Czy komuś udało się przezwyciężyć syndrom DDA?

[agaks5]

Chętnie usłyszę opinie osób, które zwyciężyły tę walkę i obecnie
czyją się usatysfakcjonowane, spełnione i zadowolone z siebie i
swojego życia. :)

[asaofetida]

mi sie nie udalo. Owszem z wieloma rzeczami sobie radze ale sa
rzeczy , ktore nie odpadna tak szybko....sa dni kiedy czuje sie
slaba i inni to wyczuwaja i dokopuja mi. No coz ale akceptuje
to...okres buntu juz mam za soba.

[leda16]

Jakimże sposobem mogłoby się udać przezwyciężenie czegoś, co nie istnieje??? DDA nie istnieje tak, jak żaden dorosły nie istnieje równocześnie jako dziecko. To czego szukasz daleko, istnieje tylko w Tobie, a jeśli nie ma tam, to na pewno nie ma tego poza Tobą. Wiele ludzi jest z siebie zadowolonych i równie dużo nie jest. Jeden pragnie urody, drugi bogactwa, innego wprawia w stan euforii kupno samochodu, innego dołuje niemożność wczesów na Teneryfach... Każdy ma takie chwile, w których chciałby, żeby trwały wiecznie. Ale NIC wiecznie nie trwa - żadna satysfakcja, żadna radość, żaden smutek. A z pewnych swoich uczynków człowiek jest zadowolony, z innych nie. Nie istnieje pernamentne, ustawiczne "zadowolenie z siebie"- panta rhei...

[agaks5]

Syndrom DDA istnieje, właśnie we mnie/w nas. To są pewne mechanizmy,
zachowania emocje wynikające z tego,iż jest w dorosłym dziecko.
Dziecko smutne, niekochane, odrzucone i ono nie pozwala dorosłemu na
dojrzałe, stosowne do wieku zachowania, ono niweczy radość z życia,
pogodę ducha. Właśnie to dziecko należy ukochać by dorosło do
spełnionego życia.
Dziecko istnieje w każdym, nawet u tych nie nękanych DDA.
Dziecko należy w sobie pielęgnowąć. Słyszałaś o dziecięcej radości,
otwartości, spontaniczności. Dzieci są prawdziwe i kreatywne, nie
uwikłane w konwencje i układy.
Problem polega na zachowaniu równowagi pomiędzy dzieckiem a dorosłym.

[magnetx]

Dolaczam sie do pytania. Nawet jakies czesciowe uporanie sie z wiekszym
problemem, ktory jest skutkiem bycia DDX, a dzieki np. terapii juz nie jest
problemem, bedzie mile widziane.

Z wlasnego przykladu: Ja np. mialem juz "konfrontacje" z rodzicami. Nigdy im nie
mowilem, za co jestem na nich wsciekly i co przez nich przezywam, ale kilka
miesiecy temu wzialem ich na pierwsza rozmowe i im wygarnalem. To nie koniec
mojego bujania sie z DDA, ale uwazam to za spory postep, bo kiedys bym nawet nie
myslal o takiej rozmowie, po ktorej mi jednak nieco ulzylo.

Pozdrawiam

[leda16]

wzialem ich na pierwsza rozmowe i im wygarnalem. To nie koniec...kiedys bym nawet n myslal o takiej rozmowie, po ktorej mi jednak nieco ulzylo.


Ulżyło Ci jak zdołowałeś rodziców? Paradne...Ale to nie koniec odgryzania się, prawda? Odtąd będziesz się rzucał na Nich jak mały, złośliwy kundelek i pewien bezkarności obciążał winą za własne niepowodzenia życiowe. terapeutka (oczywiście za pieniądze Twoich rodziców) podsunęła Ci kozła ofiarnego, w którego należy walić, jak w bęben, bezpiecznie odreagowując własne frustracje. Cóż, to tylko Twoi rodzice. Bo już roszczeniowe konfrontacje z obcymi ludźmi skończyłyby się dla Ciebie gorzej...

