Postanowienie!

[igepa]

Obliguje sie (publicznie) do zerwania z bulimia, z ktora zyje od 7 lat!!!
Od jutra. Nie od dzis, bo wlasnie zjadlam stos nalesnikow i musze powisiec
troche nad kiblem. Syf dookola przeraza mnie. Mam nadzieje, ze od jutra nie
bede miala zafajdanej jedzeniem i tluszczem klawiatury, nie bede miala
obrzeknietej twarzy, no i nie zawisne nad kiblem.

Mam malo motywacji, ale pomyslalam, ze a nuz uda mi sie pozegnac bulimie,
jesli zdeklaruje sie publicznie. Nie chce spedzic zycia na objadaniu sie i
rzyganiu!!!

Milo mi bedzie jesli ktos mnie tu - na forum wesprze.

pozdrawiam

...Boze, zostaly mi jeszcze 2 nalesniki( zjadlam juz chyba 20). Wyrzuce je do
kosza. Juz nie moge....

[wodnik73]

Boże drogi, ile razy nad pełnym talerzem z pełnym żołądkiem mówiłam sobie od
jutra dośc!!!! Od jutra się nie obżeram, nie wymiotuję, będę zdrowa i
szczęsliwa. No i tak mi zleciało 9 lat. Chciałaś pocieszenia?? sorry, chyba
jestem okrutna i bez serca, 3 lata temu przechodziłam terapie, niedługo
zaczynam następną, sama nie dam rady ....

[wodnik73]

miałam juz pzrerwy 1, 2 i 3 tygodniowe, choroba wracała. A może brak mi wiary??
podobno wiara czyni cuda..jeśli ją masz, trzymaj się jej mocno, jeszcze silna
wola i mocne postanowienie że się z tego wyjdzie i sukces gotowy. Mimo mojego
pesymizmu, życze Ci powrotu do zdrowia, przecież to możliwe, znam wiele
dziewczyn które z tego wyszły, ale ile pracy, wysiłku i bólu w to włożyły !!!

[igepa]

wlasnie wrocilam z wc. Dziekuje za odpowiedz, mimo, ze tak pesymistyczna.

Ja tez juz wiele razy mowilam sobie STOP. Czasem udawalo sie osiagnac jakas
jedzeniowa czystosc, czasem nie. Moj najwiekszy sukces, to ponad polroczna
przerwa. Zwalilam sobie glowe tyloma obowiazkami i zajeciami, ze po prostu nie
mialam czasu na dluzsze posiedziska nad talerzem. Teraz mam mniej zajec,
koncowke depresji i bedzie mi ciezko. Kiedys trzeba. Przeciez cale zycie nie
mozna rzygac dzien w dzien.

pozdrawiam

p.s. mnie terapie nie specjalnie pomagaja.

[wodnik73]

igepo, zdajesz sie na swoja silną wolę, wiarę, że dasz radę?? skąd wiesz, że to
koniec depresji?? mnie dopadła jakieś 3 m-ce temu i nie chce odpuścic...(nie
pierwszy raz zreszta, ale nigdy tak długo mnie nie trzymała) a na terapię
namówiła mnie moja siostra jak zobaczyła co sie ze mną dzieje, sama bym się
drugi raz nie zdecydowała, i pójdę, chyba jednak wierze, że mi sie uda,
pozdrawiam

[igepa]

wiem, ze to koncowka, bo nie jest to moja pierwsza depresja (znam jej przebieg,
jedyne co mnie zaskakuje to jej pojawienie sie nagle zupelnie). Za kazdym razem
leczona farmakologicznie. Od pol roku biore antydepresanty i niedawno zaczely
dzialac. Psychoterapie mnie niestety nie przekonuja. Na mnie po prostu nie
dzialaja. Lekow rowniez nie lubie, ale bylam w takim stanie, ze nie mialam
innego wyjscia. Ufam, ze psychoterapia w Twym przypadku odniesie pozadane
efekty.

trzymam kciuki

[wodnik73]

...i jeszcze coś na dobranoc, trzymam kciuki za Ciebie i wszystkie dziewczyny,
które postanowiły skończyc z tym bagnem. Powodzenia...dobranoc

[igepa]

