bardzo powazny temat

[dama-kanaliowa]

www.wrozka.com.pl/?i=art3
Poprostu o tym przeczytalam i mysle, ze najczesciej nie wiemy jak sobie z tym
poradzic. Chcialam dopisac do smutnego watku o stracie meza ("boli...") ale
jakos nie mialam tam odwagi. U nas w okolicy oglasza sie biuro pogrzebowe,
ktore dla osob po smierci osoby bliskiej organizuje spotkania, pomaga
zorganizowac codzienne sprawy zyciowe, mozna przyjsc na sniadanie w grupie i
duzo roznych takich pomocnych akcentow w ciezkim czasie.

[ziuta49]

A ja myślę, że nie jest to dobry sposób na to, żeby odnaleźć się w nowej
sytuacji. Myślę, że najważniejszą rzeczą jest wypełnienie sobie czasu -
najlepiej pracą, taką, która zaprzątnie całkowicie umysł i nie pozwoli na
analizowanie bólu, na wspomnienia a jednocześnie tak męczącej,że wystarczy
przyłożyć głowę do poduszki i zasnąć. A jeżeli spotkania to w grupie np.
organizującej wycieczki piesze czy rowerowe, na basenie itp. Ważne, żeby umysł
był zajęty i mięśnie zmęczone.

[framberg]

Myślałem już kiedyś o tym. Mój ojciec nie wstwał po wylewie z łóżka przez
ostatnie trzy lata życia. Gdy mu się pogorszyło, wezwany młody lekarz kazał go
natychmiast zawiźć do szpitala. Sądzę, że nic się nie dało zrobić i lekarz o
tym wiedział (lub powinien wiedzieć). Zaufaliśmy mu, mimo że byliśmy przekonani
o ostatnich chwilach ojca. Zmarł w szpitalu, na czteroosobowej sali, na której
wszyscy umierali. Nie chciałbym tak umrzeć. Chciałbym w domu. Ale skąd
wiedzieć, że to koniec a nie choroba, którą da się uleczyć czy choćby zaleczyć.
Lekarze, niestety, też nie mówią prawdy.

[jowitta17]

jedyni lekarze którzy są szczsrzy ażdo bólu to onkolodzy
i czasem muślałamże żle ,a czasem podziwialam ich za tą szczerość .
Mój mąż wiedział od początku prawdę i bardzo prosil abym pozwoliła Jemu
umrzeć w domu przygotował się na śmierć i mnie też długo na to przygotowywał.
Inna sprawa że pomimo tych Jego przygotowań nie mogłam się z tym pogodzić i
tylko mojej determinacji w szukaniu zajęć funkcjonuję,ale najgorzej mi
jest na rodzinnych spotkaniach-mąż był zawsze duszą towarzystwa,a teraz tylko
możemy powspominać jak nas bawił

[ziuta49]

No właśnie. U nas ciągle jest przyjęte, że nie nalezy mówić choremu o jego
poważnym stanie. Myślę, że to nieuczciwe. Moim zdaniem chory powinien wiedzieć,
że już niewiele można mu pomóc. Napewno nie jest to łatwe, ale ja chciałabym,
aby mnie traktowano poważnie, bez fałszywego optymizmu i pocieszania. Takie
postawienie sprawy może pozwoli oswoić się z myśla o śmierci, można jeszcze
powiedzieć coś najbliższej osobie,/na co przez całe życie nie starczyło odwagi
albo czasu/ wyjaśnić, przeprosić. Dlaczego ciągle śmierc to temat tabu?

[dama-kanaliowa]

Bo tak nas wychowano i nic nowego do tego nie wnoszono. Strach, paralizujacy
strach. Ale juz sie o tym pisze, znane sa ksiazki na ten temat i tutaj mozemy
sobie o tym porozmawiac i jak ktos napisal onkolodzy potrafia na takie
okolicznosci odpowiednio i kulturalnie reagowac. Tez nie chce byc oszukiwana i
karmiona falszywa nadzieja, chcialabym miec czas i mozliwosc zalatwienia swoich
spraw do konca i spokoju kiedy trzeba bedzie odejsc. Moze nawet wiedzac, ze
choroba jest nieuleczalna niektorym udaje sie uruchomic nadzwyczjne sily do
samoleczenia? Prawda, lagodnie i z uczuciem podana prawda. Tylko tak.

[voxave]

Są oznaki,że chory odchodzi.Nagle nie chce pić i jeśc pampers prawie suchy(nerki przestaja pracować) nie rozmawia i inaczej oddycha...

[nikodemfala]

I to można nazwać prawdziwa pomocą. Niestety w większości przypadków ludzie w trudnych sytuacjach są pozostawieni sami sobie.