Czy życie jest nagrodą?

[kamfora]

Dlaczego właściwie traktujemy śmierć (szczególnie śmierć dziecka czy młodego
człowieka, ale też czasem swoją) jako karę?

[scand]

Witaj Ba.
Śmierć traktujemy negatywnie, jako coś najgorszego, co może spotkać drugiego
człowieka. Oczywiście jest to całkowicie zgodne z tzw. zdrowym rozsądkiem czy w
ogóle instynktem życia.
Siła ducha człowieka polega na tym jednak, że ma zdolność zaprzeczania prawie
wszystkiemu więc i to zdarzenie potrafi czasami widzieć w jasnych barwach

[kamfora]

scand napisał:

> Śmierć traktujemy negatywnie, jako coś najgorszego, co może spotkać drugiego
> człowieka.

Czy naprawdę chodzi o drugiego człowieka, czy cały czas o mnie? Kiedy patrzę na
ludzi wokół - wydaje mi się, że każdy mówiąc o smierci ma poczucie jeśli nie
kary to na pewno jakiejś krzywdy (i to bez wględu na światopogląd). Przy czym
dla niewierzących staje się to niejednokrotnie argumentem na nieistnienie
Boga: "gdyby istniał, to nie pozwoliłby, żeby ludzie umierali" (czytaj: nie
pozwoliłby, żebym JA umarł/a/ lub "nie pozwoliłby, żeby umarła bliska mi
osoba").

[7zahir]

Życie jest cudem,
więc jak się kończy czujemy smutek
- uczucie nieodłącznie zwiazane z karą.

Jeśli wierzymy w reinkarnację
smierć nie jest końcem, tylko
poczatkiem poznania nowego, nieznanego cudu
i przestaje byc postrzegane jako kara

[kamfora]

7zahir napisała:

> Jeśli wierzymy w reinkarnację
> smierć nie jest końcem, tylko
> poczatkiem poznania nowego, nieznanego cudu
> i przestaje byc postrzegane jako kara

Jeśli połączenie ducha ze zmartwychwstałym ciałem można uznać za reinkarnację -
to każdy chrzescijanin w nią wierzy (a przynajmniej wierzyć powinien .

A jednak postrzega śmierć negatywnie.

[vicca]

To się chyba zmienia - rózne kultury to różnie tłumaczyły.
W starożytnej Grecji śmierć młodej osoby świadczyła o tym iż była ona wybrańcem
bogów. Za to w Biblii - zwłaszcza w ST - sporo jest o tym że śmierć była karą
którą zsyłał Bóg. Podobnie zresztą jak choroby dziedziczne dzieci były karą za
grzechy rodziców.

Pzdr ciepło V*

[iza42]

Nie bardzo zgadzam sie z tym do powiedzial scand. Negacja smierci zgodna ze
zdrowym rozsadkiem ? Chyba jest na odwrot . Smierc jest nieuchronnym i
nieuniknionym koncem zycia , kazdego z nas to czeka , najrozsadniejsza rzecza
byloby sie z tym pogodzic ale dla wiekszosci z nas jest to trudne.
Dlaczego ? Moze troche przyczynia sie do tego kultura w ktorej zyjemy , ktora
stawia na mlodosc a kwestie smierci spycha do rzedu tematow tabu.

[scand]

Tak naprawdę pogodzić się ze śmiercią ( ze swoją śmiercią ) to jakby już
umierać. Dlatego odrzucamy ją jak najdalej od siebie ( w sensie osobistym - bo
w sensie obiektywnym przecież zdajemy sobie sprawę z jej powszechnego
charakteru -ot paradoks). Życie ma więc dla nas większą wartość niż smierć i z
reguły stajemy po stronie życia - to miałem na myśli pisząc o zdrowym rozsądku.
Unikać śmierci to podstawowa zasada życia.

[iza42]

Trudny temat. Tak naprawde to chyba kazdy boi sie smierci bo nie wie co go po
tej drugiej stronie spotka , no moze z wyjatkiem tych , ktorzy wierza
niezachwianie ,ze czeka ich tam lepsza forma istnienia . Ale bac sie smierci to
jedno natomiast zupelnie inna sprawa jest jej negacja i zycie , ktore nie bierze
jej pod rachube.

