Srodowisko Waszych dzieci

[cyborgus]

Ciekawi mnie, jak duze rodziny, grono znajomych, sasiadow blisko
siebie macie? I jak to wplywa na Wasze wrazliwce?
Interesuje mnie to, bo przez dlugi czas brak wlasnie takiej bliskiej
grupy wsparcia winilam za problemy mojej corki - mieszkamy w
stanach, bez zadnej rodziny w poblizu, i do tego musielismy
przeprowadzic sie do innego stanu przed urodzeniem sie naszej corki,
tak wiec na poczatku niewiel bylo kontaktow. Ale potem zauwazylam,
ze pomimo ze ciagalam ja do dzieci, na place zabaw, zajecia,
spotkania u innych dzieci wiecej niz inne mamy, jakos wcale sie nie
rozkrecala. Poczytalam troche ksiazek, znalazlam to forum, i dopiero
zaakceptowalam fakt, ze to chyba nie jest moja wina, tylko taki jej
charakter, i juz. chociaz wciaz wydaje mi sie, ze gdyby w poblizu
byly jakies babcie, wujki, ciocie i kuzyni - na stale w jej zyciu -
to mialaby latwiej.

Mam racje czy nie? Czy duzo rodziny/znajomych dookola pomaga waszym
dzieciom czy nie ma to wiekszego wplywu na ich niesmalosc/wrazliwosc?

[sweet.joan]

Hihi, to ja miałam "odwrotne" rozterki. Mieszkamy z dziadkami, pomieszkuje
szwagierka. Jak syn był malutki, to po domu ciągle ktoś się kręcił. Do tego od
małego syna zabieraliśmy ze sobą wszędzie (no, prawie) - do znajomych, do knajp,
do muzeów i galerii sztuki... I myślałam, że właśnie przez to, że wychowuje się
wśród dorosłych, nie umie poradzić sobie w grupie rówieśniczej, a szczególnie
unika dzieci młodszych. Dla niego dziecko poniżej 2-3 lat, to jak kosmita: nie
można się z nim dogadać, nigdy nie wiadomo, co zrobi, jak zareaguje - jest po
prostu nieprzewidywalne. Wśród dorosłych po pierwszym onieśmieleniu rozkręca się
tak bardzo, że aż czasem trzeba go hamować

[alex_cz]

Oj my właściwie też nie mamy żadnej grupy wsparcia.
Od pół roku mieszkamy w W-wie.
Dziadkowie i babcie daleko - sporadyczne odwiedziny. Znajomi bardzo nieliczni,
też daleko. Mąż do późna w pracy. W ciągu tygodnia jesteśmy właściwie tylko we
dwójkę.
Trudno mi ocenić sytuację.Nie wiem jak to by było z dużą rodziną. Może trochę
wpłynęłoby to na syna, ale nie sądzę, aby dokonała się jakaś rewolucja.

Dla przykładu- moja prababka miała 4 synów- w odstępie mniej więcej roku-2 lat.
Trójka z nich podobna do siebie charakterologicznie, natomiast jeden rozwijał
się zupełnie inaczej. Był wrażliwszy, spokojniejszy itd. Został muzykiem
)))))))) A wychowywali się wszyscy razem, w takich samych warunkach. Także
różnie to bywa.

Z kolei mój teść także jest takim samym wyjątkiem wśród swoich braci- tylko już
nie muzyk a umysł ścisły hehehehe )))

[mamaemilii]

Jestem przekonana, że ilość dorosłych/dzieci wokół nie ma specjalnego znaczenia
na rozwój naszych dzieci. Jeszcze w Polsce regularnie chodziłam z Emilią na
place zabaw, spotykałam się z koleżankami z dziećmi. Te spotkania zawsze
kończyły się wielkim płaczem i histerią małej, albo siedzeniem bez przerwy na
moich kolanach.

