śmierć męża

[lilianna32]

Kilka miesiący temu zawalił mi się świat w jednej chwili. Zmarł mój mąż.
Nagle, niespodziewanie, wydaje się to niemożliwe a jednak. Zostałam sama z
synem. Próbuję żyć dla dziecka. Wszyscy mi mówią, że nieźle się trzymam ale
to wcale nie jest takie proste. 100 problemów naraz i to wszystko w
pojedynkę. Jak to wszystko przejść ?

[vesper.lynd]

Witaj Liliana,

nikt nie wie jak to przejść, ale musimy trzymać się razem. jesteśmy z Tobą,
musimy żyć, co innego pozostało?
wierzę w Ciebie..

vesper

[lilianna32]

Pisząc tutaj poryczałam się jak dziecko. Siedzi czasem we mnie taki żal. Ale
jest czego żałować. Miałam świetnego męża. Miał głowę jak to się mówi na karku
więc na brak pieniędzy nie narzekaliśmy, ja pracowałam bo nie chciałam siedzieć
w domu gdy syn poszedł do przedszkola. Teraz to się cieszę, że pracuję bo mam
przynajmniej czym zająć głowę.
Żal mnie ściska gdy przypomnę sobie wszystkie imprezy, sylwestry, wyjścia do
przyjaciół mój mąż był zawsze duszą towarzystwa, świetnie tańczył, jak
powiedział dowcip to nie było nikogo kto by się nie śmiał.
Byliśmy taką ładną, udaną parą na którą jak to mówią sąsiedzi aż miło było
popatrzeć, tyle tylko że niestety byliśmy a nie jestesmy.
Wydawało mi się,że w miarę upływu czasu będzie lepiej a tu niestety myślami
wiecznie się zahacza o te smutne dni, któte niestety trzeba było przeżyć.
Ogromny pogrzeb i setki oczu patrzące na mnie i mojego dzieciaka gdy
wychodziliśmy z kościoła. Pamiętam, że to właśnie wtedy powiedziałam sobie, że
muszę być silna. Opanowałam łzy podniosłam do góry głowę i od tej pory nikt
obcy już nie widział moich łez. Oczywiście ryczę czasem ale gdy jestem sama. A
tak w ogóle to nie wiem czy coś takiego Wam się wydarzyło ale ja miałam czasem
wrażenie jakby mnie oceniano. Nie mówię oczywiście o najbliższych bo muszę
przyznać, że rodzina i przyjaciele spisali się na medal ale tacy dalsi znajomi
czasem mnie zaskakiwali swoim zachowaniem. Lila

[dryfujacabezcelu]

Boże jak doskonale Cię rozumiem.....!!!!!! I tak mi przykro, że musiałam się
dowiedzieć jakie to uczucie... że my wszyscy musieliśmy sie tego
dowiedziec..........

PS. zapraszamy również do nas na forum mama-wdowa

[hope13]

Wczoraj minęła druga rocznica śmierci mojego męża, który zmarł na zawał w
jednej sekundzie. Jeśli 32 w twoim nicku to twój wiek to jesteśmy prawie
rówieśnicami. Mam teraz 33 lata. Dla mnie również praca była i jest bardzo
ważna. Pozwala oderwać się od przygnębiających myśli. Pytasz "jak to wszystko
przejść?". Poradzisz sobie na pewno. Na tym forum i innych znajdziesz wiele
tego przykładów.
Zajrzyj również na forum Mama wdowa:
forum.gazeta.pl/forum/71,1.html?f=36576

[lilianna32]

Dzięki za dobre słowa. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że tutaj zajrzałam. Na
forum mama wdowa też zaraz wchodzę. Dzięki jeszcze raz.
Hope13 coś te nasze przypadki są podobne. Ja mam rzeczywiście 32 lata. Mój
ślubny też miał zawał. Upadł w pracy nagle i to był już koniec. Dzień wcześniej
mógłby przenosić góry a następnego dnia już go nie było.
Wczoraj pisząc tutaj miałam chyba jakiegoś doła. Chyba w związku z tym, że
miałam chwilę wolnego czasu. Do tej pory byłam zabiegana. Do pogrzebu to
wiadomo. Potem przez kilka dni urlopu żeby nie siedzieć w domu to zaczełam
biegać po urzędach i załatwiać te wszystkie sprawy które Wy też pewnie
załatwialiście. Potem zaczęły się msze za męża a że było ich 43 więc przez dwa
miesiące biegałam do kościoła. Wszystkich nie zaliczyłam ale większość napewno.
W międzyczasie postawiłam nagrobek. I gdy to wszystko już zrobiłam nagle
zabrakło mi zajęcia takiego ekstra ponad te moje zwykłe obowiązki. I to było
chyba to. Do tej pory chyba moją metodą na przetrwanie był nadmiar obowiązków.
Jak szłam spać wieczorem to nawet nie miałam siły by o czymkolwiek pomyśleć.
Lila

[hope13]

Lilianno, chciałabym z Tobą porozmawiać na gg na pewien nurtujący mnie temat:
mój nr gg 6796174. Jola