samotne chodzenie po gorach

[saqqara]

zainspirowala mnie wypowiedz Weekendy, ktora czesto sama jezdzi w gory.

jezdzicie sami? czy kobiety sie nie boja? przyznam szczerze, ze mnie to kusi-
jechac samej, nie musiec dopasowywac sie do towarzystwa, isc we wlasnym
tempie tam, gdzie mnie oczy poniosa. z drugiej strony ... no wlasnie. troche
strach. potwory pewnie troche wyimaginowane, ale mimo to jakos tak sie
wzdragam. zawsze jezdzilam z kims. bardzo chetnie przygarnialismy do naszego
grona samotnie idace osoby, jakos dziwnie majac wrazenie, ze ci ludzie
szukali towarzystwa, bo zdarzalo sie, ze szlismy potem razem pare dni.

[ka2]

nie lubię
lubię chodzić z mężem a on ze mną
od zawsze
czasem idziemy ze znajomymi, lubię ludzi

[weekenda]

A ja mam bardzo ostrożny stosunek do ludzi... nie to że "nas" nie lubię - żadne
takie - ale podchodzę do ludzi baaaaardzo ostrożnie. Wiele wycierpiałam od
współbratymców i od dłuższego czasu mam oczki, uszki i główkę baaaardzo szeroko
otwarte na ludzi... "homo homini lupus est" ... przez te tysiące lat, nic nie
straciło na znaczeniu...

a nienie !

[ka2]

nie to że lubię ludzi wszystkich bez wyjątku, tylko tych z którymi chodzę w
gory :)
ostatnio wymyśliłam sobie urodziny w górach i między innymi zaprosiłam kolegę,
który jest w stanie wyprowadzić samochód z garażu, żeby 200 m po fajki podjechać
i co, poszedł, szedł 2 godziny godzinną trasę ale doszedł, i był szczęśliwy,
raz tylko powiedział niecenzuralne słowo, przy jednym ostrym podejściu
i jak takiego nie lubieć

[weekenda]

:)))

[jooggii]

hej-bardzo długi czas wędrowałem po naszych górach wraz z moją partnerką,ale od
pewnego casu zostałem samotnikiem,jakoś sobie z tym radzę.czasami brak tej
osoby.

[Gość: KA]

Najlepiej chodzi mi się z żoną, samotna wyprawa moze miała by sen gdybym chciał
się jakoś szczególnie wyciszyc (choć jakos mnie to nie przekonuje). Samotne
łazęgi wydają mi się zubożeniem penych doznań bo piekno gór wymaga podzieleniem
się tym wspaniałym uczuciem z kimś najlepiej z kims bliskim, inna sprawa to
bezpieczeństwo (napady sa raczej wyjatkiem, ale diabeł nie spi i głupie
potknięcie może zamienić sie w horror).
Pozdrawiam KA

[weekenda]

:) patrz zaainspirowałam kogoś... ;)))

Tak. Chodzę sama. Kiedyś z konieczności bo mój ex nie za bardzo lubił a nawet
jeśli już, to ciągle mu było "pod górkę i pod wiatr" a już w Wysokie to nie "bo
go to nie bawi". Więc siłą rzeczy zaczęłam sama.

Na początku było nieswojo ale już na drugim wyjeździe poczułam "wiatr w
skrzydłach" :) Nikt nie marudził, nie zrzędził, szłam własnym tempem, nie
musiałam na nikogo czekać, jak po drodze z różnych powodów chciałam zmienić
plany to je zmieniałam i nie musiałam nikomu tłumaczyć dlaczego i po co... I
tak mam do dzisiaj :) Jak już czasami idę z kimś to jasne, że idziemy razem i
wspólnie podejmujemy decyzje różne i jest fajnie, wesoło, inaczej! Ale przyznam
szczerze, że po kilku dniach chodzenia w tłumie zaczynam tęsknić do moich
samotnych wędrówek...