Dziekuje serdecznie. Mam nadzieje, ze uda Ci sie przez noc trzymac kciuki i
najlepiej byloby gdybys jeszcze jutro potrzymala. Od poniedzialku bedzie
latwiej (pracuje).

usciski sle

[k_79]

Ja wierzę w Ciebie! Wierzę, że silna wola i nienawiść do choroby mogą zdziałać
cuda. 2 miesiące temu w dniu, w którym obżarłam się do granic i zwymiotowałam 2
razy, po kilku miesiącach tak przeżytych też postanowiłam zerwać z bulimią raz
na zawsze. Najgorsze były pierwsze dni, ale gdy mijały kolejne i wytrzymywałam,
coraz mniej mnie ciągnęło do złych zachowań. Oczywiście nie czułam się przez to
jak nowo narodzona, bo mam dość innych problemów, ale czułam się wolna. Od
bulimii. Bo pozostało mi uzależnienie od ... wagi. Codzienne ważenie, czy aby
nie tyję... Wytrwałam 50 dni i wtedy przyszło załamanie. Miałam nawrót.
Tydzień, co drugi dzień. W ostatni piątek powiedziałam DOŚĆ!!! Bo znowu
zaczynało się na dobre. Teraz znowu zaczynam wychodzić na prostą i wiem, że
kryzys minął. Czuję to. Znowu będę wolna. Da się. Ale tak szczerze myślę, że
powinnam i tak być pod opieką przynajmniej psychologa, jeśli nie psychiatry,
brakuje mi fachowej pomocy, tylko, że jakoś nie mam odwagi o nią się postarać.

Jak chcesz zobaczyć jak trzymają się dziewczyny zmagające się samotnie z
potworem B, zajrzyj tu:
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=592&w=18260704

Pozdrawiam!

[wodnik73]

k_79, idź do specjalisty, wiem , że trudno sie przełamać, trudno też znaleźć
prawdziwego fachowca. Ja na takiego trafiłam. Gdy z Nim romawiam, wiem , że
mnie słucha, gdy przy nim płaczę, widzę że i On ma łzy w oczach. Mam do Niego
pełne zaufanie. Nie trafiłam na niego od razu. Ale warto szukać. On nie jest
cudotwórcą, nie wyzdrowiałam po 1-szej terapii. Za mało dałam z siebie, za mało
się starałam, może jeszcze nie chciałam się rozstać z chorobą. Niedługo
wybieram się na kolejną terapię, nie dam za wygraną. Ale wiem jedno, sama nie
dam sobie rady. Bo my, chore na b. jesteśmy tak naprawde bardzo słabe i
bezbronne wobec tego potwora. Warto poszukać wsparcia i pomocy, nie tylko tu,
przed komputerem....bo to za mało....pozdrawiam

[igepa]

Krotko: na mnie psychoterapie nie podzialaly. Byly zle, czy moze jestem
terapioodporna (cos a la lekoodpornosc)??? Moje zerwanie z bulimia na pol roku
zawdzieczam li tylko sobie samej i wydaje mi sie, ze praca nad soba sama moze
przysniesc najwieksze efekty. Wiem, ze nie jest to latwe.

[igepa]

Dziekuje serdecznie za Twa odpowiedz. Gratuluje tych 50 dni - to duzo. Mnie sie
nie udalo zrealizowac postanowienia - z glupoty, rutyny, i jeszcze ... nie wiem
czego. Postanawiam od dzis.

Dziekuje rowniez za linka
pozdrawiam goraco

p.s. ja tez nie zerwe z obsesja odnosnie wagi :-( lub :-)

[agi19]

A może jednak warto zacząć od dzisiaj i skończyć na tych naleśnikach. Z
doświadczenia wiem, ze od dziś jest łatwiej niż od jutra. Życzę powodzenia-aga

[kolezankitg]

HEY TU KAROLINA EWA EWA MY WSPIERAMY CIE CALYMI SILAMI MAMY NADZIEJE ZE SKONCZYLAS Z OBRZERANIEM SIE ODPISZ NAM JESLI CHCESZ MY CI ZAWSZE POMOZEMY POZDROWIENIA

[igepa]

Za godzine skoncze :-( Koncza mi sie pieniadze, wiec sila rzeczy. Nie wiem
dlaczego tak trudno jest mi dotrzymac obietnicy. Kiedys moglam nie jesd przez
tydzien, duzo sie uczyc, czesto cwiczyc, a teraz jest mi tak jakos dziwnie
trudno. Wydaje mi sie, ze jest to juz rutyna; nie mam potrzeby opychania sie,
jak ongis: niby moge sie nie obzerac i nie opychac, ale fajnie jest sobie jesc
przez godzine dwie - gorzej juz z wiszeniem nad kiblem.