Przez jakiś czas też córką zajmowała się moja mama, do której swojego rok
starszego syna podrzucała moja siostra. Wiele, wiele dni upłynęło zanim zaczęli
bawić się razem. A raczej obok siebie. Wcześniej Emilka po prostu unikała
przebywania z nim w jednym pokoju. Moja mama miała nie lada problem, by
upilnować maluchy w ten sposób

A przed ukończeniem trzeciego roku małej nastąpił jakiś przełom. Mój bratanek
przestał jej zupełnie przeszkadzać, zaczęła nawiązywać kontakty z dziećmi w
podobnym wieku, choć z niektórymi nadal nie chciała przebywać. Ale nie widzę w
tym żadnego wpływu otoczenia. Może to moje podejście do niej i (jako taka)
akceptacja jej "odmienności" tak na nią wpłynęła? nie mam pojęcia.

Pisałam o kontaktach z równolatkami, bo ten typ już tak ma, że ze starszymi
dziećmi i z dorosłymi dogaduje się i czuje zupełnie inaczej.

Nasza emigracja niewiele zmieniła w usposobieniu córki. Znajomych nadal mamy
niewielu, kontakty z rodziną bardzo rzadkie, ale widzę wyraźnie, że Emilka
zmienia się z każdym miesiącem. Coraz bardziej otwiera na inne dzieci. Ale nie
są one jej potrzebne do szczęścia, to wiem na pewno

[cyborgus]

Dzieki za odpowiedzi. Chyba wszyscy mamy takie same przemyslenia -
ze nasze dzieci takie maja juz charaktery, i wplyw otoczenia jest tu
raczej niewielki. Ja tez zaczelam zauwazac u mojej Sary, ze od paru
miesiecy stopniowo troche wychodzi ze swojej skorupy, juz nie ucieka
na widok dzieci, tak jak wczesniej. wciaz bawi sie raczej sama, ale
widze rosnaca ciekawosc w stosunku do innych dzieci. Chyba w koncu
jakos sobie poradzi)

[yola.d]

Cyborgus , moja coreczka rowniez nalezy do niesmialych
i ... "strachliwych" , a do tego my rowniez mieszkamy za granica , z
dala od rodziny , a ewentualni znajomi maja dzieci duuuzo starsze .
Pisalas o swojej coreczce idacej do przedszkola - ciekawi mnie , jak
to sie skonczylo ? Chodzi tam ? Zaaklimatyzowala sie ?
Moja coreczka ma 3,5 roku

[cyborgus]

aklimatzuje sie coraz lepiej, choc wciaz spedza wiekszosc czasu
blisko pani. ale ponoc coraz wiecej wchodzi w interakcje z innymi
dziecmi. rano jest pare sekund placzu, przy samym rozstaniu, a potem
spokoj. Jest bardzo dumna ze swoich projektow - ciagle tam maluja,
kleja, itp, i wydaje mi sie pomimo stresu, jakos ja to podbudowuje,
ze znow sobie dala rade sama. ostatnio wraca z tego przedszkola
strasznie rozbrykana i pelna energii)) Uwazam ze to byl dobry ruch.

Wiecej o naszym przedszkolu w watku mychy "Przedszkole - na razie
porazka", tam wymienialysmy sie doswiadczeniami.

[kalina191]

moja cora 3 lata zreszta znacie mnie bo jestem mycha 261 tylko
niestety jak pisałam hasła nie pamietam dlatego zmieniłam na
kalina191,wiec moja mała miała od przedszkola 1,5 tygodniowa przerwe
niestety choroba, wczoraj poszła pierwszy raz do przedszkola po
chorobie nawet nie płakała, dzisiaj niestety w domu miała smutna
mine i jak weszłysmy do przedszkola okazało sie, ze maluszki maja
isc na sale 4-latkow czyli zmiana juz sali i to mała juz odstraszyło
płacz, ze ona chce isc do swojej sali za szybko sie przyzwyczaja do
je4dnego miejca i potem niestety sa efekty boi sie zmian, oj czy ta
strachliwosc i niesmiałosc kiedys przejdie? dzisiaj maja spotkanie
zpojicjantem do przedszkola przychodzi ciekawe jak na to zareaguje,
napisze, trzymajcuie sie pozdrawiam, dzieki za wspartcie ogolne bo
juz nie ra je otrzymałam od was i fajnie, ze jest takie forum, pa