Nie. Nie boję się. Nigdy się nie bałam. Raz, że chodzę po Górach w takich
porach roku, że już praktycznie ja i Góry albo tacy sami "szaleńcy" ;) jak ja a
dwa, że czegóż mam się bać? duchów się nie boję, zwierzęta kocham. Jedyne co
sprawia, że czasami się zastanawiam nad tymi moimi samotnymi wędrówkami to
sytuacja, kiedy zdarzy mi się jakiś wypadek... nawet "głupie" zwichnięcie...

A najbardziej lubię momenty, kiedy jestem gdzieś wysoko sama... Kamienie,
wiatr, przestrzeń, cisza i ja...... i dla tych chwil, znów sama, za dwa
tygodnie jadę w Tatry :)))

[Gość: pszczola25]

witam:)

Ja rok temu pytałam na forum o bezpieczne szlaki dla samotnej kobiety. Padło
kilka różncyh ciekawych propozycji, które wykorzystałam. A od tamtego czasu?
cóż...uwielbiam sama chodzić po górach. Czasem kogoś chętnego zabiorę, ide w
dwie lub trzy osoby. Ale tak naprawdę tęsknię za samotnymi wypadami. Idę swoim
tempem, robię przerwy kiedy chcę i patrzę na piękno gór ile tylko chcę.

Chodzę sama po Beskidach, byłam też w Tatrach. Staram się nie bać innych,
zakładam,że ludzie nie chodzą w góry robić innym krzywdę.

A teraz robię kurs żeglarski i w góry dopiero w listopadzie:((((

pozdrawiam

[Gość: Andrzej]

Zadżało sie chodzić samemu, ale trudne do zapomnienia chwile związane są z nocnym przejściem. Otóż jakieś 20lat temu wyszedłem z Łopusznej czarnym szlakiem do Kiczory i dalej na Turbacz. Wyszedłem za póżno bo w połowie drogi miałem noc.Był poczatek pażdziernika, prawdziwa złota polska jesień,idealna pogoda, brak nawet najmniejszego powiewu. Było słychać spadające liście bukowe, a gdzieś w oddali rykoisko. Musze dodać, że nie miałem latarki więc uszy stawały mi dęba. Po tej wycieczce nie mam żadnych obaw do samodzielnego łażenia. Teraz 42l to już czas, aby nadążać za córką, a nie wypada mi sie wyrwać samemu. Pozdrowienia!

[saqqara]

weekenda napisała:
> :) patrz zaainspirowałam kogoś... ;)))

hehehe, a jak skusilas;))))

[cobalt7x]

Napiszę jak to wygląda od strony faceta... Na początku września po raz pierwszy
byłem sam w górach (Tatry), wcześniej zawsze z kimś. Wydawało mi się trochę
dziwne jechać samemu, ale trochę niepewności i podjęta decyzja: jadę. Miałem co
prawda do przemyślenia parę rzeczy, ale gdyby tego nie liczyć to i tak nie
żałuję że pojechałem.

Brakuje wówczas osoby z którą można przeżywać zdobywanie kolejnych metrów,
podziwiać widoki czy choćby wieczorem wyskoczyć do knajpki na kawę czy piwo i
pogadać, ale za to można całkowicie odciąć się od trosk i problemów, uspokoić
swoje wnętrze i naprawdę "wtopić" się w góry, chodzić własnym tempem i tam
gdzie się ma ochotę.

Nigdy wcześniej specjalnie nie zwracałem na to uwagi, ale osób wędrującyh
samotnie po górach było wtedy sporo. Czy tak jest zawsze? Nie wiem. Ale jeśli
tak, to w razie czego przyłączyć się do kogoś chyba nie będzie problemem, a w
przypadku choćby skręcenia nóżki to każdy Ci pomoże, jeśli nawet może nie w
samym zejściu, to na pewno poczeka do przybycia GOPR'u/TOPR'u.

Bezpieczeństwo-wszystko w granicach rozsądku, ale spotkanie świra na wysokości
prawie 2000m jest bardzo mało prawdopodobne. Zwierzęta-też mała szansa
spotkania jak się nie schodzi ze szlaku.

W każdym razie to na pewno nie był mój ostatni samotny wyjazd (choć uważam, że
samotne wyprawy są dobre co pewien czas) i już myslę czy jeszcze w tym roku dam
radę wyskoczyć na kilka chwil...

