Molinari

[jadwiga1350]

W jaki sposób było możliwe to oszustwo?
Pannę Izabelę można usprawiedliwić, dawno nie była za granicą, mogła rzeczywiście uwierzyć w tę wyjątkowość muzyka. Ale inni? Arystokraci? Damy z najlepszego towarzystwa? Przecież bywali w Paryżu i powinni słyszeć, widzieć, jaki to maestro z Molinariego.

[apersona]

Molinari czy Caligari?

[kociaczek456]

Izabela była próżna, pochlebiało jej jego zainteresowanie.

[apersona]

Molinari był popularnym tenorem przynajmniej w Warszawie, nie hochstaplerem czy perfidnym oszustem, to Wokulski długo nie potrafił pogodzić się, że Izabela, ten wymarzony ideał z wyższych sfer, dla którego dokonał wielkich czynów, jest płytka i leci na byle co.

[jadwiga1350]

Ale ta jego popularność była oparta na kłamstwie.

"Czy wie pan, że przyjechał ten znakomity skrzypek Molinari…
— Molinari?… — powtórzył Wokulski. — Ach, tak, widziałem go w Paryżu.
— Tak pan chłodno o nim mówi? — zdziwiła się panna Izabela. — Czyby jego gra nie podobała się panu?…
— Przyznam się pani, że nawet nie uważałem, jak on gra.
— To niepodobna!… to chyba nie słyszał go pan… Pan Szastalski (no, on zawsze przesadza) powiedział, że tylko słuchając Molinariego mógłby umrzeć bez żalu. Pani Wywrotnicka jest nim zachwycona, a pani Rzeżuchowska ma zamiar wydać dla niego raut.
— O ile mi się zdaje, jest to dosyć mierny skrzypek.
— Ależ, panie!… Pan Rydzewski i pan Pieczarkowski mieli sposobność widzieć jego album, złożone z samych recenzyj… Pan Pieczarkowski mówi, że Molinariemu ofiarowali to jego wielbiciele. Otóż wszyscy europejscy recenzenci nazywają go genialnym.
Wokulski potrząsnął głową.
— Widziałem go w sali, gdzie najdroższe miejsce kosztowało dwa franki.
— To niepodobna, to chyba nie on… On dostał order od Ojca świętego, od szacha perskiego, ma tytuł… Miernych skrzypków nie spotykają takie odznaczenia. "

Przecież nie tylko jeden Wokulski bywał w Paryżu i mógł się osobiście przekonać jaka to osobistość z Molinariego.
Muzyk brylował wśród arystokracji, wśród ludzi dla których zagraniczne wojaże były chlebem powszednim.

"Była chwila, że Wokulski uczuł żal do panny Izabeli. Jak można zapalać się do człowieka, z którego nawet hotelowa służba żartuje!… Jak można zapisywać się na długą listę jego wielbicielek… Czy w końcu godziło się zmuszać go, ażeby szukał znajomości z takim płytkim blagierem!…
Ale wnet ochłonął; przyszła mu bardzo słuszna uwaga, że panna Izabela nie znając Molinariego daje się tylko unosić prądowi jego reputacji. "

Prawda, Łęccy dawno nie wyjeżdżali, Iza mogła łatwo dać się oszukać. Ale inni?

[apersona]

No cóż arystokratkom bardziej zależy na towarzystwie celebryty niż na jakości muzyki, a jak jeżdżą do Paryża to nie bywają na koncertach dla plebsu. Swoją drogą co za niezwykły traf, że Wokulski spotkał w wielkim mieście Paryżu nieznanego wtedy Molinariego.

[apersona]

[i]"Była chwila, że Wokulski uczuł żal do panny Izabeli. Jak można zapalać się do człowieka, z którego nawet hotelowa służba żartuje!… Jak można zapisywać się na długą listę jego wielbicielek… Czy w końcu godziło się zmuszać go, ażeby szukał znajomości z takim płytkim blagierem!…
Ale wnet ochłonął; przyszła mu bardzo słuszna uwaga, że panna Izabela nie znając Molinariego daje się tylko unosić prądowi jego reputacji. "[/i]

Z książki z całego epizodu z Molinarim utkwiło mi w pamięci tylko ogromne zdumienie, że Wokulski mając o nim złe zdanie posyła mu kwiaty czy czekoladki koszami. Czemu? Co mogło kierować Wokulskim?

[matylda1001]

No jak to, co mogło kierować... chęć zadowolenia panny Izabeli, która mocno ubolewała nad tym, że "Warszawa" nie docenia tak znakomitego skrzypka.

[apersona]

Ale czemu robił to wbrew sobie? Masochista? I czy to było zanim zauważył jak Izabela się wręcz ociera o Molinariego czy potem?

[matylda1001]

Niestety, cała relacja Wokulskiego z panną Izabelą jest podszyta masochizmem.
Ocknął się z tego amoku właśnie wtedy gdy zobaczył zachowanie Izy na koncercie i może gdyby nie pani Wąsowska to byłby uratowany. Przecież Iza pierwsza ręki do zgody by nie wyciągnęła.

[sayoasiel]

Nie Wąsowska. Wąsowska to później i pogodzić jej się ich nie udało,a wzbudzić zainteresowanie własną osobą. Prezesowa Zasławska zaprosiła Wokulskiego do siebie i wspomniała,że Iza o niego dopytuje. No i oni się nie pokłócili. On po prostu zniknął.