Emilka, Ilza, Tadzio i Perry

[emdziejka]

Czwórka bohaterów cyklu o Emilce to moim zdaniem bardzo nowatorskie postaci,
przede wszystkim ze względu na podejście do rozwoju zawodowego/hobbystycznego
i stawianie na równi z życien uczuciowym.
Ci ludzie to byli pasjonaci i jednocześnie profesjonaliści, którzy za
doskonalenie tych pasji musieli częściowo zrezygnować ze szczęścia osobistego
(sczęśliwie tylko na pewien czas). przecież kiedy zawierali związki
małżeńskie byli juz - wg ówczesnych obyczajów - posunięci :) w latach.
zawsze zastanawiałam się ile lat miała Emilka, gdy wychodziła za mąż. LMM
pisze, że mijały lata... ciekawe ile.
dzięki temu wszystkiemu cykl o Emilce wydaje się być bardziej uniwersalny, a
już na pewno bardziej aktualny dzisiaj.

[mela54]

emdziejka napisała:

> Czwórka bohaterów cyklu o Emilce to moim zdaniem bardzo nowatorskie postaci,
> przede wszystkim ze względu na podejście do rozwoju zawodowego/hobbystycznego
> i stawianie na równi z życien uczuciowym.
> Ci ludzie to byli pasjonaci i jednocześnie profesjonaliści, którzy za
> doskonalenie tych pasji musieli częściowo zrezygnować ze szczęścia osobistego
> (sczęśliwie tylko na pewien czas). przecież kiedy zawierali związki
> małżeńskie byli juz - wg ówczesnych obyczajów - posunięci :) w latach.
> zawsze zastanawiałam się ile lat miała Emilka, gdy wychodziła za mąż. LMM
> pisze, że mijały lata... ciekawe ile.
> dzięki temu wszystkiemu cykl o Emilce wydaje się być bardziej uniwersalny, a
> już na pewno bardziej aktualny dzisiaj.
Myślę, że musiała być po trzydziestce...A Tadzio mimo upływu czasu ciągle tak
samo zakochany...Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma!

[pontecorvo]

To prawda, że pomiędzy Anią i Emilką istnieje przepaść. Emilka w dzisiejszych
czasach mogłaby pewnie dużo zdzialać, choć do końca też nie można być pewnym,
przecież odrzuciła mozliwość kariery w wielkim mieście, pod "mecenatem" słynnej
pisarki...

[supervixen]

Niestety chyba nie da się określić wieku Emilki na koniec serii, do pewnego
momentu upływ czas był dość konkretnie określany, potem to się zaciera. Co
prawda, zawsze mi się wydawało, że książka się kończy, gdy Emilka ma jakieś 28
lat, ale nawet nie wiem, czy to możliwe;) Z drugiej strony, Emilka jest do
pewnego stopnia autoportretem Maud, a ta miała chyba koło 36 lat, gdy wyszła za
mąż. Inna sprawa, że nie wyszła za swojego "Tadzia"...

Zgadzam się, że Emilka, Ilza, Tadzio i Perry są zupełnie inni niż reszta
bohaterów stworzonych przez LMM. Mają w sobie więcej... egoizmu, chyba tak to
odczuwam. Co ciekawe, wszyscy oni mają momenty, kiedy po prostu mnie wkurzają:D
Co nie przeszkadza mi w uwielbieniu tych książek:) Lubię zwłaszcza trzecią
część, może dlatego, że jest taka niezwykła w porównaniu z resztą dzieł Maud?
Dla mnie to jest książka bardzo ponura, panuje w niej jakiś taki dziwny
marazm... Emilka sama w Srebrnym Nowiu ze starymi ciotkami, bardzo powoli
wspinająca się na szczyty, podczas gdy jej przyjaciele kształcą się, bawią,
robią kariery. Ile razy o trzeciej w nocy żałowała decyzji o pozostaniu w domu?

