samotność (żalę się)

[anciax]

Gdzie się nie obejrzę to albo pary, albo małże.
W pracy (siedząc na jednej z imprez) każdy mówił o rodzinie, dziewczynie,
żonie, itp. Tylko ja nie mamo czym /o kim opowiadać. Jestem sama jak palec.
Jak skończyłam studia, to myślałam, że bedzie łatwiej znaleść chłopaka (nic
bardziej mylnego).
Potraciłam znajomości ze studiów (po części też na własne życzenie), bo
przestałam imprezować z tymi ludźmi.
Jedyna koleżanka jaką mam w 90% odrzuca moje zaproszenia, wykręcajac się
tysiacem wymówek.
Nie chodzę na piwo, na imprezy, w pracy spędzam 5 na 7 dni. Nie jestem żadną
super-laską, jestem mało-interesujaca. Do końca życia bedę sama.

[anoosha]

Andziula,

wysłałam Ci maila na gazetowego - pozdro i się nie przejmaj!!!

[anciax]

Jesteś kochana :*

[anoosha]

Kochana to Ty jesteś Słodziaku!! Niech Ci się szczęści!

[anciax]

Kotku, chciałbym Ci odp. na @, ale nie umiem ubrac tego w słowa. A z drugiej
strony nie chcę sie żalić i "zwalać" na Ciebie moich niepowodzeń.

Dziękuję że jesteś :***

[zawszepoprostu_ja]

Znam to uczucie, kiedy czujesz sie samotna i wydaje ci sie ze wszyscy wokół są
radośni i tylko ty jesteś jakaś dziwna.. Uwierz jednak ze mnóstwo ludzi boryka
się z tym.. Patrzysz na ludzi, którzy myślisz ze dobrze sie bawią, ale to
wszystko pozory.. Mało jest ludzi, których kontakty są prawdziwe.. Ale naprawdę
warto szukać.. Mało jest takich ludzi, ale istnieją:D Powodzenia.

[kajda28]

> Jedyna koleżanka jaką mam w 90% odrzuca moje zaproszenia,
wykręcajac się
> tysiacem wymówek.

ja mam taką która w 100 % odrzucała moje zaproszenia, bo albo
pracowała albo właśnie wczoraj była gdzieś z kimś i ma zaległości w
domu. :(
Ja w pracy spędzam 6 na 7 dni:( ale mam bezpośredni kontakt z ludźmi
i to mi dużo daje, zaczynam się bardziej otwierać, rozmawiać,
słuchać. Niestety z moich obserwacji wszyscy interesujący faceci są
już zaobrączkowani:(. A dzięki dzieciakom nie mogę się po pracy
zamknąć w domu, chociaż i na placu zabaw nikogo spotkać się nie da :(
dobrze że net jest, od czasu do czasu można sie z kimś umówić i
urozmaicić plan dnia.

[melba_piszczykowa]

no coz, ja tez sama jak paluch, z tym ze nie mam poczucia ze tak
bedzie do konca zycia ;) co jednak w tej wlasnie chwili malo mi
pomaga. coz zrobic.

[anciax]

Cóż, ja nie tylko mam poczucie, ze tak będzie cały zcas, co gorsza życie jakoś
tego nie prostuje - ciągle trafiam na tych, co nie trzeba: zajetych albo -ików.
Mam wrażenie, ze cały wszechświat sprzeciwił się mi w tej kwestii.

Wiem, że ludzie boja się mnie, tylko nie wiem jak sobie z tym poradzić. Podobno
jestem fajną dziewczyną, ale co z tego skoro ludzie nie zbliżają się do mnie?!

Nigdy w życiu nie usłyszałam od trzeźwego faceta zaproszenia na spotkanie, wiesz
jak to boli? Nikt się mną nie intaresuje, niczym śmieć albo zepsuta zabawka (jak
była potrzebna, to się ciągnęło ile wlezie).

Nie chcę reszty życia spędzić jako stara panna. czym sobie zasłużyłam an samotność?

Ktoś mądry powiedział, ze net nie zastąpi reala i miał, skubany, rację! Co mi po
klikaniu? Tak bardzo chciałabym móc sie przytulić do kogoś, do fgaceta.

