Psychoterapie

[esowx1]

Jak Wasze doświadczenia z psychoterapią???
Ciekawam, bo moje obłędne...
Więc już od wielu lat coś takiego jak psycholog/psychoterapeuta dla mnie nie
istanieje

Ciekawa jestem, czy chodzicie na psychoterapię, czy wam pomaga - a jeśli tak,
to w jaki sposób? Jakie formy psychoterapii preferujecie? Dlaczego? Itp, itd...

[miriam11]

"Zaliczyłam" psychoterapię indywidualną i grupową w szpitalu, jak mnie wyciągali
z bulimii. I wiesz, w zasadzie nie mam zdania, jakoś ani mnie to ziębi ani
grzeje. Na pewno terapia indywidualna pomogła mi uporządkować moje myślenie i
uświadomić sobie pewne sprawy. Ale rzygać (sorki za dosłowność) przestałam jak
ręką odjął, jak zaczęłam łykać seroxat. A przedtem ileś miesięcy wałkowania
tematu i nic. A może jednak pomogło, może po prostu jedno i drugie? Nie wiem.
Teraz jak pisałam gdzieś zaczęłam psychoterapię żeby poradzić sobie z
przeszłością i traumą po związku, wydaje mi się że trafiłam na dobrą panią
fachowiec. No ale to dopiero jedno spotkanie było.
Acha, po drodze był jeszcze jakiś idiota-pseudoterapeuta, co to wiedział lepiej
ode mnie, co ja myślę i czuję, natomiast nie wiedział, co to cyklotymia (wtedy
jeszcze takie miałam rozpoznanie) i jak o tym ode mnie usłyszał to stwierdził,
że kłamię, że nie choruję na coś takiego. Oczywiście pożegnałam się z tym
"fachowcem" szybciutko

[lolinka2]

miriam, a skąd ty jesteś??
bo ja w stolicy takie pseudocoś spotkałam niedawno...

[miriam11]

Z Wrocławia. Jak widać pseudocosie rozpleniły się w różnych miastach
Pamiętam tego Twojego denata popapranego, czy jak go nazwałaś
Czy ten Twój też taki z siebie zadowolony był? Bo z mojego to aż bił samozachwyt!

[lolinka2]

dokładnie....
Ty, a jak on się nazywał???

[miriam11]

Kto, ten mój idiota? Nie pamiętam, Adam (?) jakiśtam. Przyjmuje we Wrocławiu
przy Pabianickiej.

[esowx1]

a ja powiem szczerze, że na żadnego "denata" się nie natknęłam (choć
niekompetentne dziwolągi były...), ale na mnie psychoterapia i tak po prostu nie
działa NIC A NIC - a jestem po grupowej, kilka razy zaczynałam indywidualną.
więc się z tą formą pomocy pożegnałam
znam jednak osoby, którym psychoterapia bardzo pomaga (w różnych schorzeniach)
spytałam, jak u Was z psychoterapią, bo ciekawa byłam, czy i jak ona skutkuje u
ludzi z ChAD (bo takowych mało znam osobiście)
uważam, że psychoterapia jest czasem potrzebna (nie dla draki zgłaszałam się
sama do psychologów swego czasu) i żałuję, że jestem psychoterapiooporna...
pozdr

[mskaiq]

To zalezy od tego jak podchodzisz do psychoterapi. Jesli uwazasz ze
psychoterapeta Cie uzdrowi to nic z tego nie wyjdzie. Psychoterapeta moze
powiedziec Ci co trzeba zmienic ale cala prace musisz wykonac Ty.
To bardzo duzy wysilek, musisz kontrolowac wszystko co przynosi negatywnosc, co
wywoluje utrate kontroli nad soba.
Te osoby ktorym psychoterapia pomogla wlozyli bardzo wielka prace aby pozbyc
sie przyczyn depresji czy chadu.
Serdeczne pozdrowienia.

[lolinka2]

idź na drzewo i powiś tam uprzejmie a niechybnie ozdrowiejesz...

[miriam11]

Lolinka, mogłabyś ostrzegać zanim coś takiego napiszesz? Bo się kawą
zakrztusiłam....

