działa, to niech to po prostu będzie przypadek, zbieg okoliczności,tzw. kolej
rzeczy a nie TAKI Bóg, który w imię "dlaczego nie?" odebrał mi ukochanego
człowieka,zniszczył mi życie,odebrał nadzieję...Bardzo proszę, WSZYSTKO tylko
niech nikogo takiego nie będzie...

[halas1961]

MIlvo madrze napisalas"a dlaczego nie"...Wogle Twoja wypowiedz choc
nie skierowna do mnie bardzo mnie na duchu podniosla i pocieszyla.
Dziekuje Ci z calego serca.
Wydaje mi sie, ze nie mozemy obwiniac Boga za to co sie dzieje w
naszym zyciu.
Nie potrafie tego w racjonalny sposob wytlumaczyc, ale moze to
wlasnie jak oczekuje Tilia jest przypadek, ktory czasem dotyka
wkolko tych samych ludzi...A moze to co sie dzieje teraz w jakis
sposob jest potrzebne (choc my sie na to nie chcemy zgodzic, choc
nam sie to wydaje okrutne)z perspektywy zycia wiecznego...
Halina-mama Agatki

[tilia7]

Jeden z ulubionych wierszy, jednego z ulubionych poetów.Pewnie znacie ze szkoły

"Urszula Kochanowska"

Gdy po śmierci w niebiosów przybyłam pustkowie,

Bóg długo patrzał na mnie i głaskał po głowie.



"Zbliż się do mnie, Urszulo! Poglądasz, jak żywa...

Zrobię dla cię, co zechcesz, byś była szczęśliwa."



"Zrób tak, Boże - szepnęłam - by w nieb Twoich krasie

Wszystko było tak samo, jak tam - w Czarnolasie!" -



I umilkłam zlękniona i oczy unoszę,

By zbadać, czy się gniewa, że Go o to proszę?



Uśmiechnął się i skinął - i wnet z Bożej łaski

Powstał dom kubek w kubek, jak nasz - Czarnolaski.



I sprzęty i donice rozkwitłego ziela

Tak podobne, aż oczom straszno od wesela !



I rzekł: "Oto są - sprzęty, a oto - donice.

Tylko patrzeć, jak przyjdą stęsknieni rodzice!



I ja, gdy gwiazdy do snu poukładam w niebie,

Nieraz do drzwi zapukam, by odwiedzić ciebie!"



I odszedł, a ja zaraz krzątam się, jak mogę -

Więc nakrywam do stołu, omiatam podłogę -



I w suknię najróżowszą ciało przyoblekam

I sen wieczny odpędzam - i czuwam - i czekam...



Już świt pierwszą roznietą złoci się po ścianie,

Gdy właśnie słychać kroki i do drzwi pukanie...



Więc zrywam się i biegnę! Wiatr po niebie dzwoni!

Serce w piersi zamiera... Nie!... To - Bóg, nie oni!...

[m-i-l-v-a]

Ja tez bardzo lubie ten wiersz, chociaż wolałabym, żeby niósł trochę inne
przesłanie, żeby pokazywał niebo jako miejsce szczęsliwe, gdzie nic nie zakłóca
spokoju naszym bliskim ( ja tak to chcę widziec)
Tesknote wolałabym zostawić żywym... to byłby sygnał, ze nie będe tesknić cała
wieczność..., bo przecież nigdy nie ma tak, ze Ci, których kochamy sa po jednej
stronie...Leśmian stworzył takie troche ziemskie niebo, ale może chciał też
pokazać, że nic nie jest w stanie przerwać więzi z bliskimi...nikt nie jest w
stanie pocieszyć rozdzielonych....

[tilia7]

Ja też mam nadzieję, że "TAM" gdziekolwiek to jest, nie jest tak jak w tym
wierszu.Zacytowałam go dlatego, że dla mnie, mnie która zostałam tutaj, Bóg
pocieszeniem nie jest a tym bardziej żaden Jego boski plan.I tak jak Urszulce w
wierszu nie mógł zastąpić rodziców, tak i mnie wiara nie zastąpi miłości a Bóg
ukochanego człowieka.

Księdza Twardowskiego cenię.To był świetny poeta a przy tym człowiek skromny,
prosty(w pozytywnym znaczeniu), wyrozumiały i wierzący bardzo, ale nie
narzucający się z tym nikomu.Taki ksiądz-filozof, który mówi:usiądź, przeczytaj,
zastanów się, może znajdziesz tą swoją drogę...