[melba_piszczykowa]

nie wiem czy ci to pomoze, ale ja tez bym chciala.

tak sobie spekuluje, ze skoro ta moja samotnosc to dla mnie teraz
taki duzy problem, to znaczy ze tak bedzie dopoki sie czegos na tej
podstawie nie dowiem, nie naucze. mam taka pokretna spiskowa
teorie ;)
wiec oprocz tego ze mnie ssie w srodku to goraczkowo sie rozgladam i
nadstawiam czujnie uszu - co to ma byc za lekcja dla mnie? co mam
zobaczyc? i tylko to dazenie mnie teraz ochrania przed totalnym
rozklejeniem sie.
tylko moim kotom sie to podoba, bo poswiecam im teraz wiecej czasu i
uwagi :)

[aniluna]

> Podobno jestem fajną dziewczyną, ale co z tego skoro ludzie nie
zbliżają się do mnie?! <

O! Jakbym czytała o sobie. Jestem wprawdzie mężatką (mąż też jest
DDA), ale moje życie towarzyskie to muliste dno.

[anciax]

Wiesz, ja często też rozwalam kontakty: ktoś pyta czy nie przyjde tu i tu (przy
czym jest to dla mnie najczęściej nieciekawy koncert; nieulubiona muzyka;
nieulubiony film itp). No ale nie lubię się męczyć na jakimś koncercie np:
reggae (stałabym na nim jak kołek). Po prostu mam znajomych, których pasji nie
podzielam - takiego mam pecha do ludzi. I vice-versa - moi znajomi nie lubią
tego co ja :/

Poza tym to chyab serio jestem nieciekawa (mam monotonne hobby), zwykle mam mało
pieniążków na jakieś większe eskapady (wyjazdy wakacyjne, nawet 2-dniowy wypad
do innego miasta), imprezować przestałam rok temu, itp.

[aniluna]

Ja też często zaniedbuję, bądź zrywam kontakty z ludźmi. Problem polega chyba na
tym, że nie mogę być przy nich sobą, nikomu prawie nigdy nie mówię, że jestem DDA.
Na pewno nie jesteś nieciekawą osobą i co to właściwie jest to monotonne hobby.
Jeżeli chodzi o większe eskapady, to mnie też nie stać, nie jestem również typem
imprezowiczki. Ale i tak do końca nie znam odpowiedzi na pytanie, dlaczego
ludzie szybko znikają z mojego życia

[anciax]

Wiesz, ja nie zaniedbywałam - do czasu jak zaczęłam węszyć, że delikwentowi zależy na moim towarzystwie gdy coś ode mnie potrzebuje. Takich kontaktów juz nie podtrzymuję (bolą mnie stanowiska takich ludzi).

Teraz mam znajomych w necie na forach, w realu ludzie z terapii to moi przyjaciele (oni wiedzą, że jestem DDA) i mam jeszcze tę koleżankę o której pisałam, ze odrzuca moje zaproszenia - ona też wie, że jestem DDA. Ludzie ze studiów nie intersuja mnie - oni jeszcze żyją taką 'jakością' życia, która mnie już nie odpowiada.
Ale póki nie zbudowałam nic nowego w dziurę, jaką pozostawiło mi porzucenie imprezowego stylu życia, czuję się samotna: nie należę już do beztroskich studentek, które oblewają każdy zdany egz., a nie należę jeszcze do osób, które cieszą się życiem bez dopalaczy...
Wiszę zawieszona w "próżni" towarzyskiej i jakoś niezadobrze mi z tym. Niby wolę samotność ale na dłuższą metę ta samotność nie jest do zniesienia :(

> Na pewno nie jesteś nieciekawą osobą i co to właściwie jest to monotonne hobby.

jeden rodzaj ulubionego gat. filmowego i literatury (niekoniecznie lubiany w szerszych kręgach), sposób spędzania wolnego zcasu - też monotonny (opalanie się - znam jedna osobę, która to lubi - w/w koleżanka)

[aniluna]

anciax, ile masz lat? skąd jesteś?