Dlaczego śmierć - jest tematem tabu?

[7zahir]

Smierć wzbudza w nas lek.
Lek przed cierpieniem fizycznym i psychicznym.
Unikamy tego tematu z obawy przed uczuciem smutku
jakie w naszej kulturze nam wpajano.
Scand napisał:
Tak naprawdę pogodzić się ze śmiercią ( ze swoją śmiercią ) to jakby już
> umierać.

Mysle inaczej - pogodzenie się ze śmiercią to wygrać od życia
wiele czasu na spełnienie swoich marzeń,
to smakowanie każdej minuty życia wszystkimi zmysłami,
ponieważ nie tracimy czasu na zamartwianie się czekająca nas
smiercią.
Nie nadarmo powstało powiedzenie:
Żyj tak jakby kazdy dzień był Twoim ostatnim w życiu
Zobaczcie inne wypowiedzi na ten temat:
forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=25670&w=45370210

[scand]

> Mysle inaczej - pogodzenie się ze śmiercią to wygrać od życia
> wiele czasu na spełnienie swoich marzeń,

Tu należałoby się zastanowić co oznacza słowo "pogodzenie" się .
Czy "nie pogodzenie się" istotnie coś w naszym życiu zmienia ?
Dla mnie "pogodzić się" oznaczałoby tyle co być obojętnym wobec tego czy smierć
nadchodzi czy nie.
W skrajnym przypadku prowadziłoby to do igrania ze śmiercią np. na drodze.
Mogę być sprasowany przez Tira w każdej chwili - jest mi to obojętne ?
A przecież tego unikamy. Wynika z tego że praktycznie nie jesteśmy pogodzeni ze
śmiercią chociaż teoretycznie tak możemy twierdzić.
Praktycznie póki się da chcemy żyć.

[7zahir]

Lubisz badać znaczenie słów " w różnych kulturach")
Bycie obojetnym - nie oznacza dla mnie pogodzenia sie,
bo wyłączasz emocje,a to nierealne.

Praktycznie póki się da chcemy żyć.

Jesli działa pierwotny instynkt samozachowawczy,
czasami nawet wbrew naszej woli

[scand]

> Jesli działa pierwotny instynkt samozachowawczy,
> czasami nawet wbrew naszej woli

Pęd samozniszczenia ?
Niektórzy twierdzą że np. niektórzy narkomani są osobami, które popełniają
samobójstwo jakby na raty. Im gorzej tym wydaje im się że są bliżej celu.

[7zahir]

Wręcz przeciwnie - wola przetrwania.
Wyniszczony organizm osoby uzaleznionej
od czegokolwiek w koncu odbiera władzę
szarym komórkom i wtedy jest szansa na ratunek.
Wtedy jest szansa, że terapia uzaleznień
przyniesie oczekiwany efekt.

Niektórzy twierdzą że np. niektórzy narkomani są osobami, które popełniają
> samobójstwo jakby na raty.
Nie leczone Uzaleznienie od narkotyków, alkoholu i leków
jest chorobą nieuleczalną i śmiertelną.
Terapia i praca do końca życia
nad sobą pozwala żyć godnie ze swiadomością choroby.

[scand]

> Terapia i praca do końca życia
> nad sobą pozwala żyć godnie ze swiadomością choroby.


No i czyż samo życie nie jest "śmiertelną chorobą .. "

[7zahir]

Czyż cud może być chorobą?
Z tą śmiertelnościa też bywa różnie.
Ubranko jak pojazd się zużywa, jego napęd trwa wiecznie

[7zahir]

napęd lub paliwo - jak kto woli

[kamfora]

iza42 napisała:

> Moze troche przyczynia sie do tego kultura w ktorej zyjemy , ktora
> stawia na mlodosc a kwestie smierci spycha do rzedu tematow tabu.

No ale przecież to my tworzymy tę kulturę, w której żyjemy, czyż nie?

Czy chodzi Ci o media?

[iza42]

kamfora napisała:

> No ale przecież to my tworzymy tę kulturę, w której żyjemy, czyż nie?

