czy jestem dda?

[abeja00]

witajcie.
mam 21 lat. przez 21 lat przyglądałam sie alkoholizmowi ojca. pil. cale życie
pił. nie pamiętam wielu rzeczy z dzieciństwa oprócz kilku urywków. teraz jest
juz lepiej ojciec pije ale mama juz nie krzyczy nie denerwuje sie nie wyzywa
go myślę ze przyzwyczaila sie do tej sytuacji. a ja mam chlopaka, ktorego
oklamuje mimo chodem. nienaiwdze jak wypije chociaz jedno piwo( on nie jest z
rodziny alkoholowej) dostaje wtedy szalu, placze i krzycze. nie lubie jak
wychodzi z kumplami bo podejrzewam go ze idzie mnie zdradzic ze idzie sie
napic....bardzo czesto lapie dolki i wole za moje zmiany nastroju obwiniac
innych. wymyslam sobie rozne rzeczy. jestem niestabilna emocjonalnie.
nienawidze jak ktos sie ze mnie wysmiewa. chociaz studiuje i to z bardzo
dobrymi wynikami nie uwazam tego za sukces. nie lubie mojemu chlopakowi
okazywac uczuc bo uwazam ze pomysli ze jestem slaba ze jestem tylko jego a ja
tak bardzo nie chce sie od niego uzaleznic

No co Ty, skąd Ci to przyszło do głowy

[log222]

No i co dalej?

[abeja00]

log222 napisała:

czy mam to uznac za ironie?

[log222]

Jak chcesz. :)

[anciax]

log222, nie rob jej wody z mozgu!

ona zapewne nie byla gotowa uslyszec o sobie, ze jest dda. ja też nie bylam
dlugo swiadoma tego, ze jestem dda. to przeciez nie jest ani preoste ani
przyjamne, a dziewczyna ma 21.
wyluzuj :)

[log222]

No ale jakoś to wszystko powiązała akurat z DDA. Ciekawe dlaczego wybrała
właśnie DDA! :) No ale dobrze, luzuję ;) przyszła po diagnozę, upewnić się w
swoich przypuszczeniach, a ja jestem ciekawa, co dalej :)

[log222]

Wiem, wiem, nie od razu Kraków zbudowano, trzeba czasu żeby dojrzeć do jakichś
konkretnych decyzji, to nie przychodzi od razu w komplecie ze świadomością
posiadania problemu. Chciałabym, żeby się udało!

[anciax]

to od niej zależy co dalej. Ty się nie boj o nia ;) poczyta pewnie to forum,
pewnie nie raz popłacze się.

aaa, dobra, koncze, bo jakos koopy sie moje posty nie tzrymają dzis ;)

[log222]

:)

[anciax]

podrywasz mnie na ten uśmiech?


;DD

[log222]

Ciekawe dlaczego akurat podrywanie masz na myśli :PP

[anciax]

hmmmmm

pomyślmy....


...bo na uśmiech najłatwiej poderwać ;PPP

hihihi


Pozdrowionka ;P

[log222]

Pozdrowionka! :)

[log222]

(Znowu to zrobiłam! :D :PP :) )

[anciax]

Ty sie tak nie zapędzaj ;PP

...masz sprawne hamulce? ;]

[anciax]

jestes dda.

poczytaj sobie o dda na roznych forach, na tym forum sa linki do innych forow.
na publicznym forum uzaleanienia tez ktos wrzucal linki do stron o dda.

pozdrawiam

[januszek96]

Witaj Abeja :-). No tak ...Log sprawiła Ci niezle powitanie ;-). Cenię sobie
Log, bo ona jest naturalna i szczera do najmniejszej kosteczki ....to cenne ,
bo zostaliśmy wychowani w obłudzie i hypokryzji. Log wcieliła się w Twojego
rodzica..... Ty mówisz o problemie , a rodzic to ignoruje (dokładnie takimi
samymi słowami) Ty się denerwujesz, lecz nic z tym nie robisz .... Tu na
forum ...na dzień dobry...zostałaś poddana temu samemu. DDA dzielą sie na
tych , co robią coś ze swoim problemem , i na tych co nic nie robią. Na tym
forum jest masę takich sądujących pytań... I dalej nic .... Ty dzięki takiemu
niesztampowemu powitaniu , masz okazję się wkurzyć ( czyli złapać kontakt ze
swoimi uczuciami) i ruszyć dalej... Powodzenia :-)

[log222]

Nie no, w nikogo się nie wcielałam :) to była hm ironia? (chyba jednak tak
abejaa:)) Dziewczyna po prostu wywlokła na wierzch tyle problemów i różnych
nieciekawych rzeczy, że sprawa wydała mi się oczywista. Zwróciłam jeszcze tylko
uwagę, że w całym tym tekście nie padło pytanie o rozwiązanie tego wszystkiego,
dlatego dopytywałam się o dalsze zamiary :) No chyba że nie ma takiej potrzeby!
Póki co :)


Fajne januszek to o kosteczkach :D i o łapaniu kontaktu ze swoimi uczuciami.
Potem ruszamy dalej.....