[akoya-blue]

Wiesz co, wiele lat byłam w takiej sytuacji. Wówczas wypracowałam sobie taki
sposób na radzenie z samotnością, zapisałam się do szkoły tańca tam poznałam
bardzo fajnych ludzi i mojego dozgonnego przyjaciela którego znam od 10 lat,
taniec bardzo zbliża uwierz mi, potem jeden z partnerów, z którymi tańczyłam
oświadczył mi się ale już byłam zaręczona, ale do czego dążę, w każdym tym dniu
starałam odnaleźć się choćby jedną dobrą rzecz, która pozwalała mi się cieszyć z
tego, ze żyję, że świat nie jest taki zły, zadbałam o siebie i chociaż nie
należę do piękności to wierzyłam, że jest ktoś kto czeka na mnie i dla niego
jestem piękna.... i choć zabrzmi to banalnie tak się stało. Teraz wiem, słyszę
każdego dnia od 7 lat że jestem piękna,seksowna i bardzo kochana i wiem, że
czekać się opłacało... Moją dewizą jest> wszystko co najlepsze jest jeszcze
przed Tobą< i tego się trzymaj, ja życzę Ci szczeci o jakim nawet nie marzyłaś.
Buźka

[anciax]

To, co piszesz o szkole tańca, ja mam na terapii :) Tam w grupie sa ludzie
którzy są mi bardzo potrzebni! odnajduje tam siebie powoli. Ciesze się, że
zdecydowałam sie na tę terapię.
Dzięki za posta:)!

[estutweh]

Mam to samo, tylko tylko, ze mam IBS. I siedze calymi dniami w domu jak ten debil..

[antykret_live]

Po to ludzie zakładają rózne grupy wsparcia, zeby poradzić sobie z
tym problemem.

[czar-na70]

[ladynemeyeth]

Ja na samotność skazuję siebie sama. Nie, że tego bardzo chcę, bo mi
z tym źle. Ale bardzo się ludzi boję. Wiem, że nie umiem korzystać z
mojego systemu granic, a bez zdrowych granic kontakty z ludźmi są
dla mnie niebezpieczne, zwłaszcza po dawce bólu z dzieciństwa i
okresu dorastania. Nie potrafię jeszcze zaufać ludziom, zbliżyć się
do nich, otworzyć się na nich … Póki co bardzo się tego boję. Nie
mam też zbyt pozytywnych doświadczeń, a więc i wyobrażenia o
ludziach.
Jestem w trakcie czytania książki PII Mellody – „Toksyczne
związki” : bardzo mądrze i na temat o problemie dysfunkcjonalnego
dzieciństwa, między innymi o granicach …
Wczoraj na sesji terapeutycznej miałam takie zadanie, żeby
powiedzieć mojemu ojcu (który tak na niby tam miał siedzieć), że mu
nie pozwalam na to czy na tamto. Potem terapeutka zapytała mnie, czy
to, co powiedziałam miało dla mnie jakąś moc.
Otóż nie miało żadnej. Ja nie czuję swoich granic, nie umiem z nich
korzystać, nie czuję swojej mocy, nie czuję tego, że mam jakiś wpływ
na moje relacje z ludźmi, że mogę na coś nie pozwolić lub pozwolić.
I nie wiem, co z tym zrobić. Jedyne rozwiązanie, jakie widzę, to
dalej uczęszczać na terapię.
Jak się do tego zabrać?
Cholernie mi dzisiaj z tym ciężko …

[anciax]

Heh, tez mam problem z granicami.

