rozczulanie sie

[Gość: lola]

Wiecie co, zastanawiam sie czy ja jestem jakas nieczuła czy co. Miałam
ostatnio okazje widziec w przychodni zachowanie młodej mamy i babci z
dzieckiem na oko półrocznym, po szczepieniu, dosc mnie zastanawiające.
Oczywiscie dziecko po wyjsciu z gabinetu płakało, miało prawo, bo bolało
zapewne, ale to rozczulanie sie obu pan zwaliło mnie z nóg- jakies 15 min.
obcałowywania, gadania-"no cio, malenki, oj bolało, nie płacz, bolało
prawda? ojej, no juz no juz juz dobrze, ciii ciii ciii",itp,itd.Efekt był
taki ze mały zamiast sie uspokoic porykiwał coraz głosniej, a te znowu te
swoje no cio no cio.
Czy wy tez w ten sposób uspokajacie swoje dzieci, tzn, takim nadmiernym
rozczulaniem sie, bo ja raczej staram sie odwrócic uwage dziecka, cos
pokazac, zabawke jakąs, i zaraz płacz ustaje, wydaje mi sie ze to lepszy
sposób niz takie "no cio ". Mam racje czy sie myle?

[melanie]

Wydaje mi sie, ze nie zawsze odwrocenie uwagi bedzie skuteczne, bo przeciez
problem nie znika z tego powodu. Zalezy tez od psychiki dziecka jak rowniez od
skali problemu. Generalnie zawsze pocieszalam swoje dzieci, jezeli czuli jakas
krzywde, np calowalam chore miejsce i pocieszalam. Takie pocieszanie od
najmlodszego wieku sprawia, ze wiedza, ze zawsze maja kogos, komu moga sie
wyzalic. A bedzie ta swiadomosc im bardzo potrzebna pozniej, kiedy problem nie
bedzie dotyczyl bolacego kolanka, ale czegos powazniejszego. I wtedy nie da sie
odwrocic uwagi, a dziecko, ktoremu nikt nie wspolczul, ani nie pocieszal w domu
moze znalezc pocieszyciela gdzie indziej. Mysle, ze przesadzasz z tymi 15
minutami w przypadku opisywanym w przychodni. Generalnie uwazam, ze we
wszystkim jest potrzebny umiar, ale nie jestem zwolenniczka zimnego chowu. Mam
juz duze dzieci, bardzo samodzielne, i wcale nie wyrosly z nich mieczaki, wrecz
przeciwnie, dziecko, ktore czuje, ze ma wszparcie, nie boi sie nowych wyzwan i
robi sie bardzo samodzielne.
Pozrdawiam

[Gość: lola]

melanie napisała:

> Wydaje mi sie, ze nie zawsze odwrocenie uwagi bedzie skuteczne, bo przeciez
> problem nie znika z tego powodu. Zalezy tez od psychiki dziecka jak rowniez
od
> skali problemu. Generalnie zawsze pocieszalam swoje dzieci, jezeli czuli
jakas
> krzywde, np calowalam chore miejsce i pocieszalam. Takie pocieszanie od
> najmlodszego wieku sprawia, ze wiedza, ze zawsze maja kogos, komu moga sie
> wyzalic. A bedzie ta swiadomosc im bardzo potrzebna pozniej, kiedy problem
nie
> bedzie dotyczyl bolacego kolanka, ale czegos powazniejszego. I wtedy nie da
sie
>
> odwrocic uwagi, a dziecko, ktoremu nikt nie wspolczul, ani nie pocieszal w
domu
>
> moze znalezc pocieszyciela gdzie indziej. Mysle, ze przesadzasz z tymi 15
> minutami w przypadku opisywanym w przychodni. Generalnie uwazam, ze we
> wszystkim jest potrzebny umiar, ale nie jestem zwolenniczka zimnego chowu.
Mam
> juz duze dzieci, bardzo samodzielne, i wcale nie wyrosly z nich mieczaki,
wrecz
>
> przeciwnie, dziecko, ktore czuje, ze ma wszparcie, nie boi sie nowych wyzwan
i
> robi sie bardzo samodzielne.
> Pozrdawiam

