mysli samobojcze...

[ojejoj]

coraz czesciej mam mysli samobojcze... wyobrazam sobie jakby to bylo podciac
sobie zyly... poklocilam sie ostatnio z kolezanka i powiedziala mi ze ma
przeze mnie dola powiedzialam ze byloby lepiej gdyby mnie nie bylo i
przytaknela... czuje ze musze umrzec chociaz chyba tego nie chce... i mnie
byloby lepiej i calej rescie... ale oczywiscie sie boje

[badeagle]

>poklocilam sie ostatnio z kolezanka i powiedziala mi ze ma
> przeze mnie dola powiedzialam ze byloby lepiej gdyby mnie nie bylo i
> przytaknela...

po raz pierwszy jej to powiedziałaś?

myśli samobójcze to może świadczyć że potrzebny jest Ci lekarz, leki i zanim
zrobisz cokolwiek spróbuj poszukać pomocy.
co się stało ? może spróbuj poszukać dobrych stron sytuacji, ja jestem od tego
specjalistką:) mogę Ci pomóc :)

[ojejoj]

nic wlasciwie sie nie stalo...

[kajda28]

:)
ja uciekając z domu po awanturze z już eks potrafiłam powiedzieć że nic się nie
stało... no bo przecież to chodzi tylko o mnie, więc dla nikigo innego nie jest
ważne, nikogo nie interesuje...
spotykałam się z chłopakiem, jedynak, od niego się trochę nauczyłam mówić o
sobie, o tym co mnie dotyczy, i tak naprawdę nie obchodzi mnie czy drugą osobę
to interesuje, tzn. chciałabym aby ją interesowało, ale nawet jeżeli myślę że
nie to i tak mówię.

[magnetx]

Ja mam mysli samobojcze z roznym natezeniem od lat... (od kilkunastego roku zycia)
Nie mialem na razie prob, ale np. szukalem sobie trucizny juz, zeby byla w poblizu "na wszelki wypadek". Obmyslalem najskuteczniejsze sposoby itd. Raz w sylwester przeszedlem sie na most od tak zobaczyc, nie planowalem wtedy skakac, ale chcialem zobaczyc jak to bedzie miec wybor. Nawet na bungee skoczylem raz, bo ciekawilo mnie czy tam na gorze bede chcial zyc :P

Z czasem chyba czesciej zaczalem myslec (bardzo silnie), ze zaluje ze sie w ogole urodzilem, ze najlepiej by bylo, jakbym sie nie urodzil, to ani nikt ze mna nie musialby sie meczyc, ani ja z innymi i przede wszystkim sam z soba i swoimi nabytymi w patologicznym domu ulomnosciami psychicznymi, elementami fobii spol., blokadami itd.

Widze samobojstwo jako ostateczne "wyjscie". Tak, jest to dla mnie wyjscie, jak wszelkie podjete przeze mnie sposoby pomocy sobie zawioda, albo pomoga w minimalnym tylko stopniu. Nie zamierzam sie meczyc jeszcze przez potencjalnie kilkadziesiat lat zycia tylko po to, zeby przed smiercia dojsc do wniosku ze dawno powinienem sie zabic i byloby z glowy.

Byc moze nigdy go nie popelnie, ale moze to dziwne, ale swiadomosc, ze zawsze moge siegnac po jakies "narzedzie" jak wszystkie inne zawioda daje mi troche spokoju. Nie znioslbym mysli, ze musze sie meczyc cale zycie i absolutnie nie mozna tego skrocic tak lub inaczej (np. udanym leczeniem albo samobojstwiem...).

Jak slysze lub czytam fraze "zycie jest piekne" lub "zycie juz samo w sobie jest wartoscia" to sam nie wiem czy sie smiac czy plakac...