[esowx1]

no ja też przyznaję - niezłe to było haha

[aurelia_aurita]

lolinka2 napisała:

> idź na drzewo i powiś tam uprzejmie a niechybnie ozdrowiejesz...

no co Ty, on by na tym drzewie zaczął ćwiczyć podciąganie się z marchewką w
ustach oraz ignorowanie latających wkoło much.

[miriam11]

Ciiiii..... dziewczynki, mieliśmy mu ignora dać
Aurelio, czyżby Twoja emocjonalność była zbyt wysoka?

[kmka]

wiesz co koleś, najbardziej w twoich postach wkórwia mnie to twoje "serdecznie
pozdrawiam" bo ja cię serdecznie pieprzę. Tylko sie nie rozmarz.

[kmka]

to było do tego maskaiq, czy jak mu tam

[miriam11]

kmka napisał:

> wiesz co koleś, najbardziej w twoich postach wkórwia mnie to twoje "serdecznie
> pozdrawiam" bo ja cię serdecznie pieprzę. Tylko sie nie rozmarz.

Proszę się nie denerwować Uprzejmie przypominam, że kol. Mskaiq ma bana. Nie
wiem, jak to do końca działa, ale być może również poza niemożnością pisania,
może i nie widzi wpisów?
A tak przy okazji, on wszystkie swoje posty (a to w tysiące idzie, na różnych
forach) zawsze kończy zwrotem "serdeczne pozdrowienia", to mu się chyba
automatycznie wstawia. Tak więc luuuuzik.

[hustaweczka]

Witajcie ! Ja dopiero zaczne psychoterapie. Jestem pozytywnie nastawiona i wiem
ze bede musiala duzo pracowac sama. Pamietajcie tylko zeby nie chodzic do
"pseudoterapeutow" ! W necie jest lista terapeutow certyfikowanych przez Polskie
Towarzystwo Psychiatryczne albo przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne.
Powodzenia ! Trzymajcie sie !

[planasana]

Kilka tyg. temu rozpoczelam kognitywno-behawioralna i bardzo mi odpowiada. jest
bardzo racjonalna i nie ma nadmiernego grzebania w przeszlosci jak w
psychoanalizie (notabene nie wskazanej w CHAD).

Co prawda dziwnie troche, bo sie wywnetrzniam po ang., ale daje rade.

Moj terapeuta twierdzi, ze ta kognitywna jest dobra nie tylko dla CHAd-owcow,
ale dla wszystkich, tych "zdrowych" tez.

[lolinka2]

A gdzie to się można po angielsku powyzewnętrzniać?? Bo może chętna byłabym, tak
mi łatwiej....

[planasana]

lolinka2 napisała:

> A gdzie to się można po angielsku powyzewnętrzniać??

na Zachodzie (bez zmian)

Wiesz, ja niezle znam ang. (studiowalam kiedys anglistyke, ale nie skonczylam), a mimo tego mam
czasem trudnosci z opisaniem tego jak sie czuje. Np. jak powiedziec po ang., ze czuje sie przymulona?

[kmka]

najlepiej wywalić język i przymknąć oczy, ja tak to "mówię" i wszyscy muszą
zrozumieć

[asica74]

Przymulony, przygnebiony - subdued

[ankab9]

Ale chodzi o terapię po angielsku? Jeżeli w Warszawie, to wiem, że w pracowni psychologicznej Drogowskazy przyjmują po angielsku.

pozdrawiam

[com_sui]

psychoanaliza.
dlaczego niewskazana?

[planasana]

com_sui napisała:

> psychoanaliza.
> dlaczego niewskazana?

Gdzies wyczytalam (nie wiem czy nie na Forum), ze psychoanaliza przywoluje zbyt wiele zlych
wspomnien i takie grzebanie w przeszlosci moze wplynac depresyjnie na pacjenta z CHAD. Przy CHAD
potrzeba tzw. terapii wspierajacej, czyli nauczenia pacjenta praktycznego radzenia sobie z
depresyjnymi myslami i ewentualnego zapobiegania nawrotom (patrz: kognitywna). Plus farmakologia
rzecz jasna.