[fragles72]

Prawidłowa konfrontacja nie ma nic wspólnego z odgryzaniem się czy obarczaniem
kogokolwiek winą. Konfrontacja to oddanie i wyrzucenie z siebie emocji, które
zalegają w podświadomości i nie pozwalają normalnie żyć.
Czy mówienie rodzicom, czy komukolwiek innemu o tym co się czuje - nawet jeśli
są to negatywne uczucia - jest czymś złym?
Czy Ty leda chciałabyś, żeby Twoje dzieci mówiły ci tylko miłe rzeczy, a przykre
ukrywały przed Tobą? Czy to wg ciebie jest zdrowe?

Co to za rodzic, który wyrabia w swoim dziecku przekonanie, że mówienie o tym co
ono do niego czuje może go zranić?
Jeśli rzeczywiście go rani to trudno - jego problem. Zdrowi ludzie mówią sobie
co do siebie czują,a powielanie chorych schematów swoich rodziców na pewno nie
przybliża do normalności.

Oczywiście łatwo popełnić błąd w trakcie konfrontacji i zagalopować się w
obwinianie, przerzucanie odpowiedzialności itd.

Ale błędów nie popełnia tylko ten, kto nic nie robi...

[log222]

Paradne to jest Twoje poświęcanie czasu i energii na torpedowanie tego forum

[monia123-only]

Witam wszystkich, mi się nie udalo. Teraz to widze .Nie radze sobie
w relacjach z innymi,zaczynam oczekiwć za dużo wedlug nich, a
oczekuje tylko odrobiny zainteresowania( może to z nimi jest coś nie
tak) może wybieram nieodpowiednich przyjaciół) Ciagle jest we mnie
dziecko ktore płacze z żalu bo nikt go nie kocha a moja dorosła
strona nie daje sobie z tym rady. Może kiedyś to pokonam pa

[lucyna50]