Oczywiscie, moze za mało napisałam, ja tez dziecko przytule, pochucham, wcale
nie stosuje zimnego chowu, ale jak juz wytre łezki, pocałuje to temat uwazam
za zakonczony, nie roztkliwiam sie nadmiernie, bo dziecko wtedy histeryzuje i
z byle zadrapania robi sie wielkie halo.
odwrócenie uwagi malutkiego dziecka, bo o takim tu pisze, naprawde skutkuje,
zobaczy grzechotke i zapomina o tym co było przed chwila.Mam doswiadczenie, bo
dziecko było kilka razy w szpitalu, przechodziło rózne zabiegi, było
poparzone, moze dlatego zwykłe szczepienie uwazam za malenki problemik?
Dziecko bardzo wyczuwa reakcje matki, jak zachowuje sie racjonalnie i
spokojnie, to mniej sie boi, im bardziej sie mamusia uzala tym wydaje sie
dziecku ze wieksza dzieje mu sie krzywda. Tak to postrzegam.

A te panie naprawde urzadzały ten cyrk przez 15 min, zamiast dac spokój to
uzalały sie bez konca.

[Gość: ika]

zauwazylam, ze jak moje dziecko placze po uderzeniu czy zadrapaniu, to
rzeczywiscie je boli, poniewaz wielokrotnie nad duzymi siniakami i bardzo
dzwiecznymi zdezeniami ze sprzetami domowymi etc mowi-a, nie boli, sam
pomasuje. masuje i idzie dalej. Wiem więc, ze jesli placze, to rzeczywiscie
zabolało i wtedy widze, ze pzyznanie mu, ze to co czuje jest wazne, pomaga mu
przejsc nad tym do porzadku dziennego. mowie np"co za niemila przygoda, tak
znienacka sie walnąć. Cos takiego moze bardzo bolec. Pomasowac?" Zwykle dziecko
pomasowane mowi zadowolone "juz nie boli " i idzie do zabawy.
To samo dziecko, inny interlokutor, ktory stara sie przekonac, z nic sie nie
stalo, nic powaznego: powoduje u mojego dziecka tylko wieksze zarykiwanie sie.
nie dziwie sie. To tak, jak mnie sie cos stanie i ktos okaze zrozumienie,
latwiej mi zamknac te kwestie i zajac sie czym innym, dotyczy to kazdego
rodzaju problemow. Jesli ktos bagatelizuje albo zmienia temat, czuje sie
rozzalona.
To samo bylo, jak dziecko bylo calkiem malutkie ( teraz ma 3 lata).

tego sposobu komunikacji nauczylam sie zk siazek " jak mowic, by dzieci nas
sluchaly, jak sluchac, by dzieci do nas mowily" Faber i Mazlish. NIe iwem, co
bym bez tych ksiazek zrobila, powtarzam to do znudzenia, ale w tylu sytuacjach
sprawdzaja sie metody tam opisane, ratujac przed powaznymi konfliktami czy
problemami, ze nie przestaje tych kobiet blogoslawic.

Ale mysle, lola, ze chodzilo Ci o cos innego- o to, ze dziecko, widzac strach i
przejecie mamy, zaczyna sie bac i dlatego ciagnie histerie. Co innego okazac
wspolczucie i byc otwartym na potrzebe pocieszenia, a co innego przerazic sie-
pamietam, kiedys myslalam, ze maluszek zjadl cos trujacego i wezwalam
pogotowie, okazalo sie, ze to falszywy alarm, tak naprawde nie mial do tego
dostepu, ale ze tuz po przeprowadzce, uznalam, ze moze gdzis dopadl jednak, a
okazalo sie, ze poslinil kredke, a nei wypil trujaca farbke. Panowie z
pogotowia , prosto z "Na dobre i na zle" nota bene, uspokajali mnie przede
wszystkim, argumentujac, ze dziecko widzi, jak sie boje i jest tym przerazone.

Ostatnio babcia zrobila histerie na temat kupy. Efekt- stres taki ,ze u niej
nie robi, a u mnie tylko przez sen. I rozmawia ze mna na temat szczegolow tej
histerii za kazdym razem, jak chce mu sie kupe.

tak, ze zgadzam sie w zupelnosci. lepiej nawet najmniejszemu dziecku
opowiedziec wczesniej, co sie wydarzy, i ze szczepionka moze bolec, a potem
patrzec ze zdumieniem, jak po krotkim chlipnieciu roczny maluszek jest juz ok,
zamiast zawodzic jak inne dzieci, ktore, oczywiscie, maja do tego pelne prawo i
pierwsza im je przyznam .
Mowic dziecku, co je czeka, i co sie bedzie dzialo, to tez, wiem ,ze jestem
nudna, magiczne daje efekty.