Jesli sie myle, to prosze mnie skorygowac.

nie, nie mylisz się...

[com_sui]

czasem było trudno znieść prawdę psychoanalityczną, bolało jak diabli, niemniej
kawał drogi przeszłam. Leki to było dopełnienie. Jest. Myślę jednak o wróceniu
na terapię, i ta poznawczo-behawioralna najprawdopodobniej będzie
najkorzystniejsza.

[allan122]

Dobrze że poruszacie ten temat bo ja właśnie chciałem spróbować psychoterapi
ale z tego co piszecie widzę że to jest bezsensu a pozatym jest dość kosztowne.

To nieprawda.

[com_sui]

Wypunktuję pokrótce:

Terapia ma sens. Oczywiście, przede wszystkim farmakoterapia. Potem psycho-
Najlepsza jest poznawczo-behawioralna. Umacnia pacjenta, nie dołuje.
Można znaleźć bezpłatnie.

[hustaweczka]

Hej ! Wie ktos kto w Poznaniu prowadzi taka terapie kognitywqno bechawioralna ?
To musi byc terapeuta przeszkolony w takiej terapii ? ja dzis ide na pierwsza
terapie, ale nie wiem jak to bedzie wygladac. Babka jest psychoterapeuta, ale
nie wiem jak mnie poprowadzi. Po przeczytaniu negatywnych opinii o
psychoanalitycznej az sie boje... Moj poprzedni psych. mowil cos jeszcze o
psychodynamicznej. czy to to samo co psychoanalityczna ? Podobno
psychodynamiczna trwa stale. Moze mi ktos cos wiecej wyjasnic i podac jakies
info o terapeucie ktory prowadzi behawioralna w Poznaniu ? Bede Wam bardzo
wdzieczna . Usciski

[planasana]

Hustaweczko, a moze zapytaj doc. Lojko? Moze ona Ci kogos poleci, na
Szpitalnej, czy gdzies indziej, na kase chorych.

Planasanko

[hustaweczka]

planasana napisała:

> Hustaweczko, a moze zapytaj doc. Lojko? Moze ona Ci kogos poleci, na
> Szpitalnej, czy gdzies indziej, na kase chorych.

Doc. Lojko polecila mi wlasnie terapeutke u ktorej juz bylam jeden raz
prywatnie. Pytalam ja o kognitywno behawioralna, ale ona jakos wyraznie mi tego
nie potwierdzila. Mam duzo problemow - poczawszy od akceptacji ChaDA poprzez
konflikt z Rodzicami, problem z mezem, ktory tez ma depresje (teraz mu sie
nasilila) po problem ze zmiana pracy i znalezienie nowej (bedac taka wrazliwa
na stres jest mi trudno). Mysle ze terapeutka wie co robi. Na razie umowilam
sie prywatnie. Jest psychologiem klinicznym wiec moze pracuje rowniez w
przychodni ? Jak na razie mam pieniadze, aler jesli to dlugo potrwa to bede
musiala zastanowic sie nad bezplatna terapia (w dodatku maz tez wlasnie
rozpoczyna terapie...). Dr Lojko bardzo sobie chwale i moge szczerze wszystkim
polecic. Ostatnio nawet nie wziela odemnie za wizyte ! jest bardzo dobra
specjalistka i wspanialym czlowiekiem. Alez sie rozpisalam - ja tak zawsze... :-
) Pozdrawiam Cie Planasanko ! Ty chodzisz na kase chorych w Poznaniu ?
Usciski

[planasana]

com_sui napisała:

> Najlepsza jest poznawczo-behawioralna. Umacnia pacjenta, nie dołuje.
> Można znaleźć bezpłatnie.

Otoz to, nic dodac. Coz, czasem trudno znalezc bezplatnego teerapeute z
uprawnieniami, a na sesje czeka sie miesiacami w kolejce

Ja mialam to szczescie znalezc behawioralnego za darmo. Gorzej, ze nie zawsze
po pracy zdaze
Sama terapia to moze z 10 spotkan, a nie jak w psychoanalizie - dozywotnio

sam już nie wiem

[allan122]

Może maćie rację że warto,ale mi śie wydaje że jestem beznadziejnym przypadkiem
ponieważ, tkwie w chadzie już 10 lat przez ten czas moja psychika uległa
zniekształceniu skoro leki czasami mi nie pomagają to czyjeś gadanie mi
pomoże.Co taki psychoterapeta może mi powiedzieć że wszystko będzie dobrze
skoro wiem że nie będzie,przećież każdy z nas zna śiebie najlepiej.Nara.

