Kosmos Jarockiego?

[konop]

Był kto w Narodowym na tym? straszna nuda czy tylko trochę mniejsza?

[Gość: Bustaw]

Najpierw idź! W zespole radość z powodu udanej premiery.

[Gość: Klakier]

Niesmowity spekatkl pod względem myśli w scenografii. Troche gorzej niektórzy
aktorzy, zwłaszcza Witold, który nie dzwiga cześci monologow. Fantastyczna Anna
Seniuk, Marcin Hycnar, Beata Fudalej i Małgorzata Korzuchowska. Zapasiewicz jak
zwykle, ani nic nowego, ani porywającego, swietny rutyniarz.
Polecam waszystkim, ale radzej pójść w późniejszych terminach, aż główny aktor
opanuje część roli.

[Gość: o.jarocin]

www.rzeczpospolita.pl/gazeta/wydanie_051018/kultura/kultura_a_2.html

[Gość: kulka]

nareszcie w tn spektakl, z ktorym warto dyskutowac. dojrzala i przemyslana
wizja mistrza. kapitalna scenografia. swietni zapasiewicz i seniuk oraz mlody
hycnar. mialam troche watpliwosci co do hamerskiego chociaz nie zgadzam sie, ze
to porazka jak twierdza niektorzy. doskonaly tez drugi plan: fudalej,
kozuchowska, bonaszewski, bobrowski, baar i solarz. po roznych gniotach typu
happy end, wladza czy rzeznia, kosmos ratuje honor narodowej sceny.

[Gość: Don Giovanni]

A dlaczego Jarocki w roli Witol(d)a nie obsadził Bonaszewskiego? Że co? Za
stary? To nawet i dobrze,trop wiecznego studenta nadałby postaci dodatkowych
znaczeń.
Tymi pochwałami narobiliście mi apetytu,bo cóż w teatrze może równać się dobrze
zrobionemu Gombrowiczowi.

[Gość: ewa]

nie jest to żadne arcydzieło, ale - wybaczcie ten wtręt: jak na narodowy -
dobre, porządne przedstawienie, pierwsze takie od długiego czasu. Świetne Anna
Seniuk i Beata Fudalej, ale największe brawa dla Marcina Hycnara. Trzymam za
niego kciuki od prawie trzech lat - czyli od jego pierwszego egzaminu na
pierwszym roku, już wtedy był wspaniałym, dojrzałym aktorem; i taki jest jego
debiut w narodowym!

[Gość: l.st]

fudalej obezwladnia
swietna scenografia.
nudnoooooooo sie robi jak hamerski sam na scenie...

[Gość: Klakier]

Don Giovanni, też tak uważam jeżeli chodzi o Witolda. Klucz młodego studenta jest za prosty w interpretacji w połaczeniu z ascetyczną, ale bogatą w znaczenia scenografia. TEż myślełem o Bonaszewskim, ale z tego co sie dowiedziałem, Jarocki koniecznie chciał mieć młodego aktora.
Faktycznie, spektakl nie jest może arcydziełem, ale za to scenografia jest!!!!
Jej zmiany znaczeniowe ze sceny na scenę sa materiałem na poważny naukowy esej. Jestem ciekaw ilu krytyków roziąże łamigłówkę wpisaną w przestrzeń. Przyznam, ze domyśliłem sie tylko części. Brawo Juk-Kowarski.
A propos, macie jakieś typy kto mógłby zagrać jeszcze Witolda z aktorów młodego pokolenia?

[Gość: Fellini]

Fudalej obezwładnia! Fudalej genialna!

Niech mi tylko ktoś wytłumaczy dlaczego - bo w kontekście całego przedstawienia
jej koncepcja roli "niedorozwinięty kocmołuch" nie ma za dużo sensu. A wszystko
tylko dlatego, że gombrowicz wymyślił, że ona ma wywinięta wargę... ale
przeciez nie jest nienormalna.

Co do Hycnara - jesli ktoś od trzech lat obserwuje jego postępy (znaczy ktoś z
branży) niech wie, że to żadne debiut w TN - MH debuiutował w "2 maja"
Saramonowicza. (Z dwojga ja też wolałbym debiutowac u Jarockiego).