'saqqara' polecam Ci kupno dobrej mapy, butów i na szlak:)

[saqqara]

wszystko potrzebne do wedrowki juz mam:) a wiele szlakow znam na pamiec, wiec
mysle, ze zgubienie drogi by mi nie grozilo. chociaz w ciemnosciach miejsca
doskonale znane moga wydawac sie zupelnie obce
mimo to, mnie bardziej prozaiczne problemy gnebia. ludzie na szlaku -nie zawsze
tak przyjaznie nastawieni do innych. zwierzeta. do dzis pamietam zbierane wiory
pod drzewem, na ktorym sobie misio lapki cwiczyl. a bylo to jakies 4 m nad
ziemia. fakt, w Bieszczadach to bylo, ale w naszych Taterkach miski tez sa.
i mam niezwykle wrazliwe uszy na roznego rodzaju dzwieki, szczegolnie w lesie,
po ciemku! czuje, ze do rana siedzialabym na drzewie i udawala wiewiorke! hm...
wychodzi na to, ze bojazliwą niewiastą jestem;)))

[cobalt7x]

Jeśli wiewiórka to nie zapomnij zabrać orzeszków, tylko to chrupanie w tej
ciszy:)

Ale poważnie: póki nie sprawdzisz czy Ci takie samotne wędrówki odpowiadają to
nie będziesz wiedziała:) Ale naprawdę warto spróbować. Wyciągaj plecak z szafy
i wcale się nie zastanawiaj. Przecież nie musisz od razu jechać na 2 tygodnie,
3-4 dni na początek mogą wystarczyć. Chodzić przez całą noc też nie trzeba, jak
już chcesz oglądać zachody słońca ze szczytów to przecież można wybrać taki z
którego jest blisko do schroniska i tam przenocować bez potrzeby
kilkugodzinnego schodzenia do miejsca zakwaterowania. O tej porze roku raczej
nie powinno być problemów. Nie wiem jak w najbliższym czasie, ale w tym
tygodniu pogoda była idealna na góry.

[weekenda]

Z tym chodzeniem w nocy to nie jest taka trudna sprawa. Przecież tak naprawdę
jak zbliża się zmierzch to już schodzimy. Więc po ciemku zwykle pokonuje
się "ostatnie metry". Zwykle są to już dojściówki do schroniska albo zejście do
Kuźnic, Palenicy, Kir czy innych. A tu już szlaki są wygodne :)

Inną sprawą są dźwięki czy obrazy z lasu :))) to jest piękne! strach ma zawsze
wielkie oczy więc to co rozpoznaje nasz umysł z tego co słyszymy czy widzimy
jest fatastico! :))) ileż raz szłam z tzw duszą na ramieniu widząc stada
potworów, wiedźm, zjaw i innych duchów! :DDD a zwierząt z jakiegoś tam powodu w
ogóle się nie boję...

[tatromaniak]

Od czasu, gdy chodzę po Tatrach połowa wypadów była samotna (inna sprawa z
beskidami, gdzie tylko raz byłem sam). Tak jak weekenda potwierdzam, że nie ma
lepszych przeżyc jak np samotnie przebywanie na szczycie, rano lub później
wieczorem, ja i tylko góry, żadnego innego człowieka nie słychać, ani nie widać.
Własne tempo, szybkie zmiany decyzji i w zasadzie nikt nie wie gdzie jestem, (a
czasami nawet ja sam :P) trochę nierozsądne, ale bardzo romantyczne, ryzyko
zawsze istnieje, że skręce kostke lub gorszy wypadek i będe musiał spedzić noc,
tam gdzie jestem.
Stach jest w nocy w lesie (oprócz zimy), bez światła gdy wyobrażnia "słyszy i
widzi" wszędzie misia.
A zwierzęta widziałem tylko na szlaku lub przy szlaku(kozice, lisa, swistaki,
jelenia). Z misiem nie miałem jeszcze kontaktu na szczeście.

Pozdrawiam wszystich samotników z wyboru.

ps.Ci którzy nie mają z kim jechać niech jadą sami, zawsze można kogoś spotkac
i sie dołączyć lub poznać smak samotnego wędrowania.