Czy komuś udało się przezwyciężyć syndrom DDA? Myślę, że to źle
postawione pytanie.
3 lata temu ukończyłam grupową psychoterapie z ramach NFZ
(bezpłatnie), trwającą ok. 1,5 roku. Do dziś mam możliwość spotkań
z psychologiem (bezpłatnie) jeżeli mam problem ze zrozumieniem
zmian jakie we mnie zachodzą. Robię to rzadko, bo później już po
terapii, trzeba iść na własnych nogach. Życie rzuca nam też kłody
no i wtedy potrzebujemy wsparcia. Dla mnie terapia to jedna z
najlepszych rzeczy jakie mnie w życiu spotkały. Moje życie zmienia
się nieustannie. To prawda, że jest to problem w nas samych, ale
istnieje dlatego, że ludzie, warunki, sytuacje na naszej drodze
życie nieźle nas „pokiereszowały”. Terapia pomaga przyjrzeć się
temu i uporządkować nasze myślenie. A dziećmi alkoholików
pozostaniemy do końca naszego życia. Bardzo ważny był trening
asertywności.
Mnie terapia dała wolność w prawie każdej sferze życia, wiem, że
jestem godną szacunku, dała mi prawa (poszukaj, prawa każdej
jednostki ludzkiej), dałam prawa innym. Wiem doskonale, że
korzystanie z praw to też „koszty” (skutki bycia sobą). Wiem, że
nie muszę spełniać oczekiwań innych, nie muszę iść za tłumem, nie
muszę nikomu niczego udowadniać, bo wiem, że jestem godna szacunku,
choćby tylko dlatego, że jestem człowiekiem. Nie muszę być
doskonała. Sama dokonuję wyborów i ponoszę ich skutki, te złe też.
Nie ma już we mnie agresji, nienawiści, potrafię wybaczać. Jestem
bardziej tolerancyjna dla siebie i innych. Wiem, że życie to ciągła
walka, a szczęście to tylko chwile. Teraz je widzę i przeżywam.
Kiedy czytam na forum tyle agresywnych zachowań, walki w sumie o
nic, to myślę sobie „biedni Ci ludzie”. Wierzę teraz w ogromną moc
modlitwy. Ostatnio gdzieś wyczytałam, że po kilku minutach
recytacji mantry buddyjskiej Om Mani lub różańca Zdrowaś Mario po
łacinie następuje synchronizacja rytmów biologicznych (oddechu,
pracy serca, ciśnienia krwi i tempa przepływu krwi w mózgu). Będę
próbować.
Nie będę nikogo namawiać na terapię, bo to bardzo ciężka „praca” i
trzeba być bardzo zdeterminowanym, i gotowym na taką decyzję. Mój
proces zmian zaczął się około 15 lat temu kiedy nie wiedziałam
jeszcze, że jestem DDA. Był to czas poszukiwań, wzlotów i upadków.
Byli to często przypadkowi ludzie, książki o pozytywnym myśleniu,
prasa, telewizja no i terapia. Mam 58 lat i kiedyś nie miałam
takich możliwości. A zmiany?, zmiany przychodzą u każdego inaczej,
różnym czasie i o różnej intensywności, nie każdy gotowy jest
stawić czoła nowej rzeczywistości bo jest nieprzewidywalna i
czasami trudna, ale bez pracy nad sobą zostajemy z poczuciem
beznadziejności w życiu. Jako jedna z kilku osób kończących
terapię, a zaczynało w dwóch grupach ok. 30 osób, usłyszałam od
psychologa, że rozpoznanie problemu, powiedzenie o nim głośno,
podjęcie decyzji o terapii i wytrwanie w niej do końca to wielkie
bohaterstwo, dla mnie jesteście bohaterami. Wtedy byłam zdumiona,
jak to ja, bohaterka, teraz wiem, że o czym wtedy mówiła. Bo takich
ludzi nie jest wiele. Większość dalej zachowuje się agresywnie, bo
najlepsza obroną jest atak. A lęk, lęk przed nieznanym, przed
nowym, niewiadomym ….? Moje dalsze życie to ciągła praca nad
rozwojem duchowym. Wiele straciłam ale też wiele zyskałam. Nie
jestem już taka sama. Wiele osób mnie nie rozumie i nie akceptuje,
ale dziś to już tylko ich problem. Robię nowe, rzeczy o które
wcześniej bym siebie nie podejrzewała, np. w czerwcu na zakończenie
roku akademickiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku wystąpiłam w
teatrze z koleżankami w dwóch układach tanecznych i Teatrze Mody. I
udało się.
Dziś gdybym mogła cofnąć czas zrobiłabym to samo, a nawet szybciej.
Może trochę przydługawo, ale przede wszystkim dla autora. Dla mnie,
warto było wylać „morze łez” na terapii. Pozdrawiam ciepło.

[magnetx]

Coz, to gratulacje :)
Moze ja za 14 lat (bo 1 mam juz za soba) tez bede mogl sie pochwalic
analogicznymi osiagnieciami :)
Fajnie ze jednak ktos, kto jest "dalej" w pracy nad soba, tu zaglada.

Pozdrawiam

[asaofetida]

moi rodzice jako rodzice byli kiepskimi rodzicami i za to ich
nienawidzilam...a teraz sobie odpuscilam bo juz ich nie ma i tak
jest lepiej...dla swietego spokoju. Mscic sie nigdy nie chcialam
ale zawsze chcialam jak najdalej odejsc i nie wracac. A zycie w
takiej toksycznej rodzince niestety wybija pietno na tworzacej sie
osobowosci....i zostaje niedowartosciowanie, leki, fcrustracja itd.
Wiem to z wlasnego doswiadczenia leda , ze tak jest. Przezylam to na
wlasnej skorze. Dlatego wiem, ze cos takiego jak dda czy ddd
istnieje. Ja nie jestem juz dziecxkiem ale dzieckiem tych rodzicow,
ktorzy nie dorosli do bycia rodzicami. Zawsze mi sie wydawalo, ze
nie kazdy powinien miec dzieci. Do bycia rodzicem trzeba dorosnac.