Jesli mozecie mnie jakos wspomoc - poprosze. No a jesli nie - sama postaram
wyprowadzic sie na prosta. Jutro jest 25 stycznia, ladna data - urodziny mojego
ex, co do ktorego mam raczej dobre wspomnienia, wiec niech to bedzie start :-)

pozdrawiam

[igepa]

No i kurcze, znowu jest od jutra :-(

[mestrom]

Przykro mi Igepa. kazda z nas ma chwile slabosci. Prosze nie poddawaj sie!

[igepa]

Dziekuje Ci serdecznie za slowa otuchy :-)

Jutro powinno byc mi latwiej, bo mam zawalony zupelnie dzien i nie bede miala
czasu ani na jedzenie ani - rzyganie. Jesli jutro bedzie "czysto" mam nadzieje
zatrzymac w swiadomosci swej uczecie tej czystosci i wierze, ze po wtorku
bedzie czysta sroda, czysty czwartek.

Chcialabym swiecic przykladem :-)

pozdrawiam


mestrom napisała:

> Przykro mi Igepa. kazda z nas ma chwile slabosci. Prosze nie poddawaj sie!

[wodnik73]

Oj tak, każdy ma chwile słabości i nikt nie jest doskonały. Ale jest cos
takiego jak nadzieja !!! Że znowu będzie słońce, wstanie nowy dzień i zaczynamy
od nowa, nie poddajemy się !!! Absolutnie to zabronione !!! Myśl pozytywnie i
uszy do góry. Nie jesteś sama :):):)

[mestrom]

WLASNIE NIE JESTES SAMA!ja tez jutro mam zamiar zrobic postepy. i tez juz
zaplanowalam dzien. musi byc dobrze.

[igepa]

Zatem trzymam i ja kciuki :-) moze jakas konkurencja?

Czekam na relacje :-)

[30stka]

A ja mam wrażenie, że Ty Igepa dobrze się bawisz pisząc o tym wiszeniu nad
kiblem i do końca wcale nie chcesz skończyć z bulimią. I wiesz, mam ochotę w
tym momencie dać Ci porządego "kopa"...
Jeśli się mylę, to najmocniej przepraszam. Po prostu z doświadczenia wiem, że
to nie jest takie "hop siup", że jak sobie popiszesz, to minie. Ja w Twoich
wypowiedziach wogóle nie widzę woli walki. A zależy mi na Twoim wyzdrowieniu.
Naprawdę. Pozdrawiam, Magda

[igepa]

Pisze w ten a nie w inny sposob, bo staram sie nie wiazac z bulimia lecz ja
ironizowac. I slowo "wrazenie" uzyte przez Ciebie jest jak najbardziej
adekwatne do rzeczywistosci. Wrazenie bowiem masz mylne. To, ze slowa moje nie
napelnione sa spazmatycznym lamentem (tak jak wypowiedzi innych) wcale nie
oznacza brak checi walki z przypadloscia.

Skoro sie "czepiamy";

piszesz:

"Ja w Twoich
> wypowiedziach wogóle nie widzę woli walki. A zależy mi na Twoim wyzdrowieniu.
> Naprawdę. Pozdrawiam, Magda"

Nie musisz widziec i w zasadzie jest to zupelnie normalne. Trudno jest bowiem
dopatrzec sie checi walki autora jakiegokolwiek tekstu z czymkolwiek, chyba, ze
autor jest wysmienitym erudyta i literatem. Ja nie jestem. Moje takie a nie
inne podejscie do bulimii wynika byc moze z faktu istnienia powazniejszej
choroby w moim przypadku i "likwidacja" bulimii na jej tle jest w istocie hop-
siup.