[motorus]

Moje uczucie i zamiłowanie do gór zawsze wyzwala impuls do wyjazdu bez żadnych
uwarunkowań. Lubię wędrować w gronie dobrych znajomych, ze swoją rodziną, ale
także samotne wędrówki dostarczają wiele emocji i doznań zwłaszcza w okresie
zimowym, w nocy lub w nieznanych mi górach, szczególnie w Karpatach.
Bywało różnie, lekko i przyjemnie, ale też groźnie i ryzykownie. Są góry i w
Polsce, gdzie przez kilka dni wędrówki nie spotyka się żywej duszy, ale jakaż
to radość, obopólna zresztą z tak nieoczekiwanego spotkania. Tylko wtedy
sprawdza się powiedzenie "człowiek, człowiekowi bratem".
Pozdrawiam wszystkie samotne dusze na szlaku.

[Gość: zaba-agata]

Uwielbiam to. Ludzie tylko gadają, jęczą że za daleko, wysoko, męcząco. Od 20
lat sama się szwędam po Tatrach i jest cool. Poza tym prawdziwe górołazy jakoś
się na szlakach rozpoznają i zawsze zamienią ze sobą słówko. Jak dla mnie tyle
kontaktu z ludźmi w górach wystarczy. A potwory przestają być wyimaginowane,
kiedy przybierają kształt ... niedźwiedzia.

[Gość: Zdzisław]

Chdzę sam ponieważ żona jest chora i nie może.Już się tak przyzwyczaiłem i nie
bardzo wyobrażam sobie inaczej.Nikt mi nie dyktuje tępa, nie mówi gdzie się
zatrzymać. A pogadać zawsze jest z kim; inni górołazi, tubylcy,drwale prawie
zawsze spotykam jakiegoś normalnego człowieka i pogadamy sobie chwilkę.A w
schronisku też często spotykam fajne ekipy, i czasem się przyłanczam do imprezki
:).Pozdrawiam wszystkich samotników :)

[zdanka1]

A ja lubiłam zawsze pojechać grupą i po wyjezdzie grupy zostać sobie sama na
jakieś 3-4 dni. To jest dla mnie optimum, dłuzej zaczełabym tęsknić za ludzmi -
chyba:)

Zdecydowanei , samotne wędrówki inaczej czlwoeika nastrajaja i warto choć raz w
zyciu zrobić sobie takei 5 dni samotnie w górach.

[Gość: on691]

przyznam sie, ze jeszcze nigdy nie spacerowalem sam po gorach.Kiedys nie bylo to
moim marzeniem,wolalem morze.A jesli juz gory, to w polaczeniu z woda.Jest sporo
takich miejscowosci np.we Wloszech.
Moja zona nigdy nie lubila chodzic po gorach.
Ja odkrylem w sobie ta pasje jakies 4 lata temu.Ostatnio spedzilem mile dni w
towarzystwie kobiety o podobnych zainteresowaniach.Nawet myslalem, ze polaczy
nas cos wiecej (z zona sie rozeszlismy)ale niestety.Ona ma malego chlopca i z
roznych wzgledow nie sa mozliwe wspolne wycieczki.Zostalem sam i nie mam
specjalnie przyjaciol.Gory mnie jednak wolaja!
Nie wiem, czy bede w stanie sam pojechac i podjac wedrowki.
Jakos trudno mi sie pogodzic z mysla, ze nie bede mial do kogo otworzyc
przyslowiowej buzi.

[Gość: Kasia]

A ja uwielbiam samotne wędrówki! I jeśli chcę odpocząć, naprawde się wyłazić to
zawsze idę sama i to nie na jednodniowe górskie wycieczki ale na
kilkutygodniowe :) Narpawde polecam :):):)

[Gość: Ona]

Jak juz czytałeś w innych wątkach ,w górach zawsze jest do kogo otworzyć buzie
jesli tylko sie chce.Ja podobnie jak Ty całkiem niedawno odkryłam w sobie te
pasję i z uporem maniaka realizuje sie w górach,a samotnie wędrujących ludzi
jest cała masa i może na szlaku gdzieś kiedyś spotkasz swoja druga połowę czego
ci życzę....