[ladynemeyeth]

To naprawdę pięne, co napisałaś Lucynko ... Wzruszyłam się ... i ten
teatr ...
Ja mogę tylko potwierdzić, że im bardziej człowiek jest wolny od
przykrych emocji, tym więcej zajmuje się rzeczami konstruktywnymi,
twóczymi, potrzebnymi, nie ma już uciekania w posępne myślenie, no i
przede wszystkim pojawia się radość z tego, co robimy.
Ja na terapię indywidualną chodziłam prwawie rok. Różnica przed i po?
Przede wszystkim nie jestem chodzącym kłębkiem nerwów, jak kiedyś;
odpuszczam sytuacje, w których kiedyś bym się zwyczajnie zagotowała
(mój mąż mi na to zwraca uwagę), mój nastrój jest w końcu
przewidywalny, nie obrażam się śmiertelnie, nie odrzucam kogos, z
kim mam konflikt, potrafię wybaczyć, usprawiedliwic, nie nastawiam
się źle, jestem dużo bardziej efektywna w pracy, co już zostało
dostrzeżone i docenione - mam po prostu wolną głowę, nic mnie nie
gryzie ani nie martwi i mogę się spokojnie zająć biężącymi sprawami,
a jednocześnie pracować na terapii grupowej bez obawy, że po sesji
nie będę mogła się pozbierać ze smutku czy żalu, jak to bywało w
pierwszych miesiącach terapii indywidualnej.
Czy mi się udało w całości pozbyć problemów dda?
Nie w całości, ale w dużej mierze i na tyle, żeby prowadzić dobre,
spokojne, twórcze życie. Jestem zadowolona, że kiedyś podjęłam
decyzję, żeby nad sobą pracować.

[megg2003]

Moja terapeutka powiedziała kiedyś, że nie da się wyrzucić, anulować pewnych
mechanizmów reagowania na konkretne sytuacje, które były nam wpajane przez
długie lata ("jesteś głupi, nienormalny, nic nie wart, nie umiesz, nie
potrafisz"- to takie jedne z delikatniejszych określeń). Ale możliwe jest
odpowiednie reagowanie na taki "rozkręcający się" mechanizm. Umiejętność
radzenia sobie z negatywnym myśleniem o sobie w trudnych sytuacjach to właśnie
dla mnie jest przezwyciężenie syndromu DDA i to jest dla mnie mój cel
terapeutyczny, który mam nadzieję kiedyś osiągnę tak jak lucyna50. Na razie
jestem na dobrej drodze :)

[agaks5]

Pytanie dotyczyło tego jak sobie radzisz w "tych" momentach?
Co sobie wtedy mówisz? Jak tłumaczysz? Jak określiłabyś właśnie te
umiejętności? :)

[megg2003]

Przypominam sobie wtedy wszystko to, co było mówione na terapii. Zdania, które
były dla mnie najważniejsze, które wyprowadzały mnie z błędu, korygowały moje
myślenie, były zgodne z rzeczywistością, a nie z tym, co ja sobie uroiłam albo
ktoś próbował mi wmówić. To bardzo osobiste rzeczy. Powiedziałabym, gdyby to
forum nie miało uczestnika-ignoranta wyśmiewającego osobiste odczucia i
przeżycia. Nie czuję się już tu bezpiecznie. Może to i dobrze, że jest tu ktoś,
kto pełni "terapeutyczną" rolę rodzica, jak zauważyła Kajda28 w którymś z moich
wątków. Ja jednak dziękuję za taki pożytek. Moim świętym prawem jest się w
takiej sytuacji wycofać, co właśnie czynię.

[lucyna50]

Megg nie wolno Ci się wycofywać, jednym z syndromów DDA (i nie
tylko ich) jest lęk i ochota ucieczki. Nie rób tego. Ochłoń,
zdystansuj się, weź oddech. Ale wyciągnij wnioski. Pomyśl o tym co
jest dla Ciebie najlepsze, nie walcz, masz prawo być tutaj tak jak
każdy. Spojrzyj z drugiej strony. Nie uciekaj. Terapia też na tym
polega, że po upadku, trzeba wstać z podniesioną głową i iść dalej
śilniejsza o doświadczenia, te złe też.
DESIDERATA - ...rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła
być tarczą dla ciebie ...
Pozdrawiam ciepło.