Nie wiem co masz na mysli mowiac my ? Ja akurat nie bardzo lubuje sie we
wzorcach kulturowych narzucanych przez Hollywood , gdzie zewnetrzne atrybuty
czlowieka jak wyglad i stan posiadania licza sie wiecej niz jego wnetrze
duchowe. Nie czuje sie rowniez odpowiedzialna za ten stan rzeczy bo tego nie
wymyslilam .
>
> Czy chodzi Ci o media? Tak oczywiscie o media ale nie tylko , chodzi mi
rowniez o kult pieniadza , ktory okresla tozsamosc coraz to wiekszej grupy ludzi
na swiecie a przywiazanie do dobr materialnych zaprzata ich do tego stopnia ze
wypiera z umyslu sprawy zwiazane z ewentualna smiercia, niezaleznie od wieku .

[kamfora]

kamfora: No ale przecież to my tworzymy tę kulturę, w której żyjemy, czyż nie?

iza42: Nie wiem co masz na mysli mowiac my ? Ja akurat nie bardzo lubuje sie we
> wzorcach kulturowych narzucanych przez Hollywood , gdzie zewnetrzne atrybuty
> czlowieka jak wyglad i stan posiadania licza sie wiecej niz jego wnetrze
> duchowe. Nie czuje sie rowniez odpowiedzialna za ten stan rzeczy bo tego nie
> wymyslilam .

Tym razem miałam na myśli: My, ludzie z przełomu wieków
Nasza kultura to jakaśtam suma naszych poglądów, stosunek do wzorców które
daliśmy/nie daliśmy sobie narzucić...I każdy z nas dorzuca swoją cegiełkę.

Widziałam niedawno (ale nie pamiętam zupełnie, gdzie) taki filmik o towarzyszu
Mao i jakimś jego poddanym, który zaspał na jakiśtam wiec, gdzie miał być
elementem żywego portretu Mao, a konkretnie "robił" za śliczny, biały ząb.
Nietrudno wyobrazić sobie, jak wyglądał brak tego śpiocha
> >
> > Czy chodzi Ci o media? Tak oczywiscie o media ale nie tylko , chodzi mi
> rowniez o kult pieniadza , ktory okresla tozsamosc coraz to wiekszej grupy
> ludzi na swiecie a przywiazanie do dobr materialnych zaprzata ich do tego
> stopnia ze wypiera z umyslu sprawy zwiazane z ewentualna smiercia,
> niezaleznie od wieku .

Muszę to przemyśleć.

[kamfora]

vicca napisała:

> To się chyba zmienia - rózne kultury to różnie tłumaczyły.
> W starożytnej Grecji śmierć młodej osoby świadczyła o tym iż była ona
> wybrańcem bogów. Za to w Biblii - zwłaszcza w ST - sporo jest o tym że
> śmierć była karą którą zsyłał Bóg. Podobnie zresztą jak choroby dziedziczne
> dzieci były karą za grzechy rodziców.

Ok - różne kultury różnie tłumaczyły, a my patrzymy na te kultury i...i tak
musimy sami się z tym uporać...

[ma.lady]

Gdyby ludzie zaczęli traktować samo życie jako nagrodę, to śmierć przestałaby
być karą...

[kamfora]

ma.lady napisała:

> Gdyby ludzie zaczęli traktować samo życie jako nagrodę, to śmierć przestałaby
> być karą...


No nie wiem...Gdyby rodzice zaczęli traktować życie swojego dziecka jako
nagrodę za ich...cokolwiek, to czy na pewno śmierć tego dziecka nie odebraliby
jako kary za...też cokolwiek?

[ma.lady]

> > Gdyby ludzie zaczęli traktować samo życie jako nagrodę, to śmierć przesta
> łaby
> > być karą...

Chodziło mi o traktowanie samego życia jako daru, który zdarzył się, choc
wcale nie musiał.

> No nie wiem...Gdyby rodzice zaczęli traktować życie swojego dziecka jako
> nagrodę za ich...cokolwiek, to czy na pewno śmierć tego dziecka nie
odebraliby
> jako kary za...też cokolwiek?