[januszek96]

Nawet sobie nie zdajesz sprawy , jak często się w nich wcielasz ......

[abeja00]

chcialabym sie wybrac na terapie ale niestetty w mojej miejscowosci nie ma do
tego odpowiednio przeszkolonej osoby (tak dowiedzialam sie w poradni AA <ktora
tutaj sie znajduje> a pan powiedzial mi ze mam dac sobie spokoj z terapia bo to
mala miejscowosc i wszyscy uznaja mnie za wariatke i nie warto sie w takie cos
bawic) kiedy ja naprawde potrzebuje z kims porozmawiac o moim zyciu bo to dla
mnie jest problem zwlaszcza teraz gdy rozwazam mozliwosc zalozenia wlasnej
rodziny ( choc moze jestem na to za mloda i poprostu chce sie za wszelka cene
wyrawc z domu) czy ktos wie moze o jakims terapeucie ktory podejdzie do sprawy
rzeczowo i konkretnie w województwie kujawsko-pomorskim?

[januszek96]

No to trafiłas na niezłego "wariata"...to jest kat lub współpracownik
kata .....zdarza się... nie idź tam wiecej. Szukaj w necie , zrób to
sama ..znajdziesz napewno ...Powodzenia :-)

[log222]

Moi rodzice i ironia? Nie podejrzewałabym ich o taką inteligencję :P

W co konkretnie się wcielam, np.?

[mskaiq]

Reagujesz na Jego piwo strachem. To strach wywoluje u Ciebie szal,
placz i krzyk.
Kiedy jest wiele strachu wymyslamy scenariusze, kazdy taki
scenariusz jest negatywny i przeciwko Tobie. Buduje nowy strach a
strach niszczy wszystko.
Boisz sie rowniez okazywac pozytywne uczucia. Przeciesz jestes ze
Swoim Chlopakiem bo masz dla Niego pozytywne uczucia, dlaczego nie
chcesz Mu ich okazac. Piszesz ze pozytywne uczucia to slabosc, to
nie jest prawda, milosc to najsilniejsze uczucie jakie posiadamy.
Serdeczne pozdrowienia.

[mrufka125]

nie, nie jestem z rodziny alkoholików, jakoś specjalnie patologicznej...wydawałoby się, że jestem z NORMALNEJ rodziny...niestety w mojej zabrakło uczucia między rodzicami (jestem wpadką) kilka razy dziennie awantury, wyzwiska od najgorszych, życie jak pies z kotem, a pośrodku JA ...i tak już 19 lat :/ rodzie mnie bardzo kochają, ale siebie nieznoszą.

Moje najwsześniejsze wspomnienie z dzieciństwa? hmmm...moja mama
próbująca powiesić się na strychu.

Mając 15 lat zdecydowałam się ratować chociaż siebie, swoje zdrowie , nerwy, poczucie własnej wartości (którego wtedy nie miałam)...wybrałam liceum z internatem...zmieniłam środowisko, rodzice szcześliwi, że córka przyjedzie na weekend uspokajali się.
Musiałam się nauczyć funkcjonować wśród innych regół niż przywykłam, czyli między innymi do szacunku do innych.
Teraz skończyłam liceum idę na studia jako inna osoba, uśmiechnięta, pełna życia, nadzieji, świadoma że potrafię coś osiągnąć (najlepiej zdana matura w klasie, pokonanie 12 kandydatów na miejsce na studia) nie boję się już ludzi, zaczełam im ufać, choc nadal bardzo ostrożnie, nauczyłam się okazywać uczucia i mówić otwarcie co mnie boli, co mi się nie podoba, nie duszę już emocji w sobie.
Jestem silniejsza niż kiedykolwiek przedtem, choć jeszcze tkwi we mnie Ja sprzed 3 lat, ale powoli od Niej zapominam. To trudny i bardzo powolny proces, który u mnie bedzie trwał być może do końca życia.
A rodzice?...żyją jak obcy sobie ludzie.
Tylko, że teraz mam siłę walczyć o to by chociaż odpuścili sobie na starość i dali temu drugiemu troche spokoju.

jestem dda

[mario320]

i nie zamierzam GO nikomu oddac

...a inni niech mecza sie obok...

[facet123]

Polecałbym lobotomię trans-oczodołową.