[megg2003]

Dziękuję, Lucyna. Zdystansowałam się, wzięłam oddech. Ale zwyczajnie nie mam
ochoty nastawiać drugiego policzka.
To nie jest dla mnie jakieś nieszczęście. Nie rezygnuję z forum, wycofuję się z
osobistych wynurzeń. Przynajmniej na razie. To forum przestało być dla mnie tak
bliskie odkąd pojawiła się osoba stawiająca się ponad innymi, cytująca książki
psychologiczne, a niemająca zielonego pojęcia m.in. o podstawowych zasadach
komunikowania się, nie wspomnę o innych dziedzinach psychologii.

[lucyna50]

Jeszcze jedno, Megg włączyła Ci się "nadkontrola", stąd typowa
ochota ucieczki, nie musisz kontrolować wszystkiego, bo i po co,
bez niej też jest dobrze, wiesz o czym mówię, popracuj nad tym,
może z psychologiem. Pozdrawiam.

[megg2003]

Jeszcze raz dziękuję :) Ale nie myl proszę nadkontroli z instynktem
samozachowawczym i wytyczaniem granic :)

[agaks5]

Megg możesz powiedzieć kogo masz na myśli? Kto przekracza Twoje
granice i w jaki sposób? Może to pomoże komuś złapać dystans do owej
persony... :)

[ych]

> Megg możesz powiedzieć kogo masz na myśli? Kto przekracza Twoje
> granice i w jaki sposób?

???
Czy naprawdę tak trudno zrozumieć to, co jasno i wyraźnie napisała
megg2003? Halo??

Megg2003 napisała o tym, że nie ma ochoty na zbyt osobiste dla niej
wynurzenia. Że wyznaczyła pewne granice, granice chroniące jej
intymność, prywatność - czyli mówiąc krótko: "nie mam ochoty pisać o
czymś bardzo osobistym, bo nie czuję się bezpiecznie i proszę mnie
do tego nie nakłaniać". Bardzo prosty, zdrowy komunikat. Być może za
trudny do zrozumienia w erze powszechnego ekshibicjonizmu. Nie
mający nic wspólnego z ucieczką, nadkontrolą i podobnymi dziwnymi
domorosłymi interpretacjami.

[megg2003]

Dzięki, ych. Ja już mam chyba coraz mniej sił na bycie tutaj...

[agaks5]

Może bez przyklejania komuś gęby "powszechnego ekshibicjonizmu"?
Jeżeli komuś nie odpowiada nie musi wysyłać postów, ani zaglądac na
strony, które go męczą.

[melba_piszczykowa]

ha :) czuje sie troche wywolana do odpowiedzi ;)
wlasnie zakonczylam terapie grupowa i na ukonczeniu jest tez moja
terapia indywidualna. dobry czas na podsumowanie :)

ukonczenie terapii to taki zewnetrzny wskaznik zmian, czuje jednak
tez duze zmiany wewnetrzne.
nawet gdyby moj rozwoj mial sie teraz zastopowac (co na pewno sie
nie stanie, bo podoba mi sie ten proces) to juz i tak odnioslam
sukces.
ciezko to tak precyzyjnie opisac... ja czuje sie teraz po prostu
zupelnie inna osoba, jakbym sie przepoczwarzyla w motyla :) zyje mi
sie teraz o wieeeeele przyjemniej, chociaz niezupelnie latwiej :)
zmienily sie tylko wyzwania z ktorymi sie mierze.
przyjemniej jest, bo mam zazwyczaj dobry nastroj, nie mierze go
wydarzeniami zewnetrznymi tylko swoim nastawieniem do tych wydarzen.
zdecydowanie stalam sie optymistka :) szczesliwa optymistka.
polepszyl sie moj kontakt z Bogiem i ze soba. teraz naprawde kocham
siebie, a zaczynalam tak jak wy, pelna wyrzutow ze nogi nie takie,
zachowanie glupie i parszywe szczescie, mialam tez duzo pretensji do
swiata i negatywnych emocji od ktorych gotowalo sie w srodku.
w miedzyczasie rozpadl sie moj zwiazek. teraz ucze sie byc sama. to
dopiero byl dla mnie skok na gleboka wode, potwornie balam sie ze
sobie nie poradze. ale jakos to idzie. oczywiscie mam lepsze i
gorsze dni, ale teraz wiem ze zawsze, ale to zawsze w koncu wyjrzy
slonce :)
nie wieszam sie juz tak na innych ludziach, moje wlasne zdanie jest
dla mnie o wiele wazniejsze niz kiedys, ufam bardziej tez swoim
osadom sytuacji.
latwiej mi przejsc do porzadku dziennego nad bledami ktore
popelniam. jestem dla siebie dobra tak na codzien... dbam o dobry
wypoczynek, male przyjemnosci, ladne ubrania i przede wszystkim nie
nakrecam sie w myslach, umiem rozpoznac kiedy w glowie zaczyna
krecic sie spirala narzekan i dokopywania sobie i ja w pore wylaczyc.