[annubis74]

Leśmian... jego wizja nieba jest taka piękna i taka okrutna i taka
ziemska... i taka jak byśmy chcieli...
a ja ostatnio przeczytałam gdzieś zdanie "Bóg to za mało...
potrzebni są ludzie..." Pięknie wyraża to ten wiersz... bo tęskniąc
do raju (jeśli wierzymy że istnieje) to nie tęsknimy do Boga, ale do
tych których utraciliśmy i którzy, jak mamy nadzieję, nast tam
oczekują... i on to chyba źle znosi...

A moze jest tak?

[m-i-l-v-a]

A moze to co sie dzieje teraz w jakis
> sposob jest potrzebne (choc my sie na to nie chcemy zgodzic, choc
> nam sie to wydaje okrutne)z perspektywy zycia wiecznego...
> Halina-mama Agatki
>
A może jast tak jak napisał Twardowski?

Zaufałem drodze
Wąskiej
takiej na łeb na szyję
z dziurami po kolana
takiej nie w porę jak w listopadzie spóźnione buraki
i wyszedłem na łąkę stała święta Agnieszka
-

[waga_a]

Ksiądz Twardowski nie stracił syna, nie patrzył przez 14 miesięcy na nieludzką
mękę swojego Dziecka, na jego walkę o godność i życie, nie
przeżył uczucia nie do przeżycia dla rodziców gdy Bóg pozostawał głuchy i
nieruchomy jak głaz..
Wiersze księdza Twardowskiego są piękne, ale dla mnie nie niosą pocieszenia.
Gosia

[tilia7]

W moim obecnym stanie NIC nie niesie pocieszenia, zupełnie NIC.Nie interesuje
mnie co będzie potem, ani czy ktoś to planuje czy nie, nie obchodzi mnie żaden
wyższy sens.NIC.Interesuje mnie teraz.MOJE teraz.A teraz jest tylko ból,
rozpacz, tęsknota, która zabija dzień po dniu i odbiera zmysły

[waga_a]

Wiem, moja kochana, wiem..
Bardzo mocno Cię przytulam Cię do serca.
Gosia

[m-i-l-v-a]

Gosiu, Tilio...nawet nie próbuję Was pocieszyć, bo myślę, że to niemożliwe. Mogę
co najwyżej spróbować zrozumiec Wasze cierpienie, bunt, chociaż i to nie do
końca na pewno mi się uda...Nie da się nikomu powiedzieć, żeby w coś uwierzył,
jezeli ten ktoś tego nie czuje...Ja mam łatwiej, bo wierze, ze rozstanie z moimi
bliskimi jest czasowe. Na pewno z perspektywy nieba i wieczności jest to chwila
(jak u Boga Leśmiana- "WKROTCE przyjdą"), z naszej perspektywy to cała
"wieczność" wydłużona tęsknotą. Z drugiej strony nie mozemy odejsć tam (taki
przecież mógłby być nasz wybór), bo przeciez Tu jesteśmy potrzebni, poza tym ten
wybór na pewno znowu by kogoś unieszcześliwił...Na pocieszenie nie mogę
powiedzieć WAM własciwie nic... i to jest smutne, bo bardzo bym
chciała....Szkoda, ze tak ułozony jest swiat, szkoda, ze tak naprawdę mamy
niewielki wpływ na nasze zycie....
Do Gosi....Twardowski nie stracił dziecka, ale na pewno rozumiał cierpienie
dzieci, ich walkę o godność i życie mimo strasznych ograniczeń, bo pracował
długo z ciężko chorymi, uposledzonymi dzićmi...To nie to samo, co patrzeć na
własne cierpiące dziecko, ale na pewno równiez pomaga wiele zrozumieć...

[annubis74]

też to rozumiem.... choć pewnie tęsknimy za czym innym... Ty za
ukochanym mężczyzną... ja za ukochaną Mamą
tylko u mnie oprócz tego bólu jest jeszcze niewyobrażalny strach...
co jeszcze los igrający z nami moze mi zabrać... bo przecież może...
no bo dlaczego nie?...

[tilia7]

Gosiu dziękuję i też przytulam ciepło.Straszne jest to, że tyle tego
cierpienia.We wszystkich możliwych postaciach...

Milvo tobie również dziękuję, choc różnią nas poglądy.Ja też mam
nadzieje, że w jakiś sposób się spotkamy po smierci z bliskimi.nie
jest to jednak wizja zgodna z doktryną katolicką.