[com_sui]

To nie psycholog będzie gadał, ale Ty. To Ty będziesz pracował nad sobą. Jako i
ja, bo też się zapisałam. Szczęśliwa bardzo nie jestem, ale TRZEBA
Będziesz gadał, a w miarę gadania będzie Ci się wszystko układać w jakąś spójną,
logoczną całość. Będziesz wiedział, co robić dalej w swoim życiu. Mówienie poza
tym jest swego rodzaju wentylem. Wypuścisz trochę i poczujesz się lepiej.
Powaga. Próbowałam. No i zapytałam swojej lekarz, czy nie dałoby się moich
"krzywizn" wyprostować lekami. "Nie, bo wtedy bylibyśmy cyborgami". Człowiek to
nie tylko chemia, psychika, a nawet dusza też Allan, ja idę na terapię, Ty
idź też.
To nara.

[lookfor84]

Hustaweczko, w Poznaniu pan Jacek K. (nie potrafie teraz przywolac jego
nazwiska, nie chce Cie w blad wprowadzic), wydaje sie byc calkiem niezly.Ludzie
go sobie chwala.Sama bylam tylko raz u niego, ale bardzo pozytywnie go
odebralam.Pracuje z chorymi na chad i depresje roznego rodzaju.
Jesli chcesz, sprobuj, oto telefon: [phone].Przyjmuje w poniedzialki na
Wlodkowica.
Pozdrawiam.

Dzieki lookfor84

[hustaweczka]

lookfor84 napisała:

> Hustaweczko, w Poznaniu pan Jacek K. (nie potrafie teraz przywolac jego
> nazwiska, nie chce Cie w blad wprowadzic), wydaje sie byc calkiem niezly.

Witaj !

Wielkie dzieki i przepraszam ze dopiero teraz odpisuje (jestem w wirze wizyt u
lekarzy i terapeutow rowniez dla mojego meza). Na razie mam terapeutke polecona
przez dr Lojko. Jesli mi sie nie spodoba to skontaktuje sie z Panem Jackiem.
Czaem warto cos skonfrontowac, no i skoro On pracuje z cierpiacymi na ChAD to
moze byc warto. Bardzo Ci Dziekuje Buziaki

Dzieki Lookfor84

[hustaweczka]

lookfor84 napisała:

> Hustaweczko, w Poznaniu pan Jacek K. (nie potrafie teraz przywolac jego
> nazwiska, nie chce Cie w blad wprowadzic), wydaje sie byc calkiem
niezly.Przyjmuje w poniedzialki na
> Wlodkowica.
> Pozdrawiam.

Przyjmuje tez na Kase Chorych ?

Esowx1,

[com_sui]