oczywiscie duzo jeszcze pracy przede mna :) chcialabym czasem zeby
to zrobilo sie samo i nie wymagalo wysilku :) niestety tak nie ma.
wiec po chwilach zwatpienia znow szukam, czytam, analizuje i jakos
ten wozeczek toczy sie do przodu.
najtrudniej bylo mi zaczac caly proces, teraz juz za skarby swiata
nie chcialabym wrocic tam gdzie kiedys bylam...

na forum zagladam rzadko, ale zagladam.
trzymam kciuki za te wszystkie osoby ktore sa na poczatku drogi :)
kazdy, nawet najmniejszy krok do przodu to postep i tego sie
trzymajmy :)

[7monly]

Dużo dla mnie znaczy to co napisała melba_piszczykowa czy lucyna50.Ja jestem
dopiero na początku terapii swej drogi ku "normalności"i aż się cieplej robi na
duszy kiedy się czyta takie posty.Smiało mogę sobie postawić te wypowiedzi jako
wzorzec do dalszej "drogi".Zyczę sobie i wszystkim,którzy tego pragną
wytrwałości i samozaparcia na tej dobrej
choć niełatwej ścieżce w życiu.
Pozdrawiam.

"Boże,użycz mi pogody ducha,
abym godziła się z tym,
czego nie mogę zmienić,
odwagi,
abym zmieniała to, co mogę zmienić
i mądrości,abym odróżniała jedno
od drugiego."

[agaks5]

A jak sobie radzicie, gdy macie doła albo wachania nastrojów?

[asaofetida]

gdy mam dola to najchetniej siedze w domu i przeczekuje...poczytam
ksiazke, cos ugotuje, zajme sie soba, moze kapiel i muzyka...pomaga
tez pisanie pamietnika.

[agaks5]

Robię dokładnie to samo, a jednak ciągle czegoś brak. Myślę sobie,
że może to taka pustka po braku mądrej miłości od strony rodziców,
rodziny, czyli od strony tych od których po prostu się ona należy.
Muszę chyba nauczyć się z tym żyć, skupiając na tych, którzy mnie
kochają i dbać o to by ich grono się powiększało. :)

[mamamisiasia]

ja sie dopiero zapisalam na wizyte. Ale wydaje mi sie, ze juz samo nazwania
problemu i uswiadomienie sobie pewnych mechanizmow daje ulge. Przeczytalam sobie
kilka ksiazek i ulzylo mi, ze nie tylko mnie to spotyka i tak naprawde nie
mialam na to wplywu. I chyba pierwszy raz w zyciu pomyslalam o sobie ze
wspolczuciem jak sobie wyobrazilam co musialo czuc male dziecko w takiej
sytuacji, w sytuacji ciaglych awantur i stresu (chyba pierwsze takie uczucie od
lat, oprocz zlosci i agresji). Uswiadomilam tez sobie, ze w zasadzie nic nie
pamietam z tego co sie dzialo w domu, a za to pamietam co sie dzialo na
podworku. Naprawde musialo to byc tak traumatyczne, skoro mam to tak bardzo
wyparte ze swiadomosci. Tez sobie zdlama sprawe z tego jak to wplywa na moje
zycie rodzinne i naprawde nie jest to dobry wplyw. Tak sobie myslalam, ze
przeczytam kilka rzeczy i bede wsztystko wiedziec, ale mam jeszcze wiekszy
metlik w glowie. Najbardziej boje sie mowienia o wlasnych uczuciach i placzu, bo
nigdy tego nie robilam.