Annubis,ja też się tego cholernie boję.Ja już mam dośc,ale czy los
będzie miał dośc dręczenia mnie...skąd to można wiedziec.Współczuję
Ci bardzo.Pewnie przezywamy te straty trochę inaczej i nieco inne
temu towarzyszą uczucia, ale ból pewno ten sam:(

[annubis74]

w takim sensie to ja też otrzymałam podobna lekcję
jestem nikim, prochem, pyłem, świeczką którą może zdmuchnąć byle
podmuch... nauczyło mnie że nie mam wpływu na to co się dzieje
walczyłam o życie mojej Mamy a równie dobrze mogłabym nie kiwnąć
palcem - skutek byłby ten sam
tylko zastanawiam się dlaczego akurat ja otrzymałam tę lekcję
bo nie miałam nigdy przesadnych wyobrazeń na swój temat, na swoja
rolę w świecie, mo rodzice wpoili we mnie żeby brać pod uwagę zdanie
innych, dobro innych, więć dlaczego dostałam taką lekcję?

[kasta4]

ja w niego nie wierze a jesli jest to jest............... nie napisze tego slowa
zeby nikogo nie urazic. To podly....... ktory zabawia sie moim kosztem. Jak mogl
cos takiego zrobic??? Po co?????? Bawi go to ze ktos tu zostaje i cierpi??????
Jak on smie nazywac sie moim ojcem, nienawidze go

[m-i-l-v-a]

Rozumiem Twoje rozgoryczenie- straciłaś bliska osobą i normalne jest, ze nie
mozesz się z tym pogodzić. Jednak nie sadze, zeby ktokolwiek, a szczególnie Bóg
-jeżeli istnieje- mogł sie zabawiać Twoim cierpieniem, nikt nie ciszy się z
takiego nieszczęscia... to niemożliwe....na pewno niemożliwe.

[annubis74]

przez chwilę miałam podobne uczucia
dlatego wolę nie wierzyć że jest bo gdybym wierzyła to musiałabym go
nienawidzić
nie dla mnie te historie o lekcjach wynoszonch z cierpienia, o
doświadczaniu nas czymś tam w imię jakichś nieznanych boskich
planów, które może nam się kiedyś objawią
wolę wierzyć ze go nie ma - przynamniej w wydaniu którym karmi nas
religia
najbliższe mi są poglądy tilii, że wszyscy jesteśmy częściąjakiejś
wielkiej kosmicznej układanki, której nie ogarniamy, że wszyscy
jesteśmy częścią boga
Trzymaj się, trzymaj się mocno

[m-i-l-v-a]

> tylko zastanawiam się dlaczego akurat ja otrzymałam tę lekcję
> bo nie miałam nigdy przesadnych wyobrazeń na swój temat, na swoja
> rolę w świecie, mo rodzice wpoili we mnie żeby brać pod uwagę zdanie
> innych, dobro innych, więć dlaczego dostałam taką lekcję?

Ja tez się czasem zastanawiam dlaczego dostałam tak wiele bolesnych lekcji jedną
po drugiej. Jeszcze nie oswoiłam się z myslą, ze kogoś nie ma na zawsze, a już
ktoś inny dostawał wyrok... i tak trzy razy pod rzad z czestotliwością co kilka
miesiecy, do tego bardzo trudne zycie, z brakiem poczucia bezpieczenstwa... i
wreszcie informacja o chorobie... i oczekiwanie w panice na wynik i wątpliwości:
czy przygotowywać syna do całkiem samotnego wchodzenia we wczesna dorosłosc.
Wynik korzystny ale za to wypadek... i uziemienie na pol roku. Cięzka praca,
zeby odzyskać to co już miałam, zeby chodzić....ale z drugiej strony radość
nawet z małych postępów, z powodu zwykłej kąpieli w wannie, z powodu
zakonczonego sukcesem transportu filizanki z kawą (na czworakach) do salonu, z
powodu pierwszego spaceru, pokonania kilku schodów... i z wielu innych rzeczy,
ktore do tej pory przyjmowałam jako coś należnego mi.... i swiadomość jak kruche
i ulotne jest wszystko, również nasze życie, jak bardzo trzeba je kochać,
cieszyć się nim...i dziekować za kazdy dzień...i zyc tak jakby kazdy dzien mógł
być ostatnim. Może to miałam zrozumiec....?Nie lubię się tak otwierac,
przepraszam , ze to napisałam, ale może teraz będzie niektórym łatwiej zrozumieć
moj punkt widzenia....