piszesz, że nie masz uprzedzeń, co nie? Czemu zatem nie szukałaś
psychoterapeuty, który będzie Tobie odpowiadał? Kolejne pytanie: czego
oczekujesz od i po psychoterapii? Ja się przyznaję, że w pewnym okresie życia
psychologów miałam w kompletnym poważaniu i podążałam sobie psychoanalitycznie.
Przychodziłam do domu i boldem zapisywałam sobie interpretacje, wypunktowania i
inne takie. Fajna sprawa. Kilka lat tym żyłam. Opór był, a jakże. Miałam
tygodnie, gdy nie chodziłam na sesje, a za nieobecności też się płaci. I chociaż
wielu ludzi to bulwersuje - jak Cię walnie po kieszeni, zaczniesz coś robić. I
podobna przyczyna konieczności płacenia samemu za siebie. Aha, na początku nie
umiałam kompletnie mówić o tym, że jestem w psychoanalizie. Potworna tajemnica.
Matka z ojcem denerwowali się, mamie powiedziałam chyba po roku, ojcu ze 3 lata
temu kiedy już daaawno przestałam być analizantką. Genialne słowo.
Swoją drogą, znasz "Jeśli znajdziesz buddę, zabij go" Sheldona Koppa? Pierwszy
rozdział jest o terapii szczególnie. Mam go cały niemal pozakreślany
Polecam. Inna ksiażka "To trzeba wyrazić" Marie Cardinal traktuje o
psychoanalizie, jest opowieścią o 7-letniej analizie Francuzki w latach 60.
Żadna literatura wysokich lotów, ale poznać warto. Ona zaczęła pisać po
skończonej analizie. Jej analityk zaznaczył na początku, że ma odstawić
wszystkie leki (!), mój powiedział kiedyś, że niczego pacjentom nie zakazuje. Że
psychoanaliza nie jest i nie może być remedium na wszystko. Truizm: warto szukać
rożnych dróg. Byle pomogły. Dodam, że chociaż minęło sporo czasu od zakończenia
analizy, ciepło myślę o tym człowieku. Pomógł mi. Mówił wtedy, że mam depresję.
Wolał nie nadawać eykietek, bo tak naprawdę jesteśmy przecież po prostu ludźmi.
Niekonwencjonalny człowiek. Nie przyjmował na terapię wwszystkich jak leci.
Śmiał się, gdy ktoś zaczynał od prośby o ustalenie kontraktu. Miał to w nosie.
Myślę, że w duchu drwił z pacjentów-bufonów. Spuszczał z nich powietrze. To
teraz powinno być jego nazwisko? A nie będzie. Znają go ludzie, którzy
otarli się o lacanizm. Panie Krzysztofie P., duże dzięki.

P.S. Sorry za te nocne wynurzenia, coś w środku mi kazało

Hypomania nakazałaby mi teraz kupić całą serię książek Freuda i systematycznie
czytać, ale nie, zdrowy rozsądek każe się zatrzymać

[esowx1]

Miło mi, że skłoniłam do wynurzeń więc bez "sorry"

Comsui, i tu właśnie na dłoni widać, że nikt nie jest pozbawiony uprzedzeń;-P I
ja, która "oburzyłam" się w związku z litem (głównie dlatego, że ja go biorę,
haha) i, przekonując do swoich racji, użyłam słowa "uprzedzenie" (zresztą zbyt
mocnego), sama mam tych uprzedzeń na pewno nie mniej, niż każdy. Więc przyznaję
się do błedu
Skoro posądziłam kogoś, że jest bezpodstawnie uprzedzony do litu, to trzeba
przyznać, że sama jestem uprzedzona do psychoterapii.

To po pierwsze.

Po drugie, już konkretnie na pytanie: Czemu zatem nie szukałam psychoterapeuty,
który będzie Tobie odpowiadał? odpowiadam: Szukałam, szukałam, przez wiele lat.
Gdy jeszcze nie miałam diagnozy, gdy byłam jeszcze dzieckiem w podstawówce, sama
szukałam pomocy, chodziłam na psychoterapie indywidualne, ale tylko traciłam
czas, a samopoczucie pogarszało się. A gdy już, będąc nieco starsza, wylądowałam
(z własnej inicjatywy) na oddziale dziennym z psychoterapią grupową, bo już
naprawdę byłam na granicy całkowitego postradania zmysłów (agorafobia, napady
paniki, gonitwa myśli, stany psychotyczne), to byłam traktowana jak
hipochondryczny nerwicowiec... Stąd wzięły się moje uprzedzenia (+ były jeszcze
inne przeboje z psychoterapiami). Nie powinnam uogólniać, wiem, ale... nie
potrafię już.

Do tego wiem, że nie muszę się "od-uprzedzać". Mój lekarz jest zdania, że u mnie
psychoterapia nie jest żadnym musem, bo sama z sobą jestem poukładana, tylko
mózg działa nie tak jak trzeba. I nawet jak ja na początku sugerowałam, że może
powinnam pójść na psychoterapię, to on do mnie, że mi to są leki potrzebne, a
nie psychoterapia.
Ostatnio powiedział, że, oczywiście, mogłoby mi się przydać coś takiego, ale to
już zależy ode mnie, jeśli czuję taką potrzebę (bo z jego punktu widzenia to
jest u mnie zbędne)

A ja nie czuję potrzeby.