Jaka to różnica pomiędzy Anią a Emilką! To Ania jest tą, która studiuje,
deklamuje, bryluje w towarzystwie, zostawia Avonlea i przyjaciół w pewien
sposób za sobą. A Emilka jest tą "pozostawioną". I uważam, że LMM świetnie to
przedstawiła:)

[ab7777]

A wiesz ,ze mi tez sie zawsze wydawalo,że miala jakies 28 lat jak wyszla za
mąż,to prawda te postacie są bardzo nowatorskie choć z drugiej strony-Ilsa
przypomina mi niektore małe ,bezczelne bohaterki jak np.Jankę Perry czy bodajże
księżniczkę Warware ,ktora odwiedziła raz Marigold .W "Emilce" zawsze panowala
też aura tajemnicy ,wizje ,które nawiedzaja Emilke w pewnych momentach ,tego
raczej nie znajdziemy w innych ksiazkach LMM a przynajmniej nie u głównej
bohaterki.Ja chyba najbardziej lubie II cz.-studia Emilki ,rozne
przygody ,utarczki z ciotka Ruth...<III cz.jest juz bardziej gorzka ,zawsze
żalowalam ,ze Emilka zostala jakby porzucona ,cala reszta wyruszyla w wielki
swiat...

[pontecorvo]

Mam identyczne odczucia co do III części Emilki. Wydaje się ona, mimo swej siły,
chyba jednak nieszczęśliwa, apogeum to przygotowania do ślubu Ilzy z Tadziem.
Koszmar - to mało powiedziane!

[wiosal]

Emilkę czytałam bardzo dawno temu, to od niej, a nie od Ani zaczęła się moja
przygoda z książkami LMM. Zastanawia mnie taka sprawa - jak Emilka i Ilza mogły
nie wiedzieć nawzajem o swoich uczuciach do chłopców, do tego stopnia, że Ilza
zaręcza się z Tadziem? Trochę to dziwne.

[pontecorvo]

Otóż to. Ogromne poczucie dumy Emilki jest chyba jedynym wyjasnieniem tego mało
prawdopodobnego zjawiska.

[supervixen]

Ech, a ja Emilkę rozumiem... Niestety, sama się z takich rzeczy nawet
przyjaciółkom nie zwierzam. Taki charakter.

[mela54]

Zawsze wydawało mi się to trochę dziwne i nie w porządku wobec Ilzy,która
wszystko Emilce mówiła, a ta nie wspomniała jej nawet o swej wielkiej miłości
do Tadzia. Widocznie nie miała do niej zbyt wielkiego zaufania i co tu dużo
mówić o wielkiej przyjaźni!

[emdziejka]

mela54 napisała:

Widocznie nie miała do niej zbyt wielkiego zaufania i co tu dużo
> mówić o wielkiej przyjaźni!

wydaje mi się, że Emilka miała poczucie wyższości w stosunku do Ilzy, którą
traktowała bardziej jak rozkapryszone dziecko niż partnerkę. to poczucie brało
się z różnych składowych: dumy murrayów, pomocy, jakiej potrzebowala mała
zaniedbana Ilza, wyższości poetki nad deklamatorką.
potem mogło do tego dojść rozgoryczenie (pozostanie w Srebrnym Nowiu, brak
szybkich sukcesów, poczucie, że dawni koledzy się zmienili w wielkim swiecie i -
ostatecznie - zaręcznyny Ilzy z Tadziem) - i stąd pogłębiająca się przepaść.

[pontecorvo]

Nawiązując do dumy Murrayów, zawsze zastanwiałam się, czy to oni niejako
wdrukowali to poczucie wyższosci w Emilkę od kiedy zamieszkała z nimi w Srebrnym
Nowiu, czy też Emilka z samej swej natury posiadała owo poczucie?

[dragonfly15]

Emilka jest mi ze wszytskich bohaterek najbliższa. Liryczna, poważna, dumna. Jak
kochała Srebrny Nów i jak musiało jest pękać serce, gdy niemądry Tadzio szalał
za Ilzą. Ilza była uroczym trzpiotem, Emilka miała swój włąsny, niedostępny dla
nikogo świat. Dziś też by szła pod prąd, na pewno nie byłaby pisarką komercyjną
typu Katarzyna Grochola, bardziej jak Olga Tokarczuk.

[supervixen]

Ciekawi mnie, czy Maud nie kusiło, żeby serii o Emilce nie kończyć happy endem
(a w każdym razie - happy endem w sprawach sercowych). Ze wszystkich jej
książek te chyba najbardziej nadawały się do bardziej słodko-gorzkiego
zakończenia...