[agaks5]

Fajnie! Trzymam za Ciebie coby się udało. Pozdr:)

[anciax]

Z syndromu DDA nie da się wyleczyć tak jak z jakiejś choroby organizmu.

Moja praca polega na tym, że poznaję co w życiu jest normalne a jakie zachowania
są chore; pracuję nad sobą, nad poczuciem własnej wartości, nad wyrażeniem
swoich uczuć, nad prawem do posiadania uczuć, itp.

Raczej, aby zacząc normalnie funkcjonować, trzeba nauczyć sie żyć ze
swiadomoscią ciągłej pracy nad sobą. Albo poddasz się i spadniesz na dno albo
zaakceptujesz siebie taka jaka jesteś, co ułatwia życie.

Powodzenia :)

[kajda28]

no to ja spadam na dno, nie chce mi się nic ze sobą robić, nic czytać, nic
analizować, nawet myśleć mi się nie chce:(

fajnie że się pojawiłaś:) pozdrawiam.
ja mam chwilową załamkę, ale mam nadzieję że twórczą:)

[7monly]

A ja chcę nad sobą pracować ale jest dużo momentów kiedy nie wiem jak się do
tego zabrać.Nie potrafię nazywać swoich uczuć.Znam tylko złość,bo często ją
odczuwam.
Chodzę na terapię krótko bo nie całe dwa miesiące,jest to dla mnie bardzo
mało.Bardzo chciałabym pójść choć o jeden krok do przodu.

[kajda28]

a ja proszę bardzo, trochę pomarudziłam że stoję w miejscu i nic nie robię i już
ekfekt, zreperowałam drzwiczki w szafce (już z pół roku temu mi odpadły),
zafugowałam ściankę z glazury (czy jak to tam zwał- to akurat już z rok temu
trzeba było zrobić), wypożyczyłam sobie książkę o DDA, i postaram się ją troszkę
czytać.
jeszcze z związkiem moim mam mały problem, mój partner ma zwyczaj umawiać się że
przyjedzie do mnie i często nie przyjeżdża na dodatek nie informując mnie o
tym:( wiem czym to może być spowodowane, ale to już jego problem, znaczy się mi
nie ufa:(. coś muszę wymyśleć bo na razie nie mam ochoty z nim kończyć, ale tak
dalej być nie może.

[markas74]

WITAM.Czasami myslę ,że można przezwycieżyć syndrom DDA,ale z
doświadczenia wiem,że jest to bardzo trudne.Nie udało mi się
całkowicie przezwyciężyć tego,ale jest dobrze.Myśle,że to jest
niemożliwe.Walka, bo tak to moge nazwać czasem wymaga sięgnięcia
całkowitego dna psychicznego, ale przede wszystkim należy spojrzeć w
lustro i przyznać się, że się jest DDA.Należy uczęszczać na mitingi,
dużo o wszystkim mówić.Wskazane jest pójście na terapię, która jest
bolesną prawdą naszego życia."Dziś wiem, życie cudem jest,co chę
mogę z niego mieć..."to moje motto.Dużo nad sobą pracuję, poświęcam
dużo czasu na to by pobyć sam na sam ze sobą.

[merlinka99]

BRAWO !!! Gratuluję detrminacji w pracy nad sobą. To jest proces,
który trwa przez całe życie. DDA mają dodatkowe problemy do
pokonania, ale przez te wyzwania stają się silniejsze, zgodnie z
powiedzeniem, że "co cie nie zabiło to cię wzmocniło"...