[Gość: lola]

Gość portalu: ika napisał(a):

> zauwazylam, ze jak moje dziecko placze po uderzeniu czy zadrapaniu, to
> rzeczywiscie je boli, poniewaz wielokrotnie nad duzymi siniakami i bardzo
> dzwiecznymi zdezeniami ze sprzetami domowymi etc mowi-a, nie boli, sam
> pomasuje. masuje i idzie dalej. Wiem więc, ze jesli placze, to rzeczywiscie
> zabolało i wtedy widze, ze pzyznanie mu, ze to co czuje jest wazne, pomaga
mu
> przejsc nad tym do porzadku dziennego. mowie np"co za niemila przygoda, tak
> znienacka sie walnąć. Cos takiego moze bardzo bolec. Pomasowac?" Zwykle
dziecko
>
> pomasowane mowi zadowolone "juz nie boli " i idzie do zabawy.
> To samo dziecko, inny interlokutor, ktory stara sie przekonac, z nic sie nie
> stalo, nic powaznego: powoduje u mojego dziecka tylko wieksze zarykiwanie
sie.
> nie dziwie sie. To tak, jak mnie sie cos stanie i ktos okaze zrozumienie,
> latwiej mi zamknac te kwestie i zajac sie czym innym, dotyczy to kazdego
> rodzaju problemow. Jesli ktos bagatelizuje albo zmienia temat, czuje sie
> rozzalona.
> To samo bylo, jak dziecko bylo calkiem malutkie ( teraz ma 3 lata).
>
> tego sposobu komunikacji nauczylam sie zk siazek " jak mowic, by dzieci nas
> sluchaly, jak sluchac, by dzieci do nas mowily" Faber i Mazlish. NIe iwem,
co
> bym bez tych ksiazek zrobila, powtarzam to do znudzenia, ale w tylu
sytuacjach
> sprawdzaja sie metody tam opisane, ratujac przed powaznymi konfliktami czy
> problemami, ze nie przestaje tych kobiet blogoslawic.
>
> Ale mysle, lola, ze chodzilo Ci o cos innego- o to, ze dziecko, widzac
strach i
>
> przejecie mamy, zaczyna sie bac i dlatego ciagnie histerie. Co innego okazac
> wspolczucie i byc otwartym na potrzebe pocieszenia, a co innego przerazic
sie-
> pamietam, kiedys myslalam, ze maluszek zjadl cos trujacego i wezwalam
> pogotowie, okazalo sie, ze to falszywy alarm, tak naprawde nie mial do tego
> dostepu, ale ze tuz po przeprowadzce, uznalam, ze moze gdzis dopadl jednak,
a
> okazalo sie, ze poslinil kredke, a nei wypil trujaca farbke. Panowie z
> pogotowia , prosto z "Na dobre i na zle" nota bene, uspokajali mnie przede
> wszystkim, argumentujac, ze dziecko widzi, jak sie boje i jest tym
przerazone.
>
> Ostatnio babcia zrobila histerie na temat kupy. Efekt- stres taki ,ze u niej
> nie robi, a u mnie tylko przez sen. I rozmawia ze mna na temat szczegolow
tej
> histerii za kazdym razem, jak chce mu sie kupe.
>
> tak, ze zgadzam sie w zupelnosci. lepiej nawet najmniejszemu dziecku
> opowiedziec wczesniej, co sie wydarzy, i ze szczepionka moze bolec, a potem
> patrzec ze zdumieniem, jak po krotkim chlipnieciu roczny maluszek jest juz
ok,
> zamiast zawodzic jak inne dzieci, ktore, oczywiscie, maja do tego pelne
prawo i
>
> pierwsza im je przyznam .
> Mowic dziecku, co je czeka, i co sie bedzie dzialo, to tez, wiem ,ze jestem
> nudna, magiczne daje efekty.