[pontecorvo]

Jak wyczytałam w opisie życia LMM, mimo budowania z ogromnym wysilkiem swej
niezależnosci, realizacji marezń literackich, niejakiego buntowania sie
przeciwko konwenansom epoki,to jednak nie potrafiła do końca zawierzyć swej
wolności, czego dowodem było małżeństwo z niekochanym człowiekiem. Czyli
małżeństwo ponad wszystko, LMM nie potrafiła wyjść poza stereotyp "starej
panny". Myślę, że dlateo też "musiała" tak zakończyć Emilkę, aby być w zgodzie
ze swymi przekonaniami.

[supervixen]

Myślę, że dlateo też "musiała" tak zakończyć Emilkę, aby być w zgodzie
> ze swymi przekonaniami.

Być może, ale na przykład w 'Dzbanie Ciotki Becky' Margaret zrywa zaręczyny i
zostaje z własnej woli starą panną, rezygnując z małżeństwa z rozsądku. Ale
Margaret nie jest główną bohaterką, a Emilka tak - a to duża różnica... Wydaje
mi się, że LMM była nie tyle więźniem konwencji społecznej w tym akurat
wypadku, co konwencji literackiej. W końcu od pierwszego tomu było czytelnikowi
wiadome, że Emilka i Tadzio są dla siebie 'przeznaczeni', więc wypadałoby, żeby
ich historia zakończyła się pozytywnie...

[pontecorvo]

wiadome, że Emilka i Tadzio są dla siebie 'przeznaczeni', więc wypadałoby, żeby
ich historia zakończyła się pozytywnie...

Niestety nie znam Dzbanu... Co do przeznaczenia par, to w sumie, z literackiego
punktu widzenia szkoda, że tak być musi: wiadomo że Ania i Gilbert, a Emilka i
Tadzio. A może gdyby tak Ania wyszła za Roberta Gardnera...

[supervixen]

> A może gdyby tak Ania wyszła za Roberta Gardnera...

A ja się cieszę, że do tego nie doszło:D Akurat zgadzam się ze Stellą, że
Robert nic w sobie nie miał:D

[eeela]

Rzecz calkowicie dyskwalifikujaca Roberta - nie rozumial dowcipow i nie bylo jak
sie z nim smiac :-)

Mysle, ze kazda dziewczyna przechodzi ten etap wyobrazen o romantycznym
kochanku, i nie ma w nich miejsca na rubaszne zarty, ktorymi nas potem karmia
partnerzy w doroslym zyciu, a przeciez nas ciesza. U LMM to stadium romantyzmu
trwa dluzej, bo inne byly czasy, ale prawidlowosc pozostaje ta sama.

A tak poza tym - witam wszystkie forumowiczki :-)

[ab7777]

no tak ,zrywa ale zauważ ,ze Emilka zrywa tez z Deanem bo go nie
kocha ,Malgorzata rownież nie darzyla uczucie swojego wybranka ,prawde mowiac
chciala za niego wyjsc tylko dlatego,ze jak jest powiedziane u Maud-malzenstwo
oznacza inny status dla kobiety ,poza tym glupio bylo jej odmowic skoro ktos
wreszcie poprosił ją o rękę.

[supervixen]

,prawde mowiac
> chciala za niego wyjsc tylko dlatego,ze jak jest powiedziane u Maud-malzenstwo
>
> oznacza inny status dla kobiety

No, bo tak właśnie było, a w pewnym sensie jest do dziś:) I zgadzam się, że u
Margaret, jak i u Emilki i Deana to miało być małżeństwo bez miłości. Ale to
chyba nie neguje mojego argumentu:) Bo chciałam tylko powiedzieć, że właśnie
Maud przykładem Margaret (czy nawet Ani odrzucającej Roberta lub Emilki
odrzucającej Deana!) wskazuje, że pomimo stygmy 'starej panny' lepiej wbrew
sobie za mąż nie wychodzić (nie mówię tu o jej prywatnym życiu, nie wiem, co
nią kierowało...). Natomiast zakończenie Emilkie happy endem miłosnym wynikało
z konwencji gatunku, a nie z jej przekonań o małżeństwie.