Trudno, by obcej zupelnie osobie zalezalo na moim wyzdrowieniu. Obca osoba,
tudziez integrujaca sie ze mna tematycznie moze mi zyczyc szczescia,
powodzenia, trzymac kciuki, wspierac mnie, no chyba, ze inaczej pojmujemy
wyrazenie "zalezy mi na". Jesli mimo to zalezy Ci, to musisz byc niezmiernie
empatyczna osoba. Bardzo cenna to cecha - godna pozazdroszczenia.

Nie wiem, jakiej riposty spodziewalas sie na swoj komentarz. Jesli nie
spelnilam oczekiwan Twych - wybacz. Tak czy siak zapewniam, ze dobrze sie nie
bawie.

pozdrawiam

[30stka]

Nie oczekiwałam żadnej riposty, ale widzę że ubodłam Cię do żywego -
przepraszam, nie to było moim zamiarem. A jeśli nadal zależy mi na Twoim
wyzdrowieniu, to tylko dlatego, że sama kiedyś to przechodziłam i wiem
doskonale, że rzeczywiście nie jest to zabawa. Pozdrawiam, Magda

[igepa]

I znow za mocne slowo: "ubodlam" :-) Nie ubodlas. Po prostu uswiadomilas (tez
za mocne slowo) mi, ze nie do konca wlasciwym jest sposob w jaki sie wyrazam.

pozdrawiam

[30stka]

Ja chciałam Ci po prostu przekazać swoje odczucia (rzeczywiście jako zupełnie
obcej osoby), jakie mam czytając Twe słowa. Jeśli Ci się nie spodobały, trudno -
ja mam z kolei "taki styl" - może też do końca nieliteracki i nietrafny. Jeśli
denerwują Cię moje słowa - nie będę więcej się wtrącać, pozostanę cichym
obserwatorem Twych wypowiedzi. Oby były jak najbardziej optymistyczne ;-)

[niobe5]

Mysle, ze nie ma sensu sie sprzeczac. Wszystkie jestesmy w podobnej sytuacji -
obojetne czy wyszlysmy z choroby, czy wlasnie ja przechodzimy. Kazda z nas ma
inny styl pisania i inne podejscie do choroby i uwazam, ze nie wazne jak o niej
piszemy (placzemy nad nia, przeklinamy, staramy sie ignorowac), ale wazna jest
kwestia (duze slowo) odpowiedzialnosci spolecznej. Nieswiadomie bowiem mozemy
polepszyc lub pogorszyc stan innych osob. Np. opisy tego co sie jadlo moga
powodowac niesamowita ochote u zdrowiejacej dziewczyny aby zjesc to samo, opis
metody "oczyszczania sie" moze wskazac zdrowiej osobie jak to robic, podawanie
swoich wymiarow moze spowodowac panike i nawrot lub pogorszenie choroby itd.
Nie jest wiec wazny styl w jakim piszemy, ale co i w jaki sposob to robimy.
Powinny byc tego swiadome zwlaszcza osoby, ktore walcza i zmagaja sie z
choroba. Przez samo pisanie mozna tez bardzo pomoc - mi np. bardzo pomagaja
posty Magdy (30stki) i wiem, ze ona chce nam pomoc i nie ma zlych zamiarow.
I ja takze bardzo chcialabym zebysmy wszystkie wyzdrowialy i bardzo "kibicuje"
osoba, ktore sa dla mnie zupelnie obce.

Pozdrawiam

[30stka]

Dzięki Niobe5! Jak czytam Twoje posty (o tym jak żyjesz), to naprawdę widzę że
chcesz z tym zerwać, ale tu chyba się za bardzo zagalopowałam w tych swoich
pouczeniach i niechcący ktoś się wkurzył. Wierzę jednak, że i jakiś pozytyw z
tego wyjdzie... Pozdrawiam wszystkich, Magda

[wodnik73]