To tyle Też się powynurzałam

[esowx1]

"Czemu zatem nie szukałam psychoterapeuty który będzie MI [bo napisałam "Tobie"
haha] odpowiadał?"

[com_sui]

Jeśli Ciebie to pocieszy - też szukałam pomocy dla siebie już w podstawówce.
Najpierw to była jakaś grupa samorozwojowa, potem psycholog. Owa psycholog nie
podobała mi się Leczenie zaczęłam 4 lata temu. I też na początku lekarz
rzekła była, że to leki są potrzebne etc. Teraz jednak wiem, że potrzebuję sobie
z kimś pogadać. I stąd ta konkluzja, że sensowni, mądrzy terapeuci są. Od siebie
dodam, że jednak niewielu (sic). I przyznam ze wstydem, że wolałabym pozostać
tylko przy lekach. Nie da się.

A dla Ciebie wszystkiego dobrego

[lolinka2]

dr Luiza Olajossy Hilskeberger zrobiła ostatnio certyfikat terapeuty CBT, ona
przyjmuje tam gdzie Gucio, nie wiem czy ją kojarzysz ze szpitala ale ja tak, i
to w samych pozytywach. Gdybym była w Lublinie, spróbowałabym zdecydowanie.

[esowx1]

Tak, kojarzę ją, dzięki, będę wiedziała, gdzie się zgłosić w razie czego
Ale narazie, jak napisałam, nie czuję potrzeby korzystania z pomocy psychoterapeuty.

[insana]

Dwukrotnie podchodziłam do psychoterapii i mogę stanowczo powiedzieć: nigdy więcej
Być moze trafiłam na nieodpowiednich terapeutów ( w tym jeden pan wyraźnie chciał "czegoś więcej", brr), być moze jestem zbyt niecierpliwa, nie wiem.
IMO strata czasu i pieniędzy.
I podobnie jak Esowx, nie czuję takie potrzeby

A ja Wam zazdroszczę,

[com_sui]

bo jeśli nie macie potrzeby, to zapewne tak jest. Przecież terapia, na którą
"ktoś komuś kazał iść" jest nieskuteczna. To zawsze powinna być suwerenna
decyzja. Mnie trochę smutno, że znowu pobędę w terapii jakiś czas, ale są
obszary, z którymi sama sobie nie (po)radzę. Potrzebuję profesjonalnego
spojrzenia z zewnątrz. Insano nie. Pieniędzy przecież nie. Chodzimy do tego
samego świrologa, psycholog polecona jest właśnie przez nią. Bezpłatna i jednak
mimo to sensowna (całkiem nie w konwencji mojego żartu o Bezpłatnym Doktorze
Warto wiedzieć, że są ludzie, do których w razie czego można się udać, a ja
życzę, abyście nie musiały z tej możliwości korzystać. Pozdrowienia

konieczny dopisek...

[com_sui]

Na terapię idzie się naprawdę dopiero wtedy, gdy się wie, że gdy się nie zacznie
szukać pomocy, to "się zwariuje" (takie myśli mnie popchnęły do szukania pomocy)
Trzeba dotknąć sobie albo w sobie jakiegoś dnia, zapukać w nie od spodu bo
potem, ciężką pracą, przy pomocy psychologa, a jakże, ale już tylko do światła...
Jeśli po drodze włazi się we własny syf, to dlatego, że inaczej się nie da.
Trzeba najpierw porozwalać, aby złożyć na nowo. Truizmy i za nie przepraszam

[ditta12]

Kiedyś to były psychoterapie!Ostatnio w szpitalu zapytałam o salę terapeutyczną
to odpowiedzieli że była ale pomieszczenie jest potrzebne do innych celów.A jak
idę do lekarza na wizytę to trwa ona 3 min.Nie wspomnę że muszę wziąć urlop na
ten dzień bo wizyta jest o 12.oo

[ditta12]

<"Zaliczyłam" psychoterapię indywidualną i grupową w szpitalu, jak mnie wyciągali
z bulimii. I wiesz, w zasadzie nie mam zdania, jakoś ani mnie to ziębi ani
grzeje.>