[simply_z]

w dzisiejszych czasach pewnie żyłaby z Tadziem na kocią łape;)

[supervixen]

Hehe, dobre;) I nawet prawdopodobne:D

[sowca]

A swoją drogą, co ona widziała w tym Tadziu? Dla mnie zawsze byl jakis bezbarwny
i fujarowaty - choc kochal Emilke, nie potrafil wyznac jej uczucia, i co wiecej
- o malo co poslubilby najlepsza przyjaciolke ukochanej. To doprowadza mnie do
szalu, jak mozna byc takim losiem? Pobnadto nie potrafil zbuntowac sie przeciwko
matce. W gruncie rzeczy, przechodzac z opieki matczynej pod opieke Emilki, nadal
zostaje pod ogromnym wplywem silnej kobiety.
W porownaniu z Deanem moim zdaniem Tadzio wypada szczegolnie blado.

[croyance]

O, zgadzam sie! Tadzio byl maminsynek i mieczak, pojecia nie mam, co
ona w nim widziala. Taka inteligentna, nietuzinkowa kobieta, i taki
mazgaj. Dean byl sto razy lepsze, i - przepraszam za skojarzenie -
na pewno bylby lepszym kochankiem.

[herbarium]

Mnie trochę szkoda, że Emilka nie wyszła za Deana:) Tadzio był za słodki i zbyt
mało wyrazisty dla niej, a Dean byłby "godnym" Emilki partnerem:)

[supervixen]

Z całym szacunkiem, ale nie mogę się zgodzić:) Owszem, Tadzio
ideałem nie był, najpierw trochę ciepłe kluchy, potem zimny egoista.
ALE i tak wolę go od Deana, który był dla mnie jedną z bardziej
antypatycznych postaci stworzonych przez LMM...

[cahir4]

Chmm... Dla mnie był najciekawszym chyba męskim bohaterem, jakiego stworzyła.
Nie żebym nie miała sentymentu do Gilberta :). Ta postać dawała możliwość
poprowadzenia naprawdę ciekawego i skomplikowanego wątku Emilka - Dean. Tylko...
Napisałyście, że byłby godnym partnerem Emilki. Tak, ale ostatnio doszłam do
bluźnierczego wniosku, że Emilka nie byłaby godną partnerką dla Deana. W
dzieciństwie i młodości zapowiada się obiecująco, ale potem... Decyzja o
pozostaniu w Srebrnym Nowiu i pisaniu takich książek, które podobałyby się
ciotce Elżbiecie, to dla mnie intelektualne i artystyczne samobójstwo Emilki. I
nie chodzi o samo miejsce pobytu, co o dobrowolne zamknięcie się w świecie
pełnym może swoistego ciepła i uroku, ale jednocześnie świecie ciasnych
poglądów, uproszczonej, za to jedynie słusznej wizji rzeczywistości, w świecie,
w którym największą intelektualną rewolucją jest odkrycie, że czytanie powieści
(oczywiście moralnych) nie prowadzi do piekła. I w którym niemożliwe jest
pokochanie garbusa. Możliwa jest przyjaźń, litość, ale nie miłość. I tego nie
mogę Emilce, a właściwie pani LLM wybaczyć - gdyby Emilka porzuciła go, bo ją
okłamał, bo był zaborczy, bo..., ale gdyby Emilka potrafiła go pokochać, byłoby
inaczej. Ale to się w pojęciach tamtego świata nie mieści.
A jeżeli LMM chciała widzieć Emilkę z Tadziem, to się powinna do tej postaci
bardziej przyłożyć. Bo to z kolei postać jedna z najsłabszych. Coś jak ze
Skrzetuskim Sienkiewiczowi wyszło. Tadzio też ma to być być ten dobry, który
wygrywa. I jest taki dobry, że go właściwie wcale nie ma.

No tak, ja zdecydowanie Deanowa wielbicielka jestem ;).