Zgadzam się z niobe. Każda z nas ma inne podejście do choroby, różne metody i
sposoby (mniej lub bardziej skuteczne) żeby z nią walczyć. Jedne z nas płaczą
inne przeklinają...a ze mną jest tak, że w ciagu jednego dnia potrafię śmiać
się z siebie, za chwilę płacze i przeklinam. Rano mogę napisac list pełen
goryczy i żalu, wieczorem tryskam humorem i pisze o nadzieji, o tym że trzeba
walczyc i nie wolno się poddawać. To prawda, że to co piszemy może mieć duży
wływ na inne osoby, nieopatrznie zrozumiane słowo może zranić, inne ucieszyć
lub wzruszyć. Z jedej strony musimy uważać, co piszemy, a z drugiej chyba po to
jest forum żebysmy pisały tak naprawdę co nam w duszy gra i na sercu leży. Ja
piszę o swoich odczuciach a Wasze przecież mogą być zupełnie inne. To co
piszemy, to nasze subiektywne odczucia, a do tego co czytamy musimy brać lekki
dystans...ale czasem mnie ponosi i się ledwo powstrzymuję, żeby jakiejś
nie "nawrzucać" za to odchudzanie z kości na ości....... njaważniejsze że żadna
tu nie jest sama w tej walce, i że jeśli możemy się chociaż dobrym słowem
wspomóc, to już jest sukces !!! pozdrawiam

[igepa]

Witajcie!

Ciesze sie, ze poruszony zostal temat sposobu wyrazania sie na temat bulimii.

Pol dnia za mna. Na razie jest dobrze. W duzej mierze dlatego, ze jestem w
pracy, ale nie przypuszczam by dzis cokolwiek zaklocilo moja zadeklarowana
wczesniej postawe.

pozdrawiam

p.s. Do Magdy: ja sie nie wkurzylam Rzadko wkurzam sie na ludzi, zdecydowanie
czesciej na siebie i rzeczy martwe.

[wodnik73]

A ja myśle, igepa, że się bardzo często wkurzasz na ludzi, ale odbijasz to na
sobie i rzeczach martwych....ale, to tylko moje zdanie, ja tak akurat mam..i
powolutku staram sie to zmieniać :)

[igepa]

Nie rozumiem skad takie pochopne sady w przypadku niektorych Waszych
odpowiedzi, nie stanowia one logicznych i uzasadnionych wnioskow z moich
wypowiedzi, co najwyzej sa domniemywaniami.

Jestem zdania, ze winno sie unikac oceniania ludzi - tym barziej ludzi ktorych
sie nie zna. ...ale jest to tylko moje zdanie :-)

pozdrawiam

[wodnik73]

Naprawdę poczułaś, że ktoś tu kogoś ocenia, osądza ?? Przykro mi.

Nas , chorych na B chyba bardzo łatwo jest urazić, dotknąć, zranić...no dobra,
mnie łatwo jest urazić i zranić. Dziś napisałam list do mego chłopaka, bo nie
wiedziałam jak mu w cztery oczy powiedzieć co czuję, tak ogólnie, co się we
mnie dzieje. Namachałam 2 i pół strony, wysłałam mailem. Zadzwonił do mnie i
powiedział, że mam talent beletrystyczny i powinnam pisać książki, że wszystko
to wytór mojej chorej wyobraźni, że się nie musze tak przejmować tym, co powie
moja matka, jak jej powiem o B, bo ją to g..obchodzi, że stwarzam sztuczne
problemy..i żebym poszła na terapię !!! Ach co za słowa wsparcia i otuchy ze
strony bliskiej mi osoby ........ ehhh

Dziś dzień 9-ty.......pozdro

[k_79]

Tacy są właśnie faceci... Dlatego ja mojemu nic nie powiedziałam. Nie warto. I
tak nic mi to nie pomoże. Mówię mu o innych problemach, ale tego za nic!!!

[wodnik73]

Mój facet o bulimii wie od 3 lat, ale nigdy mu nie mówiłam co czuję, jak
wszystko przeżywam, jak łatwo mnie zranić, napisałam jaką władzę nade mna ma
jedzenie, że mam depresję, że nie mogę sobie poradzić z pracą , z rodzicami,
mam dylematy związane z małżeństwem i macierzyństwem. Bo czy osoba chora na B
może być dobra żoną i przede wszystkim matką??????
Ale, jestem z siebie dumna, że sie odważyłam mu to powiedzieć (no..napisać ) :)

[k_79]