O to własnie mi chodziło

[Gość: aniko]

A gdyby Ciebie Lola coś bardzo zabolało (bo szczepienie boli - to fakt) to miło
by Ci było gdyby najbliższa osoba kwitowała to mówiąc: "nic sie nie stało,
chodź napijemy sie piwka" Sławetne "odwrócenie uwagi".
Ja zawsze pocieszam dziecko i nie zauważyłam aby odnosiło to skutek przez
Ciebie opisywany, przeciwnie dziecko szybko się uspakaja, a bardzo często samo
po uderzeniu się mówi "nic nie bolało". Więc jak boli to wiem, że boli.

[Gość: lola]

Gość portalu: aniko napisał(a):

> A gdyby Ciebie Lola coś bardzo zabolało (bo szczepienie boli - to fakt) to
miło
>
> by Ci było gdyby najbliższa osoba kwitowała to mówiąc: "nic sie nie stało,
> chodź napijemy sie piwka" Sławetne "odwrócenie uwagi".

Nie przeczytałas moich wszystkich postów- oczywiscie przytulenie najpierw, ale
w ramach rozsądku, a potem zmiana tematu, a nie drązenie tego w nieskonczonosc.

> Ja zawsze pocieszam dziecko i nie zauważyłam aby odnosiło to skutek przez
> Ciebie opisywany, przeciwnie dziecko szybko się uspakaja, a bardzo często
samo
> po uderzeniu się mówi "nic nie bolało". Więc jak boli to wiem, że boli.

Inaczej podchodzi sie do dziecka które juz mówi, a wiec starszego niz
niemowlak, inaczej do półrocznego- te szybciej uspokoi sie własnie jak juz po
ucałowaniu i przytuleniu dasz w łapke grzechotke.Z tym starszym trzeba
pogadac,jasne.Tłumaczenie niemowlakowi, ze to konieczne, tak trzeba, zeby był
zdrowy raczej do niego nie trafia.
Akurat byłam dzis na szczepieniu mojej 5 latki, panika, wrzask, ale potem
przytulenie, nagroda i cisza, zadnego rozmemłania, mazania sie dłuzej niz to
konieczne. Nadal uwazam ze takie nadmierne roztkliwianie sie jak opisałam w
poscie jest idiotyczne.

[Gość: Michalinka]

Wiesz Lolu każde dziecko jest inne i wymaga innego traktowania. Moja córeczka
zawsze kiedy ja coś boli lub jest jej zle (ma 15 mies.) oczekuje, ze ja
przytule i zawsze to robię i tule tak długo jak ma na to ochotę, bo to jej
zawsze pomaga i pociesza. Po to dziecko ma rodziców, najblizsze mu osoby, zeby
mogło u nich zawsze znaleźc pocieszenie i ukojenie swoich małych problemów. Bo
to, ze wg Ciebie szczepienie to nic, nie znaczy, ze Twoje dziecko tak uwaza,
jesli ono sie boi i panikuje, to trzeba je uspokoic i pocieszyc. Jesli tamte
Panie tak długo pocieszały maluszka to widocznie tego dziecko potrzebowało. Sa
dzieci, które wystarczy raz przytulic, pocałowac chore miejsce i jest ok.
innemu trzeba odwrócic uwagę, a jeszcze inne długo tulić. Ciekawe jak bys sie
czuła, jesli za iles tam lat powiesz swojemu dorosłemu dziecku, oj , zle się
juz czuje, tak strasznie mnie juz bola nogi, ze chodzic nie moge (np.), a ono
Cie potraktuje tak jak samo było zawsze traktowane: Oj matka przesadzasz,
rozczulasz sie nad soba i tyle. Lepiej pogadajmy o czyms ciekawszym to
zapomnisz, ze boli. Ja uważam, ze tylko okazujac dziecku miłośc, zapewniając,
ze w rodzicach ma zawsze oparcie, mozna je wychowac na zdrowego, szczesliwego
czlowieka.
pozdrawiam
Michalinka

[mam-darynka]