[Gość: on691]

wiesz, nie zauwazalem do tej pory samotnych wedrowcow.
Moze ich nie bylo, a moze tylko nie zwracalem na to uwagi?
Na pewno mozna chodzic i samemu, tyle ze jesli spedzasz samotnie popoludnia to
chcialabys chociaz wczasy na szlaku spedzic z kims normalnym.
W tym roku bylem z kims (byla to odwazna kobieta)w zime w Karpaczu i nawet przy
zawieji snieznej weszlismy na Sniezke, ot tak z marszu, nawet bez porzadnych
butow.Bylo to moze glupie z naszej strony, ale cieszylismy sie jak wariaty.
Jakos nie moge sobie wyobrazic i takiego ryzyka i radosci samotnie.
Czytalem tez tutaj, ze sporo ludzi sparzylo sie na takich przypadkowych,
gorskich znajomosciach.
Ja jestem zwykle latwowierny i choc nie naleze do strachliwych, to mysle sobie,
czy warto zaryzykowac z kims zupelnie nieznanym?

[motorus]

Do samotnych wędrówek po górach nie zawsze skłaniała mnie sytuacja, często był
to mój wybór. Podczas takiej eskapady całe piękno chłonę wszystkimi zmysłami, a
radość z prawie, że nieograniczonej wolności poznawczej daje poczucie
niezwykłego zadowolenia z każdej wyprawy. Aby jednak być bliższym prawdy, muszę
powiedzieć, że każdy wybór jest też w pewnym stopniu rezygnacją z innych
bliskich nam wartości, a więc jak zwykle- coś za coś.

[jooggii]

jakoś te wyjazdy w góry te wysokie(szczególnie)ale i te niskie związane są z
pewnumi wyrzeczeniami,może nawet wyrzutami na pewnym etapie.

[Gość: Ona]

a Ja podpisuję sie 3x tak warto, miałam okazje przekonac się na własnej skorze
że warto i powiem więcej czasami takie spotkania wnoszą w nasze życie wiele
cennych przeżyć i czegoś co długo pamietamy..a to że gdzieś ktos sie sparzył?
może oczekiwał zbyt wiele,albo czyż nie mammy niejednokrotnie okazji przekonać
sie że ci rzekomo znani nam ludzie zaskakuja nas niezbyt miło to poprostu życie
ile ludzi tyle opini....

[tomo1974]

Samotne chodzenie po gorach to to co Tygryski lubia najbardziej... A na serio:
zaluje ze dopiero po 20-tce odkrylem jak fantastyczne jest samotne wedrowanie po
gorach. NIE MA NIC LEPSZEGO co pozwoliloby mi "naladowac akumulatory". Fakt,
ryzyko spotkania kogos/czegos niebezpiecznego istnieje, ale statystycznie na
pewno bardziej niebezpieczna jest jazda samochodem osobowym. Co do ryzyka
kontuzji itp. - tu warto chyba zwracac uwage na zasieg komorek, tak zeby w razie
czego mozna bylo wezwac pomoc. Podsumowujac: polecam samotne chodzenie (z duza
iloscia zdrowego rozsadku), uwazam ze nawet jesli kiedys skasuje mnie niedzwiedz
to i tak warto :-))). Ps. Ku przestodze:
kongresonkol.io.gliwice.pl/piotr/opowiesci.html

[jooggii]

hej-fajną stroną samotnych wędrówek jest(przynajmniej dla mnie)komfort w sensie
takim że za nikogo nie odpowiadam,nie muszę ciągle myślec że ta druga osoba
popełni jakiś błąd.tak już mam że zawsze idąc z kimś czuję sie za niego
odpowiedzialny-przynajmniej do tej pory tak było.