U mnie odwrotnie: mówię o wszystkich swoich problemach, odczuciach,
przeżyciach, załamaniach nastroju, domagam się zainteresowania, pocieszenia,
mówię wprost czego mi trzeba i czego od niego oczekuje (niestety nie zawsze
odnosi to jakikolwiek skutek, bo on uwielbia odwracać kota ogonem i zaczyna
gadać o swoich potrzebach, próbując udowodnić mi jaki to on jest przeze mnie
zaniedbywany :( - i tak często nie możemy dojść do porozumienia). O bulimii
nie mówię. Jedynie wspominam czasem, że mam napad "wielkiego głoda" i napycham
się, ale przy nim rzadko kiedy, więc nie zna skali problemu. Może gdybym mu
powiedziała, coś by to zmieniło, może, ale raczej wątpię, by umiał to
zrozumieć. I tak samo nie radzę sobie dobrze w żadnej sferze życia, ani w
pracy, ani w małżeństwie i macierzyństwie. Bulimia przesłania mi wszystko, mimo
że próbuję ją pokonać. Odbiera wiele cennych chwil, które mogłabym poświęcić
rodzinie, odbiera radość, którą mogłabym dzielić z nimi, zamiast zarażać
przygnębieniem i truć złaścią.

[mestrom]

Jak to wszystko czytam to mnie nosi. nie moge tego zniesc ze B jest tak silna i
ma nad nami tak wielka wladze. Coraz bardziej jej nienawidze. I dlatego mam
wiecej woli walki. Kcialabym zeby zniknela. Ja to jeszcze pol biedy nikogo nie
mam i nikt sie mna nie przejmuje.

[mestrom]

niobe5 napisała:

> Mysle, ze nie ma sensu sie sprzeczac. Wszystkie jestesmy w podobnej sytuacji -

> obojetne czy wyszlysmy z choroby, czy wlasnie ja przechodzimy. Kazda z nas ma
> inny styl pisania i inne podejscie do choroby i uwazam, ze nie wazne jak o
niej
>
> piszemy (placzemy nad nia, przeklinamy, staramy sie ignorowac), ale wazna
jest
> kwestia (duze slowo) odpowiedzialnosci spolecznej. Nieswiadomie bowiem mozemy
> polepszyc lub pogorszyc stan innych osob. Np. opisy tego co sie jadlo moga
> powodowac niesamowita ochote u zdrowiejacej dziewczyny aby zjesc to samo,
opis
> metody "oczyszczania sie" moze wskazac zdrowiej osobie jak to robic,
podawanie
> swoich wymiarow moze spowodowac panike i nawrot lub pogorszenie choroby itd.
> Nie jest wiec wazny styl w jakim piszemy, ale co i w jaki sposob to robimy.
> Powinny byc tego swiadome zwlaszcza osoby, ktore walcza i zmagaja sie z
> choroba. Przez samo pisanie mozna tez bardzo pomoc - mi np. bardzo pomagaja
> posty Magdy (30stki) i wiem, ze ona chce nam pomoc i nie ma zlych zamiarow.
> I ja takze bardzo chcialabym zebysmy wszystkie wyzdrowialy i
bardzo "kibicuje"
> osoba, ktore sa dla mnie zupelnie obce.
>
> Pozdrawiam
>

jak wyzej

Co to jest wiet???

[dagusek]

Przwprasam moglby mi ktos udzielic odpowiedzi na pytanie: Co to jest wiet?

[igepa]

No i dwa dni czyste byly. Dzis jakos nie wyszlo, choc moglo. Wydaje mi sie, ze
po prostu zajadam samotnosc. Od roku mieszkam sama i niby mi zle nie jest, ale
wole miec przy sobie ludzi. Z kolei ludzie jakos po studiach sie porozchodzili
i kazdy zajal sie soba. rzecz jasna widujemy sie i w zasadzie co dzien mam
gdzie pojsc, ale sie jakos wycofalam (nie z powodu bulimii). Nie moge do tego
zupelnie przywyknac :-( Nadchodzi weekend i obowiazkow malo - laba. Duzo czasu
do wypelnienia, a mnie jakos nie przychodzi do glowy nic lepszego niz
pojedzenie sobie troche wiekszej ilosci niz norma przewiduje. Bez sensu.
Postanowienie moje chyba wzielo w leb!

[30stka]

Igepa, mimo wszystko trzymaj się i walcz o każdy następny dzień. Pozdrawiam,
Magda