[ladynemeyeth]

Minął ciężki tydzień od ostatniej sesji, coś tam się przejaśniło w
głowie, ale nie do końca. Ogólnie rzecz biorąc z granic ciągle nie
potrafię korzystać, a kiedy je stawiam, to aż za mocno - krzykiem,
wrzaskiem, awanturą, byciem nieprzyjemną.
Ale w mojej rodzinie inaczej się nie da (ja nie potrafię). Oni nie
rozumieją co to poszanowanie granic, nie wtrącanie się, itd. W mojej
rodzinie ciężko jest być indywidualną jednostką, bo ja nie mam prawa
do własnych relacji z ludźmi, własnych pomysłów, własnego zdania,
własnego życia - wszystko to musi być zgodne z moją rodziną. Wtedy
jestem jej częścią. Kiedy nie jestem zgodna, to występuję przeciw
rodzinie, a presja rodziny jest bardzo silna. Wtedy ja jestem tą
najgorszą, co to wszystko psuje i sprawia, że rodzina jest zagrożona.
W taki oto sposób wczoraj uświadomiłam sobie, co to jest miłość
warukowa i jak naprawdę działa: kochamy cię, dopóki robisz to, co my
chcemy. A jak nie, to cię potępiamy dotąd, ąz nie wytrzymasz presji
i zaczniesz robić, to, czego od ciebie chcemy!
Nie wiem, jak to działa u Was ... Ja się wyłamuję z tego schematu,
ale powoduje to u mnie ogromny dyskomfort. Naprawdę czuję się tak,
jakbym zdradzała rodzinę!! Ale robię to, ponieważ stoję przed
wyborem "moje życie albo oni", więc wybieram moje życie.
Trudne to wszystko ....

[estutweh]

Ja sie nie wylamuje poki co.. wylamalabym sie, jakbym miala kogos obok siebie,
kogos, kto rowniez tego chce tak jak ja. A co ja mam poczac z glupia i naiwna
matka, ktora nawet na straz boi sie zadzwonic, a co dopiero policje wezwac? Ja
bym wezwala, gdybym miala pewnosc, ze pozniej jak odjada, nie dostane jeszcze
bardziej. I wlasnie dlatego w tym tkwie, bo boje sie cholernie, cholernie sie
boje, ze ojciec mnie albo mame pobije.

[myszkon]

Witam , rozumię Cie dokładnie bo jako dziecko najważniejsza u nas w
domu była Matka kochało się ja i nienawidsziło.Co gorsza moje 2
siostry potrafiły stworzyc zdrowe relacje z mężczyzami, odejsc od
domu.A JA która w dziecinstwie mowiła ze kłotnie rodzicolw jej nie
ruszają i nigdy nie płakałam, byłam TWARDA.nIE POTRAFIE BYC DOROSŁYM
Aktualnie jestem po toksycznym związku, nie potrafie oderwać sie od
rodziców czuję sie za nich odpowiedzialna i nie mam ustalonych
granic co do siebie i co do ludzi.

[ladynemeyeth]

Od kilku tygodni konfrontuję się z uczuciami samotności,
bezradności ... Nie wynikają one z sytuacji bieżących; mam po prostu
kupę wspomnień o tym, kiedy byłam tak bardzo osamotniona.
Jest ich naprawdę mnóstwo. Tak naprawdę nie mogłam się nigdy do
nikogo zwrócić o pomoc, bo zawsze był wrzask, że ktoś się musi mną
zając, że znowu czegoś nie potrafię, że znowu coś spieprzyłam (tekst
do 9-latki, któa prosi o wytłumaczenie czegoś do szkoły...) Ręce
opadają ...
Już nie wspomnę, jakie to ma teraz odbicie w mojej pracy, jak bardzo
się boję mojego szefa, jak bardzo się boję pokazać, że czegoś nie
umiem, z czymś sobie nie radzę ... Nie potraifę poprosić, bo to
takie upokarzające!
Czuję się strasznie wyizolowana i wobcowana, czuję, że wszyscy są
przeciwko mnie i w pewnym momencie mnie po prostu zwolnią - tak bez
ostrzeżenia, na chłodno!
Mam ogromny żal do mojego ojca, że mnie traktował, jak gówno, że
robił mi łachę, że daje mi pieniądze na szkołę, że w ogóle daje mi
pieniądze ... bo po prostu żyję!
Czuję, że nie mogę o nic nigdy poprosić, bo mi się to nie należy.
Nie mam prawa domagać się czegoś dla siebie i kiedy jest jakaś
sytuacja awaryjna, ja sama siebie skazuję na samotność. NIe potrafię
nawet powiedzieć o tym, co się stało i tego wytłumaczyć. Potrafię
tylko płakać.
Dzis tak rzewnie, ale tak bywa ...