[saqqara]

mam dokladnie to samo! zachowuje sie jak kwoka na szlaku, caly czas patrzac czy
idziemy tak, by nawet najslabsi nadazyli, czy kazdy ma wygodne buty i nic go
nie dreczy, czy nie jest zmeczony, itd. nie przeszkadza mi to, ale czasem...
chcialabym pojsc na Swinice, Kozie Czuby czy Kozia i nie ogladac sie na innych
martwiac, czy wszystko bedzie ok.
alez mnie chcica wziela..uhhh!;))

[jooggii]

muszę Ci powiedziec że czasami wędrując samotnie łapię sie na tym że odwracam
się w tył i już mam przestrzec że teraz będzie trudno...i patrzę a tu nie ma
nikogo-sam.ale wtedy przychodzi ten komfort samotnego turysty do czasu
następnego zapomnienia.myślę że z czasam to minie.człowiek jest taką istotą że
zawsze odczuwa jakiś niedosyt,brak.ale ogólnie lubię samotnośc w górach,w tej
chwili to mi odpowiada.

[Gość: brzdąc]

Niezła historia, którą fajnie się czyta. Ale w życiu nie chciałabym przeżyc
czegoś podobnego.

jeśli w górach chodzi o góry

[Gość: jeśli w górach cho]

zdecydowanie polecam samotne chodzenie.

Jeśli założymy, że w górach chodzi o góry – a nie o to, żeby miło spędzić czas
z przyjaciółmi, zdrowo się poruszać i dotlenić czy podszlifować technikę
carvingu – to najlepiej robi się to samemu.

Kiedy jesteś w górach samotnie to ty jesteś szczytem a szczyt jest tobą;
kosówka to twoje ręce, a kamienie to twoje stopy. Wiatr na grani przechodzi
przez ciebie na wylot, słyszysz co mówi trawa metr pod śniegiem, a rano po
biwaku witasz się ze strumieniem ściskając jego zimne ręce. Jesteś wolny – nie
musisz nic nikomu pokazywać i do nikogo się stosować – oprócz gór. Masz czas
przemyśleć wszystko, ale ci to niepotrzebne – bo raptem i tak wszystko
zrozumiałeś.

Jasne że na wspólnych wycieczkach w dobrze dobranym towarzystwie jest fajnie
(choć o to trudno, a marnie dobrane towarzystwo to problemy pod każdym
względem). W drodze są dowcipy i anegdoty, jest dotyk bliskich, wieczorem jest
gitara i ognisko, potem wspólne zdjęcia i wspólne wspomnienia, które łączą i po
dziesiątkach lat. Góry sączą się wtedy przez towarzysko-rodzinny filtr – im
bardziej wyrafinowany i dobrze dobrany, tym więcej tych gór do ciebie dociera.
Ale w sumie, jeśli chodzi ci o góry - nie o żonę, chłopaka czy przyjaciół – czy
nie lepiej bez tego filtra w ogóle?

I żeby postawić kropkę nad i: na randkę nie zabierasz koleżanek ani kolegów.

**

PS. We wszystkich znanych mi poradnikach sugerują, żeby unikać samotnego
chodzenia po górach. Przeciwskazanie dotyczy sprawy kluczowej - bezpieczeństwa.
Przy czym chodzi bardziej o zabłądzenie, kontuzję czy załamanie pogody niż o
napady. Oczywiście zgadzam się, że pierwsze kilkadziesiąt razy trzeba iść w
góry z kimś i byłoby idiotyzmem namawiać kogoś zielonego „a co ty się
przejmujesz, weź mapę, przewodnik, kanapki, sweter i wal na szlak”. Jest spora
szansa że taki ktoś na grani zamiast na polską stronę zejdzie na słowacką, źle
obliczy czas przemarszu i zmrok zastanie go w lesie, albo wypije cały termos i
ostatnie 4 godziny przejdzie usychając z pragnienia. Ale po kilkudziesięciu
wycieczkach każdy nabiera odpowiedniego doświadczenia i tego typu przypadki
raczej mu już nie grożą. Pozostaje sprawa kontuzji, która może przydarzyć się
każdemu. Na szczęście dziś prawie każdy ma telefon komórkowy (a zdobyte
wcześniej doświadczenie każe naładować baterię, po czym wyłączyć telefon).
Fakt, są rejony pozbawione zasięgu, i tam samotne chodzenie może być problemem –
na szczęście są to rejony techniczne łatwe (typu Beskid Niski), gdzie o
kontuzję raczej trudno. Wniosek: w przypadku jako-tako doświadczonych turystów
przeciwskazania dotyczące bezpieczeństwa bardzo już straciły na znaczeniu.
Zastrzeżenie: nie dotyczy to wspinaczki ani narciarstwa – tu ryzyko jest o
wiele większe i samotne eskapady zdecydowanie odradzam.