Jeszcze raz wybiorę sie na "Kosmos" - nie przypuszczałęm, ze powstanie tak
udany spektakl - chciałbym prz najbliższej okazji zastanowić się nad senseami,
które Jarcoki wpisał w swoja adaptację.

[Gość: Don Giovanni]

Można powiedzieć to tak:Fudalej genialna,chciaż sam pomysł na tę postać mnie
także się nie podobał.Robiąc z Katasi wariatkę Jarocki wpadł w niepotrzebną
rodzajowość,Katasia powinna być najnormalniejszą dziewuchą pod słońcem,a jej
delikatny - powtarzam:delikatny - uszczerbek na urodzie był podnietą dla
znudzonej wyobraźnie nieszczęśliwego Witolda.
Nie wiem dlaczego Hamerski nie potrafił nadać Witoldowi wymiaru głęboko
skrywanej tragedii,zbliżył się do tego stanu tylko raz - podczas sam na sam z
Leną.
Wrażenie było fantastyczne,kiedy wchodziło się na zwykle spowitą w mroku
widownię,która teraz niemal oślepiała swoją bielą.Ale może trzeba trzeba było w
czasie spektaklu trochę ją skazić, naruszyć w jakiś anarchiczny sposób ten
porządek???Te otwierające się przejścia,przekroczenia, na roztaczającą się
wokół czerń i ta falliczna skała na koniec to trochę za mało chyba.
Może...
Przed obejrzeniem żałowałem,że Bonaszewski nie zagra Witolda,al teraz już nie
żałuję,bo Ludwik to bodaj najgłębiej przemyślana postać w tym przedstawieniu.
Dobre przedstawienie,ale brakowało mu tego szaleństwa,które podskórnie buzuje w
powieści.
Gombrowicz obronił się przed kolejnym mistrzem teatru!!!

[Gość: Bustaw]

A jednak najważniejsza jest treść - ten gombrowiczowski sceptycyzm wobec
ograniczenia możliwości ludzkiego poznania, człowiecza bezradność wyrażona
najpełniej w postawach Ludwika i autoironicznie - Witolda. Konwencja
groteskowego kryminału to genialny pomysł /wszak niesceniczny/ samego
Gombrowicza. Powieść/?/ jest jednak nudnawa, a spektakl porywający. Zrobić z
"Kosmosu" sztukę to doprawdy sztuka; widać stary Jarocki jest nadal w świetnej
formie.
Witolda mógł zagrać inny aktor, występujący w tym spektaklu - Robert Jarociński.
Ci którzy go lepiej znają wiedzą jak świetnie potrafi "uprawiać" monolog, jak
łatwo potafi skupiać na sobie uwagę przy pomocy tej wewnętrznej energii, której
Hamerskiemu wyraźnie brakuje. Ale Jarocki tego chyba nie wiedział...

[Gość: ewa]

paru zdań wykrzyczanych we wstydzie sezonu nie uważam za debiut :))

[Gość: Klakier]

Ale można go jeszcze dopracować muzycznie.
I te nachalne blackouty. Tak prostacki montaż to jak nie na Jarockiego.

Co ze scenografią?

[Gość: gomich]

"Jestem ciekaw ilu krytyków roziąże
łamigłówkę wpisaną w przestrzeń. Przyznam, ze domyśliłem sie tylko części"
napisał Klakier.
Też zrobiła na mnie ogromne wrażenie ascetyczna, ale nośna semantycznie
scenografia. Czy jednak aż tyle sensów zawiera i co można w niej dostrzec.
Klakier, może podzielisz się swoimi spostrzeżeniami.

[Gość: Klakier]

układ współrzędnych i sposoby rysowania perspektywy.
scenografia ma dużo wspólnego z oznaczaniem punktu w przestrzeni, także w KOsmosie. X Y Z....
Wycinek koła. Kąt.
Białe kartki, niezapisana książka.
w niektórych scenach izolatka:)
wariacja na szachownicę
Pusta scena.
Łamigłówka. Kostka Rubika.
najważniejsze jednak są te współrzędne określające relacje w przestrzeni, punkty względem siebie, wzajemny stosunek
Może dlatego Fuks stoi od początku na scenie.