[kajda28]

a ja nie pamiętam czy mogłam czegoś nie wiedzieć, czy ktoś na mnie krzyczał, czy
mogłam się poskarżyć. Pamiętam jak mama kazała mi samej zrobić sobie kanapkę,
nie chciałam, płakałam - ale od tamtej pory już sama robiłam sobie kanapki.
Pamiętam ja w pierwszej klasie mama siedziała ze mną po 4 godziny nad lekcjami
(miałam wadę wymowy, b. długo chodziłam do logopedy) i jak już w drugiej klasie
nikt się nie zainteresował czy mam odrobione lekcje. Pamiętam jak poprosiłam o
nowe spodnie i moje wielkie zdziwienie że tak od razu zgodzili się mi je kupić.
Ale co było pomiędzy, czy naprawdę po lekcji robienia kanapek robiłam je już
sama, czy pytali o odrabianie lekcji, czy kiedykolwiek odmówili mi kupienia
odzieży- tego nie pamiętam.

byłam dzisiaj na randce, i cholera znowu mur, nie umiem o nic zapytać, boję się
aby nie wziął mnie za wścibską, boję się okazać zainteresowanie. Cały czas
gadał, nawet napomknął o swoich problemach z mamą (jest DDA:(). nie umiałam
podtrzymać tematu- tak jakbym to olała, jakby było dla mnie nie ważne- a może
tak jest?

pisz lady, :) po twoich postach wraca mi ochota na terapię, czytam je i
zazdroszczę że umiesz nazwać problem, że wiesz skąd się biorą poszczególne
zachowania- a to pierwszy krok do "wyzdrowienia".

i tulę b. mocno.

P.S. sorry za niepamięć, ale ty już mężatka jesteś?

[ladynemeyeth]

Ano jestem już mężatką :-) Mój mąż podczytuje to forum. Sam nie miał
takich problemów jak my. Mówi, że wielu rzeczy i zachowań nie
rozumie. Bardzo się tym przejmuje, że nie umie mi pomóc.
Cieszę się, że czyta i że chce wiedzieć, choć nie wymagam, aby mnie
rozumiał i zbawiał. Sama muszę się tego nauczyć - a to jego prośba
była tym ostatecznym argumentem za tym, żebym podjęła terapię i będę
mu za to wdzięczna do końca życia! Więc jednak trochę mnie zbawił,
mimo że nie umiał ... :-) Życie wyciąga do nas rękę w najmniej
oczekiwanych momentach, na najmniej oczekiwane sposoby ... :-)

[ladynemeyeth]

Z ostatniej chwili:
dzwoniłam do matki i zamiast normalnie porozmawiać, musiałam
wysłuchać, co się dzieje u mojego rodzeństwa, u ich dzieci, itd,
itp. Zawsze tak jest, że to inni sa bohaterami moich rozmów z matką,
natomiast o sobie nic nie moge powiedzieć. A kiedy zaczynam coś
mówić tak ogólnie, ona musi akurat włączyć czajnik elektryczny,
puścić wodę w kranie, zacząć zmywać naczynia (o ile rozmawiamy w
kuchni) ... No totalny olew!!! Wszystko, żeby mnie zagłuszyć!!!
Nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale przez takie rzeczy ja tez się
czuję samotna. Czy moje sprawy nie są ważne?
I nie zdawałam sobie sprawy, że wykształciłam taki mechanizm, że
zanim zacznę rozmowę albo z matką, albo z ojcem, albo zanim się
odezwę na forum rodziny, już jestem zdrowo wpieniona na to, że oni
mnie nie wysłuchają, ze mnie zagłuszą, oleją, zlekceważą ... W
kontaktach z innymi ludźmi też jestem wycofana - z góry zakładam, że
to, co ja mam do powiedzenia, pewnie jest niewiele ważne i nikt tego
nie chce słuchać. Zawsze ktoś inny jest ode mnie akurat ważniejszy.
Masakra.
No i wychodzi ze mnie taki właśnie mały, niedopieszczony dzieciak.
To też mnie przeraża - trzydziecha na karku i takie numery! Tyle, że
wcześniej nie miałam okazji dać dzieciakowi zaistnieć, to się teraz
rozpycha :-)

[log222]

> dzwoniłam do matki i zamiast normalnie porozmawiać, musiałam
> wysłuchać, co się dzieje u mojego rodzeństwa, u ich dzieci, itd,
> itp.