No ja tez nie wiem...
Jesteśmy wplątani w system nagrody i kary na wiele różnych sposobów.
Tak zostalismy nauczeni w dzieciństwie, więc możemy utożsamiać ból, strate,
cierpienie z karą - i w tym pojęciu operujemy tymi właśnie uczuciami i emocjami
( karzemy sibie, innych..).
Jesteśmy "wyuczeni" przez dogmaty. W religii katolickiej odczytujemy, że za ból
i cierpienie zostaniemy wynagrodzeni, a za zło karani.
Reinkarnacja wcale nas z tego nie wyzwala, bo wprowadza pojęcie złej karmy,
która też polega na przyczynie i skutu - "zło" spotyka nas za "zło", a
za "dobro" - coś dobrego. Tylko tutaj odpowiedzialność zostaje przeniesiona na
nas samych, i to nie Bóg wymierza "kare".
New Age'owska duchowość mówi, że sami sprowadzamy na siebie ból i cierpienie,
że to skutek naszych błędów." Zło czynimy - zło otrzymamy".
Tymi ścieżkami porusza sie umysł i w konfrontacji z bólem, strata i cierpieniem
wkrada się pojęcie "kary".
W przypadku dzieci ten system zawodzi, bo one nie mają być "za co" karane (
chociaż reinkarnacja potrafi dać wytłumaczenie), może dlatego rodzice skłonni
są postrzegać śmierć dziecka jako karę na siebie?

[kamfora]

ma.lady napisała:

> Jesteśmy wplątani w system nagrody i kary na wiele różnych sposobów.
/.../
> Tak zostalismy nauczeni w dzieciństwie,
/.../
> Jesteśmy "wyuczeni" przez dogmaty.

Dlaczego mi się wydaje, że to brzmi jak usprawiedliwianie?

[ma.lady]

kamfora napisała:

> ma.lady napisała:
>
> > Jesteśmy wplątani w system nagrody i kary na wiele różnych sposobów.
> /.../
> > Tak zostalismy nauczeni w dzieciństwie,
> /.../
> > Jesteśmy "wyuczeni" przez dogmaty.
>
> Dlaczego mi się wydaje, że to brzmi jak usprawiedliwianie?

He, pewnie dlatego, że chyba nim jest..., bo takie jest moje podejście.
Emocje i uczucia swoją drogą, a przypadek śmierci dziecka, mogę sobie tylko
wyobrazić.
Zycie dziecka jest odbierane jako dobro ( nie mówimy o patologicznych
przypadkach), pochodzące od siły wyższej, które jest wielką wartością życia
rodziców. Nie mowiąc o miłości, czasie i energii, jakie się inwestuje małego
człowieka, obdarza, z nim utożsamia, a może nawet życie ceni bardziej od
swojego, i ogromną nadzieję, jaką się w nim pokłada.
Gdy coś takiego jest nagle odbierane, ciężko wymagać od rodziców, rodziny,
przyjęcia postawy z całą dojrzałością emocjonalną, psychiczną i duchową, bo
ludzie się po prostu załamują.
Nic nie usprawiedliwia jednak przyjęcia takiego założenia i pozostania przy
nim. Jest to jednak sprawa indywidualnych cech, skłonności człowieka do
poszukiwań, wew. mądrości, etapu na jakim się znajduje. Ech, znowu
usprawiedliwiam...
Dużo gorsze jest kiedy ludzie oceniaja tak czyjąś tragedię z boku. Niestety to
chyba się zdarza. Nawet jeśli ktoś zachoruje, ludzie mają skłonność do osądu,
że widocznie coś z tym kimś było nie tak, odsuwają się, jakby nieszczęściem
można było się zarazić.
Ale innego osądu chyba każdy sam musi się nauczyć. I tu rolę odgrywa duchowość,
która często przeczy logice.
>

[still_dumb]

To normalne, że śmierć dziecka czy młodej osoby jest odbierana jako zło - jest
zawsze jakąś zmarnowaną szansą i dlatego chyba trudniej się z nią pogodzić, niż
z perspektywą własnej śmierci. A myślenie o śmierci w kategoriach kary
wynika,jak sądzę,ze skłonności ludzi do doszukiwania sie we wszystkich
zdarzeniach sensu, przyczyny i celu.
Myślenie takie wydaje mi się zresztą zawsze mocno podejrzane, bo wymierzajacym
tę karę może być przecież tylko Bóg, w którego człowiek tak sądzący (że smierć,
to kara)wierzy. Zatem w co wtedy wierzy, w Boga, czy w monstrum, które potrafi
mścić się na dzieciach, aby ukarać rodziców?