[Gość: Klakier]

Gomich piszesz recenzję? W której gazecie opublikują?:)
Potrzebujesz konsultacji?
Żart:)

[Gość: gomich]

Cóż, do pisania w gazecie jeszcze mi trochę brakuje :) Na razie układam sobie
wszystko w głowie. A propos osi współrzędnych X Y Z, to czy te bloki są też
ponumerowane w pionie, bo nie pamiętam?

[Gość: klakier]

Numeracja jest tylko w poziomie, ale za to symetryczna po obu stronach. Poza tym układ kamieni i gałęzi sugeruje także jakiś układ współrzędnych, chociaż dziwnie oznaczany. Lena i Witold po dwóch stronach osi w jednej scenie etc.
W pionie jest oznaczenie poprzez prostokatne białe segmenty.

[Gość: Marek]

Zapętlacie się w tej symbolice jak Witold i Fuks. Wpadliście w geometryczną
pułapkę. Prostokąty, współrzędne, osie itd. Gombrowicz był matematycznym
matołem. Ptaszek powieszony i patyczek na nitce... Szukajcie, a nie
znajdziecie?! Szydzi z Was zza grobu!

[jasiek_natolin]

I pewnie masz rację,Marku,bo "Kosmos" Gombrowicza jest powieścią aż do bólu
prostą.

[Gość: endimione]

No i wreszcie spektakl, w którym starzy i młodzi są na równym poziomie. To się
ostatnio rzadko zdarza. Poza tym - ważne: ten "Kosmos" jest też śmieszny.
Przewrotnie, diabelsko, ale śmieszny.

[Gość: Klakier]

MArku zgadzam się z Tobą jeżeli chodzi o powieść Gombrowicza, ale wydaje mi się, że tematem naszej dyskusji jest scenografia Juka-Kowarskiego, a nie sama powieść.

[Gość: gomich]

Czy "Kosmos" Gombrowicza jest prościutki? Możnaby się spierać... Wydaje mi sie
jednak, że to co zrobili Jarocki z Kowarskim jest znakomitym odbiciem pozornej
prostoty książki, która wciąga w sieć dziwnych, zawikłanych historii, układów i
zdarzeń. To zwracanie uwagi na chaotyczny kosmos, odciąganie uwagi czytelnika
(widza) od istoty rzeczy. Bo czemu Ludwik się powiesił? Hm, zajmowaliśmy sie
śledzeniem znaków, które nie prowadzą do niczego lub prowadzą tylko do rzeczy
już oczywistych. I zarówno Gombrowicz, jak i Kowarski skupiają naszą uwagę na
kosmicznym układzie (współrzędne, strzałki, znakim, itp.), by na koniec zaśmiać
sie głośno i powiedzieć: Trzeba było organizować kosmos samemu, wg własnego
wzoru, wtedy może zauważylibyście więcej i znaleźli odpowiedzi na pytania,
któych ja nie daję. Ale tak spointowana książka (przedstawienie) jest
jednocześnie gorzką krytyką możliwości poznania.

[szlo_sporo]

Ciekawa interpretacja... Ale o tym, ze ta powiesc jest niesamowicie zlozona,
swiadczy fakt, ze juz dla mnie istnieje powod powieszenia sie Ludwika. I
wpisuje sie on w system znakow, ktore Witold roszyfrowuje, czy raczej wymysla.
Mianowicie Ludiwka zabil sam dyskurs o zabijaniu... Witold, probujacy zbudowac
spojna historie na oparta na zasadzie -przede wszytskim- analogii
(matematycznej) , odnosi tryumf. Jak odpowiedzia na uderzenia mlotkiem jest
zabicie kota, tak na dyskurs o wieszaniu- smierc Ludwika. Wiec z chaosu w koncu
cos sie wylania, nagina do zasad narzuconych przez Witolda.ktory wygrywa, jak
Leon.