Lola - obawiam sie, ze nie masz szans na przekonanie niektorych mam. Bo to im,
a nie ich dzieciom!!!, potrzebne jest to nadmierne rozczulanie, przytulanie i
calowanie. Tak samo jak z przegrzewaniem i przekarmianiem - milosc
macierzynska sprowadzona do dawania ZA DUZO i ZA CZESTO.
Bardzo trudno jest wywazyc i bardzo trudno kochac madrze - stawiac wymagania,
uczyc samodzielnosci od pierwszego krzyku, umiec sie usunac, odejsc,
pozostawic dziecku prawo podejmowania decyzji, pocierpienia w samotnosci,
nauczenia sie siebie. Kazda z nas balansuje na krawedzi i czasem wiemy, ze sie
udalo a czesto wiemy, ze znow przesadzilysmy lub ze moze tym razem nie dalysmy
ile nalezy. Dlatego wiele matek woli dac wiecej niz potrzeba (w kazdej
kwestii) niz zyc w poczuciu, ze daly za malo. Osobiscie dochodze jednak coraz
czesciej do wniosku, ze lepiej pozwolic zmarznac niz przegrzac, lepiej
pozwolic byc glodnym niz przekarmic, lepiej pozwolic dziecku poplakac i samemu
sie uspokoic niz zaglaskac "na smierc", bo minimalny niedosyt jest jednak
zdrowszy niz przesyt. W kazdej sprawie. Ale nie kazdy musi podzielac moje
zdanie :o)
Masza

[aka10]

Popieram w 100%.Pozdrawiam.

[Gość: lola]

Wydaje mi sie ze co niektóre mamy mnie po prostu nie zrozumiały. Jak
najbardziej nalezy dziecko przytulic, pogłaskac, ucałowac, pocieszyc, ale..w
granicach rozsadku. Naprawde znam duzo dzieci i widze jak sie zachowują, nie
opieram sie tylko na obserwacji własnego dziecka.Sporo miałam okazje
zaobserwowac podczas 5 pobytów z dzieckiem w szpitalu. I zauwazyłam dziwna
zaleznosc- najspokojniej pobyt, zabiegi znosiły dzieci tych spokojnych,
opanowanych mam, własnie nadmiernie nie rozczulajacych sie.I w zaden sposób
nie mozna im zarzucic oziebłosci czy braku ,miłosci, wrecz przeciwnie.Zas
dzieci tych szczebiocacych mamun, uzalajacych sie czasem wespół z babcia nad
łózeczkiem, bardzo czesto wykazywały niezrozumiałą histerie.Według mnie im
bardziej rodzic przy dziecku demonizuje chorobe, zastrzyk czy inne
nieprzyjemnosci tym dziecko gorzej je znosi.
Dlatego nie dziwie sie ze czasem personel medyczny krzywo patrzy na rodziców w
szpitalu, bo zamiast pomóc przeszkadzaja, dziecko jak tylko ich zobaczy
zaczyna sie mazgaic.
A co do sytuacji w przychodni, tak jak napisałam- to dziecko wcale sie nie
uspokoiło, darło sie coraz głosniej, jak przestało to zamiast dac spokój, obie
panie dalej kontynuowały owo rozczulanie sie co przyniosło natychmiastowy
efekt w postaci ponownego płaczu.Wiec gdzie tu logika?

[Gość: ika]