[supervixen]

Chyba jednak zbyt surowo oceniasz Emilkę. Naprawdę uważasz, że nie
kochała Deana, bo był garbusem? Emilka nie mogła pokochać Deana, bo
kochała Tadzia. Bo w konwencji książki to Tadzio 'był jej
przeznaczony'. Może gdyby Tadzia nie było, wtedy MOŻE coś mogłoby
zaistnieć pomiędzy Emilką a Deanem. Ale jej serce nie było wolne,
gdy zgodziła się wyjść za Deana i ona o tym doskonale wiedziała.
Więc owszem, to był duży błąd z jej strony. Ale to nie miało nic
wspólnego z kalectwem Deana, choć było ono istotne dla zrozumienia
jego charakteru. Możemy sobie wyobrażać, że to było przyczyną jego
cynizmu, kompleksów i, w gruncie rzeczy, słabości charakteru. Ale
czy to usprawiedliwia tak poważne kłamstwo w stosunku do Emilki, to
ciągłe dołowanie jej, umniejszanie jej celów i marzeń? Czym się
różnił w tej sytuacji od pani Kent? Sprawiał dla mnie wrażenie
człowieka, który chce osaczyć Emilkę.

Piszesz, że Emilka w pewien sposób 'zniżyła' się do pisania
powieści, które podobały się ciotce Elżbiecie. Ale gdyby to zależało
od Deana, nie pisałaby w ogóle nic. Zabójstwo intelektualne?

Zresztą, to że Emilka napisała taką akurat powieść, która podobała
się jej ciotce, czy to źle? Nie wiemy, jaka ta książka była, ale
biorąc pod uwagę, że Emilka jest postacią na wpół-autobiograficzną,
może było to coś na kształt powieści samej Maud. Książka wydawała
się dość popularna wśród ludzi nie tylko pokroju jej ciotki. Poza
tym, ileż to książek Elżbieta przeczytała w swoim życiu? Zapewne
niewiele i z tej niewiedzy jej wrogość w stosunku do nich. Moralność
Róży poznała i polubiła. Być może polubiłaby mnóstwo innych książek,
gdyby dała im szansę. Trudno więc chyba po jej ocenie wydawać wyroki
o jakości książki Emilki.

Pamiętajmy też, że ta kobieta, która namawiała Emilkę na wyjazd, po
lekturze książki stwierdziła, że wybór Emilki był słuszny, że taka
książka nie powstałaby w wielkim mieście. Cóż, każdemu służy co
innego, może Emilce sądzona była właśnie taka droga. Obietnice
wielkiego świata bywają złudne, a dobre książki powstają w
rozmaitych okolicznościach.

[cahir4]

Nie tyle oskarżam Emilkę, co LMM, o to, że w konwencji jej książek, takie
uczucie nie jest możliwe i przeznaczony jest Emilce taki budyniowaty Tadzio.
Dean nie jest święty. Ale razem ze swoimi kompleksami, cynizmem (gdzie ten
cynizm właściwie?), zjadliwym humorem itd. jest pełnokrwistą, budzącą emocje
postacią. Zabójstwo intelektualne - wiesz, mnie też to określenie przyszło do
głowy, nie wybielam Deana. Można się zastanawiać, jakie były tego przyczyny,
śledzić jego stosunek
do Emilki, jego kompleksy, urazy i dramaty, spekulować, czy postępowałby tak
samo, gdyby nie bał się tak bardzo, że ją utraci itd. Ale o ile byłoby
ciekawiej, gdyby Emilkę utracił właśnie na skutek swoich zaborczych o nią
zabiegów, a nie dlatego, że i tak go nie kochała i kochać nie mogła - koniec.
Kłamstwa w sprawie książki nic nie usprawiedliwia - to było niewybaczalne
(chociaż osobiście wolałabym, żeby mu wybaczyła - po kilku latach ;) ). To że
Emilka potrafi to zrobić od ręki, to świadczy, że tak naprawdę nic dla niej nie
znaczył, nawet jako przyjaciel. Inaczej samą zdradę musiałaby odczuć znacznie
boleśniej. A to trochę brak konsekwencji w książce, bo Dean jest tam jedyną
osobą, z którą Emilka ma prawdziwy duchowy kontakt i przy której nie czuje się
samotna. Nawet ukochany Tadzio wydawał się jej przy nim trochę nudny. Do pewnego
momentu kwalifikuje się to do schematu "myślałam, że kocham X (Roberta, Tadzia),
a naprawdę kochałam Y (Gilberta, Deana) - wieloletniego przyjaciela, bez którego
trudno się obejść". (Chi, chi, jak się będę nudzić, to sama sobie napiszę taką
wersję.) Postać Deana można interpretować, można się na jej temat spierać,
spekulować, co by było, gdyby... A Tadzio... On jest papierowy kompletnie. Czy
była jakaś scena, w której was wzruszał? Ma psychopatyczną matkę, ale z tego też
nic w gruncie rzeczy nie wynika (dla charakterystyki postaci). Perypetie jego
związku z Emilką są (jak dla mnie) mało emocjonujące i pozbawione logiki. A już
jedna rzecz z tego szczęśliwego finału zniesmaczała mnie od początku. Że
zamierzają zamieszkać w domu, który dla Emilki kupił Dean, który wspólnie na ich
wspólne życie urządzali.