Spektaklu Jarockiego jeszcze nie widzialam, ale wasze wzpowiedzi bardzo mnie
zachecily... trzeba by stolice jak najszybciej odwiedzic:)

[Gość: gomich]

Oczywiście błądzić ("Błądzenie"?) można w nieskończoność i trochę nawet na
tym "chodzenie wokół" Gombrowicza polega. Masz rację. Ludwik wpisuje się w
porządek śmierci-powieszeń wymyślony przez Witolda i Fuksa, ale to nie jest
odpowiedzią na pytanie dlaczego to robi. Nie zapominajmy, że historię opowiada
Witold, a więc i wszystkie wypadki przybierają jego punkt widzenia. Ludwik
wiesza się, ale przeciez nie w odpowiedzi na wiszącego wróbla i patyk. Wiesza
się, bo... - no właśnie, tego nie jesteśmy w stanie dociec, bo sam kosmos
witolda jest już zbudowany: wróbel-patyk-Witold.
A jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje Leon, któy drwi sobie trochę z poczynań
detektywów, którego porządek inny niż swój nie obchodzi, dla którego kosmosem
jest bembergowanie. I wszystkich w swój układ pragnie wciągnąć, wszystkich
swojemu układowi podporządkować.
I tak jak mówisz, Witold i Leon wygrywają, bo potrafią wedle własnego zamysłu
poukładać chaos. Inni bohaterowie to tylko znaki, elementy mozaiki. Na koniec
jednak okazuje się, że jedynym przegranym jest widz (czytelnik) i on jeden nie
wie, co zrobić z opowiedzianą historią. Jako wytrawny postmodernista szuka
różnych kluczy (tak jak my), ale nie znajduje. Nie potrafi wybrać jednego wzoru
(jak Leon i Witold). Przegrany skazany na wieczne błądzenie. I sam Gombrowicz
jest chyba bliżej takiego widza niż swoich bohaterów.

[Gość: lia]

świetnie! bardzo mi sie podoba dyskusja.

jeszcze do postaci Witolda /hamerskiego/ . Uwazaice, że "student' wyczerpuje
jego możliwości? Nasuwają się przecież: młodziak egzystencjalista z lat60
czytujący Sartre'a - sam Gombrowicz, który w tym czasie młody już nie był, ale
takiego siebie wywołuje, pisząc kosmos - pisarz, który wspomina, tworzy na
naszych oczach i jednocześnie przeżywa...

nie twierdze, ze aktor sobie poradził z wieloma możlwościami tej roli, ale
raczej nie poprzestaje na studencie

błądzenie?

[szlo_sporo]

Wedlug mnie- poniewaz to jest ukladanie rzeczywistosci, pokawalkowanej i
belkotliwej, skladajacej sie jedynie z jednowymiarowych znakow bez odniesien (co
widac szczegolnie w narracji: ciagi elementow)- Ludwik jest tylko jednym ze
znakow (zreszta o tym pisales. mozaika- trafna metafora) Nie ma historii
'prawdziwej obiektywnie' czy prawdopodobnej psychologicznie, bo, do diabla, po
co mi wiedziec, dlaczego Ludwik sie zabil?ON nie istnieje jako pelnoprawna
postac.Zakladam, ze - poniewaz rzeczywistosc sie nagiela do praw logiki- Ludwik
motywacji miec nie musi( jest jak kot, tyle ze zabija go sam dyskurs o
wieszaniu, a nie sam siebie... tak mocno dziala logika Witolda). Reguly gry
przyjmujemy na poczatku, od razu wiemy, ze perspektywa bedzie skrajnie
subiektywna. Ale zdecydowanie prawda jest, ze w taki sposob troche mnie na
manowce autor wyprowadza; a gry z czytelnikiem, na tylu poziomach... w tym
chyba tkwi sedno powiesci. Bladzenie to, faktycznie, staly stan czytelnikow
Gombrowicza:). Z zalozenia.(Btw: Nie widzialam "Bladzenia" Jarockiego, ale
czytalam scenariusz iii.... wydalo mi sie, ze nie warto... warto?)

Jako pelnoprawna postac funkcjonuje natomiast Leon.I takze nie sa tu wazne
kryteria obiektywne, bo dla tej grupki 'postaci-znakow', tych wszystkich, ktorZy
przyszli z Leonem na miejsce 'wspomnienia' sens tego zdarzenia nie jest jasny...
Nie moga tego zrozumiec, bo to jest historia Leona. On wygrywa, bo to zrozumiale
dla niego (ite missa est!;))i wtajemniczonego czytelnika, ktory zna kontekst. W
przypadku takiej powiesci mozna chyba jedynie rozwazac rzeczywistosci
'subiektywne'. Ot. namieszalam, ale chyba intencja czytelna;)Nie wydaje mi sie,
ze czytelnik jest przegranym. Jest wtajemniczonym.