Pozdrawiam

[alkakk2d2]

A ja chce zyc, nie mam nic do stracenia

[kajda28]

Ja pamiętam że kiedyś kumpel w żartach zapytał się jak ma mnie zabić, i chciałam
umrzeć w męczarniach, żyje bez emocji więc przynajmniej chciałabym umrzeć
świadomie.
nie chce umierać, dla mnie życie jest piękne. kiedyś może myślałam o
samobójstwie (za małolata), teraz nie mogłabym tego zrobić, mam dwójkę dzieci-
to chyba główny powód.
urodziłam się po 6 latach od chwili kiedy lekarze powiedzieli mojej mamie że już
nie będzie miała dzieci (przez 6 lat się nie zabezpieczała), byłam raczej
niechcianym dzieckiem, urodziłam się z wadą wymowy, więc to co każdemu
przychodzi naturalnie ok 3-4 roku życia ja się uczyłam do 7 . BYłoby zbrodnią
abym sobie odebrała życia, nie po to tyle walczyłam aby żyć aby teraz to
wszystko popsuć.Proste:)

[ojejoj]

tez jestem dzieckiem niechcianym mimo tego ze moi rodzice byli juz malzenstwem,
ale jestem ich drugim dzieckiem ktorego przynajmniej wtedy nie potrzebowali
teraz z reszta tez tak chyba jest... jak sie klocili kiedys uslyszalam wlasnie
to ze wcale mnie nie chcieli i ojciec dusil mame jak byla ze mna w ciazy bo
zdaje sie ze byl wtedy oczywiscie pijany...

[kajda28]

moja mama coś opowiadała że jak była w ciąży ze mną miała krwawienia i mój tata
ze swoją mamą (moją babcią) nie chcieli aby szła do szpitala- tata to słyszał
nie protestował .
u mnie na szczęście nigdy nie słyszałam (poza tym jednym razem) że byłam
niechciana.

[estutweh]

Mysli samobojcze mam od gimnazjum, chyba tak od drugiej klasy. Myslalam o tym
prawie codziennie. Plakalam po nocach, czulam sie nikomu niepotrzebna, samotna i
opuszczona.

Dzisiaj czuje sie tak samo jak wtedy. Nie ma dnia, zebym nie myslala o
samobojstwie. Jak to zrobic, gdzie, co pomysla, jak zareaguja bliscy. Czy to cos
zmieni w ich zyciu. Coraz czesciej o tym mysle i z coraz szerszym lukiem.
Wyobrazam sobie jak to robie. Czesto mysle, ze moja smierc to bedzie dla nich
taka kara - nie zwracaliscie na mnie uwagi, mieliscie mnie w du.pie, a matka
mowila, ze jestem taka sama jak ojciec - wiec teraz macie za swoje. Miejscie
wyrzuty sumienia, niech was drecza, cierpcie tak jak ja cierpialam.

Niby chce sie zabic, ale duzo osob mowi, ze gdyby ktos chcial, to by sie zabil,
nie obawiajac sie bolu, nie piszac o tym. Nie wiem, nie wiem. Czasami mam ochote
to zrobic, taka bardzo duza ochote. Albo chociaz sie pociac, zranic, tak zeby
czuc bol, ale juz nie ten wewnetrzny...

[clarice05]

jak ja zawsze chciałam umrzeć, a najlepiej nie urodzić się w ogóle. Już od
wczesnej podstawówki.

A dzisiaj chcę tak bardzo, jak już dawno mi się nie zdarzyło.

Ale cóż, wiem, że tego nie zrobię. To tylko kolejna rzecz, którą partolę w swoim
życiu, nawet zabić się nie umiem. Czemu niby w tej materii miałabym odnieść
sukces, skoro wszystko robię źle?

[asaofetida]

ja tez mialam kiedys mysli samobojcze...bo rzeczywistosc byla czesto
bardzo ciezka dla mnie ale podswiadomie wiem, ze smierc niczego nie
zmieni...a to wszytsko co nas spotyka jest lekcja do wyuczenia i
sposobem na uzyskanie dojrzalosci.