[scand]

> Zatem w co wtedy wierzy, w Boga, czy w monstrum, które potrafi
> mścić się na dzieciach, aby ukarać rodziców?

Jeśli jest wiara że to Bóg tak postępuje to w zasadzie rodzice powinni się
cieszyć gdyż zabiera je do Siebie gdzie mają z pewnością "lepiej" niż na ziemii.
W takim sensie to nawet nie kara ale nagroda bo oszczędzony im zostaje okres
próby kiedy mogą na zawsze utracić możliwość bycia z Bogiem (czyli najeżone
pokusami życie dorosłe).
Oczywiście rzadko kto tak realnie rozumuje.

[still_dumb]

>Jeśli jest wiara że to Bóg tak postępuje ....

Wiec kto inny jeśli nie Bóg miałby wymierzać tę "karę"?
Chyba w pojęciu Boga mieści się m.in. jego możliwość decydowania o losach
ludzi. Dlatego odbieranie śmierci jako kary jest dla mnie niezrozumiałe,
powiem więcej - dość przerażające, ponieważ zakłada, że ludzie są w mocy
jakiegoś złośliwego bóstwa. Może wręcz -że to zły duch rządzi światem. Więc
jest to dla mnie myślenie graniczące z jakimś obłędem - przecież przed złym
Bogiem nie ma ucieczki, ani na tym, ani na ewentualnym "tamtym" świecie.

Zgadzam sie więc w zasadzie, że osoby wierzące nie powinny w żadnym wypadku
traktować śmierci jako kary.

[scand]

> że ludzie są w mocy
> jakiegoś złośliwego bóstwa. Może wręcz -że to zły duch rządzi światem.

Ciekawe co byś odpowiedziała na moje pytanie ( właściwie hipotezę ) postawione
w wątku " O dystansie metafizycznym"...

[still_dumb]

scand napisał:
> Ciekawe co byś odpowiedziała na moje pytanie ( właściwie hipotezę )
postawione
> w wątku " O dystansie metafizycznym"...

(Przeczytałam tylko to pytanie, hipoteze, zazanczm, że nie czytałam całego
wątku.)

Dla mnie w ogóle te rozważania o relacji Boga i człowieka to bardziej
teoretyczne ćwiczenia - próba myślenia,niż prawdziwe rozważania. Ale wciąż
uważam, że stworzenie człowieka przez jakiegoś Boga z jkaimś niedobrym
zamiarem - tzn. pozostawienie storzonych istot w odległym dystansie, na
poziomie zwierząt hodowanych przez Stwórcę (w jaki celu?), niezdolnych do
zrozumienia ani Boga, ani zasad tego swiata, to jakieś horrendum nie do
wyobrażenia. Może mam zbyt ciasną wyobrażnię. Czytałam kiedyś "Ateny i
Jerozolimę" Szestowa (dość dawno, więc pamietam teraz tylko ogólne zarysy
ksiażki), od tej pory odczywam rodzaj obrzydzenia do myślenia przedstawionego
tam jako "Jerozolima". Choć przyznam, kiedyś pomyślałam też, że może Bóg
stworzył człowieka, bo czuł sie po prostu samotny albo znudzony. Wtedy mogłoby
sie zdarzyć, że jesteśmy tylko jak owady, stworzone po prostu dla czyjejś
rozrywki.

[scand]

> Bóg
> stworzył człowieka, bo czuł sie po prostu samotny albo znudzony. Wtedy
mogłoby
> sie zdarzyć, że jesteśmy tylko jak owady, stworzone po prostu dla czyjejś
> rozrywki.

Widzisz - przypisujesz Bogu ludzkie odczucia, ale przecież chodzi o to że my
nie potrafimy sobie wyobrazić "uczuć" Boga tak jak mrówka nie potrafi wyobrazić
sobie uczuć człowieka, jesteśmy po prostu za słabi. A wygląda to tak jak to my
chcielibyśmy mentalnie panować nad Bogiem !
A Bóg jeśli ma być znacznie mocniejszy od człowieka ( niektórzy oślepieni jego
mocą twierdzą nawet, że jest Wszechmocny) musi być też jakościowo różny co
spróbował swego czasu zbić Zbigniew ale mu się chyba nie udało.