[Gość: gomich]

Chyba na wszystko, co zrobi jarocki warto iść, a "Błądzenie" mimo, że nie jest
może arcydziełem, poraża swoim ogromem i znakomitą gra aktorską. Moim zdaniem
za mało spójne i zbyt perseweracyjne.

[Gość: up]

up

[Gość: Doktor Dolittle]

Mam zamiar wybrac sie do Warszawy po lekturze owych "didaskaliów" - długa
recenzja Beaty Guczalskiej sugeruje, że może to być dla mnie inspirujące
przezycie.
No i bardzo ciekawy wywiad z Hamerskim świadczy o tym, że gość dobrze wie, co
gra (na pewno nie "wiecznego studenta"), co chyba w przypadku takiej roli, jak
Witold, jest najważniejsze.

[jimka1984]

mam pytanko - Gdzie jest opublikowana recenzja Guczalskiej oraz wywiad z Hamerskim?

[Gość: Doktor Dolittle]

W nowym (czytaj grudniowym, ale ukazał się jakiś tydzień temu :-))
numerze "Didaskaliów", kupisz w każdym EMPIKu, niektórych teatrach i
księgarniach...

[Gość: Fellini]

Hamerski może wie, ale przedstawić tego nie umie.
Jego Witold jest na poziomie przyzwoitego uczestnika konkursu recytatorskiego
(żeby nie było bardzo recytatorów szanuję). Tzn. gra, że niby rozumie te
wszystkie monologi, że myśl mu tak się snuje, te słowa tak czasem trudno
znaleźć, ale niestety to za mało na rolę.

[Gość: ?]

mam pytanie:
gdzie jest opublikowana recenzja Guczalskiej i wywiad z Hamerskim?

[Gość: Helenka]

Dobrze chopok godo, dać mu wódki!
(mnie sie ta rola podobała, Hamerski pewnie drażniłby mnie u Jarzyny albo
Warlikowskiego, ale nie u Jarockiego)

[gomich]

Moi Państwo,
wystarczy zobaczyć jaki jest Witold u Gombrowicza, a jaki u Jarockiego, żeby z
czystym sumieniem stwierdzić, że Hamerski to największa pomyłka tego spektaklu.

Jak to jest, że możemy mieć znakomite polskie aktorki teatralne (Ostaszewska,
Herman, Kożuchowska, Landowska), a o dobrze grającego aktora (z młodego
pokolenia) tak trudno.

Cały 'Kosmos" Jarockiego, jest spektaklem niezwykłym ale można zadać sobie
pytanie, jaki poziom doskonałości osiągnąłby, gdyby Witol był zagrany lepiej.

[Gość: Lus]

Nareszcie obejrzałem (via TVP Kultura) i jestem pod ogromnym wrażeniem...
Aktorzy rewelacyjni, scenografia, no i czytanie Gombro przez JJ konsekwentne a
zarazem odkrywcze.
Jak będę mieć okazję, to chciałbym jeszcze zobaczyć na żywo...

[Gość: Anka]

A ja wczoraj widzialam na zywo w Narodowym i tez mi sie b. podobalo.
Zapasiewicz i Seniuk - profesjonalni jak zawsze. Hamerski i Hycnar zapowiadaja
sie na b. dobrych aktorow.
Bardzo podobal mi sie pomysl na powiekszenie sceny, zrobilo to na mnie duze
wrazenie juz po wejsciu na widownie. Skromna scenografia czasem duzo daje.
Ciekawe, jak to bedzie wygladac w TV? Spektakl bedzie tez do obejrzenia w TVP1.

Kosmos? Błądzenie?

[Gość: Widz]

A Błądzenie jest do d... Ciężko wysiedzieć do końca. To jakiś
pseudointelektualny bełkot. Moim zdaniem szkoda czasu.
Spróbuję jeszcze tego Kosmosu.

[Gość: Usto]

"Kosmos" znacznie lepszy, naprawdę!