A ja mam dobrego psychoterapeutę chyba-Maska?

moja psychoterapia i przywitanie :)

[gilda28]

Witam (podwójnie, ponieważ to mój pierwszy post na tym forum) - mam 32 lata, od ponad 2 lat chodzę do psychologa regularnie co tydzień. Wizyta (rozmowa) trwa zawsze ok. 30 minut - tyle daje mu na pacjenta NFZ. Muszę przedstawiać co roku zaświadczenie od psychiatry, że wymagam oddziaływania psychologicznego. Bardzo mi psychoterapia pomogła, i pomaga Wiem co mi jest od około roku, wcześniej diagnozy były bardzo różne ... diagnozy, hmm, właściwie oficjalnie nie jestem wciąż zdiagnozowana psychiatrycznie (boję się psychiatrów, parę razy mi zaszkodzili). Mój psycholog ma duże (długie i konkretne) doświadczenie kliniczne, konsultują mnie też inne osoby doświadczone z dwubiegunowością - ich zdaniem jest to ChAD.

Mam raczej lekką odmianę dipolaru. Jest obciążenie genetyczne (ojciec nigdy nie zdiagnozowany z tego co wiem, ale pamiętam wiele jego co najmniej hipomanii, był zawsze nadaktywny towarzysko i seksualnie - stąd mam przyrodnie rodzeństwo; od 16 roku życia mam z ojcem rzadki kontakt, nigdy nie byliśmy blisko jako rodzina; mój brat przyrodni ma zdiagnozowane zaburzenia schizoafektywne typ mieszany i na to jest leczony psychiatrycznie, z kiepskimi skutkami z tego co się orientuję - choruje od 16 roku życia, ma obecnie 26 lat, zab. schizoafektywne zdiagnozowane od kilku lat). Moja matka jest w permanentnej depresji przez całe życie, od blisko 10 lat nie mam z nią praktycznie kontaktu - nie wiem, czy się leczy psychiatrycznie.

Pierwszy pełnoobjawowy epizod maniakalny/hipomaniakalny miałam w wieku ok. 20 lat, ale go przeoczyłam (myślałam, że jestem aż tak bardzo zakochana - bo wszystko działo się w kontekście relacji z mężczyzną - trwało to kilka miesięcy). Jakoś rok potem byłam leczona przez psychiatrę na depresję - reakcja na leki była tragiczna: po paru dniach stosowania antydepresantów odczuwałam totalnie niepohamowaną agresję, gniew, wszystko wyprowadzało mnie z równowagi, bałam się siebie - że zrobię komuś lub sobie krzywdę. Odstawiłam leki, do tego lekarza już nie poszłam, nie ufałam mu (teraz oczywiście już wiem, że trzeba było postąpić inaczej - ale jak to w życiu, mądrym jest się po fakcie).
Potem każdego roku parę razy miałam hipomanie, ale raczej lekkie, funkcjonowałam, za dużo głupot nie robiłam - zakładałam, że taka moja "uroda" i tyle. Depresje też były, ale takie z pobudzeniem, przypominające w sumie hipomanie (teraz to wiem). Poszłam do psychiatry z wołaniem o pomoc pt. "niech mi pan zapisze coś, co będę mogła wziąć, kiedy wchodzę na obroty, bo się boję, że zabiję kogoś". Zapisał, wzięłam - spałam dobę a kolejną nie miałam myśli w głowie - czułam się fatalnie, leków już nie wzięłam.
Parę lat temu przeszłam bardzo ciężkie dla mnie leczenie interferonem (leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C), które indukowało u mnie w czasie leczenia interferonem pełną manię. Mój stan pogorszył się na długi czas, także po zakończeniu leczenia interferonem mój umysł był ... koszmar, przeżywałam koszmar przez blisko rok. Przebiegunowywało mnie czasem parę razy dziennie (!) Wtedy też trafiłam do psychologa, do którego chodzę nadal. Dopiero to mi pomogło, dało ulgę, pomogło zrozumieć, co mi jest. Pomogło naprawdę zacząć coś z tym robić. Po paru miesiącach psychoterapii rozstałam się z człowiekiem, z którym związałam się w manii i ciągnęłam ten związek 7 lat, nie kochając go, nie chcąc z nim być.