[still_dumb]

A co ze stworzeniem człowieka na obraz i podobieństwo Boga, jak napisano w
Biblii? Na czym to miałoby polegać,jeśli zakłada się istnienie zasadniczej
różnicy między kategoriami myślenia boskimi i ludzkim?

[scand]

Podobieństwo to było jedynie złudzeniem ludzkim, widać człowiek nie wyzwolił
się wtedy jeszcze do końca z antropomorfizacji boskości - w końcu nawet Biblia
w ostateczności jest tylko i aż księgą spisaną przez ludzi - znaczny postęp
mamy juz w opowieści o Mojżeszu i krzaku gorejącym - tu mamy już bardziej
abstrakcyjne samokreślenie Boga - "jestem, który jestem" , w takim kierunku
więc chyba winnismy iść.

[still_dumb]

Co do znaczenia, jakie może mieć określenie Boga "jestem, który jestem" nie
podejmuję się dyskutować, nigdy jakoś się nie zastanawiałam co to właściwie
miało oznaczać. Skoro jednak nasze kategorie myślenia w ogóle nie moga objąć
Boga, to czy nie lepiej po prostu dać sobie z nim spokój? Jesteśmy tylko ludźmi
(mrówkami)i myślmy na nasz ludzki(mrówczy) sposób, nie zajmujmy się bytami, o
których i tak niczego się nie dowiemy, ani niczego na ich temat nie zrozumiemy.

[malvvina]

nie nie mysle : dlaczego spotkala go taka kara. Chyba juz od b b dawna tak nie
mysle (albo nigdy nie myslalam ..)
a jesli mi zal to tych ktorzy pozostali - rodzicow, bliskich... Mysle : co za
nieszczescie ich spotkalo, jak oni sobie radza ....

[still_dumb]

Ja właśnie chyba dlatego "weszłam" w ten wątek, bo niedawno zmarło małe,
kilkunastomiesięczne dziecko mojej koleżanki z czasów szkolnych. Śmierć dziecka
to dziś (inaczej niż pewnie choćby kilkadziesiąt lat temu)coś tak rzadkiego, że
nieomal niewyobrażalnego, a pierwsza myśl jaka przynajmniej mnie się nasunęła,
gdy się o tym dowiedziałam, to coś w stylu "przecież takie rzeczy po prostu nie
mogą się zdarzać". Na poczatku pewnie ból rodziców i tak jest tak wielki, że
nawet najbardziej rozsądne myślenie niewiele pomaga, trzeba po prostu przejść
przez cierpienie i żałobę. Ale katowanie się dodatkowo myśleniem "za co ta
kara?" tym bardziej nie ma w takich sytuacjach żadnego sensu.

[scand]

>Skoro jednak nasze kategorie myślenia w ogóle nie moga objąć
> Boga, to czy nie lepiej po prostu dać sobie z nim spokój?

Udowodniono, że tak można żyć. Jednak "dając sobie spokój" wydaje się, że coś
tracimy.

[still_dumb]

Przede wszystkim chciałam pokazać do jakich skrajnych wniosków ("dać sobie
spokój" z Bogiem) może doprowadzić wg mnie założenie niepoznawalności Boga
ludzkim wysiłkiem. A z drugiej strony - co właściwie stracę odrzucając Boga, o
którym i tak zakładam, że nic o nim nie wiem i nie rozumiem w żaden sposób jego
woli, a być może, że jego wola stoi w zupełnej sprzeczności z wszystkim co dla
mnie ważne, dobre itd.? Wierząc tak jest się praktyce w takiej samej sytuacji
jak osoba niewierząca, nie ma się żadnego czytelnego punktu odniesienia dla
swoich działań i tak samo trzeba sobie samemu "stwarzać świat" w zasadzie od
podstaw.

[scand]

>A z drugiej strony - co właściwie stracę odrzucając Boga, o
> którym i tak zakładam, że nic o nim nie wiem ...