Co to znaczy, że musiałaś?
;)
Serio, jak ten dialog wyglądał?
brzmiał

[estutweh]

Fajnie masz, ze masz sie do kogo przytulic, masz kogos, kto Ciebie przytula,
wspiera.

Ja to se moge najwyzej do misia sie przytulic. Mimo, ze mam rodzine i jakichs
tam znajomych, to czuje sie sama jak palec.

[anciax]

> Fajnie masz, ze masz sie do kogo przytulic, masz kogos, kto Ciebie przytula,
> wspiera.

właśnie za bardzo nie mam...

[anciax]

Zupełnie nie wiem, co mi do łba strzeliło zeby żalić sie na samotność.
Codziennie sama się na nią skazuję robiąc różne rzeczy, które wyprowadzają
innych z równowagi, potem ja ich nie przepraszam, bo uważam że jestem niewinna a
potem to juz mi wszystko jedno.
Ale jedno wiem na pewno - mnie jest dobrze samej.
Tylko szkoda, że do sexu trzeba dwojga..., bo marniusie szanse, że kiedyś będę
miała mój pierwszy raz...

[anciax]

anciax napisała:

> Zupełnie nie wiem, co mi do łba strzeliło zeby żalić sie na samotność.
> Codziennie sama się na nią skazuję robiąc różne rzeczy, które wyprowadzają
> innych z równowagi, potem ja ich nie przepraszam, bo uważam że jestem niewinna
> a
> potem to juz mi wszystko jedno.
> Ale jedno wiem na pewno - mnie jest dobrze samej.
> Tylko szkoda, że do sexu trzeba dwojga..., bo marniusie szanse, że kiedyś będę
> miała mój pierwszy raz...

Przecież to nie musi być od razu obciach, ze kwalifikuję się do odludków
społecznych. Że sama sobie dają radę, a z jedynym moim partnerem będzie łączyło
mnie łóżko. Taki "gatunek" ludzi też chyba istnieje, nie?

[ladynemeyeth]

Istnieje duże ryzyko, że taki układ Ci się może znudzić. Łożko nie
zastąpi miłości, bliskości, wspólnego śmiania się z różnych rzeczy i
wpólnego płakania.
Ale przez etap pt. "jest mi dobrze samej" ja też przechodziłam i był
dla mnie bardzo twórczy. Bardzo wiele się o sobie dowiedziałam.
Poświęciłam ten czas całkowicie na mój rozwój duchowy - a więc
książki, warsztaty (wtedy nie wiedziałam, że jestem dda),
autoterapię (metoda zeszytowa :-D). Bardzo potrzebowałam takiego
czasu w moim życiu. Wielokrotnie też mnie nachodziły myśli, jak
osiągnę to, żeby mieć rodzinę, skoro jestem takim samotnikiem? A
przecież rodzina to coś, czego w życiu bardzo mocno chciałam!
Z jednej strony byłam z siebie zadowolona, że z nikim nie jestem, bo
musiałabym być na siłę i bez przekonania, aby być.
Z drugiej strony bałam się, że nie spotkam kogoś wyjątkowego, z kim
będę chciała dzielić życie. Ale taki ktoś się pojawiłw moim życiu
bardzo nieoczekiwanie. Przyszedł czas i na małżeństwo. Małżeństwo to
również czas pracy nad sobą, bo ta druga Połóweczka też wyciąga z
człowieka różne rzeczy. Bycie z drugim człowiekiem jest bardzo
rozwijające, bo możńa na siebie spojrzeć innymi oczami. No więc
korzystam i dalej nad sobą pracuję i to w jak miłym towarzystwie! :-)
Anciax, jeśli mogę Ci doradzić i się nie obrazisz, to po prostu żyj
i rób to, co jest w tej chwili dla Ciebie najważniejsze. Reszta też
do Ciebie przyjdzie. Jest jakaś magia w cytacie z Biblii: "Ale
szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a
wszystko inne będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc o dzień
jutrzejszy, gdyż dzień jutrzejszy będzie miał własne troski. Dosyć
ma dzień swego utrapienia." Mat.6,33-34