[cyborgus]

zmiany u nas tez ciezko ida. Przedszkolanka mowila, ze mala czasem
uroni lezke czy dwie, i to jest na ogol gdy zmieniaja to co robia -
np. kleili, a teraz bedzie czytanie. Mysle, ze ona by chciala dalej
kleic, i troche placze bo juz nie moze. Ale tez jest nieswoja, gdy
troche sei robi za glosno.

Teraz sie pyta kiedy do przedszkola, i mowi, ze nie bedzie juz
plakac, "ani troche"....

Trzymam kciuki za wszystkie nasze niesmiale przedszkolaki (choc moja
to wprawdzie niesmiala, ale charakter ma kaprala - jak znajde
chwilke, to mam zamiar tu watek o tym zalozyc, czy ktos ma
doswiadcznenie w radzeniu sobie z takim rzadzicielskim kapralem-
wrazliwcem

[ellje]

Oj- tak sobie westchnę.Jak Was czytam to mam wrażenie, że łączy nas
więcej niż wymiana doświadczeń przez internet. Czasami mam wrażenie,
że piszecie o moim dziecku.
Kalina (Mycha) pytasz "oj czy ta
strachliwosc i niesmiałosc kiedys przejdie?". Ja sobie zadaję to
pytanie niemal codziennie. Mój Kuba chodzi już 4 rok do przedszkola
(6 lat)i nadal rano zamyka się w sobie a w przedszkolu zawsze rano
płacze, a przecież już za rok szkoła......
Wszystko co nowe, zaskakujące przeraże go.
Jeśli chodzi o kontakty z rodziną,znajomymi to właściwie trudno
jednoznacznie powiedzieć czy ma to jakieś większe znaczanie. Kuba
nie ma problemów w kontaktach z rodziną - babcie i dziadków widuje
na codzień, a ciocie, kuzynki od święta i też OK. Od dzieci raczej
nie stroni -ma dużo kolegów. Czasem ręce mi opadają, bo wydaje mi
się, że już jest lepiej, a tu znów jakieś zaskoczenie i dziecko znów
się zamyka.Dodam jeszcze tylko, że mój 2,5-letni syn jest
przeciwieństwem Kuby. Odważny, wszędzie wejdzie,wszystko chce
zobaczyć, dotknąć. I gdzie szukać przyczyny??????????

[cyborgus]

"I gdzie szukać przyczyny?????????? "..

w genach) albo w psychice, albo w duszy, albo w charakterze -
zalezy od swiatopogladu))

Moja Sara potrafi sie rozplakac, gdy sobie z niej niewinnie
zazartujemy, typu dzis do mnie przez telefon powiedziala "czesc
tata" , z przyzwyczajenia, i sobie zazartowalismy z tata, a dziecko,
zranione do glebi, w placz..... i duzo takich historyjek.

Witamy w klubie!

[umberto_14]

Cześć, właśnie zaczęłam czytać to forum i muszę powiedzieć, że nigdy
nie miałam zagwostki czy ludzie wokół mojego dziecka, tj.
bezpośrednie otoczenie na codzień, mają wpływ na jej osobowość.
Myślałam sobie, że to dobrze, że ma pod ręką dziadków, wujka i
ciocie, bo nauczy się, że są blisko tacy, którzy ją kochają i
pokroić za nią dadzą. A co do charakteru, to jak tylko zauważyłam,
że jest wrażliwcem to od razu wiedziałam : wykapana mama. Cóż sama
pamiętam jak byłam "najgrzeczniejszym" dzieckiem w przedszkolu, bo
głównie siedziałam i coś sobie "dłubałam" jak inne dzieci hasały.
Tak więc ja myślę, że to geny.
Moja Ala (3,3) jest jeszcze przed przedszkolem więc zobaczymy co
będzie dalej...