Niezupełnie nic, bo przecież tak czy inaczej masz jakiś obraz Boga - chodzi o
to że jest i będzie to zawsze obraz uproszczony, niedokładny, skrojony na naszą
miarę. Mimo ze tak ułomny tez jest coś warty.
Zauważ że to np. że ludzie do niedawna nie zdawali sobie sprawy, że światło to
fala elektomagnetyczna nie przeszkadzało im jednak widzieć.
Zdobycie większej wiedzy wiązało się z wiekszą abstrakcją zjawisk które każdy
na codzień może obserwować.
Odrzucając zaś w ogóle Boga tracimy możliwości oderwania sie od tego co
konktretne - możliwość transcedencji.

> Wierząc tak jest się praktyce w takiej samej sytuacji
> jak osoba niewierząca, nie ma się żadnego czytelnego punktu odniesienia dla
> swoich działań i tak samo trzeba sobie samemu "stwarzać świat" w zasadzie od
> podstaw.

Jest w koncu przecież tradycja tyle ze teraz staje się ona uwarunkowana
historycznie.

[still_dumb]

> Odrzucając zaś w ogóle Boga tracimy możliwości oderwania sie od tego co
> konktretne - możliwość transcedencji.

Przerwa w myśleniu o Bogu - zwłaszcza jeśli ktoś za często o nim myśli -
może jednak dać ciekawe efekty. Po okresie "nieużywania" pewne pojęcia wracają
tak odświeżone i atrakcyjne, jak nigdy wcześniej. Może to jakiś sensowny
sposób, żeby uniknąć "zabicia" Boga? (Przepraszam, ja znow o Nietzschem).

[scand]

> Może to jakiś sensowny
> sposób, żeby uniknąć "zabicia" Boga? (Przepraszam, ja znow o Nietzschem).

Bóg został "zabity" kiedy stał się zbyt ludzki.

[still_dumb]

Jeszcze coś...

>W takim sensie to nawet nie kara ale nagroda bo oszczędzony im zostaje okres
> próby kiedy mogą na zawsze utracić możliwość bycia z Bogiem (czyli najeżone
> pokusami życie dorosłe).

Ale myślenie o śmierci w charakterze "nagrody", ucieczki przed złem życia, to
przecież drugi biegun niedobrego myślenia. Takie podejście wg mnie też wiąże
się z brakiem zaufania cżłowieka do Boga(jako stwórcy świata).

[malvvina]

dlaczego jako kare ?
jako nieszczescie - rozumiem...ale kare ?
Kare za co ? za grzech pierworodny ?
I kto tak mysli ? podwazam sens twego pytania (i kontraargumentu) ktore
oczywiscie sugeruje odpowiedz (manipulantko ty
a nagrody sie zdobywa czyz nie ? za cos - urode, inteligencje, wyniki w
sporcie, za umycie naczyn etc
wiec jakze zycie moze byc nagroda ?

[kamfora]

malvvina napisała:

> dlaczego jako kare ?
> jako nieszczescie - rozumiem...ale kare ?
> Kare za co ? za grzech pierworodny ?
> I kto tak mysli ? podwazam sens twego pytania (i kontraargumentu) ktore
> oczywiscie sugeruje odpowiedz (manipulantko ty

Nie było moją intencją manipulowanie - przykro mi, jeśli tak odebrałaś. Być
może nie powinnam używać słowa "my" ale zawsze w grupie raźniej (choćby
wyimaginowanej
Pytasz, kto tak myśli? A choćby wszyscy ci, którzy pytają retorycznie: "co
winne dziecko, że musi umierać tak młodo?" Czy nie wynika z tego pytania
wniosek, że - według pytającego - zostało ono ukarane śmiercią i to w dodatku
niewinnie? Przyznaję - sama łapię się również na takim myśleniu. Tobie nigdy
się nie zdarzyło?

> a nagrody sie zdobywa czyz nie ? za cos - urode, inteligencje, wyniki w
> sporcie, za umycie naczyn etc

Zawsze zadziwiało mnie, że można nagradzać kogokolwiek za urodę. Już mniej
absurdalne byłoby nagradzanie jego rodziców

> wiec jakze zycie moze byc nagroda ?

No ale ja nie pytam "jak powinno/nie powinno być" tylko "jak jest" i dlaczego
tak jest...