[anciax]

> Istnieje duże ryzyko, że taki układ Ci się może znudzić. Łożko nie
> zastąpi miłości, bliskości, wspólnego śmiania się z różnych rzeczy i
> wpólnego płakania.

Owszem, zgadzam sie z Toba, wiele rzeczy szybko mi sie nudzi. Tak samo byloby
pewnie z "lozkowa znajomosica", ale tak samo jest z ludzmi z ktorymi kontaktuje
sie na /ze tak powiem/ poziomie.
I tu klops - skoro normalne, glebokie kontakty z ludzmi po pewnym czasie mnie
nuza, to wynika z tego, ze w zyciu wszyskto mi sie predzej czy pozniej zmierzi.
Mam problem ze znalezieniem siebie w swiecie. Tak bardzo chce to zrobic, bo
odnalezienie siebie ulatwiloby mi wiele, a jak na zlosc nie udaje mi sie to
(stad pomysl na "lozkowe partnerstwo" ajko zwiazek z mezczyzna).
A naj naj przeraza mnie normalnosc, np: spokojony dom, poukladane towarzystwo,
zorganizowane zycie... piekielnie sie tego boje. Nienormalnoscia wrecz jest dla
mnie dzien bez awantury, itp.

[fajny.piotrek25]

ja tez nie kochalem sie jeszcze niemialemd dziewczyny nie bylem z nikim blisko mam tylko znajome przez sms ale to takie dziecinne nie chodze na impreźy nie pije nie pale nie pracuje na studiach wzialem dziekanke i mialem sie leczyc chcialme isc na terapie dda moj ojciejc pije ja niechce byc jak on mam dosc bylejakosci i tego swojego glupiego zycia samotnika

[ladynemeyeth]

Plan z dziekanką i leczeniem bardzo dobry! Co Ci przeszkodziło?

[fajny.piotrek25]

-brak wytrwalosci-brak wsparcia-brak spokoju-brak nadziei-jestem troche leniwy -bylem u psychologja i mi powiedziala ze za slaby jestem na grupe dda ,bralem leki a pozniej przestalem,byle u niej ostatnio w grudniu,mam brzdkie zeby i bede mial w ciagu miesiaca moze wiecej kase na leczenie bo jakbym nimezdarzyl przed pazdziernikiem wyleczyc to niewiem jak sie w szkole pokaze po dwńch latach przerwy ,ja niechce tego samego jdszcze raz tego osamotnienia wsrod ludzi ktorz maja mnie w dupie

[ladynemeyeth]

Musisz się sobą zająć, musisz się leczyć. Wytrwałość trzeba znaleźć
w sobie i się zawziąć. Tyczy się to zarówno terapii, jak i
konfrontacji z osamotnieniem wśród ludzi. Wiem, że Cię nie pocieszam
w tej chwili, ale przechodziłam przez to samo i nie ma innej drogi -
trzeba przyjąć na siebie trud, konfrontować się z ludźmi i
jednocześnie pracować nad sobą. Efekty przyjdą. Trzeba się pogodzić
z tym, że będzie ciężko i wziąć to na siebie. Jak uciekniesz przed
życiem, nic się nie zmieni. Zresztą te ucieczki są zgubne, bo w
końcu to, co Cie tak bardzo boli, i tak Cię dopadnie. Więc lepiej
być gotowym.
Wiem, że to nie pocieszające, ale zdobądź się na ten trud dla
własnego dobra!

[fajny.piotrek25]

tak masz racje nie pocieszasz mnie

[fajny.piotrek25]

Jestem smutny i tyle i nawet jakby tu lataly dwumetrowe motyle to mam to w tyle