PPS. Wszystkim, którym udało się tak dobrać towarzyszy, że nie utrudniają
kontaktu z górami, serdecznie zazdroszczę. Oczywiście, mi też zdarza się
chodzić z rodziną i znajomymi – ale to jest świadomy kompromis, w czasie takich
wycieczek chodzi trochę o góry, a trochę o rodzinę i znajomych.

[weekenda]

Pięknie napisałeś....

Tak to właśnie jest, tam jestem wolna... wszystko co "olbrzymie" w nizinach
staje się malutkie w Górach i takie już pozostaje... zapach mgły i mokrych
Kamieni... szelest kosówki... śpiew wiatru na Graniach... dotyk chmury... nie
znalazłam nikogo kto by czuł Góry tak jak ja a mówiąc o tym pozostałym
narażałam się często na śmieszność więc po co mnie to? wolę sama.

Nie namawiam też nikogo, ale ja wszystkie trasy w Tatrach poznałam i przeszłam
sama. Uczyłam się Tatr kompletnie sama. Ale być może dzięki temu znam te trasy
bardzo dobrze. Często słyszę stwierdzenia "a nie wiem jak to czy tamto bo
szłam/szedłem w grupie". Ja tak nie mam. Znam prawie na pamięć każdą ścieżkę...
Bankowo dlatego, że idąc samej uważa się, patrzy się i umysł pracuje zupełnie
inaczej. Ale to ja. Samotnica z wyboru i powołania :)

[Gość: dawi]

właśnie dzisiaj o 22.28 jeleniej potem karpacz i w góry. SAM.

[jooggii]

całkiem sporo jest nas-samotników.

[werner_holt74]

Nie często ,ale zdarza mi sie samotnie wyjść w góry , nie te "wysokie" (czytaj
Tatry) ale te niskie-Beskidy , gdyż mieszkam nieopodal. Wsiadam w auto i w
ciągu poł godziny mogę rozkoszować się pięknem widoków i klimatem
nieporównywalnym z niczym innym . Gdy idę sam , robię to z przyczyn
prozaicznych- czyli braku odpowiedniego towarzystwa , idę sam miast iść z kimś
kto idzie dla towarzystwa a nie czuje tego co ja . W tym roku zapewne jeszcze
zdarzy mi sie samotnie wyjść na szlak- choć wolałbym iść z kimś kto podobnie
widzi to , co wydaje sie widoczne jednokowo dla wszystkich . Nie cierpie z
powodu samotnychj wyjść , jest to czas nader przyjemny-mozna wiele spraw
przemyśleć i wyciszyć się . Na codzień jestem wielce towarzyski i ludzie z
mojego otoczenia czesto dziwią się ,że idę w góry sam .

Pozdrawiam wszystkich góromaniaków .

[Gość: darekM]

Witam. Tak sobie siedzę i czytam te wszystkie wypowiedzi i mam mały dylemat. Na
początku listopada mam tydzień urlopu i zastanawiam się czy nie wybrać się
właśnie w góry. Z konieczności w pojedynkę. I tu nasuwa się moje pytanie, czy
samotne wędrówki o tej porze roku są bezpieczne? I jakiej można spodziewać się
pogody? Czy wtedy można jeszcze podziwiać jesienne góry, a może już tylko śnieg?
Przyznam, że byłem raptem na szlakach kilka razy ale zawsze w towarzystwie i w
wakacyjnej porze. Teraz chciałbym po prostu odpocząć i podziwiać. Co polecacie
zabrać ze sobą w późnojesiennym czasie na wędrówkę? Kiedy zaczyna się
ściemniać?
Widzę, że jest Was tutaj wielu piechurów-samotników i mam nadzieję, że mi
pomożecie. No i pozostaje jeszcze jedna kwestia a mianowicie kwatera. Zna ktoś
dobre i sprawdzone miejsce gdzie można za niewygórowaną cenę dostać jakiś
jednoosobowy pokój? Dobrze jakby miał jakiś czajnik do robienia herbatki i
telewizorek na wieczory.
Pozdrawiam serdecznie i dzięki za ewentualne podpowiedzi.