mam-darynko, jak zwykle słowa mądrosci. Niedawno analizowalam sobie swoje
wlasne dotychczasowe koleje i zauwazylam pewna prawidlowosc, zastanawiajac sie
nad roznymi zadolowaniami, odrzuconymi na wstepie szansami, "depresjami" etc-
ze ja zawsze moglam sobie na nie pozwolic. POniewaz od dziecka w sumie uczylam
sie sobie radzic samodzielnie, nie bylo tego duzo, ale zawsze, jak sie
zdarzalo, to dlatego, ze mialam dosc komfortowe warunki, by moc sobie na to
pozwolic. Np w okresie studiow zarabialam juz na siebie i mialam takie zajecie
ze bardzo dobrze, ale mieszkalam z rodzicami. dlatego moglam miec dola i np
odrzucac kolejne propozycje z jakimi do mnie dzwoniono, poniewaz niem usialam
zapracowac na czynsz czy jedzenie- zawsze byla mama, ktora wrzucila moje brudne
ciuchy do pralki, jesli ja lezalam pod koldra i nie hccialam zmierzyc sie ze
swiatem.
Natomiast wiele z moich najwiekszych zyciowych sukcesow zawdzieczam temu, zem
usialam sobie poradzic sama. i wtedy okazywalo ise, ze mozna gory przenosic. I
czlowiek nie mial czasu- ani potrzeby- depresji. Oczywiscie, to byly moje
mlodziencze depresje, nie mowie o przypadkach klinicznych, Bron Boze nie chce
bagatelizowac czyjejs choroby. Chdzi mi jednak o prawidlowosc- radzenie sobie,
samodzielnosc, poczucie wlasnej sily i umiejetnosc polegania na sobie wywodza
sie umnie z sytuacji w ktorych bylam zdana na siebie. neikoniecznie dlatego, ze
rodzian mnie olała, lecz na przyklad dlatego, ze okazano mi zaufanie, ze
poradze sobie sama. Lub akurat w domu byly inen problemy. Dlatego juz wl iceum
dorabialam sobie, realizowalam swoje pasje, podejmowalam samodzielne decyjze,
podrozowalam. Widze, jak decyzja o miszkaniu z rodziacami w czasie studiow byla
wygodnicka i jak wplynela na mnie rozprezajaco. widze to teraz, ale obserwuje
tez mlodsza siostre, ktora zawsze byla pod opieka zarowno mamy jak i moja. jej
znacznie trudniej jest podjac jakiekolwiek zyciowe wyzwanie. mojej siostrze
zyje sie o wiele trudniej na tym swiecie. bo byla domowym maluszkiem. bo zawsze
moze uciec do mamy albo siostry.
wyrzadzamy naszym dzieciom krzywde, za bardzo je wspierajac.

a moj syn to sie po prsotu tyranem robi, jak babcia sie z nim cacka. wydaje
polecenia tonem godnym cesarza, nie znoszacym sprzeciwu.
w domu, gdzie panuja inne zwyczaje, jest normalnym, radosnym, pogodnym
chlopaczkiem, z ktorym mozna sie na spokojnie zwykle dogadac. ale w roznych
nowych sytuacjach probuje, czy nie da sie styranizowac otoczenia- nauczono go,
ze niektorzy sie daja. I jak sie zaplacze na zawolanie, to rzuca wszystko i
buty pogubia, byle spelnic nasze rządania.
obserwowalam go pare razy w takiej sytuacji- niby wielki szloch, a dyskretnie
sie oglada, czy ktos patrzy. jesli patrzy, wybucha wiekszym placzem. jesli sie
odpowie spokojnie, ze rozumie sie, ze moze mu sie to nie podobac, ale jest tak
i tak, bo to: bezpieczne, potrzebne, blabla, cokolwiek co jest prawda w danym
rpzypadku, i ze jesli ma potrzebe protestowac to oczywiscie moze, jego swiete
prawo, w swoim pokoju, kazdy to szanuje, to szybko m usie to nudzi i mowi, no
dobrze to juz ... costam, co potwierdza jego akceptacje sytuacji, i juz jest
dobrze i juz sie bawimy dalej.
co wiecej, patrze na niego porozumiewawczo i szturcham go leciutko z usmiechem
i z uniesonymi brwiami a on mi odpowiada takim samym szelmowskim usmiechem.
doskonale sie rozumiemy. i on naprawde ogromnie docenia, ze ja go w takich
sytuacjach przejrzę i potraktuję z ciepla, pelna milosci ironia. widze w
dziecku ulge. nikt wszak nie lubi czuc sie tyranem, a dziecko nie jest glupie i
wie, ze manipuluje otoczeniem.
dlatego krew sie we mnie burzy, ze niektorzy mu na to pozwalaja i on jest potem
skolowany. ze tak wczesnie sie dziecko uczy takich metod.

wbrew pozorom, to brak szacunku i brak troski o jego wewnetrzne poczucie
samodzielnosci i wlasnej wartosci. tak robia ludzie, ktrozy chca sie czuc
potrzebni za wszelka cene. wiec przerazaja dziecko, ze szczepionka to cos
makabryznego i ono przerazone szuka ratunku u matki. ulegaja kazdemu kaprysowi
dziecka ludzie, ktorzy chca, by ono uwazalo ich za najwspanialsze i najlepsze i
bylo do nich szczegolnie przywiazane.
brrr.....