[ladynemeyeth]

Ja kiedys tez się zastanawiałam, co by było, gdybym umarła. Czy nie
lepiej jest po prostu nie żyć. Gorsze od tych myśli były jednak
takie, któe mnie doprowadzały do podobnych przemyśleń, czyli że nic
mi się nie uda, że zawsze będzie źle, że już jest do kitu. Więc
nauczyłam się te myśli kontrolować.
Początki były trudne, naprawdę trudne. Umysł zainfekowany przykrym
myśleniem nie tak chętnie się poddaje pozytywnym zmianom i bardzo
się przed nimi broni.
Zaczęłam od czegoś, co bardzo skutecznie przykuwało moją uwagę do
pozytywnych stwierdzeń - pisałam afirmacje. Znalazłam je w książce
Ewy Foley "Bądź aniołem swego życia". Jest ich tam bardzo dużo.
Przepisanie ich zajmuje sporo czasu, więc zaraz po przebudzeniu
spędzałam nawet po 2 godziny na przepisywaniu afirmacji. Efekty były
bardzo dobre - mój humor się poprawiał, no i miałam poczucie, że
mogę wpłynąć na moje myślenie tu i teraz. Z czasem mój umysł
przyzwyczaił się do pozytywnych stwierdzeń i myśli, zaczął je
przyjmować i nawet wytwarzać własne :-) Teraz nie muszę spędzać tyle
czasu na pisaniu afirmacji. Ale w tatmych cieżkich początkach to
rozwiązanie było idealne, bo pochłaniało wszystkie moje zmysły i
odciągało je od negatywizmu.

[magnetx]

asaofetida napisała:

> ja tez mialam kiedys mysli samobojcze...bo rzeczywistosc byla czesto
> bardzo ciezka dla mnie ale podswiadomie wiem, ze smierc niczego nie
> zmieni...a to wszytsko co nas spotyka jest lekcja do wyuczenia i
> sposobem na uzyskanie dojrzalosci.

No nie zgodzilbym sie :P Zmiana z zycia na smierc jest ogromna. Nie wiem jak mozesz pisac, ze smierc niczego nie zmieni. W jednej chwli zyjesz a w drugiej nie. Wczesniej kazda przykra mysl i uczucie odczuwasz/przezywasz a pozniej juz nic zlego nigdy nie odczujesz. Dobrego tez nie, ale jak za zycia tez tak bylo to owszem, w tej kwestji moze sie niewiele zmienic.

Nie chce, zeby ktos to odebral jako zachecanie do samobojstwa. ABSOLUTNIE. Sam miewam takie mysli, ale tego nie zrobilem i byc moze nigdy nie zrobie.

Pozdrawiam

[niusiaagusia1]

ja probowalam raz,mialam 17 lat,polknelam duza ilosc tabletek,a zeby miec
pewnosc ze umre ,ze nie odratuja,wskoczylam do jeziora,pamietam tylko mół na
jego dnie,twarz mlodego chlopaka,ktory mnie wyciagnal,to ze wymiotowalam,ze bylo
strasznie zimno,maske na twarzy,zamazane twarze ludzi,i nawet nie wiem kiedy
znalazlam sie w szpitalu,podobno bylam nieprzytomna ponad tydzien na OIOM-ie,moi
rodzice dostali skierowanie zebym zaczela leczenie,a oni nie zrobili nic,porwali
je a po tygodniu zabrali mnie na wczasy i udawali ze nic sie nie
stalo,nic,poprostu nic nie zrobili,a ja usilowalam zwrocic na siebie
uwage,wołalam o pomoc,bylam sama,wiecznie pracowali a ja bylam sama ze swoimi
problemami.mam teraz 26 lat,żałuje,bardzo żaluje ze wtedy sprobowalam,dzis
jestem samotna matka z 2 dzieci,pracuje w szpitalu,pomagam ludziom,mam DDA,i
wiem jedno-NIGDY,ALE TO NIGDY TEGO WIECEJ NIE ZROBIE,NIE SPROBUJE!!! Chce
zapisac sie na terapie dla DDA,chce dac sobie pomoc,pomoc swoim dzieciom.Chce
żyć-to wiem napewno. Prosze was,nie robcie tego nie warto.Dzis tamte chwile
wspominam jako wielki bol i zal do rodzicow,ktorzy wyparli sie problemu.
wiecie,kto popelnia samobojstwo? Tchórz,tylko tchorz wybiera droge ucieczki,a
odwazny stawia czolo problemom i zyje dalej...Byłam tchorzem,teraz to wiem...