[zdanka1]

W listopadzie bywa róznie :)

Tzn. w wysokich partiach będxie lezał snieg - nie ma bata:)Jakoś chyba w tamtym
roku(?) alnbo 2 lata temu na wszystkich swietych Kasprowy miał 12 cm sniegu.

O ile jednak utrzyma sie taka aura jak teraz, to jest prawdopodobieństwo, ze
trafisz jeszcze na dogorywanie "złotej jesieni" - mówię to zupełnie powaznie -
zazwyczaj ten czas trwa dłużej niż na nizinach, bo nastepuje pózniej i potam
przychodzi pierwszy snieg i trzy dni pózniej nei ma już sladu po kolorach -
wszystko leci na dół.

ja proponuje wybierać sobie trasy niskie - doliny - choćby cudna
słowacka ,Dolina Białej Wody zaraz przy granicy , zamiast walenia asfaltem do
Morskeigo Oka - i moze jeszcze kawałki Czerwonych Wierchów - w zachodnei balbym
sie już pojechać sama w listopadzie - za odludne , przy załamaniu pogody moga
być naprawdę spore problemy - tam łatwo pomylić kierunki. Tak mi sie wydaje, ze
nie nalezysz do tych co Tatryznają - proponują naprawdę dać sobie spokój z
wchodzeneim w listopadzie na grań - taczej oglądanie jej z Rusinowej Polany,
albo Gubałówki .

Jak chcesz fajny namiar na pokój na Gubałówce, to odezwij sie na mój meil
gazetowy

[jooggii]

z pewnością w listopadzie wyższe partie tatr będą niedostępne(bez odp.sprzętu)
ale jest wiele przepięknych w miarę bezpiecznych szlaków,np.tatry zachodnie.co
do noclegu to ja bardzo miło wspominam pensjonat Jaworzynka w Kuźnicach-choc w
proponowane zachodnie stamtąd daleko.

[tradycja1]

Sama po gorach nie chodze, nie ze sie boje tylko jakos tak hmm smutno? pusto?
Lubie dzielic widoki z kims kto ma "zapatrzebowanie" na gory jak ja.

[jooggii]

i też miło...ja jednak obstaję przy samotnych wędrówkach,coś w tym jest,choc
czasami bywam w tatrach z przyjaciółmi.

Tak....

[kotopodobna2]

....jak najbardziej, chodzenie samemu to jest "to"!.... cisza, spokoj, wlasne tempo, mozliwosc
przystaniecia gdzie sie chce i na jak dlugo ma sie ochote - nie tylko by np. odpoczac ale by chlonac
piekno gor i przyrody..... Poza tym np. mam taki nawyk, ze lubie poznawac wszystko organoleptycznie i
np. b.czesto podchodze do kamieni czy drzew i je dotykam... a zwlaszcza kocham dotykac mchy i takie
tam rozmaite... :-)
czy postudiowac ksztalty lisci lub powachac kwiatki.

Czasem, wedrujac sama, boje sie ze spotkam jakichs "niedobrych ludzi" - ale na tych mozna wpasc
wszedzie, nie tylko w gorach.

Mam nadzieje, ze niedlugo uda mi sie pojechac w gory....

Pozdrawiam innych samotnikow!... :-)

[Gość: Pawel]

Odkąd skończyłem 15 lat zawsze chodzę sam, ostatnio Riła i Pirin, ale przecież
po samotnym dniu w 90% przypadków przychodzę do schroniska mniej lub bardziej
pełnego ludzi,więc rozmowy, piwko, ognisko. Tak więc naprawdę mam 2 w 1:)

[Gość: Agnieszka]

podpisuje sie pod ta wypowiedzia rekoma i nogami....

[jooggii]

czasami ruszając samotnie na szlak wracasz już nie sam...