[sirius_et_paper]

Takie rozwazania, zycie jako nagroda, kara, fajne

[witekjs]

Czy nie bywa "karą" dla dziewiędźdięciolatka , który
początkowo okresowo, nie rozpoznaje swojego dziecka... ?

Witek

[7zahir]

On żyje już w we własnym świecie.
Tak się po prostu dzieje - to nie jego wina, ani decyzja.
Zrozumienie tego problemu znieczula ból - u dziecka.

[witekjs]

Mówię o sytuacji, kiedy jeszcze takie stany występują okresowo i są udręka dla
tego człowieka.
Pyta się: "co ja Ci zrobiłem, że tak mnie karzesz Boże"?

Witek

PS. To nie są teoretyczne dywagacje...

[7zahir]

Współczuję Ci i Bliskiej Ci osobie.
Myślę, że nie mogąc nic zrobić dla poprawy stanu zdrowia,
na Twoim miejscu uznałabym swoją bezsilność
i okazywałabym miłość i ciepło,żeby znieczulić
jej bunt p-ko utracie dotychczasowej sprawności
i lek przed przejściem na tamtą stronę-
tak rozumiem słowa, które cytujesz.
Pozdrawiam ciepło

[witekjs]

Dziękuję Ci bardzo za życzliwość. )

Chciałbym jednak wykazać, choćby tym nietrudnym do zrozumienia przykładwm, że
życia nie można jedynie i jednoznacznie oceniać jako boskiej nagrody.
Nagrody są za coś i przez kogoś nadawane.
Myślałem o tym jak często jednak, możemy traktować nasze życie jako
zaskakującą, niczym niezasłużoną nagrodę /od Losu ? /.
Wówczas gdy żyjemy w szczęśliwej kochajacej nas rodzinie, gdzie również
dziadkowie rozpieszczają nas od urodzenia.
Także wtedy, gdy bez trudu odnosimy sukcesy w szkole i na uczelni.
Gdy spotykamy Wielką Miłość, gdy mamy zdrowe, utalentowane i dobre dzieci, z
czasem również śliczne wnuki.
Gdy myślimy o życiu jako nagrodzie, wszelkie niepowodzenia, choroby, cierpienie
i śmierć odbieramy jako niesprawiedliwą okrutną karę.
Wiadomo jednak, że głęboka wiara, również w sens naszego życia, wzmacniając
odporność naszego organizmu, pomaga przetrwać największe nieszczęścia...

Jak zwykle Kamfora, ciekawy i nieprosty temat poruszyła )

Pozdrawiam. Witek

[7zahir]

Jeśli przyjmuję, że trudne wydarzenia
na mojej drodze życia są lekcjami do przerobienia
umozliwiajacymi nam rozwój,
to mogą byc one rozumiane jako nagradzanie
nas zaufaniem, że sobie z nimi poradzimy prawda?

Lekarstwa ratujące życie też nie zawsze są przyjemne w smaku.

Mysle, ze odpowiedź na ciekawe pytanie autorki
nie może być jednoznaczna.
Nic w naszym życiu nie dzieje sie przypadkowo.
Wszystko ma sens w blizszej lub dalszej perspektywie.
Śmierć dla mnie nie jest karą.

[lynx.rufus]

smierc jest smutkiem, ale - dla wierzacego - nie powinna byc tragedia. dlatego w
opozycji do smutku jest radosc. i tak, zycie jest radoscia.

gente Ruthenus natione Polonus Lynx Rufus

[zettrzy]

traktujemy smierc jako kare?
raczej jako wyzwolenie z pasma udreki, jaka jest zycie
co zas do "szczegolnie smierc dziecka" - jak mawiali starozytni, wybrancy bogow
umieraja mlodo; nie widze zwiazku miedzy smiercia i kara
no, chyba ze mowimy o wymiarze sprawiedliwosci, ale to chyba inna sprawa

[gochag1]

--------------------------------------------------------------------------------
Hej. mam problem - potrzebuje krotkiego referatu na temat Skąd coś wiemy? i
Czy świat jest takim, jakim jego doświadczasaz. Ma to byc wypowiedz na ok. 2
min. Czy mogę liczyc na pomoc???