[magnetx]

Hehe, czytalem z zaciekawieniem caly post a na koniec jeszcze ciekawsza puenta :P
Co do stawiania czola problemom to stawiam to czolo ponad 20 lat. Robilem to i pracowalem nad soba (w takim zakresie w jakim moglem) jeszcze zanim wiedzialem ze tak to sie nazywa. Chodzi tylko o to, ze jezeli pewne kluczowe dla normalnego funkcjonowania problemy okaza sie nierozwiazywalne, to wiem ze zawsze mam "droge wyjscia" z zycia, ktore mnie gnebi smiejac mi sie w twarz. Ty nazwiesz ja droga ucieczki, ktora ucieka tchorz. No coz, oczywiscie masz prawo nazywac rzeczy jak chcesz, ale jestes pewna, ze ucieczka od nierozwiazywalnych problemow, poprzedzone ciezkim probowaniem naprawy nawet przez X lat, to tchorzostwo?

Pozdrawiam

[magnetx]

Jest tu gdzies opcja EDIT?

Chcialem jeszcze dopisac tylko, bo przyszlo mi takie porownanie. Czy jak
czlowiek ucieka na safari przed glodnym lwem zamiast stanac, odwrocic sie i
"stawic czolo problemowi" to czy mozna go nazwac tchorzem?

Pozdrawiam

[ojejoj]

kurcze! czemu samo wyobrażenie płynącej stróżki krwi sprawia przyjemność? sam
ten obraz wywołuje uśmiech na twarzy? tak naprawdę to chyba wcale nie chce
umrzeć... a z tą zachwycającą myślą o pocięciu czuję się nienormalna:(

[pielgrzym_dnia_wczorajszego]

To jest nienormalne. Samookaleczanie się to zwykle sposób rozładowania emocji - może tu jest problem?

[ojejoj]

ta mysl nachodzi mnie zwykle jak czuje sie nikomu niepotzrebna, wlasnie
nienormalna, i w ogóle beznadziejna, totalne dno

[log222]

I co się zmienia jak się potniesz?

[ojejoj]

nie wiem co się zmieni, zero uczuć, zero przykrości, zero myślenia, spokój po
prostu, ale na razie jeszcze jakoś sobie radzę...

[log222]

"Got to feel less broke more fixed"

[ojejoj]

nie do końca rozumiem... szczerze mówiąc:/

[log222]

Potrzeba, by czuć się lepiej
odnośnie tego cięcia

[adapta]

nie wiem jak to dokładnie nazwać... myśli samobójcze dają mi ukojenie. Gdy mam
doła, myśl o tym jak przykładam sobie zimny pistolet do skroni i strzelam..
uspokaja mnie. Albo stojąc na balkonie wyobrażam sobie jak skacze, upadam, lamia
mi się kości... nie mam zamiaru tego zrobić, ale sama myśl działa na mnie
kojąco. nienormalne :(

[ojejoj]

dokładnie tak, chce mimo wszystko żyć, ale myśl ze mogę się pociąć (bo akurat
ten 'sposób' mi odpowiada) przynosi uśmiech, ukojenie, spokój ze jest
rozwiązanie, wyjście z tej sytuacji, inna możliwość... nie wiem jak to trafnie
nazwać