Nie mam przed sobą książki, wertuję tylko wersję angielską w necie, a to trochę
utrudnia sprawę, bo może bym lekceważącego stosunku Deana do twórczości Emilki
broniła (poza ewidentnym kłamstwem na temat powieści). To znowu prowokacyjne
trochę ;). Przyjmijmy dla dobra dyskusji, że Emilka tworzyła powieści na miarę
Montgomery. Czytam, lubię i emocjonuję się nawet (jak widać), ale to przecież
nie jest wielka literatura, choć popularna wielce. To dobre, ciepłe książeczki,
pokrzepicielki serca i duszy, może dlatego tak skuteczne, że zawierające
uproszczoną wizję świata, w którym dobro nie tylko na końcu zwycięża, ale nawet
po drodze nie pozwala złu za bardzo się ujawnić. Autorką takich książek mogłaby
być Ania, urocza żona doktora, która ma świadomość tego, jak daleko sięgają jej
ambicje literackie. Czyż więc Dean, który mówi Emilce, że tworzy przyjemne
robótki, ale nie powinno jej się wydawać, że jest Austin albo Bronte, tak bardzo
się myli? Nie jest ciotką Elżbietą, zna prawdopodobnie i Dostojewkiego, i
Henry'ego Jamesa, i... Wie, że świat jest większy i wie, czym może być
literatura. A Emilka pozostaje w Srebrnym Nowiu i pisałam, że nie chodzi o
miejsce pobytu, bo, jak słusznie zauważyłaś, dobre powieści można pisać
wszędzie. Chodzi mi o to, że poza mentalność tego, małego przecież światka nie
wychodzi. I w jej przypadku trudno mi to uznać za szczęśliwe zakończenie, za
zrealizowanie tego wszystkiego, co się w młodej Emilce, tak niezwykłej, tak
niezależnej zapowiadało.

[sowca]

Przyznaję, że Dean może irytować swoim zaborczym stosunkiem do
Emilki, próbami osaczenia jej i oczywiście kłamstwem, w wyniku
którego Emilka spaliła swoją książkę. Ale ma też przecież i zalety -
jets inteligentny, z wyobraźnią, rozumie Emilkę chyba najlepiej ze
wszystkich bohaterów, dużo lepiej niż np. Ilza. A Tadzio? Choć tyle
się mówi o bliskości, o dziwnej więzi między nim a Emilką, to na
dobrą sprawę Tadzio nie stara się zgłębić osobowości swojej
ukochanej. W swoim dzienniku Emilka wspomina, że Tadziowi zawsze
podobają się jej utwory, ale nie jest nic wspomniane o zadnych
dyskusjach i analizach. A niedoszły ślub z Ilzą stawia w złym
świetle całą trójkę bohaterow - Tadzio planował poślubić najlepszą
przyjaciołkę kobiety,która kochal (pamiętajmy,że to Ilza uciekła ze
ślubu), Ilza nie domyślała się nawet, ze "zabiera" ukochanego
przyjaciółce, sama zaś Emilka nie protestowała przeciwko takiej
sytuacji. Czy więc można mówić w ogole o przyjazni między ludzmi,
ktorzy tak malo o sobie wiedzą? Mało tego - nie tylko nie wiedzą,
ale w najmniejszym stopniu się nie domyślają, co świadczy o tym, że
nie znają sie tak dobrze, jak przystoi przyjaciołom.
Co do happy endu, to myślę, że trzecia częśc jest wystarczająco
dołująca, a przeciez, jak mówila Diana, lubimy sie wypłakać w środku
akcji, ale ksiazka powinna się konczyć slubem...;)