W czasie tych ostatnich 2 ostatnich lat miałam kilka epizodów maniakalnych/hipomaniakalnych. Ale dość krótkich i stosunkowo mało uciążliwych, zawsze pod kontrolą psychologa - w ich czasie psycholog rozmawiał ze mną częściej (także przez telefon - dzwoniłam/dzwonię do niego, kiedy sobie nie radzę i on ze mną rozmawia, co mi bardzo pomaga). Co ciekawe, w ostatnią manię parę tygodni temu udało mi się nie wejść i jest to mój ogromny sukces! bo już była w ogródku, już witała się z gąską ... ale nie rozkręciła się. Na tym bazujemy w mojej psychoterapii - na zwiększeniu samoświadomości mojej, na obserwowaniu siebie, na zrozumieniu co, w jakich okolicznościach się dzieje. W moim przypadku to działa
Nie biorę leków psychiatrycznych. Ale nie wykluczam, że będę musiała/chciała je brać. Póki co jest OK jak jest.

Pozdrawiam i życzę samych udanych oddziaływań terapeutycznych, psychologicznych i psychiatrycznych.

[eydur8791]

Podepnę się do wątku.
Zacząłem psychoterapię na poważnie po serii konsultacji. Dopiero kilka spotkań za mną. Postanowiłem sobie, że będę się starał mieć podejście do tej terapii full frontal czyli niczego nie będę ukrywał. I wiecie co, chociaż mój terapeuta mało mówi i to ja się "produkuję" to już od początku jest "ostro". Dużo silnych emocji, sporo płaczu, a po dzisiejszej czułem się rozjechany, choć jak napisałem to ja mówię przez 90% terapii. Rozjechany przez jakiś walec emocjonalny. Aż musiałem zrobić sobie spacer 20 minutowy. A to dopiero początek.
To już moje trzecie podejście do terapii. I w sumie dopiero teraz jestem świadomy bardziej czego chcę od terapii, o czym chcę mówić, że nie chcę niczego ukrywać. Wcześniej byłem bardzo sceptyczny, a przez to średnio współpracowałem, i choć mój sceptycyzm, zarówno w stosunku do psychoterapii jak i psychiatrii nie wygasł, to teraz wiem, że jest mi terapia potrzebna, dlatego idę na pełną współpracę.
I choć już na początku jest mi ciężko w tej terapii to chcę dojechać do jej końca, gdziekolwiek się on znajduje.

[39.a]

Wow, czuć siłę i moc.
Pamiętam jak wściekła szłam do autobusu po sesji, kopiąc całą drogę kamień.
Warto.

[lolinka2]

Eydur, właściwe podejście. Super.
Z psychoterapią jak z chemioterapią - najpierw prawie zabija, żeby potem na nogi postawić. Ten pierwszy etap z totalną rozpierduchą jest ciężki. Ja miewałam fizyczne objawy - omdlenia, hipoglikemię, wymioty po wyjściu z gabinetu terapeuty przez kilka pierwszych miesięcy.

[39.a]

porównanie mniej niż niestosowne

o metodach leczenia nowotworów w tym o chemioterapii wiadomym jest, że często są karcinogenne. gdyby chemioterapia "stawiała na nogi" większość pacjentów z rakiem - dookoła działyby się cuda...
tak się nie dzieje.

[39.a]

oczywiście: węcej*

[za_mszowe]

nie do końca, bo przy chemioterapii spada ogólna odporność i jest to niekoniecznie karicnogenne, a po prostu wyniszcające. ale może nie kłócmy się tutaj o szczegóły. przy swojej psychoterapii skutecznie sobie odpuściłam medyczne nazywanie tego, co mi towarzyszyło "przy okazji", bo pewnie wpędziłabym się w ostrą hipochondrię. fakt, po jakimś czasie ocknęłam się z 10 kilo grubsza przez nerwowe obżarstwo i zajadanie stresu, ale jestem zupełnie innym człowiekiem.