[tilia7]

Tak Milvo, teraz łatwiej mi zrozumieć Twój punkt widzenia a jednocześnie nadal
pytam:po co to wszystko?Z tego co piszesz dostałaś naprawdę paskudny wycisk od
życia.Podziwiam Cię, że potrafisz mimo to zachować pogodę ducha i cieszyć się
życiem.Ale i tak nie rozumiem, jaki mógłby być sens tego wszystkiego.Po co aż
takie cierpienie?Po co tyle bólu?Wiem, Ty piszesz, że dzięki temu dowiedziałaś
się, jaka jesteś silna i jak kruche i cenne jest życie.To na pewno ważny etap
naszego rozwoju.Ale mimo wszystko nie ma we mnie zgody na te wszystkie
tragedie.Ja doceniałam to życie bardzo bardzo mocno.Teraz sama nie wiem.Naprawdę
nie wiem czy bardziej przeraża mnie w tej chwili śmierć czy życie.Może jakoś
sobie poradzę, ale brzemię jakie niosę mnie przytłacza.Pozdrawiam Cię ciepło i
serdecznie.Jesteś dzielną i silną kobietą

[kasta4]

zgadzam sie i chce cos dodac - po gow.........o mi dowiadywac sie ze jestem
silna w taki sposob???!!! jesli jest Bog i chcial mi to pokazac w ten sposob to
nawet nie napisze wyzwisk bo na niego nie znajduje

[karnivora]

I tak Bóg sobie bez Ciebie radzi/
Ty bez Niego -nie. Zresetuj

[annubis74]

a wyobrażasz sobie Boga bez wyznawców, bez ludzi
trwającego w swojej wieczności i wszechświecie bez końca
Tworu becielesnego który istnieje tylko przez słowa
ale gdyby nie było ludzi kto wypowiadałby te słowa
kto nazwałby absolut?
jest teoria lingwistyczna która mówi że jeśli czegoś ne potrafimy
nazwać to to nie istnieje
nienazwany bóg też by nie istniał

[tilia7]

Dokładnie.Czy nie tak to się zaczyna:"Na początku było Słowo..."?

Chciałam przypomniec jeszcze raz, że to co dziś uznajemy za mity i
traktujemy jak bajki, cała mitologia Greków,Rzymian,Egipcjan,Inków
itp. to były ogromne religie, które przez wieki były podstawami
funkcjonowania wielkich imperiów,które tworzyły wartości,zasady
moralne, wpływały na politykę i życie zwykłych ludzi i które nadal
mają ogromne znaczenie kulturalne nawet dla nas wychowanych już w
tradycji judeo-chrześcijańskiej.I co się stało z tymi bogami?
Umarli.Czemu?BO LUDZIE PRZESTALI W NICH WIERZYC.
Wnioski z tego?Są dwie możliwości.Albo jak pisze Annubis tworzymy
tego boga i On naprawdę tylko w tym sensie istnieje,że my w Niego
wierzymy.Albo istnieje jakiś Bóg który jest wszystkim i wszystko
jest Nim,ale ten Bóg jest zupełnie niezależny od religii."Jestem
który jestem" a wszystkie religie to bajki i mity, które próbują w
nieudolny sposób poznac Niepoznawalne

[edzia764]

Bóg nie zdejmuje ciężarów,
wzmacnia tylko plecy …
Franz Grillparzer
Kasta nie ma takich słów, aby złagodzić Twój ból, słów, które pomogą
Ci przejść przez ten bardzo trudny początek "nowej drogi". Tak jak
wszystkie "forumowiczki" życzę Ci jednak wytrwałości .... i walcz
dzielnie ... bo masz dla kogo .... Irena

[kasta4]

dziekuje za mile slowa - sciskam was. Tak z ciekawosci edzia - skad wiesz ze mam
dla kogo sie starac?

[edzia764]

Kasta .... ja śledzę Twoją historię od samego początku nie tylko
tu , ale równiez na forum "mama wdowa". Wiem, jaką przeżywasz
tragedię, dlatego musisz walczyć .... Jeśli znalazłaś się w tym
gronie osób, które mają problemy ze znalezieniem odpowiedzi na
pytanie DLACZEGO !!!!!!! .... JAK MAM DALEJ ŻYĆ !!!! korzystaj może
z doświadzenia ich, jak sobie poradzić w tych pierwszych chwilach,
jak przygotowac się do "nowego życia" .... Wiem, że Twoje
życie "legło w gruzach", ale masz dziecko, któremu musisz być matką.
To TY musisz przekazać mu jakiego miało Ojca ... dlatego jesli ktos
chce Ci pomóc - przyjmij te pomoc. Zyczę Ci z całego serca
wytrwałości .... Irena