[asjanna]

Melduję się jako nowy użytkownik i wybaczcie, ale będę się
wymądrzać:)
Czy nikt nie skojarzył tej błądzącej, szukającej się czwórki
kochanków z Hermią, Heleną, Lizandrem i Demetriuszem? Z
bohaterami "Snu nocy letniej", sztuki, którą dzieciaki odgrywały
jeszcze w I tomie, kiedy złotowłosa wysoka Ilza była piękną Heleną,
a mała, ciemnowłosa Emilka - Hermią? A każda poza tym całym mnóstwem
dobrych wróżek, rzecz jasna.
Wątek miłosny w całym cyklu emilkowym powtarza gonitwę kochanków
szekspirowskich po ateńskim lesie. Uproszczając: najpierw Lizander
(Tadzio) i Demetriusz (Perry) kochają się w Hermii (Emilka), a nikt
nie kocha Heleny (Ilza), która kocha Demetriusza. Następnie - jak
wiemy, za sprawą Puka - obaj panowie przenoszą uczucia na Ilzę-
Helenę, a Emillka-Hermia zostaje tragicznie sama. Ale wszystko
dobrze się kończy, bo nie mogło sie skończyć inaczej.
Oczywiście Szekspir nie uwzględnił Deana i kuzyna Andrzeja, to już
zupełnie oryginalne twory LMM.

[pontecorvo]

Fantastyczna analogia! Brawo!

[sowca]

Ja mam jeszcze jedno skojarzenie. Scarlett O'Hara i jej dwaj
panowie: pełnokrwisty, stuprocentowy mężczyzna Rhett i mdła miągwa w
postaci Ashleya. Scarlett, początkowo zakochana w Ashleyu,
ostatecznie uswiadamia sobie, że jej prawdziwą miłością jest Rhett.
Mozemy więc dzieki temu mieć jakiś obraz tego, co by było gdyby
Emilka ostatecznie odkryła w sobie miłośc do Deana :) moim zdaniem b
yloby duzo lepiej :D

[simply_z]

jesli analogia do "Przeminelo z wiatrem" to mnie sie bardziej nasuwa
na mysl Ilsa i Perry ( Rhett ) oraz Ashley ( Tadzio)

[sowca]

Chyba nie do końca, bo przecież Ilsa zdawała sobie sprawę z tego, że
kocha Perry'ego, a Scarlett właściwie do ostatniej chwili była
przekonana, że jej miłością jest Ashley.

[croyance]

No patrzcie, a w dzisiejszych czasach spalenie ksiazki nie byloby
tragedia; Emilka mialaby 55 wersji w Wordzie, wydrukowalaby sobie
dodatkowa kopie i po krzyku.
A Deana wykasowalaby z GG.

[lezbobimbo]

croyance napisał:
> No patrzcie, a w dzisiejszych czasach spalenie ksiazki nie byloby
> tragedia; Emilka mialaby 55 wersji w Wordzie, wydrukowalaby sobie
> dodatkowa kopie i po krzyku.
> A Deana wykasowalaby z GG.

A Dean w akcie zemsty spieniony poprzegryzalby jej kable od komputera i tylko
przypadkowo zapisana wersja robocza 37.2.5 na laptopie u którejs z ciotek
moglaby uratowac sprawe ;)

[croyance]

Tez mozliwe. Albo by zhakowal jej strone internetowa, zlosliwiec :-)

[sowca]

Albo bloga :D I pani Royal nie mogłaby zostawiać swoich komentarzy :D

[croyance]

Matka Tadzia zhakowala by konto syna, i wszystkie wysylane do Emilki
maile by szly w niebyt. Tadzio by czekal na odpowiedz i w koncu
zaproponowal malzenstwo Ilzie, ktora - o czym nie wiedzial - miala
osobne konto na innym portalu, z ktorego komunikowala sie z Perrym.